The song of this species is distinctive. Each chirp has six to ten pulses, with the initial ones being briefer and more rapidly delivered than the terminal ones. All pulses come too fast to be easily heard as separate sounds, and the chirp rate is unusually slow, about one chirp per second. Gryllus assimilis is also distinctive morphologically. It has short brownish pubescence on the pronotum, the areas around the compound eyes are light yellow-brown, and the lateral arms of the epicranial suture are easily seen. All individuals are long-winged (Walker and Sivinski 1986).
From 1915 until 1957, the many species of North American Gryllus were generally classified as Gryllus assimilis or Acheta assimilis because until songs were used to distinguish species, taxonomists could not agree on what groups of Gryllus specimens deserved species status. The real G. assimilis was described from Jamaica and is known in the United States only from southern Florida and Brownsville, Texas.
Note: Until 2009, southern California populations of a related species (Gryllus multipulsator) were considered to be Jamaican field crickets, but their calling songs are distinctive, with more pulses per chirp and a higher dominant frequency.
Life cycle: No diapausing stage, which has facilitated continuous rearing for scientific purposes.
More information: subfamily Gryllinae, genus Gryllus
References: Bigelow 1958, Alexander & Walker 1962, Weissman, Walker & Gray 2009.
"
"
Die Steppengrille (Gryllus assimilis) ist eine Langfühlerschrecke aus der Familie der Echten Grillen (Gryllidae).
In der Terraristik werden unter diesem Namen gehandelte Futterinsekten häufig als Lebendfutter eingesetzt. Tatsächlich gehören diese allerdings oftmals einer anderen, erst 2012 neu beschriebenen Art an[1], von der bis heute kein natürliches Vorkommen bekannt ist. Zudem ist die Steppengrille EU-weit für Futtermittel in der Aquakultur zugelassen.
Die Steppengrille ähnelt dem Heimchen (Acheta domesticus), ist aber deutlich größer. Die Weibchen werden bis 35 mm groß, Männchen darunter. Die Grundfärbung ist oft gelblich-braun, nur das Abdomen und die Kopfvorderseite sind schwarz; tatsächlich können aber unterschiedliche Individuen alle Farbvarianten von rötlich bis ganz schwarz aufweisen. Der Kopf ist immer schmaler als das Pronotum. Die Häutungsnaht auf der Kopfvorderseite ist ausgeprägt umgekehrt Y-förmig, die Region um die Augen ist hell gelblich-braun. Das Pronotum ist dicht behaart, weshalb das Tier nicht glänzt, die Behaarung ist aber individuell variabel. Die Art ist langflügelig (macropter) und flugfähig, die Flügel sind bei adulten Tieren beider Geschlechter gleich lang. Selten kommt es vor, dass Tiere die Hinterflügel mechanisch abscheren. Der Stridulationsapparat der Männchen weist 94 bis 125 Zähnchen auf[2].
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Steppengrille umfasst die Westindischen Inseln sowie Teile Mexikos und ein kleines Gebiet im nördlich angrenzenden Texas. Typuslokalität ist Jamaika, wo drei Grillenarten leben. In Südflorida tritt die Art erst seit der Mitte des 20. Jahrhunderts auf. Die Art kommt vorwiegend in offenem Gelände wie Wiesen, Feldern und an Straßenrändern vor und pflanzt sich ganzjährig fort.
Der Ruf der Steppengrille besteht aus einem kurzen Zirpen, das etwa im Sekundenabstand wiederholt wird. Jedes Zirpen besteht aus sieben oder mehr Impulsen, die in hoher Frequenz (~ 90/s) aufeinanderfolgen und so einen fast kontinuierlichen Lauteindruck ergeben. Die Frequenz der Impulse liegt bei etwa 4 kHz.
Behn und Hebbard synonymisierten im Jahr 1915 alle bis dahin beschriebenen amerikanischen Grillenarten unter dem lateinischen Namen Gryllus assimilis. Diese weitgefasste Sammelart wurde erst 1957 wieder aufgelöst. Durch Analyse insbesondere der männlichen Paarungsgesänge, in Verbindung mit DNA-Analysen, sind inzwischen eine ganze Reihe neuer Arten beschrieben worden, die von Gryllus assimilis s. str. morphologisch nur schwer unterscheidbar sind. Die Art in der modernen Abgrenzung beruht auf der Revision von Weissman et al. 2009[2].
