Les clavellines d'aire o clavells d'aire (Tillandsia) són un gènere de plantes de la família de les bromeliàcies.
És un gènere que té unes 500 espècies de distribució americana, des del sud dels Estats Units fins a l'Argentina. Les espècies més conegudes a Catalunya són la Tillandsia bergeri de flors amb bràctees rosa pàlid i pètals blau clar i la Tillandsia aeranthos de flors amb bractees rosa fúcsia i pètals lila fosc. Són plantes epífites, rupícoles o saxícoles.
Aquest gènere conté unes 730 espècies,[1] tradicionalment dividides en set subgèneres:[2]
Les clavellines d'aire o clavells d'aire (Tillandsia) són un gènere de plantes de la família de les bromeliàcies.
És un gènere que té unes 500 espècies de distribució americana, des del sud dels Estats Units fins a l'Argentina. Les espècies més conegudes a Catalunya són la Tillandsia bergeri de flors amb bràctees rosa pàlid i pètals blau clar i la Tillandsia aeranthos de flors amb bractees rosa fúcsia i pètals lila fosc. Són plantes epífites, rupícoles o saxícoles.
Tilandsie[1] (Tillandsia), česky též kykatka, je rod jednoděložných vytrvalých rostlin z čeledi broméliovitých. Domovem jsou jim jak pouštní oblasti, lesy tak i deštné pralesy. Rostou od nížin po horská pásma Jižní a Střední Ameriky a jižní oblasti Severní Ameriky. Mimo tyto oblasti se pěstují.
Tilansdie jsou epifyty, t.j. organismy rostoucí na žijících rostlinách. Tilandsie jsou nazývány vzdušnými rostlinami, neboť jejich kořeny většinou slouží jen pro uchycení na stromech nebo skalách. Veškeré živiny sbírají tyto rostliny ze vzdušné vlhkosti. Čím mají dužnatější listy, tím obývají sušší prostředí.
Vzdušnou vlhkost a živiny absorbují tilandsie pomocí malinkých šupinek na listech tzv. trichomů. Rostliny jimi přijímají jak atmosférickou (tedy ve vzduchu rozpuštěnou), tak i dešťovou vodu. Množství těchto šupinek dává rostlinám charakteristické zbarvení – od běžného zeleného až po stříbrné či šedé. K tomu, aby šupinky dobře fungovaly, nestačí pouze to, aby ve vzduchu byla přítomna vzdušná vlhkost. Buď je nutné, aby vlhký vzduch v okolí rostlin proudil nebo musejí v průběhu dne a noci nastávat takové teplotní změny, aby se vlhkost vysrážela na šupinkách ve formě rosy.
Tilansdie jsou nenáročné rostliny vhodné pro pěstování v bytech, sklenících a teráriích. Potřebují světlé místo, idelání je světlo rozptýlené. Tilandsie bývají také umísťovány do proskleného terária s umělým osvětlením. Řada druhů tilandsií roste bez problému i na místech, kde je přímé sluneční světlo a vyšší teploty, ale jejich pětování je náročnější na správné dávkování vody.
Kořeny tilandsií ztratily svou sací funkci a slouží pouze k ukotvení rostlin na kmenech stromů. Proto je až na výjimky zbytečné sázet tilandsie do květináčů se zeminou. Tento pro tilandsie nepřirozený způsob pěstování způsobuje úhynutí rostlin – rostliny mohou vlivem nadměrného a trvalého vlhka uhnít.
Aby byly rostliny tilandsie zdravé a vitální, potřebují pravidelné smáčení (rosení) povrchu těl vodu, nejlépe dešťovou. Náhradním řešením může být i balená pitná voda nebo destilovaná s příměsí hnojiva. Vhodné je hnojivo s minimem mědi, která je pro tilansie jedovatá. Rostliny zaléváme rosením dvakrát až čtyřikrát týdně, v případě horkých dnů, teplého umístění nebo přímého slunečního záření i častěji. Povrch rostliny nesmí zůstat dlouhodobě mokrý, tilandsie musí během několika hodin oschnout.
Tilandsie umisťujeme na dobře větrané místo. Snáší či vyžadují široký rozsah teplot v průběhu dne a noci. Nevystavujeme je teplotám pod 10 °C.
Při výběru druhů tilandsií a volbě způsobu pěstování platí důležitá zásada: čím je daný druh tilandsie sukulentnější (t.j. dužnatější, tlustší) a na povrchu stříbřitější, tím více přímého slunce, čerstvého proudícího vzduchu a kolísání teplot taková rostlina potřebuje či snese. A naopak, čím má tilandsie zelenější povrch a méně dužnaté listy, tím více jí vyhovuje vyšší zastínění a nepohyblivý, vlhký a dusný vzduch. V praxi to znamená, že stříbřité druhy pěstujeme volně v bytech a v sušších, dobře větraných a sklenících s kolísající teplotou, zelené tilandsie naopak umísťujeme do polouzavřených či zcela uzavřených a stinnějších pokojových vitrín, do vlhkých tropických skleníků a do málo větratelných terárií.
Po odkvětu, podobně jako ostatní broméliovité rostliny, již znovu nevykvetou a vytváří nové odnože. Tilandsie se množí pomocí odnoží nebo semen. Odnožují přímo ze základu mateřské rostliny nebo mezi jejími listy. Mladé výhonky oddělujeme od mateřské rostliny, když vyrostou přibližně do poloviny její velikosti. Reprodukce pomocí semen je velmi pomalá a nové rostliny dosáhnou dospělé velikosti až za několik let.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tilandsie ve Wikimedia Commons
Tilandsie (Tillandsia), česky též kykatka, je rod jednoděložných vytrvalých rostlin z čeledi broméliovitých. Domovem jsou jim jak pouštní oblasti, lesy tak i deštné pralesy. Rostou od nížin po horská pásma Jižní a Střední Ameriky a jižní oblasti Severní Ameriky. Mimo tyto oblasti se pěstují.
Tilansdie jsou epifyty, t.j. organismy rostoucí na žijících rostlinách. Tilandsie jsou nazývány vzdušnými rostlinami, neboť jejich kořeny většinou slouží jen pro uchycení na stromech nebo skalách. Veškeré živiny sbírají tyto rostliny ze vzdušné vlhkosti. Čím mají dužnatější listy, tím obývají sušší prostředí.
Vzdušnou vlhkost a živiny absorbují tilandsie pomocí malinkých šupinek na listech tzv. trichomů. Rostliny jimi přijímají jak atmosférickou (tedy ve vzduchu rozpuštěnou), tak i dešťovou vodu. Množství těchto šupinek dává rostlinám charakteristické zbarvení – od běžného zeleného až po stříbrné či šedé. K tomu, aby šupinky dobře fungovaly, nestačí pouze to, aby ve vzduchu byla přítomna vzdušná vlhkost. Buď je nutné, aby vlhký vzduch v okolí rostlin proudil nebo musejí v průběhu dne a noci nastávat takové teplotní změny, aby se vlhkost vysrážela na šupinkách ve formě rosy.
Die Pflanzengattung Tillandsia, eingedeutscht Tillandsien genannt, ist mit über 550 Arten die artenreichste in der Familie der Bromeliengewächse (Bromeliaceae) oder kurz Bromelien genannt. Diese rein neotropische Gattung ist von den südlichen USA bis fast zur Südspitze Südamerikas verbreitet. Die Arten haben sich an die unterschiedlichsten Lebensräume angepasst.
Tillandsien-Arten sind ausdauernde krautige Pflanzen. Ein Teil der Arten wächst, wie die Mehrzahl der Bromeliengewächse, als Trichterbromelien, deren Sprossachse gestaucht ist. Die Laubblätter stehen dann dicht in Rosetten zusammen, dabei überdecken sich die unteren Bereiche der Blätter, so dass ein Trichter zum Sammeln von Wasser entsteht. Bei einem anderen Teil der Arten sind die Sprossachsen auch gestaucht, aber es werden keine Sammeltrichter gebildet. Es gibt auch Arten, bei denen die Sprossachsen nicht gestaucht sind, diese Arten bilden „Stämmchen“ (caulescent), sie besitzen also mehr oder weniger lange Stängel, an denen die Laubblätter wechselständig verteilt stehen. Ein Extrem dieser verlängerten Sprossachsen liegt bei Tillandsia usneoides vor. Die parallelnervigen Laubblätter sind sehr unterschiedlich groß und geformt.
Die oft leuchtend bunten Hochblätter der Blütenstände sind bei vielen Arten lange haltbar. Die Blütenstände können unverzweigt oder verzweigt sein. Die zwittrigen Blüten sind dreizählig mit doppelter Blütenhülle. Die drei freien Kelchblätter sind symmetrisch und spitz.
Es werden Kapselfrüchte gebildet. Die Samen besitzen einen „Fallschirm“ ähnlich wie bei der Pusteblume.
Einige Tillandsia-Arten sind Ameisenpflanzen (Myrmecophyten). Sie bewirten Völker darauf spezialisierter Ameisenarten. Die Anpassung der Tillandsia-Arten an diese Lebensgemeinschaft ist unterschiedlich stark ausgeprägt. Es sind meistens Arten mit bulboser Basis, d. h. die Laubblätter stehen bei diesen Arten sehr dicht zusammen und bilden eine Art Flasche, die sogenannte „Scheinzwiebel“. Einzelne Kammern, die dabei entstehen, bleiben das ganze Jahr über trocken. In diese Kammern bauen die Ameisen ihr Nest und wehren im Gegenzug Fressfeinde der Wirtspflanze ab. Es wird auch vermutet, dass ein zusätzlicher Vorteil für die Tillandsien eine Düngung durch den Ameisenkot ist. Beispiele hierfür sind Tillandsia caput-medusae, Tillandsia seleriana, Tillandsia streptophylla und Tillandsia bulbosa.
Einige Tillandsia-Arten bilden Zwiebeln aus. Die Blattbasis ist stark verdickt und dient zur Speicherung von Wasser. Durch die epiphytische Lebensweise der Pflanzen ergibt sich die Besonderheit, dass diese Zwiebeln nicht im Boden liegen, sondern in der Luft an Ästen hängen. Beispiele dafür sind Tillandsia argentea, Tillandsia fuchsii, Tillandsia filifolia, Tillandsia atroviridipetala, Tillandsia plumosa.
Tillandsien leben vornehmlich epiphytisch, also auf anderen Pflanzen (hauptsächlich sind dies Bäume oder Kakteen). Es gibt aber auch Arten, die lithophytisch leben, also auf Felsen (aber auch Dächern und sogar Telefondrähten). Wenige Arten leben terrestrisch (auf dem Boden).
Tillandsien lassen sich in „grüne“ und „graue“ Arten aufteilen:
Die grünen Arten mit ihrem Anspruch an ein kühl-feuchtes Klima leben meistens mehr im Schatten terrestrisch oder in den unteren Etagen der Wälder. Bei den grünen Arten sind kaum Saugschuppen erkennbar, mindestens im Inneren der Blatttrichter sind aber welche vorhanden.
Dagegen leben fast alle grauen Tillandsienarten in niederschlagsarmen Gebieten mit hoher Luftfeuchtigkeit. Sie bevorzugen die volle Sonne und sind deshalb in den oberen Etagen der Wälder, auf Felsen oder (seltener) auf dem Boden anzutreffen. Viele der grauen Tillandsien sind Epiphyten. Einige Arten sind mehr oder weniger stark xeromorph.
