La civeta de Malabar (Viverra civettina), és una civeta. En malaialam, la llengua local de Kerala, és també coneguda com a Jawadi Veruku - ജാവാദി വെരുകു്. L'espècie fou molt comuna al llarg de les terres baixes costaneres de Kerala i Karnataka, al sud de l'Índia. Va passar a ser rara al començ del segle XX, però a la dècada de 1960 restava freqüent l'ús de mesc de civeta. El 1990, encara sobrevivien poblacions isolades a zones poc pertorbades del sud de Malabar.[1] Es creu que l'any 1999, hi havia menys de 250 individus adults a la natura.[2]
La civeta de Malabar és considerada per algunes autoritats com Viverra megaspila civettina, una subespècie de Viverra megaspila. Segons les dades de la Viverra megaspila, considerada per uns altres de la mateixa espècie, probablement té un pes d'entre 8 i 9 quilos.[3] El pelatge és grisenc blanc mat amb taques negres que tenen una vaga forma de ratlles verticals al cos. Una altra característica que la distingeix de la civeta petita de l'Índia (Viverricula indica), amb la qual es podria confondre, és una cua més curta si es compara amb la llargada del cos i la presència d'una cresta erèctil de pèls negres a l'esquena, que és una característica de totes quatre espècies del gènere Viverra.
L'hàbitat original de la civeta de Malabar és en els boscos humits de la costa de Malabar per sota del cinyell dels Ghats Occidentals, on vivien a les planes boscoses i als vessants dels turons adjacents. Fou molt comú en els districtes costaners de Malabar i Travancore. La desforestació extensiva ha reduït els boscos de Malabar a una sèrie de petites arbredes aïllades. Les plantacions d'anacards en són un refugi, en el qual probablement viuen la major part de poblacions supervivents de civeta de Malabar. Actualment estan amenaçades per la desforestació a gran escala de plantacions de cautxú.[3]
Aquest animal nocturn és carnívor, solitari i agressiu a la natura. S'alimenta a terra (mai no ha estat vist als arbres), de petits mamífers, rèptils, amfibis, peixos, ous d'ocells i alguns vegetals. S'han registrat la dificultat de mantenir l'espècie en captivitat per a extreure'n el mesc, una secreció de les glàndules anals de totes les civetes que s'utilitza com a estabilitzant en perfums,[4] en medicina oriental, i per donar sabor als beedis (cigarrets locals).
La principal amenaça a la qual s'enfronten les poblacions isolades que han reeixit a sobreviure en hàbitats marginals, és que canvien les pràctiques de cultius i la caça accidental amb gossos. Es tendeix a tractar-los com a invasors de corrals d'aviram, i per tant, quan se'n troba, es capturen i es maten.[5]
La civeta de Malabar (Viverra civettina), és una civeta. En malaialam, la llengua local de Kerala, és també coneguda com a Jawadi Veruku - ജാവാദി വെരുകു്. L'espècie fou molt comuna al llarg de les terres baixes costaneres de Kerala i Karnataka, al sud de l'Índia. Va passar a ser rara al començ del segle XX, però a la dècada de 1960 restava freqüent l'ús de mesc de civeta. El 1990, encara sobrevivien poblacions isolades a zones poc pertorbades del sud de Malabar. Es creu que l'any 1999, hi havia menys de 250 individus adults a la natura.
Die Malabar-Zibetkatze (Viverra civettina) ist eine extrem seltene oder bereits ausgestorbene Raubtierart aus der Familie der Schleichkatzen (Viverridae). Die Art kommt oder kam in einem kleinen Gebiet im Südwesten Indiens vor und wurde früher meist als Unterart der Großfleck-Zibetkatze angesehen. Heute gilt sie als eigenständige Art. Nach der Erwerbung zweier frischer Felle in den Jahren 1987 und 1990 wurde die Hoffnung genährt, dass diese Art noch existiert. Vergebliche Suchexpeditionen seit dem Jahr 2006[1] veranlassten die Zoological Society of London im Jahr 2013 zu der Vermutung, dass diese Art wahrscheinlich ausgestorben ist.[2]
Die Malabar-Zibetkatze ähnelt der Großfleck-Zibetkatze, wobei sie geringfügig kleiner ist. Die Kopfrumpflänge beträgt 76–85 cm, die Schwanzlänge 30–40 cm. Das Körpergewicht liegt bei 6,6–8,0 kg. Wie die Großfleck-Zibetkatze ist die Färbung grau bis gelbbraun mit schwarzen Flecken an Flanken und Oberschenkeln. Dabei sind die Flecken relativ groß. Beide Arten besitzen eine schwarze Rückenlinie und einen schwarz geringelten Schwanz. Auch die auffälligen schwarzen und weißen Bänder im Halsbereich sind beiden Arten gemein. Die Füße sind bräunlich. Deutliche Unterschiede sind in der Morphologie der Fußballen zu sehen. Auch ist die Haut um die Fußballen nackt, während sie bei der Großfleck-Zibetkatze behaart ist. Die Backenzähne sind größer als die der Großfleck-Zibetkatze.[3]
Zahnformel: I 3 ⋅ C 1 ⋅ P 4 ⋅ M 2 I 3 ⋅ C 1 ⋅ P 4 ⋅ M 2 {displaystyle {I3cdot C1cdot P4cdot M2 over I3cdot C1cdot P4cdot M2}} 
