La cortanarices de banduyu planu (Libellula depressa) ye una especie de odonatu anisóptero de la familia Libellulidae. Habita principalmente n'Europa Occidental y Oriental, llegando hasta Asia Central.[1]
El so valumbu ye d'aprosimao 70 milímetros. La fema tien l'abdome de color miel foscu, sacante a los llaos, onde ye mariellu. El del machu ye de color azul maciu. Por causa de estos colores, dambos pueden ser confundíos con Orthetrum cancellatum, otra especie europea de la mesma familia, pero estremase en que L. depressa, amás de tener l'abdome esplanáu y más anchu, tien, en machu y fema, un triángulu pardu foscu na base de los cuatro nales.
Vive principalmente n'agües seles como llagunes, estanques o ríos de corriente bien lenta y con vexetación na vera. Los adultos son activos principalmente de mayu a agostu.[2]
Vuelen bien velozmente sobre l'agua en busca de preses y d'otres libélulas rivales. Ye carauterísticu que tornen a posase nel mesmu tarmu o fueya a asolearse.
Suelen ser difíciles de reparar de cerca, pos vuelen al menor acercamientu o movimientu humanu, sacante cuando se posen cerca d'un monte, cuando ye más fácil reparales de cerca.
La cortanarices de banduyu planu (Libellula depressa) ye una especie de odonatu anisóptero de la familia Libellulidae. Habita principalmente n'Europa Occidental y Oriental, llegando hasta Asia Central.
El cabot[1] (Libellula depressa) és un odonat anisòpter de la família dels libel·lúlids. És fàcil d'identificar degut al seu gran abdomen aplanat i a les bases negres de les quatre ales.[2] En el mascle, l'abdomen és blau pruïniscent mentre que la femella és marró.[2]
La seva distribució comprèn des d'Europa fins al centre d'Àsia.[3][2] Viuen en una varietat àmplia d'aigües estancades o de corrent dèbil, generalment en masses d'aigua petites, assolellades i amb vegetació.[3][2]
Els adults es poden veure des de finals d'abril fins a mitjans de setembre, amb un màxim d'abundància entre maig i juny.[2]
El cabot (Libellula depressa) és un odonat anisòpter de la família dels libel·lúlids. És fàcil d'identificar degut al seu gran abdomen aplanat i a les bases negres de les quatre ales. En el mascle, l'abdomen és blau pruïniscent mentre que la femella és marró.
La seva distribució comprèn des d'Europa fins al centre d'Àsia. Viuen en una varietat àmplia d'aigües estancades o de corrent dèbil, generalment en masses d'aigua petites, assolellades i amb vegetació.
Els adults es poden veure des de finals d'abril fins a mitjans de setembre, amb un màxim d'abundància entre maig i juny.
Yn Ewrop a chanol Asia, y Picellwr praff (Lladin: Libellula depressa yw un o'r gweision neidr mwyaf cyffredin.[1] I deulu'r Libellulidae mae'n perthyn. Mae'n hawdd ei adnabod oherwydd ei abdomen glas, fflat a llydan, a phedwar clwtyn o liw ar adain y gwryw.
Mae gan y gwryw a'r fenyw abdomen fflat a llydan, sy'n frown gyda chlytiau melyn i lawr yr ochrau. Mae abdomen y gwryw yn troi'n wawr o las sy'n gorchuddio'r brown ymhen amser. Hyd yr adenydd yw 70 mm.
Cynefin y L. depressa yw llynnoedd llonydd a phyllau, ble ceir digon o bryfaid i'w bwyta. Mae'n un o'r gweision neidr cyntaf i gynefino â phyllau dŵr newydd. Fe'u gwelir yn aml ymhell o ddŵr ac maent yn ymfudol.
Yn Ewrop a chanol Asia, y Picellwr praff (Lladin: Libellula depressa yw un o'r gweision neidr mwyaf cyffredin. I deulu'r Libellulidae mae'n perthyn. Mae'n hawdd ei adnabod oherwydd ei abdomen glas, fflat a llydan, a phedwar clwtyn o liw ar adain y gwryw.
Mae gan y gwryw a'r fenyw abdomen fflat a llydan, sy'n frown gyda chlytiau melyn i lawr yr ochrau. Mae abdomen y gwryw yn troi'n wawr o las sy'n gorchuddio'r brown ymhen amser. Hyd yr adenydd yw 70 mm.
Cynefin y L. depressa yw llynnoedd llonydd a phyllau, ble ceir digon o bryfaid i'w bwyta. Mae'n un o'r gweision neidr cyntaf i gynefino â phyllau dŵr newydd. Fe'u gwelir yn aml ymhell o ddŵr ac maent yn ymfudol.
Gwahaniaeth mewn maintVážka ploská (Libellula depressa) je druh vážky s nápadně širokým zadečkem, který je u samečka blankytně modrý a u samičky hnědavý. Má v oblibě málo zarostlé vody, proto často jako první osídluje nově zakládané malé vodní plochy.[2] Rozšířena je po celé Evropě s výjimkou severu Skandinávie a Británie, dále v západní Asii a na Středním východě.[3] V Česku je všude běžná.[4]
Tato vážka měří 39-48 mm.[3] Rozpětí křídel je 70-80 mm.[5] Tělo má štíhlé, hlavu velkou a pohyblivou. Hruď je mohutná a dozadu zkosená, na hlavě vyniká pár velikých očí, ústní ústrojí je kousací. Na bázi zadních křídel můžeme pozorovat velké černohnědé skvrny. U obou pohlaví je dosti výrazný pohlavní dichroismus (tj. možnost různého zbarvení samečka a samičky). Samečci, především starší, jsou zbarvení do modra[6], kdežto samičky jsou zbarveny hnědě. Zadeček je zploštělý se žlutými skvrnami po bocích.[4]
Nápadné jsou jejich složené oči, které mohou být tvořeny až mnoha tisíci malými očky (ommatidii). Jsou vyvinuty také tři temenní očka (ocelli).
Tělo larev (říká se též nymfy či najády) je poněkud široké a víceméně zavalité, s anální pyramidou krátkých výrůstků. Dosahuje velikosti až 25 mm[7] Je velmi nenápadně zbarvená a maskovaná, pokud se nepohne tak většinou na dně nelze nalézt.[4]
Vážka ploská číhá na kořist v sedě. Jedná se vždy o týž kámen, rákosové stéblo nebo větev blízko vody. Svou "pozorovatelnu" nemění. Pokud spatří kořist (především měkký létající hmyz - komáry, různé mouchy, drobné motýly atd.), vzlétne, uchopí ji v letu nohama a pokud je oběť malá, okamžitě ji pozře. S většími úlovky usedají na svém pravidelném vyvýšeném stanovišti. Mladé samice většinou loví dále od vody (lesní cesty, paseky). K vodě se odváží přiblížit až tehdy, když jsou pohlavně zralé a schopné rozmnožování.
Někdy dochází k migracím obřích hejn. Vážky hledají nové vhodné lokality k životu. Příčinou může být poničení původních stanovišť - vyschnutí či znečištění. Mezi jejich přirozené nepřátele patří ptáci a pavouci. Mohou se také utopit a poté se stanou potravou pro vodní živočichy. Parazitují na nich larvální stadia vodulí (vyhlížející jako červené bradavkovité útvary).
