The jumping bristletails can be found throughout the world.Their name comes from the ability to jump about 25 cm. at a time. They can survive in various environments ranging from the desert to the arctic.They prefer to live under leaf litter and feed on algae. They live up to about four years and grow up to about 15 mm. long.They have scales, antennae, and three-pronged tails.Their abdomen has eversible vesicles attached, which absorb water.Their exoskeletons are thin and the vesicles prevent dehydration.They undergo simple metamorphosis.They attach themselves to a substrate before molting.They molt their entire live, through both the youth and adult stages.The young take about two years to become sexually mature.After mating, a female will lay about thirty eggs at one time.They can be found at night by shining a flashlight for about fifteen minutes on a spot with leaf litter.The archaeognatha will be drawn to the light.
Los arqueognatos (Archaeognatha, del griegu αρχαιος archaeos, "antiguu" y γναθος gnathos, "quexal") o pececillos de cobre, son un primitivu orde d'inseutos carentes de nales (Apterygota*), ectognatos (con pieces bucales esternes), de forma allargada, con tres cercos ("coles") na estremidá del abdome y el cuerpu cubiertu por escames con reflexos metálicos, d'onde deriva'l so nome común. Hanse descritu unes 350 especies. Son ún de los grupos d'inseutos que menos cambios evolutivos sufrió dende la so aparición nel Devónicu, fai 390 millones d'años.
Según las clasificaciones actuales, los antiguos órdenes Monura y Microcoryphia deben agrupase nel orde Archaeognatha, como amuesa'l siguiente cladograma:
Archaeognatha
___
.
Els arqueògnats (Archaeognatha, del grec archaeos, "antic" i gnathos, "mandíbula") o són un primitiu ordre d'insectes mancats d'ales (Apterygota*), ectognats (amb peces bucals externes), de forma allargada, amb tres cercs ("cues") en l'extremitat de l'abdomen i el cos cobert per escates amb reflexos metàl·lics, d'on es deriva el seu nom comú. S'han descrit unes 350 espècies. Són un dels grups d'insectes que menys canvis evolutius ha sofert des de la seva aparició en el Devonià, fa 390 milions d'anys.[1]
Segons les classificacions actuals,[1] els antics ordres Monura i Microcoryphia s'han d'agrupar en l'ordre Archaeognatha, com mostra el següent cladograma:
Insecta ___Archaeognatha___ ___ Machiloidea___
Chvostnatky (Archaeognatha, syn. Microcoryphia) jsou bazální bezkřídlá skupina hmyzu v úzkém slova smyslu. Na rozdíl od ostatního hmyzu mají kusadla připojená k hlavě jen jedním kloubem (odtud Archaeognatha) a na břišních destičkách zadečkových článků drobné výčnělky, homologické s obdobnými výčnělky na kyčlích prvních dvou párů nohou. Dále mají na zadečku po stranách dva štěty a uprostřed jeden pašťet, který je zpravidla o něco delší (dobrý určovací znak - srv. Šupinušky)
Tělo je kapkovitého tvaru, pokryté drobnými šupinkami. Oči velké a na temeni se stýkají (dobrý určovací znak). Jednoduchá očka jsou zachována.
Samičky mají kladélko, samci phallus. Oplození je vnější: sameček vyloučí několik kapek spermatu, společně s vodícím vláknem, ke kterému pak dostrká samici, a ta si je sama odebere. Často se vyskytují složité námluvy, při kterých oba partneři pobíhají okolo sebe a dotýkají se tykadly. Snůšku umísťuje samice do dutin v půdě. Vývoj je dlouhý, larva se podobá dospělci a svlékání se vyskytuje i po dosažení dospělosti.
Chvostnatky jsou noční zvířata, přes den se skrývají pod kameny nebo v opadu. Živí se detritem, řasami nebo lišejníky.
Obrázky, zvuky či videa k tématu chvostnatky ve Wikimedia Commons
Chvostnatky (Archaeognatha, syn. Microcoryphia) jsou bazální bezkřídlá skupina hmyzu v úzkém slova smyslu. Na rozdíl od ostatního hmyzu mají kusadla připojená k hlavě jen jedním kloubem (odtud Archaeognatha) a na břišních destičkách zadečkových článků drobné výčnělky, homologické s obdobnými výčnělky na kyčlích prvních dvou párů nohou. Dále mají na zadečku po stranách dva štěty a uprostřed jeden pašťet, který je zpravidla o něco delší (dobrý určovací znak - srv. Šupinušky)
Die Felsenspringer (Archaeognatha) sind eine Unterklasse der Insekten (Insecta). Von den 450 bekannten Arten der Gruppe sind 15 auch in Mitteleuropa verbreitet, die alle den Machilidae zugeordnet werden.
Die meisten Arten werden 9 bis 18 mm lang, die Art Machilis ingens erreicht eine Gesamtlänge von etwa 23 mm.
Der Körper der Felsenspringer ist mit meist glänzenden Schuppen besetzt, auffällig sind die großen Facettenaugen, die sich in der Mitte auf dem Kopf treffen. Die Antennen sind sehr lang und können bis zu 250 Einzelglieder haben. Ebenfalls auffallend sind die langen, als Mundwerkzeuge dienenden Labialtaster.
Das zweite bis neunte Segment des Hinterleibs (Abdomen) trägt jeweils einen paarigen, beweglichen Extremitätenrest (Stylus) sowie flache Coxopodite. Die ersten sieben Hinterleibssegmente besitzen zudem sogenannte Coxalbläschen, die paarig angelegt und ausstülpbar sind. Am Hinterleib tragen die Tiere drei lange und vielgliedrige Schwanzanhänge, bestehend aus den paarigen Cerci und dem unpaaren Terminalfilum.
Die Arten der Felsenspringer finden sich vor allem in feuchten und steinigen Gebieten, etwa in der Spritzwasserzone des Meeres oder an Felshängen, an Moospolstern und unter Baumrinden. Sie ernähren sich von Algen, Flechten und organischen Stoffen. Ihren Namen haben sie von ihrem beachtlichen Sprungvermögen, wobei sie sich mit Hilfe ihrer Schwanzanhänge (Terminalfilum und Cerci) und den Beinen vom Boden abstoßen.
Die Ordnung der Felsenspringer wird in zwei Überfamilien unterteilt: Die Triassomachiloidea Sturm & Bach (1993), mit nur einer fossil bekannten Art, Triassomachilis uralensis, und die Machiloidea Handlirsch (1903), mit den beiden rezenten Familien Machilidae und Meinertellidae.[1]
Die Tiere stellen die ursprünglichste Gruppe der echten Insekten (nach anderer Literatur auch der Ectognatha (Freikiefler)) dar. Anders als alle folgenden Gruppen besitzen sie ein einteiliges Mandibelgelenk, während sich bei den höheren Taxa ein zweites Gelenk ausgebildet hat und so eine dikondyle Mandibel bildet. Entsprechend werden die Felsenspringer als Archaeognatha („Altkiefertiere“) und die folgenden Gruppen als Dicondylia bezeichnet. Ihre nächsten Verwandten außerhalb der Fluginsekten (Pterygota) sind vermutlich die Fischchen i. w. S. (Zygentoma).
Unter den fossilen Belegen ist die in eozänem Baltischen Bernstein vorkommende Art Machilis diastatica bemerkenswert, da diese sich morphologisch praktisch nicht von der rezenten Machilis polypoda unterscheidet. Somit existiert zumindest diese Art, vermutlich aber auch andere Vertreter der Familie Machilidae seit rund 50 Millionen Jahren nahezu unverändert.[2]
Im Folgenden ist eine Auswahl der in Mitteleuropa beheimateten Arten zu finden:
Die Felsenspringer (Archaeognatha) sind eine Unterklasse der Insekten (Insecta). Von den 450 bekannten Arten der Gruppe sind 15 auch in Mitteleuropa verbreitet, die alle den Machilidae zugeordnet werden.
