Leontopithecus Lesson 1840

Els titís lleó (Leontopithecus) són un gènere de micos de la família dels cèbids i a l'ordre dels primats.

Comprèn 4 espècies sud-americanes.

Alimentació

Les espècies d'aquest gènere mengen insectes, fruits i petits rèptils.

Referències

• El gènere Leontopithecus a la IUCN.

Enllaços externs

• Reproducció i hàbits d'aquest gènere de micos. (anglès)
• Informació sobre aquest gènere de mones al Mammal Species of the World. (anglès)

Løveaber (Leontopithecus), også kaldet løvetamariner, er en slægt af egernaber. Den omfatter fire arter, der lever i det sydøstlige Brasilien.

Beskrivelse

Løveaber er de største blandt egernaberne, der bl.a. også omfatter silkeaber og tamariner. Kropslængden er 20 til 34 centimeter, dertil kommer den 30-40 cm lange hale. Vægten er cirka 500 - 600 gram. Den tætte, sikeagtige pels er alt efter arten farvet sort eller gylden, undertiden også broget. Navnet 'løveabe' skyldes håret omkring skuldrene, der er formet som en manke. Ansigtet er fladt og uden hår.

Udbredelse

Løveaber lever udelukkende i det sydøstlige Brasilien. Udbredelsesområdet omfatter det sydlige Bahia, Rio de Janeiro, São Paulo og det nordlige Paraná. De findes i de atlantiske regnskove, især i det flade land nær kysten.

Leveivs

De lever i små grupper på oftest tre til syv dyr. Inden for en gruppe får altid kun et enkelt par unger, selv om der skulle findes flere kønsmodne dyr i gruppen. Efter en drægtighedsperiode på 120 til 130 dage føder hunnen oftest tvillinger. Hele gruppen tager del i pasningen af ungerne, men dog først og fremmest faren. Ungerne fravænnes efter tre måneder, og efter 18 til 24 måneder er de kønsmodne. På grund af det indbyrdes hierarki får de dog først selv unger på et senere tidspunkt.

Arter

Arterne i slægten Leontopithecus:

• Gylden løveabe (gylden løvetamarin), Leontopithecus rosalia
• Gyldenhovedet løvetamarin, Leontopithecus chrysomelas
• Sort løveabe, Leontopithecus chrysopygus
• Sorthovedet løveabe, Leontopithecus caissara

Kilder og eksterne henvisninger

• Thomas Geissmann: Vergleichende Primatologie. Springer-Verlag, Berlin u. a. 2003, ISBN 3-540-43645-6.
• Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. 6th edition. Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 1999, ISBN 0-8018-5789-9.
• Primate Info Net Leontopithecus Factsheets

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Løveaber

Goldenes Löwenäffchen (Leontopithecus rosalia)

Rotsteißlöwenäffchen (Leontopithecus chrysopygus)

Die Löwenäffchen (Leontopithecus) sind eine Gattung aus der Familie der Krallenaffen (Callitrichidae). Alle vier Arten leben in Südostbrasilien und sind in ihrem Bestand bedroht.

Merkmale

Löwenäffchen sind die größten Vertreter der Krallenaffen. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 20 bis 34 Zentimetern, dazu kommt noch der 30 bis 40 Zentimeter lange Schwanz. Ihr Gewicht beträgt etwa 500 bis 600 Gramm. Ihr dichtes, seidiges Fell ist je nach Art schwarz oder goldgelb gefärbt, manchmal auch gemustert. Namensgebendes Merkmal sind die mähnenartigen Haare im Schulterbereich. Ihre Gesichter sind flach und unbehaart. Wie bei allen Krallenaffen befinden sich an den Fingern und Zehen (mit Ausnahme der Großzehe) Krallen statt Nägeln.

Verbreitung und Lebensweise

Löwenäffchen leben ausschließlich im südöstlichen Brasilien. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst das südliche Bahia, Rio de Janeiro, São Paulo und den Norden Paranás. Lebensraum dieser Tiere sind die Atlantischen Regenwälder, vor allem im küstennahen Flachland.

Lebensweise

Löwenäffchen sind tagaktiv, zur Nachtruhe ziehen sie sich in Baumhöhlen oder ins Pflanzendickicht zurück. Sie halten sich vor allem in den Bäumen auf und bevorzugen Gebiete mit dichter Vegetation mit Kletter- und Schlingpflanzen. Sie bewegen sich auf allen vieren fort, können aber auch gut springen.

Löwenäffchen leben in kleinen Gruppen von meist drei bis sieben Tieren. Die Gruppen sind entweder Familiengruppen mit ihrem Nachwuchs oder können mehrere ausgewachsene Männchen und Weibchen enthalten. Innerhalb der Gruppe herrscht ein ausgeprägtes Sozialverhalten: die gegenseitige Fellpflege und das Teilen der Nahrung spielen eine wichtige Rolle. Die einzelnen Tiere der Gruppe bleiben meist in Sichtkontakt und verständigen sich durch Schreie untereinander. Gegenüber fremden Tieren wird das etwa 40 bis 70 Hektar große Territorium mit Geschrei oder aggressiver Mimik verteidigt.

