Poliporus, qov göbələyi (lat. Polyporus) - fomitopsidaceae fəsiləsinə aid göbələk cinsi.
Poliporus, qov göbələyi (lat. Polyporus) - fomitopsidaceae fəsiləsinə aid göbələk cinsi.
Polyporus és un gènere de fongs dins la família Polyporaceae. s fa servir per produir fonts de proteïnes unicel·lulars de cultius sobre residus agrícoles d'algues, llevats, fongs o bacteris per a usar en l'alimentació humana o animal. Alguns dels seus membres són bolet de soca.
Etimològicament deriva del grec poly que significa molts i poros que significa passatge.
Polyporus és un gènere de fongs dins la família Polyporaceae. s fa servir per produir fonts de proteïnes unicel·lulars de cultius sobre residus agrícoles d'algues, llevats, fongs o bacteris per a usar en l'alimentació humana o animal. Alguns dels seus membres són bolet de soca.
Etimològicament deriva del grec poly que significa molts i poros que significa passatge.
Choroš (Polyporus) je rod stopkovýtrusných hub, které se vyznačují obvykle rourkovitým hymenoforem, pevnou konzistencí plodnic a růstem ze dřeva nebo jiných rostlinných zbytků. Působí bílou hnilobu. V Evropě je známo zhruba 16 druhů.[1]
Plodnice jsou jednoleté, dělí se na klobouk nesoucí rourkovitý hymenofor a třeň, který může být centrální, výstředný nebo postranní. Dužnina je masitě nebo kožovitě tuhá.[1]
Výtrusy mají hladký povrch, jsou bezbarvé a neamyloidní. Cystidy chybějí.[1]
Choroš (Polyporus) je rod stopkovýtrusných hub, které se vyznačují obvykle rourkovitým hymenoforem, pevnou konzistencí plodnic a růstem ze dřeva nebo jiných rostlinných zbytků. Působí bílou hnilobu. V Evropě je známo zhruba 16 druhů.
Die Stielporlinge oder eigentlichen Porlinge (Polyporus) sind eine ehemals große, aktuell sehr kleine, aus drei Arten bestehende Gattung aus der Familie der Stielporlingsverwandten (Polyporaceae).
Die Typusart ist der Sklerotien-Stielporling (Polyporus tuberaster).
Die Arten der Gattung Polyporus (aus dem Griechischen "mit vielen Poren") bilden zentral bis lateral gestielte oder mehrfach baumartig verzweigt-gestielte, einjährige, holzbewohnende Fruchtkörper mit hutunterseits röhrenförmigem Hymenophor aus.[1] Im Fall des Eichhasen (Polyporus umbellatus) sind die Fruchtkörper scheinbar bodenbewohnend, da sie einem glatt berindeten Sklerotium entspringen, welches in Symbiose mit Hallimasch-Arten an Baumwurzeln gebildet wird.[2][3] Die Trama der Fruchtkörper ist frisch fleischig und wird beim Trocknen spröde.[1] Der Stiel ist bei allen Arten hell gefärbt und wird auch im Alter nicht dunkel oder schwarz.[1] Das Sporenpulver ist weiß bis cremefarben. Die Typusart und der Eichhase bilden sogenannte Sklerotien oder „Pilzsteine“ unterschiedlicher Gestalt aus.
Das Hyphensystem erscheint monomitisch, da die generativen Hyphen den Fruchtkörper dominieren.[1] Es treten jedoch auch Skelett- und Bindehyphen auf, die bis zu 17 μm breit angeschwollen sein können, sodass das Hyphensystem trimitisch ist.[1] Die Sporen sind zylindrisch geformt.[1]
Die Arten der Gattung leben als Saprobionten auf diversen Hölzern oder an Wurzeln und erzeugen im befallenen Holz eine Weißfäule. Der Eichhase lebt in Symbiose mit Hallimascharten wie z. B. Armillaria gallica oder Armillaria cepistipes, deren Anwesenheit für die Bildung von Sklerotien benötigt wird.[3]
Die Gattung umfasst weltweit 1–3 Arten[4][1][5]. In Europa kommen damit 1 bis 2 Taxa – je nach Gattungsauffassung – vor.