Zuletzt kam die Malabar-Zibetkatze lediglich in einem kleinen Gebiet in den Westghats im Südwesten Indiens vor, vor allem in den Küstengebieten zwischen Kanyakumari im Süden bis Wayanad, Coorg und Honnavar in Karnataka im Norden. Hier bewohnt sie Sumpfgebiete und Wälder, aber auch Plantagen.[3] Nur wenige Nachweise stammen aus Gebieten oberhalb von 600 m.[4]
Die Malabar-Zibetkatze wurde bis vor kurzem als Unterart der Großfleck-Zibetkatze angesehen. Heute gelten beide als eigenständige Arten.[3] Der Artstatus ist allerdings bisher nicht bestätigt.[4]
Über die Lebensweise dieser Art ist kaum etwas bekannt. Die Tiere scheinen vorwiegend nachtaktiv zu sein und leben vermutlich einzelgängerisch. Offenbar sind Malabar-Zibetkatzen meist am Boden unterwegs. Über die Nahrungs- und Fortpflanzungsgewohnheiten ist fast nichts bekannt.[3]
Die Malabar-Zibetkatze wird von der IUCN als vom Aussterben bedroht (critically endangered) eingestuft. In ihrem Verbreitungsgebiet liegen keine Schutzgebiete. Eine zukünftige Gründung von Schutzgebieten in der Region ist aufgrund der dichten Besiedelung eher unwahrscheinlich. Eingehende Studien zur Gefährdungssituation und eine Nachzucht in Gefangenschaft werden als die besten Schutzstrategien angesehen.[4]
Ursprünglich war die Malabar-Zibetkatze gebietsweise recht häufig. Im 20. Jahrhundert schrumpften die Bestände stark. 1978 wurde die Art von der IUCN für „wahrscheinlich ausgestorben“ erklärt. So hat es zwischen 1950 und 1990 nur zwei – und zudem ungesicherte – Nachweise gegeben. Erst 1987 und 1990 wurden Felle von kurz zuvor getöteten Tieren bekannt. Damit wurden Hoffnungen genährt, dass die Malabar-Zibetkatze noch existieren könnte.[4] Bei einer großangelegten Suchexpedition durch A. M. A. Nixon und Siddharth Rao zwischen April 2006 und März 2007 wurde intensive Feldarbeit in den Distrikten Ernakulam, Trivandram, Thrissur, Palakkad, Malappuram, Kozhikode, Kannur, Kasargode, Wayanad, Kollam und Pathinamthitta im Bundesstaat Kerala sowie in den Distrikten Kodagu, Dakshina Kannada, Uttara Kannada, Udupi, Shimoga und Chikmangalur im Bundesstaat Karnataka betrieben. Dabei konnte kein Nachweis über einen Fortbestand dieser Art erbracht werden.
Die Malabar-Zibetkatze (Viverra civettina) ist eine extrem seltene oder bereits ausgestorbene Raubtierart aus der Familie der Schleichkatzen (Viverridae). Die Art kommt oder kam in einem kleinen Gebiet im Südwesten Indiens vor und wurde früher meist als Unterart der Großfleck-Zibetkatze angesehen. Heute gilt sie als eigenständige Art. Nach der Erwerbung zweier frischer Felle in den Jahren 1987 und 1990 wurde die Hoffnung genährt, dass diese Art noch existiert. Vergebliche Suchexpeditionen seit dem Jahr 2006 veranlassten die Zoological Society of London im Jahr 2013 zu der Vermutung, dass diese Art wahrscheinlich ausgestorben ist.
_DSCN2359.jpg)
माध्यमे अपभारण करा
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन IUCN conservation status सामान्य नाव
अधिकार नियंत्रण 
மலபார் புனுகு பூனை (Viverra civettina) என்பது இந்தியாவில் வாழும் புனுகு பூனை இனங்களில் மிக அரிய விலங்கினமாகும். இதனை மலையாளத்தில் சாவாதி வெருகு - ജാവാദി വെരുകു് என்றும் கன்னடத்தில் சிரதே பெக்கு என்றும் அழைப்பர். மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளுக்குத் தனிச் சிறப்பான மலபார் புனுகு பூனைகள் ஒரு காலத்தில் தென்னிந்தியாவின் கேரள, கர்னாடக மாநிலங்களின் தாழ்நிலக் கரையோரப் பகுதிகளில் நிறைந்து காணப்பட்டன. இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலேயே இவ்வினம் அருகிவிட்ட போதும் 1960கள் வரையில் இவ்வினத்திலிருந்து புனுகு பெறப்பட்டது. 1990 இல் தென் மலபார் பகுதியில் இவை சிறிய எண்ணிக்கையில் வாழ்ந்தன.[3] 1999 இல் இவ்வினத்தில் வெறுமனே 250க்கும் குறைவான விலங்குகளே இயலிடத்தில் வாழ்வதாகக் கணிக்கப்பட்டது.[4]
விலங்கியலறிஞர் சிலர் மலபார் புனுகு பூனையை Viverra megaspila civettina என்று பெரும்புள்ளிப் புனுகு பூனையின் (Viverra megaspila) துணையினமொன்றாக வகைப்படுத்துகின்றனர். பெரும்புள்ளிப் புனுகு பூனை பற்றிய தரவுகளின் அடிப்படையில் சிலர் இதனை அதே இனமாகவே இருப்பதாகக் கூறுகின்றனர். இது கிட்டத்தட்ட 8 - 9 கிகி (18 - 20 இறாத்தல்) நிறையுடையதாகும்.[5] மங்கிய சாம்பல் நிறத் தோலினையுடைய இதன் உடலில் தெளிவற்றுக் காணப்படும் புள்ளிகள் கோடுகள் போன்று தோற்றமளிக்கும். இதனுடன் சேர்ந்தாற் போல வாழும் மற்றொரு விலங்கினமான சிறிய இந்திய புனுகு பூனையிலிருந்து (Viverricula indica) இதனை வேறாக்கிக் காட்டும் ஏனைய இயல்புகள் இதனுடைய உடற் பருமனுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது சிறியதாக உள்ள வால், இதன் முதுகுப் புறமாக உள்ள சிலிர்த்து நிற்கும் கருமயிர்கள் என்பனவாகும். அவ்வாறான கருமயிர்கள் புனுகி பேரினத்தில் மொத்தமாக உள்ள நான்கு இனங்களிலும் பொதுவாகக் காணப்படும். மக்கள் சிறிய இந்திய புனுகு பூனைகளை மலபார் புனுகு பூனைகளென அடிக்கடி தவறாகக் கருதுவதுண்டு.
