Der Bienenwolf (Philanthus triangulum) gehört zur Grabwespen-Familie Crabronidae in der Insekten-Ordnung Hautflügler (Hymenoptera). Ab etwa Mitte Juni sind die schwarzgelben Insekten zu beobachten, die man an ihrem großen Kopf, den im mittleren Teil dickeren Fühlern, den auffälligen Grabborsten bei den Weibchen sowie am Schwirrflug, ähnlich jenem der Schwebfliegen erkennen kann. Die Körperlänge der etwas über bienengroßen Bienenwolf-Weibchen beträgt 13 bis 18 Millimeter, die der Männchen jedoch nur 8 bis 10 Millimeter.
Man findet den Bienenwolf in Großteilen Europas bis hin nach Sibirien, auf warmen und trockenen Heiden und Magerrasen, die den Steppen ähneln. Dieses Biotop geht infolge der Einwirkung durch den Menschen fortschreitend zurück, so dass der Bienenwolf immer seltener wird.
Als Nahrung für die Larven dient in Mitteleuropa fast ausschließlich die Honigbiene (Apis mellifera). In sehr seltenen Fällen sollen auch Wildbienen als Beute dienen. Wie bei allen Grabwespen erfolgt die Erbeutung ausschließlich durch die Weibchen. Das Opfer wird beim Blütenbesuch überwältigt, nachdem es zunächst optisch ausgemacht und dann durch Rütteln in der Luft im Abstand von wenigen Zentimetern geruchlich geprüft wurde. Durch die Schnelligkeit des unerwarteten Angriffs ist in aller Regel keine Gegenwehr möglich. Das mit den Beinen ergriffene Opfer wird sofort durch einen Stich zwischen die Vorderhüfte gelähmt. Daraufhin presst der Bienenwolf mit seiner Hinterleibspitze den Hinterleib der Beute zusammen. Durch diesen Druck auf den Honigmagen der Biene tritt an ihrem Mund ein Nektartropfen aus, den der Bienenwolf aufleckt. Die Beute wird anschließend in Rückenlage gedreht und im Flug zum Nest transportiert, das sich in sandigem Boden befindet. Während des Fluges wird die Biene mit allen Beinen umklammert. Ein typisches Verhalten beim Anpeilen der Nestöffnung ist der verharrende Schwirrflug und das Hin- und Herpendeln in der Luft für einige Sekunden, bevor sich der Bienenwolf mit seiner Beute in den meist offenen Nesteingang regelrecht hineinstürzt.
Anmerkung: Der rasante Angriff des Bienenwolfes erfolgt nur auf ein Objekt mit Bienenduft, z. B. im Experiment auch auf ein mit Bienenduft beschmiertes Holzklötzchen ähnlicher Größe.
Anders als die Larven ernähren sich erwachsene Bienenwölfe vom Nektar aus den Blüten verschiedener Pflanzen. Wie oben beschrieben, dienen dem jagenden Weibchen auch erbeutete Honigbienen als Nektarlieferanten.
Die Weibchen graben eine Röhre in den Boden, die bis zu einem Meter lang sein kann. Diese endet in fünf bis sieben Kammern, in die im Normalfall drei bis vier, aber auch teilweise bis zu sechs gelähmte Honigbienen gebracht werden. Diese dienen zur Ernährung des Nachwuchses, wobei künftige Weibchen eine Biene mehr benötigen als die Männchen.
Lange Zeit wurde angenommen, dass die betäubten Bienen durch das Gift, welches nur eine lähmende Wirkung hat, haltbar gemacht werden und so nicht verderben. Nach Erkenntnissen der Forschergruppe um Erhard Strohm vom Biozentrum der Universität Würzburg konnte anhand einer Versuchsreihe nachgewiesen werden, dass die Haltbarmachung durch eine spezielle Behandlung der Biene durch den Bienenwolf erfolgt. Dabei leckte der Bienenwolf die Biene mit seinen Mundwerkzeugen intensiv ab. Durch diese spezielle Behandlung bleiben die Bienen mehrere Tage unverdorben.[1] Unbehandelte, aber durch das Gift des Bienenwolfes betäubte Tiere verdarben schon nach wenigen Stunden (Schimmelbefall).
In leicht geneigtem oder horizontalem Gelände wird nach jedem Besuch des Nestes dieses zum Schutz vor Nesträubern, wie etwa diversen Käfern oder Schlupfwespen, verschlossen. Im senkrechten Gelände wird der Eingang ständig offen gehalten.
