Chaeropus ecaudatus (Ogilby 1838)

El bàndicut de peus de porc (Chaeropus ecaudatus) era un petit bàndicut majoritàriament herbívor que vivia antigament a les planes àrides i semiàrides de l'interior d'Austràlia.

Amb una mida similar a la d'un gató, a primera vista tenia un aspecte semblant al dels bilbis, amb membres llargs i àgils, orelles puntades i una cua llarga. Tanmateix, en observar-lo detalladament es feia evident que era diferent d'aquests altres marsupials.

Referències

Der Stützbeutler (Chaeropus ecaudatus) ist eine ausgestorbene Beutelsäugerart aus der Gattung der Schweinsfuß-Nasenbeutler (Chaeropus), die mit zwei Unterarten im südwestlichen und südöstlichen Australien vorkam. Die Nominatform, Chaeropus ecaudatus ecaudatus lebte in den Trockenzonen des westlichen New South Wales, des nördlichen Victoria und des südöstlichen South Australia und Chaeropus ecaudatus occidentalis kam im südlichen und westlichen Western Australia vor. Die ursprünglich Chaeropus ecaudatus zugerechneten Schweinsfuß-Nasenbeutler im Innern Australiens sind im Jahr 2019 unter der Bezeichnung Chaeropus yirratji als eigenständige Art beschrieben worden. Der Stützbeutler ist nach der Besiedelung Australiens durch Europäer ausgestorben. Das letzte in einer Sammlung hinterlegte Exemplar wurde im Jahr 1900 in Victoria gesammelt. Nach Berichten von Aborigines verschwanden die Tiere zwischen 1920 und 1930.^[1]

Merkmale

Zeichnung von Gerard Krefft mit einem Vorderfuß (oben) und einem Hinterfuß (unten)

Der Stützbeutler hat eine Kopfrumpflänge von 23 bis 26 cm, eine Hinterfußlänge von 60 bis 69,5 mm und einen 7,5 bis 11,9 cm langen Schwanz.^[2][1] Das Rückenfell ist kastanienbraun und wird zu den Seiten hin zunehmend ockerfarben. Der Kopf ist rund mit einer kurzen, zugespitzten Schnauze. Die Ohren sind 50 bis 60 mm lang und am Ende spitzt. Die Vorderbeine sind kürzer als die Hinterbeine. Am Vorderfuß sind die zweite und dritte Zehe gut entwickelt. Die vierte Zehe ist klauenlos und reduziert. Sie liegt hinter der zweiten und dritten Zehe. Die erste und die fünfte Zehe sind nicht vorhanden. Das Trittsiegel des Vorderfuß ist oval. Am Hinterfuß ist nur die vierte Zehe kräftig ausgebildet und berührte beim Laufen als einzige Zehe den Boden. Die erste Zehe ist nicht vorhanden und die zweite, dritte und fünfte Zehe sind reduziert und befinden sich weit hinter der vierten Zehe. Der Schwanz ist kürzer als die Kopfrumpflänge und trägt auf der Ober- und Unterseite jeweils einen Haarkamm.^[1]

Chaeropus ecaudatus ecaudatus hat ein beiges Bauchfell, das von C. e. occidentalis ist grau. Die Ohren von C. e. ecaudatus sind 50 bis 56 mm lang und damit kürzer als die 60 cm hohen Ohren von C. e. occidentalis. Außerdem sind die oberen und unteren Prämolaren und Molaren von C. e. occidentalis größer als die von C. e. occidentalis.^[1]

Lebensweise

Der Stützbeutler kam im südwestlichen und südöstlichen Australien im Buschland am Rand der Wüste vor. Die Art war ein Allesfresser, ernährte sich jedoch vor allem von Gräsern, Blättern und Wurzeln. Daneben wurden wahrscheinlich auch Heuschrecken, Ameisen und Termiten verzehrt. In menschlicher Obhut gehaltene Exemplare verschmähten kleine Wirbeltiere. Der Stützbeutler war vor allem Nachtaktiv und verbrachte den Tag in Nestern aus Tussockgrass oder in flachen Erdbauten in Sanddünen. Nach Aussagen des deutsch-australischen Zoologen Gerard Krefft (1830–1881) waren es sich träge bewegende Tiere. Aborigines berichteten jedoch das sie mit großer Geschwindigkeit fliehen konnten wenn sie gestört wurden. Über die Fortpflanzung der Art ist nur wenig bekannt. Sie vermehrten sich wahrscheinlich im Mai und Juni und die Weibchen bekamen ein bis zwei Jungtiere pro Wurf.^[1][2]

Belege

1. ↑ ^{a b c d e} Kenny J. Travouillon, Bruno F. Simões, Roberto Portela Miguez, Selina Brace, Phillipa Brewer, David Stemmer, Gilbert J. Price, Jonathan Cramb and Julien Louys. 2019. Hidden in Plain Sight: Reassessment of the Pig-footed Bandicoot, Chaeropus ecaudatus (Peramelemorphia, Chaeropodidae), with A Description of A New Species from central Australia, and Use of the Fossil Record to Trace Its Past Distribution. Zootaxa. 4566(1); 1–69. DOI: 10.11646/zootaxa.4566.1.1
2. ↑ ^{a b} Kristofer M. Helgen und Elizabeth G. Veatch: Recently Extinct Australian Maersupials snd Monotremes. Seite 17 – 31 in Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World – Volume 5. Monotremes and Marsupials. Lynx Editions, 2015, ISBN 978-84-96553-99-6 (Seite 27 – 28).

