Die Swartvin-rifhaai (Carcharhinus melanopterus) is 'n haai wat voorkom in die Stille Oseaan, die Indiese Oseaan, die Rooisee en aan die ooskus van Afrika suidwaarts tot by die suide van Mosambiek. In Engels staan die haai bekend as die Blackfin reef shark.
Die haai word tot 250 cm lank, dus 'n medium grote haai. Die haai se lyf is grys tot grys-bruin met 'n kort stomp en ronde snoet. Die onderkant van die haai is lig. Al die vinne, insluitend die stertvin, se punte is swart. Dit word beklemtoon omrede die dorsalevin en onderste gedeelte van stertvin witterig van kleur is. Daar is witterige streep op die sye.
Die haai leef in koraalriwwe en vlak kus strandmere in water wat tot 30m diep is. Die haai se vinne en rug word gesien wanneer dit in vlak water swem. Hulle is alleenlopers maar jag saam in groepe. Hulle vreet vis, skaaldiere en koppotiges.
Die Swartvin-rifhaai (Carcharhinus melanopterus) is 'n haai wat voorkom in die Stille Oseaan, die Indiese Oseaan, die Rooisee en aan die ooskus van Afrika suidwaarts tot by die suide van Mosambiek. In Engels staan die haai bekend as die Blackfin reef shark.
El tauró de puntes negres dels esculls (Carcharhinus melanopterus) pot arribar als 37 km/h de velocitat.
Viu sobretot prop de les costes de l'Oceà Pacífic i l'Oceà Índic, generalment en grups.
El tauró de puntes negres dels esculls (Carcharhinus melanopterus) pot arribar als 37 km/h de velocitat.
Viu sobretot prop de les costes de l'Oceà Pacífic i l'Oceà Índic, generalment en grups.
Žralok černoploutvý (Carcharhinus melanopterus) je druh žraloka z čeledi modrounovitých, snadno rozpoznatelný podle černého zašpičatění ploutví (zejména hřbetní a ocasní). Tento žralok dorůstá délky až 2 m a váží asi 45 kg. Je to rychlý plavec díky hydrodynamickému tvaru těla a zdržuje se převážně v mělkých vodách.
Vyskytuje se v tropických vodách Indického a Tichého oceánu. Preferuje mělké pobřežní vody na okrajích útesových říms. Byl však viděn také u ústí řek a v brakických a sladkovodních tocích. Tento druh obvykle dosahuje délky okolo 1,6 metru.
Žraloci černoploutví mají teritoriální cítění a ve stejných lokalitách se drží i několik let. Jsou to aktivní predátoři, jejich hlavní potravou jsou drobné kostnaté ryby, korýši a hlavonožci. Je o nich také známo, že se živí mořskými hady a mořskými ptáky. Podobně jako ostatní zástupci z čeledi modrounovitých je tento druh živorodý, samice rodí 2-5 mláďat v cyklech, které trvají od půl roku do dvou let. Názory na březost se rozcházejí od 7-9 přes 10-11 až po 16 měsíců. Novorození žraloci žijí v mělkých pobřežních vodách a často se zdržují ve velkých skupinách v přílivových oblastech.
Tento druh je plachý a lekavý, nebezpečí pro lidi představuje pouze zřídka v případech, kdy si splete člověka s přirozenou potravou. Mohou to být například situace, kdy se člověk brodí mělkou vodou a žralok jej pokouše do nohy. Žralok černoploutvý se loví pro své maso, ploutve a tuk, ale není považován za komerčně lovený druh. Mezinárodní svaz ochrany přírody (IUCN) jej hodnotí jako téměř ohrožený. Ačkoliv zůstává druh jako celek nadále velmi rozšířen a relativně běžný, rybolov v souvislosti s pomalým reprodukčním cyklem vedl k poklesu jeho výskytu na řadě míst.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Blacktip reef shark na anglické Wikipedii.
Žralok černoploutvý (Carcharhinus melanopterus) je druh žraloka z čeledi modrounovitých, snadno rozpoznatelný podle černého zašpičatění ploutví (zejména hřbetní a ocasní). Tento žralok dorůstá délky až 2 m a váží asi 45 kg. Je to rychlý plavec díky hydrodynamickému tvaru těla a zdržuje se převážně v mělkých vodách.
Den sorttippede revhaj (Carcharhinus melanopterus) er en haj, der lever i varme tempererede have (Middelhavet, Rødehavet, Stillehavet og det Indiske Ocean). Den anses for at være den mest almindelige revhaj, og den kan kendes på den sorte finne. Det er en mellemstor haj som normalt bliver mellem 90-115 cm, men kan blive næsten 2 meter og opnå en vægt på 15 kg.
Parringen indledes med at hannerne følgende tæt bag hunnerne, sandsynligvis tiltrukket af hendes kemiske signaler for brunst. Når hannen først har fået færten af hunnen bliver han omkring hende med ca. 15 cm afstand. Han holder snuden mod hendes gat, og opfordrer hende til parring. Når hun er klar, vender hannen hende om på ryggen og parrer hende ved at indføre sin klasper i hendes gat. Parringen varer op til flere minutter, herefter fortsætter de deres normale adfærd. Hunnerne ofte med dybe sår efter hannens tænder. Disse skader heles fuldstændig efter få måneder. Hunnerne er drægtige i mellem 7 og 11 måneder (nogle gange op til 16). Hajen føder levende unger, frem for at lægge æg. Den føder som regel 2 til 4 unger på 46-52 cm pr. kuld. Parringer kan foregå i alle årets måneder.
De lever nær kystområder, på 1-25 meters dybde. Deres rygfinne stikker ofte en smule op af vandet. De bevæger sig med tidevandet, og søger længere ind mod kysten når højvandet indtræffer. De lever især nær drop-offs og laguner. Hajen bliver i det samme område i flere år, og søger sjældent ud på dybere vand. De juvenile hajer lever kystnært og søger beskyttelse i større grupper, og de foretrækker sandbund. De voksne hajer foretrækker at svømme i nærheden af koralrevene. Hajen skal hele tiden svømme for at kunne ånde, da den ikke har nogen gællemuskulatur der aktivt kan pumpe vand over gællerne. Dog kan den ligge stille på bunden af vand hvis der er tilstrækkelig bevægelse i vandet. Hajen lever af en række fisk, blæksprutter, havslanger og krebsdyr. En generelt meget sky haj, men steder, hvor der er mange snorkeldykkere, kan hajerne vænne sig til mennesker og ignorerer disse.
Den sorttippede revhaj forveksles ofte med den almindelige revhaj, som er på top ti over farligste hajer, men den sorttippede revhaj er sjældent skyld i angreb på mennesker. Hajen er "under observation" af IUCN pga. overfiskning, ødelæggelse af habitat, men også pga. fejlfangst.
Den sorttippede revhaj (Carcharhinus melanopterus) er en haj, der lever i varme tempererede have (Middelhavet, Rødehavet, Stillehavet og det Indiske Ocean). Den anses for at være den mest almindelige revhaj, og den kan kendes på den sorte finne. Det er en mellemstor haj som normalt bliver mellem 90-115 cm, men kan blive næsten 2 meter og opnå en vægt på 15 kg.
Der Schwarzspitzen-Riffhai (Carcharhinus melanopterus) ist ein Hai aus der Familie der Requiem- oder Grauhaie.
Der Schwarzspitzen-Riffhai ist ausgewachsen mit einer Körperlänge von 160 bis rund 200 Zentimetern ein mittelgroßer Hai. Er hat eine breite und stumpfe Schnauze, wobei die erste Rückenflosse auf Höhe des Endes der freien Brustflosseninnenkante beginnt. Er hat keinen Interdorsalkamm.
Seine Grundfarbe ist grau bis graubraun, wobei seine Bauchseite weißlich gefärbt ist. Seine Flossen haben eine unterschiedlich ausgeprägte schwarze Spitze mit einem schwarzen Saum an der Schwanzflosse. Die erste Rückenflosse hat eine sehr markante schwarze Spitze, die sich unten durch einen weißlichen Rand von der Rückenfärbung deutlich absetzt. Die äußerst kleine zweite Rückenflosse befindet sich weit hinten. Die gegabelte Schwanzflosse ist im oberen Bereich deutlich länger als im unteren Teil. Er besitzt auf jeder Seite jeweils fünf Kiemenspalten unmittelbar vor den Brustflossen. Seine Oberkieferzähne sind deutlich breiter als die Unterkieferzähne. Zudem sind sie leicht gesägt, während die Unterkieferzähne spitz zulaufen. Die Augen des Schwarzspitzen-Riffhaies sind sehr gut entwickelt. Sie verfügen über eine reflektierende Schicht, das sogenannte Tapetum cellulosum lucidum, die geringes Restlicht verstärkt und den Hai auch bei fast völliger Dunkelheit sehen lässt. Das Seitenlinienorgan ist ein Sinnesorgan für Druckreize, also den Tast- und Hörsinn. Das Organ befindet sich auf der Laterallinie, in Höhe der Körpermitte, und dient neben dem Sehsinn der Orientierung bei Dunkelheit. Besonders gut entwickelt ist der Geruchssinn beim Schwarzspitzen-Riffhai. Der Geruchssinn befähigt ihn, einen Tropfen Blut auf eine Million Liter Wasser zu registrieren. Im Bereich des Kopfes verfügt dieser Hai über die sogenannten Lorenzinischen Ampullen, mit denen er schwache elektrische Felder wahrnehmen kann. Eine Schwimmblase wie andere Fische hat der Schwarzspitzen-Riffhai nicht. Eine solche Schwimmblase würde den Auftrieb im Wasser regulieren. Stattdessen übernimmt seine sehr ölhaltige Leber diese Funktion. Schwarzspitzen-Riffhaie sind sehr gewandte und schnelle Schwimmer.
Das Verbreitungsgebiet des Schwarzspitzen-Riffhais ist der Indische Ozean, entlang der ostafrikanischen Küste bis zum Roten Meer und entlang der indischen Küste. Des Weiteren kommt er vor Madagaskar, den Seychellen und den Malediven, Thailand, Japan, den Philippinen, Australien (ohne Südaustralien) und vielen Inselgruppen des westlichen Zentralpazifiks vor.
Im östlichen Mittelmeer kommt er als Neozoon vor, in welches er wahrscheinlich durch den Suezkanal eingewandert ist.
Der Schwarzspitzen-Riffhai bevorzugt flaches Wasser, meist in der Gezeitenzone nahe der Wasseroberfläche, wobei die Rückenflosse aus dem Wasser ragen kann. Er ist jedoch auch in Wassertiefen von bis zu 75 Metern anzutreffen. Zusammen mit dem Weißspitzen- und dem Grauen Riffhai gehört er zu den häufigsten Arten in den Korallenriffen Ozeaniens.[1] Die Art kann nicht nur Brackwasser (Madagaskar) ertragen, sondern sich für kurze Zeit im Süßwasser (Malaysien) aufhalten.
Neueste Studien konnten beweisen, dass adulte Schwarzspitzen-Riffhaie (und auch andere Arten) innerhalb ihrer Reviere bei der Jagd zusammenarbeiten und komplexe Beziehungen zueinander pflegen. Sie bilden organisierte Gruppen mit stabilen und langfristigen sozialen Bindungen zueinander, die mit Freundschaften verglichen werden können. Hierbei sind vor allem Geschlecht und Körpergröße für die Bildung einer Gruppe innerhalb einer örtlichen Population ausschlaggebend. Zudem können sie sich anhand von Begegnungen mit ihnen bereits bekannten Schwarzspitzen-Riffhaien orientieren und ihre Reviere erkennen. Bezüglich des Gewichts entspricht die Körper-Gehirn-Relation in etwa der von Säugetieren.
Ein Schwarzspitzen-Riffhai kann ein Alter von etwa 35 bis 40 Jahren erreichen.
Der Schwarzspitzen-Riffhai erreicht die Geschlechtsreife mit einer Körperlänge von durchschnittlich 100 cm. Er gehört zu den Viviparen, also den lebend gebärenden Haien. Die eigentliche Paarung erfolgt in einer Bauch-zu-Bauch-Lage, meist im Flachwasser ihres Lebensraumes. Es kommt hierbei zu einer inneren Befruchtung. Die Trächtigkeit ist abhängig vom Verbreitungsgebiet. Im australischen Raum beträgt die Tragezeit rund neun Monate. Im Roten Meer und im Mittelmeer zieht sich die Trächtigkeit über etwa 16 Monate. Es werden meist zwei bis sechs Jungtiere zur Welt gebracht, die eine Geburtslänge von 35 bis 55 cm aufweisen. Sie sind gleich nach der Geburt selbständig. Die Mutter kümmert sich nicht weiter um ihren Nachwuchs.
Seine Nahrung besteht üblicherweise aus Fischen und wirbellosen Tieren. Auch kleinere Hai- und Rochenarten werden gejagt.
Bedingt durch die Lebensweise birgt diese Art ein nicht sehr großes Risiko für den Menschen. Trotzdem sind Unfälle bekannt, welche jedoch wahrscheinlich auf Unachtsamkeiten und Aufdringlichkeiten durch den Menschen selber provoziert wurden. Obwohl die Tiere grundsätzlich vorsichtig sind und Menschen aus dem Weg gehen, können sie auf Bedrohungen auch aggressiv reagieren.[2] Da sie in sehr flachem Wasser leben, kann es auch zu Begegnungen beim Waten zum Beispiel in Lagunen kommen.
In der Roten Liste des IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources) wird diese Art in der Gefährdungsklasse „Lower Risk“ geführt. Die Bestände sind zwar nicht akut vom Aussterben bedroht, aber gefährdet. Die Hauptgründe hierfür sind zum einen die Bejagung und Sportfischerei (Schwarzspitzen-Riffhaie sind beliebte Trophäen), die Zerstörung ihrer Habitate (vor allem Korallenriffe) und die Wasserverschmutzung.
Der Schwarzspitzen-Riffhai (Carcharhinus melanopterus) ist ein Hai aus der Familie der Requiem- oder Grauhaie.
Ο μαυροπτέρυγος υφαλοκαρχαρίας (επιστημονική ονομάσία Carcharhinus melanopterus - Καρχαρίνος ο μελανόπτερος) είναι είδος καρχαρία στην οικογένεια των Καρχαρινίδων, που αναγνωρίζεται εύκολα από τα μαύρα ακροπτέρυγα, ιδίως στο πρώτο ραχιαίο και στο πυελικό πτερύγιο.
Είναι μεταξύ των πιο άφθονων καρχαριών που διαβιούν στους τροπικούς κοραλλιογενείς υφάλους του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού. Το είδος αυτό προτιμά ρηχά, παράκτια ύδατα και το πρώτο ραχιαίο πτερύγιό του εκτίθεται, με αποτέλεσμα να αποτελεί κοινή θέα στην περιοχή. Οι περισσότεροι μαυροπτέρυγοι υφαλοκαρχαρίες απαντώνται πάνω από προεξοχές υφάλων και αμμώδη επίπεδα, αν και είναι γνωστό επίσης ότι μπορεί να εισέλθει σε υφάλμυρα και γλυκά υδάτινα περιβάλλοντα. Το είδος αυτό φτάνει συνήθως σε μήκος το 1,6 m.
Οι μαυροπτέρυγοι υφαλοκαρχαρίες έχουν εξαιρετικά μικρές οικίες ζώνες και επιδεικνύουν ισχυρή πίστη χώρο, παραμένοντας εντός της ίδιας περιοχής έως και αρκετά χρόνια τη φορά. Είναι ενεργοί θηρευτές των μικρών οστεϊχθύων, κεφαλόποδων και οστρακόδερμων, και είναι επίσης γνωστό ότι τρέφονται με θαλάσσια φίδια και θαλασσοπούλια. Οι πτυχές της ιστορίας της ζωής του μαυροπτέρυγου υφαλοκαρχαρία είναι μεταβλητές και ορισμένες φορές αντικρουόμενες, και εν μέρει αντανακλούν τις γεωγραφικές διαφορές στο εσωτερικό του είδους. Όπως και άλλα μέλη της οικογένειάς του, αυτός ο καρχαρίας είναι ζωοτόκος με τα θηλυκά γεννούν 2-5 μικρά σε διετή, ετήσιο, ή ενδεχομένως εξαμηνιαίο κύκλο. Οι εκθέσεις της περιόδου κύησης ποικίλουν από 7-9, σε 10-11, και ενδεχομένως 16 μήνες. Στο ζευγάρωμα προηγείται το αρσενικό, που παρακολουθεί στενά πίσω από το θηλυκό, πιθανόν προσελκυόμενο από χημικά σήματα. Οι νεογέννητοι καρχαρίες βρίσκονται περαιτέρω παράκτια και σε πιο ρηχά νερά από τους ενήλικες, περιτριγυρίζοντας σε μεγάλες ομάδες σε περιοχές που πλημμυρίζουν από την υψηλή παλίρροια.
Ντροπαλός και δειλός, ο μαυροπτέρυγος υφαλοκαρχαρίας είναι δύσκολο να προσεγγιστεί και σπάνια αποτελεί κίνδυνο για τον άνθρωπο. Ωστόσο, οι άνθρωποι που περπατούν μέσα στα ρηχά νερά διατρέχουν κίνδυνο να δαγκωθούν τα πόδια τους κατά λάθος. Αυτός ο καρχαρίας χρησιμοποιείται για το κρέας, τα πτερύγια , και το λάδι από το συκώτι του, αλλά δεν θεωρείται ότι είναι εμπορικώς σημαντικό είδος. Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) έχει αξιολογήσει το μαυροπτέρυγο υφαλοκαρχαρία ως σχεδόν απειλούμενο. Παρά το γεγονός ότι το είδος στο σύνολό του εξακολουθεί να είναι εκτεταμένο και σχετικά άφθονο, η υπεραλίευση αυτού του καρχαρία, σε συνδυασμό με την αργή αναπαραγωγή του έχει οδηγήσει σε πτώση του πληθυσμού του.
Ο μαυροπτέρυγος υφαλοκαρχαρίας (επιστημονική ονομάσία Carcharhinus melanopterus - Καρχαρίνος ο μελανόπτερος) είναι είδος καρχαρία στην οικογένεια των Καρχαρινίδων, που αναγνωρίζεται εύκολα από τα μαύρα ακροπτέρυγα, ιδίως στο πρώτο ραχιαίο και στο πυελικό πτερύγιο.
Hiu sirip ireng ya iku salah sawijining kéwan hiu kang urip ing segara. Iwak iki minangka kulawarga saka Carcharhinidae. Hiu iki duwéni jeneng élmiyah Carcharhinus melanopterus. Ana ing basa liyané ya iku cá mâp vây den (Vietnam), chalarm hoo-dum (Thailand), requin à pointes noires, requin noir lan requin pointes noires (Prancis), swartvin-rifhaai (Afrika), tiburón de puntas negras (Spanyol) , tsuma guro utawa tsumaguro (Jepang). Ana ing basa Inggris, hiu iku ditepungi kanthi jeneng Blacktip reef shark. Kéwan iki jenengi mangkono amaga pancen nduwéni slèrèt ireng ing siripé. Iwak iki gedhéné bisa nganti 3 mètér lan boboté 30-50 kilogram. Iwak iki mangan iwak cilik (teleost), krustaséa, cephalopoda lan moluska.
Hiu sirip ireng urip ana ing dhaérah terumbu karang kanthi kajeroan kang cethèk antawis 2 nganti 10 mèter ing sajroning samodra.[2] Iwak iki uga asring dolan ing tlatah kang cedhak dharatan amung kacèk pirang sentimèter saka watesé banyu. Hiu iki nglangi ing tlatah masir ananging ana uga kang ditemoni ing alas bakau lan banyu payau. Iwak iki asring ditemoni ing samodra kanthi iklim tropis lan sub tropis ing donya. Hiu iki urip dhéwé (solitér) utawa sak pepanthan cilik. Iwak iki minangka kéwan vivipar ya iku kéwan sing manak. Gunggungé anak kang dibabaraké kurang luwih 1-10 saben taun.[3]
Hiu sirip ireng kasebar ing pesisir laut cethek ing samodra Hindia lan Pasifik. Wiwit saka afrika kidul, Madagaskar, Semenanjung Arab, Indhia, Maladéwa, Asia wetan kidul, Australia lor lan kepuloan Pasifik.[4]
Hiu Blacktip iki ditangkep dining nalayan kanggo dijupuk siripé, daging lan minyak atiné. Pèrangan iawak iku dipangan dening manungsa. Sakliyané iku Hiu iki bisa di ingu mawa isèn-isèn akuwariyum lan pariwisata selam.[5]
Status konservasi Hiu sirip ireng iki dianggep "amèh kaancem" kanthi kritèria spesiès saka "International Union for Conservation of Nature and Natural Resources" utawa disingkat IUCN. Panangkepan iwak iki saengga gunggungé ing laut sansaya setithik.[6]
|doi-access=
sing ora kawruhan dikiwakaké (pitulung) Hiu sirip ireng ya iku salah sawijining kéwan hiu kang urip ing segara. Iwak iki minangka kulawarga saka Carcharhinidae. Hiu iki duwéni jeneng élmiyah Carcharhinus melanopterus. Ana ing basa liyané ya iku cá mâp vây den (Vietnam), chalarm hoo-dum (Thailand), requin à pointes noires, requin noir lan requin pointes noires (Prancis), swartvin-rifhaai (Afrika), tiburón de puntas negras (Spanyol) , tsuma guro utawa tsumaguro (Jepang). Ana ing basa Inggris, hiu iku ditepungi kanthi jeneng Blacktip reef shark. Kéwan iki jenengi mangkono amaga pancen nduwéni slèrèt ireng ing siripé. Iwak iki gedhéné bisa nganti 3 mètér lan boboté 30-50 kilogram. Iwak iki mangan iwak cilik (teleost), krustaséa, cephalopoda lan moluska.
The blacktip reef shark (Carcharhinus melanopterus) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, which can be easily identified by the prominent black tips on its fins (especially on the first dorsal fin and its caudal fin). Among the most abundant sharks inhabiting the tropical coral reefs of the Indian and Pacific Oceans, this species prefers shallow, inshore waters. Its exposed first dorsal fin is a common sight in the region. The blacktip reef shark is usually found over reef ledges and sandy flats, though it has also been known to enter brackish and freshwater environments. It typically attains a length of 1.6 m (5.2 ft). Like other sharks, the females are larger than the males.
The blacktip reef shark has extremely small home ranges and exhibits strong site fidelity, remaining within the same local area for up to several years at a time. It is an active predator of small bony fish, cephalopods, and crustaceans, and has also been known to feed on sea snakes and seabirds. Accounts of the blacktip reef shark's life history have been variable and sometimes contradictory, in part reflecting geographical differences within the species. Like other members of its family, this shark is viviparous, with females giving birth to two to five young on a biennial, annual, or possibly biannual cycle. Reports of the gestation period range from 7–9, through 10–11, to possibly 16 months. Mating is preceded by the male following closely behind the female, likely attracted by her chemical signals. Newborn sharks are found further inshore and in shallower water than adults, frequently roaming in large groups over areas flooded by high tide.
Timid and skittish, the blacktip reef shark is difficult to approach and seldom poses a danger to humans unless roused by food. However, people wading through shallow water are at risk of having their legs mistakenly bitten. This shark is used for its meat, fins, and liver oil, but is not considered to be a commercially significant species. The International Union for Conservation of Nature has assessed the blacktip reef shark as Vulnerable. Although the species as a whole remains widespread and relatively common, overfishing of this slow-reproducing shark has led to its decline at a number of locales.
