Die Hartwiss-Eiche[1] (Quercus hartwissiana Steven) ist eine Laubbaum-Art aus der Gattung der Eichen (Quercus) in der Familie der Buchengewächse (Fagaceae). Sie wurde 1857 von Christian von Steven nach Nikolai Andrei von Hartwiss, dem Direktor des Botanischen Gartens von Nikita bei Jalta, benannt.[2]
Die Hartwiss-Eiche ist ein 10 bis 25 (bis 35)[1] m hoher sommergrüner Baum mit schirmförmiger Krone und aufsteigenden Ästen. Ihre Rinde ist dick, längsrissig, fast schwarz. Die jungen Triebe sind dunkel rötlich-braun und kahl.[3] Die Knospen sind breit oval oder fast rund, 6 bis 7 mm lang, mit kurz bewimperten Schuppen. Der Blattstiel ist 1,5 bis 2 cm lang. Die Blattspreiten sind bis 12 (bis 14) cm lang und bis 7 (bis 9) cm breit,[3] verkehrt-eiförmig oder länglich, am Grund undeutlich herzförmig und besitzen sieben bis zehn Paare ziemlich regelmäßiger, kurzer, gerundeter bis spitzer Lappen.[3] Sie weisen (8 bis) 9 bis 12 (bis 14) Paare gerader, paralleler Seitenadern auf[4]. Die Blattadern sind alle in die Lappen des Blattes ausgerichtet, nicht in die Einbuchtungen dazwischen. Die Blattoberseite ist glänzend grün und kahl, die Unterseite matter, mit einer dunkelbraunen Schattierung, mit einem gräulichen, feinen Flaum und etwas längeren rötlichen Härchen entlang der Blattadern oder in den Winkeln dazwischen.
An einem mit 2 bis 7 cm relativ langen Stiel können ein bis vier Eicheln hängen. Ihre Früchte reifen schon im ersten Jahr[4]. Die Eicheln sind 2,5 bis 3 cm lang und 1,2 bis 1,5 cm breit, die Fruchtbecher messen 1,5 cm in der Länge und 2 cm im Durchmesser. Die Schuppen des Fruchtbechers sind fast bis zur Spitze verwachsen[4]. Die Perigonblätter der in Kätzchen vorkommenden männlichen Blüten sind fast bis zum Grund geteilt.
Die Hartwiss-Eiche ist ein kolchisches Florenelement, dessen Verbreitungsgebiet sich entlang der Süd- und Ostküste des Schwarzen Meeres erstreckt.[1] Sie kommt in Europa in Südost-Bulgarien (Naturpark von Strandscha) und in der Europäischen Türkei vor, des Weiteren in Nord-Anatolien und im westlichen Transkaukasien und Kaukasien.[1] Nach Angaben von Kostadinov und Brostilova, die 1979 eine Karte des natürlichen Verbreitungsgebiets der Hartwiss-Eiche im Strandscha-Gebirge veröffentlichten, kann man zwei Ökotypen dieser Art unterscheiden: Eine, die im dichten Wald auf Schwemmböden der Flüsse vorkommt, während die andere auf dünnen Karstböden wächst.[5] In Russland kommt sie im Becken des Msymta-Flusses und im Nordkaukasus vor, in Georgien vor allem in West-Georgien (Abchasien, Ratscha-Letschchumi, Megrelien, Imeretien, Gurien und Adscharien); aus Ost-Georgien ist sie heutzutage nur aus Inner-Kachetien (Babaneuri) bekannt.
