Мал трскар

The Acrocephalus schoenobaenus (sweirin Tam, wid-lairk, scots nichtingale, whitin, black kaip, wid-laverock) is an Auld Warld warbler in the genus Acrocephalus.

References

Raidpiiper

A raidpiiper (^(mo.) räidepiiper, räideschungster, ^(go.) roidepiiper) (Acrocephalus schoenobaenus) as en fögel ütj at famile faan a Acrocephalidae.

Ferwisang efter bütjen

Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu:

Wikispecies hää en artiikel tu:

Sevljómari (frøðiheiti - Acrocephalus schoenobaenus)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Бгъэнбзу (лат-бз. Acrocephalus schoenobaenus) — вэд лъэпкъым щыщщ.

Теплъэр

Инкъым, теплъэр зэхэдзащ. ТхыцӀэр гъуабжафэщ, ӀэпапӀэ фӀыцӀафэхэр хэлъу. Щхьэщыгум кусэ тэхухэр ирокӀуэ, и щхьэр пэ дакъэм къыщыщӀэдзауэ пщэ щӀыбым нэсу хужь гъуафэщ, и щӀагъыр гъуэжь-хужьыфэщ.

Здэпсэухэр

Щогъуалъхьэ Къаукъазым и бгъэнылъэ-къамылылъэ псы гъунэхэм, къанэмыщӀауэ Еуропэм, КъуэкӀыпӀэ Сыбырым, Курыт Азиэм я щӀыпӀэ щхьэхухэм. ЩӀымахуэр щырех КъуэкӀыпӀэ, Курыт Африкэм. Бгъэнбзур зэрысакъым къыхэкӀыу къэлъагъугъуейщ, ауэ кӀыргъ мащӀэ къызыхэщ и уэрэдым здэщыӀэ щӀыпӀэр егъэнаӀуэ.

Тхылъхэр

• Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Брат Хьэсин. Черкесск. 2007 гъ.

Йăрăм пуçлă хăмăш кайăкĕ (лат. Acrocephalus schoenobaenus) — лат. Acrocephalidae йышне кĕрекен юрлакан кайăк.

Вуламалли

• Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 330. — 2030 экз. — ISBN 5-200-00643-0.

Каçăсем

• Позвоночные животные России: Камышовка-барсучок

Малиот трскар (науч. Acrocephalus schoenobaenus) е врапчевидна птица од кладот Sylvioidea (трскари), родот на трскарчињата (Acrocephalus). Тоа е средно голем трскар, со кафеав избразден грб и впечатлива светла линија над окото. Птица преселница е која ја минува Сахара за да дојде до Европа и Азија каде се размножува. Ја има и во Македонија.

Опис

Типично живеалиште на малиот трскар во Белгија

Малиот трскар е долг 11.5-13 см и тежок околу 12 грама.^[2] Горните делови од телото му се црвеникавокафеави и избраздени со потемни и посветли линии, а долните делови му се светли, белкавожолти. Над опашката има еднобојна топлокафеава дамка која е во контраст со обичните крилја. Челото му е сплескано и во негова близина е впечатливата белкава линија над окото. Круната му е избраздена со црно, а клунот му е силен и зашилен. Нозете му се сивкави. ^[3] Половите се исти.

Таксономија

Оваа птица за првпат е опишана од Карл Лине во неговата Systema naturae, 1758 година. Научното име потекнува од старогрчкиот јазик: akros, со значење 'зашилена' и kephale - 'глава'; skhoiniklos ('трски') и baino ('оди').

