Тарантули или птицојади (науч. Theraphosidae) — семејство влакнести и многу големи пајаковидни животни со досега утврдени околу 900 видови. Некои членови од истиот подред исто така може да се нарекуваат „тарантули“ со заеднички идиом. Оваа статија се ограничува за да ги опиша членовите на Theraphosidae групата. Некои родови на тарантулите-tarantulas го ловат пленот пред се на дрвјата, а други пак ловат во или близу до земјата. Сите тарантули-tarantulas може да произведуваат свила, додека арбореалните видови обично престојуваат во кадифен "цевковиден шатор", копнените видови редат нивните јами со свила за стабилизирање за да се олесни качувањето нагоре и надолу по зидот. Тарантулите-Tarantulas главно јадат инсекти и други членконоги, со користење на заседа како нивен првенствен начин на фаќање плен. Најголемите тарантули-tarantulas може да убиваат животни големи колку гуштери, глувци и птици. Тарантулите-Tarantulas се наоѓаат во тропските и пустински региони во светот. Повеќето тарантули-tarantulas се безопасни за луѓето, а некои видови се популарни за егзотична трговија на миленичиња (тарантули). Сите тарантули-tarantulas се отровни, но само некои видови имаат отров кој, предизвикува непријатност во период од неколку денови но не е познато дека имало човечки жртви како резултат на тоа. Тарантула "Tarantula 'името доаѓа од градот Таранто во јужна Италија и бил користен во прво време за некој неповрзан видов на Европскиот волчешки пајак. Името е позајмено да се применува на theraphosids (вид на пајаци) кои се честа појава во Европските истражени области. Во Африка, theraphosids (вид на пајаци) често се нарекуват "мајмунски пајаци". Азиските облици се познати како "земјените тигри" или "птиците кои јадат пајаците". Австралијците пак ги викаат нивните видови "лаечки пајаци", " пајаци кои свиркаат" или "птици кои јадат пајаци". Луѓето кои зборуваат француски ги викаат со општо име "mygales" theraphosid-те пајаци. Како и сите членконоги, тарантулата-tarantula спаѓа во без'рбетниците, кој се потпира на егзоскелет за мускулна поддршка. А телото на тарантулата-tarantula се состои од два дела, од prosoma (цефалоторакс) и opisthosoma (стомак). Цефалотораксот и стомакот се поврзани со pedicle (појас), или она што често се нарекува pregenital somite. Овој појас-како поврзување е всушност дел од цефалотораксот му овозможува на стомакот да се движи во широк опсег на движење во однос на цефалотораксот.
Во зависност од видот, должината на телото на тарантулата се движи од 2,5-10 сантиметри, со 8-30 сантиметри со спојување на нозете. Ножното мерење се утврдува со мерење од врвот на задната нога на врвот на предната нога на спротивната страна. Најголемите видови на тарантули-tarantula може да тежат повеќе од 85 грама (3 унци). Најголемиот од сите, Голијат птицо-јадец (Theraphosa blondi) од Венецуела и Бразил, се пријавени дека имаат тежина од 150 грама (5,3 унци) и распонот на една нога достигнува до 30 сантиметри, машките се подолги а женките по дебели. Т. apophysis (на Pinkfoot Голијат) беше опишан 187 години после Голијат птицо-јадачот, па затоа неговите карактеристики не се толку добро проверени. T. blondi генерално се смета за најтешка тарантула-tarantula, а Т. apophysis има најголем распон на ногата. Два други вида, Lasiodora parahybana (бразилскиот Салмон Birdeater) и Л. klugi, се ривали во одност на големината на Голијат пајаците. Поголемиот дел од Северно Американските тарантули-tarantulas се кафени. На други места се пронајдени обоени видови т.е кобалт сина боја (Haplopelma lividum), црни со бели риги (Aphonopelma seemanni), жолти ознаки по нозете (Eupalaestrus campestratus), металик сини нозе со живописна портокалова боја на стомакот и зелено сини (Chromatopelma cyaneopubescens). Нивните природни живеалишта ја вклучуваат саваната, тревни површини, како што се пампите, дождовните шуми, пустини, планини, шуми. Тие генерално се поделени во земни типови кои често прават дупки и арбореални типови кои градат затворени засолништа надвор од земјата. Тарантулите-Tarantulas стануваат се повеќе популарни како миленичиња и се лесно достапни за фаќање.
