Bupleurum és un gènere de plantes amb flor de la família de les apiàcies (Apiaceae). És un gènere gran, amb entre 185 i 195 espècies., entre elles:
Bupleurum és un gènere de plantes amb flor de la família de les apiàcies (Apiaceae). És un gènere gran, amb entre 185 i 195 espècies., entre elles:
Bupleurum affine Sadler Bupleurum alpigenum Jord. & Fourr. Bupleurum americanum Coult. & Rose Bupleurum angulosum L. Bupleurum benoistii Bupleurum chinense Bupleurum croceum Fenzl Bupleurum dianthifolium Bupleurum elatum Bupleurum falcatum L. Bupleurum fruticescens L. - fenoll de llop Bupleurum fruticosum L. Bupleurum gerardi All. Bupleurum gibraltarium Lam. Bupleurum kakiskalae Bupleurum lancifolium Hornem. Bupleurum longifolium L. Bupleurum montanum L. Bupleurum petraeum L. Bupleurum praealtum L. Bupleurum ranunculoides L. Bupleurum rigidum L. Bupleurum rotundifolium L. Bupleurum semicompositum L. Bupleurum spinosum Gouan Bupleurum stellatum L. Bupleurum subovatum Link ex Spreng. Bupleurum tenuissimum L. Bupleurum virgatum Cav.Prorostlík (Bupleurum) je rod rostlin z čeledi miříkovitých. Rostliny tohoto rodu se vyznačují pro čeleď netypickými nedělenými, celokrajnými listy a zvětšenými listeny okolíčků, které tak připomínají květy. Plodem jsou dvounažky.
V České republice bylo zjištěno celkem pět druhů prorostlíků. Zde uvedené stručné poznámky vycházejí z nové Květeny ČR.[1]
Prorostlík (Bupleurum) je rod rostlin z čeledi miříkovitých. Rostliny tohoto rodu se vyznačují pro čeleď netypickými nedělenými, celokrajnými listy a zvětšenými listeny okolíčků, které tak připomínají květy. Plodem jsou dvounažky.
Die Hasenohren (Bupleurum) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Doldenblütler (Apiaceae). Die 150 bis 180 Arten sind auf der Nordhalbkugel weitverbreitet.
Bupleurum-Arten wachsen selten als einjährige, meist als ausdauernde krautige Pflanzen, es gibt auch Halbsträucher und Sträucher (Bupleurum fruticosum) bis zu einer Wuchshöhe von 3 Metern. Verholzende Arten sind in der Familie der Apiaceae selten. Häufig besitzen sie einen kurzen, verholzten „Wurzelstock“. Die oberirdischen Pflanzenteile sind kahl.
Das kennzeichnende Merkmal der Bupleurum-Arten sind die stets ungeteilten und ganzrandigen Laubblätter, dies kommt innerhalb der Familie der Doldenblütler nur in zwei weiteren Gattungen vor. Wenn Blattstiele vorhanden sind, dann besitzen sie eine erkennbare Blattscheide. Die Form der Blattspreiten kann von grasartig linealisch bis breit länglich schwanken. Die Laubblätter sind manchmal vom Stängel durchwachsen. Die Laubblätter sind immer vollkommen kahl.
Die zusammengesetzten doldigen Blütenstände sind häufig von einer auffälligen Hochblatt-Hülle umgeben. Die Döldchen enthalten drei bis zwölf (bis 20) Blüten. Hülle und Hüllchen sind in der Regel ausgebildet, selten, wie bei Bupleurum rotundifolium fehlt die Hülle.
Die Blüten sind zwittrig und klein. Die Kelchblätter sind nur undeutlich ausgebildet. Die Kronblätter sind ganzrandig und an der Spitze immer eingeschlagen oder eingerollt, sowie an der Außenseite durch den vortretenden Mittelnerv gekielt. Die Farbe der Kronblätter ist fast immer gelb oder gelbgrün (selten rötlich-gelb), nur beim nordwestafrikanischen Bupleurum album ist sie purpurfarben.
