Едногодишна ливадарка

El pèl de bou, també anomenat pèl de ca o poa anual (Poa annua), és una espècie del gènere Poa molt estesa en els prats de climes temperats.^[1][2] Com el seu nom indica és una planta de cicle anual (però amb alguna subespècie perenne).^[3] Probablement és un híbrid entre les espècies Poa supina i Poa infirma.^[4]

Descripció

Fa entre 15–25 cm d'alt. La panícula està oberta i de forma triangular d'uns 7.5 cm de llarg. La lígula és punxeguda i platejada cosa que la distingeix de la Poa pratensis, i de Poa trivialis. Les fulles tenen les vores finament serrades. Floreix tot l'any excepte en hiverns severs. Creix ràpidament des de la germinació de les llavors i ja floreix sis setmanes després.

Distribució

Es comporta com una mala herba comuna a Amèrica del Nord, on rep el nom d'annual bluegrass.^[5] Forma part de les mescles de gespa,^[6] però en molts lloc la substitueix l'herba del gènere Agrostis. Al Regne Unit es considera una espècia al·lòctona amb risc d'esdevenir invasora.^[7] Als Països Catalans és comuna a tot arreu, i se'n troben tres subespècies:

• Poa annua annua: la més comuna i estesa a tot el territori fins als 1675 m d'altura. Es troba en vores de camins i llocs ruderals, i també en alguns conreus (vinyes i fruiterars).^[8] Floreix tot l'any.^[3]
• Poa annua exilis: molt menys comuna, es troba en alguns llocs de terra baixa, també en vores de camins i llocs ruderals. Floreix a la primavera.^[3]
• Poa annua supina: és comuna en jaces i llocs trepitjats d'alta muntanya (1500-2550 m). A diferència de les altres subespècies autòctones, és un hemicriptòfit (o sigui, té parts subterrànies perennes).^[3]

• Hàbit

• Lígula platejada i punxeguda.

• Panícula oberta i triangular

• 

Bibliografia

• Rich, T. C. G.; Jermy, A. C. (ed.). «Poa». A: Plant Crib (pdf) (en anglès). Botanical Society of the British Isles (BSBI) en col·laboració amb els National Museums of Wales, 1998, p. 3.
• Clayton, W.D.; Vorontsova, M.; Harman, K.T.; Williamson, H. «Poa» (en anglès). GrassBase - The Online World Grass Flora, 2006 i enllà.

Enllaços externs

• «Poa annua». Herbari virtual del Mediterrani Occidental. Universitat de les Illes Balears.
• «European Poa Database» (en anglès). Gatersleben: Leibniz-Institut für Pflanzengenetik und Kulturpflanzenforschung. [Consulta: 17 desembre 2015].

Referències

Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt unflwydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa annua a'r enw Saesneg yw Annual meadow-grass.^[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt Unflwydd, Gweunwellt Blynyddol, Gwellt y Gweunydd.

Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.

Gweler hefyd

• Geiriadur rhywogaethau Gwefan Llên Natur

Cyfeiriadau

Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:

Gweunwellt unflwydd

Zobrazení lipnice roční

Lipnice roční (Poa annua) je drobná, trsnatě rostoucí tráva, jeden z více než 15 druhů rodu lipnice vyrůstajících v české přírodě. Druh pochází z Evropy a přilehlých oblastí Asie a postupně se rozšířil téměř do celého světa, dnes je považován za kosmopolitní plevel. V České republice roste tato skromná rostlina na celém území, od nížin až vysoko do hor.

Ekologie

Nenáročný druh upřednostňující vlhké půdy, které jsou humózní a dobře zásobené dusíkem i ostatními živinami a mají vyšší obsah jílu. Roste i na stinných místech na polích, loukách, v zahradách, příkopech i na rumištích. Díky poléhavému trsu dobře snáší sešlapávání, a proto bývá častá na hřištích, roste v dlážděných chodnících, na dvorech i podél cest, vyskytuje se na zavlažovaných půdách a ve sklenících. Protože snáší zastínění, bývá součástí i hustých porostů obilovin.

Na polích obvykle roste na zamokřených místech, kde vytváří i značně husté porosty. Naopak za sucha předčasně ukončuje svůj vývoj a odumírá. Pro svou odolnost bývá ve vlhkých oblastech součástí travních směsí pro zahrady a parky. Kvete od jara do podzimu. Lipnice roční je variabilní druh a její vzhled i vytrvalost jsou závislé na stanovištích. Někdy v travnatých porostech vytváří široce trsnaté rostliny kvetoucí až druhým rokem. Na jiných místech vyrostou jednoleté rostliny, které jsou schopné pomocí semen utvořit několik generací do roka.^[2][3][4][5]

Popis

Jednoletá, nevýběžkatá, trsnatá tráva se stébly vysokými jen 5 až 25 cm a jemnými svazčitými kořeny. Stébla s jedním nebo dvěma kolénky jsou zploštělá, lysá a bývají vystoupavá nebo vytvářejí poléhavé, nepravidelné kruhy; poléhavá stébla mohou z kolének zakořenit. Četné bazální větvení stébla je intravaginální.

Listové čepele jsou světle až tmavě zelené, ploché, kýlnaté, měkké, až 15 cm dlouhé a 5 mm široké, na vrcholu zašpičatělé a po okraji slabě drsné. Pochvy listů jsou hladké, kýlnaté a slabě zploštělé, krátký jazýček je uťatý a ouška chybějí.

Květenství je jehlancovitá, 3 až 10 cm dlouhá, zřetelně zploštělá a mnohdy jednostranná lata s hladkými, kolmo z vřetene vyrůstajícími větévkami; spodní větévky se ohýbají. Vejčité, zelené klásky, vyrůstající na větévkách po třech až deseti, mívají tři až pět kvítků. Plevy jsou nestejné, spodní kratší je jednožilná, horní delší třížilná. Pluchy bez osin jsou vejčité, po okrajích blanité a u báze mívají chomáček měkkých chlupů. Ploidie druhu je 2n = 28.