The southern pig-footed bandicoot (Chaeropus ecaudatus) was a small species of herbivorous marsupial in the genus Chaeropus, the pig-footed bandicoots.

Taxonomy

The description of the population was revised in 2019, separating a central western population as Chaeropus yirratji and recognised two earlier descriptions as subspecies Chaeropus ecaudatus ecaudatus (found in southeastern Australia) and Chaeropus ecaudatus occidentalis (found in western and southwestern Australia).^[2]

Description

It has been believed to be extinct since the mid-20th century, having reportedly vanished from its final refuge in southern Australia by 1945.^[3] It was presumably the first of the two species of Chaeropus to go extinct. Pig footed-bandicoots were the only marsupials to walk on reduced digits both on the fore and hind feet. In addition, the pig footed-bandicoot diverges from two different species. According to molecular phylogenetic analyses they diverged from other bandicoots like the Peramelidae, and also from the bilbies like Thylacomyidae in the mid-Late Oligocene.^[4]

It is thought to have been distributed in shrubland habitats in the southern regions of Australia's deserts, and its range likely extended to Western Australia. It physically closely resembled the northern pig-footed bandicoot (C. yirratji), but it had fewer holes on its palate and shorter feet. It also had a different dentition than C. yirratji, indicating that it may have had a different diet. C. ecaudatus rapidly adapted to drying conditions and changing environment, quickly becoming a grazer in a short period of time C. ecaudatus is thought to have undergone rapid herbivorous evolution due to lesser high crown and lateral blade development on the lower molars found in an ancestral species, Chaeropus baynesi.^[4] The two species were formerly considered conspecific until a study released in 2019 found them to be separate species.^[5][6] This species likely went extinct due to predation by introduced red foxes and feral cats, as well as habitat degradation by introduced livestock.^[7]

References

El bandicut de pies de cerdo (Chaeropus ecaudatus) es una especie de marsupial peramelemorfo,^[3]​ extinta desde mediados del siglo XX.^[2]​ Era la única especie de su género y no se reconocen subespecies.^[3]​ Era herbívoro, y vivía en las zonas áridas y semiáridas del interior de Australia.

Tenía un tamaño similar al de un gato, y morfológicamente se asemejaba mucho a las especies del género Macrotis, con extremidades largas y delgadas. Era característico su gran reducción en el número de dedos, presentando en el pie anterior únicamente el segundo y tercer dedos con un pequeño rudimento del cuarto, formando con sus largas uñas y grandes almohadillas apicales, un pie que se parecía superficialmente al de un artiodáctilo.^[4]​ En cambio, en el pie posterior, el cuarto dedo formaba el pie funcional por sí solo, con una sola uña y una almohadilla apical que recordaba al pie de un perisodáctilo.^[4]​

Su distribución era muy amplia, encontrándosele en una gran variedad de hábitats, desde bosques dispersos con hierba alta hasta llanuras y pastizales.^[2]​

El primer ejemplar documentado se capturó por Thomas Mitchell en 1836, en el norte de Victoria, cerca de la confluencia de los ríos Murray y Murrumbidgee. Pocos científicos tuvieron la oportunidad de ver directamente ese animal.

En la segunda mitad del siglo XIX, fueron capturados más especímenes, la mayoría en Victoria, Australia Meridional, Territorio del Norte y Australia Occidental. Los últimos ejemplares capturados datan de 1901, aunque posiblemente subsistieran hasta alrededor de 1950.^[2]​

Referencias

Chaeropus ecaudatus Chaeropus generoko animalia da. Peramelemorphia ordenaren barruko ugaztuna da. Chaeropodidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• 'Chaeropus ecaudatus'ri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Chaeropodidae

Pussisika (Chaeropus ecaudatus) on Chaeropodidae-heimon ainoa, vielä 1920-luvulla elänyt australialainen pussieläinlaji.

Koko ja ulkonäkö

Pussisika oli noin rotan kokoinen ja melko pitkäkarvainen, ohut turkki oli sekäpuolelta vaaleanruskea, vatsan alueelta valkoinen tai puhtaan kellanruskea. Hännän kärkikarvat muodostivat harjamaisen tupsun. Pää oli iso ja kuono erittäin kapea. Etukäpälien toinen ja kolmas varvas olivat voimakkaammin kehittyneet, niissä oli paksut polkuanturat ja ne olivat sorkkamaiset. takakäpälistä puuttui ensimmäinen varvas, viides oli mitättömän pieni, ja erittäin kookkaassa neljännessä varpaassa oli iso, voimakas kynsi sekä hyvin kehittynyt kaviomainen polkuantura. Suhteellisen pitkien ja hoikkien käpäliensä avulla pussisika liikkui muihin pussimäyriin verrattuna harvinaisen kepeästi pikemminkin kauriin kuin sian tavoin.

Lähteet

Bandicoot à pied de porc

Bandicoot à pied de cochon. Museum de Melbourne

Le Bandicoot à pied de porc^[1] (Chaeropus ecaudatus) est un petit marsupial herbivore des plaines arides ou semi-arides de l'intérieur de l'Australie. C'est la seule espèce du genre monospéfique Chaeropus, dans la famille des Chaeropodidae.

Il est considéré comme disparu depuis 2004.

