Guidance for identification (German texte)
El cep d'estiu (Boletus aestivalis) és un bolet comestible de l'ordre dels boletals.
Barret bombat i vellutat de 5 a 20 cm de color marró. Tenen sovint, quan no hi ha massa humitat, unes esquerdes que presenten l'aspecte d'un reixat, amb solcs que s'enfosqueixen en fer-se més vells. El peu, de 13 a 16 cm, és ventrut de color marró més clar, portant una xarxa reticulada ben marcada de color blanc. Té una carn blanca i espessa que continua sent ben ferma però que engrogueix envellint i és sovint atacada per les larves. Té una olor agradable.
Es troba a tots els boscos (tant en els fullosos com en les coníferes) una mica humits, de la fi de l'estiu al final de la tardor.
És un bon comestible. Tanmateix, la seva carn és una mica menys ferma que la dels altres boletus.
Hřib dubový (Boletus reticulatus Schaeff.[1] 1774) je jedlá houba z čeledi hřibovitých, která patří do skupiny pravých hřibů sekce Edules. Řadí se k houbařsky nejvyhledávanějším druhům.
Dále se v České republice používají následující lidové názvy: bílý hřib, březový hřib, doubáček, doubravník, doubravník dubový, dubák, dubňák, dubravník, kamenáč, kozák, panský hřib, poddoubník, pravák, pravej doubravník, pšenčňák, říbek, skalní hřib, tvrďák nebo tvrzík.[5]
Klobouk dosahuje 50 - 200 (250) milimetrů, zprvu je polokulovitý, později klenutý až ploše poduškovitý. Zbarvený bývá v bledě nahnědlých až hnědých odstínech od světle kožově hnědé či šedavé přes šedohnědou, hnědookrovou, světle hnědou až sytě hnědou. Povrch může být vrásčitě nerovný, pokožka bělavě plstnatá, suchá, matná, později až krupičkatě šupinkatá, někdy zčásti olysalá. Jen za vlhkého počasí lesklá a trochu slizká. Při suchém počasí může rozpraskávat.[1]
Rourky jsou v dospělosti 10 - 30 milimetrů vysoké, nejprve bělavé, pak žluté, žlutoolivové až ve stáří olivově zelené.[1]
Třeň dosahuje délky 70 - 200 (250) × 20 - 65 milimetrů, bývá masitý, nejprve soudkovitě či vejčitě břichatý, později kyjovitý. Od mládí je nahnědle zbarvený, později rovnoměrně hnědý, většinou není žíhaný. Kryje jej síťka - zprvu bílá, později okrová až hnědá.[1]
Dužnina je bílá, barevně neměnná příjemně houbové vůně a nasládle hřibovité chuti.[1]
Výtrusy dosahují (13) 14 - 16 (20) × (4) 4,5 - 5,5 (6) μm, jsou protáhle elipsoidně vřetenovité, někdy téměř válcovité, hladké, s patrnou suprahilární depresí. Povrch klobouku kryjí trichodermální hyfy 3 - 6,5 (8) μm široké, některé pokryté tenkou vrstvou gelatinózní hmoty. Během růstu zpravidla kolabují. Výtrusný prach je olivově hnědý.[1]
Hojný druh listnatých a smíšených lesů. Vyskytuje se i na stanovištích ovlivněných lidskou činností jako jsou parky nebo hráze rybníků.[1] Fruktifikuje od května do října.[1]
Pilát jej uvádí jako charakteristický teplomilný druh habrových doubrav. Konkrétně jako druh dubo-habrových lesů na nevápenatých půdách a druhy kyselých doubrav a oligotrofních habrových doubrav.[6]
Je mykorhizním symbiontem vázaným především na duby, případně buky[5][7][8][9], méně často habry a lípy, především v jižní Evropě roste pod kaštanovníkem jedlým.[1]
V České republice roste hřib dubový nejčastěji pod dubem letním (Quercus robur), objevuje se ale i pod ostatními domácími druhy, což jsou dub zimní (Quercus petraea), dub pýřitý - šípák (Quercus pubescens), který se vyskytuje v nejteplejších krajích a na vápenci, a dub cer (Quercus cerris) na jižní Moravě.[10]
Běžně však nepřechází na severské druhy dubů, které jsou zde vysazovány, a to ani když rostou v těsné blízkosti dubu letního. Albert Pilát nalezl plodnice hřibu dubového v čistém porostu dubu severního (Quercus borealis) u Moravských Budějovic 7. června 1964. Mykolog s manželkou prohledali celý lesík, plodnice se však objevily pouze pod jediným stromem v počtu 8 kusů. Oproti exemplářům typickým pro dub letní se lišily výrazně tmavým třeněm u starších plodnic - mladší jej měly světlejší. Vzhledem k nízkému vzorku nechtěl mykolog závislost zbarvení na mykorhizním partneru paušalizovat.[6]
Pilát dále zmiňuje výskyt hřibu dubového pod dubem bažinným (Quercus palustris). Uvádí pouze jeden případ pod dubem v parku v Konstantinových Lázních, kde se však vyskytoval opakovaně po několik let.[6]
Plodnice rostoucí pod buky bývají nižší, tmavší[4] až tmavě kaštanově zbarvené s výrazněji vyvinutou až žebrovitou síťkou.[3]
Podle Smotlachy se hřib dubový může vyskytovat i pod jedlemi. Pak je světleji zbarvený a zvlášť výrazně síťkovaný.[4]
I jiná starší literatura hojně uvádí výskyt pod jehličnany, především smrky a jedlemi. Tyto nálezy jsou v současnosti některými mykology považovány za neprůkazné a vysvětlovány možností chybného určení plodnice.[1] Přesto není názor mykologů na tuto problematiku jednoznačný a nelze proto možnost výskytu hřibu dubového pod jehličnany ve velmi vzácných případech vyloučit.
Hřib dubový roste v Evropě, Střední Americe (Mexiko) a Asii (Japonsko). Z evropských zemí to jsou: Belgie, Bělorusko, Česká republika, Dánsko, Finsko, Francie, Chorvatsko, Itálie, Lichtenštejnsko, Lucembursko, Maďarsko, Německo, Norsko, Polsko, Rakousko, Slovensko, Slovinsko, Spojené království, Španělsko, Švédsko a Švýcarsko.[11]
V České republice je rozšířen především v teplejších nížinách a pahorkatinách.
Mnozí autoři uvádějí odlišné znaky v závislosti na druhu stromu, se kterým houba roste v symbióze.[4]
Boletus carpinaceus Velen. 1939. O tomto druhu popsaném českým mykologem Josefem Velenovským se v současnosti předpokládá, že je formou či varietou hřibu dubového rostoucí pod habry.[1] Liší se světlejším šedopopelavým kloboukem.[3]
Hřib dubový je možné snadno zaměnit za hřib smrkový (Boletus edulis) rostoucí pod listnáči. Oba druhy se liší řadou drobných znaků, které však nemusejí být zřetelné na všech plodnicích. Oba jsou jedlé a kvalitativně srovnatelné, takže je praktičtí houbaři obvykle nerozlišují. Podobný může být jedlý hřib borový (Boletus pinophilus), jehož klobouk je hrbolkatý s hnědočerveným odstínem, případně vzácný hřib bronzový (Boletus aereus), který se vyskytuje pouze v oblastech teplomilné flóry.
Záměna za hřib hřib žlučový (Tylopilus felleus) hrozí zpravidla jen ve smíšených lesích, protože hořčák zpravidla neroste pod listnáči (pouze velmi vzácně) a dubák naopak téměř neroste pod jehličnany. Z toho důvodu se hřib žlučový vyskytuje jen sporadicky na typických stanovištích hřibu dubového, jakými jsou parky nebo hráze rybníků.
