Kweekgras (Cynodon dactylon) is 'n fyn grassoort wat in Suid-Afrika voorkom. Dit is 'n gras wat inheems is aan Noord- en Oos-Afrika, Asië, Australië en Suid-Europa. Alhoewel dit nie inheems is aan Bermuda nie, is dit 'n oorvloedige indringerspesies daar. Dit word vermoed dat dit versprei het vanaf Bermuda na Noord-Amerika. Die gras het etlike sinonieme benamings op verskillende plekke en wêrelddele.
Die lemme is 'n grys-groen kleur en is kort, gewoonlik 2-15 cm lank met growwe kante. [1] Die regop stammetjies kan 1-30 cm lank word. Die stingels is effens afgeplat en gewoonlik pers in kleur. Die saadknoppies vorm in groepe van 2-6 saam aan uitlopers bokant van die stam, elke uitloper word 2-5 cm lank. [1] Dit het 'n diep wortelstelsel; in droogtetoestande met penetreerbare grond, kan die wortelstelsel tot meer as 2 m diep strek, hoewel die meeste van die wortelmassa minder as 60 cm onder die oppervlak vorm. Die gras kruip op die grond en skiet wortel waar 'n knoop aan die grond raak met die vorming van 'n digte mat. Kweekgras reproduseer deur saad, uitlopers en wortelstokke. Groei begin by temperature bokant 15°C (59°F) met optimale groei tussen 24 en 37°C (75 en 99°F), in die winter word die gras dormant en kleur vaalbruin. Groei word bevorder deur vol sonlig en vertraag deur vol skaduwee, bv. naby boomstamme.
C. dactylon word wyd verbou in warm klimate oor die hele wêreld tussen 30°S en 30°N breedtegraad, waar dit tussen 625 en 1 750 mm reënval per jaar ontvang (of minder as besproeiing beskikbaar is). Dit kom ook in die VSA voor, veral in die suidelike helfte van die land met warm klimaat. Dit groei vinnig en is gehard, wat dit nuttig en gewild maak vir sportvelde, omrede dat wanneer dit beskadig is, dit weer vinnig herstel. Dit is 'n hoogs gewensde grasperkgras in warm gematigde klimaat, veral in streke waar sy hitte en droogte verdraagsaamheid dit in staat stel om te oorleef waar min ander grasse sou kon. Dit het 'n relatief growwe lemvorm met talle kultivars waaruit gekies kan word vir verskillende grasperk-vereistes. Dit is ook hoogs aggressief en verdring die meeste ander grasse en indringers uit ander habitatte, en is 'n moeilike onkruid om uit te roei in sommige gebiede. Hierdie aggressiewe aard het daartoe gelei dat sommige tuiniers dit die naam "duiwelsgras" gee.
Bermudagras is op brakgronde in Kalifornië se Central Valley aangeplant wat te sout geraak het vir ander landbougewasse. Dit is suksesvol besproei met soutwater en word gebruik as veeweiding. [2][3]
Die basterverskeidenheid 'Tifton 85', soos 'n paar ander grasse (bv. sorghum), produseer sianied onder sekere omstandighede, [4] en was betrokke by verskeie veevrektes (let daarop dat op 'n paar geleenthede daar oor hierdie verskeidenheid verkeerdelik berig is as 'n geneties gemodifiseerde stam; [5] eintlik is dit 'n konvensioneel-geteelde F1 hibried [6]).
Die weidingskapasiteit is matig:
EIW SWIW LnregWIW Weidingsindekswaarde[7] 4 4.5 2.12
|author= at position 66 (help)AS1-onderhoud: Veelvoudige name: authors list (link) Kweekgras (Cynodon dactylon) is 'n fyn grassoort wat in Suid-Afrika voorkom. Dit is 'n gras wat inheems is aan Noord- en Oos-Afrika, Asië, Australië en Suid-Europa. Alhoewel dit nie inheems is aan Bermuda nie, is dit 'n oorvloedige indringerspesies daar. Dit word vermoed dat dit versprei het vanaf Bermuda na Noord-Amerika. Die gras het etlike sinonieme benamings op verskillende plekke en wêrelddele.
Cynodon dactylon, llamada comúnmente grama común, verde, agramen ente otros, ye una gramínea perenne de la familia Poaceae nativa del norte d'África y sur d'Europa. El nome n'inglés de "Bermuda Grass" deriva de la so bayura como maleza en Bermudes. Tamién ye conocida por ser la más abondosa en tol mundu. Ye una de les Diez Flores Sagraes de Kerala.
Les fueyes son verde abuxaes (ensin estrés hídricu recuperen un verde intensu), curties, de 4 a 15 cm de llargor con cantos fuertes membranosos; vaines de 1,5 a 7 cm de llargu, xeneralmente más curties que los entrenudos, vilosas nel ápiz, les inferiores quillaes, lígulas membranoses, ciliolaes, de 0,2 a 0,3 mm de llargu, dacuando vilosas nel envés, llámines de 0,5 a 6,5 cm de llongura por 1 a 3,5 mm d'anchu, esplanaes, n'ocasiones doblaes, escabriúsculas (pocu aspres), xeneralmente vilosas detrás de la lígula y nos marxes inferiores, dacuando en dambes superficies.
Los tarmos erectos o decumbentes, pueden crecer de 1 a 30 cm (raramente hasta 9 dm) d'altor. Los tarmos son llixeramente esnachaos, dacuando con pintes púrpures.
Les inflorescencies tienen espigues (3) 4 a 6, de 1,5 a 6 cm de llargu, distribuyíes nun verticilu, usualmente radiaes. Les espiguilla/flores: espiguillas de 2 a 3 mm de llargu, preses del raquis ya inxeríes, verde violacees, glumas de 1 a 3 mm de llargu, glabres, la primera falcada (en forma de focete), la segunda llanceolada; lema de 2 a 3 mm de llargu, fuertemente doblada y aquillada, ensin aresta o dacuando con un curtiu mucrón, pálea glabra tan llarga o un pocu más curtia que la lema; raquilla enllargada, desnuda o llevando una segunda flor masculina o rudimentaria.
Tien un sistema radicular bien fondu; en seca con perfil de suelu penetrable, los raigaños pueden crecer a más de 2 m de fondura, anque la mayoría de la masa radicular ta a menos de 60 cm so la superficie. Los tarmos reptan pel suelu, y de los nódulos salen nuevos raigaños, formando trupos matos.
Esta especie reproducir por granes, estolones y rizomes. El rebrote y crecedera empiecen a temperatures percima de 15 °C, la óptima asitiar ente 24 a 37 °C; pel hibiernu la campera ensuga dafechu la parte aérea, entrando en dormancia y tórnase beige pardu.
Fisiológicamente, tien un procesu de fixación del carbonu bien eficiente: la vía de 4 carbonos, como'l maíz, la caña d'azucre, el sorgo, el amaranto.
Esta gramínea ta llargamente cultivada en climes templaos y templaos de tol mundu, ente 30° sur y 30° norte de llatitú, y ente 500 a 2800 mm d'agües añales (o muncho menos, si hai riego disponible). Espolleta dende'l nivel del mar hasta los 2200 msnm. Ye de crecedera rápida, siendo popular y usada en campos de deportes, al estropiase recupérase rápido. Ye bien deseyada en camperes de turf, en climes templaos y templaos, particularmente en rexones onde la so tolerancia al calor y a la seca facer preséu pa sobrevivir onde bien poques otres camperes espolleten. Esisten numberosos cultivares selectos pa distintos requerimientos del turf. Ye bien agresiva, esaniciando a munches otres especies y convirtiéndose en especie invasora en munches árees. Los xardineros llamar "campera del diañu" pol so poder colonizador.
Aguanta al fueu como la caña d'azucre y a la corte constante como l'alfalfa o los forraxes.
Principio activos: contién sales potásicos, fructosanes: triticina; inositol.[1]
Indicaciones: ye usáu como diuréticu, colagogo, hepatoprotector, antiinflamatoriu. Popularmente considérase depurativu, antihipertensivo y hipoglucemiante. Indicáu pa estaos nos que se riquir un aumentu de la diuresis: afecciones genitourinarias (cistitis, ureteritis, uretritis, oliguria, urolitiasis), hiperazotemia, hiperuricemia, gota, hipertensión arterial, edemes, sobrepesu acompañáu de retención de líquidos. Disquinesias biliares, colecistitis, hepatitis.[1]
Contraindicáu col usu de diuréticos en presencia d'hipertensión o cardiopatíes, namái tien de faese por prescripción y baxu control médicu, dada la posibilidá d'apaición d'una descompensación tensional o, si la eliminación de potasiu ye considerable, una potenciación del efeutu de los cardiotónicos. Obstrucción de les víes biliares. Embaranzu (popularmente considérase albortiva). Les partes aérees contienen heterósidos cianogénicos, responsables d'intoxicaciones en ganadería.[1]
Úsase'l rizoma en decocción: ferver mientres un minutu 20 g en 200 cc d'agua, refugala, esmagayar el rizoma y ferver de nuevu mientres 5 minutos con 1250 cc d'agua. Encamiéntase añedir menta, anís o regaliza p'ameyorar el sabor. Tomar 2 o 3 taces al día.[1]
Cynodon dactylon describióse por (L.) Pers. y espublizóse en Synopsis Plantarum 1: 85. 1805.[2]
Cynodon: nome xenéricu que remanez del griegu kuon = (perru) y odous, odontos = (diente), seique n'alusión a les dures yemes basales cóniques y afilaes nos rizomas.[3]
dactylon: epítetu llatín que significa "deos"
Númberu de cromosomes de Cynodon dactylon (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: 2n=40[4]
Agramem, agramen, brena, canaria, cañota, verde, diente de perru, escobuques blandes, gambre, grama, grama blanca, grama canaria, grama canina, grama común, grama de botica, grama d'España, grama de secanu, grama fina, grama nudosa, grama oficinal d'España, gramen, gramia, gramón, gromón, yerba gramera, yerba rastrero, medicina del perru, pan de perru, pata de pita, pata de gallu, pata de pollu, pie de pita, rizada.[6]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Cynodon dactylon, llamada comúnmente grama común, verde, agramen ente otros, ye una gramínea perenne de la familia Poaceae nativa del norte d'África y sur d'Europa. El nome n'inglés de "Bermuda Grass" deriva de la so bayura como maleza en Bermudes. Tamién ye conocida por ser la más abondosa en tol mundu. Ye una de les Diez Flores Sagraes de Kerala.
Barmaqvari çayır (lat. Cynodon dactylon)[1] - qırtıckimilər fəsiləsinin çayır cinsinə aid bitki növü.[2]
Birləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Barmaqvari çayır (lat. Cynodon dactylon) - qırtıckimilər fəsiləsinin çayır cinsinə aid bitki növü.
Grama, agram o gram (Cynodon dactylon) és una mala herba que també té molt ús com a component de la gespa.
Etimològicament Cynodon dactylon significa dent de gos (en francès chiendent) que és el nom dedicat al dia 23 del mes de pluviós del calendari revolucionari francès. Amb tot no és segur que chiendent correspongui exactament a l'agram o a una altra poàcia d'un altre gènere morfològicament similar.
En temps antics gram en llengua catalana era sinònim d'herbei, no necessàriament constituït per l'espècie Cynodon dactylon.
Planta que pertany a la família abans coneguda com a gramínies i actualment amb el nom de Poaceae. Pertany al gènere Cynodon.
És una herba perenne d'un pam d'alçada proveïda de rizoma. Fulles lanceolades i inflorescència formada per de 3 a 5 espigues disposades com els dits de la mà. Cada espigueta té una sola flor. Llavors petites.
Planta invasora que amb les llaurades encara s'estén més, ja que qualsevol petit tros d'arrel pot reproduir la planta sencera. És una mala herba comuna en plantacions de cítrics. Com que es tracta d'una planta de clima relativament càlid els seus danys es veuen territorialment limitats.
Difícil si es fa amb llaurades, quan s'usen herbicides cal fer diversos tractaments del tipus sistèmic per eliminar-la.
En les zones càlides de la conca mediterrània i en general en climes subtropicals de tot el món.
Grama, agram o gram (Cynodon dactylon) és una mala herba que també té molt ús com a component de la gespa.
Etimològicament Cynodon dactylon significa dent de gos (en francès chiendent) que és el nom dedicat al dia 23 del mes de pluviós del calendari revolucionari francès. Amb tot no és segur que chiendent correspongui exactament a l'agram o a una altra poàcia d'un altre gènere morfològicament similar.
En temps antics gram en llengua catalana era sinònim d'herbei, no necessàriament constituït per l'espècie Cynodon dactylon.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Glaswellt Bermwda sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Cynodon dactylon a'r enw Saesneg yw Bermuda-grass.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gwair Bermuda.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Glaswellt Bermwda sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Cynodon dactylon a'r enw Saesneg yw Bermuda-grass. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gwair Bermuda.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Das Hundszahngras (Cynodon dactylon) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Hundszahngräser (Cynodon) und der Familie der Süßgräser (Poaceae). Ursprünglich in den Tropen und Subtropen beheimatet, ist sie unter anderem in Mitteleuropa eingebürgert.