Зборот "tarantula" се применува на неколку многу различни видови пајаци. Пајакот кој јпрвично го користи тоа име е еден од волкчешките пајаци, Lycosa tarantula, пронајдени во околината на јужниот италијански град Таранто. Во споредба со тарантулите-tarantulas од новиот свет, волчешките пајаци не се особено големи или влакнести.
Каснувањето од Л. Tarantula, некогаш се верувало дека предизвикува фатална состојба наречена tarantism, за чиј лек се сметал дивиот танц кој се идентификува со тарантела-tarantella. Сепак, модерните истражувања покажаа дека каснувањето на Л. tarantula генерално не е опасно врз човекот. Се чини дека постоеле различни видови на пајаци во областа околу Таранто кои биле одговорни за прилично тешки касања. Веројатниот кандидат (и веројатно единствениот пајак кој се наоѓа во областа која е опасна за човекот) е пајакот-malmignatte или медитеранот црна вдовица. Овој пајак, кој му припаѓа на родот Latrodectus, е близок роднина на црната вдовица и redback (црвениот) пајак, и има убод кој е значаен за медицината. Сепак, Lycosa tarantula, се поголеми и страшни на изглед, со тенденција да бидат неправедно кредитирани за било какво тешко касање.
Кога theraphosids се појавиле во Америка, тие се прогласени за тарантули"tarantulas", предизвикувајќи користење на терминот да се префрлат на тропските пајаци. Сепак, овие пајаци припаѓаат на подвидот Mygalomorphae, и не се тесно поврзани со волчешките пајаци. Името тарантула"tarantula" е исто така погрешно применето при други големи работноспособни пајаци, вклучувајќи ги и purseweb (џебовидните) пајаци или атипичните тарантули-tarantulas, инка-мрежестите (Dipluridae и Hexathelidae), и на "џуџести тарантули-tarantulas". Овие пајаци се поврзани со тарантулите-tarantulas (сите се mygalomorphs), но се класифицираат во различни семејства. Huntsman пајаците од семејството Sparassidae, исто така, се нарекуват тарантули-"tarantulas", поради нивните големи димензии. Всушност, тие не се поврзани, и припаѓаат на подредот Araneomorphae.
Осумте нозе, двајцата хелицери со своите отровни заби, и клапите се поврзани со стомакот. Хелицерите се две двојни сегментни додатоци кои се наоѓаат веднаш под очите и директно пред устата. Хелицерите содржат отровни жлезди кои се пропустливи преку отровните заби. Отровните заби се со шупливи проширувања на хелицерите кои го инјектираат отровот во пленот или животното кое тарантулата-tarantula го каса во одбраната, и тие исто така се користат при џвакање. Овие отровни заби артикулираат, така што тие може да се прошируваат надолу и кон надвор, при подготвувањето на гризењето или може да се свиткаат назад кон хелицерите како џебен нож кој се собира. Хелицерите од тарантулата-tarantula целосно содржат отровни жлезди и мускулите кои ги опкружуваат, и може да предизвикаат, отровот насилно да бидат инјектиран во пленот. Рedipalpi се два шесто-сегментни поврзани додатоци на градниот кош во близина на устата и излегуваат од другата страна на двете хелицери. Во повеќето видови на тарантула-tarantula, pedipalpi содржи остри грапави заби кои се користат за да се пресече и здроби храната која често се нарекува coxae или maxillae. Како и со другите пајаци, терминалниот дел од pedipalpi од машките функционираат како дел од својот репродуктивен систем. Машките пајаци завртуваат кадифена течност (мрежеста сперма) на земјата врз која тие испуштаат сперма од жлезди во нивните opistoma. Тогаш тие вметнуваат pedipalps во семето, искористувајќи го семето во pedipalps, а подоцна и вметнувајќи pedipalps (еден по еден) во репродуктивниот орган од женката, која се наоѓа во нејзиниот абдомен (стомак). Терминалнте сегменти на pedipalps на машката тарантула-tarantulas се умерено поголеми во обем од оние на една женска tarantula. Машките тарантули-tarantulas, имаат посебни боцки околу гениталните отвори. Свила за мрежестата сперма на тарантулата-tarantula се излачува од овие специјални боцки.
