Perception Channels: tactile ; chemical
Yellow-footed rock wallabies' numbers are steadily falling. Today, there are an estimated 5,000, in comparison to 12,000 ten years ago. This is predominantly due to the heavy infestation of feral goats and domestic sheep in their niches. Goats and sheep are two of the few species that can invade their relatively safe, rocky environment. Because they share the same diet as wallabies, goats and sheep have created unprecedented competition for resources and have forced them to move elsewhere for food and water. Wallabies have also suffered predation from non-native predators, such as foxes. Historically, P. xanthopus have also been hunted both for sport and for agricultural reasons (Nowak 1999; ESL 2000).
This species is listed in Appendix I of CITES, so international trade in animals or parts is illegal. It is listed as Endangered under the U.S. Endangered Species Act. The IUCN rates it "Lower Risk/near threatened" on the Red List.
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Petrogale xanthopus are medium-sized wallabies with a stocky build. Their head and body length can range anywhere from 480 to 650 mm, with an average of 600 mm, and their long, un-tapered tails from 570 to 700 mm, with an average of 690 mm. They have large hind feet that are 120 to 170 mm long and are marked with short claws and thick, course pads. They weigh from 6 to 11 kg. Females, like other marsupials, have a well-developed forward opening pouch and four teats. They are also slightly smaller than males. They are greyish above with white fur below, but the ears, legs, and feet are colored rich red to yellow. They have distinct white cheek and hind stripes, a buff-white side stripe, and a brown mid-dorsal stripe from the crown of their heads to the center of their backs. The tail is typically reddish-brown with dark stripes, but is variable (Walton and Richardson 1989; Hornsby 1998; Nowak 1999).
Said to be the most striking of all the kangaroos, P. xanthopus' coloring is extremely noticeable and gets increasingly lighter as one moves down the body, with the head and upper body a brownish-gray color and the rump a brighter gray. They are also characterized by a dark brown streak that runs from the wallabies' ears to their mid-back. This streak connects to brown and "yellow" patches that are found on the limbs. The face has white stripes running down each cheek with the aforementioned yellow coloring behind the ears (Bates 2000).
Range mass: 2 to 9 kg.
Range length: 480 to 650 mm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: captivity: 14.4 years.
As their common name implies, yellow-footed rock wallabies live on cliff faces and rocky ramparts on mountain tops. This habitat restricts the species to isolated pockets of rocky outcrops, cliffs, and ridges in semi-arid country. Mulga scrub is the dominant vegetation in these areas but the rocky outcrops also provide a wider diversity of vegetation than is found in surrounding areas, which is essential to their diet (Dawson 1983, National Parks and Wildlife Service, 1999 ).
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland
Petrogale xanthopus have a discontinuous range throughout Australia. Specifically, they are found in the states of South Australia (Flinders and Gawler Ranges and the Olary Hills), New South Wales (Gap and Coturaundee Ranges), and Queensland (Adavale Range) (Lyne 1967; Bates 2000).
Biogeographic Regions: australian (Native )
With the introduction of feral goats and domestic sheep and subsequent move of Petrogale xanthopus down the mountains in search of food and water (see the "Conservation" section below), pastoral lands, crops, and fences could be in danger of suffering damage from overgrazing. Because yellow-footed rock wallabies are so limited in number and distribution, however, significant damage is unlikely (Walton and Richardson 1989; ESL 2000).
Humans have hunted Petrogale xanthopus and macropodids in general both for their meat and skins and for sport, though this species is now protected from hunting by law (Walton and Richardson 1989; Earth Sanctuaries Ltg. 2000).
More importantly, wallabies, especially rare and beautiful ones such as P. xanthopus, are one of the most eagerly sought attractions by foreign tourists. Although they are difficult to see in the wild, they are easy to keep in zoos and national parks. Although their exportation is strictly controlled, they provide an important source of income for Australia (Walton and Richardson 1989).
Positive Impacts: ecotourism
Petrogale xanthopus are herbivores that rely on browsing and grazing. In the wet season, their diet predominantly consists of grasses. As conditions become increasingly dry, the species becomes more dependent on the leaf fall of shrubs and trees. In drought, this leaf fall becomes the staple of P. xanthopus' diet (Hume 1999).
Yellow-footed rock wallabies also have the unique ability to consume over ten percent of their body weight in water in about seven minutes. This allows them to utilize the infrequent summer rainstorms that occur in the region as opposed to the salty creek runoff that other species in the area rely on (Hornsby 1998).
Given good nutrition and living conditions, Petrogale xanthopus breed all year long. In fact, females ovulate, mate, and conceive within a day of giving birth, making it very common for them to be pregnant 365 days a year. Their estrus cycle lasts from 30 to 32 days and they have a gestation period of 30 to 32 days. The embryo will develop and be born after the removal of the previous young. Pouch life then lasts anywhere from 189 to 227 days. Sexual maturity is reached in males at about 590 days and in females at about 540 days after birth. The litter size is typically one, but twins are not unheard of (Walton and Richardson 1989; Nowak 1999; Bates 2000).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 0.5 g.
Average gestation period: 31 days.
Average number of offspring: 1.1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 541 days.
Sarıayaq dağ vallabisi (lat. Petrogale xanthopus) - dağ vallabisi cinsinə aid heyvan növü.
Sarıayaq dağ vallabisi (lat. Petrogale xanthopus) - dağ vallabisi cinsinə aid heyvan növü.
