Spialia sertorius, ye una caparina de la familia Hesperiidae. Vuela n'Europa del sur, Europa central y África Del norte. Ye una especie de rexones montascoses, alcuéntrase n'Europa n'altitúes d'hasta 1400 m.
El so valumbu de nala va dende 22 a 26 mm. vuelen d'abril hasta agostu dependiendo del so allugamientu. De normal tien dos xeneraciones per añu, (Voltinismu), los adultos de la segunda xeneración son mas pequeños que los de la primera.
Esto ye una especie variable pero de normal puede ser estremáu d'especies similares como la Spialia orbifer pol escuru acoloratáu-color marrón del aviesu de les sos nales. El llau cimeru de les nales ye escuru marrón con manches blanques pequeñes.[2][3]
Les canesbes aliméntense de Sanguisorba, incluyendo Sanguisorba menor, Rubus idaeus y Potentilla, incluyendo Potentilla verna.
.Spialia sertorius, ye una caparina de la familia Hesperiidae. Vuela n'Europa del sur, Europa central y África Del norte. Ye una especie de rexones montascoses, alcuéntrase n'Europa n'altitúes d'hasta 1400 m.
El so valumbu de nala va dende 22 a 26 mm. vuelen d'abril hasta agostu dependiendo del so allugamientu. De normal tien dos xeneraciones per añu, (Voltinismu), los adultos de la segunda xeneración son mas pequeños que los de la primera.
Esto ye una especie variable pero de normal puede ser estremáu d'especies similares como la Spialia orbifer pol escuru acoloratáu-color marrón del aviesu de les sos nales. El llau cimeru de les nales ye escuru marrón con manches blanques pequeñes.
Les canesbes aliméntense de Sanguisorba, incluyendo Sanguisorba menor, Rubus idaeus y Potentilla, incluyendo Potentilla verna.
Der Rote Würfel-Dickkopffalter (Spialia sertorius) ist ein Schmetterling aus der Familie der Dickkopffalter (Hesperiidae).
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 22 bis 24 Millimetern. Sie haben schwarzbraune Flügeloberseiten auf denen viele weiße Würfelflecken zu sehen sind. Die Flügelaußenränder sind weiß und schwarz unterbrochen gefärbt. Dahinter verlaufen parallele Linien von kleinen, weißen Flecken. Die Flügelunterseiten sind rotbraun, seltener dunkelbraun oder grünlich gefärbt und weisen zahlreiche Würfelflecken auf.[1]
Die Raupen werden ca. 20 Millimeter lang. Sie sind dunkelbraun bis schwarz gefärbt und haben links und rechts vom Rücken zwei nach innen hin gezackte, gelbe Längslinien. Sie tragen viele mittellange, weiße Haare.[1]
Der Rote Würfel-Dickkopffalter kommt in Nordafrika, Süd- und Mitteleuropa und im Westen Asiens bis nach Tibet und zum Amur bis in eine Höhe von 1.650 Metern vor.[2] In Europa findet man sie besonders im Süden Mitteleuropas, wo sie in trockenen und warmen Gebieten, wie z. B. auf Trockenrasen, Schottergruben oder Steinbrüchen aber auch an Waldlichtungen und in Gebüschen[2] leben. Die Art ist selten.[1]
Die Falter fliegen am Tag verschiedene Blütenpflanzen an, man findet sie aber auch häufig an Pfützen, an denen sie Flüssigkeit saugen. Die Männchen wachen von einem erhöhten Sitzplatz aus, um andere Falter bei Anflug zu vertreiben. Danach kehren sie an den gleichen Platz zurück.[1]
Die Tiere fliegen entweder in einer Generation von Ende Mai bis Juni; man findet die Raupen dann ab Juli und nach der Überwinterung bis April, oder in zwei Generationen von Mai bis Juni und von Juli bis August. Die Raupen findet man dann ab September und nach der Überwinterung bis April und im Juni und Juli.[3]
Die Raupen ernähren sich monophag von Kleinem Wiesenknopf (Sanguisorba minor).[1]
Die Weibchen legen ihre Eier auf die Knospen der Futterpflanzen. Wenn diese blühen verdecken sie die Eier unter den Blütenblättern. Die daraus schlüpfenden Raupen fressen zuerst die Blüten und erst später Blätter. Sie leben in einem selbst gesponnenen Gespinst aus Blättern und überwintern auch darin als Raupe. Sie verpuppen sich erst im nächsten Jahr, ebenfalls in ihrem Blattgespinst.[1]
Der Rote Würfel-Dickkopffalter (Spialia sertorius) ist ein Schmetterling aus der Familie der Dickkopffalter (Hesperiidae).