Тарантулата-tarantula има четири пара на нозе и два дополнителни пара на додатоци. Секоја нога има седум сегменти кои, од prosoma (стомакот) надвор се: coxa, trochanter, бедрената коска, patella, тибија, Тарс и pretarsus, и да се пробијат. Две или три канџи кои се собираат се при крајот на секоја нога. Овие канџи се користат за контрола при површини за качување. Исто така, на крајот на секоја нога, околу канџите, се групирани влакната. Овие влакна, наречени scopula, и помогаат на тарантулата-tarantula да зграпчи подобро при искачување на стаклени површини. Петтиот пар се pedipalps кои помагаат при чувствувањето, зграбување на пленот, и парење во случај на зрел маж. Шестиот пар на додатоци се хелицерите и нивните прицврстени отровни заби. При одење, првата и третата нога од тарантулата-tarantula е на едната страна и се движи во исто време како и втората и четвртата нозе од другата страна од неговото тело. Мускулите на нозете на тарантулата-tarantula е причина нозете да се свиваат на зглобовите, но за продолжување на ногата, тарантулата-tarantula го зголемува притисокот на крвта кој влегува во ногата. Тарантулата-Tarantulas, како и скоро сите други пајаци, ги имаат примарна боцки на крајот на opisthosoma. За разлика од типичните пајаци кои во просек имаат шест,тарантулите- tarantulas имаат два или четири боцки. Боцките се флексибилни цевчести структури од коишто пајакот ја лачи својата пајакова свила. Врвот на секја боцка се нарекува вртечко поле. Секое вртечко поле е покриено од околу 100 вртечки цевчиња, преку кои се лачи свила. Оваа свила се стврднува при контакт со воздухот за да стане влакнест супстанција.
Устата на тарантулата-tarantula се наоѓа под вилиците на долниот преден дел од prosoma-та. Устата е куса како сламка кој при отворањето може само да цица, што значи дека се што ќе се внесе внатре мора да биде во течна форма. Пленот со многу цврсти делови, како на пример глушецот, мораат да бидат здробени на земјата или пак соџвакани, што се постигнува со премачкување на пленот со дигестивни сокови кои се лачат од отворите на вилиците. Дигестивниот систем на тарантулата-tarantula (стомакот) е цевка која се протега водолжина на нејзиното тело. Во prosoma-та, оваа цевка е поширока и го формира стомакот за цицање. Кога мускулите на стомакот за цицање се собираат, тие креираат силина во цицањето која дозволува да тарантулата-tarantula го вовлече својот течен плен преку устата и во цревата. Откако течната храна ќе влезе во цревата, се разделува на честици толку мали за да пројдат преку цревните зидови во hemolymph (крвта) каде што е дистрибуиран низ целото тело. После јадење, остатоците се формираат во мала топка и се исфрлаат од тарантулата-tarantula надвор. Во терариум, тие често пати ги ставаат во ист агол. Овие топки се совршени домаќини за калапи и паразити, тие мора да бидат отстранувани редовно.
А централните нервниот систем (мозокот) на тарантулата се наоѓа во долниот дел од внатрешноста на prosoma-та. Тарантулата-tarantula ја гледа нејзината околина првенствено преку сетилните органи наречени setae (влакна или игли). Иако тарантулата-tarantula има очи, допирот е нејзиниот најистакнат осет, и во лов првенствено зависи од вибрациите испуштени од движењата на својот плен. Сетилните органи на тарантулата, setae се многу чувствителни органи и се користат при осеќање на хемиски потписи, вибрации, правец на ветерот, а можеби дури и звук. Тарантулите-Tarantulas, исто така многу реагираат на присуството на одредени хемикалии како што се феромоните.
Очите им се наоѓаат над вилиците на предниот дел од prosoma-та. Тие се мали и обично се поставени по четири во два реда. Повеќето тарантули-tarantulas не се во можност да гледаат многу повеќе од светлината, темнината, и движењето. Арбореалните тарантули-tarantulas, генерално, имаат подобра визија во споредба со сувоземните тарантули-tarantulas.
Во сите видови на tarantula постојат два типа на листести бели дробови (органи за дишење). Првиот пар на листести бели дробови се наоѓа во шуплината во внатрешноста на долниот преден дел на абдоменот каде што во близина на стомакот се поврзува со цефалоторакс а вториот пар е малку поназад на стомакот. Воздухот влегува во празнината низ мал отвор од секоја страна во близина на предниот дел на стомакот. Секој бел дроб се состои од 15 или повеќе тенки листови од ткиво организирани како страниците на некоја книга. Овие ткивни листови се обезбедени од страна на крвните садови. Како што воздухот влегува во секој бел дроб, кислородот е донесена во крвта низ крвните садови во белите дробови. Потребната влага, исто така, може да се апсорбира од влажниот воздух од страна на овие органи.
