The taxonomic status of Uruguayan specimens is undefined, althougth an affinity with Ozotoceros bezoarticus leucogaster was suggested (Gonzalez et al. 1991). Ozotoceros bezoarticus is distinguished by well-developed hind interdigital glands. The exudate of these glands gives a pungent, persistent, onionlike smell characteristic of the species. This odor can be detected at a distance of 1.5 km, and it is particularly strong at bedding sites and along regurlaly used paths. It was also suggested that this secretion could have an alarm role during moments of danger. Histological work demonstrated that the gland has a musculature that may assist in expelling secretion (Jackson 1987, Nowak, 1991, Lannguth and Jackson 1980).
The pampas deer occupies a wide variety of open grassland habitats at low elevations. These habitats include areas temporarily inundated by fresh or estuarine water, rolling hills, and areas with winter drought and no permanent surface water. In some places the grass is high enough to completely cover a standing deer. However, much of the original range has been modified by agriculture and other human activities. Jackson (1987), Nowak (1991).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Average lifespan
Status: captivity: 21.9 years.
Ozotoceros bezoarticus is a medium-sized, lightly built cervid. Head and body length is 110 - 140 cm, shoulder height is 70 - 75 cm. The prevailing color of the upper parts and limbs is reddish brown or yellowish gray. The face, crown, and tail are darker. Coat color is richer on the back than toward the extremities. Cream-colored areas occur as tarsal tufts, inside the ears, around the eyes, chest, throat, underparts, and underside of the tail. There is no marked difference between summer and winter pelage. Pelage of newborns is chestnut with a row of white spots on each side of the back and a second line from the shoulders to the thighs. The spots disappear by about 2 months of age, leaving a russet juvenile coat.
Males are slightly larger but there is no marked sexual dimorphism in size, weight, or pelage. Only males have antlers, that consist of three tines: a lower or front prong of the main fork and the upper or posterior prong divided. A synchronized antler cycle exits. Antlers are shed in mid winter, a new set begins to grow immediately and racks are cleaned of velvet by early summer.
It was suggested a latitudinal size gradient with northern animals larger. Three subspecies have been described based on geographic variation of the color coat. Ozotoceros bezoarticus bezoarticus is pale red-brown, O. b. leucogaster is tawny-brown, and O. b. celer is bay.
Jackson (1986, 1987), Nowak (1991), Gonzalez et al. (1991).
Range mass: 30 to 40 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The pampas deer once lived throughout the natural grasslands of eastern South America situated between latitudes 5 and 40S. Now the distribution is restricted to local populations. Jackson (1987), Nowak (1991).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Ozotoceros bezoarticus is herbivorous, but its exact diet is unknown. It seems that the pampas deer selects new green growth, although shrubs also are browsed and seed-heads of grasses consumed (Jackson 1987).
The role of Ozotoceros bezoarticus in the culture of the Indians was comparable to that played by the bison in the lives of the plains Indians of North America. Later, the pampas deer was hunted commercially for skins for exportation and stomach stones (bezoares) for pseudomedicinal use. Over 2 million skins of Ozotoceros are estimated to have been exported from Argentina in the years 1860-70, and many more were captured in other countries. Official statistics for 1880 indicate that 61,401 skins of pampas deer were shipped from the port of Buenos Aires (Argentina). Also, the pampas deer was hunted locally for food, sport, skins, and stomach stones. Jackson (1987), Nowak (1991).
Ozotoceros bezoarticus competes for food and space with domestic livestock, especially sheep (Jackson 1987).
Ozotoceros bezoarticus occurred in great numbers, especially on the pampas of Argentina and Uruguay. Numbers declined rapidly through loss of habitat, transmission of disease from domestic livestock, and continued uncontrolled hunting. The pampas deer is on Appendix 1 of CITES and is designated an endangered species by the IUCN. Jackson (1987), Groombridge (1993).
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Perception Channels: tactile ; chemical
Ozotoceros bezoarticus is a seasonal breeder. Gestation is slightly more than 7 months. Females are capable of giving birth at 10-month intervals. Pregnant females can be distinguished visibly about 3 months before parturition and the udder is evident 1 to 2 weeks before birth. The majority of fawns born in the spring (September to November), although births have been recorded in almost all months. The pampas deer virtually always bears a single fawn.
In captivity, the first discernible sexual behavior in males occurs when they are about 1 year of age; adult males are capable of mating year-round. Sexual maturity in captive females may occur at 12 months.
Jackson (1985; 1987); Langguth and Jackson (1980).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 2100 g.
Average gestation period: 213 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Die pampashert (Ozotoceros bezoarticus) is ’n spesie herte wat op die lae graslande van Suid-Amerika voorkom.[2] Hul habitat sluit water en heuwels in, dikwels met droogte in die winter, en gras wat hoog genoeg is om ’n staande hert te verskuil.[3]
Pampasherte het taankleurige pelse, wat ligter onder hul mae en aan die binnekant van hul bene is. Anders as by die meeste takbokke verander hul pelse nie met die seisoene van kleur nie. Hulle het wit kolle bo hul lippe en wit vlekke aan hul keel.[2]
Ooie se skouerhoogte is van 60 tot 65 cm en hul gewig van 22 tot 29 kg; ramme s’n is van 65 tot 70 cm en van 24 tot 34 kg.[4] Hul sterte is kort en bosserig, en sowat 10 tot 15 cm lank. Wanneer hulle hardloop, lig hulle hul sterte en ’n wit vlek kan gesien word.[2]
Hulle is ’n klein spesie en min geslagsdimorfie kom voor. Ramme het klein, ligte gewei (horings), wat hulle in Augustus of September afgooi; hulle groei nuwes teen Desember. Ooie het haarkranse wat soos kort geweiknoppe lyk.
Pampasherte verdedig nie hul gebied of maats nie, maar vertoon wel dominansie deur hul kop omhoog te hou en stadig te beweeg. Wanneer twee ramme mekaar konfronteer, vryf hulle hul gewei teen plante en skraap dit teen die grond. Hulle vryf ook die reukkliere aan hul kop teen voorwerpe. Hulle baklei nie gewoonlik nie, maar skerm wel en byt soms. ’n Skermsessie word begin deur ’n kleiner ram wat die neus van ’n groter ram aanraak.[2] Daar is gewoonlik twee tot ses herte in ’n groep, maar as die kos volop is, sal meer diere ’n groep vorm. Hulle het nie monogame maats nie en ook nie harems nie.[2][3]
Menslike bedrywighede het hul oorspronklike habitat baie verander.[5] Hulle kan tot 12 jaar in die natuur leef en langer in gevangenskap, maar hul habitat word bedreig deur ontwikkeling en jagtogte.[6] Baie mense is bekommerd omdat ’n gesonde takbokbevolking ’n gesonde grasland beteken, en ’n gesonde grasland is die tuiste van baie spesies, waarvan sommige ook bedreig word. Baie voëls migreer suid na dié streke, en as die pampashert se habitat verlore gaan, kan dié voëlspesies ook afneem.[7]
Daar is altesaam sowat 80 000 pampasherte, waarvan die meeste in Brasilië voorkom.[8]
Die pampashert (Ozotoceros bezoarticus) is ’n spesie herte wat op die lae graslande van Suid-Amerika voorkom. Hul habitat sluit water en heuwels in, dikwels met droogte in die winter, en gras wat hoog genoeg is om ’n staande hert te verskuil.
El cérvol de les pampes (Ozotoceros bezoarticus) és un cérvol de mida mitjana, endèmic de les planúries de la regió temperada de Sud-amèrica. Antigament s'estenia des del tròpic fins a la Patagònia, però a causa de la caça massiva del segle XIX i l'ocupació del seu hàbitat pel bestiar boví, actualment només viu en àrees aïllades del Brasil, l'Uruguai i l'Argentina. Està registrat a l'Apèndix I de la llista d'espècies protegides del CITES.
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cérvol de les pampes
Jelenec pampový (Ozotoceros bezoarticus) je druh jelence žijícího na nízko položených pastvinách Jižní Ameriky.[2] Vyhledávají stanoviště v blízkosti vody a nejlépe i s vysokou travnatou vegetací, která může v případě nouze zvíře schovat před predátorem.[3] Mnoho jedinců žije i v mokřadech Pantanalu. Je známo, že ve volné přírodě se mohou dožít 12 let, v zajetí i více, avšak jsou ohroženi lidskou činností, především pak ztrátou přirozeného prostředí a lovu. Biologové jsou znepokojeni úbytkem těchto zvířat, jelikož ta spásáním trávy udržují přirozený vzhled pastvin. Populace jelenců pampových bývá odhadována na 80 000 kusů, přičemž většina žije na území Brazílie.
Jelenci pampoví jsou označováni jako jedni z novosvětských druhů, což je označení pro jihoamerické druhy jelenů. Fosilie dokazují, že novosvětští jeleni cestovali ze Severní do Jižní Ameriky v souvislosti s tzv. Great American Interchange před 2,5 miliony lety, tedy po vzniku Panamské šíje. Jednalo se o proces, při kterém se stěhovala zvířata ze Severní Ameriky přes Střední Ameriku do Jižní Ameriky a naopak, protože vznikla již zmíněná Panamská šíje, která spojila dříve oddělené kontinenty. Kvůli vysoké kyselosti půdy a kontinentálnímu ledovci bylo ale mnoho pozůstatků té doby zničeno, takže se neví, jak v té době jelenci pampoví nebo jejich předci vypadali. První přímí předci dnešních jelenců se pravděpodobně vyvinuli během pleistocénu.[4][5]
Vědci se domnívají, že jelenci pampoví se vyvíjeli bez přirozených predátorů, jelikož byl objeven zvláštní poklus, kterým se pohybují, a typický zápach vycházejí z jejich kopyt.[6] Podobné geny jako jelenci pampoví mají další druhy jelenců, především jelenec bahenní. Jedinečné na jejich genech jsou například dva druhy kondenzovaných chromozomů.[2]
Počet poddruhů jelence pampového je spekulativní, některé zdroje uvádějí poddruhů pět, jiné pouze tři. Běžně jsou ale uváděny pouze tři; nominátní Ozotoceros bezoarticus bezoarticus, poddruh, který žije ve východní a střední Brazílii od řeky Amazonky až po Uruguay, Ozotoceros bezoarticus leucogaster, poddruh z jihozápadní Brazílie, jihovýchodní Bolívie, Paraguaye a Ozotoceros bezoarticus celer ze severní Argentiny. Poslední uvedený poddruh je ten nejvzácnější.[2]
Jelenci pampoví mají srst, která může být v různých odstínech hnědé. Na vnitřní straně nohou bývá srst světlejší. Srst se přes rok nemění. Na hrdlech a horních čelistech mají bílé skvrnky.[2] Kohoutková výška se pohybuje mezi 60 až 65 cm u samic, u samců je to více, tedy 65 až 70 cm.[6] Ocasy jsou krátké s hustou srstí, na délku mívají okolo 10 až 15 cm. Při běhu mají jelenci ocas zvednutý a je vidět i bílá srst na jeho spodní straně (podobně je tomu například u jelenců běloocasých).[2]
Dospělí samci mohou vážit 24 až 34 kg, avšak byly zdokumentovány i kusy o hmotnosti 40 kg.[6] Samice běžně váží v rozmezí od 22 do 29 kg.[6] Druh jelenec pampový je oproti jiným jelenovitým poměrně malý, s výrazným pohlavním dimorfismem. Samci mají malé, lehké parohy, které v srpnu nebo září shazují. Samice mají místo parohů pouze takové „pahýlky“. Samci ze žláz na kopytech vylučují silný zápach, který lze zachytit až na vzdálenost 1,5 km.[3] V porovnání s jinými přežvýkavci mají jelenci pampoví vzhledem ke své velikosti malá varlata.[7]
Jelenci pampoví jsou skupinová zvířata; tvoří malé skupinky o dvou až šesti jedincích. Jsou to převážně denní a nepříliš aktivní zvířata.[3] Přes den se příliš nepohybují, pouze se pasou, čímž se pomalu posouvají. Tito přežvýkavci jsou velmi zvědaví a nebojí se přijít ani blízko k pozorovatelům, lidem, což z nich v očích pytláků dělá snadnou kořist.[2]
V případě blížícího se nebezpečí může jelence pampové ochránit především vegetace a oni toho využívají. Nejsou to rychlí běžci ani nedokáží dělat velké skoky, proto je jejich nejspolehlivější taktikou schovávání se ve vysoké trávě. Samice jsou dobrými matkami a v případě, že vidí možné nebezpečí, v zájmu svých mláďat často simulují kulhání, aby na sebe obrátily pozornost predátora.[2]
Jelenci pampoví nejsou monogamní zvířata ani si samci nevytvářejí harémy; na jednoho samce v době páření připadá jedna samice. Období páření jelenců pampových v Argentině trvá od prosince do února, v Uruguayi je to pak od února do dubna. Vše začíná námluvami, kdy se samec dvoří samici. Samec vydává bzučivé zvuky a po dlouhou dobu následuje samici. Někdy samice na námluvy reagují i tím, že si lehnou na zem.[2]
Jelenci pampoví nejsou teritoriální zvířata ani v případě období páření a svá území si nechrání, avšak projevují různé znaky dominance. Například v případě, že chce samec vyštvat jiného samce, který si namlouvá „jeho samici“, začne domácí samec chodit s hlavou vysoko zdviženou a promyšlenými pohyby se snaží nového samce odsunout pryč. Pokud se ale tato taktika nedaří, začnou samci přejíždět parožím po zemi. V průběhu toho si území značkují močí, výkaly nebo zapáchajícím sekretem ze žláz v kopytech. Nakonec se samci začnou kousat.
