Hemipholiota populnea (Pers.) Bon 1986

Der Pappel-Schüppling (Pholiota populnea,^[1][2] Hemipholiota populnea,^[3] syn. Pholiota destruens) ist eine Pilzart aus der Familie der Träuschlingsverwandten (Strophariaceae).

Merkmale

Der Hut hat einen Durchmesser von 5 bis 15 Zentimeter und ist blass bräunlich. Seine Schuppen sind groß, hell, faserig-wollig und anliegend; sie bräunen im Alter nach. Die Oberfläche ist mehr oder weniger trocken. Die Lamellen sind anfangs ziemlich blass, bei der Reife färben sie sich rostbräunlich. Sie sind etwas entfernt stehend, ausgebuchtet und angewachsen. Die Lamellenschneide ist ausgerandet und heller als die Fläche. Der Stiel ist keulig, vollfleischig und besitzt eine faserige Ringzone. Seine Farbe deckt sich mit der des Hutes. Das Fleisch ist weißlich-holzfarben, lediglich an der Stiel-Basis ist es bräunend; sein Geruch ist unauffällig. Der Geschmack ist deutlich bitter.

Das Sporenpulver ist braun. Die Sporen sind 7,5–9,5 × 5–6 Mikrometer groß und elliptisch-eiförmig. Ihr Keimporus ist nicht deutlich sichtbar. Die Cheilozystiden sind keulig-kopfig, Chrysozystiden sind nicht vorhanden.

Ökologie

Der Pappel-Schüppling ist ein Schwächeparasit oder saprobiontischer Bewohner in Pappeln, er bewohnt meist totes stehendes oder in der Initial- oder frühen Optimalphase der Zersetzung befindliches liegendes Holz, z. B. gefällte Bäume oder Strünke und Lagerholz. Die Art kommt in verschiedenen Auwäldern, Espen- und Pappelforsten, Parks oder Friedhöfen vor, seltener an eingestreuten Pappeln in anderen Waldtypen. Als Substrat kommen in Mitteleuropa vor allem Schwarz- und Hybridpappel, sowie Espe in Frage, gelegentlich auch Apfelbaum oder Weidenarten. Die Fruchtkörper erscheinen in Mitteleuropa von September bis November.

Verbreitung

Der Pappelschüppling ist in der gesamten Holarktis verbreitet, in Europa kommt er von Südeuropa bis Skandinavien und Finnland vor. In Deutschland findet sich die Art sehr zerstreut, in den großen Flusstälern kann sie örtlich häufig sein.

Bedeutung

Der Pappelschüppling ist ungenießbar, als wirtschaftlich bedeutsamer Holzschädling tritt er seltener in Erscheinung.

Quellen

Literatur

• Ewald Gerhardt: Pilze. BLV Buchverlag, München 2006, ISBN 978-3-8354-0053-5, Seite 250.
• German Josef Krieglsteiner (Hrsg.), Andreas Gminder: Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 4: Ständerpilze. Blätterpilze II. Ulmer, Stuttgart 2003, ISBN 3-8001-3281-8, S. 389.

Einzelnachweise

1. ↑ Index Fungorum
2. ↑ Mycobank
3. ↑ Henning Knudsen, Jan Vesterholt: Funga Nordica. Agaricoid, boletoid and cyphelloid genera. Nordsvamp, Kopenhagen (DK) 2008. ISBN 978-87-983961-3-0.

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

Hemipholiota populnea

La pholiote destructrice (Pholiota populnea^[1],[2], Hemipholiota populnea ou Pholiota destruens) est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Cortinariaceae poussant sur les coupes de peuplier.

Description

Pholiota destruens (illustration, 1930).

Ses carpophores sont de grande taille à maturité, robustes ; le dessus du chapeau est tapissé d'écailles laineuses ainsi que la partie du pied située sous l'anneau.

Habitat

Ce champignon se développe principalement sur les peupliers (Populus sp.) en décomposition au sol et sur pied s'il est blessé ; son mycélium atteint prioritairement les parties tendres, le cœur du tronc et sous l'écorce.