French naturalists Jean René Constant Quoy and Joseph Paul Gaimard originally described the blacktip reef shark during the 1817–1820 exploratory voyage of the corvette Uranie. In 1824, their account was published as part of Voyage autour du monde...sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne, Louis de Freycinet's 13-volume report on the voyage. The type specimen was a 59 cm (23 in)-long juvenile male caught off the island of Waigeo, west of New Guinea.[2] Quoy and Gaimard chose the name Carcharias melanopterus, from the Greek melas meaning "black" and pteron meaning "fin" or "wing", in reference to this shark's prominent fin markings.[3]
Subsequent authors moved the blacktip reef shark to the genus Carcharhinus; in 1965 the International Commission on Zoological Nomenclature designated it as the type species for the genus.[2] In some earlier literature, the scientific name of this shark was mistakenly given as C. spallanzani, now recognized as a synonym of the spottail shark (C. sorrah).[4] Other common names for this species include blackfin reef shark, black-finned shark, blacktip shark, reef blacktip shark, and guliman.[5]
Like most other members of its genus, the phylogenetic position of the blacktip reef shark remains indeterminate. Based on morphology, Jack Garrick proposed in 1982 that the closest relative of the blacktip reef shark was the nervous shark (C. cautus).[6] Leonard Compagno's 1988 morphological analysis suggested affinity not only between this species and the nervous shark, but also four other species, and could not resolve their relationships further. A 1998 allozyme analysis by Gavin Naylor again yielded ambiguous results, finding that the blacktip reef shark forms a polytomy (irresolvable group) with 10 other Carcharhinus species.[7]
The blacktip reef shark is found throughout nearshore waters of the tropical and subtropical Indo-Pacific.[4] In the Indian Ocean, it occurs from South Africa to the Red Sea, including Madagascar, Mauritius, and the Seychelles, and from there eastward along the coast of the Indian Subcontinent to Southeast Asia, including Sri Lanka, the Andaman Islands, and the Maldives. In the Pacific Ocean, it is found from southern China and the Philippines to Indonesia, northern Australia and New Caledonia, and also inhabits numerous oceanic islands, including the Marshall, Gilbert, Society, and Hawaiian Islands and Tuamotu.[8] Contrary to what most sources state, there is a report suggesting that the specimens of this species from Japanese waters might be from Taiwan,[9] however a number of sightings and captures of this species have been reported from the inshore waters of Ishigaki Island of Okinawa Prefecture in southern Japan.[10][11] A Lessepsian migrant, this shark has colonized the eastern Mediterranean Sea by way of the Suez Canal.[8]
Although it has been reported from a depth of 75 m (246 ft),[5] the blacktip reef shark is usually found in water only a few meters deep, and can often be seen swimming close to shore with its dorsal fin exposed.[2] Younger sharks prefer shallow, sandy flats, while older sharks are most common around reef ledges and can also be found near reef drop-offs. This species has also been reported from brackish estuaries and lakes in Madagascar, and freshwater environments in Malaysia, though it is not able to tolerate low salinity to the same degree as the bull shark (C. leucas).[2] At Aldabra in the Indian Ocean, blacktip reef sharks congregate in the channels between reef flats during low tide and travel to the mangroves when the water rises.[12] There is equivocal evidence that sharks from the northern and southern extremes of its distribution are migratory.[2]
A robustly built species with a streamlined "typical shark" form, the blacktip reef shark has a short, wide, rounded snout and moderately large, oval eyes. Each nostril has a flap of skin in front that is expanded into a nipple-shaped lobe. Not counting small symphysial (central) teeth, the tooth rows number 11–13 (usually 12) on either side of the upper jaw and 10–12 (usually 11) on either side of the lower jaw. The upper teeth are upright to angled and narrowly triangular in shape, bearing serrations that are more coarse on the bases; the lower teeth are similar, but more finely serrated.[2][4] The teeth of adult males are more abruptly curved than those of females.[13]
The pectoral fins are large and narrowly falcate (sickle-shaped), tapering to points. The sizable first dorsal fin is high with a curving "S"-shaped rear margin, and originates over the free rear tips of the pectoral fins. The second dorsal fin is relatively large with a short rear margin, and is placed opposite the anal fin. There is no ridge between the dorsal fins. This shark is a pale grayish-brown above and white below, with an obvious white band on the sides extending forward from above the anal fin. All the fins have black tips highlighted by lighter-colored borders, which are especially striking on the first dorsal fin and lower caudal fin lobe. Most blacktip reef sharks are no more than 1.6 m (5.2 ft) long, though rarely individuals may reach 1.8 m (5.9 ft) or possibly 2.0 m (6.6 ft).[2] The maximum weight on record with the International Game Fish Association is 13.6 kg (30 lb).[5]
Along with the grey reef shark (C. amblyrhinchos) and the whitetip reef shark (Triaenodon obesus), the blacktip reef shark is one of the three most common sharks inhabiting coral reefs in the Indo-Pacific. This species predominates in shallow habitats, while the other two are mostly found deeper. Fast-swimming and active, the blacktip reef shark may be encountered alone or in small groups; large "social" aggregations have also been observed.[2][14] For the most part, juvenile and adult sharks are not segregated by sex, save for the movements of pregnant females to give birth. Individuals exhibit strong fidelity to particular areas, where they may remain for several years.[15]
A tracking study off Palmyra Atoll in the central Pacific has found the blacktip reef shark has a home range of around 0.55 km2 (0.21 sq mi), among the smallest of any shark species. The size and location of the range does not change with time of day. Within this range, 3–17% of the area constitute favored hunting patches that are disproportionately occupied by the resident shark. The sharks spend most of their time swimming back and forth along reef ledges, making occasional short forays onto sandy flats. Their average swimming speed decreases when the tide rises at night, possibly because the influx of cooler water reduces their metabolism, or the accompanying movement of prey fishes makes foraging easier.[16] Blacktip reef sharks at Aldabra tend to be more mobile than those at Palmyra, with recorded individual movements of up to 2.5 km (1.6 mi) over 7 hours.[12]
Blacktip reef sharks, particularly small individuals, fall prey to larger fishes, including groupers, grey reef sharks, tiger sharks (Galeocerdo cuvier), and members of their own species. At Palmyra Atoll, adults avoid patrolling tiger sharks by staying out of the central, deeper lagoon.[16] Their known parasites include the tapeworms Anthobothrium lesteri,[17] Nybelinia queenslandensis,[18] Otobothrium alexanderi,[19] and Platybothrium jondoeorum,[20] a myxosporidian in the genus Unicapsula,[21] and the monogenean Dermophthirius melanopteri.[22] One of the few documented examples of infectious disease in a shark was a fatal case of hemorrhagic septicemia in a blacktip reef shark, caused by the bacterium Aeromonas salmonicida subsp. salmonicida.[23]
As often the most abundant apex predator within its ecosystem, the blacktip reef shark plays a major role in structuring inshore ecological communities.[15] Its diet is composed primarily of small teleost fishes, including mullet, groupers, grunters, jacks, mojarras, wrasses, surgeonfish, and smelt-whitings. Groups of blacktip reef sharks in the Indian Ocean have been observed herding schools of mullet against the shore for easier feeding.[24] Squid, octopus, cuttlefish, shrimp, and mantis shrimp are also taken, as well as carrion and smaller sharks and rays, though this is rare.[2][8] Off northern Australia, this species is known to consume sea snakes, including Acrochordus granulatus, Hydrelaps darwiniensis, Hydrophis spp. and Lapemis hardwickii.[25] Sharks off Palmyra Atoll have been documented preying on seabird chicks that have fallen out of their nests into the water.[15] Miscellaneous items that have been found inside the stomachs of this species include algae, turtle grass, coral, hydrozoa, bryozoa, rats, and stones.[12][15]
Researchers working at Enewetak Atoll in the Marshall Islands have found the blacktip reef shark can be readily attracted by splashing or striking metal tools against hard objects underwater, as well as by the scent of both healthy and injured fish.[26] As with most sharks, the blacktip reef shark does not have any cone cells in its retina, limiting its ability to discriminate colors and fine details. Instead, its vision is adapted for sensitivity to movement or contrast under low light conditions, which is further enhanced by the presence of a reflective tapetum lucidum. Experiments have shown that this shark is capable of detecting small objects up to 1.5–3 m (5–10 ft) away, but is unable to clearly discern the shape of the object.[12][27] Electroreception is another means by which this shark can locate prey; its ampullae of Lorenzini have a sensitivity of approximately 4 nV/cm and an effective range of 25 cm (10 in).[28] Similar to the grey reef shark, this species becomes more excited and "confident" in the presence of other individuals of its species, and in extreme situations can be roused into a feeding frenzy.[26] Feeding activity may be greater at night than during the day.[12]
Like the other members of its family, the blacktip reef shark is viviparous, though the details of its life history vary across its range. Its reproductive cycle is annual off northern Australia, with mating taking place from January to February,[29] as well as off Moorea in French Polynesia, where mating occurs from November to March.[30] The cycle is biennial off Aldabra, where intense competition within and between species for food may constrain females to only bearing young every other year.[12] Earlier accounts from the Indian Ocean by Johnson (1978), Madagascar by Fourmanoir (1961), and the Red Sea by Gohar and Mazhar (1964), indicated a biannual cycle in these regions with two breeding seasons per year from June to July and December to January.[30][31][32] If accurate, the shorter reproductive cycles of these subpopulations may be a consequence of warmer water.[30]
When receptive to mating, a female blacktip reef shark swims slowly in a sinusoidal pattern near the bottom with her head pointed down; observations in the wild suggest female sharks release chemical signals that allow males to track them. Once the male finds her, he closes to around 15 cm (5.9 in) and follows her with his snout oriented towards her vent.[33] A courting male may also bite the female behind her gills or on her pectoral fins; these mating wounds heal completely after 4–6 weeks.[30] After a period of synchronous swimming, the male pushes the female on her side and positions her so her head is against the bottom and her tail is raised. Once the female is in position, the male inserts one of his claspers into her cloaca. Copulation lasts for several minutes, after which the sharks separate and resume their regular behavior.[33] Off Moorea, individual older females mate and give birth at a consistent time every year, often to within a week's precision, whereas younger females exhibit more variability in their timing. Younger females are also more likely to fail to become pregnant after mating.[30]
The gestation period has been reported as 10–11 months long in the Indian Ocean and Pacific islands,[12][30] and 7–9 months long off northern Australia.[29] Earlier authors, such as Melouk (1957), have estimated a gestation period as long as 16 months, though the validity of this figure has subsequently been challenged.[30] The female has a single functional ovary (on the right) and two functional uteruses, divided into separate compartments for each embryo. Newly ovulated egg cases measure 3.9 cm (1.5 in) by 2.6 cm (1.0 in); after hatching the embryos are sustained by a yolk sac during the first stage of development. After two months, the embryo measures 4 cm (1.6 in) long and has well-developed external gills. After four months, the yolk sac has begun to be converted into a placental connection that attaches to the uterine wall; at this time, the embryo's dark fin markings develop. By five months, the embryo measures 24 cm (9.4 in) and has resorbed its external gills; the placenta is fully formed, though some yolk remains until seven months into gestation.[12]
Parturition occurs from September to November, with females making use of shallow nursery areas interior of the reef.[16][29][30] Newborn pups measure 40–50 cm (16–20 in) long in the Indian Ocean and off northern Australia, while free-swimming pups as small as 33 cm (13 in) long have been observed in the Pacific islands.[15][34] The litter size is 2–5 (typically 4), and is not correlated with female size.[8][12] Young blacktip reef sharks commonly form large groups in water barely deep enough to cover their bodies, over sand flats or in mangrove swamps close to shore. During high tide, they also move onto flooded coral platforms or seaweed beds.[16][26][35] Growth is initially rapid; one documented captive shark grew an average of 23 cm (9.1 in) per year in its first two years of life.[36] The growth rate slows to around 5 cm (2.0 in) per year in juveniles and adults.[16] Males and females mature sexually at lengths of 95 cm (37 in) and 97 cm (38 in) respectively off northern Australia,[29] and 105 cm (41 in) and 110 cm (43 in), respectively, off Aldabra.[12] Males mature at 97 cm (38 in) long off Palmyra Atoll.[16]
Under most circumstances, the blacktip reef shark has a timid demeanor and is easily frightened away by swimmers. However, its inshore habitat preferences bring it into frequent contact with humans, and thus it is regarded as potentially dangerous.[2] As of early 2009, 11 unprovoked attacks and 21 attacks total (none fatal) were listed on the International Shark Attack File that are attributable to the blacktip reef shark.[37] Most attacks involve sharks biting the legs or feet of waders, apparently mistaking them for their natural prey, and do not result in serious injury.[2] In the Marshall Islands, native islanders avoid blacktip reef shark attacks by swimming rather than wading through shallow water, as a way of discouraging these sharks is to submerge one's body. The blacktip reef shark has also been known to become aggressive in the presence of bait, and may pose a threat while attempting to steal the catches of spear fishers.[2]
The blacktip reef shark is a normal catch of coastal fisheries, such as those operating off Thailand and India, but is not targeted or considered commercially important.[8] The meat (sold fresh, frozen, dried and salted, or smoked for human consumption), liver oil, and fins are used.[5] The International Union for Conservation of Nature has assessed the blacktip reef shark as Vulnerable and declining. Though it remains widespread and common overall, substantial local declines due to overfishing have now been documented in many areas. This species has a low reproductive rate, limiting its capacity for recovering from depletion.[8][15] Blacktip reef sharks are popular subjects of public aquarium exhibits, because of their stereotypically "shark-like" appearance, ability to breed in captivity and modest size, and are also attractions for ecotourism divers.[9][13]
The blacktip reef shark (Carcharhinus melanopterus) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, which can be easily identified by the prominent black tips on its fins (especially on the first dorsal fin and its caudal fin). Among the most abundant sharks inhabiting the tropical coral reefs of the Indian and Pacific Oceans, this species prefers shallow, inshore waters. Its exposed first dorsal fin is a common sight in the region. The blacktip reef shark is usually found over reef ledges and sandy flats, though it has also been known to enter brackish and freshwater environments. It typically attains a length of 1.6 m (5.2 ft). Like other sharks, the females are larger than the males.
The blacktip reef shark has extremely small home ranges and exhibits strong site fidelity, remaining within the same local area for up to several years at a time. It is an active predator of small bony fish, cephalopods, and crustaceans, and has also been known to feed on sea snakes and seabirds. Accounts of the blacktip reef shark's life history have been variable and sometimes contradictory, in part reflecting geographical differences within the species. Like other members of its family, this shark is viviparous, with females giving birth to two to five young on a biennial, annual, or possibly biannual cycle. Reports of the gestation period range from 7–9, through 10–11, to possibly 16 months. Mating is preceded by the male following closely behind the female, likely attracted by her chemical signals. Newborn sharks are found further inshore and in shallower water than adults, frequently roaming in large groups over areas flooded by high tide.
Timid and skittish, the blacktip reef shark is difficult to approach and seldom poses a danger to humans unless roused by food. However, people wading through shallow water are at risk of having their legs mistakenly bitten. This shark is used for its meat, fins, and liver oil, but is not considered to be a commercially significant species. The International Union for Conservation of Nature has assessed the blacktip reef shark as Vulnerable. Although the species as a whole remains widespread and relatively common, overfishing of this slow-reproducing shark has led to its decline at a number of locales.
El tiburón punta negra (Carcharhinus melanopterus) es una especie de tiburón réquiem de la familia Carcharhinidae fácilmente identificable por los contornos negros en sus aletas, sobre todo en la primera aleta dorsal y aleta caudal. Es de los tiburones más abundantes que habitan en los arrecifes tropicales de coral de los océanos Índico y Pacífico,[1] esta especie prefiere aguas poco profundas y costeras, la exposición de la primera aleta dorsal es un espectáculo común en la región.[2] La mayoría de tiburones de arrecife de punta negra se encuentra en las repisas de los arrecifes y pisos de arena, aunque también son conocidos por entrar en ambientes salobres y de agua dulce. Esta especie normalmente alcanza una longitud de 1,6 m (5,2 pies).
Los tiburones de arrecife de punta negra tienen la reputación de conformar hogares pequeños y ser muy fieles al lugar en donde habitan, permaneciendo en la misma área local hasta varios años.[3] Son depredadores activos de pequeños peces óseos, cefalópodos, crustáceos, y también han sido conocidos depredadores de serpientes y aves marinas. La documentación acerca de la vida del tiburón punta negra ha sido variable y en ocasiones contradictoria, en parte debido a las diferencias geográficas dentro de la especie.[2] Al igual que otros miembros de su familia, este tiburón es vivíparo: las hembras que dan a luz de 2-5 jóvenes en un ciclo anual o bienal. Informes indican que el período de gestación va de 7-9, 10-11, hasta llegar a los 16 meses. Durante el período de apareamiento los machos siguen de cerca a las hembras, probablemente atraídos por sus señales químicas. Los tiburones recién nacidos se encuentran más cerca de la orilla y en aguas menos profundas que los adultos, a menudo en grandes grupos de itinerantes en las zonas inundadas por la marea alta.
Tímido y asustadizo, el tiburón punta negra es difícil de abordar y rara vez supone un peligro para los seres humanos a menos que sea incitado con comida. Sin embargo, las personas que nadan en aguas poco profundas corren el riesgo de ser mordidas en sus piernas por error. Este tiburón es utilizado por su carne, aletas y aceite de hígado, pero no se considera una especie comercialmente importante. La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) ha evaluado al tiburón de punta negra como una especie casi amenazada. Aunque la especie en su conjunto sigue estando muy extendida y relativamente común, la pesca excesiva de este tiburón y su lenta reproducción ha llevado a su declive.[4]
Es una especie de constitución robusta con la típica figura de tiburón, posee un hocico corto, ancho, redondeado y medianamente grande, ojos ovalados. Cada fosa nasal tiene un colgajo de piel en el frente que se expande en un pezón en forma de lóbulo. Sin contar los dientes pequeños symphysial (central), el número de filas de dientes es de 11-13 (usualmente 12) en ambos lados de la mandíbula superior y 10-12 (usualmente 11) en ambos lados de la mandíbula inferior. Los dientes de arriba están en posición vertical con un ángulo estrecho y de forma triangular, teniendo estrías que son más gruesas en las bases; los dientes inferiores son similares, pero más finamente aserrados. Los dientes de los machos adultos son más abruptamente curvados que en las hembras.
Las aletas pectorales son grandes, estrechamente falcadas (en forma de hoz). La considerablemente alta la primera aleta dorsal, con un margen posterior de curva invertida como una "S". La segunda aleta dorsal es relativamente grande, con un margen posterior corto, y se coloca sobre la aleta anal. No hay cresta entre las aletas dorsales. Este tiburón es de un pálido color marrón grisáceo por encima y blanco por debajo, con una banda blanca evidente en los costados que se extiende hacia delante y por encima de la aleta anal. Todas las aletas poseen protuberancias de negro en relieve que se van aclarando hasta las puntas, son especialmente notables en la primera aleta dorsal y lóbulo inferior de la aleta caudal. La mayoría de los tiburones de arrecife de punta negra no miden más de 1,6 m (5,2 pies) de largo, aunque raramente ciertos especímenes pueden llegar a medir 1,8 m (5,9 pies) o hasta 2,0 m (6,6 pies). El peso máximo registrado es de 13,6 kg (30 lb ).
El tiburón punta negra (Carcharhinus melanopterus) es una especie de tiburón réquiem de la familia Carcharhinidae fácilmente identificable por los contornos negros en sus aletas, sobre todo en la primera aleta dorsal y aleta caudal. Es de los tiburones más abundantes que habitan en los arrecifes tropicales de coral de los océanos Índico y Pacífico, esta especie prefiere aguas poco profundas y costeras, la exposición de la primera aleta dorsal es un espectáculo común en la región. La mayoría de tiburones de arrecife de punta negra se encuentra en las repisas de los arrecifes y pisos de arena, aunque también son conocidos por entrar en ambientes salobres y de agua dulce. Esta especie normalmente alcanza una longitud de 1,6 m (5,2 pies).
Los tiburones de arrecife de punta negra tienen la reputación de conformar hogares pequeños y ser muy fieles al lugar en donde habitan, permaneciendo en la misma área local hasta varios años. Son depredadores activos de pequeños peces óseos, cefalópodos, crustáceos, y también han sido conocidos depredadores de serpientes y aves marinas. La documentación acerca de la vida del tiburón punta negra ha sido variable y en ocasiones contradictoria, en parte debido a las diferencias geográficas dentro de la especie. Al igual que otros miembros de su familia, este tiburón es vivíparo: las hembras que dan a luz de 2-5 jóvenes en un ciclo anual o bienal. Informes indican que el período de gestación va de 7-9, 10-11, hasta llegar a los 16 meses. Durante el período de apareamiento los machos siguen de cerca a las hembras, probablemente atraídos por sus señales químicas. Los tiburones recién nacidos se encuentran más cerca de la orilla y en aguas menos profundas que los adultos, a menudo en grandes grupos de itinerantes en las zonas inundadas por la marea alta.
Tímido y asustadizo, el tiburón punta negra es difícil de abordar y rara vez supone un peligro para los seres humanos a menos que sea incitado con comida. Sin embargo, las personas que nadan en aguas poco profundas corren el riesgo de ser mordidas en sus piernas por error. Este tiburón es utilizado por su carne, aletas y aceite de hígado, pero no se considera una especie comercialmente importante. La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) ha evaluado al tiburón de punta negra como una especie casi amenazada. Aunque la especie en su conjunto sigue estando muy extendida y relativamente común, la pesca excesiva de este tiburón y su lenta reproducción ha llevado a su declive.
Musttipp-riffhai (Carcharhinus melanopterus) on sugukonda Carcharhinidae hallhaide perekonda kuuluv hai, kes on kergesti äratuntav mustade uimetippude järgi (eriti selja- ja sabauimel).
Selle liigi esindajad eelistavad elada madalas, rannalähedases meres ning see on üks arvukamaid liike India ja Vaikse ookeani troopilistes vetes korallrahude ümbruses. Veest välja ulatuv musta tipuga seljauim on sealsetes rannikupiirkondades tavaline vaatepilt. Musttipp-riffhaid elutsevad peamiselt liivaseljandikel ja korallrahude ümbruses, kuid võivad vahel viibida ka riim- ja mageveega aladel. Tüüpilised isendid kasvavad 1,6 meetri pikkuseks.
Prantsuse naturalistid Jean René Constant Quoy ja Joseph Paul Gaimard kirjeldasid musttipp-riffhaid esmakordselt aastatel 1817–1820 korvetil Uranie toimunud uurimisretke ajal. Nende kirjeldus avaldati 1824. aastal osana Louis de Freycineti 13-osalisest teosest "Voyage autour du monde ... sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne", mis kirjeldas Uranie reisi. Kirjeldatud isend oli 59 sentimeetri pikkune noor hai, kes oli püütud Waigeo saare juurest, Uus-Guineast läänes. Quoy ja Gaimard panid algselt nimeks Carcharias melanopterus. Melas tähendab kreeka keeles 'must' ja pteron tähendab uime või tiiba, viidates haile iseloomulikele uimeotstele.
Musttipp-riffhai (Carcharhinus melanopterus) on sugukonda Carcharhinidae hallhaide perekonda kuuluv hai, kes on kergesti äratuntav mustade uimetippude järgi (eriti selja- ja sabauimel).
Selle liigi esindajad eelistavad elada madalas, rannalähedases meres ning see on üks arvukamaid liike India ja Vaikse ookeani troopilistes vetes korallrahude ümbruses. Veest välja ulatuv musta tipuga seljauim on sealsetes rannikupiirkondades tavaline vaatepilt. Musttipp-riffhaid elutsevad peamiselt liivaseljandikel ja korallrahude ümbruses, kuid võivad vahel viibida ka riim- ja mageveega aladel. Tüüpilised isendid kasvavad 1,6 meetri pikkuseks.