Von den kaukasischen Eichen erträgt die Hartwiss-Eiche am meisten Schatten.[1] Sie tritt nicht in Reinbeständen, sondern stets gemischt mit anderen Laubbaumarten auf, beispielsweise in den Breitlaubwäldern der Kolchis in Lagen mit warm-feuchtem Klima auf frischen bis feuchten Böden vom Tiefland bis in eine Höhenlage von 1200 bis 1500 m.[1]
Quercus hartwissiana Steven wurde 1857 von Christian von Steven erstbeschrieben.[2] Wichtige Synonyme sind Quercus armeniaca Kotschy und Quercus stranjensis Turrill.[3] Sie ist mit der Stiel-Eiche (Quercus robur) und der Trauben-Eiche (Quercus petraea) verwandt.[3]
Die Hartwiss-Eiche (Quercus hartwissiana Steven) ist eine Laubbaum-Art aus der Gattung der Eichen (Quercus) in der Familie der Buchengewächse (Fagaceae). Sie wurde 1857 von Christian von Steven nach Nikolai Andrei von Hartwiss, dem Direktor des Botanischen Gartens von Nikita bei Jalta, benannt.
Quercus hartwissiana, the Strandzha oak[3] (Bulgarian: странджански дъб), is a species of oak, native to southeastern Bulgaria, northern Asia Minor along the Black Sea, and the Caucasus. It was described by the Finnish-born Russian botanist and entomologist Christian von Steven in 1857.
Quercus hartwissiana is a large deciduous tree, reaching heights of 35 metres (115 feet),[1] with umbrella-shaped crown and ascending branches. The bark is thick, finely furrowed, almost black. The shoots are dark reddish-brown and bald.[1][4] The buds are broad, oval or almost round, 6 to 7 millimetres (1⁄4 to 9⁄32 inch) long, with short burnished scales. The petiole is 1.5 to 2 centimetres (1⁄2 to 3⁄4 in) long. The leaves are 12 to 14 cm (4+1⁄2 to 5+1⁄2 in) long and 7 to 9 cm wide, slightly convex in the base, and have seven to ten pairs of fairly regular, short, rounded to pointed lobes.[4] The leaf veins are all directed into the lobes of the leaf, not into the indentations between them. The top of the leaf is bright green, the underside is dull, with a dark brown shading, with fine fleece and somewhat longer reddish hairs along the leaf veins, or in the angles between them.
On a petiole with a length of 2 to 7 cm, there are one to four acorns. Their fruits mature in the first year.[5] The acorns are 2.5 to 3 cm long and 1.2 to 1.5 cm wide, the fruit cups measure 1.5 cm in length and 2 cm in diameter. The scales of the fruit cup are almost full to the top.[5]
The specific epithet hartwissiana is in honour of Russian botanist Nicolai Anders von Hartwiss.
Quercus hartwissiana is found in the Euxine–Colchic deciduous forests ecoregion, in the temperate broadleaf and mixed forests biome along the Black Sea from the south-easternmost parts of the Balkan Peninsula along northern Asia Minor to western Caucasus.[1] It grows in Bulgaria, Turkey, Georgia and Russia. In Bulgaria Quercus hartwissiana grows in Strandzha Nature Park and is distributed in the dense forest ecotype and the karst or xelophilous ecotype.[3] In Strandzha it grows near river valleys, especially those of Veleka and Rezovo. There it is mixed with Carpinus betulus, Fagus orientalis, Sorbus torminalis, Quercus pubescens, Quercus cerris, Quercus frainetto, Carpinus orientalis and the shrubs Cistus creticus and Daphne pontica.[3]
In Russia it occurs in the basin of the Mzymta River and in the North Caucasus. In Georgia it is known from Abkhazia, Racha-Lechkhumi and Kvemo Svaneti, Samegrelo, Imereti, Guria and Adjara; in eastern Georgia it is now known only from Kakheti.
It always occurs in mixed forests along with other tree species. Quercus hartwissiana prefers warm and humid climate and grows on fresh to moist soil from the lowland to an altitude of 1,200 to 1,500 m (3,900 to 4,900 ft).[1] It is a pre-glacial relict and is considered to be the ancestor of Quercus robur and Quercus petraea.[3]
Fossils of Quercus hartwissiana have been described from the fossil flora of Kızılcahamam district in Turkey, which is of early Pliocene age.[6]
Quercus hartwissiana, the Strandzha oak (Bulgarian: странджански дъб), is a species of oak, native to southeastern Bulgaria, northern Asia Minor along the Black Sea, and the Caucasus. It was described by the Finnish-born Russian botanist and entomologist Christian von Steven in 1857.