El ualabi rupestre de cua anellada (Petrogale xanthopus) és una espècie de macropòdid, la família de marsupials que inclou els cangurs, els ualabis, els cangurs arborícoles i altres.[1] El ualabi rupeste de cua anellada és de color marró grisós, amb una cua amb anells grocs, el ventre blanc, avantbraços grocs i potes grogues. Un adult madur mesura 60 cm d'alçada i pesa 7-13 kg.
El ualabi rupestre de cua anellada (Petrogale xanthopus) és una espècie de macropòdid, la família de marsupials que inclou els cangurs, els ualabis, els cangurs arborícoles i altres. El ualabi rupeste de cua anellada és de color marró grisós, amb una cua amb anells grocs, el ventre blanc, avantbraços grocs i potes grogues. Un adult madur mesura 60 cm d'alçada i pesa 7-13 kg.
Klokan žlutonohý (Petrogale xanthopus) je poměrně vzácný, zajímavě zbarvený druh klokana, patřící do skupiny skalních klokanů. Je přizpůsoben k životu na skalnatých svazích australských hor. Zatímco většina druhů klokanů se svou stavbou těla přizpůsobila spíše energeticky úspornému pohybu na rovném terénu, tito klokani, podobně jako další druhy skalních klokanů rodu Petrogale, výborně šplhají po skalách. Tento druh má celkem dva poddruhy:
O klokanu žlutonohém se říká, že patří mezi nejhezčí vačnatce. Patří mezi menší druhy klokanů. Dosahuje hmotnosti 6 až 7 kg, délky těla 48 až 65 cm a délka ocasu je 55 až 60 cm, je tedy velký přibližně jako zajíc. Stavba jeho těla je typická pro skalní klokany rodu Petrogale. Zadní končetiny má poměrně krátké a dráp čtvrtého prstu na noze mnohem kratší než u ostatních klokanů, chodidlo je přitom drsné a po stranách porostlé řadou chloupků. To zvyšuje třecí odpor a zamezuje sklouznutí. Ocas je téměř tak dlouhý jako tělo, s delšími chlupy na konci, není tak tuhý jako např. u klokana rudého. Tato zvířata jej používají jako balancovací tyč a při doskoku ho ohýbají za záda. Základní zbarvení je šedohnědé, často s růžovými tóny, na bocích a v obličeji má kontrastní černobílou kresbu, břicho je bílé. Nejnápadnějším znakem jsou žlutočervené nohy a žlutý, tmavohnědě proužkovaný ocas. Proto je jedním z nejnápadnějších klokanů.
Tito klokani žijí v malých stádech s volnou sociální vazbou. Samci se často sváří o dominantní postavení ve skupině. Aktivní jsou převážně v noci, ale přes den se s oblibou sluní na skalních římsách. Potravu tvoří různé trávy, kapradiny a sukulentní rostliny. Tito klokani umí skákat s velkou jistotou a přesností i přes propasti, dokonce i za tmy. Ve skalách mají pěšiny, které vypadají častým užíváním, jako by kameny na nich byly vyleštěné. Matky vodí mláďata déle než jiné druhy klokanů, protože musí mládě naučit bezpečně se pohybovat ve skalnatém terénu.
V současnosti se vyskytuje ve dvou poddruzích na severovýchodě Jižní Austrálie a na severozápadě Queenslandu, kdysi byl zřejmě rozšířenější. Pro svou krásnou kožešinu se ještě před několika desetiletími hojně lovil a byl dlouho považován za vzácného. Ve Flindersově pohoří v Jižní Austrálii je však nyní opět dosti hojný. Vyhýbá se lidem, ale při setkání s nimi není vůbec agresivní, nýbrž plachý. Přestože lidé tyto klokany již neloví, stále jsou ohroženi predátory, především pak liškami.
Tento druh klokana patří mezi vzácné chovance zoologických zahrad, přestože patří k nejhezčím klokanům. V České republice chová klokany žlutonohé pouze ZOO Brno.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Yellow-footed rock-wallaby na anglické Wikipedii.
Klokan žlutonohý (Petrogale xanthopus) je poměrně vzácný, zajímavě zbarvený druh klokana, patřící do skupiny skalních klokanů. Je přizpůsoben k životu na skalnatých svazích australských hor. Zatímco většina druhů klokanů se svou stavbou těla přizpůsobila spíše energeticky úspornému pohybu na rovném terénu, tito klokani, podobně jako další druhy skalních klokanů rodu Petrogale, výborně šplhají po skalách. Tento druh má celkem dva poddruhy:
Petrogale xanthopus celeris Le Souef, 1924 Petrogale xanthopus xanthopus J.E. Gray, 1855Das Gelbfuß-Felskänguru (Petrogale xanthopus) ist eine Beuteltierart aus der Familie der Kängurus (Macropodidae). Es gilt als eines der farbenprächtigsten Kängurus und ist im südlichen und östlichen Australien beheimatet.
Gelbfuß-Kängurus haben den typischen Körperbau der Kängurus mit den kurzen Vorderbeinen, den kräftigen Hinterbeinen und dem langen Schwanz. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 48 bis 65 Zentimeter, der Schwanz wird 57 bis 70 Zentimeter lang. Das Gewicht variiert zwischen 6 und 11 Kilogramm, wobei Männchen schwerer werden als Weibchen. Ihr Fell ist am Rücken grau und am Bauch weiß gefärbt, die Rückseite der Ohren sowie die Vorder- und Hinterbeine sind rötlich-gelb. An den Wangen und an den Oberschenkeln haben sie weiße Streifen. Der Schwanz ist braun und gelb geringelt.