Carcharhinus melanopterus Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus melanopterus Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Mustaevähai, aikaisemmalta nimeltään mustatäplähai[2] (Carcharhinus melanopterus) on tiikerihaihin (Carcharhinidae) kuuluva hailaji.[3]
Mustaevähai on pieni ja keskikokoinen hai. Sen voi tunnistaa sen väristä, se on kelta-ruskea tai harmaa yläpuolelta, valkoinen alta ja sillä on mustia kohtia muun muassa sen selkäevässä ja peräevässä ja sen melko pitkän kuonon avulla.[4][5][6][7] Sillä on keskikokoinen ruumis, jonka kuono on lyhyt ja pyöristetty. Silmät ovat soikeat.[4] Uros on noin 91 - 100 senttimetriä pitkä ja naaras on 96-112 senttimetriä pitkä. Ne painavat yleensä 24 kilogrammaa.[8][4][7] Sen musta läikät tekee siitä suositun lajin riutta- ja sukellusmatkailussa. Ne näkyvät usein myös akvaarioissa muun muassa Merimaailma Sea Life Helsinkissä.[4]
Mustaevähai syö ravinnokseen luukaloja, äyriäisiä ja muita niveljalkaisia.[4][7]
Mustaevähaita tavataan Persianlahdella, Punaisella merellä, Itä-Afrikassa, Havaijin saarilla, Tuamoton saaristossa, Pohjois-Japanista aina Etelä-Australiaan asti. Sitä myös voi tavata harvoin Välimerellä.[4][7]
Mustaevähai elää matalassa ja kirkkaassa vedessä. Yleensä se elelee koralliriutoilla.[4][7]
Naaras synnyttää 2-4 poikasta 8-9 (joskus myös 16) raskausajan jälkeen. Poikanen on yleensä synnytyksen jälkeen 33-52 senttimetriä.[3][7]
Se ei ole vaarallinen ihmiselle sen pienen koon vuoksi.[5]
Mustaevähai, aikaisemmalta nimeltään mustatäplähai (Carcharhinus melanopterus) on tiikerihaihin (Carcharhinidae) kuuluva hailaji.
Carcharhinus melanopterus
Le Requin à pointes noires (Carcharhinus melanopterus) est une espèce de requins de la famille des Carcharhinidae, facilement identifiable par les pointes noires de ses nageoires, en particulier sur la première nageoire dorsale et la nageoire caudale. Il fait partie des requins les plus abondants des récifs coralliens tropicaux de l'océan Indien et de l'océan Pacifique. Cette espèce préfère les eaux côtières peu profondes et expose fréquemment sa première nageoire dorsale dans ces zones. La plupart des Requins à pointes noires vivent sur les rebords de récifs et les fonds sableux, mais ils sont également connus pour supporter des environnements saumâtres ou d'eau douce. Cette espèce atteint généralement une longueur de 1,6 m.
Les Requins à pointes noires sont sédentaires et vivent sur des territoires très réduits, et ils peuvent rester dans une même zone pendant plusieurs années. Ce sont des prédateurs actifs de petits poissons osseux, de céphalopodes et de crustacés, et ils sont également connus pour se nourrir de serpents marins et d'oiseaux marins. Les données récoltées concernant le cycle de vie du Requin à pointes noires sont parfois contradictoires, et il semble y avoir des différences notables suivant le lieu géographique au sein de l'aire de répartition de l'espèce. Comme les autres membres de sa famille, ce requin est vivipare et les femelles donnent naissance à entre deux et cinq jeunes tous les deux ans, tous les ans ou même parfois deux fois par an. En effet, suivant son habitat la période de gestation de ce requin peut être de 7-9 mois, de 10-11 mois ou de 16 mois. Les nouveau-nés vivent dans les eaux côtières et dans des eaux moins profondes que les adultes, formant souvent de grands groupes dans des zones inondées par la marée haute.
Timide et capricieux, le Requin à pointes noires est difficile à approcher, n'est pas agressif et représente rarement un danger pour les humains, sauf s'il est excité par de la nourriture. Cependant, des baigneurs en eaux peu profondes peuvent parfois avoir les jambes mordues par erreur. Seules quelques morsures bénignes sur des humains ont été rapportées[1].Ce requin est pêché pour sa viande, ses ailerons et son huile de foie, mais n'est pas considéré comme une espèce commercialement importante. L'Union internationale pour la conservation de la nature a évalué l'espèce quasi menacée. Bien que l'espèce dans son ensemble demeure répandue et relativement commune, la surpêche de ce requin et son rythme de reproduction lent a conduit à son déclin dans un certain nombre de localités.
Le Requin à pointes noires est une espèce robuste avec un corps fuselé typique des requins, un museau court, large et arrondi et des yeux modérément grands et ovales. Chaque narine présente un lambeau de peau à l'avant qui est développé en un lobe en forme de téton. Sans compter les petites dents symphysaires, les rangées de dents sont au nombre de 11 à 13 (généralement 12) de chaque côté de la mâchoire supérieure et de 10 à 12 (généralement 11) de chaque côté de la mâchoire inférieure. Les dents supérieures sont verticales ou légèrement obliques et d'une forme triangulaire étroite, portant des dentelures qui sont plus marquées à leurs bases. Les dents inférieures sont similaires, mais plus finement dentelées[2],[3]. Les dents des mâles adultes sont plus brusquement courbées que celles des femelles[4].
Les nageoires pectorales sont grandes et étroitement falciformes, se rétrécissant à la pointe. La première nageoire dorsale est grande ; sa bordure arrière forme une courbe « en S », et est implantée au niveau des extrémités postérieures libres des nageoires pectorales. La deuxième nageoire dorsale est relativement grande avec une marge arrière courte, et est placée en face de la nageoire anale. Il n'y a pas de crête entre les nageoires dorsales. Ce requin est d'une couleur brun-grisâtre pâle dessus et blanc dessous, avec une bande blanche nette sur les côtés s'étendant au-dessus de la nageoire anale. Toutes les nageoires ont des extrémités noires mises en évidence par des bordures claires, qui sont particulièrement nettes sur la première nageoire dorsale et le lobe inférieur de la nageoire caudale. La plupart des Requins à pointes noires ne mesurent pas plus de 1,6 m de long, mais quelques individus peuvent parfois atteindre une taille d'1,8 m voire de 2,0 m. Le poids maximum enregistré est de 13,6 kg[5], mais certaines sources donnent jusqu'à 24 kg[6] ou 45 kg et plus[7].
Avec le Requin gris de récif (C. amblyrhinchos) et le Requin de récif (Triaenodon obesus), le Requin à pointes noires est l'un des trois requins les plus courants qui peuplent les récifs coralliens dans la région Indo-Pacifique. Cette espèce prédomine dans les habitats peu profonds, tandis que les deux autres vivent plus en profondeur. Le Requin à pointes noires nage vite, est très actif et peut être rencontré seul ou en petits groupes. De grands rassemblements « sociaux » ont également été observés[2],[8]. Généralement, il n'y a pas de ségrégation entre sexes pour les jeunes et les adultes, sauf lorsque les femelles se préparent à mettre bas. Les requins sont très fidèles à des territoires particuliers, où ils peuvent rester pendant plusieurs années[9].
Une étude de suivi de requins marqués près de l'atoll de Palmyra dans le Pacifique central a montré que le Requin à pointes noires vivait sur un territoire d'environ 0,55 km2, parmi les plus faibles de toutes les espèces de requins. La taille et l'emplacement de ce territoire ne change pas suivant le moment de la journée. Dans ce territoire, 3 à 17 % de la superficie constitue le territoire de chasse qui est disproportionné par rapport à la taille totale du territoire. Les requins passent le plus clair de leur temps à nager le long des rebords des récifs, faisant des incursions occasionnelles courtes sur les bancs de sable. Leur vitesse de nage moyenne diminue lorsque la marée monte durant la nuit, peut-être parce que l'afflux de l'eau plus froide réduit leur métabolisme, ou l'afflux de poissons proies qui l'accompagne rend la recherche de nourriture facile[10]. Les requins pointes noires à Aldabra ont tendance à être plus mobiles que ceux de Palmyra, avec des mouvements individuels enregistrés atteignant 2,5 km en plus de 7 heures[11].
Les Requins à pointes noires, en particulier les plus petits individus, sont des proies pour les poissons plus gros comme les mérous, les Requins gris de récif, les Requins-tigres (Galeocerdo cuvier) et les membres de leur propre espèce. Dans l'atoll de Palmyra, les adultes évitent les Requins tigres en se tenant éloignés du profond lagon central[10]. Leurs parasites connus sont les cestodes Anthobothrium lesteri[12], Nybelinia queenslandensis[13], Otobothrium alexanderi[14] et Platybothrium jondoeorum[15], les myxosporidies du genre Unicapsula[16] et le monogenea Dermophthirius melanopteri[17]. L'un des rares exemples documentés de maladie infectieuse touchant un requin était un cas mortel de septicémie hémorragique chez un Requin à pointes noires, causée par la bactérie Aeromonas salmonicida[18].
Ce requin vit parfois en association commensaliste avec d'autres espèces, comme le rémora (Echeneis naucrates) ou des carangues (par exemple Gnathanodon speciosus)[6], mais de manière plus anecdotique que les plus grosses espèces.
Comme il est souvent le prédateur le plus abondant dans son écosystème, le Requin à pointes noires joue un rôle majeur dans la chaîne alimentaire des systèmes écologiques côtiers[9]. Son régime alimentaire se compose principalement de petits poissons téléostéens, comme les mulets, les mérous, les Terapontidae, les Carangidae, les Gerreidae, les labres, les poissons-chirurgiens et les Sillaginidae. Des groupes de Requins à pointes noires ont été observés dans l'océan Indien rassemblant des mulets en bancs pour faciliter leur capture[19]. Les calmars, les poulpes, les seiches, les crevettes et les squilles sont également parfois consommés, ainsi que des carcasses et des petits requins et raies, même si cela est rare[2],[20]. Au large du nord de l'Australie, cette espèce est connue pour consommer des serpents marins, comme Acrochordus granulatus, Hydrelaps darwiniensis, les espèces du genre Hydrophis et Lapemis hardwickii[21]. Les requins au large de l'atoll de Palmyra s'attaquent parfois à des poussins d'oiseaux de mer qui sont tombés de leur nid dans l'eau[9]. Divers matériaux ont été trouvés à l'intérieur des estomacs de cette espèce, comme des algues, des plantes sous-marines, des coraux, des hydrozoaires, des bryozoaires, des rats et des pierres[11],[9].
Les chercheurs qui travaillent à l'atoll d'Enewetak, dans les îles Marshall, ont montré que le Requin à pointes noires est attiré par les éclaboussures ou le bruit causé par le choc d'outils métalliques contre des objets durs sous l'eau, ainsi que par l'odeur de poissons à la fois sains et blessés[22]. Comme la plupart des requins, le Requin à pointes noires n'a pas de cônes au niveau de sa rétine, ce qui limite sa capacité à distinguer les couleurs et les détails. Par contre, sa vision est adaptée pour être très sensible aux mouvements ou au contraste dans des conditions de faible luminosité, ce qui est renforcé par la présence d'un tapetum lucidum. Des expériences ont montré que ce requin est capable de détecter de petits objets jusqu'à une distance de 1,5 à 3 m, mais est incapable de discerner clairement la forme de l'objet[11],[23]. Pour localiser ses proies, ce requin utilise également l'électroperception ; ses ampoules de Lorenzini ont une sensibilité d'environ 4 nV/cm et une portée effective de 25 cm[24]. Comme le Requin gris de récif, cette espèce devient plus excitée et « confiante » en présence d'autres individus de son espèce, et dans des situations extrêmes elle peut entrer dans des phases de frénésie[22]. Ce requin se nourrit plus pendant la nuit que pendant le jour[11].
Comme les autres membres de sa famille, le Requin à pointes noires est vivipare, bien que les détails de son cycle de vie varient au sein de son aire de répartition. Son cycle de reproduction est annuel au large du nord de l'Australie où l'accouplement a lieu de janvier à février[25], ainsi qu'au large de Moorea en Polynésie française où l'accouplement a lieu de novembre à mars[26]. Le cycle est biennal au large d'Aldabra, où il y a une intense concurrence au sein de l'espèce et avec d'autres espèces concernant la nourriture, ce qui peut contraindre les femelles à ne mettre bas que tous les deux ans[11]. Les études antérieures menées dans l'océan Indien par Johnson (1978), à Madagascar par Fourmanoir (1961) et dans la mer Rouge par Gohar et Mazhar (1964) ont conclu à un cycle bisannuel dans ces régions, avec deux saisons de reproduction par an de juin à juillet et de décembre à janvier[26],[27],[28]. Si c'est effectivement le cas, ce cycle de reproduction plus court avec deux mises bas par an pourrait être la conséquence des eaux plus chaudes[26]. Ce requin a une spécialité, il ne dort jamais, son cerveau est divisé en deux parties: une qui dort et une qui reste active 15 minutes puis cela s'inverse, cette dernière partie s'endort et la première partie s'active.
Lorsqu'elle est réceptive à l'accouplement, la femelle Requin à pointes noires nage lentement dessinant un motif sinusoïdal près du fond de l'eau, avec sa tête dirigée vers le bas ; des observations à l'état sauvage suggèrent que les femelles libèrent des signaux chimiques qui permettent aux mâles de les suivre. Une fois que le mâle la trouve, il se met à environ 15 cm derrière elle et la suit[29]. Un mâle courtisant une femelle peut aussi la mordre derrière ses branchies ou sur ses nageoires pectorales. Ces blessures liées à l'accouplement guérissent complètement après 4 à 6 semaines[26]. Après une période à nager ensemble, le mâle pousse la femelle sur le côté et la positionne la tête vers le fond et la queue relevée. Une fois que la femelle est en position, le mâle insère un de ses ptérygopodes dans son cloaque. La copulation dure plusieurs minutes, après quoi les requins se séparent et reprennent leur comportement normal[29]. Au large de Moorea, les femelles les plus âgées s'accouplent et mettent bas à une période constante d'année en année, avec une précision d'une semaine, tandis que les jeunes femelles sont moins bien synchronisées. Ces dernières sont également susceptibles de s'accoupler juste après la mise bas[26].
La période de gestation est de 10 à 11 mois dans les îles de l'océan Indien et du Pacifique[11],[26], et de 7 à 9 mois au large du nord de l'Australie[25]. Les auteurs antérieurs, tels que Melouk (1957), ont observé des périodes de gestation pouvant atteindre 16 mois, mais la validité de ce chiffre a par la suite été contestée[25]. La femelle a un seul ovaire fonctionnel (à droite) et deux utérus fonctionnels, composés de compartiments séparés pour chaque embryon. Les œufs nouvellement ovulés mesurent 3,9 cm sur 2,6 cm ; après l'éclosion, les embryons sont alimentés par le sac vitellin au cours de la première étape du développement. Après deux mois, l'embryon mesure 4 cm de long et possède des branchies externes bien développées. Après quatre mois, le sac vitellin commence à être converti en une connexion placentaire qui se fixe à la paroi utérine ; à ce moment, les marquages sombres sur les ailerons de l'embryon se développent. À cinq mois, l'embryon mesure 24 cm et a résorbé ses branchies externes. Le placenta est complètement formé, même si dans certains cas le vitellus demeure durant sept mois pendant la gestation[11].
La parturition a lieu de septembre à novembre, dans des zones aux eaux très peu profondes à l'intérieur du récif[10],[25],[26]. Les nouveau-nés mesurent 50 cm de long dans l'océan Indien et au large du nord Australie, mais des jeunes ne mesurant que 33 cm de long ont été observés dans les îles du Pacifique[9],[30]. La taille de la portée varie entre 2 et 5 (généralement 4), et n'est pas corrélée avec la taille des femelles[20],[11]. Les jeunes Requins à pointes noires se réunissent souvent en grands groupes dans de l'eau à peine assez profonde pour couvrir leurs corps, sur des bancs de sable ou dans des mangroves à proximité du rivage. À marée haute, ils se déplacent également sur des plates-formes de corail inondées ou des lits d'algues[10],[22],[31]. La croissance est rapide au début, et un requin en captivité a grandi en moyenne de 23 cm par an durant ses deux premières années de vie[32]. Le taux de croissance ralentit à environ 5 cm par an chez les jeunes subadultes et les adultes[10]. Les mâles et les femelles atteignent la maturité sexuelle à une longueur de respectivement 95 cm et 97 cm au large du nord de l'Australie[25], et respectivement 105 cm et 110 cm au large d'Aldabra[11]. Les mâles atteignent 97 cm à la maturité au large de l'atoll de Palmyra[10].
Le Requin à pointes noires vit dans les eaux côtières de la zone tropicale et subtropicale de l'Indo-Pacifique[3]. Dans l'océan Indien, on le rencontre de l'Afrique du Sud à la mer Rouge, en passant par Madagascar, l'île Maurice et les Seychelles, et de là vers l'est le long de la côte du sous-continent indien jusqu'en Asie du Sud-Est, notamment au Sri Lanka, dans les îles Andaman et les Maldives. Dans l'océan Pacifique, on le trouve du sud de la Chine et des Philippines jusqu'en l'Indonésie, au nord de l'Australie et la Nouvelle-Calédonie, ainsi que dans de nombreuses îles océaniques, y compris les îles Marshall, les îles Gilbert, les îles de la Société, Hawaï et Tuamotu[20]. Contrairement à ce qu'indiquent la plupart des sources, il n'y a jamais eu d'observation confirmée de cette espèce dans les eaux japonaises, et les spécimens prétendument originaires du Japon viendraient probablement de Taiwan[33]. Cette espèce participe à la migration lessepsienne, et a colonisé la mer Méditerranée via le canal de Suez[20].
Bien qu'il ait été rapporté jusqu'à une profondeur de 75 m[5], le Requin à pointes noires vit généralement à quelques mètres de profondeur, et peut souvent être vu nageant près de la côte avec sa nageoire dorsale émergée[2]. Les jeunes requins préfèrent les bancs de sable peu profonds, tandis que les requins plus âgés sont plus courants dans les rebords des récifs coralliens et peuvent également être trouvés près des tombants. Cette espèce a également été signalée dans les estuaires d'eaux saumâtres et dans les lacs à Madagascar et les environnements d'eau douce en Malaisie. Elle n'est pas toutefois pas capable de tolérer la faible salinité de l'eau au même degré que le Requin bouledogue (C. leucas)[2]. À Aldabra dans l'océan Indien, les Requins à pointes noires se rassemblent dans les canaux entre les platiers des récifs durant la marée basse et se rendent dans les mangroves quand l'eau monte[11]. Les requins se situant dans les parties extrêmes nord et sud de son aire de répartition sont migrateurs[2].
Les naturalistes français Jean René Constant Quoy et Joseph Paul Gaimard ont décrit à l'origine le Requin à pointes noires au cours de leur voyage d'exploration de 1817-1820 à bord de leur corvette Uranie. En 1824, cette description est publiée dans Voyage autour du monde... sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne, le rapport en treize volumes de Louis de Freycinet sur le voyage. Le spécimen type est un jeune mâle immature de 59 cm de long capturé près de l'île de Waigeo, à l'ouest de la Nouvelle-Guinée[2]. Quoy et Gaimard ont choisi initialement le nom Carcharias melanopteru pour baptiser l'espèce, ce nom spécifique venant des mots grecs melas signifiant « noir » et pteron signifiant « nageoire », en référence à ses marques distinctives sur l'extrémité de ses nageoires[34].
Plus tard, d'autres auteurs ultérieurs ont déplacé le Requin à pointes noires vers le genre Carcharhinus, et en 1965 la Commission internationale de nomenclature zoologique le désigne comme l'espèce type du genre[2]. Dans la littérature, ce requin fut parfois nommé par erreur comme C. spallanzani, un nom maintenant reconnu comme un synonyme du Requin tiqueue (C. sorrah)[3].
Illustration de Georges Cuvier en 1828.
Comme la plupart des autres membres de son genre, la position phylogénétique du Requin à pointes noires reste indéterminée. En s'appuyant sur la morphologie de ces animaux, Jack Garrick estime en 1982 que le plus proche parent du Requin à pointes noires est le Requin nerveux (C. cautus)[35]. En 1988, l'analyse morphologique de Leonard Compagno suggère que cette espèce est non seulement proche du Requin nerveux, mais aussi de quatre autres espèces, sans préciser les relations exactes entre elles. En 1998, une analyse des allozymes par Gavin Naylor aboutit encore à des résultats ambigus, indiquant que le Requin à pointes noires forme une polytomie (groupe insoluble) avec 10 autres espèces de Carcharhinus[36].
Dans la plupart des cas, le Requin à pointes noires a un comportement timide et est facilement effrayé par les nageurs. Cependant, son habitat côtier le mettant fréquemment en contact avec les humains, il est considéré comme potentiellement dangereux[2]. Au début de l'année 2009, l'International Shark Attack File recensait 11 attaques non provoquées et 21 attaques totales (aucune mortelle) imputables au Requin à pointes noires[37]. La plupart des attaques impliquent des requins qui ont mordu les jambes ou les pieds de baigneurs, les prenant apparemment pour leurs proies naturelles, et ne donnent pas lieu à des blessures graves[2]. Dans les îles Marshall, les indigènes évitent les attaques de ce requin de récif en nageant plutôt que patauger dans l'eau peu profonde, et on peut éloigner ce requin en plongeant son corps dans l'eau. Le Requin à pointes noires devient également agressif en présence d'appât, et peut constituer une menace quand il essaye de voler les captures des pêcheurs au harpon[2].
Le Requin à pointes noires est une prise régulière des pêcheurs côtiers, comme ceux opérant au large de la Thaïlande et de l'Inde, mais il n'est pas spécialement ciblé ou considéré comme commercialement important[20]. La viande, vendue fraîche, congelée, séchée et salée ou fumée peut être consommée, et son huile de foie, et ses ailerons sont valorisés[5]. L'Union internationale pour la conservation de la nature a évalué le Requin à pointes noires comme quasi menacé. Bien qu'il reste très répandu et courant dans l'ensemble, d'importants déclins localement liés à la surpêche ont été observés dans de nombreux endroits. Cette espèce a un taux de reproduction faible, ce qui limite sa capacité à supporter de grands prélèvements[20],[9]. Les Requins à pointes noires sont souvent présentés dans des aquariums publics en raison de leur aspect caractéristique de requin et de leur taille modeste, et ils constituent également une attraction pour les plongeurs amateurs[33],[4].
Carcharhinus melanopterus
Le Requin à pointes noires (Carcharhinus melanopterus) est une espèce de requins de la famille des Carcharhinidae, facilement identifiable par les pointes noires de ses nageoires, en particulier sur la première nageoire dorsale et la nageoire caudale. Il fait partie des requins les plus abondants des récifs coralliens tropicaux de l'océan Indien et de l'océan Pacifique. Cette espèce préfère les eaux côtières peu profondes et expose fréquemment sa première nageoire dorsale dans ces zones. La plupart des Requins à pointes noires vivent sur les rebords de récifs et les fonds sableux, mais ils sont également connus pour supporter des environnements saumâtres ou d'eau douce. Cette espèce atteint généralement une longueur de 1,6 m.
Les Requins à pointes noires sont sédentaires et vivent sur des territoires très réduits, et ils peuvent rester dans une même zone pendant plusieurs années. Ce sont des prédateurs actifs de petits poissons osseux, de céphalopodes et de crustacés, et ils sont également connus pour se nourrir de serpents marins et d'oiseaux marins. Les données récoltées concernant le cycle de vie du Requin à pointes noires sont parfois contradictoires, et il semble y avoir des différences notables suivant le lieu géographique au sein de l'aire de répartition de l'espèce. Comme les autres membres de sa famille, ce requin est vivipare et les femelles donnent naissance à entre deux et cinq jeunes tous les deux ans, tous les ans ou même parfois deux fois par an. En effet, suivant son habitat la période de gestation de ce requin peut être de 7-9 mois, de 10-11 mois ou de 16 mois. Les nouveau-nés vivent dans les eaux côtières et dans des eaux moins profondes que les adultes, formant souvent de grands groupes dans des zones inondées par la marée haute.