Als weitgehend wurzellose Pflanzen haben sie eine ganz besondere und hochgradig spezialisierte Lebensweise. Ihr graues Aussehen resultiert daraus, dass ihre Sprossachsen und Laubblätter dicht von winzigen Saugschuppen (Trichome) bedeckt sind. Dies sind komplex gebaute Haare, die an der Außenhaut (Epidermis) der Blätter gebildet werden, aber gleich danach absterben. Die toten Zellen dieser Schuppenhaare füllen sich mit Luft, so dass Licht reflektiert wird und die Pflanzen fast weiß erscheinen. Die Pflanze ist umso weißer, je mehr (oder größere) Saugschuppen sie besitzt.
Die Funktion der Saugschuppen gleicht der von Löschpapier. Sobald sie sich mit Wasser vollgesogen haben, wird das unterhalb der Saugschuppen liegende grüne Assimilationsgewebe wieder sichtbar, die Pflanze "ergrünt". Nun kann die Pflanze mehr Licht aufnehmen. Wenn die Sonne die Pflanzen abtrocknet, werden diese wieder weiß. So dienen die Saugschuppen nicht nur der Wasseraufnahme, sondern auch als Verdunstungs- und Sonnenschutz. Durch diesen speziellen Überlebenstrick können Pflanzen auch ohne Wurzeln Nebeltröpfchen, aber auch Regenwasser, unmittelbar aufsaugen und so ihren Wasserbedarf decken. Die benötigten Mineralstoffe beziehen diese Pflanzen aus den geringen Mengen, die im herangewehten Staub enthalten sind und sich im so aufgenommenen Wasser gelöst haben. Tillandsien leben also nicht parasitisch.
Die Wurzeln dienen (bei den meisten Tillandsienarten) lediglich der Befestigung und haben daher keine Wurzelhärchen, durch die Mineralstoffe und Wasser aufgenommen würden.
Tillandsien können sich – wie andere Bromelien auch – auf zweierlei Art vermehren:
Die Tillandsien-Arten sind vom Süden der USA bis fast zur Südspitze Südamerikas verbreitet. Sie wachsen:
Von epiphytischen grauen Tillandsien wird zwar gesagt, dass sie relativ anspruchslos zu pflegen seien, dennoch sollte man einige grundlegende Bedingungen beachten, die für diese Pflanzen erforderlich sind.
Bei ausreichend Licht – sie benötigen einen sonnigen Standort, sollten also direkt am Fenster stehen – und regelmäßigem Besprühen mit entkalktem Wasser oder Regenwasser können sie auch im Zimmer gedeihen.
Die Beliebtheit der Tillandsien liegt auch in ihrer bizarr anmutenden Erscheinung und ihren oft attraktiven Blütenständen. Man sieht sie häufig in Blumengeschäften oder Baumärkten mit Gartenabteilung.
Ein Problem ist allerdings, dass manche angebotene Pflanze aus Wildbeständen stammt, obwohl die Heimatländer den Export verbieten. In einigen, leicht zugänglichen Gebieten sind deshalb einige Arten schon aus der freien Natur verschwunden. Die Bemühungen gehen jedoch dahin, dass die gängigen Arten in Gärtnereien in den Ursprungsländern kultiviert werden und dann mit gültigen Ausfuhrpapieren exportiert werden. Auch in Deutschland soll es inzwischen einige Gärtnereien geben, die sich der Tillandsienanzucht widmen. Beim Kauf sollte deshalb immer auf die Kennzeichnung „aus Kultur – nicht aus Wildbeständen“ geachtet werden.
Die Gattung Tillandsia wurde 1753 durch Carl von Linné Species Plantarum, 1, S. 286[1] aufgestellt.[2] Als Lectotypus wurde 1920 Tillandsia utriculata L. durch Nathaniel Lord Britton und Charles Frederick Millspaugh in Bahama Flora, S. 64 festgelegt.[3][4] Der wissenschaftliche Gattungsname ehrt den finnischen Botaniker Elias Tillandz (1640–1693). Fernald erzählt in Gray’s Manual of Botany, 8. Auflage, 1950, S. 391, dass Tillandz auf einer Reise seekrank wurde und er deshalb den weiten Rückweg zu Fuß bewältigte. Linné wählte den Gattungsnamen, da er dachte, dass auch die Tillandsien kein Wasser vertragen. Synonyme für Tillandsia L. sind: Renealmia L., Caraguata Adanson, Bonapartea Ruiz & Pav., Acanthospora Spreng., Misandra F.Dietr., Dendropogon Raf., Buonapartea G.Don, Strepsia Nuttall ex. Steud., Allardtia A.Dietr., Anoplophytum Beer, Diaphoranthema Beer, Platystachys K.Koch, Phytarrhiza Vis., Pityrophyllum Beer, Wallisia E.Morren, Viridantha Espejo.[5]
Die Gattung Tillandsia gehört zur Tribus Tillandsieae in der Unterfamilie Tillandsioideae innerhalb der Familie der Bromeliaceae. Ein kleiner Teil von Arten wurde in die Gattung Racinaea M.A.Spencer & L.B.Sm. ausgegliedert.[4]
Eine Liste aller Arten der Gattung Tillandsia[6] findet sich unter Systematik der Tillandsien.
Hier eine Auswahl von Tillandsien-Arten, die häufiger im Handel angeboten werden: Tillandsia aeranthos, Tillandsia araujei, Tillandsia baileyi, Tillandsia balbisiana, Tillandsia bulbosa, Tillandsia caput-medusae, Tillandsia circinnata, Tillandsia dyeriana, Tillandsia fasciculata, Tillandsia festucoides, Tillandsia flabellata, Tillandsia flexuosa, Tillandsia ionantha, Tillandsia juncea, Tillandsia meridionalis, Tillandsia pruinosa, Tillandsia recurvata, Tillandsia setacea, Tillandsia streptophylla, Tillandsia stricta, Tillandsia tectorum, Tillandsia tenuifolia, Tillandsia usneoides, Tillandsia utriculata, Tillandsia xeropgraphica.
Sehr anregend wirkten Tillandsienarten in der Vergangenheit auf die Wissenschaft, die herausfinden wollte, wie die Pflanze überhaupt an ihre Nährstoffe kommt. Der französische Forscher Kervran meinte, herausgefunden zu haben, dass sie das nur durch biologische Elementumwandlungen schaffen könne, und er glaubte, diese seien nachgewiesen worden.[7] Diese These ist aber nach heutigem Stand der Wissenschaft nicht mehr haltbar.
Graue Tillandsie Tillandsia usneoides: wird im Deutschen als „Louisianamoos“ oder „Spanisches Moos“ und im Englischen als „Spanish Moss“ bezeichnet. Hat die Wuchsform einer Bartflechte (daher auch der Artname). Wurde als Verpackungsmaterial verwendet.
Graue Tillandsie Tillandsia funckiana: Nicht sehr häufig kommt es bei Bromelien-Arten vor, dass sie ein Stämmchen bilden, also caulescent sind, auch relativ selten bei Bromilien-Arten ist eine solch leuchtend rote Blütenfarbe. Es wirkt so, als sei bei dieser Art kein Blütenstand vorhanden, aber er ist nur stark verkürzt und ein- oder selten zweiblütig.
Graue Tillandsie Tillandsia fasciculata.
Grüne Tillandsie Tillandsia flabellata im Gewächshaus.
Die Pflanzengattung Tillandsia, eingedeutscht Tillandsien genannt, ist mit über 550 Arten die artenreichste in der Familie der Bromeliengewächse (Bromeliaceae) oder kurz Bromelien genannt. Diese rein neotropische Gattung ist von den südlichen USA bis fast zur Südspitze Südamerikas verbreitet. Die Arten haben sich an die unterschiedlichsten Lebensräume angepasst.
Tillandsia l'è 'n zèner de piànte quàze töte epìfite che g'ha de piö de 650 spéci acetàde,[1]. El fà part de la famìa botànica de le Bromeliaceae (de la quàl fa part apò a l'ànanas). Le piànte de chèsto zèner le crès en ambièncc bèi diversificàcc, dei dezèrcc enfìna a bósch e mucc de l'America centràla e meridiunàla, ma apò a 'n Mèsico e endela part meridiunàla dei Stati Ünicc.
Perlopiö le piànte de chèsto zèner le crès tacàde vià per la raìs a le ótre piànte. Le raìs le che ócór apéna per sostègn, l'àiva e i nütrimèncc i a ciàpa de l'ària, per mès de la fùrma e de la strütüra partìcolar de le fòie.
La piö part de le spéci de Tillandsia i è epìfite, che öl dì che en natüra le crès tacàde vià a dele ótre piànte, sènsa però éser dei parasìcc perchè le ròba mìa i nütrimèncc a la piànta che le i a òspita. Gh'è però a 'na quach spéce litòfita (che crès sura i balòcc, i tècc, o i fìi de la corènte, ecc.). Póche le crès diretamènte endèl teré, 'ntra chèste gh'è la Tillandsia asneoides che la se nsömèa lichéni tacàcc vià.([2]). I mèmber de chèsto zèner i pöl vése dividìcc en piànte vérde e piànte grìze.
Le spéci vérde le öl en clìma temperàt e piöùs, e le crès perlopiö a l'ómbra, tat en tèra come söi àlber endèl sóta bósch. Le varietà vérde le g'ha piö póch tricòmi de chèle grìze.
Al contràre, quàze töte le spéci grìze le crès en zòne quàze ömede o quàze dezèrtiche condena bùna ümidità de l'ària. Le preferés el sul, e perchèsta rizù le se pòsta de sòlet endle parcc piö àlte de le piànte e de le préde.
Le söplés al fat de mìa ìga le raìs condena fùrma de vìta töta particolàr. L'aspèt l'è gris perchè le sò fòie i è töte quarciàde zó de organèi ciamàcc tricòmi che i sarès 'na sórt dei pelacì mudificàcc.
Tillandsia l'è 'n zèner de piànte quàze töte epìfite che g'ha de piö de 650 spéci acetàde,. El fà part de la famìa botànica de le Bromeliaceae (de la quàl fa part apò a l'ànanas). Le piànte de chèsto zèner le crès en ambièncc bèi diversificàcc, dei dezèrcc enfìna a bósch e mucc de l'America centràla e meridiunàla, ma apò a 'n Mèsico e endela part meridiunàla dei Stati Ünicc.
Perlopiö le piànte de chèsto zèner le crès tacàde vià per la raìs a le ótre piànte. Le raìs le che ócór apéna per sostègn, l'àiva e i nütrimèncc i a ciàpa de l'ària, per mès de la fùrma e de la strütüra partìcolar de le fòie.