Dospělé vážky můžeme pozorovat od května do poloviny srpna,[4] na podzim imaga uhynou. Předtím ztratí své zabarvení.
Samička klade vajíčka na hladinu stojatých vod. Ve svém larválním vývoji mají pozoruhodné stadium. Z vajíčka se nejprve vylíhne prelarva, která je ukryta v blanitém obalu. Toto stadium je neobyčejně krátké, trvá 3-20 sekund. Larvy (nazývají se též nymfy či |najády) jsou krátké, tlusté a víceméně zavalité. Žijí na dně dva roky.[4] Jsou stejně jako rodiče dravé. Živí se drobnými bezobratlými živočichy. Kanibalismus je zde běžný. Spodní pysk mají přetvořen v tzv. masku, v klidu je uložena pod hlavou. Za kořistí může být ale prudce vymrštěna.
Rychlost jejich vývoje závisí na teplotě vody a množství potravy. Proměna je nedokonalá. Vývoj vážek označujeme jako nepřímou archimetabolii (chybí stádium kukly) s větším počtem larválních stádií. Larvy se několikrát svlékají. Pokud jejich stanoviště vyschne, mohou přežít několik týdnů zahrabány v suchém bahně.[4] Samy přitom ztrácí velké množství vody a upadnou do anabiotické strnulosti. Poslední dva až tři dny před posledním svlékání přestávají přijímat potravu a zdržují se těsně pod hladinou. Ustává střevní dýchání a den před opuštěním vody se zastaví úplně. Larva začíná z vody vysouvat přední část těla. Počíná dýchat atmosférický kyslík prostřednictvím hrudních stigmat. Před výletem imaga larva většinou vylézá na stonek vodní či pobřežní vegetace. Vlastní líhnutí je velmi komplikovaný proces. Může probíhat mnoho desítek minut. Právě vylíhnutá vážka má měkké nevybarvené tělo. Křídla jsou zmačkaná a jejich narovnání trvá asi hodinu. Před svým prvním letem odpočívá a vyhřívá se na slunci, i tak je ale zprvu nejistý. Plného výkonu je schopná teprve za dva dny.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu vážka ploská ve Wikimedia Commons
Vážka ploská (Libellula depressa) je druh vážky s nápadně širokým zadečkem, který je u samečka blankytně modrý a u samičky hnědavý. Má v oblibě málo zarostlé vody, proto často jako první osídluje nově zakládané malé vodní plochy. Rozšířena je po celé Evropě s výjimkou severu Skandinávie a Británie, dále v západní Asii a na Středním východě. V Česku je všude běžná.
Der Plattbauch (Libellula depressa) ist eine Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae) mit einem auffällig breiten, abgeflachten, etwas plump wirkenden Körper. Reife Männchen und Weibchen sind unterschiedlich gefärbt. Die Art ist ein Pionierbesiedler vegetationsarmer, besonnter Tümpel mit lehmigen oder sandig-kiesigen Ufern. Im Jahr 2001 wurde sie in Deutschland zum Insekt des Jahres gewählt.
Die Libellen erreichen eine Körperlänge von 40 bis 45 Millimetern bei einer Spannweite von 70 bis 80 Millimetern. Die Flügel sind durchsichtig, nur die Basis ist dunkel gefärbt, bei den Vorderflügeln durch einen schmalen, länglichen Fleck, bei den Hinterflügeln durch ein großflächigeres Dreieck. Der Hinterleib (Abdomen) ist sechs bis acht Millimeter breit, stark abgeflacht und verjüngt sich erst hinter der Hälfte. Bei den Männchen ist er wachsartig hellblau gefärbt und hat bei jungen Tieren seitlich gelbliche Flecken, die später verblassen. Die Weibchen haben einen zunächst gelbbraunen, später oliv- und zuletzt dunkelbraunen Hinterleib, bei dem auf den Seiten deutliche gelbe Flecken zu sehen sind, die im Alter nicht verblassen. Der restliche Körper ist überwiegend dunkelbraun gefärbt.
Die Larve des Plattbauchs ist stark behaart und hat einen plumpen Körper, der eine Länge von 25 Millimetern und eine Breite von acht Millimetern erreicht. Ab der ersten bis zur dritten Häutung sind die Larven bräunlichgrau besitzen zwischen den Augen eine dunklere Zeichnung in Form eines V. Nach der dritten Häutung sind die Larven dunkler und grauer. Dies steigert sich mit den folgenden Häutungen weiter, so dass am Ende das V zwischen den Augen nicht mehr sichtbar ist. Die Antennen bestehen aus sieben Segmenten von denen die ersten beiden eher kurz und breit sind, die restlichen fünf hingegen schlanker. Das vierte und fünfte Segment ist zudem deutlich kürzer als die übrigen, das siebte gepunktet. Das Labium ist von der Form und Größe her ähnlich dem der Larve des Vierflecks. Das Abdomen ist sehr haarig und weist auf den Segmenten vier bis acht nach hinten gerichtete Tuberkel auf. Die Art besitzt extrem kleine Lateraldornen auf den Segmenten acht und neun bzw. gar keine.[1][2]
Die Imago ähnelt:
Die Larve ist der des Vierflecks sehr ähnlich. Unterschieden werden kann sie dadurch, dass die Lateraldornen beim Plattbauch wesentlich weniger ausgebildet sind.[3]
Die Tiere kommen in fast ganz Europa, außer im Nordosten vor. Man findet die Larven vor allem in kleinen, stehenden Gewässern, die nicht beschattet sind und im Sommer auch austrocknen können. Nur selten findet man die Tiere auch in fließenden Gewässern. Bevorzugt werden weiters Gewässer mit geringer Vegetation und mit geringem Bodenschlammanteil bzw. solche Gewässer, deren Grund frei ist oder allenfalls sauerstoffreichen (aeroben) Schlamm aufweist.
Plattbäuche sind exzellente Flieger und können sehr hohe Geschwindigkeiten erreichen. Auch ihr Sehvermögen ist sehr gut ausgebildet. Sie ernähren sich von im Flug gefangenen Insekten, die sie mit ihren Beinen halten und im Flug auffressen. Sie sind Ansitzjäger, das heißt, dass sie an exponierten Stellen auf Beute lauern. Von diesen Punkten aus verteidigen sie auch ihr Revier gegenüber anderen Artgenossen und suchen gleichzeitig Weibchen für die Paarung.
Die Libellen fliegen von Anfang Mai bis Ende Juli, manchmal auch bis in den August. Dabei werden zwei Maxima erreicht, die sich dadurch begründen, dass manche Larven nicht überwintern, sondern bereits im ersten Jahr ausgewachsen sind.
Die Paarung findet im Flug statt und dauert weniger als 30 Sekunden. Die Weibchen fliegen oft über längere Distanzen und besiedeln so neue Gewässer. Sie werfen ihre Eier im Flug mit Wippbewegungen über Flachwasser ab. Sie berühren dazu mit der Hinterleibsspitze die Wasseroberfläche. Gelegt werden etwa 20 bis 100 Eier. Die Eier haben die Form einer Kugel, die an zwei gegenüberliegenden Seiten angespitzt ist. In Richtung der Spitzen sind sie zwischen 0,6 und 0,8 Millimeter lang, in der senkrechten Richtung zwischen 0,3 und 0,5 Millimeter. Ähnlich wie die Eier des Vierflecks werden auch die Eier des Plattbauchs durch eine circa ein Millimeter dicke Gallerthülle geschützt. Die zuerst milchig weiße Gallerthülle trübt sich mit der Zeit ein. Das Ei färbt sich von anfangs gelblich weiß hin zu braunschwarz.
