Asiya camışları (lat. Bubalus) — Boşbuynuzlular fəsiləsinin öküzlər yarımfəsiləsinə aid heyvan cinsi.Azərbaycanda camış ən qədim zamanlardan bəri yetişdirilir. Dağıstan MR, Kuban, Qara dəniz sahilləri, Krım və Dunay çayı ətrafında da camışçılıq inkişaf etmişdir. Vəhşi camışlara Hindistanın bəzi tropik meşələrində, xüsusən şərq bataqlıqlarında, mərkəzi əyalətlərində, habelə Seylon adasının şərqində indi də rast gəlmək olur. Təbii xassələrinə görə camış susevər (hidrofil) heyvandır. Camış əhliləşdirilmiş halda Malay adaları, Çin, Yaponiya, İran, Misir və Türkiyədə xeyli miqdarda yayılmışdır. Cənubi Avropada camışlar Bolqarıstan, Ruminiya, Albaniya, Macarıstan, Yunanıstan, Yuqoslaviya və başqa Balkan ölkələrində, hətta az miqdarda Çexoslovakiyada, Cənubi İtalyanın Kalabriya hissəsində və Siciliya adasında da yetişdirilir. Bu ölkələrdə yağıntı az olsa da, çoxlu çay və su mənbələri vardır. Camış isti günlərdə həmişə nohurlarda, bataqlıq yerlərdə, durğun sularda, gölməçələrdə, yaxud çaylarda yatmağı sevir. Suda olduqda camışın ancaq başı kənarda qalır, baş adətən bel ilə bir hündürlüklə durur, bu da onun suda yaşamaq adəti ilə əlaqədardır. İqlimi quru və isti yerlərdə camışlar gündə bir neçə dəfə, xüsusən sağımdan qabaq çimizdirildikdə dincəlirlər. Rəng və buynuz kimi bəzi xüsusiyyətlərinə görə camışlar birtipli heyvan kimi görünür. Lakin yüz illər ərzində müxtəlif həyat və ekoloji şəraitdə, insan əməyinin iştirakı ilə camış əhliləşdirilərək, müxtəlif xüsusiyyətlərə malik olan cinslərə ayrılmışdır.
Öz tarixi (filogenetik) inkişafı etibarı ilə camış qədim heyvanlardan biridir. Camış növü Boz cinsi, Cavicorniya boş buynuzlular ailəsi, Selenodonta yarımay dişilər, yaxud Reminanta gövşəyənlər yarım dəstəsi, nəhayət Artiodatlya cütdırnaqlılar dəstəsinə mənsubdur. Qazıntılarda təsadüf edilən qalıqlarına görə, camışın qədim vəhşi formasına (Bubalis trigietricornis) yaxın olanı və hazırda yaşayan müxtəlif camış növlərindən biri Bubalis depressicorniya anoadır. Anoa vəhşi camışının cidov hündürlüyü 83 sm-ə qədər olur. Buna Selebes və başqa İndoneziya adalarında indiyənədək təsadüf edilir. Onun tünd qonur və tünd-boz rəngli arxaya yönələn buynuzları vardır, başının boyun ilə birləşən yeri, təpəsi-əmgəyi daraqsız və yumrudur. Camış antilop ilə qaramal arasında keçid forma hesab edilir. Əhliləşmiş mindora camışına (Bub.mindorensis) çox vaxt Mindoro və Filippin adalarında təsadüf edilir və çəkisi çox ağırdır. Mindoro camışı anoa ilə adi camış arasında orta yer tutur. Bu camışın düz çıxan qısa buynuzları vardır, rəngi qaradır, buynuzlarının ucları azacıq içəriyə əyilmiş olur. Adi camış iki qrupa bölünür, bunların biri Afrika, ikincisi isə Asiya camışlarıdır.
Asiya camışları (lat. Bubalus) — Boşbuynuzlular fəsiləsinin öküzlər yarımfəsiləsinə aid heyvan cinsi.Azərbaycanda camış ən qədim zamanlardan bəri yetişdirilir. Dağıstan MR, Kuban, Qara dəniz sahilləri, Krım və Dunay çayı ətrafında da camışçılıq inkişaf etmişdir. Vəhşi camışlara Hindistanın bəzi tropik meşələrində, xüsusən şərq bataqlıqlarında, mərkəzi əyalətlərində, habelə Seylon adasının şərqində indi də rast gəlmək olur. Təbii xassələrinə görə camış susevər (hidrofil) heyvandır. Camış əhliləşdirilmiş halda Malay adaları, Çin, Yaponiya, İran, Misir və Türkiyədə xeyli miqdarda yayılmışdır. Cənubi Avropada camışlar Bolqarıstan, Ruminiya, Albaniya, Macarıstan, Yunanıstan, Yuqoslaviya və başqa Balkan ölkələrində, hətta az miqdarda Çexoslovakiyada, Cənubi İtalyanın Kalabriya hissəsində və Siciliya adasında da yetişdirilir. Bu ölkələrdə yağıntı az olsa da, çoxlu çay və su mənbələri vardır. Camış isti günlərdə həmişə nohurlarda, bataqlıq yerlərdə, durğun sularda, gölməçələrdə, yaxud çaylarda yatmağı sevir. Suda olduqda camışın ancaq başı kənarda qalır, baş adətən bel ilə bir hündürlüklə durur, bu da onun suda yaşamaq adəti ilə əlaqədardır. İqlimi quru və isti yerlərdə camışlar gündə bir neçə dəfə, xüsusən sağımdan qabaq çimizdirildikdə dincəlirlər. Rəng və buynuz kimi bəzi xüsusiyyətlərinə görə camışlar birtipli heyvan kimi görünür. Lakin yüz illər ərzində müxtəlif həyat və ekoloji şəraitdə, insan əməyinin iştirakı ilə camış əhliləşdirilərək, müxtəlif xüsusiyyətlərə malik olan cinslərə ayrılmışdır.
Öz tarixi (filogenetik) inkişafı etibarı ilə camış qədim heyvanlardan biridir. Camış növü Boz cinsi, Cavicorniya boş buynuzlular ailəsi, Selenodonta yarımay dişilər, yaxud Reminanta gövşəyənlər yarım dəstəsi, nəhayət Artiodatlya cütdırnaqlılar dəstəsinə mənsubdur. Qazıntılarda təsadüf edilən qalıqlarına görə, camışın qədim vəhşi formasına (Bubalis trigietricornis) yaxın olanı və hazırda yaşayan müxtəlif camış növlərindən biri Bubalis depressicorniya anoadır. Anoa vəhşi camışının cidov hündürlüyü 83 sm-ə qədər olur. Buna Selebes və başqa İndoneziya adalarında indiyənədək təsadüf edilir. Onun tünd qonur və tünd-boz rəngli arxaya yönələn buynuzları vardır, başının boyun ilə birləşən yeri, təpəsi-əmgəyi daraqsız və yumrudur. Camış antilop ilə qaramal arasında keçid forma hesab edilir. Əhliləşmiş mindora camışına (Bub.mindorensis) çox vaxt Mindoro və Filippin adalarında təsadüf edilir və çəkisi çox ağırdır. Mindoro camışı anoa ilə adi camış arasında orta yer tutur. Bu camışın düz çıxan qısa buynuzları vardır, rəngi qaradır, buynuzlarının ucları azacıq içəriyə əyilmiş olur. Adi camış iki qrupa bölünür, bunların biri Afrika, ikincisi isə Asiya camışlarıdır.