Tillandsia is a genus of around 650 species of evergreen, perennial flowering plants in the family Bromeliaceae, native to the forests, mountains and deserts of the Neotropics, from northern Mexico and the southeastern United States to Mesoamerica and the Caribbean to central Argentina. Their leaves, more or less silvery in color, are covered with specialized cells (trichomes) capable of rapidly absorbing water that gathers on them.[2]
They are also commonly known as air plants because they are epiphytes, not needing soil for nourishment. They have a natural propensity to cling to whatever surfaces are readily available: telephone wires, tree branches, bark, bare rocks, etc. Their light seeds and a silky parachute facilitate their spread.[3] Most Tillandsia species are epiphytes – which translates to 'upon a plant'.[4] Some are aerophytes, which have a minimal root system and grow on shifting desert soil. Due to their epiphytic way of life, these plants will not grow in soil but live on the branches of trees, in deserts and on other substrates that will not be saturated with water for very long.[5]
Tillandsia are perennial herbaceous plants which exhibit a multitude of physiological and morphological differences making this a diverse genus. Having native habitats that vary from being epiphytic and saxicolous, species have certain adaptations, such as root systems designed to anchor to other plants or substrates, and modified trichomes for water and nutrient intake. Some of the species, like the majority of Bromeliaceae, grow as funnel bromeliads, with a compressed stem axis. The leaves are then close together in rosettes, and cover the lower areas of the leaves, forming a funnel for collecting water.[2]
These leaf rosettes, a common physical characteristic in Tillandsia species, collect nutrients and water. The flowers typically involve bright, vibrant colors, with blooms or inflorescences produced on a stalk or several stalks.[6] The flower's color varies greatly; red, yellow, purple and pink flowers exist in this genus, and multicolored flowers are known. The bright colors attract pollinators. An air plant's foliage may also change color when it blooms, also attracting pollinators. The hermaphrodite flowers are threefold with double perianth. The three free sepals are symmetrical and pointed. The seeds have a "parachute" similar to the dandelion.[7]
Common pollinators of this genus include moths, hummingbirds and, more recently recognized, bats.[8]
Two reference genomes for Tillandsia have been released in 2023, together with chromosome numbers 2n=50 for T. fasciculata and 2n=38 for T. leiboldiana.[9]
The genus Tillandsia was named by Carl Linnaeus after the Swedish physician and botanist Elias Tillandz (originally Tillander) (1640–1693). Some common types of Tillandsia include ball moss (T. recurvata) and Spanish moss (T. usneoides). The genus contains around 650 species, where 635 are considered epiphytic.[2] Tillandsia was traditionally divided into seven subgenera:[10]
In a more recent (2016) classification, the following subgenera are recognized:[11]
Four species are protected under CITES II:[12]
_2-06882.jpg)
Tillandsia have naturally been established in diverse environments such as equatorial tropical rain forests, high elevation Andes mountains, rock dwelling (saxicolous) regions, and Louisiana swamps, such as Spanish moss (T. usneoides), a species that grows atop tree limbs. However, there are also species that are lithophytic (growing in or on rocks, though this can also stretch to living on roofs or even telephone wires). Its native range is Tropical & Subtropical America.[13]
Green-leaved species of Tillandsia generally live in cool-to-humid climates, in areas of terrestrial shade or the lower levels of a forest.[14] In contrast, almost all gray-leaved species live in precipitation-poor areas with high humidity. They prefer the full sun and can therefore be found in the upper floors of the woods, on rocks or (rarely) on the ground. Many of the gray species are epiphytes. Some species are more or less xeromorphic.[15]
Species of Tillandsia photosynthesize through a process called CAM cycle, where they close their stomata during the day to prevent water loss and open them at night to fix carbon dioxide and release oxygen.[16] This allows them to preserve water, necessary because they are epiphytes. They do not have a functional root system and instead absorb water in small amounts through their leaves via small structures called trichomes. Species of Tillandsia also absorb their nutrients from debris and dust in the air.[17]
Any root system found on Tillandsia has grown to act as a fragile stabilizing scaffold to grip the surface they grow on. As soon as they have been soaked with water, the green assimilation tissue below the suction scales becomes visible again, the plant is therefore "greened". Now the plant can absorb more light. When the sun dries the plants, they turn white. Thanks to this special survival trick, plants without roots can absorb fog droplets as well as rainwater and thus cover their water needs.[18]
More than one-third of a tropical forest's vascular plants are Tillandsia. Their contribution to the environment's carrying capacity allows for terrestrial fauna like earthworms to thrive in the treetops.[19]
Temperature is not critical, the range being from 10 to 32 °C (50 to 90 °F). Frost hardiness depends on the species. T. usneoides, for example, can tolerate night-time frosts down to about −10 °C (14 °F). For most species, the ideal growth temperature is between 20 and 25 °C (68 and 77 °F), with a minimum of 10 °C (50 °F) and a maximum of 30 °C (86 °F). Few are resistant to −10 °C (14 °F), but some, usually from higher elevation areas, are hardy enough to withstand light and brief freezes and live outdoors year round in areas with mild winters.[20]
Tillandsias, like other bromeliads, can multiply through pollination and seed formation. Since Tillandsia are not self-fertile, the pollen must come from another plant of the same species. Tillandsia, depending on the species, may take months or years to flower. After flowering, the plant forms offsets and dies.[21]
Generally, the thinner-leafed varieties grow in rainy areas and the thick-leafed varieties in areas more subject to drought. Most species absorb moisture and nutrients through the leaves from rain, dew, dust, decaying leaves and insect matter, aided by structures called trichomes.[22] Air plants are growing rapidly in popularity as a low maintenance household plant. Due to their minimal root system and other adaptations, they generally do not require frequent watering, no more than four times a week, allowing the plant to completely dry before watering again.[23]
The amount of light required depends on the species; overall, air plants with silver dusting and stiff foliage will require more sunlight than air plants with softer foliage. They generally need a strong light. In summer outside, however, they prefer the light shade of a tree at the hottest hours. Plants are commonly seen mounted, placed in a terrarium, or simply placed in seashells as decorative pieces.[24] For so-called "aerial" species (the majority of the common species in culture except Tillandsia cyanea), that is to say those whose roots are transformed into crampons without any power of absorption, watering is done by the leaves in the form of frequent sprays, or brief soaking of the plant in a container full of water.[25] Non-calcareous water is recommended.[26]
Tillandsia recurvata and another Bromeliaceae species on electric wires near San Juan de los Morros, Venezuela
.jpg)
Tillandsia ionantha with bright-coloured foliage during full bloom. Some foliage has a light, silver dusting which can be easily scratched off
Tillandsia ionantha in bloom
Tillandsia fasciculata
Tillandsia bergeri
Tillandsia, 2018 Taichung World Flora Exposition, Taiwan
Tillandsia streptophylla growing on a limestone rock
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: CS1 maint: unfit URL (link) Tillandsia is a genus of around 650 species of evergreen, perennial flowering plants in the family Bromeliaceae, native to the forests, mountains and deserts of the Neotropics, from northern Mexico and the southeastern United States to Mesoamerica and the Caribbean to central Argentina. Their leaves, more or less silvery in color, are covered with specialized cells (trichomes) capable of rapidly absorbing water that gathers on them.
They are also commonly known as air plants because they are epiphytes, not needing soil for nourishment. They have a natural propensity to cling to whatever surfaces are readily available: telephone wires, tree branches, bark, bare rocks, etc. Their light seeds and a silky parachute facilitate their spread. Most Tillandsia species are epiphytes – which translates to 'upon a plant'. Some are aerophytes, which have a minimal root system and grow on shifting desert soil. Due to their epiphytic way of life, these plants will not grow in soil but live on the branches of trees, in deserts and on other substrates that will not be saturated with water for very long.
Tillandsia es un género de plantas mayoritariamente epifitas que, con más de seiscientas cincuenta especies aceptadas,[2] es el más diverso de la familia Bromeliaceae. Se encuentran en los desiertos, bosques y montañas de Centroamérica, Sudamérica, en México y el sur de Estados Unidos en Norteamérica.
La mayoría de los miembros de este género, llamados vulgarmente plantas del aire son plantas que crecen enlazadas por las raíces a los árboles. Las raíces les sirven únicamente como sujeción, tomando el agua y los nutrientes literalmente del aire, a través de las hojas.
Las especies de Tillandsia o clavel de aire son en su mayoría epífitas, es decir, en la naturaleza crecen normalmente sobre otras plantas (generalmente en árboles), sin ser parásitos. También hay especies que son litófitas (sobre rocas, techos, líneas de teléfono, etc.). Pocas especies crecen directamente en la tierra. Entre estas plantas se pueden citar a las "barbas de palo" (Tillandsia usneoides) que parecen líquenes que cuelgan.[3] El género se puede dividir entre variedades "verdes" y variedades "grises".
Se reproducen de dos formas:
Las especies verdes requieren un clima templado y lluvioso, y crecen por lo general en la sombra, ya sea en la tierra o sobre árboles en el sotobosque. Las variedades verdes carecen de tricomas.
En contraste, casi todas las especies de tilansias grises crecen en áreas subhúmedas o subáridas con alta humedad del aire. Prefieren el sol, por lo cual se encuentran en los pisos altos del bosque o en rocas. Muchas de estas variedades son epifitas. Como plantas que prácticamente carecen de raíces tienen una forma de vida muy peculiar. Su apariencia gris resulta de la circunstancia que sus tallos y hojas están cubiertos por pequeñas escamas (tricomas). Estos son pelitos complejos que son generados por la epidermis de las hojas y se mueren de inmediato. Las células muertas de las tricomas se llenan de aire, reflejando la luz, por eso la apariencia blancuzca. La planta es más blanca, cuanto más abundantes o más grandes sean los tricomas. Los tricomas se llenan con agua (absorben la humedad) y dejan ver el tejido verde debajo (la planta se ve verde) y la planta puede absorber más luz. En cuanto el sol seca la planta, esa parece grisácea otra vez. Así los tricomas no solo sirven para absorber agua, sino también de protección contra el sol y la transpiración. Esta adaptación permite a las plantas, sin raíces, absorber gotas de niebla o directamente lluvia para cubrir su necesidad de agua. Los minerales los obtienen de las cantidades pequeñas contenidas en el polvo que lleva el viento, hojas que se caen y materia procedente de los insectos que se disuelvan en el agua absorbida.
Las tilansias, como todas las epifitas no son parásitos. Sus raíces solo sirven para la fijación de la planta y no disponen de radículas (raíces secundarias) responsables para la absorción de minerales y agua. Las variedades de hojas más finas crecen en áreas lluviosas y las variedades de hojas gruesas en áreas con sequías.
Se utilizan como plantas de interior o de invernadero por su atractivo aspecto y lo peculiar de su cultivo, ya que no necesitan sustrato para crecer.
Prefieren la luz del sol indirecta o difusa en verano (el pleno sol del verano daña las hojas) solamente es aceptable el sol directo en invierno. Si se encuentra en el interior se debe poner cerca de una ventana soleada (evite la localización norte). Prefieren estar al aire libre en verano.
Su ideal es el movimiento suave de aire fresco.
Las plantas se deben empapar a fondo dos veces por semana cuando aún no tiene la flor, más a menudo con un ambiente cálido y seco, pero no mantener las plantas constantemente mojadas, permitirle secarse entre los riegos. Durante el verano es aconsejable rociarlas con agua vaporizada una vez al día. El aerosol tres veces a la semana en el otoño y el invierno. La rociadura de agua no substituye al empapar cuidadosamente con una lata de riego o sumergirla enteramente en agua (por aproximadamente una hora). Después de empapar, el exceso del agua se sacude para evitar la putrefacción. Las plantas en flor son más susceptibles a la putrefacción y no deben ser empapadas. Las Tillandsia no puede sobrevivir con agua constante, ni siendo plantado en tierra.
La temperatura permisible la tienen en la gama que va de 32 °C a 10 °C. Son sensibles a las heladas, a excepción de la especie más robusta, T. usneoides, que pueden tolerar heladas por la noche alrededor de -10 °C.
Debe rociarse con fertilizante de plantas de interior, una vez cada dos semanas en primavera y verano, y una vez cada cuatro semanas en otoño e invierno. Diluir el fertilizante a un cuarto de la fuerza recomendada.
Aunque se cultivan por su aspecto en general y no por su flor, algunas Tillandsia tienen unas floraciones regulares, y algunas especies tienen unas flores muy impresionantes. Además es común en estas plantas que varíen el color de las hojas (que cambia generalmente de verde al rojo) en las que se encuentran alrededor de la flor. Esto es una indicación de que la planta es monocárpica (que producen flores solamente una vez antes de morir) pero las plántulas que surgen alrededor de la planta en flor continuarán viviendo.
Después de florecer, la planta formará plántulas o "hijuelos" alrededor de la planta madre. Deben dejarse estos lo más posible, pues la planta los sigue desarrollando a su alrededor formando una colonia.