Po spáření je následně samice březí po dobu asi sedmi měsíců a několika týdnů a většina kolouchů se rodí v období mezi zářím a listopadem. Ještě před porodem se každá samice oddělí od stáda a najde si klidné místo. Běžná hmotnost novorozených jelenců je okolo 2,2 kg. Ke stádu se opět i s mládětem připojuje v průběhu následujících dvou dnů. Kolouchové jsou malí a podobně jako je tomu u jiných mláďat jelenovitých, i oni mají bílé skvrnky na hřbetě, které se ve dvou měsících života ztrácejí. Samice kojí své mladé po dobu asi 6 týdnů, ti pak následně přecházejí na pevnou stravu. S matkami zůstávají po další rok, dokud se nestávají pohlavně dospělými.[3]
Jelenci pampoví se živí listím, větvičkami keřů a bylinami. Většina jimi konzumovaných rostlin roste na vlhkých půdách. Tito sudokopytníci často o potravu soutěží s dobytkem. Jejich výkaly byly několikrát studovány a porovnávány s výkaly dobytka. Bylo zjištěno, že oba druhy jedí stejné rostliny, avšak v různých poměrech, Jelenci jedí méně trávy, naopak více se živí bylinami a rostlinami s listy a větvičkami. Během období dešťů tvoří 20 % jejich stravy čerstvá tráva.
Jelence pampové lze vidět stát na zadních nohách, když si shánějí potravu.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Pampas deer na anglické Wikipedii.
Jelenec pampový (Ozotoceros bezoarticus) je druh jelence žijícího na nízko položených pastvinách Jižní Ameriky. Vyhledávají stanoviště v blízkosti vody a nejlépe i s vysokou travnatou vegetací, která může v případě nouze zvíře schovat před predátorem. Mnoho jedinců žije i v mokřadech Pantanalu. Je známo, že ve volné přírodě se mohou dožít 12 let, v zajetí i více, avšak jsou ohroženi lidskou činností, především pak ztrátou přirozeného prostředí a lovu. Biologové jsou znepokojeni úbytkem těchto zvířat, jelikož ta spásáním trávy udržují přirozený vzhled pastvin. Populace jelenců pampových bývá odhadována na 80 000 kusů, přičemž většina žije na území Brazílie.
Der Pampashirsch (Ozotoceros bezoarticus), auch Kamphirsch genannt, ist ein Hirsch Südamerikas.
Mit einer Kopfrumpflänge von 110 bis 140 Zentimetern, einer Schulterhöhe von 70 bis 75 Zentimetern und einem Gewicht von 25 bis 40 Kilogramm ist der Pampashirsch verglichen mit europäischen Hirschen geradezu zierlich. Das Fell ist oberseits rötlichbraun und unterseits weißlich gefärbt. Jede der Geweihstangen des Männchens hat drei Enden.
Das Verbreitungsgebiet umfasst Brasilien, Argentinien, Uruguay und Paraguay; es überschneidet sich mit dem des Sumpfhirsches, doch der Pampashirsch bevorzugt Savannen mit trockenem Grund. Auch landwirtschaftlich genutzte Felder sind zum Lebensraum des Pampashirsches geworden.
Pampashirsche leben in kleinen Gruppen von durchschnittlich fünf Tieren. Wenn das Nahrungsangebot günstig ist, vereinigen sich diese Gruppen manchmal zu losen Verbänden von bis zu fünfzig Tieren, die aber bei Tagesende wieder auseinandergehen. Für gewöhnlich ist der Pampashirsch tagaktiv, in von Menschen besiedelten Gegenden sind aber manche Tiere dämmerungs- und nachtaktiv geworden. Zur Brunstzeit kämpfen männliche Pampashirsche um die Weibchen. Nach einer Tragzeit von sieben Monaten bringen weibliche Pampashirsche ein einzelnes Kitz zur Welt, das bei der Geburt gefleckt ist.
Der Pampashirsch war einst eines der häufigsten Tiere der Grassteppen Argentiniens und Uruguays, der Pampa. Für die indianischen Völker im südlichen Südamerika soll seine Rolle der des nordamerikanischen Bisons für die dortigen Indianer vergleichbar gewesen sein. Mit der Besiedlung Argentiniens durch die Europäer ging dem Pampashirsch der Lebensraum verloren. Um Platz für Weidegründe für ihre Schafherden zu machen, wurden Pampashirsche von den Siedlern massenhaft abgeschossen. Von der IUCN wird der Pampashirsch trotzdem nur als gering gefährdet (near threatened) eingestuft. Die einst in der argentinischen Pampa verbreitete Unterart Ozotoceros bezoarticus celer gilt als bedroht, die anderen Unterarten Ozotoceros bezoarticus leucogaster (Paraguay) und Ozotoceros bezoarticus bezoarticus (Brasilien, Uruguay) sind etwas häufiger.
Der Pampashirsch wird von der argentinischen Provinz San Luis als Wappentier verwendet.
Der Pampashirsch (Ozotoceros bezoarticus), auch Kamphirsch genannt, ist ein Hirsch Südamerikas.
The Pampas deer (Ozotoceros bezoarticus) is a species of deer that live in the grasslands of South America at low elevations.[3] They are known as veado-campeiro in Portuguese and as venado or gama in Spanish. It is the only species in the genus Ozotoceros.
Their habitat includes water and hills, often with winter drought, and grass that is high enough to cover a standing deer.[4] Many of them live on the Pantanal wetlands, where there are ongoing conservation efforts, and other areas of annual flooding cycles. Human activity has changed much of the original landscape.[5]
They are known to live up to 12 years in the wild, longer if captive, but are threatened due to over-hunting and habitat loss.[6] Many people are concerned over this loss, because a healthy deer population means a healthy grassland, and a healthy grassland is home to many species, some also threatened. Many North American birds migrate south to these areas, and if the Pampas deer habitat is lost, they are afraid these bird species will also decline.[7] There are approximately 80,000 Pampas deer total, with the majority of them living in Brazil.[8]
Fossil records indicate that New World deer traveled to South America from North America as part of the Great American Interchange around 2.5 million years ago, following the formation of the Isthmus of Panama. They rapidly evolved into different species, with only a few surviving today. Due to the large continental glaciers and the high soil acidity in areas where there were no glaciers, a huge part of the fossil record has been destroyed, so there is no indication of what these early New World deer looked like. Fossil records begin with clear differentiation and are close to what they look like now. The Pampas deer evolved as plains dwellers; their direct ancestor first appeared during the Pleistocene epoch.[9][10]
The deer may have evolved without culling predators because when alarmed, they stamp their feet, have a particular trot and whistle, and deposit odor.[3] Pampas deer have a similar gene pattern to the related marsh deer of the genus Blastocerus, having two fused chromosomes.[3]
There are five recognised subspecies:[11]
Pampas deer are among the most genetically polymorphic mammals. Their current high nucleotide diversity shows that they had very large numbers in the recent past.[9]
Pampas deer have tan fur, lighter on their undersides and insides of legs. Their coats do not change with the seasons. They have white spots above their lips and white patches on their throats.[3] Their shoulder height is 60–65 cm (24–26 in) in females and 65–70 cm (26–28 in) in males.[12] Their tails are short and bushy, 10 cm to 15 cm long, and when they run, they lift their tail to reveal a white patch, just like white-tailed deer.[3]
Adult males typically weigh 24–34 kg (53–75 lb), but have been documented up to 40 kg (88 lb), and females typically weigh 22–29 kg (49–64 lb).[12] They are a small species of deer, with relatively little sexual dimorphism. Males have small, lightweight antlers that are 3-pronged, which go through a yearly cycle of shedding in August or September, with a new grown set by December. The lower front main prong of the antlers is not divided, but the upper prong is. Females have hair whorls that look like tiny antlers stubs. Females and males have different stances during urination.[3][13] Males have a strong smell secreted from glands in their back hooves that can be detected up to 1.5 km away.[4] Compared to other small ruminants, the males have small testicles relative to their body size.[14]
In Argentina, the mating season is December to February. In Uruguay, the mating season is February to April. Courtship behavior is submissive, such as low stretching, crouching, and turning away.[15] The male initiates courtship with a low stretch. He makes a soft buzzing sound. He nuzzles the female and may flick his tongue at her, and averts his eyes. He stays near her, and may follow her for a long time, smelling her urine. Sometimes the female responds to courtship by lying on the ground.[3]
Pampas deer do not defend territory or mates, but do have displays of dominance. They show dominance by keeping their heads up and trying to keep their side forward, and use slow, deliberate movements. When bucks are challenging each other, they rub their horns into vegetation and scrape them on the ground. They may urinate into the scrape they've made, and sometimes defecate. They rub the scent glands on their heads and faces into plants and objects. They usually do not fight, but just spar with each other, and they do commonly bite. Sparring is initiated by the smaller buck touching noses with the larger buck.[3] Groups are not separated by sex, and bucks will drift between groups. There are usually only 2-6 deer in a group, but there can be many more in good feeding areas. They do not have monogamous pairs, nor are there harems.[3][4]
When they feel they may be in danger, they hide low in the foliage and hold, and then bound off about 100–200 meters, often looking back at the disturbance. Because they bound in long flat jumps and have not been observed to run, they are not thought to be endurance runners. If they are alone, they may just quietly slip away. Females with a fawn will fake a limp to distract a predator, or if they are unsure of a situation, such as if a human appears.[3]
They will often stand on their hind legs to reach food or see over something. They are sedentary, with no seasonal or even daily movements. They usually feed regularly during the day, but sometimes have nocturnal activity.[4] The Pampas deer are very curious and like to explore. Although this is endearing to observers, their lack of fleeing at the sight of humans makes them easier for poachers to kill.[3]
Pampas deer have been seen eating new green growth, shrubs, and herbs. Most of the plant life they consume grows in moist soils. To see if Pampas deer compete with cattle for food, their feces were studied and compared to cattle feces. They do in fact eat the same plants, but in different proportions. The pampas deer eat less grass and more forbs (flowering broad leafed plants with soft stems) and browse (shoots, leaves, and twigs), respectively. During the rainy season, 20% of their diet consists of new grasses. They will move with the availability of food, particularly the flowering plants. The presence of cattle increases the amount of sprouting grass, which is preferred by Pampas deer, furthering the idea that the deer do not compete with cattle for food.[16] Opposing research shows that Pampas deer avoid areas inhabited by cattle, and when cattle are absent have much larger home ranges.[7]