Bubalus a zo ur genad e rummatadur ar bronneged, ennañ bualed Azia.
Bubalus és un gènere de bòvids al qual pertanyen les següents espècies:
Alguns zoòlegs divideixen el búfal aquàtic en dues o tres espècies; el búfal aquàtic domèstic, el búfal de les Filipines i el bùfal aquàtic silvestre, aquest darrer és l'antecessor del búfal aquàtic domèstic. Alguns búfals són búfals nans a causa del nanisme insular.
Asijský buvol (Bubalus) je jeden ze čtyř rodů podčeledi tuři. Rod je zastoupen dvěma druhy:
Domestikovanou formou asijského buvola je buvol domácí (Bubalus arnee f. bubalus), zvaný kerabi.
Bøfler (Bubalus) er en slægt af skedehornede.
Bøfler (Bubalus) er en slægt af skedehornede.
Slægt Bubalus Vandbøffel (B. bubalus) Asiatisk vandbøffel (B. arnee) Lavlandsanoa (B. depressicornis) Bjerganoa (B. quarlesi) Tamarau (B. mindrensis)Die Asiatischen Büffel (Bubalus) sind eine Gattung der Rinder, die in vier Arten über Süd- und Südostasien verbreitet ist. In geschichtlicher Zeit reichte ihr Verbreitungsgebiet westwärts bis Vorderasien und nordwärts bis China, in der letzten Eiszeit umschloss es auch Nordafrika. Durch den Menschen wurden Asiatische Büffel auch auf andere Kontinente gebracht.
Nur der Wasserbüffel (Bubalus arnee) ist weit verbreitet und gut bekannt. Die übrigen Arten asiatischer Büffel sind auf kleine Inseln beschränkt.
Ausgestorbene Arten
Der Tamarau kommt nur auf der philippinischen Insel Mindoro vor. Tiefland- und Berg-Anoa bilden die Untergattung Anoa und werden gelegentlich als eine Art zusammengefasst. Sie sind auf der indonesischen Insel Sulawesi und der kleinen Nachbarinsel Buton endemisch. In Europa kam im Pleistozän ebenfalls eine Art, der Europäische Wasserbüffel (Bubalus murrensis) vor.
2017 wurde die fossile Anoa-Art Bubalus grovesi aus dem Süden Sulawesis beschrieben.[1]
Die Asiatischen Büffel (Bubalus) sind eine Gattung der Rinder, die in vier Arten über Süd- und Südostasien verbreitet ist. In geschichtlicher Zeit reichte ihr Verbreitungsgebiet westwärts bis Vorderasien und nordwärts bis China, in der letzten Eiszeit umschloss es auch Nordafrika. Durch den Menschen wurden Asiatische Büffel auch auf andere Kontinente gebracht.
Nur der Wasserbüffel (Bubalus arnee) ist weit verbreitet und gut bekannt. Die übrigen Arten asiatischer Büffel sind auf kleine Inseln beschränkt.
Wasserbüffel (Bubalus arnee (Kerr, 1792)) Tamarau (Bubalus mindorensis Heude, 1888) Tiefland-Anoa (Bubalus depressicornis (C. H. Smith, 1827)) Berg-Anoa (Bubalus quarlesi (Ouwens, 1910)) die Einteilung des Hauswasserbüffel, ehemals Bubalus bubalis, ist umstritten.Ausgestorbene Arten
† Europäischer Wasserbüffel (Bubalus murrensis) † Bubalus grovesi † Bubalus mephistopheles † Bubalus cebuensis † Bubalus palaeokerabauDer Tamarau kommt nur auf der philippinischen Insel Mindoro vor. Tiefland- und Berg-Anoa bilden die Untergattung Anoa und werden gelegentlich als eine Art zusammengefasst. Sie sind auf der indonesischen Insel Sulawesi und der kleinen Nachbarinsel Buton endemisch. In Europa kam im Pleistozän ebenfalls eine Art, der Europäische Wasserbüffel (Bubalus murrensis) vor.
2017 wurde die fossile Anoa-Art Bubalus grovesi aus dem Süden Sulawesis beschrieben.
Tekst üüb Öömrang Asiaatisk büfler (Bubalus) san en skööl faan hurndiarten. Diar hiar schauer slacher tu. Diarfaan as bluas di weederbüfel (Bubalus arnee) gud bekäänd.
Asiaatisk büfler (Bubalus) san en skööl faan hurndiarten. Diar hiar schauer slacher tu. Diarfaan as bluas di weederbüfel (Bubalus arnee) gud bekäänd.
'S e mamal ceithir-chasach, coltach ri bò a tha ann am buabhall[1][2][3] (iolra: buabhallan). Tha ceann molach mòr air, is druim crotach. Tha iad Aimearaganach, neo Eòrpach (tha iad gann anns an Roinn-Eòrpa a-nis).
'S e mamal ceithir-chasach, coltach ri bò a tha ann am buabhall (iolra: buabhallan). Tha ceann molach mòr air, is druim crotach. Tha iad Aimearaganach, neo Eòrpach (tha iad gann anns an Roinn-Eòrpa a-nis).
Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru
Bubalus ni jenasi katika nusufamilia Bovinae. Spishi zake zinafanana na nyati-maji. Jenasi hii ina spishi sita ndani yake:
Kundi la nyati-maji wa mwitu
Nyati-maji wa kike na ndama
Anoa
Anoa-milima
Tamarau
Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Bubalus es un genere de placentalia.
Lo genre Bubalus regropa los bufles asiatics.. Lo bufle es infeudat a l’estat salvatge dels mitans umids, es atirat per las zonas aquaticas e existís pas de « bufle de tèrra », al mens de nomenar atal lo genre salvatge african Syncerus, qu’a una morfologia diferenta.
Segon ITIS (29 janvier 2014), aqueste genre de bufles comprend quatre espècias originàrias d'Asia:
E una espècia atudada:
Paleobiology Database (29 janvier 2014) dona las espècias desaparegudas:
Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru
Bubalus ni jenasi katika nusufamilia Bovinae. Spishi zake zinafanana na nyati-maji. Jenasi hii ina spishi sita ndani yake:
B. arnee (Nyati-maji wa mwitu) B. bubalis (Nyati-maji) B. depressicornis (Anoa) B. mephistopheles (Nyati-maji pembe-fupi) B. mindorensis (Tamarau) B. quarlesi (Anoa-milima)Ang saring Bubalus ay miyebro ng mga hayop na wangis-baka (bovine).
Bubalus es un genere de placentalia.