Die Larven schlüpfen nach ca. vier Wochen und halten sich anfangs nahe an Wasserpflanzen auf. Erst später leben sie in vegetationslosem Flachwasser. Sie sitzen am Grund, teilweise mit Schlamm bedeckt, und lauern auf Beute. Sie fressen Insekten und Insektenlarven, Krebstiere, Würmer und Larven von Amphibien. Wenn ihre Gewässer austrocknen, verkriechen sie sich im Schlamm, wie sie es auch bei ihrer Überwinterung tun. Ihre Entwicklung ist nach ein bis zwei Jahren und 11 Larvenstadien abgeschlossen. Die Flügelscheiden treten erstmals nach der vierten Häutung auf. Anfang bis Mitte Mai schlüpfen die Imagines.[3]
Der Plattbauch (Libellula depressa) ist eine Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae) mit einem auffällig breiten, abgeflachten, etwas plump wirkenden Körper. Reife Männchen und Weibchen sind unterschiedlich gefärbt. Die Art ist ein Pionierbesiedler vegetationsarmer, besonnter Tümpel mit lehmigen oder sandig-kiesigen Ufern. Im Jahr 2001 wurde sie in Deutschland zum Insekt des Jahres gewählt.
Läčäkköhukankorendo (Libellula depressa) on hukankorendoloin suguh kuului korendo.
Libellula depressa, the broad-bodied chaser or broad-bodied darter,[1] is one of the most common dragonflies in Europe and central Asia. It is very distinctive with a very broad flattened abdomen, four wing patches and, in the male, the abdomen becomes pruinose blue.
The male and female have a broad, flattened abdomen which is brown with yellow patches down the sides. In the male the abdomen develops a blue pruinosity that covers the brown colour. Both fore and hind wings have a dark patch at the base. Both the male and female have broad antehumeral stripes. The average wingspan is approximately 70 mm. L. depressa is very distinctive and should not be confused with any other dragonflies in the region.
L. depressa is found in central and southern Europe, central Asia and the Middle East. It range extends northwards to southern Scotland, southern Sweden and southern Finland and it occurs on some Mediterranean islands including Corsica, Sardinia, Sicily, and Menorca. Its range does not extend beyond southern Europe into Africa.
L. depressa is seen near still-water lakes and ponds, feeding on many types of small insects. They occur in both bare and sunny locations, where it is often the first dragonfly to colonise new habitats such as newly created ponds, and well vegetated ponds. L. depressa are often seen away from water as the adults are very mobile and undergo a period of maturation away from water after emergence. The adults are also migratory.
The flight period is from April to September but are mostly seen in May and June. Their flight is very fast as they dart and dive above the water. They are very territorial and will fight with rival males and any other dragonflies they happen to encounter. They characteristically return to a favoured perch, in the sun. When a female enters a male's territory the male will fly up and grab the female. Mating occurs on the wing and the pair are in tandem for only a brief period, often less than a minute. The pair separate and the female will find a suitable location for ovipositing, usually a stretch of open water with submerged vegetation. The female oviposits in flight, hovering above the water and dipping the tip of her abdomen in. The eggs hatch in 4 or 5 weeks and the larvae take one to two years to develop. The larvae live in the silt and detritus at the bottom of the pond, lying buried in mud with just the head and eyes showing. After emergence the adults move away from water and undergo a period of maturation which lasts 10 to 14 days.
_young_adult_female_ovipositing.jpg)
This species is usually placed in the genus Libellula but there is some evidence, based on RNA and DNA analysis, that this species should be placed within the genus Ladona (Artiss et al., 2001). This change is not yet generally accepted and books and field guides list this species as Libellula
Libellula depressa, the broad-bodied chaser or broad-bodied darter, is one of the most common dragonflies in Europe and central Asia. It is very distinctive with a very broad flattened abdomen, four wing patches and, in the male, the abdomen becomes pruinose blue.
La libélula de vientre plano (Libellula depressa) es una especie de odonato anisóptero de la familia Libellulidae. Habita principalmente en Europa Occidental y Oriental, llegando hasta Asia Central.
Su envergadura es de aproximadamente 70 milímetros. La hembra tiene el abdomen de color miel obscuro, excepto a los lados, donde es amarillo. El del macho es de color azul pálido. A causa de estos colores, ambos pueden ser confundidos con Orthetrum cancellatum, otra especie europea de la misma familia, pero se diferencian en que L. depressa, aparte de tener el abdomen aplanado y más ancho, tiene, en macho y hembra, un triángulo pardo obscuro en la base de las cuatro alas.
Vive principalmente en aguas tranquilas como lagunas, estanques o ríos de corriente muy lenta y con vegetación en la orilla. Los adultos son activos principalmente de mayo a agosto.
Vuelan muy velozmente sobre el agua en búsqueda de presas y de otras libélulas rivales. Es característico que regresen a posarse en el mismo tallo u hoja a asolearse.
Suelen ser difíciles de observar de cerca, pues vuelan al menor acercamiento o movimiento humano, excepto cuando se posan cerca de un bosque, cuando es más fácil observarlas de cerca.
La libélula de vientre plano (Libellula depressa) es una especie de odonato anisóptero de la familia Libellulidae. Habita principalmente en Europa Occidental y Oriental, llegando hasta Asia Central.
Lapik-vesikiil (Libellula depressa) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis vähearvukas.[1]
Lapik-vesikiil (Libellula depressa) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis vähearvukas.
Libellula depressa Libellulidae familiako odonatua da. Ezaguterraza da, 9-48 mmko luzera, abdomen zabala (arretan urdina eta emeetan marroi horixka) eta hegalen oinarrietan kolore marroi iluneko lau gelaxka dituelako[1]. Europako burruntzi arruntenetako bat da.
Libellula depressa Libellulidae familiako odonatua da. Ezaguterraza da, 9-48 mmko luzera, abdomen zabala (arretan urdina eta emeetan marroi horixka) eta hegalen oinarrietan kolore marroi iluneko lau gelaxka dituelako. Europako burruntzi arruntenetako bat da.
Litteähukankorento (Libellula depressa) on hukankorentoihin kuuluva sudenkorento, jolla on leveä ja litteä takaruumis.