Kalkgerslângroukopke (“Spialia sertorius”) is in soarte yn de famylje fan de Spialia.
It Kalkgerslângroukopke is as stânflinter út Nederlân ferdwûn. Der hat lange tiid in populaasje west yn súd Limburch mar dizze is jammer genôch útstoarn. De meast tichtbye populaasje is yn it Belgyske diel fan de Faalskerberch. In ein fan Nederlân is dat net fuort. Der is dan ek noch altyd hoop dat de flinter wer yn Limburch komt.
Op de reade list stiet dizze flinter as ferdwûn.
De wjuklingte is likernôch 11 mm. Flinters dy’t krekt út de pop komme kist goed werkenne oan de reade ûnderkant fan de wjukken. Flinters dy’t al in pear dagen fleane hawwe dizze reade ûnderkant net mear. Op de foarwjuk oan de foarkant binne in pear wite plakken.
De flinter fleant fan begjin maaie ôf oant ein juny. De flinter fleant faak yn ien generaasje, soms yn twa.
De aaikes wurde ien foar ien ôfset op de weardplant. De Lytse Pimpernel is de plant wêr't de rûpen fan ite. De rûp oerwinteret as healwaaks rûp.
Kalkgerslângroukopke (“Spialia sertorius”) is in soarte yn de famylje fan de Spialia.
Spialia sertorius, the red-underwing skipper, is a butterfly of the family Hesperiidae.
The red-underwing skipper can be confused with the species of the genus Pyrgus. The underside has a cinnamon-red to yellowish base tone, while in the Pyrgus species it is mostly greenish to brownish in color. Since this coloring is less clear in older butterflies (and deviations occur), the characteristic arrangement of the spots on the underside of the hind wing should always be used for the determination. Furthermore, on the upper side of the forewing, a series of small, distinctly bright spots in the submarginal bandage is characteristic, which runs in a regular flat curve to the front edge. The four spots of the post-discal region further towards the wing base are also in a row, while in the species of the genus Pyrgus, only three are side by side and the fourth is disengaged.[2] The wingspan is 22-26 mm.
_Spialia_sertorius_-_Bossey,_Haute-Savoie,_France_-_male_dorsal.jpg)
Dorsal side
_Spialia_sertorius_-_Bossey,_Haute-Savoie,_France_-_male_ventral.jpg)
△ Ventral side
The identification situation in Spain is difficult, as the Spialia rosae described from there in 2016[3] flies together with Spialia sertorius at altitudes around 1000 m, and the two species can be distinguished, either on the basis of external nor on the basis of genital features. Definite differences can only be found in the genetics (barcoding), and in the food of the caterpillars. Butterflies from the lower altitudes of Spain should belong to Spialia sertorius, those well above 1200 m to Spialia rosae - but without observation of oviposition or genetic testing, the identification ultimately remains uncertain.[4]
Spialia sertorius is widespread within Western and Central Europe. To the south, the area extends over southern Europe to North Africa. It extends eastward to western Poland, the Czech Republic, Slovenia and Croatia. The species, however, is absent in Scandinavia and Great Britain, and is extinct in the Netherlands. In Germany, Spialia sertorius is absent in the north-eastern federal states.[2] The species is widespread in southern and southwestern Europe and central Europe. In Eastern Austria and in Eastern Europe, it is being replaced by Spialia orbifer.
