Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Los branquiópodos (Branchiopoda, del griegu branchia, "branquia" y pous, "pie") son una clase de crustáceos qu'inclúi especies de tamañu pequeñu a medianu, que la so carauterística principal son los apéndices posteriores a la rexón cefálica en forma de llámina; cada unu estremar en distintos lóbulos y tien una pequeña llámina branquial na so parte esterna. Atópase-yos sobremanera en agua duce, sicasí tamién esisten especies d'agua salao. Conócense unes 900 especies actuales.[1]
Una carauterística bien particular de munchos branquiópodos, ye la de nadar col envés escontra baxo, esto ye, col cuerpu invertíu. Adicionalmente empleguen los apéndices, moviéndolos de tras alantre, pa unviar una corriente d'agua que contién les partícules microscópiques de les que s'alimenta'l animal escontra la boca.
El desenvolvimientu empecipiar con una bárabu naupliu, llegando a la forma adulta al traviés de dellos cambeos. Sicasí nel grupu de los cladóceros el desenvolvimientu ye direutu.
Los anostráceos escarecen de cascu y tienen el cuerpu allargáu colos segmentu bien marcaos y un gran númberu de pates. Los güeyos son pedunculaos. La cola escarez d'apéndices. Como una gran cantidá de branquiópodos, los anostráceos viven en pequeñes llamargues. Al desovar, los güevos queden na folla del fondu. Si da'l casu de que la llamarga ensúguese, los güevos entren n'estáu suspendíu (criptobiosis), y revitalícense en cuanto l'agua fluya de nuevu. Delles especies amás de güevos pueden reproducise direutamente por aciu nauplios ensin pasar por fase de güevu, cuando les condiciones son afeches.
Un anostráceo bien particular ye Artemia salina, que vive n'agua salobre, y ye capaz d'aguantar niveles de concentración de sales tan altes que nun son afeches pa nengún otru ser. La so coloración ye acoloratada por cuenta de que tienen hemoglobina. El llargor de los apéndices d'estos branquiópodos ta direutamente rellacionada cola salín del mediu en que viven. Adicionalmente son partenogenéticos polo que ye posible atopar nuna sola llamarga solamente individuos de sexu femenín; sicasí, la reproducción sexual ye preferible a la partenogenética.
Los notostráceos son fáciles d'estremar porque lleven un gran cascu dorsal que protexe la parte anterior del cuerpu la cual ye bien segmentada. La parte posterior ta constituyida por dos llargos filamentos con forma d'antena. Pueden llegar a tener más de 60 pares de pates y los güeyos tán direutamente sobre'l cascu.
Los notostráceos viven en llamargues pequeñes lo cual convertir en plaga naquelles rexones onde la economía basar en cultivos como'l arroz, que riquen d'abondosa agua, yá que ente otres coses alimentar coles partes tienres de les plantes (tamién comen detritus y animales).
Igual a como asocede colos anostráceos, los güevos sobreviven al desecamiento, y nesti estáu de llatencia, puede asoceder que sían tresportaos por otros animales a grandes distancies, polo qu'una especie de notostráceos puede cubrir rexones bien grandes. Otra carauterística que comparten colos anostráceos ye la partenogénesis.
Los concostráceos caracterizar por tener el cuerpu protexíu por un cascu bivalvu (dos conches xuníes por una membrana que dexa cierta articulación). Esti escudu fai-yos asemeyase enforma a les amasueles, coles cualos comparten la carauterística de llinies concéntriques en cada concha.
L'articulación de les conches dexa, que cuando los músculos tán relaxaos, remanezan les pates y les antenes, que usa pa remover l'agua y llevar l'alimentu a la boca. En casu d'un ataque, los músculos abductores contráense y les valva ciérrense. Les demás carauterístiques de los concostráceos son similares a les de los branquiópodos enriba descritos.
Anguaño considérase un grupu parafilético y foi biforcáu nos subordees Laevicaudata, Spinicaudata y Cyclestherida.[2]
Los cladóceros son con muncho el más numberosu de los subgrupos de branquiópodos. Sicasí, el tamañu xeneral de los animales incluyíos nesti subgrupu ye enforma menor qu'el de los trés anteriores. Son conocíos col nome xenéricu de "pulgues d'agua", entá cuando inclúi animales d'aspeutu y carauterístiques distintes.
Tán protexíos por un cascu bivalvu similar al de los concostráceos, qu'ábrese pa dexar movilidá al animal. Tienen un solu güeyu que correspuende a dos güeyos fundíos. Tienen dos antenes formaes por dos cañes con caúna con abondosos pelos plumosos que son usaos pol animal pa movese. El nome común de pulgues d'agua alude al so sistema de meyora, a saltos. A diferencia de los otros branquiópodos, los cladóceros tienen un amenorgáu númberu de pates qu'en munchos casos nun supera los cuatro pares.
La gran mayoría de les pulgues d'agua son práuticamente tresparentes. Ye fácil atopales en llamargues, estanques y llagos y munches vegaes aclimatar nel mar. Estos animales son increíblemente prolíficos, y gracies a la partenogénesis, ye posible que la proxenie d'una sola fema pueda llegar a la respetable cifra de 10.000 millones[ensin referencies] de renuevos nun periodu de 60 díes, si les condiciones son favorables. Asina mesmu son alimentu pa ensame de predadores como peces y otros animales mayores. Como tolos demás grupos de branquiópodos, los güevos pueden sobrevivir bastante tiempu desecados o n'iviernos crudos.
Dalgunes de les especies de cladóceros son les que conformen el plancton de los llagos, y tienen adaptaciones que-yos dexen llexar fácilmente. Miríadas d'exemplares formen lo que se conoz como mantos llacustres de plancton. Estos cladóceros tienen cascos bien amenorgaos y llargos apéndices p'aumentar la área de sustentación.
Anque muncho menos abondosos que los d'agua duce, tamién esisten cladóceros marinos, que formen parte del mesozooplancton.
Los branquiópodos (Branchiopoda, del griegu branchia, "branquia" y pous, "pie") son una clase de crustáceos qu'inclúi especies de tamañu pequeñu a medianu, que la so carauterística principal son los apéndices posteriores a la rexón cefálica en forma de llámina; cada unu estremar en distintos lóbulos y tien una pequeña llámina branquial na so parte esterna. Atópase-yos sobremanera en agua duce, sicasí tamién esisten especies d'agua salao. Conócense unes 900 especies actuales.
Una carauterística bien particular de munchos branquiópodos, ye la de nadar col envés escontra baxo, esto ye, col cuerpu invertíu. Adicionalmente empleguen los apéndices, moviéndolos de tras alantre, pa unviar una corriente d'agua que contién les partícules microscópiques de les que s'alimenta'l animal escontra la boca.
El desenvolvimientu empecipiar con una bárabu naupliu, llegando a la forma adulta al traviés de dellos cambeos. Sicasí nel grupu de los cladóceros el desenvolvimientu ye direutu.
Ayaqqəlsəməlilər (lat. Branchiopoda) — Buğumayaqlılar tipinin xərçəngkimilər yarımtipinə aid sinif.
1500-ə yaxın növü qeydə alınıb.
Seqmentlərinin sayı dəyişkən olan ən ibtidai xərçəngkimilərdir. Başı döş seqmentlərinə bitişmir, faset və nauplial gözləri olur. Döş ayaqcıqları yarpaqşəkilli, zəif xitinləşmişdir, tənəffüs, hərəkət və qidanı ağıza yönəltməyə xidmət edir. Aydın şəkildə buğumlara bölünməmiş ayaqlar qəlsəmə çıxıntıları ilə təhciz olunmuşdur. Qarıncığın qurtaracağında yaxşı inkişaf etmiş çəngəl vardır. Qısqacsız mandibullar rudimentar vəziyyətdə nəzərə çarpır. Əksər növlərinin bədəni ikitaylı çanaqla və ya bel qalxanı ilə təchiz olunmuşdur[1].
Ayaqqəlsəməlilər (lat. Branchiopoda) — Buğumayaqlılar tipinin xərçəngkimilər yarımtipinə aid sinif.
1500-ə yaxın növü qeydə alınıb.
Els branquiòpodes (Branchiopoda) són una classe de crustacis fonamentalment d'aigua dolça amb una forma semblant a una gamba petita. Es tracta d'un grup bastant heterogeni amb unes 900 espècies descrites i algunes són conegudes perquè s'han comercialitzat com aliment per aquaris, com són exemplars dels gèneres Artemia i Daphnia.
Els branquiòpodes, malgrat la similitud fonètica, no s'haurien de confondre amb els braquiòpodes.
Són animals de mida petita a mitjana, i la seva principal característica són els apèndixs posteriors a la regió cefàlica que tenen forma de làmina, i que es divideixen en diferents lòbuls, amb una petita làmina branquial en la seva part més externa. Són principalment d'aigua dolça, però també existeixen algunes espècies en aigües marines.
Una característica molt particular de molts branquiòpodes és la de nedar amb el dors cap a baix, és a dir, amb el cos invertit. També fan servir els apèndixs movent-los d'enrere cap endavant, per provocar un corrent d'aigua cap a la boca, corrent que conté les partícules microscòpiques que són el seu aliment.
En la major part dels branquiòpodes el desenvolupament s'inicia amb una larva naupli, arribant a la forma adulta a través de diversos canvis. Tanmateix en el grup dels cladòcers el desenvolupament és directe. Tenen sexes separats i poden alternar la reproducció sexual amb la reproducció partenogenètica, un tipus de reproducció en la qual només intervenen les femelles.
La classe dels branquiòpodes es divideix en dues subclasses i tres ordres:[1]
En classificacions anteriors el superordre Diplostraca estava format per dos ordres, Conchostraca i Cladocera. Segons dades més recents, aquesta taxonomia sembla en part artificial, com a mínim en el seu estat present, i alguns dels seus membres tenen un origen parafilètic dins del Diplostraca. Per aquesta raó, l'ordre Conchostraca ja no s'utilitza i els Cladocera es consideren un subordre dins l'ordre Diplostraca.
Els branquiòpodes (Branchiopoda) són una classe de crustacis fonamentalment d'aigua dolça amb una forma semblant a una gamba petita. Es tracta d'un grup bastant heterogeni amb unes 900 espècies descrites i algunes són conegudes perquè s'han comercialitzat com aliment per aquaris, com són exemplars dels gèneres Artemia i Daphnia.
Els branquiòpodes, malgrat la similitud fonètica, no s'haurien de confondre amb els braquiòpodes.
Lupenonožci (Branchiopoda) či také žábronožci je rozmanitá třída korýšů, která z velké části zahrnuje sladkovodní druhy menších rozměrů s množstvím opakujících se tělních článků a lupenitými končetinami. Bylo popsáno asi 900 druhů[1] a zřejmě se jedná o monofyletickou skupinu,[2] která by dokonce mohla představovat sesterskou skupinu ke všem ostatním korýšům.[3]
Lupenonožci se dělí podle jednoho ze systém na dvě podtřídy:[3]
Lupenonožci (Branchiopoda) či také žábronožci je rozmanitá třída korýšů, která z velké části zahrnuje sladkovodní druhy menších rozměrů s množstvím opakujících se tělních článků a lupenitými končetinami. Bylo popsáno asi 900 druhů a zřejmě se jedná o monofyletickou skupinu, která by dokonce mohla představovat sesterskou skupinu ke všem ostatním korýšům.
Die Kiemenfußkrebse (Branchiopoda, vgl. aber die ähnlich geschriebenen, nicht verwandten Brachiopoda) sind eine Klasse der Krebse. Sie umfassen die Kiemenfüßer (Anostraca), die Rückenschaler (Notostraca) und die Krallenschwänze (Onychura oder Diplostraca). Oft werden die größeren Vertreter, im Wesentlichen alle mit Ausnahme der Wasserflöhe (Cladocera) als „Großbranchiopoden“ oder auch „Urzeitkrebse“ zusammengefasst. Diese umfassen neben den Kiemenfüßern und den Rückenschalern die früher als „Conchostraca“ zusammengefassten Gruppen. Die Diplostraca (unter Einschluss der Wasserflöhe) und die Rückenschaler, also alle Kiemenfußkrebse außer den Kiemenfüßern, bilden die Gruppe der Blattfußkrebse oder Phyllopoda.
Die Kiemenfußkrebse sind typische Süßwasserbewohner, die sich ursprünglich aus marinen Vorfahren entwickelt haben. Aus dem Erdaltertum (Paläozoikum) sind zahlreiche Fossilien mariner Vertreter überliefert. Sekundär sind wenige Arten ins Meer zurückgekehrt. Rezente Formen, mit Ausnahme der artenreichen Gruppe der Wasserflöhe, also die „Großbranchiopoden“, haben vor allem in Relikt- und Extrembiotopen überlebt (z. B. temporäre stehende Gewässer, Binnensalzseen).
Argumente für eine Monophylie der Kiemenfußkrebse sind ihre amöbenähnlichen Spermien, der durch beborstete Rumpfextremitäten gebildete Filterapparat zur Nahrungsaufnahme sowie der Bau ihrer Nauplius-Larven.
Die Rumpfextremitäten der Branchiopoda sind ursprünglich zweiästige Blattbeine, die für die Untergruppe der Phyllopoda namensgebend sind, aber auch bei anderen Krebsen wie zum Beispiel den Leptostraca vorkommen. Sie haben ursprünglich drei Funktionen. Die Atmung übernehmen die an der äußeren Beinbasis befindlichen Kiemen (Epipoditen). Die Nahrungsaufnahme geschieht zunächst mithilfe des Filterapparats, der durch die langborstigen Blattbeine am Rumpf gebildet wird. Benachbarte Blattbeine bilden sukzessive temporäre Saugkammern. Der entstehende Wasserstrom treibt Nahrungspartikel aus dem Medium in die Borstenkämme der Blattbeine. Im Anschluss leiten weitere an der inneren Beinbasis befindliche Borsten die herausgefilterten Nahrungspartikel in einer ventralen Nahrungsrinne zum Mund. Die Fortbewegung geschieht durch metachronen Beinschlag und ist mit der beschriebenen filtrierenden Nahrungsaufnahme kombiniert. Die Beine können besonders bei miniaturisierten Formen sekundär abgewandelt sein.
Die Nauplius-Larve der Kiemenfußkrebse besitzt ungegliederte erste Antennen. An den Borsten der zweiten Antennen befindet sich eine Gelenkzone. Die Mandibeln sind einästig. Das Labrum ist verlängert.
Das System der Kiemenfußkrebse (Branchiopoda) ist mit seinen Teilgruppen im Folgenden dargestellt.
Kiemenfußkrebse (Branchiopoda)Kiemenfüßer (Anostraca)
Rückenschaler (Notostraca)
Haplopoda (=Leptodora kindti)
Argumente für ein Monophylum Phyllopoda bestehend aus Rückenschalern (Notostraca) und Krallenschwänzen (Onychura) sind die Einlagerung der Komplexaugen in eine Tasche der Kopfkapsel (Internalisierung) sowie das 4-becherige Naupliusauge (bei den anderen Krebsen sind es nur drei).
Argumente für eine Monophylie der Krallenschwänze (Onychura) sind der sekundäre körperumhüllende Carapax, die Reduktion des primären Carapax zu einem Kopfschild sowie die Krallennatur der Schwanzgabel (Furca).
Zur Begründung eines Monophylums "Conchostraca" innerhalb der Krallenschwänze Onychura bestehend aus Laevicaudata und Spinicaudata fehlen Apomorphien. Bisher anerkannte Merkmale haben sich als konvergent herausgestellt.
Weiterhin gehört die Art Cyclestheria hislopii nicht zu den Spinicaudata, sondern bildet mit den Cladocera ein Monophylum. Dafür spricht als Apomorphie der jahreszyklische Wechsel von parthenogenetischen und bisexuellen Generationen, welcher in beiden Taxa vorkommt.
Argumente für ein Monophylum Phyllopoda bestehend aus Rückenschalern (Notostraca) und Krallenschwänzen (Onychura) sind die Einlagerung der Komplexaugen in eine Tasche der Kopfkapsel (Internalisierung) sowie das 4-becherige Naupliusauge (bei den anderen Krebsen sind es nur drei).
Argumente für eine Monophylie der Krallenschwänze (Onychura) sind der sekundäre körperumhüllende Carapax, die Reduktion des primären Carapax zu einem Kopfschild sowie die Krallennatur der Schwanzgabel (Furca).