Die ganze Pflanze ist graugrün und erreicht Wuchshöhen von 10 bis 40 cm. Sie besitzt ein bis zu 1 Meter langes, verzweigtes Rhizom sowie lange, oberirdisch kriechende Triebe. Auf diese Weise bildet das Hundszahngras oft dichte Rasen. Die oberirdischen Triebe haben viele Knoten, an denen etliche Knospen von Erneuerungstrieben sitzen. Die Stängel sind aufrecht bis gekniet-aufsteigend, an der Basis vielknotig und haben kurze Internodien, so dass die Blattspreiten büschelig stehen. Im oberen Drittel befinden sich nur ein bis zwei Knoten mit langen Internodien. An den unteren Knoten verzweigt sich die Pflanze.
Die Blattscheiden sind gerieft und kahl bis oben behaart. An der Öffnung stehen an beiden Seiten 3 bis 4 mm lange Haarbüschel. Die Ligula ist ein 0,5 mm langer Wimpernkranz. Die Blattspreiten sind 2 bis 15 cm lang und 3 bis 4 mm breit, an beiden Seiten rau, an der Oberseite kahl und an der Unterseite kurzhaarig.
Die Ähren stehen zu dritt bis sechst, wobei sie von einem Punkt ausgehen. Sie sind 2 bis 6 cm lang und 1 bis 2 mm breit. Die Ährchen sind 2,4 bis 3,2 mm lang und haben einen 1,5 mm langen Achsenfortsatz. Die Hüllspelzen sind häutig, spitz und haben einen stachelhaarigen Kiel. Die untere Hüllspelze ist 1,8 bis 2,2 mm, die obere 2,4 bis 2,8 mm lang. Die Deckspelze ist 2 bis 2,4 mm lang, häutig und hat einen bewimperten Kiel. Die Staubbeutel sind rund 1,5 mm lang. Die Angaben über die Blütezeit reichen von Mai bis September.
Die Karyopsen sind rund 1 Millimeter lang.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 18, 36, auch 40 oder 54.[1]
Die ursprüngliche Heimat des Hundszahngrases dürfte Indien sein, es ist heute pantropisch verbreitet.[2]
Das Hundszahngras wächst in Mitteleuropa an sandigen Stellen, etwa an Wegrändern und auf Schuttplätzen. Es bevorzugt trockene, nährstoffreiche, meist humusarme Sand- und Lössböden. Die Art ist trittfest, trockenfest und etwas salztolerant,[3] ferner ist sie ein Licht- und Wärmezeiger.[4] Die optimale Wachstumstemperatur liegt bei 35 °C.[2] Hundszahngras kommt zerstreut in Weinbaugebieten vor, im pannonischen Gebiet Österreichs ist es häufig bis zerstreut. Im Winter sterben die Blätter ab, die Rhizome überdauern jedoch auch starke Fröste.[5] Das Hundszahngras wächst in Mitteleuropa in Gesellschaften der Verbände Polygonion avicularis, Cynosurion, Agropyro-Rumicion, im Armerio-Festucetum trachyphyllae aus dem Verband Armerion elongatae oder in Gesellschaften der Klasse Chenopodietea.[1]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2 (mäßig trocken), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 5 (sehr warm-kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 3 (subozeanisch bis subkontinental), Salztoleranz 1 (tolerant).[6]
Nördlich der Alpen ist es nicht ursprünglich und dürfte im Zuge der Ausbreitung des Weinbaus hier eingebürgert worden sein. Es kommt besonders entlang des Rheins nördlich bis Köln vor, weiterhin in Brandenburg und der Lausitz.[4]
In den USA wird das Hundszahngras als Rasen gesät, aber auch als Futtergras genutzt. In den südlichen Bundesstaaten zählt es zu den wichtigsten dürrefesten Weidegräsern und wird auch gemäht.[7] Es liefert gutes Heu mit hohem Nährwert.[2] Außerdem wird es häufig als Sportrasen in Stadien genutzt.
In Bangladesch wird das Hundszahngras jährlich während des Ganges-Hochwassers bis sechs Meter hoch überflutet und übersteht mehrere Wochen Überflutung. Danach werden die Bestände mit Lathyrus sativus übersät und als Kuhweiden genutzt.[2]
Für das Hundszahngras bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Kriechend Ackergras, Bermudagras, Cedtgras (mittelniederdeutsch-holländisch), Cidtgras (mittelniederdeutsch-holländisch), Kriechender Hennich, Himmelsschweden, Zahmes Monnagras, Quecken (Mitteldeutschland, Süddeutschland), Queckenwurzel (Mitteldeutschland, Süddeutschland), Queckgras (Mitteldeutschland, Süddeutschland) und Quicha (Waldbröl).[8]
Spross
Stängel mit Laubblatt. Statt eines Blatthäutches ist ein Haarkranz vorhanden. Die Blattscheiden sind trockenhäutig.
Teilansicht von drei Ähren mit zahlreichen Ährchen.
Die einblütigen Ährchen weisen am Grund zwei Hüllspelzen (Glu = Gluma) auf. Die Blüte weist eine Deckspelze (Lem = Lemma) und eine Vorspelze (Pal = Palea) auf.
Das Hundszahngras (Cynodon dactylon) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Hundszahngräser (Cynodon) und der Familie der Süßgräser (Poaceae). Ursprünglich in den Tropen und Subtropen beheimatet, ist sie unter anderem in Mitteleuropa eingebürgert.
Ajriq (Cynodon dactylon (L.) Pers.) – boshoqdoshlarga mansub ko‘p yillik ildizpoyali begona o‘t. Barglari lentasimon, dag‘al, chetlari o‘tkir-g‘idirish. 3–8 boshoqsimon shoxchalardan iborat to‘pguli poya uchida joylashgan. Mevasi – doncha. Iyundan to kech kuzgacha gullab meva tugadi. Asosan ildizpoyasi, qisman urug‘i yordamida (urug‘i ko‘pincha chang qorakuya kasalligi bilan zararlanadi) ko‘payadi. Yer osti ildizpoyalari gorizon-tal yoki qiyshiq joylashgan novdalar hosil qiladi. Bu novda bo‘g‘imlaridan yer ustiga o‘simtalar o‘sib chiqadi. Shuning-dek, yer ustiga chiqqan novda bo‘g‘imlarida iddiz rivojlanadi va barg qo‘ltig‘idan gul beruvchi poya o‘sadi. O‘zbekistonda A. hamma yerda tarqalgan. Juda ko‘p ekinzorlar orasida o‘sib, tuproqdagi oziq moddalarni kuchli so‘radi va yerni oriqlatadi. Kurash choralari: hosili yig‘ib olingan yerni haydash, maxsus taroqlagich yoki tishli borona yordamida ildizpoyalarni yig‘ib olish; dalalarga dalapon (40–50 kg/ga) sepish. Preparat purkalgandan so‘ng dala boronalanadi.
Ajriq (Cynodon dactylon (L.) Pers.) – boshoqdoshlarga mansub ko‘p yillik ildizpoyali begona o‘t. Barglari lentasimon, dag‘al, chetlari o‘tkir-g‘idirish. 3–8 boshoqsimon shoxchalardan iborat to‘pguli poya uchida joylashgan. Mevasi – doncha. Iyundan to kech kuzgacha gullab meva tugadi. Asosan ildizpoyasi, qisman urug‘i yordamida (urug‘i ko‘pincha chang qorakuya kasalligi bilan zararlanadi) ko‘payadi. Yer osti ildizpoyalari gorizon-tal yoki qiyshiq joylashgan novdalar hosil qiladi. Bu novda bo‘g‘imlaridan yer ustiga o‘simtalar o‘sib chiqadi. Shuning-dek, yer ustiga chiqqan novda bo‘g‘imlarida iddiz rivojlanadi va barg qo‘ltig‘idan gul beruvchi poya o‘sadi. O‘zbekistonda A. hamma yerda tarqalgan. Juda ko‘p ekinzorlar orasida o‘sib, tuproqdagi oziq moddalarni kuchli so‘radi va yerni oriqlatadi. Kurash choralari: hosili yig‘ib olingan yerni haydash, maxsus taroqlagich yoki tishli borona yordamida ildizpoyalarni yig‘ib olish; dalalarga dalapon (40–50 kg/ga) sepish. Preparat purkalgandan so‘ng dala boronalanadi.
Chipika[1] icha Kachu[2] (Cynodon dactylon) nisqaqa huk qachu yuram, anchata mast'arispa miraykuq rikch'am, Awya Yalapi musuq yuram, Asyamanta apamusqa.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chipika
Chipika icha Kachu (Cynodon dactylon) nisqaqa huk qachu yuram, anchata mast'arispa miraykuq rikch'am, Awya Yalapi musuq yuram, Asyamanta apamusqa.
La Gramègna róssa (ach: fenaröl; nom latì Cynodon dactylon (L.) Pers.) l'è öna pianta erbàcea de la faméa di Poaceae (Graminacee) che la düra co 'n d'öna raìs che la stréssa féss tàt, ramificada e che a i grópp la gh 'à raìs e cassàdene ch ' i fa sö i borèi impé o bütàcc zó a i pé e che pó dopo i leà sö; chèsti, ramificàcc in bàss, i ria a tocà i 20 - 30 ghei.
I fòie, öna sè e öna no 'dré al borèl, i è spartìde in dù: la guàina che la sara dét ol borèl e la làmina che la partìss de chèsto piö o meno bütada zó; chèsta l' è prope debù drìssa, piata e la se ristrens demenemà indela pónta gössa; öna fira de pìi la sègna la separassiù tra guàina e làmina, la banda de chèstaché l' è segnàda de pìi lóngh, specialmèt 'drè al pé.
Ol fiùr l' è fà de 3/7 spighe, francàde a la pönta d' ol borèl, ognöna formàda de tàte spighète; chèssce i gh' à al pé comè dù fòietene modificàde ciamàde glüme e i è formàde de ü pér de fiùr che però ne crèss sö domà ü, ol fiùr l' è seràt dét in dú de chèle fòietene modificàde lè, öna co la pansa che la arda in fò e chèl' ótra co la pansa che la arda in dét, che i ciàpa ol nóm de glümete.
Ol fröt l'è öna baléna sèca che gnàch quànd che l'è bèl marüt a'l se dervìss per lassà borlà fó i gré de sömessa. l' è seràt dét tra di glümete margnöche.
Impö de per töt del mar a la culéna in di prà pié de èrba, in campagna e in di löch lassàcc indà.
La raìs
La raìs 's pöl catàla töt l' an (mèi, però, in setèmber-utùer o in mars-avrìl), la se nèta de la tèra e i se trà vià i raìsine de banda.
I raìs a i se fà secà in pià sitìl al sùl o i se teca sö a fassècc mia tròp strècc. Pò dopo se ras'-cia vià la pelesina per tö zó la rösca sberlüsenta che la quarcia e i se fà zó i raìs a tochèi. I se mèt via in sachèi de carta o tila.
diüreteghe, depüratìe, antifiamatòrie, refrescàcc, disetàcc
Prensépe atìv: möcilagìni, söchèr, amìdi, sostàsse co 'l fà de saù, ü glücosìde de la anilìna. La gramègna róssa la vé dövrada, di erborare, comè dróga al post d' ol Dèt Canì (gramègna), üsàt de sèmper per i sò vertü diüreteghe e südurifere.
L' infüsiù de gramègna róssa l' è ü ècc reméde tradissionàl per pörgàss in primavéra. L' è bùna per cürà i 'nfiamassiù di reni e de la sgiunfèrla, per la góta artètica e i reümatismi, e pò a per sircà de eliminà di calcói pissenì de la cistifelèa e del sistéma ürinare.
Ün üs curiùs de la gramègna róssa l' è chèl de fà öna bira a bù mercàt e refrescàt.
I raìs tostàde i è ü bù sostitüt d' ol cafè sensa i sò magagne.
Per migliurà ol saùr d' infüsiù de gramègna róssa se sögeréss de scogà i raìs per ü menüt, pó dopo cambià l' aqua, e dövrà chèst' öltema infüsiù.
La Gramègna róssa (ach: fenaröl; nom latì Cynodon dactylon (L.) Pers.) l'è öna pianta erbàcea de la faméa di Poaceae (Graminacee) che la düra co 'n d'öna raìs che la stréssa féss tàt, ramificada e che a i grópp la gh 'à raìs e cassàdene ch ' i fa sö i borèi impé o bütàcc zó a i pé e che pó dopo i leà sö; chèsti, ramificàcc in bàss, i ria a tocà i 20 - 30 ghei.
Kakawatan (Cynodon dactylon) nyaéta jukut liar anu gancang pisan ngarekahan jeung hésé dibasmina. Kulantran ieu jukut kakawatan kagolongkeun hama pikeun pepelakan (gulma), jukut kakawatan asup kana kulawarga Poaceae (suku rumput-rumputan) bisa hirup dina taneuh anu angar (henteu subur) sanajan dina mangsa usum halodo ogé. Jukut kakawatan, katelah ogé jukut raket, gigirinting, girintingan (Sunda); suket grinting (Jawa); garinteng, gerinteng, rebha core koko (Madura); padang kawat, padang lepas (Bali); hu maneek, piku (Timor) jeung réa-réa deui.