Früher wurden viele stielporlingsartige Pilze zu Polyporus gestellt. Genetische Studien zeigen jedoch, dass die Gattung polyphyletisch ist.[4][1][5] Mittlerweile werden die meisten ehemaligen Arten den Gattungen Cerioporus, Cladomeris, Favolus, Lentinus, Neofavolus und Picipes zugeordnet.[5] Damit reduziert sich die ehemals große Gattung je nach Auffassung, auf weltweit nur noch ein[4][5] bis drei[1] Arten. Neben dem Gattungstypus, dem Sklerotien-Porling (Polyporus tuberaster), sind dies der Eichhase (Polyporus umbellatus) und der in China vorkommende Polyporus hapalopus.
Der Eichhase fällt durch den verzweigten Stiel und seine Mehrhütigkeit auf[6], weshalb er bereits vielen Gattungen zugeordnet wurde, so z. B. Cladodendron, Cladomeris, Dendropolyporus, Grifola, Merisma oder Polypilus.[7] Ob er nun wieder in der Gattung Polyporus steht oder doch als Cladomeris umbellata eine monotypische Gattung bildet, hängt davon ab, wie eng die Gattung Polyporus s. str. aufgefasst wird.
innerhalb der Stielporlingsverwandten (Polyporaceae) ist die Gattung der Stielporlinge im engen Sinn am nächsten mit den Gattungen wie z. B. Cerioporus, Cladomeris (wenn man sie als eigenständig anerkennt), Datronia, Datroniella, Echinochaete, Favolus, Melanoderma, Neodatronia, Neofavolus, Picipes und Pseudofavolus verwandt.[1][5][8] Die Stammbäume der aktuellen Studien widersprechen sich jedoch in Bezug auf die genauen Verzweigungen, so z. B. hinsichtlich der Position von Favolus und Neofavolus.[1][5][8]
Aufgrund der zwar konvergent entstandenen, äußerlich ähnlichen Fruchtkörperform wird die Gattung Polyporus entgegen der molekularphylogenetischen Erkenntnisse teils auch weiterhin in mehr oder weniger breiter Auffassung morphologisch definiert. So halten beispielsweise Bao-Kai Cui et al. in ihrer Zusammenstellung der Stielporlingsartigen Chinas an einem auch gemäß der eigenen Stammbäume polyphyletischen, breiten Gattungskonzept fest.[8]
Weitlöcheriger oder Borstrandiger Stielporling
Lentinus arcularius
Winter-Stielporling
Lentinus brumalis
Mai- oder Sommer-Stielporling
Lentinus substrictus
Waben-Stielporling
Neofavolus alveolaris
Kastanienbrauner oder Braunroter Stielporling
Picipes badius
Eichhase oder Ästiger Büschel-Porling
Polyporus umbellatus / Cladomeris umbellata
Verschiedene Beispiele von stielporlingsartigen Fruchtkörpern aus verschiedenen Gattungen.
Der Eichhase und der Sklerotienporling sind essbar und teilweise geschätzte Speisepilze. Die Sklerotien des Eichhasen werden seit über 2000 Jahren in China als Diuretikum verwendet.[9] Auch die Fruchtkörper werden zu medizinischen Zwecken eingesetzt.[9]
Die Stielporlinge oder eigentlichen Porlinge (Polyporus) sind eine ehemals große, aktuell sehr kleine, aus drei Arten bestehende Gattung aus der Familie der Stielporlingsverwandten (Polyporaceae).
Die Typusart ist der Sklerotien-Stielporling (Polyporus tuberaster).
Polyporus is a genus of poroid fungi in the family Polyporaceae.
Italian botanist Pier Antonio Micheli introduced the genus in 1729 to include 14 species featuring fruit bodies with centrally-placed stipes, and pores on the underside of the cap.[1] The generic name combines the Ancient Greek words πολύς ("many") and πόρος ("pore").[2]
Elias Fries divided Polyporus into three subgenera in his 1855 work Novae Symbol Mycologici: Eupolyporus, Fomes, and Poria.[3] In a 1995 monograph, Maria Núñez and Leif Ryvarden grouped 32 Polyporus species into 6 morphologically-based infrageneric groups: Admirabilis, Dendropolyporus, Favolus, Polyporellus, Melanopus, and Polyporus sensu stricto.[4]
The identity of the type species of Polyporus has long been a matter of contention among mycologists. Some have preferred P. brumalis,[5][6] some P. squamosus,[7] while others have preferred P. tuberaster.[8][9][10]
Several molecular phylogenetics studies have shown that Polyporus, as currently circumscribed, is polyphyletic and will need to have its generic limits revised.[11][12][10] Some species such as P. squamosus and P. varius have been moved to genus Cerioporus.[13][14]
Polyporus is a genus of poroid fungi in the family Polyporaceae.