Due to the location requirements of Sanguisorba minor, there is a close connection to poor grasslands on limestone or calcareous conglomerates. Even if the host plants have their main occurrence in completely dry grasslands or in the gaps in pioneer stages of semi-dry grasslands, there is a strong preference for plants in small locations with particularly favorable thermal conditions. [2]
In Central Europe Spialia sertorius occurs from the lower altitudes to altitudes above 1000 m, with the reports showing a clear maximum at 400-500 m, which, compared to most reports, is disproportionately high. Above 1000 m, the thermal requirements of the species are only met at locations that are particularly favorable in terms of microclimate, such as south-facing slopes. The altitudinal limit of the host plant in the Bavarian Alps is usually only a little over 1200 m. From the warm years after the Second World War, however, there are documents with altitudes around 1700m and 1700-2000 m. It is likely that the butterflies had drifted. [2]
The butterfly flies from April to September depending on the location. There are usually two generations per year, adults of the second generation being smaller than those of the first. Spialia sertorius can develop two generations in all major areas of Central Europe. The significantly lower number of reports from the second generation here suggests that they appear less frequently and not in all years. A second generation with fewer individuals is also known from the Palatinate, for example, and is attributed to the fact that a significant part of the offspring of the spring generation no longer develops in the same year, but only pupates after the hibernation in April. Due to weather-related annual flight period fluctuations, the large altitude range of the reports and the second generation, which does not occur annually, the phenology does not show any clear two-peaks. The earliest Bavarian reports come from the second half of April in the extremely warm spring of 2007. From the turn of the month to May, however, the first observations are already available from several other years.[2]
The main flight period of the first generation usually begins in mid-May and reaches its maximum at the end of May, with reports then falling sharply by the end of July. From around the middle of August there are signs of a renewed accumulation of reports that can be traced back to the appearance of the second generation. The reports drag on into September, at the beginning of September even fresh butterflies were observed on the Munich plain. In the Alpine region, the reports only range from mid-May to mid-August. The data indicates that the formation of a second generation does not occur everywhere or on a regular basis. However, few reports from heights over 1000 m are still available after mid-July. This indicates that in favorable years, imagos of a subsequent generation occasionally appear even at such altitudes. [2]
The Red-underwing Skipper only uses Sanguisorba minor as an egg-laying and caterpillar forage plant. The eggs of the first generation are mainly laid on the flower heads that are still closed, but occasionally also on the leaves. Since Sanguisorba minor only blooms again regularly after the summer drought in completely dry grassland, the second-generation females in many places only have leaves available as an egg-laying medium. This is why they mainly glue their eggs to the upper side (more rarely the underside) of leaflets of the pinnate leaves of the host plants. Leaves lying on the ground are preferred. [2]
Young caterpillars hatched in flower heads feed on ripening seeds and flower parts during the first two stages; those from eggs laid on leaves initially mine in these. Later the caterpillars live in leaf bags made of leaflets from the host plant. The caterpillars of single-breeding populations usually overwinter in the last caterpillar stadium, those of a second generation as young caterpillars. According to field observations in Switzerland, the caterpillars spend the winter in a partial leaf of the Sanguisorba minor that is spun together as a housing. Pupation should take place on the ground in a web of leaf pieces.[2]
The imagos are characterized by a very rapid flight close to the ground. The males are easiest to spot because they behave territorially and regularly visit places like the flower heads of Sanguisorba minor. The imagos are not seen too often when visiting flowers. There are multiple reports of sucking observations on Hippocrepis comosa and Lotus corniculatus from Bavaria. These plants are also mentioned as important nectar plants for Baden-Württemberg and the Palatinate. Furthermore, the species was observed on Thymus spp. in Bavaria. As well as on Globularia cordifolia, Teucrium montanum, Geranium sanguineum and Pimpinella spp. The males in particular like to suckle on moist soil.[2]
