Perception Channels: tactile ; chemical
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Mostly eat insects. Sometimes eat vertebrates such as shrews and rodents. Also eat plant material such as prickly pear fruit.
Mainly a species of Mexico. In the US, found in areas of intermediate elevation in New Mexico, Arizona, and Texas.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Hooded skunks prefer intermediate elevations, above deserts but below high mountains. They are found in desert scrub, closed basin scrub, plains-mesa grassland, desert grassland, and riparian areas. They often inhabit vegetation along stream banks or rocky ledges of canyons.
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral
Males usually weigh 800-900 g, while females weigh 400-700 g. Males are about 700mm in length, 377mm of which is the tail. Females are 650mm in length, 370mm of which is the tail. They are similar to striped skunk; however, Mephitis macroura has longer and softer fur. The upper neck has a distinct area of longer hair, leading to the common name "hooded skunk." The tail is also longer than that of the striped skunk. There are two known color patterns. In the first, the back of the skunk is entirely white in color while its underparts are black, sometimes with white areas. In the second, the back and underparts are black with two narrow lateral white stripes along the side. Frequently the underside of the tail is white. The stripes on the hooded skunk rarely divide into a "V" as in striped skunks.
Range mass: 400 to 900 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Breeding in Mephitis macroura occurs from the middle of February to the end of March. Litters usually consist of about 3 individuals.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average gestation period: 61 days.
Average number of offspring: 5.3.
Distribucion General: Desde el suroeste de E.E.U.U. hasta el noroeste de Costa Rica. Se localiza desde las tierras bajas hasta los 2.400m.s.n.m..
Ar skoñs kabellek (Mephitis macroura) a zo ur bronneg hag a vev e Kreiz ha Norzhamerika (Guatemala, Honduras, Salvador, Nicaragua, Mec'hiko, Stadoù-Unanet).
La mofeta cuallarga (Mephitis macroura) és un carnívor de la família de les mofetes (Mephitidae). Té un aspecte molt similar al de la mofeta ratllada (Mephitis mephitis). El seu àmbit de distribució s'estén des del sud dels Estats Units (Texas, Arizona i Nou Mèxic) i Mèxic fins al nord de Costa Rica. Viu a praderies i boscos secs.
La mofeta cuallarga (Mephitis macroura) és un carnívor de la família de les mofetes (Mephitidae). Té un aspecte molt similar al de la mofeta ratllada (Mephitis mephitis). El seu àmbit de distribució s'estén des del sud dels Estats Units (Texas, Arizona i Nou Mèxic) i Mèxic fins al nord de Costa Rica. Viu a praderies i boscos secs.
Skunk dlouhoocasý (Mephitis macroura) je šelma z čeledi skunkovití (Mephitidae).
Vzhledově je podobný skunkovi pruhovanému (Mephitis mephitis). Má však dlouhý ocas a mnohem delší a jemnější vrstvu kožichu. Má také větší bubínkovou část spánkové kosti.[2] Kolem krku má bíle zbarvenou "manžetu".
U skunka dlouhoocasého jsou známé tři různé zbarvení:
společným znakem je tenký bílý pruh na hlavě procházející mezi očima.[3][4] Samci dorůstají velikosti až 79 cm, z toho 35 až 40 cm měří ocas.[5] Samičky bývají zhruba o 15 % menší než samci.[6] Váha se pohybuje od 800 gramů do 2,7 kg u samců a od 700 gramů do 1,2 kg u samic.[5]
Doba páření probíhá od února do března.[4] Velikost vrhu bývá od tří do osmi mláďat. [7]
Skunk dlouhoocasý se vyskytuje od jihozápadu USA přes Mexiko až po Guatemalu, Honduras, Nikaraguu a severozápad Kostariky[8], přičemž nejhojnější je právě v Mexiku. Vyhýbá se vysokým nadmořským výškám, vybírá si území poblíž vodních zdrojů, většinou řek.
Potrava skunka dlouhoocasého se skládá hlavně z okolní vegetace, především opuncií, ale zkonzumuje také hmyz, malé obratlovce a ptačí vejce.[4] Případy vztekliny hlášeny nebyly,[9][10] ale je přenašečem řady parazitů, včetně hlístic, škrkavek a blech.[4]
Jsou to samotáři, ale při shánění potravy mohou spolupracovat, aniž by vykazovali známky agrese.[11] Přebývají v norách nebo ukryti v nízké vegetaci. Aktivní jsou v noci. V Kostarice skunkové dlouhoocasí otevírají ptačí vejce tak, že si je házejí na své zadní nohy.[12] Stejně jako skunk pruhovaný může v sebeobraně vystříknout odporně zapáchající sekret pachových žláz.[13]
Jsou známy čtyři poddruhy skunka dlouhoocasého:[14]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Hooded skunk na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu skunk dlouhoocasý ve Wikimedia Commons
Der Haubenskunk (Mephitis macroura) ist eine Art der Gattung der Streifenskunks aus der Familie der als „Stinktiere“ bekannten Skunks (Mephitidae). Er ist im Süden Nordamerikas und in Mittelamerika verbreitet.