Nahrung

Löwenäffchen sind Allesfresser, die sowohl tierische (Insekten, Spinnen, Schnecken, Vogeleier und kleine Wirbeltiere) als auch pflanzliche Nahrung (vorwiegend Früchte) zu sich nehmen.

Fortpflanzung

Innerhalb einer Gruppe pflanzt sich immer nur ein Paar fort, selbst wenn mehrere ausgewachsene Tiere eines Geschlechts vorhanden sind. Nach 120- bis 130-tägiger Tragzeit bringt das Weibchen meistens Zwillinge zur Welt. Die ganze Gruppe beteiligt sich an der Aufzucht der Jungen, in erster Linie aber der Vater. Mit drei Monaten werden die Jungen entwöhnt, mit 18 bis 24 Monaten sind sie geschlechtsreif. Aufgrund der Sozialstruktur pflanzen sich die Tiere aber erst später erstmals fort.

Die Lebenserwartung von Löwenäffchen beträgt bis zu 18 Jahre.

Gefährdung

Verbreitungsgebiete der vier Löwenäffchenarten.

Zu den natürlichen Feinden der Löwenäffchen zählen Pardelkatzen, Schlangen und Greifvögel. Die Hauptgefährdung liegt jedoch in der Zerstörung ihres Lebensraums. Die Regenwälder Südostbrasiliens sind stärker als andere von der Abholzung betroffen, es existiert nur mehr ein Bruchteil der Wälder in dieser Region. Dazu kommt, dass die Tiere oft illegal eingefangen und als Heimtiere am Schwarzmarkt verkauft werden. Deshalb zählen Löwenäffchen zu den bedrohtesten Primatenarten. Alle vier Arten sind bedroht, das Schwarzkopflöwenäffchen ist laut IUCN vom Aussterben bedroht (critically endangered).

Systematik

Die Löwenäffchen werden in vier Arten unterteilt [in eckigen Klammern, das Verbreitungsgebiet in der Karte rechts]:

• Das Goldene Löwenäffchen (Leontopithecus rosalia) hat ein gänzlich goldgelbes Fell [rot].
• Das Goldkopflöwenäffchen (Leontopithecus chrysomelas) hat einen schwarzen Körper, nur die Mähne und die Vorderpfoten sind golden [gelb].
• Das Rotsteißlöwenäffchen (Leontopithecus chrysopygus) ist fast durchwegs schwarz, lediglich die Gesäßregion ist rotbraun gefärbt [hellblau].
• Das Schwarzkopflöwenäffchen (Leontopithecus caissara) weist einen gelben Körper auf, nur die Mähne, die Pfoten und der Schwanz sind schwarz gefärbt [schwarz (im Kreis)].

Literatur

• Thomas Geissmann: Vergleichende Primatologie. Springer, Berlin u. a. 2003, ISBN 3-540-43645-6.
• Ronald M. Nowak: Walker’s Mammals of the World. 6. Auflage, Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 1999, ISBN 0-8018-5789-9.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

Арыслан маймыл (лат. Leontopithecus ) – Америкын Callitrichidae йамагатын гыч изи маймыл. Чылаже 4 еш куэ уло.

Тӱрлык-влак

• Leontopithecus rosalia –
• Leontopithecus chrysomelas –
• Leontopithecus chrysopygus –
• Leontopithecus caissara –

Зарни арыслан маймыл

Арыслан маймыл (латин кылын Leontopithecus) – Callitrichidae семьяысь Америкалэн (Бразилилэн) пичи (маймыл).

Видъёс

• Leontopithecus rosalia – Зарни арыслан маймыл
• Leontopithecus chrysomelas – Зарни йыро арыслан маймыл
• Leontopithecus chrysopygus – Сьӧд арыслан маймыл
• Leontopithecus caissara – Сьӧд ымныро арыслан маймыл

Аслан маймун

Аслан маймун (латIин Leontopithecus ) – маймунни.

• Leontopithecus rosalia –
• Leontopithecus chrysomelas –
• Leontopithecus chrysopygus –
• Leontopithecus caissara –

The four species of lion tamarins or maned marmosets make up the genus Leontopithecus. They are small New World monkeys named for the mane surrounding their face, similar to the mane of a lion.

Description

Living in the eastern rainforests of Brazil, like all other callitrichids they are arboreal. Lion tamarins weigh up to 900 grams (32 oz) and are about 30 cm (12 in) long, with tails about 45 cm (18 in) long. They jump through trees using their fingers to hold on to branches; they use their claws to dig under the bark to search for insects to eat. They also eat some snakes, small lizards, and small fruits. All are endangered or critically endangered, in part because their habitat has been severely disrupted by human development and climate change.

Lion tamarins tend to live in family groups, with both parents sharing different tasks of rearing the yearly twins born to them. The mother nurses her young every two to three hours, and the father carries the babies on his back.

Diurnal tree-dwellers, they sleep in tree cavities at night. They also seek shelter during the hottest part of the day.