Крвта на тарантулата-tarantula е уникатна, кислороден протеин е присутен (бакарно-базиран hemocyanin), но не е и затворен во крвните клетки, како што се еритроцитите цицачи. Крвта на тарантулата-tarantula не е вистинска крв, туку поскоро течност наречена haemolymph, или hemolymph клетки. Постојат најмалку четири видови на hemocytes, или hemolymph клетки. Срцето на tarantula е долга и тенка цевка која се наоѓа по должината на врвот на opisthosoma-та. Срцето е неврогено наспроти миогено, па така нервните клетки, наместо мускулните клетки го иницираат и ја координираат работата на срцето. Срцето пумпа hemolymph до сите делови на телото преку отворени пасуси кои често се нарекуваат синуси, а не преку кружниот систем на крвните садови. Ако егзоскелетот е прекршен, загубата на hemolymph ќе ја убие тарантулата-tarantula, освен ако раната е доволно мала за да hemolymph се израмни и исуши за да се затвори раната.
Без оглед на нивната застрашувачка репутација, тарантулите-tarantulas самите се објект на предаторите, нај добро специјализираните предатори од нив се големи членови на семејството Pompilidae оса. Во Америка, овие инсекти се нарекуваат "тарантула-tarantula јастреби", кои се паразитоиди на тарантулите-tarantulas. Најголемата тарантула-tarantula јастреб, како што се оние од родот Pepsis, следат, напаѓаат и можат да ја убијат големата тарантула-tarantulas. Тие користат olfaction да ја најдат јамата на тарантулата-tarantula. Осата мора да го убоде пајакот на долната страна од цефалотораксот, искористувајќи ја тенката мембрана меѓу базалните ножни сегменти. Оваа го парализира пајакот и осата тогаш го влече назад во својата дупка во земјата пред да го испушти јајцето од абдоменот на пленот. Осата тогаш го запечатува пајакот и одлетува да бара домаќини. Осата ларва се храни со несуштинските делови на пајакот и како што се приближува pupation, го троши остатокот. Во прилог на животните, тарантулите-tarantulas исто така се сметаат за деликатес во некои култури (на пример, Камбоџа). Тие обично се печат над отворен оган за да се отстрани косата и потоа се јадат.
Покрај нормалните "влакна" кои го покриваат телото, некои тарантули-tarantulas исто така имаат густа покривка на иритирачките влакна наречени urticating влакната, на opisthosoma-та, што понекогаш се користат како заштита од непријателите. Овие влакна се присутни само во новите видови, но не и од примероци земени од Стариот свет. Urticating, косите обично започнуваат од стомакот на тарантулата-tarantula, но вреди да се спомене дека некои можеби едноставно чешаат на стомакот, како што е тоа случај со родовите на Avicularia. Овие убави коси се бодликави и дизајнирани да ги иритираат. Тие можат да бидат смртоносни за малите животни како глодарите. Некои луѓе се многу чувствителни на овие влакна, и може да дојде до сериозно чешање и исфрлување на иритираното место. Изложеност на очите и респираторниот систем на urticating влакната треба да се избегнува строго. Видовите кои ги поседуваат urticating влакната може да ги ослободат овие влакна во воздухот во дадена цел, притоа користејќи ги нивните два пара нозе. Тарантулите-Tarantulas, исто така ги користат овие влакна за други намени, како на пример за одбележување на територија или пак за поредување на нивните засолништа (во однос на последново, таквата практика може да ги обесхрабри да го избегнат хранењето на пајаци). Urticating влакната не растат на грбот, но се заменуваат со митарење. Интензитетот, износот, и флотацијата на влакната, зависи од видот на тарантулата-tarantula. Многу сопственици на Goliath Birdeaters (Т. blondi) тврдат дека theraphosids-те, имаат најлоши urticating влакна. За предаторите и другите видови на непријатели, овие влакната може да се движат од тоа да бидат смртоносни па затоа се едноставно пречка за нив. За луѓето, тие може да предизвикаат иритација на очите, носот и кожата, и поопасно, белите дробови и дишните патишта, ако бидат вдишани. Симптомите се движат од видот на видовите, од човек до човек, од големо чешање до мали отоци. Во некои случаи, влакната на тарантулата-tarantula предизвикуваат трајно оштетување на човечките очи. Овие влакна обично се наоѓаат на вилиците. Stridulation се чини дека е се почест во видовите од стариот свет.
