Gwyfyn sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw bidog llwyd, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy bidogau llwyd (-ion); yr enw Saesneg yw Grey Dagger, a'r enw gwyddonol yw Acronicta psi.[1][2]
Mae i'w ganfod drwy Ewrop, Gogledd Affrica, canol Asia a chanol Siberia a Mongolia.
Lled yr adenydd yw 34–45 mm.
Gellir dosbarthu'r pryfaid (neu'r Insecta) sy'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Lepidoptera yn ddwy ran: y gloynnod byw a'r gwyfynod. Mae'r dosbarthiad hwn yn cynnwys mwy na 180,000 o rywogaethau mewn tua 128 o deuluoedd. Wedi deor o'i ŵy mae'r bidog llwyd yn lindysyn sydd yn bwyta llawer o ddail, ac wedyn mae'n troi i fod yn chwiler. Daw allan o'r chwiler ar ôl rhai wythnosau. Mae pedwar cyfnod yng nghylchred bywyd glöynnod byw a gwyfynod: ŵy, lindysyn, chwiler (neu piwpa) ac oedolyn.
Gwyfyn sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw bidog llwyd, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy bidogau llwyd (-ion); yr enw Saesneg yw Grey Dagger, a'r enw gwyddonol yw Acronicta psi.
Mae i'w ganfod drwy Ewrop, Gogledd Affrica, canol Asia a chanol Siberia a Mongolia.
Lled yr adenydd yw 34–45 mm.
Šípověnka trnková (Acronicta psi) je motýl z čeledi můrovitých. Žije v Evropě, severní Africe, severním Íránu, v centru Asie, na Sibiři a v Mongolsku. V oblasti Levanty žije v Libanonu a v Izraeli.
Rozpětí křídel má 34–45 mm.
Obrázky, zvuky či videa k tématu šípověnka trnková ve Wikimedia Commons
For alternative betydninger, se Psi.
Psi-ugle (Acronicta psi) også kaldet Blågrå psi-ugle og psiugle[2] er en sommerfugl, der tilhører familien Ugler (Noctuidae). Denne grå arter er blevet opkaldt efter en sort tegning på forvingerne, som kan ligne det græske bogstav psi (Ψ). Arten er meget lig med den sjældne art treforkugle (Acronicta tridens)
Arten er almindelig i Danmark.[3]
En mellemstor (vingefang 38-43 mm), kraftfuld, lysgrå noctuidae. Antennerne er trådformede, krop dækket med lys grå hår. Larven er sort eller mørkgrå med gul rygstribe, hvid sidestribe og røde vorter langs side.
For alternative betydninger, se Psi. Psi-ugle (Acronicta psi) også kaldet Blågrå psi-ugle og psiugle er en sommerfugl, der tilhører familien Ugler (Noctuidae). Denne grå arter er blevet opkaldt efter en sort tegning på forvingerne, som kan ligne det græske bogstav psi (Ψ). Arten er meget lig med den sjældne art treforkugle (Acronicta tridens)
Arten er almindelig i Danmark.
Die Pfeileule (Acronicta psi), auch Schleheneule[1] ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Eulenfalter (Noctuidae).
Die Falter haben eine Flügelspannweite von 37 bis 44 Millimetern[2]. Die Vorderflügel sind in der Grundfarbe hellgrau, selten graubraun bis dunkelgrau gefärbt, meist aber grau mit schwarzer Überstäubung. Sehr charakteristisch sind deutlich ausgeprägter Wurzelstrich und tornaler Strich. Innere und äußere Querlinie sind deutlich und doppelt schwarz gezeichnet. Dagegen ist der Mittelschatten nur am Hinter- und Vorderrand des Vorderflügels gut zu sehen. Die Saumlinie ist kaum zu sehen. Die Fransen sind weiß bis hellgrau mit schmalen, interneuralen Strichen. Ringmakel und Nierenmakel sind deutlich zu sehen im Bereich des kurzen, schwarz gezeichneten Zwischenmakelstrichs. Die Hinterflügel des Männchens sind weiß mit dunkelgrauer Zeichnung der Äderung, vor allem der distalen Anteile. Die Hinterflügel des Weibchens sind dagegen hellgrau am Ansatz, und dunkler werdend zum Außenrand. Mittlere Querlinie und Diskalfleck sind nur undeutlich entwickelt. Die Saumlinie ist dagegen schwarz, die Fransen hellgrau mit schmalen interneuralen Strichen. Die Unterseite von Vorder- und Hinterflügel ist grau, wobei der Vorderflügel meist etwas dunkler ist. Auf der Unterseite von Vorder- und Hinterflügel ist die mittlere Querlinie und der Diskalfleck entwickelt; allerdings ist die mittlere Querlinie auf dem Hinterflügel nur schwach gezeichnet. Kopf und Thorax sind individuell unterschiedlich hell- bis dunkelgrau gefärbt. Die Falter von Acronicta psi können anhand äußerer Merkmale nicht sicher von den beiden ähnlichen Arten Acronicta tridens und Acronicta cuspis unterschieden werden.