Obilky obalené v rýhované pluše s blanitým okrajem jsou hnědé, slabě tříhranné, asi 1,5 mm dlouhé a 0,5 mm široké. Nejčastěji ve zralosti vypadávají do těsné blízkosti rostliny a dále se rozšiřují větrem, povrchovou vodou nebo jsou roznášeny zvířaty.^{[2][3][4][5][6]}

Rozmnožování

Rostlina se rozmnožuje pouze generativně semeny (obilkami). Kvete po velmi dlouhou dobu, obvykle od března do listopadu, na jedné rostlině postupně dozraje okolo 500 obilek s velmi krátkou dobou dormance. Vzcházejí brzy po vysemenění, nejlépe z povrchu půdy nebo jen z hloubky několika centimetrů. Životnost obilek hluboko v půdě je krátká.^[2][3][4][7]

Význam

Lipnice roční je málo škodícím plevelem v okopaninách i obilninách; dá se snadno potlačit správnou péčí o půdu a střídáním plodin. V pěstěných okrasných trávnících je mnohem nepříjemnějšíː rychle se šíří a způsobuje celkovou degradaci trávníků, neboť v době sucha zasychá a zanechává po sobě nevzhledná holá místa.

Naproti tomu je vítanou součástí sečených trávníků a pastvin, vyniká velmi rychlým vývojem a za ideálních podmínek vytvoří i tři generace do roka. Přes svůj nepatrný vzrůst je tento druh vhodnou rostlinou pro pastvu, dobytek ho rád požírá.^[3][5][7][8]

• Odnožující rostlina

• Květenství

• Pochvy s jazýčky

• Klásek s kvítky

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b c} KRÁSA, Petr. BOTANY.cz: Lipnice roční [online]. O. s. Přírodovědná společnost, BOTANY.cz, rev. 14.12.2009 [cit. 2016-02-03]. Dostupné online. (česky)
3. ↑ ^{a b c d} Herba, Atlas plevelů: Lipnice roční [online]. Česká zemědělská univerzita, FAPaPZ, Katedra agroekologie a biometeorologie, Praha [cit. 2016-02-03]. Dostupné online. (česky)
4. ↑ ^{a b c} MIKULKA, Jan; SLAVÍKOVÁ, Lucie. Ohrožené, invazní a rezistentní plevele: Lipnice roční [online]. Výzkumný ústav rostlinné výroby v.i.i., Praha - Ruzyně, rev. 2009 [cit. 2016-02-03]. Dostupné online. (česky)
5. ↑ ^{a b c} JURSÍK, Miroslav; HOLEC, Josef; SOUKUP, Josef. Biologie a regulace významných plevelů ČR: Lipnice roční [online]. Výzkumný ústav cukrovarnický, a. s. Praha, 01.2008 [cit. 2016-02-03]. S. 16-18. Dostupné online. (česky)
6. ↑ ZHU, Guanghua; LIU, Liang; SØRENG, Robert J. et al. Flora of China: Poa annua [online]. Missouri Botanical Garden, St. Louis, MO & Harvard University Herbaria, Cambridge, MA, USA [cit. 2016-02-03]. Dostupné online. (anglicky)
7. ↑ ^{a b} DEYL, Miloš. Plevele polí a zahrad. Ilustrace Otto Ušák. Praha: Československá akademie věd, 1956. 374 s. HSV 38873/55/SV3/6423. Kapitola Lipnice roční, s. 256-257.
8. ↑ Kapesní atlas trav: Lipnice roční [online]. Agrostis Trávníky, s. r. o., Rousínov u Vyškova [cit. 2016-02-03]. Dostupné online. (česky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu lipnice roční ve Wikimedia Commons
• Taxon Poa annua ve Wikidruzích
• Botanický ústav AV ČR – rozšíření lipnice roční v ČR

Enårig rapgræs (Poa annua) er et 3-30 cm højt græs, der i Danmark vokser næsten overalt på åben jord. Planten er afhængig af rigeligt kvælstof. Den er derfor et fingerpeg om næringsrig jord. Dette og evnen til at danne modent frø hele året har gjort arten til et velkendt og besværligt ukrudt.

Beskrivelse

Enårig rapgræs er en tuedannende, urteagtig plante. Stænglerne er korte og opstigende. Bladene er bølgede på tværs med en tydelig fure langs midten og en bådformet spids. Over- og undersider er ensartet lysegrønne.

De blomsterbærende skud er forsynet med nogle få, korte blade, og slutter med en top af fladtrykte småaks. Under blomstringen ses støvdragerne hænge ud af aksene. Planten kan blomstre og modne frø i alle frostfrie perioder af året.

Rodnettet er kraftigt med et tæt filt af trævlerødder. Nedliggende skud kan slå rod og kommer til at fungere som udløbere.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,20 x 0,20 (20 x 20 cm/år).

Voksested

Arten er vildtvoksende eller naturaliseret over det meste af kloden. Her i landet træffes den som pionerplante på udyrkede arealer eller som ukrudt i marker og haver, hvor den optræder sammen med bl.a. alm. brandbæger, alm. fuglegræs, hyrdetaske, glat vejbred, liden nælde, sort natskygge og vejpileurt.

Portal:Botanik

Kilder

• Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 8702112191.

Eksterne henvisninger

• Arne og Anna-Lena Anderberg: Den virtuella floran, Naturhistoriska riksmuseet (svensk)
• Fugleognatur.dk - Billeder og udbredelse i Danmark af Enårig rapgræs

Das Einjährige Rispengras (Poa annua)^[1] ist wahrscheinlich das am weitesten verbreitete und häufigste Süßgras überhaupt. Während die anderen Arten der Gattung der Rispengräser (Poa) ausdauernd krautige Pflanzen sind, ist dieses einjährig, aber es kann unter günstigen Umständen auch überwintern.

Beschreibung

Blatthäutchen (Ligula)

Blütenstand

Illustration

Vegetative Merkmale

Das Einjährige Rispengras wächst als einjährige krautige Pflanze und bildet kleine Horste, die mit Wuchshöhen von 5 bis maximal 30 Zentimetern, meist jedoch 10 bis 15 Zentimetern eine vergleichsweise geringe Größe besitzen. Die Halme sind niederliegend und dann mit einigen Knicken an den Halmknoten aufsteigend. An den Knoten (Nodien) können sich Wurzeln ausbilden.