Jukut kakawatan utamana ngaganggu kana pepelakan kebon saperti kebon jagong, tiwu, sampeu, jeung sajabana. Sanajan geus dikoréd jeung dicabut ieu jukut tetep bisa hirup deui lamun seug akarna napel kénéh dina taneuh sok padahal ngan saeutik.[2]
Tangkalna leutik, teuas, ngampar luhureun taneuh jangkung kurang leuwih 10–40 cm, mangrupa jukut anu kuat ku halodo. Akarna bijil dina handapeun tangkal nyeceb kana jero taneuh kurang lewih aya kana saméterna, palapah daun panjang, bijil dina tangkal beulah kéca jeung katuhu, tungtung daun maréncos.
Kembangna loba bijil tina tungtung tangkal mangrupa gagang. Cupatna aya opat pasanghareup sanghareup kenca kalawan katuhu unggal cupat dipinuhan ku siki buah anu ngajejer rapih nyinggareup kahandap kelirna héjo semu paul, unggal siki dibungkus kucangkang samodeh huut.
Jukut kakawatan biasana kapanggih dina lahan anu mibanda suhu kurang leuwih 24 derajat Celsius ogé tempatna 1 -2.100 méter Luhureun cai laut (dpl) kalawan usum halodo anu leuwih panjang sarta cukup ku cahaya panonpoé.[3]
Jukut kakawatan (Cynodon dactylon) dipercaya mimitina ti daérah afrika wétan, Asia, Australia jeung Eropa beulah kidul, ogé ti India. Malahan di wewengkon India ieu jukut mangrupa masalah anu kacida daria pikeun kalumangsungan tatanén ku lantaran gancang pisan ngarekahan.[4]
Jukut kakawatan teu saeutik mibanda mangpaat pikeun kahirupan, contona di Indonésia ieu jukut di kawinkeun jeung jukut séjéna. Hasilna jukut anyar anu dimangpaatkeun pieun dipelak di lapangan golf atawa dijual pikeun jukut hiasa di buruan.
Di India jukut kakawatan dimangpaatkeun pikeun ubar nyeuri panon jeung gangguan panon séjéna, carana ku jalan unggal isuk dinamangsa ieu jukut masih dipinuhan ku reumis tuluy waé pasen leuleumpangan dina luhureun amparan tangkal jukut ieu barijeung nyeker atawa henteu maké sendal.
Mangpaat séjéna numutkeun panalungtikan anu dilaksanakeun di Universitas Allahabad di India, ieu jukut mibanda sifat antimikrobial jeung antivirus tur geus jadi bahan pangwawadi pikeun ngubaran infeksi saluran kemih, prostatitis, sifilis, dan disentri panalungtikan séjéna ngeunaan jukut kakawatan ieu dilaksanakeun ku Glycemic potensial, hasilna nétélakeun ieu jukut mibanda anti-Diabetic nyaéta bisa nurunkeun kadar glucose dina getih kalawan dosis anu geus ditangtukeun, ku alatan Ieu jukut kakawatan Cynodondactylon mangrupa pilihan ubar pikeun kasakit diabetes.[5][6]).
Jukut Kakura
Kebon Jukut
C. dactylon hirup di Kaloko-Honokohau National Historical Park
Wong Grinting.Filosofi Grinting,http;//wonkgrinting.blogspot.com/2009/06/filosofi-gr...diunduh 31/05/11 08:35 Zuhud, E.A.M., Siswoyo, E. Sandra, A.Hikmat dan E.Adhiyanto. 2013. Buku Acuan Umum Tumbuhan Obat Indonésia Jilid X. Dian Rakyat. Jakarta. http://wiki.bugwood.org/Cynodon_dactylon
Kakawatan (Cynodon dactylon) nyaéta jukut liar anu gancang pisan ngarekahan jeung hésé dibasmina. Kulantran ieu jukut kakawatan kagolongkeun hama pikeun pepelakan (gulma), jukut kakawatan asup kana kulawarga Poaceae (suku rumput-rumputan) bisa hirup dina taneuh anu angar (henteu subur) sanajan dina mangsa usum halodo ogé. Jukut kakawatan, katelah ogé jukut raket, gigirinting, girintingan (Sunda); suket grinting (Jawa); garinteng, gerinteng, rebha core koko (Madura); padang kawat, padang lepas (Bali); hu maneek, piku (Timor) jeung réa-réa deui.
Ko e musie ko e faʻahinga mohuku ia, ngāueʻaki maʻa e musie (ko e feituʻu ʻi he ngoue). Kā ʻoku ʻi ai lahi faʻahinga musie kehe maʻa e funga musie.
Ko e musie ko e faʻahinga mohuku ia, ngāueʻaki maʻa e musie (ko e feituʻu ʻi he ngoue). Kā ʻoku ʻi ai lahi faʻahinga musie kehe maʻa e funga musie.
La ramegna (Cynodon dactylon (L.) Pers., Panicum dactylon L.) è faštima la mmala èrva (gl cundadin la mmalëdícënë, ca pë la cavà cë vò la man ë Ddíë!) ë la famiglia ë lë ramënacëë (Poaceae) cchiù chënësciuta a gl munn. Mmec pë gl spëzial è na bbënëdëzzion pëbbía ë lë prëpriëtà mmëdëcënal chë tè.
È n'èrva prènn chë tè cèrt rádëchë chë pònn arrëvià fin a ddu mètr sott tèrra e chë zë spánnënë štrëscènn tòrn tòrn. Štríchënë quasc tutt l'ávëtë èrv chë vònn cresc vëcin a essa. È ávëta fin a 40–50 cm. Lë frunn suó fin, ritt e cort (2–15 cm), dë në chëlor verd-azzurr, e chë na pëlama fina fina a gl luat pë ngima.
Zë tròva dappëttutt men ca dend a gl tërren silicëë.
Gl cicc chë créscënë ngim'a lë rádëchë z'alléssënë e puó zë fríjënë chë l'uogl ë gliv.
Chë lë rádëchë cë së fa:
Rësišt a la secca e a la pëštiatura, tand è ca vè addëprata pë crià priat chë nën tiev bbësògn ë në muar attënzion.
Piac në muar a gl puorc, chë zë pòrtënë a rëmuà andó la ramegna è fota fota.
Së në pò dà 2-3 chil, fresca o secca, mmatina e sera, a gl cavagl (a gl pòšt ë la biava). Gl fa lëccëcà gl pir.
La ramegna (Cynodon dactylon (L.) Pers., Panicum dactylon L.) è faštima la mmala èrva (gl cundadin la mmalëdícënë, ca pë la cavà cë vò la man ë Ddíë!) ë la famiglia ë lë ramënacëë (Poaceae) cchiù chënësciuta a gl munn. Mmec pë gl spëzial è na bbënëdëzzion pëbbía ë lë prëpriëtà mmëdëcënal chë tè.
Ажырык (лат. Cynodon dactylon (L) Pers) – дан өсүмдүктөр тукумунун уруусу. Көп жылдык чөп. Тамыр сабагы абдан узун, бутактуу, катуу. Сабагы жерге төшөлүп өсөт. Жалбырагы узун, ичке, кыйгак. Топ гүл бутакчалары топтолушуп, сабагынын учундагы бир жерден манжадай чачырап чыгат. Машакчалары 1-2 гүлдүү. А. – тамыр сабагынан жакшы көбөйүүчү, кеңири тараган отоо чөп. Мал жакшы жейт. Кургакчылыкка чыдамдуу. Жакшы алысындайт. Кыргызстанда бир гана түрү – манжа сымал А. өсөт. А-тын 10 түрү бар, алар негизинен Түш. Африкада, Австралияда тропик, субтропик алкактарында таралган. Стадион аянтчалары дың жана жашыл болушу үчүн А-ты өстүрсө болот. Уругу көбүнчө анын жапайы өскөн жеринен жыйналып алынат. Көчүрүп отургузса, тамыр сабагы аркылуу да жакшы көбөйөт.
Ажырык (лат. Cynodon dactylon (L) Pers) – дан өсүмдүктөр тукумунун уруусу. Көп жылдык чөп. Тамыр сабагы абдан узун, бутактуу, катуу. Сабагы жерге төшөлүп өсөт. Жалбырагы узун, ичке, кыйгак. Топ гүл бутакчалары топтолушуп, сабагынын учундагы бир жерден манжадай чачырап чыгат. Машакчалары 1-2 гүлдүү. А. – тамыр сабагынан жакшы көбөйүүчү, кеңири тараган отоо чөп. Мал жакшы жейт. Кургакчылыкка чыдамдуу. Жакшы алысындайт. Кыргызстанда бир гана түрү – манжа сымал А. өсөт. А-тын 10 түрү бар, алар негизинен Түш. Африкада, Австралияда тропик, субтропик алкактарында таралган. Стадион аянтчалары дың жана жашыл болушу үчүн А-ты өстүрсө болот. Уругу көбүнчө анын жапайы өскөн жеринен жыйналып алынат. Көчүрүп отургузса, тамыр сабагы аркылуу да жакшы көбөйөт.
Аҷириқ, ажириқ, «алафи бермудӣ» (лот. Cýnodon dáctylon, синонимҳо — Panicum dactylon, Capriola dactylon) — гиёҳест бисёрсолаи худрӯй.
Решапояи аҷириқ сахт ва бандбанд буда, дар ҳар банди он решаҳои иловагӣ ва муғҷаҳо месабзанд. Решапояи нав сафеди сермағз ва кӯҳнааш зард (дарозиаш то 1 м) мешавад. Ҳар сол миқдори решапоя 25 маротиба афзун мегардад, қисми куҳнааш мемирад (минбаъд мепӯсад); қисми зиёди решапоя дар қабати то 10 см ҷойгир мешавад. Баҳорон дар замини бекорхобида 10-18%-и муғҷаҳо месабзанд, боқимонда (то 90 %) дар давраи нашв (давоми сол) нумӯ меёбанд. Дар сурати мусоидии шароит суръати рушди решапоя мумкин аст 18-40 маротиба (махсусан моҳҳои июн-августи) афзояд. Пояи аҷириқ банд-банд, сершох (10-80 см қад мекашад) — сербарг аст; баргаш нештаршакл, сахт. Хӯшагулаш панҷамонанд (ҳар кадом 3-8 шохчаи саракмонанд дорад); хӯшачаҳояш бедумчаи 1-2-гула (аз моҳи июн то тирамоҳ гул мекунад). Донааш майда (дарозиаш тақрибан 1,5 мм) — байзашакли сеқирра, сиёҳтоб, ҳар бехаш 1-2 ҳазор тухм мебандад. Тухми аҷириқ дар ҳарорати 25-30°С (дар умқи то 2 см) хуб месабзад. Аҷириқ дар шароити табиӣ асосан аз решапояаш зиёд мешавад. Аҷириқ монанди ғумой ба киштзор зарари калон мерасонад; дар тамоми ноҳияҳои пахтакор мерӯяд, заминро камқувват ва киштукорро душвор мегардонад.
Таҷрибаи кишоварзии Тоҷикистон нишон дод, ки шудгори тирамоҳӣ (35-40 см) дар давоми 2-3 сол аҷириқро нест мекунад; решапоя дар вақти бо плуг (П-5-35 М) чаппагардон кардани қабати хок ба зер афтода, дар давоми тобистону зимистон аз беҳавоӣ мепӯсад.
Аҷириқ гиёҳи доруист. Табибони мардумӣ ҷӯшоби решапояашро барои табобати дарди санги гурда, талхадон ва масона, инчунин чун доруи пешоброн ва исҳоловар истифода мебаранд.
Аҷириқ чун рустании хӯроки чорво («алафи бермудӣ») низ маъмул аст. Онро чорво (махсусан моли майда) ва паранда нағз мехӯрад. Аҷириқ алалхусус дар чарогоҳ алафи пурқимат аст. Аз 1 га аҷириқзор зиёда аз 2,25 т хошоки хушсифат мегиранд. Хошоки аҷириқ монанди арзанак серғизост. Решапояи аҷириқро ба асп медиҳанд. Аҷириқ гиёҳи ба беобӣ тобовар буда, дар ҳама ҷо (ҳатто дар шӯрзамин) мерӯяд. Бо решаҳои тӯрмонандаш регзору нишебҳоро мустаҳкам мекунад ва аз обшӯй шудан эмин медорад. Онро барои сабзапӯш кардани майдонҳои мухталиф низ истифода мебаранд.
Аҷириқ, ажириқ, «алафи бермудӣ» (лот. Cýnodon dáctylon, синонимҳо — Panicum dactylon, Capriola dactylon) — гиёҳест бисёрсолаи худрӯй.
