Genets help keep vermin populations down, and since they often live on the edges of a human community, this helps alleviate pest problems with crops.
The viverrids are commonly regarded as the closest living mammals to the extinct common ancestor of the carnivores. Although the genets are very catlike, they also display some primitive features of this ancestor, making them an interesting study for people interested in carnivore evolution. It is suggested that others interested in this topic also research the civets, palm civets and linsangs for more information on viverrids.
Perception Channels: tactile ; chemical
The common genet is still plentiful throughout its range and seems to have little to fear in the future.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Genets occasionally consume game birds and poultry, but hardly do enough damage to be considered a threat to either.
Genets are carnivorous and eat most small animals that they can catch, such as rats, mice, insects, small reptiles, and birds.
The common or European genet is native to northern Africa and has also spread to Europe.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); ethiopian (Native )
Common genets prefer drier areas than other members of the genus. They prefer forests, as they are excellent and agile climbers.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
Average lifespan
Status: captivity: 21.6 years.
Average lifespan
Status: captivity: 14.0 years.
Average lifespan
Sex: female
Status: captivity: 13.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 34.0 years.
Genets are long, lean carnivores with a tail usually at least as long as the body. They appear catlike, except for their longer faces. They usually have a dark spotted or marbling pattern over a cream to buff colored background. Their fur is incredibly soft. They have semi-retractable claws. They are extremely flexible and can enter very small spaces.
Range mass: 1 to 3 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Genet females come into heat during the wet season(s). Copulation, which follows a foreplay lasting up to an hour, takes only five minutes, during which both the male and the female utter "meows." Gestation is usually 10-11 weeks long, and the female usually gives birth to one to three kittens. Young are born blind and helpless. They are weaned around eight weeks, though they take small amounts of solid food before that. Kits are sexually mature at two years.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 77.75 g.
Average gestation period: 78 days.
Average number of offspring: 2.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1479 days.
Die kleinkolmuskeljaatkat of kleinkolmuskejaatkat (Genetta genetta) is 'n karnivoriese soogdier wat dwarsoor Afrika aangetref word, sowel as in dele van die Midde-Ooste en Europa (spesifiek Spanje, die Baleariese Eilande en dele van Frankryk).
'n Gemiddelde volwasse kleinkolmuskeljaatkat het 'n massa van 2 kg, 'n lengte van 95 cm en 'n hoogte van 20 cm en verskil slegs in die kleur van sy kolle van rooikolmuskeljaatkat.
Die kleinkolmuskeljaatkat vang ander klein soogdiere en voëls en sal ook kuikens uit neste opraap. Dié wat naby water woon sal ook soms padda's vang en eet. Kleinkolmuskeljaatkatte is sluipjagters en dood hulle prooi met 'n vinnige byt aan die nek. Hulle skerp kloue help hulle om hulle prooi neer te pen.
Die wyfie is vir 10-11 weke dragtig, waarny sy geboorte gee aan een tot drie kleintjies. Die kleintjies is aanvanklik blind en hulpeloos. 'n Kleinkolmuskeljaatkat het 'n moontlike lewensduur van 12 tot 13 jaar.
Die kleinkolmuskeljaatkat of kleinkolmuskejaatkat (Genetta genetta) is 'n karnivoriese soogdier wat dwarsoor Afrika aangetref word, sowel as in dele van die Midde-Ooste en Europa (spesifiek Spanje, die Baleariese Eilande en dele van Frankryk).
'n Gemiddelde volwasse kleinkolmuskeljaatkat het 'n massa van 2 kg, 'n lengte van 95 cm en 'n hoogte van 20 cm en verskil slegs in die kleur van sy kolle van rooikolmuskeljaatkat.
Die kleinkolmuskeljaatkat vang ander klein soogdiere en voëls en sal ook kuikens uit neste opraap. Dié wat naby water woon sal ook soms padda's vang en eet. Kleinkolmuskeljaatkatte is sluipjagters en dood hulle prooi met 'n vinnige byt aan die nek. Hulle skerp kloue help hulle om hulle prooi neer te pen.
Die wyfie is vir 10-11 weke dragtig, waarny sy geboorte gee aan een tot drie kleintjies. Die kleintjies is aanvanklik blind en hulpeloos. 'n Kleinkolmuskeljaatkat het 'n moontlike lewensduur van 12 tot 13 jaar.
L algaire (Genetta genetta) ye una especie de mamíferu carnívoru de la familia de los vivérridos, la única d'esta familia que puede atopase n'Europa.
L'algaire ta presente na península ibérica, les islles Baleares y Francia, y paez espandise anguaño escontra'l norte y l'este del continente. Tamién puede atopase n'Oriente Mediu y en bona parte del continente africanu, cola esceición principal de les zones desérticas. Créese que la so presencia n'Europa ye recién y que foi introducida pol home de forma involuntaria, como mascota que s'amontesó, como simple polizón en dalgún de los barcos que siempres cruciaron l'estrechu de Xibraltar o introducida pa cazar aguarones pela redolada de les granxes, yá seya polos árabes o polos romanos.
Dellos autores[¿quién?] apuntaron a que la pallabra «martalena» podría venir de la pallabra d'orixe árabe «caballeru» (zenete), pos los musulmanes qu'engardíen a caballu mientres #Reconquistar afataben la so siella coles pieles d'esti animal.[¿quién?][1][2] Pela so parte, la RAE suxuri la so rellación cola denominación eufémica de #caballeru dada a los bandoleros n'Andalucía.[3]
Llegó a Europa dende'l norte d'África al traviés de la península ibérica. Ta bien estendida la teoría de que foi precisamente mientres la ocupación árabe nel sieglu VIII. Sicasí, esta teoría gocia de poco prestíu na actualidá, y créese que la introducción de la martalena sería más temprana.[cita [ensin referencies]
Tiense constancia de que los romanos teníen martalenes como mascotes nes sos cases primero que los gatos domésticos fueren importaos dende Exiptu, y qu'en tiempos d'Augusto introdujose nes Baleares un misteriosu animal sol nome de ictis por qu'acabara cola plaga de coneyos cimarrones qu'entós infestaba les islles. Puesto que el gatu nun yera conocíu por esti nome y que nes Baleares nun esisten nicios del meloncillo nin d'otres mangostes, tal ictis namái pudo ser la martalena o, si acasu, dalguna especie de foína.[cita [ensin referencies]
Pol so aspeutu, d'estampa felina, la martalena #asemeyar a un gatu allargáu de pelo amarellentáu a buxu, chiscáu de llixos negros nel cuerpu, y na cola enllordies anilladas. Na cola'l pelo ye más llargu y cumple funciones estabilizadores nos saltos y persecuciones. El cuerpu puede llegar a los 55-60 centímetros, llargor qu'iguala o supera la cola, pudiendo superar el metro de llargor dende la cabeza a lo cabero. L'altor na cruz ye de 20 centímetros, y el pesu bazcuya ente 1,2 y 2,5 quilos. La martalena tien una cabeza cónica que s'afina escontra'l focico. Los güeyos grandes de color pardu tán enmarcaos sobre enllordies de color blancu qu'oldeen con una franxa negra qu'arrodia la base del focico; a entrambos llaos tien vibrisas llargues y bien sensibles. Les oreyes son grandes y erectas, y arrondaes nel so estremu. El cuerpu ye allargáu y elásticu, con unes pates anteriores curties en contraste coles traseres, más llargues y musculadas, que faciliten los vezos trepadores d'esti animal. Los pies son arrondaos, con uñes semirretráctiles.
Viven xeneralmente en montes, pero pueden afaese a les praderíes, y engaten abondo bien. afacense con facilidá a tou tipu de medios gracies a la so escasa especialización (ello ye que resulten abondo paecíes a los miácidos, los primeres carnívoros qu'apaecieron nel Eocenu y dieron llugar a tolos grupos actuales). Les poblaciones europees paecen tar desenvolviendo una resistencia al fríu cada vez mayor.[cita [ensin referencies]
Les martalenes son depredadores nocherniegos que viven y cacen de forma solitaria, anque toleren la presencia d'otros individuos de la so mesma especie nes cercaníes. Dacuando, les femes cooperen na caza coles sos críes subadultas o con dalgún machu.
En llibertá, les martalenes viven alredor de 10 años, pero en cautividá lleguen a los 20. Nun tienen auténticos depredadores, anque dacuando pueden ser cazaes por delles aves de presa o por foínos.
Nel norte d'África adomense con cierta regularidá nes zones rurales, onde, al igual que los gatos, llibren a les granxes de pequeños animales. Son animales de mordigañu fácil: los exemplares criaos en cautividá tienen de remanase con precuros, pos se van tornando más ariscos cola edá.
D'alimentación esencialmente depredador y carnívora, les sos preses principales son inseutos, mamíferos pequeños, llagartos y aves; dacuando inxeren tamién frutos, cuantimás figos y frutos del monte (mores, bayes, mazanes monteses, etc.).
Les femes paren 2 o 3 críes per camada nel buecu d'un árbol. Les femes entren en celu mientres la temporada d'agües. La cópula, que sigue a unos rituales de cortexu que pueden #allargar hasta una hora, tien una duración de solu cinco minutos, mientres los cualos tantu'l machu como la fema maúllan. El periodu de xestación ye de 10 o 11 selmanes, tres el cual la fema da a lluz ente 1 y 3 críes, que nacen ciegues ya indefenses. Los cachorros son tresllechaos a les 8 selmanes, yá que pocu antes empiecen a tomar pequeñes cantidaes d'alimentu sólido. Los mozos algamen el maduror sexual alredor de los 2 años d'edá.
L algaire (Genetta genetta) ye una especie de mamíferu carnívoru de la familia de los vivérridos, la única d'esta familia que puede atopase n'Europa.
L'algaire ta presente na península ibérica, les islles Baleares y Francia, y paez espandise anguaño escontra'l norte y l'este del continente. Tamién puede atopase n'Oriente Mediu y en bona parte del continente africanu, cola esceición principal de les zones desérticas. Créese que la so presencia n'Europa ye recién y que foi introducida pol home de forma involuntaria, como mascota que s'amontesó, como simple polizón en dalgún de los barcos que siempres cruciaron l'estrechu de Xibraltar o introducida pa cazar aguarones pela redolada de les granxes, yá seya polos árabes o polos romanos.
Ar c'hazh-banal boutin (Genetta genetta) a zo ur bronneg hag a vev en Europa, Afrika hag er Reter-Nesañ.
Un tregont isspesad bennak a zo, met breud a zo war lod anezho. E-touez an isspesadoù-se emañ :
En Europa n'eo ket ul loen a-orin met degaset e oa bet gant ar Romaned pe gant ar Vaoured evit difenn an trevadoù, met en em c'hraet eo diouzh ar vro, ha kavet e vez e mervent ar c'hevandir betek Bro-Naoned en norzh.
Ar c'hazh-banal boutin (Genetta genetta) a zo ur bronneg hag a vev en Europa, Afrika hag er Reter-Nesañ.
La geneta comuna (Genetta genetta), també anomenada gat mesquer o gat moro al País Valencià, és un mamífer carnívor de la família dels vivèrrids. Juntament amb altres vivèrrids, les genetes comunes es consideren l'espècie moderna més propera als avantpassats extints comuns dels carnívors. La geneta és present a la península Ibèrica, a les Illes Balears i a França, i sembla expandir-se actualment cap al nord i l'est del continent. També es pot trobar a l'Orient Mitjà i en bona part del continent africà, amb l'excepció principal de les zones desèrtiques. Es creu que la seva presència a Europa és recent i que fou introduïda per l'home de forma potser involuntària, com a mascota assilvestrada, simple polissó en algun dels vaixells que sempre han travessat l'Estret de Gibraltar o introduïda com a caçadora de rates a la rodalia de les granges, sigui pels àrabs o pels romans. La paraula "geneta" podria venir de la paraula d'origen àrab "genet" (zenete), ja que els àrabs que lluitaven a cavall durant la Reconquesta decoraven la seva cadira amb les pells d'aquest animal.