Die hellgrünen bis grünen Laubblätter sind in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Das weiße Blatthäutchen (Ligula) ist 2 bis 4 Millimeter lang und an Scheide herablaufend.^[1] Die einfache Blattspreite ist 2 bis 5 Millimeter breit und besitzt eine kurze, charakteristisch kahnförmige Spitze.

Generative Merkmale

Der locker ausgebreitete, manchmal etwas einseitswendige, rispige Blütenstand ist nur selten länger als 5 Zentimeter. Die Rispenäste stehen oft paarweise. Die Ährchen sind vier- oder mehrblütig, 2 bis 5 Millimeter lang, grün oder selten violett überlaufen. Die untere Hüllspelze ist einnervig, die obere dreinervig. Die Rispen werden bei passendem Wetter das ganze Jahr über gebildet.

Die Karyopsen sind von den bleibenden, steifhaarigen Spelzen umgeben

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.^[2]

Ökologie

Das Einjährige Rispengras ist ein sommer- oder winterannueller Therophyt oder eine ausdauernde Horstpflanze.

Es erfolgt Selbstbestäubung sowie Windbestäubung nach dem „Langstaubfädigen Typ“. Das Einjährige Rispengras hat keine Blühperiodizität und ist daher auch ein Schneeblüher. Einjährige Formen der Art können bereits nach 45 bis 60 Tagen blühen.

Die ganzjährig reifende Karyopsen sind nur 0,2 bis 0,4 mg schwer. Meist erfolgt Trittausbreitung (als Wasserhafter). Daneben erfolgen Menschenausbreitung, Ausbreitung durch Vögel, als Windstreuer und Ballonflieger, Verdauungsausbreitung sowie Ausbreitung durch Ameisen (beispielsweise durch Rasenameisen). Fruchtreife beginnt ab Mai. Die Karyopsen sind Lichtkeimer.

Vom Vieh wird das Einjährige Rispengras wegen seiner geringen Größe nicht gefressen, solange noch hoch wachsende Futterpflanzen vorhanden sind. Auf Weiden deutet seine Anwesenheit folglich auf eine Überweidung hin.

Vorkommen

Beim Einjährigen Rispengras handelt es sich um eine kosmopolitische Art. Sie wächst in den Tropen hauptsächlich in den Gebirgen. Sie ist eine der wenigen Samenpflanzen, die auch in der Antarktis vorkommen, aber hier erst seit wenigen Jahrzehnten.

Das Einjährige Rispengras kommt vom Tiefland bis ins Hochgebirge an Wegrändern, in Pflasterritzen, Gärten, Äckern, Trittfluren überall häufig vor. Sie ist die Charakterart von Trittrasengesellschaften (Polygono-Poetea). Sie gedeiht am besten auf stickstoffreichen, schweren Böden, wächst aber auch auf sandigem Boden. Man findet sie in Innenstädten ebenso wie in naturnahen Gebieten.

Sonstiges

Thomas Gaskell Tutin hat 1957 durch genetische Versuche herausgefunden, dass das Einjährige Rispengras eine allotetraploide Art ist, die aus Frühlings-Rispengras (Poa infirma) und Läger-Rispengras (Poa supina) entstanden ist.^[3]

Literatur

• Henning Haeupler, Thomas Muer: Bildatlas der Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands (= Die Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Band 2). Herausgegeben vom Bundesamt für Naturschutz. Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-3364-4.
• Werner Rothmaler: Exkursionsflora für die Gebiete der DDR und der BRD. Band 2: Gefäßpflanzen, 14. Auflage. Volk und Wissen, Berlin 1988, ISBN 3-060-12539-2.
• Otto Schmeil, Jost Fitschen, Werner Rauh: Flora von Deutschland und seinen angrenzenden Gebieten. 84. Auflage. Quelle & Meyer, Heidelberg 1968.
• Dietmar Aichele, Heinz-Werner Schwegler: Unsere Gräser. 7. Auflage. Franckh'sche Verlagsbuchhandlung, Kosmos-Naturführer, Stuttgart 1984, ISBN 3-440-05284-2.
• Grünland online – Überweidung.
• Guanghua Zhu, Liang Liu, Robert J. Soreng, Marina V. Olonova: Poa.: Poa annua, S. 263 – textgleich online wie gedrucktes Werk, In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 22: Poaceae, Science Press und Missouri Botanical Garden Press, Beijing und St. Louis 2006, ISBN 1-930723-50-4.
• Ruprecht Düll, Herfried Kutzelnigg: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands und angrenzender Länder. Die häufigsten mitteleuropäischen Arten im Portrait. 7., korrigierte und erweiterte Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2011, ISBN 978-3-494-01424-1.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Poa annua L., Einjähriges Rispengras. FloraWeb.de
2. ↑ Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Stuttgart, Verlag Eugen Ulmer, 2001. ISBN 3-8001-3131-5. Seite 222.
3. ↑ Thomas Gaskell Tutin: A contribution to the experimental taxonomy of Poa annua L. In: Watsonia, Band 4, 1957, S. 1–10.

P'ata qachu^[1] (Poa annua) nisqaqa huk qachu yuram, tukuy Tiksimuyuntinpi wiñaq, ancha mast'arisqa rikch'am.

Pukyukuna

1. ↑ Louis Girault: Kallawaya - guérisseurs itinérants des Andes. Recherches sur les pratiques médicinales et magiques. Paris 1984.

Hawa t'inkikuna

• Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: P'ata qachu.

• Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: P'ata qachu

Poa annua, or annual meadow grass (known in America more commonly as annual bluegrass or simply poa), is a widespread low-growing turfgrass in temperate climates. Notwithstanding the reference to annual plant in its name, perennial bio-types do exist. This grass may have originated as a hybrid between Poa supina and Poa infirma.^[2]

Description

It has a slightly creeping, fibrous, rootstock. The stem grows from 15–25 cm (6-10 in.) high. It is slightly flattened, due to being folded rather than rolled.