Description

De la grandeur d'un chaton, il ressemblait presque à première vue à un bilbi, et avait des pattes longues et menues, des oreilles grandes et pointues et une longue queue. Un examen plus approfondi montrait pourtant que le bandicoot à pieds de cochon présentait des caractères très inhabituels pour un marsupial. Les pieds antérieurs avaient deux orteils fonctionnels avec des ongles semblables à des sabots, assez proches de ceux des porcs ou des cerfs. Les pieds postérieurs avaient un quatrième orteil élargi avec une griffe lourde et de la forme d'un tout petit sabot de cheval, les autres orteils étant vestigiaux : seuls les deuxième et troisième orteils, soudés, étaient fonctionnels et non seulement pour la locomotion mais pour aussi le toilettage.

Habitat

Il était répandu dans un large type d'habitats : des forêts herbeuses et des pâturages en plaine aux régions à spinifex.

Découverte et extinction

Le premier exemplaire a été recueilli en 1836 par le major Mitchel dans le Nord de l'État de Victoria près du confluent du fleuve Murray avec son affluent le Murrumbidgee. Peu de scientifiques ont eu la possibilité d'observer des bandicoots à pieds de cochon vivants et le seul récit existant de son comportement laisse à penser qu'il se déplaçait « comme un vieux cheval fatigué, dans un petit galop, en ayant l'air de tirer derrière lui ses quartiers arrière », mais cela contredit les affirmations des Aborigènes d'Australie centrale, qui le connaissaient bien et ont rapporté qu'il faisait des nids avec de l'herbe pour y dormir pendant le jour et que, s'il était dérangé, il était capable de s'enfuir à très grande vitesse. On pense qu'il se mettait à l'abri des prédateurs dans des arbres creux et qu'il creusait des terriers courts et rectilignes qui se terminaient par un nid.

Un petit nombre d'exemplaires ont été recueillis dans la deuxième moitié du XIX^e siècle, surtout dans le Nord-Ouest de l'État de Victoria, et également dans les contrées arides de l'Australie-Méridionale, de l'Australie occidentale et du Territoire du Nord. Le dernier exemplaire dont on soit certain a été recueilli en 1901. Selon les aborigènes il aurait survécu pendant quelque 20 ans encore en Australie méridionale et jusqu'aux années 1950 mais pas plus tard dans les déserts les plus reculés de l'Australie occidentale.

L'espèce semble avoir été relativement commune avant l'arrivée des Européens sur le continent, mais elle était déjà sérieusement en déclin quand la science a commencé à s'occuper d'elle au milieu du XIX^e siècle. Au début du XX^e siècle elle avait disparu de l'État de Victoria et de la partie fertile de l'Australie occidentale.

La cause de l'extinction reste incertaine : aucune des deux espèces les plus destructrices qui ont été introduites, le renard et le lapin, n'était arrivée dans le Sud-Ouest de l'Australie Occidentale quand le Bandicoot à pieds de cochon y a disparu. Les chats harets étaient déjà répandus, ce qui peut offrir une explication ; peut-être est-il plus probable que le déclin a été provoqué par un double changement de l'habitat. D'abord, la fin des incendies qui avaient été pratiqués pendant des milliers d'années par les aborigènes : comme ils se limitaient à un patchwork de petites régions à n'importe quel moment, elle permettait une nouvelle croissance fraîche dans les régions qui venaient d'être brûlées en même temps que, dans les zones voisines, des plantes plus âgées offraient un abri et étaient une base pour la recolonisation. (La population aborigène de l'Australie a décliné d'environ 90 % au cours du XIX^e siècle, surtout en raison de l'introduction de maladies européennes, et souvent on n'autorisait plus aux aborigènes survivants de continuer leur exploitation traditionnelle de la terre et leurs pratiques de chasse.) Ensuite, la quasi-extermination des aborigènes a été suivie de l'introduction de grands troupeaux de moutons et de bétail, ce qui a provoqué des changements importants dans la structure du sol, la croissance des plantes et la disponibilité de nourriture.

D'après les affirmations des témoins oculaires qui nous sont parvenues et l'analyse du contenu des intestins, de la denture et de la structure des intestins sur les exemplaires des musées, il semble que le bandicoot aux pieds de cochon était le plus herbivore des bandicoots : même si les exemplaires captifs aimaient la viande et que les aborigènes racontaient qu'il mangeait des fourmis et des termites, il est presque certain que c'étaient les feuilles, les racines et les herbes qui constituaient l'essentiel de son régime.

Systématique

Cette espèce était placée auparavant par McKenna et Bell (1997) dans la famille des Peramelidae, avec les bilbis, et la sous-famille des Chaeropodinae. Pourtant sa forme est tout à fait différente de celle des vrais bandicoots et bilbis et des preuves récentes par analyse moléculaire confortent cette distinction. On pense qu'il s'agit d'un groupe-sœur de ce qui reste des Peramelemorphia et on a créé pour lui seul la famille des Chaeropodidae.

Notes et références

Il bandicoot dai piedi di porco (Chaeropus ecaudatus Ogilby, 1838) era un piccolo bandicoot dall'alimentazione in gran parte erbivora originario delle pianure aride e semi-aride dell'interno dell'Australia.

Descrizione

All'incirca delle dimensioni di un gattino, a prima vista ricordava nell'aspetto un bilby, con arti lunghi e snelli, orecchie appuntite e una lunga coda. Esaminandolo più da vicino, tuttavia, risultava chiaro quanto fosse diverso da qualsiasi altro marsupiale. I piedi anteriori avevano due dita funzionali munite di unghie simili a zoccoli, piuttosto simili a quelle di un maiale o di un cervo. Quelli posteriori erano dotati di un quarto dito allargato munito di un robusto unghione dalla forma simile a quello di un minuscolo cavallo, mentre le altre dita erano vestigiali: soltanto il secondo e il terzo, fusi insieme, venivano utilizzati, non per la locomozione, ma per pulirsi il pelo.

