The pelagic tunicates known as salps (Thaliacea) float singly or in cylindrical or chainlike colonies that may reach several meters in length. The incurrent and excurrent siphons of salps are positioned at opposite ends, providing thrust for locomotion. Most salps are gelatinous and transparent. Salps are known from throughout the oceans, but are especially abundant in tropical and subtropical waters. They occur from the ocean surface down to around 1500 meters.
(Brusca and Brusca 2003)
Salplar (lat. Desmomyaria və ya Salpae) — Tunikalılar yarımtipinə aid sinif. Adətən okean səthi sularında qidalanırlar (bir neçə yüz metr dərinliyə qədər).
Bitki planktonu ilə qidalanırlar. Bəzi balıqların və dəniz tısbağalarının qidasını təşkil edir.
Salplar zənciri
İnsan və salplar
Salplar (lat. Desmomyaria və ya Salpae) — Tunikalılar yarımtipinə aid sinif. Adətən okean səthi sularında qidalanırlar (bir neçə yüz metr dərinliyə qədər).
Bitki planktonu ilə qidalanırlar. Bəzi balıqların və dəniz tısbağalarının qidasını təşkil edir.
Thaliacea és una classe d'animals marins del subfílum Urochordata. Al contrari que els ascidians,amb qui estan emparentats, i que viuen al fons marí, els thaliacians floten lliurement durant tota la seva vida. Aquest grup inclou espècies solitàries i en colònies.
Tots els thalicians s'alimenten per filtració. Tenen un cos transparent en forma de bòta per on bomben aigua i d'on extreuen l'aliment. La faringe constitueix la major part del cos.
Hi ha tres ordres de Thaliacea: Els Pyrosoma són animals colonials. Els Doliolida i els Salpida alternen estadis colonials i solitaris. Les colònies de Salpida poden fer metres de llargada.
Els Thalicians tenen un cicle de vida complex. Una mena d'ous es ponen en oozoids, que es reprodueixen asexualment produint un nombre de blastozoids. Els blastozoids individualment es reprodueixen sexualment i fan ous per a la pròxima generació d'oozoids.
Els cos dels thaliacians contenen un 30% de carboni. Els seus cossos s'enfonsen al fons del mar quan moren i això constitueix la major part del cicle de carboni mundial.[1]
Classe Thaliacea
Thaliacea és una classe d'animals marins del subfílum Urochordata. Al contrari que els ascidians,amb qui estan emparentats, i que viuen al fons marí, els thaliacians floten lliurement durant tota la seva vida. Aquest grup inclou espècies solitàries i en colònies.
Salpy (Thaliacea) je třída drobných průsvitných živočichů z podkmene pláštěnci. Žijí v koloniích, které se vznášejí ve volném moři a tvoří tak součást planktonu. Pohybují se reaktivním způsobem pomocí stahů svalů, které jako obroučky obepínají jejich soudečkovité tělo a vystřikují z prostoru žaber vodu (takto se však pohybují pouze dospělí jedinci).
Je u nich známá rodozměna – střídání pokolení, jež se rozmnožují pohlavně, s pokoleními, množícími se nepohlavně.
Příklad druhu je silně světélkující ohnivka atlantská (Pyrosoma atlanticum), která vytváří až půlmetrové kolonie.
Salpy jsou členěny do tří řádů
Salpy (Thaliacea) je třída drobných průsvitných živočichů z podkmene pláštěnci. Žijí v koloniích, které se vznášejí ve volném moři a tvoří tak součást planktonu. Pohybují se reaktivním způsobem pomocí stahů svalů, které jako obroučky obepínají jejich soudečkovité tělo a vystřikují z prostoru žaber vodu (takto se však pohybují pouze dospělí jedinci).
Je u nich známá rodozměna – střídání pokolení, jež se rozmnožují pohlavně, s pokoleními, množícími se nepohlavně.
Příklad druhu je silně světélkující ohnivka atlantská (Pyrosoma atlanticum), která vytváří až půlmetrové kolonie.
Salpen (Thaliacea) sind frei schwimmende Meerestiere mit einem tonnenförmigen Aussehen, die zum Unterstamm der Manteltiere gehören. Sie ernähren sich von Plankton. Ihr Körper besteht zum größten Teil aus dem Kiemendarm. Sie leben einzeln oder in Kolonien. Einige Arten werden über 8 cm lang.
Die Fortpflanzung der Salpen ist geprägt durch einen Generationswechsel, bei dem auf eine sexuell aktive, zweigeschlechtliche Generation eine asexuelle folgt (Metagenese).
Der Schriftsteller und Naturforscher Adelbert von Chamisso veröffentlichte 1819 als erster einen Traktat über die Zusammengehörigkeit der beiden verschiedenen Generationen zu ein und demselben Taxon.
Die Salpen findet man an der Oberfläche in wärmeren Meeren und gelegentlich im Sommer auch in gemäßigten Meeresgebieten. Sie kommen aber auch bis in die kalte Tiefsee vor.
Salpen schwimmen unter rhythmischer Kontraktion hufeisenförmiger oder ringförmiger Muskelbänder, die zum Teil nur auf einer Seite des Körpers liegen. Die Kontraktion dieser Bänder treibt das Wasser, das durch die Mundöffnung in den Kiemendarm hineingeströmt ist, durch das hintere Ende des Körpers aus, so dass sich das Tier mit einer Art Düsenantrieb vorwärts bewegt. Gleichzeitig werden im Kiemendarm aus diesem Wasserstrom einzellige Algen und kleine tierische Organismen ausgefiltert und als Nahrung verwertet.