மலபார் புனுகு பூனையின் சரியான வாழிடம் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைத்தொடருக்குக் கீழாக உள்ள மலபார் கரை ஈரலிப்பான காடுகளாகும். இவ்வினம் அங்கு காடடர்ந்த சமவெளிகளிலும் அவற்றை அண்டிய மலைச் சாரல்களிலும் வாழ்ந்தது. ஒரு காலத்தில் இவை மலபார் மற்றும் திருவாங்கூரின் கரையோர மாவட்டங்களில் பரவலாக வாழ்ந்தன. மிகக் கூடுதலாக நடந்த காடழிப்பின் காரணமாக மலபார் காடுகள் ஆங்காங்கே சிறு சிறு பகுதிகளாக மாறிவிட்டன. இன்றைய நிலையில், தப்பி வாழும் மலபார் புனுகு பூனைகளுக்குக் காப்பகங்களாக முந்திரிப் பயிர்ச்செய்கை நிலங்கள் காணப்படுகின்றன. அவற்றிலேயே இவற்றில் மீதமுள்ளவை வாழ்வதாகக் கருதப்படுகிறது. இறப்பர் பயிர்ச்செய்கைக்காக நடக்கும் பெருமளவு காடழிப்பும் இவற்றுக்கான அச்சுறுத்தலாக மாறியுள்ளது.[5]
இரவில் நடமாடும் ஊனுண்ணி விலங்கான இது தனித்து வாழக்கூடியதும் சண்டையிடும் இயல்பு கொண்டதும் ஆகும். தரையிலேயே உணவு தேடும் இது ஒரு போதும் மரங்களில் காணப்பட்டதில்லை. சிறிய முலையூட்டிகள், ஊர்வன, ஈரூடகவாழிகள், மீன்கள், பறவைகளின் முட்டைகள் மற்றும் சில காய்கறி வகைகளை இது உணவாகக் கொள்ளும். நறுமண எண்ணெய் தயாரிப்பு, கீழைநாட்டு மருத்துவம், பீடிகளுக்கு மணமூட்டல் போன்ற தேவைகளுக்கென இதன் குதச் சுரப்பிகளிலிருந்து வெளியாகும் புனுகைப் பெற்றுக்கொள்வதற்காக இதனைப் பிடித்து வளர்த்தல் மிகக் கடினமானதாகும்.
ஆங்காங்கே சிதறி வாழும் மலபார் புனுகு பூனைகள் எதிர் நோக்கும் முதன்மையான அச்சுறுத்தல்களில் அவற்றின் வாழிடங்களான காடுகள் பணப் பயிர்களுக்காக அழிக்கப்படுவதும் தவறுதலாக நாய்களை விட்டு வேட்டையாடப்படுவதும் ஆகும். பறவைப் பண்ணைகளைத் தாக்குவனவாகக் கருதப்படும் இவை தென்படும்போது பிடிக்கப்பட்டுக் கொல்லப்படுகின்றன.[6]
மலபார் புனுகு பூனை (Viverra civettina) என்பது இந்தியாவில் வாழும் புனுகு பூனை இனங்களில் மிக அரிய விலங்கினமாகும். இதனை மலையாளத்தில் சாவாதி வெருகு - ജാവാദി വെരുകു് என்றும் கன்னடத்தில் சிரதே பெக்கு என்றும் அழைப்பர். மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளுக்குத் தனிச் சிறப்பான மலபார் புனுகு பூனைகள் ஒரு காலத்தில் தென்னிந்தியாவின் கேரள, கர்னாடக மாநிலங்களின் தாழ்நிலக் கரையோரப் பகுதிகளில் நிறைந்து காணப்பட்டன. இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலேயே இவ்வினம் அருகிவிட்ட போதும் 1960கள் வரையில் இவ்வினத்திலிருந்து புனுகு பெறப்பட்டது. 1990 இல் தென் மலபார் பகுதியில் இவை சிறிய எண்ணிக்கையில் வாழ்ந்தன. 1999 இல் இவ்வினத்தில் வெறுமனே 250க்கும் குறைவான விலங்குகளே இயலிடத்தில் வாழ்வதாகக் கணிக்கப்பட்டது.