Sukukypsällä koiraalla on väriltään selkäpuolelta sininen takaruumis, ja takaruumiin selkäpuolen reunoilla on keltaisia laikkuja. Naaras ja nuori koiras ovat väriltään keltaisia. Korennon takaruumis on muodoltaan litteä ja huomattavan leveä. Siipien tyviosissa on laajat ruskeat värialueet, mutta muuten siivet ovat kirkkaat.[2]
Litteähukankorento muistuttaa ulkonäöltään jonkin verran muita hukankorentolajeja ja jossakin määrin merisinikorentoa, mutta on helposti tunnistettavissa.[2]
Litteähukankorennon takaruumiin pituus on 25–29 mm ja takasiiven pituus 33–37 mm.[2]
Litteähukankorentoa tavataan yleisenä laajalla alueella Euroopassa sekä Länsi- ja Keski-Aasiassa. Se kuuluu monin paikoin elinalueensa yleisimpiin sudenkorentolajeihin. Levinneisyysalue rajoittuu idässä Iranin pohjoisosiin ja Turkmenistaniin. Laji ei elä aivan Euroopan pohjoisimmilla alueilla.[1][2]
Laji on saapunut Suomeen alkujaan 1910-luvulla kaakosta. Nykyään se on maassa jokseenkin harvinainen ja paikoittainen. Kannan suuruudessa kuitenkin esiintyy vaihtelua, ja silloin tällöin laji on ollut yleisempi. Lajin esiintymisalue rajoittuu Suomessa maan eteläosiin.[2]
Litteähukankorento elää useanlaisissa seisovissa ja hitaasti virtaavissa pienissä vesistöissä. Erityisen yleisiä asuinpaikkoja ovat ihmistoiminnasta syntyneet ojat, tuoreet pihalammikot ja sorakuoppien lampareet. Korennot voivat usein vaeltaa etäälle vedestä.[1][2]
Lajin lentoaika Suomessa ajoittuu touko-kesäkuun vaihteesta elokuun alkupuolelle. Päälentoaika on kesäkuun alkupuoliskolta heinäkuun puoleenväliin.[2]
Litteähukankorento parittelee hyvin lyhyesti ilmassa lentäessään.[2]
Litteähukankorento (Libellula depressa) on hukankorentoihin kuuluva sudenkorento, jolla on leveä ja litteä takaruumis.
Libellula depressa
La libellule déprimée, Libellula depressa, est une espèce d'insectes odonates appartenant à la famille des libellulidés.
Très commune en Europe, elle s'étend jusqu'en Asie centrale.
Les adultes, visibles d'avril à mi-septembre, volent très rapidement, se perchent souvent au sommet de la végétation. Les mâles agressifs, chassent les concurrents. Par temps froid, ces libellules peuvent se poser à terre, les ailes étalées à l'horizontale.
Elles fréquentent les cours d'eau lents, les étangs, les mares même artificielles en pleine ville où elles peuvent se reproduire. Elles ont une préférence pour les points d'eau peu profonds, ensoleillés, à la végétation pauvre, souvent elles constituent la première espèce de libellule colonisatrice des milieux neufs.
Libellule déprimée immature
vue de son abdomen déprimé
Adulte accroché à son exuvie
Adulte dépliant ses ailes pour les sécher
Jeune mâle
Une libellule déprimée mâle.
Une autre - ou peut-être la même - libellule déprimée mâle.
Libellule déprimée mâle de dos, dans l'Oxfordshire. Juin 2021.
La même, de face.
La libellule femelle pond ses œufs dans les points d'eau précités. L'éclosion, trois semaines plus tard, donnera des petites larves carnassières qui resteront une année dans leur lieu de naissance.
La libellule fauve (Libellula fulva)
Libellula depressa
La libellule déprimée, Libellula depressa, est une espèce d'insectes odonates appartenant à la famille des libellulidés.
Très commune en Europe, elle s'étend jusqu'en Asie centrale.
La Libellula depressa Linnaeus, 1758), comunemente nota come libellula panciapiatta[1], è un insetto della famiglia Libellulidae (Odonata: Anisoptera). È una delle più comuni libellule europee.
L'adulto è una libellula di grandi dimensioni, con corpo lungo oltre 4 cm e apertura alare di 7–8 cm e livrea caratterizzata dalla vivace pigmentazione dell'addome.
Il capo è mobile, provvisto di grandi occhi composti, quasi congiunti in corrispondenza del vertice, tre ocelli e antenne brevi e sottili. L'apparato boccale è di tipo masticatore.
Il torace è robusto, di colore bruno-rossastro scuro nel maschio, bruno-giallastro nella femmina. Il pronoto è ampio e percorso da un solco longitudinale mediano, ma particolarmente sviluppati sono i tergiti e le pleure del secondo e terzo segmento. Le zampe sono ben sviluppate ma poco funzionali e quelle anteriori sono di tipo raptatorio, adatte ad afferrare la preda in volo. Le ali sono ben sviluppate, trasparenti e ialine, con una pigmentazione estesa, bruno-rossastra, nella zona prossimale, di forma triangolare nelle ali posteriori. Come in tutti gli Odonata, le ali della L. depressa hanno una ricca nervatura. Come in tutti gli Anisoptera, le ali posteriori hanno un maggiore sviluppo rispetto a quelle anteriori, per la regione remigante posteriore e la regione anale più ampie, e in riposo sono tenute aperte e orizzontali. Il margine costale è leggermente incuneato in corrispondenza della confluenza della subcosta e in zona subapicale è evidente lo pterostigma, in contrasto con la trasparenza ialina della membrana.
L'addome è lungo e slargato, affusolato posteriormente, di colore azzurro chiaro nel dorso, nel maschio, giallo miele nella femmina, con una linea longitudinale mediana che percorre il dorso per l'intera lunghezza in entrambi i sessi. L'ovopositore delle femmine è piuttosto breve.
Le larve sono acquatiche e sono attive predatrici di invertebrati acquatici, in particolare larve di ditteri nematoceri. Si sviluppano in due anni e sono in grado di sopravvivere per alcune settimane alla siccità nascondendosi nel fango.
Gli adulti hanno abitudini diurne, sono abili volatori e predano in volo piccoli insetti. Si rinvengono durante l'estate dal mese di maggio fino a luglio-agosto. La deposizione delle uova avviene in acqua ed è di tipo epifitico.
Specie paleartica, è diffusa in tutta l'Europa ad eccezione delle regioni più settentrionali della Scandinavia e della Russia. In Italia è diffusa e comune in tutto il territorio.
L'habitat è rappresentato da spazi aperti o con vegetazione presso i corsi d'acqua.
La Libellula depressa Linnaeus, 1758), comunemente nota come libellula panciapiatta, è un insetto della famiglia Libellulidae (Odonata: Anisoptera). È una delle più comuni libellule europee.
Plokščioji skėtė (lot. Libellula depressa, angl. Broad-bodied Chaser, vok. Plattbauch) – skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys. Pilvelis platus, plokščias, 22-29 mm ilgio. Patinų pilvelio pirmojo segmento apačioje yra išauga. Lervos gyvena stovinčiame ar silpnai tekančiame vandenyje.
Plokščioji skėtė (lot. Libellula depressa, angl. Broad-bodied Chaser, vok. Plattbauch) – skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys. Pilvelis platus, plokščias, 22-29 mm ilgio. Patinų pilvelio pirmojo segmento apačioje yra išauga. Lervos gyvena stovinčiame ar silpnai tekančiame vandenyje.
De platbuik[2] (Libellula depressa) is een insect dat behoort tot de orde libellen (Odonata) en de familie van de korenbouten (Libellulidae).
De platbuik is een pionierssoort en meestal te vinden bij kleine wateren met weinig vegetatie. De volwassen mannetjes van de platbuik zijn blauw van kleur terwijl de vrouwtjes een bruingele kleur hebben.