Lo genre Bubalus regropa los bufles asiatics.. Lo bufle es infeudat a l’estat salvatge dels mitans umids, es atirat per las zonas aquaticas e existís pas de « bufle de tèrra », al mens de nomenar atal lo genre salvatge african Syncerus, qu’a una morfologia diferenta.
Ο Βούβαλος είναι γένος μεγάλων αρτιοδάκτυλων μηρυκαστικών θηλαστικών που συγγενεύει με το βόδι γι΄ αυτό και ανήκει στην οικογένεια των βοειδών. Χαρακτηριστικότερο είδος είναι ο Βούβαλος η βούβαλις (Bubalus bubalis) συνών. Βούβαλος ο κοινός (Bubalus vulgaris) ή ινδικός (Bubalus indicus) ή ασιατικός. Κατάγεται από τις Ινδίες, από όπου τον 5ο αι. μ.Χ. με τις επιδρομές του Αττίλα, διαδόθηκε σε πολλά μέρη και εξημερώθηκε.
Πρόκειται για μεγαλόσωμα ζώα που το ύψος τους κυμαίνεται από 1 - 1,50 μ. στο ακρώμιο και το βάρος τους, το οποίο ποικίλλει, μπορεί να φτάσει τα 1.000 κιλά. Το τρίχωμά του έχει χρώμα μαύρο, κοκκινωπό ή τεφρό. Είναι αραιό ή πυκνό, ανάλογα με την εποχή ή τη χώρα στην οποία ζει. Το καλοκαίρι μοιάζει σαν να μην έχει καθόλου τρίχωμα. Το αρσενικό έχει μεγάλα και τοξοειδή κέρατα που σχηματίζουν ένα είδος στεφάνης με περίμετρο περίπου 1,80 μ. Είναι ζώα ανθεκτικά στις ασθένειες και στο κρύο, χορτοφάγα που βόσκουν την αυγή και το δειλινό, ενώ τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας μένουν ξαπλωμένα μηρυκάζοντας την τροφή τους. Το θηλυκό γεννά ένα μικρό μετά από κυοφορία 310 ημερών. Σε ηλικία 4 -5 χρόνων το μικρό είναι ώριμο άτομο. Η διάρκεια της ζωής του είναι κατά μέσο όρο 17-20 χρόνια. Του αρέσει να βυθίζεται στο νερό ή και στον βούρκο αφήνοντας μόνο το κεφάλι του απέξω. Αυτό το κάνει για να αποφεύγει τα τσιμπήματα των εντόμων. Ζει μόνος ή και σε αγέλες. Απαντά στο Βόρνεο, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδία και στη Μαλαισία. Το εξημερωμένο βουβάλι απαντά σε πολλά κράτη της Ευρώπης, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Αίγυπτο, στην Ιταλία κ.α. Στην Ελλάδα απαντά στην Μακεδονία, ιδιαίτερα στα παραλίμνια της Κερκίνης και στη Θράκη.[1]
Ο βούβαλος εκτρέφεται για την εργασία που παρέχει (έλξη όργωμα) στις μη ανεπτυγμένες αγροτικές περιοχές, αλλά και για το κρέας, το δέρμα, το γάλα του και τα υποπροϊόντα του που θεωρούνται καλής ποιότητας.
Οι νεροβούβαλοι αγγλ. (waterbuffalus) στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ήταν περίπου 75.000 – με την εκβιομηχάνιση όμως της γεωργίας και κυρίως την εισαγωγή βελτιωμένης ράτσας αγελάδων που αποδίδουν δεκαπλάσια σχεδόν παραγωγή γάλακτος σε σχέση με αυτούς ήταν οι κύριοι παράγοντες βαθμιαίας ελάττωσης του. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 οι εναπομείναντες πληθυσμοί εντάχθηκαν σ' ένα πρόγραμμα διατήρησης ως σπάνια φυλή αγροτικών ζώων που κινδυνεύει με εξαφάνιση κι από τότε ο πληθυσμός τους άρχισε να ανακάμπτει.[2] Σήμερα, υπάρχουν περίπου 2.500 νεροβούβαλοι σε όλη την Ελλάδα εκ των οποίων οι 1.800 πέριξ της Κερκίνης και οι υπόλοιποι που κι αυτοί προέρχονται από τις παραλίμνιες περιοχές της εμπλούτισαν τις παραλίμνιες περιοχές της Μικρής Πρέσπας, τον κόλπο του Αμβρακικού και το δέλτα του Σπερχειού
Τα λιοντάρια είναι ο βασικός φυσικός θηρευτής του βούβαλου.Όταν κυνηγούν ομαδικά είναι σε θέση να σκοτώσουν ακόμα και ενήλικα ζώα αν και σπάνια επιτίθενται σε πλήρως ανεπτυγμένα ενήλικα και υγιή αρσενικά από φόβο τυχόν τραυματισμού. Ο Κροκόδειλος του Νείλου περιστασιακά μόνο κυνηγάει βουβάλια σε περιόδους που σπανίζει η τροφή του ενώ συχνές είναι οι επιθέσεις σε αυτά τα βοειδή από κροκόδειλους του αλμυρού νερού στην Ινδία.Τέλος οι τίγρεις στην Ασία επιτίθενται στα μικρά ή τα άρρωστα ζώα.
Το βουβάλι, σε άγρια κατάσταση που είναι γνωστά ως αγριοβούβαλοι (γένος Bison), ιθαγενή της Βόρειας Αμερικής και της Βόρειας Ευρώπης, χαρακτηρίζονται με την ονομασία βίσονας· ζει στα πυκνά δάση, κοντά στα ποτάμια.
Η γαλοκτοπαραγωγή ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα στην οποία εκτρέφεται. Στην Άπω Ανατολή η απόδοση φτάνει τα 4.000 κιλά το χρόνο.[3] Στις περιοχές της Δύσης η απόδοση είναι μικρότερη. Στη Βουλγαρία π.χ. η απόδοση είναι 1.500 κιλά γάλα το χρόνο. Η περιεκτικότητα του βουβαλίσιου γάλακτος σε λίπος είναι διπλάσια του αγελαδινού.[4]
Ο Βούβαλος είναι γένος μεγάλων αρτιοδάκτυλων μηρυκαστικών θηλαστικών που συγγενεύει με το βόδι γι΄ αυτό και ανήκει στην οικογένεια των βοειδών. Χαρακτηριστικότερο είδος είναι ο Βούβαλος η βούβαλις (Bubalus bubalis) συνών. Βούβαλος ο κοινός (Bubalus vulgaris) ή ινδικός (Bubalus indicus) ή ασιατικός. Κατάγεται από τις Ινδίες, από όπου τον 5ο αι. μ.Χ. με τις επιδρομές του Αττίλα, διαδόθηκε σε πολλά μέρη και εξημερώθηκε.