The Malabar large-spotted civet (Viverra civettina), also known as the Malabar civet, is a viverrid endemic to the Western Ghats of India. It is listed as Critically Endangered on the IUCN Red List as the population is estimated to number fewer than 250 mature individuals. It has not been recorded during surveys carried out between 1990 and 2014.[2] In the early 1990s, isolated populations still survived in less disturbed areas of South Malabar but were seriously threatened by habitat destruction and hunting outside protected areas.[3]
It is known as Kannan chandu and Male meru in Kerala വെരുക് (veruk) in Malayalam, and in Karnataka as Mangala kutri, Bal kutri and Dodda punugina.[4]
Viverra civettina was the scientific name proposed by Edward Blyth in 1862 for a civet specimen from southern Malabar.[5] Reginald Innes Pocock considered V. megaspila and V. civettina to be distinct species.[6] Ellerman and Morrison-Scott considered V. civettina a subspecies of V. megaspila.[7] IUCN Red List considers it a distinct species.[2]
There is some controversy as to whether the Malabar civet is even native to the Western Ghats or whether it is a valid species. Background information for the specimens is scant, so there is little to no information on its ecology or habits. In spite of the heavy habitat destruction in the region, the civet still seems unusually threatened for a small, generalist carnivore. The region where the civet was known to occur is the site of a major trading port, formerly including the trade of civets such as the large-spotted civet. Due to this, there is some speculation on whether the Malabar civet is an introduced population of the large-spotted civet that eventually died off.[2][8]
The Malabar large-spotted civet is dusky gray. It has a dark mark on the cheek, large transverse dark marks on the back and sides, and two obliquely transverse dark lines on the neck. These dark marks are more pronounced than in the large Indian civet. Its throat and neck are white. A mane starts between the shoulders. Its tail is ringed with dark bands. The feet are dark.[9] It differs from the large-spotted civet by the greater nakedness of the soles of the feet. The hairs on the interdigital webs between the digital pads form submarginal patches; the skin of the plantar pad is naked in front and at the sides. There are remnants of the metatarsal pads on the hind foot as two naked spots, the external a little above the level of the hallux, the internal considerably higher. A male individual kept in the Zoological Gardens of Trivandrum in the 1930s measured 30 in (76 cm) in head and body with a 13 in (33 cm) long tail and weighed 14.5 lb (6.6 kg).[6]
In the 19th century, the Malabar civet occurred throughout the Malabar coast from the latitude of Honnavar to Kanyakumari. It inhabited the forests and richly wooded lowland, and was occasionally found on elevated forest tracts. It was considered abundant in Travancore.[9]
Until the 1960s, extensive deforestation has reduced most of the natural forests in the entire stretch of the coastal Western Ghats.[10] By the late 1960s, the Malabar civet was thought to be near extinction. In 1987, one individual was sighted in Kerala.[11]
In 1987, two skins were obtained near Nilambur in northern Kerala, an area that is dominated by cashew and rubber plantations. Two more skins were found in this area in 1990. These plantations probably held most of the surviving population, as these were little disturbed and provided a dense understorey of shrubs and grasses. Large-scale clearance for planting rubber trees threatened this habitat.[3]
Interviews conducted in the early 1990s among local hunters indicated the presence of Malabar civet in protected areas of Karnataka.[4] During camera trapping surveys in lowland evergreen and semi-evergreen forests in the Western Ghats of Karnataka and Kerala from April 2006 to March 2007, no photographic record was obtained in a total of 1,084 camera trap nights.[12]
The Malabar civet is considered nocturnal and so elusive that little is known about its biology and ecology apart from habitat use.[3]
Until a few decades ago, local merchants in Kerala reared Malabar civets to obtain civetone, an extract from the scent gland, which was used in medicine, and as an aromatic.[4]
It is now seriously threatened by habitat destruction and fragmentation. Until the 1990s, it was confined to remnant forests and disturbed thickets in cashew and rubber plantations in northern Kerala, where the hunting pressure was another major threat.[3]
During the COVID-19 pandemic and the subsequent lockdown of India, a video clip of an unidentified civet walking the deserted streets of Meppayur was uploaded on Twitter. The civet was identified by its uploader as a Malabar civet and the clip subsequently went viral online. However, numerous experts identified the civet in the video as actually being the small Indian civet (Viverricula indica), a similar-looking but far more common species.[13]
The Malabar large-spotted civet (Viverra civettina), also known as the Malabar civet, is a viverrid endemic to the Western Ghats of India. It is listed as Critically Endangered on the IUCN Red List as the population is estimated to number fewer than 250 mature individuals. It has not been recorded during surveys carried out between 1990 and 2014. In the early 1990s, isolated populations still survived in less disturbed areas of South Malabar but were seriously threatened by habitat destruction and hunting outside protected areas.
It is known as Kannan chandu and Male meru in Kerala വെരുക് (veruk) in Malayalam, and in Karnataka as Mangala kutri, Bal kutri and Dodda punugina.
La civeta de manchas grandes de Malabar (Viverra civettina), es una especie de mamífero carnívoro de la familia Viverridae.[2] Esta especie fue muy común a lo largo de la costa de Kerala y Karnataka al sur de India. Su población disminuyó desde principios del siglo XX, debido a que frecuentemente se usó para la producción de almizcle de civeta en la década de 1960. En 1990, poblaciones aisladas de esta especie aún existían en las regiones menor intervenidas por el hombre al sur de Malabar.[3] Para 1999, se creía que menos de 250 individuos maduros sobrevivían en su medio natural.[4]
La civeta de manchas grande de Malabar se considera por algunos investigadores como una subespecie de la civeta manchada grande (Viverra megaspila). Basado en los datos de esta especie se considera que probablemente pese de 8-9 kg.[5] La piel es blanco grisáceo con manchas negras. Una característica que la diferencia de la civeta pequeña de India (Viverricula indica), con la cual puede ser confundida, es la longitud de la cola, la cual es más corta comparada con la longitud de su cuerpo y la presencia de una cresta de pelo negro eréctil sobre la espalda, la cual es característica de las cuatro especies del género Viverra.
Esta especie de civeta habitaba originalmente en la selva húmeda costera de Malabar, donde se hallaba en las planicies boscosas y colinas adyacentes. Alguna vez fue muy prolífica en los distritos costeros de Malabar y Travancore. La deforestación intensa ha reducido el bosque de Malabar a una serie de zonas de vegetación aisladas. Algunas plantaciones le sirven de refugio, las cuales probablemente contengan las poblaciones remanentes de esta especie.[5]
Es un animal de hábitos nocturnos, carnívoro y de naturaleza solitaria y agresiva. Busca alimento sobre el suelo y nunca se le ha observado en los árboles. Se alimenta de mamíferos pequeños, reptiles, anfibios, peces, huevos de ave y vegetales. la especie es difícil de mantener en cautiverio para la producción de almizcle, una secreción de las glándulas anales de todas las civetas que es usada como agente estabilizante para perfumes, en medicina tradicional y saborizante para cigarrillos.