De voorstadia worden nimfen genoemd en zijn gedrongen en vleugelloos. Zowel de volwassen libel als de nimfen zijn jagers die leven van andere diertjes zoals kleinere vliegende insecten. De libel leeft meestal twee jaar als nimf in het water op de bodem en overwintert hier ook. De volwassen platbuik kan enkele maanden oud worden.
De platbuik komt voor in Europa tot in delen van het Midden-Oosten. De libel ontbreekt in het noorden van Afrika en komt binnen Europa voor van het Middellandse zeegebied tot in zuidelijk Scandinavië. In Groot-Brittannië komt de platbuik alleen in het zuiden van Engeland algemeen voor. In Frankrijk en Duitsland is de libel algemeen, behalve in hoger gelegen gebieden. De platbuik komt in grote delen van België en Nederland algemeen voor, in sommige streken zoals het westen van Vlaanderen is de libel zeldzaam.[2]
Jongere exemplaren zoeken zodra ze het water hebben verlaten bosranden en houtwallen op waar ze op vliegende prooien jagen. De platbuik is soms in grote aantallen te vinden. Zodra de libel geslachtsrijp is wordt een geschikte plek gezocht om zich voort te planten. Aangezien de nimfen in het water leven zoeken de mannetjes en vrouwtjes de waterkant op. De platbuik is een zogenaamde pionierssoort die schrale, ondiepe wateren aandoet als het gaat om het afzetten van de eieren.
De platbuik is vaak een van de eerste soorten bij nieuw aangelegde poelen en plasjes als grindafgravingen en vijvers. De libel zet de eieren bij voorkeur af in wateren waar nog weinig tot geen plantengroei is. Een deel van dergelijke wateren ontwikkelt gedurende enkele jaren een weelderige plantengroei. Omdat de nimf van de libel twee jaar onder water leeft, wordt een libel die uit de larvenhuid kruipt vaak geconfronteerd met een water dat ongeschikt wordt bevonden voor de afzet van de eieren. Veel platbuiken gaan zodra ze het volwassen stadium hebben bereikt dan ook op zoek naar andere wateren om hun eieren af te zetten.
De platbuik is een forse libel die niet zo lang is als sommige andere soorten maar goed opvalt door het duidelijk afgeplatte achterlijf waaraan de naam 'plat'buik te danken is. Dankzij het afgeplatte achterlijf is de platbuik in België en Nederland niet met andere soorten te verwarren. De kleur van het achterlijf, het grootste deel van het lichaam is blauw bij de mannetjes en geel bij de vrouwtjes, zie ook onder achterlijf. Het is een gedrongen libel die door zijn brede en afgeplatte achterlijf en de opvallende basisvlekken op de vleugels goed van andere soorten, zoals de bruine korenbout, te onderscheiden is. De platbuik kan een lichaamslengte bereiken van 39 tot 48 millimeter.[3] De vrouwtjes blijven in de regel iets kleiner dan de mannetjes.
De kop valt duidelijk op door de grote opvallende ogen, de oogkleur van de platbuik is rood. De ogen worden wel facetogen genoemd omdat ze bestaan uit vele kleinere suboogjes, die de ommatidiën worden genoemd. De antennes zijn zeer kort en nauwelijks te zien. De kaken van de platbuik zijn groot en hebben een gekarteld oppervlak. De kaken worden gebruikt om prooidieren te vermalen waarna ze door de gepaarde monddelen in de spijsverteringsopening worden gebracht.
Het borststuk is gewelfd en sterk behaard, de weerszijden van het borststuk zijn zeer licht van kleur. Aan de bovenzijde van het borststuk zijn twee paar vleugels gehecht, de onderzijde draagt drie paar poten.
De spanwijdte van de voorvleugels of vlucht is ongeveer 65 tot 75 mm.[4] De achtervleugels zijn korter en bereiken een lengte van 33 tot 37 mm.[5] De vleugels zijn voorzien van een zwarte vleugeladering, de ruimtes tussen deze aderen worden de vleugelcellen genoemd. De vleugels hebben ieder een donkere vlek aan de vleugelbasis, de vleugeladeren die in de vlek gelegen zijn hebben een gele kleur. De vleugels hebben ook aan iedere voorrand aan het uiteinde een smalle zwarte vleugelcel, dit wordt het pterostigma genoemd. Waarschijnlijk dienen deze pterostigmata om de vleugels tijdens het vliegen meer stabiliteit te geven. Aan de voorrand van de vleugel is een knik aanwezig in de vleugelrand, die gekenmerkt wordt door een vleugelader welke dwars op de vleugelrand staat. Deze knik in de vleugel wordt de nodus genoemd. Aan de vleugelbasis zijn kleine, opvallend wit gekleurde structuren aanwezig, deze structuren zijn bekend als de membranula.
De poten zijn zwart van kleur maar het dijbeen of femur -het eerste zichtbare deel van de bovenzijde bezien- is bruin van kleur. De poten zijn lang en zijn voorzien van borstelige stekels. De poten worden tijdens het vliegen naar voren gehouden en vormen zo een vangkorfje, de stekels vervullen hierbij een rol. In het korfje wordt een buitgemaakt prooidier in vlucht vastgehouden terwijl deze met de kaken worden verkleind.
Het achterlijf is het meest opvallende deel van de libel, het achterlijf is breed en enigszins lancetvormig.[5] De kleur van het achterlijf verandert ook naarmate de libel ouder wordt en verschilt uiteindelijk per sekse. De vrouwtjes en alleen de jonge mannetjes zijn geelbruin van kleur, de zijkanten van het derde tot het zevende lichaamssegment zijn duidelijk lichter tot geel van kleur. De mannetjes krijgen later een blauwe verkleuring op het achterlijf, dit wordt wel berijping genoemd. Oudere vrouwtjes kleuren donkerder en kunnen ook een blauwe kleur krijgen maar wel in mindere mate. Bij de vrouwtjes blijven altijd de gele segmentranden zichtbaar terwijl deze bij mannetjes geheel verkleuren naar blauw.
Zowel bij jonge mannetjes als vrouwtjes zijn in het achterlijf opvallende luchtbellen zichtbaar. Bij oudere mannetjes zijn de luchtbellen door de berijping niet meer te zien.
De vliegtijd van de platbuik loopt van eind april tot begin september, met een piek in de tweede helft van mei en de eerste helft van juni.[3]
De platbuik is net als andere libellen eierleggend en de eieren worden afgezet in het water. Uit de eieren kruipen nimfen die al enigszins op de ouderdieren lijken maar onder water leven. Volwassen insecten hebben vrijwel altijd een nimfstadium doorlopen van twee jaar. De libellen planten zich vervolgens voort waarna de cyclus opnieuw begint.
Mannetjes verdedigen een territorium, ze zijn erg agressief en verjagen zowel andere mannetjes als exemplaren van heel andere libelsoorten. De mannetjes gebruiken vaak een duidelijk boven het maaiveld uit-stekende plaats als uitkijkpost, zoals een rietstengel of een tak.
Als een vrouwtje in het territorium komt zal het mannetje proberen te paren. De paring duurt maar enkele seconden en vindt plaats in de lucht. Het vrouwtje zet de eitjes af op de waterspiegel onder begeleiding van het mannetje.