Fawns can be seen at any time of year, but there is a peak in September and November. Females separate themselves from the group to give birth, and keep the fawn hidden away. After giving birth, the female goes into heat and usually mates within the next 48 hours. The fawns are small and spotted, and lose their spots at about 2 months old. Usually only one fawn weighing about 2.2 kg is born after a gestation period lasting over 7 months. At 6 weeks, they can eat solid food and begin to follow their mother. They stay with their mothers for at least a year, and also reach sexual maturity at about a year.[4]
The Pampas deer of southern Argentina, once very abundant, are now considered a threatened species by the IUCN. The IUCN separates the subspecies O. b. celer in southern Argentina as endangered. The diseases that particularly plague O. b. celer are gut parasites and foot and mouth diseases. Their overall decline is also due (in part) from hunting and poaching, but also from agricultural habitat loss (thus exposing deer to diseases from domesticated and feral livestock), competition from more recently-introduced wildlife, and general over-exploitation. There is less than 1% of their natural habitat left that was present in 1900.[9] The deer in Argentina and Uruguay have fewer natural predators. They used to be the prey of cougars and many more jaguars. Those in Brazil still have the felines to fear. Some areas with low population are easily attributed to poaching, due to a sudden lower number of deer in an area. In the mid-1970s, ten individuals, out of a group of 16 located in Punta Medanos, were killed by poachers. The rest were extirpated by extensive human activity. Lack of funding and technology have made it difficult for biologists to track and aid the deer population, while donations and grants from organizations and universities in the United States have helped immensely with the situation. In 1975, there were less than 100 of the subspecies O. b. celer, but by 1980, there were around 400. The population has been continuing to increase, although not at an incredibly fast pace. One of the discrepancies is simply the fact that, later on, previously unknown subspecies and groups were discovered.[8]
Local people often blame the deer for outbreaks of disease in their livestock, particularly Brucellosis in cattle. In one instance, the Uruguayan government was going to cull some of their Pampas deer population, until research by field veterinarians had shown that Pampas deer rarely carry the disease. Only then did the government give them time to assess the deer’s health. Funded by the Disney Conservation Fund, they were able to prove that the deer pose no threat of spreading disease to livestock.[7]
Trade for commercial purposes is banned. They are legally protected in Argentina, where there is a private and federal reserve set aside for the deer. In some areas, strict regulations on poaching is all that was necessary to quickly increase the population size. Increasing public knowledge, and monitoring road construction operations, has also helped. They reproduce well in captivity, and are sometimes reintroduced into the wild.[9]
In 2006, GPS trackers were placed on 19 Pampas deer, although 8 of those did not record data. The individuals were monitored over a period of 4–18 days, for researchers to collect data on their movements, and thus understand how to better help them.[17]
The Pampas deer have been harvested into the millions. Between 1860 and 1870, documents for the port of Buenos Aires alone show that two million Pampas deer pelts were sent to Europe. Many years later, as roads were built through the pampas, cars made it even easier for poachers to get to the deer. They were also killed for food, medicinal purposes, and for sport. As of 2003, there are fewer than 2,000 of them in Argentina and Uruguay. Both Argentina and Uruguay have declared the Pampas deer "natural monuments" but the hunting continues, although much less frequently now. The decimation of the Pampas deer has been likened to that of the bison of North America. Also similar to the bison, is the role they played in the life of the Native Americans of Uruguay and Argentina, being used for food, hides, and medicine. The Native Americans at first participated in the harvesting of the Pampas deer pelts for sale, and in spite of that, the deer population stayed strong until the Native Americans of those countries were defeated by European settlers. The settlers brought large agricultural expansion, uncontrolled hunting, and new diseases to the deer with the introduction of new domestic and feral animals.[4]
Some landowners have set aside some of their property as a reserve for the deer, as well as keeping cattle instead of sheep. Sheep graze much more on the land and are more of a threat to the deer. The owners that choose cattle are doing it as a service, because more money is made from raising sheep than cattle. Conservationists encourage this trend by sharing research that more edible vegetation is available on ranches with cattle and deer during times of drought than on ranches with cattle and sheep.[7]
{{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Pampas deer (Ozotoceros bezoarticus) is a species of deer that live in the grasslands of South America at low elevations. They are known as veado-campeiro in Portuguese and as venado or gama in Spanish. It is the only species in the genus Ozotoceros.
Their habitat includes water and hills, often with winter drought, and grass that is high enough to cover a standing deer. Many of them live on the Pantanal wetlands, where there are ongoing conservation efforts, and other areas of annual flooding cycles. Human activity has changed much of the original landscape.
They are known to live up to 12 years in the wild, longer if captive, but are threatened due to over-hunting and habitat loss. Many people are concerned over this loss, because a healthy deer population means a healthy grassland, and a healthy grassland is home to many species, some also threatened. Many North American birds migrate south to these areas, and if the Pampas deer habitat is lost, they are afraid these bird species will also decline. There are approximately 80,000 Pampas deer total, with the majority of them living in Brazil.
El venado de las Pampas, guazú ti'í o guasutĩ en guaraní (Ozotoceros bezoarticus), es un cérvido de tamaño mediano, endémico de las llanuras de la región templada de Sudamérica. Antiguamente extendido desde el trópico hasta la Patagonia, a causa de la caza masiva en el siglo XIX y la ocupación de su hábitat por el ganado bovino hoy habita solo en áreas aisladas del Brasil, Bolivia, Uruguay y Argentina. Está registrado en el Apéndice I del listado de especies protegidas de CITES. Se lo conoce también como ciervo pampero, venado pampero o ciervo campero. En Uruguay es conocido como venado de campo.
El venado de las Pampas habita las llanuras de pastizales sudamericanas. Actualmente se encuentra concentrado en regiones aisladas y frecuentemente pantanosas, por las que en estado natural no manifiesta preferencia; acude a ellas sobre todo como refugio frente a la aún existente práctica cinegética.
En la Argentina ocupa bolsones de población desde el sur del interior de la Provincia de Buenos Aires hasta el Chaco; en la provincia de San Luis —cuya capital, San Luis de la punta del cerro de los Dos Venados, lleva su nombre— existen aún ejemplares aislados.
El venado de las Pampas puede alcanzar el metro y medio de largo, y unos 7 dm de alzada. El macho alcanza los 45 kg de peso, mientras que la hembra es algo menor. El factor principal de dimorfismo sexual, sin embargo, son las astas que presenta el macho adulto; éstas se ramifican en no más de tres puntas, de las cuales una se dirige hacia delante y las restantes hacia atrás. Excepcionalmente se han observado cornamentas más ramificadas.
El pelaje está extremadamente diferenciado entre las distintas poblaciones, probablemente a causa de la enorme variedad genética que el venado presentaba antes de su exterminación masiva, con millones de ejemplares diseminados por buena parte del continente, entre los que ha existido poco contacto. Va desde el pardo muy claro (bayo) o grisáceo en el O. bezoarticus leucogaster, la subespecie más extendida, hasta el oliva del O. bezoarticus celer argentino y el canela en el O. bezoarticus bezoarticus, que sobrevive hoy en el Brasil.
Muestran invariablemente marcas blancas alrededor del hocico, en la cara interna de las orejas, la parte inferior del cuello, el vientre y la cara inferior de la cola, que es corta y tupida. La cara superior de la cola es más oscura que el resto del pelaje, y está acompañada en ocasiones por una línea del mismo color a lo largo de la espina dorsal. En la base del cuello y la cruz suele presentarse un remolino de pelaje más largo. Los ejemplares juveniles presentan una coloración más clara y jaspeado en los flancos.
El macho es reconocible a la distancia por su fuerte olor almizclado, secretado por unas glándulas interdigitales, con el que marca su territorio, sobre todo durante la época de celo. Otras glándulas, ubicadas en el hocico y en la región ocular, intervienen para distinguir entre ejemplares.
El venado de las Pampas se alimenta de pastos y juncos, así como de fruta y legumbres silvestres. Los ejemplares forman pequeñas manadas de hasta una docena de individuos, que se disuelven en la época de celo, a fines del verano, durante la cual los machos se muestran fuertemente territoriales y agresivos.
Dos o tres meses antes de la brama se renueva la cornamenta del macho. La cornamenta nueva está recubierta, como en otras especies de cérvidos, por un tejido suave, aterciopelado y muy sensible. A fines de enero el tejido se libera, y la cornamenta se utiliza para exhibiciones durante el celo.
La gestación dura alrededor de siete meses; los cervatillos nacen una vez acabado el invierno, y conviven con la madre hasta su madurez.
Como otras especies de la zona, el venado de las Pampas carece hoy de predadores naturales. Sin embargo, es una de las especies de cérvido en mayor riesgo del mundo. En todos los países en que habita está rigurosamente protegido, aunque ocasionalmente se informa de la práctica de la caza en estancias privadas. En Uruguay y en algunas provincias argentinas está considerado monumento natural, con gravísimas sanciones para su caza o comercio.
Las enormes poblaciones que ocuparon las Pampas en siglos pasados fueron cazadas por su carne y su piel; la intensísima disminución de sus poblaciones, de todos modos, se produjo por la modificación y urbanización de su hábitat y por la competencia ecológica del ganado; las enfermedades infecciosas, sobre todo la fiebre aftosa, mermaron su población en el siglo XIX.