The species depends on the preservation of poorly overgrown grasslands with a favorable microclimate. Even rock areas on dry slopes are no longer used as a reproductive habitat after abandonment of use due to the shading by the neighboring trees. The majority of the occurrences are therefore dependent on grazing, the intensity of which must also be sufficient to create localized ground wounds. Low grazing intensity is therefore only sufficient for sheep grazing in locations with very shallow soil. Intensive sheep or goat grazing can preserve habitats. Grazing habitats between May and the end of July is problematic because of the loss of the flower heads. In the case of cattle grazing, a small amount of grazing is sufficient for the creation of open ground areas, especially on slopes. Intensive grazing should be avoided in any case, as eutrophication through the faeces must be avoided at the same time.[2]
Mowing is unsuitable for maintaining the necessary habitat structures in most locations, as it encourages the development of closed, grass-dominated vegetation. It is therefore only sufficient on shallow rocky surfaces to maintain the habitat structure. Numerous habitats, such as urban wastelands or railway embankments, can hardly be preserved in the long term through biotope maintenance alone due to their less extreme site conditions. In this case, it is essential to ensure site dynamics by deliberately relocating the succession by removing the topsoil or alternatively creating nutrient-poor gravel sites in a close spatial network.[2]
Synonyms
Papilio sao Huebner, 1803
Spialia hibiscae Hemming, 1936
Subspecies:
Spialia sertorius, the red-underwing skipper, is a butterfly of the family Hesperiidae.
Spialia sertorius es una mariposa de la familia Hesperiidae. Se encuentra en Europa del sur, Europa central y África Del norte. Es una especie de regiones montañosas, se encuentran en Europa en altitudes de hasta 1400 m.
Su envergadura de ala va desde 22 a 26 mm. vuelan de abril hasta agosto dependiendo de su ubicación. Normalmente tiene dos generaciones por año, los adultos de la segunda generación son más pequeños que los de la primera.
Es una especie variable pero normalmente puede distinguirse de especies similares como Spialia orbifer por el color marrón oscuro rojizo del reverso de sus alas. El lado superior de las alas es marrón oscuro con manchas blancas pequeñas.[2] [3]
Las larvas se alimentan de Sanguisorba, incluyendo Sanguisorba minor, Rubus idaeus y Potentilla, incluyendo Potentilla verna.
Spialia sertorius es una mariposa de la familia Hesperiidae. Se encuentra en Europa del sur, Europa central y África Del norte. Es una especie de regiones montañosas, se encuentran en Europa en altitudes de hasta 1400 m.
Su envergadura de ala va desde 22 a 26 mm. vuelan de abril hasta agosto dependiendo de su ubicación. Normalmente tiene dos generaciones por año, los adultos de la segunda generación son más pequeños que los de la primera.
Es una especie variable pero normalmente puede distinguirse de especies similares como Spialia orbifer por el color marrón oscuro rojizo del reverso de sus alas. El lado superior de las alas es marrón oscuro con manchas blancas pequeñas.
Las larvas se alimentan de Sanguisorba, incluyendo Sanguisorba minor, Rubus idaeus y Potentilla, incluyendo Potentilla verna.
Spialia sertorius
L’Hespérie des sanguisorbes ou Roussâtre (Spialia sertorius) est une espèce de lépidoptères de la famille des Hesperiidae et de la sous-famille des Pyrginae.
L'espèce Spialia sertorius a été décrite par l'entomologiste allemand Johann Centurius von Hoffmannsegg en 1804, sous le nom initial d'Hesperia sertorius[1].
Deux taxons qui étaient auparavant ses sous-espèces sont maintenant considérées comme des espèces distinctes : Spialia therapne (Rambur, 1832), présente en Corse et Sardaigne, et Spialia ali (Oberthür, 1881), présente en Afrique du Nord. Une espèce cryptique appelée Spialia rosae a aussi été découverte en 2016 en Espagne : morphologiquement identique à S. sertorius, elle peut cohabiter avec elle mais en diffère par son ADN mitochondrial et son écologie[2].
C'est un petit papillon d'une envergure de 22 mm à 26 mm, au dessus des ailes marron roux à frange blanche entrecoupée de sombre, orné de petites taches blanches.