Die Salpen machen kleineren Fischen Konkurrenz, weil sie ebenfalls von Planktonorganismen leben. Größere Arten fressen sogar kleine Fische. Nachts tauchen die Salpen zum Fressen aus einer Tiefe von bis zu 800 Metern an die Meeresoberfläche auf und können dabei einen erheblichen Anteil der tagsüber entstandenen pflanzlichen Biomasse abernten. Sie geben dabei den aufgenommenen Kohlenstoff aus der pflanzlichen Biomasse nicht als Kohlendioxid an die Atmosphäre ab, sondern scheiden ihn in Fäkalienkügelchen aus, die mit einer Geschwindigkeit von 1000 Metern pro Tag auf den Grund des Meeres absinken und damit den fixierten atmosphärischen Kohlenstoff sedimentieren. Es wird geschätzt, dass pro Schwarm auf diese Weise mehrere tausend Tonnen Kohlenstoff pro Tag der Atmosphäre entzogen werden. Die Salpen spielen damit eine wichtige Rolle im Kohlenstoffzyklus der Erde.[1]
Salpen können zwar in kühlerem Wasser leben, sich dort aber nicht fortpflanzen. Es gibt bei Salpen zwei Arten von Fortpflanzung: eine ungeschlechtliche durch Knospung und eine geschlechtliche bei den zwittrigen Tieren. Diese zwei Arten wechseln sich von Generation zu Generation ab.
Aus der Gattung Salpa gibt es viele tropische und subtropische Arten, die manchmal in so großen Mengen in warmen Meeren auftreten, dass sie andere planktische Organismen ausschließen. Zwei sehr verbreitete Arten, Salpa fusiformis und Salpa democratica, werden in kühleren Gewässern zu gewissen Zeiten in Massen in Planktonnetzen gefangen. Die alleinlebende Form von Salpa telesiicostata, die südlich der kalifornischen Küste häufig ist, erreicht eine Länge von 20 cm, während die geschlechtliche Form nur 7 cm lang wird.
Salpen (Thaliacea) sind frei schwimmende Meerestiere mit einem tonnenförmigen Aussehen, die zum Unterstamm der Manteltiere gehören. Sie ernähren sich von Plankton. Ihr Körper besteht zum größten Teil aus dem Kiemendarm. Sie leben einzeln oder in Kolonien. Einige Arten werden über 8 cm lang.
Die Fortpflanzung der Salpen ist geprägt durch einen Generationswechsel, bei dem auf eine sexuell aktive, zweigeschlechtliche Generation eine asexuelle folgt (Metagenese).
Der Schriftsteller und Naturforscher Adelbert von Chamisso veröffentlichte 1819 als erster einen Traktat über die Zusammengehörigkeit der beiden verschiedenen Generationen zu ein und demselben Taxon.
Thaliacea is a class of marine animals within the subphylum Tunicata, comprising the salps, pyrosomes and doliolids. Unlike their benthic relatives the ascidians, from which they are believed to have emerged, thaliaceans are free-floating (pelagic) for their entire lifespan. The group includes species with complex life cycles, with both solitary and colonial forms.
The three orders of thaliaceans are filter feeders. Pyrosomes are colonial animals, with multiple tiny ascidian-like zooids arranged in a cylinder closed at one end. All of the atrial siphons point inwards, emptying into a single, common cloaca in the centre of the cylinder. As the water exhaled by the zooids exits through a common opening, the water movement slowly propels the pyrosome through the sea. Salps and doliolids have a transparent barrel-shaped body through which they pump water, propelling them through the sea, and from which they extract food. The bulk of the body consists of the large pharynx. Water enters the pharynx through the large buccal siphon at the front end of the animal, and is forced through a number of slits in the pharyngeal wall into an atrium lying just behind it. From here, the water is expelled through an atrial siphon at the posterior end. The pharynx is both a respiratory organ and a digestive one, filtering food from the water with the aid of a net of mucus slowly pulled across the slits by cilia.
Doliolids and salps alternate between asexual and sexual life stages. Salp colonies can be several meters in length. Doliolids and salps rely on muscular action to propel themselves through surrounding seawater.
Thaliaceans have complex lifecycles. Doliolid eggs hatch into swimming tadpole larvae, which are the common larval stage for other urochordates. Pyrosomes are ovoviviparous, meaning the eggs develop inside the "mother" without the tadpole stage. Salps are viviparous, meaning the embryos are linked to the "mother" by a placenta. This then develops into an oozoid, which reproduces asexually by budding to produce a number of blastozoids, which form long chains (see image). The individual blastozoids then reproduce sexually to produce the eggs and the next generation of oozoids.
The dorsal, hollow nerve cord and notochord found in Chordata has been lost, except for a rudimentary one in some doliolid larvae.[1]
Thaliaceans play an important role in the ecology of the sea. Their dense faecal pellets sink to the bottom of the oceans, and this may be a major part of the worldwide carbon cycle.[2]
The class is a relatively small one, and is divided into three orders:
Class Thaliacea[3]
Thaliacea is a class of marine animals within the subphylum Tunicata, comprising the salps, pyrosomes and doliolids. Unlike their benthic relatives the ascidians, from which they are believed to have emerged, thaliaceans are free-floating (pelagic) for their entire lifespan. The group includes species with complex life cycles, with both solitary and colonial forms.
Los taliáceos (Thaliacea) son una clase pertenecientes a los urocordados, de los que se han descrito unas 77 especies.[1]
Son animales marinos y suelen ser de tamaño pequeño, normalmente con forma de "tonel" (sobre todo los sálpidos y los doliólidos). Su cuerpo está cubierto por una túnica compleja. Tienen musculatura en bandas por todo el cuerpo, no sólo en los sifones.
Presentan una faringe perforada muy desarrollada. El eje oro-aboral es rectilíneo, y la cavidad faríngea y cloacal ocupa casi toda la parte axial del cuerpo; esto permite que la corriente de agua se utilice para la alimentación, para el intercambio gaseoso y para proporcionar al animal propulsión.
Aunque la mayoría de los urocordados son sésiles, los taliáceos son de vida libre, perteneciendo a la comunidad planctónica, concretamente al holoplancton. Son filtradores.
Su ciclo de vida es complejo, normalmente con varios estados entre la larva y el adulto, teniendo organización colonial al menos uno de esos estados intermedios. Tienen alternancia de generaciones: individuos que se reproducen sexualmente darán individuos asexuados, que producirán a su vez indiviudos sexuados.
Se ha descubierto que son importantes captadores de dióxido de carbono, algo de significado ecológico notable.