El Ozotoceros bezoarticus leucogaster fue declarado monumento natural por la provincia de Corrientes en Argentina mediante decreto n.º 1555/1992 de 10 de diciembre de 1992,[2] por la provincia de Santa Fe (Ozotoceros bezoarticus) mediante la ley n.º 12182 sancionada el 30 de octubre de 2003[3] y por la provincia de Buenos Aires (Ozotoceros bezoarticus celer) mediante la ley n.º 11689 sancionada el 12 de octubre de 1995.[4] La provincia de San Luis lo declaró de interés público provincial prohibiendo su caza o captura mediante ley n.º 5499 de 31 de marzo de 2004.[5]
El bezoar que le da nombre a la especie es un cálculo del aparato digestivo que presentan los venados, formado habitualmente por la acumulación de material indigerible en el tracto intestinal. Supersticiones tradicionales asignaban un poder mágico a estos objetos, sobre todo como contraveneno. El fuerte olor de los que se producen en el venado pampeano, junto con la impresión común de que es inmune a las picaduras de serpiente —falsa, por otra parte; la serpiente evita al venado simplemente para evitar su pisada— la hicieron muy apreciada en prácticas paramedicinales hasta época muy reciente.
La bahía Samborombón es una de las únicas áreas que actualmente conserva el paisaje original de los prados pampeanos. La principal área protegida de esta bahía es el parque nacional Campos del Tuyú, que previamente había sido una reserva privada administrada por la Fundación Vida Silvestre Argentina, la rama de la World Wildlife Fund que opera en la Argentina.
La distribución histórica de la especie se ha visto reducido dramáticamente a menos del 1 %, desde 1900. La fragmentación del hábitat del venado de campo es la amenaza más seria a la población sobreviviente según el libro rojo UICN de las especies en peligro de extinción. Quizás la causa principal de la masiva disminución del venado de las pampas sea una epidemia de fiebre aftosa a fines del s. XIX. En esa época solo se lo podía cazar con boleadoras, lo que era muy peligroso por las rodadas. El otro recurso en ese entonces era el arma de fuego, pero resultaba muy costoso.
En Argentina, sobreviven en las últimas praderas con pastizales naturales, sin vegetación arbórea o con isletas de arbustos y arbolitos. Las poblaciones actuales que habitan los campos de la bahía Samborombóm, ocupan zonas bajas, pantanosas, cangrejales; y en el centro de la provincia de San Luis, suelos arenosos con pastizales y lomas con isletas de chañares. En Uruguay el ambiente más representativo es el de las praderas en unos pocos establecimientos privados conformando sendas poblaciones ubicadas en los departamentos de Salto y Rocha.
Antes de la introducción del ganado este escenario estaba ocupado por ñandúes, guanacos y millones de venados de campo. Al punto que entre 1860 y 1870 fueron exportadas del Río de la Plata la cantidad de 2.130.000 pieles de venado pampeano.
Se alimentan de pastos, hojas y a veces de frutos de talas. Fuera de la época de "brama" o celo, estos ciervos viven en manadas o grupos de 6 a 12 individuos. La época de brama transcurre de febrero a marzo. En el período de prebrama se cae la cornamenta. Al poco tiempo es reemplazada por otra cubierta de un tegumento aterciopelado, que se cae en enero dejando la cornamenta limpia, y luego comienza el período de celo. Los machos agreden y realizan exhibiciones removiendo el suelo con las patas y los cuernos, para delimitar su territorio. Luego del apareamiento y después de siete meses de gestación nace un cervatillo por cada hembra.
El venado de campo Ozotoceros bezoarticus, es la especie de ciervo más amenazada de todo el continente americano y en Uruguay se encuentra el rebaño más grande del mundo en cautiverio. En este país se encuentra además un detallado seguimiento del pedigrí de los animales desde 1980.
La principal causa de extinción de esta especie es la paulatina transformación de la pradera pampeana en campos de cultivo/pastoreo junto a la instalación de poblaciones conectadas por rutas asfaltadas.
Se distinguen cinco subespecies:
Algunas de estas subespecies están en peligro de extinción. La amenaza principal proviene de la destrucción del habitat y la fragmentación de las poblaciones, principalmente a causa de la expansión agrícola.
El venado de las Pampas, guazú ti'í o guasutĩ en guaraní (Ozotoceros bezoarticus), es un cérvido de tamaño mediano, endémico de las llanuras de la región templada de Sudamérica. Antiguamente extendido desde el trópico hasta la Patagonia, a causa de la caza masiva en el siglo XIX y la ocupación de su hábitat por el ganado bovino hoy habita solo en áreas aisladas del Brasil, Bolivia, Uruguay y Argentina. Está registrado en el Apéndice I del listado de especies protegidas de CITES. Se lo conoce también como ciervo pampero, venado pampero o ciervo campero. En Uruguay es conocido como venado de campo.
Venado de campo observado en una estancia del departamento de Rocha, Uruguay.Ozotoceros bezoarticus Ozotoceros generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Capreolinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago
Ozotoceros bezoarticus Ozotoceros generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Capreolinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago
Ozotoceros bezoarticus
Le Cerf des pampas (Ozotoceros bezoarticus) est une espèce de cervidés de petite taille qui habite dans les plaines ouvertes et peu boisées d'Amérique du Sud. Il s'agit de la seule espèce du genre Ozotoceros.
Le cerf des pampas est un animal gracieux, il a une robe unie de couleur brun-roux à jaune. Les flancs, le ventre, le contour des yeux et les fesses sont blanches, ainsi que l'intérieur des oreilles, la partie supérieure de la queue est noire. Il a une tache noire sur le museau. Les jeunes naissent tachetés. La hauteur à l'épaule est chez les adultes (cerfs et biches) de 60 à 80 centimètres, 1 m à 1.20 mètre au sommet de la tête, la longueur du corps va de 1.10 m à 1.40 mètre, avec un poids oscillant entre 20 et 40 kg selon les individus.
Le cerf des pampas vit dans les espaces ouverts de l'Argentine de l'ouest, du nord et du centre, en Bolivie de l'est, au Paraguay, en Uruguay et aussi au centre et au sud du Brésil. Au XIXe siècle il était très répandu et tout à fait commun en ces régions, mais actuellement, il ne subsiste que des populations isolées. Le cerf des pampas vit principalement dans des plaines herbeuses, mais en Argentine on peut aussi le trouver dans des marais salés ou lagunes près des côtes.
Le cerf des pampas vit en petits groupes. On dit qu'en cas de danger dû à l'attaque d'une biche et de son faon par un prédateur, la biche attire l'attention de ce dernier et lui fait face, afin de l'emmener au loin pour sauver le faon, ce dernier se cachant dès lors dans la broussaille. Pareil comportement a été également observé chez des oiseaux comme les pluviers. Ils peuvent également fuir à grande vitesse devant les prédateurs, bondir avec agilité et ajouter à cela que leurs sens (peur, ouïe, vue et odorat) sont bien développés. Seuls les individus infirmes [malades, blessés, âgés, faons, femelles à terme d'une gestation] succombent généralement aux prédateurs, car ils sont moins vigilants et moins rapides que les autres en bonnes conditions physiques. Les prédateurs participent aussi à la régulation d'un bien être pour l'espèce et pour l'écosystème également en éliminant les individus affaiblis évitant ainsi toute épidémies, maladies, populations vieillissantes, surpopulation... des cerfs.
On distingue cinq sous-espèces :
Certaines de ces sous-espèces sont menacées. La menace principale provient de la destruction des milieux naturels pour y implanter l'agriculture, car cela provoque la fragmentation des populations.
Ozotoceros bezoarticus
Aire de répartition du Cerf des pampasLe Cerf des pampas (Ozotoceros bezoarticus) est une espèce de cervidés de petite taille qui habite dans les plaines ouvertes et peu boisées d'Amérique du Sud. Il s'agit de la seule espèce du genre Ozotoceros.
Il cervo delle pampas (Ozotoceros bezoarticus) è un mammifero artiodattilo appartenente alla famiglia dei Cervidae.
Si ritrova nella zona compresa dal Brasile e la Patagonia; lunghezza 110-120 cm, altezza alla spalla 70 cm, coda 10 cm, ha delle corna sottili. Caratteristico è il forte odore di aglio che proviene dal maschio nel periodo di accoppiamento.
Il cervo delle pampas (Ozotoceros bezoarticus) è un mammifero artiodattilo appartenente alla famiglia dei Cervidae.
Si ritrova nella zona compresa dal Brasile e la Patagonia; lunghezza 110-120 cm, altezza alla spalla 70 cm, coda 10 cm, ha delle corna sottili. Caratteristico è il forte odore di aglio che proviene dal maschio nel periodo di accoppiamento.
Pampinis elnias (lot. Ozotoceros bezoarticus, isp. Venado pampero) – Pietų Amerikos lygumose paplitusi elnių (Cervidae) rūšis. Seniau jos arealas driekėsi nuo tropikų šiaurėje iki Patagonijos pietuose, tačiau dėl aktyvios medžioklės XIX a. ir gyvulininkystės plotų plėtimo pampinio elnio gyvenamoji erdvė gerokai sumažėjo. Dabar sutinkamas centrinėje ir šiaurės Argentinoje, vietomis Bolivijoje, Brazilijoje, Paragvajuje ir Urugvajuje.
Pampinio elnio ūgis 70 cm, ilgis 150 cm. Suaugęs patinas sveria 45 kg. Kailio įvairovė priklausomai nuo gyvenamos vietos labai didelė: nuo šviesiai rudos ar pilkšvos iki alyvinės. Skleidžia stiprų muskuso kvapą. Patinai raguoti.
Gyvena pievose, lygumose. Minta žole, vaisiais. Reta ir saugoma rūšis.
Rusa Pampas atau nama saintifiknya Ozotoceros bezoarticus merupakan sejenis haiwan yang terdapat di Asia Tenggara.
Di Malaysia ia merupakan sejenis haiwan yang dilindungi di bawah UNDANG-UNDANG MALAYSIA Akta 686 AKTA PERDAGANGAN ANTARABANGSA MENGENAI SPESIES TERANCAM 2808.[2]
Rusa Pampas atau nama saintifiknya Ozotoceros bezoarticus merupakan sejenis haiwan yang terdapat di Asia Tenggara.
Di Malaysia ia merupakan sejenis haiwan yang dilindungi di bawah UNDANG-UNDANG MALAYSIA Akta 686 AKTA PERDAGANGAN ANTARABANGSA MENGENAI SPESIES TERANCAM 2808.
Het pampahert of vechthert (Ozotoceros bezoarticus) is een evenhoevig zoogdier uit de familie der hertachtigen. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Cervus bezoarticus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Dit vrij kleine hert komt enkel voor in open grasvlakten in het zuiden van Zuid-Amerika.
Het pampahert heeft een rossig bruine tot gelig grijsbruine vacht. De buikzijde en de binnenzijde van de oren is wit, de bovenzijde van de staart is zwart. Op de snuit zit een donkere vlek. Jongen zijn gevlekt. Hij heeft een lengte van 110 tot 140 centimeter en een schouderhoogte van 69 tot 80 centimeter. Hij weegt 30 tot 40 kg. Het gewei heeft ongeveer zes enden.
Het pampahert leeft in kleine kudden.