Timide et capricieux, le Requin à pointes noires est difficile à approcher, n'est pas agressif et représente rarement un danger pour les humains, sauf s'il est excité par de la nourriture. Cependant, des baigneurs en eaux peu profondes peuvent parfois avoir les jambes mordues par erreur. Seules quelques morsures bénignes sur des humains ont été rapportées.Ce requin est pêché pour sa viande, ses ailerons et son huile de foie, mais n'est pas considéré comme une espèce commercialement importante. L'Union internationale pour la conservation de la nature a évalué l'espèce quasi menacée. Bien que l'espèce dans son ensemble demeure répandue et relativement commune, la surpêche de ce requin et son rythme de reproduction lent a conduit à son déclin dans un certain nombre de localités.
Crnovrhi grebenski morski pas (Carcharhinus melanopterus), vrsta manjeg morskog psa iz porodice Carcharhinidae čest u vodama Australije. Raširen je i u Crvenom moru i istočnoj obali Afrike, pa sve do Havajskog otočja i arhipelaga Tuamotu. Ime je dobio po istaknurtom crnom vrhu na prvoj leđnoj peraji.[1]
Može narasti najviše 2 metra i težiti nešto preko 13 kilograma. Preferira plitke vode od 20 do 75 metara, obično uz grebene gdje se hrani manjom ribom, a zbog hrane dolazi i na obalne plićake.
Ovaj morski pas ne preže ugrist ni čovjeka, obično ruku ili nogu, zbog čega može doći do iskrvarenja i završti sa smrtnim posljedicama.
Crnovrhi grebenski morski pas (Carcharhinus melanopterus), vrsta manjeg morskog psa iz porodice Carcharhinidae čest u vodama Australije. Raširen je i u Crvenom moru i istočnoj obali Afrike, pa sve do Havajskog otočja i arhipelaga Tuamotu. Ime je dobio po istaknurtom crnom vrhu na prvoj leđnoj peraji.
Može narasti najviše 2 metra i težiti nešto preko 13 kilograma. Preferira plitke vode od 20 do 75 metara, obično uz grebene gdje se hrani manjom ribom, a zbog hrane dolazi i na obalne plićake.
Ovaj morski pas ne preže ugrist ni čovjeka, obično ruku ili nogu, zbog čega može doći do iskrvarenja i završti sa smrtnim posljedicama.
C. melanopterus
C. melanopterus, autor Hispalois
C. melanopterus
C. melanopterus
Lo squalo pinna nera del reef (Carcharhinus melanopterus Quoy & Gaimard, 1824) è una specie di squalo che appartiene al genere Carcharhinus ed alla famiglia Carcharhinidae. Viene spesso confuso con lo squalo orlato (Carcharhinus limbatus).
Questo squalo può essere facilmente identificato per le vistose chiazze nere all'estremità delle pinne (in particolare della prima dorsale e della caudale). Si tratta di una delle specie più diffuse nelle barriere coralline delle zone tropicali degli Oceani Indiano e Pacifico e predilige le acque poco profonde e sotto costa, al punto che la sua prima pinna dorsale emersa dall'acqua è una visione caratteristica delle aree succitate.
La maggior parte di questi animali abita spianate sabbiose o piattaforme coralline, anche se sono stati osservati mentre entravano in acque salmastre e dolci.
In genere raggiungono lunghezze di 1.6 metri.
Il loro territorio è molto ristretto, e ad esso sono piuttosto fedeli, visto che lo cambiano soltanto una volta che sono trascorsi vari anni dall'ultima volta. Sono predatori attivi di piccoli pesci ossei, cefalopodi, crostacei, ma sembra che si nutrano anche di serpenti d'acqua ed uccelli marini.
Le ricerche sulla loro attività riproduttiva e di vita sono varie ed a volte contraddittorie, ed inoltre possono mostrare delle differenze in base alla collocazione geografica. Come gli altri membri della famiglia anche questa specie è vivipara e le femmine partoriscono da 2 a 5 figli in un ciclo che può essere biennale, annuale, o in alcuni casi addirittura semestrale. La gestazione può durare 7-9, o 10-11, o addirittura 16 mesi a seconda della zona. L'accoppiamento è preceduto dall'avvicinarsi del maschio alle spalle della femmina, attirato da speciali segnali chimici. I nuovi nati si possono trovare più a riva rispetto agli adulti, e spesso si radunano in grossi gruppi in aree allagate dall'alta marea.
Schivo e sospettoso[2], questo animale è difficile da osservare e raramente pone un pericolo per l'uomo, a meno che non sia aizzato dalla presenza di cibo. Chi cammina in acque basse comunque potrebbe essere vittima di morsi involontari. La carne di questi squali viene utilizzata assieme alle pinne ed all'olio di fegato, ma essi non sono considerati importanti dal punto di vista commerciale. L'International Union for Conservation of Nature (IUCN) ha stabilito che la specie è vulnerabile a causa della pesca eccessiva, del degrado del suo habitat e del suo basso tasso riproduttivo[1].
I naturalisti francesi Jean René Constant Quoy e Joseph Paul Gaimard furono i primi a descrivere la specie durante un viaggio d'esplorazione della corvetta Uranie tra il 1817 ed il 1820. Nel 1824 poi, la loro relazione fu pubblicata sul rapporto in tredici volumi sulla spedizione Voyage autour du monde...sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne ad opera di Louis de Freycinet. Il tipo nomenclaturale scelto fu un giovane maschio lungo 59 cm catturato al largo dell'isola di Waigeo, ad ovest della Nuova Guinea[3]. Quoy and Gaimard scelsero dapprima il nome Carcharias melanopterus, dal Greco melas che significa nero e pteron che significa pinna o ala, ovviamente in riferimento ai vistosi marchi che segnano le pinne di questi squali[4].
In seguito altri autori decisero di trasferire la specie nel genere Carcharhinus. Nel 1965 poi, la Commissione Internazionale di Nomenclatura Zoologica (ICZN) designò la specie come tipo del genere[3]. In tempi precedenti alcuni studiosi assegnavano erroneamente a questo animale anche il nome di C. spallanzani, che poi si scoprì invece essere sinonimo di Carcharhinus sorrah[5].
Come per la maggior parte dei Carcharhinus, la posizione filogenetica dello squalo pinna nera del reef è oggetto di discussione. Uno studio morfologico proposto da Jack Garrick nel 1982 ha stabilito che il parente più prossimo allo squalo in oggetto dovrebbe essere il Carcharhinus cautus[6]. Leonard Compagno attraverso un analogo studio morfologico ha inoltre suggerito ulteriori similarità con altre quattro specie, ma non è riuscito a risolvere il problema. Un test agli allozimi da parte di Gavin Naylor nel 1998 ha portato a risultati ambigui, scoprendo che questo squalo dovrebbe costituire un gruppo a sé stante ed irrisolvibile (politomo) assieme ad altri dieci Carcharhinus[7].
È uno degli squali più diffusi nelle acque poco profonde (lo si trova anche in superficie[1]) che circondano le barriere coralline degli oceani Indiano e Pacifico Possono essere infatti osservati nelle acque sotto costa dell'area indopacifica tropicale e subtropicale[5]. Nell'Oceano Indiano lo si trova dal Sudafrica al Mar Rosso, Madagascar, Mauritius e Seychelles comprese ad ovest, e attraverso la costa del subcontinente indiano sino al Sudest asiatico, compreso lo Sri Lanka, le Isole Andamane, le Maldive. Nell'area pacifica invece lo troviamo presso la Cina meridionale, le Filippine, l'Indonesia, il nord dell'Australia e la Nuova Caledonia. Abita anche le acque di Tuamotu e delle Hawaii, delle Isole Marshall, le Isole Gilbert, le Isole della Società[8]. Una particolarità della specie è l'assenza dalle coste giapponesi, e i pochi esemplari riportati in quella zona dovrebbero essersi spostati momentaneamente da Taiwan[9]. Si tratta di un migratore lessepsiano, che ha colonizzato il Mar Mediterraneo orientale attraverso il Canale di Suez[8]. Anche se sono stati osservati sino a profondità di 75 metri[10], nuotano generalmente in acque poco profonde, e spesso capita di poter osservare le loro pinne dorsali uscire dall'acqua[3]. Le acque in cui vivono generalmente mantengono una temperatura compresa tra i 20 ed i 27° C (70 to 80º F). I più giovani tendono a preferire i fondali sabbiosi a bassa profondità, mentre i vecchi abitano il reef ed i suoi bordi in particolare. Vi sono rapporti della specie in estuari e laghi salmastri in Madagascar, e addirittura in acqua dolce in Malaysia, anche se non possono tollerare le basse salinità sostenibili dal Carcharhinus leucas[3]. Questa specie non si avventura pertanto nei laghi tropicali, né in acque fluviali troppo lontane dall'oceano. Ad Aldabra nell'Oceano Indiano questi squali si radunano nei canali del reef in condizioni di bassa marea, e si spostano verso i boschi di mangrovie quando l'acqua si alza[11]. Vi sono prove, anche se non certe, che gli squali delle zone estreme dell'areale (a nord ed a sud) migrino durante l'anno[3].
Come suggerisce il nome inglese (Blacktip Reef shark), solo le punte delle pinne pettorali e della pinna dorsale sono nere, mentre il resto del corpo è più chiaro. Si tratta di una specie robusta con un corpo allungato tipicamente da squalo, con un muso corto, largo ed arrotondato ed occhi ovali e moderatamente grandi. Ciascuna narice è protetta da un lembo di pelle che si espande in un lobo a forma di capezzolo. Senza contare il piccolo dente simfisiale centrale, sono presenti da 11 a 13 file di denti (in genere 12) sulla mascella superiore, da 10 a 12 (generalmente 11) su quella inferiore. I denti superiori sono in parte diritti ed in parte piegati ed a forma di triangolo, con dentellature più grossolane alla base e fini alla sommità del dente. I denti inferiori sono simili a quelli superiori, ma le dentellature sono tutte fini[3][5]. I denti del maschio adulto sono più incurvati di quelli della femmina[12]. Le pinne pettorali sono grandi ed a forma di falce, e sono appuntite. La prima pinna dorsale è alta, il suo bordo posteriore è ad S e si origina al di sopra delle pine pettorali. La seconda dorsale è relativamente grande, ma ha un bordo posteriore ridotto ed è posizionata in opposizione alla pinna anale. Non è presente alcuna cresta interdorsale. Il dorso è bruno grigiastro pallido ed il ventre bianco, ed è presente un'appariscente fascia bianca sui fianchi che si estende in avanti a partire dalla pinna anale. Tutte le pinne hanno delle punte nere contornate da bordi bianchi, particolarmente vistosi sulla prima dorsale e sul lobo ventrale della pinna caudale. La pinna dello squalo è nera infatti si riconosce subito. La maggior parte di questi animali non supera gli 1.6 metri, e raramente arrivano ad 1.8, anche se si sono registrati esemplari che presentavano lunghezze fino a 2 metri[3] e masse corporee di più di 45 kg[13].
Lo squalo grigio del reef gli assomiglia molto, ma si distingue per il corpo grigio e tarchiato, e per l'assenza della caratteristica punta nera sulla pinna dorsale.
Assieme al Carcharhinus amblyrhynchos ed al Triaenodon obesus, è una delle specie di squalo più diffuse nell'ambiente dei reef indopacifici. La specie in questione predomina le acque basse, le altre due quelle più profonde. Nuotatore veloce ed attivo, questo squalo si può incontrare da solo o in piccoli gruppi. Tuttavia, sono stati anche osservati dei raggruppamenti piuttosto numerosi di questi animali[3][14]. Gli adulti e la maggior parte dei giovani non praticano la segregazione sessuale, tranne nel caso particolare di femmine incinte, che si separano dagli altri squali per partorire. Ciascun individuo mostra una certa fedeltà al proprio habitat, dove può trascorrere anche molti anni di vita[15].
Uno studio presso Palmyra nel Pacifico centrale ha dimostrato come questi squali vivano in un ambiente di circa mezzo chilometro quadrato, uno dei più piccoli tra tutte le specie di squalo. Le dimensioni e la locazione di questo ambiente casa non variano durante la giornata. All'interno di quest'area, dal 3 al 17% rappresenta territori di caccia prediletti che sono occupati in maniera sproporzionata rispetto al resto.
La maggior parte della giornata viene occupata nuotando avanti e indietro lungo i bordi del reef, con rare puntate su fondali sabbiosi. La velocità media di nuotata si riduce con l'alzarsi della marea nella notte, forse perché l'acqua fredda rallenta il metabolismo, o perché la caccia diventa più semplice[16]. Gli esemplari di Aldabra tendono a muoversi di più rispetto a quelli di Palmyra, con movimenti registrati per un totale di 2.5 km in 7 ore[11].
Una caratteristica peculiare di questa specie di squalo è che è una delle poche che riesce a saltare uscendo dall'acqua con tutto il corpo, un comportamento noto come breaching. È stata inoltre osservata la sua capacità di effettuare il cosiddetto spyhopping, cioè ergersi dalla superficie e guardarsi attorno[17][18]. A volte questi squali, in particolare i giovani, possono divenire preda di pesci più grandi come cernie, squali grigi del reef e squali tigre, nonché di squali adulti della loro stessa specie. A Palmyra, anche gli esemplari adulti evitano gli squali tigre, non avventurandosi nella laguna al centro dell'atollo[16].
Parassiti noti di questi squali sono i Cestoda Anthobothrium lesteri[19], Nybelinia queenslandensis[20], Otobothrium alexanderi[21] e Platybothrium jondoeorum[22], nonché un Myxosporea del genere Unicapsula[23], ed il Monogenea Dermophthirius melanopteri[24]. Inoltre questi animali hanno fornito alla scienza uno dei pochi casi documentati di malattia infettiva in uno squalo, in particolare un caso letale di sepsi emorragica, causata dal batterio Aeromonas salmonicida e pertanto chiamata salmonicida[25].
Si tratta spesso del più abbondante superpredatore in un ecosistema locale, e per questo ha un ruolo fondamentale nel plasmarne la struttura[15]. La dieta è composta soprattutto da pesci teleosti della barriera corallina, tra i quali spiccano Mugilidae, Epinephelinae, Terapontidae, Carangidae, Gerreidae, Labridae, Acanthuridae e Sillaginidae. Nell'oceano indiano sono stati osservati gruppi di questi squali intenti nello spingere banchi di Mugilidae verso la costa in modo da potersene cibare più facilmente[26]. Altri elementi della dieta sono calamari, piovre, seppie, gamberi e stomatopoda, nonché più raramente carcasse di animali morti e piccoli squali e razze[3][8]. Al largo dell'Australia settentrionale, la specie è nota per cibarsi di serpenti marini tra i quali le specie Acrochordus granulatus, Hydrelaps darwiniensis, le specie del genere Hydrophis e Lapemis hardwickii[27]. Presso l'atollo di Palmyra invece sono stati documentati attacchi a pulcini di uccelli marini caduti dal nido in acqua[15]. Negli stomaci di questi squali sono inoltre stati rinvenuti resti di alghe, erba marina, coralli, hydrozoa, bryozoa, ratti e pietre[11][15]. Come avviene per il Carcharhinus amblyrhynchos, diventano eccitati e coraggiosi in presenza di loro simili, e possono cadere vittima di frenesia alimentare[28]. L'alimentazione può essere più frequente durante le ore notturne[11].
Dei ricercatori che lavorano ad Enewetak nelle Isole Marshall hanno scoperto come questi squali vengano attirati da rumori provocati da un oggetto in immersione o dall'urto tra oggetti metallici o comunque consistenti, nonché dall'odore di pesci malati o sani[28]. Come la maggior parte degli squali, non sono dotati di coni all'interno della retina, e pertanto sono limitati nella loro capacità di discernere i colori ed i particolari in generale. Al contrario, sono molto sensibili ai movimenti ed al contrasto anche in condizioni di bassa luminosità, grazie alla presenza di un tapetum lucidum riflettente all'interno dell'occhio. Alcuni esperimenti hanno dimostrato come questi squali siano in grado di percepire la presenza di piccoli oggetti anche a distanze tra gli 1.5 ed i 3 metri, ma non ne distinguono la forma[11][29]. L'elettroricezione è un altro dei mezzi che permette loro di localizzare facilmente le prede: le loro ampolle di Lorenzini hanno una sensibilità di 4 nV/cm su un range di 25 cm[30].
La riproduzione è vivipara, ed una femmina partorisce da due a quattro giovani alla volta. In questa specie la gestazione dura circa 16 mesi. Alla nascita il neonato è in genere lungo tra i 33 ed i 52 cm.
Come gli altri membri della famiglia, questa specie è vivipara, anche se i dettagli riproduttivi variano all'interno dell'areale globale. Il ciclo riproduttivo dura un anno in Australia settentrionale così come a Moorea e nel resto della Polinesia Francese, con la differenza che nel primo caso l'accoppiamento avviene tra gennaio e febbraio nel primo caso[31], da novembre a marzo nel secondo[32]. Il ciclo riproduttivo dura invece due anni ad Aldabra, dove probabilmente a causa dell'accesa competizione per il cibo le femmine non riescono a mettere al mondo figli ogni anno[11]. Rapporti piuttosto datati sull'Oceano Indiano da parte di Johnson (1978), sul Madagascar da parte di Fourmanoir (1961), e sul Mar Rosso da parte di Gohar e Mazhar (1964), hanno indicato un ciclo biennale anche in queste zone, con due stagioni per l'allevamento: da giugno a luglio e da dicembre a gennaio[32][33][34]. Se le stime sono accurate, una delle cause comuni per questo fenomeno potrebbe essere la temperatura elevata dell'acqua[32]. Quando è pronta ad accoppiarsi, la femmina nuota lentamente disegnando delle traiettorie a sinusoide vicino al fondale e tenendo la testa puntata verso il basso. Alcuni studi compiuti in ambiente naturale hanno dimostrato che la femmina rilascia agenti chimici che consentono al maschio di rintracciarla. Una volta che i due animali si sono incontrati, il maschio si avvicina a circa 15 cm di distanza ed insegue la femmina con il muso accostato al suo apparato genitale[35]. Durante il corteggiamento, può accadere che il maschio morda la femmina presso le fessure branchiali e le pinne pettorali, e le procura ferite che guariranno in 4-6 settimane[32]. Dopo un periodo di nuoto sincronizzato, il maschio spinge la femmina sul fianco di lei e la posiziona in modo che appoggi la testa sul fondale ed alzi la coda verso l'alto. Una volta assunta la posizione corretta, il maschio infila uno degli emipeni nella cloaca della femmina. L'accoppiamento dura diversi minuti, dopodiché gli animali si distaccano e ricominciano a comportarsi normalmente[35]. Presso Moorea, le femmine più mature partoriscono in un preciso istante dell'anno, con un'imprecisione minore alla settimana, mentre le giovani possono anche variare il loro comportamento al riguardo. Nel caso delle giovani, è anche più verosimile che non rimangano incinte dopo l'accoppiamento[32].
La gestazione dura tra i 10 e gli 11 mesi negli Oceani Indiano e Pacifico[11][32], dai 7 ai 9 al largo dell'Australia settentrionale[31]. Ricerche datate come quella di Melouk (1957) avevano stimato una gestazione di 16 mesi, anche se la loro validità è stata poi messa a dura prova[32]. La femmina ha un unico ovario funzionale e due uteri funzionali, divisi in compartimenti da assegnare ai diversi embrioni. Le uova appena ovulate misurano circa 3.9 per 2.6 cm. Dopo la rottura dell'uovo l'embrione è mantenuto da una sacca di tuorlo per la prima fase del suo sviluppo. Dopo due mesi, l'embrione stesso misura 4 cm ed ha sviluppato le branchie esterne. Dopo 4, la sacca viene convertita in placenta che si attacca alle pareti dell'utero. A questo punto i marchi neri sulle pinne iniziano a svilupparsi. Per il quinto mese l'embrione ha raggiunto i 24 cm di lunghezza ed ha riassorbito le branchie esterne; la placenta è completa e funzionante anche se del tuorlo residuo viene mantenuto sino al settimo mese[11]. Il parto avviene da settembre a novembre, e le femmine sfruttano delle aree vivaio all'interno del reef[16][31][32]. I nuovi nati misurano tra i 40 ed i 50 cm in lunghezza nell'oceano Indiano ed in Australia settentrionale, mentre squaletti piccoli sino a 33 cm sono stati osservati nuotare liberamente presso le isole del Pacifico[15][36]. Le dimensioni della cucciolata variano tra i 2 ed i 5 esemplari (tipicamente sono 4), e non è proporzionale alle dimensioni della femmina[8][11]. I più giovani hanno l'abitudine di formare gruppi numerosi in acque talmente poco profonde che coprono a malapena i loro corpi, al di sopra di fondali sabbiosi o in foreste di mangrovia presso la costa. Durante l'alta marea si spostano sulle piattaforme coralline nel frattempo allagate o su letti di alghe[16][28][37]. La crescita degli squaletti è inizialmente molto rapida: un esemplare in cattività è cresciuto di 23 cm all'anno nei suoi primi due anni d'età[38]. Il tasso di crescita è attorno ai 5 cm all'anno per i giovani e gli adulti[16]. Maschi e femmine raggiungono la maturità sessuale alla lunghezza di 95 e 97 cm rispettivamente in Australia e 105 e 110 cm rispettivamente ad Aldabra[11]. Infine il maschio matura alla lunghezza di circa 97 cm a Palmyra[16].
Anche se di solito sono molto schivi, possono venire incuriositi dagli snorkeler e dai sommozzatori, ma spesso ne vengono spaventati. Le loro abitudini li portano comunque spesso in zone in cui possono venire a contatto con esseri umani, e ciò li rende potenzialmente pericolosi[3]. Gli incidenti di solito avvengono se è presente del cibo nei dintorni, ad esempio durante battute di pesca in apnea o di pesca alla fiocina[3], o in situazioni di scarsa visibilità. Sino ai primi mesi del 2009 comunque gli attacchi non provocati registrati dall'International Shark Attack File ed attribuibili a questa specie sono stati 11 su 21 totali (nessuno di questi letale)[39]. La maggior parte degli attacchi è stata costituita da morsi a gambe o piedi, apparentemente scambiati per una preda, e non sono risultati in danni seri[3]. Presso le Isole Marshall, i nativi evitano questi squali nuotando senza toccare il fondale anche in acque poco profonde, ed un modo per spaventarli è portarne uno fuori dall'acqua. Come succede in altre specie, questi squali assumono una caratteristica forma ad “S” se si sentono minacciati.
Vengono allevati in grandi acquari pubblici e più raramente domestici anche se per gli acquariofili, la gestione di questi animali è piuttosto complessa, soprattutto in relazione al controllo di qualità dell'acqua, filtraggio ed ossigenazione. Necessitano in ogni caso di acquari di grandi dimensioni, che possono condividere con vari invertebrati. Occorre tuttavia evitare di far condividere lo spazio acquatico a questi squali e a dei crostacei o dei cefalopodi, di cui si nutrirebbero, a degli anatozoi o altri invertebrati sessili, eccezion fatta per le specie che abitano il fondo della vasca, come i Fungidi, che sarebbero disturbati dalla presenza del predatore, e a delle meduse, che sarebbero moleste per il predatore stesso. Per quanto riguarda i pesci invece la convivenza è possibile con i pesci pilota, le remore e con altri squali. I motivi della loro popolarità negli acquari pubblici sono il loro aspetto da squalo e le dimensioni relativamente modeste. Sono inoltre attrazione per sommozzatori che praticano l'ecoturismo[9][12].
Vengono catturati con regolarità da pescherecci costieri in Thailandia ed India, ma non sono un obiettivo commerciale ambito[8]. La carne (venduta fresca, congelata ed essiccata e salata) viene utilizzata dall'uomo, così come l'olio del fegato e le pinne, sfruttate per la preparazione della famosa zuppa di pinne di squalo[10]. Sono inoltre spesso usati come esca per altri pesci. La Lista rossa IUCN dell'International Union for Conservation of Nature ha classificato questa specie come "vulnerabile" (VU) nel 2020[1]; nella precedente valutazione del 2009 la aveva classificata come prossima alla minaccia di estinzione[40]. Le popolazioni di questa specie hanno avuto forti riduzioni in alcune zone in seguito a pesca sregolata. Il tasso di riproduzione di C. melanopterus è basso, e quindi la possibilità di recupero da queste riduzioni è limitato[8][15]; a questo si aggiunge l'effetto che l'inquinamento delle acque costiere e il cambiamento climatico hanno sull'habitat di questa specie[1].