Species list

The different species of lion tamarins are easily discernible from each other, based upon the coloration of their fur:^[1]

Conservation

Climate change has been affecting the lion tamarins in that cocoa production has taken over their habitat. Mass produced cocoa has been found to thin out surrounding canopy trees in the area. These trees are where lion tamarins mostly resign throughout the day.

See also

• Tamarin, genus Saguinus

References

Leontopithecus es un género de primates platirrinos de la familia Callitrichidae, conocidos vulgarmente como tamarinos león, tití león o titíes crinados. Son monos pequeños, llamados así por la melena que rodea su cara. Se conocen cuatro especies propias de la selva del este de Brasil, y como los otros calitricinos son arborícolas. Los tamarinos león pesan alrededor de 900 gramos y tienen una longitud de cerca de 30 cm, con colas de hasta 45 cm. Saltan entre los árboles usando sus dedos para sujetarse de las ramas y usan sus garras para escarbar en la corteza en busca de insectos. También comen pequeñas culebras, lagartijas y frutas.

Los tamarinos león tienden a vivir en grupos familiares, en donde ambos padres comparten las tareas de la crianza de los hijos en sus primeros años. La madre amamanta a su pequeño cada dos o tres horas, y el padre lo lleva en andas.

Merodeadores de los árboles y de hábitos diurnos, duermen en las cavidades de los árboles de noche, y ahí también buscan refugio en los días de calor.

Lista de especies

Los tamarinos león son fácilmente distinguibles entre sí, por la coloración de su pelaje:^[1]​

• Tamarino león dorado, Leontopithecus rosalia — pelaje dorado, melena algunas veces más oscura.
• Tamarino león de cabeza dorada, Leontopithecus chrysomelas — pelaje negro con cara, brazos y cola dorada.
• Tamarino león negro, Leontopithecus chrysopygus — Pelaje negro con trasero dorado.
• Tamarino león de cara negra, Leontopithecus caissara — Pelaje dorado con cara, brazos y cola negra.

L. chrysopygus

Referencias

Véase también

• Saguinus

Tamarins-lions, Singes-lions

Les tamarins-lions^[1] ou singes-lions^[2] (Leontopithecus) forment un genre de singes du Nouveau Monde de la famille des Callitrichidae, qui comprend également les ouistitis, les tamarins et le Callimico.

Quatre espèces

Antonio Pigafetta, le chroniqueur du voyage de Fernand de Magellan, avait pris ce primate flamboyant inconnu des Européens pour « un joli chat semblable à un petit lion ». Ainsi naquit le petit singe-lion (genre Leontopithecus) dont on connaît aujourd’hui 4 espèces, identifiables en fonction de la part de doré et de noir dans leur fourrure.

Leurs liens phylogénétiques avec les autres callitrichidés restent controversés : le groupe des petits singes-lions formerait un clade avec celui des ouistitis - le stock ancestral des tamarins aurait divergé antérieurement, puis les petits singes-lions se seraient différenciés des ouistitis pour évoluer de façon autonome sur la façade atlantique dans la Mata Atlântica.

• Leontopithecus rosalia (Linnaeus, 1766) — Tamarin-lion doré
• Leontopithecus chrysomelas (Kuhl, 1820) — Tamarin-lion à tête dorée
• Leontopithecus chrysopygus (Mikan, 1823) — Tamarin-lion à croupe dorée
• Leontopithecus caissara Lorini et Persson, 1990 — Tamarin-lion à face noire

Des chercheurs d'insectes au doigt allongé

Un peu plus grands (26 à 30 cm) et lourds (500 à 700 g) que les ouistitis et tamarins, les petits singes-lions possèdent des bras longs et fins, une paume étroite et un index très allongé, autant d’adaptations anatomiques favorisant la recherche des insectes et des larves sous l’écorce, dans les anfractuosités ou dans la litière. Ce doigt géant est un type de spécialisation que l’on retrouve, en plus exagérée, chez le dactylopsila (un marsupial d’Australie) et l’aye-aye (un lémurien malgache). Ces micromanipulateurs capturent maints insectes cryptiques et grenouilles arboricoles. Toutefois, les petits singes-lions restent majoritairement frugivores et les trois espèces côtières se nourrissent sur les figuiers, cordias, cécropias, ingas et autres eugénias, léchant à l’occasion le nectar des combrétums.

Pas de mécanisme inhibiteur de la reproduction

Le Petit singe-lion doré (Leontopithecus rosalia), l’espèce la mieux étudiée, se distingue de tous les autres callitrichidés (ouistitis et tamarins) non seulement par sa technique de fouille alimentaire mais aussi par son système de reproduction. Chez cette espèce, il n’existe pas de mécanisme inhibant la reproduction des femelles. Les filles âgées de la dominante ainsi que les femelles subordonnées continuent de présenter des cycles ovariens normaux en sa présence. Cette stratégie reproductive flexible compenserait une plus grande rigidité dans le choix de l’habitat. L’élevage des petits est communautaire et le mâle en a la charge majoritaire deux semaines après leur naissance.