Los taliáceos (Thaliacea) son una clase pertenecientes a los urocordados, de los que se han descrito unas 77 especies.
Son animales marinos y suelen ser de tamaño pequeño, normalmente con forma de "tonel" (sobre todo los sálpidos y los doliólidos). Su cuerpo está cubierto por una túnica compleja. Tienen musculatura en bandas por todo el cuerpo, no sólo en los sifones.
Presentan una faringe perforada muy desarrollada. El eje oro-aboral es rectilíneo, y la cavidad faríngea y cloacal ocupa casi toda la parte axial del cuerpo; esto permite que la corriente de agua se utilice para la alimentación, para el intercambio gaseoso y para proporcionar al animal propulsión.
Aunque la mayoría de los urocordados son sésiles, los taliáceos son de vida libre, perteneciendo a la comunidad planctónica, concretamente al holoplancton. Son filtradores.
Taliazeo (Thaliacea) kordadunen edo tunikadunen phylumeko izen bereko klaseko uretako animaliez esaten da. Planktona osatzen duten animaliak dira eta urak eramanda ibiltzen dira inon itsatsi gabe. Zilindro itxurako gorputz gardena dute, kordadunen ezaugarririk ez duena, esateko, enbrioi egoeran bakarrik izaten baitute “korda”. Bi zulo nagusi dituzte, ahokoa eta uzkikoa, baina zakatz itxurako beste zulo txikiak ere badituzte ura iraganaraziz janaria iraizteko. Gorputzean eraztun modura eratuak dituzte giharrak.
Taliazeo (Thaliacea) kordadunen edo tunikadunen phylumeko izen bereko klaseko uretako animaliez esaten da. Planktona osatzen duten animaliak dira eta urak eramanda ibiltzen dira inon itsatsi gabe. Zilindro itxurako gorputz gardena dute, kordadunen ezaugarririk ez duena, esateko, enbrioi egoeran bakarrik izaten baitute “korda”. Bi zulo nagusi dituzte, ahokoa eta uzkikoa, baina zakatz itxurako beste zulo txikiak ere badituzte ura iraganaraziz janaria iraizteko. Gorputzean eraztun modura eratuak dituzte giharrak.
Salpat (Thaliacea) on vaippaeläimiin kuuluva luokka. Niitä on aiemmin kutsuttu meritynnyreiksi.[1] Salpat ovat merieläimiä. Toisin kuin sukulaisensa meritupet salpat uivat vapainaPyrosomida-lahkon koloniat liikkuvat veden mukana hitaasti pyörien. Salpida- ja Doliolida-lahkoihin kuuluvat salpat elävät joko yksitellen tai kolonioissa, jotka voivat olla useita metriä pitkiä. Kaikki salpat suodattavat ravintonsa vedestä. Salpat pumppaavat vettä ruumiinsa läpi ohjaillen vesisuihkuilla uintiaan. Salpoilla on toukka- ja aikuisvaiheen lisäksi kaksi muuta kehitysvaihetta, jolloin ne muodostavat runkokuntamaisia ryhmiä.[2] Niiden toukilla on vähäinen selkäjänteen aihe, mutta aikuisissa on tuskin mitään joka viittaisi niiden selkäjänteisiin sukulaisiin.
Salpat (Thaliacea) on vaippaeläimiin kuuluva luokka. Niitä on aiemmin kutsuttu meritynnyreiksi. Salpat ovat merieläimiä. Toisin kuin sukulaisensa meritupet salpat uivat vapainaselvennä.
Salpat jaetaan kolmeen lahkoon. Pyrosomida-lahkon koloniat liikkuvat veden mukana hitaasti pyörien. Salpida- ja Doliolida-lahkoihin kuuluvat salpat elävät joko yksitellen tai kolonioissa, jotka voivat olla useita metriä pitkiä. Kaikki salpat suodattavat ravintonsa vedestä. Salpat pumppaavat vettä ruumiinsa läpi ohjaillen vesisuihkuilla uintiaan. Salpoilla on toukka- ja aikuisvaiheen lisäksi kaksi muuta kehitysvaihetta, jolloin ne muodostavat runkokuntamaisia ryhmiä. Niiden toukilla on vähäinen selkäjänteen aihe, mutta aikuisissa on tuskin mitään joka viittaisi niiden selkäjänteisiin sukulaisiin.
Les Thaliacea (thaliacés) sont une classe de tuniciers pélagiques.
Ce sont des organismes, souvent transparents, en forme de tonneau. Les individus adultes, séparés (forme de tonnelets) ou groupés en colonie (en forme de manchon cylindrique flottant), présentent une organisation générale proche de celle des ascidies.
Le cycle reproducteur est constitué d'une alternance de phases sexuées (hermaphrodites) et de phases asexuées. Les larves ne possèdent pas toujours de corde.
Leurs noms vernaculaires sont salpes, dolioles et pyrosomes
Selon World Register of Marine Species (1 avril 2014)[1] :
Une Doliolida
Les Thaliacea (thaliacés) sont une classe de tuniciers pélagiques.
Ce sont des organismes, souvent transparents, en forme de tonneau. Les individus adultes, séparés (forme de tonnelets) ou groupés en colonie (en forme de manchon cylindrique flottant), présentent une organisation générale proche de celle des ascidies.
Le cycle reproducteur est constitué d'une alternance de phases sexuées (hermaphrodites) et de phases asexuées. Les larves ne possèdent pas toujours de corde.
Os taliáceos (Thaliacea) son unha clase taxonómica de animais mariños do subfilo dos Tunicata. A diferenza dos seus parentes bentónicos ascidiáceos, os taliáceos son organismos peláxicos que flotan libremente durante toda a súa vida. O grupo inclúe especies con ciclos de vida complexos tanto solitarias coma coloniais. Entre eles están as salpas.
Todos os taliáceos son animais que se alimentan por filtración. Os doliólidos son animais solitarios, pero as salpas forman colonias que poden ter varios metros de lonxitude. Os do xénero Pyrosoma son animais coloniais, formados por moitos pequenos zooides parecidos a ascidias, dispostos nun cilindro pechado por un extremo e aberto polo outro. Todos os sifóns atriais apuntan cara adentro, e baléiranse nunha soa cloaca común situada no centro do cilindro. A medida que os zooides exhalan auga, esta sae por unha abertura común, e esta corrente de auga impulsa lentamente ao animal polo mar. Algunhas colonias son de varios metros e outras teñen bioluminescencia.