Le revers est de couleur jaune orangé taché de blanc[3].
L'Hespérie des sanguisorbes vole en deux générations de début avril à juin puis de juillet à août[3].
Les plantes hôtes de sa chenille sont des Sanguisorba, dont Sanguisorba minor et Sanguisorba magnolii pour Spialia sertorius ali, des Rubus dont Rubus idaeus, des Potentilla dont Potentilla verna[1],[3].
L'Hespérie des sanguisorbes réside en Afrique du Nord, Maroc, Algérie et Tunisie, dans le sud-ouest de l'Europe, Espagne, Portugal, France, Belgique, Allemagne, Suisse, Autriche et Italie et, ce qui reste à confirmer, dans l'ouest de l'Asie au Tibet et dans l'Altaï[1],[3].
L'Hespérie des sanguisorbes est présente dans presque toute la France métropolitaine, elle n'est absente que de quelques départements dont le Finistère. En Corse, elle est remplacée par Spialia therapne[4].
L'Hespérie des sanguisorbes réside dans les milieux broussailleux fleuris[3].
Pas de statut de protection particulier.
Spialia sertorius
L’Hespérie des sanguisorbes ou Roussâtre (Spialia sertorius) est une espèce de lépidoptères de la famille des Hesperiidae et de la sous-famille des Pyrginae.
Het kalkgraslanddikkopje (Spialia sertorius) is een dagvlinder uit de familie Hesperiidae, de dikkopjes. Een oude Nederlandse naam is pimperneldikkopje.
De spanwijdte van de vlinder bedraagt tussen de 22 en 26 millimeter. Aan de roodachtige onderzijde van de achtervleugels en de rode punt aan het achterlijf is de vlinder te onderscheiden van gelijkende soorten. Het is een snelle vlieger die laag bij de grond blijft, hierdoor is de vlinder vaak lastig te volgen.
De vlinder komt voor op droge en kalkgraslanden in Centraal- en Zuid-Europa en noordelijk Afrika, waar de waardplant van de rups de kleine pimpernel groeit.
De vliegtijd is van april tot en met augustus.
Het kalkgraslanddikkopje (Spialia sertorius) is een dagvlinder uit de familie Hesperiidae, de dikkopjes. Een oude Nederlandse naam is pimperneldikkopje.
Costo capìtol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientUn-a o doe generassion a l'ann da magg a stèmber.
DistribussionPowszelatek sertor (Spialia sertorius) – owad z rzędu motyli, z rodziny powszelatkowatych (Hesperiidae).
Północna Afryka, Europa Południowa i Europa Środkowa, zachodnia Azja od Portugalii po Góry Ałtaj. W Europie szczególnie na południu Europy Środkowej. W Polsce rzadki i nieliczny, spotykany najczęściej w południowej części kraju.
Oczy czarne, duże wystające, czułki cienkie odchylone na boki sięgające prawie do połowy skrzydła przedniego. Buławka czułka zakończona czarną plamką. Samce mają czułki grubsze od samic. Odwłok wydłużony minimalnie wystający za zarys rozłożonych tylnych skrzydeł, odwłok u samic jest grubszy. Rozpiętość skrzydeł u dorosłych motyli dochodzi od 23 do 25 milimetrów. Barwa podstawowa wierzchniej strony skrzydeł koloru ciemno-brązowego z wieloma wyraźnymi białymi prostokątnymi plamkami. Na wierzchu przedniego skrzydła przy kostalnym brzegu znajdują się cztery białe, przylegające do siebie plamki. Na zewnętrznej krawędzi skrzydeł przednich i tylnych w obszarze marginalnym, równolegle do brzegu zewnętrznego ułożona jest linia białych oddzielonych od siebie prostokątnych plamek. Równolegle do linii plamek przy brzegu zewnętrznym skrzydeł w obszarze submarginalnym ułożona jest linia mniejszych plamek koloru białego. W obszarach postdyskalnych skrzydeł przednich i tylnych ułożone są nieregularne plamki koloru białego. U pierwszego pokolenia barwa podstawowa spodniej strony skrzydeł kremowo-żółta, u drugiego pokolenia barwa podstawowa spodniej strony skrzydeł czerwono-brązowa. Na spodniej stronie skrzydeł układ plamek koloru białego taki sam jak na wierzchniej stronie. Korpus imago pokryty nieznacznie drobnym meszkiem.