Un habitat riche en broméliacées

Trois des quatre espèces affectionnent la forêt primaire mature riche en broméliacées. C’est là qu’elles trouvent le plus facilement le dortoir idéal, un trou dans le tronc d’un grand et vieil arbre en décomposition qui les abritera des intempéries et des prédateurs. Le petit singe-lion à croupe dorée (Leontopithecus chrysopygus) offre une écologie distincte des trois autres. Il habite des forêts marquées par une haute saisonnalité où manquent les plantes épiphytes, vit en groupes restreints (3-4) sur un plus vaste domaine que ses cousins et consomme davantage de gomme qu’eux.

Menaces et protections

Les quatre espèces de Leontopithecus sont menacées à brève échéance du fait de la déforestation.

Outre la destruction systématique de son habitat, le Petit singe-lion doré (Leontopithecus rosalia) a souffert de nombreuses captures. Son apparence lui vaut d’être apprécié comme animal de compagnie. Exportée par centaines vers les zoos, chassée pour sa chair, cette espèce est passée tout près de l’extinction (moins de 200 individus au début des années 1970). Si près qu’elle est devenue le symbole de la protection de la nature au Brésil, à l’image du Panda géant en Chine.

Ce porte-drapeau est l’objet de réintroductions réussies, notamment dans la réserve biologique de Poço das Antas (52 km²) créée en 1974, par Denise Marçal Rambaldi, directrice exécutive de la Brazil's National Golden Lion Tamarin Association, et de ses collègues. Située à une centaine de kilomètres de Rio de Janeiro, Poço das Antas est un refuge où l’homme n’a pas encore exterminé les jacarés (caïmans) et les loutres, ni coupé tous les figuiers, pau-brasils et ipés verdoyants. Au sein de la réserve, ils sont plusieurs centaines de petits singes-lions dorés se nourrissent du nectar visqueux des clusiacées en compagnie du Ouistiti commun (Callithrix jacchus) – lui aussi introduit mais involontairement et avec lequel il ne se querelle jamais (les deux primates n’occupant pas exactement la même niche écologique). Le taux de survie des spécimens importés est de 36 % et va sans cesse améliorer avec l’expérience accrue des scientifiques en matière de réintroduction.

L’opération « Compte à rebours 2025 » a pour mission de faire passer la population à deux mille individus d’ici l’an 2025, avec comme étape intermédiaire « Mico 1000 », un stade d’ores et déjà atteint. En effet, fin 2001, les effectifs sont remontés à quelque mille individus répartis en quatre principales populations et plus d’une centaine de groupes, une douzaine d’entre eux évoluant dans des îlots forestiers difficilement viables à long terme. Un programme complexe de reboisement est en cours, qui profite déjà à de nombreuses autres espèces comme le fragile Aï (paresseux tridactyle) dont le but est de recréer des corridors végétaux entre ces îlots forestiers morcelés, avec la coopération des propriétaires terriens.

Notes et références

Voir aussi

Références taxonomiques

• (en) Référence Mammal Species of the World (3^e éd., 2005) : Leontopithecus Lesson, 1844
• (en) Référence Catalogue of Life : Leontopithecus Lesson, 1840 (consulté le 11 décembre 2020)
• (en) Référence Paleobiology Database : Leontopithecus Lesson 1840
• (fr+en) Référence ITIS : Leontopithecus Lesson, 1840
• (en) Référence Animal Diversity Web : Leontopithecus
• (en) Référence NCBI : Leontopithecus (taxons inclus)
• (en) Référence UICN : taxon Leontopithecus
• (fr+en) Référence CITES : genre Leontopithecus (sur le site de l’UNEP-WCMC)

Leontopithecus (Lesson, 1840) è un genere di cebidi appartenente alla sottofamiglia dei Callitrichinae, comprendente oltre a quest'ultimo anche i generi Callimico, Callithrix e Saguinus.

Il genere (un tempo nominato Leontocebus) comprende le specie conosciute col nome comune collettivo di leontocebi, scimmie leonine o uistitì dalla criniera, traslitterazione del nome scientifico del genere (dal greco "scimmia leone"), dovuto ai ciuffi di pelo erettile ai lati della faccia, simili ad una criniera.

Vivono nella foresta atlantica del Brasile orientale, spesso con areali molto ristretti ed un numero di esemplari piuttosto esiguo: per alcune specie, come Leontopithecus rosalia, sono stati avviati da tempo programmi di riproduzione in cattività che stanno dando buoni frutti.

Al genere appartengono le specie più grandi della sottofamiglia, con dimensioni complessive anche superiori ai 70 cm (di cui più della metà spetta alla coda), per un peso che sfiora i 900 g.

Hanno abitudini diurne ed arboricole: durante la notte dormono in cavità dei tronchi d'albero, ma non è raro che cerchino rifugi anche durante il giorno, per sfuggire alle ore più calde del giorno.

Vivono in gruppetti familiari, dove ambedue i genitori si prendono cura dei cuccioli, che nascono sempre a coppie.