И покрај нивниот често опасен изгледот и репутација, за ниедна тарантула-tarantula не е познато дека има убид кој е смртоносен за луѓето. Генерално, ефектите од каснување на било кој вид видов на тарантула-tarantula не се добро познати. Додека познато е дека каснувањата на многу животински видови не се полоши од убодот на осите, некои извештаи за каснувања од некои видови се пријавени дека се многу болни и дека произведуваат интензивни грчеви кои може да се повторат во период од неколку дена, отровот од Африканската тарантула-tarantula, Pelinobius muticus, исто така, предизвикува силни халуцинации. Во сите случаи, разумно е да се побара лекарска помош. Поради вклученост на други протеини кога отровот е инјектиран, некои индивидуи може да страдаат од тешки симптоми поради алергиска реакција, а не од отровот. Таквите алергични последици може да бидат опасни по живот. Пред да гризе, тарантулата-tarantulas, може да сигнализира за нејзината намера да нападне заземајќи "опасна позиција", која може да вклучува подигање на нивната prosoma и кревање на нивните предни нозе во воздух, ширење и проширување на своите отровни заби, и (во одредени видови), правејќи силни силна бучава. Нивниот следен чекор, кратко гризење, може да биде да го онеспособи натрапникот со нивните покренати предни нозе. Ако тоа не успее да го одврати одговорот на напаѓачот, Американската тарантулата-tarantulas може да ги сврти и стегне urticating влакната кон предаторот. Следниот чекор може да биде напуштање на местото на настанот во целост, но ако не постои особен простор за повлекување, нивната последна реакција може да биде моментално свртување и гризење. Некои тарантули-tarantulas се добро познати, по "сувото гризење", односно, тие дефанзивно може да гризнат некое животно кое се вмеша во нивниот простор и им се заканува, но би испумпале отров во раната.
Тарантулите од новиот свет (оние кои се наоѓаат во Северна и Јужна Америка) имаат urticating влакна на нивниот стомак, и скоро секогаш ги фрлаат овие бодликави влакна, како прва линија на одбрана. Овие влакна иритираат осетливи делови од телото, а особено нивна цел се љубопитните животни кои можат да ги внесат овие влакна во мукозните мембрани на носот. Некои видови имаат поефикасни urticating влакна од другите. Голијат Birdeater е познат по своите особено иритирачки urticating влакна. Urticating влакната, можат да навлезат во рожницата до толку што заштита за очи треба да се носи при ракување со таквите тарантули-tarantulas. Тарантулите од стариот свет (од Европа, Африка, Азија и Австралија) немаат urticating влакна и е поверојатно да нападнат кога се вознемирени. Тарантулите од стариот свет, често имаат помоќен, отров кој е медицински значаен. Постојат опасни видови на пајаци кои се поврзани со тарантулите-tarantulas и често може да бидат помешани со нив. Популарната урбана легенда тврди дека смртоносните сорти тарантули-tarantula, постојат некаде во Јужна Америка. Ова тврдење често се прави без идентификување на одреден пајак, иако "банана tarantula-та" е понекогаш се именувана. Најверојатен кандидат за вистинскиот идентитет на овој пајак опасниот бразилски скитник, пајакот Phoneutria nigriventer, од семејството Ctenidae, како што може да се најде скриен во стеблата на банани и е едн од неколкуте пајаци наречен "банана пајак". Тој технички не е тарантула-tarantula, но е прилично голем (4-5 инчи долг), малку влакнест, и е многу отровен за луѓето. Друг опасен вид на пајакот кој се меша со тарантулите-tarantulas е австралиската-инка, мрежест-пајак. Најпознатиот од нив е во Сиднеј и е мрежестиот пајак Atrax robustus, кој е агресивен, високо отровен, и (пред развојот на против-отров во 1980) е одговорен за голем број смртни случаи во Австралија. Овие пајаци се членови на истиот подред како тарантулите-tarantulas. (Некои Австралијците користат дијалектот "triantelope" за големи, влакнести и безопасни членови на пајаци од Huntsman семејството, кои често се наоѓаат на внатрешните ѕидови на домаќинствата и во автомобилите.