Gelbfuß-Felskängurus haben ein stark zersplittertes Verbreitungsgebiet, sie finden sich im südwestlichen Queensland, im östlichen South Australia und im westlichen New South Wales. Ihr Lebensraum sind felsige Hügel- und Gebirgsregionen in eher trockener Umgebung. Ihre Habitate sind häufig mit Akazien bestanden.
Diese Kängurus sind nachtaktiv und verbringen den Tag in Felsspalten oder Höhlen verborgen. Sie können gut im felsigen Terrain klettern und springend Distanzen von 4 Metern zurücklegen. Sie leben in losen Gruppen, die meistens weniger als 20 Tiere umfassen.
Wie alle Kängurus sind sie Pflanzenfresser. In der Regenzeit nehmen sie vorwiegend Gräser zu sich, in der Trockenzeit spielen Blätter eine wichtigere Rolle bei ihrer Ernährung.
Die Paarung kann das ganze Jahr über erfolgen, davor kämpfen die Männchen untereinander um das Paarungsvorrecht. Nach einer rund 30- bis 32-tägigen Tragzeit kommt meist ein einzelnes Jungtier zur Welt. Dieses verbringt rund sechs bis sieben Monate im Beutel der Mutter. Mit rund 18 bis 20 Monaten wird es geschlechtsreif. Wie bei vielen anderen Kängurus kommt es zu einer „verzögerten Geburt“: Unmittelbar nach der Geburt eines Jungtieres paart sich das Weibchen erneut. Dieser Embryo wächst jedoch kaum weiter, bis das große Jungtier den Beutel endgültig verlassen hat. Erst dann entwickelt er sich weiter und kommt zur Welt.
Vor allem zwischen 1880 und 1920 wurden Gelbfuß-Felskängurus wegen ihres Pelzes bejagt, heute stehen sie in Australien unter Schutz. Die größte Bedrohung geht heute von der Konkurrenz durch Hausschafe und Hausziegen aus, hinzu kommen Nachstellungen durch die eingeschleppten Rotfüchse. Die strikte Kontrolle von Füchsen und Hausziegen hat in einigen Gebieten, etwa der Flinders Range mittlerweile zu einem lokalen Anstieg der Bestände geführt. Im Gegensatz zum Rotfuchs scheint der Dingo, der bereits seit Jahrtausenden in Australien vorkommt, eher einen positiven Einfluss auf die Bestände des Gelbfuß-Felskängurus zu haben. Er stellt den Tieren zwar ebenfalls nach, doch hält er gleichzeitig die Populationen von Füchsen und Katzen kurz. Auch ernährt er sich selbst zu großen Teilen auch von deutlich größeren Arten. Unklar ist, ob das Überleben von bedrohten kleineren Säugetieren, wie dem Gelbfuß-Felskänguru sogar vom Vorkommen des Dingos abhängt. Bisher wurde diese Vorstellung durch das Vorhandensein von Populationen des Gelbfuß-Felskängurus südlich des Dingo-Zauns in Frage gestellt. Der Dingo-Zaun stellt eine Linie dar, die den fruchtbaren Südosten Australiens Dingo-frei halten soll. Eine kürzlich durchgeführte Studie kam allerdings zu dem Ergebnis, dass Dingos im nähren Bereich von allen untersuchten Gelbfuß-Känguru-Populationen, auch südlich des Dingo-Zauns, leben.[1]
Die IUCN geht insgesamt von weniger als 10.000 Gelbfuß-Felskängurus aus. Davon leben etwa 6000 Tiere in South Australia, nur wenige hundert leben in New South Wales im Gebiet des Mutawintji-Nationalparks. Die Bestandszahlen in Queensland sind nicht bekannt. Allerdings fluktuieren die Bestände der Art je nach Regenmenge stark. Die IUCN listet das Gelbfuß-Felskänguru als Art der „Vorwarnliste“ (near threatened).
In Deutschland gibt es das Gelbfuß-Felskängeru nur im Tierpark Berlin und im Zoo Dortmund.[2]
Das Gelbfuß-Felskänguru (Petrogale xanthopus) ist eine Beuteltierart aus der Familie der Kängurus (Macropodidae). Es gilt als eines der farbenprächtigsten Kängurus und ist im südlichen und östlichen Australien beheimatet.
The yellow-footed rock-wallaby (Petrogale xanthopus), formerly known as the ring-tailed rock-wallaby, is a member of the macropod family (the marsupial family that includes the kangaroos, wallabies, tree-kangaroos, and wallaroos).