Das flachkegelförmige Ei ist weiß mit einem schwarzen Mikopylfleck. Die Oberfläche weist schwache Längsrippen auf. Es sind drei orangefarbene Keilflecke vorhanden.
Die Raupen werden ca. 38 Millimeter lang[3]. Sie sind schwarz und haben am Rücken ein breites und dominantes gelbes (junge Tiere) oder weißes (alte Tiere) Rückenband. Daneben tragen sie eine weißlich graue Seitenbinde und zwischen den beiden Bändern immer paarweise auf jedem Segment angeordnete rote bis orangene Querstriche. Am Rücken des vierten Segmentes ist ein auffällig hoher, schwarzer und behaarter Fortsatz erkennbar. Am elften Segment findet sich ein weiterer, deutlich kleinerer, und kegelförmiger Zapfen, der schwarze und vorne gelb gefärbt ist. Die Raupen haben viele weiße und am Rücken vereinzelte sehr lange, schwarze Haare.
Die Puppe ist rotbraun mit einem kegelartig abgestumpften Kremaster, der kreisförmig mit kurzen, gebogenen, dornartigen Borsten besetzt ist[4].
Die Falter der Erlen-Pfeileule (Acronicta cuspis), der Pfeileule (Acronicta psi) sowie die Falter der Dreizack-Pfeileule (Acronicta tridens) sind sich sehr ähnlich. Als Unterscheidungsmerkmale werden angeführt[2]:
Trotz der angeführten Unterscheidungsmerkmale ist eine sichere Bestimmung nur durch eine Genitaluntersuchung bei den Faltern möglich. Da sich aber die Raupen der angesprochenen drei Arten sehr deutlich unterscheiden, ist auch eine eindeutige Zuordnung mittels Zucht möglich.
Die Tiere sind praktisch in ganz Europa verbreitet, mit Ausnahme von West- und Nordskandinavien und der nördlichsten Teil des europäischen Russland. Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich weiter durch Sibirien bis in den Russischen Fernen Osten und Nordchina. Sie kommen außerdem in Nordafrika, dem Nahen Osten (Israel, Jordanien und Libanon) vor, in Zypern, Kleinasien, dem Kaukasusgebiet, Nordiran und Zentralasien vor.
Sie leben in Buschlandschaften, Laubwäldern, Waldrändern, in Steppen, Parks und in Gärten. In den Alpen steigt sie bis auf 1600 m über NN an[4].
Die Pfeileule bildet in Mitteleuropa jährlich zwei sich z. T. etwas überlappende Generationen, deren Falter von Mai bis Juni und von Juli bis August fliegen. In Baden-Württemberg fliegen einige Falter auch schon im April, einige noch im September[5]. In Israel sind die beiden Generationen dagegen sehr deutlich getrennt. Die Falter der ersten Generation fliegen von Februar bis April, die Falter der zweiten Generation im September und Oktober[6].
Die Falter sind nachtaktiv und lassen sich in der Nacht leicht durch künstliche Lichtquellen locken. Sie besuchen Blüten; beobachtet wurde ein Blütenbesuch an Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii). Sie kommen auch an den Köder.