दूब या दुर्वा (वानस्पतिक नाम : Cynodon dactylon) एक घास है जो जमीन पर पसरती है। हिन्दू संस्कारों एवं कर्मकाण्डों में इसका उपयोग किया जाता है। मारवाडी भाषा में इसे ध्रो कहा जाता हैँ।
शायद ही कोई ऐसा इंसान होगा जो दूब को नहीं जानता होगा। हाँ यह अलग बात है कि हर क्षेत्रों में तथा भाषाओँ में यह अलग अलग नामों से जाना जाता है। हिंदी में इसे दूब, दुबडा, संस्कृत में दुर्वा, सहस्त्रवीर्य, अनंत, भार्गवी, शतपर्वा, शतवल्ली, मराठी में पाढरी दूर्वा, काली दूर्वा, गुजराती में धोलाध्रो, नीलाध्रो, अंग्रेजी में कोचग्रास, क्रिपिंग साइनोडन, बंगाली में नील दुर्वा, सादा दुर्वा आदि नामों से जाना जाता है। इसके आध्यात्मिक महत्वानुसार प्रत्येक पूजा में दूब को अनिवार्य रूप से प्रयोग में लाया जाता है।
इसके औषधीय गुणों के अनुसार दूब त्रिदोष को हरने वाली एक ऐसी औषधि है जो वात कफ पित्त के समस्त विकारों को नष्ट करते हुए वात-कफ और पित्त को सम करती है। दूब सेवन के साथ यदि कपाल भाति की क्रिया का नियमित यौगिक अभ्यास किया जाये तो शरीर के भीतर के त्रिदोष को नियंत्रित कर देता है, यह दाह शामक, रक्तदोष, मूर्छा, अतिसार, अर्श, रक्त पित्त, प्रदर, गर्भस्राव, गर्भपात, यौन रोगों, मूत्रकृच्छ इत्यादि में विशेष लाभकारी है। यह कान्तिवर्धक, रक्त स्तंभक, उदर रोग, पीलिया इत्यादि में अपना चमत्कारी प्रभाव दिखाता है। श्वेत दूर्वा विशेषतः वमन, कफ, पित्त, दाह, आमातिसार, रक्त पित्त, एवं कास आदि विकारों में विशेष रूप से प्रयोजनीय है। सेवन की दृष्टि से दूब की जड़ का 2 चम्मच पेस्ट एक कप पानी में मिलाकर पीना चाहिए। लान (Lawn) के रूप में भी दूब घास का प्रयोग किया जाता है। घर के आगे खाली जगह में इसे लगा कर सुंदरता देखी जा सकती है।
दूब या दुर्वा (वानस्पतिक नाम : Cynodon dactylon) एक घास है जो जमीन पर पसरती है। हिन्दू संस्कारों एवं कर्मकाण्डों में इसका उपयोग किया जाता है। मारवाडी भाषा में इसे ध्रो कहा जाता हैँ।
शायद ही कोई ऐसा इंसान होगा जो दूब को नहीं जानता होगा। हाँ यह अलग बात है कि हर क्षेत्रों में तथा भाषाओँ में यह अलग अलग नामों से जाना जाता है। हिंदी में इसे दूब, दुबडा, संस्कृत में दुर्वा, सहस्त्रवीर्य, अनंत, भार्गवी, शतपर्वा, शतवल्ली, मराठी में पाढरी दूर्वा, काली दूर्वा, गुजराती में धोलाध्रो, नीलाध्रो, अंग्रेजी में कोचग्रास, क्रिपिंग साइनोडन, बंगाली में नील दुर्वा, सादा दुर्वा आदि नामों से जाना जाता है। इसके आध्यात्मिक महत्वानुसार प्रत्येक पूजा में दूब को अनिवार्य रूप से प्रयोग में लाया जाता है।
इसके औषधीय गुणों के अनुसार दूब त्रिदोष को हरने वाली एक ऐसी औषधि है जो वात कफ पित्त के समस्त विकारों को नष्ट करते हुए वात-कफ और पित्त को सम करती है। दूब सेवन के साथ यदि कपाल भाति की क्रिया का नियमित यौगिक अभ्यास किया जाये तो शरीर के भीतर के त्रिदोष को नियंत्रित कर देता है, यह दाह शामक, रक्तदोष, मूर्छा, अतिसार, अर्श, रक्त पित्त, प्रदर, गर्भस्राव, गर्भपात, यौन रोगों, मूत्रकृच्छ इत्यादि में विशेष लाभकारी है। यह कान्तिवर्धक, रक्त स्तंभक, उदर रोग, पीलिया इत्यादि में अपना चमत्कारी प्रभाव दिखाता है। श्वेत दूर्वा विशेषतः वमन, कफ, पित्त, दाह, आमातिसार, रक्त पित्त, एवं कास आदि विकारों में विशेष रूप से प्रयोजनीय है। सेवन की दृष्टि से दूब की जड़ का 2 चम्मच पेस्ट एक कप पानी में मिलाकर पीना चाहिए। लान (Lawn) के रूप में भी दूब घास का प्रयोग किया जाता है। घर के आगे खाली जगह में इसे लगा कर सुंदरता देखी जा सकती है।
দুবৰি বন (বৈজ্ঞানিক নাম: Cynodon dactylon[2] এবিধ ঘাঁহ জাতীয় ঔষধি উদ্ভিদ। ভাৰতীয় সংস্কৃতিত দুবৰি বনৰ বিশেষ মহত্ত্ব আছে। বিভিন্ন ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত দুবৰি বন ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আফ্ৰিকা মহাদেশৰ স্থানীয় ঘাঁহবিধ বৰ্তমান গোটেই বিশ্বতে পোৱা যায়।[3] আয়ুৰ্বেদত দুবৰিক বাত, পিত্ত আৰু কফৰ মহৌষধ হিচাপে গণ্য কৰা হয়। সাধাৰণ কটা-ছিঙাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বিভিন্ন গুৰুতৰ ৰোগত দুবৰি ব্যৱহাৰ কৰা হয়। সৌন্দৰ্য বৰ্ধনৰ বাবেও দুবৰিক উদ্যান ঘাঁহ হিচাপে ব্যবহাৰ কৰা হয়।
কিছুমান ঠাইত ইয়াক বিদেশী প্ৰজাতি হিচাপে অপতৃণ বুলিও গণ্য কৰা হয়।
দুবৰিৰ পাত সেউজীয়া ৰঙৰ আৰু গুৰিৰ প্ৰায় ২-১৫ ছেঃমিঃ দীঘল হয়। ইয়াৰ বুঢ়া পাতবোৰ অলপ খহটা।[4] ইয়াৰ থিয় ঠাৰিডাল অলপ চেপেটা আৰু ১-৩০ ছেঃমিঃ ওখ হয়। গুটিবোৰ সৰু যদিও গা-গছৰ ধাৱকেৰে বংশবৃদ্ধি বেছিকৈ হয়।
ইয়াৰ মূল শিপা প্ৰণালী মাটিক খামুচি মাৰি ধৰে আৰু খৰাং পৰিস্থিতিত ২ মিটাৰ পৰ্যন্ত দীঘল হ'ব পাৰে। ধাৱক গা গছৰ গাঁঠিৰ পৰাও সৰু সৰু শিপা ওলায়। এই শিপা খুব বেছি ৬০ ছেঃমিঃ দীঘল হয় আৰু মাটিৰ ওপৰত ডাঠকৈ বিয়পি পৰে। উচ্চ উষ্ণতাত ইয়াৰ বৃদ্ধি ভাল হয়। শীতকালত ইয়াৰ বৃদ্ধি আটাইতকৈ কম হয়।
ভাৰতীয় সংস্কৃতিত কল্যাণৰ প্রতীক হিচাপে দূবৰি বনক গণ্য কৰা হয়। পূজা-পাৰ্বনত শান্তিজল ছটিয়াবলৈ দুবৰি বন ব্যৱহাৰ কৰা হয়। পূজাত দেৱ-দেৱীলৈ দুবৰি আগবঢ়োৱা হয়। বিবাহ অনুষ্ঠানত দুবৰিৰে নতুন বোৱাৰী ঘৰলৈ বৰণ কৰি অনা হয়। বিভিন্ন গীত, কবিতা আৰু সাহিত্যত দুবৰিৰ উল্লেখ পোৱা যায়।
আয়ুৰ্বেদত দুবৰিক বাত, পিত্ত আৰু কফৰ মহৌষধ হিচাপে গণ্য কৰা হয়। দুবৰি বন সন্তান গৰ্ভধাৰণত অসমর্থ হলে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আমাশয় আৰু উদৰাময়েত দুবৰি বনৰ ৰস ঔষধ। আয়ুর্বেদিক শাস্ত্ৰমতে ৰক্তপিত্ত ৰোগত দুবৰি বন মহৌষধ। এই ৰোগত মুখ, নাকৰ বাহিৰেও শৰীৰৰ বিভিন্ন অংশৰে ৰক্ত নিঃসৰণ হলে দুবৰি ৰস খালে আৰু নাকৰ ফুটাত দিলে উপশম হয়। চুলি সৰা ৰোগটো দুবৰি ব্যৱহাৰ কৰা হয়। পায়োৰিয়া ৰোগত দুবৰি বনৰ পাতেৰে দাঁত মাজিলে ভাল। কটা-ছিঙাত ইয়াৰ পাত থেতালি আক্রান্ত স্থানত প্রলেপ দিলে ৰক্তক্ষৰণ বন্ধ হৈ যায়।
উদ্যানৰ ঘাঁহ হিচাপে দুবৰি বন ব্যৱহাৰ কৰা হয়। নিয়ৰত তিতা কোমল দুবৰি বনৰ ওপৰত খোজ কাঢ়িবলৈ ভাল।
দুবৰি বন (বৈজ্ঞানিক নাম: Cynodon dactylon এবিধ ঘাঁহ জাতীয় ঔষধি উদ্ভিদ। ভাৰতীয় সংস্কৃতিত দুবৰি বনৰ বিশেষ মহত্ত্ব আছে। বিভিন্ন ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত দুবৰি বন ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আফ্ৰিকা মহাদেশৰ স্থানীয় ঘাঁহবিধ বৰ্তমান গোটেই বিশ্বতে পোৱা যায়। আয়ুৰ্বেদত দুবৰিক বাত, পিত্ত আৰু কফৰ মহৌষধ হিচাপে গণ্য কৰা হয়। সাধাৰণ কটা-ছিঙাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বিভিন্ন গুৰুতৰ ৰোগত দুবৰি ব্যৱহাৰ কৰা হয়। সৌন্দৰ্য বৰ্ধনৰ বাবেও দুবৰিক উদ্যান ঘাঁহ হিচাপে ব্যবহাৰ কৰা হয়।
কিছুমান ঠাইত ইয়াক বিদেশী প্ৰজাতি হিচাপে অপতৃণ বুলিও গণ্য কৰা হয়।
ધરો, ધ્રો, ધ્રોખડ અથવા દૂર્વા એક પ્રકારની વનસ્પતિ અને ઘાસનો પ્રકાર છે. તેનું વૈજ્ઞાનિક નામ Cynodon dactylon છે. વનસ્પતિશાસ્ત્રના વર્ગીકરણ પ્રમાણે તે પોએસી કુળનું સભ્ય છે.
ભારતીય સંસ્કૃતિમાં ગણપતિ પૂજન[૨] અને અન્ય પૂજનોમાં ધરો વપરાય છે. આને પવિત્ર અને માંગલિક માનવામાં આવે છે.[૩] ઘાસના રૂપમાં તેની અનેક વિશેષતાઓ છે. જેમકે- પાણીના અભાવે એક વાર સુકાઈ જવાનો વારો આવે, તો પણ પાણીની પ્રાપ્તિ થતાં તે ફરી લીલીછમ થઈ જાય છે. મૂળમાંથી ખેંચી કાઢવામાં આવે, અને બીજે રોપવામાં આવે, તો બીજા સ્થળમાં પણ તે જામી જાય છે. પોતે ટૂકડાઓમાં વહેંચાઈને પોતાના પરિવારની વૃદ્ધિ કરતી રહે છે. ધરોના આ પ્રકારના જીવન ઉપરથી પ્રેરણા મેળવવા માટે તેનો પૂજાના કાર્યમાં પ્રયોગ કરાયો છે. વ્યાપારીઓ ચોપડા પૂજન વખતે ચોપડામાં નાગરવેલના પાનની સાથે ફૂલ અને ધરોને પણ ચોપડામાં પધરાવે છે. એની પાછળની ભાવના એવી હોય છે કે અમારું વ્યાપારનું કાર્ય પણ ક્યારેક ધનના અભાવે કે મંદીના કારણે ઓછું થઈને સુકાવા લાગે, તો પણ ફરી પાછું ધનની સગવડ થતાં કે તેજીની સ્થિતિ આવતાં વ્યાપાર પાછો, લીલોછમ થઈ જાય.
જમીન પર પથરાયેલું ધરો કે દૂર્વાનું ઘાસ
શ્રીલંકાના પેરાડેનિયા ખાતે આવેલા રોયલ બોટનિકલ ગાર્ડન્સમાં ઉગાડેલું ધરો/દૂર્વા ઘાસ
અમેરિકાના હવાઇ ટાપુઓ પર ઉગેલો ધરો
.jpg)
.jpg)
|access-date=, |date= (મદદ) |access-date=, |date= (મદદ) ધરો, ધ્રો, ધ્રોખડ અથવા દૂર્વા એક પ્રકારની વનસ્પતિ અને ઘાસનો પ્રકાર છે. તેનું વૈજ્ઞાનિક નામ Cynodon dactylon છે. વનસ્પતિશાસ્ત્રના વર્ગીકરણ પ્રમાણે તે પોએસી કુળનું સભ્ય છે.