The panicle is open and triangular shaped, 5 to 7.5 cm (2 to 3 in.) long. The spikelets are stalked, awnless, 1 to 2 cm (3/8 to 3/4 in.) long when flowering, and loosely arranged on delicate paired or spreading branches. Sometimes they are tinged purple.

The vivid green leaves are short and blunt at the tips, shaped like the prow of a small canoe. They are soft and drooping. Long sheaths clasp the stem. The leaves are smooth above and below, with finely serrated edges. Occasionally the leaves are serrated transversely.

The ligule is pointed and silvery. Compared this to Common Meadowgrass Poa pratensis, which has a squared ligule, and Poa trivialis, which has a pointed, but less silvery ligule.

The leaves are smooth above and below, with finely serrated edges. Occasionally the leaves are serrated transversely.

It is in flower all year around except for severe winters. The seeds ripen and are deposited 8 months of the year. The plant grows rapidly from seed, flowering within 6 weeks, seeding and then dying.^[3]

Etymology

Poa is derived from the Greek name for a type of fodder grass.^[4] Annua is Latin, meaning 'annual' or 'lasting a year'.^[4]

Distribution and habitat

It is a common weed of cultivation, known in the Americas as annual bluegrass.^[5] It occurs as a common constituent of lawns, where it is also often treated as a weed, and grows on waste ground. Many golf putting greens, including the Oakmont Country Club greens, are annual bluegrass,^[6] although many courses have converted to creeping bentgrass (Agrostis stolonifera).

It has appeared on King George Island in the Antarctic South Shetland Islands as an invasive species,^[7] as well as on Australia's subantarctic Heard and Macquarie Islands.

Wikimedia Commons has media related to Poa annua.

Wikispecies has information related to Poa annua.

• 

  Habit

• 

  Ligule is silvery and pointed.

• 

  The panicle is open and triangular shaped

• 

  Flowers

• 

  Stubborn clump of Poa annua on footpath stones

References

Poa annua, aŭ unujara herbeja herbo, unujara blueherbo aŭ simple poo), estas disvastigita malalt-kreska tufoherbo en moderaj klimatoj. Kvankam P. annua estas ofte konsiderata sole unujara planto pro sia nomo, ekzistas ankaŭ ĉiujaraj bio-tipoj. 'Poa' estas greka vorto por furaĝo. Ĝi estas unu el la plej dolĉaj herboj por verda furaĝo, sed malpli utila ol fojno. Tiu herbo povas estis originita kiel hibrido inter Poa supina kaj Poa infirma.^[1]

Priskribo

Poa annua havas paniklon kun senaristaj plurfloraj spiketoj. Ili estas staŭdaj, unu- aŭ dujaraj.

Notoj

Referencoj

• Torres, M.A. 1970. Poa. en : Flora de la Provincia de Buenos Aires. Tomo IV, Parte II. Instituto Nacional de Tecnología Agropecuaria, Colección Científica. Bonaero, Argentino.

La poa anual o pastito de invierno (Poa annua), es una especie herbácea y anual, perteneciente a la familia de los pastos y cereales (Gramíneas o Poáceas). Es una especie de distribución cosmopolita, de climas templados. Es una maleza común, tanto de cultivos como de canchas de golf.

Ilustración

Descripción

Su altura no es mayor de 5 a 30 cm. Las hojas presentan una lígula membranosa y prefoliación plegada. La inflorescencia es una panoja laxa. Las espiguillas presentan de 2 a 6 flores, siendo las glumas más cortas que las flores inferiores.

Taxonomía

Poa annua fue descrita por Carolus Linnaeus y publicado en Species Plantarum 1: 68. 1753.^[1]​

Citología

Número de cromosomas de Poa annua (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: n=14^[2]​

Etimología

Poa: nombre genérico derivado del griego poa = (hierba, sobre todo como forraje).^[3]​

annua: epíteto latino que significa "anual, caducifolio".

Sinonimia

• Aira pumila Pursh
• Catabrosa pumila Roem. & Schult.
• Ochlopoa annua (L.) H.Scholz
• Poa aestivalis J.Presl
• Poa algida Trin.
• Poa bipollicaris Hochst.
• Poa hansiana Nees
• Poa hohenackeri Trin.
• Poa humilis Lej.
• Poa meyenii Nees & Meyen
• Poa ovalis Tineo
• Poa puberula Steud.
• Poa royleana Nees ex Steud.
• Poa variegata Haller f.^[4]​

Nombre común

• Castellano: espiguilla, espiguillas, hierba de punta, pelosa, pluma rizá, poa, poa anual, yeba de punta.^[5]​

Referencias

Bibliografía

1. Abrams, L. 1923. Ferns to Birthworts. 1: 1–557. In L. Abrams Ill. Fl. Pacific States. Stanford University Press, Stanford.
2. Adams, C. D. 1972. Fl. Pl. Jamaica 1–848. University of the West Indies, Mona.
3. Adolfo M., H. 1966. Nóm. Pl. Recol. Valle Cochabamba 2: 17–86. Colegio La Salle, Cochabamba.
4. AFPD. 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
5. Baeza, C. M., T. F. Stuessy & C. Marticorena. 2002. Notes on the Poaceae of the Robinson Crusoe (Juan Fernández) Islands, Chile. Brittonia 54(3): 154–163.
6. Beetle, A. A. 1977. Noteworthy grasses from Mexico V. Phytologia 37(4): 317–407.
7. Beetle, A. A. 1999. Gram. México 5: 1–466. Secretaria de Agricultura y Recursos Hidraulícos: COTECOCA, México.

Murunurmikas (Poa annua) on kõrreliste sugukonda nurmika perekonda kuuluv rohttaimeliik.