Het pampahert komt voor in open landschappen in West-, Noord- en Centraal-Argentinië, Oost-Bolivia, Paraguay, Uruguay en Centraal- en Zuid-Brazilië. In de 19e eeuw was hij vrij algemeen, maar nu leeft hij enkel nog in verspreide geïsoleerde populaties. Het pampahert komt voornamelijk voor in grasvlakten, maar in Argentinië is hij ook in zoutmoerassen langs de kust te vinden.
Er worden vijf ondersoorten onderscheiden:
Enkele van deze ondersoorten zijn bedreigd. De grootste bedreiging vormt habitatvernietiging om plaats te maken voor landbouwgebieden en de daardoor veroorzaakte fragmentatie van populaties.
Bronnen, noten en/of referentiesHet pampahert of vechthert (Ozotoceros bezoarticus) is een evenhoevig zoogdier uit de familie der hertachtigen. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Cervus bezoarticus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Dit vrij kleine hert komt enkel voor in open grasvlakten in het zuiden van Zuid-Amerika.
Pampashjort (Ozotoceros bezoarticus) er ein art i hjortedyrfamilien (Cervidae) som finst i Sør-Amerika. Det er einaste arten i slekta Ozotoceros. Pampashjorten finst i spreidde populasjonar over større delar av Sør-Amerika, mest i Brasil. Han trivst best på savannar (pampas).
Med ei kroppslengd på mellom 110 til 140 cm, ei mankehøgde kring 70-75 cm og ei vekt mellom 25 og 40 kg er arten mykje mindre enn kronhjorten. Hannen vert noko større enn hoa. Pelsen er bleikt raudbrun på oversida og blaknar mot ein sandfarga buk. Begge horna til hannane har tre taggar.
Pampashjorten sine leveområde ligg i Brasil, Argentina, Uruguay og Paraguay. Han har same leveområda som sumphjorten, men trivst på savannar med turr mark i staden for våtmarker. I dag finst arten også på dyrkamark.
Arten lever i små loppar med gjennomsnittleg fem individ. Har dei rikeleg tilgang på føde kan loppane samle seg i flokkar på opp til femti dyr. Desse flokkane løyser seg opp i skumringa. Vanlegvis er pampashjorten aktiv på dagen, men i nærleiken menneska sine bustader er dei aktive i gryninga eller om natta. Etter at ho har gått drektig i cirka sju månader føder hoa ein kalv som har prikkete pels.
Talet på pampashjort gjekk kraftig tilbake då innvandrarar frå Europa tok i bruk slettelandet i Sør-Amerika til beitemarker til husdyr. Verdas naturvernunion reknar ikkje pampashjorten for utryddingstruga, men likevel å ha ein svak populasjonsbase.
Pampashjort (Ozotoceros bezoarticus) er ein art i hjortedyrfamilien (Cervidae) som finst i Sør-Amerika. Det er einaste arten i slekta Ozotoceros. Pampashjorten finst i spreidde populasjonar over større delar av Sør-Amerika, mest i Brasil. Han trivst best på savannar (pampas).
Pampashjort (Ozotoceros bezoarticus) er et mindre hjortedyr (Cervidae) som tilhører gruppen med andre hjortedyr (Capreolinae). Den er eneste art i slekten Ozotoceros. Arten finnes i spredte populasjoner over store deler av Sør-Amerika, spesielt i Brasil, sør til Argentina. Den trives på pampas, noe som også er opphavet til det norske navnet på arten.
Hannene blir større enn hunnene og veier typisk cirka 40 kg. Hunnen cirka 33,5 kg. Pelsen er blek rødbrun til sandfarget.
Pampashjort (Ozotoceros bezoarticus) er et mindre hjortedyr (Cervidae) som tilhører gruppen med andre hjortedyr (Capreolinae). Den er eneste art i slekten Ozotoceros. Arten finnes i spredte populasjoner over store deler av Sør-Amerika, spesielt i Brasil, sør til Argentina. Den trives på pampas, noe som også er opphavet til det norske navnet på arten.
Hannene blir større enn hunnene og veier typisk cirka 40 kg. Hunnen cirka 33,5 kg. Pelsen er blek rødbrun til sandfarget.
Sarniak pampasowy[3], jeleń pampasowy[4] (Ozotoceros bezoarticus) – średniej wielkości gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Takson po raz pierwszy opisany przez K. Linneusza w 1758 roku pod nazwą Cervus bezoarticus[5]. Jako miejsce typowe autor wskazał „siedlisko w Ameryce Południowej”[a][5], zidentyfikowane jako Pernambuco w Brazylii przez O. Thomasa w 1911 roku[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju sarniak[3] (Ozotoceros) utworzonego przez F. Ameghino w 1891 roku[7].
Cervus bezoarticus Linnaeus, 1758 błędnie oznaczony jako Cervus campestris F. Cuvier, 1817
Otwarte i suche tereny trawiaste Ameryki Południowej.
Ciało o lekkiej budowie, ubarwione rudobrązowo lub żółtoszaro. Brak wyraźnej różnicy pomiędzy suknią letnią i zimową. Poroże z trzema rozgałęzieniami. Samce nieco większe, ale dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony. Samce wydzielają silny zapach podobny do zapachu czosnku, wyczuwalny z dużej odległości. U młodych do 2. miesiąca życia występuje szereg jasnych cętek po bokach ciała. Podstawowe dane przedstawia tabelka:
Długość ciała Wysokość w kłębie Długość ogona Masa ciała Dojrzałość płciowa Długość ciąży Liczba młodychJeleń pampasowy miał duże znaczenie w kulturze Indian Ameryki Południowej. Poławiany dla mięsa i skór. W XIX w. jego skóry eksportowano masowo. Obecnie gatunek zagrożony wyginięciem z powodu utraty siedlisk oraz chorób przenoszonych przez zwierzęta hodowlane. W Czerwonej Księdze IUCN ujęty w kategorii podwyższonego ryzyka (NT)[2].
Sarniak pampasowy, jeleń pampasowy (Ozotoceros bezoarticus) – średniej wielkości gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
O veado-campeiro (nome científico: Ozotoceros bezoarticus) é um mamífero ruminante da família dos cervídeos e único representante do gênero Ozotoceros. Semelhante fisicamente ao cervo-do-pantanal (Blastocerus dichotomus), é geneticamente próximo ao cervo-andino-do-norte (Hippocamelus antisensis). Ocorria exclusivamente em áreas abertas da latitude 5º a 41º S, mas atualmente as populações estão fragmentadas e reduzidas, ocorrendo em algumas localidades do Brasil, Argentina, Bolívia, Paraguai e Uruguai.
É um cervídeo de porte médio, medindo até 120 centímetros de comprimento e pesando 40 quilos. Machos são um pouco mais pesados e apresentam chifres com três pontas. São animais de hábitos diurnos e pouco sociais, vivendo em áreas que variam de 0,181 a 175 quilômetros quadrados. É um pastador-podador, alimentando-se de inúmeras espécies vegetais, principalmente gramíneas, incluindo cultivos agrícolas. Seus predadores são a onça-pintada (Panthera onca), a onça-parda (Puma concolor) e filhotes podem ser predados pela jaguatirica (Leopardus pardalis) e pelo lobo-guará (Chrysocyon brachiurus). A gestação dura cerca de 7 meses e dá à luz um filhote por vez, que pesa cerca de 2 quilos. A maturidade sexual é alcançada com 14 meses de idade em média.
Não é considerado como ameaçado de extinção pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), sendo avaliado como espécie quase ameaçada, alertando para um perigo de extinção futuro. Entretanto, todas as avaliações dos países em que ocorre o consideram em algum grau de ameaça, estando criticamente em perigo em alguns locais, como no Uruguai, Rio Grande do Sul, Paraná, Minas Gerais e São Paulo, estando provavelmente extinto do Paraguai, devido principalmente à destruição do habitat para dar lugar a plantações de Eucalyptus e Pinus, criações de ovinos e caça furtiva. Apesar de já ter existido aos milhões, as populações atuais estão isoladas geograficamente e reduzidas, sendo abundantes apenas no Pantanal e áreas de Cerrado. A população em cativeiro é reduzida e pouco sistematizada, dificultando projetos de reintrodução.