Жаныштар - чамустар, буйволдор (лат. Bubalus) – көңдөй мүйүздүү сүт эмүүчүлөрдүн жакын уруулары. Көбүнчө 2 урууну (Азия жана Африка жаныштары) бириктирет. Дене узундугу 100–290 см, куйругу 15–90 см, бийиктиги 62–180 см, салмагы 150–1200 кг. Башы чоң, моюну кыска, буттары жоон ири жаныбар. Эркеги ургаачысынан чоң, мүйүзү да узунураак, жүнү кара күрөң же каралжын. Азия жаныштары Түштүк жана Түштүк Чыгыш Азияда жашайт. Көбүнчө калың токойлорду, саздуу жерлерди байырлайт, сууда жакшы сүзөт. Афика жаныштары Сахарадан түштүктү карай түрдүү ландшафтты (кургак саваннадан тропик токойлоруна чейин) мекендейт. Негизинен өсүмдүк жалбырагы, бутагы, мөмөлөрү, чөп, суу өсүмдүктөрү менен азыктанат. Жупташып же чоң топ түзүп (кээде 2000ге чейин) жүрүшөт. 25–30 жыл жашашат. Колго үйрөтүлгөн породалары бүт дүйнөгө таралган. Жаныштар оор жүк ташуу жана сүт алуу үчүн пайдаланылат. Азия жаныштарнын жапайы популяциясы азайып кеткен. Жаныштартын бардык түрү ТКЭСтин Кызыл китебине катталган.
Гамиш (Bubalus) —
Гомаш — ахмаӀаш йолу бежнаши юкъара цӀе ю.
Гомаш — ахмаӀаш йолу бежнаши юкъара цӀе ю.
Bubalus is a genus of Asiatic bovines that was proposed by Charles Hamilton Smith in 1827. Bubalus and Syncerus form the subtribe Bubalina, the true buffaloes.
The International Code of Zoological Nomenclature and classification of domestic animals as species, subspecies, races or breeds has been discussed controversially for many years and was inconsistent between authors.[1] Assessors of the Food and Agriculture Organization consider domestic water buffalo populations as breeds.[2]
Bubalus species comprise the domestic water buffalo (B. bubalis), the wild water buffalo (B. arnee), the tamaraw (B. mindorensis), the lowland anoa (B. depressicornis), and the mountain anoa (B. quarlesi).[3] The latter two anoa species were proposed to form a subgenus within Bubalus.[4]
Smith described Bubalus as low in proportion to the bulk with very solid limbs, a small dewlap and a long, slender tail; the head is large with a strong convex-shaped narrow forehead, large eyes and funnel-shaped ears; horns are lying flat or bending laterally with a certain direction to the rear; the female udder has four mammae.[5] Lydekker added that the line of back is nearly straight with 13 pairs of ribs; the tail is tufted and reaching about to the hocks; the horns are more or less markedly triangular for the greater part of their length and situated low down on the skull; the muzzle is broad, and the hair sparse in adults.[6]
This genus comprises the following living species:[7]
The 2013 checklist of the Catalogue of Life lists as "accepted" five species binomina in the genus Bubalus:
Bubalus arnee is not listed here.[8]
The Integrated Taxonomic Information System lists the same five species binomina as valid; it also lists as valid six subspecies of Bubalus bubalis:[9]
The following extinct fossil species have been described:
Bubalus is a genus of Asiatic bovines that was proposed by Charles Hamilton Smith in 1827. Bubalus and Syncerus form the subtribe Bubalina, the true buffaloes.
The International Code of Zoological Nomenclature and classification of domestic animals as species, subspecies, races or breeds has been discussed controversially for many years and was inconsistent between authors. Assessors of the Food and Agriculture Organization consider domestic water buffalo populations as breeds.
Bubalus species comprise the domestic water buffalo (B. bubalis), the wild water buffalo (B. arnee), the tamaraw (B. mindorensis), the lowland anoa (B. depressicornis), and the mountain anoa (B. quarlesi). The latter two anoa species were proposed to form a subgenus within Bubalus.
Bubalo estas genro de bovenoj. Inter la bubaloj estas la akvobubalo, la anoo, kaj la tamaruo.
Aliaj specioj de bestoj tre similas al la bubaloj, kaj foje oni nomas ilin bubalo. Ekzemploj estas:
Bubalo estas genro de bovenoj. Inter la bubaloj estas la akvobubalo, la anoo, kaj la tamaruo.
genro : BUBALO - Bubalus specio : † bubalo tejlharda - Bubalus teilhardi subgenro : bubalo - Bubalus specio : Akvobubalo - Bubalus (Bubalus) arnee subspecio : bubalo (bubalo) arnio hindia - Bubalus (Bubalus) arnee arnee - subspecio : bubalo (bubalo) arnio cejlona - Bubalus (Bubalus) arnee migona subspecio : bubalo (bubalo) arnio asama - Bubalus (Bubalus) arnee fulvus subspecio : bubalo (bubalo) arnio bornea - Bubalus (Bubalus) arnee hosei subspecio : bubalo (bubalo) arnio mindora - Bubalus (Bubalus) arnee mindorensis specio : Bubalus cebuensis (formortinta) specio : Tamaruo, Bubalus mindorensis subgenro : Anoo - Anoa specio : bubalo (anoo) anoo - Bubalus (Anoa) depressicornis – subspecio : bubalo (anoo) anoo baslanda - Bubalus (Anoa) depressicornis depressi-cornis - subspecio : bubalo (anoo) anoo altlanda - Bubalus (Anoa) depressicornis quarlesi subspecio : bubalo (anoo) anoo fergusona - Bubalus (Anoa) depressicornis fergusoni -Aliaj specioj de bestoj tre similas al la bubaloj, kaj foje oni nomas ilin bubalo. Ekzemploj estas:
La sinceroj el la afrika genro Syncerus: la ruĝa bubalo kaj la nigra bubalo La bizonoj el la eŭropa kaj amerika genro Bison: la Eŭropa bizono kaj la Amerika bizono.
Bubalus es un género de mamíferos artiodáctilos pertenecientes a la subfamilia Bovinae; son conocidos vulgarmente como búfalos.
Algunos zoólogos dividen el búfalo de agua en dos especies: véase Bubalus bubalis.
Bubalus es un género de mamíferos artiodáctilos pertenecientes a la subfamilia Bovinae; son conocidos vulgarmente como búfalos.
Bubalus generoa Bovinaeren barruko azpifamiliako bat da. Animalia handiak dira, belarjaleak, eta ekonomikoki garrantzitsuak, adibidez behiak, bufalo.
Bubalus generoa Bovinaeren barruko azpifamiliako bat da. Animalia handiak dira, belarjaleak, eta ekonomikoki garrantzitsuak, adibidez behiak, bufalo.
Le genre Bubalus regroupe les buffles asiatiques. Traduction de l'anglais water buffalo, l'appellation pour ce genre de « buffle d'eau » que l'on rencontre parfois, est un pléonasme en français (pas en anglais où elle sert à distinguer le buffle du bison également appelé buffalo). En effet le buffle, inféodé à l'état sauvage aux milieux humides, reste très attiré par les zones aquatiques et il n'existe pas de « buffle de terre », à moins d'appeler ainsi le genre sauvage africain Syncerus, qui a une morphologie différente.