Distribuzione e habitat

Si incontrava in una vasta gamma di habitat: dalle boscaglie erbose e dalle praterie fino alle distese di spinifex.

Il primo esemplare venne catturato nel 1836 dal Maggiore Mitchell nel Victoria settentrionale, nei pressi della confluenza tra i fiumi Murray e Murrumbidgee. Pochi scienziati ebbero l'opportunità di vedere un bandicoot dai piedi di porco in vita e le uniche testimonianze che abbiamo sul suo comportamento - secondo le quali si spostava «galoppando come un ronzino traballante, trascinando apparentemente dietro di sé i quarti posteriori» - sono state contraddette dagli aborigeni dell'Australia centrale, i quali conoscevano molto bene quest'animale; grazie a loro siamo a conoscenza del fatto che questo bandicoot costruiva un nido in terreno scoperto, nel quale dormiva durante il giorno, e che, se disturbato, era in grado di correre a elevate velocità. Si ritiene che si nascondesse dai predatori in tronchi cavi e che scavasse corte tane diritte che terminavano con un nido.

Nella seconda metà del XIX secolo ne vennero catturati solamente pochi esemplari, quasi tutti nel Victoria nord-occidentale, ma anche nelle distese aride dell'Australia Meridionale, dell'Australia Occidentale e del Territorio del Nord. L'ultimo esemplare di cui siamo a conoscenza venne catturato nel 1901. Tuttavia, gli aborigeni sostengono che fosse sopravvissuto per altri 20 anni o poco più in Australia Meridionale e almeno fino agli anni cinquanta nei deserti più remoti dell'Australia Occidentale.

Un esemplare imbalsamato al Museo di Melbourne.

Questa specie sembra essere stata piuttosto comune prima dell'arrivo degli europei sul continente, ma era già divenuta rarissima perfino quando venne descritta per la prima volta, intorno alla metà del XIX secolo. Agli inizi del XX secolo era già scomparsa dal Victoria e dalle regioni fertili dell'Australia Occidentale.

Biologia

Dalle testimonianze oculari e dalle analisi dei contenuti stomacali, della dentatura e della struttura del tubo digerente degli esemplari conservati nei musei, sembra che il bandicoot dai piedi di porco sia stato il più erbivoro tra tutti i bandicoot: nonostante alcuni esemplari in cattività venissero alimentati con carne e gli aborigeni sostenessero che mangiasse formiche e termiti, il nocciolo della dieta era composto quasi sicuramente da foglie, radici ed erba.

Tassonomia

In passato questa specie era stata posta da McKenna e Bell (1997) nella famiglia dei Peramelidi, insieme ai bilby, come membro della sottofamiglia dei Cheropodini. Tuttavia, la sua morfologia è piuttosto differente da quella dei veri bandicoot e dei bilby e recenti analisi molecolari supportano questa distinzione. Si ritiene che costituisca un sister group del resto dei Peramelemorfi ed è stato assegnato alla famiglia dei Cheropodidi (Chaeropodidae), della quale costituisce l'unico membro^[1].

Estinzione

Le cause dell'estinzione rimangono incerte: nessuna delle due specie introdotte più distruttrici, la volpe e il coniglio, aveva raggiunto il sud-ovest dell'Australia Occidentale quando il bandicoot dai piedi di porco scomparve da quell'area. I gatti rinselvatichiti erano già piuttosto comuni, ma più probabilmente la scomparsa è da attribuirsi a due cambiamenti ambientali. In primo luogo, la fine dopo molte migliaia di anni degli incendi appiccati dagli aborigeni, i quali, essendo limitati ad un mosaico di piccole aree in qualsiasi momento, incoraggiavano la crescita di piante commestibili e riducevano il rischio di grandi incendi devastanti. Ma la popolazione degli aborigeni australiani diminuì del 90% nel corso del XIX secolo, soprattutto a causa delle malattie portate dagli europei, e ai pochi aborigeni rimasti spesso non venne più permesso di portare avanti la gestione della terra e le tecniche di caccia tradizionali. In secondo luogo, dopo lo sterminio degli aborigeni sopraggiunse l'introduzione di moltissime pecore e bovini, i quali apportarono significativi cambiamenti alla struttura del suolo, alla crescita dei vegetali e alla disponibilità di cibo.

Note

Chaeropus ecaudatus (olim Perameles ecaudatus ; binomen ab Ogilby anno 1838 factum; Anglice: pig-footed bandicoot) est Marsupiale familiae Chaeropodidarum, in Australia endemicum.

Pinacotheca

• Chaeropus ecaudatus

Notae

• Menkhorst, P. & Knight, F. 2001. A Field Guide to the Mammals of Australia. South Melbourne: Oxford University Press, x+269 pp. ISBN 0-19-550870-X
• Parish S. & Slater P. Amazing Facts about Australian Mammals. Archerfield: Steve Parish Publishing.

Nexus externi

• Chaeropus ecaudatus on Animal Diversity Web
• Chaeropus ecaudatus apud IUCN

Vicimedia Communia plura habent quae ad Chaeropodum ecaudatum spectant (Chaeropus ecaudatus, Chaeropodidae).

De varkenspootbuideldas (Chaeropus ecaudatus) is een uitgestorven buideldas die voorkwam in de steppen van Midden-Australië. Dit dier is in 1901 voor het laatst met zekerheid gevonden, maar tot in de jaren 50 was het dier bekend bij Aboriginals.