Zur Begründung eines Monophylums "Conchostraca" innerhalb der Krallenschwänze Onychura bestehend aus Laevicaudata und Spinicaudata fehlen Apomorphien. Bisher anerkannte Merkmale haben sich als konvergent herausgestellt.
Weiterhin gehört die Art Cyclestheria hislopii nicht zu den Spinicaudata, sondern bildet mit den Cladocera ein Monophylum. Dafür spricht als Apomorphie der jahreszyklische Wechsel von parthenogenetischen und bisexuellen Generationen, welcher in beiden Taxa vorkommt.
Brachiopoda ya iku kelas saka anggota Avertebrata kang kagolong ning jinis filum Arthropoda, subfilum Crustacea.[1] Awaké Brachiopoda bening (tembus cahya). Ciliké nganti 0,25 dietung karo antenané. Brachipoda urip dadi plangton zooplankton ning laut lan ning banyu tawar. Tuladhané Daphnia sp. lan Artemia sp. [2]
|author-link1=
(pitulung) |author-link1=
(pitulung) Brachiopoda ya iku kelas saka anggota Avertebrata kang kagolong ning jinis filum Arthropoda, subfilum Crustacea. Awaké Brachiopoda bening (tembus cahya). Ciliké nganti 0,25 dietung karo antenané. Brachipoda urip dadi plangton zooplankton ning laut lan ning banyu tawar. Tuladhané Daphnia sp. lan Artemia sp.
De kiewpuuetige (Letien: Branchiopoda) vörmen 'n middelgroeate klas aan krabechtige, mit rónjelómme viefhóngerdj saorte. Hie-ónger vallen ónger anger de watervluue enne pekelkrieëfkes.
Kiewpuuetige bezitten e variabel aantaal aan segmenten en aanhingsele oppe thorax ('t bórsstök). 't Achterlief (abdomen) is meistes vrie van aanhingselen en 't telson bezitj vriewaal ummer e paar caudaal vertakkinge.
De ieëste en twieëdje maxille zeen döks gereduceerdj en maxillipede zeen ummer aafwaezig. De res vanne aanhingsele zeen óngedifferentieerdje blaadechtige puuetjes. Sómmige bereike 'n lingdje van tieën centimaeter, mer 't euverdeil blief väöl klènder. De aanhingsele drage fijn böstelkes, wpmit voordeilkes 't water oet waere gefilterdj. Väöl saorte bezitte de roeaj bloodkluuerstof hemoglobien en vertuuene 'n raos verkluuering.
Häör meneer van veurtbewaeging kan ritmisch of vleujendj zeen bie gebroek vanne poeataanhingsele, mer ouch sjoekkerig, veural bie watervluue die häör twieëdje antenpaar broeke. Sómmige saorte kónnen oetdruueging euverlaeve.
Binne de klas kump döks óngeslechtelike veurtplantjing veur. De vruikes zètte mieëder lègkselen aaf van eder hóngerdjtaal aan eier.
Bieëster oet dees klas kómme weltwied veur in zeutwater, mer ouch in brak- of zaltwater zeen ze te vinje.
De kiewpuuetige (Letien: Branchiopoda) vörmen 'n middelgroeate klas aan krabechtige, mit rónjelómme viefhóngerdj saorte. Hie-ónger vallen ónger anger de watervluue enne pekelkrieëfkes.
Бакалоор буттуулар (лат. Branchiopoda) – өтө жөнөкөй түзүлүштөгү рак сымалдар классчасы. Кембрий мезгилинен бери белгилүү. Башы көкүрөк сегменттери менен бирикпейт. Фасеттүү көзү бар. Жалбыракка окшош буттары сүзүүгө, дем алууга жана азыктанууга жардам берет. 740ка жакын түрү бар. Көбүнчө тузсуз сууларда кезигет. Деңизде сейрек учурайт. Бакалоор буттуулар жана жалбырак буттуулар деген 2 түркүмгө ажыратылат.
Жаброноги (науч. Branchiopoda) — група на примитивни и првенствено слатководни ракови. Постојат преку 900 познати видови. Неколку од нив се добро познати, вклучувајќи ја Artemia и Daphnia, бидејќи и двете се одгледуваат како аквариумска храна или се користат во научни цели. Иако името Branchiopoda е слично по звучност и пишување на Brachiopoda (раменоноги), овие две групи на животни не треба да се мешаат.
Во постарите класификации, надредот Diplostraca се состоел од двата реда − Conchostraca и Cladocera. Меѓутоа, според поновите истражувања, овие редови би можеле да се вештачки, бидејќи некои од нивните членови имаат парафилетско потекло во рамките на Diplostraca. Поради ова, редот Conchostraca повеќе не е во употреба.
Иако неколку видови на водни болви се адаптирале за живот во море, овие ракови се претежно слатководни. Најстариот познат вид (фосил) е стар 500 милиони години и се нарекува Rehbachiella kinnekullensis. За бесчерупкарите (Anostraca) исто така се смета дека се едни од најпримитивните членови на оваа класа. Заедничка карактеристика за жаброногите е вентралната хранителна бразда, која се користи за суспензија и филтерно исхранување. Струењето на водата во оваа бразда, кое има респираторна и нутритивна улога кај повеќето видови, се предизвикува со треперењето на неколку пара неспецијализирани екстремитети. Ова се смета за најпримитивниот начин на живот помеѓу раковите.
Својствена одлика за жаброногите е присуството на зарамнети листовидни стомачни телесни додатоци (екстремитети) за кои се прикачени жабрите (оттука името). Овие додатоци имаат и влакненца за филтрирање на храната од водата, а кај некои групи се користат при пливањето. Меѓутоа, кај многу жаброноги ракови, пропулзијата низ водата доаѓа од долгиот втор пар на антени.[1]
Бројот на градните сегменти варира од вид до вид.
Градбата на репродуктивниот, нервниот и циркулаторниот систем е примитивна во споредба со другите ракови. Некои жаброноги поседуваат мала количина на хемоглобин во својата крв, но ова зависи од количината на кислород во водата, така што респираторниот пигмент исчезнува кога животното е сместено во добро оксигенирана вода, а се враќа во стоечка вода. Срцето е цевчесто или вреќесто, додека аортата е единствениот крвен сад. Крвта циркулира слободно низ телото. Азотните екскрети се излачуваат преку магзиларните жлезди.
Речиси сите жаброноги се слободноживеачки, иако постојат и неколку ектопаразитски видови.
Женката ги носи со себе своите јајца некое време по оплодувањето, и тоа обично под карапаксот или во торбичка која потекнува од матката. Јајцата се изведуваат во малечки верзии на возрасната единка, без слободноживеачки ларвен стадиум. Некои видови се делумно или целосно партеногенетски.
Жаброноги (науч. Branchiopoda) — група на примитивни и првенствено слатководни ракови. Постојат преку 900 познати видови. Неколку од нив се добро познати, вклучувајќи ја Artemia и Daphnia, бидејќи и двете се одгледуваат како аквариумска храна или се користат во научни цели. Иако името Branchiopoda е слично по звучност и пишување на Brachiopoda (раменоноги), овие две групи на животни не треба да се мешаат.
Во постарите класификации, надредот Diplostraca се состоел од двата реда − Conchostraca и Cladocera. Меѓутоа, според поновите истражувања, овие редови би можеле да се вештачки, бидејќи некои од нивните членови имаат парафилетско потекло во рамките на Diplostraca. Поради ова, редот Conchostraca повеќе не е во употреба.
Иако неколку видови на водни болви се адаптирале за живот во море, овие ракови се претежно слатководни. Најстариот познат вид (фосил) е стар 500 милиони години и се нарекува Rehbachiella kinnekullensis. За бесчерупкарите (Anostraca) исто така се смета дека се едни од најпримитивните членови на оваа класа. Заедничка карактеристика за жаброногите е вентралната хранителна бразда, која се користи за суспензија и филтерно исхранување. Струењето на водата во оваа бразда, кое има респираторна и нутритивна улога кај повеќето видови, се предизвикува со треперењето на неколку пара неспецијализирани екстремитети. Ова се смета за најпримитивниот начин на живот помеѓу раковите.
क्लोमपाद (Branchiopoda) संधिपाद प्राणी समुदाय की क्रस्टेशिआ (Crastacea) श्रेणी की एक उपश्रेणी। इस उपश्रेणी के प्राणियों का शरीर वर्म से ढका रहता है। विभिन्न क्लोमपादों के वर्म की रचना में बड़ी भिन्नता होती है, किंतु उन सभी के पाद, जो किसी किसी में बहुसंख्यक होते हैं, चिपटे और मीनपक्ष (Fin) अथवा गलफड़ (gill) सदृश होते हैं। इसीलिए इस श्रेणी का नाम क्लोमपाद अथवा 'गलफड़ पाद' पड़ा हैं।
यद्यपि खोलकी प्राणियों की भाँति इनके प्रचलित नाम नहीं हैं, तथापि प्राकृतिक इतिहास के अनेक लेखकों ने इस उपश्रेणी के अनेक जीवों का नामकरण फ़ेयरी श्रिंप (Fairy Shrimp), अथवा परी चिंगट, बाल-मंडूक (Tadpole) चिंगट, क्लाम (Clam) चिंगट तथा जल पिस्सू (वाटर फ्ली, Water flea) इत्यादि किया है। प्राय: सभी क्लोमपाद प्राणी मधुरजलीय होते हैं और सभी अलैंगिक जनन के लिये उल्लेखनीय हैं। इनके अंडों की एक विशेषता यह है कि ये शीघ्र सूखते नहीं और शुष्कावस्था में भी दीर्घकाल तक जीवित रह सकते हैं। अतएव शुष्क प्रदेशों के जलकुंडों में भी ये बड़ी संख्या में उपलब्ध होते हैं।
इस उपश्रेणी के अंतर्गत चार मुख्य वर्ग हैं :
(क) ऐनॉस्ट्राका (Anostraca),
(ख) नोटॉस्ट्राका (Notostraca),
(ग) कॉनकॉस्ट्राका (Conchostraca) तथा
(घ) क्लाडॉसरा (Cladocera)।
यद्यपि इन चारों वर्गों के प्राणियों की रचना एक दूसरे से बहुत भिन्न होती है तथापि इनके खंड (Segments) धड़ तथा शाखाएँ समान होती हैं।
इस वर्ग का प्रतिनिधि परी चिंगट अथवा फ़ेयरी श्रिंप है। यह पोखरे, तालाब और बरसाती गड्ढे में मिलता है। यह लगभग एक इंच लंबा, पारदर्शक और द्रुम तथा शाखाओं पर लाल होता है। कृमि की भाँति संपूर्ण शरीर खंडों में बँटा होता है। सिर के पीछे प्रथम ग्यारह खंडों में से प्रत्येक में गलफड़ सदृश युग्म शाखाएँ होती है। किंतु पश्च खंडों में अधिक शाखाएँ नहीं होती, केवल दो में विभाजित होकर पूँछ बन जाती है। सिरवाले भाग में दो चलायमान डंठलों पर काली एवं बड़ी बड़ी दो आँखें होती है और सामने दो पतले संस्पर्शक होते हैं। मादा के तलभाग में, शाखाओं के अंतिम जोड़े के ठीक पीछे, अंडे ढोने के लिए एक बड़ी थैली होती है। नर के सिरवाले भाग में एक जोड़ा आलिंगक (Claspers) होते हैं। प्रत्येक आलिंगक हाथ सदृश बना होता हैं, जिसमें झिल्लीदार अँगुलियाँ होती है। ये मादा का आलिंगन करने के काम आती है।
परी चिंगट प्राय: पीठ के बल तैरता है। तैरते समय पैर विशेष रीति और क्रम से चलते हैं। यह तैरनेवाले सूक्ष्म जंतुओं का भोजन करता है। भोजन पैर द्वारा उत्पन्न जलधारा के साथ पीछे से आगे की ओर मुख में पह़ुँच जाता हैं।
अनेक क्लेमपादों की भाँति परी चिंगट भी छोटे छोटे जलाशयों में, जिनके ग्रीष्म ऋतु में सूखने की संभावना रहती है, पाए जाते हैं। जलाश्य सूखने पर अंडे कीचड़ में सुप्तावस्था में पड़े रहते हैं और वर्षा होने पर क्रियाशील होकर विकसित होने लगते हैं। डिंभ (larva) तीन बार त्वचाविसर्जन करता है। इसके फलस्वरूप शरीर लंबा और खंडयुक्त होता चलता है तथा शाखाएँ विकसित होने लगती है। अंतिम त्वचा विसर्जन के बाद डिंभ वयस्क में बदल जाता है। (चित्र १)
परी चिंगट की भाँति एक और चिंगट होता है जिसे खारे जल का चिंगट (Brine shrimp) कहते हैं। यह ऐसे खारे जल में मिलता हैं जिसमें अन्य जीवों का जीना कठिन होता हैं। यह परी चिंगट से आधा और हल्के लाल रंग का होता है। यह इतनी संख्या में पाया जाता है कि जल लाल रक्तमय दिखाई पड़ता है। खारे जल के चिंगट की एक विशेषता यह है कि कहीं कहीं मादाएँ ही पाई जाती हैं और उनमें अलैंगिक जनन होता है।
इस वर्ग के प्राणियों की पीठ चौड़ी ढाल अथवा वर्म से ढकी रहती है। वर्म घोड़े के पादचिह्न के आकार का होता है जिसके अग्रभाग के मध्य में एक जोड़ा अर्द्धचंद्राकार आँखें होती है। शरीर के खंडों की संख्या बहुत अधिक होती हैं और युग्म पत्राकार शाखाओं की संख्या और भी अधिक होती है। शरीर के अंतिम छोर पर परी चिंगट की भाँति द्विशाखीय पूँछ पर चाबुकनुमा अवयव होते हैं। इस वर्ग में नर विरले ही होते हैं। इनकी संतानोत्पत्ति अलैंगिक रीति से होती हैं। एपस (Apus) इस वर्ग का मुख्य गण है जो दो अथवा तीन इंच लंबा होता है (चित्र २)।
इनमें वर्म सीपी की भाँति द्विपाटिक खोली होती हैं। क्लाम चिंगट का संपूर्ण शरीर और शाखाएँ खोली से ढकी होती है। शंबुक की भाँति कपाटों पर एक केंद्रीभूत होकर वृद्धि के स्तर होते हैं। युग्म नेत्र डंठन विहीन तथा एक दूसरे में समाहित होते हैं।
इस वर्ग के सदस्य जलपिस्सू (Water-flea) कहलाते हैं और सभी स्थानों के गड्डों और पोखरों में पाए जाते हैं। ये सभी सूक्ष्म होते हैं और केवल सूक्ष्मदर्शी द्वारा ही इनका अध्ययन किया जा सकता हैं। कॉनकॉस्ट्राका की भाँति इनका वर्म द्विपाटिक खोल होता है, जिसका भीतर से सिर भाग, जिसमें एक जोड़ा द्विशाखीय संस्पर्शक लगे होते हैं, आगे की ओर निकला होता हैं। संस्पर्शकों द्वारा पीछे की ओर बार बार थपेड़े देकर यह विचित्र उछाल के साथ तैरता है। इसी कारण इसका नाम जलपिस्सू पड़ा है। शरीर पारदर्शक होने के कारण इसकी अंत:रचना का अध्ययन जीवित अवस्था में सूक्ष्मदर्शी द्वारा किया जा सकता है। पाँच या छह जोड़ी शाखाओं की गति के कारणा इसके शरीर के मध्यतलीय भाग में जल की एक धारा भोजन कुल्या (Food groove) में प्रवाहित होती है। इस जलधारा के साथ आया हुआ अपना विशेष प्रकार का भोजन यह अपने पंखदार शुंडों द्वारा छानकर ग्रहण कर लेता है।
सिर के अग्रभाग मेंकेवल एक बड़ी आँख होती है। पीठ के समीप हृदय की धड़कन देखी जा सकती है। इसके ठीक पीछे शरीर और खोल के बीच एक स्थान होता है जो मादा में अंडे सेने की थैली का काम करता है और प्राय: अनेक विकसित अंडों से भरा रहता है। वर्ष के अधिकांश भाग में नर नहीं पाए जाते। अतएव मादा ऐसे अंडे देती है जिनका विकास बिना गर्भाधान के होता हैं, किंतु वर्ष की किसी विशेष ऋतु में नर के प्रकट होने पर मादा ऐसे अंडे देती है जिनके विकास के लिये गर्भाधान की आवश्यकता होती है। ये अंडे मोटी खोल के भीतर बंद होते है और जब खोल का विसर्जन हो जाता है तब उनपर रक्षात्मक आवरण बन जाता है। वह कुछ दिनों तक निष्क्रिय पड़े रहते हैं। सूखने पर भी इन्हें कोई हानि नहीं पहुँचती। इस अवस्था में चिड़ियों के पंख में फँसकर अथवा हवा के साथ उड़कर वे एक जलाशय से दूसरे में भी पहुँच जाते हैं। अन्य क्लोमपादों की भाँति क्लॉडॉसरा में नियमत: डिंभावस्था नहीं होती और बच्चा छोटे पैमाने के वयस्क जैसा ही अंडे के बाहर निकलता है। जलपिस्सू की कुछ जातियों की लंबाई एक इंच के सौवे भाग से भी कम होती है। अतएव यह विद्यमान खोलकियों में सबसे छोटो होता है।
क्लोमपाद (Branchiopoda) संधिपाद प्राणी समुदाय की क्रस्टेशिआ (Crastacea) श्रेणी की एक उपश्रेणी। इस उपश्रेणी के प्राणियों का शरीर वर्म से ढका रहता है। विभिन्न क्लोमपादों के वर्म की रचना में बड़ी भिन्नता होती है, किंतु उन सभी के पाद, जो किसी किसी में बहुसंख्यक होते हैं, चिपटे और मीनपक्ष (Fin) अथवा गलफड़ (gill) सदृश होते हैं। इसीलिए इस श्रेणी का नाम क्लोमपाद अथवा 'गलफड़ पाद' पड़ा हैं।
यद्यपि खोलकी प्राणियों की भाँति इनके प्रचलित नाम नहीं हैं, तथापि प्राकृतिक इतिहास के अनेक लेखकों ने इस उपश्रेणी के अनेक जीवों का नामकरण फ़ेयरी श्रिंप (Fairy Shrimp), अथवा परी चिंगट, बाल-मंडूक (Tadpole) चिंगट, क्लाम (Clam) चिंगट तथा जल पिस्सू (वाटर फ्ली, Water flea) इत्यादि किया है। प्राय: सभी क्लोमपाद प्राणी मधुरजलीय होते हैं और सभी अलैंगिक जनन के लिये उल्लेखनीय हैं। इनके अंडों की एक विशेषता यह है कि ये शीघ्र सूखते नहीं और शुष्कावस्था में भी दीर्घकाल तक जीवित रह सकते हैं। अतएव शुष्क प्रदेशों के जलकुंडों में भी ये बड़ी संख्या में उपलब्ध होते हैं।
Branchiopoda is a class of crustaceans. It comprises fairy shrimp, clam shrimp, Diplostraca (or Cladocera), Notostraca and the Devonian Lepidocaris. They are mostly small, freshwater animals that feed on plankton and detritus.