Arceognatos es insetos peti con corpos longa e dorsos arcida, spesial supra la torax. Los ave tre strutures como codas longa, de cual la du a la lados es sercos, e la filo media, la plu longa, es un epiprocto. La antenas es flexable. La du oios composada e larga toca lunlotra a la alta de la testa, e on ave tre oietas. La partes de la boca es partal retirable, con mandibulas simple per mastica e palpadores masilal longa.
Entre la tasonomia de insetos esistente, estas es alga de la plu primitiva evolual; los ia apare en la period devonian media a sirca la mesma tempo como la aracnidos. Sua sola relatas es la pexes arjento.
De Felsenjumpers (Archaeognatha) sünd en Ornen mank de Insekten (Insecta). Bitherto sünd 450 Aarden bekannt. 15 vun jem kaamt ok in Middeleuropa vor. Se weert all to de Machilidae torekent.
De meisten Aarden weert 9 bit 18 Millimters lang, de Aart Machilis ingens kann alltohopen bit hen to 23 mms lang weern. Up de Felsenjumpers ehr Lief glimmert meist Schinnen. Upfallen doot de groten Facettenogen, de in'e Midden vun den Kopp tosamenstoten doot. De Föhlspriete sünd bannig lang un könnt bit hen to 250 Leden hebben. Ok de Lippengrabbelers sünd bannig lang. Se weert as Mundwarktüge bruukt. An dat tweede bit negente Segment vun't Achterlief sitt en poorwiesen Rest vun vörmolige Extremitäten an. Se könnt bewegt weern. Ok flacke Spleetfööt finnt sik dor. An de eersten seven Segmente sitt todem so nömmte Coxalblasen an. Ok se sünd poorwiese anleggt, un könnt utstülpt weern. Achtern an sitt denn noch en dreefachen Steert. He besteiht ut en Poor [[Cercus|Cerci] un dat Terminalfilum dortwuschen.
Den Felsenjumper siene Aarden leevt sunnerlich, wo dat fuchtig un stenig is, as in de Sprüttwaterzoon vun de See oder an Afhang vun Felsen, up Mosspolsters un unner de Barke vun Bööm. Freten doot se Algen, Flechten un allerhand orgaansche Stoffe. Ehren Naam hefft se dorvun her, datt se sunnerlich wiet jumpen könnt. Dat bringt se mit Hölp vun de Steertanhäng un de Been towege.
De Ornen vun de Felsenjumpers warrt unnerdeelt in twee Böverfamilien: De Triassomachiloidea Sturm & Bach (1993), mit bloß een Aart, de man bloß fossil bekannt is, Triassomachilis uralensis, un de Machiloidea Handlirsch (1903), mit de beiden rezenten Familien Machilidae un Meinertellidae.[1]
Mank de echten Insekten stellt de Deerter de meist primitive Grupp dor (nah annere Literatur ok mank de Ectognatha (Freekeven)). Anners, as all latere Gruppen hefft se bloß en Mandibellidd. Bi all högere Taxa hett sik mit de Evolutschoon en tweed Lidd rutbillt. So is bi jem en Mandibel mit twee Leden (dikondyle Mandibel) tostann kamen. Vundeswegen weert de Felsenjumpers as Archaeognatha („Ollerhaftige Kevendeerter“) betekent, gegen all de lateren Gruppen over, de Dicondylia („Tweeledenkeven“) nömmt weert. Ehre neegsten Verwandten buten de Fleeginsekten (Pterygota) sünd wohrschienlich de Sülverglieders (Zygentoma).
Mank de fossilen Belege fallt de Aart Machilis diastatica up, de in Barnsteen mut dat Eozän vörkamn deit. Vun de Morphologie her verscheelt se sik meist gor nich vun de hüdige Aart Machilis polypoda. So hett sik düsse Aart, man wohrschienlich ok annere Aarden ut de Familie Machilidae siet bi 50 Mio. Johre nich groot ännert.[2]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Felsenjumpers (Archaeognatha) sünd en Ornen mank de Insekten (Insecta). Bitherto sünd 450 Aarden bekannt. 15 vun jem kaamt ok in Middeleuropa vor. Se weert all to de Machilidae torekent.
Tekst üüb Öömrang Stianhopern (Archaeognatha) san en order faan insekten mä 450 bekäänd slacher.
Famile: Machilidae
Famile: Meinertellidae
Stianhopern (Archaeognatha) san en order faan insekten mä 450 bekäänd slacher.
Τα Αρχαιόγναθα (Archaeognatha ή συνώνυμο Microcoryphia) είναι τάξη εντόμων με δύο οικογένειες και παγκοσμίως μόνο περίπου 450 είδη. Από την Ευρώπη αναφέρονται περίπου 210 είδη και στην Ελλάδα συναντούμε περίπου 17 είδη.[1]
Κατά τη Δεβόνια περίοδο τα Αρχαιόγναθα εξελίχθηκαν ξεχωριστά από τα υπόλοιπα έντομα. Η τάξη θεωρείται η πιο πρωτόγονη τάξη των εντόμων. Τα είδη δεν έχουν πτέρυγες και το σώμα μοιάζει με το γνωστό ασημόψαρο (Lepisma saccarina). Αυτό το είδος κατατάσσεται στα θυσάνουρα ενώ οι ειδικοί παλαιότερα θεωρούσαν τα Αρχαιόγναθα μέρος των θυσάνουρων.
Βέβαια τα είδη έχουν μόνο έξι πόδια, αλλά εξ αιτίας των προσακτρίδων των στοματικών μορίων και των εξαρτημάτων της κοιλίας, τα οποία προκαλούν την εντύπωση περισσότερων ποδιών, τα έντομα θυμίζουν λίγο μικρές γαρίδες.
Τα Αρχαιόγναθα αποκτούν μήκος από 7 μέχρι 20 χιλιοστόμετρα χωρίς τα εξαρτήματα της κοιλιάς, που μπορούν να πλησιάζουν το μήκος του υπόλοιπου σώματος. Το σώμα έχει κυκλική διατομή και στενεύει προς τα πίσω.
Όπως υποδεικνύει το επιστημονικό όνομα Μικροκορύφια, το κεφάλι είναι μικρό. Στο κεφάλι εκφύονται ένα ζεύγος κεραίες , οι οποίες είναι νηματοειδείς και με μεγάλο αριθμό άρθρων. Το όνομα Αρχαιόγναθα είναι εξίσου χαρακτηριστικό. Τα άνω σαγόνια εκφύονται από την κεφαλική κάψα σε απλή αρθρική κοιλότητα. Αντίθετα όλα τα άλλα έντομα με στοματικά μόρια μασητικού τύπου έχουν δυο αρθρώσεις μεταξύ γνάθος και κεφαλική κάψα, πράγμα που επιτρέπει την κίνηση μόνο σε ένα επίπεδο. Για αυτό το λόγο μπορούν να κόβουν την τροφή τους. Τα Αρχαιόγναθα μπορούν μόνο να μασούν με κυκλικές κινήσεις. Τα κάτω σαγόνια φέρουν μεγάλες γναθικές προσακτρίδες με επτά άρθρα, που καταλήγουν σε νύχια και προκαλούν την εντύπωση ενός τέταρτου ζεύγους ποδιών. Το έντομο έχει δυο μεγάλα σύνθετοι οφθαλμοί που πάνω στο κεφάλι σχεδόν αγγίζονται. Μπορούν να καταλαβαίνουν κινήσεις και να προκαλούν εικόνες. Στις πλευρές του κεφαλιού υπάρχει από ένα ζεύγος οφθαλμιδίων.