Die Frucht ist eiförmig bis länglich sowie nicht oder nur wenig abgeflacht und an der Fugenfläche zusammengezogen. Die Oberfläche ist meist glatt (bei Bupleurum tenuissimum warzig) und kahl. Die Teilfrucht hat fünf deutliche Hauptrippen und keine Nebenrippen. Es gibt ein bis fünf Ölstriemen, die bei manchen Arten schwindend sind. Der kurze Griffel ist nach der Blüte zurückgebogen.
Die Gattung Bupleurum wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 236–239 aufgestellt. Typusart ist Bupleurum rotundifolium L.[1] Ein Synonym für Bupleurum L. ist Buprestis Spreng.[2]
Bupleurum ist die einzige Gattung der Tribus Bupleureae Spreng. in der Unterfamilie Apioideae innerhalb der Familie Apiaceae.
Die Gattung Bupleurum ist in der Gemäßigten Zone der Nordhalbkugel weit verbreitet. Etwa 39 Arten sind in Europa beheimatet. In China kommen etwa 42 Arten vor, 22 davon nur dort. In Nordamerika ursprünglich kommt nur Bupleurum americanum in den Rocky Mountains vor. Lediglich eine Art, Bupleurum mundtii, kommt in Südafrika vor, aber diese stammt ursprünglich aus Europa. In Australasien wurden Bupleurum-Arten eingeschleppt. Die meisten Arten besitzen nur sehr kleine Areale. Die Arten kommen in allen Höhenlagen vor, von Meereshöhe (beispielsweise Bupleurum tenuissimum) bis auf eine Höhenlage von 4900 Metern bei Bupleurum longicaule im Himalaya.
Die Gattung Hasenohren (Bupleurum) enthält nach Neves & Watson 2004 etwa 150 (je nach Quelle, zwischen 70 und 180) Arten (Auswahl):
Der „Wurzelstock“ einiger Arten wird in der Traditionellen Chinesischen Medizin als „chai hu“ gegen Husten, Fieber und Grippe verwendet. Da einige wenige Arten (etwa Bupleurum longiradiatum) jedoch giftig sind, kann es zu gefährlichen Verwechslungen kommen.[4]
Die Hasenohren (Bupleurum) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Doldenblütler (Apiaceae). Die 150 bis 180 Arten sind auf der Nordhalbkugel weitverbreitet.
Им үләне (лат. Bupleurum L., 1753[1][2]) — зонтиклылар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.
Сэпень панитикше[1] — (лат. Bupleúrum, руз. Володу́шка) — тикшень касовкс. Рациня пусмо тикшенсеть[1] (Apiaceae).
Ормадо лезэв тикшекс лововить:
Сэпень панитикше — (лат. Bupleúrum, руз. Володу́шка) — тикшень касовкс. Рациня пусмо тикшенсеть (Apiaceae).
Ормадо лезэв тикшекс лововить:
Ламо сансо сэпень панитикше — (лат. Buplēurum multinērve) Сыреждиця сэпень панитикше — (лат. Bupleúrum auréum) (лат. Bupleúrum scorzonerifólium)Һары туманаҡ (рус. Володу́шка, лат. Bupleúrum) — сатырлылар ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 150 см-ға етә. Июль айында һары сәскә ата, орлоғо августа өлгөрә.
Нигеҙҙә ҡайын, уҫаҡ, һәм ҡарағай-ҡайын ҡатнаш урмандарында үҫә. Башҡортостанда киң таралған үҫемлек.
Һары туманаҡ (рус. Володу́шка, лат. Bupleúrum) — сатырлылар ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 150 см-ға етә. Июль айында һары сәскә ата, орлоғо августа өлгөрә.
Bupleurum is a large genus of annual or perennial herbs or woody shrubs, with about 190 species, belonging to the family Apiaceae. The full size of its species may vary between a few cm to up to 3 m high. Their compound umbels of small flowers are adorned with bracteoles that are sometimes large and may play a role in attracting pollinators. Rare among the Apiaceae are the simple leaves, bracts (if present), and bracteoles. The genus is almost exclusively native in the Old World Northern Hemisphere, with one species native to North America and one species native to southern Africa.[1]
Species accepted by the Plants of the World Online as of December 2022:[2]
Bupleurum is a large genus of annual or perennial herbs or woody shrubs, with about 190 species, belonging to the family Apiaceae. The full size of its species may vary between a few cm to up to 3 m high. Their compound umbels of small flowers are adorned with bracteoles that are sometimes large and may play a role in attracting pollinators. Rare among the Apiaceae are the simple leaves, bracts (if present), and bracteoles. The genus is almost exclusively native in the Old World Northern Hemisphere, with one species native to North America and one species native to southern Africa.