Obrázky, zvuky či videa k tématu hřib dubový ve Wikimedia Commons
Galerie hřib dubový ve Wikimedia CommonsHřib dubový (Boletus reticulatus Schaeff. 1774) je jedlá houba z čeledi hřibovitých, která patří do skupiny pravých hřibů sekce Edules. Řadí se k houbařsky nejvyhledávanějším druhům.
Der Sommer- oder Eichen-Steinpilz (Boletus reticulatus, syn. B. aestivalis) ist eine Pilzart aus der Familie der Dickröhrlingsverwandten. Er zählt zu den Speisepilzen und kann bereits ab Mai gefunden werden.
Der Sommer-Steinpilz bildet relativ große, in Hut und Stiel gegliederte Fruchtkörper mit halbkugeligen bis polsterförmigen, 6 bis 20 Zentimeter, in Ausnahmefällen bis 25 Zentimeter breiten Hüten und 6 bis 18 Zentimeter langen und 2 bis 6 Zentimeter dicken, bauchigen, keuligen- oder walzenförmigen Stielen. Die Hutoberfläche ist fein filzig-faserig, die Farbe variiert in verschiedenen hellen Brauntönen, die Fasern am Rand sind häufig etwas dunkler gefärbt. Bei Trockenheit reißt der Hut häufig felderartig auf. Der Stiel ist hell hasel- oder lederbraun und mit einem erhabenen hell weißlichen bis braunen (im Alter dunkelbraunen) Netz fast bis zur Basis bedeckt. Die Röhren sind jung weißlich, später über cremegelblich nach grüngelb verfärbend. Die Poren entsprechen in der Farbe den Röhren, sie sind klein und rundlich. Das Fleisch ist weiß, auch unter der Huthaut, schmeckt mild und hat keinen besonderen Geruch.
Wie alle Dickröhrlinge ist der Sommer-Steinpilz ein Mykorrhizapilz, der in Mitteleuropa ausschließlich mit Laubbäumen, vor allem Buchen und Eichen zusammenlebt. Er kommt in Buchen-, Buchen-Tannen- und Eichen-Hainbuchenwäldern vor, kann aber auch in parkähnlichen Biotopen gefunden werden. Die Art stellt keine besonderen Ansprüche an den pH-Wert des Bodens, sie wird auf basischen, neutralen und sauren Böden gefunden, die frisch bis mäßig trocken und lehmig sind, seltener kommt sie auf sandigen Böden vor. Die Fruchtkörper erscheinen bereits sehr früh im Jahr (ab Mai, Juni), können aber in wärmeren Gegenden bis in den Oktober hinein gefunden werden.
Der Sommer-Steinpilz ist eine europäische Art, soll aber auch in Australien gefunden worden sein. Nördlich kommt er bis Mittelschweden und Mittelfinnland vor, östlich wurde er bis Katowice in Polen gefunden.
Der Sommer-Steinpilz kann mit anderen Röhrlingen verwechselt werden.
Der Gemeine Steinpilz (Boletus edulis) kann sehr ähnlich aussehen. Er hat einen speckig glänzenden, meist dunkleren Hut, oft mit hellem Rand und eine undeutlichere, auch im Alter hellere Netzzeichnung auf dem Stiel, die nicht bis zur Stielbasis hinunter reicht.
Besonders ältere Exemplare mit dunklem Stielnetz können mit dem durch seine Bitterkeit ungenießbaren Gallen-Röhrling (Tylopilus felleus) verwechselt werden. Dieser hat im Alter weitere Poren, die sich durch das Sporenpulver rosa und nie gelblich verfärben und unter dem Hut hervor quellen. Der Gallen-Röhrling ist außerdem meist nicht ganz so dickfleischig.
Der seltene Schwarzhütige Steinpilz (Boletus aereus) wächst an ähnlichen Standorten, hat aber einen dunkler schwarzbraunen Hut und ein undeutlicheres Stielnetz.
Der Sommer-Steinpilz ist ein beliebter Speisepilz. Wie alle Angehörigen der Gattung Boletus steht er in Deutschland unter Naturschutz und darf nur in kleinen Mengen für den eigenen Bedarf gesammelt werden.
Für den Sommer-Steinpilz werden zwei Namen verwendet: Der oben genannte B. aestivalis und B. reticulatus. Das Epitheton aestivalis deutet auf die Wachstumszeit des Fruchtkörpers im Sommer hin, der Artname reticulatus nimmt auf die Netzzeichnung des Stiels Bezug.
Der Sommer- oder Eichen-Steinpilz (Boletus reticulatus, syn. B. aestivalis) ist eine Pilzart aus der Familie der Dickröhrlingsverwandten. Er zählt zu den Speisepilzen und kann bereits ab Mai gefunden werden.
Li boloe d' esté, c' est on tchampion, clapant a magnî, k' on rescontere cwand il a fwait waerneus (foirt tchôd et pu ene miete crou), dins les clairs bwès ås foyes (copurade addé les ptitès trokes d' åbes ki leyèt passer l' loumire do solea et s' tcholeur).
Tchampion k' a on tchapea bombé et vroûlté (7 a 20 cm), bén e tchå, di coleur paye a brun, åyant sovint cwand i fwait setch des crevådes e cwåreas, avou des blankès buzetes ki verdixhèt e divnant pus vî et des ronds pôres del minme coleur, on vintrou pî (6-20 x 2-5 cm) di coleur brun-clair poirtant on seré blanc mayaedje (reticulaedje).
Li tchå di coleur blanke est spesse et dmeure bén deure mins djaeni e divnant pus viye. Il a ene plaijhante odeur et ene saveur sovint ene miete soucrêye.
Målureuzmint po les micofadjes, s' i n' est nén codou tot djonne, Il est sovint ataké a pårti do pî djusk' a l' miercopete do tchapea pa les molons.
I vént al tere dins tos les clairs bwès a foyes (en associåcion avou les hesses, les tchinnes, les castagnîs et les tchårnales), di l' esté a l' fén d' l' årire-såjhon.
C' est on prumî tchampion, minme si s' tchå est ene miete pus mole ki l' cene des ôtes boloes.
Tites des lives e francès k' i gn a avou pus di racsegnes so ç' tchampion la:
Li boloe d' esté, c' est on tchampion, clapant a magnî, k' on rescontere cwand il a fwait waerneus (foirt tchôd et pu ene miete crou), dins les clairs bwès ås foyes (copurade addé les ptitès trokes d' åbes ki leyèt passer l' loumire do solea et s' tcholeur).
Boletus reticulatus (alternately known as Boletus aestivalis (Paulet) Fr.), and commonly referred to as the summer cep is a basidiomycete fungus of the genus Boletus. It occurs in deciduous forests of Europe where it forms a symbiotic mycorrhizal relationship with species of oak (Quercus). The fungus produces fruiting bodies in the summer months which are edible and popularly collected. The summer cep was formally described by Jacob Christian Schäffer as Boletus reticulatus in 1774, which took precedence over B. aestivalis as described by Jean-Jacques Paulet in 1793.
German naturalist Jacob Christian Schäffer described the summer cep as Boletus reticulatus in 1774, in his series on fungi of Bavaria and the Palatinate, Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur icones.[1] French mycologist Jean-Jacques Paulet described it as Le grand Mousseux (Tubiporus aestivalis) in 1793, adding that it was delicious with chicken fricassee and could be found in the Bois de Boulogne in summer.[2] the species name the species name is derived from the Latin aestas "summer". Swedish mycologist Elias Magnus Fries followed Paulet, using Boletus aestivalis in 1838.[3]
The two names have been used in literature for many years.[4]
Boletus reticulatus is classified in Boletus section Boletus, alongside close relatives such as B. aereus, B. edulis, and B. pinophilus. A genetic study of the four European species found that B. reticulatus was sister to B. aereus.[5] More extensive testing of worldwide taxa revealed that B. reticulatus was most closely related to two lineages that had been classified as B. edulis from southern China and Korea/northern China respectively. The common ancestor of these three species was related to a lineage consisting of B. aereus and the genetically close B. mamorensis.[6] Molecular analysis suggests that the B. aereus/mamorensis and B. reticulatus/Chinese B. "edulis" lineages diverged around 6 to 7 million years ago.[7]
The British Mycological Society approved the name "summer bolete" for Boletus reticulatus.[8]
The summer cep's fruiting body is a mushroom with a swollen bulbous stem, and large convex cap. The cap is more or less round and usually up to 20(40) centimetres in diameter. It bears a velvety brown, rust to chocolate cuticle which when dry often cracks to reveal the white flesh underneath, giving the appearance of a net.