As salpas e os doliólidos son taliáceos con corpo con forma de barril transparente a través do cal bombean auga, que os propulsa e serve para que obteñan a súa comida. Tamén teñen músculos propulsores, que axudan a expulsar a auga, os cales forman oito ou nove bandas arredor do corpo no caso dos doliólidos, ou bandas circulares incompletas nos sálpidos. A maior porción do corpo consta dunha gran farinxe. A auga entra na farinxe a través do gran sifón bucal no extremo frontal do animal, e é forzada a pasar por varias fendas da parede farínxea ata chegar ao atrio (atrium) que está detrás. Desde alí, a auga é expulsada por un sifón atrial situado no extremo posterior. A farinxe funciona á vez como órgano respiratorio e dixestivo, filtrando as partículas alimenticias que flotan na auga coa axuda dunha rede de mucus, que é empurrado lentamente por cilios ao longo das fendas farínxeas.
Os doliólidos e as salpas alternan entre estadios con reprodución sexual e asexual. Os taliáceos teñen complexos ciclos de vida. Dos ovos dos doliólidos eclosiona no mar unha larva nadadora con cola, que é tamén o estado larvario común nos outros tunicados. Despois perde a cola e transfórmase nun oozoide, que ten un estolón sobre o que se forman xemas, que se transforman en gastrozoides, forozoides e gonozoides, á vez que o individuo materno se transforma perdendo órganos, pero mantendo a musculatura e servindo como unha plataforma para os individuos fillos, que se acaban desprendendo.[1] Os Pyrosoma son ovovivíparos, xa que os seus ovos se desenvolven dentro da "nai" sen pasar polo estado de larva con cola. As salpas son vivíparas, xa que os embrións están ligados á "nai" por unha especie de placenta pola que reciben alimento, e posteriormente desenvólvense orixinando un oozoide, que se reproduce asexualmente por xemación para producir varios blastozoides, os cales forman longas cadeas (ver foto). As longas cadeas de blastozoides flotan arrastrando no seu extremo ao individuo máis vello ou "nai". Os blastozoides individuais reprodúcense despois sexualmente producindo ovos e a seguinte xeración de oozoides.
Os taliáceos desempeñan un importante papel na ecoloxía do mar. Os seus densos pelets fecais afúndense ata o leito oceánico e isto forma unha parte importante do ciclo do carbono a nivel global.[2]
A clase é relativamente pequena e está dividida en tres ordes:
Clase Thaliacea[3]
Os taliáceos (Thaliacea) son unha clase taxonómica de animais mariños do subfilo dos Tunicata. A diferenza dos seus parentes bentónicos ascidiáceos, os taliáceos son organismos peláxicos que flotan libremente durante toda a súa vida. O grupo inclúe especies con ciclos de vida complexos tanto solitarias coma coloniais. Entre eles están as salpas.
Thaliacea è una classe di tunicati.
Salpas (Thaliacea, Salpae) - tunikātu brīvi peldošu jūras organismu klase. Dzīvo pārsvarā okeāna virsējos slāņos (līdz dažiem simtiem metru dziļumā). Ķermenis cilindrisks, garumā no dažiem milimetriem līdz 33 cm, klāts ar caurspīdīgu tuniku, kurai cauri redzamas gredzenveida muskuļu lentes un zarnu trakts. Ķermeņa pretējos galos izvietotas sifonu atveres: mutes atvere, kas ved plašu rīkli un anālā atvere. Sirds atrodas vēdera (ventrālajā) pusē. Salpām ir atvērtā asinsrites sistēma. Nervu sistēmu veido virsrīkles ganglijs ar atejošem no tā nerviem. Virs tā atrodas gaismas jūtīgais orgāns (actiņa).
Salpas dzīvo visos okeānos, izņemot Ziemeļu Ledus okeānu. Salpu dzīves cikls veidojas mijoties dzimumu un bezdzimumu paaudzēm. Hermofrodīta dzimumīpatņa ķermenī attīstas vienīgais embrijs. No embrija izaug jauna bezdzimuma salpa, uz kuras izauguma — stolona — pumpurojoties veidojas daudzskaitlīgi dzimuma paaudzes indivīdi. Šādu salpu ķēdītes atraujas no stolona, veidojot kolonijas līdz vairākiem simtiem īpatņu katrā. Reizēm okeānos salpas veido milzīgas kopas. Ar simbiotisku baktēriju starpniecību salpas tumsā iztaro luminiscējošu gaismu. Barojas ar fitoplanktonu. Pašas kalpo par barību zivīm un jūras bruņurupučiem.
Klasē ir ap 25 sugām. Salpas iedala 3 kārtās pa vienai dzimtai katrā.
Salpu klase (Thaliacea)
Salpas (Thaliacea, Salpae) - tunikātu brīvi peldošu jūras organismu klase. Dzīvo pārsvarā okeāna virsējos slāņos (līdz dažiem simtiem metru dziļumā). Ķermenis cilindrisks, garumā no dažiem milimetriem līdz 33 cm, klāts ar caurspīdīgu tuniku, kurai cauri redzamas gredzenveida muskuļu lentes un zarnu trakts. Ķermeņa pretējos galos izvietotas sifonu atveres: mutes atvere, kas ved plašu rīkli un anālā atvere. Sirds atrodas vēdera (ventrālajā) pusē. Salpām ir atvērtā asinsrites sistēma. Nervu sistēmu veido virsrīkles ganglijs ar atejošem no tā nerviem. Virs tā atrodas gaismas jūtīgais orgāns (actiņa).