Va arribar a Europa des del nord d'Àfrica a través de la península Ibèrica. És molt estesa, la teoria que fou precisament durant l'ocupació àrab al segle VIII. Tot amb tot, aquesta teoria té poc prestigi en l'actualitat, i es creu que la introducció de la geneta hauria estat més primerenca. Es té constància que els romans tenien genetes com a animals de companyia en els seus domus (cases) abans que els gats domèstics fossin importats des d'Egipte, i que en temps d'August es va introduir a les Balears un misteriós animal sota el nom d'ictis perquè donés fi a la plaga de conills que llavors infestava les illes. Atès que el gat no era conegut per aquest nom, tal ictis només pogué ser la geneta o, si de cas, alguna espècie de marta.
És un animal llarg i prim, amb una cua generalment tan llarga com la resta del cos, que té l'aparença d'un gat amb l'excepció de la cara, que és més allargada. El seu pelatge és gris pàl·lid i molt suau, i té taques negres i anells, també negres, a la cua. Com totes les genetes, té un cap petit, uns ulls i unes orelles grossos, i unes potes curtes amb urpes retràctils. Els mascles són més grans que les femelles i els joves tenen un color gris més fosc que el dels adults. És extremadament flexible, el qual li permet d'entrar en espais molt petits. Pel seu aspecte, d'estampa felina, la geneta s'assembla a un gat allargat de pèl groguenc a grisenc, esquitxat de motes negres en el cos, i a la cua té taques anellades. A la cua el pèl és més llarg i compleix funcions estabilitzadores en els salts i en les persecucions. El cos pot arribar als 55-60 centímetres de llargada que iguala o supera la cua, que pot superar el metre de llargària des del cap a la cua. L'alçada a la creu és de 20 centímetres, i el pes oscil·la entre 1,2 i 2,5 quilos. La geneta té un cap cònic que s'afina cap al musell. Els ulls grans de color marró estan emmarcats sobre taques de color blanc que contrasten amb una franja negra que envolta la base del musell, a banda i banda d'aquest, hi ha bigotis llargs i molt sensibles. Les orelles són grosses i erectes, i arrodonides en el seu extrem. El cos és allargat i elàstic, amb unes potes anteriors curtes en contrast amb les posteriors, més llargues i musculades, que faciliten els hàbits trepadors d'aquest animal. Els peus són arrodonits, amb ungles semiretràctils.
La geneta comuna és nativa del nord d'Àfrica, des d'on s'ha estès a Europa. És la més estesa de les catorze espècies de geneta i es pot trobar a l'Àfrica, a algunes parts de l'Orient Pròxim i a Europa, on se la pot trobar a la península Ibèrica (Espanya i Portugal), a les illes Balears i a parts de França. També hi ha algunes petites poblacions que han escapat de la captivitat a Alemanya, Bèlgica i Suïssa.[1]
Generalment prefereixen viure a sabanes i zones boscoses més seques que altres membres del gèneres. Viuen a roques amb coves, a zones amb matolls espessos, a boscos de pins i pantans. Viuen generalment en boscos, però poden adaptar-se als prats, i s'enfilen bastant bé. S'adapten amb facilitat a tota mena de mitjans gràcies a la seva escassa especialització (de fet, són bastant semblants als miàcids, els primers carnívors que aparegueren a l'Eocè i van donar lloc a tots els grups actuals). Les poblacions europees semblen estar desenvolupant una resistència al fred cada vegada més gran.
Tot i que les àrees de distribució de mascles i femelles s'encavalquen, són principalment animals solitaris, donat que els individus del mateix sexe no comparteixen un mateix territori. Es tracta d'una espècie nocturna, que rarament pot ser vista de dia, encara que de vegades se la pot veure caçant durant el crepuscle. Igual que els gats, són caçadores sigil·loses, que maten les seves preses d'una ràpida mossegada al coll. Les seves urpes esmolades els permeten tant immobilitzar les seves preses com grimpar amb facilitat. Les genetes són depredadores nocturnes que viuen i cacen de forma solitària, encara que toleren la presència d'altres individus de la seva mateixa espècie a la rodalia. Ocasionalment, les femelles cooperen en la caça amb les seves cries subadultes o amb algun mascle.
En llibertat, les genetes viuen al voltant de 10 anys, però en captivitat arriben als 20. No tenen autèntics depredadors, encara que de vegades poden ser caçades per algunes aus de presa o per guineus. Al nord de l'Àfrica es domestiquen genetes amb certa regularitat a les zones rurals, on, igual que els gats, alliberen les granges de petits animals. Són animals de mossegada fàcil: els exemplars criats en captivitat s'han de manejar amb precaucions, ja que es van tornant més esquerps amb l'edat.
La geneta comuna té una dieta variada, que consisteix en petits mamífers (especialment rosegadors), llangardaixos, ocells, rèptils, amfibis, insectes i, fins i tot, fruits. La seva presa favorita és el ratolí de bosc. Malgrat això, les genetes de les illes balears, s'alimenten principalment de llangardaixos. Atès que són experts escaladors, també s'alimenten d'esquirols i lirons.
Les femelles entren en zel durant la temporada de pluges. La còpula, que segueix a uns rituals de festeig que poden allargar-se fins a una hora, té una durada de només cinc minuts, durant els quals tant el mascle com la femella miolen. El període de gestació és de 10 o 11 setmanes, després del qual la femella dóna a llum entre 1 i 3 cries, les quals neixen cegues i indefenses. Els cadells són deslletats a les 8 setmanes, donat que poc abans comencen a prendre petites quantitats d'aliment sòlid. Els joves assoleixen la maduresa sexual al voltant dels 2 anys.
La geneta és encara abundant a tota la seva àrea de distribució, per aquesta raó sembla tenir poc a témer en el futur i és considerada en risc mínim.
Les genetes comunes ocasionalment cacen ocells de corral, però amb prou feines fan prou mal per ser considerades una amenaça. Per altra banda, ajuden a mantenir baixes les poblacions d'insectes i, estant que sovint viuen prop d'assentaments humans, ajuden a alleujar els problemes de les plagues a les terres de cultiu. De vegades, als Estats Units i a l'Àsia, aquesta espècie es té a les llars com a animal de companyia exòtic.
S'han catalogat fins a 30 subespècies de geneta i moltes altres estan en debat sobre llur validitat. Les més conegudes són:
La geneta comuna (Genetta genetta), també anomenada gat mesquer o gat moro al País Valencià, és un mamífer carnívor de la família dels vivèrrids. Juntament amb altres vivèrrids, les genetes comunes es consideren l'espècie moderna més propera als avantpassats extints comuns dels carnívors. La geneta és present a la península Ibèrica, a les Illes Balears i a França, i sembla expandir-se actualment cap al nord i l'est del continent. També es pot trobar a l'Orient Mitjà i en bona part del continent africà, amb l'excepció principal de les zones desèrtiques. Es creu que la seva presència a Europa és recent i que fou introduïda per l'home de forma potser involuntària, com a mascota assilvestrada, simple polissó en algun dels vaixells que sempre han travessat l'Estret de Gibraltar o introduïda com a caçadora de rates a la rodalia de les granges, sigui pels àrabs o pels romans. La paraula "geneta" podria venir de la paraula d'origen àrab "genet" (zenete), ja que els àrabs que lluitaven a cavall durant la Reconquesta decoraven la seva cadira amb les pells d'aquest animal.
Ženetka tečkovaná (Genetta genetta) je cibetkovitá šelma, která se svým dlouhým ocasem a skvrnitým kožichem podobá kočce, avšak na rozdíl od ní má špičatý čenich a jen částečně zatahovatelné drápy.[2] Váží od 1,3 do 2,3 kg.[2]
Tato ženetka žije především v lesích, křovinatých a skalnatých krajinách, kde loví v noci hlodavce, ale rovněž se specializuje na lov hřadujících ptáků. Areálem výskytu je jihozápadní Evropa, Afrika a Blízký východ.
Do čeledě cibetkovitých patří cibetky, ženetky a linsangové. Ženetky dorůstají střední velikosti, mívají dlouhý krk a hlavu, protáhlé tělo a krátké nohy. Stavbou lebky a zubů se podobají kočkovitým šelmám, ale mají vysoce vyvinuté vnitřní ucho. Ženetky patří mezi noční tvory. Obývají koruny stromů, mají dlouhý ocas, zatažitelné drápy a vztyčené zužující se boltce. Ženetky mají u pohlavních orgánů pachové žlázy, které produkují olejovitý výměšek, dříve hojně využívaný k výrobě parfémů.
Ženetka tečkovaná (Genetta genetta) je cibetkovitá šelma, která se svým dlouhým ocasem a skvrnitým kožichem podobá kočce, avšak na rozdíl od ní má špičatý čenich a jen částečně zatahovatelné drápy. Váží od 1,3 do 2,3 kg.
Die Kleinfleck-Ginsterkatze (Genetta genetta), auch Europäische Ginsterkatze genannt, ist eine Ginsterkatzen-Art, die 1758 von Linnaeus als Viverra genetta erstbeschrieben wurde.
Die Ginsterkatze ist mit einer Kopf-Rumpf-Länge von etwa 50 Zentimetern und einer Schwanzlänge von etwa 45 Zentimetern ungefähr so groß wie eine Hauskatze, aber langgestreckter. Das Fell hat eine graubraune Grundfarbe, auf der in Längsreihen schwarze Flecken angeordnet sind. Der Schwanz ist mit acht bis zehn schwarzen Ringen versehen. Die Schwanzspitze ist meistens weiß. Die Schnauze ist spitz, die Beine kurz und die Ohren groß. Die Krallen sind kurz und lassen sich einziehen. Die Ohrmuscheln sind gut entwickelt und beweglich. Kleinfleck-Ginsterkatzen haben 40 Zähne. Das Tier hat einen starken Moschusgeruch. Die Afterdrüse sondert nur in geringer Menge eine fette, nach Moschus riechende Feuchtigkeit ab, bei Bedrohung wird ein faulig riechendes Sekret abgegeben.[1]
Die Kleinfleck-Ginsterkatze kommt in fünf Unterarten in Afrika, Europa und auf der arabischen Halbinsel vor.[2]
In Afrika werden drei getrennte Verbreitungsgebiete besiedelt: Der Nordrand der Sahara (Marokko, Algerien, Tunesien und Libyen), Savannengebiete in einem breiten Streifen der Subsahara von West- nach Ostafrika sowie im südlichen Afrika. Auf der arabischen Halbinsel beschränkt sich die Verbreitung auf die Küstenregionen von Saudi-Arabien, des Jemen und des Omans.
Die Bestände in Europa gelten als vom Menschen eingeführt. Die Art lässt sich im südlichen Frankreich und auf der iberischen Halbinsel (Spanien und Portugal), wie auch auf den balearischen Inseln Mallorca, Ibiza und Cabrera finden. Es gibt regelmäßige Sichtungen in Deutschland und Belgien.