The darker, more uniform shade and the velvety feel of the cap are a key feature distinguishing this species as is the vagueness or total absence of a white edge to the cap margin as seen in Boletus edulis. The tubes and pores of the hymenium are initially white, darkening with age to pale yellow and finally brown. The stipe is central (up to 16(30) cm in height) and has a strongly marked reticulated pattern with a variable white to brown colour.
The flesh is white and thick and remains firm if yellowish as the mushroom ages, and is often attacked by insect larvae. Its odour is pleasant.
The summer cep is found in woods throughout Europe, after hot and humid weather, from the start of summer until the end of autumn. It is particularly common in the south and west of France, as well as in Tosco-Emiliano Apennine in Italy. It is less host-specific than other porcini mushrooms.[7] It occurs in Ukraine and Crimea,[9] and Republic of Karelia, Karachay-Cherkessia, Krasnodar Krai, Tula Oblast, Moscow Oblast, and as far east as Primorsky Krai in Russia.[10] Boletus reticulatus has been recovered from southern Africa, where it was likely introduced, growing under the Mexican species Pinus patula.[7]
The summer cep, like most ceps, is edible and useful in cooking. However, its flesh is somewhat less firm than other ceps. Based on analysis of fruit bodies collected in Portugal, there are 334 kilocalories per 100 gram of bolete (as dry weight). The macronutrient composition of 100 grams of dried bolete includes 22.6 grams of protein, 55.1 grams of carbohydrates, and 2.6 grams of fat. By weight, fresh fruit bodies are about 91% water.[11] B. reticulatus contains predominantly unsaturated fatty acids; mainly cis-linoleic acid, followed by cis-oleic, palmitic, and stearic acids.[12] The carbohydrate component contains the monosaccharides glucose, mannitol and α,α-trehalose, the polysaccharide glycogen, and the water-insoluble structural polysaccharide chitin, which accounts for up to 80–90% of dry matter in mushroom cell walls. Chitin, hemicellulose, and pectin-like carbohydrates—all indigestible by humans—contribute to high proportion of insoluble fibre in B. reticulatus. It also contains more tocopherol than other species of mushroom.[13]
Boletus reticulatus (alternately known as Boletus aestivalis (Paulet) Fr.), and commonly referred to as the summer cep is a basidiomycete fungus of the genus Boletus. It occurs in deciduous forests of Europe where it forms a symbiotic mycorrhizal relationship with species of oak (Quercus). The fungus produces fruiting bodies in the summer months which are edible and popularly collected. The summer cep was formally described by Jacob Christian Schäffer as Boletus reticulatus in 1774, which took precedence over B. aestivalis as described by Jean-Jacques Paulet in 1793.
Somera boleto (Boletus reticulatus) estas fungo el la manĝeblaj fungoj.
Ĝi havas helan aŭ helbrunan koloron, la ĉapelo estas komenca globforma, sed platiĝante ĝi povas akiri la 40 cm.
La pora produkta tavolo troviĝas sub la ĉapelo, kiu havas – june – blanketan, pli poste verdflavan, fine olivverdan koloron. Tiu tavolo estas facile deigebla el la ĉapelo.
La trunketo estas blanketa, helbruna, diversforma de la cilindra al la ventra. Grava karakterizaĵo de la specio estas la retecaj desegnoj surtrunkete.
La fungokarno estas komence malmola, sed pli poste ĝi moliĝas. Distranĉante, la karno restas blanka, ne bluiĝas. Ĝi estas bongusta (la venenaj radika kaj vulpa boletoj estas amaraj).
Ĝi kreskas en Mez-Eŭropo de junio ĝis oktobro, sur acidetaj teroj en falfoliaj kaj pingfoliaj arbaroj. Ĝi kreskas senescepte en arbaro, ĉar ĝi estas mikoriza fungo.
Se oni kuiras ĝin, oni devas forigi la verdan, spongecan produktan tavolon de la maljunaj ekzempleroj, ĉar tio igas la manĝaĵon muka.
Simile bongustaj estas la parencaj bongusta boleto, bronza boleto, satanboleto.
Boletus reticulatus (anteriormente conocido como Boletus aestivalis (Paulet) Fr.), y comúnmente conocido como el boleto reticulado o boleto estival es un hongo basidiomiceto del género Boletus. Aparece en bosques caducifolios de Europa donde forma una relación micorrízica simbiótica con especies de roble (Quercus). El hongo produce cuerpos fructíferos en los meses de verano que son comestibles y se recogen popularmente. El boleto estival fue descrito formalmente por Jacob Christian Schäffer como Boletus reticulatus en 1774, que tuvo precedencia sobre B. aestivalis tal como lo describió Jean-Jacques Paulet en 1793.
El naturalista alemán Jacob Christian Schäffer describió el boleto estival como Boletus reticulatus en 1774. Jean-Jacques Paulet lo describió como Boletus aestivalis en 1793, este nombre de la especie deriva del latín aestas "verano". Los dos nombres fueron utilizados en la literatura durante muchos años.
El Boletus reticulatus se clasifica en Boletus sección Boletus, junto a parientes cercanos como B. aereus, B. edulis y B. pinophilus. Un estudio genético de las cuatro especies europeas encontró que la especie B. reticulatus era hermana de B. aereus.[1] Pruebas más extensas de taxones mundiales revelaron que B. reticulatus estaba más estrechamente relacionado con dos linajes que habían sido clasificados como B. edulis del sur de China y Corea/norte de China, respectivamente. El antepasado común de estas tres especies se relacionó con un linaje que consistía en B. aereus y genéticamente cerca de B. mamorensis.[2] Análisis molecular sugiere que los linajes B. aereus/mamorensis y B. reticulatus/chino B.edulis divergieron hace alrededor de 6 a 7 millones de años.[3]
El cuerpo fructífero del boleto estival es un hongo con un pie bulboso hinchado, y un sombrero convexo grande generalmente redondo que va desde los 20 a los 40 cm de diámetro. Lleva una cutícula marrón aterciopelada que cuando se seca las grietas, a menudo, revelan la carne blanca de debajo, dando la apariencia de una red.
La tonalidad más oscura y uniforme, y la sensación aterciopelada, del sombrero son una característica clave que distinguir a esta especie así como la difusa existencia, o ausencia total, de un borde blanco al margen del sombrero, como se ve en Boletus edulis. Los surcos y poros del himenio son inicialmente blancos, oscureciendose con la edad a amarillo pálido y finalmente marrón. El pie es central, de 16 a 30 cm de altura, y tiene un patrón reticulado fuertemente marcado con un color blanco a marrón variable.
La carne es blanca y gruesa y permanece firme, si es amarillenta, a medida que el hongo envejece, y a menudo es atacada por larvas de insectos. Su olor es agradable.
En verano el boleto reticulado se encuentra en los bosques de toda Europa, si se ha dado un clima cálido y húmedo, desde el comienzo del verano hasta el final del otoño. Es particularmente común en el sur y el oeste de Francia.