Salpas dzīvo visos okeānos, izņemot Ziemeļu Ledus okeānu. Salpu dzīves cikls veidojas mijoties dzimumu un bezdzimumu paaudzēm. Hermofrodīta dzimumīpatņa ķermenī attīstas vienīgais embrijs. No embrija izaug jauna bezdzimuma salpa, uz kuras izauguma — stolona — pumpurojoties veidojas daudzskaitlīgi dzimuma paaudzes indivīdi. Šādu salpu ķēdītes atraujas no stolona, veidojot kolonijas līdz vairākiem simtiem īpatņu katrā. Reizēm okeānos salpas veido milzīgas kopas. Ar simbiotisku baktēriju starpniecību salpas tumsā iztaro luminiscējošu gaismu. Barojas ar fitoplanktonu. Pašas kalpo par barību zivīm un jūras bruņurupučiem.
Salpen (Thaliacea) zijn een klasse van in zee levende manteldieren.
Salpen bestaan in principe uit een doorzichtige mantel met aan twee kanten een opening, de in- en uitstroomsifo's, die gesloten kan worden met een klepje. Ze bezitten een grote, getraliede kieuwkorf (farynx), die zelf het grootste deel van het lichaam inneemt.
Salpen trekken zich samen en pompen zo water door hun lichaam. Daardoor kunnen ze zich voortbewegen en zich met planktondeeltjes voeden. We kunnen twee generaties onderscheiden. De eerste is solitair en plant zich ongeslachtelijk voort, de andere komt voort uit de eerste, is kolonievormend en bestaat uit lange kettingen van zich geslachtelijk voortplantende individuen. Plaatselijk vormen salpen soms omvangrijke maar kortlevende populaties.
Ze eten de algen die de broeikasgassen opnemen en slaan de kooldioxide veilig op in de zeebodem. Een gemiddelde zwerm van deze dieren neemt zo'n 4000 ton kooldioxide per nacht op. Deze zwerm neemt toe en zou de aarde kunnen redden.[bron?] Hun belang wordt pas sinds kort onderkend (oktober 2010).
Deze familie komt wereldwijd voor in het plankton van de oceanen.
Salpen (Thaliacea) zijn een klasse van in zee levende manteldieren.
Salper er en gruppe kappedyr som flyter fritt i havet. De danner kolonier som kan bli flere meter lange. De får i seg næring som filterspisere ved å filtrere vannet rundt seg for plankton. Kroppen er tønneformet.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Salper er en gruppe kappedyr som flyter fritt i havet. De danner kolonier som kan bli flere meter lange. De får i seg næring som filterspisere ved å filtrere vannet rundt seg for plankton. Kroppen er tønneformet.
Multimedia w Wikimedia Commons Sprzągle (Thaliacea) – gromada pelagicznych zwierząt morskich zaliczanych do osłonic. W gromadzie opisano około 70 gatunków [2]. Żyją w morzach strefy międzyzwrotnikowej. Osiągają długość od 2 do 20 cm. Unoszą się w toni wodnej pojedynczo lub tworzą kolonie osiągające do 3 m długości[3].
Sprzągle to pelagiczne, filtrujące zwierzęta o beczułkowatym przezroczystym ciele, które poruszają się dzięki odrzutowi filtrowanej przez nie wody.
Budową ciała sprzągle przypominają żachwy - posiadają otwór wlotowy prowadzący do obszernej gardzieli przebitej otworami skrzelowymi, endostyl i atrium, do którego uchodzi odbyt; ciało pokrywa zawierająca celulozę i pojedyncze komórki tunika [4]. Największą różnicą w stosunku do żachw jest naprzeciwległe położenie syfonu wlotowego i wylotowego. U przedstawicieli rzędów Doliolida i Salpida występują charakterystyczne okrężne obręcze mięśniowe, których skurcze uczestniczą w przepompowywaniu wody przez ciało tych osłonic. U sprzągli widoczna jest również tendencja do redukowania stopnia złożenia kosza skrzelowego - u pyrosomidów przypomina on kosz skrzelowy żachw z wieloma rzędami szczelin skrzelowych, u doliolidów znacznie mniej liczne perforacje występują tylko na granicy gardzieli i leżącego za nią atrium, natomiast u salp występują tylko dwa duże otwory.
Wśród wszystkich sprzągli ważną rolę w cyklach życiowych odgrywa ich zdolność do tworzenia kolonii. Pyrosomidy występują tylko w postaci kolonijnej, natomiast u doliolidów i salp występują naprzemienne pokolenia kolonijne i osobnicze. Ponadto u kolonii doliolidów występuje wyraźne zróżnicowanie morfologiczne i funkcjonalne zooidów (cecha unikatowa wśród wszystkich kolonijnych osłonic).
Wszystkie sprzągle są zdolne do pączkowania, które zachodzi w trakcie powstawania form kolonijnych. Thaliacea są organizmami hermafrodytycznymi, zapłodnienie zarówno wewnętrzne (Salpida i Pyrosomida) jak i zewnętrzne (Doliolida). U Doliolidów występuje stadium kijankowatej larwy, której brak u pozostałych przedstawicieli gromady.
Wszystkie sprzągle to pelagiczni filtratorzy. Uważa się, że opadające na dno martwe sprzągle odgrywają ważną rolę w obiegu węgla we Wszechoceanie [5].
Wyróżniono następujące rzędy[1][3]:
Pokrewieństwa między poszczególnymi rzędami ustalone na podstawie danych molekularnych[6]:
Na podstawie danych molekularnych ustalono, że żachwy, są grupą parafiletyczną względem sprzągli, a rząd Enterogona stanowi klad siostrzany do gromady Thaliacea[6][7]. Pyrosomidy uważane są za posiadające najbardziej pierwotną budowę i sposób życia spośród dzisiejszych sprzągli, stanowiące swoiste ogniwo pośrednie między żachwami a doliolidami i salpami[7]. Do cech pierwotnych obecnych u Pyrosomida można zaliczyć:
Z drugiej strony warto zauważyć, że spośród sprzągli jedynie u doliolidów występuje kijankopodobna larwa - jej utrata musiała więc nastąpić niezależnie w liniach prowadzących do Pyrosomida i Salpida.
W toku ewolucji sprzągli widać tendencję do komplikowania cyklu życiowego, wykształcania się specjalizacji poszczególnych zooidów w koloniach oraz do upraszczania budowy kosza skrzelowego.