The yellow-footed rock-wallaby is grey to fawn-grey above and light-coloured below with a black mid-dorsal stripe from the crown of the head to the centre of the back. There is a distinct white cheek stripe, with ears ranging in colour from orange to grey-brown. The forearms and hind legs are bright yellow to rich orange to a light orange-brown. The tail is orange-brown irregularly ringed with dark brown and golden-brown, with the colour of the tip variable from dark brown to white. The head and body length is 480–650 mm (usually 600 mm), with tail length 570–700 mm (usually 690 mm), and weight 6–11 kg.[3][4][5]
This species of rock-wallaby is found in western New South Wales, eastern South Australia and isolated portions of Queensland.[2][3][4][5] It is not typically found near human habitation, instead preferring rough terrain and rock outcroppings.[2][3][4][5]
There are two recognised subspecies.[1] There are no observable differences between the two subspecies, but genetic analysis of DNA samples from the different populations found them to be genetically distinct.[6] The genetic divergence between the subspecies is greater than that between some other rock-wallaby species, reinforcing the subspecies status.[6]
The two subspecies are:
P. x. xanthopus is listed as vulnerable under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 by the Australian government.[3][7] Colonies persist in South Australia, within the Gawler Ranges, the Flinders Ranges and the Olary Ranges.[3] The population is SA is estimated at around 2,000 to 6,500 animals, with great uncertainty and likely large fluctuations.[7][8] Due to conservation efforts by sanctuaries in the Flinders Ranges[9][10] and pastoralists in the Olary Ranges,[11] populations there have increased in recent years.
In NSW, colonies have been found at three sites in the Gap Range and seven sites in the Coturaundee Range,[3] with a population of between 170 and 215 animals.[7] Threats include competition from introduced herbivores (in particular feral goats and rabbits), predation by foxes and feral cats, isolation of populations, and habitat destruction through mineral exploration.[3]
P. x. celeris is listed as vulnerable under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 by the Australian government.[4] It has a restricted distribution in the rocky ranges of central-western Queensland.[4] Threats include fox predation, competition with domestic and wild introduced species (particularly goats and cattle), climate change, reduced access to water sources, habitat loss and fragmentation, and increase in bushfires.[4] The population of P. x. celeris was estimated to be 5,000-10,000 individuals in 1993, but is now considered unknown.[12][13]
Previously the species has been killed in large numbers for its pelt, primarily through the period between the 1880s and 1920s.[14][5][7]
The yellow-footed rock-wallaby was originally known and described from specimens from South Australia. The species was subsequently discovered in New South Wales (and Queensland) where it was first recorded in 1964[15][16] in the Coturaundee Ranges, now part of Mutawintji National Park.[17] The two small mountain ranges in the far west of the state are still the only known places where the species survives in New South Wales.[3]
In 1968, the Arkaroola Wilderness Sanctuary was established on the 610-square-kilometre (240 sq mi) Arkaroola pastoral lease, with a specific goal of protecting the yellow footed rock wallaby. Conservation activities include extensive fox baiting, and the control of feral cats and goats, as well as occasional hand-rearing of abandoned joeys.[18][10][19]
In 1979, the Foundation for National Parks & Wildlife purchased 100 square kilometres of this land, which then became Coturaundee Nature Reserve, for the conservation and protection of the yellow-footed rock-wallaby.[17] Further funds were allocated to fox and goat eradication.[7][14] Annual surveys of the area, which is now part of Mutawintji National Park, indicate that the population is now recovering, seemingly having grown progressively since 1995, with at least one large fluctuation due to rainfall changes noted.[8] The recovery strategy that saved the yellow-footed rock-wallaby initially served as a model to preserve other rock-wallabies, including the brush-tailed rock-wallaby, from extinction.[5]
From 1998, when the first Indigenous Protected Area was set up adjacent to the southern boundary of the Gammon Ranges National Park, near Nepabunna, the Adnyamathanha people have been helping to protect the rock wallaby at Nantawarrina IPA. The Adnyamathanha people call the animal andu.[20][21][22]
A female yellow-footed rock-wallaby with joey, the Adelaide Zoo
A yellow-footed rock-wallaby in the wild at Warren gorge in the Flinders Ranges
A female yellow-footed rock-wallaby with joey just out of the pouch, the Bristol Zoo
The yellow-footed rock-wallaby (Petrogale xanthopus), formerly known as the ring-tailed rock-wallaby, is a member of the macropod family (the marsupial family that includes the kangaroos, wallabies, tree-kangaroos, and wallaroos).
El walabí de las rocas de patas amarillas (Petrogale xanthopus)[1] es una especie de marsupial diprotodonto de la familia Macropodidae.
La especie tiene el lomo gris marrón, al igual que su cola, que además tiene una banda lateral amarilla, barriga blanca, y pies y manos amarillas. Un adulto completamente desarrollado mide unos 60 cm de altura y pesa entre 7 y 13 kg.[1]
Se encuentra en Victoria noroccidental, en el este de Australia Meridional y en pequeñas poblaciones apartadas en Queensland. No vive en lugares cercanos a asentamientos humanos, prefiriendo las zonas rocosas. Vive en grupos de menos de 20 individuos.[2]
Posee dos subespecies. La primera, Petrogale xanthopus xanthopus tiene una población de 5.000-10.000 individuos en Queensland y se encuentra clasificada como vulnerable en el listado de IUCN.[3] La otra subespecie, P. x. celeris, está clasificada como próxima a estar amenazada.[4]
Datos: Q209497
Multimedia:
Especies: Petrogale xanthopus
El walabí de las rocas de patas amarillas (Petrogale xanthopus) es una especie de marsupial diprotodonto de la familia Macropodidae.
La especie tiene el lomo gris marrón, al igual que su cola, que además tiene una banda lateral amarilla, barriga blanca, y pies y manos amarillas. Un adulto completamente desarrollado mide unos 60 cm de altura y pesa entre 7 y 13 kg.