Se pueden poner en superficies con o sin maceta siempre que reciban buena iluminación y humedad. En macetas se puede colocar en sustrato que permita la aireación como arlita o carbón vegetal usado en sustrato de orquídeas. Sin macetas se pueden poner en diversas superficies como jardines verticales, sobre árboles, entre otros. Son seres vivo por eso no se recomienda la fijación de la planta a una base. Fijar con el pegamento de silicona fría o con un pegamento no acuoso que sea soluble, además que quitar versatilidad hacen daño a la planta.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 286. 1753.[4]
Este género fue nombrado por Carlos Linneo en 1738 en honor al médico y botánico finlandés Dr. Elias Tillandz (originalmente Tillander) (1640-1693).
Datos: Q157270
Multimedia:
Especies: Tillandsia
Tillandsia es un género de plantas mayoritariamente epifitas que, con más de seiscientas cincuenta especies aceptadas, es el más diverso de la familia Bromeliaceae. Se encuentran en los desiertos, bosques y montañas de Centroamérica, Sudamérica, en México y el sur de Estados Unidos en Norteamérica.
La mayoría de los miembros de este género, llamados vulgarmente plantas del aire son plantas que crecen enlazadas por las raíces a los árboles. Las raíces les sirven únicamente como sujeción, tomando el agua y los nutrientes literalmente del aire, a través de las hojas.
Aire-lore edo tillandsia Bromeliaceae familiako genero baten izen arrunta da. 730 espezie inguru ditu, hegoaldeko Estatu Batuetako, Ertamerikako eta Hego Amerikako baso, mendi eta basamortuetan bizi direnak.[1] Tillandsiak epifitoak dira, zoruan baino nahiago dute beste landare batean hazi.
Linnaeusek Elias Tillandz (jatorriz, Tillander) (1640–1693) suediar mediku eta botanikoaren omenez izendatu zien. Zazpi azpigenero ditu:[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Aire-lore edo tillandsia Bromeliaceae familiako genero baten izen arrunta da. 730 espezie inguru ditu, hegoaldeko Estatu Batuetako, Ertamerikako eta Hego Amerikako baso, mendi eta basamortuetan bizi direnak. Tillandsiak epifitoak dira, zoruan baino nahiago dute beste landare batean hazi.
Tillandsiat[1] (Tillandsia) eli eliaksenkukat[2] tai ilmakasvit[3] on ananaskasvien heimoon kuuluva kasvisuku, johon kuuluu noin 500 pääasiassa Amerikan trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla esiintyvää lajia. Useimmat lajit ovat päällyskasveja, ja ne kasvavat etenkin puiden rungoilla ja oksilla. Ne saavat kaiken tarvitsemansa ilmasta käsin sateen ja erilaisen putoavan orgaanisen aineksen muodossa, ja niiden juurten ainoa tehtävä on kiinnittää kasvi alustaansa. Linné nimesi tillandsiat suomalaisen lääkärin ja kasvitieteilijän Elias Tillandzin (aiemmin Tillander, 1640–1693) mukaan.[4]
Eliaksentillandsia (T. cyanea) on suosittu viherkasvi. Muitakin tillandsioita kasvatetaan toisinaan huonekasveina, jolloin ne kiinnitetään sopivalle alustalle (ei kuitenkaan multaan) ja kastellaan sumuttamalla mieluiten sadevedellä. Veteen lisätään kasvukaudella kahden viikon välein hieman lannoitetta, jolloin kasvi saattaa alkaa kukkiakin.
Tillandsia-sukuun kuuluvia lajeja on noin 400.
Tillandsiat (Tillandsia) eli eliaksenkukat tai ilmakasvit on ananaskasvien heimoon kuuluva kasvisuku, johon kuuluu noin 500 pääasiassa Amerikan trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla esiintyvää lajia. Useimmat lajit ovat päällyskasveja, ja ne kasvavat etenkin puiden rungoilla ja oksilla. Ne saavat kaiken tarvitsemansa ilmasta käsin sateen ja erilaisen putoavan orgaanisen aineksen muodossa, ja niiden juurten ainoa tehtävä on kiinnittää kasvi alustaansa. Linné nimesi tillandsiat suomalaisen lääkärin ja kasvitieteilijän Elias Tillandzin (aiemmin Tillander, 1640–1693) mukaan.
Eliaksentillandsia (T. cyanea) on suosittu viherkasvi. Muitakin tillandsioita kasvatetaan toisinaan huonekasveina, jolloin ne kiinnitetään sopivalle alustalle (ei kuitenkaan multaan) ja kastellaan sumuttamalla mieluiten sadevedellä. Veteen lisätään kasvukaudella kahden viikon välein hieman lannoitetta, jolloin kasvi saattaa alkaa kukkiakin.
Tillandsia L. est un genre de plante de la famille des Bromeliaceae (famille de l'ananas). Ce genre comprend plus de 700 espèces, soit épiphytes ou lithophytes, soit terrestres, présentes essentiellement sur le continent américain (de la Floride à l'Argentine).
Les tillandsias épiphytes ou lithophytes sont parfois appelés « filles de l'air », du fait de leur propension naturelle à s'accrocher partout où les conditions le leur permettent : fils téléphoniques, branches d'arbres, écorces, rochers nus, etc. Leurs graines légères et munies d'un parachute soyeux facilitent cette dissémination.
Leurs feuilles, de couleur plus ou moins argentée, sont recouvertes de cellules spécialisées capables d'absorber rapidement l'humidité ambiante (rosée, eau de ruissellement). Leurs racines, quand elles existent, sont transformées en crampons chez les espèces dites « aériennes » et ne servent plus que d'ancrage sur leur support.
Tillandsia L., Species Plantarum : 286 (1753)
Étymologie: le nom de genre Tillandsia a été donné par Carl Linné en 1738 en l’honneur du médecin botaniste finlandais Elias Tillandz (1640-1693).
Type : Lectotypus ; Tillandsia utriculata L. ; Britton & Millsp., Bahama Fl. : 64 (1920)
Les espèces suivantes sont courantes et fréquemment proposées à la vente dans les jardineries. Il existe beaucoup d'autres espèces présentes en culture mais il est souvent nécessaire de passer par des producteurs spécialisés pour se les procurer.
Les tillandsias sont généralement des plantes faciles à acclimater en culture, à condition que l'on respecte les exigences liées à leur mode de vie épiphyte ou lithophyte.
Pour les espèces dites « aériennes » (la majorité des espèces courantes en culture hormis T. cyanea), c'est-à-dire celles dont les racines sont transformées en crampons sans aucun pouvoir d'absorption, l'arrosage se fait par les feuilles sous forme de vaporisations fréquentes, ou de trempages brefs de la plante dans un récipient plein d'eau. On utilisera impérativement de l'eau non calcaire. L'eau de pluie récupérée de l'écoulement d'un toit moussu ou végétalisé est la meilleure qui soit pour cet usage, si on en dispose.
L'arrosage est à effectuer plutôt le matin que le soir car, d'une part, cela reproduit les apports d'eau naturels par la rosée matinale, appréciée par ces plantes, d'autre part, cela réduit le risque de pourriture (la température baisse durant la nuit et les feuilles sèchent moins vite). La plante doit sécher complètement entre deux vaporisations ou trempages.
L'aspect de la plante indique généralement ses besoins en eau :
Si la plante est flétrie, il suffit de la laisser tremper quelques heures dans l'eau puis de l'égoutter. En cas de flétrissement sévère, il est préférable de renouveler l'opération avec un séchage complet entre deux trempages plutôt que de prolonger la durée du trempage.
Pour les espèces à base bulbeuse (T. bulbosa, T. caput-medusae, T. butzii, etc.) , on prendra soin de ne pas faire rentrer d'eau entre les bases foliaires (culture tête en bas, trempage éclair).
Une bonne ventilation est nécessaire pour éviter les maladies fongiques (pourriture du cœur, toujours fatale). Placer les plantes à l'extérieur (balcon, jardin) à la belle saison leur est très bénéfique.
Ces plantes ont dans l'ensemble besoin d'une forte luminosité. En été à l'extérieur on préfèrera cependant l'ombre légère d'un arbre aux heures les plus chaudes. En hiver, le soleil direct est indispensable si la température reste élevée (plus de 16 °C). Tout cela est à nuancer suivant la région de culture et l'espèce cultivée : en général les espèces les plus blanches et pelucheuses supportent voire réclament le soleil direct alors que les espèces vertes le craignent.
Pour la majorité des espèces, la température idéale de croissance se situe entre 20 et 25 °C, avec un minimum de 10 °C et un maximum de 30 °C. Rares sont celles qui résistent à -10 °C, mais certaines, généralement originaires de zones d'altitude, sont suffisamment rustiques pour supporter des gels légers et brefs et vivre à l'extérieur toute l'année dans les zones à hivers doux (citons T. aeranthos, T. bergeri, T. usneoides).
Une chute modérée des températures stimule la floraison de nombreuses espèces.
Comme toutes les broméliacées, les rosettes des tillandsias sont monocarpiques : une rosette qui a fleuri cesse sa croissance terminale et dépérit progressivement (sur plusieurs années) tout en produisant à sa base un ou plusieurs rejets qui assureront le maintien et la croissance de la touffe. Certaines espèces, généralement à port rameux, produisent des rejets avant la floraison.
Pour multiplier une plante, on séparera ses rejets lorsqu'ils auront atteint une taille suffisante pour être autonomes. Séparés tôt, ils auront une croissance lente au début mais la plante-mère produira certainement d'autres rejets en remplacement. Séparés tard, leur croissance sera plus rapide mais le nombre de plants obtenus sera moins élevé.
Le semis est possible et relativement facile mais les plantules obtenues sont minuscules et ont une croissance extrêmement lente durant plusieurs années. De plus, beaucoup d'espèces étant auto-stériles, deux individus non clonés, et fleurissant simultanément, sont nécessaires pour obtenir des graines viables. Ce mode de propagation n'est guère pratiqué que par les professionnels ou les amateurs éclairés.
Tillandsia L. est un genre de plante de la famille des Bromeliaceae (famille de l'ananas). Ce genre comprend plus de 700 espèces, soit épiphytes ou lithophytes, soit terrestres, présentes essentiellement sur le continent américain (de la Floride à l'Argentine).
Les tillandsias épiphytes ou lithophytes sont parfois appelés « filles de l'air », du fait de leur propension naturelle à s'accrocher partout où les conditions le leur permettent : fils téléphoniques, branches d'arbres, écorces, rochers nus, etc. Leurs graines légères et munies d'un parachute soyeux facilitent cette dissémination.
Leurs feuilles, de couleur plus ou moins argentée, sont recouvertes de cellules spécialisées capables d'absorber rapidement l'humidité ambiante (rosée, eau de ruissellement). Leurs racines, quand elles existent, sont transformées en crampons chez les espèces dites « aériennes » et ne servent plus que d'ancrage sur leur support.
Tilandsija (lat. Tillandsia), rod epifitnih biljaka iz porodice tamjanikovki (Bromeliaceae), kojemu pripada preko 600 vrsta u suptropskim i tropski krajevima Srednje i Južne Amerike. [1]
Tilandsija (lat. Tillandsia), rod epifitnih biljaka iz porodice tamjanikovki (Bromeliaceae), kojemu pripada preko 600 vrsta u suptropskim i tropski krajevima Srednje i Južne Amerike.
Tilandsija (Tillandsia) je ród ze swójby bromelijowych rostlinow (Bromeliaceae).
Kompletna lisćina družinow roda Tillandsien je na stronje systematika tilandsijow. Tu je wuběrk družinow, kotrež so často w zahrodnych centrach předaja:
Tilandsija (Tillandsia) je ród ze swójby bromelijowych rostlinow (Bromeliaceae).
Tillandsia L., 1753 è un genere di piante angiosperme monocotiledoni appartenente alla famiglia delle Bromeliacee[1].