En la Lista Roja de la UICN se considera como una especie en peligro crítico de extinción. Sus amenazas son la fragmentación de la población que se encuentra confinada a pequeñas áreas, los cultivos a gran escala y las capturas accidentales por perros. Se les considera ladrones de aves de corral, y son muertos cuando se les encuentra.[6]
La civeta de manchas grandes de Malabar (Viverra civettina), es una especie de mamífero carnívoro de la familia Viverridae. Esta especie fue muy común a lo largo de la costa de Kerala y Karnataka al sur de India. Su población disminuyó desde principios del siglo XX, debido a que frecuentemente se usó para la producción de almizcle de civeta en la década de 1960. En 1990, poblaciones aisladas de esta especie aún existían en las regiones menor intervenidas por el hombre al sur de Malabar. Para 1999, se creía que menos de 250 individuos maduros sobrevivían en su medio natural.
Viverra civettina Viverra generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Viverrinae azpifamilia eta Viverridae familian sailkatuta dago.
Viverra civettina Viverra generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Viverrinae azpifamilia eta Viverridae familian sailkatuta dago.
Malabarinisosivettikissa[4][5] (Viverra civettina) on Etelä-Intiassa elävä äärimmäisen uhanalainen[1][2] sivettikissalaji, jota kutsutaan Malajalamin kielellä Jawadiksi. Se luokiteltiin aiemmin isotäpläsivettikissan eli suuritäpläsivettikissan[6] (Viverra megaspila) alalajiksi, jolloin sen nimi oli malabarinisotäpläsivettikissa (Viverra megaspila civettina).[3] Nykyisin sitä pidetään kuitenkin omana lajinaan.[2] Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on ”intiansivetti”.[7]
Malabarinisosivettikissat olivat ennen yleisiä Etelä-Intian Keralassa ja Karnatakassa. Harvinaisemmiksi ne tulivat 1900-luvun alussa, mutta vielä 1960-luvulla niitä käytettiin myskin valmistamisessa. 1990-luvulla pienempiä kantoja oli säilynyt vielä Malabarin asuttamattomammilla alueilla.[8] Vuonna 1999 arvioitiin alle 250 aikuisen yksilön elävän luonnossa.[9]
Malabarinisosivettikissa painaa 8–9 kiloa,[10] ja sen turkki on harmaapohjainen ja mustatäpläinen. Sillä on mustasta karvasta koostuva harja, joka ylettyy sen niskasta hännänpäähän.
Malabarinisosivettikissa (Viverra civettina) on Etelä-Intiassa elävä äärimmäisen uhanalainen sivettikissalaji, jota kutsutaan Malajalamin kielellä Jawadiksi. Se luokiteltiin aiemmin isotäpläsivettikissan eli suuritäpläsivettikissan (Viverra megaspila) alalajiksi, jolloin sen nimi oli malabarinisotäpläsivettikissa (Viverra megaspila civettina). Nykyisin sitä pidetään kuitenkin omana lajinaan. Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on ”intiansivetti”.
Malabarinisosivettikissat olivat ennen yleisiä Etelä-Intian Keralassa ja Karnatakassa. Harvinaisemmiksi ne tulivat 1900-luvun alussa, mutta vielä 1960-luvulla niitä käytettiin myskin valmistamisessa. 1990-luvulla pienempiä kantoja oli säilynyt vielä Malabarin asuttamattomammilla alueilla. Vuonna 1999 arvioitiin alle 250 aikuisen yksilön elävän luonnossa.
Malabarinisosivettikissa painaa 8–9 kiloa, ja sen turkki on harmaapohjainen ja mustatäpläinen. Sillä on mustasta karvasta koostuva harja, joka ylettyy sen niskasta hännänpäähän.
Civette à grandes taches, Civette de Malabar, Civette à Malabar
La Civette à grandes taches[1] ou Civette de Malabar (Viverra civettina) est une espèce de mammifère carnivore de la famille des viverridés.
Cette espèce est endémique au Ghâts occidentaux en Inde. Elle vit dans la forêt tropicale humide de basse altitude[2].
Civette à grandes taches, Civette de Malabar, Civette à Malabar
La Civette à grandes taches ou Civette de Malabar (Viverra civettina) est une espèce de mammifère carnivore de la famille des viverridés.
Is ainmhí í an sibhéid mhórbhallach Malabar (Viverra civettina). Mamach atá ann. Tá sé dúchasach in iardheisceart na hIndia in Malabar. Tá sé go mór i mbaol agus níos lú ná 250 ball den speiceas ar an saol.
La civetta dalle grandi macchie di Malabar (Viverra civettina Blyth, 1862) è un carnivoro della famiglia dei Viverridi endemica dell'India sud-occidentale.[1][2]
Carnivoro di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo di 760 mm, la lunghezza della coda di 330 mm e un peso fino a 6,6 kg.[3]
La pelliccia è lunga e densa. Il colore di fondo del corpo è grigio-giallastro. Sui lati e nella parte inferiore del collo sono presenti 2 bande nerastre intervallate da altrettante bande bianche che partono dalla parte posteriore delle orecchie e prima delle spalle scendono giù verticalmente verso il basso. Una cresta erettile di lunghi peli nerastri si estende lungo la spina dorsale dalla nuca fino alla punta della coda. Sui fianchi sono presenti delle grosse macchie scure disposte in file particolarmente nel quarto posteriore, che variano notevolmente tra gli individui. La parte inferiore degli arti è nera. sono presenti dei cuscinetti rudimentali su ogni metatarso. La pianta dei piedi è completamente priva di peli. Gli artigli del terzo e quarto dito della mano sono privi della guaina cutanea protettiva. La coda è lunga poco più della metà della testa e del corpo, ha 5 larghi anelli neri intervallati da anelli bianchi più piccoli ma completi.