ભારતીય સંસ્કૃતિમાં ગણપતિ પૂજન અને અન્ય પૂજનોમાં ધરો વપરાય છે. આને પવિત્ર અને માંગલિક માનવામાં આવે છે. ઘાસના રૂપમાં તેની અનેક વિશેષતાઓ છે. જેમકે- પાણીના અભાવે એક વાર સુકાઈ જવાનો વારો આવે, તો પણ પાણીની પ્રાપ્તિ થતાં તે ફરી લીલીછમ થઈ જાય છે. મૂળમાંથી ખેંચી કાઢવામાં આવે, અને બીજે રોપવામાં આવે, તો બીજા સ્થળમાં પણ તે જામી જાય છે. પોતે ટૂકડાઓમાં વહેંચાઈને પોતાના પરિવારની વૃદ્ધિ કરતી રહે છે. ધરોના આ પ્રકારના જીવન ઉપરથી પ્રેરણા મેળવવા માટે તેનો પૂજાના કાર્યમાં પ્રયોગ કરાયો છે. વ્યાપારીઓ ચોપડા પૂજન વખતે ચોપડામાં નાગરવેલના પાનની સાથે ફૂલ અને ધરોને પણ ચોપડામાં પધરાવે છે. એની પાછળની ભાવના એવી હોય છે કે અમારું વ્યાપારનું કાર્ય પણ ક્યારેક ધનના અભાવે કે મંદીના કારણે ઓછું થઈને સુકાવા લાગે, તો પણ ફરી પાછું ધનની સગવડ થતાં કે તેજીની સ્થિતિ આવતાં વ્યાપાર પાછો, લીલોછમ થઈ જાય.
ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲು/ ದೂರ್ವ ಪೋಯೇಸೀ (ಗ್ರಾಮಿನೀ) ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸೈನೊಡಾನ್ ಡ್ಯಾಕ್ಟಿಲಾನ್ ಎಂಬ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರಿನ ಒಂದು ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಹುಲ್ಲು ಗಿಡ. ಕುಡಿಗರಿಕೆ. ಪರ್ಯಾಯ ನಾಮ. ಬರ್ಮ್ಯುಡ ಹುಲ್ಲು, ಬಹಾಮ ಹುಲ್ಲು ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳೂ ಇವೆ. ಇದನ್ನೆ ಬಹುವಾಗಿ ಹೋಲುವ ಇನ್ನಿತರ ಸುಮಾರು 10 ಬಗೆಯ ಹುಲ್ಲುಗಳಿವೆ. ಇವಕ್ಕೂ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ ಗರಿಕೆ ಹುಲ್ಲು ಎಂದೇ ಹೆಸರು. ಇವೆಲ್ಲ ಹಬ್ಬಿ ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯಗಳು. ಇವುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲು ದನಕರುಗಳಿಗೆ ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾದ ಆಹಾರವೆನಿಸಿದೆ.
ಬರ್ಮುಡಾ ಹುಲ್ಲು, ಧೂಬ್, ದೂರ್ವಾ ಹುಲ್ಲು, ಡಬೊ, ನಾಯಿಗಳ ಹುಲ್ಲು, ಬಹಾಮಾ ಹುಲ್ಲು, ದೆವ್ವದ ಹುಲ್ಲು, ಹಾಸಿಗೆಯ ಹುಲ್ಲು, ಭಾರತೀಯ ದೋಬ್, ಅರುಗಾಂಪುಲ್, ಗ್ರಾಮ, ವೈಗ್ರಾಸ್, ಸ್ಕಚ್ ಹುಲ್ಲು.
ಯೂರೇಷ್ಯದ ಮೂಲ ನಿವಾಸಿಯಾದ ಇದು ಪ್ರಪಂಚದ ಉಷ್ಣ ಮತ್ತು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣವಲಯಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮುದ್ರಮಟ್ಟದಿಂದ ಹಿಡಿದು 2500 ಮೀ ಎತ್ತರದ ವರೆಗಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ರಸ್ತೆ ಮತ್ತು ಕಾಲುದಾರಿಗಳ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಸಮೃದ್ಧಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುತ್ತದೆ. ಬಂಜರು ಬಿಟ್ಟಿರುವ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಈ ಹುಲ್ಲು ಬಹುಬೇಗ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇದು ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಮಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲದಾದರೂ ಗಟ್ಟಿ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ವರ್ಷದ ಎಲ್ಲ ಕಾಲಗಳಲ್ಲೂ ಹೂ ಬಿಡುವುದು ಇದರ ಪ್ರಮುಖ ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲೊಂದು. ಗರಿಕೆ ಹುಲ್ಲನ್ನು ಕಾಂಡ ಅಥವಾ ಬೇರು ಭಾಗಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ಬೀಜಗಳಿಂದಲೂ ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ರೆಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೆಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರು ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹಬ್ಬಿ ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಕಾಂಡದ ಕವಲುಗಳು ಬಳ್ಳಿಯಂತೆ 1-1.2 ಮೀ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ 5-7 ಮೀ ವರೆಗೂ ವರ್ಧಿಸಿರುವುದುಂಟು. ಹೂಗಳು ಸ್ಪೈಕ್ ಮಾದರಿಯ ಗೊಂಚಲಲ್ಲಿ ಸಮಾವೇಶಗೊಂಡಿವೆ. ಒಂದೊಂದು ಗೊಂಚಲಲ್ಲೂ 3-6 ಕವಲು ಗೊಂಚಲುಗಳಿರುತ್ತವೆ.
ಬಲು ಪುಷ್ಟಿದಾಯಕವೆಂದು ಹೆಸರಾಗಿರುವ ಇದರಲ್ಲಿ ಕಚ್ಚಾಪ್ರೋಟೀನ್ ಶೇ. 10.47, ನಾರು ಶೇ. 28.17, ಸಾರಜನಕಮುಕ್ತವಸ್ತುಗಳು ಶೇ. 47.8, ಈಥರ್ ಅಂಶ ಶೇ. 1.80 ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಖನಿಜಾಂಶಗಳು ಶೇ. 11.75, ಇರುವುದು ಕಂಡುಬಂದಿದೆ.
ಬೇರಾವ ಹುಲ್ಲಿಗಿಂತಲೂ ದನಕರುಗಳಿಗೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ಕುದುರೆಗಳಿಗೆ, ಹೆಚ್ಚು ಉಪಯುಕ್ತವಾದ ಮೇವೆಂದರೆ ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲು. ಇದನ್ನು ಹಸಿಯಾಗಿ ಇಲ್ಲವೆ ಒಣಗಿಸಿ ತಿನ್ನಿಸಬಹುದು. ಕಾಕಂಬಿ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬೆರೆಸಿ ಕೆಡದಂತೆ ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ಇದನ್ನು ಕಾದಿಟ್ಟ ಹುಲ್ಲಾಗಿ ಅಥವಾ ಹಗೇವು ಮೇವಾಗಿ ಇಡಬಹುದು. ತೆನೆ ಬಿಟ್ಟಾಗ ಇದನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಒಣಗಿಸುವುದು ರೂಢಿಯಲ್ಲಿರುವ ಕ್ರಮ. ಒಂದು ಎಕರೆಗೆ 15-20 ಮಣದಷ್ಟು ಹುಲ್ಲು ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊಬ್ಬರ ಮತ್ತು ನೀರನ್ನು ಒದಗಿಸಿ ಇಳುವರಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಬಹುದು. ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯ ಪಕ್ಷ 4 ಬಾರಿ ಕಟಾಯಿಸಬಹುದು. ಇದರ ಗುಪ್ತಕಾಂಡಗಳನ್ನು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ತುಂಡುಗಳಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿ, ಸಗಣಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಸಿ ಕೆತ್ತಿದ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ, ಮಳೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಮುನ್ನ ಹಾಕಿದರೆ, ಮಳೆಗಾಲದ ಕೊನೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲು ಇಷ್ಟು ಉಪಯುಕ್ತವಾದರೂ ಇದು ಒಂದು ಕಡೆ ಬೇರೂರಿದ ಮೇಲೆ ಇದನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲ ಮಾಡುವುದು ಕಷ್ಟ. ವ್ಯವಸಾಯದ ಭೂಮಿಗಳನ್ನು ಇದು ಒಂದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕಳೆಯಾಗಿ ಬಹುಬೇಗ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಪೈರುಗಳನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುವುದಲ್ಲದೆ ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿರುವ ಮಣ್ಣಿನ ಸಾರವನ್ನೆಲ್ಲ ಹೀರಿ ನೆಲವನ್ನು ವ್ಯವಸಾಯಕ್ಕೆ ಅನುಪಯುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಬೇಸಗೆಯಲ್ಲಿ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಉತ್ತು ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲಿನ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಬಿಡುವುದರ ಮೂಲಕ ಇದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಇಂಥ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಗೋದಿಯ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದರಿಂದ ಹುಲ್ಲಿನ ಕಳೆ ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿರ್ಮೂಲವಾಗುವುದೆಂಬ ಅಂಶ ಈಚೆಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ. ಬಹುಶಃ ಗೋದಿ ಬೆಳೆಗೆ ಮಾಡುವ ವ್ಯವಸಾಯ ಕ್ರಮ ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲಿಗೆ ಮಾರಕವೆನಿಸಬಹುದು.
ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲಿನ ಕಷಾಯ ಮೂತ್ರಸ್ರಾವವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ಜಲೋದರ ರೋಗಕ್ಕೆ ಔಷಧವಾಗಿಯೂ ಇದರ ಬಳಕೆ ಉಂಟು. ಬೇರು ಮತ್ತು ಗುಪ್ತಕಾಂಡಗಳಿಂದ ಮೂತ್ರಜನಕಾಂಗ ಮತ್ತು ಜನನಾಂಗಗಳ ಕೆಲವು ರೋಗಗಳ ನಿವಾರಣೆಗೆ ಔಷಧಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ರಕ್ತಸ್ರಾವವನ್ನು ತಡೆಯಲು ಕೂಡ ಇದನ್ನು ಬಳಸುವುದುಂಟು.
ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲು/ ದೂರ್ವ ಪೋಯೇಸೀ (ಗ್ರಾಮಿನೀ) ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸೈನೊಡಾನ್ ಡ್ಯಾಕ್ಟಿಲಾನ್ ಎಂಬ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರಿನ ಒಂದು ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಹುಲ್ಲು ಗಿಡ. ಕುಡಿಗರಿಕೆ. ಪರ್ಯಾಯ ನಾಮ. ಬರ್ಮ್ಯುಡ ಹುಲ್ಲು, ಬಹಾಮ ಹುಲ್ಲು ಎಂಬ ಹೆಸರುಗಳೂ ಇವೆ. ಇದನ್ನೆ ಬಹುವಾಗಿ ಹೋಲುವ ಇನ್ನಿತರ ಸುಮಾರು 10 ಬಗೆಯ ಹುಲ್ಲುಗಳಿವೆ. ಇವಕ್ಕೂ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ ಗರಿಕೆ ಹುಲ್ಲು ಎಂದೇ ಹೆಸರು. ಇವೆಲ್ಲ ಹಬ್ಬಿ ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯಗಳು. ಇವುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಗರಿಕೆಹುಲ್ಲು ದನಕರುಗಳಿಗೆ ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾದ ಆಹಾರವೆನಿಸಿದೆ.
ಒಂಜಿ ಜಾತಿತ ಪಂತಿ
ಗಣಪತಿ ಪೂಜೆಗ್ ಅಗತ್ಯವಾದ್ ಬೋಡಾಯಿನ ಒಂಜಿ ವಸ್ತ್ ಕದಿಕೆ ಪಂತಿ. ಶುಭ ಕಾರ್ಯೊಗು ದುಂಬು ಗಣಪತಿನ್ ಪೂಜಿಸವುನ ಪದ್ಧತಿ. ಅಪಗ ಗಣಪತಿನ ಮೂರ್ತಿದ ಬದಲ್ಗ್ ಅಂಬಿಡ್ ಪಿಳ್ಳಾರತಿ ಮಲ್ತ್ದ್ ಅಯಿಕ್ ಕದಿಕೆ ಪಂತಿನ್ ಕುತ್ತ್ದ್ ದೀದ್ ಪೂಜೆ ಮಲ್ಪುನ ವಾಡಿಕೆ. ಪೂಜೆಗ್ ಬೋಡಾಯಿನ ಕದಿಕೆ ಪಂತಿ ಮರ್ದ್ದ ಉಪಯೋಗೊಡುಲ ಪುದರ್ ಪಡೆಯಿನ ದಯಿಯಾದುಂಡು. ಉಂದು ಪೊಯೇಸೀ ಜಾತಿಗ್ ಸೇರ್ನ ದಯಿ.
ಕದಿಕೆ ಪಂತಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ್ ಮಾತ ರೀತಿದ ಮಣ್ಣ್ಡ್ ಬುಳೆಪುನಂಚಿನ ದಯಿ. ಉಂದು ಬಲ್ಲ್ದ ಲೆಕ್ಕ್ ಇತ್ತ್ದ್ ನೆಲಟೆ ಪದ್ರಾ ಗಂಟ್ ಗಂಟ್ಡ್ದ್ ಬೇರ್ನ್ ನೆಲಕ್ ಕೊರೊಂದು ಪೊಪುಂಡು. ಅಂಚನೆ ಮಿತ್ತ್ಗ್ ಎಗ್ಗೆ ಬುಡುದು ಸಪೂರವಾದ್ ಉದ್ದ ಇರೆಕುಲು ಬೊಕ್ಕ ತೆಗ್ರ್ ಉಪ್ಪುಂಡು.