Der Haubenskunk ist etwa katzengroß, wobei jedoch große regionale Unterschiede vorhanden sind und zudem die Weibchen etwa 15 % kleiner sind als die Männchen bleiben. So sind Männchen von Costa Rica etwa 50 % kleiner als Männchen aus den südlichen USA. Diese Männchen erreichen eine Gesamtlänge von maximal 56 bis 79 Zentimetern und eine Schwanzlänge von 27,5 bis 43,5 Zentimetern. Das Gewicht liegt bei maximal etwa 2,1 Kilogramm.
Der Haubenskunk ist schwarz gefärbt mit einer auffälligen Rückenzeichnung, die verschieden ausfallen kann. So kann der gesamte Rücken und Kopf mit einem breiten weißen Streifen bedeckt sein oder es handelt sich um zwei schmalere, parallele Rückenstreifen, die in der Regel am Kopf nicht zusammenlaufen; auch fast gänzlich schwarze Tiere mit nur wenigen weißen Haaren im Schwanz sind bekannt. Auf der Nase bis zur Stirn trägt der Haubenskunk einen weiteren weißen Streifen, der auch bei der schwarzen Form ausgebildet ist. Der Kopf ist dreieckig mit kleinen, runden Ohren und schwarzen Augen ohne Lider. Der Schwanz ist lang und buschig.[1]
Das Verbreitungsgebiet des Haubenskunks erstreckt sich von den südlichen Vereinigten Staaten über Mexiko bis weit nach Mittelamerika und umfasst dort Teile von Guatemala, Honduras, Nicaragua und das nordwestliche Costa Rica.[2]
Stinkdachse (Mydaus)
Streifenskunk (Mephitis mephitis)
Haubenskunk (Mephitis macroura)
Fleckenskunks (Spilogale)
Weißrüsselskunks (Conepatus)
Der Haubenskunk wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Streifenskunks (Mephitis) eingeordnet, die aus zwei Arten besteht.[4] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Martin Lichtenstein aus dem Jahr 1832 anhand eines Individuums aus den Bergregionen nordwestlich von Mexiko-Stadt.[4] Innerhalb der Art werden mit der Nominatform Mephitis macroura macroura, Mephitis macroura eximius, Mephitis macroura milleri und Mephitis macroura richardsoni vier Unterarten unterschieden.[4]
Als weitere Art innerhalb der Streifenskunks und damit als Schwesterart des Haubenskunks wurde der Streifenskunk (Mephitis mephitis) beschrieben. Die Streifenskunks stellen in ihrer Gesamtheit die Schwestergruppe der ebenfalls in Nord- und Mittelamerika verbreiteten Fleckenskunks (Spilogale) dar, wobei sich die Vorfahren dieser beiden Gattungen vor etwa 12 Millionen Jahren getrennt haben. Die mehr auf Südamerika konzentrierten Weißrüsselskunks (Conepatus) werden diesen gegenübergestellt.[3] Innerhalb der Streifenskunks erfolgte die Radiation zu den heute bekannten Arten vor etwa 3 bis 3,5 Millionen Jahren.[3]
Der Haubenskunk wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und des relativ häufigen Vorkommens sowie der Anpassungsfähigkeit an verschiedene Lebensräume einschließlich anthropogen veränderter Habitate als nicht gefährdet („least concern“) eingestuft.[2] Es wird angenommen, dass die Bestände in einigen Regionen zunehmen.[2]
Eine Gefährdung für den Haubenskunk ist nicht vorhanden. In Mexiko ist die Art sehr häufig und lebt auch in und in der Nähe von menschlichen Siedlungen und landwirtschaftlich genutzten Gebieten. Regional werden sie aufgrund des Fleisches und der Felle bejagt.[2]
Der Haubenskunk (Mephitis macroura) ist eine Art der Gattung der Streifenskunks aus der Familie der als „Stinktiere“ bekannten Skunks (Mephitidae). Er ist im Süden Nordamerikas und in Mittelamerika verbreitet.
The hooded skunk (Mephitis macroura) is a species of mammal in the family Mephitidae. Mephītis in Latin means "foul odor", μακρός (makrós) in Greek translates to "long" and οὐρά (ourá) translates to "tail".