Motyl wydaje w ciągu roku dwa pokolenia, loty kwiecień-czerwiec i połowa lipca-sierpień
Długości około 20 milimetrów, koloru ciemnobrązowe lub czarnego. Na prawym i lewym boku wzdłuż korpus postrzępiona podłużna linia koloru żółtego. Cały korpus gąsienicy pokryty białymi włoskami średniej długości[1],.
Podstawowymi roślinami żywicielskimi są Krwiściąg mniejszy (Sanguisorba minor), Malina właściwa (Rubus idaeus ), Pięciornik wiosenny (Potentilla neumanniana).
Samice motyla wcześnie składają pojedynczo jaja wśród pąków kwiatowych roślin żywicielskich. Początkowo młode gąsienice żerują wyłącznie w zwartym pąku kwiatowym. Gdy osiąga większe rozmiary przenosi się na liść, na którym żyje w kryjówce utworzonej z oplotu. Dojrzałe gąsienice motyla pierwszego pokolenia czasem przechodzą diapauzę, hibernując wśród zwiędłych liści u podstawy rośliny żywicielskiej. Zwinięte liście na łodygach roślim służą jako miejsce przepoczwarczenia
Spialia Sertorius opisał Johann von Centurius Hoffmannsegg w 1804 roku pod nazwą Hesperia Sertorius
Powszelatek perski (Spialia phlomidis), powszelatek orbifer (Spialia orbifer) i powszelatek malwowiec (Pyrgus malva),Spialia therapne
Zróżnicowane. Na poziomie morza preferuje gorące, suche, kwietne i nasłonecznione obszary porośnięte krzewami, na większych wysokościach suche, nasłonecznione trawiaste zbocza, kwietne łąki, polany leśne, miejsca zakrzaczone. Występuje do wysokości 1650 m n.p.n.
Powszelatek sertor (Spialia sertorius) – owad z rzędu motyli, z rodziny powszelatkowatych (Hesperiidae).
ZasięgPółnocna Afryka, Europa Południowa i Europa Środkowa, zachodnia Azja od Portugalii po Góry Ałtaj. W Europie szczególnie na południu Europy Środkowej. W Polsce rzadki i nieliczny, spotykany najczęściej w południowej części kraju.
OpisOczy czarne, duże wystające, czułki cienkie odchylone na boki sięgające prawie do połowy skrzydła przedniego. Buławka czułka zakończona czarną plamką. Samce mają czułki grubsze od samic. Odwłok wydłużony minimalnie wystający za zarys rozłożonych tylnych skrzydeł, odwłok u samic jest grubszy. Rozpiętość skrzydeł u dorosłych motyli dochodzi od 23 do 25 milimetrów. Barwa podstawowa wierzchniej strony skrzydeł koloru ciemno-brązowego z wieloma wyraźnymi białymi prostokątnymi plamkami. Na wierzchu przedniego skrzydła przy kostalnym brzegu znajdują się cztery białe, przylegające do siebie plamki. Na zewnętrznej krawędzi skrzydeł przednich i tylnych w obszarze marginalnym, równolegle do brzegu zewnętrznego ułożona jest linia białych oddzielonych od siebie prostokątnych plamek. Równolegle do linii plamek przy brzegu zewnętrznym skrzydeł w obszarze submarginalnym ułożona jest linia mniejszych plamek koloru białego. W obszarach postdyskalnych skrzydeł przednich i tylnych ułożone są nieregularne plamki koloru białego. U pierwszego pokolenia barwa podstawowa spodniej strony skrzydeł kremowo-żółta, u drugiego pokolenia barwa podstawowa spodniej strony skrzydeł czerwono-brązowa. Na spodniej stronie skrzydeł układ plamek koloru białego taki sam jak na wierzchniej stronie. Korpus imago pokryty nieznacznie drobnym meszkiem.