Une étude récente (2021), en réévaluant la distribution spatiotemporelle et l'écologie des mammifères préhistorique des steppes à Mammouths du Nord-est de l'Asie (en Chine) a montré, sur la base de la datation directe au radiocarbone et de ZooMS, « la présence crédible de Bubalus, généralement interprété comme un élément faunique de climat doux au Pléistocène, au sein du complexe faunique Mammuthus-Coelodonta (Mammouth laineux-Rhinocéros laineux) à Yanjiagang »[1]. Selon les auteurs, ceci « souligne le scénario unique de ce biome en Asie du Nord-Est, où la faune a montré une sensibilité aux effets synergiques des oscillations climatiques et des traits géographiques locaux »[1].
Selon ITIS (29 janvier 2014)[2], ce genre de buffles comprend quatre espèces originaires d'Asie :
Ainsi qu'une espèce éteinte :
Paleobiology Database (29 janvier 2014)[4] recense en outre plusieurs espèces disparues :
Portrait d'un bubalus au Cambodge. Juillet 2014. Le genre Bubalus regroupe les buffles asiatiques. Traduction de l'anglais water buffalo, l'appellation pour ce genre de « buffle d'eau » que l'on rencontre parfois, est un pléonasme en français (pas en anglais où elle sert à distinguer le buffle du bison également appelé buffalo). En effet le buffle, inféodé à l'état sauvage aux milieux humides, reste très attiré par les zones aquatiques et il n'existe pas de « buffle de terre », à moins d'appeler ainsi le genre sauvage africain Syncerus, qui a une morphologie différente.
Bubalus é un xénero de mamíferos artiodáctilos pertencentes á familia dos bóvidos, subfamilia dos bovinos,[1] coñecidos vulgarmente como búfalos.
Algúns zoólogos dividen os búfalos acuáticos (Bubalus bubalus) en tres especies:.[2]
Bubalus é un xénero de mamíferos artiodáctilos pertencentes á familia dos bóvidos, subfamilia dos bovinos, coñecidos vulgarmente como búfalos.
Bubalus adalah genus dari keluarga sapi-sapian (Bovidae) yang mencakup:
Bubalus adalah genus dari keluarga sapi-sapian (Bovidae) yang mencakup:
Kerbau, Bubalus bubalis Kerbau liar, Bubalus arnee Anoa dataran rendah, Bubalus depressicornis Anoa pegunungan, Bubalus quarlesi Tamaraw, Bubalus mindorensisBubalus è un genere di bovini asiatici proposto da Charles Hamilton Smith, nel 1827. Bubalus e Syncerus formano la sottotribù Bubalina, o veri bufali.
Il Codice internazionale di nomenclatura zoologica e classificazione degli animali domestici come specie, sottospecie, razze o varietà è oggetto di controversie da molti anni ed è spesso incoerente tra i vari autori.[1] Gli assessori dell'Organizzazione per l'alimentazione e l'agricoltura considerano le popolazioni di bufali d'acqua domestici come razze.[2]
Le specie di Bubalus comprendono il bufalo d'acqua domestico (B. bubalis), il bufalo d'acqua selvatico (B. arnee), il tamarù (B. mindorensis), l'anoa di pianura (B. depressicornis) e l'anoa di montagna (B. quarlesi).[3] Le ultime due specie di anoa sono state proposte per formare un sottogenere separato all'interno di Bubalus.[4]
Smith descrisse Bubalus come un genere di bovini dal profilo basso in proporzione alla mole dagli arti robusti, giogaie ridotte e una coda lunga e slanciata; la testa è grande con una fronte stretta a dalla forma convessa, occhi grandi e orecchie a forma di imbuto; le corna sono piatte o piegate lateralmente e proiettate all'indietro; nelle femmine, le mammelle presentano quattro capezzoli.[5] Lydekker aggiunse che la linea della schiena è quasi dritta con 13 paia di costole; la coda è a ciuffo e arriva fino ai garretti; trasversalmente le corna sono triangolari per la maggior parte della loro lunghezza del corno, e la base delle corna è posta in basso sul cranio; il muso è largo e il pelo scarso negli adulti.[6]
Questo genere comprende le seguenti specie viventi:[7]
La checklist del 2013 del Catalogue of Life elenca come "accettate" cinque specie binomina nel genere Bubalus:
Bubalus arnee non è elencato qui.[8]
L'Integrated Taxonomic Information System elenca le stesse cinque specie binomina come valide; elenca anche come valide sei sottospecie di Bubalus bubalis:[9]
Di seguito sono riportate le specie estinte appartenenti al genere Bubalus:
Bubalus è un genere di bovini asiatici proposto da Charles Hamilton Smith, nel 1827. Bubalus e Syncerus formano la sottotribù Bubalina, o veri bufali.
Il Codice internazionale di nomenclatura zoologica e classificazione degli animali domestici come specie, sottospecie, razze o varietà è oggetto di controversie da molti anni ed è spesso incoerente tra i vari autori. Gli assessori dell'Organizzazione per l'alimentazione e l'agricoltura considerano le popolazioni di bufali d'acqua domestici come razze.
Le specie di Bubalus comprendono il bufalo d'acqua domestico (B. bubalis), il bufalo d'acqua selvatico (B. arnee), il tamarù (B. mindorensis), l'anoa di pianura (B. depressicornis) e l'anoa di montagna (B. quarlesi). Le ultime due specie di anoa sono state proposte per formare un sottogenere separato all'interno di Bubalus.
Bubalus (nomen zoologicum a Carolo Hamilton Smith anno 1827 advocatum) est genus bovinarum. Species Bubalus bubalis domesticata est.
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Bubalus (nomen zoologicum a Carolo Hamilton Smith anno 1827 advocatum) est genus bovinarum. Species Bubalus bubalis domesticata est.
Azijiniai buivolai (lot. Bubalus) – dykaraginių šeimos, jaučių pošeimio, buivolų gentis.
Genčiai priklauso 5 rūšys:
Azijiniai buivolai (lot. Bubalus) – dykaraginių šeimos, jaučių pošeimio, buivolų gentis.
Genčiai priklauso 5 rūšys:
Bifeļi, bifeļu ģints (Bubalus) ir viena no dobradžu dzimtas (Bovidae) ģintīm, kas pieder vēršu apakšdzimtai (Bovinae). Bifeļu ģintī ir 5 mūsdienās dzīvojošas sugas.[1] Pazīstamākās ir ūdens bifelis un Āzijas ūdens bifelis.
Ūdens bifelis un purva bifelis ir vienīgās domesticētās bifeļu sugas. Tos pamatā audzē, lai iegūtu pienu. Ūdens bifelis ir populārs mājdzīvnieks Āzijas dienvidos, Dienvidamerikā, Ziemeļāfrikā un Eiropas dienvidos. Visi savvaļas bifeļi ir sastopamai tikai Dienvidaustrumāzijā.