Boletus reticulatus ha sido recuperado del sur de África, donde probablemente fue introducido, creciendo bajo la especie mexicana Pinus patula.[3]
El boleto estival, como la mayoría de los boletus, es comestible y útil para cocinar. Sin embargo, su carne es algo menos firme que otros boletos. En base al análisis de los cuerpos de frutos recolectados en Portugal, hay 334 kc por cada 100 g de boleto (como peso seco). La composición de macronutrientes de 100 g de boleto seco incluye 22,6 g de proteínas, 55,1 g de carbohidratos y 2,6 gramos de grasas. Por peso, los cuerpos de frutas frescas son aproximadamente un 91% agua.[4]
Boletus reticulatus (anteriormente conocido como Boletus aestivalis (Paulet) Fr.), y comúnmente conocido como el boleto reticulado o boleto estival es un hongo basidiomiceto del género Boletus. Aparece en bosques caducifolios de Europa donde forma una relación micorrízica simbiótica con especies de roble (Quercus). El hongo produce cuerpos fructíferos en los meses de verano que son comestibles y se recogen popularmente. El boleto estival fue descrito formalmente por Jacob Christian Schäffer como Boletus reticulatus en 1774, que tuvo precedencia sobre B. aestivalis tal como lo describió Jean-Jacques Paulet en 1793.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Udako onddozuri (Boletus reticulatus, izen ohia Boletus aestivalis) Boletaceae familiako onddoa da. Erretikulu zuria du oinaren goialdean. Kapela marroi-gorritxo iluna dauka eta kupelaren itxurako oina. Haragia zuria eta gozo usainarekin.[1]
Hostozabalekin eta koniferekin mikorrizak sortzen ditu goroldio ugariko tokietan. Ipar-toki epeletan, haritzen ondoan, bereziki haritz kandudunak. Bakarrik edo taldetan daude, lur drainatuetan.
Udako onddozuri (Boletus reticulatus, izen ohia Boletus aestivalis) Boletaceae familiako onddoa da. Erretikulu zuria du oinaren goialdean. Kapela marroi-gorritxo iluna dauka eta kupelaren itxurako oina. Haragia zuria eta gozo usainarekin.
Tammenherkkutatti (Boletus reticulatus) on erinomainen ruoka- ja kauppasieni. Sen lakki on väriltään kellanruskea tai harmaanruskea, ja malto on valkoista ja kovaa. Sientä tavataan pääasiassa tammi- ja pyökkimetsissä syksyllä. Suomessa sitä tavataan lounaisrannikolla nimensä mukaisesti tammen seuralaisena. Monissa kielissä sen nimi on kesäherkkutatti, mikä viittaa hiukan "tavallista" herkkutattia aikaisempaan satokauteen.
Sieni on melko harvinainen.[2] Suomen ympäristökeskuksen mukaan tammenherkkutatti on "yleisehkö etelärannikolla", tosin populaatio saattaa koostua kahdesta eri lajista.[3]
haaparousku | kalvashaaparousku | haavanpunikkitatti | herkkutatti | isohapero | kangasrousku | kangastatti | karvarousku | kantarelli | kartiohuhtasieni | koivunpunikkitatti | korvasieni | kosteikkovahvero | kuusenleppärousku | lampaankääpä | mustatorvisieni | männynherkkutatti | männynpunikkitatti | männynleppärousku | suppilovahvero | tammenherkkutatti | rusko- ja vaaleaorakas | siitake | tryffelit
Tammenherkkutatti (Boletus reticulatus) on erinomainen ruoka- ja kauppasieni. Sen lakki on väriltään kellanruskea tai harmaanruskea, ja malto on valkoista ja kovaa. Sientä tavataan pääasiassa tammi- ja pyökkimetsissä syksyllä. Suomessa sitä tavataan lounaisrannikolla nimensä mukaisesti tammen seuralaisena. Monissa kielissä sen nimi on kesäherkkutatti, mikä viittaa hiukan "tavallista" herkkutattia aikaisempaan satokauteen.
Sieni on melko harvinainen. Suomen ympäristökeskuksen mukaan tammenherkkutatti on "yleisehkö etelärannikolla", tosin populaatio saattaa koostua kahdesta eri lajista.
Cèpe d'été, Bolet réticulé
Boletus reticulatus, autrefois Boletus aestivalis, le Cèpe d'été ou Bolet réticulé, est une espèce de champignons (Fungi) basidiomycètes de la famille des Boletaceae, présente dans l'hémisphère nord. Comme chez tous les champignons du genre Boletus, les tubes vieillissants se séparent facilement de la chair du chapeau.
Ces bolets ont un chapeau rond devenant convexe à mesure qu’ils vieillissent, avec un pied central ici ventru et une chair compacte. Très semblable à Boletus edulis, ce bolet se différencie aisément par son chapeau brun-rouge et par son pied au réseau blanc sur un fond toujours un peu rougeâtre.
Boletus reticulatus Schaeff. 1774[1]
Cèpe d'été de l'ancien nom scientifique Boletus aestivalis[7]. Le nom normalisé français de ce bon comestible est Cèpe d'été, mais il a aussi pour nom vulgaire Cèpe réticulé.
Le champignon est boletoïde: il présente la silhouette des cèpes. Le chapeau est bombé et velouté (5 à 20 cm): il est pulviné adulte et tomenteux. Il est bien en chair, de couleur brun fauve, ayant souvent quand il fait sec, des crevasses particulières présentant l’aspect d’une résille. Ses tubes présentent des pores qui tournent au jaunâtre puis au brun olivâtre en vieillissant. La chair blanche et épaisse, à l'odeur agréable, demeure bien ferme mais jaunit en vieillissant et est souvent véreuse. Le pied va de 13 à 20 cm, il est ventru, de couleur brun clair, portant un maillage bien marqué de couleur blanche: il est réticulé. La sporée est de couleur brun-olive.
Spécimen jeune
semblable à Boletus edulis
Spécimen adulte
silhouette boletoïde
Spécimen adulte
pied en forme de massue
Spécimens adultes
résille par temps sec.
Le cèpe d’été est un champignon que l’on rencontre dans les bois de feuillus, car il serait mycorhizien avec le chêne, surtout le chêne blanc, lorsqu’il a fait chaud et un peu humide, du mois de mai à la fin de l'automne, dispersé ou grégaire (ils sont parfois regroupés). Assez commun dans le Midi et l'Ouest de la France, il est moins banal dans la région parisienne et rarissime en Angleterre et en Irlande[8]. Il est aussi signalé dans le Nord de l'Espagne, du Portugal, et de l'Italie. On le trouve aussi de fin mai à août dans les comtés de Douglas et Lawrence en Illinois[9].
Très semblable à Boletus edulis et souvent confondu avec cette espèce, il s'en distingue par sa chair du chapeau (sous-cuticulaire) colorée et le réseau résupiné du stipe, qui ne descend pas jusqu’à sa base. Ce réseau est blanc. De plus contrairement à Boletus edulis, il ne présente pas de marginelle blanchâtre. On peut aussi le confondre avec Tylopilus felleus quoique ses pores ont une teinte rosée et son stipe présente un réseau brun, mais dont son goût très amer le rend immangeable.
C'est un très bon champignon comestible. Le séchage le rend encore meilleur[réf. nécessaire]. En poêlée, il a une note plus douce que le cèpe de Bordeaux.
Cèpe d'été, Bolet réticulé
Boletus reticulatus, autrefois Boletus aestivalis, le Cèpe d'été ou Bolet réticulé, est une espèce de champignons (Fungi) basidiomycètes de la famille des Boletaceae, présente dans l'hémisphère nord. Comme chez tous les champignons du genre Boletus, les tubes vieillissants se séparent facilement de la chair du chapeau.
Ces bolets ont un chapeau rond devenant convexe à mesure qu’ils vieillissent, avec un pied central ici ventru et une chair compacte. Très semblable à Boletus edulis, ce bolet se différencie aisément par son chapeau brun-rouge et par son pied au réseau blanc sur un fond toujours un peu rougeâtre.