Das Spektrum der besiedelten Lebensräume ist sehr weit. Bäume und Sträucher oder Felsen sind häufig vorhanden, bewohnt werden v. a. verschiedene Typen von Wäldern und Buschland. Die Art ist häufig in der Nähe menschlicher Siedlungen zu finden, scheint dichten Regenwald und extrem aride Regionen hingegen zu meiden. In Europa stellen Eichenwälder und Olivenhaine typische Habitate dar.[2] Die Höhenverbreitung erstreckt sich bis auf 2.600 m im Hohen Atlas (Marokko) und mindestens 3.000 m im Hochland von Äthiopien.[3] In Zentralspanien werden maximal 1.400 m erreicht.
Kleinfleck-Ginsterkatzen sind exzellente Springer und Kletterer, die sich auch auf dornigen Ästen ohne Verletzungen fortbewegen können. Die nachtaktiven und scheuen Tiere leben meist alleine, sehr selten nur im Familienverband. Tagsüber schlafen die Ginsterkatzen in Verstecken, nachts gehen sie auf Jagd. Die Tragzeit der Ginsterkatzen liegt bei zehn bis zwölf Wochen, pro Wurf kommen zwei bis vier Junge auf die Welt. Sie sind noch nackt und blind. Nach einem Jahr verlassen sie ihre Mutter. Ginsterkatzen geben ähnliche Geräusche wie Katzen von sich: Knurren bei Erregung, Fauchen als Drohung, Schnurren, wenn sie sich wohlfühlen, und Miauen.
Kleinfleck-Ginsterkatzen erbeuten vor allem Kleinsäuger, außerdem Vögel, Reptilien, Amphibien, Fische und Insekten. Gelegentlich fressen sie auch Beeren, andere Früchte oder rauben Nester aus. In einem im Südwesten von Frankreich gelegenen Wald mit felsigen Regionen ernährten sich die Tiere zu 78 % von Kleinsäugern, darunter die Waldmaus, die Rötelmaus, die Westschermaus, Feldmäuse, Rotzahnspitzmäuse, Maulwürfe, die Hausspitzmaus, die Wasserspitzmaus und gelegentlich das Mauswiesel und das Hermelin. Vögel und Insekten, vor allem Käfer und Heuschrecken hatten einen Anteil von ca. 10 % an der Ernährung und der Anteil von Amphibien, Reptilien, Kaninchen und Fisch lag bei einem Prozent oder weniger. An Pflanzen wurden Gräser, Beeren und andere Früchte aufgenommen (10 bis 13 %).[2]
Auf Grund des großen Verbreitungsgebietes und der Häufigkeit der Art wird sie seitens der IUCN als nicht gefährdet angesehen.[3]
Die Kleinfleck-Ginsterkatze (Genetta genetta), auch Europäische Ginsterkatze genannt, ist eine Ginsterkatzen-Art, die 1758 von Linnaeus als Viverra genetta erstbeschrieben wurde.
Cbirdu amezday (Assaɣ usnan: Genetta genetta) d talmest n tyadin yeṭṭafaren tawsit n cbirdu, Yettidir deg Tefrikt n ugafa
Cbirdu amezday (Assaɣ usnan: Genetta genetta) d talmest n tyadin yeṭṭafaren tawsit n cbirdu, Yettidir deg Tefrikt n ugafa
A chineta (Genetta genetta en clasificación scientifica (Linné, 1758)) ye una especie de mamifero d'a orden d'os Carnivora y d'a familia Viverridae que se distribuye por buena part d'Africa y en part d'a peninsula arabica, considerando-se introdueito en a peninsula iberica, resta d'Europa sudoccidental y Balears. Antesmás consideraban adintro d'a especie Genetta Genetta només que as poblacions autoctonas de Berbería y as introdueitas en Europa y Balears, pero actualment bi ha tendencia a considerar adintro d'una sola especie tamién as poblacions subsaharianas d'especies de chinetas que antes consideraban d'atras especies[1] y d'Arabia. As 30 subespecies descritas no tienen una valideza segura.
En aragonés o zoonimo predominant pa esta especie ye cheneta u chineta, d'alcuerdo con a fonetica aragonesa y as que cabrían esperar en comparanza a las luengas vicinas. En a "Gran Enciclopedia Aragonesa" mencionan a forma tremostela propia de l'aragonés grausín, pero ye una probable error porque Rafael Vidaller Tricas troba tremostela y tremustela como denominacions d'a paniquesa Mustela nivalis en aragonés baixorribagorzán, y tremostela se relaciona etimolochicament con a traza de dicir "paniquesa" en latín, catalán y parlas aragonesas mugants con o catalán.
Existe a creyencia que fue introdueita dende Africa en o periodo d'Al-Andalus (Edat Meya musulmana), por os arabes y berbers, dende on s'ixemenaría dica as compleganzas d'o Roine y a Loira. Manimenos bi ha habito un trafico maritimo intenso dende muito antes como pa considerar a introducción muito anterior. En o chacimiento arqueolochico de La Grotte de Las Morts (Montsegur) han trobato una mandibula de chineta calendata en a Edat de Bronze.[1] Os romans teneban chinetas como mascotas en as suyas casas antes que os gatos domesticos fuesen introdueitos dende Echipto. Ye posible que fuese introdueita en as Islas Balears en tiempos d'os romans, bi ha constancia que en tiempos de César Augusto fue introdueito un misterioso animal dito ictis pa combatir una plaga de conillos.
A chineta (Genetta genetta en clasificación scientifica (Linné, 1758)) ye una especie de mamifero d'a orden d'os Carnivora y d'a familia Viverridae que se distribuye por buena part d'Africa y en part d'a peninsula arabica, considerando-se introdueito en a peninsula iberica, resta d'Europa sudoccidental y Balears. Antesmás consideraban adintro d'a especie Genetta Genetta només que as poblacions autoctonas de Berbería y as introdueitas en Europa y Balears, pero actualment bi ha tendencia a considerar adintro d'una sola especie tamién as poblacions subsaharianas d'especies de chinetas que antes consideraban d'atras especies y d'Arabia. As 30 subespecies descritas no tienen una valideza segura.
The common genet (Genetta genetta) is a small viverrid[2] indigenous to Africa that was introduced to southwestern Europe. It is widely distributed north of the Sahara, in savanna zones south of the Sahara to southern Africa and along the coast of Arabia, Yemen and Oman. It is listed as Least Concern on the IUCN Red List.[1]
The common genet has a slender, cat-like body, a small head with a pointed muzzle, large oval ears, large eyes and well-developed whiskers up to 7 cm (2.8 in) in length. Its legs are short, with cat-like feet and semi-retractile claws. Its fur is dense and soft, and the coat is pale grey, with numerous black markings. The back and flanks are marked with about five rows of black spots, and a long black stripe runs along the middle of the back from the shoulders to the rump. There is also a black stripe on the forehead, and dark patches beneath the eyes, which are offset against the white fur of the chin and throat. The tail is striped, with anything from eight to thirteen rings along its length. Its body is 43 to 55 cm (17 to 22 in) long with a 33 to 52 cm (13 to 20 in) long tail. Males weigh an average of 2 kg (4.4 lb) and are about 10% larger than females.[3] It has an erectile crest of hair from the shoulder to the base of the tail, a white tail tip and black hind feet.[4]
A melanistic individual was recorded in 2019 in southern Portugal.[5]
In North Africa, the common genet occurs along the western Mediterranean coast, and in a broad band from Senegal and Mauritania in the west throughout the savannah zone south of the Sahara to Somalia and Tanzania in the east. On the Arabian Peninsula, it was recorded in coastal regions of Saudi Arabia, Yemen and Oman. Another discontinuous population inhabits Southern Africa, from southern Angola across Zambia, Zimbabwe to Mozambique. It inhabits a wide range of deciduous and evergreen habitats that provide plentiful shelter such as rocky terrain with caves and dense scrub land, but also come close to settlements and agricultural land.[1]
It is common in Morocco[6] and Algeria but rare in Libya, Egypt and Zambia.[3] In South Africa, it is common in west-central KwaZulu-Natal,[7] in the Cape Province,[8] and in QwaQwa National Park in the Free State province.[9]
It was brought to the Mediterranean region from Maghreb as a semi-domestic animal about 1,000 to 1,500 years ago. It spread from the Iberian Peninsula to the Balearic Islands and southern France.[10] Its range in Europe has historically been considered bounded by the rivers Loire and Rhône, which were believed to form barriers to its expansion north and east, respectively; specimens encountered beyond the southwest of France have consequently been considered escapees from captivity instead of signs of breeding populations. However, genets have been recorded east of the Rhône in numbers too large to be accounted for through the casual dispersal of escaped exotic pets. Due to this and the presence of large breeding populations of genets at the edge of their traditional range, the trans-Rhône specimens are believed to represent established populations descended from specimens that crossed the river using bridges built in urban areas. Sporadic sightings have been recorded as far east as Italy, where individuals have been sighted in mountainous areas in the Piedmont region and in the Aosta Valley. Individuals sighted in Switzerland, Germany and the Netherlands are still considered to have escaped or been released from captivity.[11] In southwestern Europe, it thrives in oak and pine forests, but also lives in olive groves, riparian zones, ash groves, rocky areas, and shrublands. It is rare in open areas, marshes, and cereal croplands. Despite its abundance along watercourses, presence of water is not considered essential.[3] Specimens have been encountered in high altitude areas in the Alps, but it is not clear if this demonstrates casual occurrence or true habit suitability.[11]
It prefers to live in areas with dense vegetation, such as bushes, thickets, and evergreen oak forests.[12] As resting sites it uses trees with dense foliage in the canopy and dense thickets overgrown with climbing plants.[13] In northern areas, it prefers low elevations with high temperatures and low rainfall.[14] In Manzanares Park in central Spain, it lives foremost in areas of 1,000–1,200 m (3,300–3,900 ft) elevation with many rocks and shrubs. It tolerates proximity to settlements.[15]
The common genet and wood mouse share the same habitats and niches, specifically Mediterranean forests.[16][17]
In the East Sudanian Savanna, it was recorded in the transboundary Dinder–Alatash protected area complex during surveys between 2015 and 2018.[18] In northern Ethiopia, it was recorded in the mountainous Degua Tembien district.[19]
The common genet is solitary. Adults are nocturnal and crepuscular, with their highest levels of activity following sunset and just prior to sunrise; juveniles may be active during the day. They rest during the day in hollow trees or among thickets, and frequently use the same resting sites. In southern Spain, adult individuals occupy home ranges of about 7.8 km2 (3.0 sq mi) in average. The ranges of males and females overlap, but those of members of the same sex do not.[20] In northern Spain, home ranges of three females ranged from 2.1 to 10.2 km2 (0.81 to 3.94 sq mi).[21]
During a study in northeastern Spain, males have been found to be more active than females at night because of their greater size, which indicates that males have greater energy requirements to satisfy their physiological needs. Females typically weigh less, and they have been found to be less active overall. Females' home ranges are also smaller than those of males.[22] Males had a mean annual home range of 113 ha (280 acres), and females of 72 ha (180 acres). While males have larger home ranges in all seasons, the differences between males' and females' territories are most significant during the winter. Their home ranges are slightly larger during the spring because they are more active, not only nocturnally, but in seeking a mate. Because of their increased activity, they require more energy and are more active to acquire the necessary sustenance.[23]
Both male and females scent mark in their home ranges. Females mark their territory using scent glands on their flanks, hind legs, and perineum. Males mark less frequently than females, often spraying urine, rather than using their scent glands, and do so primarily during the breeding season. Scent marks by both sexes allow individuals to identify the reproductive and social status of other genets. Common genets also defecate at specific latrine sites, which are often located at the edge of their territories, and perform a similar function to other scent marks.[3]
Five communication calls have been reported. The hiccup call is used by males during the mating period and by females to call the litter. Kits purr during their first week of life and, during their dependent weeks, moan or mew. Kits also growl after the complete development of predatory behavior and during aggressive interactions. Finally, genets utter a "click" as a threat. Threatening behavior consists of erection of the dark central dorsal band of hair, an arched-back stance, opening the mouth, and baring the teeth.[3]
The common genet uses five distinct calls. The "hiccup" call is used to indicate friendly interactions, such as between a mother and her young, or between males and females prior to mating. Conversely, clicks, or, in younger individuals, growls, are used to indicate aggression. The remaining two calls, a "mew" and a purr, are used only by young still dependent on their mother.[3]
It has a varied diet comprising small mammals, lizards, birds, bird eggs, amphibians, centipedes, millipedes, scorpions, insects and fruit, including figs and olives. The wood mouse is a favourite prey.[24] It also preys on red squirrels (Sciurus vulgaris) and dormice (Eliomys quercinus). Genets locate their prey primarily by scent, and kill with a bite to the neck, like cats. Small rodents are captured by the back and killed with a bite at the head, then eaten starting with the head.[3][25]
In Spain, common genets can suffer from infestation of parasitic worms as well as ticks, fleas and lice. Common genets also host the phthirapteran Eutrichophilus genettae and Lorisicola (Paradoxuroecus) genettae.[26]
In Africa, predators include African leopard, serval, caracal, honey badger, and large owl species.[27] Potential predators are also red fox and northern goshawk.[13]
In Spain, common genets breed between January and September, with a peak in February and March and another one in the summer.[25] Mating behaviour and development of young has been studied in captive individuals. Copulation lasts about two to three minutes, and is repeated up to five times in the same night. After a gestation period of 10 to 11 weeks, up to four young are born. Newborn common genets weigh 60 to 85 g (2.1 to 3.0 oz). They start eating meat at around seven weeks of age, and are fully weaned at four months of age. When five months old, they are skilled in hunting on their own. When 19 months old, they start marking, and are thought to be sexually mature at the age of two years. Captive common genets have lived up to 13 years.[28][29]
No major threats to common genets are known. In North Africa and some localities in southern Africa, they are hunted for their fur. In Portugal, they get killed in predator traps. On Ibiza, urbanization and development of infrastructure cause loss and fragmentation of habitat.[1]
Genetta genetta is listed on Appendix III of the Bern Convention and in Annex V of the Habitats and Species Directive of the European Union.[30]
Viverra genetta was the scientific name proposed by Carl Linnaeus in 1758.[31]
More than 30 subspecies of the common genet have been described. The following are considered valid:[2]
Genetta felina has been reclassified as a species based on morphological diagnoses comparing 5500 Viverrinae specimens in zoological collections.[35]
Along with other viverrids, genets are among living carnivorans considered to be the morphologically closest to the extinct common ancestor of the whole order.[36][37]
The common genet (Genetta genetta) is a small viverrid indigenous to Africa that was introduced to southwestern Europe. It is widely distributed north of the Sahara, in savanna zones south of the Sahara to southern Africa and along the coast of Arabia, Yemen and Oman. It is listed as Least Concern on the IUCN Red List.