Polyporus est un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Polyporaceae. Il regroupait à l'origine tous les champignons appelés en français polypores parce que leur hyménium présente de multiples pores, et qui ont depuis été reclassés dans d'autres genres et familles.
Les polypores jouent un rôle important dans la décomposition du bois mort et sont alors eux-mêmes une source d'alimentation pour d'autres espèces, d'invertébrés (escargots, limaces), vertébrés fongivores et nombreux insectes mycophages, notamment les Mycétophagidés[1]. Il faut cependant pour la survie des insectes qui les colonisent ou consomment et des parasitoïdes associés que les polypores émergents ne soient pas trop éloignés d'une zone-source d'insectes[2]. La distance à laquelle un insecte peut repérer et/ou utiliser un polypore varie beaucoup selon les espèces. Les coléoptères et les parasitoïdes étant les moins performants ; une source renouvelée en permanence sur chaque kilomètre carré semble suffire en zone tempérée pour la conservation des insectes[2]. En outre, certains insectes et divers animaux jouent aussi un rôle dans la dispersion des champignons. Leur présence est donc également importante.
Quelques espèces sont consommées, dont Polyporus tenuiculus dans le centre et sud de l'Amérique, par différents groupes ethniques. On a montré que certaines souches de cette espèce pouvaient aussi être cultivées industriellement à partir de certains résidus agricoles[3].
À Paris, square Jean Cocteau, une sculpture contemporaine - la fontaine des Polypores de Jean-Yves Lechevallier (1983) - représente un empilement de polypores. Cette sculpture est le cadre de plusieurs scènes du film d'Alain Resnais On connaît la chanson (2007), avec notamment Lambert Wilson et Agnès Jaoui.
Polyporus est un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Polyporaceae. Il regroupait à l'origine tous les champignons appelés en français polypores parce que leur hyménium présente de multiples pores, et qui ont depuis été reclassés dans d'autres genres et familles.
Polyporus P. Micheli ex Adans., 1763 è un genere di funghi basidiomiceti della famiglia Polyporaceae.[1]
I funghi appartenenti a questo genere sono lignicoli o terricoli, con le seguenti caratteristiche:
La specie tipo è Polyporus tuberaster (Jacq. ex Pers.) Fr., 1821, altre specie sono:
Polyporus P. Micheli ex Adans., 1763 è un genere di funghi basidiomiceti della famiglia Polyporaceae.
Skylėtbudė (lot. Polyporus) – kempininių grybų gentis. Auga ant negyvų lapuočių medžių, retai ant spygliuočių.
Lietuvoje augančios rūšys:
Polyporus P. Micheli ex Adans. (żagiew) – rodzaj grzybów należący do rodziny żagwiowatych (Polyporaceae) jako jej typ nomenklatoryczny. W Polsce było 10 gatunków zaliczanych do tego rodzaju, jednak po weryfikacji przeprowadzonej na początku XXI wieku większość z nich przeniesiona została do innych rodzajów[1].
Organizmy saprotroficzne żyjące na drewnie, rzadziej pasożytnicze. Powodują tzw. białą zgniliznę drewna. Owocniki mięsiste do łykowato-elastycznych, z trzonem centralnym do bocznego, posiadają hymenofor rurkowy, chociaż przez wzgląd na to, że owocniki nie są w stanie obrastać przylegających przedmiotów, a warstwa rurek łatwo oddziela się od miąższu, uważa się je za spokrewnione z grzybami blaszkowymi. Kapelusze suche, filcowate do łuskowatych, od spodu z cienką warstwą rurek. Wysyp zarodników biały, nieamyloidalny. Zarodniki cylindryczno-zakrzywione do podłużnie eliptycznych, gładkie, bez pory rostkowej[2].
Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Atroporus Ryvarden, Bresadolia Speg., Cerioporus Quél., Cyanosporus, Dendropolyporus (Pouzar) Jülich, Favolus Fr., Hexagonia Pollini, Lentus Lloyd ex Torrend, Leucoporus Quél., Melanopus Pat., Mycelithe Gasp., Petaloides Lloyd ex Torrend, Polyporellus P. Karst., Polyporus P. Micheli, Poria Adans., Poria P. Browne, Tuberaster Boccone[3].