Kirjeldus

Murunurmika pööris 4–6 cm pikkune hõre ja püramiidjas. Pähikud on 4–5 mm pikkused, sisaldades 4–5 õit. Välissõklal on lai kilejas serv, mille roodudel ja servas asuvad ripskarvad. Keeleke on kuni 2 mm pikkune, teritunud tipuga. Lehed on paadikujuliselt ahenenud 2–5 mm laiad ja nõrgad. Lehetuped on murunurmikal veidi lapikud. Lehtede värvus on kollakas või puhasroheline. Taimed kasvavad 5–25 cm kõrguseks ja moodustavad enamasti tihedaid kogumikke, õitsevad maist augustini.^[1]

Kasvukoht

Murunurmikas kasvab tallatud kohtadel niitudel ja karjamaadel ka teeradadel, põldudel ja aedades.^[1]

Levik

Eestis sage.^[1]

Galerii

• Murunurmika keeleke

• Murunurmika haabitus

• Murunurmika terised

• Murunurmika pähik õitega

• Välissõkla lai kilejas ääris

• Murunurmika püramiidjas pööris

Viited

Välislingid

• Murunurmikas andmebaasis eElurikkus
• Murunurmikas e-taimemäärajas
• Herba

Kylänurmikka (Poa annua) on yksivuotinen heinäkasvi. Se on Suomessa muinaistulokas.

Ulkonäkö ja koko

Kylänurmikan lehdet ovat pehmeät ja helakanvihreät.^[2] Röyhy on vaalean harmahtava, leveä ja epätasainen, tähkylät soikean pitkulaisia ja höyteettömiä. Kylänurmikka jää usein matalaksi, alle viisi senttimetriä korkeaksi. Muiden heinäkasvien tapaan se kasvaa juurestaan, joten se kestää leikkaamista ja laiduntamista. Röyhyt matavat lähes maata pitkin.^[3]

Elinympäristö

Kylänurmikka viihtyy valoisissa ja kosteissa paikoissa. Se leviää siemenistä, mutta itää keväällä vasta kun maa on lämmennyt. Sitä näkee loppukesällä hiekkakasoissa ja asfaltin raoissa.

Muuta

Kylänurmikka leviää itse melko helposti, mutta hienoissa nurmikentissä kuten golfkentillä sitä pidetään rikkaruohona, koska se on yksivuotinen, sillä on heikko taudinkestävyys ja niin edelleen.^[4]

Viime vuosina kylänurmikka on ihmisen mukana kulkeutuneena alkanut levitä myös Etelämantereen lähellä sijaitseville Eteläisille Shetlandsaarille mahdollisesti ilmastonmuutoksen auttamana.^[5]

Lähteet

Poa annua

Le pâturin annuel (Poa annua L.) est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (sous-famille des Pooideae, tribu des Poeae).

C'est une plante herbacée annuelle, de petite taille (généralement moins de 20 cm de haut), poussant en touffes denses. Très commune, elle est généralement considérée comme adventice.

Description générale

Le pâturin annuel peut atteindre 30 cm, mais généralement beaucoup moins et est parfois gazonnant. Les épis sont de forme pyramidale. Les épillets sont de couleur blanchâtre, parfois colorés de violacé sur leur moitié extérieure; ils sont constitués de trois à six fleurs hermaphrodites sauf la fleur terminale qui est femelle.

La plante fleurit toute l'année, de janvier à décembre, dès que les températures se radoucissent. Le pâturin annuel a un système racinaire ne dépassant pas 5 centimètres de profondeur, ce qui fait de lui un gazon de mauvaise qualité. Pour l'engazonnement on lui préfère donc généralement le pâturin des prés disposant d'un système racinaire en rhizomes plus résistant aux aléas climatiques.

Taxinomie

Liste des sous-espèces

Selon NCBI (13 juin 2016)^[1] :

• sous-espèce Poa annua subsp. pilantha

Liste des variétés

Selon The Plant List (13 juin 2016)^[2] :

• variété Poa annua var. rigidula (Schur) Asch. & Graebn.

Liste des sous-espèces et variétés

Selon Tropicos (13 juin 2016)^[3] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :

Distribution

Cette plante est ubiquiste, elle se trouve répandue dans toutes les régions de climat tempéré du monde.

Notes et références

Is planda é an cuise bliantúil.

Jednogodišnja vlasnjača (vlasnjača godišnja, lat. Poa annua), vrsta trave iz roda vlasnjača. Autohtona je u Euroaziji i uvezene u Sjevernu i Južnu Ameriku i Australiju^[1]. Raste i u Hrvatskoj.^[2]

Sinonimi

Za vrstu postoje brojni sinonimi:

• Aira pumila Pursh
• Catabrosa pumila (Pursh) Roem. & Schult.
• Festuca tenuiculmis Tovar
• Ochlopoa annua (L.) H.Scholz

Izvori

Mólička lipnica (Poa annua) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae). Dalše serbske ludowe mjeno je mjakuš.

Wopis

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Nóžki

1. ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 238.
2. ↑ W internetowym słowniku: Rispengras

Žórła

• Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
• Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
• Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
• Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
• Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Varpasveifgras (fræðiheiti: Poa annua) er sveifgras. Hún er ágætis beitarplanta, en þykir ekki æskileg í túnum og er þá talin til illgresis.

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

La fienarola annuale (Poa annua L.) è una pianta erbacea della famiglia delle Poaceae (o Graminacee)^[1], molto diffusa nei tappeti erbosi dei climi temperati.

Nonostante P. annua sia considerata semplicemente una pianta annuale, esistono delle varietà perenni.

'Poa' deriva dal termine greco utilizzato per indicare il foraggio. Nonostante il suo nome, non è una gran specie foraggiera.

Questa specie può essersi formata come ibrido tra Poa supina e Poa infirma.^[2]

Descrizione

È una piccola pianta, fibrosa, con radici robuste. Cresce fino a 15–25 cm di altezza. Spesso presenta portamento prostrato a causa del calpestio che ben sopporta.

La spiga è a perta e di forma triangolare lunga 5–7 cm. Le spighette misurano 1 – 2 cm, il periodo di fioritura è lungo, e formano spighe lasse appaiate o debolmente ramificate, a volte si tingono di viola.

Le foglie sono verde brillante, corte e spuntate alle estremità, morbide, con forma simile a quella di una piccola canoa, morbide, aderiscono lungamente al fusto. Le foglie sono ricoperte da una sottile peluria sui due lati e con margini finemente dentellati. A volte vi è una pelosità più pronunciata trasversalmente.

Le ligula è tronca ed argentea. Confronta con la Fienarola comune Poa pratensis, che presenta ligula squadrata, e Poa trivialis, che è sempre tronca ma non argentea.