Bupleurum es un gran género de plantas que contiene de 185 a 195 especies pertenecientes a la familia Apiaceae y el único género de la tribu Bupleureae. Comprende 460 especies descritas y de estas, solo 208 aceptadas.[1][2] Se encuentra en las regiones templadas de Eurasia.
Son plantas anuales o perennes, erectas o decumbentes a procumbentes. Hojas simples enteras, pecioladas o sésiles; generalmente revestimiento, acicular lámina amplexicaules o perfoliado, lineales, ovales lanceoladas, ovadas, obovadas o compuestas. Las inflorescencias en umbelas casi todo el año. Rayos 1 a numerosos. Brácteas involucrales presentes o ausentes. Flores de color amarillo, amarillo-verdosos o púrpura, oscuro a casi negro. Cáliz dientes obsoletas. Stylopodium de color marrón claro a negro, deprimido para cónico. Frutos elípticos a oblongos u ovalados; crestas generalmente prominentes, con alas o sin alas.[3]
El género fue descrito por Carolus Linnaeus y publicado en Species Plantarum 1: 236–239. 1753.[3]
Bupleurum: nombre genérico que deriva de dos palabras griegas bous y pleurón, que significa "buey" y "costa". Probable referencia a las ranuras longitudinales de las hojas de algunas especies del género. Este nombre fue usado por primera vez por Hipócrates y, de nuevo, en tiempos relativamente modernos, por Tournefort y Linneo.
Bupleurum es un gran género de plantas que contiene de 185 a 195 especies pertenecientes a la familia Apiaceae y el único género de la tribu Bupleureae. Comprende 460 especies descritas y de estas, solo 208 aceptadas. Se encuentra en las regiones templadas de Eurasia.
Jänönputket (Bupleurum) ovat sarjakukkaiskasveja (heimo Apiaceae eli Umbelliferae), joita viljellään puutarhan koristekasveina.[1] Sukuun kuuluu noin 180 lajia.
Viljeltyjä jänönputkia:
Muita lajeja:
Jänönputket (Bupleurum) ovat sarjakukkaiskasveja (heimo Apiaceae eli Umbelliferae), joita viljellään puutarhan koristekasveina. Sukuun kuuluu noin 180 lajia.
Bupleurum
Les Buplèvres (Bupleurum) forment un genre qui comprend près de 100 espèces de plantes herbacées annuelles ou vivaces aux feuilles simples, aux gaines foliaires hypertrophiées et aux fleurs en petites ombelles.
Bupleurum
Les Buplèvres (Bupleurum) forment un genre qui comprend près de 100 espèces de plantes herbacées annuelles ou vivaces aux feuilles simples, aux gaines foliaires hypertrophiées et aux fleurs en petites ombelles.
Bupleurum é un extenso xénero de plantas pertencentes á familia Apiaceae, sendo o único xénero da tribo Bupleureae. Comprende 460 especies descritas e destas, só 208 aceptadas.[1][2] Atópase nas zonas temperadas de Eurasia.
Son plantas anuais ou perennes, erectas ou decumbentes a procumbentes. Follas simples enteiras, pecioladas ou sésiles; xeralmente revestimento, acicular lámina amplexicaules ou perfoliado, lineares, ovais lanceoladas, ovadas, obovadas ou compostas. As inflorescencias en umbelas case todo o ano. Raios dun a numerosos. Brácteas involucrais presentes ou ausentes. Flores de cor amarela, amarela-verdosas ou púrpura, escura a case negra. Cáliz dentes obsoletas. Stylopodium de cor marrón clara a negra, deprimido para cónico. Froitos elípticos a oblongos ou ovalados; cristas xeralmente prominentes, con ás ou sen ás.[3]
O xénero foi descrito por Carolus Linnaeus e publicado en Species Plantarum 1: 236–239. 1753.[3]
Bupleurum: nome xenérico que deriva de dúas palabras gregas bous e pleurón, que significa "boi" e "costa". Probable referencia as rañuras lonxitudinais das follas dalgunhas especies do xénero. Este nome foi usado por primeira vez por Hipócrates e, de novo, en tempos relativamente modernos, por Tournefort e Linneo.