Τα πόδια έχουν όλα τα άρθρα, που συναντούμε γενικά στα έντομα, δηλαδή ισχίο, τροχαντήρας, μηρός, κνήμη και ταρσός. Αλλά στα Αρχαιόγναθα πάνω από το ισχίο διακρίνεται ακόμα ένα άρθρο, που δεν γίνεται ορατό στα υπόλοιπα έντομα. Ο ταρσός είναι τριμερές.
Στην κοιλία, που σε αυτήν την περίπτωση λέγεται και ουρά, ξεκαθαρίζονται σαφώς 10 δακτύλιοι. Ο τελευταίος δακτύλιος καταλήγει σε τρία εξαρτήματα, ένα ζεύγος ζεύγος κερκιδίων (ή κέρκων, cerci) και ένα αρκετά μακρύ μεσαίο ουραίο νήμα (filamentum). Στο τέταρτο έως το ένατο κοιλιακό στερνό εκφύεται από ένα ζεύγος στύλων. Αυτοί στηρίζουν το σώμα και επιτρέπουν να γλιστράει άνετα στο υπόστρωμα. Το σώμα καλύπτεται από λέπια.
Και η εσωτερική δομή είναι πρωτόγονη, π.χ. τα θηλυκά δεν διαθέτουν σπερματοθήκες. Ο ωοθέτης των θηλυκών σχηματίζεται από εξαρτήματα του ογδόου και ένατου ουρίτη, τα εξαρτήματα του ένατου κοιλιακού δακτυλίου του αρσενικού σχηματίζουν ενδιάμεσα το πέος.
Τα Αρχαιόγναθα τα συναντούμε σε όλες τις ηπείρους με εξαίρεση την Ανταρκτική. Υπάρχουν αναφορές από ύψη 4.800 μέτρων (στη Ιμαλάια), άλλα είδη της τάξης ζουν στις βραχώδεις ακτές τις θάλασσας. Τα ευρωπαϊκά είδη ζουν στο έδαφος, στις τροπικές ζώνες υπάρχουν όμως διάφορα είδη που είναι ειδικευμένα για την ζωή πάνω στα δέντρα. Οι περιοχές γεωγραφικής εξάπλωσης των ευρωπαϊκών ειδών κατά κανόνα είναι πάρα πολύ περιορισμένες. Πάνω από το μισό των ειδών που συναντούμε στην Ελλάδα, είναι ενδημικά, π. χ. η Silvestrichilis polyacantha Janetschek 1959[2] ή η Charimachilis dentata Wygodzinsky 1941.[3] Μόνο λίγα είδη αναφέρονται από πολλές διάφορες χώρες, π. χ. η Lepismachilis (Lepismachilis) notata Stach 1919, η οποία δεν συναντούμε στην Ελλάδα.[4]
Τα είδη της τάξης των Αρχαιογνάθων είναι φυτοφάγα. Τρέφονται με φύκη, μύκητες, λειχήνες ή οργανικά κατάλοιπα. Πολλά είδη παρουσιάζουν νυχτερινή δραστηριότητα ή γίνουν ενεργός κατά τα χαράγματα. Τα άτομα μερικών ειδών συγκεντρώνονται σε ομάδες, σπάνιο φαινόμενο στα έντομα. Τα αρχαιόγναθα αυτά πάντοτε ανήκουν στο ίδιο είδος ή σε είδη της ίδιας οικογένειας. Κινούνται πολλές φορές στους ίδιους δρόμους, ακολουθώντας πιθανώς χημική ιχνηθέτηση. Μπορούν να εκτελούν πηδήματα χτυπώντας με την ουρά στο έδαφος. Είναι επίσης καλοί αναρριχητές, χρησιμοποιώντας τους στύλους στην κοιλιά σαν αγκίστρια.
Κατά την ερωτοτροπία χρησιμοποιούνται ερεθίσματα της αφής, σε μερικά είδη συναντούμε ιδιαίτερα όργανα για αυτό το σκοπό. Για την μεταφορά του σπέρματος χρησιμοποιούνται τρεις διαφορετικές μέθοδοι: Στην πιο εξελιγμένη περίπτωση το αρσενικό και το θηλυκό ανεβάζουν την άκρη της κοιλίας και σχηματίζοντας γωνία 45 μοιρών τοποθετούν τα γεννητικά ανοίγματα το ένα κοντά στο άλλο. Το αρσενικό σπέρμα κυλάει στην ωοθήκη του θηλυκού. Άλλη μέθοδος πραγματοποιείται και στους σκορπιούς. Το αρσενικό τοποθετεί το σπερματοφόρο στο έδαφος, και μετά το αρσενικό σπρώχνει το θηλυκό ακριβώς πάνω στο σπέρμα και το θηλυκό το απορροφάει με τον ωοθέτη. Η τρίτη μέθοδος είναι αρκετά ασυνήθιστη. Το αρσενικό κατασκευάζει ένα νήμα από το έδαφος στην σηκωμένη άκρη της κοιλίας. Στο νήμα αυτό τοποθετούνται μερικά σταγόνες σπέρματος. Το θηλυκό μαζεύει τις σταγόνες με τον ωοθέτη. Τα θηλυκά των περισσότερων ειδών κολλάνε τα αυγά σε προστατευόμενες θέσεις, σε μερικά είδη τα θηλυκά τρυπώνουν το έδαφος με τον ωοθέτη για αυτό το σκοπό. Τα νεογέννητα έντομα υφίστανται περίπου έξι εκδύσεις μέχρι να αποκτήσουν το πλήρες μέγεθος και την ικανότητα αναπαραγωγής. Στα ενήλικα οι εκδύσεις συνεχίζονται.
Η παραδοσιακή άποψη για τις συγγενικές σχέσεις των Αρχαιογνάθων βλέπει τα Αρχαιόγναθα και τα θυσάνουρα στο ίδιο τάξον και χωριστά από πτερυγωτά έντομα. Σήμερα οι ειδικοί συμφωνούν με την άποψη για την εξωτερική συστηματική, που απεικονίζεται στον πίνακα. Οι εσωτερική συστηματική είναι απλή. Υπάρχουν μόνο δυο οικογένειες. Τα είδη της οικογένειας Machilidae συναντούμε κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο, τα είδη της πιο πρωτόγονης οικογένειας Meinertellidae ζουν κυρίως στο νότιο ημισφαίριο.
ΈντομαΑρχαιόγναθα (Archaeognatha)
Ζευγέντομα (Zygentoma)
=Θυσάνουρα (Thysanura) στη στενή έννοια
Πτερυγωτά
Pterygota
Τα Αρχαιόγναθα (Archaeognatha ή συνώνυμο Microcoryphia) είναι τάξη εντόμων με δύο οικογένειες και παγκοσμίως μόνο περίπου 450 είδη. Από την Ευρώπη αναφέρονται περίπου 210 είδη και στην Ελλάδα συναντούμε περίπου 17 είδη.
Κατά τη Δεβόνια περίοδο τα Αρχαιόγναθα εξελίχθηκαν ξεχωριστά από τα υπόλοιπα έντομα. Η τάξη θεωρείται η πιο πρωτόγονη τάξη των εντόμων. Τα είδη δεν έχουν πτέρυγες και το σώμα μοιάζει με το γνωστό ασημόψαρο (Lepisma saccarina). Αυτό το είδος κατατάσσεται στα θυσάνουρα ενώ οι ειδικοί παλαιότερα θεωρούσαν τα Αρχαιόγναθα μέρος των θυσάνουρων.
Βέβαια τα είδη έχουν μόνο έξι πόδια, αλλά εξ αιτίας των προσακτρίδων των στοματικών μορίων και των εξαρτημάτων της κοιλίας, τα οποία προκαλούν την εντύπωση περισσότερων ποδιών, τα έντομα θυμίζουν λίγο μικρές γαρίδες.