Si nutrono principalmente d'insetti e delle loro larve, che stanano grattando nel legno marcio con le unghie appuntite: non disdegnano tuttavia di mangiare piccoli vertebrati (specialmente rettili) e frutta.

Tassonomia

Leontopithecus chrysopygus.

Al genere sono ascritte quattro specie, di forma ed aspetto simili ma dalla colorazione differente, che ne rende facile la distinzione:

• Famiglia Cebidae
  • Sottofamiglia Callitrichinae
    • Genere Leontopithecus
      • Leontopithecus caissara - leontocebo dalla testa nera
      • Leontopithecus chrysomelas - leontocebo dalla testa dorata
      • Leontopithecus chrysopygus - leontocebo dalla groppa rossa
      • Leontopithecus rosalia - leontocebo rosalia

Bibliografia

• (EN) Colin Groves, Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference, a cura di D.E. Wilson e D.M. Reeder, 3ª ed., Johns Hopkins University Press, 2005, 133, ISBN 0-8018-8221-4.

• 4 rūšys, žr. tekstą

Liūtbeždžionės (lot. Leontopithecus) – kabiauodegių (Cebidae) šeimos beždžionių gentis. Turi ilgus plaukus, kurie krinta ant pečių tarsi liūto karčiai. Gyvena tik pietryčių Brazilijoje. Sparčiai nyksta dėl miškų kirtimo ir prekybos šiomis beždžionėmis.

Gentyje 4 rūšys:

• Auksaspalvė liūtbeždžionė (Leontopithecus rosalia). Veidas tamsiai pilkas, o plaštakos ir rankų pirštai ilgi ir ploni, kad galėtų iš žievės ir plyšių iškrapštyti vabzdžių lervas. Tačiau apie keturis penktadalius maisto sudaro vaisiai, kuriuos papildo sakai ir nektaras. Maitinasi dieną, o naktį miega sąžalynuose arba dažniau medžio drevėje. Pav.
• Auksagalvė liūtbeždžionė (Leontopithecus chrysomelas)
• Juodoji liūtbeždžionė (Leontopithecus chrysopygus)
• Juodaveidė liūtbeždžionė (Leontopithecus caissara)

Vikiteka

Leeuwaapjes (Leontopithecus) zijn een geslacht van kleine apen die behoren tot de klauwaapjes die enkel voorkomen in het Atlantisch regenwoud, langs de kust van Zuidoost-Brazilië. Er zijn zo'n vier soorten. De meest bekende soort is het gouden leeuwaapje (Leontopithecus rosalia).

Beschrijving

De leeuwaapjes hebben een lange zijdeachtige vacht. Afhankelijk van de soort is de vacht goud en/of zwart van kleur. Over de kruin, de wangen ,de oren en de schouders lopen manen, waaraan de dieren hun naam 'leeuwaapje' danken. Deze manen kunnen rechtop gezet worden. De leeuwaapjes zijn de grootste klauwaapjes. Ze worden 20 tot 40 centimeter lang en 600 tot 800 gram zwaar. De staart is 26 tot 40 centimeter lang.

Verspreiding en leefgebied

Ze komen voornamelijk voor in de kustregenwouden van Zuidoost-Brazilië, het zogenaamde Atlantische regenwoud. Ze hebben een voorkeur voor primair, volwassen regenwoud, maar ze worden ook aangetroffen in secundair regenwoud en boomplantages. Het zijn boombewoners, die meestal zo'n drie tot tien meter hoog in bomen leven. Hier bieden lianen, takken en epifyten voldoende schuilplaatsen. Met gemak springen ze van tak naar tak.

Gedrag

Leeuwaapjes zijn dagdieren. 's Nachts slapen ze in boomholten (voornamelijk spechtenholen). Ze leven in groepjes van twee tot elf verwante dieren (gemiddeld drie tot zeven), bestaande uit een dominant paartje en hun nakomelingen. Volwassen dieren van hetzelfde geslacht zijn in gevangenschap zeer agressief tegenover elkaar, maar in het wild kunnen meerdere dieren van hetzelfde geslacht in één groep voorkomen.

Enkel het dominante paartje plant zich voort. Waarschijnlijk kennen de leeuwaapjes een paarseizoen. De meeste jongen worden geboren in het regenseizoen, tussen september en maart. De draagtijd duurt 125 tot 132 dagen. Tweelingen komen geregeld voor, eenlingen en drielingen zijn zeldzamer. De jongen wegen bij de geboorte gemiddeld 60,6 gram. De ogen zijn al open en de jongen hebben een vacht. Na enkele dagen zal ook de vader helpen met het dragen van de jongen. Na drie weken draagt hij voornamelijk de jongen. Ook andere dieren helpen mee met de zorg voor de jongen. De zoogtijd duurt twaalf weken. Mannetjes zijn geslachtsrijp na 24 maanden, vrouwtjes na 18 maanden. Ze kunnen in gevangenschap meer dan vijftien jaar oud worden.