Cynodon dactylon, commonly known as Bermuda grass, is a grass found worldwide. It is native to Europe, Africa, Australia and much of Asia. It has been introduced to the Americas.[2][3] Contrary to its common name, it is not native to Bermuda and is in fact an abundant invasive species there. In Bermuda it has been known as "crab grass" (also a name for Digitaria sanguinalis). Other names are Dhoob, dūrvā grass, ethana grass, dubo, dog grass, dog's tooth grass,[4] Bahama grass, crab grass, devil's grass, couch grass, Indian doab, arugampul, grama, wiregrass and scutch grass.
The blades are a grey-green colour and are short, usually 2–15 cm (0.79–5.91 in) long with rough edges.[5] The erect stems can grow 1–30 cm (0.39–11.81 in) tall. The stems are slightly flattened, often tinged purple in colour.
The seed heads are produced in a cluster of two to six spikes together at the top of the stem, each spike 2–5 cm (0.79–1.97 in) long.[5]
It has a deep root system; in drought situations with penetrable soil, the root system can grow to over 2 metres (6.6 ft) deep, though most of the root mass is less than 60 centimetres (24 in) under the surface. The grass creeps along the ground with its stolons, and roots wherever a node touches the ground, forming a dense mat. C. dactylon reproduces through seeds, stolons, and rhizomes. Growth begins at temperatures above 15 °C (59 °F) with optimum growth between 24 and 37 °C (75 and 99 °F); in winter, the grass becomes dormant and turns brown. Growth is promoted by full sun and retarded by full shade, e.g., close to tree trunks.
Cynodon dactylon is widely cultivated in warm climates all over the world between about 30° S and 30° N latitude, and that get between 625 and 1,750 mm (24.6 and 68.9 in) of rainfall a year (or less, if irrigation is available). For example, it is grown in the U.S. mostly in the southern half of the country.
Hundreds of cultivars have been created specifically for environmental tolerance and stakeholder requirements. New cultivars are released yearly.[6][7]
Commonly known as "durva" or dūrvāyugma in India, this grass is used in the Ayurveda system of medicine.[8] Performing Puranokta Rudrabhisheka while offering durva 11 times bestows long life. In Hinduism, it is considered important in the worship of Lord Ganesha. A clump of 21 shoots of this grass is usually offered during puja (worship). It has been a part of Hindu rituals since Vedic times. A unique festival called Durva Ashtami, dedicated to this grass, is celebrated on the 8th day of Shukla Paksha of Bhadra month of the Hindu calendar.[9]
It is known as "Arugampul" in Tamil and "Karuka" in Malayalam and is part of the Dashapushpam (Ten sacred flowers) in Kerala.[10]
In Nepal, the grass is known as "dubo" and is used by the Hindus. According to Nepalese Hindus, the grass symbolises long life. The grass is an essential item for the Naga Panchami festival as well as the Gaura festival.[11][12][13] In a Nepalese Hindu wedding, a garland made of this grass is worn by both bride and groom.[14]
This grass is a Yoruba herb used for Esu or Elegba in the Ifá system of orishas.
The rhizomes are reported to act as a diuretic in humans and the grass juice can act as an astringent.[8]
It has been observed that Cynodon dactylon may be selectively eaten by dogs to swiftly induce vomiting when they have gastrointestinal problems. The effect may be due to irritation caused by bristles on the leaf margin.[8]
It is fast-growing and tough, making it popular and useful for sports fields, as when damaged it will recover quickly. It is a highly desirable turf grass in warm temperate climates, particularly for those regions where its tolerance to heat and drought enable it to survive where few other grasses do. This combination makes it a frequent choice for golf courses in the southern, southeastern U.S and South Africa. It has a relatively coarse-bladed form with numerous cultivars selected for different turf requirements.
Bermuda grass has been cultivated in saline soils in California's Central Valley, which are too salt-damaged to support agricultural crops; it was successfully irrigated with saline water and used to graze cattle.[15][16]
The following National Football League teams use it as the playing surface in their home stadiums:
The following Major League Baseball teams use it as the playing surface in their home stadiums:
It is a highly aggressive invasive species, crowding out most other grasses and invading other habitats, and has become a hard-to-eradicate weed in some areas (it can be controlled somewhat with Triclopyr, Mesotrione, Fluazifop-P-butyl, and Glyphosate).[17][18] This weedy nature leads some gardeners to give it the name of "devil grass". Bermuda grass is incredibly difficult to control in flower beds and most herbicides do not work. However, Ornamec, Ornamec 170, Turflon ester (tricyclopyr), and Imazapyr have shown some effectiveness. All of these items are difficult to find in retail stores, as they are primarily marketed to professional landscapers.[19]
The hybrid variety Tifton 85, like some other grasses (e.g. sorghum), produces cyanide under certain conditions,[20] and has been implicated in several livestock deaths.
Cynodon dactylon, commonly known as Bermuda grass, is a grass found worldwide. It is native to Europe, Africa, Australia and much of Asia. It has been introduced to the Americas. Contrary to its common name, it is not native to Bermuda and is in fact an abundant invasive species there. In Bermuda it has been known as "crab grass" (also a name for Digitaria sanguinalis). Other names are Dhoob, dūrvā grass, ethana grass, dubo, dog grass, dog's tooth grass, Bahama grass, crab grass, devil's grass, couch grass, Indian doab, arugampul, grama, wiregrass and scutch grass.
Cynodon dactylon,[1] la grama común, también conocida como césped, agramen o gramón, entre otros nombres, es una planta de la familia Poaceae nativa del norte de África y sur de Europa. El nombre en inglés de "Bermuda Grass" deriva de su abundancia como maleza en Bermudas. También es conocida por ser la más abundante en todo el mundo. Es una de las Diez Flores Sagradas de Kerala. Se utiliza en muchos países como pasto para ganadería, ornamental, en jardines o para controlar la erosión del suelo. Se considera una de las malezas más dañinas para la agricultura y los ecosistemas.[2]
Las hojas son verde grisáceas (sin estrés hídrico recuperan un verde intenso), cortas, de 4 a 15 cm de longitud con bordes fuertes membranosos; vainas de 1,5 a 7 cm de largo, generalmente más cortas que los entrenudos, vilosas en el ápice, las inferiores quilladas, lígulas membranosas, cilioladas, de 0,2 a 0,3 mm de largo, a veces vilosas en el dorso, láminas de 0,5 a 6,5 cm de largo por 1 a 3,5 mm de ancho, aplanadas, en ocasiones dobladas, escabriúsculas (poco ásperas), generalmente vilosas detrás de la lígula y en los márgenes inferiores, ocasionalmente en ambas superficies. En invierno pierden clorofila hasta volverse blanquecinas.
Los tallos erectos o decumbentes, pueden crecer de 1 a 30 cm (raramente hasta 90 cm) de altura. Los tallos son ligeramente achatados, a veces con pintas púrpuras.
Las inflorescencias tienen espigas (3) 4 a 6, de 1,5 a 6 cm de largo, distribuidas en un verticilo, usualmente radiadas. Las espiguilla/flores: espiguillas de 2 a 3 mm de largo, presas del raquis e imbricadas, verde violáceas, glumas de 1 a 3 mm de largo, glabras, la primera falcada (en forma de hoz), la segunda lanceolada; lema de 2 a 3 mm de largo, fuertemente doblada y aquillada, sin arista u ocasionalmente con un corto mucrón, pálea glabra tan larga o un poco más corta que la lema; raquilla prolongada, desnuda o llevando una segunda flor masculina o rudimentaria.
Tiene un sistema radicular muy profundo; en sequía con perfil de suelo penetrable, las raíces pueden crecer a más de 2 m de profundidad, aunque la mayoría de la masa radicular está a menos de 60 cm bajo la superficie. Los tallos reptan por el suelo, y de los nódulos salen nuevas raíces, formando densas matas.
Esta especie se reproduce por semillas, estolones y rizomas. El rebrote y crecimiento comienzan a temperaturas por encima de 15 °C, la óptima se sitúa entre 24 a 37 °C; en invierno el pasto seca completamente la parte aérea, entrando en dormancia y se torna beige pardo.
Fisiológicamente, tiene un proceso de fijación del carbono muy eficiente: la vía de 4 carbonos, como el maíz, la caña de azúcar, el sorgo, el amaranto.[2]
Esta gramínea está ampliamente cultivada en climas cálidos y templados de todo el mundo, entre 30° sur y 30° norte de latitud, y entre 500 a 2800 mm de lluvias anuales (o mucho menos, si hay riego disponible). Prospera desde el nivel del mar hasta los 2200 msnm. Es de crecimiento rápido, siendo popular y usada en campos de deportes, al dañarse se recupera rápidamente. Es muy deseada en pastos de turf, en climas templados y cálidos, particularmente en regiones donde su tolerancia al calor y a la sequía la hace útil para sobrevivir donde muy pocos otros pastos prosperan. Existen numerosos cultivares selectos para diferentes requerimientos del turf. Es muy agresiva, eliminando a muchas otras especies y convirtiéndose en especie invasora en muchas áreas. Los jardineros la llaman "pasto del diablo" por su poder colonizador.
Resiste al fuego como la caña de azúcar y al corte constante como la alfalfa o los forrajes.
Principios activos: contiene sales potásicas, fructosanas: triticina; inositol.[3]
Indicaciones: es usado como diurético, colagogo, hepatoprotector, antiinflamatorio. Popularmente se considera depurativo, antihipertensivo e hipoglucemiante. Indicado para estados en los que se requiera un aumento de la diuresis: afecciones genitourinarias (cistitis, ureteritis, uretritis, oliguria, urolitiasis), hiperazotemia, hiperuricemia, gota, hipertensión arterial, edemas, sobrepeso acompañado de retención de líquidos. Disquinesias biliares, colecistitis, hepatitis.[3]
Contraindicado con el uso de diuréticos en presencia de hipertensión o cardiopatías, sólo debe hacerse por prescripción y bajo control médico, dada la posibilidad de aparición de una descompensación tensional o, si la eliminación de potasio es considerable, una potenciación del efecto de los cardiotónicos. Obstrucción de las vías biliares. Embarazo (popularmente se considera abortiva). Las partes aéreas contienen heterósidos cianogénicos, responsables de intoxicaciones en ganadería.[3]
Se usa el rizoma en decocción.[3]
C. dactylon fue descrita por (L.) Pers. y publicado en Synopsis Plantarum 1: 85. 1805.[4]
Cynodon: nombre genérico que deriva del griego kuon = (perro) y odous, odontos = (diente), tal vez en alusión a las duras yemas basales cónicas y afiladas en los rizomas.[5]
dactylon: epíteto latino que significa "dedos"
Número de cromosomas de Cynodon dactylon (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: 2n=40[6]
Agramem, agramen, brena, canaria, cañota, césped, chépica, diente de perro, escobillas blandas, gambre, grama, grama blanca, grama canaria, grama canina, grama común, grama de botica, grama de España, grama de secano, grama fina, grama nudosa, grama oficinal de España, gramen, gramia, gramón, gromón, hierba gramera, hierba rastrera, medicina del perro, pan de perro, pata de gallina, pata de gallo, pata de pollo, pasto, pie de gallina, rizada.[8]
Cynodon dactylon, la grama común, también conocida como césped, agramen o gramón, entre otros nombres, es una planta de la familia Poaceae nativa del norte de África y sur de Europa. El nombre en inglés de "Bermuda Grass" deriva de su abundancia como maleza en Bermudas. También es conocida por ser la más abundante en todo el mundo. Es una de las Diez Flores Sagradas de Kerala. Se utiliza en muchos países como pasto para ganadería, ornamental, en jardines o para controlar la erosión del suelo. Se considera una de las malezas más dañinas para la agricultura y los ecosistemas.
Askimotz, arrosario-belar, aski, brena edo otsatz (Cynodon dactylon) Poaceae familiako landare belarkara da. Gariaren familiakoa, zuztar etzan korapilatsua eta hosto luze eta zorrotzak dituena; hiru edo bost buruxka ematen ditu lasto motz baten muturrean.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Askimotz, arrosario-belar, aski, brena edo otsatz (Cynodon dactylon) Poaceae familiako landare belarkara da. Gariaren familiakoa, zuztar etzan korapilatsua eta hosto luze eta zorrotzak dituena; hiru edo bost buruxka ematen ditu lasto motz baten muturrean.
Sormiheinä[1] eli varvasheinä[2] (Cynodon dactylon) on alkuperältään eteläeurooppalainen monivuotinen heinälaji. Nurmikasvina siitä on käytetty myös nimeä bermudaruoho.[3]
Sormiheinä muodostaa rönsyileviä kasvustoja. Se kasvaa 5–20 senttimetriä korkeaksi. Sormiheinän korsi on koheneva. Lehdet ovat 2–4 millimetriä leveät, litteät ja harmaanvihertävät. Kukinto on kerrannaistähkä, jossa on 3–6 sormimaista, 2–5 cm pitkää tähkää. Yksikukkaiset tähkylät ovat tähkässä kahdessa rivissä.[1]
Sormiheinä eli varvasheinä (Cynodon dactylon) on alkuperältään eteläeurooppalainen monivuotinen heinälaji. Nurmikasvina siitä on käytetty myös nimeä bermudaruoho.
Sormiheinä muodostaa rönsyileviä kasvustoja. Se kasvaa 5–20 senttimetriä korkeaksi. Sormiheinän korsi on koheneva. Lehdet ovat 2–4 millimetriä leveät, litteät ja harmaanvihertävät. Kukinto on kerrannaistähkä, jossa on 3–6 sormimaista, 2–5 cm pitkää tähkää. Yksikukkaiset tähkylät ovat tähkässä kahdessa rivissä.