Aus den anschließend gelegten Eiern schlüpfen weiße, madenförmige Larven. Nach dem Verspeisen der erbeuteten Bienen verpuppen sich die Larven so geschickt auf einem Seidenstiel, dass sie weder Boden noch Wände berühren; dadurch wird zusätzlich verhindert, dass die Puppe (Kokon), begünstigt durch die Feuchtigkeit, womöglich von Pilzen befallen wird. Ungefähr Mitte Juni eines Jahres gräbt sich dann die neue Generation Bienenwölfe aus ihrer Höhle im Erdreich.
Neuere Forschung zeigt zudem, dass der Bienenwolf Streptomyces-Bakterien kultiviert. Weibliche Bienenwölfe züchten diese Bakterien in speziellen Drüsen ihrer Antennen und schmieren sie an die Decke ihrer Brutzellen. Die Bienenwolflarven wiederum nehmen die Bakterien auf, spinnen sie in die Seide ihres Kokons ein und erhöhen damit ihre Überlebenswahrscheinlichkeit. Die Bakterien bilden antibiotische Substanzen, die den Bienenwolfnachwuchs vor Pilz- und Bakterieninfektionen schützen.[2][3][4][5]
Der Bienenwolf wird von der Goldwespe Hedychrum rutilans parasitiert.
Der Bienenwolf (Philanthus triangulum) gehört zur Grabwespen-Familie Crabronidae in der Insekten-Ordnung Hautflügler (Hymenoptera). Ab etwa Mitte Juni sind die schwarzgelben Insekten zu beobachten, die man an ihrem großen Kopf, den im mittleren Teil dickeren Fühlern, den auffälligen Grabborsten bei den Weibchen sowie am Schwirrflug, ähnlich jenem der Schwebfliegen erkennen kann. Die Körperlänge der etwas über bienengroßen Bienenwolf-Weibchen beträgt 13 bis 18 Millimeter, die der Männchen jedoch nur 8 bis 10 Millimeter.
Asalari bo‘risi, filant (Philanthus triangulum) – kovlovchi arilar (sphecidae) oilasiga mansub xasha-rot. Uz. 17 mm gacha, yerdagi kovaklarga, ko‘pincha uncha katta bo‘lmagan jarli-klarga uya quradi. Urg‘ochisi o‘z naslini falajlangan arilar bilan boqadi yoki ular yiqqan nektardan foydalanadi. Filantlarning boshqa turlari yakka yashovchi arilarni ovlaydi. Asalari boʻrisi asalarichilikka katta ziyon keltiradi. Kurash chorasi asalarilar bo-qiladigan joylar yaqinidagi Ab. uya qurishi mumkin bo‘lgan, foyda-lanmaydigan joylarni haydab, ularning uyalarini buzib tashlashdan iborat.
Asalari bo‘risi, filant (Philanthus triangulum) – kovlovchi arilar (sphecidae) oilasiga mansub xasha-rot. Uz. 17 mm gacha, yerdagi kovaklarga, ko‘pincha uncha katta bo‘lmagan jarli-klarga uya quradi. Urg‘ochisi o‘z naslini falajlangan arilar bilan boqadi yoki ular yiqqan nektardan foydalanadi. Filantlarning boshqa turlari yakka yashovchi arilarni ovlaydi. Asalari boʻrisi asalarichilikka katta ziyon keltiradi. Kurash chorasi asalarilar bo-qiladigan joylar yaqinidagi Ab. uya qurishi mumkin bo‘lgan, foyda-lanmaydigan joylarni haydab, ularning uyalarini buzib tashlashdan iborat.
The European beewolf (Philanthus triangulum), also known as the bee-killer wasp or the bee-eating philanthus (from the now obsolete synonym Philanthus apivorus), is a solitary wasp that lives in the Western Palearctic and Afrotropics. Although the adults of the species are herbivores (feeding on nectar and pollen), the species derives its name from the behaviour of the inseminated females, who hunt Western honey bees. The female places several of its paralysed prey together with an egg in a small underground chamber, to serve as food for the wasp larvae. All members of the genus Philanthus hunt various species of bees, but P. triangulum is apparently the only one that specialises in Western honey bees.