It can be distinguished from the similar striped skunk (M. mephitis) by its longer tail and longer, much softer coat of fur, and larger tympanic bullae.[2] A ruff of white fur around its neck gives the animal its common name. Three color phases are known and in all three, a thin white medial stripe is present between the eyes: black-backed with two lateral white stripes, white-backed with one dorsal white stripe, or entirely black with a few white hairs in the tail.[3][4]
The hooded skunk ranges from the Southwestern United States to Mexico, Guatemala, Honduras, Nicaragua, and northwest Costa Rica.[1] It is more abundant in Mexico. These skunks are found to be more than 50% smaller in size in southern Mexico than in the Southwestern United States.[5] It is found in grasslands, deserts, and in the foothills of mountains, avoiding high elevations. It tends to live near a water source, such as a river. The females tend to be 15% smaller in size than the males[6] and their breeding season is between February and March.[4] The litter size ranges from three to eight.[7]
The diet of the hooded skunk consists mostly of vegetation, especially prickly pear (Opuntia spp.), but it will readily consume insects, small vertebrates, fruit, bird eggs, and human garbage as well.[4][8] Hooded skunks in Costa Rica utilize their forelimbs to throw bird eggs between their hindlegs, in order to break the eggs open.[8] In the wild, their stomach contents include 74.3% insects, with 50% of their diet consisting of earwigs, stink bugs, and beetles. Vertebrate tissues made up 12% of the diet, and only about 1% of the diet consisted of plant material.[8] No cases of rabies are reported,[9][10] but they host a range of parasites, including nematodes, roundworms, and fleas.[4]
Hooded skunks are solitary, but they might interact at a feeding ground without showing any signs of aggression.[11] They shelter in a burrow or a nest of thick plant cover during the day and are active at night. Like M. mephitis, for self-defense, they spray volatile components from their anal glands.![12]
Hooded skunks are currently not endangered. They are very abundant in Mexico and can live in human suburban areas mostly on pastures and cultivated fields.[13] Their fur has low economic value.[7] However, their fat[12] and scent glands[11] can be used in local folk medicine. In some parts of their range, their flesh is considered a delicacy.[14] Other common names for the hooded skunk include: mofeta rayada (Spanish), moufette à capuchon (French), pay (Maya), southern skunk, white-sided skunk, and zorillo.[15]
The hooded skunk (Mephitis macroura) is a species of mammal in the family Mephitidae. Mephītis in Latin means "foul odor", μακρός (makrós) in Greek translates to "long" and οὐρά (ourá) translates to "tail".
El zorrillo listado sureño, [2] también conocido como mofeta encapuchada (Mephitis macroura) es una especie de mamífero de la familia Mephitidae. Se puede distinguir de la mofeta rayada (M. mephitis) por su cola más larga y suave capa de pelo. Un collar blanco alrededor del cuello del animal le da su nombre común.
Generalmente el pelaje dorsal es blanco y el ventral negro, pero existen dos variantes de color. Un tipo tiene todo el pelo blanco mientras que el otro tiene el lomo negro con dos rayas blancas longitudinales. La distribución de la mofeta encapuchada Aridoamérica y Mesoamérica comprende desde el suroeste de Estados Unidos a Centroamérica, siendo más abundante en México. Se encuentra en praderas, desiertos y en las estribaciones de las montañas, evitando las altas elevaciones. Tiende a vivir cerca de una fuente de agua, como un río.
A pesar de pertenecer taxonómicamente al orden de los carnívoros, se alimenta principalmente de plantas, especialmente de chumberas (Opuntia spp.), aunque también come insectos y pequeños roedores. Se refugia en una madriguera o un nido de una gruesa cubierta vegetal durante el día y está activo durante la noche. Su época de reproducción es a finales del invierno y la hembra tiene una camada media de tres crías. La IUCN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor, [2].
El zorrillo listado sureño, también conocido como mofeta encapuchada (Mephitis macroura) es una especie de mamífero de la familia Mephitidae. Se puede distinguir de la mofeta rayada (M. mephitis) por su cola más larga y suave capa de pelo. Un collar blanco alrededor del cuello del animal le da su nombre común.
Generalmente el pelaje dorsal es blanco y el ventral negro, pero existen dos variantes de color. Un tipo tiene todo el pelo blanco mientras que el otro tiene el lomo negro con dos rayas blancas longitudinales. La distribución de la mofeta encapuchada Aridoamérica y Mesoamérica comprende desde el suroeste de Estados Unidos a Centroamérica, siendo más abundante en México. Se encuentra en praderas, desiertos y en las estribaciones de las montañas, evitando las altas elevaciones. Tiende a vivir cerca de una fuente de agua, como un río.
A pesar de pertenecer taxonómicamente al orden de los carnívoros, se alimenta principalmente de plantas, especialmente de chumberas (Opuntia spp.), aunque también come insectos y pequeños roedores. Se refugia en una madriguera o un nido de una gruesa cubierta vegetal durante el día y está activo durante la noche. Su época de reproducción es a finales del invierno y la hembra tiene una camada media de tres crías. La IUCN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor, .