Pēdējo gadu DNS pētījumos ir negaidīti atklājies, ka purva bifelis un upes bifelis ir ļoti attāli radinieki, lai gan abus šobrīd sistematizē kā vienas sugas divas pasugas. To attīstība vienam no otra ir atdalījusies pirms 1,7 miljoniem gadu. Turklāt purva bifelis ir tuvāk radniecīgs Mindoras bifelim, jo abi viens no otra nodalījušies pirms 1,5 miljoniem gadu.[2] Zinātnieki uzskata, ka purva bifelis būtu jāizdala kā atsevišķa suga.[2] Apakšģints Anoa nodalījusies no apakšģints Bubalus apmēram pirms 2 miljoniem gadu, gandrīz tajā pašā laikā, kad bifeļu ģints nodalījusies no pārējām vēršiem.[2]
Bifeļi, bifeļu ģints (Bubalus) ir viena no dobradžu dzimtas (Bovidae) ģintīm, kas pieder vēršu apakšdzimtai (Bovinae). Bifeļu ģintī ir 5 mūsdienās dzīvojošas sugas. Pazīstamākās ir ūdens bifelis un Āzijas ūdens bifelis.
Ūdens bifelis un purva bifelis ir vienīgās domesticētās bifeļu sugas. Tos pamatā audzē, lai iegūtu pienu. Ūdens bifelis ir populārs mājdzīvnieks Āzijas dienvidos, Dienvidamerikā, Ziemeļāfrikā un Eiropas dienvidos. Visi savvaļas bifeļi ir sastopamai tikai Dienvidaustrumāzijā.
Bubalus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de Bovidae (Holhoornigen).
Bubalus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de Bovidae (Holhoornigen).
Multimedia w Wikimedia Commons Wół[1] (Bubalus) – rodzaj ssaków krętorogich z grupy bawołów, obejmujący współcześnie żyjące azjatyckie gatunki:
wymarłe:
Niekiedy dziką formę Bubalus bubalis – bawoła domowego opisywano pod osobną nazwą jako bawoła indyjskiego (B. arnee).
Wół (Bubalus) – rodzaj ssaków krętorogich z grupy bawołów, obejmujący współcześnie żyjące azjatyckie gatunki:
wół domowy (Bubalus bubalis) anoa nizinny (Bubalus depressicornis) wół mindorski (Bubalus mindorensis) anoa górski (Bubalus quarlesi)wymarłe:
†Bubalus cebuensis †Bubalus mephistophelesNiekiedy dziką formę Bubalus bubalis – bawoła domowego opisywano pod osobną nazwą jako bawoła indyjskiego (B. arnee).
Bubalus é um gênero da família Bovidae, sub-família Bovinae, que foi amplamente distribuído na Eurásia no Pleistoceno. O gênero Bubalus inclui quatro espécies: Bubalus depressicornis ou Anoa, que vive apenas na Indonésia, com 46 cromossomos; Bubalus mindorensis, encontrado apenas na ilha de Mindoro nas Filipinas, chamado também de tamarao ou búfalo-de-mindoro; Bubalus arnee, o selvagem búfalo-asiático, originário do norte da Índia; e o Bubalus bubalis, espécie derivada da domesticação de Bubalus arnee. A domesticação ocorreu relativamente recentemente (há 5000 anos) em comparação com a domesticação do Bos taurus (há 10000 anos). O búfalo asiático parece ser domesticado no vale do Indo, na China e na Mesopotâmia, de onde foi introduzido no Egito e no sul da Itália pela invasão dos árabes no século VIII e depois nos Balcãs pelos cruzados e, finalmente, pela invasão turca seljúcida, durante a expansão do Império Otomano no século XV.[1][2]
O búfalo-doméstico, também conhecido como "Water Buffalo" ou búfalo-d'água (Bubalus bubalis) são divididos em dois grupos principais: o Bubalus bubalis bubalis com 2n=50 cromossomos, também conhecidos como "River Buffalo" búfalo-do-rio, e o Bubalus bubalis var. kerebau ou Carabao com 2n=48 cromossomos, composto por apenas uma raça, conhecida como "Swamp Buffalo" ou búfalo-do-pântano.[3] Não se confundem com o Bisão ou Búfalo Americano, Bos bison bison com 2n=60 cromossomos, nem com o Búfalo Africano, Syncerus caffer, com 2n=52 cromossomos e pertence ao grupo dos big five). O período de gestação dos bubalinos pode variar de 278 a 311 dias, mais ou menos 9 a 10 meses, dependentes da região e da raça considerada.[4]
A população mundial de búfalos é estimada em 208 milhões de cabeças distribuída sem 77 países em cinco continentes, com 201 milhões (96,8%) na Ásia; 3,5 milhões na África (1,7%); 2,5 milhões (1,2%) na América, 460 mil na Europa (0,2%) e cerca de 137 mil cabeças na Oceania [5]
No Brasil, são reconhecidas pela Associação Brasileira de Criadores de Búfalos quatro raças: Mediterrâneo, Murrah, Jaffarabadi (búfalo-do-rio) e Carabao (búfalo-do-pântano).[6] Os animais da raça Mediterrâneo têm origem italiana, possuem aptidão tanto para produção de carne quanto de leite, têm porte médio e são medianamente compactos.
A raça Murrah, de origem Indiana, apresenta animais com conformação média e compacta, cabeças leves e chifres curtos, espiralados enrodilhando-se em anéis na altura do crânio. Jaffarabadi, também indiana, é a raça menos compacta e de maior porte, apresenta chifres longos e de espessura fina, com uma curvatura longa e harmônica. A raça Carabao é a única adaptada às regiões pantanosas, e está concentrada na ilha de Marajó, no Pará e no Maranhão; teve sua origem no norte das Filipinas, apresenta pelagem mais clara, cabeça triangular, chifres grandes e pontiagudos, voltados para cima, porte médio e capacidade para produção de carne e leite, além de serem bastante utilizados como força motriz.
Os Bubalinos têm temperamento dócil, o que facilita sua criação e manejo e se adaptam bem às condições ambientais úmidas. Como sua pele é preta com poucos pelos também pretos, sofrem muito quando estão sob a luz do sol e, o que agrava ainda mais é a dificuldade que os bubalinos têm de dissipar o calor extracorpóreo, em função do reduzido número de glândulas sudoríparas. Por esse motivo as propriedades de bubalinos geralmente dispõe de açude ou lago para que o animal possa ficar mergulhado nas horas mais quentes do dia, tendo ainda como coadjuvante para a sua perfeita regulação térmica corpórea, áreas de sombra.
Rim de búfalo.Em exposição no MAV/USP.
búfalo da raça carabao
Crânio de búfalo.
Bubalus é um gênero da família Bovidae, sub-família Bovinae, que foi amplamente distribuído na Eurásia no Pleistoceno. O gênero Bubalus inclui quatro espécies: Bubalus depressicornis ou Anoa, que vive apenas na Indonésia, com 46 cromossomos; Bubalus mindorensis, encontrado apenas na ilha de Mindoro nas Filipinas, chamado também de tamarao ou búfalo-de-mindoro; Bubalus arnee, o selvagem búfalo-asiático, originário do norte da Índia; e o Bubalus bubalis, espécie derivada da domesticação de Bubalus arnee. A domesticação ocorreu relativamente recentemente (há 5000 anos) em comparação com a domesticação do Bos taurus (há 10000 anos). O búfalo asiático parece ser domesticado no vale do Indo, na China e na Mesopotâmia, de onde foi introduzido no Egito e no sul da Itália pela invasão dos árabes no século VIII e depois nos Balcãs pelos cruzados e, finalmente, pela invasão turca seljúcida, durante a expansão do Império Otomano no século XV.