The Archaeognatha are an order of apterygotes, known by various common names such as jumping bristletails. Among extant insect taxa they are some of the most evolutionarily primitive; they appeared in the Middle Devonian period at about the same time as the arachnids. Specimens that closely resemble extant species have been found as both body and trace fossils (the latter including body imprints and trackways) in strata from the remainder of the Paleozoic Era and more recent periods.[3] For historical reasons an alternative name for the order is Microcoryphia.[4]
Until the late 20th century the suborders Zygentoma and Archaeognatha comprised the order Thysanura; both orders possess three-pronged tails comprising two lateral cerci and a medial epiproct or appendix dorsalis. Of the three organs, the appendix dorsalis is considerably longer than the two cerci; in this the Archaeognatha differ from the Zygentoma, in which the three organs are subequal in length.[4] In the late 20th century, it was recognized that the order Thysanura was paraphyletic, thus the two suborders were each raised to the status of an independent monophyletic order, with Archaeognatha sister taxon to the Dicondylia, including the Zygentoma.[5]
The order Archaeognatha is cosmopolitan; it includes roughly 500 species in two families.[6] No species is currently evaluated as being at conservation risk.[7]
Archaeognatha are small insects with elongated bodies and backs that are arched, especially over the thorax. Their abdomen ends in three long tail-like structures, of which the lateral two are cerci, while the medial filament, which is longest, is an epiproct. The tenth abdominal segment is reduced.[8] The antennae are flexible. The two large compound eyes meet at the top of the head, and there are three ocelli. The mouthparts are partly retractable, with simple chewing mandibles and seven-segmented maxillary palps which are commonly longer than the legs.[9][1]: 341–343
Unlike other insect orders, they do not have olfactory receptor-coreceptors (Orco), which have either been lost or were never present in the first place.[10][11]
Archaeognatha differ from Zygentoma in various ways, such as their relatively small head, their bodies being compressed laterally (from side to side) instead of flattened dorsiventrally, and in their being able to use their tails to spring up to 30 cm (12 in) into the air if disturbed. They have eight pairs of short appendages called styli on abdominal segments 2 to 9. Family Machilidae is also unique among insects in possessing small muscleless styli on the second and third thoracic legs,[12] but are absent on the second pair of thoracic legs in some genera.[13] Similar stylets on the legs are absent in family Meinertellidae.[14] They have one or two pairs of eversible membranous vesicles on the underside of abdominal segments 1 to 7, which are used to absorb water and assisting with molting.[15] There are nine pairs of spiracles; two pairs on the thorax, and seven pairs on abdominal segments 2 to 8.[16] The pair of spiracles on the first abdominal segment has been lost.[17]
Further unusual features are that the abdominal sternites are each composed of three sclerites, and they cement themselves to the substrate before molting, often using their own feces as glue.[18] The body is covered with readily detached scales, that make the animals difficult to grip and also may protect the exoskeleton from abrasion. The thin exoskeleton offers little protection against dehydration, and they accordingly must remain in moist air, such as in cool, damp situations under stones or bark.
The name Archaeognatha is derived from the Greek ἀρχαῖος, archaios, meaning 'ancient', and γνάθος, gnathos, meaning 'jaw'. This refers to the articulation of the mandibles, which are different from those of other insects. It was originally believed that Archaeognatha possessed a single phylogenetically primitive condyle each (thus the name "Monocondylia"), where all more derived insects have two, but this has since been shown to be incorrect; all insects, including Archaeognatha, have dicondylic mandibles, but archaeognaths possess two articulations that are homologous to those in other insects, though slightly different.[19]
An alternative name, Microcoryphia,[4] comes from the Greek μικρός, mikros, 'small', and κορυφή, koryphē, which in context means 'head'.[20]
Archaeognatha occur in a wide range of habitats. While most species live in moist soil, others have adapted to chaparral, and even sandy deserts. They feed primarily on algae, but also lichens, mosses, or decaying organic detritus.
Three types of mating behavior are known. In some species the male spins a silk thread (carrier thread) stretched out on the ground. On the thread there are droplets of sperm which the female will take up when her ovipositor makes contact. In others a packet of sperm (spermatophore) is deposited on the top of a short stalk. If a female takes up the sperm or not is often random, but in many species the male will try to lead the female's genitals over the sperm during courtship. A more direct way of fertilization occurs in species of the genus Petrobius, where the male place a droplet of sperm directly on the female's ovipositor. [22][23] One hypthesis is that the external genitals of insects started as structures speciliazed for water-uptake, which could reach deeper crevices than the coxal vesicles, and over time the female would use it to take up sperm from the ground instead of water.[24] After fertilization she lays a batch of around 30 eggs in a suitable crevice. The young resemble the adults, and take up to two years to reach sexual maturity, depending on the species and conditions such as temperature and available food.
Unlike most insects, the adults continue to moult after reaching adulthood, and typically mate once at each instar. Archaeognaths may have a total lifespan of up to four years, longer than most larger insects.[1]
The Archaeognatha are an order of apterygotes, known by various common names such as jumping bristletails. Among extant insect taxa they are some of the most evolutionarily primitive; they appeared in the Middle Devonian period at about the same time as the arachnids. Specimens that closely resemble extant species have been found as both body and trace fossils (the latter including body imprints and trackways) in strata from the remainder of the Paleozoic Era and more recent periods. For historical reasons an alternative name for the order is Microcoryphia.
Until the late 20th century the suborders Zygentoma and Archaeognatha comprised the order Thysanura; both orders possess three-pronged tails comprising two lateral cerci and a medial epiproct or appendix dorsalis. Of the three organs, the appendix dorsalis is considerably longer than the two cerci; in this the Archaeognatha differ from the Zygentoma, in which the three organs are subequal in length. In the late 20th century, it was recognized that the order Thysanura was paraphyletic, thus the two suborders were each raised to the status of an independent monophyletic order, with Archaeognatha sister taxon to the Dicondylia, including the Zygentoma.
The order Archaeognatha is cosmopolitan; it includes roughly 500 species in two families. No species is currently evaluated as being at conservation risk.
Los arqueognatos (Archaeognatha, del griego αρχαιος archaeos, "antiguo" y γναθος gnathos, "mandíbula") o pececillos de cobre, son un primitivo orden de insectos carentes de alas (Apterygota*), ectognatos (con piezas bucales externas), de forma alargada, con tres cercos ("colas") en la extremidad del abdomen y el cuerpo cubierto por escamas con reflejos metálicos, de donde deriva su nombre común.[1] Es un orden cosmopolita. Se han descrito unas 350 especies. Son uno de los grupos de insectos que menos cambios evolutivos ha sufrido desde su aparición en el Devónico, hace 390 millones de años.[2][3]
Según las clasificaciones actuales,[2] los antiguos órdenes Monura y Microcoryphia deben agruparse en el orden Archaeognatha, como muestra el siguiente cladograma:
Insecta Archaeognatha ___Zygentoma (obsoleto: Thysanura s.s.)
Datos: Q637179
Multimedia:
Especies: Archaeognatha
Archaeognatha (grezieratik, archaeos, antzinakoa eta gnathos, baraila) edo kuprezko arraintxoak intsektuen barruko ordena zahar bat da, hegorik gabekoa, ektognatoak (kanpoko aho zatiekin), luzeak, hiru isatsekin abdomenaren atzealdean eta ezkataz estalitako gorputzarekin. 350 bat espezie ezagutzen dira. Devoniarretik aldaketa gutxien jasan dituen intsektu taldea dira.
