Sarniak pampasowy[3], jeleń pampasowy[4] (Ozotoceros bezoarticus) – średniej wielkości gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Takson po raz pierwszy opisany przez K. Linneusza w 1758 roku pod nazwą Cervus bezoarticus[5]. Jako miejsce typowe autor wskazał „siedlisko w Ameryce Południowej”[a][5], zidentyfikowane jako Pernambuco w Brazylii przez O. Thomasa w 1911 roku[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju sarniak[3] (Ozotoceros) utworzonego przez F. Ameghino w 1891 roku[7].
Cervus bezoarticus Linnaeus, 1758 błędnie oznaczony jako Cervus campestris F. Cuvier, 1817
Otwarte i suche tereny trawiaste Ameryki Południowej.
Ciało o lekkiej budowie, ubarwione rudobrązowo lub żółtoszaro. Brak wyraźnej różnicy pomiędzy suknią letnią i zimową. Poroże z trzema rozgałęzieniami. Samce nieco większe, ale dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony. Samce wydzielają silny zapach podobny do zapachu czosnku, wyczuwalny z dużej odległości. U młodych do 2. miesiąca życia występuje szereg jasnych cętek po bokach ciała. Podstawowe dane przedstawia tabelka:
Długość ciała Wysokość w kłębie Długość ogona Masa ciała Dojrzałość płciowa Długość ciąży Liczba młodychJeleń pampasowy miał duże znaczenie w kulturze Indian Ameryki Południowej. Poławiany dla mięsa i skór. W XIX w. jego skóry eksportowano masowo. Obecnie gatunek zagrożony wyginięciem z powodu utraty siedlisk oraz chorób przenoszonych przez zwierzęta hodowlane. W Czerwonej Księdze IUCN ujęty w kategorii podwyższonego ryzyka (NT)[2].
Sarniak pampasowy, jeleń pampasowy (Ozotoceros bezoarticus) – średniej wielkości gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).