Kenmerken

De varkenspootbuideldas was een kleine, fijn gebouwde buideldas met hoge poten. De bovenkant van het lichaam was grijsachtig en liep via de oranjebruine flanken over tot de lichtbruine onderkant. De korte, smalle staart bevatte aan de bovenkant een rij donkere haren. De voorvoet had slechts twee functionele tenen, de derde en de vierde (de eerste en vijfde teen zijn afwezig en de tweede is minuscuul), zodat de voet eruitzag als de hoef van een hoefdier. Alleen de vierde teen aan de achtervoet werd voor de voortbeweging gebruikt; de eerste teen was afwezig, de vijfde minuscuul en de tweede en de derde teen waren vergroeid. De kop-romplengte bedroeg 230 tot 260 mm, de staartlengte 100 tot 150 mm en het gewicht zo'n 200 g.

Leefwijze

De varkenspootbuideldas was 's nachts actief en vond overdag beschutting in een nest van gras in dichte vegetatie. Deze soort was minstens gedeeltelijk herbivoor.

Taxonomie

De varkenspootbuideldas is de enige soort van het geslacht Chaeropus en de familie Chaeropodidae; volgens genetische gegevens vormde dit dier de zustergroep van alle andere buideldassen. In oudere indelingen werd deze soort in de familie Peramelidae geplaatst, de echte buideldassen.

Literatuur

• Groves, C.P. 2005. Order Peramelemorphia. Pp. 38-42 in Wilson, D.E. & Reeder, D.M. (eds.). Mammal Species of the World: A taxonomic and geographic reference. 3rd ed. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, Vol. 1: pp. i-xxxv+1-743; Vol. 2: pp. i-xvii+745-2142. ISBN 0 8018 8221 4
• Menkhorst, P. & Knight, F. 2001. A Field Guide to the Mammals of Australia. South Melbourne: Oxford University Press, x+269 pp. ISBN 0 19 550870 X

Bandik świnionogi^[3] (Chaeropus ecaudatus) – gatunek ssaka z nadrzędu torbaczy, z rzędu jamrajokształtnych, który zamieszkiwał suche i półpustynne stepy Australii. Ostatnie okazy tego gatunku zaobserwowano w latach 50. XX wieku. Obecnie jest uznawany za gatunek wymarły. Jedyny przedstawiciel rodzaju bandik (Chaeropus) i rodziny bandikowatych (Chaeropodidae)^[3].

Klasyfikacja

Bandik świnionogi został poprzednio umieszczony w rodzinie jamrajowatych razem z wyłonioną z niej rodziną Thylacomyidae do podrodziny Chaeropodinae przez paleontologów z Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej, Malcolma C. McKennę i Susan K. Bell w 1997 roku. Kształt bandika jest jednak całkiem odmienny od jamrajowatych i Thylacomyidae, a ostatnie badania molekularne potwierdzają to rozróżnienie. Współcześnie uważa się, że bandik świnionogi stanowił siostrzaną grupę reszty jamrajokształtnych i dlatego przypisano go osobnej rodzinie bandikowatych^[3] (Chaeropodidae)^[4].

Wygląd

Ciało bandika świnionogiego mierzyło od 23 do 26 centymetrów długości, natomiast ogon miał długość od 10 do 15 centymetrów^[5]. Pod względem kształtu pozornie przypominał przedstawiciela Thylacomyidae, ponieważ posiadał długie, smukłe kończyny, duże, spiczaste uszy i długi ogon. Przy bliższym zapoznaniu się z gatunkiem, okazywało się jednak, że bandik świnionogi był bardzo nietypowy jak na torbacza. Otóż jego przednie łapy posiadały po dwa funkcjonalne palce z podobnymi do kopyt pazurami, co przywodziło na myśl bardziej budowę ciała świni lub jeleni. Tylne łapy bandika miały powiększony czwarty palec z ciężkim pazurem w kształcie kopyta małego konia, przy czym pozostałe palce były szczątkowe. Jedynie połączone drugi i trzeci palec były przydatne, ale nie do poruszania się, tylko czesania sierści. Bandik świnionogi miał szeroką głowę i długi, smukły pysk. Jego futro było szorstkie i proste, ale nie najeżone. Pod względem koloru jego umaszczenie wahało się od barwy popielatej, poprzez płową do pomarańczowo-brązowej. Brzuch i podbrzusze miał białe, a futro na uszach posiadało kasztanową barwę. Gatunek ten miał pięć par górnych i trzy pary dolnych ciętych zębów. Samice posiadały osiem sutków. Ich torba lęgowa na młode, czyli tak zwane marsupium umieszczone było z tyłu jak u wombatów, a nie z przodu jak w przypadku kangurów.

Występowanie

Bandiki świnionogie zamieszkiwały tereny Nowej Południowej Walii, Wiktorii, południową część Terytorium Północnego, a także Australię Południową i Zachodnią. Zwierzęta te zajmowały różne typy siedlisk: od trawiastych lasów i trawiastych równin, po suche rejony środkowej Australii. Pomimo szerokiego zasięgu bandik nie występował na nim licznie.

Zachowanie

Bandiki świnionogie narysowane przez brytyjskiego badacza Johna Goulda

Pierwsze sztuki bandików zostały złapane przez brytyjskiego podróżnika Thomasa Mitchella w 1836 w północnej Wiktorii w pobliżu zbiegu rzek Murray i Murrumbidgee. Od tego czasu kilku naukowców miało możliwość obserwowania bandika świnionogiego. Jedyny zachowany przekaz dotyczący zachowania zwierzęcia sugeruje, że poruszało się ono „niczym zmęczony koń w galopie, wyraźnie zarzucając zadem”. Relacja ta stoi w sprzeczności z informacjami Aborygenów pochodzących z centralnej Australii, którzy dobrze znali bandiki. Aborygeni twierdzili, że spłoszone zwierzęta były zdolne do biegnięcia z dużą prędkością w gładkim galopie.