Mephitis macroura Mephitis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mephitidae familian sailkatuta dago..
Mephitis macroura Mephitis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mephitidae familian sailkatuta dago..
La moufette à capuchon (Mephitis macroura) est une espèce de mammifères de la famille des Mephitidae (moufettes). Elle est présente du sud des États-Unis au Costa Rica.
Selon MSW :
La moufette à capuchon (Mephitis macroura) est une espèce de mammifères de la famille des Mephitidae (moufettes). Elle est présente du sud des États-Unis au Costa Rica.
La moffetta dal cappuccio (Mephitis macroura) è simile alla moffetta striata, ma si può distinguere da quest'ultima per la coda più lunga e per il mantello più denso e soffice. Un ciuffo di peli bianchi intorno al collo dà a quest'animale il nome comune. I peli del dorso sono quasi tutti bianchi, mentre quelli del ventre sono neri; esiste, tuttavia, una vasta gamma di varianti di questi due colori. In un tipo, ad esempio, il dorso è completamente bianco, mentre in un altro il dorso, nero, è attraversato da due strisce longitudinali bianche.
La patria principale di questo animale è il Messico, ma si può trovare anche in America Centrale e negli Stati Uniti sud-occidentali. Vive nelle praterie, negli altopiani desertici e ai piedi dei monti, ma evita zone più elevate. Tende a vivere nei pressi dell'acqua ed è facile rinvenirla lungo il corso dei fiumi.
Questa moffetta si nutre soprattutto di vegetali, specialmente opunzie, ma anche di insetti e piccoli roditori. Trascorre il giorno all'interno della tana o in un nido ricoperto dalla vegetazione ed è attiva solo di notte. Si riproduce alla fine dell'inverno; le femmine possono partorire fino a tre piccoli.
La moffetta dal cappuccio (Mephitis macroura) è simile alla moffetta striata, ma si può distinguere da quest'ultima per la coda più lunga e per il mantello più denso e soffice. Un ciuffo di peli bianchi intorno al collo dà a quest'animale il nome comune. I peli del dorso sono quasi tutti bianchi, mentre quelli del ventre sono neri; esiste, tuttavia, una vasta gamma di varianti di questi due colori. In un tipo, ad esempio, il dorso è completamente bianco, mentre in un altro il dorso, nero, è attraversato da due strisce longitudinali bianche.
Kapucīnskunkss (Mephitis macroura) ir neliela auguma skunksu dzimtas (Mephitidae) plēsējs, kas pieder svītraino skunksu ģintij (Mephitis).
Kapucīnskunkss dzīvo, sākot ar ASV dienvidrietum teritorijām, Arizonas un Teksasas štatos,[1] un beidzot ar Centrālameriku. Visbiežāk tas ir sastopams Meksikā, lai gan kapucīnskunkss ir novērojams arī Gvatemalā, Hondurasā, Salvadorā un Nikaragvā.[2] Izplatības karti var apskatīt šeit. Tam patīk apmesties atklātās vietās kādas upītes tuvumā: prērijā, tuksnesī un akmeņainās kalnu pakājēs, izvairoties no lieliem augstumiem. Tā izplatība ir no jūras līmeņa līdz 2440 metriem virs jūras līmeņa, lai gan tas ir novērots arī augstāk kalnos.[2]
Salīdzinot ar savu tuvāko radinieku svītraino skunksu (Mephitis mephitis), kapucīnskunksam ir garāka aste un garāks, mīkstāks kažoka matojums. Savu nosaukumu tas ir ieguvis, pateicoties baltajam, pagarinātajam matojumam uz kakla,[3] kas atgādina kapuci. Kā visi skunksi tas ir melns ar baltu, bet baltā svītra ir tikai viena, kas stiepjas pāri visai mugurai un astei. Uz pieres kapucīnskunksam ir šaura, balta svītra, kas apliecina, ka tas pieder pie svītraino skunksu ģints. Arī Amerikas cūkšņukura skunksam (Conepatus leuconotus) ir tikai viena plata, balta svītra, kas stiepjas visas muguras un astes garumā, bet uz pieres tam nav šaurā, baltā svītriņa. Tomēr reizēm kapucīnskunkss ir melns, aste melna no virspuses, apakša balta un uz katra sāna tam ir divas šauras, baltas svītras.[1] Melna kapucīnskunksa attēlu var apskatīt šeit.