Bupleurum é un extenso xénero de plantas pertencentes á familia Apiaceae, sendo o único xénero da tribo Bupleureae. Comprende 460 especies descritas e destas, só 208 aceptadas. Atópase nas zonas temperadas de Eurasia.
Zvinčac (svinjac, lat. Bupleurum), veliki biljni rod sa preko 200 vrsta[1] jednogodišnjih biljaka, trajnica i grmova iz porodice štitarki. Ime roda dolazi od grčkog bous (govedo) i pleura (rebro), možda zbog jako istaknutih lisnih rebara.
Ovisno o vrsti može narasti od svega nekoliko centimetara do tri metra visine. Raširen je na umjerenom području Starog svijeta, te po jedna vrsta u Sjevernoj i Južnoj Americi. U Hrvatskoj raste oko deset vrsta dugolisni zvinčac, kritično ugroženi kopljastolisni zvinčac, okruglolisni zvinčac, svinjac razastrti, međašnji zvinčac, visoki zvinčac, karglijev zvinčac, srpasti zvinčac, najtanji zvinčac ili svinjac tankolistni, žuti planinski zvinčac i svinjac žutkasti.
Na Balkanskom poluotoku: Rumunjska, Bugarska i Srbiji (samo jedan lokalitet) raste Pančićev zvinčac[2] (Bupleurum pachnospermum), koja naraste do 80 cm visine.
Što se tiće štitarki , u Hrvatskoj su samo rodovi zvinčac, devesilje (Seseli) i pukovica (Peucedanum) zastupljeni sa po desetak vrsta, a svi ostali sa manje ili samo jednom.[3]
Zvinčac (svinjac, lat. Bupleurum), veliki biljni rod sa preko 200 vrsta jednogodišnjih biljaka, trajnica i grmova iz porodice štitarki. Ime roda dolazi od grčkog bous (govedo) i pleura (rebro), možda zbog jako istaknutih lisnih rebara.
Ovisno o vrsti može narasti od svega nekoliko centimetara do tri metra visine. Raširen je na umjerenom području Starog svijeta, te po jedna vrsta u Sjevernoj i Južnoj Americi. U Hrvatskoj raste oko deset vrsta dugolisni zvinčac, kritično ugroženi kopljastolisni zvinčac, okruglolisni zvinčac, svinjac razastrti, međašnji zvinčac, visoki zvinčac, karglijev zvinčac, srpasti zvinčac, najtanji zvinčac ili svinjac tankolistni, žuti planinski zvinčac i svinjac žutkasti.
Na Balkanskom poluotoku: Rumunjska, Bugarska i Srbiji (samo jedan lokalitet) raste Pančićev zvinčac (Bupleurum pachnospermum), koja naraste do 80 cm visine.
Što se tiće štitarki , u Hrvatskoj su samo rodovi zvinčac, devesilje (Seseli) i pukovica (Peucedanum) zastupljeni sa po desetak vrsta, a svi ostali sa manje ili samo jednom.
Bupleuro (Bupleurum L. 1753) è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Apiaceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni dalla tipica infiorescenza ad ombrella.
Il nome del genere deriva da due parole greche: bous e pleuron; che significano rispettivamente: “bue” e “costa”. Probabile riferimento alle rigature longitudinali delle foglie di alcune specie del genere. Questo nome venne usato per la prima volta da Ippocrate e quindi ripreso, in tempi relativamente moderni, dal Tournefort e da Linneo. Ma è ad opera del botanico francese Antoine-Laurent de Jussieu (1748-1836) che tale genere venne collocato nella famiglia delle Umbelliferae.
In tedesco le piante di questo genere vengono chiamate “Hasenoehrchen”, mentre in inglese si chiamano “Hare's-ear” e in francese “Buplevre” o “Oreille de lievre” (nome quest'ultimo che in italiano viene riservato ad una particolare specie di questo genere: Bupleurum stellatum).