Conta oltre 600 specie di piante sempreverdi, perenni, adattate per vivere negli ambienti più diversi, dal deserto alle montagne, alle foreste pluviali. Comune caratteristica a questi è però la elevata temperatura ambientale, in un range che varia dal 10 ai 35 °C.
Il genere comprende specie in massima parte epifite, ma anche litofite e terricole.
Comune alle diverse specie è l'ampia presenza di tricomi, strutture specializzate assorbire l'acqua che coprono le foglie, donando ad alcune specie un colore argenteo ed un aspetto vellutato.
Senza radici sotterranee, assorbono il loro nutrimento dall'umidità dell'aria, catturata tramite apposite strutture poste sull'epidermide chiamate tricomi che sono aperti quando la pianta è secca e si richiudono sopra una certa soglia di umidità per impedirne l'evaporazione: l'aspetto vellutato di queste piante è dovuto proprio ad essi.
L'areale del genere si estende nel continente americano, dal sud degli Stati Uniti e dal Messico fino all'Argentina, passando per Mesoamerica e Caraibi[1].
Vivono generalmente sulle cime degli alberi o sulle rocce, nelle zone dove sono più diffuse è comune trovarle anche su pali e fili elettrici oltre che sulle antenne televisive.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Tillandsia. Il genere comprende oltre 600 specie.[1]
Assieme all'umidità, le Tillandsie catturano anche il pulviscolo atmosferico che contiene agenti inquinanti. In ragione di questa proprietà, sono stati eseguiti studi volti ad esplorare l'utilizzo di queste piante come biorivelatori di inquinanti atmosferici, in particolare per rivelare gli IPA (idrocarburi policiclici aromatici), sostanze provenienti dalla incompleta combustione della benzina e del gasolio sospettate di causare il cancro.
La pianta è stata testata per sei mesi sulla trafficatissima circonvallazione di Firenze, per iniziativa del botanico Luigi Brighigna dell'Ateneo fiorentino[2], che ha poi portato le piantine "inquinate" al dipartimento di chimica 'Ciamician' di Bologna, attrezzato per studiarle. Secondo i risultati del test, resi noti dall'Università di Bologna, la Tillandsia può essere usata per monitorare l'inquinamento, ma anche, in dosi massicce, per assorbire le polveri cariche di idrocarburi policiclici aromatici, ovvero i benzopireni accusati di essere cancerogeni, provenienti dall'incompleta combustione della benzina e del gasolio. La mancanza di radici ha permesso, inoltre, di analizzare le sostanze depositate escludendo le interferenze con il terreno. La Tillandsia non solo cattura gli inquinanti, ma è in grado di assorbirli ed eliminarli, metabolizzandoli. Costa poco e sono già state ipotizzate le applicazioni: una piccola parete può essere usata per disinquinare un appartamento, ma non si esclude in futuro l'ipotesi di interi pannelli pieni di piante da collocare sulle autostrade e sulle vie cittadine di grande traffico[3].
Tillandsia L., 1753 è un genere di piante angiosperme monocotiledoni appartenente alla famiglia delle Bromeliacee.
Conta oltre 600 specie di piante sempreverdi, perenni, adattate per vivere negli ambienti più diversi, dal deserto alle montagne, alle foreste pluviali. Comune caratteristica a questi è però la elevata temperatura ambientale, in un range che varia dal 10 ai 35 °C.
Tilandsija (lot. Tillandsia) – bromelijinių (Bromeliaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso smulkūs su puošniais lapais augalai. Gentis pavadinta suomių botaniko Elias Tillandz (1640-1693) garbei.
Tilandsijos paplitusios Šiaurės, Centrinėje ir Pietų Amerikoje, Karibų salose. Auga ant medžių šakų, uolų.
Gentyje yra apie 400 rūšių.
ir kt.
Tillandsia schiedeana - Museum specimen
Tilandsija (lot. Tillandsia) – bromelijinių (Bromeliaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso smulkūs su puošniais lapais augalai. Gentis pavadinta suomių botaniko Elias Tillandz (1640-1693) garbei.
Tilandsijos paplitusios Šiaurės, Centrinėje ir Pietų Amerikoje, Karibų salose. Auga ant medžių šakų, uolų.
Gentyje yra apie 400 rūšių.
Het plantengeslacht Tillandsia van de Bromeliafamilie (Bromeliaceae) telt meer dan 500 soorten en komt uit de bossen, woestijnen en bergen van Midden- en Zuid-Amerika, Mexico en het zuiden van de Verenigde Staten. De meeste Tillandsia's hebben geen of nauwelijks wortels en groeien op bomen (epifytisch) of rotsen (lithofytisch). Om deze reden werd het geslacht in 1753 door Linnaeus vernoemd naar de Zweedse botanicus Elias Tillands (1640-1693) (professor aan de Abo Universiteit in Finland) omdat deze een hekel had aan water. Een van de bekendste Tillandsia-soorten is het Spaans mos.
De dunbladige groene vormen groeien in regenachtige gebieden, en de dikkere grijsbladige in drogere gebieden. Water en voedingsstoffen worden via de schubben op de bladeren opgenomen uit de lucht (stof, regenwater).
Tillandsia's planten zich voort via zaad. Ze vormen echter ook zijscheuten die als ze groot genoeg zijn kunnen worden verwijderd en alleen verder kunnen groeien. Als je ze laat zitten ontstaan op den duur enorm dikke bossen van jonge en oude planten. De bloemen kunnen erg mooi zijn, maar zijn in de regel niet erg groot.
Idealiter kweekt men Tillandsia's in een kas, maar in de huiskamer kunnen ze het ook goed doen.
In de zomer staan Tillandsia's het beste in indirect of enigszins afgeschermd zonlicht. 's Winters is volle zon ook goed. In een niet al te natte zomer staan ze graag buiten.
Frisse, bewegende lucht is ideaal.
Geef Tillandsia's bij voorkeur regenwater, tenzij het leidingwater erg zacht is. Het is zaak de planten niet al te nat te houden daar ze kunnen van gaan rotten. In de winter is 1x sproeien in de week voldoende, in de zomer kan dat wat vaker maar hoeft niet. In een lichte badkamer (met raam dus) waarin wordt gedoucht is de luchtvochtigheid vaak zo hoog dat de planten daar meestal weinig zorg nodig hebben, afgezien van af en toe wat sproeien. Omdat de planten zo langzaam groeien hebben ze over het algemeen voldoende aan de voedingsstoffen die in het water zitten (ook in regenwater zit van alles).
Tillandsia's zijn niet erg kieskeurig qua temperatuur. Deze kan schommelen tussen de 10 en 32 graden Celsius. Bij lagere temperaturen kunnen ze echter minder vocht verdragen. Wel moet je rekening houden met de verhouding van licht en temperatuur. 's winters is er onder onze omstandigheden over het algemeen weinig licht en is een te hoge temperatuur funest. Hang ze dan liever wat kouder en lichter op, bv. voor een raam zonder centrale verwarming er onder. Tillandsia aeranthos kan zelfs vorst verdragen, mits droog gehouden (zie afbeelding van bloeiende plant die 's zomers en 's winters buiten blijft (NL)).
Voeg af en toe een beetje kamerplantenvoedsel of speciale bromeliamest aan het water toe. Tillandsia's groeien echter zeer langzaam en te veel voedsel kan schadelijk zijn.
Na het bloeien, of soms ook zonder gebloeid te hebben, vormen zich kindplantjes rondom of in de moederplant. Deze onttrekken er voedsel aan zodat de moederplant langzaam sterft. Dit kan echter jaren duren. Als de kindplantjes groot genoeg zijn kunnen ze worden losgemaakt en apart worden gekweekt.
Tillandsia's kunnen ook uit zaad worden opgekweekt, maar dat is geen sinecure.
Tillandsia's moeten ergens aan vast zitten. Meestal lijmt men ze met een niet-giftige, niet in water oplosbare siliconengel vast aan een mooi stuk hout of een steen. In principe kunnen ze aan elk oppervlak worden bevestigd. In het wild hechten de rudimentaire wortels van de planten zich vast in spleetjes en dergelijke in het hout. Dit doen echter alleen exemplaren die in zo'n spleetje uit zaad zijn opgekomen.
De meeste soorten die aangeboden worden in tuincentra en dergelijken, zijn afkomstig uit Midden-Amerika (voornamelijk Guatemala). Ze worden op grote schaal uit de natuur gehaald en ter plaatse op kwekerijen verder opgekweekt (tot verkoopbare stekken). Moederplanten (vaak uit de natuur afkomstig) kunnen vaak meerdere stekken geven alvorens ze uitgeput raken. Helaas wordt vaak alleen aan de kortetermijnwinst gedacht, waardoor voor een aantal soorten de natuurlijke populatie in gevaar wordt gebracht. Er staan om die reden reeds 7 soorten op de CITES lijst (app.II) en dat kunnen er dus nog wel meerdere worden. Op kleine schaal worden ook planten vanuit zaad opgekweekt, echter commercieel ligt dit moeilijk omdat de opkweek van een middelgrote soort 15 tot 20 jaar duurt. Houd dit in uw achterhoofd wanneer u besluit deze planten aan te schaffen.
Er zijn ongeveer 400 soorten:
Bloeiende Tillandsia aeranthos
Tillandsia caput-medusae met twee scheutjes
Bloeiende Tillandsia argentea
Tillandsia bulbosa op een boomstam, savanna forest, Suriname
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Tillandsia op Wikimedia Commons. Het plantengeslacht Tillandsia van de Bromeliafamilie (Bromeliaceae) telt meer dan 500 soorten en komt uit de bossen, woestijnen en bergen van Midden- en Zuid-Amerika, Mexico en het zuiden van de Verenigde Staten. De meeste Tillandsia's hebben geen of nauwelijks wortels en groeien op bomen (epifytisch) of rotsen (lithofytisch). Om deze reden werd het geslacht in 1753 door Linnaeus vernoemd naar de Zweedse botanicus Elias Tillands (1640-1693) (professor aan de Abo Universiteit in Finland) omdat deze een hekel had aan water. Een van de bekendste Tillandsia-soorten is het Spaans mos.
De dunbladige groene vormen groeien in regenachtige gebieden, en de dikkere grijsbladige in drogere gebieden. Water en voedingsstoffen worden via de schubben op de bladeren opgenomen uit de lucht (stof, regenwater).
Tillandsia's planten zich voort via zaad. Ze vormen echter ook zijscheuten die als ze groot genoeg zijn kunnen worden verwijderd en alleen verder kunnen groeien. Als je ze laat zitten ontstaan op den duur enorm dikke bossen van jonge en oude planten. De bloemen kunnen erg mooi zijn, maar zijn in de regel niet erg groot.
Idealiter kweekt men Tillandsia's in een kas, maar in de huiskamer kunnen ze het ook goed doen.
Tillandsia er en planteslekt i ananasfamilien som omfatter mer enn 400 arter.
Plantene danner ofte små, iøynefallende blomster. De vokser enten som epifytter, eller på fjellvegger og stener. Noen har tykke blader, andre har tynne.
Det vitenskapelige navnet Tillandsia er hentet fra navnet på den finske vitenskapsmannen Elias Tillandz.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Tillandsia er en planteslekt i ananasfamilien som omfatter mer enn 400 arter.
Plantene danner ofte små, iøynefallende blomster. De vokser enten som epifytter, eller på fjellvegger og stener. Noen har tykke blader, andre har tynne.
Det vitenskapelige navnet Tillandsia er hentet fra navnet på den finske vitenskapsmannen Elias Tillandz.
Multimedia w Wikimedia Commons Oplątwa (Tillandsia L.) – rodzaj roślin jednoliściennych z rodziny bromeliowatych (Bromeliaceae). Występuje w tropikalnych obszarach Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Do rodzaju należy ok. 690 gatunków[2], ale w tradycyjnym, szerokim ujęciu jest to takson polifiletyczny[1].