È una specie notturna, terricola ed altamente elusiva.
Questa specie è endemica dei Ghati occidentali, negli stati indiani del Karnataka e Kerala.
Vive confinata probabilmente in boscaglie all'interno di piantagioni di anacardio e in foreste pianeggianti altamente disturbate, sebbene in passato occupava foreste paludose e foreste fluviali lungo le pianure costiere fino a 600 metri di altitudine.
La IUCN Red List, considerato che la popolazione sarebbe limitata a non più di 250 individui adulti e distribuita in un territorio frammentato con un habitat in continuo degrado e la mancanza di avvistamenti certi classifica V.civettina come specie in grave pericolo (CR). Probabilmente è da ritenersi estinta.[1]
La CITES ha inserito questa specie nell'appendice III.[4]
La civetta dalle grandi macchie di Malabar (Viverra civettina Blyth, 1862) è un carnivoro della famiglia dei Viverridi endemica dell'India sud-occidentale.
De malabarcivetkat (Viverra civettina) is een zoogdier uit de familie van de civetkatachtigen (Viverridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Blyth in 1862.
De soort komt voor in India.
Bronnen, noten en/of referentiesDe malabarcivetkat (Viverra civettina) is een zoogdier uit de familie van de civetkatachtigen (Viverridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Blyth in 1862.
Wiwera malabarska[3], cyweta malabarska (Viverra civettina) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny wiwerowatych występujący w zachodnich Indiach – na terenie Ghatów Zachodnich. Jest to gatunek endemiczny, spotykany wyłącznie między Kanyakumariin w stanie Tamilnadu na południu i Honnavar w stanie Karnataka na północy.
W latach 60. XX wieku gatunek był uznawany za bliski wymarcia. Od 1950 do 1990 roku były tylko 2 prawdopodobne stwierdzenia tego gatunku – ze stanów Karnataka i Kerala. Po uznaniu gatunku za prawdopodobnie wymarły w Elayur w dystrykcie Malappuram znaleziono skóry niedawno zabitych osobników wiwery malabarskiej[2].
Niewiele wiadomo na temat biologii i ekologii wiwery malabarskiej. Według indyjskich naukowców w przeszłości gatunek ten zamieszkiwał nizinne nadrzeczne lasy i tereny podmokłe u podnóży Ghatów Zachodnich, jednak obecnie występuje głównie na obszarach plantacji nanercza zachodniego i w zdegradowanych lasach stanu Kerala[4].
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest niszczenie środowiska. Większość siedlisk została zniszczona pod uprawy nanercza zachodniego – z drugiej strony plantacje te stanowią pewnego rodzaju substytut środowiska naturalnego dla wiwery malabarskiej, gdyż na tych terenach nie usuwa się podszytu. W przeszłości wiwery malabarskie były jednym ze źródeł piżma. Obecnie osobniki tego gatunku są często tępione przez ludzi, którzy oskarżają je o zabijanie drobiu[2].
Wiwera malabarska w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów została zaliczona do kategorii CR (krytycznie zagrożony). Ze względu na brak dokładnych informacji na temat liczebności i zasięgu występowania tego gatunku konieczne są badania nad biologią, ekologią i rozmieszczeniem wiwery malabarskiej[2].
Wiwera malabarska, cyweta malabarska (Viverra civettina) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny wiwerowatych występujący w zachodnich Indiach – na terenie Ghatów Zachodnich. Jest to gatunek endemiczny, spotykany wyłącznie między Kanyakumariin w stanie Tamilnadu na południu i Honnavar w stanie Karnataka na północy.
W latach 60. XX wieku gatunek był uznawany za bliski wymarcia. Od 1950 do 1990 roku były tylko 2 prawdopodobne stwierdzenia tego gatunku – ze stanów Karnataka i Kerala. Po uznaniu gatunku za prawdopodobnie wymarły w Elayur w dystrykcie Malappuram znaleziono skóry niedawno zabitych osobników wiwery malabarskiej.
Niewiele wiadomo na temat biologii i ekologii wiwery malabarskiej. Według indyjskich naukowców w przeszłości gatunek ten zamieszkiwał nizinne nadrzeczne lasy i tereny podmokłe u podnóży Ghatów Zachodnich, jednak obecnie występuje głównie na obszarach plantacji nanercza zachodniego i w zdegradowanych lasach stanu Kerala.
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest niszczenie środowiska. Większość siedlisk została zniszczona pod uprawy nanercza zachodniego – z drugiej strony plantacje te stanowią pewnego rodzaju substytut środowiska naturalnego dla wiwery malabarskiej, gdyż na tych terenach nie usuwa się podszytu. W przeszłości wiwery malabarskie były jednym ze źródeł piżma. Obecnie osobniki tego gatunku są często tępione przez ludzi, którzy oskarżają je o zabijanie drobiu.
Wiwera malabarska w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów została zaliczona do kategorii CR (krytycznie zagrożony). Ze względu na brak dokładnych informacji na temat liczebności i zasięgu występowania tego gatunku konieczne są badania nad biologią, ekologią i rozmieszczeniem wiwery malabarskiej.
Viverra civettina[2][3][4][5][6] är en däggdjursart som beskrevs av Edward Blyth 1862. Viverra civettina ingår i släktet Viverra och familjen viverrider.[7][8] Inga underarter finns listade.[7]
Det svenska trivialnamnet Malabarsibetkatt förekommer för arten.[9]
Detta rovdjur förekommer i sydvästra Indien i bergstrakten Västra Ghats. Arten vistades tidigare i olika slags skogar men är numera undanträngt till skogar med tät undervegetation eller täta buskskogar bredvid odlingsmark. Individerna är aktiva på natten.[1]
Viverra civettina hotas främst av skogsavverkningar och andra habitatförändringar. Den fångas ibland för sibetoljans och pälsens skull. IUCN kategoriserar arten globalt som akut hotad.[1]
Med sina oregelbunden fördelade svarta fläckar på kroppen liknar detta rovdjur arten Viverra megaspila, men de har inte samma utbredningsområde. Viverra civettina har en linje av uppåtriktade svarta hår på ryggens topp, breda svarta och vita linjer på halsen samt fem svarta respektive vita strimmor på svansens undersida.[10] Individerna blir cirka 76 cm långa (huvud och bål), har en cirka 33 cm lång svans och väger i genomsnitt 6,6 kg.[11]
Wikimedia Commons har media som rör Viverra civettina.