.jpg)
The European beewolf is a species of solitary wasp with bold yellow and black markings on the abdomen, males have trident-shaped markings between their bluish eyes while the larger females have a reddish stripe behind the eyes and a pale face.[2]
The European beewolf is found mainly in areas of open sandy ground in areas such as lowland heathland and coastal dunes.[2] They are infrequently found in clay areas and in Britain have been recorded digging burrows in coal dust and ash and have been found on spoil heaps from coal mining.[3]
The European beewolf has a wide distribution in the Afrotropical and Western Palearctic zoogeographical regions from Scandinavia to South Africa.[3] In Europe its distribution has been moving northwards as summers have longer periods of warm weather.[2]
There are currently five recognised subspecies:[3]
In the more northerly parts of its distribution the European beewolf is univoltine and the flight period is between mid-July and September. In the warmer area in which it occurs there can be more than one generation per year, for example in Central Europe there may be two broods in the summer.[4]
Female European beewolves excavate their burrows in sandy soil or in vertical soil faces in open sunny places[2] and these can be up to a metre in length with no less than three and as many as 34 short side tunnels at the end, each of which contains a brood cell. The material displaced by the burrowing wasp is flicked behind it as it excavates the nest.[5] They nest in aggregations which may have as many as 15,000 burrows.[4] The females hunt honeybees Apis mellifera, which are paralysed with the stinger, the female stinging the prey through the articular membranes which are situated behind the front legs, the female then carries the immobilised bee to the nest in flight between the wasp's legs. On reaching the nest she often hovers over the entrance before slowly descending into the burrow.[4] Each brood cell is provisioned with between one and five honeybees for the larva. After the larva has fed sufficiently it spins a cocoon, the cocoon is attached to the wall of the brood cell at its base. In cooler regions the larva overwinters and the adults emerge the following summer.[6] Other species of bee, other than honeybees, have been reported as prey including Andrena flavipes, Lasioglossum zonulus and Nomada sp in Britain[4] as well as bees of the genera Dasypoda, Halictus and Megachile in continental Europe.[3] Each female may collect up to 100 bees during its flight period.[2]
The humid and warm conditions in the brood cells provide good growth conditions a number of species of mould fungi which can colonise the cells opportunistically from the surrounding soil, especially Aspergillus flavus,[7] which can either infect the larva or the stored immobilised bees and this normally causes the larva to die. Female beewolves protect their offspring against pathogens, and they have evolved strategies to reduce the mortality of their offspring in the brood cell. The first strategy is to apply copious amounts of an anti-condensation secretion from a cephalic gland on to the paralysed bees to reduce water condensation on those bees and thereby delay fungal germination. The second strategy consists of a concentrated release of nitric oxide from the beewolf egg itself once the brood cells is closed by the mother that sterilises the deposited bees by killing actively growing fungi.[8] The third strategy is that the female wasp secretes a whitish substance from specialised glands in its antennae in to the brood cell, this secretion contains symbiotic bacteria of the genus Streptomyces, which are ingested by the larva and before the larva pupates the bacteria are applied to the cocoon to protect the larva from fungal infection.[6]
The males set up territories in vegetation near to the females' nesting aggregations, these territories do not hold any resources to interest the females.[9] The territories are around a quarter of a square metre in extent and are marked with a pheromone from the male's cephalic glands. The males defend these territories from intruding males but the defence does not involve physical contact between the antagonists. Males may have territories which are often close to one another, constituting a form of lek, which allows the females to choose their mates from among the males. The males do not appear to attract the females by using any form of visual display and it is thought that the females choose the males to copulate with based on the quality of the pheromones the male produces.[6] The amount of time the male occupies a territory is dependent on the number of female nests near that territory.[9]
The adult wasps feed on nectar and have been recorded as feeding on nectar from bramble, sea-holly, Erica, thrift, pale toadflax Linaria repens, common ragwort, hemp-agrimony and creeping thistle.[4]
Niko Tinbergen made a series of carefully designed experiments demonstrating Philanthus identifies its nest by sight.[10]
This wasp was previously considered to be one of the great aculeate rarities in Britain, with colonies only in sandy habitats on the Isle of Wight and Suffolk. It has undergone an expansion in range, with the wasp now locally common in a steadily increasing number of sites as far north as Yorkshire (2002). The species has RDB2 status (vulnerable) but, if revised, it is now likely that this status will be removed because of its increase in range and population.[11]
The European beewolf (Philanthus triangulum), also known as the bee-killer wasp or the bee-eating philanthus (from the now obsolete synonym Philanthus apivorus), is a solitary wasp that lives in the Western Palearctic and Afrotropics. Although the adults of the species are herbivores (feeding on nectar and pollen), the species derives its name from the behaviour of the inseminated females, who hunt Western honey bees. The female places several of its paralysed prey together with an egg in a small underground chamber, to serve as food for the wasp larvae. All members of the genus Philanthus hunt various species of bees, but P. triangulum is apparently the only one that specialises in Western honey bees.