Die Raupen ernähren sich polyphag von den Blättern von Laubbäumen wie Birken (Betula), Erlen (Alnus), Eichen (Quercus), Weiden (Salix), Pappeln (Populus), Linden (Tilia), Ulmen (Ulmus), Hainbuchen (Carpinus), Birnen (Pyrus), Prunus, Äpfel (Malus) und Mehlbeeren (Sorbus).[2] Ebert et al. (1997) geben noch weitere Laubbaumarten sowie einige Sträucher folgender Gattungen an: Buchen (Fagus), Hasel (Corylus), Zierquitten (Chaenomeles), Weißdorne (Crataegus), Felsenbirnen (Amelanchier), Rosen (Rosa) und Rhus.
Die Raupen leben häufig auf großen Bäumen, aber nicht in der Krone, sondern auf Ästen, die weit herabhängen oder Stockaustrieben. Sie sind tagaktiv und leben wenig versteckt frei auf den Blättern. Sie verpuppen sich in einem festen Kokon an oder unter Rinde, im Stammbereich, an morschem Holz oder am Boden. Die Puppe überwintert.
Die Pfeileule ist in Deutschland nicht gefährdet.[1]
Die Pfeileule (Acronicta psi), die Erlen-Pfeileule (Acronicta cuspis) und die Dreizack-Pfeileule (Acronicta tridens) werden von Fibiger et al. (2009) in die Untergattung Triaena Hübner, 1818 gestellt. Es werden keine Unterarten aufgeführt. Es existieren aber zahlreiche Synonyme[2][7][8].
Die Pfeileule (Acronicta psi), auch Schleheneule ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Eulenfalter (Noctuidae).
The grey dagger (Acronicta psi) is a moth of the family Noctuidae.
This species can be found from Europe[1] and North Africa to northern Iran, central Asia, southern and central Siberia and Mongolia. In the Levant it is found in Lebanon and Israel.
These moths mainly inhabit deciduous forests, hedgerows, parks and gardens, at an elevation up to 1,600 metres (5,200 ft) above sea level.[2]
Acronicta psi has a wingspan of 34–45 mm (1.3–1.8 in).[3] These moths have grey forewings with bold black dagger-shaped markings. (The Latin specific name also refers to these markings, as resembling the Greek letter psi, ψ.)[3] The hindwings are dirty grey, generally paler in the male.
The moth is very similar to the dark dagger (Acronicta tridens) and identification is generally only possible by minute examination of the genitalia.[3] See Townsend et al.[4] However, in general this moth is generally darker in colour than the dark dagger and always lacks the white hindwings often present in the male of that species. Moreover, the larvae of the two species are very different.
The larva of Acronicta psi is quite hairy, greyish or brownish below and black above, with red spots along the sides and a bold yellow stripe along the back. It has a distinctive horn just behind the head (absent from the larva of dark dagger).
The grey dagger flies at night from June to August[a][3] and is attracted to light and sometimes to sugar.
It feeds on a wide range of plants, mainly trees and shrubs (see list below). The species overwinters as a pupa.
Recorded food plants include:[5]
.JPG)
Half-grown caterpillar of Acronicta psi feeding on Rosa canina
Mature larva feeding on a Japanese cherry tree in early autumn
Mature larva in early autumn
Pupa
Imago. Mounted specimen
Täht-noolöölane (Acronicta psi) on liblikaliik öölaste sugukonnast, Eestis tavaline ööliblikas. Röövik toitub lehtpuudel ja -põõsastel.
Temaga väga sarnase kolmkida-noolöölase (Acronicta tridens) röövik erineb lühemate seljatupsude poolest.
Täht-noolöölane (Acronicta psi) on liblikaliik öölaste sugukonnast, Eestis tavaline ööliblikas. Röövik toitub lehtpuudel ja -põõsastel.
Temaga väga sarnase kolmkida-noolöölase (Acronicta tridens) röövik erineb lühemate seljatupsude poolest.
Nuoliyökkönen (Acronicta psi) on iltayökkösiin kuuluva, varsin yleinen yöperhoslaji. Se on keskikokoinen yökkönen, ja se on väritykseltään melko tasaisen vaaleanharmaa. Laji elää lähes koko Euroopassa ja Pohjois-Afrikassa, ja se viihtyy valoisissa lehtimetsissä, puistoissa ja puutarhoissa. Toukka elää monilla lehtipuilla ja pensailla.