Lo squalo pinna nera del reef (Carcharhinus melanopterus Quoy & Gaimard, 1824) è una specie di squalo che appartiene al genere Carcharhinus ed alla famiglia Carcharhinidae. Viene spesso confuso con lo squalo orlato (Carcharhinus limbatus).
Questo squalo può essere facilmente identificato per le vistose chiazze nere all'estremità delle pinne (in particolare della prima dorsale e della caudale). Si tratta di una delle specie più diffuse nelle barriere coralline delle zone tropicali degli Oceani Indiano e Pacifico e predilige le acque poco profonde e sotto costa, al punto che la sua prima pinna dorsale emersa dall'acqua è una visione caratteristica delle aree succitate.
La maggior parte di questi animali abita spianate sabbiose o piattaforme coralline, anche se sono stati osservati mentre entravano in acque salmastre e dolci.
In genere raggiungono lunghezze di 1.6 metri.
Il loro territorio è molto ristretto, e ad esso sono piuttosto fedeli, visto che lo cambiano soltanto una volta che sono trascorsi vari anni dall'ultima volta. Sono predatori attivi di piccoli pesci ossei, cefalopodi, crostacei, ma sembra che si nutrano anche di serpenti d'acqua ed uccelli marini.
Le ricerche sulla loro attività riproduttiva e di vita sono varie ed a volte contraddittorie, ed inoltre possono mostrare delle differenze in base alla collocazione geografica. Come gli altri membri della famiglia anche questa specie è vivipara e le femmine partoriscono da 2 a 5 figli in un ciclo che può essere biennale, annuale, o in alcuni casi addirittura semestrale. La gestazione può durare 7-9, o 10-11, o addirittura 16 mesi a seconda della zona. L'accoppiamento è preceduto dall'avvicinarsi del maschio alle spalle della femmina, attirato da speciali segnali chimici. I nuovi nati si possono trovare più a riva rispetto agli adulti, e spesso si radunano in grossi gruppi in aree allagate dall'alta marea.
Schivo e sospettoso, questo animale è difficile da osservare e raramente pone un pericolo per l'uomo, a meno che non sia aizzato dalla presenza di cibo. Chi cammina in acque basse comunque potrebbe essere vittima di morsi involontari. La carne di questi squali viene utilizzata assieme alle pinne ed all'olio di fegato, ma essi non sono considerati importanti dal punto di vista commerciale. L'International Union for Conservation of Nature (IUCN) ha stabilito che la specie è vulnerabile a causa della pesca eccessiva, del degrado del suo habitat e del suo basso tasso riproduttivo.
De Zwartpuntrifhaai (Carcharhinus melanopterus) is een haai uit de familie van de Requiemhaaien (Carcharhinidae), die tot de orde van de Grondhaaien (Carcharhiniformes) behoort. De dieren zijn makkelijk te herkennen aan de prominente zwarte uiteinden van hun vinnen (vooral zichtbaar op de eerste rugvin en de staartvin). Het is een van de meest voorkomende haaiensoorten in de tropische koraalriffen van de Indische Oceaan en de Stille Oceaan, waar ze de voorkeur geven aan ondiepe kustwateren. De boven het water uitstekende rugvin is een zeer vertrouwd beeld van deze haaien. De meeste zwartpuntrifhaaien bevinden zich dicht bij richels in koraalriffen en op naburige zandvlakten. Er zijn echter ook enkele gevallen bekend waarbij de haaien rondzwemmen in brak water en zelfs een zeldzame keer in zoet water. Deze soort kan een lengte bereiken van 1,6 meter.
Zwartpuntrifhaaien hebben betrekkelijk kleine territoria en zijn sterk gebonden aan hun vertrouwde omgeving. Ze verlaten deze omgeving dan ook zelden tot nooit. Het zijn actieve predators die leven van kleine beenvissen, koppotigen en schaaldieren. Heel soms voeden ze zich eveneens met zeeslangen en zeevogels. Onderzoeksresultaten betreffende het gedrag en de levenscyclus van de zwartpuntrifhaai zijn zeer variabel en soms zelfs tegenstrijdig. Dit is vermoedelijk het gevolg van geografische verschillen binnen deze soort (aangezien ze zelden hun vertrouwde omgeving verlaten). Net als andere leden van de familie van de Requiemhaaien is de zwartpuntrifhaai een vivipare (levendbarende) haaiensoort, waarbij de vrouwtjes 2 tot 5 jongen krijgen per jaar of om de twee jaar. Cijfers omtrent de duur van de dracht variëren sterk; soms 7 tot 9 maanden, dan weer 10 tot 11 maanden en uitzonderlijk zelfs 16 maanden. Alvorens tot paren over te gaan, zal de mannelijke zwartpuntrifhaai eerst een tijdlang vlak achter zijn vrouwtje zwemmen. Hij wordt hierbij waarschijnlijk aangetrokken door bepaalde elektrische signalen die zij uitzendt. Pasgeboren haaitjes worden dichter bij de kust gevonden dan de volwassen dieren. Zij bevinden zich daar vaak in relatief grote groepen verspreid over een betrekkelijk groot gebied dat bij hoogtij overstroomt. Aangezien zwartpuntrifhaaien zeer schuwe dieren zijn, is het niet zo gemakkelijk om deze dieren van dichtbij te benaderen. Ze vormen hierdoor ook zelden een gevaar voor de mens. Er zijn gevallen waarbij mensen door een zwartpuntrifhaai in hun benen worden gebeten wanneer ze door ondiep water lopen, maar deze worden beschouwd als ongelukkig toeval en niet als een doelbewuste aanval door de haai. Deze haai wordt in verscheidene landen bevist. Hij wordt onder meer gevangen voor zijn vlees, zijn vinnen, zijn lever en olie. De haai wordt desondanks niet beschouwd als een voor de visserij commercieel belangrijke soort. De IUCN heeft de zwartpuntrifhaai in 2005 geclassificeerd als “gevoelig” (d.w.z. “Bijna bedreigd”). Ondanks het feit dat de zwartpuntrifhaai een wijdverspreide en relatief algemeen voorkomende haaiensoort is, leidt het overmatig bevissen van deze zich vrij traag voortplantende soort tot een daling van het aantal exemplaren.
De zwartpuntrifhaai werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door twee Franse biologen, namelijk Jean Rene Constant Quoy en Joseph Paul Gaimard. Zij deden dit tijdens een reis van 1817 tot 1820 met hun schip (een korvet) genaamd Uranie. In 1824 werd de beschrijving gepubliceerd. Het typedier was een 59 centimeter lang juveniel mannetje, gevangen voor de kust van het eiland Waigeo, ten westen van Nieuw-Guinea. Quoy en Gaimard kozen de wetenschappelijke naam “Carcharias melanopterus” voor dit dier. Deze naam was afgeleid van het Griekse “melas”, wat “zwarte” betekent, en “pteron”, wat “vin” of “vleugel” betekent. Hiermee verwezen zij naar de prominente markeringen op de vinnen van deze haai.
Latere onderzoekers brachten de zwartpuntrifhaai onder in het geslacht Carcharhinus. In 1965 werd deze haai zelfs door de Internationale Commissie voor Zoölogische Nomenclatuur (ICZN) aangeduid als het typevoorbeeld voor dit geslacht. In sommige oudere literatuur werd deze haai ten onrechte benoemd met de wetenschappelijke naam Carcharhinus Spallanzani, welke vandaag erkend wordt als een synoniem voor de Vlekstaarthaai (Carcharhinus sorrah). Andere gangbare namen die voor deze soort gebruikt worden zijn uiteraard zwartpuntrifhaai (de officieel aanvaarde Nederlandse naam), maar ook zwartvinhaai en zwartpunthaai.
Net zoals bij de meeste andere soorten van het geslacht Carcharhinus, is ook de fylogenetische positie van de zwartpuntrifhaai nog onbepaald. Jack Garrick stelde in 1982 voor om de haai op basis van zijn morfologie te benoemen als naaste verwant van de Nerveuze haai (Carcharhinus cautus). De morfologische analyse van Leonard Compagno uit 1988 suggereerde naast verwantschap met de Nerveuze haai, verwantschap met nog vier andere soorten. Een analyse van Gavin Naylor uit 1998 leverde opnieuw dubbelzinnige resultaten op, waarbij de zwartpuntrifhaai een besloten verwante groep zou vormen met 10 andere soorten uit het geslacht Carcharhinus.
De zwartpuntrifhaai leeft verspreid in de kustwateren van de tropische in subtropische Indo-Pacifische regio’s. In de Indische Oceaan komt hij voor van Zuid-Afrika tot in de Rode Zee, met inbegrip van de kustwateren van Madagaskar, Mauritius en de Seychellen. Van daaruit leeft hij verspreid naar het oosten langs de kust van India tot voor de kusten van Zuidoost-Azië. Hij komt hier eveneens voor langs de kust van Sri Lanka, de Maldiven en de Andamanen. In de Stille Oceaan komt hij voor van Zuid-China en de Filipijnen, over Indonesië tot aan de noordkust van Australië en Nieuw-Caledonië. Verder bewoont hij een groot aantal Oceanische eilanden. In tegenstelling tot wat de meeste bronnen beweren, zijn er geen bevestigde gegevens dat deze soort in Japanse kustwateren voorkomt. Deze dieren zijn vermoedelijk afkomstig uit Taiwan. Er heeft zich ook een kleine groep zwartpuntrifhaaien gevestigd in het oosten van de Middellandse Zee.
Hoewel meldingen gemaakt zijn over zwartpuntrifhaaien die op een diepte van 75 meter leven, zijn ze doorgaans in water te vinden van slechts een paar meter diep. Ze kunnen vaak worden gespot vanaf de kust, door middel van hun boven het wateroppervlak uitstekende rugvin. Jongere haaien geven de voorkeur aan ondiepe zandvlakten, terwijl oudere dieren voornamelijk rond richels van koraalriffen te vinden zijn. De soort werd ook al gezien in brakke riviermondingen, in meren in Madagaskar, en in zoet water in Maleisië. Hij is echter niet in staat om het lage zoutgehalte van deze wateren te verdragen, zoals de Stierhaai (Carcharhinus leucas) dit kan.
Voor de kust van Aldabra in de Indische Oceaan komen de haaien vaak samen bij de koraalriffen. Van daaruit begeven zij zich naar de mangroves wanneer het water stijgt. Er wordt ook vermoed dat haaien die leven in noordelijke en zuidelijke uitersten van de oceaan in staat zijn om over grotere afstanden te migreren dan hun andere soortgenoten.
De zwartpuntrifhaai is robuust gebouwd met een gestroomlijnde typische “haaivorm”. Hij heeft een korte, breed afgeronde snuit en matig grote, ovale ogen. Elk neusgat heeft vooraan een huidflap die uitgegroeid is tot een tepelvormige kwab. De haai heeft doorgaans 11 tot 13 tanden aan weerszijden van zijn bovenkaak, en 10 tot 12 tanden aan weerszijden van zijn onderkaak. De tanden van de bovenkaak zijn rechtop tot schuin gericht en driehoekig van vorm. De onderste tanden zijn vergelijkbaar, maar iets fijner gebouwd. Verder zijn de tanden van het mannetje iets meer gekromd dan die van het vrouwtje. De borstvinnen van de zwartpuntrifhaai zijn groot, sikkelvormig en spits toelopend. De eerste rugvin is hoog, met een S-vormige achterkant. De tweede rugvin is eveneens groot en ligt tegenover de aarsvin. De haai is bleekgrijs tot bruin van kleur aan de bovenzijde van zijn lichaam, en wit aan de onderzijde. Aan de zijkanten van zijn lichaam bezit de haai een duidelijke witte band. Alle vinnen hebben een zwarte punt. De meeste zwartpuntrifhaaien worden niet langer dan 1,6 meter, al zijn er enkele individuen gezien met een lengte van bijna 2 meter. Het maximale gewicht van deze haai is 13,6 kilogram.
Samen met de grijze rifhaai (Carcharhinus amblyrynchos) en de witpuntrifhaai (Triaenodon obesus), is de zwartpuntrifhaai een van de drie meest voorkomende haaien die koraalriffen bewonen in de Indo-Pacifische regionen. De zwartpuntrifhaai overheerst voornamelijk ondiepe habitats, terwijl de andere twee soorten meestal iets dieper leven. Hij wordt vaak snelzwemmend en zeer actief gespot, alleen of in kleine groepen; grote, enigszins sociale, groepen zijn ook waargenomen, maar deze zijn zeldzamer. Men slaagt er doorgaans niet in om de meeste jonge en/of volwassen haaien te onderscheiden op basis van geslacht. Wel kunnen de opvallende bewegingen van zwangere vrouwtjes enigszins in het oog springen. Individuele zwartpuntrifhaaien zijn zeer aanhankelijk aan hun vertrouwde omgeving, waar ze doorgaans ook enkele jaren verblijven.
Een studie uit de atol Palmyra in het centrale deel van de Stille Oceaan, liet zien dat de zwartpuntrifhaai een territorium van 0,55 km² bezit, dit is een van de kleinste territoria van alle haaiensoorten. Hierin vormt 3 tot 17% van het oppervlak de favoriete jachtplaats van de haai. De haaien zwemmen het grootste deel van hun tijd heen en terug langs richels van koraalriffen. Hun gemiddelde zwemsnelheid neemt af wanneer het tij ‘s nachts stijgt, waarschijnlijk omdat de instroom van koeler water op dat moment hun stofwisseling vertraagt, of omdat de hierdoor veroorzaakte bewegingen van prooivissen het foerageren van de haai vergemakkelijken. Zwartpuntrifhaaien, voornamelijk kleine exemplaren, vallen al eens ten prooi aan grotere vissen zoals grijze rifhaaien,tijgerhaaien en leden van hun eigen soort. In de atol Palmyra vermijden zwartpuntrifhaaien een confrontatie met de tijgerhaaien door weg te blijven uit de diepe lagune. Bekende parasieten van de zwartpuntrifhaai zijn de lintwormen Anthobothrium lesteri, Nybelinia queenslandensis, Otobothrium alexandri en Platybothrium jondoeorum. Een van de weinige gedocumenteerde voorbeelden van een besmettelijke ziekte bij deze haai, was een fataal geval van hemorragische bloedvergiftiging veroorzaakt door Aeromonas salmonicida.
De zwartpuntrifhaai speelt een belangrijke rol in zijn ecosysteem. Zijn dieet bestaat voornamelijk uit kleine beenvissen, zoals harders, doktersvissen en lipvissen. Bij bepaalde groepen zwartpuntrifhaaien is waargenomen dat zij scholen van vis naar de kust jagen om ze zo efficiënt te kunnen vangen. Naast beenvissen voedt de haai zich ook met koppotigen, garnalen, kleine haaien en roggen. Voor de kust van het noorden van Australië jagen de haaien ook op zeeslangen, en bij de atol Palmyra azen zij op de kuikens van zeevogels die uit hun nest in het water vallen. Uit maagonderzoek blijkt dat de zwartpuntrifhaai zich verder voedt met algen, zeegras, koralen, hydrozoa, mosdiertjes en ratten. Tevens slikken ze soms stenen in.
Onderzoekers op de Marshalleilanden hebben ontdekt dat de zwartpuntrifhaai makkelijk kan worden aangetrokken door met opvallende metalen gereedschappen op het wateroppervlak te slaan. Ze ontdekten eveneens dat de haaien worden aangetrokken door de geur van zowel gezonde als gewonde vissen. Zoals bij de meeste haaien, heeft de zwartpuntrifhaai geen kegeltjes in het netvlies van zijn ogen. Hierdoor is zijn vermogen om kleuren en details van elkaar te onderscheiden zeer beperkt. In plaats daarvan is het zicht van de haai juist enorm gevoelig voor beweging of voor het contrast in omstandigheden met weinig licht. Dit laatste wordt versterkt door de aanwezigheid van een reflecterend derde ooglid, het tapetum lucidum. Experimenten toonden aan dat deze haai in staat is om kleine objecten op te sporen die tot 3 meter van hem of haar verwijderd zijn, maar hij is niet in staat om de vorm van objecten te onderscheiden. Een ander zintuig waarmee de haai in staat is om prooien te detecteren, wordt gevormd door de ampullen van Lorenzini.
Net als andere leden van zijn familie is de zwartpuntrifhaai een levendbarende (vivipare) haaiensoort. De levenscycli van deze dieren zijn variëren naargelang het gebied waar ze voorkomen. Voor de kust van het noorden van Australië vindt de paring plaats van januari tot februari, in Frans-Polynesië is dit van november tot maart. In deze regio’s is de voortplantingscyclus een jaarlijkse cyclus. Voor de kust van Aldabra, Madagaskar en in de Rode Zee planten de dieren zich maximaal om de twee jaar voort. In deze regio’s loopt het broedseizoen van juni tot juli en van december tot januari. Wanneer het vrouwtje tot paren bereid is, zal zij langzaam zwemmen in een sinusvormig patroon in de buurt van de bodem, met haar hoofd naar beneden gericht. Observaties in het wild suggereren eveneens dat vrouwelijke haaien chemische signalen verzenden die het voor mannetjes mogelijk maken haar op te sporen. Wanneer een mannetje haar vindt, zal hij haar met zijn snuit volgen en haar vervolgens bijten achter haar kieuwen en in haar borstvinnen. Dit veroorzaakt regelmatig verwondingen bij het vrouwtje, die genezen in 4 tot 6 weken. Na een periode van synchroon zwemmen, duwt het mannetje het vrouwtje op haar zij, met haar hoofd tegen de bodem en haar staart wat naar boven gericht. Vervolgens brengt het mannetje een van zijn claspers in de cloaca van het vrouwtje. De paring duurt enkele minuten, waarna de haaien elk hun eigen weg opgaan en hun normale gedragingen hervatten. In sommige regio’s, waar haaien in kleine groepen voorkomen, bevallen de oudere vrouwtjes soms allemaal rond dezelfde tijd, vaak binnen dezelfde week. Bij jongere vrouwtjes varieert dit meer. Jonge vrouwtjes hebben ook meer kans dat de zwangerschap faalt.
De dracht duurt 10 tot 11 maanden in de Indische Oceaan, en 7 tot 9 maanden voor de kusten van het noorden van Australië. Er zijn bij uitzondering ook drachten waargenomen van 16 maanden.
De zwartpuntrifhaai is een doorgaans zeer schuw dier en daardoor moeilijk van dichtbij te benaderen. Wanneer hij zwemmers ziet, zal zijn eerste reactie dus doorgaans vluchtgedrag zijn. Maar aangezien de dieren zich graag bij de kust ophouden, zijn ontmoetingen met mensen dus wel mogelijk, en de haai wordt ook beschouwd als potentieel gevaarlijk voor de mens. Er zijn 11 gevallen bekend van een niet uitgelokte aanval, en 10 uitgelokte. Geen enkele hiervan was fataal voor de mens in kwestie. Bij de meeste van deze aanvallen werden mensen gebeten in hun benen of voeten. Soms verwarren ze deze waarschijnlijk met hun natuurlijke prooi. De zwartpuntrifhaai staat er wel om bekend dat hij agressief wordt wanneer hij zich in de buurt van aas bevindt, en heeft daardoor meermaals lijnen van vissers vernield en vangsten gestolen.
De zwartpuntrifhaai wordt geregeld gevangen in Thailand en India, maar is geen commercieel belangrijke soort. Het vlees kan geconsumeerd worden, de lever wordt gebruikt voor olie en de vinnen voor soep. De IUCN heeft de zwartpuntrifhaai de status “gevoelig” (bijna bedreigd) meegegeven. Ondanks zijn frequent voorkomen, dalen de populaties toch in aantal door toedoen van de visserij. Zwartpuntrifhaaien zijn erg populaire dieren in aquariumcomplexen, en attracties voor ecotoeristen en duikers. Zoals Aquatopia Antwerpen en National SEA LIFE Marine Park Blankenberge.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Zwartpuntrifhaai (Carcharhinus melanopterus) is een haai uit de familie van de Requiemhaaien (Carcharhinidae), die tot de orde van de Grondhaaien (Carcharhiniformes) behoort. De dieren zijn makkelijk te herkennen aan de prominente zwarte uiteinden van hun vinnen (vooral zichtbaar op de eerste rugvin en de staartvin). Het is een van de meest voorkomende haaiensoorten in de tropische koraalriffen van de Indische Oceaan en de Stille Oceaan, waar ze de voorkeur geven aan ondiepe kustwateren. De boven het water uitstekende rugvin is een zeer vertrouwd beeld van deze haaien. De meeste zwartpuntrifhaaien bevinden zich dicht bij richels in koraalriffen en op naburige zandvlakten. Er zijn echter ook enkele gevallen bekend waarbij de haaien rondzwemmen in brak water en zelfs een zeldzame keer in zoet water. Deze soort kan een lengte bereiken van 1,6 meter.
Zwartpuntrifhaaien hebben betrekkelijk kleine territoria en zijn sterk gebonden aan hun vertrouwde omgeving. Ze verlaten deze omgeving dan ook zelden tot nooit. Het zijn actieve predators die leven van kleine beenvissen, koppotigen en schaaldieren. Heel soms voeden ze zich eveneens met zeeslangen en zeevogels. Onderzoeksresultaten betreffende het gedrag en de levenscyclus van de zwartpuntrifhaai zijn zeer variabel en soms zelfs tegenstrijdig. Dit is vermoedelijk het gevolg van geografische verschillen binnen deze soort (aangezien ze zelden hun vertrouwde omgeving verlaten). Net als andere leden van de familie van de Requiemhaaien is de zwartpuntrifhaai een vivipare (levendbarende) haaiensoort, waarbij de vrouwtjes 2 tot 5 jongen krijgen per jaar of om de twee jaar. Cijfers omtrent de duur van de dracht variëren sterk; soms 7 tot 9 maanden, dan weer 10 tot 11 maanden en uitzonderlijk zelfs 16 maanden. Alvorens tot paren over te gaan, zal de mannelijke zwartpuntrifhaai eerst een tijdlang vlak achter zijn vrouwtje zwemmen. Hij wordt hierbij waarschijnlijk aangetrokken door bepaalde elektrische signalen die zij uitzendt. Pasgeboren haaitjes worden dichter bij de kust gevonden dan de volwassen dieren. Zij bevinden zich daar vaak in relatief grote groepen verspreid over een betrekkelijk groot gebied dat bij hoogtij overstroomt. Aangezien zwartpuntrifhaaien zeer schuwe dieren zijn, is het niet zo gemakkelijk om deze dieren van dichtbij te benaderen. Ze vormen hierdoor ook zelden een gevaar voor de mens. Er zijn gevallen waarbij mensen door een zwartpuntrifhaai in hun benen worden gebeten wanneer ze door ondiep water lopen, maar deze worden beschouwd als ongelukkig toeval en niet als een doelbewuste aanval door de haai. Deze haai wordt in verscheidene landen bevist. Hij wordt onder meer gevangen voor zijn vlees, zijn vinnen, zijn lever en olie. De haai wordt desondanks niet beschouwd als een voor de visserij commercieel belangrijke soort. De IUCN heeft de zwartpuntrifhaai in 2005 geclassificeerd als “gevoelig” (d.w.z. “Bijna bedreigd”). Ondanks het feit dat de zwartpuntrifhaai een wijdverspreide en relatief algemeen voorkomende haaiensoort is, leidt het overmatig bevissen van deze zich vrij traag voortplantende soort tot een daling van het aantal exemplaren.