De eitjes worden in groepjes afgezet in ondiep water, vaak in de buurt van waterplanten als kranswieren. Het ei heeft een vorm die doet denken aan een citroen; ovaal met puntige zijkanten, het ei is donker van kleur. De eieren hebben een gelatineus omhulsel dat opzwelt zodra het in contact komt met water. Dit heeft veel weg van de eieren van kikkers, waarvan het omhulsel van het kikkerdril eenzelfde werking heeft.
De vrouwtjes zetten de eieren al vliegend af, terwijl ze de achterlijfspunt in het water dopen. Het mannetje blijft vaak in de buurt en verjaagt eventuele andere mannetjes.
De eieren komen na twee tot vijf weken uit, waarna de nimf verschijnt. De jonge nimfen bevinden zich vaak op de bodem, de oudere nimfen graven zich in en leven meer in het substraat. De nimf is een jager die alles grijpt wat hij aankan, net als bij andere libellenimfen wordt hierbij het vangmasker gebruikt. De larven zijn kannibalistisch en eten ook kleinere soortgenoten. De ontwikkeling van nimf tot imago duurt meestal twee jaar, onder gunstige omstandigheden kan de nimf zich al na een jaar ontwikkelen. Dat gebeurt alleen als de watertemperatuur hoog is en er genoeg voedsel beschikbaar is. De nimfen zijn vaak bedekt met het substraat maar eenmaal schoongemaakt wordt het platte, ovale lichaam zichtbaar. Ze hebben een duidelijke segmentering en aan het achterlijf zijn vijf uitsteeksels zichtbaar rond de achterlijfspunt.
In vergelijking met andere typisch pionierssoorten is de ontwikkelingsduur van de nimf relatief lang. De nimf van de platbuik is echter zeer bestendig en als de leefomstandigheden tegenzitten is de nimf in staat zich hierop te anticiperen. De nimf kan zich bijvoorbeeld over land naar een ander oppervlaktewater begeven. De nimf kan ongeveer een dag op het droge verblijven en is een van de weinige aquatische insectenlarven die ook op het land kan worden aangetroffen. Bij droogte graaft de nimf zich in in de modder en kan zo een tijdje overleven, uit waarnemingen blijkt dat de nimf in opgedroogde modder tot 53 dagen in leven kan blijven. Nimfen zijn zelfs bestand tegen vorst, als de bodem tijdens hun winterslaap bevriest kunnen ze dit overleven.[3]
De nimfen kennen verschillende stadia, om de zoveel tijd vindt een vervelling plaats waarbij de oude huid wordt afgeworpen en een nieuwe huid tevoorschijn komt. Na iedere vervelling zijn de nimfen groter en hebben meer kenmerken van de volwassen dieren. Als de nimf zich volledig heeft ontwikkeld wordt definitief het water verlaten, de nimf is dan zo'n 25 millimeter lang.[5] De nimf kruipt vaak tegen een plantenstengel waar de metamorfose plaatsvindt. Het uit de laatste nimfenhuid kruipen van de libel wordt ook wel uitsluipen genoemd. De nimf kan zich op enkele meters van het water begeven en er zijn wel nimfen aangetroffen tot op een hoogte van 80 centimeter. De meeste nimfen sluipen uit in april tot juni met een piek in mei.[3]
Libellen hebben geen inactief popstadium zoals een aantal andere insecten, maar kruipen vrijwel direct na het water te hebben verlaten uit de nimfhuid. Deze huid blijft aan het substraat plakken terwijl de libel zich er achterwaarts uitwerkt. Vervolgens pompt de pas uitgekomen libel zijn lichaam op door deze vol te zuigen met lucht. De vleugels zijn in dit stadium op kleine stompjes. Na enige tijd worden ze groter en harder tot ze hun uiteindelijke vorm en kleur verkrijgen. Pas als de vleugels volledig zijn uitgehard kan de jonge libel vliegen. Biologen kunnen door de lege huidjes die achterblijven op waterplanten te bestuderen uitzoeken om welke soort het gaat. De jonge libellen wordt na enkele dagen geslachtsrijp. De platbuik is te zien van april tot eind september, met een piek in juni.[2] De volwassen libellen jagen net als de nimfen op levende prooidieren. In het geval van de volwassen libel betreft het voornamelijk vliegende insecten zoals tweevleugeligen. Belangrijke vijanden van de nimfen zijn roofvissen, de volwassen libellen worden vooral gegeten door vogels.
De platbuik werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven als soort door Carolus Linnaeus in 1758 als Libellula depressa. Veel van de wetenschappelijke namen zijn in de loop der tijd veranderd, maar Libellula depressa wordt nog steeds erkend. De geslachtsnaam Libellula betekent 'libel' en de soortnaam depressa betekent 'afgeplat'.
De platbuik behoort tot de insectenorde libellen (Odonata) waartoe alle libellen en (water)juffers behoren. De platbuik behoort tot de eerste groep -de Anisoptera, en wordt verder tot de familie van de korenbouten (Libellulidae) gerekend. Dit is een groep van typische vertegenwoordigers van de echte libellen. De platbuik wordt verder bij het geslacht Libellula (Korenbouten) ingedeeld.
Er worden twee ondersoorten erkend; Libellula depressa depressa en Libellula depressa taurica. De ondersoorten verschillen in uiterlijk en met name het verspreidingsgebied. Libellula depressa depressa komt voor in het grootste deel van het areaal terwijl Libellula depressa taurica alleen voorkomt in Oekraïne.
De platbuik staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2013.[1]
De platbuik (Libellula depressa) is een insect dat behoort tot de orde libellen (Odonata) en de familie van de korenbouten (Libellulidae).
De platbuik is een pionierssoort en meestal te vinden bij kleine wateren met weinig vegetatie. De volwassen mannetjes van de platbuik zijn blauw van kleur terwijl de vrouwtjes een bruingele kleur hebben.
De voorstadia worden nimfen genoemd en zijn gedrongen en vleugelloos. Zowel de volwassen libel als de nimfen zijn jagers die leven van andere diertjes zoals kleinere vliegende insecten. De libel leeft meestal twee jaar als nimf in het water op de bodem en overwintert hier ook. De volwassen platbuik kan enkele maanden oud worden.
Brei blålibelle (Libellula depressa) er ein utryddingstrua augestikkar som lever i norske vassdrag. Arten er lista på norsk raudliste 2006.
Brei blålibelle (Libellula depressa) er ein utryddingstrua augestikkar som lever i norske vassdrag. Arten er lista på norsk raudliste 2006.
Bred blålibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae).
Bred blålibelle er utbredt i Mellom-Europa og østover i Asia til Det kaspiske hav. Finnes i Danmark, det sørøstlige Sverige, Finland og det sørøstlige Norge rundt «Oslofjorden».
Kjønnene er ulike. Grunnfargen er brun-svart, bakkroppen har gule flekker. Eldre hanner har en lett synlig blåpudring på bakkroppens overside. Hunnens bakkropp er bredere og mer flat enn vanlig.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Basis (nær kroppen) av vingene har mørke, rødorange partier. Vingespennet er mellom 65 og 70 millimeter.
Nymfen lever på bunnen, delvis nedgravd, langs bredden av grunne vegetasjonsfattige vannhull, med leire eller berg.