Tēviņi ir nedaudz lielāki par mātītēm. Tēviņu garums kopā ar asti ir 70 cm, astes garums 38 cm, svars 800—900 g, mātītes kopējais garums ir 65 cm, astes garums 37 cm, svars 400—700 g.[1]
Migu kapucīnskunkss iekārto pazemes alā vai biezā zālē. Visu dienu tas guļ, bet aktīvs kļūst tikai naktī. Kapucīnskunksi ir teritoriāli, teritorijas lielums ir 2,8—5 km². Tas labi sadzīvo ar cilvēkiem un bieži apmetas cilvēku mājokļu tuvumā.[2] Tā draudzīgā attieksme pret cilvēkiem izpaužas arī to satiekot, jo nav tik agresīvs kā pārējie skunksi.[1]
Kā visi skunksi tas ienaidnieku apšļāc ar ļoti smirdīgu sekrētu, kas izdalās no anālajiem dziedzeriem zem astes. Tādēļ tā galvenie ienaidnieki ir cilvēki, braucošas automašīnas un ūpji, kuriem tikpat kā nav ožas.[3] Kapucīnskunkss muskusu spēj izšļākt 3,5 metru attālumā, cenšoties trāpīt uzbrucēja acīs.
Mazuļi dzimst agri pavasarī februārī vai martā, parasti piedzimst apmēram 3 mazuļi.[1] Tie ir nevarīgi, akli un kurli. Grūsnības periods kapucīnskunksiem ir apmēram 63 dienas.[4]
Kā visi skunksi kapucīnskunkss ir visēdājs, priekšroku dodot kukaiņiem,[1] bet tas ēd arī veģetāro barībai, īpašs kārums ir bumbieri. Kapucīnskunkss ēd arī putnu olas un medī nelielus grauzējus.
Kapucīnskunkss (Mephitis macroura) ir neliela auguma skunksu dzimtas (Mephitidae) plēsējs, kas pieder svītraino skunksu ģintij (Mephitis).
Kapucīnskunkss dzīvo, sākot ar ASV dienvidrietum teritorijām, Arizonas un Teksasas štatos, un beidzot ar Centrālameriku. Visbiežāk tas ir sastopams Meksikā, lai gan kapucīnskunkss ir novērojams arī Gvatemalā, Hondurasā, Salvadorā un Nikaragvā. Izplatības karti var apskatīt šeit. Tam patīk apmesties atklātās vietās kādas upītes tuvumā: prērijā, tuksnesī un akmeņainās kalnu pakājēs, izvairoties no lieliem augstumiem. Tā izplatība ir no jūras līmeņa līdz 2440 metriem virs jūras līmeņa, lai gan tas ir novērots arī augstāk kalnos.
De gekraagde skunk of langstaartskunk (Mephitis macroura) is een roofdier uit de familie Mephitidae. Uiterlijk lijkt deze soort sterk op de verwante gestreepte skunk (Mephitis mephitis).
Het verspreidingsgebied van de gekraagde skunk loopt van de zuidelijke Verenigde Staten (Texas, Arizona, New Mexico) en Mexico in het noorden tot Costa Rica in het zuiden. Prairies en droge bossen vormen het leefgebied van de gekraagde skunk.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Skunks ogoniasty[3], skunks długoogoniasty (Mephitis macroura) – gatunek drapieżnego ssaka należącego do rodziny skunksowatych (Mephitidae).
Nazwa rodzajowa Mephitis pochodzi od łacińskiego słowa mephit, co oznacza "nieprzyjemny zapach". Natomiast nazwa gatunkowa pochodzi z języka greckiego (macro = duży, oura = ogon)[4].
Skunks długoogoniasty spotykany jest na południu USA (w Arizonie, Nowym Meksyku i Teksasie), Meksyku, Hondurasie, Nikaragui i północno-zachodnich rejonach Kostaryki[5][6].
Wyróżnia się 4 podgatunki skunksa długoogoniastego:
Tereny zamieszkiwane przez skunksa długoogoniastego są bardzo różnorodne: od suchych trawiastych stepów do lasów nizinnych i terenów górskich do wysokości 2400 m. n.p.m. Wybierają tereny o zróżnicowanym, kamienistym podłożu porośnięte zróżnicowana roślinnością i znajdujące się w pobliżu strumieni i innych zbiorników wodnych. Największe zagęszczenia skunksa (1,7 osobnika na km²) występują w stanie Oaxaca w Meksyku, gdzie preferują łąki, bagna i zarośla[8][9][10][11][12]. Poszczególne podgatunki różnią się nieco preferencjami środowiskowymi. M. m. milleri i M. m. macroura wybierają tereny o klimacie umiarkowanym, przy czym M. m. macroura wybiera tereny górzyste. M. m. eximus jest endemiczny dla nizinnych suchych równinach nadmorskich. M. m. richardsoni spotykany jest w lasach liściastych[5][7].