O tubarão-de-pontas-negras-do-recife (Carcharhinus melanopterus) é uma espécie de tubarão da família Carcharhinidae, facilmente identificada pelas proeminentes pontas pretas de suas barbatanas (principalmente na primeira barbatana dorsal e na barbatana caudal). Entre os tubarões mais abundantes que habitam os recifes de coral tropical dos oceanos Índico e Pacífico, essa espécie prefere águas rasas e costeiras. Sua primeira barbatana dorsal exposta é reconhecida na região. O tubarão-de-pontas-negras-do-recife é geralmente encontrado sobre bordas de recifes e planos arenosos, embora também se saiba que ele entra em ambientes salgados e de água doce. Geralmente atinge um comprimento de 1,6 m (5,2 pés).
Possui áreas domésticas extremamente pequenas e exibe forte fidelidade no local, permanecendo na mesma área local por vários anos seguidos. É um predador ativo de pequenos peixes ósseos, cefalópodes e crustáceos, e também é conhecido por se alimentar de cobras e aves marinhas. Os relatos da história de vida dos tubarões-de-pontas-negras-do-recife têm sido variáveis e às vezes contraditórios, refletindo em parte as diferenças geográficas dentro das espécies. Como outros membros de sua família, este tubarão é vivíparo, com fêmeas dando à luz dois a cinco filhotes em um ciclo bienal, anual ou possivelmente semestral. Os relatórios do período de gestação variam de 7 a 9, de 10 a 11 a possivelmente 16 meses. O acasalamento é precedido pelo macho que segue de perto a fêmea, provavelmente atraído por seus sinais químicos. Os tubarões recém-nascidos são encontrados mais perto da costa e em águas mais rasas do que os adultos, vagando frequentemente em grandes grupos por áreas inundadas pela maré alta.
Tímido e nervoso, o tubarão de pontas negras é difícil de abordar e raramente representa um perigo para os seres humanos, a menos que seja despertado pela comida. No entanto, as pessoas que andam em águas rasas correm o risco de ter suas pernas mordidas por engano. Este tubarão é usado por sua carne, barbatanas e óleo de fígado, mas não é considerado uma espécie comercialmente significativa. A União Internacional para a Conservação da Natureza avaliou o tubarão recife como quase ameaçado. Embora a espécie como um todo permaneça generalizada e relativamente comum, a pesca excessiva deste tubarão de reprodução lenta levou ao seu declínio em vários locais.
Os naturalistas franceses Jean René Constant Quoy e Joseph Paul Gaimard descreveram originalmente o tubarão-de-pontas-negras-do-recife durante a viagem exploratória de 1817 a 1820 da corveta Uranie. Em 1824, seu relato foi publicado como parte da Voyage autour du monde ... sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne, relatório de 13 volumes de Louis de Freycinet sobre a viagem. O espécime tipo era um macho juvenil de 59 cm de comprimento, capturado na ilha de Waigeo, a oeste da Nova Guiné.[2] Quoy e Gaimard escolheram o nome Carcharias melanopterus, do grego melas que significa "preto" e pteron que significa "barbatana" ou "asa", em referência às marcantes barbatanas desse tubarão.[3]
Os autores subsequentes transferiram o tubarão-de-pontas-negras-do-recife para o gênero Carcharhinus; em 1965, a Comissão Internacional de Nomenclatura Zoológica a designou como a espécie-tipo para o gênero.[2] Em alguma literatura anterior, o nome científico deste tubarão foi erroneamente dado como C. spallanzani, agora reconhecido como sinônimo de tubarão-de-cauda-manchada (C. sorrah).[4] Outros nomes comuns para esta espécie incluem tubarão de recife, tubarão de barbatana negra, tubarão de pontas negras, tubarão de ponta negra e guliman.[5]
Como a maioria dos outros membros de seu gênero, a posição filogenética do tubarão de recife permanece indeterminada. Baseado na morfologia, Jack Garrick propôs em 1982 que o parente mais próximo do tubarão recife era o tubarão nervoso (C. cautus).[6] A análise morfológica de Leonard Compagno, em 1988, sugeriu afinidade não apenas entre essa espécie e o tubarão nervoso, mas também outras quatro espécies, e não conseguiu resolver ainda mais seus relacionamentos. Uma análise de aloenzima de 1998 por Gavin Naylor novamente produziu resultados ambíguos, descobrindo que o tubarão de pontas negras forma uma politomia (grupo irresolúvel) com outras 10 espécies de Carcharhinus.[7]
O tubarão de recife é encontrado em todas as águas costeiras do Indo-Pacífico tropical e subtropical.[4] No Oceano Índico, ocorre da África do Sul ao Mar Vermelho, incluindo Madagascar, Maurício e Seychelles, e daí para o leste ao longo da costa do Subcontinente Indiano para o Sudeste Asiático, incluindo Sri Lanka, Ilhas Andaman e Maldivas. No Oceano Pacífico, é encontrado no sul da China e nas Filipinas, na Indonésia, no norte da Austrália e na Nova Caledônia, e também habita inúmeras ilhas oceânicas, incluindo as Ilhas Marshall, Gilbert, Society, Ilhas Havaianas e Tuamotu.[8] Ao contrário do que a maioria das fontes afirma, há um relatório sugerindo que os espécimes dessa espécie das águas japonesas podem ser de Taiwan [9], no entanto, vários avistamentos e capturas dessa espécie foram relatados nas águas costeiras da ilha de Ishigaki, no Japão. Prefeitura de Okinawa, no sul do Japão.[10][11] Um migrante lessepsiano, este tubarão colonizou o leste do Mar Mediterrâneo por meio do Canal de Suez.[8]
Embora tenha sido relatado a uma profundidade de 75 m (246 pés),[5] o tubarão de recife é geralmente encontrado em água com apenas alguns metros de profundidade e pode ser visto nadando perto da costa com a barbatana dorsal exposta.[2] Os tubarões mais jovens preferem locais rasos e arenosos, enquanto os tubarões mais velhos são mais comuns em torno das bordas dos recifes e também podem ser encontrados perto das quedas de água. Essa espécie também foi relatada em estuários e lagos salgados em Madagascar e ambientes de água doce na Malásia, embora não seja capaz de tolerar baixa salinidade no mesmo grau que o tubarão-touro (C. leucas).[2] Em Aldabra, no Oceano Índico, os tubarões de pontas negras se reúnem nos canais entre os recifes durante a maré baixa e viajam para os manguezais quando a água aumenta.[12] Há evidências ambíguas de que os tubarões dos extremos norte e sul de sua distribuição são migratórios.[2]
Uma espécie robusta com uma forma simplificada de "tubarão típico", o tubarão de ponta negra tem um focinho curto, largo e arredondado e olhos ovais moderadamente grandes. Cada narina tem um retalho de pele na frente que é expandido para um lobo em forma de mamilo. Sem contar os pequenos dentes sinfisiais (centrais), as linhas dos dentes são de 11 a 13 (geralmente 12) em ambos os lados da mandíbula superior e 10 a 12 (geralmente 11) em ambos os lados da mandíbula. Os dentes superiores estão na posição vertical, angular e estreitamente triangular, apresentando serrilhas mais grosseiras nas bases; os dentes inferiores são semelhantes, mas mais serrilhados.[2][4] Os dentes dos machos adultos são curvados mais abruptamente do que os das fêmeas.[13]
As barbatanas peitorais são grandes e estreitamente falcam (em forma de foice), afilando-se às pontas. A primeira barbatana dorsal considerável é alta com uma margem traseira em forma de "S" curva e se origina nas pontas traseiras livres das barbatanas peitorais. A segunda barbatana dorsal é relativamente grande, com uma pequena margem traseira, e é colocada em frente à barbatana anal. Não há crista entre as barbatanas dorsais. Este tubarão é um marrom acinzentado pálido acima e branco abaixo, com uma faixa branca óbvia nos lados que se estendem para a frente acima da barbatana anal. Todas as barbatanas têm pontas pretas destacadas por bordas de cores mais claras, que são especialmente impressionantes na primeira barbatana dorsal e no lobo caudal inferior. A maioria dos tubarões de pontas negras não mede mais de 1,6 m (5,2 pés) de comprimento, embora raramente os indivíduos alcancem 1,8 m (5,9 pés) ou possivelmente 2,0 m (6,6 pés).[2] O peso máximo registrado é de 13,6 kg (30 lb).[5]
Juntamente com o tubarão de recife cinza (C. amblyrhinchos) e o tubarão galha-branca-de-recife (Triaenodon obesus), o tubarão de ponta negra é um dos três tubarões mais comuns que habitam recifes de coral no Indo-Pacífico. Esta espécie predomina em habitats rasos, enquanto as outras duas são encontradas principalmente em profundidade. Nadando rápido e ativo, o tubarão de pontas negras pode ser encontrado sozinho ou em pequenos grupos; grandes agregações "sociais" também foram observadas.[2][14] Na maioria das vezes, os tubarões jovens e adultos não são segregados por sexo, exceto pelos movimentos das fêmeas grávidas para dar à luz. Os indivíduos exibem forte fidelidade a áreas específicas, onde podem permanecer por vários anos.[15]
Um estudo de rastreamento do Atol de Palmyra, no Pacífico central, descobriu que o tubarão recife tem um alcance de cerca de 0,55 km2 (0,21 mi quadrado), entre as menores de todas as espécies de tubarões. O tamanho e a localização do intervalo não mudam com a hora do dia. Dentro dessa faixa, de 3 a 17% da área constituem áreas de caça favorecidas que são desproporcionalmente ocupadas pelo tubarão residente. Os tubarões passam a maior parte do tempo nadando para frente e para trás ao longo das bordas dos recifes, fazendo ocasionais incursões curtas em áreas arenosas. Sua velocidade média de natação diminui quando a maré aumenta à noite, possivelmente porque o influxo de água mais fria reduz seu metabolismo ou o movimento que acompanha os peixes forrageiros facilita a forragem.[16] Os tubarões de ponta negra em Aldabra tendem a ser mais móveis do que os de Palmyra, com movimentos individuais registrados de até 2,5 km (1,6 milhas) em 7 horas.[12]
Os tubarões-de-ponta-preta, particularmente indivíduos pequenos, são vítimas de peixes maiores, incluindo garoupas, tubarões-cinzento, tubarões-tigre (Galeocerdo cuvier) e membros de sua própria espécie. No Atol de Palmyra, os adultos evitam patrulhar tubarões-tigre ficando fora da lagoa central e mais profunda.[16] Seus parasitas conhecidos incluem as tênias Anthobothrium lesteri,[17] Nybelinia queenslandensis,[18] Otobothrium alexanderi,[19] e Platybothrium jondoeorum,[20] um mixosporidiano do gênero Unicapsula,[21] e o monógeno Dermophthirius melanopteri. Um dos poucos exemplos documentados de doenças infecciosas em um tubarão foi um caso fatal de septicemia hemorrágica em um tubarão de recife, causado pela bactéria Aeromonas salmonicida subsp. salmonicida.[22]
Como muitas vezes o predador de ápice mais abundante em seu ecossistema, o tubarão de recife desempenha um papel importante na estruturação de comunidades ecológicas costeiras.[15] Sua dieta é composta principalmente de pequenos peixes teleósteos, incluindo tainhas, garoupas, Teraponidae, valetes, Gerreidae, Labridae, peixes-cirurgião e Sillaginidae. Grupos de tubarões de pontas negras no Oceano Índico foram observados pastoreando cardumes de tainha contra a costa para facilitar a alimentação. [23] Lula, polvo, choco, camarão e mantis também são capturados, assim como carniça e tubarões e raias menores, embora isso seja raro. [2] [8] No norte da Austrália, essa espécie é conhecida por consumir cobras marinhas, incluindo Acrochordus granulatus, Hydrelaps darwiniensis, Hydrophis sp. e Lapemis hardwickii.[24] Os tubarões do Atol de Palmyra foram documentados atacando filhotes de aves marinhas que caíram de seus ninhos na água.[15] Itens diversos que foram encontrados no estômago desta espécie incluem algas, capim-tartaruga, coral, hidrozoários, briozoários, ratos e pedras.[12][15]
Pesquisadores que trabalham no Atol de Enewetak, nas Ilhas Marshall, descobriram que o tubarão recife pode ser facilmente atraído por salpicos ou golpes de ferramentas de metal contra objetos duros debaixo d'água, bem como pelo cheiro de peixes saudáveis e feridos.[25] Como na maioria dos tubarões, o tubarão de pontas negras não possui células cone na retina, limitando sua capacidade de discriminar cores e detalhes finos. Em vez disso, sua visão é adaptada para sensibilidade ao movimento ou contraste em condições de pouca luz, o que é ainda mais aprimorado pela presença de um tapetum lucidum reflexivo. Experimentos demonstraram que este tubarão é capaz de detectar objetos pequenos a uma distância de 1,5 a 3 m (5 a 10 pés), mas é incapaz de discernir claramente a forma do objeto.[12][26] A eletrorrecepção é outro meio pelo qual esse tubarão pode localizar presas; suas ampolas de Lorenzini têm uma sensibilidade de aproximadamente 4 nV / cm e um alcance efetivo de 25 cm (10 pol).[27] Semelhante ao tubarão cinzento, essa espécie se torna mais animada e "confiante" na presença de outros indivíduos de sua espécie e, em situações extremas, pode ser despertada em um frenesi de alimentação.[25] A atividade alimentar pode ser maior à noite do que durante o dia.[12]
Como os outros membros de sua família, o tubarão recife é vivíparo, embora os detalhes de sua história de vida variem em toda a extensão. Seu ciclo reprodutivo é anual no norte da Austrália, com o acasalamento ocorrendo de janeiro a fevereiro,[28] e também em Moorea, na Polinésia Francesa, onde o acasalamento ocorre de novembro a março.[29] O ciclo é bienal ao largo de Aldabra, onde a intensa competição dentro e entre as espécies de alimentos pode forçar as fêmeas a ter filhos apenas a cada dois anos.[12] Relatos anteriores do Oceano Índico por Johnson (1978), Madagascar por Fourmanoir (1961) e do Mar Vermelho por Gohar e Mazhar (1964) indicaram um ciclo semestral nessas regiões com duas épocas de reprodução por ano, de junho a julho e dezembro a janeiro.[29][30][31] Se precisos, os ciclos reprodutivos mais curtos dessas subpopulações podem ser uma conseqüência da água mais quente.[29]
Quando receptiva ao acasalamento, uma fêmea de tubarão-de-ponta-preta nada lentamente em um padrão sinusoidal próximo ao fundo com a cabeça apontada para baixo; observações na natureza sugerem que os tubarões fêmeas emitem sinais químicos que permitem que os machos os rastreiem. Quando o homem a encontra, ele se aproxima de 15 cm e a segue com o focinho voltado para a abertura dela.[32] Um homem que corteja também pode morder a fêmea atrás das brânquias ou nas barbatanas peitorais; essas feridas de acasalamento curam completamente após 4-6 semanas.[29] Após um período de natação síncrona, o macho empurra a fêmea de lado e a posiciona de forma que a cabeça fique encostada no fundo e a cauda levantada. Quando a fêmea está em posição, o macho insere um de seus claspers na cloaca dela. A cópula dura vários minutos, após o que os tubarões se separam e retomam seu comportamento regular.[32] Fora de Moorea, as fêmeas idosas individuais acasalam e dão à luz em um período consistente a cada ano, geralmente com precisão de uma semana, enquanto as fêmeas mais jovens exibem mais variabilidade no tempo. Fêmeas mais jovens também têm maior probabilidade de não engravidar após o acasalamento.[29]
O período de gestação foi relatado como 10 a 11 meses nas ilhas do Oceano Índico e Pacífico,[12][29] e 7 a 9 meses no norte da Austrália.[28] Autores anteriores, como Melouk (1957), estimaram um período de gestação em até 16 meses, embora a validade desse número tenha sido questionada posteriormente.[29] A fêmea tem um único ovário funcional (à direita) e dois úteros funcionais, divididos em compartimentos separados para cada embrião. As caixas de ovos recém-ovulados medem 3,9 cm (1,5 pol) por 2,6 cm (1,0 pol); após a eclosão, os embriões são sustentados por um saco vitelino durante o primeiro estágio de desenvolvimento. Após dois meses, o embrião mede 4 cm de comprimento e apresenta brânquias externas bem desenvolvidas. Após quatro meses, o saco vitelino começou a ser convertido em uma conexão placentária que se liga à parede uterina; neste momento, as marcações das barbatanas escuras do embrião se desenvolvem. Em cinco meses, o embrião mede 24 cm e reabsorveu suas brânquias externas; a placenta está totalmente formada, embora algumas gemas permaneçam até sete meses após a gestação.[12]
O parto ocorre de setembro a novembro, com as fêmeas fazendo uso de áreas de viveiro rasas no interior do recife.[16][28][29] Filhotes recém-nascidos medem de 40 a 50 cm de comprimento no Oceano Índico e no norte da Austrália, enquanto filhotes de natação livre de até 33 cm de comprimento foram observados nas ilhas do Pacífico.[15][33] O tamanho da ninhada é 2–5 (normalmente 4) e não está correlacionado com o tamanho da fêmea.[8][12] Jovens tubarões de ponta preta geralmente formam grandes grupos em água com profundidade insuficiente para cobrir seus corpos, sobre planícies de areia ou em manguezais próximos à costa. Durante a maré alta, eles também se deslocam para plataformas de coral inundadas ou locais com de algas marinhas.[16][25][34] O crescimento é inicialmente rápido; um tubarão em cativeiro documentado cresceu em média 23 cm (9,1 pol.) por ano nos dois primeiros anos de vida.[35] A taxa de crescimento diminui para cerca de 5 cm por ano em jovens e adultos.[36] Machos e fêmeas amadurecem sexualmente nos comprimentos de 95 cm (37 pol.) E 97 cm (38 pol.) Respectivamente ao norte da Austrália, [28] e 105 cm (41 pol.) E 110 cm (43 pol.), Respectivamente, na região de Aldabra.[12] Os machos amadurecem a 97 cm de comprimento do Atol de Palmyra.[16]
Na maioria das circunstâncias, o tubarão de pontas negras tem um comportamento tímido e é facilmente assustado pelos nadadores. No entanto, suas preferências de habitat costeiro o colocam em contato frequente com seres humanos e, portanto, são consideradas potencialmente perigosos.[2] Desde o início de 2009, 11 ataques não provocados e 21 ataques totais (nenhum fatal) foram listados no International Shark Attack File que são atribuíveis ao tubarão de pontas negras.[37] A maioria dos ataques envolve tubarões que mordem as pernas ou os pés de pernalta, aparentemente confundindo-os com sua presa natural, e não resultam em ferimentos graves.[2] Nas Ilhas Marshall, os habitantes das ilhas nativas evitam ataques de tubarões de ponta negra nadando em vez de passear em águas rasas, e uma maneira de desencorajar esses tubarões é submergir o corpo. Sabe-se também que o tubarão de pontas negras se torna agressivo na presença de iscas e pode representar uma ameaça ao tentar roubar as capturas de pescadores com lança.[2]
O tubarão recife é uma captura normal da pesca costeira, como as que operam na Tailândia e na Índia, mas não é direcionado ou considerado comercialmente importante.[8] A carne (vendida fresca, congelada, seca e salgada ou defumada para consumo humano), óleo de fígado e barbatanas são usadas.[5] A União Internacional para a Conservação da Natureza avaliou o tubarão recife como quase ameaçado. Embora permaneça generalizado e comum, declínios locais substanciais devido à sobrepesca foram agora documentados em muitas áreas. Esta espécie tem uma baixa taxa reprodutiva, limitando sua capacidade de recuperação do esgotamento.[8][15] Os tubarões de pontas negras são objetos populares de exposições de aquários públicos, devido à sua aparência estereotipada de "tubarão", capacidade de procriar em cativeiro e tamanho modesto, e também são atrações para mergulhadores de ecoturismo.[9][13]
|data=
(ajuda) |data=
(ajuda) |data=
(ajuda) |data=
(ajuda) |data=
(ajuda) |data=
(ajuda) !CS1 manut: Usa parâmetro autores (link) |data=
(ajuda) O tubarão-de-pontas-negras-do-recife (Carcharhinus melanopterus) é uma espécie de tubarão da família Carcharhinidae, facilmente identificada pelas proeminentes pontas pretas de suas barbatanas (principalmente na primeira barbatana dorsal e na barbatana caudal). Entre os tubarões mais abundantes que habitam os recifes de coral tropical dos oceanos Índico e Pacífico, essa espécie prefere águas rasas e costeiras. Sua primeira barbatana dorsal exposta é reconhecida na região. O tubarão-de-pontas-negras-do-recife é geralmente encontrado sobre bordas de recifes e planos arenosos, embora também se saiba que ele entra em ambientes salgados e de água doce. Geralmente atinge um comprimento de 1,6 m (5,2 pés).
Possui áreas domésticas extremamente pequenas e exibe forte fidelidade no local, permanecendo na mesma área local por vários anos seguidos. É um predador ativo de pequenos peixes ósseos, cefalópodes e crustáceos, e também é conhecido por se alimentar de cobras e aves marinhas. Os relatos da história de vida dos tubarões-de-pontas-negras-do-recife têm sido variáveis e às vezes contraditórios, refletindo em parte as diferenças geográficas dentro das espécies. Como outros membros de sua família, este tubarão é vivíparo, com fêmeas dando à luz dois a cinco filhotes em um ciclo bienal, anual ou possivelmente semestral. Os relatórios do período de gestação variam de 7 a 9, de 10 a 11 a possivelmente 16 meses. O acasalamento é precedido pelo macho que segue de perto a fêmea, provavelmente atraído por seus sinais químicos. Os tubarões recém-nascidos são encontrados mais perto da costa e em águas mais rasas do que os adultos, vagando frequentemente em grandes grupos por áreas inundadas pela maré alta.
Tímido e nervoso, o tubarão de pontas negras é difícil de abordar e raramente representa um perigo para os seres humanos, a menos que seja despertado pela comida. No entanto, as pessoas que andam em águas rasas correm o risco de ter suas pernas mordidas por engano. Este tubarão é usado por sua carne, barbatanas e óleo de fígado, mas não é considerado uma espécie comercialmente significativa. A União Internacional para a Conservação da Natureza avaliou o tubarão recife como quase ameaçado. Embora a espécie como um todo permaneça generalizada e relativamente comum, a pesca excessiva deste tubarão de reprodução lenta levou ao seu declínio em vários locais.
Žralok čiernohrotý alebo útesový žralok čiernoplutvý (lat. Carcharhinus melanopterus) je druh žraloka z čeľade Carcharhinidae.
Žralok čiernohrotý je ľahko rozpoznateľný podľa čierneho zašpicatenia plutiev (hlavne chrbtovej a chvostovej). Vyskytuje sa v tropických vodách Indického a Tichého oceánu. Preferuje plytké pobrežné vody na okrajoch útesových ríms. Bol však videný tiež pri ústí riek a v brakických a sladkovodných tokoch. Tento druh obvykle dosahuje dĺžky okolo 1,6 metra.
Žraloci čiernohrotý majú teritoriálne cítenie a v rovnakých lokalitách sa držia aj niekoľko rokov. Sú to aktívni predátori, ich hlavnou potravou sú drobné kostnaté ryby, kôrovce a hlavonožce. Je o nich tiež známe, že sa živia morskými hadmi a morskými vtákmi. Podobne ako ostatní zástupcovia z čeľade Carcharhinidae je tento druh živorodý, samice rodia 2 – 5 mláďat v cykloch, ktoré trvajú od pol roka do dvoch rokov. Názory na graviditu sa rozchádzajú od 7 – 9 cez 10 – 11 až po 16 mesiacov. Novorodení žraloci žijú v plytkých pobrežných vodách a často sa zdržujú vo veľkých skupinách v prílivových oblastiach.
Tento druh je plachý a ľakavý, nebezpečenstvo pre ľudí predstavuje len zriedka v prípadoch, kedy si pomýli človeka s prirodzenou potravou. Môžu to byť napríklad situácie, kedy sa človek brodí plytkou vodou a žralok ho pohryzie do nohy. Žralok čiernohrotý sa loví pre svoje mäso, plutvy a tuk, ale nie je považovaný za komerčne lovený druh. Medzinárodný zväz na ochranu prírody (IUCN) ho hodnotí ako takmer ohrozený. Aj keď zostáva druh ako celok naďalej veľmi rozšírený a relatívne bežný, rybolov v súvislosti s pomalým reprodukčným cyklom viedol k poklesu jeho výskytu na viacerých miestach.