O veado-campeiro também é conhecido por veado-branco, veado-galheiro ou simplesmente veado.[2] Veado-campeiro faz alusão a ser encontrado somente em ambientes abertos. Veado-galheiro é uma referência a suas galhadas. O nome indígena suaçutinga vem do termo tupi para "veado branco", suasu'tinga. Suasuapara vem do termo tupi suasua'para, "veado curvo", numa referência aos seus chifres curvos.[3] Em guarani também é conhecido por gwazú-tí ou guasu ti, principalmente no sul do Brasil, norte da Argentina e Paraguai. Na Argentina também é conhecido por yoam-shezée em puelche.[2]
O veado-campeiro foi descrito por Carolus Linnaeus, em 1758, inicialmente no gênero Cervus. O gênero Ozotoceros só foi descrito em 1891, por Florentino Ameghino. Atualmente monotípica,[4] a espécie também já foi incluída no gênero Odocoileus, mas desde 1987 está classificada no gênero Ozotocerus.[5]
O veado-campeiro faz parte da subfamília Odocoileinae, que abrange os cervídeos do Novo Mundo. Esses cervídeos evoluíram em espécies que vivem em ambientes florestais, como os dos gêneros Mazama e Pudu, e os que vivem em ambientes abertos, que incluem o veado-campeiro e o cervo-do-pantanal.[6]
Ele provavelmente surgiu durante o Pleistoceno, havendo registros fósseis desse período no Brasil e no Uruguai, e do Holoceno, na Argentina.[6] Tais fósseis do Quaternário foram descritos como Cervus pampaeus por Auguste Bravard em 1857, mas esse nome foi considerado sinônimo do veado-campeiro desde 1943, por Ángel Cabrera.[4]
Estudos moleculares corroboram o monofiletismo do gênero e o colocam como grupo-irmão do cervo-andino-do-norte (Hippocamelus antisensis).[7][8] Entretanto, dados de morfometria do crânio colocam o veado-campeiro como mais próximo do cervo-do-pantanal (Blastocerus dichotomus).[9] Já foi sugerido também que o veado-campeiro, juntamente com o cervo-do-pantanal, formavam um clado com o gênero Odocoileus, do qual faz parte o cariacu ou veado-galheiro (Odocoileus virginianus).[6] Entretanto, o veado-campeiro e o cervo-do-pantanal compartilham sinapomorfias com os gêneros Mazama e Pudu, excluindo o veado-galheiro.[6][8]
São reconhecidas cinco subespécies do veado-campeiro:[10][11][12]
O veado-campeiro já foi uma espécie amplamente distribuída na América do Sul, ocorrendo em descampados entre as latitudes 5º e 41º S, sendo o ungulado dominante nestas áreas antes da chegada dos rebanhos domésticos no Brasil, Bolívia, Paraguai, Argentina e Uruguai.[10][11][12] Há um registro na ilha de Marajó, sem confirmação se era um indivíduo introduzido.[2] Atualmente, as populações estão isoladas geograficamente e reduzidas, com estimativas de que até 98% da distribuição geográfica original foi reduzida.[11] Tolera temperaturas tão baixas quanto -15º C e tão altas quanto 42º C.[10]
Mazama nemorivaga - veado-roxo
Ozotoceros bezoarticus - veado-campeiro
Hippocamelus antisensis - cervo-andino-do-norte
Blastocerus dichotomus - cervo-do-pantanal
Hippocamelus bisulcus - cervo-andino-do-sul
Mazama gouazoubira - veado-catingueiro
É a única espécie de cervídeo do Brasil encontrada exclusivamente em áreas abertas, com área de distribuição no Cerrado e nos Pampas. No Uruguai e no sul do Brasil já foi avistado em plantações.[2]
Plantios de Pinus e Eucalyptus são habitáveis pelo veado-campeiro apenas nos primeiros anos de crescimento dessas árvores.[11] No Pantanal, embora possa ser encontrado em áreas alagáveis, ao contrário do observado com o cervo-do-pantanal (Blastoceros dichotomus), ele prefere as regiões centrais desse bioma, onde predominam ambientes típicos de savanas.[13]
No Pantanal a espécie ainda é relativamente abundante e ocorre em inúmeras áreas do Cerrado. Mas fora desses domínios as populações são relictuais, sendo conhecidas apenas pequenas populações no Paraná, Santa Catarina e Rio Grande do Sul.[2] No estado de São Paulo há registro recente (último datando de 1998) apenas na Estação Ecológica de Santa Bárbara.[11]
Na Argentina, já ocorreu em toda a região dos Pampas, no Chaco e na região da Mesopotâmia argentina. Atualmente apenas quatro populações são conhecidas, em Buenos Aires (Baía de Samborombón), Corrientes, Santa Fé e San Luis.[2]
Na Bolívia, pequenas populações devem existir no Parque Nacional de Noel Kempff Mercado e apesar de já ter sido amplamente distribuído no leste do Paraguai, não existem avistamentos no país desde 1995, mas ainda pode existir nas savanas do Departamento de Concepción e no Cerrado de Laguna Blanca, no Departamento de San Pedro.[2]
No Uruguai, a espécie está restrita a duas propriedades particulares: El Tapado no noroeste do país (Departamento de Salto) e Los Ajos, no leste (Departamento de Rocha).[2]
O veado-campeiro é um cervídeo de porte médio e de aspecto esguio, com pouco dimorfismo sexual no tamanho: os machos medem entre 90 e 120 centímetros de comprimento e entre 65 e 70 centímetros à altura da cernelha, enquanto as fêmeas têm entre 85 e 90 centímetros e entre 60 e 65 centímetros respectivamente.[10] Em média, os machos são entre 15 e 20% mais pesados que as fêmeas: eles pesam em média entre 24 e 34 quilos (máximo de 40 quilos) e elas pesam entre 22 e 29 quilos.[10]
A coloração varia geograficamente, caracterizando as subespécies: vai do marrom-avermelhado pálido na subespécie do norte (O. b. bezoarticus), marrom-alaranjado (O. b. leucogaster) e castanho na subespécie mais austral (O. b. celer).[10] Manchas brancas estão presentes ao redor dos olhos, lábios, peito, tufos tarsais, parte interna da traseira e embaixo da cauda. As fêmeas apresentam manchas brancas na testa, na mesma posição em que emergem os chifres dos machos. Os filhotes apresentam pelagem com pintas brancas até os três meses de idade, mas um pouco mais avermelhada. Já foram reportados indivíduos completamente brancos.[2]
Somente os machos têm chifres, que medem até 30 centímetros de comprimento e geralmente têm três pontas, com uma ponta próxima à base e uma forquilha no ramo terminal. É comum alguns indivíduos terem mais ramos.[10] Acredita-se que o fotoperíodo não seja muito importante no ciclo do crescimento do chifre, ao contrário do que se observa nas espécies de cervídeos de clima temperado. Os fatores climáticos, como o regime de chuvas, são mais importantes para definição do ciclo. No veado-campeiro, a queda e o crescimento do chifre se dão em baixas concentrações de testosterona, ao passo que a queda do veludo que recobre os chifres se dá em altas concentrações. Este veludo, por sua vez, persiste entre 30 e 45 dias, quando cai e expõe o osso do chifre.[2]
A fórmula dentária é 0.0.3.3 3.1.3.3 × 2 = 32 {displaystyle { frac {0.0.3.3}{3.1.3.3}} imes 2=32} e os caninos superiores aparecem ocasionalmente, sendo mais observados nos machos.[4] O crânio, por sua vez, é muito semelhante ao do cervo-do-pantanal (Blastocerus dichotomus), diferenciando-se pelo menor tamanho e pelo formato das órbitas, que possuem disposição mais medial e superior.[9] O cervo-do-pantanal possui órbitas mais laterais e inferiores, tornando sua visão mais completa quando em direção ao solo, provavelmente uma adaptação aos deslocamentos em área inundadas, não observada no veado-campeiro.[9]
Como um ruminante, o veado-campeiro possui os mesmo compartimentos estomacais encontrados em outros cervídeos: rúmen, barrete, omaso e abomaso.[14] Apesar de compartilhar tal adaptação dos ruminantes, seu sistema digestório é menos eficiente em digerir a celulose, o que se observa em ruminantes de seu porte, não sendo um pastador típico.[14]
Assim como outros cervídeos, possui a glândula pré-orbital[4] e também outras glândulas de cheiro distribuídas nas regiões nasal, orbital, interdigital, tarsais e metatarsais, que exalam um cheiro forte e característico (lembrando alho), que pode ser sentido a grande distância.[11]
O veado-campeiro possui 68 cromossomos, sendo um par de metacêntricos e o restante de acrocêntricos. Estudos moleculares mostram alta diversidade genética e corroboram a validade das subespécies descritas atualmente.[2]
São animais majoritariamente diurnos, pouco sociáveis, vivendo em grupos pequenos e fluidos, dificilmente excedendo 5 ou 6 indivíduos.[10] Associações de até 50 indivíduos foram observadas quando vários grupos pastavam em um mesmo lugar.[10] Machos e fêmeas podem se associar durante o ano todo.[10] Esse tamanho diminuto de grupo contrasta com a ideia de que cervídeos de áreas abertas passam a formar grandes grupos.[15] É provável que isso ocorra com o veado-campeiro devido à instabilidade dos grupos sociais e baixa densidade da espécie atualmente.[15] Machos sub-adultos podem ser observados formando grupos quando estão com os chifres crescendo, mas grupos mistos são observados com frequência, apesar de a maior parte dos machos adultos serem avistados sozinhos.[15] Esses machos adultos são avistados com outros machos sub-adultos ou com fêmeas.[15] Essa dinâmica de formação de grupos é provavelmente mais influenciada pela distribuição e disponibilidade de alimento.[15]
A área de vida é extremamente variável, sendo de 5 a 170 quilômetros quadrados, e em média é maior do que a observada para cervídeos da América do Norte.[10] Embora tenha sido observado um macho com até 148 quilômetros quadrados de área de vida no Parque Nacional das Emas, no Distrito Federal, o máximo observado foi de 9,9 quilômetros quadrados, diferença que deve refletir a quantidade de alimentos.[16] De fato, essa área de Cerrado é que a apresentou as maiores áreas de vida, sendo que no Uruguai foram observadas as menores áreas (0,12 a 0,52 quilômetro quadrado).[17] Os machos (variando, em média, de 0,249 a 175 quilômetros quadrados) apresentam maiores áreas de vida que as fêmeas (variando, em média, de 0,181 a 168 quilômetros quadrados), e as áreas de vida se sobrepõem. Por dia, deslocam-se entre 0,7 e 3,4 quilos por dia, baseando-se em dados obtidos no Cerrado do Distrito Federal.[2]
O veado-campeiro é animal exclusivamente herbívoro, e apesar de se alimentar de praticamente qualquer espécie vegetal, pode ser animal seletivo nos itens que ingere, preferindo folhas jovens, gomos e flores. Por não ingerir somente gramíneas, é considerado um pastador-podador, apresentando hábitos de forrageamento oportunistas, como a maior parte dos cervídeos.[2] Sendo assim, a dieta do veado-campeiro varia geograficamente, indo desde majoritariamente podador no Cerrado, pastador-podador no Pantanal, até exclusivamente pastador nos Pampas.[6] Isso vem sendo corroborado por vários estudos ecológicos: no Cerrado do Parque Nacional das Emas, o veado-campeiro se alimenta de muitas espécies vegetais e de diferentes partes destas plantas, podendo ingerir até 78 partes diferentes, entre 55 espécies nativas e 7 de cultivos agrícolas, enquanto que nos Pampas da Argentina foi constatado que se alimenta preferencialmente de gramíneas C3.[14] Isso provavelmente se deve ao fato de as espécies de gramíneas do Cerrado terem menor digestibilidade, o que compromete a nutrição de um ruminante de pequeno porte como o veado-campeiro, com altas demandas energéticas.[14] Plantas cultivadas podem ser regularmente ingeridas pelo veado-campeiro, refletindo sua adaptabilidade a ambientes agrícolas: há registro de consumo de milho (Zea mays), sorgo (Sorghum spp.), azevém (Lolium multiflorum), soja (Glycine max), aveia (Avena sativa) e cevada (Hordeum vulgare).[11]
Já foi relatado comensalismo com a ema (Rhea americana) em Goiás e no Uruguai e com a curicaca (Theristicus caudatus) no Paraná. Seus principais predadores são a onça-pintada (Panthera onca) e a onça-parda (Puma concolor), mas o graxaim-do-campo (Lycalopex gymnocercus), a jaguatirica (Leopardus pardalis) e javalis ferais (Sus scrofa) podem matar os filhotes.[2] Os javalis têm uma relação negativa com o veado-campeiro, impactando na densidade dessa espécie de cervídeo.[18] Além disso, o lobo-guará (Chrysocyon brachiurus) e a sucuri (Eunectes murinus) também são potenciais predadores.[2]