Se encuentra en Victoria noroccidental, en el este de Australia Meridional y en pequeñas poblaciones apartadas en Queensland. No vive en lugares cercanos a asentamientos humanos, prefiriendo las zonas rocosas. Vive en grupos de menos de 20 individuos.
Posee dos subespecies. La primera, Petrogale xanthopus xanthopus tiene una población de 5.000-10.000 individuos en Queensland y se encuentra clasificada como vulnerable en el listado de IUCN. La otra subespecie, P. x. celeris, está clasificada como próxima a estar amenazada.
Petrogale xanthopus Petrogale generoko animalia da. Martsupialen barruko Diprotodontia ordeneko animalia da. Macropodinae azpifamilia eta Macropodidae familian sailkatuta dago.
Petrogale xanthopus Petrogale generoko animalia da. Martsupialen barruko Diprotodontia ordeneko animalia da. Macropodinae azpifamilia eta Macropodidae familian sailkatuta dago.
Petrogale xanthopus
Le pétrogale à pied jaune (Petrogale xanthopus) ou wallaby des rochers à queue annelée[1], sorte de wallaby des rochers, est un marsupial qui vit dans les états du sud de l'Australie.
Le pétrogale à pied jaune est gris-brun avec une queue jaune rayée, le ventre blanc, les avant-bras et les pieds jaunes. Un adulte pleinement développé mesure environ 60 cm de haut et pèse 7 à 13 kg.
On le trouve dans l'ouest de la Nouvelle-Galles du Sud, le nord-ouest de Victoria, l'est de l'Australie-Méridionale et en quelques endroits du Queensland. Il vit habituellement dans des endroits loin des humains, car il préfère un environnement rocheux.
Au moins une sous-espèce de cet animal nocturne (P. x. xanthopus) figure sur la Liste rouge des espèces menacées de l'UICN comme « Vulnérable ». Cette sous-espèce a une population de seulement environ cinq à dix mille individus au Queensland, est présente en petit nombre dans la chaîne de Flinders en Australie-Méridionale et la chaîne de Cotraundee dans le parc national Mutawintji en Nouvelle-Galles du Sud.
Une autre sous-espèce (P. x. celeris) est classée quasi menacée.
Cette espèce préfère vivre dans les crevasses et les grottes des affleurements rocheux et sur les crêtes isolées dans les régions semi-arides du pays. Elle est menacée par la prédation des renards, la concurrence avec les espèces domestiques et sauvages introduites (en particulier les chèvres, les lapins et les moutons) et les feux de forêt.
Dessin de John Gould du « pétrogale à pieds jaunes »
Il existe un programme européen pour les espèces menacées (EEP) de l'Association européenne des zoos et aquariums (EAZA) dédié à cette espèce. Celui-ci est coordonné par le Parc zoologique et botanique de Mulhouse, en France[2].
Petrogale xanthopus
Le pétrogale à pied jaune (Petrogale xanthopus) ou wallaby des rochers à queue annelée, sorte de wallaby des rochers, est un marsupial qui vit dans les états du sud de l'Australie.
Il wallaby delle rocce dai piedi gialli (Petrogale xanthopus Gray, 1855) è un membro della famiglia dei Macropodidi (la famiglia di marsupiali che comprende canguri, wallaby, canguri arboricoli, wallaroo e loro simili).
È ricoperto da una pelliccia grigio-bruna con la coda striata di giallo, il ventre bianco e gli arti anteriori e i piedi gialli. Un esemplare adulto può raggiungere un'altezza di 60 cm e pesare 7–13 kg.
Questo wallaby delle rocce è diffuso nelle regioni occidentali del Nuovo Galles del Sud, nel Victoria nord-occidentale, nell'Australia Meridionale orientale e perfino in alcune piccole aree del Queensland. Di solito predilige vivere in aree rocciose, lontano dai centri abitati.
Almeno una sottospecie di questo Diprotodonte notturno (P. x. xanthopus) è inclusa nella Lista Rossa delle Specie Minacciate della IUCN tra le specie vulnerabili[2]. Di questa sottospecie ne rimangono solamente 5000-10.000 esemplari in Queensland e qualche sparuto gruppetto sui Monti Flinders, in Australia Meridionale, mentre in Nuovo Galles del Sud solo pochi individui vivono nel Gap e sui Monti Coturaundee.
L'altra sottospecie (P. x. celeris), invece, è inclusa tra le specie prossime alla minaccia[2]. Il wallaby delle rocce dai piedi gialli preferisce vivere in regioni semi-aride, tra i crepacci e nelle caverne di isolati gruppi rocciosi. È minacciato dalla predazione da parte delle volpi, dalla competizione con specie introdotte domestiche e selvatiche (soprattutto capre, conigli e pecore) e dagli incendi.
In Nuovo Galles del Sud questa specie venne scoperta per la prima volta nel 1964 sui Monti Coturaundee, in una zona che attualmente fa parte del Parco Nazionale di Mutawintji. Le due piccole catene montuose dell'estremità occidentale dello Stato sono ancora gli unici luoghi conosciuti dove la specie sopravvive in Nuovo Galles del Sud.
L'habitat di questa popolazione residua è situato in parte su terreni privati e ciò non garantisce adeguata protezione alle colonie. Gli scienziati erano certi che senza un immediato piano d'azione il wallaby delle rocce dai piedi gialli sarebbe scomparso dal Nuovo Galles del Sud.