Nazwę polską podał Marcin z Urzędowa, do piśmiennictwa mykologicznego włączona została przez F. Błońskiego w 1889 r. Rodzaj ten opisywany był też pod nazwami huba i horosz[4].
Rodzaj Polyporus został po raz pierwszy wyodrębniony przez Piera Micheli w Nova Plantarum Genera z 1729 r., zaliczono wtedy do niego 11 gatunków. Zawarta tam diagnoza taksonomiczna nie jest jednak poprawna w kontekście Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Botanicznej ze względu na zbyt wczesną datę publikacji. eſt plantæ genus, et Suillus, ſed capitulo in binas partes, ut ille non dirimitur, ſcilicet pars inferior hujuſce capituli A, & a ſuperiore B non ſeparabilis, & non ex fiſtulis ſolutis compoſita, ſed inſtar cribri C, aut Apium favi D, dumtaxat perforata, in cujus foraminulorum ore reperiuntur floras, & in corumdem ſemina, quemadmodum in antecedenti genere monuimus[5].
Nazwy naukowe) na podstawie Index Fungorum'[5]. Nazwy polskie według checklist Władysława Wojewody[4].
Polyporus P. Micheli ex Adans. (żagiew) – rodzaj grzybów należący do rodziny żagwiowatych (Polyporaceae) jako jej typ nomenklatoryczny. W Polsce było 10 gatunków zaliczanych do tego rodzaju, jednak po weryfikacji przeprowadzonej na początku XXI wieku większość z nich przeniesiona została do innych rodzajów.
Polyporus (Pier Antonio Micheli, 1729 ex Michel Adanson, 1763) este un gen de ciuperci comestibile sau necomestibile din încrengătura Basidiomycota în ordinul Polyporales și familia Polyporaceae cu ajustat 32 de specii (în Europa aproximativ 15).[1] Speciile acestui gen au calități saprofite (de ex. Polyporus umbellatus) sau/și parazitare (de ex. Polyporus squamosus), fiind atunci dăunători de o distrugere frapantă a arborilor din parcuri și de la marginea străzilor, provocând putregaiul alb al lemnului. Ca saprofiți colonizează diverse cioturi și trunchiuri de foioase în putrefacție, unele soiuri, foarte rar în plus de rășinoase (de ex. Polyporus brumalis). Bureții genului se dezvoltă în România, Basarabia și Bucovina de Nord foarte des, crescând solitar sau în grupuri, deseori etajați unul peste altul, de la câmpie la munte, din aprilie până toamna târziu (depinde de specie).[2][3][4]
Numele generic este derivat din cuvintele grecești (greacă πολύς=mult)[5] și (greacă πόρος=por).[6]
Primul care a descris genul sub denumirea actuală (2019) a fost micologul italian Pier Antonio Micheli în lucrarea sa Nova plantarum genera, juxta Tournefortii methodum disposita... din 1729.[7] În anul 1763, botanistul francez Michel Adanson a redescris genul sub aceiași denumire, corectată în sensul nomenclaturii a lui Carl von Linné, de verificat în volumul 2 al operei sale Familles des plantes.[8]
Au fost făcute multe încercări de modificare ale taxonului care însă cu toate nu s-au impus, fiind astfel neglijabile (vezi o selecție în infocasetă).[1]
Mai este de menționat, că, mai întâi, Elias Magnus Fries a împărțit genul în 3 subgenuri (Eupolyporus, Fomes, și Poria) în cartea sa Novae Symbolae Mycologicae din 1855,[9] iar micologii Maria Núñez și Leif Ryvarden au alocat 32 de specii ale genului în 6 grupuri infra-generice bazate pe rezultate morfologie (Admirabilis, Dendropolyporus, Favolus, Polyporellus, Melanopus, și Polyporus sensu stricto). Publicația poate fi recitită în volumul 10 al jurnalului micologic Synopsis Fungorum din 1995.[10]
Mai multe studii filogenetice moleculare au arătat că "Polyporus", astfel cum este circumscris în prezent, este polifiletic, de acea limitele sale generice vor trebui să fie revizuite.[11]
În urmare sunt listate cele 32 de specii ale genului după Núñez și Ryvarden, cele europene fiind marcate cu (E).[10]
În 1920, micologul american William Alphonso Murrill a început să transfere specii ale genului Albatrellus la acesta, de exemplu pe Albatrellus ovinus, iar micologul german Rolf Singer a redenumit pe timpul exilului său în Uniunea Sovietică (1941), împreună cu Appollinaris Semenovich Bondartsev, aproape toate altele soiuri ale genului, între altele pe Albatrellus cristatus sau Albatrellus confluens. Deși micologul ceh Zdeněk Pouzar le-a retransferat corect (între 1957 și 1966), denumirea Scutiger s-a ținut până la sfârșitul secolului trecut și se mai poate citi în cărți micologice. Între timp chiar și specia Scutiger paes-caprae este acceptată membru al genului Albatrellus.[17] Astfel, în acest gen au rămas doar 7 (9) specii, cu toate neeuropene.