Nuoliyökkönen on keskikokoinen, tasaisen vaaleanharmaa yökkönen, jonka siivissä ei erotu kovin selvää kuviointia. Etusiivissä on kuitenkin selvästi erottuva musta tyvijuomu ja siiven ulkoreunasta sisäänpäin suuntautuu musta, nuolen kärkeä tai kreikkalaisen aakkoston Ψ-kirjainta muistuttava kuvio. Sisempi poikkiviiru on kaksinkertainen, ja siiven etureunassa viirun kohdalla on kaksi yhtä tummaa täplää. Viiru häipyy siiven takareunaa kohti. Ulompi poikkiviiru on ohut ja musta. Rengas- ja munuaistäplä ovat lähellä toisiaan, ja niitä yhdistää musta x-kirjaimen muotoinen kuvio. Takasiivet ovat koiraalla valkoiset, ulospäin tummuvat ja naaraalla harmaat, suunnilleen etusiipien väriset. Siipiväli on 36–43 mm.[1][2][3]
Samannäköinen laji on erityisesti vasamayökkönen (Acronicta tridens), mutta myös keihoyökkönen (Acronicta cuspis). Varma lajinmääritys saattaa vaatia genitaalien tutkimista.[3]
Täysikasvuinen toukka on harvakseltaan pitkäkarvainen, sivuilta musta ja sen kyljillä on punaiset täplät. Sivuilla on myös leveät valkoiset pitkittäisraidat ja selkäpuolella leveä keltainen raita. Selässä pään lähellä on pitkä, musta, sarvimainen kyhmy.[4]
Lajia tavataan lähes koko Euroopassa sekä Pohjois-Afrikassa. Idässä levinneisyysalue ulottuu Itä-Siperiaan.[5] Etelä- ja Keski-Suomessa laji on erittäin yleinen, joskin se harvinaistuu pohjoista kohti. Havaintojen pohjoisraja kulkee suunnilleen Kemi–Kajaani-linjalla. Perhoset lentävät yleensä yhtenä sukupolvena kesäkuun alusta elokuun alkupuolelle.[6] Toinen sukupolvi on harvinainen.[3]
Nuoliyökkönen viihtyy valoisissa lehtimetsissä, metsänlaitamilla, pensaikoissa, puistoissa ja puutarhoissa. Lajia tavataan yleensä yksitellen, mutta joskus se voi olla jopa runsas. Perhoset lentävät öisin ja tulevat hyvin sekä valolle että syötille.[3] Kotelo talvehtii kotelokopassa kuoren raossa.[5]
Toukka on polyfagi, joka elää monilla erilaisilla lehtipuilla ja pensailla.[3]
Nuoliyökkönen (Acronicta psi) on iltayökkösiin kuuluva, varsin yleinen yöperhoslaji. Se on keskikokoinen yökkönen, ja se on väritykseltään melko tasaisen vaaleanharmaa. Laji elää lähes koko Euroopassa ja Pohjois-Afrikassa, ja se viihtyy valoisissa lehtimetsissä, puistoissa ja puutarhoissa. Toukka elää monilla lehtipuilla ja pensailla.
Psi
Le Psi (Acronicta psi), grey dagger en anglais, est une espèce de lépidoptères (papillons) de la famille des Noctuidae. On le trouve dans les plaines, un peu partout en France, mais aussi de l'Europe et l'Afrique du Nord au nord de l'Iran, en Asie centrale, au sud et au centre de la Sibérie et en Mongolie. Au Levant, on le rencontre au Liban et en Israël.
Cette espèce présente sur les ailes antérieures des marques ressemblant à des poignards. Le nom latin fait également référence à cette marque qui fait penser à la lettre grecque « psi » : (ψ).
Les ailes postérieures sont d'un gris sale, généralement plus pâle chez le mâle.
L'envergure varie de 34 à 45 mm. Ce papillon de nuit ressemble beaucoup à Acronicta tridens (« Poignard noir », ((en) dark dagger), et son identification n'est souvent possible que par l'examen minutieux des genitalia mâles[1]. Cependant, souvent, ce papillon est plus sombre qu'Acronicta tridens et ne montre pas les ailes postérieures blanches du mâle de cette espèce.