Иако нема жртви кои би се припишале на тарантулата-tarantula, понекогаш касањата од пајаците се сметаат за веројатен извор на инфекции. Медицински совети во врска со ваквите случаи може да бидат корисни во тој поглед. Покрај тоа, постојат значителни анегдотски докази кои укажуваат дека отровите од некои видови од стариот свет можат да создадат толку тешки симптоми што соодветно мора да се спроведе медицински третман. Медицинска интервенција исто така се спроведува, кога симптомите како што се отежнато дишење, или болка во градите се развие, бидејќи овие услови може да иницираат анафилактична реакција. Како и со убодите од пчела, алергиски реакции на протеинските фракции може да бидат многу пати поопасни отколку директно токсичните ефекти на отровот. Urticating влакната може да предизвикаат здравствени проблеми кај луѓето ако навлезат во очите или во респираторниот систем. Освен ако некој го вдиша воздухот во кој има силно присуство од овие влакна или ги трие очите, тие ретко се проблем. Некои луѓе се поосетливи на кожен контакт па затоа научуваат да избегнуваат чистење кафези за да не дојдат во потенцијален контакт со нив. Сексуален диморфизам Некои видови на тарантули-tarantula поседуваат сексуален диморфизам. Мажјаците имаат тенденција да бидат помали (посебно нивниот стомак, кој може да биде доста тесен) и може да бидат со по темна боја во споредба со нивните женски колеги, како што е случај со видовите Haplopelma lividum. Зрелите машки тарантули-tarantulas исто така може да имаа кукаста цеваница (вид на коска) на нивните предни нозе, кои се користат за да се ограничат отровните заби на женското за време на парењето. Парење на млад мажјак може да биде определен од страна гледајќи во екипа exuvium за exiandrous fusillae или пак spermathecae. Вентралното парење е тешко, но, ако се направи правилно, тоа може да биде релативно сигурно. Мажјаците имаат многу пократок живот отколку жените затоа што умираат релативно брзо по созревањето. Неколку живеат доволно долго за едено митарење. Малку е веројатно дека тоа се случува во природните живеалишта, бидејќи тие се подложни на предаторите, но се има случено во заробеништво но ретко. Повеќето мажи не доживуваат митарење бидејќи се стремат да ја добијат нивната емболија, зрелите машки полови органи на pedipalps, се заглавени во процесот на митарење. Повеќето женски тарантули-tarantula се посакувани како домашни миленици и тоа се должи на нивниот многу подолг животен век. Тарантулите фатени на диво се често зрели мажи, бидејќи тие талкаат надвор на отворено и е поверојатно е да бидат фатени.
Како и сите други пајаци, тарантулите-tarantulas мора да го фрлат нивниот егзоскелет периодично со цел да растат, процес кој се нарекува митарење. Млада тарантула-tarantula го прави тоа неколку пати во годината, како дел од процесот на созревање, додека целосно созреан вид се митари еднаш во годината или помалку, или пак што поскоро со цел да ги замени загубените екстремитети или изгубени urticating влакна. Јасно е дека митарењето наскоро ќе се случи кога егзоскелетот добива потемна нијанса. Ако тарантулата-tarantula, претходно ги искористила своите urticating влакна, ќелавиот далновод ќе се претвори од праска боја на темно сина. Тарантулите-Tarantulas може да живеат со години-кај повеќето видови 2-5 години за да стигнат до полна зрелост, но кај некои видови тоа може да потрае и до 10 години за да стигнат до полна зрелост. По постигнување на зрелоста, мажите најчесто имаат од 1 до 1,5 години останат период за живот и обично веднаш бараат женка за парење. Машките тарантули ретко се митарат когаќе ја достигнат полната созреаност. Најстариот пајак, според Гинисовата книга на рекорди, живеел 49 години. Женките ќе продолжат да се митарат по достигнувањето полнолетство. За женските примероци се знае дека достигнуваат од 30 до 40 годишна возраст, и имаат преживеано на вода до 2 години. Grammostola rosea пајаците се познатипо тоа што можат без јадење многу долго.