La genoto[1] (Genetta genetta) estas specio de mamulo karnovora de la familio de la viverredoj, unu el la du troveblaj aktuale en Eŭropo, kune kun la ikneŭmono. Ĝi loĝas en Iberio, la Balearoj kaj Francio kaj ŝajne etendiĝas aktuale al nordo kaj oriento de la kontinento. Ĝi troviĝas ankaŭ en Mezoriento kaj tuta Afriko, escepte pri la dezertaj zonoj. Oni supozas, ke ties esto en Eŭropo estas relative ĵusa kaj ke ĝi estis enmetita de homoj nevolonte, ĉu kiel maskoto kiu poste sovaĝiĝis aŭ simple kiel ŝtelveturanto per ŝipo el kiuj ĉiam trapasis la Ĝibraltaran Markolon.
Kelkaj fakuloj sugestis, ke la vorto “geneto” povus deveni el la arabdevena hispana vorto “jinete” (rajdanto”, el zenete), ĉar islamaj ĉevaliroj dum la Reconquista ornamis siajn selojn per haŭtoj de tiu animalo, kaj pro tio kaj la nomo kaj la besto estus alveninta eŭropen dum la araba konkero de Hispanio en la 8-a jarcento. Tamen tiun teorion aktuale ne multe oni konsideras kaj oni supozas, ke la enmeto de tiu besto estis pli frua. Oni scias, ke la romianoj havis genetojn kiel maskotoj en siaj domoj, antaŭ la importado de la hejmaj katoj el Egiptio, kaj ke en la epoko de Aŭgusto Cezaro oni enmetis en Balearoj misteran animalon laŭ la nomo de ictis por finigi la plagon de kunikloj sovaĝaj kiuj tiam infestis la insularon. Ĉar katoj neniam ricevis tiun nomon kaj en Balearoj ne ekzistas spuroj de la ikneŭmono aŭ de aliaj mungotedoj, tiu animalo nur povis esti la geneto aŭ alikaze, iu specio de Marteso.
Laŭ aspekto la geneto similas al kato iom pli longa kun flaveca al grizeca haŭto makulita el nigraj markoj en la korpo kaj ringoj en la vosto. Tie la haŭthararo estas pli longa kaj utilas kiel balancilo en saltoj kaj persekutado. La korpo atingas 55-60 cm, longeco kiun povas egali aŭ eĉ superi la vosto, kiu povas longi eĉ 1 m ekde la kapo al la vostopinto. La alto ĉe gambokruco estas de 20 cm, kaj la pezo varias inter 1'2 kaj 2'5 kg. Ĝi havas konusforman kapon kiu maldikiĝas je la muzelo. La grandaj okuloj helbrunaj estas enmarkitaj de blankaj makuloj kiuj kontrastas kun nigra zono kiu ĉirkaŭas la bazon de la muzelo. Ĝi havas longajn lipharojn ege sensivajn ambaŭflanke de la muzelo. La oreloj estas grandaj kaj erektaj, iom rondoformaj pinte. La korpo estas longeca kaj elasta kun antaŭaj gamboj pli mallongaj kontraste kun la malantaŭaj kiuj estas pli longaj kaj fortaj; tiuj faciligas la grimpan kuitmaron de tiu animalo. La piedoj estas rondoformaj kun duonreireblaj ungoj.
Ili loĝas ĝenerale en arbaroj, sed ili povas adaptiĝi al herbejo, kaj grimpas ege lerte. Ili adaptiĝas facile al ĉiu tipo de medio danke al sia malmulta specialigo. La eŭropaj populacioj ŝajne disvolvigas iom post iom reziston al malvarmo.
La genetoj estas noktaj predantoj kiuj vivas kaj ĉasas solece, kvankam akceptas eston de aliaj individuoj de ĝia sama specio proksime. Foje inoj kunlaboras en ĉasado kun ties preskaŭplenkreskaj idoj aŭ iu masklo.
En la nordo de Afriko oni enhejmigas ilin regule en kelkaj ruraj zonoj, kie, same kiel katoj, liberigas la farmojn el etaj animaloj. Ili estas mordemaj bestoj kaj pro tio la enhejmigitaj ekzempleroj devas esti zorgitaj sinzorge, ĉar ili iĝas pli kaj pli danĝeraj laŭ la aĝo.
Tiu specio estas ĉefe predanta kaj karnovora kaj ties ĉefaj predoj estas insektoj, malgrandaj mamuloj, lacertoj kaj birdoj; foje ili manĝas ankaŭ fruktojn, ĉefe figojn kaj arbarfruktojn (rubusoj, beroj, naturpomoj ktp.). La inoj naskas 2 aŭ 3 idojn ĉiun naskaron en arbotruo, kiuj plenkreskiĝas post unu jaro. En libero ili vivas ĉirkaŭ 10 jaroj, sed en kaptiveco ili povas atingi 20. Ili ne havas verajn predantojn, kvankam foje ili povas esti ĉasataj de iu granda rabobirdo aŭ de homoj, spite protekton en eŭropaj kaj aliaj landoj.
La genoto (Genetta genetta) estas specio de mamulo karnovora de la familio de la viverredoj, unu el la du troveblaj aktuale en Eŭropo, kune kun la ikneŭmono. Ĝi loĝas en Iberio, la Balearoj kaj Francio kaj ŝajne etendiĝas aktuale al nordo kaj oriento de la kontinento. Ĝi troviĝas ankaŭ en Mezoriento kaj tuta Afriko, escepte pri la dezertaj zonoj. Oni supozas, ke ties esto en Eŭropo estas relative ĵusa kaj ke ĝi estis enmetita de homoj nevolonte, ĉu kiel maskoto kiu poste sovaĝiĝis aŭ simple kiel ŝtelveturanto per ŝipo el kiuj ĉiam trapasis la Ĝibraltaran Markolon.
La gineta, jineta[2] o gato almizclero (Genetta genetta) es una especie de mamífero carnívoro de la familia de los vivérridos, la única de esta familia que se puede encontrar en Europa.
La gineta está presente en la península ibérica, las islas Baleares y Francia, y parece expandirse actualmente hacia el norte y el este del continente. También se puede encontrar en Oriente Medio y en buena parte del continente africano, con la excepción principal de las zonas desérticas. Se cree que su presencia en Europa es reciente y que fue introducida por el hombre de forma tal vez involuntaria, como mascota que se asilvestró, como simple polizón en alguno de los barcos que siempre han cruzado el estrecho de Gibraltar o introducida para cazar ratas en los alrededores de las granjas, ya sea por los árabes o por los romanos.
Algunos autores[¿quién?] han apuntado a que la palabra «jineta» podría proceder de la palabra de origen árabe «jinete» (zenete), pues los musulmanes que guerreaban a caballo durante la Reconquista adornaban su silla con las pieles de este animal. Por su parte, la RAE sugiere un origen en el occitano «geneta», derivado de «jana» ("hada").[3]
Llegó a Europa desde el norte de África a través de la península ibérica. Está muy extendida la teoría de que fue precisamente durante la ocupación árabe en el siglo VIII. Sin embargo, esta teoría goza de poco prestigio en la actualidad, y se cree que la introducción de la jineta habría sido más temprana.[cita requerida]
Se tiene constancia de que los romanos tenían jinetas como mascotas en sus casas antes de que los gatos domésticos fuesen importados desde Egipto, y que en tiempos de Augusto se introdujo en las Baleares un misterioso animal bajo el nombre de ictis para que acabara con la plaga de conejos cimarrones que entonces infestaba las islas. Dado que el gato no era conocido por este nombre y que en las Baleares no existen indicios del meloncillo ni de otras mangostas, tal ictis sólo pudo ser la jineta o, si acaso, alguna especie de marta.[4]
Por su aspecto, de estampa felina, la jineta se asemeja a un gato alargado de pelo amarillento a grisáceo, salpicado de motas negras en el cuerpo, y en la cola manchas anilladas. En la cola el pelo es más largo y cumple funciones estabilizadoras en los saltos y persecuciones. El cuerpo puede llegar a los 55-60 centímetros, longitud que iguala o supera la cola, pudiendo superar el metro de longitud desde la cabeza a la cola. La altura en la cruz es de 20 centímetros, y el peso oscila entre 1,2 y 2,5 kg. La jineta tiene una cabeza cónica que se afina hacia el hocico. Los ojos grandes de color pardo están enmarcados sobre manchas de color blanco que contrastan con una franja negra que rodea la base del hocico; a ambos lados tiene vibrisas largas y muy sensibles. Las orejas son grandes y erectas, y redondeadas en su extremo. El cuerpo es alargado y elástico, con unas patas anteriores cortas en contraste con las traseras, más largas y musculadas, que facilitan los hábitos trepadores de este animal. Los pies son redondeados, con uñas semirretráctiles.