L'aspetto di queste piante è fondamentalmente erbaceo, raramente arbustivo. Riferendoci soprattutto alle specie spontanee italiane, la forma biologica più frequente è terofita scaposa (T scap): si tratta quindi in prevalenza di piante annue con asse fiorale allungato più o meno privo di foglie. Sono comunque presenti altri tipi di forme biologiche come ad esempio emicriptofite scapose.
La radice, soprattutto per le specie più vigorose, è legnosa e perenne.
In genere il fusto è eretto e ramoso. Spesso alla sua base è presente un rizoma legnoso (non molto grande però). L'altezza della fusto (perlopiù glabro) varia da pochi centimetri fino a 1 o 2 metri.
Le foglie sono alterne, semplici e intere; sono inoltre persistenti e sessili ed abbraccianti il fusto (perfogliate). Spesso le foglie basali sono riunite in una specie di rosetta ed hanno una forma lanceolata (sono molto più lunghe che larghe) o lineari – spatolate o anche nastriforme con delle nervature centrali.
L'infiorescenza è formata da ombrelle composte da piccoli fiori (insignificanti e senza valore decorativo) dal colore verde – giallognolo. In certe specie la base dell'ombrella è attorniata da brattee (involucro); mentre altre bratteole si possono trovare a protezione dei fiori (involucretto). Si possono avere infiorescenze ad ombrelle composte (ombrella di ombrelle).
I fiori sono ermafroditi e generalmente attinomorfi e pentameri (calice e corolla formata da 5 elementi). La dimensione dei fiori è piccola, ma sono nettariferi. È da notare che la funzione vessillare è svolta dall'infiorescenza nel suo complesso.
Il frutto è di tipo achenio (più precisamente diachenio, diviso in due acheni saldati lungo un asse centrale) di forma ovoide con delle coste laterali più o meno evidenti.
Il genere Bupleurum comprende un centinaio e oltre (fino a 200) di specie, secondo le varie classificazioni, in prevalenza proprie del Vecchio Continente (a parte qualche specie spontanea dell'Africa meridionale e dell'Asia). Nella nostra flora spontanea sono presenti una quindicina di tali specie.
Nelle classificazioni più vecchie la famiglia del genere Bupleurum è chiamata Ombrelliferae ma anche Umbelliferae.
Questo genere ha una grande variabilità (come del resto tutta la famiglia delle Apiaceae). Un buon elemento per distinguere le varie specie è il frutto: in ciascun achenio si distinguono due facce: una lungo la quale i 2 mericarpi sono in contatto fra di loro ed un'altra (la faccia opposta - dorsale) sulla quale sono presenti 5 nervi sviluppati a coste. Le dimensioni del frutto, la sua forma in generale, lo spessore, il tipo e la forma dei nervi e altre caratteristiche permettono di distinguere e quindi classificare le varie specie del genere.
Il genere Bupleurum fa parte della tribù delle Bupleureae definita dal botanico Kurt Sprengel (1766-1833), medico e botanico tedesco, nato il 3 agosto 1766 a Bodelkow in Pomerania, in una pubblicazione del 1820; a sua volta tale tribù è compresa nella sottofamiglia delle Bupleuroideae definita nel 1829 da Johann Heinrich Friedrick Link (Hildesheim, 2 febbraio 1767 – Berlino, 1º gennaio 1851) medico, botanico e naturalista tedesco. È da notare che in alcune classificazioni come sottofamiglia viene indicata la voce Apioideae.
Di seguito sono descritte alcune specie di maggiore interesse.
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza il sistema delle chiavi analitiche.
Gruppo di piante annue
Gruppo di piante perenni
In alcuni trattati si indicano le piante del genere Bupleurum capaci di un'azione psicotropa e ansiolitica. In altri si consigliano i decotti di Blupeurum per rilassare i tendini. Inoltre prodotti erboristici di questa specie vengono usati in chimopuntura (reumatismi autoimmuni).
In Occidente tali piante non sono molto conosciute come specie eduli, mentre in Giappone si consuma a scopo alimentare il Bupleurum falcatum (in quelle regioni esiste una normale coltivazione orticola di questa pianta).