Žralok čiernohrotý alebo útesový žralok čiernoplutvý (lat. Carcharhinus melanopterus) je druh žraloka z čeľade Carcharhinidae.
Svartfenad revhaj (Carcharhinus melanopterus) är en hajart som tillhör familjen gråhajar (Carcharhinidae).
Svartfenad revhaj är förmodligen en av de vanligaste revhajarna, den känns lätt igen på de svartspetsade fenorna. Det är en medelstor haj som vanligen blir 90–115 cm, men kan bli ända upp till strax under 2 m lång.
Den har ingen gälmuskulatur för att aktivt pumpa vatten över gälarna. Obligat ramventilerande hajar kan dock ligga stilla på botten där vattnet är tillräckligt strömt.
Hajen lever i varmt tempererade hav. Den svartfenade revhajen är en så kallad obligat ramventilerare vilket innebär att de hela tiden måste simma för att andas.
I Sverige kan man se dessa hajar på Kolmårdens Tropicarium, Universeum, Aquaria Vattenmuseum och Tropikariet i Helsingborg.
Svartfenad revhaj (Carcharhinus melanopterus) är en hajart som tillhör familjen gråhajar (Carcharhinidae).
Siyah uçlu resif köpekbalığı (Carcharhinus melanopterus), kolaylıkla (birinci sırt yüzgeci ve kuyruk yüzgeci özellikle) kendi yüzgeçleri üzerinde belirgin siyah uçları görülen harhariyas köpekbalıklarından bir türdür. Bu tür Hint ve Pasifik Okyanusunun tropikal mercan resiflerinde yaşayan en bol köpekbalıkları arasındadır, sığ, kıyı sularına geldiğinde ise ilk sırt yüzgecinde siyahlık onu belli eder. Acı ve tatlı sulara girmediklerinden, çoğu siyah uçlu resif köpekbalığı, resif çıkıntıları ve kumlu düzlükler üzerinde bulunur. Bu türler genellikle 1,6 m (5,2 ft) uzunluğunda ulaşır.
Siyah uçlu resif köpekbalıkları birkaç yıl boyunca son derece küçük yuva aralıklarında güçlü site sadakati gösterirler. Küçük kemikli balıklar, kafadan bacaklıları ve kabukluları avlarlar, ayrıca deniz yılanları ve deniz kuşlarıyla beslendikleri bilinmektedir. Siyah uçlu resif köpekbalığının yaşam coğrafyasının farklılıkları yansıtan kısmen, bazen çelişkili değişkenler olmuştur .Ailesinin diğer üyeleri gibi, bu köpekbalığında dişiler 2-5 bir ya da muhtemelen iki yılda bir bienal döngüsünde genç doğurma olabilir. Muhtemelen 16 ay gebelik süresince 7-11 yavru dünyaya getirler. Çiftleşmeden önce kimyasal sinyaller tarafından çekici kılınan dişi, yakından takip sırasında erkekler ilk gelmelidir. Yeni doğmuş köpek balıkları sık sık yüksek gelgit sularının altında alanlar üzerinde büyük gruplar halinde dolaşırlar, kıyıda ve daha sığ suda yetişkinlere göre daha fazla yavru bulunur.
Çekingen ve ürkektirler, yaklaşımak zordur ama beslenen hayvanlar insanlar için bir tehlike teşkil etmektedir. Ancak sığ suda yürüyen insanların bacaklarının yanlışlıkla ısırıldığıvakalar vardır. Bu köpekbalığı sadece et, yüzgeçleri, ve karaciğeri yağı için avlanan ticari önemli tür olarak kabul edilir. Doğanın Korunması için Uluslararası Birlik (IUCN) Yakın tehdit olarak değerlendirmiştir.
Siyah uçlu resif köpekbalığı (Carcharhinus melanopterus), kolaylıkla (birinci sırt yüzgeci ve kuyruk yüzgeci özellikle) kendi yüzgeçleri üzerinde belirgin siyah uçları görülen harhariyas köpekbalıklarından bir türdür. Bu tür Hint ve Pasifik Okyanusunun tropikal mercan resiflerinde yaşayan en bol köpekbalıkları arasındadır, sığ, kıyı sularına geldiğinde ise ilk sırt yüzgecinde siyahlık onu belli eder. Acı ve tatlı sulara girmediklerinden, çoğu siyah uçlu resif köpekbalığı, resif çıkıntıları ve kumlu düzlükler üzerinde bulunur. Bu türler genellikle 1,6 m (5,2 ft) uzunluğunda ulaşır.
Siyah uçlu resif köpekbalıkları birkaç yıl boyunca son derece küçük yuva aralıklarında güçlü site sadakati gösterirler. Küçük kemikli balıklar, kafadan bacaklıları ve kabukluları avlarlar, ayrıca deniz yılanları ve deniz kuşlarıyla beslendikleri bilinmektedir. Siyah uçlu resif köpekbalığının yaşam coğrafyasının farklılıkları yansıtan kısmen, bazen çelişkili değişkenler olmuştur .Ailesinin diğer üyeleri gibi, bu köpekbalığında dişiler 2-5 bir ya da muhtemelen iki yılda bir bienal döngüsünde genç doğurma olabilir. Muhtemelen 16 ay gebelik süresince 7-11 yavru dünyaya getirler. Çiftleşmeden önce kimyasal sinyaller tarafından çekici kılınan dişi, yakından takip sırasında erkekler ilk gelmelidir. Yeni doğmuş köpek balıkları sık sık yüksek gelgit sularının altında alanlar üzerinde büyük gruplar halinde dolaşırlar, kıyıda ve daha sığ suda yetişkinlere göre daha fazla yavru bulunur.
Çekingen ve ürkektirler, yaklaşımak zordur ama beslenen hayvanlar insanlar için bir tehlike teşkil etmektedir. Ancak sığ suda yürüyen insanların bacaklarının yanlışlıkla ısırıldığıvakalar vardır. Bu köpekbalığı sadece et, yüzgeçleri, ve karaciğeri yağı için avlanan ticari önemli tür olarak kabul edilir. Doğanın Korunması için Uluslararası Birlik (IUCN) Yakın tehdit olarak değerlendirmiştir.
Загальна довжина досягає 1,8 м при вазі 13,6 кг. Після досягнення статевої зрілості темп зростання у акул різко сповільнюється. Самиці дещо більші за самців. За будовою схожа на інших представників свого роду. Голова середнього розміру. Морда коротка, широка, закруглена. Очі помірно великі, овальної форми. Щелепи великій. Зуби трикутної форми із зубцями. Нижні зуби більш зазубрені. Зуби самців більш зігнуті, ніж у самиць. На верхній налічує 11-13 рядків зубів, на нижній — 10-12. Тулуб кремезний, обтічний. Грудні плавці широкі, мають серпоподібну форму. Має 2 спинних плавця, присутній анальний. Другий плавець знаходить напроти анального. Перший спинний плавець доволі зігнутий. Особливістю цієї акули є забарвлення — спинна сторона змінюється від сіро-коричневого до зеленувато-сірих відтінків, черевна — світла, білувата. Верхня частина першого спинного плавця і нижня лопать хвостового плавця мають чорні кінчики. звідси походить її назва.
Це один із самих звичайних видів акул коралових рифів, що населяють рифи різних типів. Мешкає на невеликих глибинах — не більше 75 м, зазвичай від 0,5 до 10 м. У пошуках їжі нерідко заходить на рифи, де вода лише трохи вкриває тіло акули. Трапляється в гирлах солонуватих річок та в озерах, хоча не здатна переносити надто високу солоність води. Воліє до піщаних ґрунтів. Активна, швидка акула. Нерідко утворює зграї, але зустрічаються і одинаки. Виходить за здобиччю вночі. Основу раціону складають рифові риби, головоногі молюски (восьминогів, каракатиць), ракоподібні (креветки, краби, омари, лангусти), доволі рідко дрібних акул скатів, морських змій та падло. Полювати їй дозволяє здатність виявляти невеликі об'єкти на відстані 1,5-3 м.
Статева зрілість у самців настає при довжині 91-100 см, самиць — 96-112 см. Є живородною акулою. Самиця після 7-11 місяців вагітності народжує 2-4 акуленят розміром 33-52 см. Акуленята народжуються з вересня до листопада.
Відомі випадки атак на людей з боку цієї акули. У всіх зазначених випадках агресія з боку акул була спровокована запахом крові, що стікала в воду з загарпунених людиною риб. Схильні до спалахів акулячого божевілля, при цьому їх поведінка стає абсолютно непередбачуваною.
Поширена в тропічній зоні Індійського й Тихого океанів: від Червоного моря і східного узбережжя Африки до Гавайських островів, островів Лайн, архіпелагу Туамоту і острова Пасхи.
Cá mập vây đen (danh pháp hai phần: Carcharhinus melanopterus) là một loài cá mập có đặc trưng bởi đầu vây màu đen (đặc biệt là vây lưng đầu tiên và vây đuôi). Cá mập vây đen phân bố trong vùng biển nhiệt đới, chủ yếu ở Ấn Độ Dương và Thái Bình Dương.
Loài cá này thường sống ở vịnh, trong các rạn san hô, nơi nước nông, ở độ sâu 20–75 m[2]. Chúng có thể dài tới 2,0 m, nhưng thông thường đạt chiều dài 0,9-1,2 m[2]. Cá mập vây đen có kích thước tối đa khoảng 4m, năng khoảng 30 kg, cá mập con mới sinh nặng khoảng 0,7 kg, dài khoảng 35 cm. Thức ăn chủ yếu là cá nhỏ, tôm, cua, rắn biển...[3]
Cá mập vây đen có phạm vi khu vực sinh sống rất nhỏ và thể hiện tập tính gắn kết lâu dài với nơi sinh sống, có thể sống tại một nơi trong nhiều năm. Chúng là động vật săn mồi tích cực, săn bắt những loài cá xương nhỏ, động vật chân đầu và động vật giáp xác, nhưng cũng ăn thịt cả rắn biển và chim biển. Các mô tả về tập tính của cá mập vây đen nói chung là hay thay đổi và nhiều khi là mâu thuẫn, một phần nào phản ánh các khác biệt địa lý trong phạm vi loài.
Giống như các thành viên khác trong họ, cá mập vây đen là cá sinh con, với cá mẹ đẻ từ 2 tới 5 cá con trên cơ sở chu kỳ 2 năm một lần, 1 năm một lần hay thậm chí là 1 năm 2 lần. Các báo cáo về chu kỳ mang thai dao động từ 7–9, hoặc 10–11, hay thậm chí tới 16 tháng. Trước khi giao phối, cá đực bơi gần phía sau cá cái, có lẽ là bị thu hút bởi các tín hiệu từ hóa chất do cá cái tiết ra. Cá mập con thường được thấy gần bờ hơn và trong vùng nước nông hơn so với cá trưởng thành, thường bơi thành các nhóm lớn trong khu vực có triều cường.
Các nhà tự nhiên học người Pháp Jean René Constant Quoy và Joseph Paul Gaimard ban đầu mô tả cá mập vây đen trong trong chuyến thám hiểm khoảng những năm 1817–1820 trên tàu hộ tống Uranie. Năm 1824, miêu tả của họ được công bố như là một phần trong Voyage autour du monde...sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne, một báo cáo gồm 13 tập của Louis de Freycinet về chuyến đi. Mẫu vật điển hình là một con cá đực mới lớn dài 59 cm (23 in), bắt được ngoài khơi đảo Waigeo ở phía tây New Guinea[4]. Quoy và Gaimard chọn tên gọi Carcharias melanopterus, từ tiếng Hy Lạp melas nghĩa là "đen" và pteron nghĩa là "vây" hay "cánh", để nói tới dấu vết nổi bật trên vây của loài cá mập này[5].
Các tác giả sau này đã chuyển cá mập vây đen sang chi Carcharhinus; năm 1965 ICZN đã chỉ định nó làm loài điển hình của chi này[4]. Trong một số tài liệu thời kỳ đầu, tên khoa học của loài cá mập này bị gán sai thành C. spallanzani, hiện nay được coi là danh pháp đồng nghĩa của cá mập đuôi đốm (C. sorrah)[6]. Các tên gọi thông thường khác cho loài cá mập này còn có cá mập đầu vây đen, cá mập đầu vây đen san hô[2].
Cá mập vây đen (danh pháp hai phần: Carcharhinus melanopterus) là một loài cá mập có đặc trưng bởi đầu vây màu đen (đặc biệt là vây lưng đầu tiên và vây đuôi). Cá mập vây đen phân bố trong vùng biển nhiệt đới, chủ yếu ở Ấn Độ Dương và Thái Bình Dương.
Наряду с рифовыми и темнопёрыми серыми акулами мальгашские ночные акулы являются самыми многочисленными акулами, обитающими на коралловых рифах индо-тихоокеанской области. Мальгашские ночные акулы предпочитают держаться на мелководье, тогда как два других вида населяют более глубокие воды. Стремительные и активные мальгашские ночные акулы встречаются как по одиночке, так и небольшими группами, изредка они собираются в крупные стаи[3][15]. В целом неполовозрелые и взрослые акулы не разделяются по половому признаку. У некоторых особей наблюдается привязанность к индивидуальному участку обитанияruen, который они не покидают в течение нескольких лет[16].
Исследования путём мечения акул, проведённые на атолле Пальмира в центральной части Тихого океана, показали, что площадь индивидуального участка обитания мальгашских ночных акул приблизительно равная 0,55 км², и является наименьшей среди всех видов акул. Размер и расположение участка в течение суток не меняются. От 3 до 17 % всей площади занимают излюбленные места охоты, непропорционально занимаемые постоянно живущими на участке акулами. Бо́льшую часть времени мальгашские ночные акулы плавают взад-вперёд вдоль края рифа, предпринимая периодические вылазки на песчаные пустоши. Ночью с приливом средняя скорость движения снижается, возможно, из-за притока прохладной воды, снижающего их метаболизм, или же вслед за замедлением движения рыб, на которых они охотятся[17]. Мальгашские ночные акулы, живущие в водах Альдабры, в целом более подвижны по сравнению акулами, обитающими в атолле Пальмира, и преодолевают за 7 часов более 2,5 км[12].
Мальгашские ночные акулы, особенно мелкие особи, могут стать добычей крупных рыб, таких как груперы, тёмнопёрые серые акулы, тигровые акулы и крупные сородичи. На атолле Пальмира они избегают столкновения с тигровыми акулами, держась подальше от центральных, более глубоких лагун[17]. На мальгашских ночных акулах паразитируют ленточные черви Anthobothrium lesteri[18], Nybelinia queenslandensis[19], Otobothrium alexanderi[20], и Platybothrium jondoeorum[21], слизистые споровики рода Unicapsula[22] и моногенеи Dermophthirius melanopteri[23]. Был зарегистрирован случай инфекционного заболевания геморрагической септицемией с летальным исходом, вызванной бактерией Aeromonas salmonicidaruen[24].
Зачастую мальгашские ночные акулы являются преобладающими хищниками в своей экосистеме и играют ведущую роль в формировании структуры синэкологии[16]. Их рацион в основном состоит из костистых рыб, включая кефалей, груперов, ворчуновruen, каранксruen, мохарровыхruen, губанов, хирурговых и силлаговыхruen. В Индийском океане группы мальгашских ночных акул преследуют вдоль берега стаи кефалей, что облегчает им охоту[25]. Кроме того, они поедают кальмаров, осьминогов, креветок, каракатиц, а также падаль и мелких акул и скатов[3]. У северного побережья Австралии этот вид акул охотится на морских змей, включая бородавчатых змей Acrochordus granulatus, Hydrelaps darwiniensis, ластохвостов и ластохвостых змейruen[26]. Акулы, обитающие в атолле Пальмира, нападают на птенцов морских птиц, упавших из гнезда в воду[16]. В желудке мальгашских ночных акул обнаруживают также водоросли, кораллы, гидроидных, крыс, мшанок и камни[12].
Исследователи, работавшие на атолле Эниветок, обнаружили, что мальгашских ночных акул привлекает плеск или звук, издаваемый при ударе металла о твёрдый предмет под водой, а также запах как раненой, так и целой рыбы[27]. Как и у большинства акул, у мальгашских ночных акул в сетчатке нет колбочек, поэтому они плохо различают цвета и мелкие детали. Их зрение адаптировано распознавать малейшие движения и контраст в условиях плохой освещённости, чему способствует наличие отражающего свет тапетума. Эксперименты показали, что эти акулы способны засечь небольшие объекты на расстоянии 1,5—3 м, но не могут чётко различить их форму[12][28]. Кроме того, мальгашские ночные акулы обнаруживают добычу с помощью электрорецепции: их ампулы Лоренцини обладают чувствительностью около 4 нановольт/см в диапазоне 25 см[29]. У них хорошо развито обоняние — они реагируют на экстракт рыбы, разведённой в воде в пропорции 1:10 млрд[30]. Подобно темнопёрым рифовым акулам, в присутствии сородичей они смелеют и приходят в возбуждение, а в экстремальной ситуации могут впасть в пищевое безумиеruen[27]. Этот вид акул более активен в ночное время[12].
Подобно прочим представителям семейства серых акул, мальгашские ночные акулы размножаются путём живорождения, хотя между популяциями наблюдаются существенные различия жизненного цикла. У акул, обитающих у северного побережья Австралии, воспроизводство имеет годичный цикл, спаривание происходит с января по февраль[31], тогда как у в водах Муреа брачный сезон длится с ноября по март[32]. У побережья Альдабры цикл воспроизводства длится два года, вероятно, высокая межвидовая конкуренция за добычу ограничивает способность самок ежегодно вынашивать потомство[12]. Ранние отчёты о мальгашских ночных акулах, обитающих в Индийском океане (1978), у берегов Мадагаскара (1961) и в Красном море (1964), свидетельствовали о том, что цикл воспроизводства у них был двухгодичный, сезон размножения длился с июня по июль и с декабря по январь[32][33][34]. Если говорить точнее, укороченный цикл воспроизводства у этого вида может быть связан с повышенной температурой воды[32].
Будучи готовой к спариванию, самка мальгашской ночной акулы начинает, опустив голову, плавать у дна по синусоидной траектории. Наблюдения в дикой природе дают основание предположить, что самки испускают химические сигналы, которые позволяют самцам их засечь. После обнаружения готовой самки самец приближается к ней приблизительно на расстояние 15 см и начинает следовать за ней, устремив рыло по направлению к её клоаке[35]. В процессе ухаживания самец может укусить самку в жаберную область или за грудные плавники, нанесённые им раны заживают через 4—6 недель[32]. После завершения стадии преследования самец толкает самку и поворачивает её на бок, так чтобы её голова оказалась напротив дна, а хвост приподнялся, и вставляет один из птеригоподий в клоаку. Совокупление длится несколько минут, затем акулы разъединяются и продолжают вести себя как обычно[35]. В водах Муреа некоторые взрослые самки спариваются и приносят потомство в одно и то же время каждый год с небольшим отклонением в несколько недель, тогда как у молодых акул такого постоянства не наблюдается. Кроме того, они чаще беременеют после совокупления[32].
В Индийском и океане и у тихоокеанских островов беременность длится 10—11 месяцев[12][32] и 7—9 месяцев у северного побережья Австралии[31]. Ранее продолжительность беременности оценивалась в 16 месяцев, хотя обоснованность этих данных неоднократно оспаривалась[32]. У самок имеется один функциональный яичник, расположенный справа, и два функциональных яйцевода, разделённые на камеры, содержащие по одному эмбриону. Только что отложенные яйца, заключённые в капсулу, имеют размер 3,9х2,6 см. После вылупления на первой стадии развития эмбрионы питаются желтком, содержащимся в желточном мешке. Спустя два месяца длина эмбрионов достигает 4 см, у них уже хорошо развиты внешние жабры. На четвёртом месяце желточный мешок начинает трансформироваться в плацентарное соединение, которое прикрепляется к стенке матки. К этому времени у эмбрионов кончики плавников приобретают характерную чёрную окантовку. Пятимесячные эмбрионы имеют длину 24 см, внешние жабры исчезают, плацента полностью сформирована. Питание желтком сохраняется до седьмого месяца беременности[12].
Роды происходят с сентября по ноябрь. В качестве природных питомников самки используют мелководье внутри рифов. В Индийском океане и у северного побережья Австралии длина новорожденных составляет 40—50 см, тогда как в водах тихоокеанских островов самая маленькая свободно плавающая мальгашская ночная акула имела длину около 33 см[16][36]. В помёте 2—5 новорожденных (обычно 4), численность в помёте не коррелирует с размером самки[10][12]. Молодые мальгашские ночные акулы образуют обычно большие группы у берега на мелководье с песчаным дном или в мангровых зарослях, где вода едва покрывает их спину. Во время прилива они могут заплывать на затапливаемые коралловые плато[17][27][37]. Сначала они растут быстро, прибавляя в среднем по 23 см в год за первые два года жизни. Подростки и взрослые акулы вырастают в год в среднем на 5 см[17]. Самцы и самки данной акулы достигают половой зрелости при длине 95 см и 97 см (северное побережье Австралии) и 105 см и 110 см (Альдабра)[12].
Обычно мальгашские ночные акулы ведут себя довольно робко и уплывают при появлении человека. Однако известны случаи нападения акул данного вида на людей, но со смертельным исходом инцидентов отмечено не было. В присутствии раненой рыбы (например, на подводной охоте) легко приходит в возбуждение и может укусить дайвера. Отмечены также случаи, когда акула кусала слишком назойливых пловцов. До 2013 года было зафиксировано 11 неспровоцированных атак, приписываемых этому виду акул[38]. Чаще всего акулы кусают людей за ноги, спутав их со своей естественной добычей, и не наносят тяжёлых повреждений. На Маршалловых островах местные жители избегают укусов, предпочитая преодолевать мелководье вплавь, а не вброд.
Эти акулы регулярно попадают в рыболовные сети в прибрежных водах Таиланда и Индии. Этот вид не представляет интереса для коммерческого рыболовства[10]. Мясо используют в пищу, в продажу оно поступает в свежем, замороженном, вяленом и копчёном виде. Международный союз охраны природы присвоил этому виду статус сохранности «Близкий к уязвимому положению». Несмотря на повсеместное распространение, численность некоторых локальных популяций снижается из-за перелова. У мальгашских ночных акул медленный цикл воспроизводства[10][16]. Этот вид акул часто содержат в аквариумах зоопарков и океанариумах[39].
Наряду с рифовыми и темнопёрыми серыми акулами мальгашские ночные акулы являются самыми многочисленными акулами, обитающими на коралловых рифах индо-тихоокеанской области. Мальгашские ночные акулы предпочитают держаться на мелководье, тогда как два других вида населяют более глубокие воды. Стремительные и активные мальгашские ночные акулы встречаются как по одиночке, так и небольшими группами, изредка они собираются в крупные стаи. В целом неполовозрелые и взрослые акулы не разделяются по половому признаку. У некоторых особей наблюдается привязанность к индивидуальному участку обитанияruen, который они не покидают в течение нескольких лет.
Исследования путём мечения акул, проведённые на атолле Пальмира в центральной части Тихого океана, показали, что площадь индивидуального участка обитания мальгашских ночных акул приблизительно равная 0,55 км², и является наименьшей среди всех видов акул. Размер и расположение участка в течение суток не меняются. От 3 до 17 % всей площади занимают излюбленные места охоты, непропорционально занимаемые постоянно живущими на участке акулами. Бо́льшую часть времени мальгашские ночные акулы плавают взад-вперёд вдоль края рифа, предпринимая периодические вылазки на песчаные пустоши. Ночью с приливом средняя скорость движения снижается, возможно, из-за притока прохладной воды, снижающего их метаболизм, или же вслед за замедлением движения рыб, на которых они охотятся. Мальгашские ночные акулы, живущие в водах Альдабры, в целом более подвижны по сравнению акулами, обитающими в атолле Пальмира, и преодолевают за 7 часов более 2,5 км.