Jeden z rodzajów podrodziny Tillandsioideae Burnett z rodziny bromeliowatych (Bromeliaceae) z rzędu wiechlinowców (Poales)[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Bromelianae R. Dahlgren ex Reveal, rząd bromeliowce (Bromeliales Dumort.), podrząd Bromeliineae Engl., rodzina bromeliowate (Bromeliaceae Juss.), podrodzina Tillandsioideae Burnett, plemię Tillandsieae Dumort., rodzaj oplątwa (Tillandsia L.)[3]
Oplątwa (Tillandsia L.) – rodzaj roślin jednoliściennych z rodziny bromeliowatych (Bromeliaceae). Występuje w tropikalnych obszarach Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Do rodzaju należy ok. 690 gatunków, ale w tradycyjnym, szerokim ujęciu jest to takson polifiletyczny.
Tillandsia L. é um género botânico pertencente à família Bromeliaceae, subfamília Tillandsioideae.
São plantas aéreas e a maioria habita as árvores e absorve seus nutrientes e umidade do ar, através de escamas prateadas. São mais de 400 espécies e é o género que apresenta o maior número de espécies espalhadas pelas Américas.
São encontradas em desertos, bosques e montanhas da América Central, América do Sul, México e sul dos EUA. No Brasil existem cerca de 40 diferentes espécies de Tillandsia.
O gênero Tillandsia foi nomeado por Carolus Linnaeus em 1738 em honra ao médico e botânico finlandês Dr. Elias Erici Tillandz (originalmente Tillander) (1640-1693).
As espécies de Tillandsia são epífitas, ou seja, na natureza crescem sobre outras plantas, sem ser parasitas, geralmente em árvores. Algumas espécies são litófitas, crescem em rochas; outras desenvolvem-se em telhados, linhas de telefone, etc. Poucas espécies crescem diretamente na terra.
O gênero pode ser dividido em variedades "verdes" e variedades "cinzas":
As espécies verdes requerem um clima temperado-chuvoso e crescem geralmente na sombra, na terra ou sobre árvores. As variedades verdes carecem de tricomas.
Em contraste, quase todas as espécies de tillandsias cinzas crescem em áreas subúmidas ou subáridas com alta umidade atmosférica. Preferem o sol, por isso crescem nas partes mais altas do bosque ou em rochas. Muitas destas variedades são epífitas.
Como plantas que praticamente carecem de raízes, têm uma forma de vida muito peculiar. Sua aparência cinza resulta do fato de seus talos e folhas estarem cobertas por pequenas escamas (tricomas), que são pelos complexos produzidos pela epiderme das folhas e talos. Os tricomas morrem e se enchem de ar, refletindo a luz.
As tillandsias se reproduzem - como outras bromélias - de duas maneiras:
Tillandsia é uma planta de interior de aspecto atraente, se desenvolvendo bem no interior de casas ou estufas. Não necessitam de solo, já que a água e os nutrientes são absorvidos atraves das folhas. A planta utiliza as raizes somente para fixação.
O cultivo da Tillandsia requer:
O gênero Tillandsia possui 693 espécies reconhecidas atualmente.[1]
T. aeranthos
T. caput-medusae
T. usneoides.
T. funckiana.
T. flabellata.
T. excelsa.
T. fasciculata.
T. cyanea.
Tillandsia
Tillandsia
Tillandsia
Tillandsia
Tillandsia L. é um género botânico pertencente à família Bromeliaceae, subfamília Tillandsioideae.
São plantas aéreas e a maioria habita as árvores e absorve seus nutrientes e umidade do ar, através de escamas prateadas. São mais de 400 espécies e é o género que apresenta o maior número de espécies espalhadas pelas Américas.
São encontradas em desertos, bosques e montanhas da América Central, América do Sul, México e sul dos EUA. No Brasil existem cerca de 40 diferentes espécies de Tillandsia.
O gênero Tillandsia foi nomeado por Carolus Linnaeus em 1738 em honra ao médico e botânico finlandês Dr. Elias Erici Tillandz (originalmente Tillander) (1640-1693).
Tillandsia este unul din genurile Familiei Bromeliaceae.[1].
Tillandsiasläktet (Tillandsia) är ett släkte i familjen ananasväxter med cirka 550 arter. Arterna förekommer i Amerika, från USA i norr till Argentina i söder. Några arter odlas som rumsväxter i Sverige.
Släktet är mycket mångformigt, men arterna är vanligen epifytiska örter med eller utan stjälkar. Bladen är oftast rosettställda, ibland glest sittande längs en lång stjälk, ibland i två rader, de är smala, helbräddade. Blomställningen är oftast ett toppställt ax i två rader, med en till många blommor. Högbladen är oftast breda och skyltande. Själva blommorna är tvåkönade, foderbladen är fria eller något sammanvuxna, vanligen symmetriska. Kronbladen är fria, ståndarna är fria och fruktämnet är översittande. Frukten är en cylindrisk kapsel. Fröna har fjäderlika bihang vid basen.
Släktet är uppkallat efter den svenske botanisten Elias Tillandz (1640-1693).
Familjen delas in i tre underfamiljer:
Wikimedia Commons har media som rör Tillandsiasläktet.
Tillandsiasläktet (Tillandsia) är ett släkte i familjen ananasväxter med cirka 550 arter. Arterna förekommer i Amerika, från USA i norr till Argentina i söder. Några arter odlas som rumsväxter i Sverige.
Släktet är mycket mångformigt, men arterna är vanligen epifytiska örter med eller utan stjälkar. Bladen är oftast rosettställda, ibland glest sittande längs en lång stjälk, ibland i två rader, de är smala, helbräddade. Blomställningen är oftast ett toppställt ax i två rader, med en till många blommor. Högbladen är oftast breda och skyltande. Själva blommorna är tvåkönade, foderbladen är fria eller något sammanvuxna, vanligen symmetriska. Kronbladen är fria, ståndarna är fria och fruktämnet är översittande. Frukten är en cylindrisk kapsel. Fröna har fjäderlika bihang vid basen.
Släktet är uppkallat efter den svenske botanisten Elias Tillandz (1640-1693).
Chi Dứa râu, tên khoa học Tillandsia, là một chi thực vật có hoa trong họ Bromeliaceae.[2]
Tillandsia schiedeana - Museum specimen
Bài viết liên quan đến phân họ dứa Tillandsioideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chi Dứa râu, tên khoa học Tillandsia, là một chi thực vật có hoa trong họ Bromeliaceae.
По информации базы данных The Plant List (2013), род включает 693 вида[8].
Многие виды выращиваются в качестве декоративных растений. Тиллндсию уснеевидную применяют в обойном деле, а также как упаковочный материал. Молодые листья некоторых видов местное население употребляют в качестве овощи.
По информации базы данных The Plant List (2013), род включает 693 вида.
空氣鳳梨是鐵蘭屬（學名：Tillandsia）植物的通称，又名氣生鳳梨、空氣草、鐵蘭花。屬於鳳梨科植物，是一般食用菠蘿的近親。分佈於中南美洲、南美洲和北美洲南部。原生種類逾500種，種類之多是鳳梨之冠。近年來不斷出現人工雜交的品種，新的野生品種亦陸續被發現。