W zapisie kopalnym brak przedstawicieli sprzągli.
Sprzągle (Thaliacea) – gromada pelagicznych zwierząt morskich zaliczanych do osłonic. W gromadzie opisano około 70 gatunków . Żyją w morzach strefy międzyzwrotnikowej. Osiągają długość od 2 do 20 cm. Unoszą się w toni wodnej pojedynczo lub tworzą kolonie osiągające do 3 m długości.
Thalicea é uma classe de pequenos animais marinhos planctónicos filtradores pertencentes ao subfilo Urochordata (tunicados) que se alimentam essencialmente de plâncton. Estão descritas cerca de 1 250 espécies.
Com até 8 cm de comprimento, mas maioritariamente milimétricos, os espécimes pertencentes a este agrupamento taxonómico, geralmente designados por zoóides, agrupam-se geralmente em grandes colónias gelatinosas que se movem na coluna de água, embora em algumas fases do seu complexo ciclo de vida ocorram em formas solitárias.[1] São organismos pelágicos com distribuição natural nas regiões de águas quentes e temperadas de todos os oceanos e mares.
Conhecidos como taliáceos ou salpas, são animais marinhos pelágicos, de pequeno porte, normalmente com forma de "barril", com corpo gelatinoso e transparente, sobretudo as salpas e os doliólidos. O corpo é oco, recoberto por uma túnica complexa, com as vísceras a formar uma massa na superfície ventral. A musculatura é em bandas anelares distribuída por todo o corpo e não apenas nos sifões.
Apresentam uma faringe perfurada muito desenvolvida. O eixo oro-aboral é rectilíneo e a cavidade faríngea e cloacal ocupa quase toda a parte axial do corpo, o que permite que o fluxo de água gerado seja utilizado para a alimentação, para o intercâmbio gasoso e para proporcionar ao animal (ou à colónia) propulsão. Assim, a água impulsionada pelas contracção dos músculos anelares é usada na locomoção, respiração e alimentação.
Apesar da maioria dos Urochordata serem sésseis, os Thaliacea são filtradores de vida livre, pertencendo à comunidade planctónica, concretamente ao holoplâncton. Assim, ao contrário das ascídias, os membros deste grupo possuem vida livre durante todo o seu ciclo de vida.
Apresentam formas solitárias ou em cadeias coloniais de vários metros, possuindo sifão inalante e exalante em posições opostas. Muitas espécies possuem órgãos luminoso, sendo comum a bioluminescência no grupo, com destaque para o género Pyrosoma.
O ciclo de vida das espécies da classe Thaliacea é complexo, normalmente com vários estados entre a larva e o adulto, tendo organização colonial pelo menos num desses estados intermédios. Apresentam alternância de gerações: indivíduos que se reproduzem sexualmente originam indivíduos assexuados, que produzem por sua vez indivíduos sexuados. Os indivíduos da geração que se reproduz sexualmente são hermafroditas. Na segunda geração ocorre o desmembramento da colónia, produzindo indivíduos independentes capazes de assegurar a dispersão e originar novas colónias.
O primeiro cientista que em 1819 escreveu um tratado científico sobre este grupo foi Adelbert von Chamisso. Antes desse estudo assumia-se que as diferentes gerações pertenciam a espécies distintas, dada a grande diferença morfológica entre elas.
Os membro da classe Thaliacea vivem principalmente nas regiões de águas quentes, junto à superfície da água. Durante o verão, ocorrem ocasionalmente em mares temperados.
As espécies pertencentes a este grupo apresentam migrações verticais na coluna de água: repousam durante o dia a cerca de 800 metros de profundidade e nadam à noite em direcção à superfície. Nas camadas superficiais ingerem grandes quantidades de microalgas, mas podem consumir outros organismo planctónicos, incluindo pequenos peixes.
Parte importante do carbono presente nos nutrientes ingeridos por estes organimos não é excretado como dióxido de carbono para a atmosfera, mas é armazenado na biomassa e nas fezes, as quais se afundam a uma taxa de cerca de 1000 metros por dia para o fundo do oceano. O mesmo acontece com as colónias quando morrem. De acordo com estimativas separadas, deste muitos milhares de toneladas de carbono da atmosfera são retidas nos fundos marinhos. Assim, o grupo Thaliacea é considerado importante captador de dióxido de carbono, com significado ecológico para o funcionamento do ciclo do carbono na Terra. [2]
No género Pyrosoma as espécies formam colónias tubulares, com indivíduos da colónia ligados por uma parede matricial gelatinosa.
A classe é relativamente pequena, dividida em três ordens. Seguindo World Register of Marine Species (WoRMS) a classe Thaliacea tem a seguinte estrutura:[3]
A ordem Doliolida é a que apresente maior biodiversidade, incluindo duas subordens e quatro famílias. O ciclo de vida das espécies que a integram caracteriza-se pela existência de alternância entre gerações sexuadas e assexuadas. A geração assexual produz três tipos de gemas: (1) umas inserem-se nas regiões laterais da haste reprodutora; (2) outras são gastrozoóides, encarregados da alimentação da colónia, e colocam-se na região central da haste; e (3) outras são gonozoóides que uma vez atingida a maturidade se separam da colónia e se reproduzem sexualmente, originando novas colónias.
A ordem Pyrosomatida é monotípica, contendo apenas a família Pyrosomatidae, caracterizada pela presença de zoóides sexuais em maior proporção que assexuais. A fecundação é interna.
A ordem Salpidaé também monotípica, com apenas a família Salpidae. Neste grupo, o zoóide assexual forma colónias, produzindo indivíduos assexuais solitários mediante estrobilação. O desenvolvimento é directo.
Um Doliolida.
Thalicea é uma classe de pequenos animais marinhos planctónicos filtradores pertencentes ao subfilo Urochordata (tunicados) que se alimentam essencialmente de plâncton. Estão descritas cerca de 1 250 espécies.