Tryb życia

Okaz wypchany w muzeum w Melbourne.

Kości kończyn

Bandiki świnionogie prowadziły nocny i samotniczy tryb życia. W ciągu dnia spały w swoich schronieniach i wychodziły jeść w godzinach wieczornych, używając swojego wyostrzonego zmysłu węchu w poszukiwaniu pożywienia. W zależności od siedliska, bandiki świnionogie wykorzystywały różne miejsca do ukrywania się przed drapieżnikami i do spania. W obszarach leśnych i łąkach gatunek ten zamieszkiwał wydrążone kłody, oraz gniazda wykonane z trawy, natomiast w rejonach suchych i bezdrzewnych kraju kopał krótkie, proste nory z gniazdem na końcu. Z zachowanych przekazów naocznych świadków i analizy treści jelitowej, uzębienia oraz struktury jelita także muzealnych okazów, wydaje się, że bandiki świnionogie były najbardziej roślinożerne spośród jamrajów, choć okazy trzymane w niewoli lubiły mięso. Według Aborygenów zjadały także szarańczę, mrówki i termity. Większość ich diety stanowiły liście, korzenie i trawy. Zaobserwowano, iż w niewoli piły dużo wody.

Rozmnażanie

Australijski badacz Tim Flannery sugeruje, że rozród bandików świnionogich przypadał w maju i czerwcu, a ciąża bliźniacza mogła być normą dla tego gatunku. Po wielkości ich torby i porównaniu tych toreb z innymi torbaczami tej wielkości można wywnioskować, że bandiki nie nosiły więcej jak do czterech młodych w miocie.

Zanikanie gatunku

Szkic z 1901 roku

Według ustnej tradycji Aborygenów ten gatunek był rzadki jeszcze przed przybyciem Europejczyków na kontynent australijski i był w poważnym spadku nawet, gdy po raz pierwszy został odnotowany przez naukowców w połowie XIX wieku. W 1857 roku dwa okazy bandików podarowali okoliczni mieszkańcy zoologowi Gerardowi Krefftowi, który towarzyszył w wyprawie Wilhelma von Blandowskiego. Pomimo trudności w zdobyciu żywego okazu, Krefft zjadł jeden z nich, za co przepraszał przy zapisywaniu swoich obserwacji. Tylko kilka okazów zebrano w drugiej połowie XIX wieku, głównie w północno-zachodniej Wiktorii, ale także w suchej Australii Południowej, Zachodniej i Terytorium Północnego. Do początku XIX wieku, bandiki świnionogie wyginęły w Wiktorii i południowo-zachodniej części Australii Zachodniej. Ostatnie pewne okazy złapano w 1901. W 1945 roku gatunek zniknął z Australii Południowej i wówczas odnotowano, że jego występowanie ogranicza się do niewielkiego przyczółka w środkowej Australii. Według doniesień Aborygenów bandiki świnionogie przetrwały najpóźniej do lat 50. XX wieku roku na obszarze Pustyni Gibsona i Wielkiej Pustyni Piaszczystej^[6].

Przyczyny wymarcia

Przyczyny wyginięcia bandików do końca pozostają niepewne. Dwa, najbardziej niszczycielskie i inwazyjne gatunki introdukowane przez Europejczyków, czyli lisy i króliki, jeszcze wówczas nie występowały w południowo-zachodniej części Australii Zachodniej, gdy torbacz całkowicie zniknął z tego obszaru. Dzikie koty natomiast były już powszechne, co w dużej mierze wyjaśnia sytuację. Wytępienie bandików przez koty jest bardziej prawdopodobne, niż spadek spowodowany podwójną zmianą siedlisk. Wypalanie terenu prowadzone od tysiącleci przez Aborygenów, które były ograniczone do zlepku niewielkich obszarów w tym samym czasie, zapewniał świeży wzrost niedawno spalonych terenów i stanowił bazę rekolonizacji różnych gatunków zwierząt. Dodatkowo populacja Aborygenów w Australii spadła o około 90% w XIX wieku, głównie z powodu wprowadzenia chorób europejskich, a pozostałym Aborygenom często później nie zezwalano na zarządzanie ich gruntami w tradycyjny sposób, oraz na kultywowanie praktyk łowieckich. Inną przyczyną wyginięcia bandików świnionogich mogło być wprowadzenie ogromnej liczby zwierząt hodowlanych takich jak owce i bydło na terenach przejętych po Aborygenach, co doprowadziło do znacznych zmian w strukturze gleby, wzroście roślin oraz dostępności pokarmu.