Il Boletus aestivalis, conosciuto volgarmente con diversi nomi, è un fungo edule molto saporito appartenente alla famiglia delle Boletaceae che cresce in un periodo che va dalla tarda primavera fino alla fine dell'estate, purché le precipitazioni non siano scarse. Uno dei caratteri morfologici che lo differenziano da altri porcini è la cuticola del cappello che si screpola con grande facilità, anche a causa delle temperature elevate del periodo estivo nonché dell'esposizione prolungata al sole. Oltre a ciò è un fungo ben noto ai fungaioli per l'estrema facilità con cui viene attaccato dalle larve, numerose nel periodo stagionale in cui cresce.
Lo stesso argomento in dettaglio: Cappello (micologia). 4–20 cm, convesso, quasi appianato, di colore nocciola brunastro uniforme, si screpola facilmente a causa del caldo secco e del vento; cuticola asciutta, opaca e vellutata.
Da giovane ha la forma tondeggiante con margine aderente al gambo. Con l'età diventa prima emisferico, poi quasi appiattito ma raramente disteso del tutto.[1]
Lo stesso argomento in dettaglio: Poro (micologia). Pori piuttosto piccoli, inizialmente bianchi, quindi giallini, infine giallo-verdastri con l'invecchiamento. Immutabili al tocco.[1]
Lo stesso argomento in dettaglio: Tubulo (micologia). Lunghi, sottili, bianchi poi tendenti al giallastro.
Lo stesso argomento in dettaglio: Gambo (micologia). 8–15 cm x 2–5 cm. Robusto, di forma cilindrica regolare, ingrossato alla base. Biancastro, ricoperto completamente da un reticolo brunastro in rilievo. Il piede è spesso molto radicato nel terreno.[1]
Lo stesso argomento in dettaglio: Carne (micologia). Bianca, immutabile, tendente al giallo, piuttosto molle al tocco.
Lo stesso argomento in dettaglio: Spora (micologia). Di colore scuro, tendenti all'olivastro, ellissoidali-fusiformi, 12-16 x 4,5-5,5 µm.
Cresce soprattutto in estate nei boschi caldi di latifoglia (soprattutto castagno, querce); abbastanza comune e molto ricercato.
Eccellente, il più profumato del gruppo "edules".
Dal latino aestivalis, estivo, per il periodo di maturazione.
Il Boletus aestivalis, conosciuto volgarmente con diversi nomi, è un fungo edule molto saporito appartenente alla famiglia delle Boletaceae che cresce in un periodo che va dalla tarda primavera fino alla fine dell'estate, purché le precipitazioni non siano scarse. Uno dei caratteri morfologici che lo differenziano da altri porcini è la cuticola del cappello che si screpola con grande facilità, anche a causa delle temperature elevate del periodo estivo nonché dell'esposizione prolungata al sole. Oltre a ciò è un fungo ben noto ai fungaioli per l'estrema facilità con cui viene attaccato dalle larve, numerose nel periodo stagionale in cui cresce.
Vasarinis baravykas (lot. Boletus reticulatus) – baravykinių (Boletaceae) šeimos, baravykų (Boletus) genties grybų rūšis.
Vaisiakūniai dideli. Kepurėlė 5–15 (20) cm skersmens, jauna apvali, pusrutuliška, vėliau išgaubtai ar iškilai paplokščia, matinė, plaušuota, mėsinga, drėgnu oru truputį lipni, gliti, rusvai pilkai žalsva, alyviškai žalsvai ruda. Vamzdeliai 1–3 cm ilgio, iš pradžių balti, vėliau pilkšvi, galiausiai rusvai kreminiai. Kotas 10–25×1,5–5 cm, cilindriškas, kietas, išilgai grublėtas, iš pradžių pilkšvai, vėliau pilkai rudai, galiausiai juodai plaušuotas.
Auga vasarą lapuočių miškuose, dažniausiai po liepomis, skroblais, tuopomis, drebulėmis. Valgomas.
Lietuvoje labai retas. Žinomos tik 2 augavietės – Rambyno landšaftiniame draustinyje, Šilutės raj., (1978 m. spalio 21 d.) ir Vidzgirio miške, Alytaus raj. (1983 m. birželio 28 d.).
Vasarinis baravykas (lot. Boletus reticulatus) – baravykinių (Boletaceae) šeimos, baravykų (Boletus) genties grybų rūšis.
Vaisiakūniai dideli. Kepurėlė 5–15 (20) cm skersmens, jauna apvali, pusrutuliška, vėliau išgaubtai ar iškilai paplokščia, matinė, plaušuota, mėsinga, drėgnu oru truputį lipni, gliti, rusvai pilkai žalsva, alyviškai žalsvai ruda. Vamzdeliai 1–3 cm ilgio, iš pradžių balti, vėliau pilkšvi, galiausiai rusvai kreminiai. Kotas 10–25×1,5–5 cm, cilindriškas, kietas, išilgai grublėtas, iš pradžių pilkšvai, vėliau pilkai rudai, galiausiai juodai plaušuotas.
Auga vasarą lapuočių miškuose, dažniausiai po liepomis, skroblais, tuopomis, drebulėmis. Valgomas.
Lietuvoje labai retas. Žinomos tik 2 augavietės – Rambyno landšaftiniame draustinyje, Šilutės raj., (1978 m. spalio 21 d.) ir Vidzgirio miške, Alytaus raj. (1983 m. birželio 28 d.).
Ozolu baravika jeb vasaras baravika (Boletus reticulatus) ir Latvijā reta beku dzimtas sēne, kuras augļķermeņus lieto pārtikā kā ēdamās sēnes. Agrākie sēnes latīniskie nosaukumi - Boletus aestivalis, Boletus quercicolus, Boletus edulis f. quercicola.
Aug galvenokārt no jūlija līdz septembrim, reti jūnijā un oktobrī, veido mikorizu ar ozoliem. Aug zem tiem lapu koku un jauktos mežos, parkos. [2]
Ozolu baravika ir līdzīga bērzu baravikai, priežu baravikai un egļu baravikai. Ozolu baravikas cepurīte gaišāka kā egļu un priežu baravikai, tā samtaināka un mīkstums nedaudz irdenāks kā citām baravikām, stobriņu slānis dzeltenbrūngans. Egļu baravikas stobriņi balti, vēlāk zaļgandzelteni, priežu baravikai tie bālgani, vēlāk iedzelteni un pēc tam zaļganbrūni, bērzu baravikai cepurīte gaiši brūngana, bet stobriņi balti, vēlāk zaļgani. Visas šīs sugas sadzīvē bieži apvieno un sauc vienkārši par baravikām.
Sēņotājiem baraviku sugas sajaukt nav jābaidās, visas tās ir ar vienādām praktiskajām īpašībām. Ļoti nevēlami ir sajaukt baravikas ar parasto žultsbeku, kuras rūgtums tiek uzskatīts par neciešamu. Žultsbekas stobriņu slānis iesārts, uz vecumu uzpūties un tīklveida zīmējums uz kātiņa tumšāks un stipri izcilnēts. Šaubu gadījumā sēne turpat mežā pagaršojama.
Visas baravikas ir augstvērtīgas ēdamās sēnes, lietojamas dažādos veidos. Pirms cepšanas nav jānovāra. Īpaši iesaka konservēšanai un žāvēšanai.[3]
Ozolu baravika jeb vasaras baravika (Boletus reticulatus) ir Latvijā reta beku dzimtas sēne, kuras augļķermeņus lieto pārtikā kā ēdamās sēnes. Agrākie sēnes latīniskie nosaukumi - Boletus aestivalis, Boletus quercicolus, Boletus edulis f. quercicola.
Vroeg eekhoorntjesbrood (Boletus reticulatus, eerder bekend als Boletus aestivalis) is een paddenstoel uit de familie Boletaceae. De soort is eetbaar en heeft een zoete nootachtige smaak. De soort heet vroeg eekhoorntjesbrood omdat hij vroeger in het jaar verschijnt dan gewoon eekhoorntjesbrood. De soort kan gevonden worden van mei tot en met oktober.
