Syrientikku (Dendrocopos syriacus) on lindu.
Сыры́йскі дзя́цел (па-лацінску: Dendrocopos syriacus) — невялікая птушка сямейства дзятлавых. Напачатку від быў распаўсюджаны на Бліжнім Усходзе і ў заходняй часцы Блізкай Азіі. Але ўжо напрыканцы XIX ст. арэал птушкі пачаў распаўсюджвацца на Балканы, Цэнтральную і Ўсходнюю Эўропу. За апошнія гады птушка зьявілася ў Беларусі, Украіне і цэнтральнай Расеі. Від падобны да вялікага дзятла, бывае, што дзеліць зь ім тэрыторыю і спарваецца.
Стракаты, чорныя палосы ад асновы дзюбы да выгіну шыі, на грудзях (ня блытаць зь вялікім дзятлам). Маладыя з чырвонай «шапачкай», а таксама з чырвонымі плямамі сьпераду шыі. Адметнымі рысамі зьяўляюцца таксама паводзіны, біятоп і голас. Голас: больш крыклівы, чым вялікі дзяцел; стукае больш часта, позыў «лік, нік». У гнездавы пэрыяд «лікк-ірр». Даўжыня цела 22—25 см, размах крылаў 39—45 см[1].
Лісьцевыя або зьмяшаныя лясы (асабліва ў рачных далінах перадгор’яў і горных тэрыторыяў) радзей бары, паркі, сады, абсаджаныя дрэвамі дарогі, таксама ў сяльгасландшафце. У Баўгарыі даходзіць да 1000 м в. у. м., у Армэніі — да 1500 м в. у. м.
У дупле (часьцей за ўсё мяккага дрэва), скупая высьцілка з рэшткаў трэсак. Дыямэтар адтуліны 3,5 см, глыбіня дупла 20—25 см, шырыня гнездавой камэры 5—6 см, вышыня — прыблізна 15 см.
4—7 (3—8), эліптычныя, белыя, бліскучыя. Памеры: 26,5 × 19,0 мм (24,0—28,5 × 17,5—19,5 мм).
Паўдёва-ўсходняя Эўропа, Малая Азія, Каўказ і на Поўдзень праз Іран да Аманскага заліву.
Аселы.
У межах гнездавога арэалу.
Упершыню адзначаны толькі ў 1970-х гадах; да 1990-х — вельмі рэдкі, распаўсюджаны на гнездаваньні толькі па крайнім Поўдні краіны аселы від.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Сыры́йскі дзя́цел (па-лацінску: Dendrocopos syriacus) — невялікая птушка сямейства дзятлавых. Напачатку від быў распаўсюджаны на Бліжнім Усходзе і ў заходняй часцы Блізкай Азіі. Але ўжо напрыканцы XIX ст. арэал птушкі пачаў распаўсюджвацца на Балканы, Цэнтральную і Ўсходнюю Эўропу. За апошнія гады птушка зьявілася ў Беларусі, Украіне і цэнтральнай Расеі. Від падобны да вялікага дзятла, бывае, што дзеліць зь ім тэрыторыю і спарваецца.
Сирискиот клукајдрвец (Dendrocopos syriacus) е член од фамилијата клукајдрвци (Picidae).
Го има и во Македонија.
Клукајдрвецот е птица којашто се размножува во југоисточна Европа источно од Иран. Нејзиниот опсег е проширен северозападно кон Европа во последните години. Тој е жител на отворените шуми, одгледувани со дрва и паркови, зависат од храна и места за вгнездување на старите дрва. Таа е често незабележлива птица, и покрај перјата. Големиот бел дел на рамото е главна особина која привлекува внимание.
Клукајдрвецот е долг 23–25 cm и е многу сличен со големиот шарен клукајдрвец, Dendrocopos major. Горните делови на мажјакот се сјајно црни, со црвена дамка на тилот и бело на странитe на главата и вратот. На рамото има голема бела дамка и пердувите на крилјата се прошарани со црно и бело. Трите надворешни опашни пердуви имаат само неколку бели дамки; тие се покажуваат само кога кратката вкочанета опашка е раширена, а служи како поддршка при качување. Долните делови се бели, стомакот и делот под опашката се црвенкасти. Долгиот клун е црн, а нозете се зеленкасто сиви. Женката нема црвено на тиолот, а кај младите оваа дамка не е присутна, но круната е црвена. Се разликува од помалиот мал шарен клукајдрвец по црвеното на стомакот.
Многу е тешко да се разликува сирискиот клукајдрвец од големиот шарен клукајдрвец. Сирискиот има подолг клун и му недостигаат белите шари на опашката. Друга важна разлика е дека Сирискиот нема црна линија која ја поврзува лентата до тилот како кај пораспростанетите видови.
Кога е скриен во зеленилото, присуството на сирискиот клукајдрвец се забележува по честото механичкото чукање, вибрационо штракање, произведено од брзо повторливите удари од својот силен клун на стеблото или гранката. Тоа не е само повик за парење или предизвик, туку сигнал од двата пола. Се слуша на голема далечина, зависно од ветерот и состајбата на дрвото, шупливата гранка природно произведува погласна нота од живо дрво. Чукањето е подолго отколку на големиот шарен клукајдрвец и се намалува по волумен. Тоа е побрзо и пократко од чукањето на белокрстниот шарен клукајдрвец. Повикот му е остро квит,квит, помеко отколку на големиот дамчест клукајдрвец и нешто слично на обичниот.
Храната на сирискиот клукајдрвец главно се состои од инсекти кои живеат во стеблата на дрвата, како што се ларвитe од молецот и бубата. Клукајдрвецот вообичаено се сместува во трупот, работејќи нагоре. За време на искачувањето ја клука кората, кршејќи парчиња од кората, но често го извлекува својот плен од пукнатините со врвот на својот леплив јазик. Семињата, оревите и бобинките се користат како исхрана кога храната од инсектите е ограничена. Неговите постапки се нагли и скока наместо да се качува, скокајќи нанапред со една нога пред друга. Најчесто се храни во вертикална положба, во позиција со главата нагоре [1], но не е невообичаено да застане во верикално или хоризонто превртена положба додека го испитува дрвото за храна.
Уредната, округла 5cm широка вгездена дупка е сместена во меко и распаднато дрво. На дното на оската, малата комора е ископана, каде што до 11 бели јајца се снесени врз пилевина. Дупката ретко се користи повторно. Речиси секое доволно скапано дрво е искористено. Младенчињата, додека родителите ги хранат, излегуваат од своето гнездо, но кога ќе се вознемират се враќаат назад во дупката.
Сирискиот клукајдрвец (Dendrocopos syriacus) е член од фамилијата клукајдрвци (Picidae).
Го има и во Македонија.