Dagelijks leggen ze zo'n 1300 tot 2600 meter af door de takken. Een groepje heeft een woongebied van maximaal 200 hectare. Een gedeelte van dit woongebied wordt als territorium beschouwd, waarin geen andere groepjes leeuwapen mogen komen. Door hun manen op te zetten, waarschuwen ze andere groepjes niet in de buurt te komen.

Voedsel

Ze eten voornamelijk insecten en vruchten, aangevuld met spinnen, slakken, kleine hagedissen, kikkers, vogeleieren, kleine vogels, bloemen en plantensappen. Het meeste voedsel vinden ze op de takken, in bromelia's en tussen bladafval op lianen en takken. Rottend hout wordt afgebroken om grote insectenlarven te kunnen vinden. Om insecten te kunnen vinden in holtes en spleten in takken hebben ze vrij lange, dunne handen en vingers.

Bedreiging

Alle soorten zijn bedreigd, door habitatvernietiging (ze leven in het dichtstbevolkte gebied van Brazilië) en illegale handel. Er is van het Atlantisch regenwoud nog maar zo'n zeven procent over en dat is zo versnipperd dat de dieren aan inteelt ten onder dreigen te gaan. Van het gouden leeuwaapje zijn nog maar een paar honderd over, maar er is een vrij uitgebreid fokprogramma opgezet, waaraan o.a. Apenheul en de Smithsonian National Zoological Park van Washington D.C. deelneemt. De laatste jaren gaat het wat beter met de diersoort. In 2003 is het duizendste aapje in de natuur geboren. ondertussen zijn het al 1200

Classificatie

Er zijn vier soorten leeuwaapjes. Het zwartkopleeuwaapje (Leontopithecus caissara) werd pas in 1990 ontdekt.

• Geslacht Leontopithecus (Leeuwaapjes)
  • Gouden leeuwaapje (Leontopithecus rosalia)
  • Goudkopleeuwaapje (Leontopithecus chrysomelas)
  • Roodstuitleeuwaapje (Leontopithecus chrysopygus)
  • Zwartkopleeuwaapje (Leontopithecus caissara)

Marmozeta^[5] (Leontopithecus) – rodzaj ssaka naczelnego z rodziny pazurkowcowatych (Callithrichidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące na płd.–wsch. obszarach Brazylii^[6].

Morfologia

Długość ciała 22–34 cm, ogona 32–41 cm; masa ciała samców 540–710 g, samic 480–795 g^[6].

Systematyka

Etymologia

• Leontopithecus: gr. λεων leō, λεοντος leontos – lew; πιθηκος pithēkos – małpa^[7].
• Leontocebus: gr. λεων leōn, λεοντος leontos – lew; rodzaj Cebus Erxleben, 1777, kapucynka^[3]. Gatunek typowy: Simia rosalia Linnaeus, 1766.
• Leontideus: gr. λεωnτιδευς leōntideus – lwiątko, od zdrobnienia λεων leōn, λεοντος leontos – lew^[4]. Nowa nazwa dla Leontocebus.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[5][8][6]:

• Leontopithecus rosalia – marmozeta lwia
• Leontopithecus chrysomelas – marmozeta złotogłowa
• Leontopithecus chrysopygus – marmozeta czarna
• Leontopithecus caissara – marmozeta czarnolica

Przypisy

Mico-leão é uma denominação comum a macacos do Novo Mundo, do gênero Leontopithecus, subfamília Callitrichinae. São endêmicos da Mata Atlântica brasileira, com distribuição geográfica nos estados da Bahia, Minas Gerais, São Paulo, Rio de Janeiro e Paraná.

Também chamados de micos, são animais de hábitos diurnos, arborícolas e gregários, vivendo em grupos familiares.

Descrição

Caracterizam-se por possuir uma pelagem abundante e brilhante, principalmente ao redor da cabeça, formando uma espécie de "juba".^[3] A face é quase nua, e as mãos pés são compridos com dedos muito longos e com garras.^[3] São os maiores representantes dos Callitrichinae, chegando a pesar até 800 g e medir 76 cm de comprimento, contando com a cauda.^[3][4] Não apresentam dimorfismo sexual, apesar das fêmeas chegarem a pesar mais que os machos durante o período de gestação.^[4]

Distribuição geográfica e habitat

Os mico-leões são espécies endêmicas do Brasil, do bioma da Mata Atlântica, sendo originalmente encontrados do sul da Bahia até o litoral norte do Paraná e interior de São Paulo, ao sul do rio Tietê.^[5][6] Atualmente são encontrados apenas em algumas poucas unidades de conservação porque apresentam distribuição geográfica muito restrita.^[5] Habitam os estratos médios das copas das árvores, geralmente as florestas costeiras sempre úmidas, embora o mico-leão-preto ocorra a floresta estacional semidecidual.^[6]