Kommerzielle Grillenzucht, vor allem als Futterinsekten für die Terraristik, ist in vielen Ländern heute ein bedeutsamer Wirtschaftszweig. Allein in den USA werden mehr als 50 Millionen Grillen pro Woche versandt[1]. Seit die beliebteste Art, das Heimchen (Acheta domesticus) durch eine Virusepidemie[3] stark dezimiert wurde, wodurch etliche Züchter in Konkurs gingen, werden verstärkt Gryllus-Arten gehandelt. Kommerziell bedeutsam sind, neben der europäischen Gryllus bimaculatus, die ostasiatische Gryllodes sigillatus und Tiere, die unter dem Handelsnamen "Gryllus bimaculatus" verkauft werden. Nach einer neueren Untersuchung[1] erwies sich aber, dass es sich dabei nicht immer, und bei keiner der untersuchten europäischen Zuchten, tatsächlich um diese Art handelt. Die neu erkannte und beschriebene, sehr ähnliche Zuchtart wurde Gryllus locorojo (Weissman and Gray, 2012) genannt. Aufgrund der DNA-Sequenz und des Gesangs, der ähnlich Gryllus argentinus ist, wird über eine südamerikanische Herkunft spekuliert. Die Tiere werden in Europa schon seit Jahrzehnten gezüchtet und sind offenbar erst vor kurzer Zeit von dort in die USA exportiert worden. Beide Arten werden vom Virus des Heimchens (Acheta domesticus Densovirus, AdDNV) infiziert, das aber bei ihnen weniger letal ist.
Die Steppengrille (Gryllus assimilis) ist eine Langfühlerschrecke aus der Familie der Echten Grillen (Gryllidae).
In der Terraristik werden unter diesem Namen gehandelte Futterinsekten häufig als Lebendfutter eingesetzt. Tatsächlich gehören diese allerdings oftmals einer anderen, erst 2012 neu beschriebenen Art an, von der bis heute kein natürliches Vorkommen bekannt ist. Zudem ist die Steppengrille EU-weit für Futtermittel in der Aquakultur zugelassen.
Gryllus assimilis, commonly known as the Jamaican field cricket and sometimes referred to as the silent cricket (a misnomer[a]) among other names,[b] is one of many cricket species known as a field cricket. Its natural habitats are the West Indies and parts of the southern United States, Mexico, and South America, though as a result of widespread breeding programs to supply feeder insects to the pet industry since 2010, it has become available commercially throughout North America and Europe.
At one time, many field crickets found in the eastern states of the United States were assumed to be a single species and were referred to as Gryllus assimilis. However, in 1932, the entomologist B. B. Fulton showed that four populations of field cricket in North Carolina, that were morphologically identical and which were all considered to be G. assimilis, produced four different songs. It was further observed that though some had overlapping habitats, each population had different seasonal life cycles and were unable to cross-breed. Further investigation led to the acceptance of a species complex comprising eight species in the eastern states, including two that have indistinguishable songs but different seasons of activity, and one where the males are mute. Once these eight species were distinguishable by song, tiny morphological differences were discovered between them, such as the precise number of teeth on the stridulatory mechanism.[2] None of these species are the Jamaican field cricket, which was first described in 1775 by the Danish zoologist Johan Christian Fabricius, the type locality being Jamaica.[1]
There are two subspecies :[1]
Gryllus assimilis occurs in the West Indies, southern United States, Mexico and parts of South America (Ecuador, Peru. Bolivia, Paraguay and North of Argentina).[1] In the United States, it is limited to Florida and southern Texas. Its typical habitat is weedy fields, roadside verges, lawns and rough pasture.[3]
Females deposit as many as 400 eggs via an ovipositor into damp soil. At suitably warm temperatures (between 25 °C (77 °F) and 30 °C (86 °F) , eggs usually hatch in about eleven days. Nymphal stages take place for another three six to seven weeks, at which point the insect reaches sexual maturity and the males begin calling for females. Eggs are often consumed cannibalistically by adults searching the soil for food.