El lobo europeo de las abejas (Philanthus triangulum) es una especie de himenópteros apócritos de la familia Crabronidae. Son avispas solitarias predadoras, sus presas son abejas, incluyendo la abeja melífera, de allí el nombre común, lobo de abejas.[1][2]
Esfécído de 12 a 18 mm de longitud, con aspecto típico de las avispas, se distingue por el gran tamaño de la cabeza y por su diseño negro y amarillo muy marcado. Las hembras son más grandes y tienen una cara pálida con una línea rojiza detrás de los ojos.[3]
Además de abejas domésticas caza otras especies como Andrena flavipes, Lasioglossum zonulus y Nomada spp. en Inglaterra[4] así como abejas de los géneros Dasypoda, Halictus y Megachile en Europa continental. Se calcula que cada hembra puede llegar a cazar 100 abejas en su vida.[4]
En gran parte de Europa y en la región afrotropical. En España habita por toda la península, aunque antes era más abundante. La desaparición de su hábitat, céspedes pobres y campiñas en explotación extensiva la están haciendo más rara.
El lobo europeo de las abejas (Philanthus triangulum) es una especie de himenópteros apócritos de la familia Crabronidae. Son avispas solitarias predadoras, sus presas son abejas, incluyendo la abeja melífera, de allí el nombre común, lobo de abejas.
Mesilasehunt (Philanthus triangulum) on kiletiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Mesilasehunt (Philanthus triangulum) on kiletiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Philanthus triangulum, le philanthe apivore, que les Anglosaxons nomment European beewolf, est une des nombreuses espèces de Philanthus vivant en Europe et dans le nord-ouest de l'Asie (Paléarctique sauf le Grand Nord) ainsi qu'en Afrique du Nord[1]. Le genre Philanthus contient plus de 140 espèces d'hyménoptères dites guêpes solitaires qui ont en commun de ne pas avoir d'organisation sociale développée, et de capturer des hyménoptères ou leurs larves pour nourrir leur progéniture.
Les philanthes apivores sont les seules guêpes solitaires à exclusivement chasser des abeilles. Adultes, ils sont herbivores (s’alimentant de nectar et pollen sur les fleurs) mais la femelle fécondée chasse les abeilles sauvages ou domestiques en les paralysant, pour les donner à ses larves comme nourriture.
Facilement confondu avec des espèces proches : (Cerceris arenaria), avec la guêpe commune (dont la tête est plus foncée, et les antennes plus longues et fines) ou avec certains frelons (habituellement plus gros, mais dont les plus petits (19 mm) ont presque la même taille que les plus gros philanthes apivores (18 mm)), cet insecte thermophile des milieux ouverts (type steppes) chasse sur les fleurs ou au nid des abeilles sauvages ou domestiques (Apis mellifera) qui servent à nourrir sa progéniture.
Son caractère solitaire le différencie d'autres hyménoptères lui ressemblant.
Si son nid, généralement creusé dans un talus bien exposé, n'est pas terminé, il peut capturer des abeilles et voler leur nectar ou miel, puis les abandonner. Il peut trahir sa présence par ses allées et venues, et la présence d'abeilles mortes ou paralysées dans les alvéoles qu'il a creusées.
Le philanthe apivore a un dard qui lui sert à paralyser ses proies mais il ne pique pas l'Homme; sa ressemblance avec la guêpe le protège probablement de nombreux prédateurs.
Il ne doit pas non plus être confondu avec le frelon asiatique (Vespa velutina) récemment introduit en France, qui attaque les abeilles avec des effets beaucoup plus destructeurs sur les ruches domestiques et probablement aussi les nids d'abeilles sauvages.
À l'aide de ses mandibules et pattes antérieures, la femelle creuse dans le sol (plutôt sableux ou non tassé d'un talus ou d'une pente) une galerie de 20 cm à 1 m de long le long dans laquelle sont creusées 5 à 7 loges arrondies. Entre chaque aller-retour effectué hors de la galerie, l'entrée de la galerie est rebouchée à l'aide de sable[2]. Elle y enterre ses œufs avec des abeilles sauvages ou domestiques paralysées capturées à proximité, qu'elle ramène entre ses pattes. Ces dernières seront mangées par les larves de la guêpe. Il faut deux abeilles pour nourrir une larve mâle, alors que les larves femelles en nécessitent trois. Chaque année, le philanthe apivore doit donc capturer une vingtaine d'abeilles pour assurer sa descendance, ce qui reste un prélèvement faible par rapport à la mortalité naturelle des abeilles et à leur nombre dans un nid ou dans une ruche.
La femelle enduit ensuite les loges d'une substance issue de glandes dans ses antennes. Ces glandes renferment des bactéries symbiotiques du genre Streptomyces. Cette sécrétion aide à la bonne orientation du cocon que la larve se tissera, ce qui facilitera la sortie de l'adulte de sa loge. Elle inhibe aussi les infections microbiennes pouvant subvenir pendant la diapause[3].