As fêmeas são poliéstricas, cada ciclo dura cerca de 21 dias e a gestação dura em torno de 7 meses, dando à luz um filhote por vez.[10] Os nascimentos podem ocorrer durante o ano todo, mas, dependendo da região, eles podem se concentrar em determinado período do ano: no Uruguai e Argentina eles se concentram entre setembro e novembro, e no Brasil central entre agosto e novembro. Outro estudo aponta para uma relação direta entre nascimentos e disponibilidade de comida.[2] No começo da gestação, as fêmeas continuam realizando suas atividades normais, até o momento em que o ventre passa a crescer, a partir do quarto ou quinto mês, quando passam a ter um comportamento mais recluso.[11]
Não existe estação de acasalamento definida para os machos, apesar de terem um ciclo para o crescimento dos chifres bem definido, e estudos mostram indivíduos com boa qualidade de sêmen mesmo quando sem chifres, ou quando eles ainda estão recobertos pelo veludo.[15] Para as fêmeas, foi reportado que o estro se concentra entre fevereiro e maio.[19] Durante o estro das fêmeas, o macho dominante a persegue e a afasta do resto do grupo, ocorrendo o acasalamento.[11] O período de proceptividade é curto, provavelmente menos do que as 9 horas usuais para os cervídeos, e a receptividade dura menos de 10 minutos, não aceitando mais do que 3 penetrações.[19] Mesmo assim, comportamentos proceptivos são frequentes antes da cópula.[19] O macho dominante também demarca território durante o acasalamento, esfregando as patas dianteiras e os chifres em arbustos e no solo, e às vezes defecando no local. Mesmo com essa marcação de território, ainda podem ocorrer disputas. Fêmeas, por não terem chifres, utilizam as patas dianteiras em movimento de pedalagem em encontros agonísticos.[11]
Os filhotes nascem com 2 quilos de peso e passam a andar após 30 a 60 minutos do parto.[10] Após 2 ou 3 semanas já estão correndo e passam a pastar com 4 semanas de idade.[10] As fêmeas os deixam sozinhos para se alimentarem, voltando em intervalos frequentes para amamentação. São desmamados com 4 meses de idade, quando as fêmeas podem entrar no estro novamente.[11] Alcançam a maturidade sexual com 14 meses de idade, e os machos já estão aptos a procriar com 12 meses, mas só se reproduzem efetivamente após essa idade.[10]
A União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) não classifica o veado-campeiro como uma espécie ameaçada, embora considere que ela possa estar futuramente, incluindo-a na categoria quase ameaçada.[1] A Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES) a considera como ameaçada de extinção e a inclui no apêndice I, proibindo o comércio da espécie exceto com autorização de órgão especializado.[11]
A espécie já foi abundante nas áreas descampadas da América do Sul até o começo do século XIX, quando passou a ser intensivamente caçada. Atualmente, as populações ocorrem de forma fragmentada, muitas delas em número bastante reduzido.[20] Estudos moleculares apontam que a espécie devia ocorrer aos milhões, um número muito maior do que o observado hoje em dia.[2]
Apesar de a UICN não a considerar em nenhuma categoria de ameaça, o Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio) e o Ministério do Meio Ambiente (MMA) consideram duas subespécies (O. b. bezoarticus e O. b. leucogaster) na categoria vulnerável.[21] A subespécie O. b. leucogaster ocorre no Pantanal e foi considerada como vulnerável pela possibilidade de decréscimo populacional no futuro. Já a subespécie que ocorre no Cerrado, O. b. bezoarticus, foi categorizada como vulnerável devido à redução populacional passada e à possibilidade de reduzir mais ainda no futuro, além de as populações atuais serem muito reduzidas.[22] Regionalmente ela pode estar muito mais ameaçada, sendo listada como criticamente em perigo em quatro estados: Rio Grande do Sul, Paraná, São Paulo e Minas Gerais.[23] Em Santa Catarina foi avaliada como espécie vulnerável. As estimativas populacionais para o Brasil indicam que áreas protegidas na parte nordeste do Cerrado podem sustentar até 10 600 indivíduos e, no Pantanal, entre 20 000 e 40 000, números muito maiores do que qualquer outra população conhecida. Outros dados populacionais apontam para a existência de 101 a 130 indivíduos no Distrito Federal, entre 1 000 e 1 300 no Parque Nacional das Emas e uma pequena população de 74 indivíduos no Paraná.[22]
Na Argentina, a subespécie O. b. celer é avaliada como em perigo e as duas subespécies do Uruguai (O. b. arerunguaensis e O. b. uruguaienses) são avaliadas como criticamente em perigo.[2] A espécie, nesses países, foi considerada Monumento Natural, o que confere proteção legal a ela.[20] As populações nestes países são muito reduzidas, com apenas 1 100 animais vivendo no Uruguai (800 em El Tapado e 300 em Los Ajos) e entre 1 200 e 1 400 na Argentina (distribuídos em quatro populações).[10] No Paraguai, o veado-campeiro também está avaliado como em perigo, apesar de existirem pouquíssimos registros da espécie desde 1995, e na Bolívia, como espécie vulnerável, embora só haja registro do veado-campeiro no Parque Nacional Noel Kempff Mercado.[2] De forma geral, as populações localizadas no Cone Sul estão mais ameaçadas principalmente por haver poucas unidades de conservação e pelo intenso uso da terra para pecuária. Na região Central, o veado-campeiro está em melhor situação devido à prioridade que se tem dado na conservação do Pantanal e do Cerrado, apesar de não estarem livres da agropecuária.[11]
Em cativeiro, a criação do veado-campeiro é difícil, e atualmente não existe número significativo de animais vivendo em zoológicos, o que dificulta trabalhos de reintrodução. Já foi tentada a reprodução da espécie no Zoológico de Berlim e de São Diego, mas atualmente essas populações em cativeiro não existem mais, assim como um programa de translocação e reintrodução da espécie da Baía de Samborombón para a fazenda La Corona, na Argentina. Esse último programa obteve sucesso inicialmente na década de 1970 (com um máximo de 43 indivíduos), mas a população foi extinta na década de 1990, devido a doenças advindas de animais domésticos. O Uruguai, atualmente, possui a maior população cativa da espécie (com cerca de 95 animais), a maior parte deles no Zoológico de Piriápolis. Não existe veado-campeiro em cativeiro no Brasil, apesar de já ter havido animais no Zoológico de São Paulo e no de Sorocaba na década de 1980.[2]
Infere-se que as populações estão declinando por conta da perda de habitat, que girou em torno de 25% nos últimos dez anos. A conversão de campos naturais em plantações para a agricultura e pastagens para a pecuária são a maior ameaça, apesar de a espécie tolerar modificações feitas pelo homem.[1] Muitos estudos apoiam a ação da fragmentação de habitat, e existe correlação entre porcentagem de pastagens e campos de cultivo e a densidade do veado-campeiro. Entretanto, existem autores que consideram que as pastagens possam favorecer as populações do veado.[11] A presença de pastagens artificiais limita a densidade desse cervídeo devido à presença dos ungulados domésticos, que podem competir pela alimentação e transmitir doenças, como orbiviroses (principalmente a língua azul e a doença epizoótica hemorrágica,que também afetam animais em cativeiro).[22] Interessantemente, rebanhos de ovinos afetam mais negativamente as populações de veado-campeiro do que os rebanhos de bovinos, que frequentemente são tolerados. Além disso, a presença de pastagens de bovinos é menos prejudicial que a conversão de campos naturais em plantações de Pinus e Eucalyptus, que não são ambientes favoráveis a esse cervídeo.[11]
A caça furtiva e a predação por cães é um problema para as populações, que muitas vezes encontram-se restritas a fragmentos de habitat cercados por paisagens antrópicas.[1] A caça é um fator particularmente importante, pois é uma das poucas espécies de cervídeos do Brasil que apresenta hábitos diurnos e habita áreas descampadas, facilitando a ação de caçadores. Além disso, ela é relativamente mansa, com poucas populações apresentando hábitos mais arredios. Esse tipo de comportamento facilita a aproximação de qualquer pessoa, incluindo caçadores. Embora a espécie tenha sido caçada tradicionalmente como fonte de carne, os machos também são caçados devido à beleza dos chifres, servindo como troféu.[11]
O veado-campeiro (nome científico: Ozotoceros bezoarticus) é um mamífero ruminante da família dos cervídeos e único representante do gênero Ozotoceros. Semelhante fisicamente ao cervo-do-pantanal (Blastocerus dichotomus), é geneticamente próximo ao cervo-andino-do-norte (Hippocamelus antisensis). Ocorria exclusivamente em áreas abertas da latitude 5º a 41º S, mas atualmente as populações estão fragmentadas e reduzidas, ocorrendo em algumas localidades do Brasil, Argentina, Bolívia, Paraguai e Uruguai.
É um cervídeo de porte médio, medindo até 120 centímetros de comprimento e pesando 40 quilos. Machos são um pouco mais pesados e apresentam chifres com três pontas. São animais de hábitos diurnos e pouco sociais, vivendo em áreas que variam de 0,181 a 175 quilômetros quadrados. É um pastador-podador, alimentando-se de inúmeras espécies vegetais, principalmente gramíneas, incluindo cultivos agrícolas. Seus predadores são a onça-pintada (Panthera onca), a onça-parda (Puma concolor) e filhotes podem ser predados pela jaguatirica (Leopardus pardalis) e pelo lobo-guará (Chrysocyon brachiurus). A gestação dura cerca de 7 meses e dá à luz um filhote por vez, que pesa cerca de 2 quilos. A maturidade sexual é alcançada com 14 meses de idade em média.
Não é considerado como ameaçado de extinção pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), sendo avaliado como espécie quase ameaçada, alertando para um perigo de extinção futuro. Entretanto, todas as avaliações dos países em que ocorre o consideram em algum grau de ameaça, estando criticamente em perigo em alguns locais, como no Uruguai, Rio Grande do Sul, Paraná, Minas Gerais e São Paulo, estando provavelmente extinto do Paraguai, devido principalmente à destruição do habitat para dar lugar a plantações de Eucalyptus e Pinus, criações de ovinos e caça furtiva. Apesar de já ter existido aos milhões, as populações atuais estão isoladas geograficamente e reduzidas, sendo abundantes apenas no Pantanal e áreas de Cerrado. A população em cativeiro é reduzida e pouco sistematizada, dificultando projetos de reintrodução.
Pampashjort eller besoarhjort[2] (Ozotoceros bezoarticus) är en art i familjen hjortdjur som förekommer i Sydamerika och den enda arten i sitt släkte.[3]
Med en kroppslängd (huvud och bål) mellan 110 och 140 cm, en svanslängd av 10 till 15 cm, en mankhöjd mellan 70 och 75 cm och en vikt mellan 25 och 40 kg är denna art tydlig mindre än kronhjorten och sumphjorten. Pälsen har på ovansidan en rödbrun till gulgrå färg och är på buken vitaktig. Arten har vanligen ett mörkare ansikte, men i motsats till sumphjorten inga svarta fläckar nedanför munnen. Pampashjorten har även smalare öron. Dessutom är svansen uppdelad i en brun ovansida och en vit undersida. Hannarnas horn slutar oftast i tre taggar på varje sida. Hannar producerar även en doftande vätska i körtlarna vid de bakre hovarna som andra artfränder kan igenkänna över 1,5 km avstånd.[4] Lukten påminner om lök.[5]
Hannar tappar sina horn i augusti eller september (senvinter). De nya hornen är under sommaren (december) full utvecklade.[4]
Arten har en kort och gles underull som kan saknas hos nordliga populationer samt täckhår som är på kroppens sidor omkring 2,5 cm långa. De blir lite längre på ryggens topp. Artens tandformel är I 0/3 C 0/1 P 3/3 M 3/3. Hos några exemplar finns även ett par övre hörntänder.[5]
Pampashjortens utbredningsområde ligger i Brasilien, Argentina, Uruguay och Paraguay. Omkring året 1900 levde arten i ett stort sammanhängande område i savannlandskapet Cerradon och i det angränsande slättlandet Pampas. Beståndet delades fram till 2010-talet i flera från varandra skilda populationer och den aktuella utbredningen motsvarar bara 1 procent av den ursprungliga utbredningen.[1]
Arten har samma utbredningsområde som sumphjorten men föredrar savann med torr mark istället för träskmarker. Idag förekommer arten även på odlad mark.
I Argentina hittas pampashjorten även på saltrik marskland. Den når i bergstrakter 1000 meter över havet.[1]
Arten lever antingen ensam eller i små grupper med i genomsnitt fem individer. Har de bra tillgång till föda förenas grupperna ibland till hjordar på upp till femtio djur.[4] Dessa hjordar upplöses vid dagens slut.