空氣鳳梨根部稀疏，外露在空氣之中，僅能作固定植株之用。葉片上長有會吸水的細毛，葉面的鱗片狀組織能夠吸收雨水或吸收空氣中的濕氣，是真正吸收水和養分的器官。它不需要土壤來吸取養份，大多數只要透過空氣得似生存[1]，是世界上唯一完全生於空氣中的植物。[2]
這一亞科的物種是附生植物，以根部依附在樹林或岩石上，有一些物種更可以攀附仙人掌、電線桿甚至半空中電線上。但部分物種因為生長條件特殊，只能生存在單一山谷或山區中。因為它們生長的環境範圍很廣，所以不同物種各有其喜愛的環境。
大部分的物種都能在乾燥的環境中生存，只有小部分佈於潮濕環境。一般來說，葉子較粗硬、顏色銀白的品種，比較能適應乾燥和日照較強的環境；葉子較軟、葉色略淺的品種，則須要濕度高、陽光適中的環境；葉色較綠的品種，只能在濕度高且有遮陰的地方生存。
为了适应其特殊的生存环境，空气凤梨和其他景天科植物一样，通过景天酸代谢（CAM circle）作用的碳固定方式——气孔在白天关闭来减少水分过快的流失。晚上气孔开放摄入二氧化碳进行碳的固定并释放氧气。[3]
空气凤梨对温度的要求并不苛刻，通常能适应10℃至32℃的温度变化。但它们对霜冻极为敏感，除了一种名为T. usneoides的空气凤梨能适应夜间低至零下10℃的低温。
在人工养殖的条件下，空气凤梨往往需要额外补充氮、磷、钾。
其中有四個物種目前屬於瀕臨絕種野生動植物國際貿易公約（CITES）附錄二所列管，雖沒有立即的滅絕危機，但需要管制交易[4]。
空氣鳳梨是鐵蘭屬（學名：Tillandsia）植物的通称，又名氣生鳳梨、空氣草、鐵蘭花。屬於鳳梨科植物，是一般食用菠蘿的近親。分佈於中南美洲、南美洲和北美洲南部。原生種類逾500種，種類之多是鳳梨之冠。近年來不斷出現人工雜交的品種，新的野生品種亦陸續被發現。
空氣鳳梨根部稀疏，外露在空氣之中，僅能作固定植株之用。葉片上長有會吸水的細毛，葉面的鱗片狀組織能夠吸收雨水或吸收空氣中的濕氣，是真正吸收水和養分的器官。它不需要土壤來吸取養份，大多數只要透過空氣得似生存，是世界上唯一完全生於空氣中的植物。
這一亞科的物種是附生植物，以根部依附在樹林或岩石上，有一些物種更可以攀附仙人掌、電線桿甚至半空中電線上。但部分物種因為生長條件特殊，只能生存在單一山谷或山區中。因為它們生長的環境範圍很廣，所以不同物種各有其喜愛的環境。
大部分的物種都能在乾燥的環境中生存，只有小部分佈於潮濕環境。一般來說，葉子較粗硬、顏色銀白的品種，比較能適應乾燥和日照較強的環境；葉子較軟、葉色略淺的品種，則須要濕度高、陽光適中的環境；葉色較綠的品種，只能在濕度高且有遮陰的地方生存。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 単子葉類 monocots 階級なし : ツユクサ類 commelinids 目 : イネ目 Poales 科 : パイナップル科 Bromeliaceae 属 : ハナアナナス属 Tillandsia 学名 Tillandsia L., 1753 タイプ種 Tillandsia utriculata L. [1] 英名 Tillandsiaハナアナナス属（チランジア Tillandsia）は、708種(変種、品種、自然交配種含む。2008年6月現在)[2]の属で、パイナップル科の常緑の多年生植物である。中央および南アメリカ、アメリカ合衆国の南部、ならびに、西インド諸島の、森林、山、砂漠に自生する。樹木や岩石に着生する着生植物を多く含む。これらの着生種は、土や根を必要とせず葉から雨や空気中の水分を吸収することから、「エアープランツ」（Airplants）とも呼ばれる。
全て草本で、茎が伸びるもの、伸びないものがある[3]。茎が伸びる場合、分枝はしないか、またしても僅かである。根の発達は悪く、全く出さない種もある。葉は多くの種ではロゼット状だが、束生や2列生などの形を取る場合もある。葉はおおむね細長く、全体が湾曲したりねじれたりと様々な形を取るものが多い。葉の縁に棘を持つものはなく、また葉の基部がスプーン状になり、これが重なって偽鱗茎を形成する種が多い。
また葉の表面に銀白色や灰色などの鱗片を持つ種が多く、それが多い場合には全体に銀白色などに見える。これは光を反射することで強い光に耐えること、それに空中から水分を吸収する機能を持っているとされる。また葉鞘の重なった部分に水を貯めるようになっている種もあり、これらは総じて乾燥した環境への適応と見られる[4]。
T. viridiflora
パイナップル科の標準的な形に近く、葉の付け根に水をためる
イオナンタ
葉の表面に鱗片があり、水をためるようになっていないタイプ
ヒメキノエアナナス
基部が偽鱗茎になる型
T. funckiana
茎が長く伸びる型
サルオガセモドキ
茎が長く伸び、それが更に繋がって長くたれる
同
茎と葉の表面を覆う鱗片が見える
花は両性花で3数性。多くの場合、花序は穂状で、総状の種もある。花序には普通は多くの花を含み、2列に並んで羽状になるか、多数の列をなして紡錘状になり、またそのような花序が複数集まって掌状などの複合花序を作る。花の下には花苞があり、多くは赤や桃色などの鮮やかな色になる。また花柄の基部には1次苞があり、これも同様に色づく例が多い。萼は3つに深く裂けるか完全に区切られ、長楕円形など。花弁は3個で長く、毛も鱗片もない。雄しべは6本で、子房は3室。果実は蒴果で円柱状をなし、種子は細い円柱状か紡錘形で基部に冠毛のような白い綿毛がある。
属の学名はスウェーデンの植物学者で医学教授であったティルランツ(E. E. Tillandz, 1640-93)にちなむ。和名はかなりの振れがある。サルオガセモドキ属は本属の1種、T. usneoides の和名に基づくが、同様によく知られ、栽培される種である T. cyanea の和名を取ってハナアナナス属も使われる。また学名カナ読みでチランジア、ティランジア、さらにチランドシアも使用される。本記事では和名学名共に振れがあることからひとまずこの和名を使う。なお、園芸方面では学名カナ読みと共にエアープランツの名も使われる。
北アメリカの北緯35°から南アメリカの南緯43°まで、それに標高4000mの高地にまで生息する種があり、これはパイナップル科における南北と標高の上限全て、この属の種で押さえていると言うことになり、またこの科の中では耐寒性の高い種が含まれることもわかる[5]。
アルゼンチン・ボリビア・ブラジル・中央アメリカ・コロンビア・コスタリカ・キューバ・ドミニカ・エクアドル・エルサルバドル・フロリダ・ガテマラ・ガイアナ・ヒスパニオラ島・ホンジュラス・ジャマイカ・メキシコ・ニカラグア・パナマ・パラグアイ・ペルー・スリナム・トリニダード・アメリカ合衆国・ウルグアイ・ベネズエラ・西インド諸島
生息環境は、直射日光が照りつけ40度℃近くに達する場所から森林地帯の木の幹の様なほとんど日の当たらない場所まで多岐にわたるが、崖や丘、木の上などの風通しが良い場所であることが多い。また、本属が分布する乾燥地帯では、降雨が稀である代わりに夜になるとしばしば多量の霧が発生する地域が多く、根からではなく体表の鱗片から水分を吸収する本属（銀葉種）の生活様式はこのような環境と対応する。
多くの種が樹木、岩石などに着生し、人家の屋根などにも出現する。一部に垂れ下がるものもあり、また地上性の種もある[6]。
根からの吸水に全く頼らない種が含まれ、例えばモスボールの別名がある T. recurvata やブラジルで「ブラジルの開拓者」と呼ばれる T. stricta などは往々にして電線に着生している。また T. purpea や T. latifolia は地上性でありながら根が発達せず、束生した葉のみの姿で地上に転がっている。これらはアンデス山中の砂漠に見られる種で、風に転がりながら生育している。むしろ根で固定されていた場合、砂に埋もれてしまう危険があり、それに対する適応との見方もある[7]。
また偽鱗茎を作る種には、野外でアリを住み込ませるアリ植物であるものがあることが知られている[8]。
ヒメキノエアナナス
樹幹に着生している
T. recurvata
電線に着生している
サルオガセモドキ
樹木から長く垂れ下がる
T. latifolia
砂漠の地上に転がっている
カプトメドゥーサエ
アリ植物とされる。
500種以上があり、これはパイナップル科で最大である[9]。 花の構造などを元に以下の7亜属に分類される。以下に代表的なものを挙げる[10]。
似たものとしてはインコアナナス属 Vriesea があり、この属では花弁の内側に鱗片があることで区別される。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ハナアナナス属（チランジア Tillandsia）は、708種(変種、品種、自然交配種含む。2008年6月現在)の属で、パイナップル科の常緑の多年生植物である。中央および南アメリカ、アメリカ合衆国の南部、ならびに、西インド諸島の、森林、山、砂漠に自生する。樹木や岩石に着生する着生植物を多く含む。これらの着生種は、土や根を必要とせず葉から雨や空気中の水分を吸収することから、「エアープランツ」（Airplants）とも呼ばれる。
틸란드시아속은 멕시코 북부, 미국 남부, 중앙아메리카, 카리브 해안, 아르헨티나 중부의 삼림과 산에 자생하는, 파인애플과에 속한 다년생 상록현화식물의 한 속이며[1] 아메리카 대륙의 적도 열대우림, 높은 고도의 안데스 산맥, 바위로 뒤덮힌 지역, 루이지애나의 늪 등의 다양한 환경에서 자생해왔다. 이 속을 흔히 공기식물Airplants이라 부른다.[2] 틸란드시아속에 속한 대부분의 종들은 착생식물이다.[3] 어떤 것들은 기생식물이라고 불리는데, 최소한의 뿌리 체계를 가지고 있으며 사막의 토양에서 자란다.[4] 일반적으로 이파리가 가는 종류는 비가 많이 오는 지역에, 이파리가 굵은 종류는 좀 더 가물 일이 많은 지역에 분포한다. 대부분의 종류는 잎과, 잎에 난 트리콤을 통해 비, 이슬, 먼지, 썩어가는 낙엽과 곤충 유래 물질에서 영양분과 수분을 흡수한다. 파인애플과 전체에서 제일 큰 속으로 여겨진다.
틸란드시아속 식물은 적도의 열대우림, 높은 안데스 산맥, 루이지애나의 늪(나뭇가지 위에 걸려 자라는 수염틸란드시아)과 같은 다양한 환경에서 자생해왔다. 물론 바위나 지붕, 심지어 전화선 위에서도 자랄 수 있다. 물론 틸란드시아는 착생식물이다.
춥고 습한 지역에서 살아가는 녹색을 띄는 종류는 주로 지면의 그늘이나 숲의 저층부에서 자라난다.[5] 이와 반대로 거의 모든 회색 종류는 습도가 높고 강수량이 적은 지역에서 자라난다. 이 녀석들은 강한 햇빛을 좋아하므로 수관 상층부, 드물게는 땅 위의 바위에서 자라난다. 회색을 띄는 종류는 대부분 바위에서 자란다. 어떤 종들은 다소 건생형이다.[6]
더운곳에 살수록 다육질잎이 두거워 진다.
틸란드시아속에 속한 식물들은 다양한 생리적, 형태적 다양성을 보여주어, 이 속은 생물다양성의 훌륭한 예시가 되었다. 식물, 바위 등이 다양한 서식지에서 살아가는 종들은 다른 식물이나 물질에 걸치기 위한 용도의 뿌리 체계, 수분과 양분을 흡수하기 위해 변형된 트리콤과 같은 적응을 해냈다.[7] 틸란드시아속의 종들은 일반적으로 이파리가 모여 로제트 형태를 띠는데, 물과 부식된 유기물을 모아서, 표면을 통해 영양분과 수분을 흡수하는 역할을 한다. 꽃들은 보통 색상이 밝고 다양하며, 꽃은 줄기에서 피어난다. 꽃은 빨강, 노랑, 자주, 분홍색 등등의 다양한 색상을 띄어서 꽃가루를 매개하는 동물을 유혹한다. 잎도 꽃이 필 때 덩달아 색깔이 바뀐다. 틸란드시아속 식물을 곧잘 수분시켜주는 것들로는 나방, 벌새, 최근에 수분에 참여한다는 게 알려진 박쥐 등이 있다.[8] 한 번 개화한 이후에는 더 이상 성장하지 않고 죽을 때까지 영양생식에 모든 역량을 집중하게 된다.
틸란드시아속에 속한 식물들은 낮에는 기공을 닫아 수분 손실을 막고, 밤에는 열어서 이산화탄소를 고정시키고 산소를 방출하는 CAM 공정이라 불리는 과정을 통해 광합성을 한다.[9] 이를 통해 수분을 보존할 수 있는데, 착생식물에게는 꼭 필요한 능력이다. 제대로 기능하는 뿌리 체계가 없으며, 대신 트리콤이라 불리는 작은 구조를 통하여 잎으로 물을 흡수한다. 틸란드시아속 종들은 공기 중의 잔해와 먼지에서도 영양분을 흡수한다.[10] 틸란드시아속 식물의 뿌리는 표면에 식물체를 안정하게 고정시키는 비계 역할을 하도록 자라난다.[11] 온도는 그리 중요하지 않아서, 10 °C (50 °F)-32 °C (90 °F)에 이르는 온도에서 정상적으로 살아갈 수 있다. 서리 저항성은 종에 따라 다르다. 예를 들어 수염틸란드시아는 밤에 −10 °C (14 °F)에 이르는 온도에서도 서리 저항성을 유지한다.[출처 필요]
틸란드시아속 식물이 물을 빨아들이면, 물을 잔뜩 머금은 트리콤 밑의 조직을 다시 볼 수 있게 되어, 식물이 초록색이 된 것처럼 보인다. 이렇게 되면 식물은 더 많은 양의 빛을 받아들일 수 있다. 햇빛에 식물이 마르면 다시 하얗게 변한다. 이러한 특별한 생존 방식 덕분에 이 뿌리가 없는 식물은 안개 방울이건 빗물이건 빨아들여 필요한 물을 얻어낸다.[12]
대부분의 종들에게 있어 생장에 이상적인 온도는 20 °C - 25 °C이며 최소 10 °C, 최대 30 ° C이다. 몇몇은 -10 °C 까지도 버틸 수 있지만, 주로 높은 지역에 서식하는 몇몇은 약간의 짧은 서리를 견뎌내고 약한 겨울 날씨에서 1년 내내 살아갈 수 있다.[13]
수명은 소형종의 경우 1~2년을 넘지 않으며, 시들틸란드시아같은 중대형종은 20년을, 틸란드시아 그란디스같은 초대형종은 40년을 넘기기도 한다.
틸란드시아속 식물은 씨앗을 만들 수도 있지만 옆에 새끼(신아, 자구, pup, offset)를 만들 수 있는데 이를 영양생식이라고 한다. 씨앗의 발아는 다소 까다롭기 때문에 새로운 품종을 만들 목적이 아닌 이상 일반적으로 영양생식을 통해 번식시킨다. 자구가 계속 붙어서 자라면 자구가 불어나 다발을 이룬다. 개체는 꽃을 피우고 나면 더 이상 성장하지 않고 고사할 때까지 자구나 씨방을 만드는 데 모든 역량을 쏟아붓는다.
틸란드시아속 식물은 착생식물이므로 흙과 화분을 구비할 필요가 없어서 상대적으로 관리가 쉽다는 장점이 있다. 그러나 고유한 특성을 알지 못하면 제대로 기를 수 없을 것이다.