De soort groeit onder loofbomen, vooral onder beukenbomen.
De paddenstoel heeft een gelijkmatig bleekbruine tot bruine hoed met een mat oppervlak. De poriën blijven lang wit. De steel is roodachtig bruin, bedekt met een geheel duidelijk netwerk. Het is een typische boleet, door de vlezige hoed waarvan het oppervlak gemakkelijk kan barsten. Hij heeft een dikke steel die naar de voet toe opzwelt. Na kneuzing blijft de kleur van de poriën onveranderd. Het vlees van de paddenstoel is wit en stevig.
Vroeg eekhoorntjesbrood (Boletus reticulatus, eerder bekend als Boletus aestivalis) is een paddenstoel uit de familie Boletaceae. De soort is eetbaar en heeft een zoete nootachtige smaak. De soort heet vroeg eekhoorntjesbrood omdat hij vroeger in het jaar verschijnt dan gewoon eekhoorntjesbrood. De soort kan gevonden worden van mei tot en met oktober.
De soort groeit onder loofbomen, vooral onder beukenbomen.
Ël B. aestivalis a l'é, ansema a B. edulis, B. aereus e B. pinophilus, un-a dle quatr specie 'd porsin. A chërs ant ij meis càud e sò nòm a riva da costa caraterìstica. Cheicun a lo ciama ancora B. reticolatus (nòm invàlid).
Capel fin-a a 20 cm, sliss ò sech e da seuli a feltrà, brun con ëd tonalità rossastre, grisastre ò giaunastre, tut dël midem color fin-a al bòrd. Tùboj bianch, peui giàun e a la fin vërdastr. Përtus fin, dël midem color. Gamba àuta fin-a a 20 cm e larga fin-a a 5 cm, soens silìndrica con ël pé angrossà, bes brunastra peui pì colorà ant ël mes, marcà da un retìcol biancastr fin-a al pé. Carn bianca e che a cambia nen. Savor doss.
A l'é caraterisà da un capel ëd color unì, pì o meno an sël maròn. La pel dël capel a tira a chërpesse e, quand che 'l temp a l'é sèch o quand che a tira aria, a peul fesse dle chërpure andova a-i passa ij dij. Sota la carn a l'é bianca bianca, pì còtia che ant j'àutri porsin. La gamba a l'é caraterisà da un retìcol fin ma spatarà dzora tuta la gamba, che parèj a smija sempe vagament colorà.
A chërs ant ij bòsch, dzortut latifeuje, a la prima an meridion, an istà da d'àutre part, chèich vire ëdcò an otonn.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil. An cusin-a a l'é ël pì përfumà e ël pì bon dij porsin, ëdcò për soa carn còtia. Belavans, sia për la stagion ëd chërsita sia pròpi për soa caraterìstica, soèns a l'é pien ëd gianin (babanòt, a-j ciamo da dj'àutre part), specie la gamba.
Borowik usiatkowany (Boletus reticulatus Schaeff.) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Boletus, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda z współautorami w 1992 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też pod nazwami: borowik prawdziwy, podgat. siateczkowaty i borowik szlachetny, odmiana usiatkowana[2].
Niektóre synonimy nazwy naukowej[1]:
Średnica dochodzi do 25 cm, u młodych egzemplarzy półkolisty, gładki i ciemnobrązowy, do rozpostartego, poduszkowatego i jaśniejszego u starszych[3]. Gdy przez dłuższy okres jest sucho, na niektórych starszych egzemplarzach można zaobserwować drobne spękania[3]. Uszkodzony nie zmienia zabarwienia.
Biały do kremowego, brązowawy pod skórką[3], czasem lekko żółtawy nad rurkami; nie zmienia zabarwienia na powietrzu. Smak łagodny, orzechowy, zapach przyjemny[3].
Do 35 mm długości, u młodych owocników białe do szarobiałych, u starszych żółtozielone do oliwkowozielonych. Wycięte przy trzonie[3]. Pory drobne, koloru rurek.
Grubość do 7 cm, wysokość 8-25 cm. Jasnobrązowy lub szarobrązowy[3]. Siateczka biała do brązowawej[3], zawsze jaśniejsza od trzonu, wypukła, sięga do podstawy. U młodych egzemplarzy trzon zazwyczaj jest pękaty, następnie maczugowaty[3]. Zdarza się również cylindryczny[3]. Pełny.
Oliwkowy[3] do oliwkowobrązowego. Zarodniki wrzecionowate, jasnooliwkowe, o rozmiarach 13,5–17 x 4–5 μm[3].
Znany jest tylko w Europie i Japonii[4]. Rośnie w lasach liściastych koło dębów i buków[3]. Owocniki pojawiają się od maja do sierpnia[3]. Jest jednym z najwcześniej pojawiających się grzybów rurkowych[3]. Częściej występuje na niżu, w górach występuje tylko w niższych położeniach.
Grzyb mikoryzowy[2]. Grzyb jadalny: Wysoko ceniony ze względu na walory smakowe[3].
Można go pomylić z goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus). Ten jednak rośnie głównie w lasach iglastych i ma bardzo gorzki smak. Jest też bardzo podobny do kilku innych gatunków borowików, zwłaszcza borowika szlachetnego (Boletus edulis) lub borowika ciemnobrązowego (Boletus aereus). Pomylenie go z nimi z punktu widzenia grzybiarzy jest mało istotne, gdyż również są one jadalne[5].
Borowik usiatkowany (Boletus reticulatus Schaeff.) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae).
Boletus aestivalis (Jean-Jacques Paulet, 1793 ex Elias Magnus Fries, 1838), sin. Boletus reticulatus (Jacob Christian Schäffer, 1763/1774),[1] este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota de genul Boletus în familia Boletaceae, a cărei nume generic este derivat din cuvântul latin (latină boletus=burete), fiind însăși transliterat de la cuvântul din greaca veche (greacă βωλίτης=ciupercă de sol), epitetul provenind de la cuvântul latin (latină aestivalis=văratic), fiind numită în popor hrib de vară,[2] mânătarcă de vară,[3] mitărci de alun(iș) sau predeluț.[4] Ea coabitează, fiind un simbiont micoriza (formând micorize pe rădăcinile de arbori). În România, Basarabia și Bucovina de Nord buretele apare solitar sau în grupuri, în păduri de foioase, numai sub stejari (dar este găsită și pe lângă stejari izolați prin parcuri), deja devreme din mai până în septembrie (octombrie).[5][6]
Acest burete este încă una dintre ciupercile specific europene. În cursul istoriei sale, buretele a cunoscut mai multe sinonime. După cele mai recente erori și modificări științifice Boletus aestivalis trebuie să asculte actual denumiri botanice Boletus reticulatus'.[7] Fapt este, că în cele mai multe cărți de ciuperci el este încă desemnat ca Boletus aestivalis.