Archaeognatha (grezieratik, archaeos, antzinakoa eta gnathos, baraila) edo kuprezko arraintxoak intsektuen barruko ordena zahar bat da, hegorik gabekoa, ektognatoak (kanpoko aho zatiekin), luzeak, hiru isatsekin abdomenaren atzealdean eta ezkataz estalitako gorputzarekin. 350 bat espezie ezagutzen dira. Devoniarretik aldaketa gutxien jasan dituen intsektu taldea dira.
Siimahäntäiset (Archaeognatha tai Microcoryphia) on pieni ja hyvin alkeellinen hyönteislahko. Siihen kuuluu noin 500 lajia koko maailmassa[2], joista kahta tavataan myös Suomessa[3]. Lahko on verraten vähän tutkittu.
Siimahäntäisistä on vain vähän fossiiliaineistoa, joka sekin koostuu pääasiassa eläinten kappaleista. Ryhmä lienee peräisin devonikauden keskivaiheilta ja jäänteitä on säilynyt permi- ja triaskausilta saakka, mutta parhaiten materiaalia on liitukaudelta sekä sen jälkeisistä meripihkaesiintymistä.[2]
Siimahäntäisten ruumis on lieriömäinen, taaksepäin kapeneva, 7–15 mm pitkä ja kokonaisuudessaan suomujen peittämä. Väritys vaihtelee rusehtavasta kellertävään ja eläintä peittää epäsäännöllinen kuviointi. Siipiä ei ole. Takaruumiin kärjessä on kolme selvästi erottuvaa perälisäkettä, joista keskimmäinen on pisin. Tuntosarvet ovat pitkät. Verkkosilmät ovat suuret ja koskettavat toisiaan pään etuosassa. Pistesilmiä on kolme. Suuosat ovat purevat, mutta niiden anatominen rakenne, jossa leuat kiinnittyvät vain yhdellä niveltymiskohdalla pääkapseliin, on alkeellisempi kuin millään muulla hyönteisryhmällä. Tästä piirteestä on peräisin "alkusuuta" tarkoittava tieteellinen nimi Archaeognatha. Takaruumiin alapinnalla on liikkuvia ulokkeita, jotka saattavat olla jäänteitä aikaisemmista raajoista. Raajojen nilkoissa on 2––4 jaoketta.[4][5][6][3]
Siimahäntäisillä on hyvin huomaamaton, olematon muodonvaihdos. Toukat (oikeastaan nymfit) muistuttavat aikuisia yksilöitä, ja toukkavaiheita on useita, ehkä jopa kymmenen. Myös aikuiset yksilöt luovat nahkansa useita kertoja muutaman vuoden pituisen elämänsä aikana. Siimahäntäiset elävät metsien karikkeessa, kaarnan alla ja kivenkoloissa mutta myös usein rannoilla, missä ne viihtyvät maalle ajautuneiden leväkasautumien alla. Ravinnoksi kelpaa eloperäinen jäte, sammalet, jäkälät ja levät. Siimahäntäiset ovat yleensä yöaktiivisia. Ne liikkuvat vilkkaasti ja kykenevät hyppäämään noin 10 cm:n matkoja taivuttamalla takaruumistaan nopeasti alaspäin.[6][7][3]
Lisääntyminen tapahtuu epäsuoran hedelmöityksen kautta. Koiras laskee maahan spermapaketin eli spermatoforin, jonka naaras poimii sukuaukkoonsa. Siimahäntäisillä naaralta puuttuu erillinen kammio sperman varastointiin, joten jokaista munintakertaa varten tarvitaan uusi paketti. Munat naaras laskee noin 30 kappaleen ryhmiksi. Osalla lajeista esiintyy monimutkaisia kosiorituaaleja, joilla koiras saa naaraan asettumaan spermapaketin päälle.[6]
Suomessa siimahäntäisten lahkoon kuuluvista lajeista tavataan rantasiimahäntää (Petrobius brevistylis) ja kivikkosiimahäntää (Dilta hibernica). Näistä rantasiimahäntä luokiteltiin vuoden 2010 uhanalaisarvioinnissa silmälläpidettäväksi.[8]
Siimahäntäiset (Archaeognatha tai Microcoryphia) on pieni ja hyvin alkeellinen hyönteislahko. Siihen kuuluu noin 500 lajia koko maailmassa, joista kahta tavataan myös Suomessa. Lahko on verraten vähän tutkittu.
Siimahäntäisistä on vain vähän fossiiliaineistoa, joka sekin koostuu pääasiassa eläinten kappaleista. Ryhmä lienee peräisin devonikauden keskivaiheilta ja jäänteitä on säilynyt permi- ja triaskausilta saakka, mutta parhaiten materiaalia on liitukaudelta sekä sen jälkeisistä meripihkaesiintymistä.
Les archéognathes (Archaeognatha) sont un ordre d'insectes aptères.
Dans les classifications anciennes, les archéognathes étaient un sous-ordre des thysanoures. On les considère maintenant comme un ordre à part entière. C'est le seul ordre de la sous-classe des Monocondylia.
Ce groupe comprend des espèces vivant principalement dans les rocailles, sur les côtes rocheuses, les falaises, et qui se nourrissent d'algues, de lichens, de mousses ou de matière organique en décomposition.
Ces insectes primitifs sautent en se servant de leurs pattes et accentuent leur vitesse à l'aide de leurs segments abdominaux élastiques.
Les 500 espèces sont réparties en deux familles actuelles
Les archéognathes (Archaeognatha) sont un ordre d'insectes aptères.
Dans les classifications anciennes, les archéognathes étaient un sous-ordre des thysanoures. On les considère maintenant comme un ordre à part entière. C'est le seul ordre de la sous-classe des Monocondylia.
I Machilida sono un gruppo di piccoli insetti atteri, appartenenti alla sottoclasse Apterygota.
Secondo i più recenti schemi tassonomici costituiscono un ordine indipendente, con il nome di Archaeognatha, mentre nella tassonomia classica rappresentano un sottordine dei Thysanura. A differenza degli altri Tisanuri, denominati "pesciolini d'argento", sono ottimi saltatori: infatti quando sono disturbati flettono l'addome poggiandolo al substrato e spiccano salti superiori anche ai 10 centimetri.
La maggior parte dei Machilida è rappresentata da piccoli insetti di colore grigio, con il corpo generalmente lungo 20 mm o poco più. Hanno abitudini notturne e si nutrono utilizzando un'ampia varietà di materiale vegetale, tra cui: alghe, licheni, vegetazione in decomposizione, ecc.
Possono essere riconosciuti per le seguenti caratteristiche:
I Machilida depongono fino a 15 soffici uova di colore arancio in fessure o buchi incisi con i loro lunghi ovopositori.
Lo sviluppo ninfale avviene lentamente, impiegano due o tre anni per raggiungere la maturità, e durante questo periodo possono avere fino a nove mute. Le ninfe somigliano a dei piccoli adulti e potranno continuare ad avere delle mute per tutta la loro vita.
Ogni ambiente naturale è buono per ospitare questo gruppo di insetti che, però, rivolgono le loro preferenze ad ambienti umidi e possono essere ritrovati sotto le cortecce degli alberi, nel suolo, sotto lettiere di foglie o nelle fessure delle rocce. Alcune specie popolano la base di scogliere costiere mentre altre preferiscono ambienti di foresta pluviale.
Comparsi nel Carbonifero superiore sono ancora presenti con almeno 350 specie, distribuite in due famiglie:
I Machilida sono un gruppo di piccoli insetti atteri, appartenenti alla sottoclasse Apterygota.
Microcoryphia (ook wel Archaeognatha) of rotsspringers zijn een orde van insecten. Wereldwijd omvat deze orde zo'n 350 soorten.
Archaeognatha er en liten orden av vingeløse og primitive insekter. I verden er det omtrent 500 arter, men bare 2 er funnet i Norge.