Fiorisce durante tutto l'anno ad eccezione dei periodi più freddi. Il seme matura e germina per 8 mesi all'anno. La germinazione è rapida, e fiorisce dopo 6 settimane, formando i semi per poi seccarsi.^[3]

Distribuzione e habitat

È una pianta comunemente coltivata.^[4] È comune nei prati ma spesso trattata come specie infestante, cresce anche su suoli poveri. Comune nei campi da golf presso le buche, compreso il famoso Oakmont Country Club,^[5] sebbene molti impianti siano stati convertiti a Agrostis stolonifera.

È stata trovata come infestante sull'isola di re Giorgio (Shetland Meridionali) e nell'Antartico^[6] nonché nelle isole subantariche australiane Heard e McDonald e isola Macquarie.

Note

Vienametė miglė (Poa annua) – miglinių (Poaceae) šeimos, miglių (Poa) genties augalas. Lietuvoje labai dažna, auga praktiškai visur.

Vienmetis, dvimetis, retai daugiametis, nedidelius tankius kerelius arba veją sudarantis žolinis augalas. Stiebai 5-30 cm aukščio, švelnūs, dažniausiai gulsti, kylantys. Ūgliai ties bambliais dažnai įsišaknija. Lapai trumpi, gležni, ploni, šviesiai žali, neblizgantys arba kiek blizgantys, su 2 vagelėmis, ant lapalakščio būna skersinių raukšlių, vauriška viršūne ir nemažu, iki 2-3 mm ilgio, apykaklės formos liežuvėliu. Žiedynas - piramidiška, trumpa šluotelė. Apatinės šluotelės šakutės pavieniui arba po dvi atsišakoja nuo pagrindinės žiedyno ašies. Varputėse po 3-7 žiedus, žalios, žalsvai gelsvos arba violetinio atspalvio. Varpažvyniai skiauterėti, viršūnės nusmailėjusios. Žiedažvyniai be akuotų. Vaisius - žvynągrūdis, nes prie grūdo lieka žiedažvyniai su plonais pieviniais kraštais.

Žydėti pradeda balandžio mėn. Dažna visoje Lietuvoje. Auga pievose, laukuose, pakelėse, kiemuose, šiukšlynuose, daržuose.

Geras pašarinis augalas ganyklose, nes gyvuliai noriai ėda, pakenčia trypimą, greit atželia, tinka gazonams. Daržuose ir pasėliuose dažna ir įkyri piktžolė, kuri dauginasi per visą vegetacijos periodą, todėl ją reikia nuolat naikinti

Literatūra

Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 134 psl.

Vienametės miglės žiedas

Vikiteka

Straatgras (Poa annua) is een eenjarig, soms tweejarig en in een enkel geval overblijvende beemdgras (Poa) dat niet hoger wordt dan 25-30 cm, maar meestal veel kleiner blijft. De plant bloeit al op jonge leeftijd. Hoewel straatgras lijkt op veldbeemdgras (Poa pratensis), zijn ze gemakkelijk van elkaar te onderscheiden, doordat bij veldbeemdgras twee lichte lijnen langs de hoofdnerf van het blad lopen en zo een soort spoorlijntje vormen.

De bloeiwijze is een pluim waarvan de takken heel vaak naar één kant gericht zijn. Daardoor is de pluim van boven gezien plat. De takken van de pluim staan meestal horizontaal of wijzen naar beneden. De onderste takken van de bloeiwijze staan alleen of in een groepje van twee. Het aartje is 4,5 mm lang. Het onderste kelkkafje is eennervig, 2,2 mm lang en het bovenste drienervig en 2,8 mm lang. Het onderste kroonkafje (lemma) is 3,4 mm lang en op de rug- en zijnerven behaard. Het bovenste kroonkafje (palea) is 2,8 mm lang en heeft twee nerven die allebei vrij lang gewimperd zijn over hun hele lengte. De helmknoppen zijn 0,8-1 mm lang.

De ongeveer 3,5 mm lange vrucht, zaad genoemd, is een graanvrucht.

Het blad is van onderen gekield en heeft vaak kreukels of golfjes. Het tongetje is melkwit en relatief lang voor dit kleine beemdgrasje, al haalt het de 0,5 cm niet. Straatgras kan in een paar weken uitgroeien tot een bloeiend polletje. Wanneer de plant overwintert vormt hij wortelstokken en in extreem natte omstandigheden kunnen de stengels over de bodem gaan kruipen en op de knopen gaan wortelen.

Voortplanting en verspreiding

Straatgras is voortgekomen uit een kruising van twee andere beemdgrassen: Poa infirma en Poa supina. De kruising tussen deze twee soorten blijkt succesvol te zijn en is uitgegroeid tot een plant met wereldwijde verspreiding. In de Benelux is het een zeer algemene plant. Zij groeit op open plekken, in plantsoenen en borders, akkers, betreden plaatsen in graslanden, kapvlakten, tussen de tegels van het trottoir en op vele andere plekken.

Toepassingen

Straatgras is een zeer snelle groeier en bestand tegen veel betreding. Het komt daarom als onkruid veel voor in intensief gebruikte gazons.

Bibliografie

• Heukels' Flora van Nederland'
• Nederlandse Oecologische Flora
• Flora van België, het Groothertogdom Luxemburg, Noord-Frankrijk en de aangrenzende gebieden

Externe link

• Straatgras (Poa annua) op soortenbank

Foto's

Aartje met bloemen

Vruchten (zaden)

Tongetje

Hardnekkige pol Poa annua in spleet straatstenen

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Poa annua op Wikimedia Commons.

Tunrapp (Poa annua) er ei plante i grasfamilien. Tunrapp er en av Norges vanligste ville grasarter.