Zobacz też

• Filander zajęczy
• Lew workowaty
• Kangur rączy
• Wielkouch mniejszy
• Wymieranie
• Wymarłe zwierzęta holocenu

Linki zewnętrzne

• http://www.muzeum.gliwice.pl/ksiega-przygod-wilhelma-von-blandowskiego-do-zdobycia-w-gliwickim-muzeum/bandik-swinionogirysunek-odreczny-gerarda-kreffta-ok-1858-r-spuscizna-wilhelma-von-blandowskiego-wlasnosc-museum-fur-naturkunde-w-berlinie-bviii-247/ – rysunek Gerarda Kreffta z około 1858 roku
• http://fossilworks.org/bridge.pl?action=taxonInfo&is_real_user=1&taxon_no=40109
• http://www.catalogueoflife.org/col/search/all/key/Chaeropus/match/1
• http://animaldiversity.org/accounts/Chaeropus/classification/
• http://www.archive.org/download/handbooktomarsup00lyde/handbooktomarsup00lyde.pdf – książka Richarda Lydekkera z 1894 roku pod tytułem „A hand-book to the marsupialia and monotremata"

Przypisy

Bibliografia

• Tim Flannery „A lost Menagerie” Natural History, Nov, 2001.
• Nowak, Ronald M. (1999). Walker's mammals of the world, Volume 2, 6th edition. USA: The Johns Hopkins University Press. p. 73. ​ISBN 0-8018-5789-9​.
• Francis Harper (1945). Extinct and Vanishing Mammals of the Old World.
• Groves, C.P. (2005). Wilson, D.E.; Reeder, D.M., eds. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Baltimore: Johns Hopkins University Press.
• Richard Lydekker (1894). A hand-book to the marsupialia and monotremata.
• Tim Flannery and Peter Schouten (2001). A gap in nature.

O bandicoot-pés-de-porco^(a) (Chaeropus ecaudatus) era um marsupial da família Chaeropodidae, encontrado nas regiões áridas do interior da Austrália. O último exemplar foi coletado em 1907 nas redondezas do Lago Eire, Austrália do Sul. Registros não confirmados foram feitos até a década de 1920 por moradores locais e aborígenes.

Segundo a taxonomia de McKenna e Bell (1997), a Chaeropodidae era considerada uma subfamília da Peramelidae. Análises moleculares (Westerman et al. 1999, 2001) não mantiveram este arranjo, e indicaram que o Chaeropus é o grupo-irmão de todos os outros Peramelemorphia, e portanto pertencia a uma família própria.

Notas

• Nota (a): O termo "bandicoot" constitui um estrangeirismo, não possuindo termo equivalente em português, sendo assim o nome comum constitui um vernáculo artificial, pois deriva do nome popular em língua inglesa.

Referências

• GROVES, C. P. Order Peramelemorphia. In: WILSON, D. E.; REEDER, D. M. (Eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 3. ed. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2005. v. 1, p. 38-42.
• McKENNA, M. C.; BELL, S. K. Classification of Mammals Above the Species Level. New York: Columbia University Press, 1997. p. 631.
• BURBIDGE, A.; DICKMAN, C.; JOHNSTON, K. 2008. Chaeropus ecaudatus. In: IUCN 2008. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. . Acessado em 12 de dezembro de 2008.

Svinfotad punggrävling (Chaeropus ecaudatus) är en utdöd art i ordningen grävlingpungdjur. Djuret levde i centrala och sydliga delar av Australien.

Kännetecken

Arten skiljde sig från de övriga grävlingpungdjuren genom fötternas uppbyggnad. De var långa och tunna och hos de främre fanns bara två tår med ett slags klövar. Av de bakre fötterna använde djuret bara den fjärde tån. På så sätt liknade de svindjurens fötter, vilket gav arten sitt namn. Pälsens färg var grå eller orangebrun och nosen var som hos alla grävlingspungdjur spetsig. De långa öronen påminde om kaninpunggrävlingarnas öron. Svinfotad punggrävling hade en kroppslängd av cirka 25 centimeter och därtill kom en 10 till 15 centimeter lång svans.

Levnadssätt

Djuret levde i halvöknar, på gräsmark och på buskland. Enligt olika bedömningar var de inte lika nattaktiva som sina släktingar. De vilade i bon av gräs eller i fördjupningar i marken. Under letandet efter föda påminde deras rörelsesätt om hardjurens rörelse. Vid fara ökade de snabbt hastigheten och galopperade. Varje individ levde ensam.

På grund av matsmältningssystemets uppbyggnad antas att arten främst var växtätare. De grävde till exempel efter rötter och åt gräs. Aboriginer berättade att de även letade efter myror och termiter.

Dräktigheten varade i cirka tolv dagar och sedan födde honan upp till fem ungdjur som stannade cirka 50 dagar i pungen. Pungens öppning var riktad bakåt och där fanns 8 spenar.

Artens utdöende

Den sista dokumenterade iakttagelsen skedde 1901. Enligt berättelser från aboriginer kan arten ha överlevt fram till 1950-talet. Orsaken till utdöendet var huvudsakligen förstöringen av levnadsområdet. Aboriginerna använde sig huvudsakligen av svedjebruk och så fanns en landskapsbild som påminde om lappteknik vilket gynnade svinfotad punggrävling. Denna region omvandlades till stora enformiga ytor för betesdjur. I viss mån var införda rovdjur som hund och katt delaktiga i artens utrotning.

Systematik

Svinfotad punggrävling utgör i systematiken systergruppen för de andra grävlingspungdjuren och den listas därför i en egen familj, Chaeropodidae.

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 23 februari 2009.

• Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1999. ISBN 0-8018-5789-9
• D. E. Wilson, D. M. Reeder: Mammal Species of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005. ISBN 0-8018-8221-4

1. ^ Chaeropus ecaudatus på IUCN:s rödlista, auktor: Burbidge, A., Dickman, C. & Johnson, K. 2008, besökt 14 mars 2009.

Domuz ayaklı keseli (Chaeropus ecaudatus), keseli porsuğumsular (Peramelemorphia) takımına ait soyu tükenmiş bir keseli türü.