Quercus hartwissiana, appelé communément Chêne de Strandzha[1] ou Chêne de Hartwiss[2], est une espèce européenne de chênes de la famille des Fagacées. Il doit son nom au botaniste allemand de Livonie, sujet de l'Empire russe, Nikolai von Hartwiss (1793-1860).
Quercus hartwissiana est un grand arbre à feuilles caduques pouvant atteindre une hauteur de 35 m[3] avec une couronne en forme de parapluie et des branches ascendantes.
L'écorce est épaisse, finement sillonnée, gris brun rougeâtre foncée, presque noire, les jeunes rameaux glabres rougeâtres sombres[3]. Les bourgeons sont larges, ovales ou presque ronds, de 6 à 7 mm de long, avec des écailles brunies courtes. Le pétiole a une longueur de 1,5 à 2 cm.
Les feuilles ont une longueur de 12 à 14 cm et une largeur de 7 à 9 cm, sont légèrement convexes à la base et ont sept à dix paires de lobes assez réguliers, courts et arrondis à pointus[4]. Les veines des feuilles sont toutes dirigées vers les lobes de la feuille et non dans les empreintes qui les séparent. Le dessus de la feuille est vert vif, le dessous est terne, avec une nuance brun foncé, avec une toison fine et des poils rougeâtres un peu plus longs le long des nervures des feuilles ou dans les angles qui les séparent.
Sur un pédoncule d'une longueur de 2 à 7 cm, il y a un à quatre glands. Les fruits mûrissent la première année. Les glands sont subovoïdes ou ellipsoïdes, mucronés[3], ils mesurent 2,5 à 3 cm de long et 1,2 à 1,5 cm de large, les cupules mesurent 1,5 cm et 2 cm de diamètre[3]. Les écailles de la cupule sont presque pleines jusqu'au sommet[5].
On trouve Quercus hartwissiana dans les forêts tempérées décidues et mixtes autour de la mer Noire, de l'extrême sud-est des Balkans, le nord de l'Anatolie, à l'ouest du Caucase[3]. Il est présent en Bulgarie[1], en Turquie, en Géorgie et en Russie. En Bulgarie, Quercus hartwissiana vit dans le parc naturel de Strandzha et est répartie dans l'écotype de forêt dense et l'écotype de karst ou xélophile. À Strandzha, il pousse près des vallées fluviales, notamment celles de la Veleka et de la Rezovo. En Russie, il est présent dans le bassin de la Mzymta et dans le Caucase du Nord. En Géorgie, il est relevé dans l'Abkhazie, région de Ratcha-Letchkhoumie et Basse Svanétie, la Mingrélie, l'Iméréthie, la Gourie et l'Adjarie et à l'est seulement la Kakhétie.
Quercus hartwissiana est présent dans les forêts mixtes avec d'autres espèces d'arbres. Il préfère les climats chauds et humides et pousse sur des sols frais à humides à une hauteur de 1200 à 1 500 m[3].
Dans le parc naturel de Strandzha, Quercus hartwissiana vit avec Carpinus betulus, Fagus orientalis, Sorbus torminalis, Quercus pubescens, Quercus cerris, Quercus frainetto, Carpinus orientalis ainsi que Cistus creticus et Daphne pontica[6].
Quercus hartwissiana est une plante hôte de Phytophthora quercina (en)[7].
On décrit des fossiles de Quercus hartwissiana dans la flore fossile du district de Kızılcahamam, en Turquie, datant du Pliocène.
Quercus hartwissiana, appelé communément Chêne de Strandzha ou Chêne de Hartwiss, est une espèce européenne de chênes de la famille des Fagacées. Il doit son nom au botaniste allemand de Livonie, sujet de l'Empire russe, Nikolai von Hartwiss (1793-1860).
Quercus garryana er stórvaxin eikartegund sem er frá suðvestur Búlgaríu, norður Litlu-Asíu meðfram Svartahafi, og Kákasus. Henni var lýst af finnsk-rússneska grasa-og skordýrafræðingnum Christian von Steven 1857.