Crickets of this species are considered pests in vegetable and flower gardens as well as in citrus nurseries. In the past they have been controlled by fumigating the soil with calcium cyanide, a highly toxic poison.[4]
The call, issued only by the male, is a short, pulsed chirp emitted at intervals of about one second. The pulse rate is rapid and the intervals between the pulses brief, so each chirp sounds like a continuous sound.[3]
The Jamaican field cricket is immune to cricket paralysis virus, a disease which swept through the cricket rearing industry in 2010 and devastated the existing stock of the commonly-purchased and very similar house crickets in the United States and Europe. This has led to the Jamaican field cricket becoming the latest "standard" cricket available for purchase as a food for pets.[5]
The other species, Gryllus locorojo, different morphologically and by its songs, also known as "crazy red" or "banana cricket", is often confused with Gryllus assimilis.[6][7] Gryllus locorojo has a medium-large body, long or short winged, typically reddish/brownish colored head with three or four longitudinal stripes visible even in specimens with darker heads. According to Varvara Vedenina, Russian Academy of Sciences, Moscow: "The cricket culture under name "Gryllus assimilis" came to the Moscow Zoo from the Berlin Zoo in the beginning of the 1990s. No details are known. A bit latter, in 1997, the cricket eggs under name "Gryllus argentinus" came from Paris Museum of Natural History to St. Petersburg. These eggs definitely originated from Ecuador, since French colleagues returned from an expedition there. Both cultures appear to be identical".[6] This cricket, predominantly known as "Gryllus assimilis" in Russia and Europe (sometimes also referred as "Gryllus argentinus"),[6][7] was described as a new species by D.B. Weissman and D.A. Gray in 2012 and should not be confused neither with the true Gryllus assimilis nor with the true Gryllus argentinus.[6][7]
Gryllus assimilis, commonly known as the Jamaican field cricket and sometimes referred to as the silent cricket (a misnomer) among other names, is one of many cricket species known as a field cricket. Its natural habitats are the West Indies and parts of the southern United States, Mexico, and South America, though as a result of widespread breeding programs to supply feeder insects to the pet industry since 2010, it has become available commercially throughout North America and Europe.
Gryllus assimilis
Le grillon des steppes (Gryllus assimilis) est une espèce d'insectes orthoptères appartenant à la famille des Gryllidae.
Gryllus assimilis is een rechtvleugelig insect uit de familie krekels (Gryllidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1775 door Fabricius.
Bronnen, noten en/of referenties
Świerszcz kubański (Gryllus assimilis) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny świerszczowatych (Gryllidae). Został opisany z Jamajki. W obrębie gatunku G. assimilis występuje wiele populacji szeroko rozprzestrzenionych w Ameryce Środkowej (głównie Karaiby), Ameryce Południowej (Brazylia) i Ameryce Północnej (Meksyk i południowe stany USA), z których co najmniej 47 opisywano jako odrębne gatunki, przez wielu badaczy uważanych za G. assimilis. Wiele z tych populacji pomimo braku różnic morfologicznych wykazuje zróżnicowanie pieśni godowych. Dokładniejsze badania sugerują ich podział na co najmniej trzy gatunki: G. assimilis (Jamajka, Wielki Kajman, Haiti, Floryda, Teksas, wschodni Meksyk i Ameryka Środkowa), G. jamaicensis (Jamajka) i G. multipulsator (zachodni Meksyk, wschodnie stany USA)[2].
Świerszcz kubański mierzy od 2,5–3,5 cm długości ciała. Dojrzałość płciową osiąga po 2 miesiącach życia, po ostatniej wylince.
Samce wabią samice swym ćwierkaniem. Robią to za pomocą aparatów strydulacyjnych znajdujących się u dołu skrzydeł. Żeby wydać dźwięk, pocierają skrzydłem o skrzydło.
Samica przez cały rok składa od 100 do 250 jaj. Samiec jest mniejszy od samicy, nie ma pokładełka i ma pomarszczone skrzydła. Samica nie ma narządów strydulacyjnych. U obu płci narządy słuchowe znajdują się za drugą parą odnóży.
Świerszcz kubański jest zwierzęciem hodowlanym, stanowiącym pożywienie dla gadów, płazów, pająków i wielu innych zwierząt, które żywią się owadami.
Świerszcz kubański (Gryllus assimilis) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny świerszczowatych (Gryllidae). Został opisany z Jamajki. W obrębie gatunku G. assimilis występuje wiele populacji szeroko rozprzestrzenionych w Ameryce Środkowej (głównie Karaiby), Ameryce Południowej (Brazylia) i Ameryce Północnej (Meksyk i południowe stany USA), z których co najmniej 47 opisywano jako odrębne gatunki, przez wielu badaczy uważanych za G. assimilis. Wiele z tych populacji pomimo braku różnic morfologicznych wykazuje zróżnicowanie pieśni godowych. Dokładniejsze badania sugerują ich podział na co najmniej trzy gatunki: G. assimilis (Jamajka, Wielki Kajman, Haiti, Floryda, Teksas, wschodni Meksyk i Ameryka Środkowa), G. jamaicensis (Jamajka) i G. multipulsator (zachodni Meksyk, wschodnie stany USA).