Viven generalmente en bosques, pero pueden adaptarse a las praderas, y trepan bastante bien. Se adaptan con facilidad a todo tipo de medios gracias a su escasa especialización (de hecho, resultan bastante parecidas a los miácidos, los primeros carnívoros que aparecieron en el Eoceno y dieron lugar a todos los grupos actuales). Las poblaciones europeas parecen estar desarrollando una resistencia al frío cada vez mayor.[5]
Las jinetas son depredadores nocturnos que viven y cazan de forma solitaria, aunque toleran la presencia de otros individuos de su misma especie en las cercanías. Ocasionalmente, las hembras cooperan en la caza con sus crías subadultas o con algún macho.
En libertad, las jinetas viven alrededor de 10 años, pero en cautividad llegan a los 20. No tienen auténticos depredadores, aunque a veces pueden ser cazadas por algunas aves de presa o por zorros.
En el norte de África se las domestica con cierta regularidad en las zonas rurales, donde, al igual que los gatos, libran a las granjas de pequeños animales. Son animales de mordisco fácil: los ejemplares criados en cautividad deben manejarse con precauciones, pues se van tornando más ariscos con la edad.
De alimentación esencialmente depredadora y carnívora, sus presas principales son insectos, mamíferos pequeños, lagartos y aves; a veces ingieren también frutos, en especial higos y frutos del bosque (moras, bayas, manzanas silvestres, etc.).
Las hembras paren 2 o 3 crías por camada en el hueco de un árbol. Las hembras entran en celo durante la temporada de lluvias. La cópula, que sigue a unos rituales de cortejo que pueden alargarse hasta una hora, tiene una duración de solo cinco minutos, durante los cuales tanto el macho como la hembra maúllan. El período de gestación es de 10 u 11 semanas, tras el cual la hembra da a luz entre 1 y 3 crías, las cuales nacen ciegas e indefensas. Los cachorros son destetados a las 8 semanas, ya que poco antes empiezan a tomar pequeñas cantidades de alimento sólido. Los jóvenes alcanzan la madurez sexual alrededor de los 2 años de edad.
La gineta, jineta o gato almizclero (Genetta genetta) es una especie de mamífero carnívoro de la familia de los vivérridos, la única de esta familia que se puede encontrar en Europa.
La gineta está presente en la península ibérica, las islas Baleares y Francia, y parece expandirse actualmente hacia el norte y el este del continente. También se puede encontrar en Oriente Medio y en buena parte del continente africano, con la excepción principal de las zonas desérticas. Se cree que su presencia en Europa es reciente y que fue introducida por el hombre de forma tal vez involuntaria, como mascota que se asilvestró, como simple polizón en alguno de los barcos que siempre han cruzado el estrecho de Gibraltar o introducida para cazar ratas en los alrededores de las granjas, ya sea por los árabes o por los romanos.
Katajineta (Genetta genetta) biberridoen familiako ugaztun karniboroa da, katu txiki baten tamainakoa, gorputz luzexka (43 – 55 cm luze), mutur zorrotza, hanka motzak eta isats luze eta iletsua (33 – 52 cm luze) dituena. Ilajea arre-grisaxka du, eta orban ilunez beteta dago gorputzean eta eraztun ilunez isatsean. Arrek batez beste 2 kg pisatzen dute, eta emeak baino % handiago izaten dira. Karraskariz eta hegaztiz elikatzen da, eta basoetan bizi da.
Euskal Herrian bizi den azpiespeziea, Genetta genetta genetta, Iberiar penintsulan, Balear uharteetan eta Frantzian bizi da, eta Europako iparraldera eta ekialdera hedatzen ari da. Beste azpiespezie batzuk Ekialde Hurbilean eta batez ere Afrikan oso arruntak dira. Europan denbora gutxi daramala uste da, eta gizakiak maskota gisa ekarria dela, edo oharkabean, ezkutuko bidaiari, itsasontziren batean.
30 azpiespezietik gora deskribatu dira. Ondorengo lau hauek dute onarpen zabala komunitate zientifikoan:
Katajineta (Genetta genetta) biberridoen familiako ugaztun karniboroa da, katu txiki baten tamainakoa, gorputz luzexka (43 – 55 cm luze), mutur zorrotza, hanka motzak eta isats luze eta iletsua (33 – 52 cm luze) dituena. Ilajea arre-grisaxka du, eta orban ilunez beteta dago gorputzean eta eraztun ilunez isatsean. Arrek batez beste 2 kg pisatzen dute, eta emeak baino % handiago izaten dira. Karraskariz eta hegaztiz elikatzen da, eta basoetan bizi da.
Euskal Herrian bizi den azpiespeziea, Genetta genetta genetta, Iberiar penintsulan, Balear uharteetan eta Frantzian bizi da, eta Europako iparraldera eta ekialdera hedatzen ari da. Beste azpiespezie batzuk Ekialde Hurbilean eta batez ere Afrikan oso arruntak dira. Europan denbora gutxi daramala uste da, eta gizakiak maskota gisa ekarria dela, edo oharkabean, ezkutuko bidaiari, itsasontziren batean.
Genetti eli kintsi (Genetta genetta) on ainut Euroopassa tavattava sivettikissa.[2] Lajin paino vaihtelee 1,2–2,3 kg:n ja pituus 40–55 cm:n välillä. Häntä on vartalon mittainen. Genetti on levinnyt Saharan pohjoispuoliselle alueelle, Arabian ja Pyreneitten niemimaille ja Ranskaan.[1] Lisäksi sitä tavataan muutamilla Välimeren saarilla ja nykyisin myös Luoteis-Italiassa, Belgiassa, Sveitsissä ja Saksassa.[1] Afrikan puolella genettejä tavataan kaikissa muissa elinympäristöissä paitsi autiomaissa. Espanjassa genetin levinneisyys käsittää jopa korkeat vuoristoalueet.
Genettien sukuun kuuluu kymmenkunta muuta lajia, jotka esiintyvät eritoten Afrikassa.[3] Myös "eurooppalaisen genetin" alalajeja tavataan Afrikassa. Ibizalla tavattava genetin alalaji (G. genetta isabelae, nyk. G. g. genetta) on uhanalainen ja kuuluu kansainvälisen luonnonsuojeluliiton (IUCN) punaiseen kirjaan.
Genetit ovat puissa kiipeileviä yöeläimiä, jotka kissamaiseen tapaan voivat vetää kyntensä sisään. Afrikassa genettien pääravintoa ovat pienet jyrsijät, kun taas Espanjassa niiden on todettu mieltyneen kesällä varpuslintuihin ja talvella hedelmiin. Myös liskoja pyydystetään runsaasti. Genetit lisääntyvät ympäri vuoden, mutta Euroopassa kiima-aika painottuu elo-syyskuulle. Pesä tehdään puuhun tai johonkin koloon ja sisustetaan kuivilla ruohoilla. 70 vrk kestävän kantoajan jälkeen syntyy 1–4 sokeaa poikasta, joita imetetään puolivuotiaiksi asti. Genetit itsenäistyvät vuoden ikäisinä ja sukukypsyys saavutetaan parivuotiaina.[4]
Genetti eli kintsi (Genetta genetta) on ainut Euroopassa tavattava sivettikissa. Lajin paino vaihtelee 1,2–2,3 kg:n ja pituus 40–55 cm:n välillä. Häntä on vartalon mittainen. Genetti on levinnyt Saharan pohjoispuoliselle alueelle, Arabian ja Pyreneitten niemimaille ja Ranskaan. Lisäksi sitä tavataan muutamilla Välimeren saarilla ja nykyisin myös Luoteis-Italiassa, Belgiassa, Sveitsissä ja Saksassa. Afrikan puolella genettejä tavataan kaikissa muissa elinympäristöissä paitsi autiomaissa. Espanjassa genetin levinneisyys käsittää jopa korkeat vuoristoalueet.
Genettien sukuun kuuluu kymmenkunta muuta lajia, jotka esiintyvät eritoten Afrikassa. Myös "eurooppalaisen genetin" alalajeja tavataan Afrikassa. Ibizalla tavattava genetin alalaji (G. genetta isabelae, nyk. G. g. genetta) on uhanalainen ja kuuluu kansainvälisen luonnonsuojeluliiton (IUCN) punaiseen kirjaan.
Genetta genetta
La Genette commune (Genetta genetta), ou Genette d'Europe, est un mammifère carnivore nocturne et discret, de taille, couleur et morphologie qui la font parfois confondre avec un chat. Elle se répartit en de nombreuses sous-espèces vivant en Europe, en Afrique et au Proche-Orient. En Europe, c'est la seule espèce représentante de la famille des Viverridés[1].
En Europe, elle est essentiellement cantonnée en Espagne et dans le sud-ouest de la France, ainsi qu'en Italie méridionale (récemment en Ligurie).
La genette vit et chasse généralement près des points d'eau, des taillis et des forêts denses. Elle est très territoriale et délimite régulièrement son territoire à l'aide de ses glandes péri-anales et de crottiers.
La genette étant un animal essentiellement nocturne, il est difficile de l'observer en milieu naturel.
Dans son environnement naturel, la genette a une espérance de vie d'environ dix ans.
En captivité, son espérance de vie est identique à celle du chat (environ quinze ans).
L’animal est strictement nocturne. Même si la genette est un excellent grimpeur, à l'aise jusque dans les petites branches, elle chasse essentiellement à terre.
Elle n'a pas de terrier fixe (sauf en période de gestation) et passe souvent ses journées à dormir sous un rocher, dans un arbre, ou encore dans un terrier inoccupé.
Principalement carnivore, la genette chasse tout ce qui est plus petit qu'elle : surtout de petits rongeurs (mulot sylvestre en particulier), et également dans une moindre mesure des oiseaux (petits passériformes notamment), ainsi que de nombreux arthropodes (coléoptères et dermaptères essentiellement) ; elle ne dédaigne pas l'occasion d'améliorer ponctuellement son ordinaire de quelques fruits ou baies, démontrant un certain opportunisme alimentaire. La consommation de végétaux comme les graminées a de son côté pour but d'améliorer le tractus intestinal[2],[3].
Contrairement à la fouine, la genette n'apprécie pas les zones habitées par les humains ; elle s'attaque donc rarement aux animaux de basse-cour (sauf en cas de famine exceptionnelle, les juvéniles pouvant alors faire des dégâts) et ne peut donc, en aucun cas, être considérée comme nuisible.
La genette atteint sa maturité sexuelle à l'âge de deux ans. La reproduction a lieu toute l'année, avec une gestation de deux mois.
Les portées comportent généralement deux à quatre petits, allaités pendant quatre mois. Il n'y a la plupart du temps qu'une portée par an.
Liste des pays où elle est présente[4] : Afrique du Sud, Algérie, Angola, Arabie saoudite, Belgique, Botswana, Burkina Faso, Égypte, Espagne, Éthiopie, France, Gabon, Italie, Kenya, Liberia, Libye, Maroc, Mali, Mayotte, Mauritanie, Mozambique, Namibie, Nigeria, Pays-Bas, Portugal, Sénégal, Somalie, Soudan, Suisse[5], Tanzanie, Tunisie, Ouganda, Yémen, Zambie, Zimbabwe et République du Congo.