Taxonomia e evolução

Estudos moleculares corroboram a hipótese de que o gênero é monofilético, onde o gênero aparece como grupo irmão do clado formado por Callimico e os saguis pequenos (gêneros Callithrix, Cebuella e Mico).^{[7][8][9][10][11]} A maioria das filogenias com base em morfologia recupera Leontopithecus como grupo irmão do clado dos saguis (gêneros Callithrix, Cebuella e Mico).^[12][13] Alguns dados moleculares sugerem uma possível ancestralidade comum entre o gênero Callimico e Leontopithecus.^[14] A diversificação das espécies de mico-leões ocorreu provavelmente a partir dos refúgios do Quaternário, sendo que o mico-leão-preto e o mico-leão-dourado compartilham um ancestral comum exclusivo, que provavelmente possuía pelagem escura.^[7][15][16] Já o mico-leão-de-cara-dourada é considerada a primeira espécie a divergir no gênero.^[17]

Callithrix jacchus

Cebuella pygmaea

Leontopithecus chrysomelas

Leontopithecus caissara

Leontopithecus rosalia

Leontopithecus chrysopygus

O mico-leão-de-cara-preta, a última espécie a ser descrita, é morfologicamente mais aparentada ao mico-leão-preto, e também é válida como espécie propriamente dita, e não subespécie do mico-leão-preto, como já havia sido sugerido por Coimbra-Filho em 1990.^{[17][2][18][19]}

Espécies

As espécies de mico-leão são facilmente distinguidas com base na coloração de sua pelagem:^[1]

Referências

Lejontamariner eller lejonapor (Leontopithecus) är ett släkte i familjen kloapor. Deras namn har de fått på grund av den manliknande hårväxten runt ansiktet. I släktet finns fyra arter.

Utbredning

Släktet förekommer uteslutande i sydöstra Brasilien. Med ett antal på 1300 primater.

Utseende

Lejontamariner har en svart eller gulaktig päls som är lång och mjuk. I ansiktet saknar de hår. Namnet syftar på långa hår kring ansiktet som påminner om lejonets man. Kroppen utan svans är 20 till 34 cm lång och svansens längd ligger mellan 30 och 40 cm. Vikten är 500 till 800 gram.^[1]

Levnadssätt

Arterna i släktet vistas företrädesvis i blöta regnskogar och där uppe i träden. Som alla andra kloapor är de aktiva på dagen och för att vila uppsöker de hål i träden.^[1] De är bra på att klättra, springa och hoppa genom skogen och de kan ibland göra tre meter långa hopp.

Lejontamariner lever i grupper som ofta består av ett föräldrapar och deras ungar från olika år. Flocken har vanligen 3 till 7 medlemmar och i sällsynta fall upp till 16 medlemmar.^[1] Främmande hannar är ofta mycket aggressiva mot varandra men om de tillhör samma familj kan de leva tillsammans i könsmogen ålder.^[1] Pälsvårdnad och uppdelning av födan är viktig för gruppens sociala sammanhållning. De kommunicerar med olika skrik och avlägsnar sig inte utom synhåll från varandra. Mot främmande djur försvarar sig lejontamariner med skrik och aggressiv ansiktsmimik.

Födan

Arterna i släktet är allätare som tar både animalisk föda (insekter, spindlar, grodor, ödlor, fågelägg och mindre däggdjur) och växtämnen (huvudsakligen frukt men även blommor, frön).^[1]

Fortplantning

I varje grupp är det oftast bara den dominanta honan som kan få ungar, men det finns undantag. De flesta ungar föds mellan september och mars. Honan är två till tre veckor parningsberedd och efter 125 till 132 dagar dräktighet föds vanligen tvillingar. Ibland består kullen av en unge och ibland av upp till fyra ungar. Nyfödda ungar har redan öppna ögon och päls. Några dagar efter födseln blir hannen huvudansvarig för ungarna men alla andra individer i gruppen hjälper till. Efter tre månader slutar honan att dia. Lejontamariner är efter 18 (honor) till 24 (hannar) månader könsmogna.^[1]

Medellivslängden i fångenskap ligger vid 15 år, eller något mer. Den äldsta kända individen blev lite över 28 år gammal.^[1]

Hot

Släktets naturliga fiender är kattdjur, ormar och rovfåglar. Ett större hot är däremot förstörelsen av apornas levnadsområde. Ibland fångas dessa djur illegalt för att säljas på den svarta marknaden. IUCN listar svarthuvad lejontamarin som akut hotad (CR) och de andra tre som starkt hotade (EN).^[2]

Arterna

Släktet bildas av fyra arter:^[3][4]

• Svarthuvad lejontamarin (Leontopithecus caissara)
• Gyllenhuvad lejontamarin (Leontopithecus chrysomelas)
• Svart lejontamarin (Leontopithecus chrysopygus)
• Vanlig lejontamarin (Leontopithecus rosalia)

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 15 juni 2006.

Noter

1. ^ [a b c d e f g] Nowak, R. M. (1999) s.567-569 online
2. ^ Leontopithecus på IUCN:s rödlista, besökt 13 mars 2012.
3. ^ Wilson & Reeder, red (2005). ”Leontopithecus” (på engelska). Mammal Species of the World. Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4
4. ^ svenska namn enligt: Svensson, Tom (2009). Tamarinerna: regnskogens lejon : [möten med en av världens mest okända och nyligen upptäckta apor]. Snart går solen ner - en serie om utrotningshotade djur ; 1. Växjö: Vildmarksbiblioteket/Munin. Libris 11365275. ISBN 978-91-975543-7-4 (inb.)