Com até 8 cm de comprimento, mas maioritariamente milimétricos, os espécimes pertencentes a este agrupamento taxonómico, geralmente designados por zoóides, agrupam-se geralmente em grandes colónias gelatinosas que se movem na coluna de água, embora em algumas fases do seu complexo ciclo de vida ocorram em formas solitárias. São organismos pelágicos com distribuição natural nas regiões de águas quentes e temperadas de todos os oceanos e mares.
Salpy (lat. Thaliacea) sú trieda plášťovcov.
Žijú v planktóne v oceánoch, kde sa voľne vznášajú. Podobne ako ascídie majú dva otvory na koncoch tela a majú aj veľký perforovaný kôš - pharynx, ktorý tvorí väčšinu tela.
Skupina zvaná ohnivky vytvára kolónie, iné salpy majú fázy solitérneho aj fázy kolóniového života.
Poznáme asi 70 druhov.
Salpy (lat. Thaliacea) sú trieda plášťovcov.
Žijú v planktóne v oceánoch, kde sa voľne vznášajú. Podobne ako ascídie majú dva otvory na koncoch tela a majú aj veľký perforovaný kôš - pharynx, ktorý tvorí väčšinu tela.
Skupina zvaná ohnivky vytvára kolónie, iné salpy majú fázy solitérneho aj fázy kolóniového života.
Poznáme asi 70 druhov.
Salper eller salpor (Thaliacea) är en klass havsdjur som tillhör understammen manteldjur. De livnär sig av plankton. Individerna lever antingen ensamma eller i större kolonier. Några arter når en längd över åtta centimeter.
Sättet att fortplanta sig varierar generationsvis. Medan den första generationen förökar sig genom sexuella kontakter mellan två kön sker fortplantningen i andra generationen asexuellt. Samma typ av fortplantning sker på samma sätt i varannan generation.
Den första naturforskaren som 1819 skrev en vetenskaplig avhandling om fenomenet var Adelbert von Chamisso. Innan dess antogs att de olika generationerna tillhörde olika arter.
Salper lever främst i varma havsregioner vid vattenytan och förekommer under sommaren tidvis i tempererade hav.
Arterna vilar på dagen ungefär 800 meter under vattenytan och simmar på natten uppåt. Där äter de större mängder alger men även små fiskar. Den kol som är bunden i salpernas näringsämnen avsöndras inte som koldioxid till atmosfären utan lagras i avföringen. Djurens spillning sjunker med en hastighet på cirka 1000 meter per dag till havets botten. Enligt uppskattningar separeras på så sätt flera tusen ton kol från atmosfären. Salper är därför betydande för kolets kretslopp på jorden.[1]
Individerna i generationen som förökar sig sexuellt är hermafroditer. Hos den andra generationen uppstår en utväxt som senare avknoppas och blir en självständig individ.
Hos släktet Pyrosoma bildas kolonier som har formen av en klocka. Kolonins individer är sammanlänkade genom en geléartad vägg.
Bertelsmann Lexikon-Institut (utgivare): Das moderne Tierlexikon, in 12 Bänden, Verlagsgruppe Bertelsmann GmbH, Gütersloh, 1979–1985, Band 9: Roh–Seeg, 324 sidor, bok-nr. 06789 2, sidorna 93–95: Salpen
Wikimedia Commons har media som rör Salper.
Salper eller salpor (Thaliacea) är en klass havsdjur som tillhör understammen manteldjur. De livnär sig av plankton. Individerna lever antingen ensamma eller i större kolonier. Några arter når en längd över åtta centimeter.
Sättet att fortplanta sig varierar generationsvis. Medan den första generationen förökar sig genom sexuella kontakter mellan två kön sker fortplantningen i andra generationen asexuellt. Samma typ av fortplantning sker på samma sätt i varannan generation.
Den första naturforskaren som 1819 skrev en vetenskaplig avhandling om fenomenet var Adelbert von Chamisso. Innan dess antogs att de olika generationerna tillhörde olika arter.
Мають форму бочки або огірка, розміри від кількох міліметрів до 33 см. Тіло повністю прозоре, зовні вкрите так званою тунікою (потовщена кутикула епітелію шкіри заселена клітинами, слугує захистом для внутрішніх органів), під якою розташовані кільцеві м'язи. Представники класу мають тіло з дуже широкими отворами на протилежних краях. На одному кінці розміщений ротовий сифон, на іншому — анальний. Навколо отворів розташовані чутливі вирости. М'язові стрічки розташовані на певній відстані одна від одної. Внутрішня частина тіла поділена косою перегородкою на дві порожнини. Передня порожнина — глотка, задня — клоака. Перегородка містить два ряди зябрових щілин. Глотка займає майже всю порожнину тіла. На дні глотки є ендостиль, а на спинній стороні, як і у всіх інших покривників повздовжній виріст — спинна пластинка. Кишечник дуже короткий, розташований на черевній стороні перегородки між двома порожнинами. Він складається з короткого стравоходу, який переходить у колбоподібний шлунок, він відкривається у кишку, яка відкривається анальним отвором у клоаку. Нервова система представлена мозковим ганглієм, який розташований над глоткою, від нього по тілу відходять нерви. Кровоносна система незамкнена, серце розташовано біля шлунку Статеве покоління — гермафродити, мають по одному сім'янику та яєчнику. Видільна система відсутня.
Сальпи здатні світитися (найбільше ця властивість розвинена у представників роду Cyclosalpa), в області кишечника на черевній стороні розташовані особливі клітини, які містять симбіотичних бактерій, які здатні світитися.
Одні і ті самі види сальп можуть зустрічатися як поодинокими особинами так і у вигляді колоній.
Розповсюджені по всіх океанах, окрім Північного Льодовитого океану, але надають перевагу теплим водам. У деяких регіонах можуть утворювати дуже великі скупчення та домінувати в планктоні. Часто це спостерігається в прибережних районах північно-західної Атлантики, в Тихому океані біля південно-східних берегів Австралії, на захід від Британських островів тощо. Пелагічні тварини. Зазвичай тримаються біля поверхні, але можуть зустрічатись і на глибині до кількох сотень метрів. Потребують нормальної океанічної солоності 34-36 ‰. Для класу сальп характерні складні життєві цикли з чергуванням статевого та безстатевого поколінь. Для тварин характерний реактивний рух. При цьому вони заковтують воду через рот, а потім виштовхують її через клоаку. Живляться фітопланктоном. Завдяки особливостям розмноження при наявності кормової бази популяція за добу може збільшуватись у 2,5 рази.