Распространетост и живеалиште

Малиот трскар е широко распространет, на околу 10 милиони км² и има голема популација од околу 8.8-15 милиони птици во Европа. ^[4] Глобалните промени во популацијата не се мерени, но според Црвениот список, класифициран е во вид со најмала загриженост.^[5]

Се размножува низ Европа и западна и централна Азија. По размножувањето, таложи масти и се подготвува за миграција преку јужна Европа и Сахара, во август и септември. Истражувањата во Нигерија и Уганда сугерираат дека овие птици зимуваат на истото место година, по година.^[6]

За разлика од другите членови на неговата фамилија, малиот трскар поднесува постудени, облачни и влажни климатски услови. Иако најчесто живее во мочуриштата, тој може да се најде и до 500 метри и повеќе, оддалечен од водата.^[3]

Однесување

Размножување

Мал трскар пее

Песната му е разновидна, брза и весела, со милозвучни фрази и некои мимикрии, ^[3] типични за Acrocephalus, трскари. Составена е од фрази во случаен редослед, така што никогаш не е иста. Мажјаците кои имаат најбогат репертоар, се парат со најмногу женки.^[2]

Мажјакот започнува со пеењето само неколку часа по пристигнувањето од преселбата. Пее качен на повисоките трски или гранчиња од грмушките или од дрвјата додека рутински ја прелетува својата територија. Пее и додека лета, изведувајќи ги своите додворувачки акробации што содржат кревање во височина од 2-5 метра, еден круг таму, па бавно спуштање надолу, со крилјата често во форма на "V". Пеењето е во функција на привлекување на женката, а не за чување на територијата и престанува веднаш штом ќе си најде партнерка. Повиците за контакт може да се опишат како чиррр или слични на езерскиот галеб кииррр, ако брзо ги повторува означува повик за тревога.^[3]

Мажјаците речиси секогаш се враќаат на истата тероторија за размножување, но женките помалку. Едно истражување од Англија покажало дека третина од мажјаците што се враќаат, се размножуваат на далечина од 50 метри од минатата година, а само 14% се оддалечуваат повеќе од 400 метри.^[6] Обично се моногамни, но не строго.^[7] Мажјаците понекогаш практикуваат бигамија или промискуитет. Ако јајцата или пилињата се уништени, женката често го напушта мажјакот, кој ќе започне со пеењето за да најде друг партнер.^[3]

Мажјакот брани територија од околу 0.1 до 0.2 хектари. Гнездото го гради женката скриено ве вегатцијата на земја, највисоко до 50 см. Тоа има форма на чашка направено од трева, гранчиња и листови, врзани со пајакова мрежа, внатрешноста е направена од цветови од трска, животински влакна и друг мек материјал. Вткаено е меѓу вертикални стебленца. Леглото има 3-5 зеленкавожолти јајца со кафеави дамки.^[8] Женката ги лежи 14 дена,^[2] а потоа обата родитела се грижат за пилињата, кои се оперјуваат по 13-14 дена. И откако ќе го напуштат гнездото, младенчињата уште 1-2 недели молат за храна.^[3]

Исхрана

Мал трскар со храна во клунчето

Пленот на малиот трскар вклучува: еднодневки, водни коњчиња, штурци и скакулци, бубачки, пеперуги, муви и сл. Од растенијата јаде боз и капини.

На крајот на јули, пред миграцијата, се чини дека малите трскари бараат места со голем број растителни вошки, и остануваат таму подолго време пред почетокот на вистинската миграција. Птиците кои наталожиле доволно резерви масти се способни наеднаш да стигнат до зимувалиштата, а полесните птици се принудени да го прекинуваат патувањето неколкупати. Некои птици успеваат да ја удвојат својата тежина пред миграција.

Наводи

Сыбар ҡурҙай, ҡамыш турғайы, ҡамыш сыпсығы. (рус. Камышевка-барсучок, лат. Acrocephalus schoenobaenus)— турғайҙар отрядындағы ҙур булмаған ҡошсоҡ.

Ҡылыҡһырлама

Турғайҙан бәләкәйерәк. Үлән һәм ҡамыш араларында осоп йөрөүсе бәләкәй генә ҡошсоҡ, һырты ерәнһыу сыбар. Ҡанат ҡауырһындарының ситтәре аҡһыл һары, уртаһы ҡара. Түбәһенән өс -буй ҡара һыҙыҡ үтә, ҡашы аҡ. Ҡорһағы һәм түше аҡһыл-ерән. Башҡа ҡурҙайҙарҙан ҡара һыҙыҡлы түбәһе менән айырыла.