Les chenilles des deux espèces sont très différentes (voir ci-dessous). L'imago du Psi vole la nuit, de juin à août[Note 1], il est attiré par la lumière et parfois par les aliments sucrés.
La chenille est blanchâtre au-dessous et noire au-dessus, avec des points rouges et une bande jaune sur le dos. Juste derrière la tête, une corne permet de la distinguer de la larve de « dark dagger » qui n'en a pas. Elle se nourrit d'un grand nombre de plantes, principalement des arbres et des arbustes, souvent sur l'aubépine[2] (voir la liste ci-dessous). Elle passe l'hiver à l'état de pupe.
Psi
Le Psi (Acronicta psi), grey dagger en anglais, est une espèce de lépidoptères (papillons) de la famille des Noctuidae. On le trouve dans les plaines, un peu partout en France, mais aussi de l'Europe et l'Afrique du Nord au nord de l'Iran, en Asie centrale, au sud et au centre de la Sibérie et en Mongolie. Au Levant, on le rencontre au Liban et en Israël.
De psi-uil (Acronicta psi) is een nachtvlinder uit de familie Noctuidae, de uilen. Ze hebben duidelijke gevormde zwarte drietandpijlen op de voorvleugels. De pijl die aan de ronde vlek vastzit heeft geen steel. Bij de nauw verwante Grote drietand (A. cuspis) is dit wel het geval.
Een tweede verwante soort is de drietand (A. tridens). Deze vlinders zijn allen nauwelijks van elkaar te onderscheiden, veelal is microscopisch onderzoek van de genitaliën nodig om uitsluitsel te geven. Merkwaardig genoeg zijn de rupsen van deze drie soorten pijluilen wel goed uit elkaar te houden.
De vlinder komt in Nederland en België vrij algemeen voor. De psi-uil geeft de voorkeur aan zandgronden en de duinen als leefgebied.
Ze kunnen zich door hun kleur en tekening uitstekend camoufleren op boomstammen om daar overdag te rusten.
De vliegtijd is van april tot september.
Etende rups
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Acronicta psi op Wikimedia Commons. De psi-uil (Acronicta psi) is een nachtvlinder uit de familie Noctuidae, de uilen. Ze hebben duidelijke gevormde zwarte drietandpijlen op de voorvleugels. De pijl die aan de ronde vlek vastzit heeft geen steel. Bij de nauw verwante Grote drietand (A. cuspis) is dit wel het geval.
Een tweede verwante soort is de drietand (A. tridens). Deze vlinders zijn allen nauwelijks van elkaar te onderscheiden, veelal is microscopisch onderzoek van de genitaliën nodig om uitsluitsel te geven. Merkwaardig genoeg zijn de rupsen van deze drie soorten pijluilen wel goed uit elkaar te houden.
De vlinder komt in Nederland en België vrij algemeen voor. De psi-uil geeft de voorkeur aan zandgronden en de duinen als leefgebied.
Ze kunnen zich door hun kleur en tekening uitstekend camoufleren op boomstammen om daar overdag te rusten.
Psikveldfly (Acronicta psi) er en sommerfugl som tilhører familien nattfly (Noctuidae). Denne grå arten har fått navn etter en svart tegning på forvingen som kan se ut som den greske bokstaven psi. Arten er meget lik på den sjeldne arten bjørkekveldfly (Acronicta tridens), og man må undersøke kjønnsorganene for å kunne skille de to artene med sikkerhet.
Et middels stort (vingespenn 38 – 43 mm), kraftig, lysgrått nattfly. Antennene er trådformede, kroppen kledt med lysgrå hår. Forvingen er lysgrå, jevntover litt lysere enn hos bjørkekveldfly, men dette kan variere. Den er streket med svart, med en kraftig lengdestrek ved roten (med en kryssende strek), en tilsvarende strek ved bakhjørnet og en X-formet tegning midt på nær fremkanten. Bakvingene er hvite hos hannen, gråpudrete hos hunnen. Larven er svart eller mørkegrå med gul ryggstripe, hvit sidestripe og røde vorter langs siden. På ryggen av tredje kroppsledd har den en høy, svart pukkel med lange, svarte hår, ellers er den sparsomt kledt med temmelig lange, grålige hår.