Eksterne lenker

• (sv) Tunrapp hos Dyntaxa
• (en) Tunrapp i Encyclopedia of Life
• (en) Tunrapp i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Tunrapp hos NCBI
• (en) Tunrapp hos ITIS
• (en) Tunrapp hos Tropicos
• (en) Tunrapp hos The International Plant Names Index
• (en) Kategori:Poa annua – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Poa annua – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Poa annua – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Wiechlina roczna, wyklina roczna (Poa annua L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. Dawna nazwa ludowa – pajędza. Gatunek kosmopolityczny, wraz z człowiekiem rozprzestrzenił się po całym niemal świecie. Jest uważana za jeden z najgorszych chwastów świata^[2]. Zawleczona została nawet do Antarktyki (Szetlandy Południowe), gdzie wkroczyła do naturalnych zbiorowisk tundrowych stanowiąc trzeci gatunek rośliny naczyniowej we florze Antarktyki^[3]. W Polsce roślina bardzo pospolita na całym obszarze, jest jedną z najbardziej pospolitych naszych traw.

Języczki i pochwy liściowe

Morfologia

Pokrój

Roślina jednoroczna lub dwuletnia, a czasami nawet wieloletnia (szczególnie w wysokich górach). Przy ziemi rozgałęziona i tworząca gęstą darń. Wytwarza również rozłogi.

Łodyga

Źdźbła wzniesione lub podnoszące się, o wysokości 5-35 cm, nagie i gładkie.

Liście

Żywozielone, o gładkich pochwach i wyraźnie po bokach ścieśnionych, zwłaszcza na górnych liściach. Blaszki o długości ok. 5 cm, miękkie i o szorstkich brzegach. Języczki dolnych liści mają długość ok. 1 mm i są tępe, u górnych liści są spiczaste i dłuższe.

Kwiaty

W kłoskach zebranych w rozpierzchłą, jednostronną wiechę. Ma trójkątny kształt i ok. półtorakrotnie większą długość od szerokości. Gałązki wiechy są gładkie, w dolnej części zwykle po dwie. Jajowatego kształtu kłoski o długości 4-6 mm osadzone są na szypułkach i składają się z 3-7 kwiatów (najczęściej 3-5). Kłoski wyrastają już od samej prawie podstawy gałązek. Najwyższy w kłosku kwiat jest przynajmniej dwukrotnie większy od człona osi kłoska, na którym wyrasta. Dolna plewa jest 1-nerwowa i krótsza od górnej, 3-nerwowej. Dolna plewka ma jajowaty kształt, jest 5-nerwowa i tępo zakończona. W kwiatach 1 górny słupek i 3 pręciki o piórkowatych znamionach. Kwitnie przez cały sezon wegetacyjny. Przy dłuższych okresach bezmroźnych potrafi kwitnąć i owocować nawet zimą^[4].

Nasiona

Owoc

Płaski ziarniak o długości 2 mm. Na brzusznej stronie ma wąską bruzdę.

Ekologia

Porasta drogi, rowy, przydroża, ogrody, pastwiska i pola uprawne (jako chwast). Rośnie również na miejscach intensywnie wydeptywanych (np. ścieżki). Hemikryptofit (czasami).

Wiechlina roczna została po raz pierwszy stwierdzona w Antarktyce w sezonie 1984/85 w metalowej kratownicy przy głównym budynku polskiej stacji im. Henryka Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego. Od tego czasu rozpowszechniła się na inne antarktyczne wyspy i północny Półwysep Antarktyczny, rosnąc wśród miejscowej roślinności. Uważa się, że może stanowić poważne zagrożenie dla bioróżnorodności Antarktyki^[5].

Systematyka i zmienność

Gatunek o dużej zmienności, występuje w wielu odmianach. W Polsce występują^[6]:

• Poa annua L. var. aquatica Ascherson – o długich, delikatnych i miękkich pędach i luźnych wiechach. Rośnie na bagnach i nad brzegami wód. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Prunello-Plantaginetum^[7].
• Poa annua L. var. reptans Hausskn. – o pędach rozgałęzionych, pokładających się i zakorzeniających się w węzłach. Rośnie na wilgotnych piaskach. Bylina.

Zastosowanie

• Roślina uprawna:
  • jej nasiona są jednym ze składników niektórych mieszanek traw do obsiewania trawników;
  • na pastwiskach jest doskonałą rośliną pastewną, na łąkach jest jednak zagłuszana przez inne rośliny.
  • na polach golfowych jest na ogół uważana za chwast, jednak w Oakmont Country Club w pobliżu Pittsburgha specyficzna odmiana wiechliny rocznej tworzy greeny o wyjątkowej szybkości^[8].

Przypisy

Bibliografia

1. František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
2. Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
3. Trawa niejedno ma imię. [dostęp 10 grudnia 2007 r.].

Poa annua é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 68. 1753.^[1]

Nome Comum

Cabelo-de-cão, Cabelo-de-cão-anual; Erva-das-galinhas; Erva-negra; Pé-de-galinha; Pêlo-de-cão; Poa-anual; Poa-comum; Relva-dos-caminhos

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.

Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e do Arquipélago da Madeira e introduzida no Arquipélago dos Açores.

Protecção

Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.

Referências

Bibliografia

• Poa annua - Checklist da Flora de Portugal (Continental, Açores e Madeira) - Sociedade Lusitana de Fitossociologia
• Checklist da Flora do Arquipélago da Madeira (Madeira, Porto Santo, Desertas e Selvagens) - Grupo de Botânica da Madeira
• Poa annua - Portal da Biodiversidade dos Açores
• Poa annua - The Plant List (2010). Version 1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/ (consultado em 9 de novembro de 2014).
• Poa annua - International Plant Names Index
• Castroviejo, S. (coord. gen.). 1986-2012. Flora iberica 1-8, 10-15, 17-18, 21. Real Jardín Botánico, CSIC, Madrid.

Vitgröe (Poa annua). Ibland benämns denna växt enbart gröe. Det är en, vanligen ettårig, ört tillhörande familjen gräs.

Beskrivning

Vitgröe är lågväxt och blir normalt endast 5 till 25 centimeter hög. Bladen är mellan 2 och 5 millimeter breda och har en ljusgrön färgton. Blomställningen består av en 2 till 5 centimeter lång vippa. Vippan har ett flertal småax som alla saknar borst. Den blommar från februari till november.

Habitat

Vitgröe förekommer i hela Norden utom i Islands inland.

Biotop

Vitgröe växer bland annat i gräsmattor, längs väg- och trottoarkanter samt på ruderatmark.