Eggene legges i vann. Utviklingen tar 1-2 år. Nymfen overvintrer. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.
Flygetiden er mai til ut august.
Bred blålibelle har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller lignende, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Hunnen har bredere bakkropp en normalt.
Larven.
Tegning: William John Lucas (1858-1932)
Bred blålibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Ważka płaskobrzucha, ważka płaska (Libellula depressa) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w Europie. Jest blisko spokrewniona z ważką żółtą (rudą).
Są bardzo sprawnymi i szybkimi lotnikami. Potrafią w ciągu sekundy przelecieć ponad 10 metrów. Ubarwienie ciała samców niebieskie, a samic złoto–żółte, z wiekiem brązowiejące. Ciało krępe i spłaszczone. Długość ciała 48 mm, rozpiętość skrzydeł 80 mm[1]. Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści[2]. Imagines latają od maja do połowy lipca[1].
W literaturze polskiej XVIII i XIX wieku nazywana była ważką spłaszczoną[3].
Pokrewieństwo ważki płaskobrzuchej i ważki żółtej z pozostałymi gatunkami z rodzaju Libellula jest niejasne. Proponowane jest przeniesienie obydwu gatunków do rodzaju Ladona, ale wymagane są dokładniejsze badania[4].
samiec
samica
przeobrażenie
Ważka płaskobrzucha, ważka płaska (Libellula depressa) – gatunek owada z rzędu ważek należący do podrzędu ważek różnoskrzydłych. Występuje w Europie. Jest blisko spokrewniona z ważką żółtą (rudą).
Są bardzo sprawnymi i szybkimi lotnikami. Potrafią w ciągu sekundy przelecieć ponad 10 metrów. Ubarwienie ciała samców niebieskie, a samic złoto–żółte, z wiekiem brązowiejące. Ciało krępe i spłaszczone. Długość ciała 48 mm, rozpiętość skrzydeł 80 mm. Larwy znoszą krótkotrwałe susze zakopując się w wilgotnych warstwach dna lub w zalegających je warstwach liści. Imagines latają od maja do połowy lipca.
W literaturze polskiej XVIII i XIX wieku nazywana była ważką spłaszczoną.
Pokrewieństwo ważki płaskobrzuchej i ważki żółtej z pozostałymi gatunkami z rodzaju Libellula jest niejasne. Proponowane jest przeniesienie obydwu gatunków do rodzaju Ladona, ale wymagane są dokładniejsze badania.
samiec
samica
przeobrażenie
Modri ploščec (znanstveno ime Libellula depressa) je velik raznokrili kačji pastir, ki živi skoraj v vsej Evropi in vzhodno do Srednje Azije.
V dolžino meri med 39 in 48 mm, od tega zadek med 22 in 31 mm, zadnje krilo pa je dolgo med 32 in 38 mm. Žival deluje na videz zelo masivno zaradi izjemno širokega, sploščenega zadka. Sprednji par kril ima na bazi kratka vzdolžna trakova temne barve, zadnji par pa temna trikotnika. Po teh temnih lisah, ki so večje kot pri sorodnih kačjih pastirjih, ga je najzanesljiveje prepoznati. Samice in mladi samci imajo rumenorjav zadek z rumenimi progami ob strani, pri odraslih samcih pa se zadek obarva sivomodro. Pri nekaterih izginejo tudi rumene proge.
Razmnožuje se v stoječih vodah, najraje v manjših plitvih bazenčkih, kot so kali, najti pa ga je mogoče tudi ob manjših kanalih in reguliranih potokih.
Razširjen je po praktično vsej Evropi razen skrajnega severa in vzhodno do Srednje Azije. Ker je močan letalec, je pogosto prvi kačji pastir, ki poseli izpraznjen habitat. Živi tudi po vsej Sloveniji, celo v Julijskih Alpah do 1700 metrov nadmorske višine.
Modri ploščec (znanstveno ime Libellula depressa) je velik raznokrili kačji pastir, ki živi skoraj v vsej Evropi in vzhodno do Srednje Azije.
Bred trollslända (Libellula depressa) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Denna art känns igen på sin ovanligt breda och platta bakkropp, vilken har gett den dess trivialnamn. Till skillnad från hos den breda kärrtrollsländan är bakkroppen hos denna art dessutom mer jämnbred i hela sin längd. Honan har gulbrun grundfärg och gulbrun bakkropp. Unga hanar liknar honan, men från och med könsmognaden blir bakkroppen allt mer blåpudrad, med gula sidofläckar. Vingar är genomskinliga med mörka gulådriga basfläckar och mörkt vingmärke. Vingbredden är mellan 70 och 80 millimeter och bakkroppens längd är 21 till 28 millimeter.
Den breda trollsländan är vitt spridd i Europa, utom i de nordligaste delarna, från Brittiska öarna till Kaspiska havet. I Sverige förekommer den i de sydvästra delarna av landet, från Skåne till Uppland.
Den breda trollsländan återfinns i en mängd olika habitat, allt från små dammar till större sjöar och kanaler. Det är vanligt att parningen sker i luften och efter den lägger honan äggen ensam, fritt i vattnet på en plats med lämplig vattenvegetation. Utvecklingstiden från ägg till imago är ett till två år och flygtiden juni till juli, längre söderut i utbredningsområdet från maj till augusti.
Nymf av bred trollslända.
Bred trollslända på väg att krypa ur larvhuden.
Här har den fullbildade sländan kommit fram.
Wikimedia Commons har media som rör Bred trollslända.
Bred trollslända (Libellula depressa) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.
Geniş cüsseli yusufçuk (Libellula depressa), Libellulidae familyasından bir yusufçuk türü. Geniş bir gövdeye sahip bu yusufçuğun yaklaşık olarak kanat genişliği 70 mm'dir.
Durgun su-gölleri ve gölcüklerin yakınında, çeşitli küçük böceklerle beslenirken görülür. Avrupa'nın kuzey kısmı dışında, Asya'nın doğusu ile güneye-batı Sibirya'da bulunur. Büyük Britanya'da özellikle Güney İngiltere ve Galler'de Mayıs-Ağustos aylarında etkindir.
Dişinin iki sarı çizgili bir karnı, erkeklerin ise soluk mavi karnı vardır. Erkeği soluk mavi karın nedeniyle yakın benzerlik gösteren kara kuyruklu yusufçukla (Orthetrum cancellatum) karıştırılabilir. Hem erkek hem de dişinin koyu kahverengi bir gövdesi, dört kanadın tabanında yer alan üç köşeli yaması vardır.
Uçuşu çok hızlıdır, beslenmek için suyun üstünde gördüğü bir böceğe yukarıdan dalış yaparak onu yakalar, rakip erkek veya başka bir yusufçukla karşılaştığında onunla mücadeleye girer ve alandan uzaklaştırmaya çalışır. Genellikle korunaklı gördükleri güneşli bir yerde beklerler.
Geniş cüsseli yusufçukları yakından izlemek zor olabilir ancak ormanlık bölgelerin yakınlarında gözlenme izni verirler.
Geniş cüsseli yusufçuk (Libellula depressa), Libellulidae familyasından bir yusufçuk türü. Geniş bir gövdeye sahip bu yusufçuğun yaklaşık olarak kanat genişliği 70 mm'dir.