La larve arrivée à maturité se métamorphose en nymphe dans un cocon de soie qu'elle a tissé, attaché à une paroi de la loge, horizontalement et sans contact avec le sol (probablement pour se protéger de l'humidité et des infections fongiques). Elle passe ainsi l'hiver, alors que les abeilles hivernent également, et émerge au printemps suivant pour se reproduire.
L'état de ses populations est mal connu. L'espèce semble avoir beaucoup régressé, probablement en raison du recul des landes, prés et talus, mais peut-être aussi à cause d'une pollution générale de l'environnement par les pesticides, et à la suite de la raréfaction des abeilles sauvages et maintenant domestiques[4]. Les populations de philanthes apivores seraient en train d'être restaurées (augmentation des effectifs), alors qu'elles étaient considérée dans les années 1970-1980 comme devenue très rare en Grande-Bretagne, avec des colonies uniquement connues dans les habitats sableux de l'île de Wight et du Suffolk. Elle recoloniserait également d’autres zones plus au nord (Yorkshire en 2002). Cette espèce est classée comme RDB2, ou "espèce vulnérable", mais ce statut pourrait être discuté lors d’une prochaine mise à jour du classement des espèces menacées[5].
Philanthus triangulum, le philanthe apivore, que les Anglosaxons nomment European beewolf, est une des nombreuses espèces de Philanthus vivant en Europe et dans le nord-ouest de l'Asie (Paléarctique sauf le Grand Nord) ainsi qu'en Afrique du Nord. Le genre Philanthus contient plus de 140 espèces d'hyménoptères dites guêpes solitaires qui ont en commun de ne pas avoir d'organisation sociale développée, et de capturer des hyménoptères ou leurs larves pour nourrir leur progéniture.
De bijenwolf (Philanthus triangulum) is een graafwesp, die niet in een nest woont, maar solitair leeft. In Nederland is de soort niet algemeen.
De bijenwolf is een grote wesp, mannetjes blijven veel kleiner dan vrouwtjes. De kleur is zwart met gele poten en een gele onderbroken bandering op het achterlijf. De grote kop is duidelijk ingesnoerd en de antennes zijn plat en breed. Overigens is er ook een kever met deze naam (zie Bijenwolf (kever)), maar deze is ovaal van vorm en rood met zwart van kleur en eenvoudig te onderscheiden.
De bijenwolf dankt zijn naam aan het feit dat hij bijen vangt. De mannetjes zijn onschuldige bloembezoekers, die dol zijn op guldenroede. Het grotere vrouwtje echter is in staat met haar gevoelige reukzintuigen een bij van andere insecten te onderscheiden. Als ze een bij heeft gevonden, blijft ze boven de bij hangen tot het juiste moment daar is om aan te vallen. Dan stort de wesp zich op de bij, en met haar poten grijpt ze de bij vast. Gelijk geeft de wesp de bij een verlammende steek, en perst het gif door het lichaam van de bij, waarbij de eventuele nectar ook uit de mond van de bij komt, welke de wesp opdrinkt. Zo legt de wesp een aantal van deze verlamde bijen in haar nest, en legt op een ervan een eitje. Het nest bestaat uit een gang waaraan een aantal kamers liggen, voor iedere larve een. Wanneer het eitje uitkomt, eet de larve de bijen een voor een op. Omdat deze niet zijn gedood maar zijn verlamd, zijn deze nog vers en worden levend gegeten. Het aantal honingbijen bepaalt tevens het geslacht; een of twee bijen geeft een mannetje, bij meer bijen wordt de larve een vrouwtje, deze zijn ook groter.
De bijenwolf (Philanthus triangulum) is een graafwesp, die niet in een nest woont, maar solitair leeft. In Nederland is de soort niet algemeen.