Les genettes d'Europe, même si elles sont connues depuis l'aube de la civilisation, ont probablement été importées d'Afrique du nord par les humains[6].
Hérodote l'aurait évoqué il y a plus de deux mille ans, mais on soupçonnait depuis longtemps que les populations européennes actuelles aient comme origine des genettes introduites et naturalisées par les Romains ou les Maures pour défendre les récoltes contre les rongeurs. De plus, son aire de répartition très limitée laissait supposer que sa survie aurait pu avoir été favorisée dans ces régions par l'Homme.
Une étude[7] du génome mitochondrial a montré que la genette dite « européenne » était génétiquement proche des souches du Maghreb. Cette analyse laisse penser que les genettes européennes actuelles auraient pour ancêtres communs des genettes africaines, et plus particulièrement des sujets originaires de la zone côtière algérienne. La dynastie des Almohades pourrait avoir été à l'origine – au XIIe siècle – de telles introductions, car la diversité génétique de la genette européenne est plus élevée dans les zones qu'ils ont conquises et où ils ont longtemps vécu (Baléares, Espagne méridionale et Catalogne). Mais quelques introductions plus précoces ou tardives seraient également possibles. En France, l'espèce est essentiellement présente dans un grand quart sud-ouest. Elle s'est montrée capable de traverser le Rhône, peut-être grâce aux ponts, et elle a colonisé la Provence à partir d'Arles[réf. nécessaire], où elle est de plus en plus présente depuis les années 1970. La genette s'est établie assez récemment dans l'île de Camargue où des animaux ont été observés et des « crottiers » importants découverts. Dans l'Ouest, l'espèce est présente jusqu'au sud de la Bretagne, elle a donc traversé la Garonne, la Loire, et de nombreux autres cours d'eau qui ne semblent pas gêner son expansion. Elle est observée sporadiquement un peu partout en France jusqu'en Alsace et dans le Pas-de-Calais, et semble globalement en expansion[8].
Même si l'animal fut domestiqué par le passé (cf. sa présence sur des tapisseries médiévales[6]) et fut longtemps une sérieuse concurrente du chat comme animal domestique chasseur de rongeurs (notamment aux XVe et XVIe siècle, où le chat fut démonisé), sa forte odeur musquée le réserve au seul environnement naturel[9].
En France, la genette a longtemps été chassée pour sa fourrure. Aujourd'hui, elle fait partie des espèces protégées.
Ce mammifère est représenté par douze sous-espèces :
Genetta genetta
La Genette commune (Genetta genetta), ou Genette d'Europe, est un mammifère carnivore nocturne et discret, de taille, couleur et morphologie qui la font parfois confondre avec un chat. Elle se répartit en de nombreuses sous-espèces vivant en Europe, en Afrique et au Proche-Orient. En Europe, c'est la seule espèce représentante de la famille des Viverridés.
A xeneta, rabilongo,[2] algaria, gato algario, gato de algalia ou rabisaco[3][4][5] (Genetta genetta) é unha das dúas especies de vivérridos que se poden atopar actualmente en Europa xunto coa mangosta.
A xeneta está presente en España (incluídas as Illas Baleares), Portugal e Francia e semella estar en expansión cara ao norte e o leste do continente. Tamén se atopa en Oriente Medio e todo o continente africano, coa excepción das zonas desérticas. Crese que a súa presenza en Europa é recente e que foi introducida polo ser humano de xeito talvez involuntario, como mascota que se asilvestrou ou coma simple polisón nalgún dos barcos que sempre cruzaron o Estreito de Xibraltar. Algúns autores apuntaron a que a palabra xeneta podería proceder da palabra de orixe árabe (zenete), pois os musulmáns que guerreaban a cabalo durante a Reconquista adornaban a súa cadeira coas peles deste animal, e que por iso chegaría coa conquista árabe de España no século VIII. Con todo, esta teoría goza de pouco prestixio na actualidade e crese que a súa introdución sería máis temperá. Tense constancia de que os romanos tiñan xenetas como mascotas nas súas domus, antes de que os gatos domésticos fosen importados desde Exipto, e que en tempos de Augusto introduciuse nas Baleares un misterioso animal baixo o nome de ictis para que acabase coa praga de coellos cimarróns que entón infestaban as illas. Dado que o gato non era coñecido por este nome e nas Baleares non existen indicios do meloncillo ou outras mangostas, tal animal só puido ser a xeneta ou, algunha especie de marta.
Polo seu aspecto externo, a xeneta aseméllase a un gato alongado de pelo amarelado a agrisado salpicado de pintas negras no corpo e raias na cola, que ten o pelo máis longo. O corpo pode chegar aos 55-60 centímetros, lonxitude que iguala ou supera a cola. A altura na cruz é de 20 centímetros, e o peso oscila entre 1'2 e 2'5 quilos.
As xenetas son depredadores nocturnos que viven e cazan de forma solitaria, aínda que toleran a presenza doutros individuos da súa mesma especie nas proximidades. Ocasionalmente, as femias adoitan cooperar na caza coas súas crías subadultas ou algún macho. Aliméntanse de insectos, mamíferos pequenos, lagartos e aves; as veces inxeren tamén froitos, en especial figos. As femias paren 2 ou 3 crías por camada no oco dunha árbore, que maduran ao ano de idade. En liberdade viven ao redor de 10 anos, pero en catividade chegan aos 20. Non teñen auténticos depredadores, aínda que ás veces poden ser cazadas por algunhas aves de presa. No norte de África son domesticadas con certa regularidade nas zonas rurais, onde, do mesmo xeito que os gatos, libran as granxas de pequenos animais.
Viven tanto en bosques como en praderías, e ruben bastante ben. Adáptanse con facilidade a todo tipo de medios grazas á súa escasa especialización (de feito, resultan bastante parecidas aos miácidos, os primeiros carnívoros que apareceron no Eoceno e deron lugar a todos os grupos actuais). As poboacións europeas parecen estar desenvolvendo unha resistencia cada vez maior ao frío.
(Vexa a distribución da Algaria en Galicia abaixo)
A xeneta, rabilongo, algaria, gato algario, gato de algalia ou rabisaco (Genetta genetta) é unha das dúas especies de vivérridos que se poden atopar actualmente en Europa xunto coa mangosta.
Sitno pjegava genetka (Genetta genetta) je sisavac iz reda Carnivora. Može se naći u cijeloj Africi, dijelovima Bliskog istoka, a u Europi u Španjolskoj, Portugalu i dijelovima Francuske. Mali dio postoji u Njemačkoj, Belgiji i Švicarskoj. Ova vrsta se ponekad drži kao egzotični kućni ljubimac u SAD-u i Aziji. Sitno pjegava genetka trenutno nije u opasnosti da postane ugrožena, a navedeni su kao najmanja briga na IUCN Crvenom popisu.[1]
Sitno pjegava genetka (Genetta genetta) je sisavac iz reda Carnivora. Može se naći u cijeloj Africi, dijelovima Bliskog istoka, a u Europi u Španjolskoj, Portugalu i dijelovima Francuske. Mali dio postoji u Njemačkoj, Belgiji i Švicarskoj. Ova vrsta se ponekad drži kao egzotični kućni ljubimac u SAD-u i Aziji. Sitno pjegava genetka trenutno nije u opasnosti da postane ugrožena, a navedeni su kao najmanja briga na IUCN Crvenom popisu.
La genetta comune (Genetta genetta Linnaeus, 1758) è un carnivoro della famiglia dei Viverridi diffusa nell'Europa sud-occidentale, in Africa e Vicino Oriente.[1][2]
Carnivoro di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 432 e 552 mm, la lunghezza della coda tra 331 e 516 mm, la lunghezza del piede tra 80 e 90 mm, la lunghezza delle orecchie tra 40 e 54 mm e un peso fino a 2,5 kg.[3]
La pelliccia è relativamente lunga, soffice, densa e lanosa. Il colore di fondo del corpo varia dal grigio-biancastro al giallo-rossiccio chiaro. Una striscia dorsale nera si estende dalle spalle fino alla base della coda. Sono presenti 4 file di piccole macchie nere ben separate lungo i fianchi. Una striscia nerastra è presente sulla fronte, mentre sono presenti delle macchie nerastre su ogni lato dell'occhio. I lati del muso, il mento, il labbro inferiore e la gola sono bianchi. Le vibrisse sono lunghe circa 60–70 mm. Le zampe sono scure posteriormente. La parte centrale tra i cuscinetti della pianta della zampa anteriore è ricoperta di peluria. La coda è più corta della testa e del corpo, è nerastra ed ha 8-9 anelli biancastri e la punta bianca. Le femmine hanno due paia di mammelle. Il cariotipo è 2n=54 FNa=92. Le varie sottospecie si differenziano principalmente dal colore della pelliccia e dalla sua lunghezza, evidenziando due principali varianti, la prima caratteristica delle regioni climatiche mediterranee e del Sudafrica dove la pelliccia è più lunga, scura e con le macchie nerastre, e una seconda diffusa nel resto dell'areale con clima tropicale e desertico dove la pelliccia è più corta, pallida e ricoperta di macchie più brunastre. Esemplari completamente melanici sono presenti soltanto nella Penisola Iberica.
Si rifugia nella boscaglia, ammassi rocciosi o nelle cavità degli alberi, talvolta tane abbandonate da altri animali come gli oritteropi, dove generalmente vive solitaria e più raramente in coppie. È una specie prevalentemente terricola, sebbene sia un'abile arrampicatrice, in particolare sugli alberi per cercare frutta o nidi d'uccelli e per fuggire dai predatori. Solitamente cammina o trotta con il corpo mantenuto molto vicino al suolo, la colonna vertebrale, inclusa la coda, pressoché orizzontale, le spalle più basse della base della coda in maniera tale che il centro di gravità rimanga sempre basso. Per spostarsi utilizza spesso strade, sentieri e letti di fiumi asciutti. Le comunicazioni tra diversi individui avvengono principalmente attraverso segnali olfattivi e visivi, anche se nelle relazioni tra madri e figli sono importanti i richiami vocali. A tal riguardo utilizzano le secrezioni delle ghiandole perineali e l'urina quanto lo sfregamento del corpo e delle zampe. La marcatura territoriale è più accentuata nei maschi durante le stagioni riproduttive, mentre nelle femmine è più evidente durante il resto dell'anno. Lo sfregamento è associato ad atteggiamenti aggressivi, spesso insieme all'erezione dei lunghi peli della coda e della cresta dorsale, all'inarcamento della schiena in maniera molto simile ai gatti e forti sibili accompagnati da movimenti in avanti della testa verso l'antagonista con la bocca aperta per mostrarne i denti. Il raggio d'azione è molto limitato, con spostamenti che non superano i 3 km.
L'attività predatoria avviene di notte, dal tramonto alle prime ore del mattino, mentre i giovani sono attivi anche di giorno. Una volta individuata la preda, la genetta si muove lentamente, inseguendola in maniera felina per poi avventarsi improvvisamente su di essa. Viene successivamente agguantata con gli artigli delle zampe anteriori e morsa su tutto il corpo, ma se non muore in breve tempo la genetta le si getta a fianco e la afferra con tutte e quattro le zampe cercando di stritolarle la testa o rompergli il collo con alcuni morsi. Generalmente i piccoli roditori ed altri vertebrati vengono sezionati in due o tre parti per poi essere divorati.
Si nutre di piccoli mammiferi, uccelli, uova, rettili, anfibi, pesci, insetti, frutta e funghi. Talvolta fa irruzione nei pollai.