Libellula depressa là một loài chuồn chuồn ngô ở châu Âu và trung bộ châu Á. Nó nổi bật với cái bụng dẹt rất rộng và ở con đực bụng trở nên xanh lục phấn trắng.
L. depressa được tìm thấy ở miền trung và miền nam châu Âu, Trung Á và Trung Đông. Nó có phạm vi mở rộng về phía bắc tới miền nam Scotland, miền Nam Thụy Điển và miền Nam Phần Lan và nó hiện diện trên một số đảo Địa Trung Hải bao gồm cả Corse, Sardegna, Sicilia, Menorca. Phạm vi của nó không mở rộng ra ngoài miền nam châu Âu sang châu Phi. L. depressa được nhìn thấy gần hồ, ao vẫn còn nước, ăn nhiều loại côn trùng nhỏ. Chúng hiện diện ở nơi nắng vừa và nắng nhiều, nơi mà nó thường là loài chuồn chuồn đầu tiên chiếm thuộc địa các môi trường sống mới như ao mới được tạo ra, và ao có thảm thực vật. L. depressa thường được thấy ở xa vùng nước do con trưởng thành di động cao và trải qua một giai đoạn trưởng thành ra khỏi nước sau khi lột xác. Những con trưởng thành cũng di cư.
Thời kỳ bay từ tháng 4 đến tháng 9 nhưng thường được thấy nhất vào tháng 5 và tháng 6. Chúng bay rất nhanh khi chúng lao và bổ nhào trên mặt nước. Chúng có tính chiếm lãnh thổ rất cao và sẽ chiến đấu với con đực nào xâm phạm khu vực của chúng. Khi một con chuồn chuồn cái đi vào lãnh thổ của con đực thì chuồn chuồn đực sẽ bay lên và chộp lấy con cái. Quá trình giao phối diễn ra khi đang bay và cặp chuồn chuồn dính nhau và bay chỉ một thời gian ngắn, thường ít hơn một phút. Cặp chuồn chuồn tách ra và chuồn chuồn cái tìm thấy một vị trí thích hợp để đẻ trứng, thường là một dải nước mở với thảm thực vật ngập nước. Con cái đẻ trứng khi đang bang, chúng lượn trên mặt nước và nhúng mũi bụng vào nước để đẻ trứng. Trứng nở trong 4 hoặc 5 tuần và ấu trùng mất 1-2 năm để phát triển. Ấu trùng sống trong bùn và mảnh vụn ở đáy ao, nằm chôn vùi trong bùn với đầu và đôi mắt nhô ra. Sau khi lột xác, chuồn chuồn trưởng thành di chuyển ra khỏi nước và trải qua một thời kỳ trưởng thành kéo dài từ 10 đến 14 ngày.
Libellula depressa được Carolus Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758 với tên gọi là Libellula depressa. Từ đó, có nhiều tên khoa học đã được đặt tên cho loài này, nhưng Libellula depressa vẫn được công nhận. Chi Libellula có nghĩa là 'Chuồn chuồn' và tên depressa nghĩa là 'phẳng'.
Có 2 phân loài thuộc loai này gồm Libellula depressa depressa và Libellula depressa taurica. Các phân loài khác nhay vê hình dạng va đặc biệt là nơi phân bố. Libellula depressa depressa xuất hiện ở hầu hết các khu vực trong khi nó phân loai Libellula depressa taurica chỉ có ở Ukraina.
Libellula depressa là một loài chuồn chuồn ngô ở châu Âu và trung bộ châu Á. Nó nổi bật với cái bụng dẹt rất rộng và ở con đực bụng trở nên xanh lục phấn trắng.
Libellula depressa
Linnaeus, 1758
Стрекоза плоская[1][2][3][4], или стрекоза плоскобрюхая[5], или плоскобрюх сжатый[6] (лат. Libellula depressa) — вид разнокрылых стрекоз из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae). Распространены в Европе, встречаются на территории России.
Заметно отличается от других видов стрекоз. Длину крыльев имеет 33—37 мм, длину брюшка — 22—28 мм. Брюшко сильно уплощено и расширено. В основании крыла расположено большое тёмно-коричневое пятно, в остальной части мембрана крыла прозрачная (за исключением птеростигмы). Самцов и самок отличают по цвету брюшка: у самцов оно покрыто сизым налётом, а у самок (и очень молодых самцов) медово-коричневого цвета.
Обитает по берегам водоёмов, далеко от воды не улетает, предпочитает водоёмы со стоячей (пруд, болото) или слабо проточной водой. В местах обитания встречаются поодиночке или маленькими группами (3—5 особей). Взрослых особей можно увидеть сидящими на околоводных растениях (камыш) и высматривающими добычу.
Откладывая яйца в воду самка ударяет по её поверхности концом брюшка. Личинки этого вида стрекозы развиваются около 2 лет, обитая во время развития в стоячих или слабо проточных водоёмах с илистым дном.
Хищники, охотятся на более мелких летающих насекомых быстрым нападением с воздуха, для захвата пойманной добычи служат прочные ноги с острыми шипами.
Не может обитать в загрязнённых водоёмах
Контроль за захламлением территории вблизи населённых пунктов, очистка сточных вод. В настоящее время вид занесён в Красные книги ряда регионов России[7], в частности республик Дагестан (категория 3 — редкий вид)[8], Кабардино-Балкария[9], Коми (категория 3 — редкий вид)[10], Чечня[11], а также Костромской (категория 4 — неопределённый по статусу вид)[12] и Новгородской[13] областей.
Самец
Самец
Самка
Стрекоза плоская, или стрекоза плоскобрюхая, или плоскобрюх сжатый (лат. Libellula depressa) — вид разнокрылых стрекоз из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae). Распространены в Европе, встречаются на территории России.
基斑蜻（學名：Libellula depressa）是蜻蛉目蜻科蜻屬下的一種蜻蜓，主要分布於歐洲的英國南部及威爾士，其翅長約為7公分。基斑蜻每年約於五月至八月間最為活躍。
基斑蜻多棲息於平靜的湖邊及池塘邊，並會捕食各種細小的昆蟲，例如蚊、蠅等。基斑蜻腹部扁平寬闊，雌性腹部呈棕色，有兩條黃色斑帶；雄性基斑蜻的腹部則呈淺青色。由於雄性基斑蜻腹部呈青藍色，所以牠亦容易被誤認為粗灰蜻（Orthetrum cancellatum）。所有基斑蜻的四張翅膀都呈三角形，翅紋為深棕色。
基斑蜻擁有高速的飛行能力，當基斑蜻要在水面上尋找獵物，或者雄性基斑蜻間要進行互相競爭，又或與其他蜻蜓發生衝突時，牠們均會作出快速的俯衝及猛攻。基斑蜻行動迅捷，屬於頗難接觸的蜻蛉品種，但牠們傾向於晴天時棲息於木林之間，因此只要在木林中加以追蹤，便能較易觀察到牠們的行為。
雄性基斑蜻
正在休息的基斑蜻
雌性基斑蜻
基斑蜻
_immature_male.jpg)
.JPG)
_male_dorsal_side.jpg)
_male_head_on.jpg)
.jpg)