Biulv (Philanthus triangulum (Fabricius, 1775)) er en av gravevepsene, en solitær veps som i larvestadiene lever som parasitter på tambier (honningbie). Den tilhører gruppen Crabronidae (Crabronidene) som tidligere var slått sammen med en annen graveveps-familie Sphecidae, men man regner ikke i dag med at det er særlig nært slektskap mellom disse. Biulven tilhører en slekt med ca. 170 kjente arter. De finnes i Nord-Amerika, Mellom-Amerika, Asia og Afrika, men mangler i Sør-Amerika og Australia.[1]
Biulv finnes langs Vestfoldkysten i Norge. Den finnes også lengre sør i Europa og i Nord-Afrika. Siden 1980-årene har varmere somrer gjort at biulven har spredt seg nordover i Europa. Mens den i 1987 bare fantes noen få steder sør og sørøst i England, ble den i 2010 påvist i mange distrikter nord til Yorkshire og en rekke steder på den britiske vestkysten.[2]
Biulven er svart og gul, slik at den - som flere graveveps - minner om en stikkeveps (jf. mimikry). I sittende stilling kan den skilles fra stikkevepsene ved at vingene ofte ligger flatt over ryggen. Bakkroppen er gul med svarte trekantede flekker i fremkanten av hvert ledd, derav artsnavnet triangulum. Hodet og brystpartiet (pronotum) er for det meste mørkt (svart). Den har svarte antenner. Beina er hovedsakelig gule. Hunnen er 13-18 mm, dvs. som en honningbie eller litt større; hannen er 8–10 mm.[3]
Biulven har larver som lever i små huler moren har gravd ut i sandjord. Gangene kan være flere meter, med en sidegang for hver larve. I hver gang graver hun ut flere ynglekammere. I hvert kammer sleper hun inn 3-6 bier og legger ett egg, men det er beregnet at én biulv kan samle inn over 100 bier i løpet av sesongen.[4] Biene er lammet med et stikk. Larvene lever som parasitoider. Hver larve trenger mellom tre og seks bier for å vokse opp. De voksne (imago) finnes i juni til september. De lever av nektar.
Den kjente nederlandske etologen Nikolaas Tinbergen gjorde en kjent studie av arten biulv i Nederland. Denne arten fanger flere bier som den stapper ned i hullet der den har lagt egg på én av dem. Tinbergen undersøkte hvordan vepsen finner tilbake til det lille hullet i et tilsynelatende ganske monotont sanddynelandskap. Han observerte at hunn-vepsen brukte litt tid i åpningen av hullet før hun fløy bort, og tilsynelatende så seg om. Mens vepsen var inne, la han en ring av småsteiner med sentrum i hullet. Når den hadde fløyet bort, flyttet han på steinene slik at hullet ble liggende utenfor ringen. Når vepsen kom tilbake, greide hun ikke å finne hullet (som var noen få centimeter borte) igjen, men lette frenetisk i sentrum av sirkelen av småsteiner. Tinbergen viste dermed at vepsen bruker trekk ved omgivelsene til å finne igjen reiret.
Biulv (Philanthus triangulum (Fabricius, 1775)) er en av gravevepsene, en solitær veps som i larvestadiene lever som parasitter på tambier (honningbie). Den tilhører gruppen Crabronidae (Crabronidene) som tidligere var slått sammen med en annen graveveps-familie Sphecidae, men man regner ikke i dag med at det er særlig nært slektskap mellom disse. Biulven tilhører en slekt med ca. 170 kjente arter. De finnes i Nord-Amerika, Mellom-Amerika, Asia og Afrika, men mangler i Sør-Amerika og Australia.
Taszczyn pszczeli, wilk pszczeli (Philanthus triangulum) – owad zaliczany do rodziny grzebaczowatych z rzędu błonkówek. Osiąga długość do 17 mm. Taszczyn ma ubarwienie czarne w żółte trójkątne plamki (na członach odwłoka) i paski. Samce od samic różnią się układem żółtych plam i wielkością. Samice są większe i mają dłuższe czułki. Zamieszkuje w piaszczystych lasach, żywi się pszczołami miodnymi, którym odbiera zebrany nektar paraliżując je przy użyciu jadu (żądłem). Następnie zaciąga je do wygrzebanej w ziemi norki. Samica w ciągu życia zabija około 50 pszczół.
Norki taszczyna mają wiele komór, do których samica składa jaja.
Pszczoły są pożywieniem dla rozwijających się larw (1 larwa potrzebuje 3 pszczół w okresie rozwoju). Larwy po zakończeniu rozwoju tworzą kokon, w którym spędzają zimę, a wiosną następnego roku ulegają przepoczwarczeniu i przekształcają się w dorosłego owada.
Taszczyn pszczeli, wilk pszczeli (Philanthus triangulum) – owad zaliczany do rodziny grzebaczowatych z rzędu błonkówek. Osiąga długość do 17 mm. Taszczyn ma ubarwienie czarne w żółte trójkątne plamki (na członach odwłoka) i paski. Samce od samic różnią się układem żółtych plam i wielkością. Samice są większe i mają dłuższe czułki. Zamieszkuje w piaszczystych lasach, żywi się pszczołami miodnymi, którym odbiera zebrany nektar paraliżując je przy użyciu jadu (żądłem). Następnie zaciąga je do wygrzebanej w ziemi norki. Samica w ciągu życia zabija około 50 pszczół.