Denne arten lever i skog, skogbryn og hager og kan slik for det meste skilles fra bjørkekveldflyet på levestedet. Larven kan finnes på ulike busker og løvtrær. De voksne sommerfuglene flyr om natten i mai – september, den lange flygetiden tyder på at det i alle fall delvis er to generasjoner.
Arten finnes i Nord-Afrika, gjennom det meste av Europa og videre østover til Øst-Sibir. I norge er den temmelig vanlig på Sørlandet og på Østlandet nord til Lillehammer. Den er bare funnet et par ganger på Vestlandet.
Psikveldfly (Acronicta psi) er en sommerfugl som tilhører familien nattfly (Noctuidae). Denne grå arten har fått navn etter en svart tegning på forvingen som kan se ut som den greske bokstaven psi. Arten er meget lik på den sjeldne arten bjørkekveldfly (Acronicta tridens), og man må undersøke kjønnsorganene for å kunne skille de to artene med sikkerhet.
Wieczernica strzałówka (Acronicta psi) – gatunek motyla z rodziny sówkowatych.
Motyl o rozpiętości skrzydeł od 36 do 40 mm. Przednie skrzydła o tle srebrzysto- do ciemnoszarego z odcieniem żółtawym i ciemnym nalotem, nieprzyciemnione pośrodku. Na skrzydłach tych przepaska falista jest cienka, czarna, przerywana na żyłkach, a pozostałe przepaski są słabo widoczne. Plamki okrągła i nerokowata są niekompletne, zbliżone ku sobie i złączone czarną kreską (zobacz: wzór skrzydeł sówek). Na jasnoszarych lub szarych skrzydłach tylnych obecna wąska, ciemna przepaska[1].
Wzdłuż grzbietu ciemnoniebieskoszarego ciała gąsienicy biegnie żółty pas, a po jej bokach znajdują się czerwone plamki[2]. Roślinami żywicielskimi są różne drzewa i krzewy liściaste[1].
Gatunek palearktyczny, rozprzestrzeniony od Europy i północnej Afryki po Azję Środkową[2], pospolity w Polsce[1].
Wieczernica strzałówka (Acronicta psi) – gatunek motyla z rodziny sówkowatych.
Motyl o rozpiętości skrzydeł od 36 do 40 mm. Przednie skrzydła o tle srebrzysto- do ciemnoszarego z odcieniem żółtawym i ciemnym nalotem, nieprzyciemnione pośrodku. Na skrzydłach tych przepaska falista jest cienka, czarna, przerywana na żyłkach, a pozostałe przepaski są słabo widoczne. Plamki okrągła i nerokowata są niekompletne, zbliżone ku sobie i złączone czarną kreską (zobacz: wzór skrzydeł sówek). Na jasnoszarych lub szarych skrzydłach tylnych obecna wąska, ciemna przepaska.
Wzdłuż grzbietu ciemnoniebieskoszarego ciała gąsienicy biegnie żółty pas, a po jej bokach znajdują się czerwone plamki. Roślinami żywicielskimi są różne drzewa i krzewy liściaste.
Gatunek palearktyczny, rozprzestrzeniony od Europy i północnej Afryki po Azję Środkową, pospolity w Polsce.
Acronicta psi é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de traças, pertencente à família Noctuidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Acronicta psi é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de traças, pertencente à família Noctuidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Acronicta psi[1] är en fjärilsart som beskrevs av Linnaeus 1758. Fjärilsarten ingår i släktet Acronicta, och familjen nattflyn.[1][2]
Vingspannet är 36-43 millimeter. Arten finns i hela Europa utom allra längst i norr.[3] Inga underarter finns listade.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Psiaftonfly.
Acronicta psi är en fjärilsart som beskrevs av Linnaeus 1758. Fjärilsarten ingår i släktet Acronicta, och familjen nattflyn.
Vingspannet är 36-43 millimeter. Arten finns i hela Europa utom allra längst i norr. Inga underarter finns listade.
Зустрічається від Європи і Північної Африки до Північного Ірану, Середньої Азії, півдня та центру Сибіру та Монголії.