Для класу сальп характерні дуже складні життєві цикли з чергуванням статевого та безстатевого поколінь. Кількість яєць, які продукуються статевим поколінням дуже невелика (іноді одне). Личинка сальп має залишки хорди.
Сальпами іноді живляться деякі види риб (тріска, тунець), а також деякі черепахи та птахи. Утворюючи великі скупчення та поїдаючи весь фітопланктон, сальпи можуть наносити деяку шкоду, залишаючи пелагічних личинок тварин без кормової бази. Пусті оболонки сальп використовуються деякими ракоподібними як домівки. За будовою тіла сальпи - примітивні організми, але мають неабияку користь. Вони отримують усі харчі з води в океані. Якщо не знаходять крупного планктону, їдять бактерії. Сальпи поглинають вуглець із поверхні води. Там він є у великій кількості. Вони також "ховають" парниковий газ на дні водойми. Поїдаючи планктон, "спаковують" вуглекислоту в нейтральні сполуки, так борються із глобальним потеплінням: зменшують ризик парникового ефекту на планеті.
Thaliacea Van der Haeven, 1850[1]
Thaliacea (лат.) — класс оболочников. В отличие от родственных таксонов, это свободно плавающие (пелагические) существа, остающиеся такими на протяжении всего своего жизненного цикла. Играют большую роль в экологии моря. Их плотные фекальные шарики опускаются на дно океана и могут составлять значительную часть глобального углеродного цикла[2]. Питаются фильтрованием.
Это относительно небольшой класс, разделённый на три отряда. Класс Thaliacea[3]
Thaliacea (лат.) — класс оболочников. В отличие от родственных таксонов, это свободно плавающие (пелагические) существа, остающиеся такими на протяжении всего своего жизненного цикла. Играют большую роль в экологии моря. Их плотные фекальные шарики опускаются на дно океана и могут составлять значительную часть глобального углеродного цикла. Питаются фильтрованием.
樽海鞘纲（學名：Thaliacea），又名海樽纲，是被囊动物亚门的一个海洋生物的纲[1]。 與他們的底棲親戚海鞘不同的是：樽海鞘纲物種的整個生命週期都是自由浮動的（中上層）。該組包括具有複雜生命週期的物種，具有孤立和群居形式。 现存65种。体成桶形，单体或群体营飘浮生活。被囊薄而透明，其上有环状肌肉带。例如樽海鞘。
樽海鞘纲三個目的物種皆為濾食者。帕尔容桑莫达樽海鞘目物種是群居動物，由多個微小的海鞘樣個蟲（英语：zooid）排列成在一端閉合的圓筒形。所有個蟲的心房虹吸管向內指向，排往圓柱體中心的一個單一共用的泄殖腔。當個蟲透過共同泄殖腔排出水份，水流會令樽海鞘在海裡推進。 Salps 及 doliolids 物種皆有透明的桶狀身體，透過將水份排出身體來在海裡推進，並且從中攝取食物。牠們身體的大部分组成了一個大型的咽頭，當水從身體前端的虹吸管吸入身體、進入咽頭時，會逼進咽頭壁的多個篩，然後進入咽頭後的前庭。
本綱是一個相對來說比較小型的綱，但也可分為三個目[1]：
樽海鞘纲（學名：Thaliacea），又名海樽纲，是被囊动物亚门的一个海洋生物的纲。 與他們的底棲親戚海鞘不同的是：樽海鞘纲物種的整個生命週期都是自由浮動的（中上層）。該組包括具有複雜生命週期的物種，具有孤立和群居形式。 现存65种。体成桶形，单体或群体营飘浮生活。被囊薄而透明，其上有环状肌肉带。例如樽海鞘。
分類 ドメタリア綱（タリアこう、Thaliacea）は尾索動物の一種で、海に住む動物である。近縁種で海底で生活するホヤとは異なり、一生海を漂いながら過ごす。ヒカリボヤ目（Pyrosomida）、ウミタル目（Doliolida）、サルパ目（Salpida）の3つの目に細分される。ヒカリボヤは小さな個虫が総排出腔の周りに集合してコロニーを作っている。総排出腔が開いて個虫から水が排出されると、水の勢いによって前に進む。ウミタルとサルパは生活環上で、個体とコロニーの状態を行き来する。サルパのコロニーは数メートルの長さにもなる。ヒカリボヤと異なり、ウミタルとサルパは筋肉の力によって海中を進む。タリア綱の生物は全て濾過摂食を行う。海中を進みながら、樽の様な形になって水を吸い込み餌を採る。
タリア綱（タリアこう、Thaliacea）は尾索動物の一種で、海に住む動物である。近縁種で海底で生活するホヤとは異なり、一生海を漂いながら過ごす。ヒカリボヤ目（Pyrosomida）、ウミタル目（Doliolida）、サルパ目（Salpida）の3つの目に細分される。ヒカリボヤは小さな個虫が総排出腔の周りに集合してコロニーを作っている。総排出腔が開いて個虫から水が排出されると、水の勢いによって前に進む。ウミタルとサルパは生活環上で、個体とコロニーの状態を行き来する。サルパのコロニーは数メートルの長さにもなる。ヒカリボヤと異なり、ウミタルとサルパは筋肉の力によって海中を進む。タリア綱の生物は全て濾過摂食を行う。海中を進みながら、樽の様な形になって水を吸い込み餌を採る。
탈리아강은 부유성이고 대부분이 한천질이며 투명하고 입수공과 출수공이 있다. 체벽은 셀룰로오스성 피낭으로 되고 환상의 근육띠가 있다. 새공에 있는 섬모로 수류를 일으키고, 이때 호흡을 하며 먹이를 취한다. 내주와 배막이 있다. 무성생식을 하고 세대교번도 한다.[1]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