Norki taszczyna mają wiele komór, do których samica składa jaja.
Pszczoły są pożywieniem dla rozwijających się larw (1 larwa potrzebuje 3 pszczół w okresie rozwoju). Larwy po zakończeniu rozwoju tworzą kokon, w którym spędzają zimę, a wiosną następnego roku ulegają przepoczwarczeniu i przekształcają się w dorosłego owada.
Philanthus triangulum é uma espécie de inseto himenóptero, mais especificamente de vespa, pertencente à família Crabronidae.
A autoridade científica da espécie é Fabricius, tendo sido descrita no ano de 1775.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Philanthus triangulum é uma espécie de inseto himenóptero, mais especificamente de vespa, pertencente à família Crabronidae.
A autoridade científica da espécie é Fabricius, tendo sido descrita no ano de 1775.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Bivarg (Philanthus triangulum) är en art av släktet bivargar (Philanthus) i insektsordningen steklar.
Bivargen är tecknad i svart och gult, med en randig, getingliknande bakkropp (en variant av mimikry).[1] Den kännetecknas av ett stort huvud och av att den mellersta delen på antennerna är synbart bredare än spetsen och basen. Kroppslängden är 8 till 18 millimeter, och honorna är större än hanarna.
Bivargen finns i stora delar av Europa och österut till Sibirien. Dess habitat består av varma och torra hedar eller stäpper och andra liknande områden med jämförbara livsförutsättningar.
Som fullbildad insekt, imago, lever bivargen på nektar och pollen. Honorna jagar och fångar dock honungsbin som föda till sina larver.
Honan paralyserar bytet genom ett stick med sin gadd och för det sedan till boet, som består av en grävd gång i marken försedd med celler för äggläggning. Normalt provianterar honan varje cell med tre eller fyra honungsbin, men hon kan förse dem med så många som upp till sex stycken.
När larvens utveckling har nått så långt att den är redo att förpuppa sig gör den detta inuti en kokong av silkestråd, vars ändar fästs mot cellens väggar så att puppan med larven kommer att hänga fritt. Detta minskar risken för att puppan drabbas av svampangrepp.
Wikimedia Commons har media som rör bivarg.
Bivarg (Philanthus triangulum) är en art av släktet bivargar (Philanthus) i insektsordningen steklar.
Avrupa yabanarısı (Philanthus triangulum), Crabronidae familyasına ait bir yaban arısı türü.
Tek başına Avrupa ve Kuzey Afrika'da yaşayan bir türdür. Aslında yetişkinleri otobur olsalar da (nektar ve polenden beslenirler), tür ismini döllenmiş dişilerin bal arılarını avlayıp, paralize ettikten sonra birkaçını yerde açılmış küçük bir odaya yumurtalarla birlikte bırakırlar. Arılar daha sonra larvalar için besin oluştururlar. Philanthus cinsinin tüm üyeleri, farklı çeşitlerde arılar avlasalar da, P. triangulum türü batı bal arılarını avlaması açısından özgündür.
Wikimedia Commons'ta Avrupa yaban arısı ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Avrupa yaban arısı ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Avrupa yabanarısı (Philanthus triangulum), Crabronidae familyasına ait bir yaban arısı türü.
Tek başına Avrupa ve Kuzey Afrika'da yaşayan bir türdür. Aslında yetişkinleri otobur olsalar da (nektar ve polenden beslenirler), tür ismini döllenmiş dişilerin bal arılarını avlayıp, paralize ettikten sonra birkaçını yerde açılmış küçük bir odaya yumurtalarla birlikte bırakırlar. Arılar daha sonra larvalar için besin oluştururlar. Philanthus cinsinin tüm üyeleri, farklı çeşitlerde arılar avlasalar da, P. triangulum türü batı bal arılarını avlaması açısından özgündür.
Бджоли́ний вовк або філа́нт (лат. Philanthus triangulum) — комаха родини піщаних ос, ряду перетинчастокрилі. Поширений в Європі, Середній Азії, на Кавказі.
Досягає 1,5 см у довжину. Від звичайних суспільних паперових ос відрізняється розміром голови і яскраво-жовтим забарвленням.
Бджолиний вовк улаштовує гнізда в землі на південних оголених схилах ярів, укосів і канав, вириваючи нори глибиною до півметра.