Spre deosebire cu ciuperci de genul Agaricus care sunt de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic, genul Boletus are numai o vârsta între 44 și 34 milioane de ani).[8]
B. reticulatus, pălărie
B. reticulatus, picior
B. reticulatus tânăr
B. aestivalis bătrân, pori
B. reticulatus foarte bătrân cu crăpături
B. reticulatus uriaș
Există multe alte specii care aparțin genului respectiv familiei, unele comestibile, altele otrăvitoare cu care hribul de vară poate fi confundat. Pentru începători se recomandă însă, să nu recolteze exemplare prea tinere, pentru a nu le confunda cu alte specii necomestibile sau chiar otrăvitoare. Aici câteva exemple din familia Boletaceae: Boletus aereus (comestibil), Boletus appendiculatus (comestibil, mai mic, pori galbeni, carne gălbuie care se colorează albăstrui după tăiere),[10] Boletus badius sin Imleria badia (comestibil), Boletus calopus (necomestibil, foarte amar, pori gălbui),[11] Boletus edulis (comestibil, gemenul lui), Boletus erythropus (comestibil, crud neprielnic),[12] Boletus fragrans (comestibil, mai mic, pori galbeni, se colorează ușor albăstrui după leziune),[13] Boletus junquilleus (gustos, mai deschis gălbui, spori roșii-gălbui),[14] Rubro(boletus) lupinus sin. Boletus splendidus (suspectat otrăvitor, pori roșii),[15] Boletus luridus (buretele vrăjitoarei) (comestibil, crud neprielnic),[16] Boletus pulverulentus (de calitate mediocră, porii tind spre roșu),[17] Boletus radicans (necomestibil, amar, picior fără roșu, crește numai în păduri foioase),[18] Boletus speciosus (comestibil, mai mic, picior nereticulat și roșiatic, se colorează ușor albăstrui după leziune),[19] Boletus splendidus ssp. moseri[20] Boletus (Rubroboletus) satanas (buretele dracului) (otrăvitor, cuticulă de culoare deschisă),[21] Gyroporus castaneus (comestibil, mai mic, tuburi și pori albicioși, pulberea sporilor galben ca lămâia)[22] Leccinum scabrum (comestibil) Suillus grevillei (comestibil), Suillus variegatus (comestibil)[23] sau Tylopilus felleus (necomestibil).[24]
Boletus aereus
Boletus appendiculatus
Boletus badius
! Boletus calopus !
Boletus edulis
Boletus erythropus
Boletus fragrans
Boletus junquilleus
Boletus Lupinus
Boletus luridus
Boletus pinicola
Boletus pulcherrimus
! Boletus radicans !
!! Boletus satanas !!
Boletus speciosus
Gyrosporus castaneus
Leccinum scabrum
Suillus variegatus
! Tylopilus felleus !
Bureții proaspeți pot fi pregătiți ca ciulama, de asemenea împreună cu alte ciuperci de pădure sau adăugați la un sos de carne de vită sau vânat.[25][26] În afară de aceasta, ei pot fi tăiați felii și congelați. De asemenea este posibilă, după tăierea în felii, uscarea lor, bureții devenind după împuiere mai savuroși și gustoși. Excelenți sunt preparați ca Duxelles, un fel de zacuscă.[27][28]
Materiale media legate de hrib de vară la Wikimedia Commons
Boletus aestivalis (Jean-Jacques Paulet, 1793 ex Elias Magnus Fries, 1838), sin. Boletus reticulatus (Jacob Christian Schäffer, 1763/1774), este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota de genul Boletus în familia Boletaceae, a cărei nume generic este derivat din cuvântul latin (latină boletus=burete), fiind însăși transliterat de la cuvântul din greaca veche (greacă βωλίτης=ciupercă de sol), epitetul provenind de la cuvântul latin (latină aestivalis=văratic), fiind numită în popor hrib de vară, mânătarcă de vară, mitărci de alun(iș) sau predeluț. Ea coabitează, fiind un simbiont micoriza (formând micorize pe rădăcinile de arbori). În România, Basarabia și Bucovina de Nord buretele apare solitar sau în grupuri, în păduri de foioase, numai sub stejari (dar este găsită și pe lângă stejari izolați prin parcuri), deja devreme din mai până în septembrie (octombrie).
Acest burete este încă una dintre ciupercile specific europene. În cursul istoriei sale, buretele a cunoscut mai multe sinonime. După cele mai recente erori și modificări științifice Boletus aestivalis trebuie să asculte actual denumiri botanice Boletus reticulatus'. Fapt este, că în cele mai multe cărți de ciuperci el este încă desemnat ca Boletus aestivalis.
Hríb dubový (lat. Boletus reticulatus, ľudovo tiež dubák) je najznámejšia jedlá huba Slovenska. Patrí do čeľade hríbovité.
Vyskytuje sa od mája až do novembra, najmä v dubových lesoch.
Dubák je výborná jedlá huba, vhodná aj na sušenie. Je výborný aj na polievky a omáčky. Možnosť zámeny za iné jedlé hríby napr. hríb smrekový, hríb brezový, hríb bronzový a iné.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hríb dubový
Wikicitáty ponúkajú citáty od alebo o Hríb dubový
Hríb dubový (lat. Boletus reticulatus, ľudovo tiež dubák) je najznámejšia jedlá huba Slovenska. Patrí do čeľade hríbovité.
Poletni goban ali Pšeničnik (znanstveno ime Boletus reticulatus, prej Boletus aestivalis) je užitna goba iz rodu gobanov.
Poletni goban je navzven zelo podoben jesenskemu, vendar ima večinoma suh in žametast klobuk, ki je pogosto razpokan. Na spodnjem delu klobuka so sivkasto bele, kasneje rumene in pri starih primerkih olivno zelene cevke, v katerih je olivno zelen trosni prah.
Bet gobe ima večinoma do dna segajoč mrežast vzorec, ki je pri mlajših gobah svetle barve, pri starejših pa nekoliko temnejši. Bet je čvrst in gomoljasto odebeljen, pri starejših gobah pa postane vitkejši.
Meso gobe je belo in milega okusa in je užitno tudi surovo. Poletni goban je primeren za vse vrste gobjih jedi, pa tudi za sušenje.
Najpogosteje se pojavlja od zgodnjega poletja dalje v listnatih gozdovih, največkrat pod hrasti in bukvami.
Poletni goban ali Pšeničnik (znanstveno ime Boletus reticulatus, prej Boletus aestivalis) je užitna goba iz rodu gobanov.
Poletni goban je navzven zelo podoben jesenskemu, vendar ima večinoma suh in žametast klobuk, ki je pogosto razpokan. Na spodnjem delu klobuka so sivkasto bele, kasneje rumene in pri starih primerkih olivno zelene cevke, v katerih je olivno zelen trosni prah.
Bet gobe ima večinoma do dna segajoč mrežast vzorec, ki je pri mlajših gobah svetle barve, pri starejših pa nekoliko temnejši. Bet je čvrst in gomoljasto odebeljen, pri starejših gobah pa postane vitkejši.
Meso gobe je belo in milega okusa in je užitno tudi surovo. Poletni goban je primeren za vse vrste gobjih jedi, pa tudi za sušenje.
Najpogosteje se pojavlja od zgodnjega poletja dalje v listnatih gozdovih, največkrat pod hrasti in bukvami.
Den mykologiska karaktären hos finluden stensopp:
hymenium:
rör
hatt:
välvd
skivtyp:
vidfästa
ätlighet:
delikat
fot:
bar
sporavtryck:
oliv
ekologi:
mykorrhiza
Finluden stensopp (Sommarkarljohan), Boletus reticulatus eller Boletus aestivalis är en sopp som oftast växer under ek, lind och bok redan på sommaren fram till hösten. Den skiljer sig från den vanliga stensoppen genom att hatten känns mer "luden". Den är liksom sin släkting en god matsvamp men unga exemplar kan förväxlas med gallsopp som har ett finmaskigt rutmönster på foten närmast under hatten, och svagt gulaktig och rosatonad fot. Den är vanligast i södra Sverige.
Wikimedia Commons har media som rör Finluden stensopp.
Finluden stensopp (Sommarkarljohan), Boletus reticulatus eller Boletus aestivalis är en sopp som oftast växer under ek, lind och bok redan på sommaren fram till hösten. Den skiljer sig från den vanliga stensoppen genom att hatten känns mer "luden". Den är liksom sin släkting en god matsvamp men unga exemplar kan förväxlas med gallsopp som har ett finmaskigt rutmönster på foten närmast under hatten, och svagt gulaktig och rosatonad fot. Den är vanligast i södra Sverige.