Nel 1979, la Foundation for National Parks & Wildlife acquistò i 100 chilometri quadrati di terreno che sarebbero divenuti la Riserva Naturale di Coturaundee per conservare e proteggere questi wallaby. Altri fondi furono stanziati per abbattere volpi e capre.
I censimenti che ogni anno vengono effettuati nell'area, ora parte del Parco Nazionale di Mutawintji, confermano che la popolazione sta recuperando, essendo iniziata a crescere già dal 1985. Ora nella zona sono presenti tra i 300 e i 400 wallaby.
La strategia utilizzata per il recupero del wallaby delle rocce dai piedi gialli serve ora da modello per preservare altre specie di wallaby delle rocce, come quello dalla coda a spazzola, dall'estinzione.
Il wallaby delle rocce dai piedi gialli (Petrogale xanthopus Gray, 1855) è un membro della famiglia dei Macropodidi (la famiglia di marsupiali che comprende canguri, wallaby, canguri arboricoli, wallaroo e loro simili).
È ricoperto da una pelliccia grigio-bruna con la coda striata di giallo, il ventre bianco e gli arti anteriori e i piedi gialli. Un esemplare adulto può raggiungere un'altezza di 60 cm e pesare 7–13 kg.
Questo wallaby delle rocce è diffuso nelle regioni occidentali del Nuovo Galles del Sud, nel Victoria nord-occidentale, nell'Australia Meridionale orientale e perfino in alcune piccole aree del Queensland. Di solito predilige vivere in aree rocciose, lontano dai centri abitati.
Almeno una sottospecie di questo Diprotodonte notturno (P. x. xanthopus) è inclusa nella Lista Rossa delle Specie Minacciate della IUCN tra le specie vulnerabili. Di questa sottospecie ne rimangono solamente 5000-10.000 esemplari in Queensland e qualche sparuto gruppetto sui Monti Flinders, in Australia Meridionale, mentre in Nuovo Galles del Sud solo pochi individui vivono nel Gap e sui Monti Coturaundee.
L'altra sottospecie (P. x. celeris), invece, è inclusa tra le specie prossime alla minaccia. Il wallaby delle rocce dai piedi gialli preferisce vivere in regioni semi-aride, tra i crepacci e nelle caverne di isolati gruppi rocciosi. È minacciato dalla predazione da parte delle volpi, dalla competizione con specie introdotte domestiche e selvatiche (soprattutto capre, conigli e pecore) e dagli incendi.
Petrogale xanthopus (binomen a Gould inventum anno 1842), (Anglice: yellow-footed rock-wallaby) est animal Marsupiale herbivorum Australianum.
Petrogale xanthopus
ab Ioanne Gould pictus
P. xanthopus inter scopulos
Vide "Petrogale xanthopus" apud Vicispecies. 
Vicimedia Communia plura habent quae ad Petrogale xanthopus spectant (Petrogale, Petrogale xanthopus). 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Petrogale xanthopus (binomen a Gould inventum anno 1842), (Anglice: yellow-footed rock-wallaby) est animal Marsupiale herbivorum Australianum.
De geelvoetkangoeroe (Petrogale xanthopus) is een kangoeroe uit het geslacht der rotskangoeroes (Petrogale).
De bovenkant van het lichaam is grijs, de onderkant wit. De ledematen zijn lichtoranje. Over de flanken en de heupen loopt een witte streep, net als over de wangen. Boven de wangstreep zit een zwarte vlek. Van het voorhoofd tot midden op de rug loopt een donkere rugstreep. De oren zijn aan de buitenkant lichtoranje en aan de binnenkant wit. De staart is geel, overlopend in grijs naar de punt toe, met donkerbruine ringen die naar de punt toe steeds donkerder en groter worden. Bij de ondersoort celeris (Le Soeuf, 1924) uit Queensland zijn de strepen op de heup en de ringen op de staart minder duidelijk en is de vacht bleker. De kop-romplengte bedraagt 480 tot 650 mm, de staartlengte 600 tot 715 mm, de oorlengte 70 tot 90 mm en het gewicht 6000 tot 11000 g.
Deze soort is voornamelijk 's nachts actief, eet grassen en ander plantaardig materiaal en vormt groepen van tot honderd dieren.
Deze soort komt voor in een aantal geïsoleerde populaties in rotsachtige gebieden in het oosten van Zuid-Australië, het westen van Nieuw-Zuid-Wales en Zuidwest-Queensland.
Bronnen, noten en/of referentiesDe geelvoetkangoeroe (Petrogale xanthopus) is een kangoeroe uit het geslacht der rotskangoeroes (Petrogale).
Multimedia w Wikimedia Commons Skalniak żółtonogi[3][4][5] (Petrogale xanthopus) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych (Macropodidae). Wyróżniane są dwa podgatunki: Petrogale xanthopus xanthopus i Petrogale xanthopus celeris[1][6].
Długość ciała dochodzi do 80 cm; ogon do 70 cm. Przeciętna masa ciała dorosłego osobnika wynosi 9–10 kg. Futro (sierść) o jaskrawym, popielatym kolorze z długim owłosieniem. Na policzkach biały pas, zaś tylna strona uszu jest umaszczona w kolorze żółtym. Na głowie, w jej tylnej części, między uszami zaczyna biegnąć ciemna pręga kończąca się w połowie długości ciała. Żółto zabarwione kończyny zakończone są brązowymi łapami. Od strony brzusznej sierść jest biała. Na całym odcinku ogona umiejscowione są brązowe i bladożółte pręgi (pasy). Dość długi ogon jest gęsto owłosiony. Zakończeniem ogona jest pęczek czarnych włosów[7][8].