Archaeognatha kalles ofte for børstehaler fordi de har tre kraftige haletråder, eller børster, på bakkroppen. Mens det latinske navnet kommer av Arche – å begynne eller begynnende og gnathos – kjeve. Og dette fordi disse primitive insektene bare har en enkelt leddknute i kjeven (monocondyl kjeve) (ett ledd og ikke to, mellom kjeveleddet og hodet) og ikke to leddknuter som hos de andre insektene (dicondyl kjeve).
De ligner sølvkre, men skiller fra disse på fasettøynene som møtes i pannen og at de ikke løper like raskt som sølvkre, derimot kan de hoppe, noe sølvkreene ikke kan. Oppbygningen av kjevene er også forskjellige, sølvkre tilhører de med «doble» kjever (Dicondylia).
De fleste er grå eller brune på farge og kortere enn 20 mm. Kroppen er bredest foran og smalner jevnt bakover i en spiss. Det er tre ganske kraftige haletråder (cerci), den miderste er lengst.
På bakkroppen finnes også, langs siden, noen små korte utvekster, kalt styli. De er vingeløse, kroppen er ikke glatt, men kledt med utallige små skjell. Antennene er lange og trådformet, leddene er omtrent like store. To store fasettøyne finnes på hodet, og disse støter sammen eller møtes foran i pannen.
Archaeognatha er mest nattaktive, og blir de forstyrret i dagslys, eller oppdaget, vil de straks forsøke å gjemme seg. De har det ikke like travelt som sølvkre og hopper heller. Blir de forstyrret trekker de bakkroppen raskt til seg (ned) og kan gjøre med det gjøre hopp på omtrent 10 cm.
De lever under bark, i kompost og råtnende plantemateriale, på berg og steiner. De lever av alger, lav og annet plantemateriale.
Eggene blir lagt i hull de stikker eller borrer med det lange eggleggningsrøret. Omtrent 15 orangefargede egg legges av hver hunn.
Archaeognatha har ametabol utvikling, det vil si at de ikke har «forvandling» (metamorfose), noe puppestadium. Nymfene er like de utvokste (kjønnsmodne) individene (imago), bortsett fra størrelsen og trenger lang tid på utviklingen. Avkommet må gjennom ni hudskift, før det når det voksne stadiet (imago), og dette kan ta 2 til 3 år. Også som kjønnsmodne fortsetter de å skifte huden.
Archaeognatha blir ofte kalt børstehaler, noe som ikke er helt galt da de tidligere systematisk tilhørte ordenen børstehaler – Thysanura, sammen med gruppen sølvkre – Zygentoma.
Ordenen Børstehaler (Thysanura) er idag delt på grunn av store fylogenetiske forskjeller. Børstehaler er en parafyletisk gruppe og brukes ikke i fylogenetisk systematikk.
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Archaeognatha er en liten orden av vingeløse og primitive insekter. I verden er det omtrent 500 arter, men bare 2 er funnet i Norge.
Archaeognatha kalles ofte for børstehaler fordi de har tre kraftige haletråder, eller børster, på bakkroppen. Mens det latinske navnet kommer av Arche – å begynne eller begynnende og gnathos – kjeve. Og dette fordi disse primitive insektene bare har en enkelt leddknute i kjeven (monocondyl kjeve) (ett ledd og ikke to, mellom kjeveleddet og hodet) og ikke to leddknuter som hos de andre insektene (dicondyl kjeve).
Multimedia w Wikimedia Commons Przerzutki (Archaeognatha syn. Microcoryphia) – owady bezskrzydłe mające żuwaczki zestawione stawowato z głową jedną płaszczyzną. Na odwłoku przydatki przedpłciowe, płciowe oraz przydatki końcowe – boczne i długa nić końcowa.
Do podgromady zaliczane są owady bezskrzydłe szeroko rozprzestrzenione ale ciepłolubne i wrażliwe na wysychanie. W strefach umiarkowanych występują w siedliskach ciepłych. Żyją pod kamieniami, w rozkładającym się drewnie, w ściółce. Są wszystkożerne i roślinożerne. Znanych jest ok. 350 gatunków, w Polsce ok. 60.
Przerzutki (Archaeognatha syn. Microcoryphia) – owady bezskrzydłe mające żuwaczki zestawione stawowato z głową jedną płaszczyzną. Na odwłoku przydatki przedpłciowe, płciowe oraz przydatki końcowe – boczne i długa nić końcowa.
Do podgromady zaliczane są owady bezskrzydłe szeroko rozprzestrzenione ale ciepłolubne i wrażliwe na wysychanie. W strefach umiarkowanych występują w siedliskach ciepłych. Żyją pod kamieniami, w rozkładającym się drewnie, w ściółce. Są wszystkożerne i roślinożerne. Znanych jest ok. 350 gatunków, w Polsce ok. 60.
Archaeognatha (do grego archaeos = primitivo; gnathos = mandíbula), é o nome de uma ordem de insetos terrestres ápteros, cujo nome científico se refere à condição primitiva da mandíbula, com um único côndilo (ponto de articulação). São conhecidos popularmente como traças saltadoras, devido a sua capacidade de se deslocar rapidamente pelo ar em resposta a propulsões resultantes da contração e descontração explosiva de seus abdomens.[1]
O clado Archaeognatha era considerado uma sub-ordem dentro da ordem Thysanura. Atualmente, Archaeognatha é considerado grupo irmão do táxon Dicondylia.[2]
É possível encontrar também na literatura o nome Microcoryphia para se referir à Ordem, embora de forma menos comum. Essa ambiguidade dá-se pelo fato de o nome Archaeognatha ter sido atribuído inicialmente junto à Zygentoma ao nível de uma Subordem de Thysanura. No mesmo ano, porém, foi proposto o nome Microcoryphia para um clado que englobava os Archaeognatha, mas os elevava ao nível hierárquico de Ordem.[1]
Os Archaeognatha são insetos ametábolos, isto é, que não passam por metamorfose, primariamente ápteros e pequenos, com tamanho variando entre 6 e 20 mm de comprimento (essa medida desconsidera o comprimento dos filamentos caudais e antenas).
Possuem o corpo fusiforme (alongado), relativamente cilíndrico e coberto de minúsculas escamas pigmentadas, o que confere aos representantes do clado coloração tipicamente acinzentada. O tórax desses animais é perceptivelmente arqueado. Possuem espiráculos localizados no mesotórax e metatórax.[1]
São animais com cabeças do tipo hipognata, ou seja, com os segmentos orientados em eixo vertical, de forma que as peças bucais sejam localizadas ventralmente. Suas mandíbulas são bastante simples, possuindo um único côndilo (ponto de articulação). Uma estrutura característica da ordem é a formada por seus longos palpos maxilares articulados, cada um, em sete subunidades, denominadas artículos. Em contraste, seus palpos labiais são curtos, apresentando somente três dessas subunidades.
Suas antenas são longas e do tipo filiforme. Seus olhos são compostos e bem desenvolvidos. Possuem, além disso, três ocelos.[1]
Seus abdomes apresentam dez segmentos, e em seu ápice, esses insetos possuem dois filamentos laterais, denominados cercos, e um filamento mediano, mais longo, chamado de paracerco. Ao longo dos segmentos abdominais, é possível ver uma série de prolongamentos ventrais, chamados de estilos. Também na região abdominal, é comum notar nas fêmeas ovipositores bem desenvolvidos. Este órgão é composto por duas estruturas bastante articuladas denominadas gonapófises, inseridas nos segmentos VIII e IX.[3]
Suas pernas apresentam coxas compridas e tarsos divididos em três tarsômeros; embora em algumas poucas espécies estejam presentes somente dois. Possuem duas garras tarsais localizadas na região do pré-tarso (região também chamada de pós-tarso por alguns autores, por estar localizada distalmente ao tarso).