Members of the Branchiopoda are unified by the presence of gills on many of the animals' appendages, including some of the mouthparts. This is also responsible for the name of the group[1] (from the Ancient Greek: βράγχια, gills, akin to βρόγχος, windpipe; Greek: πούς, foot).[2] They generally possess compound eyes and a carapace, which may be a shell of two valves enclosing the trunk (as in most Cladocera), broad and shallow (as in the Notostraca), or entirely absent (as in the Anostraca).[3] In the groups where the carapace prevents the use of the trunk limbs for swimming (Cladocera, clam shrimp and the extinct Lipostraca), the antennae are used for locomotion, as they are in the nauplius.[3] Male fairy shrimp have an enlarged pair of antennae with which they grasp the female during mating, while the bottom-feeding Notostraca, the antennae are reduced to vestiges.[3] The trunk limbs are beaten in a metachronal rhythm, causing a flow of water along the midline of the animal, from which it derives oxygen, food and, in the case of the Anostraca and Notostraca, movement.[3]
Among the branchiopods, only some cladocerans are marine; all the other groups are found in continental fresh water, including temporary pools and in salt lakes.[4] Most branchiopodans eat floating detritus or plankton, which they take using the setae on their appendages.[3]
In early taxonomic treatments, the current members of the Branchiopoda were all placed in a single genus, Monoculus.[5] The taxon Branchiopoda was erected by Pierre André Latreille in 1817, initially at the rank of order.[6]
The current upper-level classification of Branchiopoda, according to the World Register of Marine Species (2021), is as follows:[7]
Class Branchiopoda Latreille, 1817
In addition, the extinct genus Lepidocaris is generally placed in Branchiopoda.
The fairy shrimp of the order Anostraca are usually 6–25 mm (0.24–0.98 in) long (exceptionally up to 170 mm or 6.7 in).[8] Most species have 20 body segments, bearing 11 pairs of leaf-like phyllopodia (swimming legs), and the body lacks a carapace.[9] They live in vernal pools and hypersaline lakes across the world, including pools in deserts, in ice-covered mountain lakes and in Antarctica. They swim "upside-down" and feed by filtering organic particles from the water or by scraping algae from surfaces.[8] They are an important food for many birds and fish, and are cultured and harvested for use as fish food.[5] There are 300 species spread across 8 families.[10]
Lipostraca contains a single extinct Early Devonian species, Lepidocaris rhyniensis,[11] which is the most abundant animal in the Rhynie chert deposits.[12] It resembles modern Anostraca, to which it is probably closely related, although its relationships to other orders remain unclear.[13] The body is 3 mm (0.12 in) long, with 23 body segments and 19 pairs of appendages, but no carapace.[14] It occurred chiefly among charophytes, probably in alkaline temporary pools.[15]
The order Notostraca comprises the single family Triopsidae, containing the tadpole shrimp or shield shrimp.[16] The two genera, Triops and Lepidurus, are considered living fossils, having not changed significantly in outward form since the Triassic.[10] They have a broad, flat carapace, which conceals the head and bears a single pair of compound eyes.[8] The abdomen is long, appears to be segmented and bears numerous pairs of flattened legs.[8] The telson is flanked by a pair of long, thin caudal rami.[3] Phenotypic plasticity within taxa makes species-level identification difficult, and is further compounded by variation in the mode of reproduction.[10][17] The evidence of phenotypic plasticity of Arctic tadpole shrimp (Lepidurus arcticus, Notostraca) has been observed in Svalbard.[18] Notostracans are the largest branchiopodans and are omnivores living on the bottom of temporary pools, ponds[18] and shallow lakes.[8]
Clam shrimp are bivalved animals which have lived since at least the Devonian. The three groups are not believed to form a clade. They have 10–32 trunk segments, decreasing in size from front to back, and each bears a pair of legs which also carry gills. A strong muscle can close the two halves of the shell together.
These four orders make up a group of small crustaceans commonly called water fleas. Around 620 species have been recognised so far, with many more undescribed.[19] They are ubiquitous in inland aquatic habitats, but rare in the oceans.[8] Most are 0.2–6.0 mm (0.01–0.24 in) long, with a down-turned head, and a carapace covering the apparently unsegmented thorax and abdomen.[20] There is a single median compound eye.[8] Most species show cyclical parthenogenesis, where asexual reproduction is occasionally supplemented by sexual reproduction, which produces resting eggs that allow the species to survive harsh conditions and disperse to distant habitats.[21] In the water bodies of the world, a lot of Cladocera are non-native species, many of which pose a great threat to aquatic ecosystems.[22]
The fossil record of branchiopods extends back at least into the Upper Cambrian and possibly further. The group is thought to be monophyletic, with the Anostraca having been the first group to branch off.[23] It is thought that the group evolved in the seas, but was forced into temporary pools and hypersaline lakes by the evolution of bony fishes.[8] Although they were previously considered the sister group to the remaining crustaceans, it is now widely accepted that crustaceans form a paraphyletic group, and Branchiopoda are thought to be sister to a clade comprising Xenocarida (Remipedia and Cephalocarida) and Hexapoda (insects and their relatives).[24][25]
Branchiopoda is a class of crustaceans. It comprises fairy shrimp, clam shrimp, Diplostraca (or Cladocera), Notostraca and the Devonian Lepidocaris. They are mostly small, freshwater animals that feed on plankton and detritus.
Brankiopodoj aŭ Branchiopoda estas klaso de krustuloj. Ĝi enhavas salikoketojn Anostraca, Conchostraca, Notostraca, akvopulojn Cladocera, kaj la devonia Lepidocaris. Ili estas ĉefe malgrandaj animaloj de nesala akvo kiuj manĝas planktonon kaj restaĵojn.
Membroj de Brankiopodoj estas unuigitaj per la esto de brankoj de multaj el la membroj de la animaloj, kiaj kelkaj el la buŝopartoj. Tio estas ankaŭ respondeca pri la nomo de la grupo[1] (el la greke branchia, brankoj, simila al la bronchos, traĥeo; greke pous, piedo).[2] Ili ĝenerale posedas komponitajn okulojn kaj karapacon, kiu povas esti konko de du valvoj kiu enhavas la trunkon (kiel ĉe plej Cladocera), larĝa kaj neprofunda (kiel ĉe Notostraca), aŭ entute foresta (kiel ĉe Anostraca).[3] En la grupoj kie la karapaco malhelpas ke la uzado de la trunkaj membroj utilu al naĝado (Cladocera, hokosalikokoj kaj la formortinta Lipostraca), la antenoj estas uzataj por moviĝo, ĉar ili estas en la nauplius nome de larvoj de Kopepodoj.[3] Masklaj fesalikokoj havas longan paron de antenoj per kiuj ili retenas la inon dum pariĝado, dum ĉe la fundomanĝantoj Notostraca, la antenoj estas limigitaj al vestiĝoj.[3] La trunkomembroj estas agititaj laŭ ondeca ritmo, kio okazigas fluon de akvo laŭlonge de la meza linio de la animalo, el kiu derivas oksigeno, manĝo kaj, en la okazo de Anostraca kaj Notostraca, moviĝo.[3]
Brankiopodoj aŭ Branchiopoda estas klaso de krustuloj. Ĝi enhavas salikoketojn Anostraca, Conchostraca, Notostraca, akvopulojn Cladocera, kaj la devonia Lepidocaris. Ili estas ĉefe malgrandaj animaloj de nesala akvo kiuj manĝas planktonon kaj restaĵojn.
Los branquiópodos (Branchiopoda, del griego branchia, "branquia" y pous, "pie") son una clase de crustáceos que incluye especies de tamaño pequeño a mediano, cuya característica principal son los apéndices posteriores a la región cefálica en forma de lámina o filopodio; cada uno de ellos se divide en diferentes lóbulos, tiene una pequeña lámina branquial en su parte externa y una parte interna con setas filtradoras. Se les encuentra sobre todo en cuerpos temporales de agua dulce, salobre y también existen especies de agua salada. Se conocen unas 1200 especies actuales.[1]
Una característica muy particular de muchos branquiópodos, es la de nadar con el dorso hacia abajo, es decir, con el cuerpo invertido. Adicionalmente emplean los apéndices, moviéndolos de atrás hacia adelante, para enviar hacia la boca una corriente de agua que contiene las partículas microscópicas de las que se alimenta el animal.
El desarrollo se inicia con una larva nauplio, llegando a la forma adulta a través de varios cambios. Sin embargo en el grupo de los cladóceros el desarrollo es directo.
Los anostracos carecen de caparazón y tienen el cuerpo alargado con los segmentos muy marcados y un gran número de patas. Los ojos son pedunculados. La cola carece de apéndices. Como la gran mayoría de los branquiópodos, los anostrácos viven en pequeñas charcas. Al desovar, los huevos quedan en el lodo del fondo. Si se da el caso de que la charca se seque, los huevos entran en estado suspendido (criptobiosis), y se revitalizan en cuanto el agua fluya de nuevo. Algunas especies además de huevos se pueden reproducir directamente mediante larvas nauplios, cuando las condiciones ambientales son adecuadas.
Un anostraco muy particular es Artemia salina, que vive en aguas salobres, y es capaz de resistir niveles de concentración de sales tan altas que no son adecuadas para ningún otro ser. Su coloración es rojiza debido a que poseen hemoglobina. La longitud de los apéndices de estos branquiópodos está directamente relacionada con la salinidad del medio en que viven. Adicionalmente son partenogenéticos por lo que es posible encontrar en una sola charca solamente individuos de sexo femenino; sin embargo, la reproducción sexual es preferible a la partenogenética.
Los notostracos son fáciles de distinguir porque llevan un gran caparazón dorsal que protege la región anterior del cuerpo la cual es muy segmentada. La región posterior carece de apéndices y posee dos ramas caudales con forma de antena. Pueden llegar a tener más de 60 pares de patas y los ojos están debajo del caparazón.
Los notostracos viven en charcas pequeñas lo cual los convierte en plaga en aquellas regiones en donde la economía se basa en cultivos como el arroz, que requieren de abundante agua, ya que entre otras cosas se alimentan con las partes tiernas de las plantas (también comen detritus y animales).
Igual a como ocurre con los anostráceos, los huevos sobreviven al desecamiento, y en este estado de latencia, puede ocurrir que sean transportados por otros animales a grandes distancias, por lo que una especie de notostráceos puede distribuirse en regiones muy grandes. Otra característica que comparten con los anostráceos es la partenogénesis.
Los concostracos se caracterizan por tener el cuerpo protegido por un caparazón bivalvo (dos conchas unidas por una membrana que permite cierta articulación). Este escudo les hace asemejarse mucho a las almejas, con las cuales comparten la característica de presentar líneas concéntricas en cada concha.
La articulación de las conchas permite, que cuando los músculos están relajados, emerjan las patas y las antenas, las cuales usan para nadar, remover el agua y llevar el alimento a la boca. En caso de un ataque, los músculos abductores se contraen y las valvas se cierran. Las demás características de los concostráceos son similares a las de los branquiópodos.
Actualmente se considera un grupo parafilético y ha sido escindido en los subordenes Laevicaudata, Spinicaudata y Cyclestherida.[2]
Los cladóceros son el más numeroso de los grupos de branquiópodos. Sin embargo, el tamaño general de los animales incluidos en este subgrupo es mucho menor que el de los tres anteriores. Son conocidos con el nombre genérico de "pulgas de agua", aun cuando incluye animales de aspecto y características diferentes.
Están protegidos por un caparazón bivalvo similar al de los concostráceos, el cual se abre para permitir movilidad al animal. Poseen un solo ojo que corresponde a dos ojos fusionados. Tienen dos antenas formadas por dos ramas, cada una con abundantes setas que son usadas para moverse. El nombre común de pulgas de agua alude a su sistema de avance, a saltos. A diferencia de los otros branquiópodos, los cladóceros poseen un reducido número de patas que en muchos casos no supera los cuatro pares.
La gran mayoría de las pulgas de agua son prácticamente transparentes. Es fácil encontrarlas en charcas, estanques y lagos y muchas veces se aclimatan en el mar. Estos animales son muy prolíficos, y gracias a la partenogénesis, es posible que la progenie de una sola hembra pueda llegar a 10 000 millones[cita requerida] de vástagos en un período de 60 días, si las condiciones son favorables. Así mismo son alimento para una multitud de predadores como peces y otros animales mayores. Como todos los demás grupos de branquiópodos, los huevos pueden sobrevivir bastante tiempo desecados o en inviernos crudos.
Algunas de las especies de cladóceros son las que conforman el plancton de los lagos, y tienen adaptaciones que les permiten flotar fácilmente. Miríadas de ejemplares forman lo que se conoce como mantos lacustres de plancton. Estos cladóceros tienen caparazones muy reducidos y largos apéndices para aumentar el área de sustentación. El fenómeno de poder aumentar y disminuir el tamaño del caparazón es denominado ciclomorfosis.[3]
Aunque mucho menos abundantes que los de agua dulce, también existen cladóceros marinos, que forman parte del mesozooplancton.
Los branquiópodos (Branchiopoda, del griego branchia, "branquia" y pous, "pie") son una clase de crustáceos que incluye especies de tamaño pequeño a mediano, cuya característica principal son los apéndices posteriores a la región cefálica en forma de lámina o filopodio; cada uno de ellos se divide en diferentes lóbulos, tiene una pequeña lámina branquial en su parte externa y una parte interna con setas filtradoras. Se les encuentra sobre todo en cuerpos temporales de agua dulce, salobre y también existen especies de agua salada. Se conocen unas 1200 especies actuales.
Una característica muy particular de muchos branquiópodos, es la de nadar con el dorso hacia abajo, es decir, con el cuerpo invertido. Adicionalmente emplean los apéndices, moviéndolos de atrás hacia adelante, para enviar hacia la boca una corriente de agua que contiene las partículas microscópicas de las que se alimenta el animal.
El desarrollo se inicia con una larva nauplio, llegando a la forma adulta a través de varios cambios. Sin embargo en el grupo de los cladóceros el desarrollo es directo.
Lõpusjalgsed (Branchiopoda) on primitiivsete vähkide klass, mille enamik rühmi on mageveelised. Lõpusjalgseid on teada umbes 900 liiki[viide?].
Sellesse klassi kuuluvad teiste seas vesikirp (Daphnia), kes on esindatud ka enamikus Eesti siseveekogudes.
Lõpusjalgsete ladinakeelne teaduslik nimi Branchiopoda võib segi minna käsijalgsete hõimkonna teadusliku nimega Brachiopoda.
Traditsiooniliselt käsitleti Diplostraca rühma ülemseltsina ning sellesse kuulus kaks seltsi: kodavähilised (Conchostraca) ja vesikirbulised (Cladocera). Kuna uuemate andmete järgi on rühm kodavähilised parafüleetiline, siis tänapäeval seda enam ei kasutata.
† = väljasurnud
Lõpusjalgsed (Branchiopoda) on primitiivsete vähkide klass, mille enamik rühmi on mageveelised. Lõpusjalgseid on teada umbes 900 liiki[viide?].
Sellesse klassi kuuluvad teiste seas vesikirp (Daphnia), kes on esindatud ka enamikus Eesti siseveekogudes.
Lõpusjalgsete ladinakeelne teaduslik nimi Branchiopoda võib segi minna käsijalgsete hõimkonna teadusliku nimega Brachiopoda.
Branchipoda ur-gezan bizi diren krustazeo klase bat da. Izkira txiki baten itxura dute. Talde nahiko heterogenea da eta 900 bat espezie deskribatu izan dira. Batzuk ezagunak dira akuarioetarako jaki gisa saltzen direlako, adibidez Artemia eta Daphnia.
Euren ezaugarri nagusia aurrealdean dituzten apendize batzuk kdira, buruaren aldean, xafla itxurarekin. Horietako bakoitza lobulu ezberdinetan banatzen da eta xafla brankial bat dute kanpoaldean.
Ez da izen antzekoa duen Brachiopodarekin nahastu behar.
Branchipoda ur-gezan bizi diren krustazeo klase bat da. Izkira txiki baten itxura dute. Talde nahiko heterogenea da eta 900 bat espezie deskribatu izan dira. Batzuk ezagunak dira akuarioetarako jaki gisa saltzen direlako, adibidez Artemia eta Daphnia.
Euren ezaugarri nagusia aurrealdean dituzten apendize batzuk kdira, buruaren aldean, xafla itxurarekin. Horietako bakoitza lobulu ezberdinetan banatzen da eta xafla brankial bat dute kanpoaldean.
Ez da izen antzekoa duen Brachiopodarekin nahastu behar.
Kidusjalkaiset (Branchiopoda) ovat alkeellisten, yleensä katkarapuja muistuttavien, makean veden äyriäisten luokka. Maailmanlaajuisesti tunnetaan yli 900 lajia. Muutamat ovat tunnettuja, kuten Artemia (jota myydään akvaarioihin meriapinan nimellä) sekä Daphnia, jota myös pidetään akvaarioissa muiden eläinten ruokana tai lemmikkinä itsessään. Vesikirput (Cladocera) kuuluvat kidusjalkaisiin. Branchiopodaa ei pidä sekoittaa Brachiopodaan, lonkerojalkaisten pääjaksoon.
Aiemmin käytettiin kuorikidusjalkaisten lahkoa Conchostraca, mutta siitä on uuden tiedon valossa luovuttu.
Pienimmät kidusjalkaiset ovat alle neljännesmillimetrin pituisia. Suurin on lehtijalkaisiin kuuluva Branchinecta gigas, joka voi kasvaa 10 cm pitkäksi.[1]
Vaikka muutamat lajit ovatkin sopeutuneet merielämään, elävät kidusjalkaiset yleensä ottaen makeassa vedessä. Kidusjalkaisetn fossiileita tunnetaan devonikaudelta asti. Vanhin tunnettu laji on 500 miljoonaa vuotta vanha fossiili Rehbachiella kinnekullensis. Yleensä kidusjalkaisilla on vatsan puolella ura, jonka läpi se kuljettaa vettä erikoistumattomilla jaloillaan hengittääkseen ja kerätäkseen ruokaa. Tämän ajatellaan olevan vanha, erittäin alkuperäinen elintapa äyriäisten keskuudessa.
Kidusjalkaiset luultavasti kehittyivät meressä, mutta vain makeaan veteen siirtyneet lajit säilyivät. Se, että ne ovat erikoistuneet elämään tilapäisissä lammissa ja lätäköissä sekä ympäristöissä, jotka ovat muille eläimille kelpaamattomia, kuten suolajärvissä, viittaa siihen, että kidusjalkaiset ovat ehkä hakeutuneet näihin ympäristöihin, koska eivät ole pystyneet kilpailemaan muiden eläinten kanssa alkuperäisissä elinympäristöissään. Tämä johti lyhyisiin sukupolviin ja pieneen kokoon.
Suurten kidusjalkaisten ajatellaan olevan primitiivisimpiä ja monet niistä eivät kykene elämään vesissä, joissa on kaloja tai muita kehittyneempiä petoja, sillä ne ovat liian hitaita ja haavoittuvaisia. Jotkut lajit ovat kehittäneet keinoja selvitä petojen ympäröimänäkin.
Pienet kidusjalkaiset, lähinnä vesikirput, ovat kehittyneet zooplanktoniksi, eivätkä kalojen täyttämät vedet ole niille ongelma. Niiden puolustuskeino on valtaisa lukumäärä ja nopea lisääntyminen.
Leptodora, pieni kidusjalkainen, käyttää läpinäkyvää ruumistaan suojakeinona. Se on niin läpinäkyvä että sen varjon sanotaan olevan helpommin havaittavissa kuin itse eläimen.
Kuorikidusjalkaisilla on simpukankuorta muistuttava kuori ja ne ovat usein pohjamutaan kaivautuneena tilapäisissä lammikoissa. Ne ovat niin hyvin sopeutuneita tähän elämäntapaan, että ne voivat saavuttaa aikuisuuden muutamassa päivässä sopivissa olosuhteissa. Ne pystyvät lisääntymään sekä sukupuolisesti, hermafrodiittisesti että partenogeneettisesti.
Kidusjalkaiset (Branchiopoda) ovat alkeellisten, yleensä katkarapuja muistuttavien, makean veden äyriäisten luokka. Maailmanlaajuisesti tunnetaan yli 900 lajia. Muutamat ovat tunnettuja, kuten Artemia (jota myydään akvaarioihin meriapinan nimellä) sekä Daphnia, jota myös pidetään akvaarioissa muiden eläinten ruokana tai lemmikkinä itsessään. Vesikirput (Cladocera) kuuluvat kidusjalkaisiin. Branchiopodaa ei pidä sekoittaa Brachiopodaan, lonkerojalkaisten pääjaksoon.
Aiemmin käytettiin kuorikidusjalkaisten lahkoa Conchostraca, mutta siitä on uuden tiedon valossa luovuttu.
Pienimmät kidusjalkaiset ovat alle neljännesmillimetrin pituisia. Suurin on lehtijalkaisiin kuuluva Branchinecta gigas, joka voi kasvaa 10 cm pitkäksi.
Branchiopoda
Les Branchiopodes (Branchiopoda) sont une classe de crustacés.
Ce sont des animaux vivant en eau douce ou dans des milieux à salinité variable. Certains sont adaptés aux milieux temporaires et présentent des formes de résistance à l'état d'œufs enkistés. La plupart sont benthiques, mais il existe des espèces pélagiques qui nagent à l'aide de leurs antennes.
Certaines espèces de ce groupe sont célèbres chez les biologistes et les aquariophiles, notamment les Triops ou l'artémie.
Selon World Register of Marine Species (10 novembre 2015)[2] :
Branchiopoda
Les Branchiopodes (Branchiopoda) sont une classe de crustacés.
Ce sont des animaux vivant en eau douce ou dans des milieux à salinité variable. Certains sont adaptés aux milieux temporaires et présentent des formes de résistance à l'état d'œufs enkistés. La plupart sont benthiques, mais il existe des espèces pélagiques qui nagent à l'aide de leurs antennes.
Certaines espèces de ce groupe sont célèbres chez les biologistes et les aquariophiles, notamment les Triops ou l'artémie.
Rang crústach uisciúil a fhaightear den chuid is mó in uiscí intíre, ó fhionnuisce go dtí uisce an-salannda, agus ó am go chéile sa bhfarraige. Feidhmíonn na géaga ar an gcabhail, atá cosúil le duilleoga, mar ghaireas chun bia a bhailiú is mar gheolbhaigh. Timpeall 820 speiceas ar eolas, agus cuimsíonn siad ribí róibéis torbáin, ribí róibéis siógacha, ribí róibéis brealláin, is dreancaidí uisce.
A dos branquiópodos[2] (Branchiopoda) é unha clase de crustáceos. Ente eles están as artemias, os tríops, os antes chamados concostracos, as dafnias e o grupo do Devoniano dos Lepidocaris. Son principalmente animais pequenos, a maioría de auga doce, que se alimentan de plancto e detritos.
Os branquiópodos teñen a característica común de presentar branquias en moitos dos apéndices do animal, incluíndo algunhas das pezas bucais. Disto procede o nome do grupo[3] (branquiópodos=branquias nas patas).[4] Xeralmente posúen ollos compostos e un cacho, que pode ser unha cuncha de dúas valvas que encerran o tronco (como en moitos cladóceros), ou ser ancho e pouco profundo (como nos notostracos), ou enteiramente ausente (como nos anostracos).[5] Nos grupos nos que o cacho impide o uso das patas do tronco para nadar (os cladóceros e concostracos e os extintos lipostracos), usan as antenas para a locomoción, como na larva nauplius.[5] Os machos dos anostracos teñen un par de antenas agrandadas co cal agarran as femias durante o apareamento, mentres que nos notostracos, que se alimentan no fondo, as antenas están reducidas a un tamaño vestixial.[5] As patas do tronco baten cun ritmo metacrónico, causando un fluxo de auga ao longo da liña media do animal, do cal extraen oxíxeno, obeñen comida e, no caso dos Anostraca e Notostraca, serven para o movemento.[5]
Os únicos branquiópodos mariños son os cladóceros; todos os demais grupos son de augas continentais doces, incluíndo pozas temporais e lagos salgados.[6] A maioría dos branquiópodos comen detritos flotantes ou plancto, que capturan usando as sedas dos seus apéndices.[5]
Nos tratamentos taxonómicos iniciais, os membros actuais dos Branchiopoda situábanse todos nun só xénero, Monoculus. O taxon Branchiopoda foi creado por Pierre André Latreille en 1817, inicialmente coa categoría taxonómica de orde.[7]
Os Anostraca miden xeralmente de 6 a 25 mm de longo (excepcionalmente ata 170 mm.[8] A maioría das especies teñen 20 segmentos corporais, que levan 11 pares de filopodios con forma de folla (patas nadadoras), e o corpo carece de cacho.[9] Viven en pozas temporais ou vernais e lagos hipersalinos de todo o mundo, incluíndo pozas que se forman nos desertos, en lagos de montaña cubertos de xeo e na Antártida. Nadan "cabeza abaixo" e aliméntanse por filtración de partículas orgánicas da auga ou raspando algas pegadas a superficies.[8] Son un importante alimento para moitas aves e peixes, e son cultivados e colleitados para usalos como comida para peixes.[10] Hai 300 especies distribuídas en 8 familias.[11] Un exemplo son as artemias.
Os Lipostraca conteñen unha soa especie, Lepidocaris rhyniensis, fósil,[12] que é o animal máis abundante nos depósitos de sílex de Rhynie, Escocia.[13] Lembran os modernos Anostraca, cos cales están probablemente moi relacionados, aínda que as súas relacións con outras ordes non están claras.[14] O corpo ten unha lonxitude de 3 mm, con 23 segmentos corporais e 19 pares de apéndices, pero sen cacho.[15] Os fósiles aparecen principalmente entre carófitas, probablemente no que eran pozas temporais alcalinas.[16]
A orde Notostraca comprende a única familia dos Triopsidae.[17] Os dous xéneros da familia, Triops e Lepidurus, están considerados fósiles viventes, e non cambiaron significativamente desde o Triásico.[11] Teñen un cacho plano e ancho, que oculta a cabeza e leva un par de ollos compostos.[8] O abdome é longo, parece estar segmentado e leva numerosos pares de patas aplanadas.[8] O telson está flanqueado por un par de ramas (rami) caudais delgadas e longas.[5] A plasticidade fenotípica dentro do taxon fai que sexa difícil a identificación a nivel de especie, e ademais presenta variacións no modo de reprodución.[11] Os notostracos son os branquiópodos de maior tamaño e son omnívoros que viven no fondo de pozas temporais e lagos pouco fondos.[8]
Os que antes se chamaban concostracos (que despois foron divididos en tres grupos) son animais bivalvos que levan vivindo na Terra polo menos desde o Devoniano. Crese hoxe que os tres grupos non forman un clado. Teñen de 10 a 32 segmentos no tronco, que diminúen en tamaño da parte frontal á posterior, e cada un leva un par de patas, que tamén levan branquias. Un músculo forte pode pechar as dúas metades en que se divide a súa cuncha.
Os Cladocera son unha orde de pequenos crustáceos normalmente chamados pulgas de auga ou dafnias. Recoñecéronse polo momento unhas 620 especies, e hai moitas máis aínda non descritas.[18] Viven en todos os hábitats acuáticos continentais, pero son raros nos océanos.[8] A maioría miden de 0,2 a 6,0 mm de longo, cunha cabeza dobrada cara atrás, e un cacho que cobre os seus abdome e tórax aparentemente insegmentados.[19] Teñen un só ollo composto en posición media.[8] A maioría das especies presentan partenoxénese ciclica, na que a reprodución asexual é ocasionalmente suplementada pola reprodución sexual, que produce ovos de resistencia que permiten que a especie sobreviva a duras condición e se disperse a hábitats distantes.[20]
O rexistro fósil dos branquiópodos remóntase polo menos ao Cámbrico superior e posiblemente máis atrás. O grupo crese que é monofilético, e os Anostraca son o primeiro grupo que se ramificou.[21] Crese que o grupo evolucionou no mar, pero foi forzado a vivir en pozas temporais e lagos hipersalinos pola evolución dos peixes óseos.[8] Aínda que eran previamente considerados un grupo irmán do resto dos crustáceos, agora acéptase xeralizadamente que os crustáceos forman un grupo parafilético, e que os Branchiopoda son irmáns dun clado que comprende os Xenocarida (Remipedia e Cephalocarida) e Hexapoda (insectos e os seus parentes).[22][23] Actualmente clasifícanse nos seguintes grupos:
A dos branquiópodos (Branchiopoda) é unha clase de crustáceos. Ente eles están as artemias, os tríops, os antes chamados concostracos, as dafnias e o grupo do Devoniano dos Lepidocaris. Son principalmente animais pequenos, a maioría de auga doce, que se alimentan de plancto e detritos.
Škrgonošci (lat. Branchiopoda) razred rakova, obuhvača uglavnom malene slatkovodne rakove koji se hrane planktonom i detritusom. Podijeljeni su na tri podrazreda.[1]
Škrgonošci (lat. Branchiopoda) razred rakova, obuhvača uglavnom malene slatkovodne rakove koji se hrane planktonom i detritusom. Podijeljeni su na tri podrazreda.
Branchiopoda adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Arthropoda, subfilum Crustacea.[1] Tubuh Branchiopoda transparan (tembus cahaya). Ukuran tubuhnya 0,25 dengan antenanya. Branchiopoda hidup sebagai zooplankton di laut dan di air tawar. Contohnya Daphnia sp. dan Artemia sp.[2]
|author-link1=
(bantuan) |author-link1=
(bantuan)Pemeliharaan CS1: Banyak nama: authors list (link) Branchiopoda adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Arthropoda, subfilum Crustacea. Tubuh Branchiopoda transparan (tembus cahaya). Ukuran tubuhnya 0,25 dengan antenanya. Branchiopoda hidup sebagai zooplankton di laut dan di air tawar. Contohnya Daphnia sp. dan Artemia sp.
Branchiopoda è una classe di crostacei primitivi e per lo più di acqua dolce, assomiglianti ai gamberi. Ci sono più di 900 specie di Branchiopodi conosciute al mondo. Tra le più conosciute troviamo l'Artemia salina (gamberi d'acqua salmastra, chiamati da alcuni Scimmie di Mare), e la Daphnia, entrambe allevate come cibo per acquari. I Branchiopodi non vanno confusi con i Brachiopodi.
Sebbene sia un gruppo monofiletico[1], la grande diversità dei branchipodi rende difficile trovare un carattere fisico comune a tutte le specie. Nelle vecchie classificazioni, il superordine Diplostraca era formato dai due ordini Conchostraca e Cladocera. Stando alle ultime ricerche, questi ordini potrebbero essere artificiosi, poiché alcuni dei loro membri hanno delle origini in comune con i Diplostraca. Per questa ragione l'ordine Conchostraca non viene più usato.
Sebbene poche specie di pulci acquatiche si sono adattate ad una vita acquatica, questi crostacei vivono principalmente nell'acqua fresca. La specie più antica conosciuta è il fossile del Cambriano superiore svedese (500 milioni di anni fa) chiamato Rehbachiella kinnekullensis. Il gruppo Anostraca viene considerato il gruppo di crostacei più basale, valutando che si sia separato dal ramo principale prima degli altri. La sottoclasse Sarsostraca è stata infatti creata per includere Anostraca ed fossili del Cambriano come l'ordine Lipostraca e il genus Rehbachiella. Questi reperti fossili indicano che Branchipoda è verosimilmente il gruppo di crostacei più antico, apparsi ancor prima dei cefalocaridi che datano del Carbonifero[2].
I Branchiopodi in generale possiedono delle appendici toraciche, utili per la funzione locomotoria, respiratoria e filtratrice del cibo. Gli arti toracici hanno espansioni fogliformi che funzionano come branchie, per respirare e, in alcune specie, anche per mangiare.
Probabilmente in origine vivevano in ogni tipo di ambiente acquatico, ma sono sopravvissuti solo quelli migrati in acque più fresche. Si adattano specialmente in pozze d'acqua ed in acque che sono in condizioni troppo estreme per la vita di altre specie (come nei laghi salati), ciò indica che possono, in antichità, aver sfruttato questi posti come rifugio, perché non capaci di competere o di scappare da specie più evolute in altri habitat.
Tutto ciò ha avuto come risultato un corto ciclo di vita e un corpo molto piccolo. I Branchiopodi più grossi, gli Anostraca, i Notostraca e i Conchostraca (anche se quest'ultimo sembra essere un ordine artificioso) sono considerati come i più primitivi, e molti di loro non riescono ancora a vivere in acque dove vivono i pesci e gli altri predatori più evoluti, essendo troppo lenti e vulnerabili. Pochi di loro, però, si sono evoluti per superare questo problema e sopravvivere, anche con predatori accanto. I branchiopodi più piccoli sono riusciti a diventare zooplankton in maniera tale che acque piene di pesci e di altri predatori non sono più un problema. La loro forza sta nel grande numero, grazie alle loro piccole dimensioni, nell'essere molto prolifici e nell'avere un ciclo di vita molto corto.
Il numero dei segmenti toracici varia da specie a specie. La struttura del sistema riproduttivo, del sistema nervoso e del sistema circolatorio è primitiva se comparata agli altri crostacei. Non esistono parassiti. Non possono vivere in acque troppo profonde.
Leptodora, un branchiopode relativamente grande, usa il suo corpo trasparente per camuffarsi. Si dice che l'ombra si veda più facilmente di un Leptodora.
I Gamberi Vongola, come dice il nome, vivono coperti dal fango, coperti come cozze sul fondo di pozze temporanee. Si sono adattati così bene alla vita estrema che riescono a raggiungere l'età 'adulta' in pochi giorni, sotto condizioni ottimali. Si riproducono sessualmente, ermafroditicamente o partenogenicamente.[3]
Branchiopoda è una classe di crostacei primitivi e per lo più di acqua dolce, assomiglianti ai gamberi. Ci sono più di 900 specie di Branchiopodi conosciute al mondo. Tra le più conosciute troviamo l'Artemia salina (gamberi d'acqua salmastra, chiamati da alcuni Scimmie di Mare), e la Daphnia, entrambe allevate come cibo per acquari. I Branchiopodi non vanno confusi con i Brachiopodi.
Sebbene sia un gruppo monofiletico, la grande diversità dei branchipodi rende difficile trovare un carattere fisico comune a tutte le specie. Nelle vecchie classificazioni, il superordine Diplostraca era formato dai due ordini Conchostraca e Cladocera. Stando alle ultime ricerche, questi ordini potrebbero essere artificiosi, poiché alcuni dei loro membri hanno delle origini in comune con i Diplostraca. Per questa ragione l'ordine Conchostraca non viene più usato.
Sebbene poche specie di pulci acquatiche si sono adattate ad una vita acquatica, questi crostacei vivono principalmente nell'acqua fresca. La specie più antica conosciuta è il fossile del Cambriano superiore svedese (500 milioni di anni fa) chiamato Rehbachiella kinnekullensis. Il gruppo Anostraca viene considerato il gruppo di crostacei più basale, valutando che si sia separato dal ramo principale prima degli altri. La sottoclasse Sarsostraca è stata infatti creata per includere Anostraca ed fossili del Cambriano come l'ordine Lipostraca e il genus Rehbachiella. Questi reperti fossili indicano che Branchipoda è verosimilmente il gruppo di crostacei più antico, apparsi ancor prima dei cefalocaridi che datano del Carbonifero.
I Branchiopodi in generale possiedono delle appendici toraciche, utili per la funzione locomotoria, respiratoria e filtratrice del cibo. Gli arti toracici hanno espansioni fogliformi che funzionano come branchie, per respirare e, in alcune specie, anche per mangiare.
Žiaunakojai (Branchiopoda) – vėžiagyvių (Crustacea) klasė.
Žiaunakojų būriai:
Žiaunakojai (Branchiopoda) – vėžiagyvių (Crustacea) klasė.
Žaunkājvēži (Branchiopoda) ir primitīvāko vēžveidīgo klase. Fosilā veidā klases pārstāvji ir zināmi no kembrija slāņiem.
Žaunkājvēžu galva nesaaug ar krūšu segmentiem. Mandibulas bez taustekļa, abi žokļu pāri vāji attīstīti. Karapakss ir vairogveida vai divvāku, vai arī tā vispār nav. Krūšu segmentu skaits ir mainīgs; to skaits ir no 4 līdz 11, retos gadījumos līdz 19. Krūšu kājas neposmotas, vāji hitinizētas, ar platu saplacinātu protopodītu. Kājiņu kustības rezultātā veidojas tikai viena ūdens plūsma, kas ir pamatā vēzīša dzīvības funkciju uzturēšanai. Tās kalpo vienlaicīgi gan peldēšanai, gan elpošanai (no tā cēlies klases nosaukums), gan arī barības atfiltrēšanai un uzņemšanai. Astes segmenta galā ir dakšiņa (furca). Nervu, asinsrites un dzimumsistēmu uzbūve ir primitīvāka, kā citiem vēžveidīgajiem.
Visi žaunkājvēži dzīvo brīvi pārvietojoties ūdenī. Starp tiem nav ne parazītu, nedz arī pārstāvju ar sēdošu dzīvesveidu. Tiem nav pielāgojumu dzīvei pazemes ūdeņos vai arī lielos dziļumos. Attīstība parasti ar metamorfozi.
Žaunkājvēži dzīvo pārsvarā saldūdeņos; jūras sugas ir mazskaitlīgas un to izcelsme nāk no saldūdeņiem.
Klases sistemātika nav līdz galam izstrādāta. Tāpēc pastāv dažādas šīs grupas klasifikācijas. Zināmas ap 900 mūsdienu sugu. Latvijā zināmas 90 recentās sugas. Devona nogulumos Latvijā ir sastopamas arī fosilās sugas, kuru sistemātiskais sastāvs vēl nav pilnībā izpētīts.
Žaunkājvēži (Branchiopoda) ir primitīvāko vēžveidīgo klase. Fosilā veidā klases pārstāvji ir zināmi no kembrija slāņiem.
Brankiopoda ialah kelas krustasea. Ia mengandungi udang pari-pari, udang kepah (clam shrimp), Kladosera (Cladocera) dan Notostraca. Kebanyakan brankiopoda adalah kecil, haiwan air tawar yang makan plankton dan detritus, dengan pengecualian Kladosera, banyak daripadanya hidup di dalam laut.
De Branchiopoda (Blad- of kieuwpootkreeftjes) vormen een middelgrote (circa 500 soorten), vrij primitieve, klasse van de kreeftachtigen. Hiertoe behoren onder andere de watervlooien en de pekelkreeftjes.
Kieuwpootkreeftjes bezitten een variabel aantal segmenten en aanhangels op de thorax (borststuk). Het achterlijf (abdomen) is meestal vrij van aanhangsels en het telson bezit vrijwel altijd een paar caudale vertakkingen.
Eerste en tweede maxilles zijn vaak gereduceerd en maxillipeden zijn altijd afwezig. De rest van de aanhangsels zijn ongedifferentieerde bladachtige pootjes. Sommigen bereiken een lengte van 10 cm, maar het merendeel blijft veel kleiner. De aanhangsels dragen fijne borstels, waarmee voedseldeeltjes uit het water worden gefilterd. Veel soorten bezitten de rode bloedkleurstof hemoglobine en vertonen een roze verkleuring.
Hun manier van voortbeweging kan ritmisch of vloeiend zijn bij gebruik van de pootaanhangsels, maar ook schokkerig, vooral bij watervlooien die hun tweede antennenpaar gebruiken. Sommige soorten kunnen uitdroging overleven.
Binnen deze klasse komt vaak ongeslachtelijke voortplanting voor. De vrouwtjes zetten meerdere legsels af van elk honderden eitjes.
Dieren uit deze klasse komen wereldwijd voor in zoet water, maar ook in brak of zout water zijn ze te vinden.
De volgende taxa zijn bij de Branchiopoda ingedeeld:[2][3]
De Branchiopoda (Blad- of kieuwpootkreeftjes) vormen een middelgrote (circa 500 soorten), vrij primitieve, klasse van de kreeftachtigen. Hiertoe behoren onder andere de watervlooien en de pekelkreeftjes.
Bladfotkreps (Branchiopoda) er ein klasse primitive krepsdyr som hovudsakleg lever i ferskvatn. Det finst om lag 900 beskrivne artar over heile verda, og dei fleste liknar reker. Til gruppa høyrer slektene Daphnia og Artemia, som både er karakteristiske planktondyr og viktige som levandefôr for akvariefisk.
Den eldste kjende arten bladfotkreps har fått namnet Rehbachiella kinnekullensis og levde for 500 millionar år sidan. Han liknar Artemia, noko som har ført til at ein meiner artemidane er dei mest primitive medlemmane i klassa.
Bladfotkreps generelt sett er utstyrt med ei matgrop på buksida, som dei nyttar til å filtrera plankton or vatnet med. Ei samling uspesialiserte bein skapar ei vasstraum som går gjennom denne gropa, og som dyret tek ut mat og oksygen frå. Forskarar trur dette er den eldste livsforma til krepsdyra.
Ein reknar med at bladfotkrepsen oppstod i havet, men at berre dei som vandra opp i ferskvatn overlevde. At mange av dei er så godt tilpassa midlertidige vassamlingar og ekstreme tilhøve (t.d. saltsjøer) kan tyda på at dei har vorte utkonkurrerte av meir avanserte dyr i dei opphavlege leveområda sine. Dette har ført til liten kroppsstorleik og korte generasjonstider. Dei tre ordenane Anostraca, Notostraca og Conchostraca (sistnemnde er parafyletisk) inneheldt dei største bladfotkrepsane og reknast som dei mest primitive krepsdyra - dei fleste av dei er for treige og sårbare til å kunne overleva i vatn med fisk eller andre avanserte predatorar.
Små bladfotkreps, som vasslopper, klarar seg derimot særs godt i område med til dels særs høgt predasjonstrykk. Dei opptrer som dyreplankton i store tal av di dei er svært små, er særs fruktbare og har kort generasjonstid.
Bladfotkreps (Branchiopoda) er ein klasse primitive krepsdyr som hovudsakleg lever i ferskvatn. Det finst om lag 900 beskrivne artar over heile verda, og dei fleste liknar reker. Til gruppa høyrer slektene Daphnia og Artemia, som både er karakteristiske planktondyr og viktige som levandefôr for akvariefisk.
Den eldste kjende arten bladfotkreps har fått namnet Rehbachiella kinnekullensis og levde for 500 millionar år sidan. Han liknar Artemia, noko som har ført til at ein meiner artemidane er dei mest primitive medlemmane i klassa.
Bladfotkreps generelt sett er utstyrt med ei matgrop på buksida, som dei nyttar til å filtrera plankton or vatnet med. Ei samling uspesialiserte bein skapar ei vasstraum som går gjennom denne gropa, og som dyret tek ut mat og oksygen frå. Forskarar trur dette er den eldste livsforma til krepsdyra.
Bladfotkreps eller bladfotinger (Branchiopoda) er en stor gruppe (ofte fremstilt som egen klasse) av rekeliknende krepsdyr som hovedsakelig lever i ferskvann eller brakkvann - noen få arter lever i saltvann, og utgjør der en viktig bestanddel av dyreplanktonet, for eksempel flere slekter av vannloppene. Kroppslengden er vanligvis 1 - 10 cm. Bladfotkrepsene er delt inn i hovedgruppene «bladfotinger» og «tusenbeinkreps», og det finnes over 900 beskrevne arter.
Mange bladfotkreps lever i midlertidige vann og pytter, hvor eggene kan overleve lange tørkeperioder. De har evnen til å formere seg gjennom parthenogenese, dvs vekst fra ikke-befruktede egg. Eggene kan klekkes i vann og larvene brukes da ofte som mat i akvarium.[1] Bladfotkreps spiser ved å enten virvle opp materiale i vannet, eller skrape biologisk materiale av steiner eller havbunn. Noen av artene fanger andre levende organismer, blant annet de muslingrekene som lever i havet.
De vanligste tusenbeinkrepsene (Anostraca) er Artemia , og hele gruppen har langstrakt kropp uten hodepanser og svømmer på ryggen. Arten Lepidocaris rhyniensis er fossil, og ble første gang funnet i lag fra Devon i Skottland.[2] Gruppen av skjoldkreps (Notostraca) er sjeldnere, de har bredt hodepanser, og kan gjøre stor skade på rismarker. Gruppen av vannlopper (Cladocera) har uleddet panser på bryst og hale men ikke på hodet, og ben bare på bakdelen. De dominerer planktonmengden i ferskvann, er ofte bare 1-3 mm lange og maksimalt 18 mm, og de artene som kan svømme gjør det ved å bevege antennene. Noen få arter lever i saltvann. Den vanligste slekten av Cladocera er Daphnia. Gruppen av muslingreker (Conchostraca) har leddet panser som dekker hele kroppen, og har ben langs hele bryst- og bakkroppen. De lever bare i ferskvann.[3]
Av gruppen er det observert fem arter i ferskvann i Skandinavia av Sarsostraca, og noen mulige arter i Østersjøen av Cladocera. Sistnevnte omfatter en Haplopoda-art av slekten Leptodora, nemlig Leptodora kindti som lever i både Norge, Danmark, Sverige og Finland. En rekke arter av Eucladocera finnes i Skandinavia, men denne undergruppen regnes ikke lengre til bladfotkrepsene.[4]
Bladfotkrepsene kjennetegnes blant annet ved at bakpartiet (abdomen) er delvis eller helt sammenvokst med brystet (thorax). Antallet ben er varierende men ofte er de svært tynne og tallrike. Benene kan i visse tilfeller brukes til gassutveksling som en slags primitive gjeller. De viktigste kjennetegn er:[5]
Taksonomien til krepsdyrene er komplisert og under regelmessig revisjon ettersom ny innsikt vinnes. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. Bladfotkrepsene ble før ca 2013 inndelt i fire grupper: «tusenbeinkreps» (Anostraca), «skjoldkreps» (Notostraca), «vannlopper» (Cladocera), og «muslingreker» (Conchostraca). Den forrige inndelingen fulgte av Martin og Davis[6], og Catalogue of Life.[7].
Etter en omfattende revisjon er bladfotkrepsene (2016) delt inn i to underklasser: «bladfotinger» (Phyllopoda) med undergruppene «skjoldkreps» (Notostraca) og «muslingreker» (Doplostraca), og videre underklasse tusenbeinkreps (Sarsostraca) med undergruppe Anostraca. Biologene bak WoRMS-databasen har systematisert de to nye underklassene, og dette vises nedenfor for å illustrere deres systematikk.[8] Siden Conchostraca ikke var monofyletisk er den i den nyeste systematikken (2016) fjernet som gruppe, og undergruppene er stort sett inkludert innenfor Diplostraca.[9] WoRMS-systematikken er brukt nedenfor for å illustrere både ny og gammel systematikk (utdødde grupper merket med †):
Nedenfor gjengis eldre taksonomi fra før 2013, med angivelse for enkelte grupper hvordan de ble behandlet etter den nye systematiseringen.
http://www.dinopets.no - FAQ info om bladfotkreps også kalt Triops.
Bladfotkreps eller bladfotinger (Branchiopoda) er en stor gruppe (ofte fremstilt som egen klasse) av rekeliknende krepsdyr som hovedsakelig lever i ferskvann eller brakkvann - noen få arter lever i saltvann, og utgjør der en viktig bestanddel av dyreplanktonet, for eksempel flere slekter av vannloppene. Kroppslengden er vanligvis 1 - 10 cm. Bladfotkrepsene er delt inn i hovedgruppene «bladfotinger» og «tusenbeinkreps», og det finnes over 900 beskrevne arter.
Mange bladfotkreps lever i midlertidige vann og pytter, hvor eggene kan overleve lange tørkeperioder. De har evnen til å formere seg gjennom parthenogenese, dvs vekst fra ikke-befruktede egg. Eggene kan klekkes i vann og larvene brukes da ofte som mat i akvarium. Bladfotkreps spiser ved å enten virvle opp materiale i vannet, eller skrape biologisk materiale av steiner eller havbunn. Noen av artene fanger andre levende organismer, blant annet de muslingrekene som lever i havet.
De vanligste tusenbeinkrepsene (Anostraca) er Artemia , og hele gruppen har langstrakt kropp uten hodepanser og svømmer på ryggen. Arten Lepidocaris rhyniensis er fossil, og ble første gang funnet i lag fra Devon i Skottland. Gruppen av skjoldkreps (Notostraca) er sjeldnere, de har bredt hodepanser, og kan gjøre stor skade på rismarker. Gruppen av vannlopper (Cladocera) har uleddet panser på bryst og hale men ikke på hodet, og ben bare på bakdelen. De dominerer planktonmengden i ferskvann, er ofte bare 1-3 mm lange og maksimalt 18 mm, og de artene som kan svømme gjør det ved å bevege antennene. Noen få arter lever i saltvann. Den vanligste slekten av Cladocera er Daphnia. Gruppen av muslingreker (Conchostraca) har leddet panser som dekker hele kroppen, og har ben langs hele bryst- og bakkroppen. De lever bare i ferskvann.
Av gruppen er det observert fem arter i ferskvann i Skandinavia av Sarsostraca, og noen mulige arter i Østersjøen av Cladocera. Sistnevnte omfatter en Haplopoda-art av slekten Leptodora, nemlig Leptodora kindti som lever i både Norge, Danmark, Sverige og Finland. En rekke arter av Eucladocera finnes i Skandinavia, men denne undergruppen regnes ikke lengre til bladfotkrepsene.
Skrzelonogi (Branchiopoda) – skorupiaki słodkowodne. Ciało wyraźnie segmentowane – duża liczba segmentów. Odnóża liczne, dwugałęziste, służą jednocześnie do poruszania się, oddychania i do pobierania pokarmu. Żywią się odfiltrowując drobne cząstki pokarmowe (detrytus, plankton) z wody. Serce ma postać wydłużonego naczynia grzbietowego, kurczliwego, z licznymi ostia. Układ nerwowy jest bardzo prymitywny – drabinkowy. W rozmnażaniu częste jest zjawisko partenogenezy.
Do najbardziej znanych należą: solowiec (Artemia) i rozwielitka (Daphnia) – będące popularnym pokarmem dla ryb akwariowych. Mniej znane są przekopnice, dziwogłówki i skrzelopływki występujące w Polsce w zbiornikach okresowych.
Podgromada Phyllopoda – liścionogi
Podgromada Sarsostraca
Skrzelonogi (Branchiopoda) – skorupiaki słodkowodne. Ciało wyraźnie segmentowane – duża liczba segmentów. Odnóża liczne, dwugałęziste, służą jednocześnie do poruszania się, oddychania i do pobierania pokarmu. Żywią się odfiltrowując drobne cząstki pokarmowe (detrytus, plankton) z wody. Serce ma postać wydłużonego naczynia grzbietowego, kurczliwego, z licznymi ostia. Układ nerwowy jest bardzo prymitywny – drabinkowy. W rozmnażaniu częste jest zjawisko partenogenezy.
Do najbardziej znanych należą: solowiec (Artemia) i rozwielitka (Daphnia) – będące popularnym pokarmem dla ryb akwariowych. Mniej znane są przekopnice, dziwogłówki i skrzelopływki występujące w Polsce w zbiornikach okresowych.
os branquiópodes[1] (Branchiopoda; Filo Artropoda, Subfilo Crustacea) é uma classe que constitui um grupo de organismos morfologicamente diverso, com cerca de 1180 espécies conhecidas entre viventes e fósseis, cujo aparecimento data do período do Cambriano Superior.[2] Seus representantes possuem tamanho reduzido (de 0.25mm a 10cm de comprimento)[3] e são todos aquáticos (marinhos ou de água doce), principalmente de águas epicontinentais.[4] Habitando em sua maioria ambientes de água doce, os branquiópodes tem como hábito de vida ocorrer em locais úmidos e efêmeros, ou seja, locais em que a água está presente em um determinado período de tempo e ausente no outro.[5] Estes animais são capazes de produzir ovos resistentes à dessecação que podem perdurar por anos ou décadas até encontrar condições ideais de desenvolvimento.[6]
Branchiopoda, portanto, é um grupo de animais heterogêneos, associados entre si por apresentarem partes morfológicas similares na região da boca e pernas torácicas na forma de filópodes. Eles ocupam posição chave em comunidades aquáticas, uma vez que como consumidores, são herbívoros e detritívoros e, dependendo da espécie, são predadores de outros pequenos invertebrados. Eles também fazem parte da dieta de muitos peixes e de alguns predadores invertebrados e vertebrados. As diferentes espécies de branquiópodes podem ser planctônicas ou bentônicas, incluindo a ocorrência em águas profundas, sendo que algumas delas (por exemplo, Artemia salina), estão adaptadas a ambientes de lagos temporários ou hipersalinos associados a ambientes litorâneos.[7]
Embora haja muitas dúvidas sobre as relações de parentesco entre os branquiópodes e suas diversas designações taxonômicas, recentes análises moleculares indicam que esta classe constitui um grupo monofilético.[8]
Alguns nomes populares de espécies representantes dessa classe são artêmias (Ordem Anostraca),[9] camarão girino (Ordem Notostraca),[4] camarão de concha (Ordem Diplostraca)[4] e pulga d´água (Subordem Cladocera).[10]
O termo “branchiopoda” tem origem das palavras gregas “branchia” e “poda”, que significam respectivamente, "brânquias" e "pés". Este grupo recebeu tal denominação por acreditar-se que os epipoditos dos apêndices dos branquiópodes possuíam função relacionada as trocas gasosas do organismo. Estudos mais recentes indicam que, na verdade, os epipoditos funcionam como locais de osmorregulação.[6]
A tagmose desta classe de artrópodes é completa, com presença e diferenciação de cabeça, tórax e abdome, sendo que organismos podem apresentar presença ou ausência de carapaça recobrindo o corpo do animal.
Na cabeça há a presença da antena 1 e maxílula, porém as maxilas são reduzidas ou ausentes e os maxilípedes estão ausentes.[6]
O número de apêndices no tórax varia entre os diversos grupos de branchiopoda e estes apêndices torácicos são especializados em suspensivoria, ou seja, alimentação de partículas suspensas no meio aquático.[6]
O abdome, por sua vez, geralmente é destituído de apêndice e com menos de 9 segmentos. A parte final do abdome apresenta estrutura denominada télson, geralmente com ramo caudal.[6]
Em geral, esses animais nadam por meio de batimentos metacronais dos apêndices do tronco, de trás para frente. Este apêndices costumam ser largos e achatados e tendem a apresentar franjas de cerdas que aumentam a eficiência da força propulsora. Durante a recuperação de cada braçada, os apêndices são flexionados e as cerdas podem sofrer colapso, reduzindo a resistência em relação a água. Em membros de branchiopoda, exitos ou epipoditos grandes originam-se da base da perna, formando membros folhosos largos conhecidos como filopódios. Essas estruturas, semelhantes a abas, facilitam a locomoção e podem desempenhar função de osmorregulação.[6]
Em alguns branquiópodes um espaço existente acima do olho mediano está conectado ao ambiente externo por meio de um poro diminuto. Pesquisadores e especialistas ainda não sabem a função desta estrutura.[6]
O ciclo de vida das diversas espécies de branquiópodes geralmente é curto, se entendendo no máximo a algumas poucas semanas. Em geral, os branquiópodes são gonocóricos, ou seja, os indivíduos possuem sexos separados. O resultado da fecundação são ovos que se desenvolvem em poucos dias.[11][6]
Esses animais habitam zonas úmidas efêmeras, característico de regiões áridas e semi áridas. Quando o período de seca ocorre simultaneamente ao período reprodutivo, ocorre a deposição de cistos, que ovos resistentes à dessecação e que podem perdurar por longos períodos até que chegue uma nova temporada de chuvas. Essa transição entre condições ambientais é essencial para a prosperidade de uma população de branquiópodes, uma vez que os sucessivos períodos alternados de seca e umidade promovem a formação de bancos de ovos que podem se manter viáveis por décadas em condições ambientais desfavoráveis[6] e servirem como verdadeiros portadores de diversidade genética ao longo do tempo, contribuindo na variedade genética de uma população.[12]
O estágio larval dos branchiopoda é chamado de larva náuplio (podendo sofrer metamorfose e se tornar um metanáuplio), que possui hábito planctônico e é típico da forma larval da maioria dos crustáceos aquáticos.[13] Morfologicamente, esta larva é caracterizada por possuir antênulas simples, antenas, mandíbulas largas e labro. Para natação, são utilizadas as antenas, enquanto que a principal função das mandíbulas está associada a obtenção de alimento, embora também ajude na movimentação do animal na coluna d’água.[14] O número de metamorfoses que a larva náuplio sofre até atingir o estágio juvenil varia entre as espécies, mas algumas características em comum são mantidas entre elas ao longo do desenvolvimento.[15]
Em certos representantes dessa classe, como na Subordem Cladocera, é comum a ocorrência da estratégia reprodutiva denomonada de partenogênese, embora não seja a única maneira de se reproduzir, uma vez que a o tipo de reprodução varia de acordo com as condições ambientais do local. Além disso, em determinadas espécies ocorre androgonocorismo, processo pelo qual machos coexistem como hermafroditas, mas não são formadas fêmeas verdadeiras.[6]
Por fim,o desenvolvimento dos branchiopoda pode ser também do tipo direto, por exemplo em indivíduos da ordem Diplostraca.[3][6]
A eclosão dos ovos depende das condições do ambiente e pode ocorrer dentro da fêmea, quando a estrutura do gonóporo se abre dorsalmente para que os ovos se desenvolvam em câmara específica.[16]
Já a dormência em branchiophoda pode ser um processo controlado endogenamente (diapausa) ou exógena (quiescência). A eclosão de cistos é afetada por condições específicas que varia para cada espécie de acordo com um intervalo de temperatura, luz e oxigênio, sendo sempre iniciada por um meio osmótico baixo. Esse padrão as vezes errático de eclosão ajuda no processo de adaptação a ambientes variáveis temporalmente. Os primeiros dias de eclosão também são aqueles de maiores picos em termos de quantidade.[17]
O sistema nervoso dos branchiopodas é típico dos Artrópodes, em consonância com o plano corporal do filo em questão. Dessa forma, o sistema nervoso se apresenta com gânglios separados e segmentados ligados por conectivos transversais, como uma escada de corda. O cérebro é composto por três gânglios fundidos, característica típica dos crustáceos.[6]
A respiração dos branchiopodas ocorre com auxílio dos filópodes, embora em alguns grupos, como em Cladocera, uma fina cutícula que recobre o organismo também atue neste processo. A captação do oxigênio é efetuada pelo pigmento hemoglobina, presente em todos os branchiopoda.[18]
O coração destes animais segue o padrão dos crustáceos, sendo dorsal e com óstios, inserido em uma cavidade pericárdica. Em anostracos, o coração pode estar presente de forma longa e tubular estendendo-se além da porção cefálica ao longo do corpo. Já em cladocera, o coração pode ser mais compacto e contendo brânquias torácicas.[6]
Os branchiopodas são animais amoniotélicos, ou seja, que excretam principalmente amônia independente se vivem no mar ou na água doce. A excreção e a osmorregulação ocorrem principalmente por glândulas antenais ou glândulas maxilares, localizada na base dos filopódios.[19] Estas glândulas são estruturas homólogas dispostas em série, organizadas de maneira semelhante, porém com variações na posição dos poros associados.[6]
A cutícula dos branchiopodas funciona como uma barreira entre os ambientes externo e interno e evita a entrada excessiva de água doce nos animais. Somado a isso, as areias presentes nessa cutícula funcionam como locais de eliminação de água e troca de íons, atuando, portanto, na osmorregulação também.[6]
Apesar da diversidade de formas dos organismos denominados branchiopoda, o que dificulta o posicionamento filogenético de seus membros dentro do grupo, acredita-se tratar-se de um grupo monofilético,[8] baseado em evidências que incluem característica larval, aparato para alimentação, características dos adultos até dados de sequenciamento de DNA ribossomal.[20]
A classe Branchiopoda apresenta 3 ordens: Anostraca, Notostraca e Diplostraca, sendo as duas últimas consideradas grupos-irmãos. O grupo formado por Notostraca e Diplostraca, por sua vez, forma um grupo-irmão de Anostraca.[21][22][23]
BranchiopodaCladocera
Cyclestherida
Laevicaudata, Spinicaudata e outros
Notostraca
Anostraca
A filogenia de Branchiopoda é baseada em diversos caracteres, entre eles moleculares e morfológicos.[20] Assim, tem-se que a sinapomorfia que sustenta o grupo Anostraca é a presença de olhos compostos pedunculares, carapaça ausente e enditos, que são apêndices pouco desenvolvidos na região do tronco.
Diplostraca e Notostraca são sustentados filogeneticamente como grupo-irmão de Anostraca por possuírem olhos compostos sésseis, presença de carapaça e apêndices torácicos com enditos bem desenvolvidos.[20] Notostraca possui como sinapomorfias a presença de carapaça dorsal achatada e primeira apêndice torácico filiforme e sensorial,[24] enquanto que Diplostraca possui como sinapomorfia a presença de carapaça ampla, semelhante as carapaças de moluscos bivalves.[20] A junção dos grupos-irmãos Diplostraca e Notostraca formam um grande grupo denominado de Phyllopoda.[25]
A ordem Diplostraca apresenta grande diversidade de espécies, que podem ser divididas em 4 subordens: Cladocera, Spinicaudata, Laevicaudata e Cyclestherida, estas três últimas informalmente denominando o grupo “Conchostraca”.[20] No caso do grupo parafilético Conchostraca, seus indivíduos apresentam uma carapaça que recobre todo o animal e tronco com metameria homônica,[20] enquanto que na subordem Cladocera a carapaça não recobre todo o corpo e ocorre redução dos somitos torácicos.[10]
Fritsch & Richter, 2015 propõem que as Subordens Cladocera e Cyclestherida sejam considerados grupos irmãos de um grupo informal denominado “Cladoceromorpha”, uma vez que ambos apresentam larvas com desenvolvimento direto e ovos gerados por partenogênese (alternância de gerações).[6][26]
Em outras classificações recentes, Diplostraca está dividida em duas subordens: Laevicaudata e Onychocaudata, sendo que Onychocaudata contém as subordens Spinicaudata e Cladocera.[27]
Branchiopoda foi pela primeira vez descrito como grupo taxonômico pelo zoólogo frânces Pierre André Latreille, em 1817. A classe era, anteriormente, classificada como ordem.[28]
Os Anostraca constituem o grupo taxonômico mais diverso dentro de Branchiopoda[29] e possui como exemplar mais conhecido a Artemia salina, animal que consegue viver em ambientes extremamente secos e com alta concentração de sal.[9]
A Sinapomorfia principal e que dá nome ao grupo é a ausência de carapaça. A cabeça dos animais desse grupo é muito bem definida e os olhos são pedunculados. Há aproximadamente 11 pares de apêndices ao longo do tórax, podendo variar de número de espécie para espécie, sendo do tipo filopódio típico. Esses apêndices são usados para natação, trocas gasosas e captação de alimento, rebatendo-os vorazmente no substrato para obtenção do alimento em suspensão.[30]
Os indivíduos dessa Ordem possuem um escudo cefálico, e seu corpo é dividido em cabeça, tórax e abdômen. Conta com seis segmentos cefálicos, 11 torácicos e 8 abdominais, com télson contendo ramo caudal.[4]
Os apêndices torácicos, birremes e filopodiais, realizam movimento denominado metacronal, em que ondas no sentido posterior-anterior geram o fluxo de água de maneira que partículas possam ser capturadas pelos enditos pouco desenvolvidos com franja de cílios. Já os exitos do filopódio realizam trocas gasosas e recebem a denominação de epipodito. O abdômen não possui pares de apêndices.[4]
Presente globalmente e na maioria das vezes associados a ambientes áridos e semiáridos (exceção da Artemia, frequente em ambientes litorâneos também), esses animais possuem baixa tolerância a variação de determinados componentes físicos, e por isso são considerados bons indicadores ecológicos.[4]
Os organismos dessa Ordem armazenam seus ovos fecundados junto a fêmea até a eclosão, que ocorre na região denominada câmara incubadora dorsal. Na região análoga aos machos está presente o pênis[31]
Durante os estágios larvais a larva (náuplio) cresce e se diferencia por cerca de 15 mudas, em que mudanças morfológicas e corporais ocorrem, incluindo o aparecimento de dimorfismo sexual, tendo os machos as antenas de nº 2 grandes e utilizadas para se agarrar ao organismo feminino durante a cópula.[32]
As artêmias podem se reproduzir sexuadamente ou assexuadamente, por partenogênese. Na reprodução sexuada, as femeas podem produzir cistos, liberando-os no ambiente quando de condições desfavoráveis, ou liberando náuplios (larvas).[32]
No Brasil, ocorre produção de Artemia sp. voltada para uso na aquicultura, como alimento para organismos aquáticos como larvas de camarões e peixes. Cistos de Artemia podem ser adquiridos e incubados para posterior alimentação, sob a forma de náuplios, para espécies de peixes de aquário.[32]
Os representantes dessa ordem são popularmente conhecidos como "camarões-girinos", visto que possuem uma carapaça larga, mas um corpo delgado, gerando um formato corporal próximo ao de um camarão e ao de um girino. Essa carapaça é justamente a principal característica que define os Notostraca, localizando-se no dorso do animal e assemelhando-se a um escudo que se funde com a cabeça e que cobre frouxamente o tórax e parte do abdome.[33][6]
Os notostracos são classificados em duas ordens distintas: Triops e Lepidurus, contendo ao todo, não mais que doze espécies. São animais de águas inferiores e sobrevivem a diferentes níveis de salinidade, embora só estejam presentes em água doce. São animais onívoros e detritívoros, em geral.[6] Estão presentes em todo o mundo, exceto na Antártida.[3]
A maioria das espécies mede de 2 a 10 centímetros de comprimento. A antena é reduzida ou ausente. Seu tórax é dividido em 11 segmentos, cada um com um par de apêndices do tipo filopódio. Alguns destes, são bem modificados e com função sensorial, funcionando como uma antena (apêndices torácico, não cefálico), outros são usados para natação e para revirar o substrato, capturando presas e obtendo alimentos em suspensão.[3][6]
Seu abdome possuem "anéis", cada um formado por mais de um apêndice verdadeiro. Cada anel pode possuir mais de um par de apêndice, embora os posteriores não possuam apêndices. No abdome são encontrados também apêndices pós-genitais, além de gonóporos. Seu télson apresenta ramos caudais longos.[6][3]
Possuem olhos compostos[6] e representantes do gênero Triops há a presença de um ocelo.[34]
O ciclo de vida dos notostracos é curto, terminando em 30 a 40 dias. Algumas espécies são gonocóricas, mas outras podem incluir populações hermafroditas. A partenogênese ainda está em discussão se está presente no grupo. Em geral os ovos são carregados em bolsas e quando depositados são resistentes à seca. A larva é do tipo náuplio com desenvolvimento anamórfico.[6][3]
Ovos de Triops eram comercializados nos EUA como brinquedos de aquário.[35] Além disso, são consideradas pragas em plantações de arroz, possuindo certa importância econômica.[36]
Constitui o grupo-irmão de Notostraca. São popularmente chamados de camarões-moluscos ou camarões concha, devido a semelhança de sua carapaça com as conchas dos moluscos. Sua principal sinapomorfia é a presença de uma carapaça do tipo "bivalve" que se estende lateralmente ao redor do animal, recobrindo a maior parte do corpo,[6] sendo que em algumas espécies há diferenças morfológicas nessas carapaças em indivíduos de sexos distintos.[37]
A maioria dos diplóstracos são bentônicos, mas costumam nadar em períodos reprodutivos. Alguns são suspensívoros diretos, enquanto outros são detritívoros e possuem hábitos de raspagem do substrato pela busca de alimentos.[6]
O corpo dos diplóstracos é dividido em cabeça e tronco, com este dividido de 10 a 32 segmentos, todos com apêndices do tipo filopódio. Tais apêndices tendem a diminuir de tamanho nas regiões posteriores. O tronco termina com somito anal ou télson contendo cercopódios e os gonóporos estão presentes no 11° segmento do tronco. Tais animais possuem um par de olhos sésseis e um único olho simples mediano.[6]
A carapaça acaba comprometendo a eficácia natatória dos apêndices. Assim, a natação é efetuada pelo par de antenas 2, que é bem desenvolvida, enquanto que os apêndices são utilizados para ventilar o substrato, facilitando a captura de alimentos e trocas gasosas.[38]
O dimorfismo sexual nos diplóstracas é bem evidente.[39] Nas fêmeas é notável a presença de uma câmara dorsal incubadora de ovos, localizada entre o tronco e a carapaça. Nesse local os ovos se desenvolvem rapidamente em miniaturas do adulto, transpassando as fases larvais.[3] Nos machos o dimorfismo é notado pela presença apêndices modificados (claspers) para agarrar a fêmea durante o ato reprodutivo.[40] As espécies nas diferentes subordens podem ser gonocóricas ou hermafroditas.[41]
A ordem Spinicaudata possui esse nome por apresentar uma cauda espinhosa. Suas valvas são articuladas na região dorsal[6] e sua carapaça possui linhas de crescimento provenientes das sucessivas mudas. Suas antenas são largas, ramificadas e usadas para natação, enquanto que os segmentos do tronco variam de 16 a 32. Estes animais são encontrados em todas as regiões do mundo, exceto as polares.[3]
Os laevicaudatas são conhecidos como camarões molusco de cauda achatada. Sua valvas são pregueadas e incluem uma família com representantes que possuem carapaças globulares articuladas, circundando todo o corpo do animal, exceto a cabeça.[3][6] As antenas possuem largura considerável e são usadas para natação e alguns de seus filopódios são modificados para atuar como filtradores de alimentos. São encontradas em diversas regiões pelo mundo, exceto nos polos e habitam locais de águas efêmeras.[3]
Formando junto com Cladocera o grupo informal "Cladoceromorpha",[26] os Cyclestherida possuem espinhos dorsais esclerotizados, com par de antenas 2 bem desenvolvido. Na sua câmara incubadora dorsal há desenvolvimento direto dos ovos e do ovo surge o arquétipo do indivíduo adulto.[6]
Esse arquétipo costuma passar por cerca de 9 estágios até se tornar um adulto, sendo 4 deles dentro do ovo, e os outros 5 depois do nascimento, enfrentando mudanças morfológicas consideráveis, principalmente no que diz respeito as maxilas e aos ramos anteriores da segunda antena, que em adultos são o enditos, enquanto que os ramos posteriores da segunda antena dá origem aos exitos.[42]
Uma comparação entre Cyclestherida e o fóssil de Rehbachiella kinnekullensis datado do Cambriano Superior revela uma incrível similaridade na morfologia dos enditos dos apêndices torácicos, servindo como base para estudo de relações filogenéticas entre crustáceos ancestrais, usando dados morfológicos.[42]
Os cladóceros, chamados também de pulga aquática, incluem cerca de 400 espécies de branquiopodas, que vivem predominantemente em água doce. Ainda que possuam poucas espécies, este grupo é muito diverso morfologicamente e ecologicamente.[3][6]
Os cladóceros estão distribuídos por quase todo o planeta e em quase todas as águas interiores. Possui inclusive representantes marinhos, como Penilia. Em sua grande maioria são animais rastejadores ou escavadores bentônicos, raspando a matéria orgânica removida de partículas sedimentares. Outros são planctônicos e nadam com suas antenas, podendo ser suspensívoros ou mesmo predadores.[6][3]
A antena 1 desses grupos é bem reduzida, enquanto que o par de antenas 2 é ramificado, cheio de cerdas e possui função sensorial, além de ser usado para natação. Essas cerdas na cabeça constituem a característica principal que dá nome ao grupo. Possui de 4 a 6 pares de apêndices na região torácica, enquanto que seu abdômen não possui apêndices. A antena 2 tem função natatória e a maioria é suspensívoro, com casos de espécies predadoras carnívoras.[6]
É característico por possuir um pós-abdômen, uma curva abdominal que possui fusca caudal. Chegam medir até 6 mm de comprimento. Os olhos compostos são fundidos e com musculatura própria, sendo que podem apresentar uma estruturação muito complexa em espécies predadoras.[6][3]
Na reprodução sexuada, a fertilização ocorre numa câmara incubadora, situada entre a superfície dorsal do tronco e a superfície interna da carapaça. A maioria das espécies têm desenvolvimento direto. Na família Daphnidae, os embriões em desenvolvimento ficam retidos por uma parte da carapaça desprendida, que funciona como um envoltório de ovos conhecido como efípio, muito característico na espécie Cladocera ephippium, enquanto que na família Chydoridae, o efípio continua fixado a toda a carapaça desprendida.[6][43]
O gênero Leptodora tem ciclo de vida heterogêneo, alternando entre partenogênese a reprodução sexuada. Essa última modalidade resulta na formação de larvas de vida livre (os metanáuplios eclodem de ovos em repouso).[6]
O ciclo de vida dos cladóceros são comumente comparados ao ciclo de vida de rotíferos ou afídeos. Existem duas famílias de cladóceros que fazem partenogênese: Moinidae e Polyphemidae. Em ambas as famílias, os ovos possuem pouco vitelo, o assoalho da câmara de incubação é revestido por um tecido glandular que secreta um líquido rico em nutrientes que é absorvido pelos embriões em desenvolvimento.[6]
O mecanismo de partenogênese é da seguinte maneira: Esses organismos vivem geralmente em lagos ou regiões de águas temporárias. Portanto, quando há um ambiente favorável para a espécies, as fêmeas partenogenéticas fazem apenas partenogênese e o resultado são apenas fêmeas, já que enquanto não houver uma condição de risco, a reprodução sexuada não será necessária. No momento em que as condições ambientais começam a mudar e avisam que é necessária a condição de resistência, as fêmeas produzem um macho-anão por partenogênese e a partir dele é feito a reprodução sexuada e assim ovos de resistência são produzidos conseguindo resistir a grandes períodos de seca.[44][6]
Apesar da bem estabelecida filogenia e um bom registro fóssil dos branquiopodas, um estudo da macro-evolução ainda precisa ser aprofundado. Os primeiros branquiópodes possuem registro fóssil fragmentado, o que tem como consequência as grandes divergências destes animais. Segundo Sun et. al, 2016, utilizando-se de dados genômicos e pontos de calibração de fósseis, mostrou-se que o grupo de Branchiopoda esta enraizado no Neo proterozoico tardio (563 Ma±7 Ma) e a diversificação ocorreu durante o meio do cambriano e início do Ordoviciano (478-512 Ma), representando provavelmente a origem da biota de água doce. O clado dos Filópodas divergiu durante o Ordoviciano (448-480 Ma), sendo que grupo Diplostraca co-divergiu durante o final do Ordoviciano e inicio do Siluriano (430-457 Ma).[45]
Acredita-se que o ancestral dos branchiopoda seja aparentado a Ordem atual dos Anostraca, datado da Cambriano. A diversificação para animais com conchas ocorreu durante o Siluriano, tendo a Ordem Notostraca aparecido no Carbonífero e Diplostraca no Siluriano-Devoniano.[46]
|primeiro=
at position 2 (ajuda) os branquiópodes (Branchiopoda; Filo Artropoda, Subfilo Crustacea) é uma classe que constitui um grupo de organismos morfologicamente diverso, com cerca de 1180 espécies conhecidas entre viventes e fósseis, cujo aparecimento data do período do Cambriano Superior. Seus representantes possuem tamanho reduzido (de 0.25mm a 10cm de comprimento) e são todos aquáticos (marinhos ou de água doce), principalmente de águas epicontinentais. Habitando em sua maioria ambientes de água doce, os branquiópodes tem como hábito de vida ocorrer em locais úmidos e efêmeros, ou seja, locais em que a água está presente em um determinado período de tempo e ausente no outro. Estes animais são capazes de produzir ovos resistentes à dessecação que podem perdurar por anos ou décadas até encontrar condições ideais de desenvolvimento.
Branchiopoda, portanto, é um grupo de animais heterogêneos, associados entre si por apresentarem partes morfológicas similares na região da boca e pernas torácicas na forma de filópodes. Eles ocupam posição chave em comunidades aquáticas, uma vez que como consumidores, são herbívoros e detritívoros e, dependendo da espécie, são predadores de outros pequenos invertebrados. Eles também fazem parte da dieta de muitos peixes e de alguns predadores invertebrados e vertebrados. As diferentes espécies de branquiópodes podem ser planctônicas ou bentônicas, incluindo a ocorrência em águas profundas, sendo que algumas delas (por exemplo, Artemia salina), estão adaptadas a ambientes de lagos temporários ou hipersalinos associados a ambientes litorâneos.
Embora haja muitas dúvidas sobre as relações de parentesco entre os branquiópodes e suas diversas designações taxonômicas, recentes análises moleculares indicam que esta classe constitui um grupo monofilético.
Alguns nomes populares de espécies representantes dessa classe são artêmias (Ordem Anostraca), camarão girino (Ordem Notostraca), camarão de concha (Ordem Diplostraca) e pulga d´água (Subordem Cladocera).
Branhiopodele (Branchiopoda; sau Filopode, Phyllopoda) este o clasă de crustacee. Aceasta cuprinde următoarele ordine: Anostraca, Cladocera, Notostraca și Lepidocaris. Filopodele sunt animale mici, cea mai mare parte iubitoare de apă dulce care se hrănesc cu plancton și detritus, cu excepția Cladocera, multe dintre care sunt specii marine.
Branhiopodele (Branchiopoda; sau Filopode, Phyllopoda) este o clasă de crustacee. Aceasta cuprinde următoarele ordine: Anostraca, Cladocera, Notostraca și Lepidocaris. Filopodele sunt animale mici, cea mai mare parte iubitoare de apă dulce care se hrănesc cu plancton și detritus, cu excepția Cladocera, multe dintre care sunt specii marine.
Lupeňonôžky (Branchiopoda) sú rozmanitá trieda kôrovcov, ktorá z veľkej časti zahŕňa sladkovodné druhy menších rozmerov s množstvom opakujúcich sa telových článkov a lupeňovitými končatinami. Bolo popísaných asi 900 druhov[1] a zrejme ide o monofyletickú skupinu,[2] ktorá by dokonca mohla predstavovať sesterskú skupinu ku všetkým ostatným kôrovcom.[3]
Lupeňonôžky sa delia podľa jedného zo systémov na dve podtriedy:[3]
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Lupenonožci na českej Wikipédii.