Jest gatunkiem endemicznym dla obszaru Australii, gdzie zamieszkuje najczęściej tereny skaliste w środowisku półpustynnym i suchym. Występuje wyłącznie w Nowej Południowej Walii, Queensland oraz Australii Południowej[2].
Prowadzi nocny tryb życia, w dzień spędza czas w rozmaitych jaskiniach, cienistych załomach skalnych. Jest roślinożercą, odżywia się głównie trawą oraz bylinami. Potrafi przez dłuższy okres obywać się bez wody. Wiedzie życie stadne[9]. Zimą wygrzewa się na słońcu[10].
Samice osiągają dojrzałość płciową ok. 18−24 miesiąca życia, zaś samce po ok. 20 miesiącach. Ciąża trwa ok. 30−34 dni. Samica rodzi jedno młode, które przebywa w torbie ok. 250 dni. W niekorzystnych warunkach jest w stanie opóźnić rozwój zarodka[11].
Gatunek klasyfikowany jako bliski zagrożenia[2].
Skalniak żółtonogi (Petrogale xanthopus) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych (Macropodidae). Wyróżniane są dwa podgatunki: Petrogale xanthopus xanthopus i Petrogale xanthopus celeris.
O canguru-das-rochas (Petrogale xanthopus), anteriormente conhecido como wallaby-de-cauda-anelada é uma espécie de marsupial da família Macropodidae. Endêmica da Austrália.
O canguru-das-rochas (Petrogale xanthopus), anteriormente conhecido como wallaby-de-cauda-anelada é uma espécie de marsupial da família Macropodidae. Endêmica da Austrália.
Petrogale xanthopus[2][3][4] är en pungdjursart som beskrevs av Alan Maurice Gray 1854. Petrogale xanthopus ingår i släktet klippkänguruer och familjen kängurudjur.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som nära hotad.[1]
Kännetecknande för arten är svansen som har ljusa och mörka ringar.[7] Petrogale xanthopus blir utan svans cirka 65 cm lång. Pälsfärgen är på ovansidan främst grå och på buken huvudsakligen vit. Påfallande är orangebruna armar och ben. Dessutom förekommer flera mönster i pälsen som en mörk längsgående strimma på ryggens mitt samt vita strimmor på kinderna och på höfterna. En mörk fläck ligger bakom de stora öronen.[8]
Pungdjuret förekommer i några från varandra skilda områden i östra och södra Australien. Arten vistas i klippiga regioner, ofta nära vattenansamlingar.[1]
Individerna bildar grupper med cirka 20 medlemmar.[1] Ibland förenar sig flera flockar till en koloni med cirka 100 exemplar. Djuret är under sommaren aktiv på natten och under vintern dagaktiv. Födan utgörs främst av gräs och örter.[8]
Honor kan para sig under alla årstider. De flesta ungar föds efter tider med regn. Efter parningen är honan cirka 35 dagar dräktig och sedan föds en unge som kravlar till moderns pung (marsupium). Där stannar den 6 till 7 månader. Ungen blir ungefär efter 18 månader könsmogen.[8]
Arten delas in i följande underarter:[5]
Wikimedia Commons har media som rör Petrogale xanthopus.
Wikispecies har information om Petrogale xanthopus.
Petrogale xanthopus är en pungdjursart som beskrevs av Alan Maurice Gray 1854. Petrogale xanthopus ingår i släktet klippkänguruer och familjen kängurudjur. IUCN kategoriserar arten globalt som nära hotad.
Ендемік Австралії, де він має дуже роз'єднане і осередкове поширення в штатах Південна Австралія, Новий Південний Уельс і Квінсленд. Трапляється серед виступів скельних порід і часто асоціюється з постійними або напівпостійними водних джерелами. Забарвлення жовтувато-сіре зверху й білувате знизу. Деякі особини мають чіткі білі щічні смуги, жовтувато-білі бічні смуги і темно-коричневу смугу по центру спини від верхівки голови до центру спини. Вуха, передпліччя, задні ноги і стопи від багатого оранжевого до яскраво-жовтого кольору. Хвіст, як правило, оранжево-коричневий з нерівномірними темно-коричневими смужками. Тим не менш, фон і кольори на хвості є змінними, і колір кінчика хвоста віріює від темно-коричневого до білого.
Він високосоціальний вид, який живе невеликими колоніями зазвичай менше 20 особин, але іноді вони налічують більше ста особин. Розосередження між колоніями рідкісне й виду характерна висока смертність серед молоді. Харчується травами, під час посухи – широким листям і верхівками кущів і дерев. Середня довжина голови й тіла 600 мм, хвоста 690 мм. Вага 6–7 кг. Вагітність триває 31–35 діб. Народжується зазвичай одне маля, але трапляється, що й два. Вигодовування молоком триває 210–235 діб. Статева зрілість у самиць настає на 18 місяць, у самців теж на 18 місяць. Диплоїдний набір хромосом, 2n=22.
Хижацтво з боку чужинської лисиці є найбільшою загрозою. Конкуренція з боку місцевих і введених травоїдних тварин (зокрема, кіз, кролів і овець) і пожежі є основними загрозами. Цей вид зустрічається в багатьох природоохоронних територіях.