Skunks długoogoniasty różni się od skunksa zwyczajnego dłuższymi włosami na grzbiecie i szyi tworzącymi kryzę. Ponadto mają puszysty ogon z długimi białymi i czarnymi włosami. Są nieco mniejsze i bardziej smukłe od skunksów zwyczajnych, ale większe od spilogali. Nos mają nieco rozszerzony, ale nie sprawia on wrażenia ryjka jak u skunksów z rodzaju Conepatus. Samice skunksa długoogoniastego mają 5 par sutek, podczas gdy u skunksów zwyczajnych jest ich 6[8][12][13][14][15]. Całkowita długość ciała waha się od 55,8 cm do 79,0 cm. Długość ogona od 35,7 cm do 40,0 cm. Długość tylnych łap wynosi od 6,0 cm do 6,8 cm, a wysokość od ziemi do ramion od 17,8 cm do 20,3 cm. Samce są z reguły większe od samic średnio o 15%, mają dłuższą czaszkę i proporcjonalnie krótszą resztę ciała. Masa ich wynosi od 0,4 kg do 2,7 kg. Formuła zębowa jest taka sama jak u skunksa zwyczajnego: I 3/3, C 1/1, P 3/3, M 1/2 dla 34 zębów w pysku. M. m. macroura i M. m. milleri są z reguły nieco większe od M. m. eximus i M. m. richardsoni. M. m. milleri mają najdłuższą czaszkę spośród wszystkich podgatunków (samce 6,0 cm samice 5,6 cm) i największy stosunek długości ogona do reszty ciała. M. m. macroura ma krótszą czaszkę (samce 5,6 cm, samice 5,4 cm) i krótszy ogon w stosunku do długości ciała. Oba podgatunki mają więcej białej sierści niż czarnej w przeciwieństwie do dwóch pozostałych. M. m. eximus można odróżnić od M. m. richardsoni na podstawie względnej długości ogona, który u pierwszego podgatunku jest większy od długości reszty ciała, a u drugiego mniejszy[12][13][15][16][17]. Zmienność ubarwienia skunksa jest bardzo duża. Można wyróżnić trzy typy: białogrzbiety, czarnogrzbiety i całkowicie czarny. Białogrzbiete oprósz białego szerokiego pasa na grzbiecie z reguły mają jeszcze boczne białe pasy ciągnące się wzdłuż całego ciała. Czarnogrzbiete mogą mieć boczne białe pasy, a z reguły w tylnej części ciała mają wyraźne białe łaty. Formy całkowicie czarne występują tylko u M. m. richardsoni. Od strony brzusznej futro może być białe, nakrapiane lub całkowicie czarne. Na czarnym pysku mają biały pas ciągnący się między zielonymi oczami od nosa przez całą głowę do tyłu szyi[8][10][12][14][15][18][19][20][21].
Są zwierzętami nocnymi z największą aktywnością o zmierzchu. Przemieszczają się wzdłuż dróg, strumieni, skał w poszukiwaniu pokarmu. Zjadają głównie owady siedzące na powierzchni ziemi lub traw, rzadko kopią glebę w poszukiwaniu larw, jak to robią skunksy rodzaju Cenopatus. W przeciwieństwie do skunksa zwyczajnego są lękliwe i unikają kontaktów z człowiekiem. Penetrują zazwyczaj areał o powierzchni 2,8 do 5 km²[5][8][12][14][17][22]. Jak wszystkie skunksowate także skunksy długoogoniaste produkują bardzo śmierdzący aerozol w gruczołach okołoodbytowych. Ich głównym składnikiem są tioalkohole i metylocholina. Ma on ostry i trwały zapach i jest silnym środkiem łzowym. Przestraszony skunks podnosi ogon, zwija się w literę U i może wystrzelić w kierunku napastnika strumień aerozolu na odległość 2–3 m. W przeciwieństwie do skunksa zwyczajnego, skunks długoogoniasty rzadko stosuje tego typu behawior obronny względem ludzi[5][13][16][23][24][25].
Ruja występuje raz w roku od końca lutego do marca. Ciąża trwa dwa miesiące. Młode przychodzą na świat w początku maja i czerwcu. Notowane są przypadki porodów we wrześniu i październiku, co być może związane jest z powtórzeniem rui w czerwcu po stracie miotu lub poronieniu. Samice rodzą średnio 6 młodych (od 3 do 8)[5][8][16][18][19][24]. Niewiele jest doniesień o opiece nad potomstwem, która najprawdopodobniej sprawują tylko samice, podobnie jak u skunksa zwyczajnego[26]. Jak dotąd w literaturze naukowej opisana została jedna samica skunksa długoogoniastego prowadząca dwumiesięczne młode na żerowisko[5].
W niewoli żyją trzy lata. Najprawdopodobniej na wolności żyją krócej. Przyczyną ich większej śmiertelności w środowisku może być drapieżnictwo, choroby i pasożyty w tym leptospiroza[10][14][16][17][24].