Тауышы

Тауышы көслө генә: «шиҡ-шиҡ».

Йәшәү рәүеше

Сырылдап һайрай, башҡа ҡоштарҙың да тауышын сығара, һыуға яҡын ҡамышлыҡ, бейек үлән, тал араларында йәшәй. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Төрлө бөжәктәр менән туҡлана. Ояһы ҡамыш йәки үлән һабаҡтарында була. Ҡара һәм көрән таптар менән сыбарланған 4—5 бөртөк аҡ йомортҡа һала.

Әҙәбиәт

• Э.Ф. Ишбирҙин. Башҡортостан ҡоштары китабы. Өфө,1986 йыл. ИБ №3478 28.693.35 И 90
• Остапенко В. А. Птицы в вашем доме: Справочное пособие. — М.: Арнадия, 1996. - ISBN 5-88666-011-9

Иҫкәрмәләр

Трискунчік

Трискунчік із жертвов

Трискунчік (Acrocephalus schoenobaenus) є середнї великый вид співака з родины Sylviidae.

Опис

Росте до довжкы 11,5–13 цм, роспятя крыл мірять 17–21 цм а важыть 10–15 ґ. Мать бурый, тмаво флякастый хырбет і крыла, чорно калене тимя, світлый спід тїла а білаву надочну смужку. Ногы суть сивы. Обі поглавя суть такых самых фарб, молоды птахы мають тмавы флякы на груди.

Самцї співають з вшелиякых вывысшеных місць або при лїтаню у вышцї дас 2–5 м, одкы помалы з розтягнутыма крылами ховзаво падають назад долов. Спів є голосный, переважно флавтовый, із шкрипавыма і пискавыма тонами і тіпічмым трилком „воід–воід“. Може тыж обсяговати імітації голосів другых видів птахів.

Росшырїня

Гнїздить у векшынї Европы а в западній а середнїй Азії выходно по западну Сібірь. Є то перелїтный вид із зимовищами в субсагарьскій Африцї, в меджах од Сенеґалу на западї по Етіопію на выходї а выход Капска в Югоафрицькій републіцї а северній Намібії.

Европска популація є одшацовована на 4,4-7,4 міліонів парів. Чіслено жыє головно в Росії (1,3–2,5 міліонів парів), Румунії (0,85–1,1 міліонів парів) а Булгарії (0,6–0,8 міліонів парів). На теріторії середнёй Европы гнїздить коло 315–593 тісяч парів.

Біотоп

Про гнїздїня преферує підмокнуты, густо зароснуты становища, головно краї вод і бажины з поростами тростинкы.

Страва

Страву глядать в низкій густій веґетації. Переважно жере хробакы; жере тыж павукы, слимакы а на осїнь і бобулї.

Гнїздїня

Поглавно дозрївать в другім роцї. Гнїздить 1x аж 2x за рік од мая до авґуста. Пары суть векшынов моноґамны, самцї але можуть быти біґамны або проміскуітны. Теріторії обсаджують такой на навернутю із зимовищ. Міскове гнїздо з листя і быля трав, котре внутрі стеле різныма мягкыма матеріалами, враховано квітя тростинкы або хлупів, будує сама саміця добрї скрыте низко в густій веґетації, звычайно до вышкы 50 цм над землёв. В єдній зношцї бывать (3–)4–6 бурых, густо дріно флякастых яєць з розмірами 18,0 x 13,5 мм. Час інкубації тырвать 13-15 днїв, на яйцях сидить лем саміця. Самець ся запоює аж до кормлїня молодять, котры опущають гнїздо по 10–12 днях. Далшы 1–2 тыжднї суть пак іщі докормованы мімо нёго.

Трискунчік ся у вольній природї дожывать коло 2 років, затля найвысше зазначеный вік быв в Фіньску а было то 10 років і єден місяць.

Референції