Comestibilité

Non comestible.

• Pholiote destructrice sous la neige.

• Pholiota destruens.

• Une autre pholiote destructrice sous la neige.

Notes et références

Article externes

• Hemipholiota populnea
• Pholiote destructrice

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 25 cm, velà, con scaje biancastre, dzora a un fond òcra brunastr. Bòrd anrolà. Lamele ciàire peui brun cicolata. Gamba àuta fin a 15 cm e larga fin-a a 4 cm, con dë scaje brunastre sota l'anel s-ciancà. Carn spëssa, brunastra, amèra.

Ambient

A chërs a bocc dzora a arbre e albronòt viv o mòrt.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Pholiota populnea (Pers. : Fr.) Kuyper & Tjallingii
• [= Hemipholiota populnea (Pers. : Fr.) Bon; P. destruens (Brond.) Gillet]

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Łuskwiak topolowy (Hemipholiota populnea (Pers.) Bon) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hemipholiota, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1828 r. Persoon nadając mu nazwę Agaricus populneus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1986 r. Bon^[1].

Synonimy nazwy naukowej^[2]:

W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako łuskwiak niszczący, w 2003 Władysław Wojewoda zaproponował nazwę łuskwiak topolowy^[3]. Jednak według aktualnych ustaleń taksonomicznych gatunek ten należy do innego rodzaju Hemipholiota, tak więc obydwie nazwy polskie nie są zgodne z nazwą łacińską.

Morfologia

Kapelusz

Średnica 6-20 cm. U młodych osobników jest półkulisty, później długo pozostaje wypukły, i tylko niekiedy u starszych okazów staje się płaski. Ma kolor od kremowochrowego przez kremowobrązowy do czerwonawobrązowego. Powierzchnia gęsto pokryta wełnistą osłoną, która z czasem staje się łuskowata. U starszych okazów łuski pozostają tylko przy brzegu kapelusza^[4].

Blaszki grzyba

W młodości szarobeżowe, potem ciemnoszarobrązowe^[4]

Trzon

Wysokość 3-8 cm, grubość 1-3 cm. Zazwyczaj kapelusz osadzony jest na nim centralnie, ale czasami bocznie. Posiada wełnisty pierścień, dołem zazwyczaj jest zgrubiały. Ma kolor nieco jaśniejszy od kapelusza, tylko u podstawy jest ochrowobrązowy. Powyżej pierścienia jest białawy i gładki, poniżej pokryty jest wełnistymi łuseczkami^[4].

Miąższ

Bladoochrowobrązowy i gorzkawy^[4].

Wysyp zarodników

Brudnobrązowy^[5]. Zarodniki o rozmiarach 6-10 μm^[6]

Występowanie i siedlisko

Występuje w zachodniej części USA oraz w Europie^[7]. W Europie Środkowej jest dość rzadki^[4], w Polsce również^[8].

Rośnie na martwym drewnie topoli lub na żywych topolach, głównie w lasach łęgowych. Notowany był również na wierzbie białej i robinii. Owocniki wytwarza od sierpnia do października^[3].Są dość trwałe i mogą przetrwać czasami do wiosny następnego roku^[8].

Znaczenie

Saprotrof i groźny pasożyt topoli. Jego grzybnia rozrasta się w twardzieli drewna, wywołując zgniliznę drewna. Atakuje drzewo głównie w miejscu ran. Ze względu na gorzki smak jest niejadalny^[6].

Gatunki podobne

• łuskwiak włóknistołuskowaty (Hemipholiota heteroclita (Fr.) Bon), ale ma chemiczny zapach gazu i rośnie głównie na żywych brzozach i olchach, na topoli rzadko^[5].
• łuskwiak nastroszony (Pholiota squarosa), ale nie rośnie wysoko na pniach żywych drzew, lecz u podstawy pnia i jest mniejszy.

Przypisy