Nesses insetos, a captação de água é feita principalmente por meio de vesículas membranares coxais contráteis.[4]
São insetos de distribuição cosmopolita, e a ordem possui representantes distribuídos desde o nível do mar até altitudes de mais de 5000 m, em montanhas na cordilheira do Himalaia. As traças saltadoras podem ser encontradas em locais úmidos e cobertos, como sob as cascas das árvores, sob pedras, em serrapilheira, no solo e, em florestas tropicais, nas folhas de arbustos e árvores. Ativos durante a noite, a maioria das espécies se alimenta de algas verdes, liquens e matéria orgânica em decomposição.
Os apêndices longos com terminações sensoriais auxiliam na detecção de predadores, e a densa cobertura de escamas sobre o corpo oferece algum grau de proteção. Porém, a forma de defesa principal dos archaeognatos provavelmente é sua capacidade de saltar, podendo carregá-los mais de 20 cm na horizontal ou vertical. Algumas espécies arborícolas são capazes de planar, saltando de grandes alturas e utilizando os filamentos caudais alongados para corrigir a orientação do corpo e direcionar sua queda para troncos de árvore próximos, antes de atingir o chão. Essa forma de queda controlada é considerada por alguns autores como precursora do voo ativo nos insetos pterigotos.[5]
Existem três tipos conhecidos de comportamento de acasalamento para a ordem, sendo que todas elas envolvem o uso de espermatóforos. Na família Meinertellidae, os machos depositam espermatóforos pedunculados no solo, para serem recolhidos pelas fêmeas. Já em Machilidae, costumam ser depositados em um fio secretado por células glandulares e cerdas tubulares do macho, como em Machilis germanica; esse modo de reprodução é único aos Achaeognatha. Outros machilídeos, como o caso do gênero Petrobius, depositam o espermatóforo dentro do ovipositor da fêmea, caracterizando uma transferência mais direta de esperma.[6][3]
As fêmeas utilizam o ovipositor para depositar seus ovos com 0,7 a 1,3 mm de diâmetro, em fendas entre rochas ou cascas de árvore. Embora esses hexápodes possuam o chamado desenvolvimento ametábolo, existem diferenças notáveis entre os estágios do desenvolvimento pós-embrionário. Indivíduos no primeiro estágio de desenvolvimento possuem as lacínias (partes da maxila) projetadas fortemente para a frente, que usam para ajudar a sair do ovo, entre 60 a 380 dias depois da postura. No lugar das escamas, que só são desenvolvidas no terceiro ínstar, esse estágio apresenta cerdas em forma de bastão, que são rapidamente perdidas juntamente com as maxilas prognatas, depois da primeira muda. O número total de ínstares é indeterminado, com as mudas continuando ao longo de toda a vida do animal. Algumas espécies tornam-se sexualmente maduras no primeiro ano de vida, com a genitália completamente formada por volta do décimo ínstar, e vivem até três anos.[7]
A maioria dos Archaeognatha se reproduzem ao longo do ano, sem período definido. Algumas espécies de hábitos terrícolas vivem em florestas que são alagadas anualmente, e se adaptaram a essas condições ao desenvolverem reprodução sazonal. Os adultos depositam os ovos no solo, migram para as árvores e morrem, enquanto os ovos são submersos pela próxima inundação e podem sobreviver debaixo d’água por 5 a 6 meses. Nesse período, podem ser carregados pelas águas por longas distâncias, antes de eclodir na estação seca e se desenvolverem rapidamente até o estágio adulto.[8]
São eficazes e abundantes decompositores de matéria orgânica, participando da ciclagem de nutrientes em seus habitats. São também muito importantes por sua contribuição ao processo de manutenção dos solos, aumentando sua biomassa e servindo também de alimento para predadores que compõe o microambiente da serrapilheira, como por exemplo, aranhas.[4]
Até o fim do século XX, o clado Archaeognatha era considerado uma sub-ordem, junto à Zygentoma, agrupada dentro da Ordem Thysanura. Atualmente, porém, já foi reconhecido o parafiletismo de Thysanura, e cada um dos grupos foi elevado ao status de ordens monofiléticas separadas. O táxon Archaeognatha é hoje considerado grupo irmão do táxon Dicondylia (Zygentoma + Pterygota).[2]
As cerca de 390 espécies de Archaeognatha viventes, distribuídas em todo o mundo, são agrupadas em duas famílias; por volta de 140 dessas pertencem a Meinertellidae e 250 pertencem a Machilidae. Em ambas as famílias, não há registro de nenhuma espécie em risco de extinção.[9][10] No Brasil, já foram descritas 25 espécies de Archaeognatha, mas estima-se que possam existir até 150 espécies do clado no país.[1]
A família Meinertellidae é encontrada na América do Sul, América do Norte, Austrália, Ásia e África, enquanto Machilidae está presente na América do Norte, Ásia e Europa. O único continente que não possui representantes desse grupo é a Antártica.[11] Uma terceira família, Dasyleptidae, inclui gêneros mais basais do clado, atualmente extintos.[12]
Os insetos da família Meinertellidae podem ser distinguidos dos insetos da família Machilidae pela falta de escamas na base das pernas e antenas, cabeça e palpos, juntamente com a presença de pequenos esternitos abdominais que se projetam levemente entre as placas coxais. Eles também podem ser distinguidos por manchas de pigmento hipodérmico avermelhado e marrom-violeta nos apêndices.[13]
Entre os insetos viventes, a ordem Archaeognatha é considerada o grupo mais basal: estudos filogenéticos recuperam esses animais como grupo-irmão de Dicondylia, nome do clado que inclui Zygentoma e todos os demais insetos, da subclasse Pterygota.[14] De fato, o registro fóssil demonstra que a irradiação do grupo foi muito antiga, uma vez que são encontrados representantes no registro estratigráfico datando ainda do período Devoniano.[5]
A ordem é dividida na subordem Monura, composta inteiramente de representantes extintos, e na subordem Machilida. Machilida inclui a superfamília Machiloidea, onde se encaixam as famílias Machilidae e Meinertellidae. No entanto, estudos recentes combinando caracteres morfológicos e moleculares sugerem que a família Machilidae é parafilética, com os gêneros Ditrigoniophtalmus e Petrobiellus sendo mais proximamente relacionados aos Meinertellidae do que às demais espécies atribuídas a Machilidae, que formam grupo monofilético entre si. Abaixo segue a hipótese filogenética de Zhang et al. (2018)[12]:
Machilidae (excluindo Ditrigoniophthalmus verae + Petrobiellus takunagae)
A Ordem representa um táxon bastante basal na linhagem evolutiva da Classe Hexapoda, quando se comparam seus representantes vivos. O primeiro registro desses animais data do período Devoniano. Fósseis de espécies representantes de clados extintos dentro das duas famílias atuais de subordem Machilida servem de indício na inferência de que tanto Meinertellidae quanto Machilidae já haviam se diversificado pelo menos no período Cretáceo, podendo ser ainda mais antigos. Os estratos rochosos em que alguns destes indivíduos foram encontrados denunciam que esta cladogênese ocorreu ainda no supercontinente de Gondwana.[12]
Um gênero extinto representativo da subordem Monura, Dasyleptus, é encontrado em estratos do Carbonífero ao Permiano em ampla distribuição geográfica. O gênero, representado por espécimes de vários estágios ontogenéticos, dá o nome à família Dasyleptidae.[15]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|pmc= (ajuda). PMID 19324632. doi:10.1098/rsbl.2009.0029. Consultado em 25 de janeiro de 2022 |titulo= at position 15 (ajuda) |titulo= (ajuda) Archaeognatha este un ordin de insecte fără aripi. Se numără printre insectele care s-au schimbat cel mai puțin, apărând în devonianul mijlociu împreună cu arahnidele. [3] Numele Archaeognatha este derivat din greacă, unde archaeos înseamnă „antic”, iar gnatha înseamnă „gură”.
|title= (ajutor) 
Pterygota Archaeognatha este un ordin de insecte fără aripi. Se numără printre insectele care s-au schimbat cel mai puțin, apărând în devonianul mijlociu împreună cu arahnidele. Numele Archaeognatha este derivat din greacă, unde archaeos înseamnă „antic”, iar gnatha înseamnă „gură”.