Danno alla luce da uno a quattro piccoli alla volta per almeno due volte l'anno con osservazioni in cattività di almeno tre, dopo una gestazione di 10-11 settimane. La cucciolata viene accudita all'interno delle cavità di grossi alberi o in tane di altri animali. Il piccolo alla nascita è ricoperto di peluria, ha gli occhi e le orecchie chiusi e pesa 60-85 g. Cresce molto lentamente, raggiungendo il peso di 1,5 kg dopo otto mesi. Abbandona il nido dopo 45 giorni e comincia a mangiare carne alla settima settimana di vita. La stagione riproduttiva è associata principalmente alle stagioni delle piogge in Africa mentre avviene in primavera ed autunno nelle regioni mediterranee. Femmine che allattavano sono state osservate in Etiopia alla fine di novembre, mentre altre gravide sono state osservate da ottobre a febbraio in Botswana, e più generalmente da settembre a gennaio nell'Africa meridionale. Le femmine raggiungono la maturità sessuale a due anni di età. L'aspettativa di vita in cattività è fino a oltre 20 anni, mentre quella allo stato selvatico non supera gli 8 anni.
Questa specie è diffusa nell'Europa sud-occidentale, dove è stata introdotta dai Romani, Africa settentrionale e subsahariana, Penisola Arabica e vicino oriente. Il suo areale è in espansione e nel 2008 c'è stato il primo avvistamento nel Parco naturale regionale delle Alpi Liguri di un esemplare proveniente dalla vicina Francia.[4]
Vive in zone alberate, sia sempreverdi che decidue, dove è spesso associata con corsi d'acqua. Evita ambienti aperti, sebbene talvolta sia stata osservata nelle savane o nelle fattorie. Invece è assente dalle foreste pluviali e dalle savane alberate. Può raggiungere i 3.300 metri di altitudine sugli altopiani etiopi.
Sono state riconosciute 5 sottospecie[2]:
Sono state osservate predazioni da parte di serval, caracal, leopardi, rateli e grossi gufi, suggerendo la vulnerabilità a un grande numero di carnivori africani.
Già prima del gatto domestico, nel medioevo la genetta comune veniva utilizzata per limitare la proliferazione di roditori intorno alle case[5].
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, la presenza in numerose aree protette e la presenza in svariati habitat, classifica G.genetta come specie a rischio minimo (Least Concern).[1]
La genetta comune (Genetta genetta Linnaeus, 1758) è un carnivoro della famiglia dei Viverridi diffusa nell'Europa sud-occidentale, in Africa e Vicino Oriente.
Paprastoji geneta (lot. Genetta genetta, angl. Common Genet) – viverinių (Viverridae) šeimos žinduolis.
Kūno sandara ir medžioklės būdas labai panašūs į kačių, nors, kaip ir kiti viveriniai, ji artimesnė mangustoms. Turi įtraukiamus nagus, gerai laipioja medžiais. Auką nužudo perkąsdamos kaklą. Medžiodama geneta gali nušokti į tolį daugiau kaip 2 metrus. Aktyvios naktį. Minta smulkiais žinduoliais, paukščiais, driežais, varliagyviais, vabzdžiais ir net vaisiais.
Kartais laikomos kaip egzotiški augintiniai.
Dalis informacijos paimta iš leidinio Gyvūnijos pasaulyje.
Paprastoji geneta (lot. Genetta genetta, angl. Common Genet) – viverinių (Viverridae) šeimos žinduolis.
Kūno sandara ir medžioklės būdas labai panašūs į kačių, nors, kaip ir kiti viveriniai, ji artimesnė mangustoms. Turi įtraukiamus nagus, gerai laipioja medžiais. Auką nužudo perkąsdamos kaklą. Medžiodama geneta gali nušokti į tolį daugiau kaip 2 metrus. Aktyvios naktį. Minta smulkiais žinduoliais, paukščiais, driežais, varliagyviais, vabzdžiais ir net vaisiais.
Kartais laikomos kaip egzotiški augintiniai.
De genetkat (Genetta genetta) is een klein roofdier uit de familie der civetkatachtigen (Viverridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Viverra genetta in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Hij is een goede klimmer en springt vaak van tak naar tak.
De genetkat heeft een slank katachtig lichaam met een lange staart. De poten zijn kort met halfintrekbare klauwen. De vacht van de genetkat is geel tot grijs gekleurd, met donkerbruine tot zwarte stippen op het lijf, die strepen lijken te vormen. Over de staart lopen afgewisseld donkere en lichtere ringen. De snuit is zwart, met een witte kleur rond de ogen en de bek. In de drogere gebieden van Zuidelijk Afrika komen lichter gekleurde genetkatten voor, in vochtige leefgebieden is hij juist wat feller van kleur. Soms komt melanisme voor.
De genetkat wordt tussen de 47 en de 60 centimeter lang. Zijn staart meet tussen de 40 en de 51 centimeter. Zijn lichaamsgewicht ligt tussen 1 en 2,5 kilo. De schouderhoogte bedraagt 18 tot 20 centimeter.
De genetkat is een solitair nachtdier dat ook in de schemering actief is. Overdag rust hij hoog in boomtoppen (bijvoorbeeld kastanje, coniferen). Hij heeft een eigen territorium, dat kan overlappen met het territorium van een genetkat van het andere geslacht. De dieren zijn niet agressief tegenover elkaar en lijken elkaar te tolereren. Het nest bevindt zich in bomen of in holen, tussen rotsen of onder struiken. Ze maken geluiden die overeenkomen met die van de kat. Als hij bang is, scheidt hij een muskusachtige geurstof af.
De genetkat is een omnivoor en heeft een gevarieerd dieet. Hij heeft een voorkeur voor kleine knaagdieren als muizen, maar hij voedt zich ook met vogels, reptielen en insecten. Hij vangt zijn prooi vanuit een hinderlaag. Nu en dan eet de genetkat ook bessen en andere vruchten. Zelf wordt de genetkat soms gegeten door uilen.
De genetkat kent geen voortplantingsseizoen. Toch worden er meer jongen geboren in april en mei en in augustus en september. De draagtijd van de genetkat duurt 10 tot 11 weken, waarna er 1 tot 3 (soms 4) jongen geboren worden. Deze jongen meten bij de geboorte 13,5 centimeter. De jongen worden vervolgens 8 weken gezoogd, waarna ze het nest voor het eerst verlaten. De jongen worden gespeend na 6 maanden en ze zijn na een jaar onafhankelijk. Na twee jaar kunnen ze vervolgens zelf jongen voortbrengen.
De genetkat wordt meestal niet ouder dan 10 jaar.
Deze soort komt voor in grote delen van zuidelijk Europa, Arabië en Afrika, zuidwaarts tot Zuid-Afrika. Waarschijnlijk is de Europese populatie geïntroduceerd. De genetkat leeft in rustige gebieden, ver weg van de mens. Hij heeft een voorkeur voor bosrijke gebieden, vaak in de nabijheid van beekjes en in rotsachtig terrein, begroeid met struiken. Deze soort woont in drogere gebieden dan andere genetkatten. Koudere streken en het hooggebergte worden door de genetkat gemeden. In de Pyreneeën komt de soort voor tot op een hoogte van 2000 meter.
Er worden meerdere ondersoorten onderscheiden. Één ondersoort, de Ibizagenet (Genetta genetta isabelae), is kwetsbaar.
Bronnen, noten en/of referentiesDe genetkat (Genetta genetta) is een klein roofdier uit de familie der civetkatachtigen (Viverridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Viverra genetta in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Hij is een goede klimmer en springt vaak van tak naar tak.
Żeneta zwyczajna[3], żeneta europejska (Genetta genetta) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny wiwerowatych (Viverridae).
Wyróżniono kilka podgatunków G. genetta[4][3]:
Zamieszkuje lasy południowej Francji, Półwysep Iberyjski oraz północno-zachodnią Afrykę.
Długość głowy i ciała 45–55 cm. Długość ogona 40–45 cm. Masa ciała 1–3 kg. Ze względu na podobieństwo w budowie i zachowaniu, często mylona z kotem. Charakteryzuje ją bardzo długi ogon. Jej futro jest w cętki lub pręgi. Poluje i zjada zdobycz nocą. Żywi się owocami, owadami, małymi zwierzętami i rybami.
Żeneta zwyczajna, żeneta europejska (Genetta genetta) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny wiwerowatych (Viverridae).
A Genetta genetta, comummente conhecida como gineta[1][2] (também grafado geneta[3]), é um mamífero carnívoro do género Genetta, pertencente à família dos viverrídeos, que ocorre no continente africano e no sul da Europa [4].
Esta espécie dá ainda pelos seguintes nomes comuns: gineta-europeia[1], gato-bravo[5] (não confundir com o Felis silvestris, que consigo partilha este nome) e gato-toirão.[6]
A gineta tem aspecto e tamanho idêntico a um gato, porém proporcionalmente tem o focinho mais afunilado, as orelhas grandes, as patas pequenas (com 5 dedos em cada uma das patas) e uma cauda larga e comprida [7]e anelada. O corpo é longo e esguio, com o pêlo de cor alternada cinza com muitas manchas escuras que tendem a formar linhas longitudinais, formando um padrão único e irrepetível em cada indivíduo [8]. A pelagem é castanha acinzentada, podendo haver indivíduos com a cor mais amarelada. A cabeça apresenta pelagem mais escura, sobretudo no focinho, sendo que no ventre a cor é mais clara. Os machos e as fêmeas são similares (sem dimorfismo sexual), assim como os indivíduos jovens e os adultos [7].
A espécie encontra-se amplamente distribuída, ocorrendo no norte do deserto do Saara (Marrocos, Argélia, Tunísia e Líbia), em três grandes regiões quentes, abertas e secas, na África Ocidental, África Oriental e Austral [9]. Também ocorre em regiões costeiras da Península Arábica, nomeadamente na Arábia Saudita, Iémen e Omã [10]. Na Europa, a gineta ocorre em Portugal Continental, Espanha e França [11]. Também se encontra nas ilhas mediterrâneas de Maiorca, Ibiza, e Cabrera, todas elas pertencentes ao Arquipélago das Ilhas Baleares, em Espanha [11]. Esta espécie é geralmente considerada como uma espécie introduzida na Europa e nas ilhas Baleares [11]. Foi registado a presença da espécie a 2.600 metros de altitude nas montanhas do Alto Atlas de Marrocos [12] e a 3.000 metros de altitude no Planalto da Etiópia. [13]
Crê-se que a sua presença na Europa seja recente e que tenha sido introduzida pelo homem de forma provavelmente involuntária, como mascote que se assilvestrou ou como simples clandestino em algum barco que tenha cruzado o Estreito de Gibraltar. Alguns autores apontam que a palavra «gineta» poderia proceder da palavra de origem árabe jinete (zenete), pois os muçulmanos que combatiam a cavalo durante a Reconquista adornavam a sua sela com peles deste animal. Supõe-se que os romanos tinham ginetas como mascotes, antes de os gatos domésticos serem importados do Egipto.