Како и со другите пајаци, механиката на репродукција е сосема различен од оние на цицачите. Кога машкиот пајак ја достигнува својата зрелост и постане мотивиран за сроден пајак женка, тој ќе ја исплете мрежата на рамна површина. Пајакот тогаш ќе се допира по својот стомак на површината на мрежата и на таков начин ослободува некоја количина на сперма. Тој потоа може да ги вметнете своите pedipalps (кратки нозе-како додатоци помеѓу вилиците и предните нозе) во базенот на спермата. Тие кратки нозе го апсорбираат семето и го чуваат додека не се пронајде сродниот женски пајак. Кога машкиот пајак детектира присуство на жена, двајцата разменуваат сигнали за да се утврдат дека се од ист вид. Овие сигнали, исто така, може ја намамат женката. Ако женската ги прима сигналите тогаш машкиот пајак пристапува кон неа и ги вметнува кратките нозе во отворот на долната површина од нејзиниот абдомен, наречен opisthosoma. Откако семето се пренесе во нејзиното тело, мажјакот брзо ја напушта сцената пред опоравувањето на женката и нејзиниот апетит. Иако може да се појави агресија кај женките после парењето, машкото многу ретко станува оброк на самата женка. Женките депозитираат 50-2.000 јајца, во зависност од видот, во свилена торбичка која ја чуваат од 6 до 7 недели. За ова време женката останува многу блиску до торбичката со јајцето и станува по агресивна. Ова го пази јајцето од можни деформации ако тоа преседи или пак отседи многу долго. Младиот пајак останува во гнездото од лушпите на јајцето пред неговото конечно исфрлување.
Семејството Theraphosidae е поделена на 12 потсемејства, кои содржат повеќе од 100 родови и околу 900 видови меѓу нив. Acanthopelminae, прв пат е опишана од страна на Frederick Octavius Pickard-Кембриџ во 1897 година, I е потсемејство на мали, терестријални tarantula-tarantulas од новиот свет. Оваа потсемејства има само еден род, Acanthopelma, и два вида, А. beccarri и А. rufescens, кои што може да се најдат во Гвајана и Централна Америка. Aviculariinae е потсемејство на тропски, населени по дрвјата тарантули од новиот свет. Тие се движат од Карибите па се до Јужна Америка, и се познати како тарантулите "розевото прсте". Родовите, Avicularia, Ephebopus, и Pachistopelma поседуваат urticating влакна, но не можат "да ги исфрлат" во воздух, наместо тоа при контакт влакната се втиснати директно во непријателот. Eumenophorinae е потсемејство на тарантулите од стариот свет, главно од Африка и околните региони. Покрај тоа, некои автори ги вбројуваат дури и Proshapalopus (род кој се наоѓа во Бразил, а не во Африка). Harpactirinae е група на тарантули од стариот свет од Африка, помали од Eumenophorinae. Тие се познати како мајмунски пајаци, поради своите влакнести нозе и дебелата црна scorpulae на крајот на своите нозе, поради која се вели дека личат на павијаните. Ischnocolinae содржи пајаци од целиот свет. "Земјените тигри" на потсемејството Ornithoctoninae формира група на тарантулите од стариот свет кои се наоѓаат пред се во југоисточна Азија, Јужна Кина и Борнео. Оваа група е составена од злогласните кинески птичји пајаци. Poecilotheriinae се пајаци кои одат по дрвјата (дрвени пајаци) од Индија и Шри Ланка, од кои некои се сметаат за загрозени. Оваа потсемејство содржи само еден род. Selenocosmiinae е потсемејство која се состои главно од тарантули-tarantulas од Источна Азија и Австралија. Како и тарантулите од источна Азија во Ornithoctoninae, овие се познати по нивната силна злоба и дефанзивна диспозиција. Родови Psalmopoeus и Tapinauchenius немаат urticating влакна, што е необично меѓу видовите од новиот свет. Selenogyrinae е под група на тарантулите-tarantulas од Индија и Африка. Stromatopelminae се пајаци кои живеат по дрвјата од западна Африка. Theraphosinae се тарантули од новиот свет со urticating влакна. Поголемиот дел од пајаци кои се чуваат како домашни миленици припаѓаат на оваа под-семејството, вклучувајќи ги Brachypelma-та, трпоски род од новиот свет кои генерално се сметаат за послушни и добри видови од страна на оние кои се бават со тарантули-tarantulas како домашни миленици. Thrigmopoeinae се Индискиот tarantulas. Неколкуте видови до ден денешен не се добро класифицирани, или пак имаат класификации кои се спорни, вклучувајќи ги Brachionopus, Cardiopelma, и Proshapalopus. Фосилни остатоци Иако постојат фосили на mygalomorph-фни пајаци враќајки се во Тријас, само два примероци биле пронајдени досега кои може да биде уверливо доделени на Theraphosidae групата. Еден е од Доминиканската Република, другиот од чијапашки (мексикански) килибар. И двете овие се сосема млади килибари, на возраст околу 16 милиони години.