Vanligtvis är pampashjortar aktiva på natten men i individer som känner sig säkra kan leta på dagen efter föda. En individ som känner sig hotad står orörligt i ett gömställe. När pampashjorten är synlig för inkräktaren springer den iväg med flera skutt och med svansens vita undersida upphöjd.[4]
Exemplar som kan leva ostörd vilar och idisslar ofta på samma plats och växtligheten där pressas ihop. Hjorten lämnar sin avföring invid sovplatsen innan den ger sig iväg.[5] Individerna stannar i ett begränsat område och utför inga längre vandringar.[4]
Pampashjorten äter bland annat unga gröna växtskott samt blad från buskar och örter.[4]
Under parningstiden förekommer strider mellan två eller flera hannar för rätten att para sig. Hannar markerar även buskar och andra växtdelar med vätska från huvudets körtlar. Under striden slår de med hornen och med framfötterna mot varandra. Å andra sidan har pampashjorten inget fast revir och hannar etablerar inget harem.[4] Efter dräktigheten som varar i cirka sju månader föder honan en unge som vid födelsen är prickig. De flesta ungar föds under våren (september till november på södra jordklotet). Före ungens födelse lämnar honan flocken och de lever en tid avskild från artfränder. Ungen börjar ungefär efter 6 veckor med fast föda och den stannar cirka ett år i moderns närhet. Ungefär samtidig blir ungen könsmogen. Individer i fångenskap leve lite längre än 21 år.[4]
Tidigare fanns pampashjortar i stort antal på grässtäppen i Argentina och Uruguay. Arten hade för de sydamerikanska indianerna en liknande roll som bisonoxe i Nordamerika.[4] Efter att europeiska invandrare bosatte sig i regionen förlorade pampashjorten stora delar av sitt utbredningsområde. Pampashjortar jagades i stort antal för att skapa plats åt européernas får. Arten listas trots allt av IUCN som nära hotad (near threatened). Den på den argentinska pampas levande underarten Ozotoceros bezoarticus celer räknas som hotad, populationen av de andra underarterna, Ozotoceros bezoarticus leucogaster i Paraguay och Ozotoceros bezoarticus bezoarticus i Brasilien och Uruguay, är större.
Vuxna exemplar faller offer för frigående hundar och ungar dödas ibland av förvildade tamsvin. Dessutom fångas pampashjortens ungar för att hålla de som sällskapsdjur. Pampashjorten jagas även idag för köttets eller troféernas skull samt som sport.[1]
Pampashjort eller besoarhjort (Ozotoceros bezoarticus) är en art i familjen hjortdjur som förekommer i Sydamerika och den enda arten i sitt släkte.
Pampa geyiği (Ozotocerus bezoarticus) geyikgiller (Cervidae) familyasından bir geyik türüdür. Güney Amerika'da Arjantin, Bolivya, Brezilya, Uruguay ve Paraguay'da bulunur. Pampa geyiği özellikle Pampa ve Cerrado olmak üzere açık alanlarda yaşar. Erişkin hâlde kahverengi renktedir. Erişkin erkeklerin iki-üç dallı dar boynuzları ve bölgelerini belirlemek için kullandıkları toynaklarının üzerinde koku bezleri vardır. Yavrular ise beneklidir.
Boy uzunluğu 110 ile 140 cm kadarken omuz yüksekliği 70 ile 75 cm aralığındadır. Ağırlığı 25 ile 40 kg kadar olan pampa geyiği Avrupalı geyiklerle mukayese edildiğinde tabiri adeta minyon kalır. Postu üst kısımda kırmızımsı kahverengi, alt kısmı da beyazdır. Erkeklerin her bir boynuz dalında üç tane uç vardır.
Dağılım bölgesi Arjantin, Bolivya, Brezilya, Uruguay ve Paraguay'yı kapsar ve bataklık geyiğininki ile çakışır. Ancak pampa geyiği kuru zeminli savanaları tercih eder. Tarımsal olarak kullanılan alanlar da, pampa geyiğinin yaşam alanları olmuştur.
Pampa geyikleri ortalama beş bireyden oluşan küçük gruplar halinde yaşarlar. Besin arzının uygun olduğu durumda bazen bu gruplar elli bireye varan, ancak gün sonunda ayrılan birlikler oluştururlar. Alışılmış olarak pampa geyikleri güzdüz faal hayvanlardır, ancak bazı hayvanlar insanlar tarafından yerleşilmiş bölgelerde alacakaranlık ve gece faal hale gelmişlerdir. Çiftleşme zamanı erkek pampa geyikleri dişiler için dövüşürler. Yedi aylık gebeliğin ardından dişi pampa geyikleri, doğduğunda lekeli tek bir yavru dünyaya getirirler.
Pampa geyikleri vaktiyle Arjantin ve Uruguay'ın otluk steplerinin ve Pampa'nın en sık bulunan hayvanlarından biriydi. Güney Amerika'nın güneyindeki kızılderili halkları için oynadığı rol, bizonların Kuzey Amerika'nın kızılderililerinin yaşamında oynadığı rolle karşılaştırılabilir. Beyazların Arjantin'e yerleşmesiyle pampa geyiği yaşam alanını kaybeder. Koyun sürülerine mera alanı yaratmak için pampa geyikleri yerleşimciler tarafından bolca vurulmışlardır. Buna rağmen pampa geyiği IUCN Kırmızı Listesi'nde yakın tehdit altında (near threatened) olarak sınıflandırılır. Önceleri Arjantin Pampası'nda dağılmış olan alt tür Ozotoceros bezoarticus celer tehdit altında kabul edilirken, diğer alt türler Ozotoceros bezoarticus leucogaster (Paraguay) ve Ozotoceros bezoarticus bezoarticus (Brezilya, Uruguay) daha sık bulunurlar.
Pampa geyiği (Ozotocerus bezoarticus) geyikgiller (Cervidae) familyasından bir geyik türüdür. Güney Amerika'da Arjantin, Bolivya, Brezilya, Uruguay ve Paraguay'da bulunur. Pampa geyiği özellikle Pampa ve Cerrado olmak üzere açık alanlarda yaşar. Erişkin hâlde kahverengi renktedir. Erişkin erkeklerin iki-üç dallı dar boynuzları ve bölgelerini belirlemek için kullandıkları toynaklarının üzerinde koku bezleri vardır. Yavrular ise beneklidir.
У минулому пампасний олень був поширений в пампах Бразилії, Болівії, Парагваю, Аргентини та Уругваю; в даний час з більшості районів зник або став дуже рідкісним оленем. Пампасний олень одного підвиду (О. b. сolor) знаходиться на межі повного зникнення: лише в одному приватному заповіднику в провінції Буенос-Айрес збереглося маленьке стадо.
Довжина його тіла 110- 130 см, висота - 70-75 см, маса - 30- 40 кг. Роги самців невеликі, звичайно несуть три відростки. Середні копита вузькі, а бічні маленькі, розташовані високо. Шерсть злегка хвиляста, тонка, з густим підшерстям. Посередині спини проходить смуга подовженого волосся.
Мешкає в сухих відкритих трав'янистих пампах, які зараз інтенсивно розорюються, що й спричиняє за собою скорочення ареалу, оскільки цей олень живе тільки в цілинному степу. Тримається парами або маленькими сімейними групами. Пампасний олень відрізняється сильним часниковим запахом, який виділяють міжкопитні залози. Біологічно цікавий тим, що самець під час гону тримається завжди тільки з однією самкою і обоє батьків виховують і активно захищають дитинча. Це один з рідкісних випадків моногамії в оленів. У різних частинах ареалу розмножується в різні терміни: в Аргентині молоді з'являються в квітні, в Парагваї - у травні - червні, в інших місцях - в жовтні і січні. Оленя народжується завжди один, шоколадного кольору, і чотирма білуватими рядами плям. При небезпеці мати відводить хижака, зображуючи себе кульгаву. Самець бігає кругом, відволікає увагу переслідувача, а іноді і кидається на ворога.
Nai đồng cỏ Nam Mỹ, tên khoa học Ozotoceros bezoarticus là một loài động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]
Nai đồng cỏ Nam Mỹ, tên khoa học Ozotoceros bezoarticus là một loài động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.
Ozotoceros bezoarticus (Linnaeus, 1758)
СинонимыПампа́сный оле́нь[2] (лат. Ozotoceros bezoarticus) — вид оленей монотипного рода Ozotoceros, обитающий в Южной Америке.
Длина тела от 110 до 140 см, высота в холке от 70 до 75 см, вес от 25 до 40 кг. Пампасный олень изящнее по сравнению с европейскими оленями. Шерсть верхней части тела рыжая, а на нижней части тела белёсая. У каждого оленьего рога самца три отростка.
Область распространения охватывает Бразилию, Аргентину, Уругвай и Парагвай. Ареал пересекается с ареалом болотного оленя, однако пампасный олень предпочитает саванны с сухой почвой. Сельскохозяйственные поля также стали жизненным пространством пампасного оленя.
Олени живут в маленьких группах в среднем по пять животных. Если корма достаточно, эти группы иногда объединяются в стада до 50 животных, которые вечером снова распадаются. Пампасный олень активен чаще днём, однако, в заселённых людьми местностях некоторые животные стали активными в сумерки и ночью. В период гона самцы пампасного оленя борются за самок. Через 7 месяцев беременности самки оленя рожают единственного детёныша, имеющего при рождении пятнистую окраску.
Когда-то пампасный олень был одним из самых частых животных в степях Аргентины и Уругвая, пампасах. Для индейских народов на юге Южной Америки его роль сравнима с ролью бизона для североамериканских индейцев. При заселении Аргентины европейцами жизненное пространство пампасного оленя сократилось. Чтобы освободить место для пастбищ, поселенцы массово истребляли пампасного оленя. МСОП классифицирует угрозу пампасному оленю как незначительная (near threatened). Обитающий только в аргентинских пампасах подвид Ozotoceros bezoarticus celer считается находящимся под угрозой, другие подвиды Ozotoceros bezoarticus leucogaster (Парагвай) и Ozotoceros bezoarticus bezoarticus (Бразилия, Уругвай) встречаются несколько чаще.
Пампа́сный оле́нь (лат. Ozotoceros bezoarticus) — вид оленей монотипного рода Ozotoceros, обитающий в Южной Америке.
草原鹿(Ozotoceros bezoarticus),又名南美草原鹿,是南美洲的一種鹿。牠們分佈在阿根廷、玻利維亞、巴西、烏拉圭及巴拉圭。
草原鹿只棲息在遼闊的環境,尤其是潘帕斯平原及喜拉多。牠們呈褐色,雄鹿的鹿角纖幼,只有兩或三個分杈。牠們的蹄上有嗅腺,可以用來劃定地盤。幼鹿有斑點。
草原鹿是瀕危物種,受到過度放牧所影響。
팜파스사슴(Ozotoceros bezoarticus)은 남아메리카 저위도 지역의 초원에서 발견된다.[2] 팜파스사슴속(Ozotoceros)의 유일종이다.
다음은 2012년 핫사닌(Hassanin) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[3]
사슴과 노루아과 말코손바닥사슴족 노루족 흰꼬리사슴족 사슴아과 문착족 사슴족