Queste piante, con il loro tipico aspetto, hanno interessato, da oltre due secoli, il giardino ornamentale: infatti la specie Bupleurum frutiscens si trovava in coltivazione nei giardini fin dalla metà del Settecento; mentre il Bupleurum fruticosum (specie spontanea delle nostre isole) appare nei giardini spagnoli nella seconda metà dello stesso secolo.
Le piante di queste specie crescono bene in terreni poco fertili o quasi sterili e asciutti e comunque a composizione calcarea. I giardinieri in genere ne piantano alcuni cespi qua o là oppure in aiuole a formazioni miste. A volte possono servire egregiamente come siepi di separazione.
Il botanico svedese Carl Peter Thunberg (Jönköping, 11 novembre 1743 - Thunaberg, presso Uppsala, 8 agosto 1828), soprannominato il Linneo giapponese, in uno dei suoi viaggi in Oriente, descrisse una curiosa pianta giapponese: il Bupleurum giganteum; la cui tomentosità permetteva agli abitanti di quella regione di farne indumenti di tipo lanoso. Tale notizia comunque in seguito non fu mai confermata.
Bupleuro (Bupleurum L. 1753) è un genere di piante Spermatofite Dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Apiaceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni dalla tipica infiorescenza ad ombrella.
Gaivenis (Bupleurum) – salierinių (Apiaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso vienmetės arba daugiametės plikos žolės su ištisiniais lapais. Skėčiai sudėtiniai, žiedai geltoni.
Gentyje yra apie 150 rūšių. Lietuvoje labai retai darželiuose auginamas krūminis gaivenis (lot. Bupleurum fruticosum), o laukinėje floroje turėtų būti, bet kol kas dar nerastas, – apskritasis gaivenis (Bupleurum rotundifolium).
Goudscherm (Bupleurum) is een geslacht uit de schermbloemenfamilie (Umbelliferae oftewel Apiaceae). De botanische naam Bupleurum is afkomstig van het Oudgriekse woord 'boupleurs' = ossenrib.
Het geslacht kent een kleine tweehonderd soorten. In België en Nederland komen de volgende soorten in het wild voor:
Planten in dit geslacht zijn waardplant voor onder meer Thalera fimbrialis.
Voor in de tuin zijn er een aantal hybriden als Bupleurum 'Bronze Beauty'.
In China wordt de wortel als traditioneel medicijn voor een groot aantal kwalen beschouwd, zoals tegen de effecten van hiv.
Goudscherm (Bupleurum) is een geslacht uit de schermbloemenfamilie (Umbelliferae oftewel Apiaceae). De botanische naam Bupleurum is afkomstig van het Oudgriekse woord 'boupleurs' = ossenrib.
Het geslacht kent een kleine tweehonderd soorten. In België en Nederland komen de volgende soorten in het wild voor:
Sikkelgoudscherm (Bupleurum falcatum) Fijn goudscherm (Bupleurum tenuissimum) Doorwas (Bupleurum rotundifolium) Smalle doorwas (Bupleurum subovatum)Hareøreslekta (Bupleurum) er ei planteslekt i skjermplantefamilien.
De er som regel flerårige urter, men kan også være ettårige urter, halvbusker eller busker. Jordstengelen er kort og forvedet, og plantene er alltid glatte. Bladene er enkle, noe skiller slekta fra de fleste andre i skjermplantefamilien. Noen arter har håndnervete blad, men hos de fleste er bladene likenervete. Blomstene mangler begerblad og sitter i små skjermer. Blomsterfargen er som regel gul, hos noen arter purpur, og en nordafrikansk art, B. album, har hvite blomster. De fleste artene har storsvøpblad, og alle arter har småsvøpblad, som ofte er store og iøynefallende. Kronbladene har ikke hakk. Frøene er avlangt eggformede med fem ribber som hver har én–tre oljekanaler.[1][2][3][4]
Hareøreslekta er hovedsakelig utbredt i Eurasia og Nord-Afrika. Det er én art i Nord-Amerika, B. americanum, og en i sørlige Afrika, B. mundii. De finnes fra havnivå opp til 4900 moh. i Himalaya, på alle typer jord, både på tørre og ganske fuktige steder og fra tett skog til åpne, solrike plasser. De fleste artene er ganske sjeldne med en begrenset utbredelse. Mangfoldet er størst i middelhavsområdet, både i antall arter og variasjon i morfologi.[4] I Norge er én art, hareøre (B. rotundifolium), funnet som tilfeldig ugras. Den lille strandplanten strandnål (B. tenuissimum) finnes nordover til Danmark og Sør-Sverige.[1][5]
I tradisjonell kinesisk medisin brukes røttene som medisin mot influensa, feber, betennelser, malaria, menstruasjonsplager og gulsott. Det kinesiske navnet er chai hu, og drogenavnet er Radix bupleuri. Drogen inneholder en rekke stoffer med farmakologisk effekt, men den er litt giftig, og langvarig bruk kan føre til leverskade.[3][6]
Hareøreslekta (Bupleurum) er ei planteslekt i skjermplantefamilien.