Quercus garryana er stórvaxin eikartegund sem er frá suðvestur Búlgaríu, norður Litlu-Asíu meðfram Svartahafi, og Kákasus. Henni var lýst af finnsk-rússneska grasa-og skordýrafræðingnum Christian von Steven 1857.
Quercus hartwissiana Steven, 1857 è un albero della famiglia delle Fagaceae.[2]
È originaria della Bulgaria sud-orientale, dell'Asia Minore settentrionale e lungo il Mar Nero e il Caucaso. Fu descritta per la prima dal botanico ed entomologo russo di origine finlandese Christian von Steven nel 1857.[3]
Quercus hartwissiana Steven, 1857 è un albero della famiglia delle Fagaceae.
È originaria della Bulgaria sud-orientale, dell'Asia Minore settentrionale e lungo il Mar Nero e il Caucaso. Fu descritta per la prima dal botanico ed entomologo russo di origine finlandese Christian von Steven nel 1857.
Quercus hartwissiana Steven – gatunek roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Występuje naturalnie w południowej i wschodniej Bułgarii, północnej i wschodniej części Turcji oraz na Kaukazie[3][4].
Występuje na wysokości od 1000 do 1500 m n.p.m. Jest mrozoodporny. Dobrze rośnie na wszystkich typach gleb. Charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu[3].
Roślina jest bardzo podobna do gatunku Q. roburoides, który jest protopastą dla dębów bezszypułkowego (Q. petraea), omszonego (Q. pubescens) i szypułkowego (Q. robur), był bardzo powszechny w pliocenie, lecz obecnie wyginął[3].
Quercus hartwissiana Steven – gatunek roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Występuje naturalnie w południowej i wschodniej Bułgarii, północnej i wschodniej części Turcji oraz na Kaukazie.
Istranca meşesi (Quercus hartwissiana), kayıngiller (Fagaceae) familyasından yaprak döken bir meşe türü.
25 m'ye kadar boylanabilen düzgün gövdeli dar tepeli bir meşe türüdür. Gövde kabuğu düzenli aralıklarla çataklıdır. Sürgünleri dört köşeli, kahverengi, çıplak çok az sayıda lentisel vardır. Tomurcuklar terminal durumludur.
Yapraklar ters yumurta biçiminde; loplar sığ, 7-10 civarında yaprak damarı bulunur. Damarlar birbirine paralel, her iki yüzüde çıplaktır. Alt yüzünde basit ya da yıldız tüyler bulunur. Yaprak saplıdır.
Meyve bir yılda olgunlaşır. Kadeh pulları birbiri üzerine sıkıca kapanmış, uçları serbesttir. Meyve sapı 2–7 cm uzunluğundadır. Bir sapta 3-4 tane meyve bulunur.
Dünya'da Bulgaristan, Romanya, Gürcistan ve Rusya'da yayılış gösterir. Türkiye'de Marmara bölgesinde Yıldız Dağları'nda ve Batı Karadeniz'de bulunur.
Istranca meşesi (Quercus hartwissiana), kayıngiller (Fagaceae) familyasından yaprak döken bir meşe türü.
25 m'ye kadar boylanabilen düzgün gövdeli dar tepeli bir meşe türüdür. Gövde kabuğu düzenli aralıklarla çataklıdır. Sürgünleri dört köşeli, kahverengi, çıplak çok az sayıda lentisel vardır. Tomurcuklar terminal durumludur.
Yapraklar ters yumurta biçiminde; loplar sığ, 7-10 civarında yaprak damarı bulunur. Damarlar birbirine paralel, her iki yüzüde çıplaktır. Alt yüzünde basit ya da yıldız tüyler bulunur. Yaprak saplıdır.
Meyve bir yılda olgunlaşır. Kadeh pulları birbiri üzerine sıkıca kapanmış, uçları serbesttir. Meyve sapı 2–7 cm uzunluğundadır. Bir sapta 3-4 tane meyve bulunur.