Czas lotuMotyl wydaje w ciągu roku dwa pokolenia, loty kwiecień-czerwiec i połowa lipca-sierpień
GąsieniceDługości około 20 milimetrów, koloru ciemnobrązowe lub czarnego. Na prawym i lewym boku wzdłuż korpus postrzępiona podłużna linia koloru żółtego. Cały korpus gąsienicy pokryty białymi włoskami średniej długości,.
Roślina żywicielskaPodstawowymi roślinami żywicielskimi są Krwiściąg mniejszy (Sanguisorba minor), Malina właściwa (Rubus idaeus ), Pięciornik wiosenny (Potentilla neumanniana).
RozwójSamice motyla wcześnie składają pojedynczo jaja wśród pąków kwiatowych roślin żywicielskich. Początkowo młode gąsienice żerują wyłącznie w zwartym pąku kwiatowym. Gdy osiąga większe rozmiary przenosi się na liść, na którym żyje w kryjówce utworzonej z oplotu. Dojrzałe gąsienice motyla pierwszego pokolenia czasem przechodzą diapauzę, hibernując wśród zwiędłych liści u podstawy rośliny żywicielskiej. Zwinięte liście na łodygach roślim służą jako miejsce przepoczwarczenia
NazwaSpialia Sertorius opisał Johann von Centurius Hoffmannsegg w 1804 roku pod nazwą Hesperia Sertorius
Podgatunki Sertorius Sertorius Spialia – obecny w Europie Sertorius Spialia j (Oberthür, 1881) – Afryce Północnej Sertorius Spialia therapne – Korsyka i Sardynia Gatunki podobnePowszelatek perski (Spialia phlomidis), powszelatek orbifer (Spialia orbifer) i powszelatek malwowiec (Pyrgus malva),Spialia therapne
ŚrodowiskoZróżnicowane. Na poziomie morza preferuje gorące, suche, kwietne i nasłonecznione obszary porośnięte krzewami, na większych wysokościach suche, nasłonecznione trawiaste zbocza, kwietne łąki, polany leśne, miejsca zakrzaczone. Występuje do wysokości 1650 m n.p.n.
Spialia sertorius é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de borboletas pertencente à família Hesperiidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Hoffmannsegg, tendo sido descrita no ano de 1804.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Spialia sertorius é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de borboletas pertencente à família Hesperiidae.
A autoridade científica da espécie é Hoffmannsegg, tendo sido descrita no ano de 1804.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Spialia sertorius là một loài bướm thuộc họ Hesperiidae. Nó được tìm thấy ở Southern and Central châu Âu.
Sải cánh dài 22–26 mm. Chúng bay từ tháng 4 đến tháng 8 tùy theo địa điểm.
Ấu trùng ăn Salad Burnet.
.jpg)
.jpg)
Bài viết liên quan đến phân họ bướm nhảy Hesperiinae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Spialia sertorius là một loài bướm thuộc họ Hesperiidae. Nó được tìm thấy ở Southern and Central châu Âu.
Sải cánh dài 22–26 mm. Chúng bay từ tháng 4 đến tháng 8 tùy theo địa điểm.
Ấu trùng ăn Salad Burnet.
В год развивается в двух поколениях. Время лёта первого поколения отмечается в мае - июне, второго - с середины июля по август. Самки откладывают яйца по одному между цветковых почек. Кормовые растения гусениц: кровохлебка малая, малина, лапчатка. Гусеницы зимуют в подстилке у основания кормового растения. Куколка находится в скрученных листьях[1].
В год развивается в двух поколениях. Время лёта первого поколения отмечается в мае - июне, второго - с середины июля по август. Самки откладывают яйца по одному между цветковых почек. Кормовые растения гусениц: кровохлебка малая, малина, лапчатка. Гусеницы зимуют в подстилке у основания кормового растения. Куколка находится в скрученных листьях.
.jpg)
_(14213629744).jpg)