De er som regel flerårige urter, men kan også være ettårige urter, halvbusker eller busker. Jordstengelen er kort og forvedet, og plantene er alltid glatte. Bladene er enkle, noe skiller slekta fra de fleste andre i skjermplantefamilien. Noen arter har håndnervete blad, men hos de fleste er bladene likenervete. Blomstene mangler begerblad og sitter i små skjermer. Blomsterfargen er som regel gul, hos noen arter purpur, og en nordafrikansk art, B. album, har hvite blomster. De fleste artene har storsvøpblad, og alle arter har småsvøpblad, som ofte er store og iøynefallende. Kronbladene har ikke hakk. Frøene er avlangt eggformede med fem ribber som hver har én–tre oljekanaler.
Hareøreslekta er hovedsakelig utbredt i Eurasia og Nord-Afrika. Det er én art i Nord-Amerika, B. americanum, og en i sørlige Afrika, B. mundii. De finnes fra havnivå opp til 4900 moh. i Himalaya, på alle typer jord, både på tørre og ganske fuktige steder og fra tett skog til åpne, solrike plasser. De fleste artene er ganske sjeldne med en begrenset utbredelse. Mangfoldet er størst i middelhavsområdet, både i antall arter og variasjon i morfologi. I Norge er én art, hareøre (B. rotundifolium), funnet som tilfeldig ugras. Den lille strandplanten strandnål (B. tenuissimum) finnes nordover til Danmark og Sør-Sverige.
I tradisjonell kinesisk medisin brukes røttene som medisin mot influensa, feber, betennelser, malaria, menstruasjonsplager og gulsott. Det kinesiske navnet er chai hu, og drogenavnet er Radix bupleuri. Drogen inneholder en rekke stoffer med farmakologisk effekt, men den er litt giftig, og langvarig bruk kan føre til leverskade.
Przewiercień (Bupleurum L.) – rodzaj roślin z rodziny selerowatych. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego ponad 100 gatunków roślin występujących na półkuli północnej; w Azji, Europie, Afryce oraz w chłodniejszych rejonach Ameryki Północnej[2]. Gatunkiem typowym jest Bupleurum rotundifolium L.[3].
Rośliny jednoroczne, Byliny i krzewy[2]. Liście pojedyncze, całobrzegie. Kwiaty drobne, zielonkawe, zebrane w kuliste baldachy złożone.
Buprestis Spreng.
Rodzaj należący do podrodziny Apioideae Seemann, rodziny selerowatych (Apiaceae Lindl.), rzędu selerowców (Apiales Lindl.), kladu astrowych w obrębie okrytonasiennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa dereniowe (Cornidae Frohne & U. Jensen ex Reveal), nadrząd Aralianae Takht., rząd araliowce (Araliales Reveal), rodzina selerowate (Apiaceae Lindl.), podrodzina Bupleuroideae Link, plemię Bupleureae Spreng. in Roem. & Schult., rodzaj przewiercień (Bupleurum L.)[5].
Przewiercień (Bupleurum L.) – rodzaj roślin z rodziny selerowatych. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego ponad 100 gatunków roślin występujących na półkuli północnej; w Azji, Europie, Afryce oraz w chłodniejszych rejonach Ameryki Północnej. Gatunkiem typowym jest Bupleurum rotundifolium L..