Невеликий метелик, розмах крил 35-45 мм. Передні крила білувато-сірі, з буруватим відтінком і чорними стріловидними штрихами біля основи і на зовнішньому полі крила. Задні крила бурувато-сірі, на краях темні; зазвичай світліші в самців. Цей вид дуже схожий на стрільчатку тризубець (Acronicta tridens), розрізнити їх можна в більшості випадків лише за допомогою аналізу геніталій. Однак, зазвичай, стрільчатка псі темніша, задні крила ніколи не бувають білими, що часто властиво самцям Acronicta tridens. Гусениці обох видів сильно різняться. Літ метеликів відбувається у травні — червні. Вид нічний, часто летить на світло, інколи на цукор.
Гусениця білувата знизу та чорна згори з сіруватими волосками. Має червоні плями по боках та жовту смугу вздовж спинки і дві бокових смужки. На першому черевному сегменті зверху є високий чорний виступ (якого ніколи немає у стрільчатки тризубець), а на дев'ятому — трохи менший. Довжина дорослої гусениці сягає 40 мм. Гусениці з'являються у другій половині літа в плодових розсадниках і молодих садах, іноді сильно пошкоджуючи листя. Пошкоджує майже всі плодові культури, в Україні поширений в усіх зонах.
Стрельчатка-пси[1] (лат. Acronicta psi) — бабочка из семейства совок.
Встречается от Европы и Северной Африки до Северного Ирана, Средней Азии, юга и центра Сибири и Монголии.
Небольшая бабочка, размах крыльев 35—45 мм[2]. Передние крылья беловато-серые, с буроватым оттенком и чёрными стреловидными штрихами у основания и на внешнем поле крыла. Задние крылья буровато-серые, на краях тёмные; обычно светлее у самцов. Этот вид очень похож на стрельчатку-трезубец (Acronicta tridens), различить их можно в большинстве случаев только с помощью анализа гениталий. Однако, как правило, стрельчатка-пси темнее, задние крылья никогда не бывают белыми, что часто свойственно самцам Acronicta tridens. Гусеницы обоих видов сильно различаются. Лёт бабочек происходит в мае — июне. Вид ночной, часто летит на свет, иногда на сахар.
Гусеница беловатая снизу и чёрная сверху с серыми волосками. Имеет красные или оранжевые пятна по бокам и жёлтую полосу вдоль спинки и две боковых полоски. На первом брюшном сегменте сверху есть высокий чёрный выступ (которого никогда нет у стрельчатки-трезубец), а на девятом — чуть меньше. Длина взрослой гусеницы достигает 38[3]—40 мм. Гусеницы появляются во второй половине лета в плодовых питомниках и молодых садах, иногда сильно повреждая листья. Повреждает почти все плодовые культуры.
Стрельчатка-пси (лат. Acronicta psi) — бабочка из семейства совок.
Встречается от Европы и Северной Африки до Северного Ирана, Средней Азии, юга и центра Сибири и Монголии.
Небольшая бабочка, размах крыльев 35—45 мм. Передние крылья беловато-серые, с буроватым оттенком и чёрными стреловидными штрихами у основания и на внешнем поле крыла. Задние крылья буровато-серые, на краях тёмные; обычно светлее у самцов. Этот вид очень похож на стрельчатку-трезубец (Acronicta tridens), различить их можно в большинстве случаев только с помощью анализа гениталий. Однако, как правило, стрельчатка-пси темнее, задние крылья никогда не бывают белыми, что часто свойственно самцам Acronicta tridens. Гусеницы обоих видов сильно различаются. Лёт бабочек происходит в мае — июне. Вид ночной, часто летит на свет, иногда на сахар.
Гусеница беловатая снизу и чёрная сверху с серыми волосками. Имеет красные или оранжевые пятна по бокам и жёлтую полосу вдоль спинки и две боковых полоски. На первом брюшном сегменте сверху есть высокий чёрный выступ (которого никогда нет у стрельчатки-трезубец), а на девятом — чуть меньше. Длина взрослой гусеницы достигает 38—40 мм. Гусеницы появляются во второй половине лета в плодовых питомниках и молодых садах, иногда сильно повреждая листья. Повреждает почти все плодовые культуры.
.jpg)
_(8336438185).jpg)