Тарантули или птицојади (науч. Theraphosidae) — семејство влакнести и многу големи пајаковидни животни со досега утврдени околу 900 видови. Некои членови од истиот подред исто така може да се нарекуваат „тарантули“ со заеднички идиом. Оваа статија се ограничува за да ги опиша членовите на Theraphosidae групата. Некои родови на тарантулите-tarantulas го ловат пленот пред се на дрвјата, а други пак ловат во или близу до земјата. Сите тарантули-tarantulas може да произведуваат свила, додека арбореалните видови обично престојуваат во кадифен "цевковиден шатор", копнените видови редат нивните јами со свила за стабилизирање за да се олесни качувањето нагоре и надолу по зидот. Тарантулите-Tarantulas главно јадат инсекти и други членконоги, со користење на заседа како нивен првенствен начин на фаќање плен. Најголемите тарантули-tarantulas може да убиваат животни големи колку гуштери, глувци и птици. Тарантулите-Tarantulas се наоѓаат во тропските и пустински региони во светот. Повеќето тарантули-tarantulas се безопасни за луѓето, а некои видови се популарни за егзотична трговија на миленичиња (тарантули). Сите тарантули-tarantulas се отровни, но само некои видови имаат отров кој, предизвикува непријатност во период од неколку денови но не е познато дека имало човечки жртви како резултат на тоа. Тарантула "Tarantula 'името доаѓа од градот Таранто во јужна Италија и бил користен во прво време за некој неповрзан видов на Европскиот волчешки пајак. Името е позајмено да се применува на theraphosids (вид на пајаци) кои се честа појава во Европските истражени области. Во Африка, theraphosids (вид на пајаци) често се нарекуват "мајмунски пајаци". Азиските облици се познати како "земјените тигри" или "птиците кои јадат пајаците". Австралијците пак ги викаат нивните видови "лаечки пајаци", " пајаци кои свиркаат" или "птици кои јадат пајаци". Луѓето кои зборуваат француски ги викаат со општо име "mygales" theraphosid-те пајаци. Како и сите членконоги, тарантулата-tarantula спаѓа во без'рбетниците, кој се потпира на егзоскелет за мускулна поддршка. А телото на тарантулата-tarantula се состои од два дела, од prosoma (цефалоторакс) и opisthosoma (стомак). Цефалотораксот и стомакот се поврзани со pedicle (појас), или она што често се нарекува pregenital somite. Овој појас-како поврзување е всушност дел од цефалотораксот му овозможува на стомакот да се движи во широк опсег на движење во однос на цефалотораксот.
Во зависност од видот, должината на телото на тарантулата се движи од 2,5-10 сантиметри, со 8-30 сантиметри со спојување на нозете. Ножното мерење се утврдува со мерење од врвот на задната нога на врвот на предната нога на спротивната страна. Најголемите видови на тарантули-tarantula може да тежат повеќе од 85 грама (3 унци). Најголемиот од сите, Голијат птицо-јадец (Theraphosa blondi) од Венецуела и Бразил, се пријавени дека имаат тежина од 150 грама (5,3 унци) и распонот на една нога достигнува до 30 сантиметри, машките се подолги а женките по дебели. Т. apophysis (на Pinkfoot Голијат) беше опишан 187 години после Голијат птицо-јадачот, па затоа неговите карактеристики не се толку добро проверени. T. blondi генерално се смета за најтешка тарантула-tarantula, а Т. apophysis има најголем распон на ногата. Два други вида, Lasiodora parahybana (бразилскиот Салмон Birdeater) и Л. klugi, се ривали во одност на големината на Голијат пајаците. Поголемиот дел од Северно Американските тарантули-tarantulas се кафени. На други места се пронајдени обоени видови т.е кобалт сина боја (Haplopelma lividum), црни со бели риги (Aphonopelma seemanni), жолти ознаки по нозете (Eupalaestrus campestratus), металик сини нозе со живописна портокалова боја на стомакот и зелено сини (Chromatopelma cyaneopubescens). Нивните природни живеалишта ја вклучуваат саваната, тревни површини, како што се пампите, дождовните шуми, пустини, планини, шуми. Тие генерално се поделени во земни типови кои често прават дупки и арбореални типови кои градат затворени засолништа надвор од земјата. Тарантулите-Tarantulas стануваат се повеќе популарни како миленичиња и се лесно достапни за фаќање.