Капелюшок діаметром 8-25 (30) см, спочатку кулястий, потім опуклий або подушковидний. Шкірочка слабо бархатиста, у зрілих екземплярів, особливо в суху погоду, покривається тріщинами, іноді мають характерний сітчастий малюнок. Колір дуже мінливий, але частіше світлих тонів: кавовий, коричневий, сірувато-бурий, шкірясто-коричневий, охристий, іноді з більш світлими плямами. Трубочки вільні, тонкі, краї трубочок молодих грибів білі, потім жовто- або оливково-зелені. Споровий порошок оливково-коричневий. Спори бурі, за іншими даними, медово-жовті, 13-20х3,5-6 мкм.
Ніжка висотою 10-25 см, діаметром 2-7 см, спочатку булавоподібна, в зрілому віці частіше циліндрична. Покрита по всій довжині добре помітною білою або бурою сіточкою на світло-горіховому тлі.
М'якоть щільна, в зрілості злегка губчаста, особливо в ніжці: при стисненні ніжка пружинить. Колір білий, під трубчастим шаром іноді жовтуватий. Запах приємний, грибний, смак солодкуватий.
Поширений в помірному кліматі Євразії, зустрічається відносно рідко. Відомий в Європі, Північній Африці, Північній Америці. В Україні відомий в Криму (околиці Сімферополя).
Це один з найбільш ранніх видів білих грибів, з'являється вже в травні, плодоносить місцями до жовтня. Росте в листяних лісах, особливо під дубами і буками, а також з грабами, липами, на півдні ареалу з їстівними каштанами. Віддає перевагу теплому клімату, частіше зустрічається в гористій та горбистій місцевостях.
Boletus reticulatus Schaeff., 1774
Борови́к се́тчатый (лат. Boletus reticulatus) — гриб рода Боровик (Boletus) семейства болетовых (Boletaceae). Иногда считается разновидностью белого гриба.
Гриб съедобен, употребляется и ценится так же, как белый гриб.
Русские синонимы:
Шляпка вначале полушаровидная, позже сильно выпуклая, диаметром 6—30 см. Кожица светло-коричневая, матовая, бархатистая, сухая, с возрастом может покрываться сетью трещин.
Мякоть плотная и мясистая, белая, не изменяется на срезе, под трубочками может приобретать желтоватый оттенок. Имеет грибной запах и сладковатый или ореховый вкус.
Ножка толстая, мясистая, в верхней части более узкая, коричневатого или буроватого цвета, покрыта крупным сетчатым рисунком из более светлых прожилок.
Трубчатый слой свободный или приросший с выемкой, толщиной 1—3,5 см, вначале белый, затем трубочки становятся зеленовато-жёлтыми, у старых грибов до оливково-коричневых. Поры мелкие, округлые.
Споровый порошок оливково-коричневый, споры 15×5 мкм, веретеновидные.
Цвет шляпки бывает от яркого светло-коричневого с оранжевым оттенком до светло-бурого или охристо-серого, у старых грибов кожица часто покрывается глубокими трещинами. Сетка на ножке от белого до буроватого цвета.
Образует микоризу преимущественно с деревьями семейства буковых (бук, дуб, каштан), также с грабом. Предпочитает светлые лиственные леса, опушки, растёт на суховатых щелочных почвах. Часто встречается вместе с дубовиком зернистоногим (Boletus erythropus). Боровик сетчатый редко повреждается насекомыми.
Распространён в умеренном климате Евразии, встречается относительно редко. Известен в Европе, Северной Африке, Северной Америке[1]. В бывшем СССР известен в Крыму (окрестности Симферополя)[2], в Краснодарском крае[3], в Закавказье.
Сезон: конец мая — осень[4], считается самым ранним из всех болетовых грибов.
Съедобные:
Борови́к се́тчатый (лат. Boletus reticulatus) — гриб рода Боровик (Boletus) семейства болетовых (Boletaceae). Иногда считается разновидностью белого гриба.
Гриб съедобен, употребляется и ценится так же, как белый гриб.
Boletus edulis f. reticulatus (Schaeff.) Vassilkov, 1966 Boletus edulis subsp. reticulatus (Schaeff.) Konrad & Maubl., 1926 Boletus aestivalisРусские синонимы:
Белый гриб сетчатый
分類 界 : 菌界 門 : 担子菌門 綱 : 真正担子菌綱 目 : イグチ目 科 : イグチ科 属 : ヤマドリタケ属 種 : ヤマドリタケモドキ 学名 Boletus reticulatusSchaeff. 和名 ヤマドリタケモドキ 英名 summer cep ヤマドリタケモドキ(学名:Boletus reticulatus)はイグチ目イグチ科ヤマドリタケ属の菌類。外国ではBoletus aestivalisとしてよく知られ、英語圏ではsummer cepとしても知られる。ヨーロッパの落葉性樹林に生えることが多く、オークと共生的な関係を持っている。夏に子実体を作り、食用になるため人気がありキノコ狩りで集められる。
最初にこの種が記されたのはヤーコブ・クリスティアン・シェーファーによってであり、1774年のことである。これは1793年に記したBoletus aestivalisとして記したジャン＝ジャック・ポーレットに先立っており、学名の優先権を得て、Boletus reticulatusが学名になっている。しかし、外国ではBoletus aestivalisとして知られていることのほうが多い。
ヤマドリタケモドキは、ヨーロッパや日本などの北半球の広い範囲に分布しており、夏の初めから秋の終わりまでにブナなどの広葉樹林や、マツなどの針葉樹との混生林の地上に発生する。温かく湿度の高い場所を好む。特にフランス南西部で一般的である。
ヤマドリタケモドキの子実体は膨らんだ球根状の柄と大きい饅頭型の傘が特徴的である。
傘は丸く、直径は20cm近くになる。茶色をしており、乾燥している際には赤褐色の外皮になっている。時にひび割れると中に白い面が見える。また、外観にはアミのような模様が現れる。
可食のイグチに見られるように傘の端の白い部分があいまいであるか全体的に欠乏していることよりも、より暗く、より均一な影を持ち、滑らかな傘の感じはこの種を見つけるのに鍵となる重要な特徴である。傘の裏の 管孔と胞子の子実層は最初は白く、時間を得るごとに白から黄色に変わっていき最終的に茶色い色になる。
柄は中央についており高さは15cm程に育つこともある。また強く網状の模様が現れる。柄も白から茶色に変化していく。
肉は白く細く、硬く締まった身をしており、山吹色のような色をしている事もある。ほかのイグチ科のキノコ同様、虫の幼虫に喰われることも多い。また、香りが良い。
食用のヤマドリタケ、ススケヤマドリタケ（英語版）、ムラサキヤマドリタケ（英語版）、通常不食のニガイグチ（英語版）、毒のウツロイイグチ（英語版）、強毒のドクヤマドリと外見が似ている。ドクヤマドリの柄には網状の模様がない事から区別することができる。ウツロイイグチは成菌の場合は柄がヤマドリタケモドキと比べると細く、根元が膨らんでいない。また、管孔を傷つけると色が濃くなる。
ゲノム解析により、ヤマドリタケモドキはヤマドリタケとススケヤマドリタケとの姉妹菌であり、これら3種の祖先はen:Boletus mamorensisであることが分かった。
ヤマドリタケモドキは多くのイグチ類同様に料理に好まれて使われている。味にはくせがないが、肉はヤマドリタケよりも柔らかくぼそついて歯ごたえが物足りない。乾燥したものの香りもヤマドリタケには遠くおよばない。
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。 ヤマドリタケモドキ(学名:Boletus reticulatus)はイグチ目イグチ科ヤマドリタケ属の菌類。外国ではBoletus aestivalisとしてよく知られ、英語圏ではsummer cepとしても知られる。ヨーロッパの落葉性樹林に生えることが多く、オークと共生的な関係を持っている。夏に子実体を作り、食用になるため人気がありキノコ狩りで集められる。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(11359144013).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