Świerszcz kubański mierzy od 2,5–3,5 cm długości ciała. Dojrzałość płciową osiąga po 2 miesiącach życia, po ostatniej wylince.
Samce wabią samice swym ćwierkaniem. Robią to za pomocą aparatów strydulacyjnych znajdujących się u dołu skrzydeł. Żeby wydać dźwięk, pocierają skrzydłem o skrzydło.
Samica przez cały rok składa od 100 do 250 jaj. Samiec jest mniejszy od samicy, nie ma pokładełka i ma pomarszczone skrzydła. Samica nie ma narządów strydulacyjnych. U obu płci narządy słuchowe znajdują się za drugą parą odnóży.
Świerszcz kubański jest zwierzęciem hodowlanym, stanowiącym pożywienie dla gadów, płazów, pająków i wielu innych zwierząt, które żywią się owadami.
O grilo-preto (Gryllus assimilis) é um grilo de ampla distribuição no Brasil. Tais insetos possuem coloração geral negra, polífago que ataca principalmente sementeiras e viveiros. Também são conhecidos pelos nomes de grilo-cantor, grilo-caseiro, grilo-comum e grilo-dos-canteiros.
Gryllus locorojo
Weissman & Gray, 2012
Банановый сверчок[источник не указан 147 дней] (лат. Gryllus locorojo[1]) — насекомое отряда прямокрылых (Orthoptera), семейства сверчковых (Gryllidae). В дикой природе не известен. Известен в качестве искусственно разводимого кормового насекомого в США, Европе и России под разными именами[1][2]. Банановому сверчку часто ошибочно приписывают научное название Gryllus assimilis[1] и иногда, также ошибочно — Gryllus argentinus[2]. Описан как новый вид в 2012 году[1].
Голова красновато-коричневая с тремя или четырьмя продольными светлыми полосами, хорошо различимыми даже у особей с темно окрашенной головой.[1] Данный признак резко отличает бананового сверчка от Gryllus argentinus, у темных особей которого голова сверху целиком черная, без полос, а у светлых особей продольные полосы едва различимы[3]. Темные особи настоящих Gryllus assimilis также не имеют четко различимых светлых полос на дорсальной стороне головы[1].
«Пение» наиболее близко по характеристикам к Gryllus argentinus и домового сверчка[1].
На молекулярном дереве, составленном на основании анализа гена митохондриальной 16s-рибосомальной РНК, "Gryllus assimilis" из московской культуры генетически неотличим от Gryllus locorojo из культур в Дании, Англии, Калифорнии, Джорджии; банановый сверчок из культуры в Санкт-Петербурге под именем «Gryllus argentinus» не проходил молекулярный анализ[1].
В Европе сверчки вида Gryllus locorojo (Weissman et Gray, 2012) долгое время считались представителями вида Gryllus assimilis. В Дании он известен под названием «Steppe cricket», в России — «банановый сверчок» . Культура сверчков под именем «Gryllus assimilis» попала в Московский зоопарк из Берлинского зоопарка в начале 1990-х гг. Каким образом сверчки данного вида появились в Берлинском зоопарке — неизвестно. Позже, в 1997 г., яйца сверчков под именем «Gryllus argentinus» были привезены из Парижского Музея естественной истории в Санкт-Петербург. «Эти яйца определенно происходили из Эквадора, откуда вернулись французские коллеги» — сообщила Варвара Веденина (Москва, РАН) авторам статьи, описавшим новый вид в 2012 г. под научным названием Gryllus locorojo.[1] По морфологическим и биоакустическим признакам российские культуры бананового сверчка с именами "Gryllus assimilis" и "Gryllus argentinus" не имеют между собой значимых отличий[2] (в тексте работы[2] упоминаются только различия между культурами по длительности пульсов (p < 0.02, тест Манна-Уитни), но при этом не упоминается, применялась ли коррекция на множественное тестирование; по остальным признакам в работе[2] декларируется отсутствие достоверных различий).
Банановый сверчок[источник не указан 147 дней] (лат. Gryllus locorojo) — насекомое отряда прямокрылых (Orthoptera), семейства сверчковых (Gryllidae). В дикой природе не известен. Известен в качестве искусственно разводимого кормового насекомого в США, Европе и России под разными именами. Банановому сверчку часто ошибочно приписывают научное название Gryllus assimilis и иногда, также ошибочно — Gryllus argentinus. Описан как новый вид в 2012 году.