Användning

En del gräsblandningar för golfbanor och fotbollsplaner innehåller vitgröe.

Bygdemål

Referenser

Noter

1. ^ Johan Ernst Rietz: Svenskt dialektlexikon, sida 720 [1] Gleerups, Lund 1862–1867, faksimilutgåva Malmö 1962

Källor

• Den nya nordiska floran. Bo Mossberg och Lennart Stenberg. Wahlström & Widstrand 2003. ISBN 91-46-17584-9.
• Svensk flora: Fanerogamer och ormbunksväxter (28 upplagan). Th. O. B. N. Krok och S. Almquist. Liber 2001. ISBN 91-47-04992-8.
• Den virtuella floran: Vitgröe

Externa länkar

• Den virtuella floran - Vitgröe
• Vitgröe i Carl Lindman, Bilder ur Nordens flora (andra upplagan, Wahlström och Widstrand, Stockholm 1917–1926)
• Wikimedia Commons har media som rör Vitgröe.
  Bilder & media

• 1 Загальна біоморфологічна характеристика
• 2 Поширення
• 3 Екологія
• 4 Господарське значення
• 5 Систематика
• 6 Примітки
• 7 Див. також
• 8 Література
• 9 Джерела
• 10 Посилання

1. ↑ Довідник назв рослин України від Наукового товариства імені Шевченка, Лісівничої академії наук України, за участю працівників Державного природознавчого музею НАН України та студентів і викладачів Прикарпатського лісогосподарського коледжу; розробка веб-ресурсу: Третяк Платон Романович
2. ↑ Poa annua // Ю. Кобів. Словник українських наукових і народних назв судинних рослин (Серія «Словники України»). — Київ : Наукова думка, 2004. — 800 с. — ISBN 966-00-0355-2.
3. ↑ В Антарктиду вторгаются чуждые виды флоры и фауны // Русская служба BBC, 6 березня 2012 (рос.)
4. ↑ Poa annua в базі даних «Euro + Med PlantBase» — інформаційному ресурсі для Євро-середземноморського розмаїття рослин (англ.)

Poa annua là một loài cỏ trong họ hòa thảo, thuộc chi poa.^[1]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Poa annua tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Poa annua tại Wikimedia Commons

• 1 Ботаническое описание
• 2 Экология и распространение
• 3 Синонимика
  • 3.1 Синонимы
  • 3.2 Инфравидовые ранги
• 4 Примечания
• 5 Литература
• 6 Ссылки

• Aira pumila Pursh
• Catabrosa pumila (Pursh) Roem. & Schult.
• Ochlopoa annua (L.) H.Scholz
• Poa aestivalis J.Presl
• Poa algida Trin.
• Poa annua var. annua
• Poa annua f. annua
• Poa annua subsp. annua
• Poa annua var. aquatica Asch.
• Poa annua var. eriolepis É.Desv.
• Poa annua f. lanuginosa Sennen
• Poa annua f. ovalis (Tineo) Trab.
• Poa annua f. purpurea Mike L.Grant
• Poa annua f. reptans (Hausskn.) T.Koyama
• Poa annua var. reptans Hausskn.
• Poa annua var. rigidiuscula Dewey
• Poa annua var. sericea Parn.
• Poa annua var. triflora Schur
• Poa annua var. viridis Lej.
• Poa bipollicaris Hochst.
• Poa hansiana Nees
• Poa hohenackeri Trin.
• Poa humilis Lej.
• Poa meyenii Nees & Meyen
• Poa ovalis Tineo
• Poa pratensis var. hohenackeri (Trin.) Griseb.
• Poa puberula Steud.
• Poa royleana Nees ex Steud.
• Poa variegata Haller f.

早熟禾（学名：Poa annua）为禾本科早熟禾属下的一个种。

参考文献

扩展阅读

スズメノカタビラ（雀の帷子、学名：Poa annua）は、単子葉植物イネ科イチゴツナギ属の一年草である。冬を越して越年草となることもある。

特徴[編集]

身近にごく普通に見られる雑草である。ごく小柄な草であり、高く伸びてもせいぜい20cm、小さいものは5cm位でも花をつけている。地下茎はなく、数本が株立ちになっている。全株黄緑色で柔らかい。茎は葉の基部の鞘に包まれ、葉は平らで短めの線形、真っすぐに出るが、先端がやや窪んで受けた形になる。時折り葉の縁が波打つようになる。

花序は円錐花序で、季節を問わずに出る。花序の枝が横に広がるのが特徴の1つ。小穂は卵形、左右から偏平で数個の花が含まれる。

名前の意味は雀の帷子であるが、その由来についてはよく分かっていない。

成育環境[編集]

非常に広範囲に生育している。道端、庭の隅、畑など、おおよそ雑草の生える場所ならどこにでも生えている。しかし、どちらかと言えば湿った所を好み、水田の田植え前には一面に出る。

分布も広く、国内は全土に、国外を見ても極地以外はほぼ世界中に分布する。ヨーロッパ近辺が原産とも言われるが、不明。アメリカ大陸は、比較的近年の帰化だと考えられている。

とにかく小さな体を利してあらゆる所に出現し、ひいてもひいてもまた生えてきてすぐに花をつけるので始末におえない。

近縁種・類似種[編集]

近年都会周辺で台頭してきているのが帰化種のツルスズメノカタビラ P. annua var. reptans である。スズメノカタビラに比べて根元がやや這い、小軸の稜が大きめで、やや翼になる。ただしこれを区別するには、小穂を分解して、少なくともルーペで観察せねばならず、しかも判別が難しい。

近縁種としてはツクシスズメノカタビラ P. crassinervis が西日本にあり、やや背が高く、穂が上に向いて立つ。確実に同定するには小穂を見る必要がある。属は異なるが、やや似た姿で、似た所に生育する小型のイネ科植物としてはニワホコリ Eragrostis multicaulis があり、育ち具合によっては紛らわしいことがある。

参考文献[編集]

• 長田武正 (1993) 『日本のイネ科植物図譜（増補版）』 平凡社
• 佐竹義輔・大井次三郎・北村四郎他 (1982) 『日本の野生植物　草本I 単子葉植物』 平凡社