O búfalo-doméstico, também conhecido como "Water Buffalo" ou búfalo-d'água (Bubalus bubalis) são divididos em dois grupos principais: o Bubalus bubalis bubalis com 2n=50 cromossomos, também conhecidos como "River Buffalo" búfalo-do-rio, e o Bubalus bubalis var. kerebau ou Carabao com 2n=48 cromossomos, composto por apenas uma raça, conhecida como "Swamp Buffalo" ou búfalo-do-pântano. Não se confundem com o Bisão ou Búfalo Americano, Bos bison bison com 2n=60 cromossomos, nem com o Búfalo Africano, Syncerus caffer, com 2n=52 cromossomos e pertence ao grupo dos big five). O período de gestação dos bubalinos pode variar de 278 a 311 dias, mais ou menos 9 a 10 meses, dependentes da região e da raça considerada.
A população mundial de búfalos é estimada em 208 milhões de cabeças distribuída sem 77 países em cinco continentes, com 201 milhões (96,8%) na Ásia; 3,5 milhões na África (1,7%); 2,5 milhões (1,2%) na América, 460 mil na Europa (0,2%) e cerca de 137 mil cabeças na Oceania
No Brasil, são reconhecidas pela Associação Brasileira de Criadores de Búfalos quatro raças: Mediterrâneo, Murrah, Jaffarabadi (búfalo-do-rio) e Carabao (búfalo-do-pântano). Os animais da raça Mediterrâneo têm origem italiana, possuem aptidão tanto para produção de carne quanto de leite, têm porte médio e são medianamente compactos.
A raça Murrah, de origem Indiana, apresenta animais com conformação média e compacta, cabeças leves e chifres curtos, espiralados enrodilhando-se em anéis na altura do crânio. Jaffarabadi, também indiana, é a raça menos compacta e de maior porte, apresenta chifres longos e de espessura fina, com uma curvatura longa e harmônica. A raça Carabao é a única adaptada às regiões pantanosas, e está concentrada na ilha de Marajó, no Pará e no Maranhão; teve sua origem no norte das Filipinas, apresenta pelagem mais clara, cabeça triangular, chifres grandes e pontiagudos, voltados para cima, porte médio e capacidade para produção de carne e leite, além de serem bastante utilizados como força motriz.
Os Bubalinos têm temperamento dócil, o que facilita sua criação e manejo e se adaptam bem às condições ambientais úmidas. Como sua pele é preta com poucos pelos também pretos, sofrem muito quando estão sob a luz do sol e, o que agrava ainda mais é a dificuldade que os bubalinos têm de dissipar o calor extracorpóreo, em função do reduzido número de glândulas sudoríparas. Por esse motivo as propriedades de bubalinos geralmente dispõe de açude ou lago para que o animal possa ficar mergulhado nas horas mais quentes do dia, tendo ainda como coadjuvante para a sua perfeita regulação térmica corpórea, áreas de sombra.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Speciile genului Bubalus după Brehm 1964 sunt:
Bubalus (po slovensky byvol) je rod z čeľade turovité.
rod Bubalus:
Bubalus (po slovensky byvol) je rod z čeľade turovité.
Bubalus är ett släkte med oxdjur som omfattar fyra idag förekommande arter. Släktet förekommer i södra och sydöstra Asien men under historisk tid sträckte sig utbredningsområdet fram till Sydvästasien och norrut till Kina, under senaste istiden fanns dessa djur även i norra Afrika. Vattenbuffeln har introducerats av människan till områden utanför dess naturliga utbredningsområde.
De två sistnämnda arterna som förekommer på den indonesiska ön Sulawesi samt på den lilla ön Buton, behandlas av vissa auktoriteter som en art. Dessutom finns en utdöd art beskriven, Bubalus mephistopheles.
Bubalus är ett släkte med oxdjur som omfattar fyra idag förekommande arter. Släktet förekommer i södra och sydöstra Asien men under historisk tid sträckte sig utbredningsområdet fram till Sydvästasien och norrut till Kina, under senaste istiden fanns dessa djur även i norra Afrika. Vattenbuffeln har introducerats av människan till områden utanför dess naturliga utbredningsområde.
Vattenbuffeln (Bubalus arnee) Tamarau (Bubalus mindorensis) Låglandsanoa (Bubalus depressicornis) Dvärganoa (Bubalus quarlesi)De två sistnämnda arterna som förekommer på den indonesiska ön Sulawesi samt på den lilla ön Buton, behandlas av vissa auktoriteter som en art. Dessutom finns en utdöd art beskriven, Bubalus mephistopheles.
Буйволи — загальна назва представників двох родів родини бикових (Bovidae).
Українське буйвіл споріднене з біл. бавол, рос. буйвол, давньорус. і стцерк.-слов. боуиволъ, боуволъ, быволъ, болг. бивол, серб. биво̄/bivo (род. відм. бивола/bivola), чеськ. buvol (старочеськ. byvol), пол. bawóɫ, bajwóɫ, в.-луж. buwoɫ. Слов'янські назви вважаються запозиченням з нар.-лат. *būvalus, що походить від лат. būbalus, а воно — від грец. βούβαλος («африканська антилопа», пізніше — «буйвіл»), утвореного, ймовірне від βούς («бик»). Вставне «й» у давньоруському слові виникло унаслідок зближення з боуи (тобто, переосмисленням його як «буйний віл», пор. «буй-тур»)[1][2].
Буйвіл індійський одомашненний та використовується як молочна та тяглова тварина в Південній Азій, Африці та Південній Європі.
Chi Trâu (Bubalus) là một chi trong họ Trâu bò (Bovidae). Các loài thuộc về chi này có:
Sự phân loại của B. arnee/B. bubalis vẫn chưa rõ ràng. Một số nhà động vật học chia B. arnee thành hai loài khác nhau, trong khi một số nhà khoa học khác coi nó có hai phân loài là trâu sông (B. arnee bubalis) và trâu đầm (B. arnee carabanesis). Ngoài ra, ITIS chỉ chấp nhận tên gọi B. bubalis, trong khi CITES trong phụ lục I, II, III có hiệu lực từ ngày 23 tháng 6 năm 2005 gọi trâu rừng là B. arnee còn trâu nhà (trâu rừng đã thuần hóa) là B. bubalis.