Самці харчуються рослинною їжею. Самиці полюють на бджіл, нападаючи на них у польоті і вбиваючи їх. Після цього самиця бджолиного вовка начавлює на черевце бджоли і з'їдає витеклу з вола бджоли краплю нектару. Потім вона відносить бджолу в гніздо, де використовує її для вигодовування личинок. Спочатку самиця філанта відкладає перше яйце в груди мертвій бджолі, через 3-4 дні виходить личинка, і харчується бджолою. За час свого розвитку личинка самиці з'їдає 8 бджіл, самця - 2-3, яких їм заносить самиця. Самиця після виходу із нори починає самостійне життя, живе 25-40 днів. За цей час вона робить від 4 до 8 гнізд, і знищує до сотні бджіл.[1]
Так як даний шкідник для свого розвитку потребують виключно медоносних бджіл, при масовому поширенні бджолиний вовк завдає величезної шкоди пасікам.
Під бджолиних вовків мімікрують дзюрчалки.
Бджоли́ний вовк або філа́нт (лат. Philanthus triangulum) — комаха родини піщаних ос, ряду перетинчастокрилі. Поширений в Європі, Середній Азії, на Кавказі.
Philanthus triangulum (Fabricius, 1775)
Пчели́ный волк[1], или европе́йский фила́нт[1] (лат. Philanthus triangulum) — насекомое семейства песочных ос (Crabronidae) отряда перепончатокрылых (Hymenoptera).
При массовом распространении филант наносит огромный ущерб пасекам, так как для того, чтобы выкормить одну личинку филанта, необходимо от четырёх до шести пчёл.
Достигает 8—17 мм в длину[2]. От обычной осы отличается размером головы и ярко-жёлтой окраской.
Водится в Средней Азии, на Кавказе, в средней полосе России.
Филант устраивает гнёзда в земле на южных оголённых склонах оврагов, откосов и канав, вырывая норы до полуметра глубиной. На усиках самки живут и размножаются стрептомицеты, чьи антибиотики в дальнейшем защищают расплод осы от почвенных микроорганизмов.
Самцы питаются растительной пищей. Самки охотятся на пчёл. Обнаружив насекомое с характерной окраской, самка останавливается с подветренной стороны и, если чувствует запах пчелы, то нападет на неё в полёте и парализуют её ядом, вводя жало под подбородок, где хитин тонок. Отсюда яд быстрее проникает в область головного нервного узла. После этого самка филанта, присев где-нибудь и прочно обхватив пчелу лапками, надавливает на брюшко пчелы и съедает вытекшую из зобика пчелы каплю нектара (для личинок пчелиного волка нектар ядовит). Затем она относит пчелу в гнездо, где использует для выкармливания личинок[3].
Эта оса обладает поистине удивительной памятью. Она способна находить норку, запоминая расположение разных предметов вокруг неё. Перед тем, как улететь, многие осы кружатся над гнездом, запоминая основные вехи на пути к нему. Если пчелиного волка отнести от норки на значительное расстояние, то он вернётся к ней кратчайшим путём.
.jpg)
Пчели́ный волк, или европе́йский фила́нт (лат. Philanthus triangulum) — насекомое семейства песочных ос (Crabronidae) отряда перепончатокрылых (Hymenoptera).
При массовом распространении филант наносит огромный ущерб пасекам, так как для того, чтобы выкормить одну личинку филанта, необходимо от четырёх до шести пчёл.
歐洲狼蜂（Philanthus triangulum），又名三角泥蜂，是一種獨行蜂，分佈在歐洲及北非。成蟲是植食性的，主要吃花蜜及花粉。牠們被稱為狼蜂是因為懷孕的雌蜂會捕獵西方蜜蜂，將其痲痺，收藏在細小的地牢中，並將卵產在此地牢中，作為幼蟲出生後的食物。所有大頭泥蜂屬的成員都會獵食多種蜜蜂，但只有歐洲狼蜂只捕獵西方蜜蜂。
歐洲狼蜂在英國曾一度變得很稀有，只有在懷特島郡及薩福克郡出現。牠們已擴展了其分佈地，直至北方的約克郡，且數量亦有所增加。牠們的狀況屬於易危，但因其分佈地及數量的增加，有可能會改變的狀況。[1]
歐洲狼蜂（Philanthus triangulum），又名三角泥蜂，是一種獨行蜂，分佈在歐洲及北非。成蟲是植食性的，主要吃花蜜及花粉。牠們被稱為狼蜂是因為懷孕的雌蜂會捕獵西方蜜蜂，將其痲痺，收藏在細小的地牢中，並將卵產在此地牢中，作為幼蟲出生後的食物。所有大頭泥蜂屬的成員都會獵食多種蜜蜂，但只有歐洲狼蜂只捕獵西方蜜蜂。
.jpg)
.jpg)