Dünya'da Bulgaristan, Romanya, Gürcistan ve Rusya'da yayılış gösterir. Türkiye'de Marmara bölgesinde Yıldız Dağları'nda ve Batı Karadeniz'de bulunur.
Quercus hartwissiana là một loài thực vật có hoa trong họ Cử. Loài này được Steven miêu tả khoa học đầu tiên năm 1857.[1]
Quercus hartwissiana là một loài thực vật có hoa trong họ Cử. Loài này được Steven miêu tả khoa học đầu tiên năm 1857.
Quercus hartwissiana Steven, 1857
Дуб Гартвиса (лат. Quercus hartwissiana) — листопадное дерево, вид рода Дуб (Quercus) семейства Буковые (Fagaceae).
Вид назван в 1857 году Христианом Стевеном в честь Н. А. Гартвиса, директора Никитского ботанического сада (1827—1860).
Листопадное дерево до 10—25 м высотой с восходящими ветвями и шатровидной кроной. Кора толстая, растрескивающаяся, почти чёрная.
Почки широкоовальные или почти округлые, 6—7 мм длиной, с короткореснитчатыми по краю чешуями. Побеги голые.
Черешки 1,5—2 и до 2 см длиной. Листья обратнояйцевидные или удлинённые, довольно плотные, сверху блестяще-зелёные, голые, снизу более бледные, с буроватым оттенком, с очень мелким, сероватым опушением, с остающимися по жилками или только в углах между ними более длинными рыжеватыми волосками, 8—12 и до 15—20 см длиной и 4—7, иногда 5—12 см шириной, со слабо сердцевидным или клиновидным основанием, с короткой тупой конечной лопастью, по краю коротколопастные с 9—12 полуовальными или тупотреугольными боковыми лопастями с каждой стороны, углубления между которыми равны 1⁄6—1⁄10 ширины пластинки. Боковые жилки между собой параллельные и направлены в лопасти, жилок, идущих в углубления между лопастями нет.
Околоцветники пыльниковых цветков разделены почти до основания на узколанцетные доли.
Плодоносы длинные, 4—5, реже 2—4 или до 10 см длиной, толстые, с 1—4 жёлудями, из которых верхние часто остаются недозрелыми. Плюска полушаровидная, иногда короткоцилиндрическая, до 1,5 см длиной и 2 см в диаметре; чешуи её сравнительно крупные, тёмно-серые, с почти прямоугольным основанием и треугольной верхней частью, заканчивающиеся небольшим буроватым кончиком, серо-опушённые, плоские и иногда в верхней части плюски немного вздутые. Жёлуди длинноцилиндрические, до 2,5—3 см длиной и 1,2—1,5 см в диаметре, иногда до 4 см длиной.
В естественных условиях произрастает в Восточной Болгарии[источник не указан 27 дней], Северо-Восточной Турции, на Северном Кавказе и в Закавказье[2]. Растёт в Западном Закавказье от Джубги до границы бывшего СССР, на Северном Кавказе в бассейне реки Белой и Лабы, в Турции — в Северной Анатолии.
Растёт в лесах нижнего пояса гор, до 1000—1200 м над уровнем моря и на приморской низменности, на более влажных и глубоких почвах вместе с грабом, буком и другими породами; чистые насаждения образует редко.
Введён в культуру с 30—40 годов XIX века Никитским ботаническим садом. Один из экземпляров в Никитском ботаническом саду достиг в возрасте 100 лет 15 высоты и при диаметре ствола 70 см. С 1936 года выращивается на плантации Пятигорской опытной станции шелководства. Используется для выкормки гусениц дубового шелкопряда. Есть молодые экземпляры в Берлинском ботаническом саду. Недостатком является малая засухоустойчивость.
Дуб Гартвиса (лат. Quercus hartwissiana) — листопадное дерево, вид рода Дуб (Quercus) семейства Буковые (Fagaceae).
Вид назван в 1857 году Христианом Стевеном в честь Н. А. Гартвиса, директора Никитского ботанического сада (1827—1860).