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chi Trâu (Bubalus) là một chi trong họ Trâu bò (Bovidae). Các loài thuộc về chi này có:
Phân chi Bubalus: Bubalus bubalis (Linnaeus, 1758), (đồng nghĩa: Bubalus arnee): Trâu, trâu rừng, trâu nước. Bubalus mephistopheles (Hopwood, 1925): Trâu nước sừng ngắn. Loài này được ITIS chấp nhận, nhưng không thấy trong danh sách của CITES. Bubalus mindorensis (Heude, 1888) (đồng nghĩa: Anoa mindorensis): Trâu lùn Mindoro, Philipin. Phân chi Anoa: Bubalus depressicornis (C. H. Smith, 1827): Trâu lùn đồng bằng (anoa) Bubalus quarlesi (Ouwens, 1910): Trâu lùn miền núi (anoa)Sự phân loại của B. arnee/B. bubalis vẫn chưa rõ ràng. Một số nhà động vật học chia B. arnee thành hai loài khác nhau, trong khi một số nhà khoa học khác coi nó có hai phân loài là trâu sông (B. arnee bubalis) và trâu đầm (B. arnee carabanesis). Ngoài ra, ITIS chỉ chấp nhận tên gọi B. bubalis, trong khi CITES trong phụ lục I, II, III có hiệu lực từ ngày 23 tháng 6 năm 2005 gọi trâu rừng là B. arnee còn trâu nhà (trâu rừng đã thuần hóa) là B. bubalis.
Африканские буйволы на Викискладе
Буйвол в Викисловаре Бу́йволы — общее название представителей двух родов семейства полорогих:
Азиатский буйвол одомашнен и используется чаще как молочное животное в Южной Азии, Африке и Южной Европе.
В Северной Америке «буйволом» традиционно, но некорректно, называли бизона.
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Бу́йволы — общее название представителей двух родов семейства полорогих:
род азиатские буйволы (Bubalus) азиатский буйвол (Bubalus bubalis) тамарау (Bubalus mindorensis) аноа (Bubalus depressicornis) горный аноа (Bubalus quarlesi) род африканские буйволы (Syncerus) африканский буйвол (Syncerus caffer)Азиатский буйвол одомашнен и используется чаще как молочное животное в Южной Азии, Африке и Южной Европе.
В Северной Америке «буйволом» традиционно, но некорректно, называли бизона.
水牛属（學名：Bubalus），是牛科的一屬，包括五種現存的水牛：
河水牛 Bubalus arnee 水牛 Bubalus bubalus 低地倭水牛 Bubalus depressicornis 山地倭水牛 Bubalus quarlesi 民都洛水牛 Bubalus mindorensis
물소속(Bubalus)은 소과에 속하는 반추동물 속의 하나이다. 현종하는 5종으로 포유류로 이루어져 있다.[1] 높이는 1.5-1.8m, 몸무게 약 900kg 정도이다. 머리는 비교적 길고 앞머리 부분이 높다. 일부는 가축화하여 농사에 이용한다. 뿔은 암수 모두 가지고 있으며 바깥쪽과 뒤쪽은 구부러져 거의 원을 이룬다. 뿔의 단면은 삼각형이고 윗면은 편평하고 뚜렷한 가로융기가 있다. 뿔의 길이는 2m 정도로 수평이다. 털은 매우 적고 짧으며 거칠다.
호수나 늪이 있는 초원에서 큰 무리를 지어 살며 주로 이른 아침이나 저녁에 먹이를 찾아다니고 낮에는 풀이 무성한 곳에서 되새김질을 하며 지낸다. 또한 외부 기생충 등을 방지하기 위해 자주 진흙 목욕을 한다. 무리는 암컷과 새끼들이 중심이 되고, 수컷은 단독 또는 작은 무리를 지어 주변을 배회한다. 야생물소는 사나워서 육식동물인 사자나 호랑이와 대적할 정도이다. 실제로 물소의 공격으로 암사자가 죽는 모습이 촬영되었다.
아시아물소는 오랜 옛날부터 논농사에 이용되었고, 아시아에서 대규모의 벼농사를 가능하게 해주었다. 번식기에는 수컷이 많은 암컷을 거느린다. 임신기간은 10-11개월이며, 한배에 한 마리의 새끼를 낳는다. 야생물소는 현재 무자비한 포획으로 그 수가 급격히 감소하였고 오래전부터 가축화되어 각지에서 사육되고 있다. 또 오스트레일리아 등지에서는 가축물소가 다시 야생화하여 약 20만 마리의 물소가 살고 있으나 사람들이 스포츠로, 또는 가죽과 고기를 목적으로 한 살육이 극심한 상황이다. 물소의 털가죽은 질기고 두꺼워서 좋은 가죽으로 사용된다. 또한 젖은 영양분이 풍부해서 가축소의 젖보다 지방이 많다. 물소의 천적은 호랑이·들개 등이다. 야생종은 인도, 네팔, 아삼, 방글라데시 등지에 분포한다.
다음은 2013년 비비(Bibi)와 바르만(Bärmann) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2][3][4]
소과 소아과 닐가이영양족 트라겔라푸스족 소족물소속(Bubalus)은 소과에 속하는 반추동물 속의 하나이다. 현종하는 5종으로 포유류로 이루어져 있다. 높이는 1.5-1.8m, 몸무게 약 900kg 정도이다. 머리는 비교적 길고 앞머리 부분이 높다. 일부는 가축화하여 농사에 이용한다. 뿔은 암수 모두 가지고 있으며 바깥쪽과 뒤쪽은 구부러져 거의 원을 이룬다. 뿔의 단면은 삼각형이고 윗면은 편평하고 뚜렷한 가로융기가 있다. 뿔의 길이는 2m 정도로 수평이다. 털은 매우 적고 짧으며 거칠다.
호수나 늪이 있는 초원에서 큰 무리를 지어 살며 주로 이른 아침이나 저녁에 먹이를 찾아다니고 낮에는 풀이 무성한 곳에서 되새김질을 하며 지낸다. 또한 외부 기생충 등을 방지하기 위해 자주 진흙 목욕을 한다. 무리는 암컷과 새끼들이 중심이 되고, 수컷은 단독 또는 작은 무리를 지어 주변을 배회한다. 야생물소는 사나워서 육식동물인 사자나 호랑이와 대적할 정도이다. 실제로 물소의 공격으로 암사자가 죽는 모습이 촬영되었다.
아시아물소는 오랜 옛날부터 논농사에 이용되었고, 아시아에서 대규모의 벼농사를 가능하게 해주었다. 번식기에는 수컷이 많은 암컷을 거느린다. 임신기간은 10-11개월이며, 한배에 한 마리의 새끼를 낳는다. 야생물소는 현재 무자비한 포획으로 그 수가 급격히 감소하였고 오래전부터 가축화되어 각지에서 사육되고 있다. 또 오스트레일리아 등지에서는 가축물소가 다시 야생화하여 약 20만 마리의 물소가 살고 있으나 사람들이 스포츠로, 또는 가죽과 고기를 목적으로 한 살육이 극심한 상황이다. 물소의 털가죽은 질기고 두꺼워서 좋은 가죽으로 사용된다. 또한 젖은 영양분이 풍부해서 가축소의 젖보다 지방이 많다. 물소의 천적은 호랑이·들개 등이다. 야생종은 인도, 네팔, 아삼, 방글라데시 등지에 분포한다.
.jpg)
_1_(15257877377).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