Są wszystkożerne. Jedzą owady, małe kręgowce, jaja ptasie, owoce i odpadki zostawione przez ludzi. Obserwowano, jak skunksy z Kostaryki przerzucały jaja z przednich kończyn do tylnych i kruszyły skorupkę. Zawartość och żołądka stanowią 74,3% owady, 12% tkanki kręgowców a tylko 1% stanowi pokarm roślinny[8][12][14][24][27][27].
Skunksy długoogoniaste są stałym elementem diety dużych drapieżników takich jak kojoty (Canis latrans) i puchacze wirginijskie (Bubo virginianus). W przypadku dostrzeżenia drapieżnika skunksy długoogoniaste wolą uciec, schować się w norze lub pod kaktusami, niż stosować behawior obronny właściwy dla skunksów[16][28].
Jako wielki amator owadów, generalista i oportunista, skunks długoogoniasty reguluje liczebność różnych gatunków w tej grupie zwierząt i przyczynia się do zwiększenia różnorodności gatunkowej. Jednocześnie jest rezerwuarem wielu chorób i pasożytów. Są to między innymi: glisty Physaloptera maxillaries, Skrjabingylus chiwoodorum i Skrjabingylus santaceciliae oraz pchły z rodziny Pulicidae. Tylko u kilku osobników stwierdzono wirus wścieklizny a u jednego przypadek kociej nosówki[8][24][29][30][31].
Jest pospolity w całym Meksyku i na południu USA. Nie jest zagrożony rozwojem rolnictwa gdyż zamieszkuje tereny nie nadające się do tych celów. W czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN wymieniany jest jako gatunek najmniejszej troski[32][33].
Skunks ogoniasty, skunks długoogoniasty (Mephitis macroura) – gatunek drapieżnego ssaka należącego do rodziny skunksowatych (Mephitidae).
Kapuschongskunk (Mephitis macroura) är ett däggdjur i familjen skunkar (Mephitidae). Den skiljer sig från den andra arten i släktet Mephitis, strimmig skunk, genom en längre svans och en mjukare päls. Det svenska trivialnamnet syftar på en ansamling vita hår kring djurets nacke. Kroppslängden för hannar ligger vid 70 centimeter och därtill kommer en cirka 37 centimeter lång svans. Vikten går upp till 900 gram. Honor är mindre och lättare än hannar. Allmänt är ryggen mera vit och buken mera svart men pälsfärgen kan variera.
Arten förekommer från sydvästra USA till Nicaragua men är vanligast i Mexiko. Habitatet utgörs av gräsmark, öken och lägre delar av bergstrakter. Oftast lever de nära vattenansamlingar som till exempel floder.
Födan består till största del av insekter, små däggdjur, fågelägg, frukter och kaktusväxter av opuntiasläktet. Den är främst aktiv på natten och vistas på dagen i bon som polstras med växtdelar. De parar sig vanligen senare under vintern och honan föder oftast tre ungar per kull.
Artepitet i det vetenskapliga namnet är bildat av de grekiska orden makros (lång) och oura (svans).[2]
Kapuschongskunk (Mephitis macroura) är ett däggdjur i familjen skunkar (Mephitidae). Den skiljer sig från den andra arten i släktet Mephitis, strimmig skunk, genom en längre svans och en mjukare päls. Det svenska trivialnamnet syftar på en ansamling vita hår kring djurets nacke. Kroppslängden för hannar ligger vid 70 centimeter och därtill kommer en cirka 37 centimeter lång svans. Vikten går upp till 900 gram. Honor är mindre och lättare än hannar. Allmänt är ryggen mera vit och buken mera svart men pälsfärgen kan variera.
Arten förekommer från sydvästra USA till Nicaragua men är vanligast i Mexiko. Habitatet utgörs av gräsmark, öken och lägre delar av bergstrakter. Oftast lever de nära vattenansamlingar som till exempel floder.
Födan består till största del av insekter, små däggdjur, fågelägg, frukter och kaktusväxter av opuntiasläktet. Den är främst aktiv på natten och vistas på dagen i bon som polstras med växtdelar. De parar sig vanligen senare under vintern och honan föder oftast tre ungar per kull.
Artepitet i det vetenskapliga namnet är bildat av de grekiska orden makros (lång) och oura (svans).
Скунс довгохвостий (Mephitis macroura) — вид ссавців родини Скунсові (Mephitidae) ряду хижих.
Країни поширення: Сальвадор, Гватемала, Гондурас, Мексика, Нікарагуа, США. Найбільш поширений в посушливих низовинах, але зустрічається і в листяних лісах, узліссях, луках, скелястих каньйонах і прибережних місцях проживання. Як правило, мешкає походить від рівня моря до 2440 м.