вид Petrogale xanthopus
Малюнок Джона Гульда
Petrogale xanthopus là một loài động vật có vú trong họ Macropodidae, bộ Hai răng cửa. Loài này được Gray mô tả năm 1854.[2]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Petrogale xanthopus là một loài động vật có vú trong họ Macropodidae, bộ Hai răng cửa. Loài này được Gray mô tả năm 1854.
Кольцехвостый кенгуру[1][2], или Желтоногий скальный валлаби[3], или желтоногий кенгуру[2] (лат. Petrogale xanthopus)[4] входит в семейство кенгуровых.
Желтоногий скальный валлаби — буровато-серый, с белым брюхом, жёлтыми передними лапами и ступнями задних. Хвост тоже жёлтый, с поперечными полосками. Вес взрослой особи — 7-13 кг, рост (то есть высота головы стоящего животного) — около 60 см.
Желтоногий скальный валлаби встречается в западной части Нового Южного Уэльса, на северо-западе штата Виктория, на востоке штата Южная Австралия, а также на незначительных территориях в Квинсленде. Обычно не селится рядом с человеком. Предпочитает жить там, где есть скалы.
Как минимум один из подвидов этого ночного травоядного сумчатого (P. x. xanthopus) занесён в Красную Книгу МСОП, его охранный статус определяется как «уязвимый»[5]. Популяция этого подвида насчитывает только 5000-10000 особей в Квинсленде, также есть небольшие популяции на хребте Флиндерс в Южной Австралии и в 2 районах Нового Южного Уэльса.
Охранный статус другого подвида (P. x. celeris) оценивается как «близкий к состоянию угрозы»[6][7]. Желтоногий скальный валлаби любит селиться в расщелинах скал и карстовых воронках на изолированных скальных участках и хребтах. Предпочитает районы с засушливым полупустынным климатом. Угрозу этому виду представляют: охотящиеся на него лисицы, пожары, а также конкуренция со стороны ввезённых человеком травоядных: коз, кроликов и овец.
В Новом Южном Уэльсе желтоногий скальный валлаби впервые был замечен в 1964 году на хребте Котураунди (англ. «Coturaundee Ranges»). Сейчас эта территория входит в состав национального парка Мутавинтджи (англ. «Mutawintji National Park»). Два небольших горных ареала на крайнем западе штата до сих пор остаются единственными известными местообитаниями желтоногого скального валлаби в Новом Южном Уэльсе.
В 1979 австралийская организация «Фонд Национальных Парков и Дикой Природы» (англ. «Foundation for National Parks & Wildlife») приобрела 100 квадратных километров этих земель. Здесь был основан заповедник Котураунди, одной из целей его создания явились охрана и сохранение желтоногого скального валлаби. В дальнейшем с этой территории были изгнаны лисицы и козы.
В настоящее время указанная территория входит в состав национального парка Мутавинтджи. Ежегодное обследование этих земель показывает, что с 1995 популяция желтоногих скальных валлаби ежегодно возрастает. Сейчас в Мутавинтджи обитает от 300 до 400 валлаби.
Та же стратегия восстановления популяции, которая уже спасла желтоногого скального валлаби, теперь применяется в охране других видов валлаби, в том числе в спасении кистехвостого скального валлаби от вымирания.
Кольцехвостый кенгуру, или Желтоногий скальный валлаби, или желтоногий кенгуру (лат. Petrogale xanthopus) входит в семейство кенгуровых.
노란발바위왈라비 (Petrogale xanthopus)는 바위왈라비속 유대류의 일종이다. 이전에는 반지꼬리왈라비(ring-tailed wallaby)로 알려지기도 했으며, 캥거루와 왈라비, 나무캥거루 그리고 왈라루 등을 포함하고 있는 캥거루과에 속한다.
노란발바위왈라비는 보통 균형이 잘 잡힌 유대류의 하나로 간주되며 한때는 모피를 얻기 위해 대량으로 살해되기도 했다. 털은 회색빛 갈색을 띠며 진한 적갈색 줄무늬가 있는 노란색 꼬리를 갖고 있으며 복부 쪽은 희고 앞다리와 앞발은 노란색이다. 완전히 자라면 어깨 높이는 60 cm, 몸무게는 7~13 kg 정도가 된다.
뉴사우스웨일스 주 서부와 빅토리아 주 북서부, 사우스오스트레일리아 주 동부 지역 그리고 퀸즐랜드 주의 고립된 지역에서 발견된다. 일반적으로 사람이 거주하는 곳 근처에서는 발견되지 않으며, 대신에 거친 지형과 암반 지역을 좋아한다. 바위왈라비는 뛰어난 민첩성을 갖고 절벽을 오르며 바위를 기어오르고 상당한 거리의 바위 틈 사이를 건너 뛸 수 있다. 이와같은 서식지가 방목하는 동물에게는 접근이 쉽지 않기 때문에 이 바위왈라비는 캥거루과에 속하는 다른 작은 종들보다 일반적으로 더 잘 지내 왔다.
애들레이드 동물원의 새끼와 함께 있는 노란발바위왈라비.
플린더스 산맥 와렌 협곡 야생의 노란발바위왈라비.
브리스틀 동물원의 육아낭에서 바로 나온 새끼와 암컷 노란발바위왈라비