Bupleurum L. é um género botânico pertencente à família Apiaceae.[1]
Ласкавець (лат. Buplēurum) — рід рослин родини Зонтичні (Apiaceae), поширених переважно у Євразії та Північній Африці[1].
Багаторічні або однорічні трав'янисті рослини, рідше напівчагарники та чагарники. Росте на вологих луках, на схилах, приморських обривах.
Корінь міцний, стрижневий.
Стебло пряме, до 1 м заввишки. Листки прикореневі більш довгі, середні та верхні коротші від нижніх. Листя схоже на огіркове, має блакитний відлив, так як покрите восковим нальотом.
Квітки із загнутими усередину пелюстками. Цвіте у червні — липні
Плід — сім'янка. Плодоносить у липні — серпні.
Рід містить більш як 200 видів[2]. Деякі види:
Ласкавець (лат. Buplēurum) — рід рослин родини Зонтичні (Apiaceae), поширених переважно у Євразії та Північній Африці.
Багаторічні або однорічні трав'янисті рослини, рідше напівчагарники та чагарники. Росте на вологих луках, на схилах, приморських обривах.
Bupleurum là một chi thực vật khá lớn thuộc họ Apiaceae, có khoảng 185 đến 195 loài.
Bao gồm các loài:
Bupleurum là một chi thực vật khá lớn thuộc họ Apiaceae, có khoảng 185 đến 195 loài.
Bao gồm các loài:
Bupleurum aureum, còn có danh pháp là Bupleurum longifolium fo. normale H. Wolff hay Bupleurum longifolium var. aureum H. Wolff (Tất cả các danh pháp này do Fisch và Hoffm đặt ra. Loài này còn được biết đến trong tiếng Nga là Володушка (Volodushka) và trong tiếng Trung là 金黄柴胡 (jin huang chai hu)) Bupleurum chinense Bupleurum dianthifolium Bupleurum elatum Bupleurum falcatum Bupleurum kakiskalae Bupleurum lancifoliumBupleurum L., 1753
Синонимы Типовой видВолоду́шка (лат. Bupleúrum) — род растений семейства Зонтичные (Apiaceae), распространённых преимущественно в Евразии и Северной Африке[3].
Многолетние или однолетние травянистые растения, реже полукустарники и кустарники[3]. Растёт на влажных лугах, на склонах, приморских обрывах.
Корень мощный, стержневой.
Стебель прямой, до 1 м высотой. Листья прикорневые более длинные, средние и верхние короче нижних. Листья володушки, похожие на огуречные, имеют голубоватый отлив, так как покрыты восковым налётом.
Цветки с загнутыми внутрь лепестками. Цветёт в июне — июле
Плод — семянка. Плодоносит в июле — августе.
По информации базы данных The Plant List, род включает 208 видов[4]. Некоторые из них:
Лекарственное значение имеют три вида володушки:
Володу́шка (лат. Bupleúrum) — род растений семейства Зонтичные (Apiaceae), распространённых преимущественно в Евразии и Северной Африке.
Многолетние или однолетние травянистые растения, реже полукустарники и кустарники. Растёт на влажных лугах, на склонах, приморских обрывах.
柴胡属(学名:Bupleurum)是伞形科下的一个属,为一、二年生或多年生草本植物。该属共有约120种,分布于北半球的亚热带地区。[1]
またはホタルサイコ属[2]
Bupleurum [2][1]
ミシマサイコ属(三島柴胡属、Bupleurum)[1]あるいはホタルサイコ属[2]はセリ科の属の一つ。
一年草、越年草または多年草。全体が無毛で茎は分枝する。葉は単葉で、葉脈は平行脈状になるものが多く、縁は全縁になる。花は複散形花序になり、花弁はふつう黄色で、緑色または紅紫色になるものがあるが、白色はない。
世界に185-195種知られている。日本では次の4種が知られているほか、帰化種、栽培種がある。
시호속(柴胡屬)은 미나리과에 속하는 속으로 약 185~195종을 포함하고 있다. 구세계 북반구에 거의 배타적으로 분포하지만 토착종 각 1종이 북아메리카와 남아프리카에 각각 자생한다.[1]
아래와 같은 종을 포함하고 있다.: