Cronartium pini (Willd.) Jørst. 1925

Cronartium flaccidum (roya vesicular del pino) es un hongo del orden Pucciniales.^[1]​

Se trata de un roya muy severa, que tiene como hospedantes al pino silvestre (Pinus sylvestris) y pino carrasco (Pinus halepensis). Las alteraciones que produce tras su colonización son malformaciones y anillamientos que determinan la muerte de toda la parte de la rama que está situada por encima de la zona lesionada. Los extremos de las copas o el árbol entero acaban muriéndose al cabo del tiempo por consecuencia de las infecciones sistémicas que se han ido extendiendo desde las ramas hasta el tronco.

Los pinos son más susceptibles a la enfermedad hasta los 20 años, y más tarde cuando ya son muy viejos.

Síntomas y signos de la enfermedad

Los primeros síntomas de la enfermedad son pequeñas exudaciones de savia (picnios) y tras uno o dos años aparecen unas vesículas muy características de color anaranjado (ecidios) saliendo de la corteza del pino. Se pueden observar deprendimientos de corteza, flaccidez de las acículas e hipertrofia de la rama afectada, que termina por morirse.

El Cronartium flaccidum tiene un hospedador alternativo como el Vincetosicum officinale, que es el más frecuente, aunque también puede colonizar a Paeonia spp. o Gentiana sp., entre otros. En estos hospedadores es donde se forman los cuerpos fructíferos denominados telios y uredios (donde se formarán las esporas sexuales tardías al final del verano y permanecerán en estado latente hasta primavera). Los uredios presentan un aspecto pulverulento y de color naranja vivo, y los telios presentan la forma de cornículos de color ferruginoso.

Esta roya es muy fácil de confundir con Endocronartium pini (= Peridermium pini).

Prevención de la enfermedad

Hay una serie de medidas que ayudan a prevenir la enfermedad:

• No plantar pinos o especies susceptibles cerca de las herbáceas que portan la enfermedad.
• Desinfectar siempre las herramientas.
• Quemar o sacar del monte los restos.

Erradicación de la enfermedad

Las medidas empleadas para la erradicación del hongo son:

• Cortar las ramas infectadas de manera que se evite la propagación del hongo.
• Cortar el árbol cuando los ceomas sean naranjas, ya que es cuando aún no se han diseminado las esporas.
• Eliminar las herbáceas complementarias.

Referencias

Cronartium flaccidum on seeneliik viltrooste perekonnast, viltroosteliste sugukonnast.

Cronartium flaccidum '​i lähedaseks sugulaseks on liik Endocronartium pini, kuid erinevalt viimasest vajab see liik elutsükli lõpetamiseks vaheperemeest. Peremeespuudeks, kellel liik ka suguliselt paljuneb, on männid, sh harilik mänd.

Cronartium flaccidum esineb Põhja-Euroopas.

Välislingid

• Cronartium flaccidum andmebaasis eElurikkus

• Catalogue of Life
• Invasive Species Compendium

Endocronartium pini on seeneliik viltroosteliste sugukonnast.

Endocronartium pini lähedaseks sugulaseks (geneetiliselt identne) peetakse seeneliiki Cronartium flaccidumi, kuid erinevalt viimati mainitust on nende elutsükli lõpetamiseks vaja üksnes peremeespuid.^[1]

Levila

Seeneliiki Endocronartium pini võib kohata Põhja-Euroopas.

Metsapuude haigustekitajatena

Seeneliik Endocronartium pini on tuntud metsa seenpatogeen, mis nakatab okaspuid tõenäoliselt okaste kaudu männi-koorepõletikku. Peamiselt nakatub mänd.^[2]

Seen põhjustab tõsist kahju peamiselt istandikes.

Vaheperemeesteks võivad olla ka erinevad rohttaimed nagu pojeng, vaheperemeestel peetakse haigustekitajaks vahel Cronartium flaccidum'i.

Viited

Välislingid

• Endocronartium pini andmebaasis eElurikkus

• Sissekanne Catalogue of Life'is

Cronartium pini on ruostesieniin kuuluva sienilaji.^[1] Yhdessä pioninkarvaruosteen (Cronartium flaccidum) kanssa se aiheuttaa männyissä tervasrosoa.^[3]

Lähteet

Liść ciemiężyka białokwiatowego porażony przez Cronartium pini

Cronartium pini (Willd.) Jørst – gatunek grzybów z rzędu rdzowców (Pucciniales)^[1]. Grzyb mikroskopijny, którego cykl życiowy odbywa się na dwóch gatunkach roślin. Jednym z nich są sosny, zwłaszcza sosna pospolita (Pinus sylvestris), drugim jeden z gatunków roślin zielnych. Na sosnach wywołuje chorobę o nazwie rdza kory sosny^[2].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cronartiaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1788 r. Willdenow nadając mu nazwę Lycoperdon pini. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1925 r. Ivar Jørstad, przenosząc go do rodzaju Cronartium^[1].

Ma ponad 20 synonimów. Niektóre z nich^[3]:

• Aecidium pini (Willd.) Pers. 1801
• Caeoma pini (Willd.) Nees 1816
• Cronartium flaccidum (Alb. & Schwein.) G. Winter 1880
• Endocronartium pini (Willd.) Y. Hirats. 1969
• Lycoperdon pini Willd. 1788
• Peridermium pini (Willd.) Lév. 1826
• Peridermium pini (Willd.) Lév. 1826 var. pini

Uwagi taksonomiczne

Opisywano jako dwa odrębne gatunki Cronartium pini (Willd.) Jørst i Cronartium flaccidum (Alb. & Schwein.) G. Winter. Wywoływały takie same objawy chorobowe, miały odróżniać się tylko cyklem życiowym. C. flaccidum był uważany za pasożyta dwudomowego tzn. jego cykl życiowy odbywa się na dwu gatunkach – na sosnach oraz roślinach zielnych, natomiast C. pini za pasożyta jednodomowego – cały jego cykl życiowy odbywa się tylko na sosnach^[4]. Gatunki te genetycznie były nie do odróżnienia. Nie można rozróżnić ich także mikroskopowym badaniem ecjospor^[5]. W istocie jest to jeden gatunek i według Index Fungorum C. flaccidum to synonim C. pini^[3].

Cykl rozwojowy

Jest to pasożyt bezwzględny, który rozwijać się może tylko w żywych komórkach żywiciela. Jest też pasożytem dwudomowym i rdzą pełnocyklową, wytwarzającą 5 rodzajów zarodników^[5]:

• stadium 0. Pod perydermą sosny powstają trudno dostrzegalne, płaskie spermogonia o średnicy 0,5-3 mm i wysokości 40-50 μm. Początkowo mają żółtawą barwę, później pomarańczową. Powstają w nich spermacja o średnicy 1-2 μm.
• stadium 1. W perydermie wyrastają ecja o średnicy 2-7 mm. Powstają w nich ecjospory o kształcie od kulistego do jajowato-elipsoidalnego i rozmiarach 21–36 × 14–24 μm. Mają niemal bezbarwne ściany o grubości 4–8 μm. Pokryte są brodawkami, z wyjątkiem gładkiej powierzchni u podstawy lub z boku. Brodawki mają średnicę około 1 μm i wysokość 1-2 μm. Ecjospory nie są zdolne do zakażania sosny, zakażają natomiast niektóre rośliny zielne.
• stadium 2. Na spodniej stronie liści zakażonych przez ecjospory roślin zielnych powstają w grupach lub w rozproszeniu uredinia. Mają postać pomarszczonych pęcherzyków o średnicy 0,1-0,3 mm. Powstają w nich jajowate lub elipsoidalne urediniospory o rozmiarach 18–30 × 11–20 μm (średnio 24–15 μm). Mają bezbarwne ściany o grubości 1,5–2,5 μm z kolcami o wysokości 1 μm, zgrupowanymi po 2-4 obok siebie. Niektóre urediniospory mają gładkie ściany. Pory rostkowe niepozorne.
• stadium 3. Na tych samych roślinach zielnych, obok urediów, lub oddzielnie, powstają telia. Mają kształt kolumn, wysokość do 2 mm, grubość 0,1-0,2 mm, barwę blado pomarańczową do cynamonowobrązowej. Czasami są rozproszone, czasami tworzą ścisłe zgrupowania. Powstają w nich w łańcuszkach teliospory o rozmiarach 16–24 × 10–16μm (zazwyczaj 55 × 12 μm). Mają ściany bezbarwne, żółtawe lub złotawe o grubości 1 μm. Powierzchnia gładka. Kiełkują bez okresu spoczynku, często już we wrześniu.
• stadium 4. Z kiełkujących terliospor wyrastają nietypowe podstawki o długości 33–40 μm. Mają 4 przegrody i stożkowate sterygmy o długości około 4 μm. Na każdej sterygmie powstaje jedna zaokrąglona, bezbarwna bazydiospora o gładkiej powierzchni i średnicy 3–4 μm. Bazydiospory dokonują infekcji pierwotnej sosny i cykl się zamyka.

Żywiciele

• Żywiciele ecjalni – różne gatunki sosny
• Żywiciele telialni – liczne gatunki roślin zielnych: Asclepias (incarnata, lutea, syriaca, tuberosa), Bartsia alpina, Cynanchum (mongolicum, purpurascens), Delphinium elatum, Euphrasia (nemorosa, stricta), Gentiana (asclepiadea, verna), Glandularia (laciniata, platensis), Impatiens (balsamina, glandulifera, parviflora), Loasa (lateritia, tricolor), Meconopsis cambrica, Melampyrum (arvense, nemorosum, pratense, sylvaticum), Myosotis, Nasa triphylla, Nemesia (strumosa, versicolor), Odontites (vernus, vulgaris), Paeonia (anomala, arietina, lactiflora, mascula, mlokosewitschii, officinalis & subsp. microcarpa, peregrina, × suffruticosa, tenuifolia), Pedicularis (palustris, sceptrum-carolinum), Ruellia elegans, Schizanthus grahamii, Scyphanthus stenocarpus, Tropaeolum (majus, minus, peregrinum, peltophorum), Verbena (hybrida, officinalis), Veronica longifolia, Vincetoxicum (fuscatum, hirundinaria, intermedium, laxum, nigrum, rehmanni, rossicum, scandens)^[6].

Przypisy

Törskate(grzib)^[9] (Cronartium flaccidum) je (grzib)art^[10], co go nojprzōd ôpisoł Alb. & Schwein., a terŏźnõ nazwã doł mu Georg Winter 1880. Cronartium flaccidum nŏleży do zorty Cronartium i familije Cronartiaceae.^[11][12] Utöver nominatformen finns också underarten typica.^[11]

Svampen orsaker stora skador på olika tallarter i Europa (se törved i Cronartium).^[9] Arten har varit känd ända sedan slutet av 1800-talet.^[9]

Przipisy

Tryckta källor

• Skadegörare i skogen: (grzib)ar, insekter, ryggradsdjur. Stockholm: 1976. ISBN 91-36-00269-0. (Feler! Felerny kod godki: sw. Kuknij na liste.)
• {{{tytuł}}}. Muster:Wayback

Galeryjŏ fotografiji

Endocronartium pini je grzib^[7], co go nojprzōd ôpisoł Carl Ludwig von Willdenow, a terŏźnõ nazwã doł mu Y. Hirats. 1969. Endocronartium pini nŏleży do zorty Endocronartium i familije Cronartiaceae.^[8][9] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.^[8]

Przipisy