틸란드시아속 식물에 수분을 공급할 때는, 분무기를 사용하기도 하지만 보통 대야에 30분에서 두 시간 정도 흠뻑 담가두는 방식을 사용한다. 하지만 틸란드시아속 식물은 대부분 비가 한 번 쏟아지고 나면 말라버리는 건조한 지역에 서식하므로, 장기간 수분에 뒤덮인 상태로 방치하면 썩어버릴 가능성이 크다. 가운데 줄기가 한 번 썩기 시작하면 회생은 거의 힘들다. 특히 통통틸란드시아같은 다육질의 틸란드시아, 시들틸란드시아처럼 이파리 안쪽에 물이 고이기 좋은 형태를 띠는 종류가 과습에 취약하다. 그러므로 한 번 물을 준 다음에는 확실하게 말려주는 것이 중요하다. 또한 수염틸란드시아처럼 두텁게 얽히는 종들은 환기가 잘 되지 않으면 안쪽의 개체부터 죽어나가므로 주의하여야 한다. 또한 지나치게 오랫동안 물을 주지 않아 속줄기까지 말라버리면 과습에 크게 취약해지고 회생이 힘들어진다.
트리콤이 발달된 종류는 물이 충분하면 녹색을 띄고, 물이 모자라면 은회색을 띄는 것으로 수분이 충분한지 파악할 수 있으나 틸란드시아 '사만사'처럼 트리콤이 발달하지 않은 종류는 이런 방식으로 파악하기 어렵다. 시들틸란드시아처럼 이파리가 얇고 넓은 경우 물이 모자라면 이파리가 곱슬거리고 물이 충분하면 펴진다. 트리콤이 발달한 개체일수록 수분 흡수 능력이 뛰어나야 하는 건조한 지역에서 서식하는 종류이므로 물을 가끔 주고, 수염틸란드시아처럼 원래 크기가 작거나 서식지에 수분이 풍부하여 트리콤을 발달시킬 필요가 없었던 종류일수록 물을 자주 줘야 한다. 대개 이파리가 얇은 종류는 비가 자주 내리는 지역에, 두꺼운 종류는 곧잘 가무는 지역에 분포한다. 대다수의 종들은 이파리의 트리콤이라 불리는 부위를 통해 빗물, 이슬, 먼지, 썩어가는 이파리와 곤충 시체의 부산물에서 수분과 영양분을 흡수한다.[14] 잎은 전반적으로 미세한 은빛 솜털같이 생긴 트리콤으로 뒤덮여있는데 이를 이용하여 공기 중 수증기와 유기물을 흡수한다. 트리콤은 물리력에 벗겨질 수 있으며 벗겨진 트리콤은 재생되지 않는다. 트리콤이 뻣뻣하고 이파리가 두터울수록 더 많은 햇빛을 필요로 한다.[15]
번식 방법은 종자, 자구의 두 가지 방식이 존재한다. 자구는 단순히 모체로부터 충분히 자라면 내키는 대로 분리해주면 되는 반면, 씨앗은 발아시켜서 어느 정도의 크기로 키우는 과정이 오래 걸리고 조금 까다로우므로 별로 선호되지 않는다. 씨앗의 크기는 굉장히 작으며 곧은 솜털이 잔뜩 달려있는데 이를 통해 바람을 타고 날아가거나 물을 머금어 발아하기 쉬운 조건을 만든다. 광발아하므로 햇빛이 필요하며, 환기 또한 어느 정도 필요하다. 씨앗에서 제대로 녹색을 보이는 데 2-3주가 소요되는데, 발아한 시점부터는 물을 준 다음에 확실하게 건조시켜야 한다.[16] 종류에 따라 2-3년까지 굉장히 느리게 성장하다가, 어느 시점에 생장 속도가 급격히 빨라진다.[17][18] 종류에 따라 개체가 만들어내는 자구의 개수가 달라서, 어떤 종류는 개체별로 하나의 자구를, 어떤 종류는 열 개 이상의 자구를 만들어낸다.[19]
자연광만을 쬐여줄 경우 9-10월에 제일 큰 성장을 보인다.
대부분 성장 속도가 느린 편이다. 비료나 호르몬 등의 조치를 취할 경우 성장속도를 늘릴 수 있으며, 이 밖에도 햇빛이 약한 날이나 계절에 생장등을 배치하고, 생장방 등의 밀폐된 공간에서 다량의 이산화탄소를 공급하는 등의 조치를 취할 수 있다.
수염틸란드시아처럼 서로 얽혀 자라는 경우가 아닌 이상 바닥에 내려놓고 키워도 좋으나, 원래의 습성대로 착생시키거나 공예철사나 끈 따위로 공중에 띄우기도 한다. 공중식물이라고 불리는 틸란드시아 (주로 길러지는 것들 중에서는 캄틸란드시아, 드물게는 틸란드시아 세쿤다 등을 제외한 모든 종류)의 뿌리는 아이젠의 역할을 할 뿐 수분과 영양분을 흡수하지 못하여, 분무기로 물을 뿌려주거나 일정 시간 동안 물 속에 푹 담그는 방식으로 급수하게 된다. 석회질 물을 급여해서는 안 된다. 가능하다면 이끼로 뒤덮이거나 푸르른 지붕에서 흘러내린 빗물이 제일 좋다.[20]
그다지 춥지 않은 지역에 서식하므로 일반적으로 겨울에는 15도, 적어도 10도 이하의 온도에 장기간 노출되지 않게 주의하여야 냉해를 막을 수 있다.
대부분 강한 햇빛을 좋아한다. 하지만 대부분의 종류는 직접광보다는 간접광을 선호하므로 강한 햇빛 아래의 그늘에서 키우는 편이 안전하다. 일부 애호가, 전문 종사자 등의 경우 생장을 촉진시키기 위해 광합성 효과가 극대화되도록 특별히 파장이 조절된 생장등을 사용하기도 한다. 대한민국과 같은 사계절이 뚜렷한 지역에서는 겨울이 온도, 환기 문제와 맞물려 고비로 꼽힌다.
액체형 비료를 급여하기도 하나, 서너 달에 한 번 정도면 충분하다. 과도하게 급여하면 웃자라서 보기 흉해지고 트리콤이 제대로 형성되지 못할 위험이 있다. 대야에 액비를 두세 방울 급여하여 담가두거나, 분무기에 액비 몇 방울을 넣고 뿌리면 된다. 이 밖에도 수돗물보다는 다양한 미네랄을 함유하는 빗물을 급수하는 것이 좋은데, 바람에 휘말려 날아갈 수 있으므로 바깥에 방치하는 것보다는 빗물을 받아서 담가두는 것이 좋다. 특히 천둥번개가 치는 날에 모은 빗물은, 번개로 인해 식물이 흡수하기 편한 형태로 변한 질소를 풍부하게 함유하고 있기 때문에 더욱 좋다.[21] 그 외에도 원산지에서는 잎사귀 사이의 고인 물에 콩과의 뿌리혹박테리아처럼 질소를 고정하는 박테리아가 서식하는 종류도 존재한다.[22] 틸란드시아속 식물의 이파리는 염분 등의 독성 물질에 민감하다. 특히 붕소, 구리, 아연에 취약하므로 이 세 성분이 함유된 비료는 피하도록 하자.[23] 질소가 함유된 비료를 주는 것이 좋다.
환기가 잘 되어야 잘 자라기 때문에, 집안에서 기르기는 힘들 수 있다. 특히 수염틸란드시아같은 작은 종일수록 환기 미비에 취약하다. 판매되는 제품의 경우 장식용 곽을 뒤집어쓴 경우가 있는데 얼른 떼어주도록 하자. 집에서 틸란드시아속 식물을 많이 기르는 경우 작은 선풍기를 이용하기도 한다. 가끔 밀폐 상태에 가까운 테라리움 안에서 키우기도 하는데 그렇게 되면 생존하기 힘들다. 환기가 다소 미비해도 공기순환이 적절히 이루어진다면 괜찮다.
CAM 식물이기 때문에 밤에 이파리가 젖어있으면 물을 흡수하지 못하고 썩어버릴 수 있다. 적어도 저녁에 물을 주고 밤에는 마른 상태를 유지하여야 하며, 아침에 물을 주는 것이 좋다.[24]
틸란드시아속 식물은 기후가 알맞으면 관리를 크게 하지 않고도 부쩍 자라나지만 열대, 아열대 지역이 원산지인 종류가 대다수이기 때문에 대한민국과 같은 온대지역에서는 열대지역과는 다른 방식으로 키울 필요가 있다. 틸란드시아속 식물에게 직사광선보다는 간접광이 이롭다는 말은 열대지역에서나 통용될 뿐이며, 온대지역에서는 여름을 제외하면 최대한 오랫동안 햇빛에 직접적으로 노출시켜야 한다. 햇빛이 강하지 않다면 반사성 물질을 이용해 식물이 접하는 광량을 늘릴 수 있다. 겨울철에는 생장속도가 크게 느려지므로 급수 주기를 길게 조절하며, 차가운 물에 담가두기보다는 물의 온도를 미지근하게 조절하거나 분무하는 방식이 낫다. 창틀 근처에 두면 동해를 입을 수 있다. 겨울철은 햇빛이 약해지므로 직광이 좋으며 생장등을 사용해서 웃자람을 예방하는 게 좋다. 다만 급수 주기를 길게 조절하면 웃자람 예방에 크게 도움이 된다.
틸란드시아속 식물은 다른 브로멜리아드처럼 수분을 통한 씨앗 형성으로 번식할 수 있다. 틸란드시아속 식물은 대개 자가수정이 불가능하기 때문에, 같은 종의 다른 개체로부터 꽃가루를 가져와야 한다. 틸란드시아속 식물이 꽃을 피우기까지는 수 년이 지나야 한다. 씨앗을 맺고 나면 어머니 개체의 수명은 머지 않아 끝난다.[25]
공기식물은 관리가 간편한 가정용 식물로서 인기가 급격하게 늘어나고 있다. 공기식물은 뿌리 체계가 최소화되어 있고 특유의 다양한 적응 방식을 가지고 있기 때문에, 대개 물을 자주 줄 필요가 없으며, 일주일에 네 번이면 충분하고, 물을 다시 주기 전까지 식물이 완전히 마르게 된다.[26] 필요한 광량은 종에 따라 다르다; 틸란드시아속 식물은 보통 착생시키거나, 테라리움 안에 배치되거나, 단순히 장식적인 효과를 위해 조가비 안에 배치할 수 있다.[27]
그늘에서
주로 관상적인 가치를 위해 키워지는 식물이지만, 포름알데히드 등의 발암물질 제거에 탁월하다고 알려져있다.[28]
틸란드시아라는 속의 이름은 스웨덴의 내과 의사이자 식물학자인 엘리아스 틸란즈 박사(1640–1693)가 '틸란더Tilander'라고 명명한 후에, 칼 린네가 틸란즈 박사의 이름을 따 개명한 것이다. 틸란드시아속 식물의 일반적인 형태로는 로제타형, 알뿌리형, 공이끼형, 수염형 등이 있다. 틸란드시아속에는 650여 종이 속해있으며, 그 중 635종이 착생식물로 여겨지고,[29] 전통적으로 일곱 개의 아속으로 분류된다:[30]
위키백과에 작성된 개별 종에 대해서는 분류:틸란드시아속를 참고할 수 있다.
.jpg)
꽃이 피어나면서 이파리가 붉어진 틸란드시아 이오난사. 어떤 이파리들에 잘 긁히는 은색 트리콤이 나있는 것을 볼 수 있다.
장식용 화분 안에 담긴 하늘틸란드시아
초록색 이파리와 꽃차례가 달려있는 틸란드시아 엑셀사
틸란드시아 스트릭타
틸란드시아 아르젠테아
.jpg)
.jpg)
_00430.jpg)
Spanish_moss-1.jpg)
_00433.jpg)
_2-04751.jpg)
_(8307461501).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_00430.jpg)
_2-01731.jpg)