Мальгашские ночные акулы, особенно мелкие особи, могут стать добычей крупных рыб, таких как груперы, тёмнопёрые серые акулы, тигровые акулы и крупные сородичи. На атолле Пальмира они избегают столкновения с тигровыми акулами, держась подальше от центральных, более глубоких лагун. На мальгашских ночных акулах паразитируют ленточные черви Anthobothrium lesteri, Nybelinia queenslandensis, Otobothrium alexanderi, и Platybothrium jondoeorum, слизистые споровики рода Unicapsula и моногенеи Dermophthirius melanopteri. Был зарегистрирован случай инфекционного заболевания геморрагической септицемией с летальным исходом, вызванной бактерией Aeromonas salmonicidaruen.
ПитаниеЗачастую мальгашские ночные акулы являются преобладающими хищниками в своей экосистеме и играют ведущую роль в формировании структуры синэкологии. Их рацион в основном состоит из костистых рыб, включая кефалей, груперов, ворчуновruen, каранксruen, мохарровыхruen, губанов, хирурговых и силлаговыхruen. В Индийском океане группы мальгашских ночных акул преследуют вдоль берега стаи кефалей, что облегчает им охоту. Кроме того, они поедают кальмаров, осьминогов, креветок, каракатиц, а также падаль и мелких акул и скатов. У северного побережья Австралии этот вид акул охотится на морских змей, включая бородавчатых змей Acrochordus granulatus, Hydrelaps darwiniensis, ластохвостов и ластохвостых змейruen. Акулы, обитающие в атолле Пальмира, нападают на птенцов морских птиц, упавших из гнезда в воду. В желудке мальгашских ночных акул обнаруживают также водоросли, кораллы, гидроидных, крыс, мшанок и камни.
Исследователи, работавшие на атолле Эниветок, обнаружили, что мальгашских ночных акул привлекает плеск или звук, издаваемый при ударе металла о твёрдый предмет под водой, а также запах как раненой, так и целой рыбы. Как и у большинства акул, у мальгашских ночных акул в сетчатке нет колбочек, поэтому они плохо различают цвета и мелкие детали. Их зрение адаптировано распознавать малейшие движения и контраст в условиях плохой освещённости, чему способствует наличие отражающего свет тапетума. Эксперименты показали, что эти акулы способны засечь небольшие объекты на расстоянии 1,5—3 м, но не могут чётко различить их форму. Кроме того, мальгашские ночные акулы обнаруживают добычу с помощью электрорецепции: их ампулы Лоренцини обладают чувствительностью около 4 нановольт/см в диапазоне 25 см. У них хорошо развито обоняние — они реагируют на экстракт рыбы, разведённой в воде в пропорции 1:10 млрд. Подобно темнопёрым рифовым акулам, в присутствии сородичей они смелеют и приходят в возбуждение, а в экстремальной ситуации могут впасть в пищевое безумиеruen. Этот вид акул более активен в ночное время.
Жизненный циклПодобно прочим представителям семейства серых акул, мальгашские ночные акулы размножаются путём живорождения, хотя между популяциями наблюдаются существенные различия жизненного цикла. У акул, обитающих у северного побережья Австралии, воспроизводство имеет годичный цикл, спаривание происходит с января по февраль, тогда как у в водах Муреа брачный сезон длится с ноября по март. У побережья Альдабры цикл воспроизводства длится два года, вероятно, высокая межвидовая конкуренция за добычу ограничивает способность самок ежегодно вынашивать потомство. Ранние отчёты о мальгашских ночных акулах, обитающих в Индийском океане (1978), у берегов Мадагаскара (1961) и в Красном море (1964), свидетельствовали о том, что цикл воспроизводства у них был двухгодичный, сезон размножения длился с июня по июль и с декабря по январь. Если говорить точнее, укороченный цикл воспроизводства у этого вида может быть связан с повышенной температурой воды.
Прелюдия перед совокуплениемБудучи готовой к спариванию, самка мальгашской ночной акулы начинает, опустив голову, плавать у дна по синусоидной траектории. Наблюдения в дикой природе дают основание предположить, что самки испускают химические сигналы, которые позволяют самцам их засечь. После обнаружения готовой самки самец приближается к ней приблизительно на расстояние 15 см и начинает следовать за ней, устремив рыло по направлению к её клоаке. В процессе ухаживания самец может укусить самку в жаберную область или за грудные плавники, нанесённые им раны заживают через 4—6 недель. После завершения стадии преследования самец толкает самку и поворачивает её на бок, так чтобы её голова оказалась напротив дна, а хвост приподнялся, и вставляет один из птеригоподий в клоаку. Совокупление длится несколько минут, затем акулы разъединяются и продолжают вести себя как обычно. В водах Муреа некоторые взрослые самки спариваются и приносят потомство в одно и то же время каждый год с небольшим отклонением в несколько недель, тогда как у молодых акул такого постоянства не наблюдается. Кроме того, они чаще беременеют после совокупления.
В Индийском и океане и у тихоокеанских островов беременность длится 10—11 месяцев и 7—9 месяцев у северного побережья Австралии. Ранее продолжительность беременности оценивалась в 16 месяцев, хотя обоснованность этих данных неоднократно оспаривалась. У самок имеется один функциональный яичник, расположенный справа, и два функциональных яйцевода, разделённые на камеры, содержащие по одному эмбриону. Только что отложенные яйца, заключённые в капсулу, имеют размер 3,9х2,6 см. После вылупления на первой стадии развития эмбрионы питаются желтком, содержащимся в желточном мешке. Спустя два месяца длина эмбрионов достигает 4 см, у них уже хорошо развиты внешние жабры. На четвёртом месяце желточный мешок начинает трансформироваться в плацентарное соединение, которое прикрепляется к стенке матки. К этому времени у эмбрионов кончики плавников приобретают характерную чёрную окантовку. Пятимесячные эмбрионы имеют длину 24 см, внешние жабры исчезают, плацента полностью сформирована. Питание желтком сохраняется до седьмого месяца беременности.
Молодые мальгашские ночные акулы, плавающие на мелководьеРоды происходят с сентября по ноябрь. В качестве природных питомников самки используют мелководье внутри рифов. В Индийском океане и у северного побережья Австралии длина новорожденных составляет 40—50 см, тогда как в водах тихоокеанских островов самая маленькая свободно плавающая мальгашская ночная акула имела длину около 33 см. В помёте 2—5 новорожденных (обычно 4), численность в помёте не коррелирует с размером самки. Молодые мальгашские ночные акулы образуют обычно большие группы у берега на мелководье с песчаным дном или в мангровых зарослях, где вода едва покрывает их спину. Во время прилива они могут заплывать на затапливаемые коралловые плато. Сначала они растут быстро, прибавляя в среднем по 23 см в год за первые два года жизни. Подростки и взрослые акулы вырастают в год в среднем на 5 см. Самцы и самки данной акулы достигают половой зрелости при длине 95 см и 97 см (северное побережье Австралии) и 105 см и 110 см (Альдабра).
烏翅真鯊(學名:Carcharhinus melanopterus),又名污翅白眼鮫、黑翼鯊、伯爵鯊、黑鰭鯊或黑鰭礁鯊,是一種生活在熱帶及溫和海洋的鯊魚。牠經常被誤會為黑邊鰭真鯊(學名Carcharhinus limbatus)。
烏翅真鯊是現今在印度、太平洋及加勒比海珊瑚礁附近淺水區(有時會在30厘米深的淺水區)最常見的鯊魚之一。牠們生活在20℃至27℃水溫的海洋,並且不會冒險進入一些遠離海洋的熱帶湖或河流中。
就如牠的名字所言,烏翅真鯊的胸鰭及背鰭的頂端是黑色的,而下部是白色。牠們身體上半部的皮是呈褐色。最大的烏翅真鯊可達3.5米長。牠的前端是呈圓鈍的。一種稱為灰珊瑚鯊的鯊魚外形與牠很相似,但從其較粗狀及灰色的身體及沒有黑端的背鰭,就能分辨牠們。由於烏翅真鯊體型較小,所以並不認為是人類的威脅。
烏翅真鯊是胎生的,每胎約有2至4頭小鯊。母鯊的懷胎期為16個月。出生的小鯊約為33至52厘米長。
烏翅真鯊並非群居的,但卻有時會一小群出沒。一般烏翅真鯊都是較害羞的,但卻會對潛水員及水肺潛水員感到好奇。與其他鯊魚無異,當牠們感覺到危險時,會把身體捲曲成S型。除非是感到憤怒,否則牠們是無害的。一些情況如用手餵食或以矛捕魚,加上低視野,都會令烏翅真鯊感到憤怒。
烏翅真鯊是少有能跳躍出水面的鯊魚,這種行為稱為「躍身擊浪」。牠們亦會在海面徘徊。
烏翅真鯊有時會被漁業混獲及丟棄。牠們的數量,與其他鯊魚一樣亦在下降。由於牠們的鰭會作為珍貴的魚翅,牠們的鰭在被捕獲時會被切去,而鯊魚本身會被丟回海中等待死亡。這可能是烏翅真鯊數量減少的原因。
|access-date=
中的日期值 (帮助)
烏翅真鯊(學名:Carcharhinus melanopterus),又名污翅白眼鮫、黑翼鯊、伯爵鯊、黑鰭鯊或黑鰭礁鯊,是一種生活在熱帶及溫和海洋的鯊魚。牠經常被誤會為黑邊鰭真鯊(學名Carcharhinus limbatus)。
ツマグロ Carcharhinus melanopterus はメジロザメ属に属するサメの一種。インド太平洋熱帯域のサンゴ礁で最も豊富なサメの一つで、主に浅瀬に生息する。鰭の先端に黒い模様を持つことが特徴である。全長1.6m程度になる。
縄張りは狭く、あまり移動しない。活動的な捕食者で、主に小さな硬骨魚を捕食する。胎生で、産仔数は2-5。繁殖サイクルは半年、1年、2年と地域によってばらつく。妊娠期間は7-11ヶ月。幼体は大きな群れを作り、成体より浅い場所で生活する。
臆病だが、餌と間違えて浅瀬を歩く人を攻撃した例がある。食用とされるが重要種ではない。乱獲により個体数が減少しており、IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。
フランスの博物学者ジャン・ルネ・コンスタン・クアとジョセフ・ポール・ガイマールによって、1817–1820年のコルベット、ウラニー号の探検航海で記載された。1824年、この報告はルイ・ド・フレシネによる13巻の航海報告 Voyage autour du monde...sur les corvettes de S.M. l'Uranie et la Physicienne の一部として発表された。タイプ標本は59cmの雄の幼体で、ワイゲオ島で採集されたものである[2]。この時に付けられた学名は Carcharias melanopterus で、種小名はギリシャ語のmelas(黒)・pteron(鰭)に由来し、鰭の明瞭な黒い模様に因んだものである[3]。
その後、本種はCarcharhinus 属に移された。1965年には、動物命名法国際審議会によってこの属のタイプ種として指定されている[2]。古い資料は本種の学名をC. spallanzani としていることがあるが、これは現在は ホウライザメ (C. sorrah) のシノニムとされている[4]。他の英名としてblackfin reef shark・black-finned shark・blacktip shark・reef blacktip shark・gulimanなどがある[5]。
1982年には形態に基いて、Carcharhinus cautus と最も近縁であるとされた[6]。1988年のレオナルド・コンパーニョによる解析では、C. cautus を含む4種との類似性が示唆されたが、詳細な系統は分からなかった。1998年のアロザイム解析では、メジロザメ属の他の10種と多分岐した系統を構成していることが示されたが[7]、2012年の包括的な解析では、初期の形態解析と一致してC. cautus と近縁という結果が得られた[8]。
インド太平洋熱帯・亜熱帯域全域の沿岸で見られる[4]。インド洋西部では南アフリカから紅海、マダガスカル・モーリシャス・セイシェル。東部ではインドから東南アジア、スリランカ・アンダマン諸島・モルディブ。太平洋では、中国南部・フィリピンからインドネシア・オーストラリア北部・ニューカレドニアに加え、マーシャル諸島・ギルバート諸島・ソシエテ諸島・ハワイ諸島・トゥアモトゥ諸島のような多数の海洋島にも分布する[9]。いくつかの資料とは矛盾し、日本からの確実な記録はなく、日本産とされる標本は実際には台湾産の可能性も指摘されているが[10]、石垣島の沿岸での目撃や捕獲は報告されている[11][12]。スエズ運河を介したレセップス移動によって東部地中海にも侵入している[9]。
最深で75mから得られているが[5]、一般的には数mの深さで見られ、背鰭を水面から出して泳ぐこともよくある[2]。幼体は浅い砂地を好む。成体はサンゴ礁の岩棚で最もよく見られ、ドロップオフの近くにも生息する。マダガスカルでは河口の汽水域や湖、マレーシアでは淡水域からも報告があるが、低塩分濃度への耐性はオオメジロザメほどではない[2]。インド洋のアルダブラ環礁では、干潮時には礁原の水路に群れを作り、潮が満ちるとマングローブ域に移動する[13]。分布域の北限・南限では、回遊を行う曖昧な証拠がある[2]。
体は頑丈な流線型で、典型的なサメの形である。吻は短くて丸く、幅広い。眼はある程度大きく楕円形。鼻孔には、後端が乳頭状の突起となった前鼻弁を持つ。片側の歯列は、上顎で11-13(通常12)、下顎で10-12(通常11)。小さな正中歯列を持つ。上顎歯は直立か少し傾き、細い三角形で、基底部で粗くなる鋸歯を持つ。下顎歯も同様だが、鋸歯はより細かい[2][4]。成体雄の歯は雌よりも急激に湾曲する[14]。
胸鰭は大きくて細く鎌型で、先端は細く尖る。第一背鰭は胸鰭の後端から起始し、かなり大きくて高く、後縁はS字状に湾曲する。第二背鰭は比較的大きく、後縁は短く、臀鰭と対在する。背鰭の間に隆起線はない。背面は淡い灰褐色で、腹面は白。臀鰭の上から体側を前方に、明瞭な白い帯が伸びる。全ての鰭の先端に黒い模様があり、白で縁取られる。第一背鰭と尾鰭下葉の模様は特に顕著である。多くの個体は1.6mを超えないが、稀に1.8m、おそらく2.0mに達する可能性もある[2]。最大で13.6kgの記録がある[5]。
オグロメジロザメ・ネムリブカと並んで、インド太平洋のサンゴ礁で最多のサメの一つで、本種はこの2種より浅い場所に生息する。活動的で高速で泳ぐ、単独か小さな群れで見られるが、大きな"社会的"な群れも観察されている[2][15]。ほとんどの分布域では、出産直前の雌を除いて、幼体・成体ともに性別で分かれることはない[16]。
パルミラ環礁での追跡調査では、行動域は0.55km2程度で、サメとしては非常に狭いことが示された。行動域は時間帯によらず一定である。この領域の中でも、特に3–17%の領域を狩場として用いる。通常はサンゴ礁の棚に沿って左右に遊泳しているが、稀に砂地に進出することもある。夜間に潮が満ちた時には、平均の遊泳速度は低下する。これは、水温低下による代謝の低下、または、獲物の動きが遅くなって容易に捕獲できるようになるためだと考えられる[17]。アルダブラの個体はパルミラより活動的で、ある個体は7時間で2.5kmを移動している[13]。
特に小型の個体は、大型のハタ・オグロメジロザメ・イタチザメ・同種の大型個体などに捕食される。パルミラ環礁では、礁湖の中央に退避して巡回するイタチザメを避ける成体が見られた[17]。寄生虫として条虫の Anthobothrium lesteri[18]・Nybelinia queenslandensis[19]・Otobothrium alexanderi[20]・Platybothrium jondoeorum[21]、粘液胞子虫の Unicapsula 属[22]、単生類の Dermophthirius melanopteri[23]が知られている。感染症による数少ないサメの死亡例として、細菌 Aeromonas salmonicida subsp. salmonicida による出血性の敗血症が記録されている[24]。
サンゴ礁生態系で最も個体数の豊富な頂点捕食者として、沿岸の生物群集構造において重要な役割を果たす[16]。餌は主に小さな硬骨魚で、ボラ科・ハタ・シマイサキ科・アジ科・クロサギ科・ベラ・ニザダイ科・キスなどを含む。インド洋では、連携してボラの群れを浅瀬に追い込み、捕食しやすくすることが観察されている[25]。イカ・タコ・コウイカ・エビ・シャコ、腐肉や小型の板鰓類も稀に捕食する[2][9]。オーストラリア北部では、ヒメヤスリヘビ・ウミコブラ・ウミヘビ属・トゲウミヘビ属などの海棲のヘビ類を捕食することも知られる[26]。パルミラ環礁では、巣から海中に落ちたとみられる海鳥の雛を捕食した記録がある[16]。胃内容物からは、藻類・海草・サンゴ・ヒドロ虫・コケムシ・ネズミ・石などの雑多な物体も得られている[13][16]。
エニウェトク環礁で働く研究者により、本種は魚の匂いと同じくらい、水中の金属片の反射や飛沫に惹きつけられることが発見された[27]。本種は他のサメ同様に網膜に錐体細胞を持たず、色や形の詳細を判別する能力は限られる。だが、低光量下でも動きやコントラストには非常に敏感で、網膜下の輝板などによってもその能力は高められている。実験では1.5-3mの距離から小さい物体を見つけられることが示されたが、その形状を明確に識別することはできなかった[13][28]。獲物の発見には電気受容器も用いられる。ロレンチーニ器官の感度は約4 nV/cmで、有効範囲は25cm程度である[29]。オグロメジロザメ同様、同種個体の存在下ではより積極的な行動を取るようになり、狂乱索餌を起こすこともある[27]。摂餌行動は昼より夜間の方が活発である[13]。
他のメジロザメ類同様に胎生である。生活史の詳細は地域によって異なる。オーストラリア北部では毎年繁殖し、交尾は1-2月である[30]。フランス領ポリネシアのモーレア島では、交尾は11-3月に起こる[31]。アルダブラでは繁殖は1年おきとなるが、これは他種との間で食物を巡る激しい競争があるためである[13]。インド洋 (Johnson, 1978) ・マダガスカル[32]・紅海[33]での古い研究では、これらの地域での繁殖サイクルは半年で、年に6-7月と12-1月の2回の繁殖期があることが示されている。この結論が正しいならば、これは高水温によって繁殖サイクルが短縮された結果だと考えられる[31]。
交尾の準備ができた雌は、底近くで頭部を下に向けてS字状にゆっくり泳ぐ。野生下の観察では、この時に何らかの化学シグナルを放出して雄を惹きつけていることが示唆された。雌を見つけた雄は15cm程度の距離まで近付き、雌の生殖孔に吻を向けて追従する[34]。この時に雄は雌の鰓から胸鰭付近に噛み付くことがあるが、この傷は4–6週間で完全に治癒する[31]。次の段階では、雄は雌に横から覆い被さり、雌は頭部を下に、尾を上に向けた姿勢となる。雄はこの態勢の雌にクラスパーを挿入し、数分間の交尾を行う[34]。モーレア島では、熟年の雌は毎年、1週間程度の誤差でほぼ同じ時期に交尾・出産するが、若い雌はこの時期がかなりばらつくことが示された。また、若い雌は交尾後の妊娠に失敗する率が高いようである[31]。
妊娠期間は、インド洋と太平洋島嶼では10-11ヶ月[13][31]、オーストラリア北部では7-9ヶ月と報告されている[30]。Melouk (1957) のような過去の資料では、妊娠期間を16ヶ月程度と推定しているものもあるが、その妥当性は疑わしい[31]。雌は右側の卵巣と左右の子宮が機能し、子宮内は胚が1個ずつ収まる区画に分かれている。排卵される卵殻はおよそ3.9×2.6cmで、体内での孵化後は卵黄を利用して成長する。2ヶ月後には胚は4cmまで成長し、発達した外鰓を持つ。4ヶ月後には鰭の黒い模様が出現し、卵黄嚢は子宮壁に癒合して胎盤の形成が始まる。5ヶ月後には胚は24cmになり、外鰓は消失、胎盤の形成が完了する。卵黄自体は7ヶ月まで残る場合もある[13]。
出産は9-11月で、雌は礁内部の浅瀬を成育場として利用する[17][30][31]。インド洋とオーストラリア北部では、出生時の大きさは40-50cmだが、太平洋島嶼では遊泳する33cmの仔魚が観察されている[16][35]。産仔数は2–5(典型的には4)で、母体の大きさに影響されない[9][13]。幼体は体が辛うじて浸かる砂地・マングローブで大きな群れを作る。潮が満ちると、水没した礁原や海藻林に移動する[17][27][36]。出生直後の成長は早く、生後2年までは平均で23cm/年の成長が記録されている[37]。これ以降の成長速度は落ち、5cm/年程度になる[17]。オーストラリアでは雄95cm・雌97cm[30]、アルダブラでは雄105cm・雌110cm[13]、パルミラでは雄は97cmで性成熟する[17]。
通常は臆病で人を避ける。だが浅瀬に生息するため人と接する機会が多く、潜在的に危険だと見なされる[2]。2009年の国際サメ被害目録には、本種のものとされる攻撃が合計で21件記録されている[38]。ほとんどの攻撃は獲物と間違えて、浅瀬の歩行者の脚を噛んだものであり、重症には至っていない[2]。マーシャル諸島の先住民は本種の攻撃を避けるため、浅瀬でも全身を沈めて泳いで渡る。スピアフィッシングで捕獲した魚など、餌が存在するときは攻撃的になることが知られる[2]。
タイ・インドなどでの沿岸漁業である程度捕獲されるが、商業的に重要ではない[9]。肉は食用にされ、肝油・フカヒレも利用される[5]。IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。分布域は広く個体数も多いが、多くの地域で乱獲による地域個体群の減少が記録されている。繁殖力が低いため、個体数の回復は遅い[9][16]。典型的な"サメ"の姿をしておりあまり大きくないことから、水族館で好まれるほかエコツーリズムのダイバーにも人気がある[10][14]。本種は他のメジロザメ類同様に、腸を反転突出させて洗浄することができるが、飼育下においてこの腸を他の個体に攻撃された時の傷が元で死亡することが記録されている[39]。
ツマグロ Carcharhinus melanopterus はメジロザメ属に属するサメの一種。インド太平洋熱帯域のサンゴ礁で最も豊富なサメの一つで、主に浅瀬に生息する。鰭の先端に黒い模様を持つことが特徴である。全長1.6m程度になる。
縄張りは狭く、あまり移動しない。活動的な捕食者で、主に小さな硬骨魚を捕食する。胎生で、産仔数は2-5。繁殖サイクルは半年、1年、2年と地域によってばらつく。妊娠期間は7-11ヶ月。幼体は大きな群れを作り、成体より浅い場所で生活する。
臆病だが、餌と間違えて浅瀬を歩く人を攻撃した例がある。食用とされるが重要種ではない。乱獲により個体数が減少しており、IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。
흑기흉상어(黑鰭兇 ── , blacktip reef shark)는 흉상어목 흉상어과에 딸린 물고기이다. 등지느러미와 꼬리지느러미 끝이 뚜렷한 검은색인 것이 특징이다. 인도양과 태평양의 열대 산호초 지대 얕은 연안수역에 서식한다. 몸길이는 최대 1.6 미터까지 자란다. 학명은 카르카르히누스 멜라노프테루스(Carcharhinus melanopterus).
흑기흉상어(黑鰭兇 ── , blacktip reef shark)는 흉상어목 흉상어과에 딸린 물고기이다. 등지느러미와 꼬리지느러미 끝이 뚜렷한 검은색인 것이 특징이다. 인도양과 태평양의 열대 산호초 지대 얕은 연안수역에 서식한다. 몸길이는 최대 1.6 미터까지 자란다. 학명은 카르카르히누스 멜라노프테루스(Carcharhinus melanopterus).