Polyporus (Pier Antonio Micheli, 1729 ex Michel Adanson, 1763) este un gen de ciuperci comestibile sau necomestibile din încrengătura Basidiomycota în ordinul Polyporales și familia Polyporaceae cu ajustat 32 de specii (în Europa aproximativ 15). Speciile acestui gen au calități saprofite (de ex. Polyporus umbellatus) sau/și parazitare (de ex. Polyporus squamosus), fiind atunci dăunători de o distrugere frapantă a arborilor din parcuri și de la marginea străzilor, provocând putregaiul alb al lemnului. Ca saprofiți colonizează diverse cioturi și trunchiuri de foioase în putrefacție, unele soiuri, foarte rar în plus de rășinoase (de ex. Polyporus brumalis). Bureții genului se dezvoltă în România, Basarabia și Bucovina de Nord foarte des, crescând solitar sau în grupuri, deseori etajați unul peste altul, de la câmpie la munte, din aprilie până toamna târziu (depinde de specie).
Numele generic este derivat din cuvintele grecești (greacă πολύς=mult) și (greacă πόρος=por).
Polyporus — рід базидіомікотових грибів родини Трутовикові (Polyporaceae). Ростуть на мертвих листяних деревах, рідше на хвойних.
Polyporus — рід базидіомікотових грибів родини Трутовикові (Polyporaceae). Ростуть на мертвих листяних деревах, рідше на хвойних.
Polyporus là một chi nấm trong họ Polyporaceae family. Nó là một chi được sử dụng để sản xuất các protein đơn bào để thay thế thực phẩm giàu protein cho người và súc vật.
Polyporus là một chi nấm trong họ Polyporaceae family. Nó là một chi được sử dụng để sản xuất các protein đơn bào để thay thế thực phẩm giàu protein cho người và súc vật.
Polyporus P.Micheli ex Adans., 1763
Типовой видПоли́порус (лат. Polyporus) — род грибов из семейства Полипоровые (Polyporaceae).
Плодовые тела однолетние, с разделением на шляпку и ножку. Поверхность шляпки гладкая или покрытая чешуйками или опушением, окрашена обычно в различные оттенки коричневого, иногда в старости сиреневатая. Мякоть белая, жёсткая, при высыхании деревянистая. Спороносная поверхность (гименофор) пористая, белая, иногда с желтоватым оттенком. Поры округлые или угловатые. Ножка иногда слабо заметная, центральная или эксцентрическая, гладкая или бархатистая, коричневая, нередко продольно морщинисто разлинованная.
Гифальная система димитическая, на неокрашенных гифах имеются пряжки. Цистиды отсутствуют. Споры цилиндрической формы, иногда изогнутые, с гладкими тонкими стенками, неокрашенные, неамилоидные.
Представители рода — сапротрофы, большей частью произрастающие на гниющей древесине лиственных деревьев. Лишь несколько видов известны на хвойных.
Наиболее близкие родственники полипорусов помещены в небольшой род Favolus. Они отличаются от полипорусов отсутствием пряжек на гифах.
Род Полипорус включает около 26 видов[1]. Точное число видов неизвестно, не выяснено положение некоторых видов, нередко помещаемых в род Favolus Fr.
Поли́порус (лат. Polyporus) — род грибов из семейства Полипоровые (Polyporaceae).
タマチョレイタケ属(学名:Polyporus)は多孔菌目サルノコシカケ科の菌類。世界に広く分布している。
傘は円形であり、饅頭型から扁平、漏斗型へと変化し、傘の表面が鱗のように逆立つものが多い。半円形をかくものも見られる。
多孔菌全般に言えることであるが、裏面に孔が沢山開いている。
腐生菌であることが多い。一方で稀に生きたままの木に成長することもある。広葉樹に生えることが多い。
若い菌は食用にすることもある。生えてから時間がたったものは硬くなる傾向にある。