Lupeňonôžky (Branchiopoda) sú rozmanitá trieda kôrovcov, ktorá z veľkej časti zahŕňa sladkovodné druhy menších rozmerov s množstvom opakujúcich sa telových článkov a lupeňovitými končatinami. Bolo popísaných asi 900 druhov a zrejme ide o monofyletickú skupinu, ktorá by dokonca mohla predstavovať sesterskú skupinu ku všetkým ostatným kôrovcom.
Branchiopoda so primitiven, a raznolik razred rakov, v katerega uvrščamo okoli 1000 danes živečih vrst. Ime so dobili po značilnosti, da dihajo s škrgami, ki izraščajo iz nog, sicer pa je med predstavniki malo podobnosti. Večinoma so majhne živali; med njimi najdemo ene najmanjših rakov sploh, največji škrgonožci pa dosežejo 10 cm dolžine.
Del predstavnikov ima jasno členjeno telo z 10 do 71 pari okončin, pri ostalih pa je členjenost neizrazita in imajo le 4 do 6 parov okončin. Najznačilnejše zanje so okončine, ki se lahko nahajajo na oprsju (t. i. torakopodi) in včasih na zadku in so različno oblikovane glede na funkcijo. Poleg gibanja in dihanja jih uporabljajo za filtracijo vode oz. lovljenje plena (odvisno od načina prehranjevanja), zaznavanje okolice idr.
Večina vrst živi v kontinentalnih sladkih vodah, od začasnih bazenčkov do stalnih mirujočih ali počasi tekočih voda. Mnogo vrst je prilagojenih tudi na življenje v slanih vodah, predvsem slanih jezerih. V morju živi razmeroma malo predstavnikov. Med njimi so tako kozmopolitske vrste kot tudi vrste, ki živijo samo v enem rečnem sistemu, jezeru ali ribniku.
Večinoma se prehranjujejo s filtracijo drobnih organskih delcev iz vode, del vrst pa aktivno pobira hrano s podlage (so vsejedi ali mrhovinarji), lovi živalski plen ali zajeda na drugih živalih.
Branchiopoda so primitiven, a raznolik razred rakov, v katerega uvrščamo okoli 1000 danes živečih vrst. Ime so dobili po značilnosti, da dihajo s škrgami, ki izraščajo iz nog, sicer pa je med predstavniki malo podobnosti. Večinoma so majhne živali; med njimi najdemo ene najmanjših rakov sploh, največji škrgonožci pa dosežejo 10 cm dolžine.
Del predstavnikov ima jasno členjeno telo z 10 do 71 pari okončin, pri ostalih pa je členjenost neizrazita in imajo le 4 do 6 parov okončin. Najznačilnejše zanje so okončine, ki se lahko nahajajo na oprsju (t. i. torakopodi) in včasih na zadku in so različno oblikovane glede na funkcijo. Poleg gibanja in dihanja jih uporabljajo za filtracijo vode oz. lovljenje plena (odvisno od načina prehranjevanja), zaznavanje okolice idr.
Bladfotingar (Branchiopoda) är en gammal klass av kräftdjur där endast ett tusental arter är kända. Fossila fynd visar att gruppen tidigare var större. De flesta bladfotingar lever i sötvatten, men några arter lever i bräckt eller salt vatten (till exempel gälbladfotingen Artemia salina, vilken ofta odlas som foder för akvariefiskar). Andra medlemmar i gruppen är hinnkräftor (släktena Daphnia, Eubosmina , Evadne och Podon) – ofta kallade vattenloppor – och olika arter av sköldbladfotingar (ibland kallade Triops).
Typiskt för bladfotingar är en uppsättning ospecialiserade ben, vilka används både för förflyttning, som gälar och för att filtrera eller fånga föda med. Dessa ben bildar en vattenström i en fåra mellan benen, viken leder fram till munnen.
Den äldsta kända arten Rehbachiella kinnekullensis tillhör ordningen gälbladfotingar och är funnen i 500 miljoner år gammal, svensk orsten. Bladfotingar var vanligare under tidigare tidsåldrar och klarar sig dåligt i konkurrens med mer effektiva rovdjur. De flesta arter lever i miljöer utan konkurrens från andra djur och har ofta utvecklat stor tålighet mot extrema förhållanden där andra djur inte kan överleva, till exempel i vattenpölar med alkaliskt vatten, eller i vattensamlingar som snabbt torkar ut.
Många arter har en mycket snabb livscykel och överlever torrperioder som tåliga ägg, vilka kan överleva utan vatten i många decennier för att snabbt kläckas vid ett regn. Vid torka klarar äggen från arter i släktet Artemia även flera månader av nedfrysning. Vissa grupper, som hinnkräftor, klarar sig bra i vanliga sjöar genom sin litenhet och snabba förökningstakt – under gynnsamma förhållanden kan det uppstå formliga populationsexplosioner av till exempel daphnier, vilka utgör en viktig föda för många vattenlevande djur.
Bladfotingar förökar sig ofta via partenogenes, men även könlig och hermafroditisk förökning förekommer. Ur äggen kläcks hos de flesta bladfotingarna en så kallad naupliuslarv (ibland kort och gott kallad nauplie), vilken genomgår ett antal hudömsningar och snabbt växer till vuxet stadium.
Branchiopodernas systematik har ändrats många gånger och den skiljer sig ofta mellan olika källor. Den store kräftdjursforskaren W. T. Calman delade 1909 in branchiopoderna i fyra ordningar: Anostraca (gälbladfotingar, t.ex. salträkan Artemia), Conchostraca (musselräkor), Notostraca (sköldbladfotingar, t.ex. Triops) och Cladocera (hinnkräftor, t.ex. dafnier).
Senare visade det sig att Conchostraca och Notostraca står nära varandra, och t.ex. i Djurens värld delas branchiopoderna in i tre överordningar: Phyllopoda (med Conchostraca och Notostraca), Anostraca och Cladocera. [2]
I nu gällande systematik (ITIS, WoRMS) delas branchiopoderna in i två underklasser: Phyllopoda och Sarsostraca. Den senare innehåller endast ordningen Anostraca (gälbladfotingar). Phyllopoda innehåller alla övriga branchiopoder.[3][4]
Phyllopoda indelas i två ordningar: Diplostraca och Notostraca. Den senare innehåller endast sköldbladfotingarna. Diplostraca innehåller de gamla grupperna Conchostraca och Cladocera.
Enligt ITIS delas Diplostraca i 4 underordningar: Cladocera, Cyclestherida, Laevicaudata och Spinicaudata. Enda arten i Cyclestherida är Cyclestheria hislopi, som dock kan bestå av flera kryptiska arter.[5] Cyclestherida anges som systergrupp till Cladocera.[6]
Spinicaudata innehåller flertalet musselräkor fördelade på 9 familjer, bl.a. Limnadiidae med Limnadia. Laevicaudata innehåller bara en familj av musselräkor, fam Lynceidae.
En modern uppfattning av branchiopodernas systematik visas i nedanstående kladogram[7]:
Bladfotingar (Branchiopoda) PhyllopodaSköldbladfotingar (Notostraca)
Musselräkor (delvis), Spinicaudata
Cyclestheria hislopii
Haplopoda (=Leptodora kindti)
Ctenopoda
Onychopoda
Anomopoda
Musselräkor (delvis), Laevicaudata
Gälbladfotingar (Anostraca)
Bladfotingar (Branchiopoda) är en gammal klass av kräftdjur där endast ett tusental arter är kända. Fossila fynd visar att gruppen tidigare var större. De flesta bladfotingar lever i sötvatten, men några arter lever i bräckt eller salt vatten (till exempel gälbladfotingen Artemia salina, vilken ofta odlas som foder för akvariefiskar). Andra medlemmar i gruppen är hinnkräftor (släktena Daphnia, Eubosmina , Evadne och Podon) – ofta kallade vattenloppor – och olika arter av sköldbladfotingar (ibland kallade Triops).
Fyra exemplar av Artemia salina. Observera den algfyllda tarmkanalen samt de rosa äggen inuti bladfotingen i mittenTypiskt för bladfotingar är en uppsättning ospecialiserade ben, vilka används både för förflyttning, som gälar och för att filtrera eller fånga föda med. Dessa ben bildar en vattenström i en fåra mellan benen, viken leder fram till munnen.
Den äldsta kända arten Rehbachiella kinnekullensis tillhör ordningen gälbladfotingar och är funnen i 500 miljoner år gammal, svensk orsten. Bladfotingar var vanligare under tidigare tidsåldrar och klarar sig dåligt i konkurrens med mer effektiva rovdjur. De flesta arter lever i miljöer utan konkurrens från andra djur och har ofta utvecklat stor tålighet mot extrema förhållanden där andra djur inte kan överleva, till exempel i vattenpölar med alkaliskt vatten, eller i vattensamlingar som snabbt torkar ut.
Många arter har en mycket snabb livscykel och överlever torrperioder som tåliga ägg, vilka kan överleva utan vatten i många decennier för att snabbt kläckas vid ett regn. Vid torka klarar äggen från arter i släktet Artemia även flera månader av nedfrysning. Vissa grupper, som hinnkräftor, klarar sig bra i vanliga sjöar genom sin litenhet och snabba förökningstakt – under gynnsamma förhållanden kan det uppstå formliga populationsexplosioner av till exempel daphnier, vilka utgör en viktig föda för många vattenlevande djur.
Bladfotingar förökar sig ofta via partenogenes, men även könlig och hermafroditisk förökning förekommer. Ur äggen kläcks hos de flesta bladfotingarna en så kallad naupliuslarv (ibland kort och gott kallad nauplie), vilken genomgår ett antal hudömsningar och snabbt växer till vuxet stadium.
Lớp Chân mang (tên khoa học Branchiopoda) là một lớp động vật giáp xác. Nó bao gồm tôm tiên, tôm trai, Cladocera, Notostraca và Lepidocaris. Hầu hết các loài nhỏ, sống nước ngọt, ăn sinh vật phù du và mùn bã, với ngoại lệ là Cladocera, trong đó có nhiều loài sống ở biển.
Trong số các loài, chỉ có một số cladocerans sống ở biển, tất cả các nhóm khác được tìm thấy trong vùng nước ngọt lục địa, bao gồm hồ và hồ nước mặn.[1] Hầu hết chân mang ăn mảnh vụn nổi hoặc sinh vật phù du, mà chúng chụp bằng lông cứng trên phần phụ của chúng.[2]
Lớp Chân mang (tên khoa học Branchiopoda) là một lớp động vật giáp xác. Nó bao gồm tôm tiên, tôm trai, Cladocera, Notostraca và Lepidocaris. Hầu hết các loài nhỏ, sống nước ngọt, ăn sinh vật phù du và mùn bã, với ngoại lệ là Cladocera, trong đó có nhiều loài sống ở biển.
Жаброногие (лат. Branchiopoda) — класс подтипа ракообразные, довольно древние животные.
Насчитывает около 1500 видов. Некоторые виды хорошо изучены, например артемия Artemia salina (представитель отряда анострак, обитающий в гипергалинных водоемах), дафнии, и используются в качестве корма в аквариумистике или как объект изучения.
Все конечности, будучи более или менее одинаковыми, выполняют сразу несколько функций. Жаброногие плавают, двигая в едином ритме всеми ножками, а многочисленные реснички отфильтровывают из воды частицы пищи. Когда жаброногие отталкиваются всеми лапками назад, пища с потоком воды попадает на липкий слой на передних лапках, которые и направляют её в рот. Те же конечности действуют как жабры, поглощая кислород из воды сквозь тонкую кутикулу.
Название «Branchiopoda» не путать с «Brachiopoda» (тип Плеченогие).
Выделяют следующие подклассы и отряды:
Жаброногие (лат. Branchiopoda) — класс подтипа ракообразные, довольно древние животные.
Насчитывает около 1500 видов. Некоторые виды хорошо изучены, например артемия Artemia salina (представитель отряда анострак, обитающий в гипергалинных водоемах), дафнии, и используются в качестве корма в аквариумистике или как объект изучения.
Все конечности, будучи более или менее одинаковыми, выполняют сразу несколько функций. Жаброногие плавают, двигая в едином ритме всеми ножками, а многочисленные реснички отфильтровывают из воды частицы пищи. Когда жаброногие отталкиваются всеми лапками назад, пища с потоком воды попадает на липкий слой на передних лапках, которые и направляют её в рот. Те же конечности действуют как жабры, поглощая кислород из воды сквозь тонкую кутикулу.
Название «Branchiopoda» не путать с «Brachiopoda» (тип Плеченогие).
鰓足綱(學名:Branchiopoda)是甲壳亚门的一纲,体略呈虾形,是较原始的种类。本物種包括有:天使蝦、介甲目、枝角亞目、背甲目及泥盆紀時期的脂甲目(Lipostraca)鱗蝦科(Lepidocaris)生物。牠們絕大多數的體形都很小,以以浮游生物和碎屑為食。除了枝角亞目物種是在海洋生活以外,其他物種都是在淡水生活。
鰓足綱(學名:Branchiopoda)是甲壳亚门的一纲,体略呈虾形,是较原始的种类。本物種包括有:天使蝦、介甲目、枝角亞目、背甲目及泥盆紀時期的脂甲目(Lipostraca)鱗蝦科(Lepidocaris)生物。牠們絕大多數的體形都很小,以以浮游生物和碎屑為食。除了枝角亞目物種是在海洋生活以外,其他物種都是在淡水生活。
本文参照
鰓脚綱(さいきゃくこう)あるいはミジンコ綱とは、甲殻類を大きく分けた群のうちの一つで、カブトエビ、ミジンコなどを含む。甲殻類の中では原始的なものと見なされている。
鰓脚綱は以下のような特徴を持つ。
このような形質から、ここに含まれる動物は、遊泳を中心とする運動を行い、歩くような動きはしない。多くは第二触角を大きくかいて泳ぐか、胸脚を煽って泳ぐ。餌は、たいていは水中の微粒子、微細な植物プランクトンやいわゆるデトリタスであり、胸脚を煽る運動の中で、水中の微粒子を口元に運び込んで食べる。
また、耐久卵を生むことのできるものが多い。生活環では、耐久卵で休眠する時期と休眠せずに繁殖する時期が交互に出るものもある。また、その際に単為生殖を行う時期があるものもある。
一般の甲殻類の通りノープリウス幼生の姿で孵化し、次第に成体の形となる、またはミジンコのように直接に成体をそのまま小さくしたような幼体の形で出るものもある。ノープリウスに特徴的な、遊泳用の第二触角を、成体でも使うものが多い。また、成体になってもノープリウス眼を持っている。
大部分が陸水に生息する。ミジンコ類に少数の海産種があるが、それ以外は淡水性で、アルテミアのような内陸の塩水湖に生息するものもある。ミジンコ類は大きな湖から水たまりに至る、さまざまな淡水に生息する種があるが、それ以外のものは、浅い水域、それも時折り干上がるようなところに生息するものが多い。一時的な水たまりに生息するものもかなりある。
鰓脚綱は、甲殻類の中では原始的なものと考えられている。最も原始的なものだとの説もあるが、分子系統学による知見はカシラエビ[1]に近縁、しかも原始的と考えられるこの2群はむしろ派生的だった。はっきりとこの類であると判断される化石は、古生代後期までさかのぼる。カンブリア紀の二枚貝型の甲殻類の多くがこの類に属すると考えられたこともある。
2018現在の分類は以下の通り[2]:
それ以前に長く流用した分類は以下の通り:
化石のみ知られる目は以下の通り:
새각류(鰓脚類, 라틴어: Branchiopoda)는 분류학상의 동물 구분 중 하나로, 갑각류에 속한다. 크기가 작은 갑각류로, 껍데기가 잘 발달되어 있는 것과 껍데기를 가지지 않는 것이 있다. 노플리우스나 메타노플리우스 유생으로 부화된다. 주로 민물에 서식하며, 풍년새우, 투구새우, 물벼룩 등이 새각류에 속한다.
다음은 범절지동물의 계통 분류이다.[1]
범절지동물 Tactopoda 진절지동물 대각류 범갑각류탄툴라쿠스류
빈갑류