Tryckta källor

• Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0-8018-5789-9

Посилання

• http://www.thewildones.org/Animals/tamarin.html
• Primate Info Net Leontopithecus Factsheets

Leontopithecus là một chi động vật có vú trong họ Cebidae, bộ Linh trưởng. Chi này được Lesson miêu tả năm 1844.^[1] Loài điển hình của chi này là Leontopithecus marikina Lesson, 1840 (= Simia rosalia Linnaeus, 1766).

Các loài

Chi này gồm các loài:

• Leontopithecus rosalia
• Leontopithecus chrysomelas
• Leontopithecus chrysopygus
• Leontopithecus caissara

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Leontopithecus tại Wikispecies

Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Золотистая львиная игрунка (Leontopithecus rosalia)

Чёрная львиная игрунка (Leontopithecus chrysopygus)

Львиные игрунки — это всеядные животные, которые питаются как животной (насекомые, пауки, улитки, птичьи яйца и маленькие позвоночные животные), так и растительной пищей (преимущественно плоды).

Размножение

В пределах группы всегда размножается только одна пара, даже если имеется несколько взрослых животных одного пола. После 120—130 дней беременности самка рожает чаще близнецов. Вся группа участвует в воспитании детёнышей, однако в первую очередь их отец. В 3 месяца их отучают от себя, а в возрасте от 18 до 24 месяцев они становятся половозрелыми. По причине социальной структуры первое размножение животных происходит ещё позже.

Продолжительность жизни львиной игрунки составляет до 18 лет.

Угрозы

Кошачьи, змеи и соколообразные относятся к естественным врагам львиных игрунок. Тем не менее, основная угроза заключается в разрушении их жизненного пространства. Сельва юго-восточной Бразилии сильнее чем другие области затронута вырубкой, в этом регионе существует незатронутым совсем небольшой участок леса. К тому же животных часто нелегально отлавливают и продают как домашних животных на чёрном рынке. Поэтому львиные игрунки относятся к видам приматов, находящихся под угрозой. Все 4 вида находятся под угрозой, чернолицая львиная игрунка находится согласно МСОП под угрозой вымирания (категория — critically endangered).

Виды

Названия приведены в соответствии с АИ^[1]

• Золотистая львиная игрунка (Leontopithecus rosalia), или золотистая игрунка^[4], золотистый львиный тамарин^[4], или розалия^[4]
• Золотистоголовая львиная игрунка (Leontopithecus chrysomelas) имеет чёрное тело, золотистого цвета только грива и передние лапы.
• Чёрная львиная игрунка (Leontopithecus chrysopygus) почти полностью чёрная, лишь ягодицы имеют красно-коричневый окрас.
• Чернолицая львиная игрунка (Leontopithecus caissara) имеет жёлтое тело, только грива, лапы и хвост окрашены в чёрный цвет.

Примечания

金獅面狨 Leontopithecus rosalia
金头獅面狨 Leontopithecus chrysomelas
黑獅面狨 Leontopithecus chrysopygus
黑臉獅面狨Leontopithecus caissara

獅面狨屬（學名 Leontopithecus），為狨亞科的一屬，屬於新世界猴，共分爲四種。生活在巴西的東部雨林地區，樹栖性。獅面狨的體重一般為900科，體長30釐米，尾長45釐米。它們主要以樹皮下的昆蟲為食，有時也吃蛇、小蜥蜴和水果。

群居動物，一對獅面狨共同照顧它們的孩子。

獅面狨是白天活動的動物，晚上睡在樹洞中，天熱時也常尋找陰涼処休息。

L. chrysopygus

사자타마린, 라이온타마린 또는 갈기 마모셋은 사자타마린속(Leontopithecus)에 속하는 직비원류 영장류의 총칭이다. 4종을 포함하고 있다.

하위 종

사자타마린 종들의 차이는 기본적으로 털 색깔로 나뉘며, 쉽게 구분할 수 있다.:^[1]

• 황금사자타마린 (L. rosalia) — 전체적으로 황금빛 털이 덮여 있으며, 갈기는 어두운 색 또는 검은색을 띄기도 한다.
• 황금머리사자타마린 (L. chrysomelas) — 황금빛 얼굴과 팔다리 그리고, 꼬리와 검은색 털
• 검은사자타마린 또는 황금궁둥이사자타마린 (L. chrysopygus) — 어두운 황금빛 궁둥이와 검은색 털
• 검은얼굴사자타마린 또는 수퍼라구이사자타마린 (L. caissara) — 검은 얼굴과 팔다리 그리고 꼬리와 황금빛 털

계통 분류

비단원숭이과의 계통 분류는 다음과 같다.^[3]

사자타마린속

괼디원숭이속

마모셋(비단마모셋속, 미코속, 루스말렌난쟁이마모셋속, 피그미마모셋속)

검은망토타마린속

타마린속

같이 보기

• 타마린속 (Saguinus)

각주