Na Península Ibérica, as populações da geneta são consideradas espécies introduzidas desde períodos históricos remotos, pelo que já se encontram naturalizadas há séculos.[1] Nestes termos, a geneta é uma espécie largamente distribuída pela Península Ibérica, cuja abundância parece diminuir de Sudoeste para Nordeste, de tal ordem que se ausenta, ou pelo menos rareja, nas regiões cerealíferas da Meseta Ibérica, no centro de Espanha.[1]
No que respeita a Portugal, em concreto, a geneta tem uma presença generalizada de Norte a Sul do território continental, pese embora, seja marcadamente menos abundante nas regiões do Centro, de Trás-os-Montes e do Alto Douro.[1]
A gineta habita preferencialmente em habitats florestais (de folha caduca ou persistente), com rios nas proximidades, porém é uma espécie generalista, podendo ser encontrada em outros habitats. Evita habitats abertos, ocorrendo em pequenas áreas florestais, terrenos agrícolas e pequenas áreas habitadas. Não evita a presença humana, observando-se muitas vezes na proximidade de aldeias [4].
A gineta tem hábitos nocturnos, passando o dia a dormir refugiada em grutas, árvores ocas, entre rochas ou em qualquer tipo de abrigo que a resguarde. Tal como o saca-rabos (Herpestes ichneumon), a gineta pode ocupar abrigos de outros animais que se encontram abandonados (como tocas de coelhos e texugos) [7]. É uma espécie trepadora ágil e flexível, utilizando a cauda como estabilizador dos saltos, para saltar de árvore em árvore. Possui uma elevada capacidade visual, auditiva e olfactiva. Estes sentidos são tão aprofundados, que permitem a gineta aproximar-se em silêncio e ser certeiro, sendo por isso um óptimo caçador. Tal como os felídeos, captura as suas presas utilizando as garras [7]. É um animal solitário, exceptuando na época de reprodução (nessa época vivem em grupos familiares)[4]. Os seus principais predadores são grandes carnívoros (linces, raposas e grandes mustelídeos), e aves de rapina de grande porte (Bufo-real). Em cativeiro, a gineta pode viver até aos 15 anos [7].
A gineta é um dos pequenos carnívoros mais comuns na sua área nativa, apesar de os dados sobre a densidade da África da espécie serem escassos. Estima-se uma densidade de 1,5 indivíduos por quilómetro quadrado[14]. Na Europa, a gineta é abundante, e apresenta um aumento das populações na França e em Espanha, esta última com densidades de 3,7 indivíduos por quilómetro quadrado [11]. Na Península Ibérica, as populações são estáveis e vão aumentando lentamente [15].
As fêmeas parem 2 ou 3 crias por ninhada numa concavidade de uma árvore, e atingem a maioridade com um ano de idade. Em liberdade vivem cerca de 10 anos, mas em cativeiro chegam aos 20.
A gineta não sofre ameaças graves, susceptíveis de a espécie entrar em extinção. Ocasionalmente, podem ser caçadas para consumo humano, fins medicinais, ou para obtenção das suas peles (fabricação de “karosses” na África Austral) [4]. No norte da África, a gineta é caçada de modo a obter o seu pêlo para que possa ser usado para fins decorativos, nomeadamente na fabricação de “karosses” (tapetes tradicionais africanos) [9][4]. Em Portugal, o uso indevido de armadilhas na gestão de zonas de caça está a dizimar indivíduos desta espécie[8][4]. Em Ibiza, a gineta está ameaçada pela perda e fragmentação de habitat causada pela urbanização e infra-estrutura e desenvolvimento do turismo. A capacidade das ginetas em viver perto de seres humanos e dos seus animais domésticos pode ter implicações na transmissão de doenças [13].
É uma espécie classificada como Pouco Preocupante (LC) pela IUCN devido à sua ampla distribuição no continente Africano e possui uma boa tolerância às possíveis alterações do seu habitat [4]. A gineta ocorre em várias áreas protegidas da sua distribuição geográfica. Esta espécie encontra-se listada no Anexo III da Convenção de Berna, bem como no «Habitats da UE» e da «Directiva Espécies», Anexo V [11]. Em vários países da sua distribuição geográfica, como em Marrocos, Argélia e a Tunísia, foram criadas leis para a conservação desta espécie, de forma a evitar a sua extinção [4]. A gineta que ocorre em Ibiza (Genetta genetta isabelae) está classificada como “rara” [7].
A Genetta genetta, comummente conhecida como gineta (também grafado geneta), é um mamífero carnívoro do género Genetta, pertencente à família dos viverrídeos, que ocorre no continente africano e no sul da Europa .
Ženetka škvrnitá (lat. Genetta genetta) je cibetkovitá šelma, ktorá sa so svojim dlhým chvostom a škvrnitým kožuchom podobá mačke, ale na rozdiel od nej má špicatý nos a len čiastočne zaťahovateľné pazúry.[1] Váži od 1,3 do 2,3 kg.[1]
Táto ženetka žije predovšetkým v lesoch, krovinatých a skalnatých krajinách, kde loví v noci hlodavce, ale rovnako sa špecializuje na lov nocujúcich vtákov. Areálom výskytu je juhozápadná Európa, Afrika a Blízky východ.
Ženetka škvrnitá (lat. Genetta genetta) je cibetkovitá šelma, ktorá sa so svojim dlhým chvostom a škvrnitým kožuchom podobá mačke, ale na rozdiel od nej má špicatý nos a len čiastočne zaťahovateľné pazúry. Váži od 1,3 do 2,3 kg.
Vanlig genett (Genetta genetta) är en art i släktet genetter som tillhör familjen viverrider. Arten beskrevs först av den svenske naturforskaren Linné, 1758.
Denna art blir 50 cm lång, 15-17 cm hög över bogen, har en svanslängd på 40 cm och väger 1-3 kg[2]. Hanarna är något större än honorna, med den totala genomsnittlängden för hanen 953 mm och för honan 936 mm. I det är svansen inräknad med en genomsnittlängd av 464 mm respektive 459 mm.[3] Kroppen är utomordentligt smal, huvudet litet och baktill brett, nosen långt utdragen, öronen breda och trubbigt tillspetsade samt benen ganska korta. Pupillen liknar kattens och kan dra ihop sig till blott en smal springa. Pälsen är kort, tät och glänsande, färgen ljusgrå, stötande i gult, med mörka fläckar. Den långa svansen är vit i änden och är vanligtvis mönstrad med 8-13 svarta ringar.[4]
Arten är köttätare och lever av små gnagare, fåglar och insekter, men också frukter förekommer på menyn.[5] Genetten klättrar förträffligt och kan även simma.
Vanlig genett förekommer i stora delar av Afrika och i södra Europa, i Spanien och Portugal, samt i Israel och på den Arabiska halvön.[1]
Fossil av vanlig genett har hittats från pliocentiden i Sydafrika (1974) och Marocko (1997).[3]
Den vanliga genetten föredrar torrare marker än andra arter av genettsläktet.[2] Arten trivs i skogsmarker av alla slag och är utmärkta klättrare, men förekommer också på slättland och i bergiga trakter. Den är inte särskilt skygg och förekommer ofta i närheten av bebyggelse[1]
Det finns inga större hot mot arten. Lokalt utgör arten en rätt på matbordet. Vissa kroppsdelar används också för medicinska ändamål. På sina håll jagas också genetten för skinnet.[1]
Närmare 30 underarter av vanlig genett finns beskrivna, flertalet ifrågasatta. Följande lista är enligt Larivière & Calzada (2001)[3] +en underart (se referens):
Mammal Species of the World (2005) listar bara fem underarter.[7]
Vanlig genett (Genetta genetta) är en art i släktet genetter som tillhör familjen viverrider. Arten beskrevs först av den svenske naturforskaren Linné, 1758.
Genetta genetta là một loài động vật có vú trong họ Cầy, bộ Ăn thịt. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3] Do loài này phân bố rộng rãi ở phía bắc sa mạc Sahara, trong khu xavan phía nam của sa mạc Sahara tới miền nam châu Phi và dọc theo bờ biển của Arabia, Yemen và Oman, loài này được liệt kê như là quan tâm nhất vào Sách đỏ IUCN. Loài này cũng đã được ghi nhận ở Đức, Bỉ và Thụy Sĩ.
Genetta genetta là một loài động vật có vú trong họ Cầy, bộ Ăn thịt. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758. Do loài này phân bố rộng rãi ở phía bắc sa mạc Sahara, trong khu xavan phía nam của sa mạc Sahara tới miền nam châu Phi và dọc theo bờ biển của Arabia, Yemen và Oman, loài này được liệt kê như là quan tâm nhất vào Sách đỏ IUCN. Loài này cũng đã được ghi nhận ở Đức, Bỉ và Thụy Sĩ.
Обыкновенная генета[1] (лат. Genetta genetta) — вид генет, описанный в 1758 году Карлом Линнеем.
Длина тела у обыкновенной генеты составляет около 50 см, а длина хвоста — 45 см. Её параметры соответствуют размерам домашней кошки, однако она несколько вытянутее. У шерсти серо-коричневая окраска с чёрными пятнами, расположенными горизонтальными рядами. Хвост относительно длинный, пушистый, с чёрными поперечными полосками. Мордочка острая, лапы короткие, уши крупные. Когти короткие и могут втягиваться. Издаёт сильный запах мускуса.
Обыкновенная генета широко распространена в Африке и, местами, в Передней Азии. Кроме того, она была в древности интродуцирована в Европу: Пиренейский полуостров, Южную Францию. Вселялась также в низовья Нила, но там вымерла. Населяет лесную и кустарниковую местность, обитает и в горах. В Пиренеях присутствие обыкновенной генеты доказано на высоте около 2000 м. Примечательно, что до одомашнивания кошек обыкновенных генет использовали в людских поселениях для борьбы с вредителями (мышами и др.).
Обыкновенные генеты отлично прыгают и лазают, умеют без травм передвигаться даже среди колючих ветвей и суков. Эти пугливые животные активны в ночное время и ведут одиночный образ жизни, лишь изредка их можно увидеть в родовых группах. На протяжении дня они спят в своих укрытиях, а ночью выходят на охоту. К их добыче относятся прежде всего грызуны, птицы, пресмыкающиеся, рыбы, падаль и яйца. Время от времени они едят также насекомых и ягоды. Длительность беременности у обыкновенных генет составляет от десяти до двенадцати недель. За раз они рождают от двух до четырёх голых и слепых детёнышей. В возрасте года они покидают мать. Обыкновенные генеты издают в разных ситуациях схожие звуки с кошачьими.
Обыкновенная генета (лат. Genetta genetta) — вид генет, описанный в 1758 году Карлом Линнеем.
유럽제넷 또는 커먼제넷(Genetta genetta)은 사향고양이과에 속하는 제넷고양이의 일종이다. 아프리카 토착종으로 남서 유럽과 발레아레스 제도에 도입되어 서식하고 있는 작은 식육목 동물이다. 사하라 사막 북부와 사하라 남부의 아라비아 해변을 따라서 예멘과 오만의 사바나 지역 그리고 남아프리카까지 널리 분포하기 때문에 IUCN 적색 목록에서 관심대상종(LC, Least Concern Species)으로 지정, 분류하고 있다. 그리고 독일과 벨기에, 스위스에서도 보고되고 있다.[1]
다음은 사향고양이과의 계통 분류이다.[3]
사향고양이과 사향고양이아과 사향고양이속유럽제넷 또는 커먼제넷(Genetta genetta)은 사향고양이과에 속하는 제넷고양이의 일종이다. 아프리카 토착종으로 남서 유럽과 발레아레스 제도에 도입되어 서식하고 있는 작은 식육목 동물이다. 사하라 사막 북부와 사하라 남부의 아라비아 해변을 따라서 예멘과 오만의 사바나 지역 그리고 남아프리카까지 널리 분포하기 때문에 IUCN 적색 목록에서 관심대상종(LC, Least Concern Species)으로 지정, 분류하고 있다. 그리고 독일과 벨기에, 스위스에서도 보고되고 있다.