Chồn hôi đội mão (Mephitis macroura) là một loài động vật có vú trong họ Chồn hôi, bộ Ăn thịt. Loài này được Lichtenstein mô tả năm 1832.[2] Loài này phân bố từ Tây Nam Hoa Kỳ đến Nam Mexico, nhưng có nhiều nhất ở México. Nhóm ở Nam Mexio chỉ 50% hoặc nhỏ hơn nhóm ở Tây Nam Hoa Kỳ.[3] Nó được tìm thấy trong đồng cỏ, sa mạc, và ở dưới chân núi của núi, tránh cao độ cao. Nó có xu hướng sống gần nguồn nước, chẳng hạn sông. Những con cái thường có kích thước nhỏ hơn 15% so với cá đực[4] và mùa sinh sản của chúng giữa tháng 2 và tháng 3.[5] Một ổ có từ 3-8 con non.[6] Loài này chủ yếu ăn thực vật, đặc biệt là loài lê (Opuntia spp.), nhưng cũng ăn côn trùng, động vật có dây sống nhỏ và trứng chim,[5]. Không có trường hợp bệnh dại được ghi nhận,[7][8] nhưng chúng mang một loạt các ký sinh trùng, giun tròn, giun tròn, và bọ chét.[5]
.jpg)
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chồn hôi đội mão (Mephitis macroura) là một loài động vật có vú trong họ Chồn hôi, bộ Ăn thịt. Loài này được Lichtenstein mô tả năm 1832. Loài này phân bố từ Tây Nam Hoa Kỳ đến Nam Mexico, nhưng có nhiều nhất ở México. Nhóm ở Nam Mexio chỉ 50% hoặc nhỏ hơn nhóm ở Tây Nam Hoa Kỳ. Nó được tìm thấy trong đồng cỏ, sa mạc, và ở dưới chân núi của núi, tránh cao độ cao. Nó có xu hướng sống gần nguồn nước, chẳng hạn sông. Những con cái thường có kích thước nhỏ hơn 15% so với cá đực và mùa sinh sản của chúng giữa tháng 2 và tháng 3. Một ổ có từ 3-8 con non. Loài này chủ yếu ăn thực vật, đặc biệt là loài lê (Opuntia spp.), nhưng cũng ăn côn trùng, động vật có dây sống nhỏ và trứng chim,. Không có trường hợp bệnh dại được ghi nhận, nhưng chúng mang một loạt các ký sinh trùng, giun tròn, giun tròn, và bọ chét.
Mephitis macroura Lichtenstein, 1832
Подвиды
Мексиканский скунс[1] (лат. Mephitis macroura) — мексиканский родственник обычного скунса. Встречается также на юге США — в Аризоне, Нью-Мексико и Техасе; населяет кустарниковые и травянистые равнины.
Внешне он очень похож на своего сородича, полосатого скунса, но мех у него длиннее и мягче. За длинные волосы на шее его называют «капюшонным скунсом». Различают два вида окраса мексиканского скунса. Первый, более распространённый: полностью белая спина, а низ тела, морда и ноги чёрные; второй — всё животное чёрное, но по его бокам идут две тонкие полосы. Низ хвоста зачастую белый. Мексиканский скунс мельче полосатого — взрослые самцы весят обычно 800—900 г.
Животное ведёт ночной образ жизни, а днём отсыпается в густой растительности или в норе. Питается насекомыми, мелкими грызунами, растениями, среди которых бо́льшая часть приходится на плоды опунции. Сезон размножения мексиканских скунсов длится с середины февраля по конец марта. В помёте обычно 3 детёныша.
Мексиканский скунс (лат. Mephitis macroura) — мексиканский родственник обычного скунса. Встречается также на юге США — в Аризоне, Нью-Мексико и Техасе; населяет кустарниковые и травянистые равнины.
Внешне он очень похож на своего сородича, полосатого скунса, но мех у него длиннее и мягче. За длинные волосы на шее его называют «капюшонным скунсом». Различают два вида окраса мексиканского скунса. Первый, более распространённый: полностью белая спина, а низ тела, морда и ноги чёрные; второй — всё животное чёрное, но по его бокам идут две тонкие полосы. Низ хвоста зачастую белый. Мексиканский скунс мельче полосатого — взрослые самцы весят обычно 800—900 г.
Животное ведёт ночной образ жизни, а днём отсыпается в густой растительности или в норе. Питается насекомыми, мелкими грызунами, растениями, среди которых бо́льшая часть приходится на плоды опунции. Сезон размножения мексиканских скунсов длится с середины февраля по конец марта. В помёте обычно 3 детёныша.
흰등줄스컹크(Mephitis macroura)는 중간 정도 크기의 스컹크로 몸길이는 28~35cm, 꼬리길이는 27~44cm이다. 습성은 줄무늬스컹크와 비슷하며, 북아메리카로부터 중앙아메리카에 분포한다.
다음은 스컹크과의 계통 분류이다.[1]
스컹크과 스컹크오소리속 돼지코스컹크속 줄무늬스컹크속 얼룩스컹크속