Cynodon dactylon
Cynodon dactylon ou Chiendent pied de poule est une espèce de plantes herbacées de la famille des Poaceae (Graminées).
Cette espèce est parfois appelée simplement « Cynodon », improprement, car Cynodon est son nom de genre, un genre composé de plusieurs espèces.
Ce chiendent, dit pied-de-poule, est sans doute d'origine européenne mais sa répartition est maintenant mondiale.
Cette espèce est utilisée pour la confection de gazon assez rustique, demandant moins d'entretien que d'autres espèces. Sa tendance à être couvre-sol est également appréciée dans ce cas.
À la demande de l'USGA (association américaine de clubs de golf), une étude a porté sur la capacité de cette plante à retenir les nitrates lixiviés par les pluies ou arrosage. Elle s'est avérée mauvaise en début de croissance du gazon, et meilleure après quelques mois[1]. On trouve également ce type de gazon sur certains stades de football, par exemple à Rome ou à Rodilhan[2].
Cynodon dactylon est toutefois une espèce considérée comme potentiellement toxique pour les mammifères[3]. Elle est utilisée en médecine traditionnelle.
Cynodon dactylon
Cynodon dactylon ou Chiendent pied de poule est une espèce de plantes herbacées de la famille des Poaceae (Graminées).
Cette espèce est parfois appelée simplement « Cynodon », improprement, car Cynodon est son nom de genre, un genre composé de plusieurs espèces.
Ce chiendent, dit pied-de-poule, est sans doute d'origine européenne mais sa répartition est maintenant mondiale.
La gramigna rossa[1] (Cynodon dactylon (L.) Pers., 1805) è una pianta erbacea e perenne, appartenente alla famiglia delle graminacee e al genere Cynodon. È molto competitiva, presenta un esteso apparato radicale. Viene anche utilizzata in tappeti erbosi con clima caldo, vista la sua elevata resistenza al calpestamento, ed è considerata una pianta infestante di prati e campi. Volgarmente è anche conosciuta con il nome di erba canina. Nonostante sia una graminacea, le proprietà allergeniche dei suoi pollini si distinguono dalle altre piante della famiglia.
Le foglie sono di colore verdognolo e sono corte, solitamente tra 2 e 15 cm, con margini ruvidi[2]. I fusti eretti possono crescere da 1 a 30 cm di altezza; essi sono leggermente appiattiti e spesso hanno sfumature violacee.
I semi sono prodotti in gruppi di spighe (da 3 a 6) poste insieme alla sommità del fusto; ogni spiga è lunga da 2 a 5 cm[2]. la gramigna rossa possiede un profondo apparato radicale. In condizioni di siccità con suolo penetrabile, l'apparato radicale può crescere ad oltre 2 m di profondità, sebbene la maggior parte della massa delle radici si trovi a meno di 60 cm dalla superficie. si sviluppa strisciando lungo il suolo e sviluppa radici dovunque un nodo tocchi il suolo, formando un denso groviglio. Cynodon dactylon si riproduce mediante semi, radici da nuovi nodi e rizomi.
La crescita inizia a temperature superiori ai 15 °C e diviene ottimale tra 24 e 37 °C; in inverno, la gramigna diviene dormiente, assumendo una colorazione bruna. La crescita è promossa dal pieno sole e ritardata dalla piena ombra, come ad esempio vicino ai tronchi degli alberi.
Cynodon dactylon è probabilmente originaria dell'India, da dove si è diffusa sino a divenire presente in tutto il mondo[3].
Predilige climi temperati caldi e tropicali, essendo la sua temperatura ottimale di crescita pari a circa 35 °C[3]. Vive dal livello del mare fino a circa 2200 m s.l.m. Cynodon dactylon predilige terreni secchi, ricchi di sostanze nutritive, poveri di humus e per lo più sabbiosi. Essa è leggermente tollerante alla salinità[4] e anche molto resistente al freddo.
A nord delle Alpi non è originariamente presente, ma potrebbe essersi diffusa assieme alla diffusione della viticoltura. La gramigna rossa è molto diffusa in Italia in campi e orti. In Europa centrale, questa erba cresce in aree sabbiose, come ad esempio ai bordi delle strade e nelle discariche.
Sono note le sue proprietà diuretiche[5]. La gramigna rossa è un'erba officinale e un'erba medicinale, anche se poco conosciuta.
Usata nell'antichità come ingrediente per la panificazione e per la preparazione della birra, le foglie tenere si possono mangiare in insalata. I germogli, biancastri e teneri, si possono bollire e condire e sono una pietanza nutriente.[1]
.jpg)
accesso richiede url (aiuto) La gramigna rossa (Cynodon dactylon (L.) Pers., 1805) è una pianta erbacea e perenne, appartenente alla famiglia delle graminacee e al genere Cynodon. È molto competitiva, presenta un esteso apparato radicale. Viene anche utilizzata in tappeti erbosi con clima caldo, vista la sua elevata resistenza al calpestamento, ed è considerata una pianta infestante di prati e campi. Volgarmente è anche conosciuta con il nome di erba canina. Nonostante sia una graminacea, le proprietà allergeniche dei suoi pollini si distinguono dalle altre piante della famiglia.
Cynodon dactylon, antique agrostis (ex Graeco ἄγρωστις), est planta graminibus similis Europae meridionalis Africaeque Septentrionalis et ibi ut mala herba a multis rusticis e terris suis expulsum. Anseres minime licet agroste pascere, quia provocat apepsiam.[1] In nonnullis regionibus, species damnosissime diffusa est, ut in insulis Bermuda et Bahamensibus (unde nomina Anglica habet Bermuda grass, Bahama grass). Alibi autem in climatibus calidioribus agrostis hodie utilis est in viridariis, quia rapidissime diffunditur siccitatemque et calorem tolerat. Etiam Hinduismus ea utitur.
Vide "Cynodon dactylon" apud Vicispecies. Cynodon dactylon, antique agrostis (ex Graeco ἄγρωστις), est planta graminibus similis Europae meridionalis Africaeque Septentrionalis et ibi ut mala herba a multis rusticis e terris suis expulsum. Anseres minime licet agroste pascere, quia provocat apepsiam. In nonnullis regionibus, species damnosissime diffusa est, ut in insulis Bermuda et Bahamensibus (unde nomina Anglica habet Bermuda grass, Bahama grass). Alibi autem in climatibus calidioribus agrostis hodie utilis est in viridariis, quia rapidissime diffunditur siccitatemque et calorem tolerat. Etiam Hinduismus ea utitur.
Handjesgras of Bermudagras (Cynodon dactylon) is een sterk zodevormende, overblijvende plant uit de grassenfamilie (Poaceae) met een sterke zouttolerantie. De soort kwam oorspronkelijk in de tropen en subtropen voor, maar heeft zich van daaruit ook in Midden-Europa gevestigd. De bladeren sterven 's winters af.
De grauwgroene plant wordt 10-40 cm hoog en heeft een tot een meter lang, vertakte rizoom. Bovengronds worden lange kruipende spruiten met veel knopen gevormd. Op de knopen worden wortelende stolonen gevormd. Op een knoop zitten meerdere knoppen waar weer nieuwe spruiten uit kunnen ontstaan. De stengel staat rechtop of aan het begin eerst liggend en daarna opstijgend. Op het bovenste, derde gedeelte van de stengel zitten slechts 1-2 knopen met lange internodiën. Aan de basis van de plant zitten veel gedrongen internodiën met veel knoppen, waardoor de bladschijven bossig bij elkaar staan.
De geribde bladscheden zijn kaal tot bovenop behaard. Bij de overgang van de bladschede naar de bladschijf zitten 3-4 mm lange bosjes haren. Het tongetje bestaat uit 0,5 mm lange wimpers. De aan beide zijden ruwe bladschijf is 2-15 cm lang en 3-4 mm breed en aan de onderkant bezet met korte haartjes.
Handjesgras bloeit van mei tot september. Aan de bloeistengel zitten bovenaan in een handvormige krans 2-9 aren met aan één kant van de aarspil twee rijen aartjes. De aren zijn 2-6 cm lang en 1-2 mm breed. De bijna zittende, elkaar dakpansgewijs bedekkende, roodbruine aartjes zijn 2,4-3,2 mm lang en hebben een 1,5 mm lang steeltje. Het onderste kelkkafje is 1,8-2,2 mm lang en het bovenste 2,4-2,8 mm. Het onderste kroonkafje is 2-2,4mm lang en heeft een bewimperde kiel. Het bovenste kroonkafje is ongeveer 2,2 mm lang. De ronde, vuilpurperen meeldraden zijn 1,5 mm lang.
De ronde graanvruchten (zaden) zijn één mm groot. 1700 zaden wegen ongeveer 1 gram.
Handjesgras komt voor op droge, grazige dijkhellingen en op droge, grazige rivierduinen. In Nederland komt de soort voor langs het IJsselmeer en in het fluviatiel district.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Handjesgras op Wikimedia Commons. Handjesgras of Bermudagras (Cynodon dactylon) is een sterk zodevormende, overblijvende plant uit de grassenfamilie (Poaceae) met een sterke zouttolerantie. De soort kwam oorspronkelijk in de tropen en subtropen voor, maar heeft zich van daaruit ook in Midden-Europa gevestigd. De bladeren sterven 's winters af.
Cynodon palczasty, trawa bermudzka, psi ząb palczasty (Cynodon dactylon L.) — gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Występuje na terenach piaszczystych. W USA, w jej południowych rejonach jest rośliną pastewną, odporną na suszę. Jest gatunkiem obcym zadomowionym we florze Polski. Trawa osiąga do 30 cm wysokości. Kwiatostan złożony jest z palczasto ułożonych kłosów. Poszczególne kłoski są jednokwiatowe.
Cynodon palczasty, trawa bermudzka, psi ząb palczasty (Cynodon dactylon L.) — gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Występuje na terenach piaszczystych. W USA, w jej południowych rejonach jest rośliną pastewną, odporną na suszę. Jest gatunkiem obcym zadomowionym we florze Polski. Trawa osiąga do 30 cm wysokości. Kwiatostan złożony jest z palczasto ułożonych kłosów. Poszczególne kłoski są jednokwiatowe.
Cynodon dactylon é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
Também é conhecida pelo nome popular de grama bermudas
A grama-bermudas é um tipo de gramínea cultivada em pastos, fenações, na formação de gramados e em barrancos para a cobertura do solo. Apesar dessas utilizações é uma erva daninha em plantações de café, amendoim, canaviais e muitas outras diminuindo 80% da produção. É uma planta que compete espaço com outras que são nativas, invade terrenos baldios e elimina do solo a humidade, os nutrientes e o oxigénio. Causa também impactos na saúde: seu pólen causa alergias e a febre do feno.
Possui tolerância ao calor, à seca, ao tráfego intenso de pedestres e a solos com baixo teor de nutrientes. Em áreas tropicais mais quentes, a grama Bermudas permanecerá verde o ano todo.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e no Arquipélago da Madeira e introduzida no Arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Cynodon dactylon é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
Também é conhecida pelo nome popular de grama bermudas
A grama-bermudas é um tipo de gramínea cultivada em pastos, fenações, na formação de gramados e em barrancos para a cobertura do solo. Apesar dessas utilizações é uma erva daninha em plantações de café, amendoim, canaviais e muitas outras diminuindo 80% da produção. É uma planta que compete espaço com outras que são nativas, invade terrenos baldios e elimina do solo a humidade, os nutrientes e o oxigénio. Causa também impactos na saúde: seu pólen causa alergias e a febre do feno.
Possui tolerância ao calor, à seca, ao tráfego intenso de pedestres e a solos com baixo teor de nutrientes. Em áreas tropicais mais quentes, a grama Bermudas permanecerá verde o ano todo.
Це багаторічна сіро-зеленого кольору рослина, що досягає висоти зростання від 10 до 40 см. Має до 1 метра завдовжки розгалужене кореневище й довгі повзучі надземні пагони, які мають багато вузлів. Таким чином, утворює щільний газон. Листові пластини від 2 до 15 см в довжину і в ширину від 3 до 4 мм, грубі на обох сторонах. Колоски 2–6 см і шириною 1–2 мм. Колосочки довжиною від 2,4 до 3,2 мм. Квітне з травня по вересень. Зернівки приблизно 1 мм завдовжки.
Походження: Старий Світ. Широко натуралізований бур'ян. Ця трава широко культивується в теплих і помірних кліматичних умовах по всьому світу, де є від 500 до 2800 мм річних опадів (або набагато менше, якщо є зрошення). Процвітає від рівня моря до 2200 метрів. Як і раніше вид популярний у використанні на спортивних майданчиках. Є численні сорти, відібрані для різних вимог дерну. Дуже агресивний, усуває багато інших видів, стаючи інвазивним видом у багатьох областях.
У народній медицині кореневища застосовують при хворобах дихальних шляхів і нирок, як кровоочисний засіб, при нічному нетриманні сечі, при частковій втраті зору, при туберкульозі легень, жовтяниці, порушенні менструального циклу, ревматизмі і ломотах, при венеричних хворобах, водянці, каменях в сечових і жовчних шляхах, рахіті, фурункулах запаленнях сечового міхура та геморої.
Свинорий використовують у гомеопатії.