Wikispecies har information om Viverra civettina.
Viverra civettina är en däggdjursart som beskrevs av Edward Blyth 1862. Viverra civettina ingår i släktet Viverra och familjen viverrider. Inga underarter finns listade.
Det svenska trivialnamnet Malabarsibetkatt förekommer för arten.
Detta rovdjur förekommer i sydvästra Indien i bergstrakten Västra Ghats. Arten vistades tidigare i olika slags skogar men är numera undanträngt till skogar med tät undervegetation eller täta buskskogar bredvid odlingsmark. Individerna är aktiva på natten.
Viverra civettina hotas främst av skogsavverkningar och andra habitatförändringar. Den fångas ibland för sibetoljans och pälsens skull. IUCN kategoriserar arten globalt som akut hotad.
Med sina oregelbunden fördelade svarta fläckar på kroppen liknar detta rovdjur arten Viverra megaspila, men de har inte samma utbredningsområde. Viverra civettina har en linje av uppåtriktade svarta hår på ryggens topp, breda svarta och vita linjer på halsen samt fem svarta respektive vita strimmor på svansens undersida. Individerna blir cirka 76 cm långa (huvud och bål), har en cirka 33 cm lång svans och väger i genomsnitt 6,6 kg.
Середніх розмірів, з довжиною голови й тіла 76–85 см, довжиною хвоста 30–40 см і вагою 6,6–8,0 кг.
Шерсть довга і щільна. Тварина зверху від сірого до жовто-коричневого кольору з чорними плямами на боках і стегнах. У нижній частині тіла колір жовтувато-сірий. Еректильний гребінь довгого чорнуватого волосся проходить уздовж хребта від шиї до кінчика хвоста. Хвіст чорний з білими смугами. Нижня частина ніг чорного кольору. Підошви ніг голі. Кігті третього і четвертого пальців передніх кінцівок, позбавлені захисної оболонки шкіри.
Колись населяв низовинні ліси, низинні болота, прибережні ліси й прибережні рівнини Західних Гатів, але тепер, здається обмежується заростями в плантаціях кеш'ю і високого ступеня деградованими заплавними лісами в північній частині штату Керала, так як природні ліси повністю зникли на території всієї ділянки прибережних Західних Гатів.[2] У 2006—2007 роках у індійських штатах Керала та Карнатака був проведений спеціальний пошук цього виду, але з більше ніж тисячі потраплянь тварин в кадр, що зафіксувала камера нічної зйомки, на жодному кадрі Viverra civettina не було.[3]
Веде нічний і ймовірно потайний спосіб життя[2]. Ймовірно, живе поодиноко.
Основною загрозою для цього виду є втрата і деградація лісового середовища проживання. Плантації кеш'ю, які можуть містити більшість популяцій цього виду що вижили, знаходяться під загрозою великомасштабної вирубки для посадки каучукових дерев. Вид не зустрічається на охоронних територіях[2].
Viverra civettina là một loài động vật có vú trong họ Cầy, bộ Ăn thịt. Loài này được Blyth mô tả năm 1862.[2]
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Viverra civettina là một loài động vật có vú trong họ Cầy, bộ Ăn thịt. Loài này được Blyth mô tả năm 1862.
Малабарская цивета внешне напоминает крупнопятнистую цивету, при этом она меньше размером. Длина тела составляет от 76 до 85 см, длина хвоста 30—40 см. Масса тела составляет от 6,6 до 8,0 кг. Окраска тела от серого до жёлто-коричневого цвета с чёрными пятнами по бокам и на бёдрах. При этом пятна относительно крупные. Вдоль позвоночного хребта на спине проходит чёрная полоса. На хвосте чередуются поперечные чёрные и серые полосы. Также выделяются чёрные и белые поперечные полосы на горле. Ноги коричневатые. Малабарская цивета отличается от крупнопятнистой циветы строением подушечек лап, а также тем, что кожа вокруг них голая, в то время как у крупнопятнистой циветы она покрыта волосами[2]. Зубная формула: I 3 3 C 1 1 P 4 4 M 2 2 = 40 {displaystyle I{3 over 3}C{1 over 1}P{4 over 4}M{2 over 2}=40} 
Обитает на небольшой территории юго-западной Индии. Когда-то населял низменные леса, низинные болота, прибрежные леса и прибрежные равнины Западных Гхатов, но теперь, ареал вида ограничен зарослями в плантациях кешью и деградировавшими в высокой степени пойменными лесами в северной части штата Керала, так как естественные леса полностью исчезли на протяжении всего участка прибрежных Западных Гхатов. В 2006-2007 годах в индийских штатах Керала и Карнатака был проведён специальный поиск этого вида, камера ночной съемки зафиксировала не более тысячи попаданий животных в кадр, но ни на одном кадре Viverra civettina не было[4].
Ведёт ночной и вероятно одиночный скрытный образ жизни[3]. Передвигается по земле. О питании и биологии размножения почти ничего не известно[2].