Özellikleri

Diğer Keseli porsuğumsulardan en büyük farkları ayaklarıydı. Ayakları uzun ve inceydi. Ön ayaklarında sadece iki parmağı vardı ve bunlar toynaklaşmıştı. Arka ayaklarında ise sadece dördüncü parmağı ile yürürdü. Adıda ön ayaklarının, bir Çift toynaklı familyası olan Domuzgiller türlerinin ayaklarına benzemesinden kaynaklanmaktadır. Postu gri ila kavuniçi-kahverengi arası değişirdi. Burunu tüm keseli porsuğumsularda olduğu gibi uzundu ve uzun kulakları keseli tavşanınkine benzemekteydi. Vücut uzunlukları 25 cm civarında ve kuyrukları 10 – 15 cm uzunluğunda olurdu.

Yayılım

Domuz ayaklı keseli Avustralya'nın tüm güneyinde yaygındı.

Yaşam şekli

Domuz ayaklı keseliler çölümsü bölgelerin yanında çalılık ile kaplı bölgelerde de yaşardı. Diğer keseli porsuğumsular kadar gece aktif olmadıkları tahmin edlimektedir. Uyumak için ot ile döşedikleri yassı bir kuyu kazarlardı. Diğer ilginç olan bir yanıda ilerleme yöntemiydi: Besin araken tavşan gibi hoplayarak ilerlerdi ama bir tehlikeden kaçarken at koşuşu (galop) biçiminde koşarak büyük süratlara ulaşabilirdi. Daima yalnız yaşarlardı.

Beslenme

Sindirim sistemi ile dişlerinin biçimi bitkisel beslenmiş olduğunu göstermektedir. Güçlü koku alma duyuları ile buldukları besinleri ön ayakları ile kazarak yerden çıkarırlardı. Avustralya'nın yerlileri (Aborjinler) bitkisel beslenmenin yanında karınca ve termit yediklerini anlatmaktadır.

Üreme

12 günlük bir gebelik sonrası 2 - 4 yavru dünyaya gelir, bu yavrular ilk 50 günü annelerinin kesesinde geçirirdi. Girişi arkaya doğru olan kesenin içinde 8 meme bulunmaktaydı.

Kitaplar

• Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1999. ISBN 0-8018-5789-9
• D. E. Wilson, D. M. Reeder: Mammal Species of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005. ISBN 0-8018-8221-4

• 1 Опис
• 2 Спосіб життя
• 3 Розповсюдження
• 4 Примітки
• 5 Джерела

1. ↑ Burbidge, A.A. & Woinarski, J. (2016) Chaeropus ecaudatus: інформація на сайті МСОП (версія 2016.2) (англ.) 31 December 2012
2. ↑ Конвенція про міжнародну торгівлю видами дикої фауни і флори, що перебувають під загрозою зникнення Підписана у Вашингтоні, округ Колумбія, 3 березня 1973 р. Виправлена в Бонні 22 червня 1979 р.

Chaeropus ecaudatus là một loài động vật có vú trong họ Chaeropodidae, bộ Peramelemorphia. Loài này được Ogilby mô tả năm 1838.^[2] Chúng là loài duy nhất trong chi và cũng là duy nhất trong họ sinh học.

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Chaeropus ecaudatus tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Chaeropus ecaudatus tại Wikimedia Commons

Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

по данным BioLib.cz^[1]:

• Chaeropus castanotis Gray, 1842
• Chaeropus occidentalis Gould, 1845
• Perameles ecaudatus Ogilby, 1838

• 1 Распространение
• 2 Внешний вид
• 3 Образ жизни
• 4 Размножение
• 5 Примечания

豚足袋狸（Chaeropus ecaudatus）是一種細小及草食性的袋狸，分佈在澳洲內陸乾旱及半乾旱的平原。

特徵

豚足袋狸約有小貓的大小，外觀像兔耳袋狸，有幼長的四肢，耳朵大而且尖，尾巴很長。豚足袋狸在近看時則很奇特，前肢有兩指，指甲像蹄，有點像豬或鹿。後腳的四趾較大，趾上的爪像小馬的蹄，其他的趾都已退化。

棲息地

豚足袋狸棲息在多種的環境，包括林地及草原等。

行為

很少人可以見到活的豚足袋狸。唯一的紀錄指牠們移動得很緩慢，似是拖著後肢來走路。但原住民則指牠們日間在巢中睡覺，被騷擾時則走得很快。有指牠們是棲息在樹穴中，或會挖掘短的隧道來築巢。

標本

豚足袋狸的第一個標本是於1836年在維多利亞州北部近穆理河及馬蘭比吉河交界處採集的。其餘的標本是在南澳州、西澳州及北領地的乾旱郊區採集的。最後確實的標本是於1901年採集的。有指牠們在南澳州生存多了20年以上，而在西澳州則生存至1950年代。

剝製的豚足袋狸標本。

保育狀況

豚足袋狸在歐洲殖民前已經不怎麼普遍，但於19世紀有科學紀錄時就已經大幅減少。到了20世紀初時，牠們就已經在西澳州滅絕了。牠們滅絕的原因不明。消失當時狐狸及野兔並未到達西澳州，而野貓則有可能掠食牠們。牠們最有可能的是失去棲息地而滅亡。

根據其食道及齒列結構，並標本內的食物，豚足袋狸似乎主要是草食性的。另外牠們亦喜歡吃肉，包括螞蟻及白蟻。

分類

豚足袋狸以往是與兔耳袋狸分類在袋狸科。但是由於牠們的外觀與普通的袋狸及兔耳袋狸相距甚遠，加上分子證據顯示牠們的不同，牠們現正分類在自己的豚足袋狸科中。^[1]

參考