.jpg)
.jpg)
Це незавершена стаття про Тонконогові.Cỏ gà hay còn gọi là cỏ chỉ, cỏ ống, cỏ Bermuda..., danh pháp hai phần: Cynodon dactylon ((L.) Pers.), là một loài thực vật lưu niên thuộc họ Hòa thảo, mọc hoang dã hoặc được trồng tại những vùng có khí hậu ấm ở nhiều nơi trên thế giới. Cỏ gà được cho là có nguồn gốc từ châu Phi hoặc châu Á [1]. Cỏ gà có thể được dùng trong chăn nuôi gia súc, làm mặt cỏ cho sân vận động, công viên, sân chơi... và cả trong y học cổ truyền.
Cỏ gà hiện diện ở khắp các miền nhiệt đới, cận nhiệt đới và ven biển vùng ôn đới trên thế giới từ 30° vĩ Bắc đến 31,4° + 7,5° vĩ Nam. Nó có thể sống ở độ cao từ mực nước biển cho đến độ cao 2.300 m. Ở Việt Nam, cỏ gà thường mọc ở bờ sông, sườn đê, bãi cỏ tự nhiên trên khắp các vùng.
Thân rễ bò dài ở gốc, thẳng đứng ở ngọn, cứng, có từ 8 đến 40 cọng, có khi cao tới 90 cm. Cỏ gà bò chằng chịt vào nhau thành thảm cỏ dày đặc. Lá phẳng hình dài hẹp, nhọn đầu, màu vàng lục, mềm, nhẵn hoặc có lông, mép hơi ráp. Lá có thể thay đổi màu sắc từ xanh đậm sang xanh nhạt, trắng khi thời tiết biến đổi. Cụm hoa thường dài từ 3 đến 6 cm gồm từ 3 đến 7 bông con (hiếm gặp hơn là 2 bông) dài khoảng 2-3 mm xếp hình ngón, đơn, mảnh. Các ngón hoa thường tạo thành một vòng nhưng cá biệt có thể thành 2 vòng với 10 cụm hoa.
Cỏ gà ưa nóng nên sinh trưởng kém về mùa đông. Nhiệt độ lý tưởng cho cỏ gà sinh trưởng là khoảng 35 °C cho đến 37,5 °C. Nhiệt độ tối thiểu cho cỏ gà sinh trưởng là trên 10 °C vào ban ngày, nó phát triển rất chậm khi nhiệt độ xuống đến mức 15 °C.
Cỏ gà thường sinh trưởng ở những vùng có lượng mưa hàng năm từ 650 đến 1.750 mm. Cỏ gà chịu úng ngập tốt, ở Bangladesh, nó có thể sống sót khi bị ngập nước tới 6 m trong vài tuần, đồng thời cũng có khả năng chịu hạn cao nhờ thân rễ như ở Gruzia, Mỹ. Cỏ gà thích hợp với nhiều loại đất và ưa đất ráo nước, nó cũng thích ứng tốt với đất mặn nhưng sinh trưởng chậm. Cây con có khả năng bén rễ rất nhanh và sau đó phát triển mạnh. Cỏ gà là loài ưa ánh sáng và thường chết khi bị che bởi bóng râm. Tuy nhiên sự ra hoa ở cỏ gà không phụ thuộc vào độ dài của ngày. Cỏ gà cũng có khả năng chịu đựng rất tốt trước các tác nhân bên ngoài như sự giẫm đạp và ngắt lá cũng như vẫn có khả năng sinh tồn khi bị lửa to nhờ thân rễ rộng.
Cỏ gà thường có một loại sâu ăn lá ký sinh là "fall armyworm" (Spodoptera frugiperda)[2]. Do tác động của sâu ký sinh, những bẹ lá cuộn xếp lên nhau làm nhiều lớp khiến cho đầu cọng cỏ tạo thành một nốt sần cỡ như hạt lạc có hình giống như con gà.
Cỏ gà thường được trồng bằng thân do tỷ lệ hạt nảy mầm không cao. Nếu trồng bằng thân thì đất chỉ cần xới sơ là đủ còn nếu trồng theo phương pháp gieo hạt thì đòi hỏi cày bừa kỹ hơn. Hạt được rắc lên bề mặt đất trồng rồi xới đều với mật độ 9-11 kg/ha, mùa gieo hạt là mùa hè. Mỗi kg hạt cỏ gà có khoảng 4.489.000 hạt[1]. Ở một số vùng, cỏ gà có thể bị bệnh đốm lá do nấm Helminthosporium gây ra.
Cỏ gà với phân bón thích hợp có thể đạt năng suất 6 tấn cỏ phơi khô ngoài trời với 4 đợt cắt ở Gruzia; tại Mỹ, các tài liệu ghi nhận năng suất mỗi tháng là 1.000 đến 3.000 kg vào mùa hè và 100 đến 1.200 kg cỏ khô vào mùa đông.[1] Ở Việt Nam, vào thập niên 1970, người ta đã nhập giống cỏ gà năng suất cao từ Cuba để làm bãi chăn thả trâu, bò.
Cỏ gà sinh trưởng mạnh, chịu giẫm đạp, ngắt lá tốt nên thích hợp cho các bãi chăn thả súc vật, mặt sân vận động, thảm cỏ công viên....Cỏ gà được chăm bón tốt có giá trị dinh dưỡng cao và cỏ khô cũng có thể là thức ăn dự trữ tốt đối với gia súc. Cỏ thu hoạch sau 8 tuần có năng suất cỏ khô cao hơn nhưng thành phần protein thô thấp hơn so với cỏ thu hoạch sau 4 tuần. Tại Zimbabwe, một hecta cỏ gà bón 270 kg phân đạm và 38 kg phân lân và chăn thả bê với mật độ khoảng 12,4 con/ha có thể cho 480 cân thịt hơi.
Trong y học cổ truyền Việt Nam, rễ cỏ gà được coi là có vị ngọt, tính bình, có tác dụng giải nhiệt, lợi tiểu, giảm ho, dùng dưới hình thức thuốc sắc hoặc cao lỏng hay kết hợp với những vị thuốc khác[3].
Trẻ em Việt Nam, đặc biệt là ở nông thôn có trò chơi đơn giản từ cỏ gà gọi là "chọi cỏ gà" hay "đá cỏ gà". Chúng tìm những cọng cỏ có nốt sần do những bẹ lá tạo thành dưới tác động của sâu ký sinh để làm "gà". Những cọng cỏ được "chọi" nốt sần vào nhau, nốt sần nào bị đứt rời ra thì coi như "gà" thua. Trò chơi có thể chỉ gồm hai đứa trẻ "chọi" tay đôi hoặc nếu có nhiều người chơi hơn thì thi đấu luân phiên, bên thắng được quyền chơi tiếp. Sau khi chơi, những nốt sần được bóc ra và nếu cọng cỏ đủ già thì có thể thấy con sâu do ấu trùng đã kịp phát triển thành.
Cọng hoa cỏ gà vươn dài cũng được trẻ em dùng để chơi theo cách gập đôi lại rồi móc vào nhau và giật, cọng của ai đứt thì coi như bị thua. Để gia tăng độ bền của cọng cỏ, chúng thường dùng miệng nhai cho chỗ gập đôi khô nước, chỉ còn lại những sợi xơ nhỏ thì bện lại như một sợi thừng con.
Cỏ gà hay còn gọi là cỏ chỉ, cỏ ống, cỏ Bermuda..., danh pháp hai phần: Cynodon dactylon ((L.) Pers.), là một loài thực vật lưu niên thuộc họ Hòa thảo, mọc hoang dã hoặc được trồng tại những vùng có khí hậu ấm ở nhiều nơi trên thế giới. Cỏ gà được cho là có nguồn gốc từ châu Phi hoặc châu Á . Cỏ gà có thể được dùng trong chăn nuôi gia súc, làm mặt cỏ cho sân vận động, công viên, sân chơi... và cả trong y học cổ truyền.
Свиноро́й па́льчатый, пальча́тник (лат. Cýnodon dáctylon, синонимы — Panicum dactylon, Capriola dactylon) — травянистое растение; вид рода Свинорой семейства Злаки (Poaceae).
Известно также под названием «Бермудская трава» (Bermuda Grass, Bahama Grass и др.). Такое название связано с тем, что растение было занесено на Бермудские острова и широко там распространилось[источник не указан 2169 дней].
Многолетнее травянистое растение высотой 15—50 см. Имеет толстые длинные хрупкие корневища, лежачие восходящие стебли с узкими жёсткими листьями.
Родина пальчатника — южная Европа, северная Африка, Азия и Австралия.
Светолюбивое солестойкое и засухоустойчивое растение. В пустынных и полупустынных зонах, в частности, в зоне овцеводства, используется как кормовое растение.
Корневища с корнями используются в народной медицине разных стран. Имеет мочегонное, слабительное, слабое гипотензивное действие. Экстракты растения в исследованиях продемонстрировали выраженные анальгезирующие и противовоспалительные свойства[1]
Свиноро́й па́льчатый, пальча́тник (лат. Cýnodon dáctylon, синонимы — Panicum dactylon, Capriola dactylon) — травянистое растение; вид рода Свинорой семейства Злаки (Poaceae).
Известно также под названием «Бермудская трава» (Bermuda Grass, Bahama Grass и др.). Такое название связано с тем, что растение было занесено на Бермудские острова и широко там распространилось[источник не указан 2169 дней].
狗牙根（學名：Cynodon dactylon），亦称绊根草（植物名实图考）、铁线草、爬根草、咸沙草，多年生草本植物。[1]
狗牙根秆常匍匐地面上，节着土易生根，初夏抽花穗时，秆始上伸，顶生3-6枚穗状花序排成指状，夏秋开花。
狗牙根多生于路边或草地上。广布于温带地区，中国黄河以南各地都有分布。
狗牙根为家畜的优良饲料，根状茎供药用，可清血。因其根状茎蔓延力强，常用以铺建草坪，或栽于堤岸上保土固堤。
ギョウギシバ（行儀芝、英:Bermuda Grass、学名Cynodon dactylon）は、単子葉植物イネ科ギョウギシバ属の多年草。
ごく背の低い草で、芝生状に生えることが多い。シバ属とよく似ており、混同されることも多いが、以下のようにさまざまな点で異なっている。
ギョウギシバの名の由来は不明である。一説には、茎に対して左右交互に行儀よく葉が並ぶことから、行儀芝となったのではないかとも言われる。また、弘法大師（空海）に名をとったコウボウムギに似ることから、別の高僧である行基の名を付けたという説もある[1]。
ほぼ完全に地表をはい回るだけの植物である[要説明]。
茎は地表を這い、節ごとに葉をつける。茎は非常に丈夫で硬く、断面はやや楕円形をしている。節々から根を出してしっかりと地表に固定し、あちこちで枝を出して広く地表を覆う。茎の表面にはつやがあり、赤みを帯びる。少々踏まれてもつぶれることはない。節ごとに短い枝を出し、やや立ち上がることもある。
葉は節毎に出て、少し葉鞘になって茎を抱え、先端は葉となって細く伸びる。葉の部分は緑色でつやがなく、ほぼ地表と水平に広がるか、少し斜め上に向く。
花茎は匍匐茎から出て直立し、高さは10-30cm、その先端に大体四本(3-7)の花軸をつける。花軸はほぼ水平に放射状に伸び、下面に小穂を一面につける。
小穂には柄がなく、軸に密着する。小穂は卵状楕円形で左右に偏平、緑色で時には紫を帯びる。小花は一つだけを含む。第一、第二苞穎は細く、ほとんど小穂を包まない。護穎は小穂の大部分を包んでいて、竜骨には毛がはえる。
グラウンドや学校の校庭など、草の少ない乾燥した裸地に出ることが多い。海岸にもよく出現する。非常に踏み付けに強く、人通りの多い場所にも生える。芝生にも使うことがあり、家畜飼料として用いられる場合もある。しかし、不要な場所では雑草となり、その場合には、節ごとに根を下ろしているため、端を持って引っ張っても、必ず茎のどこかが残ってしまい、駆除が難しい。特に踏み付けの多い場所では芝を圧倒する。
日本全土に普通に産し、世界中の暖地に広く分布する。なお、むやみに大きいものがあり、変種オオギョウギシバ(var. nipponicus Ohwi)と呼ばれることがある。
シバなどと同様に緑化に用いられるほか、牧草としても用いられる。これらの用途では、英語のバミューダグラスの名で呼ばれることが多い。
地表を這う姿はシバにも似る。区別点は先述の通り。穂の形はメヒシバ類、オヒゲシバ類なども似ているが、メヒシバとは小穂が腹背に扁平であること、オヒゲシバは小穂に芒があるので区別できる。また、どちらもギョウギシバほど広く這い回らない。ギョウギシバ属は世界で10種ほど知られているが、日本に棲息するのはこの1種のみ。
우산잔디(Cynodon dactylon)는 벼과의 여러해살이풀이다. 온지형 잔디에 속한다. 한반도 동해안을 따라 강원 낙산사까지 자생하고 있다. 5 ~ 9월의 약 5개월간 푸르다. 불완전 기는줄기로 잔디 중 기는줄기의 생장이 가장 빠르나 내한성이 약하다. 높이는 15 ~ 50cm 로 자라므로 자주 깎아 주어야 한다. 재생력이 강하고 병충해가 적다.