Малабарская цивета является одним из редчайших видов хищных млекопитающих в мире. Общая численность популяции не превышает 250 взрослых особей, при этом численность отдельных популяций не превышает 50 особей. Международный союз охраны природы присвоил виду статус находящийся на грани исчезновения (critically endangered). Основной угрозой для этого вида является потеря и деградация лесной среды обитания. Плантации кешью, где могут скрываться большинство животных этого вида, находятся под угрозой крупномасштабной вырубки для посадки каучуковых деревьев. В области распространения вида отсутствуют охраняемые территории. Создание таких территорий представляется невозможным из-за высокой плотности населения в регионе. Тщательные исследования ситуации угрозы и разведение в неволе рассматриваются как лучшие стратегии защиты[3].
Первоначально вид был довольно частым в регионе. В XX-ом столетии популяция сильно сократилась. Временами вид считался исчезнувшим. В период с 1950 по 1990 год имелось всего две неподтверждённых встречи. Только в начале 1990-х годов были получены шкурки убитых незадолго до этого животных. Тем самым было доказано, что малабарская цивета ещё существуют[3].
Малабарская цивета внешне напоминает крупнопятнистую цивету, при этом она меньше размером. Длина тела составляет от 76 до 85 см, длина хвоста 30—40 см. Масса тела составляет от 6,6 до 8,0 кг. Окраска тела от серого до жёлто-коричневого цвета с чёрными пятнами по бокам и на бёдрах. При этом пятна относительно крупные. Вдоль позвоночного хребта на спине проходит чёрная полоса. На хвосте чередуются поперечные чёрные и серые полосы. Также выделяются чёрные и белые поперечные полосы на горле. Ноги коричневатые. Малабарская цивета отличается от крупнопятнистой циветы строением подушечек лап, а также тем, что кожа вокруг них голая, в то время как у крупнопятнистой циветы она покрыта волосами. Зубная формула: I 3 3 C 1 1 P 4 4 M 2 2 = 40 {displaystyle I{3 over 3}C{1 over 1}P{4 over 4}M{2 over 2}=40}
馬拉巴靈貓（學名：Viverra civettina）是一種麝貓。牠們在南印度喀拉拉邦及卡納塔克邦的低地沿岸很是普遍。但自20世紀後就開始變得稀少，但仍然是1960年代用來製造麝香的主要材料。到了1990年，牠們只生活在馬拉巴爾南部的一些地區。[3]於1999年，在野外牠們只餘下少於250隻。[4]
馬拉巴靈貓有時被認為是大斑靈貓的亞種，有些甚至認為是同一物種。牠們重8-9公斤。[5]牠們的毛呈灰色，有明顯的黑色斑點。牠們的尾巴很短，背上有直立的黑毛。
馬拉巴靈貓主要生活在馬拉巴爾海岸的潮濕森林帶，如林地及山腳。牠們的數量在馬拉巴爾及特拉凡哥爾曾一度很豐富。過度的伐林減少了牠們的棲息地。腰果的種植給予牠們一個避難的地方，不過牠們仍然面臨大幅清除的威脅。[5]
馬拉巴靈貓是夜間活動，獨居及富攻擊性的。牠們會在地上覓食，從來未有在樹上出現。牠們吃細小的哺乳動物、爬行類、兩棲類、魚類、鳥蛋及一些植物。牠們很難飼養。牠們肛門腺排出的麝香可以作為香水、東方藥材及當地香煙的穩定劑。
馬拉巴靈貓面臨失去棲息地的威脅，只能在有限的地方生活。牠們有時被看為侵襲家畜的動物，因而被獵殺及捕捉。[6]
|date=中的日期值 (帮助) 馬拉巴靈貓（學名：Viverra civettina）是一種麝貓。牠們在南印度喀拉拉邦及卡納塔克邦的低地沿岸很是普遍。但自20世紀後就開始變得稀少，但仍然是1960年代用來製造麝香的主要材料。到了1990年，牠們只生活在馬拉巴爾南部的一些地區。於1999年，在野外牠們只餘下少於250隻。
말레이큰점박이시벳(Viverra civettina)은 사향고양이과에 속하는 포유류의 일종이다. 인도 서고츠 지역의 토착종이다. 50마리 이상의 부차 집단이 없는 250마리 이하로 추산되는 개체수 크기 때문에 국제 자연 보전 연맹(IUCN)이 멸종위급종(CR, Critically Endangered Species)으로 지정했다.[2]
1990년대에 고립된 개체군이 말라바 남부의 덜 교란된 지역에 아직 생존해 있었지만, 보호 지역 바깥에 살고 있기 때문에 서식지 파괴와 사냥으로 심각한 멸종 위협을 받고 있다.[3]
케랄라 주에서 "칸난 찬두"(Kannan chandu)와 "말레 메루"(Male meru)로 알려져 있으며, 카르나타카 주에서 "망갈라 쿠트리"(Mangala kutri), "말 쿠트리"(Bal kutri) 그리고 "돗다 푸눙기나"(Dodda punugina) 등으로도 불린다.[4]
말레이큰점박이시벳(Viverra civettina)은 사향고양이과에 속하는 포유류의 일종이다. 인도 서고츠 지역의 토착종이다. 50마리 이상의 부차 집단이 없는 250마리 이하로 추산되는 개체수 크기 때문에 국제 자연 보전 연맹(IUCN)이 멸종위급종(CR, Critically Endangered Species)으로 지정했다.
1990년대에 고립된 개체군이 말라바 남부의 덜 교란된 지역에 아직 생존해 있었지만, 보호 지역 바깥에 살고 있기 때문에 서식지 파괴와 사냥으로 심각한 멸종 위협을 받고 있다.
케랄라 주에서 "칸난 찬두"(Kannan chandu)와 "말레 메루"(Male meru)로 알려져 있으며, 카르나타카 주에서 "망갈라 쿠트리"(Mangala kutri), "말 쿠트리"(Bal kutri) 그리고 "돗다 푸눙기나"(Dodda punugina) 등으로도 불린다.