Microcoryphia Verhoeff, 1904
Pračeljustnice (znanstveno ime Archaeognatha) so majhen red žuželk z okoli 500 danes živečimi vrstami. So izvorno brez kril in jih s ščetinorepkami uvrščamo med najprimitivnejše še živeče žuželke.
So podolgovate, srednje velike žuželke (6-25 mm dolžine), izvorno brez kril. Na glavi imajo velike sestavljene oči, ki se na vrhu stikajo, in tri očesca, poleg njih pa še veččlenske tipalnice in naprej usmerjene čeljusti, ki jih lahko deloma uvlečejo. Sestavljajo jih podaljšane mandibule in sedemčlenski maksilarni palpi (odrastki maksil). Oprsje nosi tri pare nog; na hrbtni strani je izbočeno v nekakšno grbo, sicer pa je brez posebnosti. V ravni liniji se z njega nadaljuje zadek, ki na drugem in devetem členu nosi dva para odrastkov (reduciranih zadkovih nog). Na koncu zadka je par veččlenskih cerkov in terminalni filum. Njihovo telo je prekrito z luskicami, ob pomanjkanju vlage se hitro izsuši.
Podobno kot ščetinorepke je njihov razvoj zelo enostaven - ličinke so po obliki skoraj enake kot odrasle živali, so le manjše in nimajo genitalij. Levijo se tudi kot odrasle. Pred vsako levitvijo se pritrdijo na podlago s črevesnimi izločki. Večinoma so aktivne ponoči, podnevi pa se skrivajo za lubjem ali med rastlinskim odpadom. Hitro tečejo, s pomočjo zadka pa lahko tudi daleč skočijo, kadar jih kaj preseneti (tudi do 30 cm).
Dve recentni družini pračeljustnic, Machilidae in Meinertellidae, sta nedvoumno monofiletski. Večina avtorjev jih obravnava kot najprimitivnejšo skupino žuželk, sestrsko ščetinorepkam in krilatim žuželkam. Po drugi razvrstitvi pa so sestrska skupina samo današnjim ščetinorepkam, s katerimi tvorijo skupino Thysanura s. lat. (ščetinorepke v širšem pomenu besede).
Živijo v travnatih ali gozdnih habitatih pod listjem, kamni, lubjem ipd., kjer se prehranjujejo z mahovi, lišaji, algami in odmrlim organskim materialom.
Pračeljustnice (znanstveno ime Archaeognatha) so majhen red žuželk z okoli 500 danes živečimi vrstami. So izvorno brez kril in jih s ščetinorepkami uvrščamo med najprimitivnejše še živeče žuželke.
Hoppborstsvansar (Archaeognatha) är en ordning i klassen insekter med två familjer. Man känner till 350 arter, varav tre lever i Sverige.[1] Ibland räknas de till underklassen Apterygota men denna systematiska indelning är omstridd.
De flesta arter når en kroppslängd mellan 9 och 18 millimeter. Arten Machilis ingens blir upp till 23 millimeter lång.
Dessa djur föredrar blöta och steniga områden. De finns till exempel på stenar vid kustlinjen eller på mossa och under trädens bark. Sitt namn fick dessa djur på grund av deras särskilt bra förmåga att hoppa. För att hoppa använder de sina extremiteter och de antennliknande utskotten vid kroppens slut.
Deras kropp är ofta täckt med fjäll. Påfallande är de stora fasettögonen som sitter ihop på huvudets ovansida. Deras antenn är särskilt lång och kan bestå av 250 segment.
Hoppborstsvansarnas närmaste släktingar är troligtvis silverborstsvansarna.
Hoppborstsvansar (Archaeognatha) är en ordning i klassen insekter med två familjer. Man känner till 350 arter, varav tre lever i Sverige. Ibland räknas de till underklassen Apterygota men denna systematiska indelning är omstridd.
De flesta arter når en kroppslängd mellan 9 och 18 millimeter. Arten Machilis ingens blir upp till 23 millimeter lång.
Dessa djur föredrar blöta och steniga områden. De finns till exempel på stenar vid kustlinjen eller på mossa och under trädens bark. Sitt namn fick dessa djur på grund av deras särskilt bra förmåga att hoppa. För att hoppa använder de sina extremiteter och de antennliknande utskotten vid kroppens slut.
Deras kropp är ofta täckt med fjäll. Påfallande är de stora fasettögonen som sitter ihop på huvudets ovansida. Deras antenn är särskilt lång och kan bestå av 250 segment.
Hoppborstsvansarnas närmaste släktingar är troligtvis silverborstsvansarna.
Archaeognatha, Insecta sınıfının zıplayan kılkuyruklar olarak da bilinen bir takımı olup önceleri Thysanura ya da kılkuyruklar takımı içine yerleştirilmekte idi, bu iki grubun ortak özelliği karıncık uçlarında kuyruk biçiminde üç adet uzantının yer almasıdır. Archaeognatha takımının üyeleri bu uzantılarını 30 cm. kadar havaya zıplamak için kullanabilmektedirler. Eskiden grubu adlandırmak için kullanılan Microcoryphia adı, küçük anlamına gelen micro ile başlılar anlamına gelen coryphia köklerinden türetilmiştir.
Devoniyen dönemde, örümceklerle aynı zaman diliminde ortaya çıkmışlardır, böceklerin en az evrim geçiren grubudur. Archaeognatha Yunanca eski anlamına gelen archaeos ile çeneliler anlamına gelen gnatha sözcüklerinden türetilmiştir. Bu adlandırma tek bir kondil içeren mandibüllerin eklemlenmesi ile ilgili olup, diğer böcek gruplarında kondil sayısı ikidir. Arka ( bazen de orta) bacak ile 2.inciden 9.uncuya kadar olan sternitlerinde, bazı uzmanlarca körelmiş uzuvlar olarak değerlendirilen, eklemlenmiş stilusların bulunması da sadece bunlara özgü bir özelliktir. Her bir karıncık (abdomen) sternitinin üç skleritten oluşması ve kabukdeğişimi öncesinde kendilerini zemine buradan yapıştırmaları diğer bir sıradışı özellikleridir. Tıpkı Thysanura üyelerinde olduğu gibi, gövde pullarla ve kolayca su kaybetmeye olanak veren ince bir dışiskelet ile örtülüdür.
Machilidae ve Meinertellidae olmak üzere iki familya altında toplanan 350 kadar türü tanımlanmıştır. Başta Algler olmak üzere, likenler, yosunlar veya çürümekte olan organik maddelerle beslenirler. Dünyanın her tarafına yayılmıştırlar, hatta diğer böceklerden farklı olarak Arktik bölgede bile yaşayabilmektedirler.
Archaeognatha, Insecta sınıfının zıplayan kılkuyruklar olarak da bilinen bir takımı olup önceleri Thysanura ya da kılkuyruklar takımı içine yerleştirilmekte idi, bu iki grubun ortak özelliği karıncık uçlarında kuyruk biçiminde üç adet uzantının yer almasıdır. Archaeognatha takımının üyeleri bu uzantılarını 30 cm. kadar havaya zıplamak için kullanabilmektedirler. Eskiden grubu adlandırmak için kullanılan Microcoryphia adı, küçük anlamına gelen micro ile başlılar anlamına gelen coryphia köklerinden türetilmiştir.
Devoniyen dönemde, örümceklerle aynı zaman diliminde ortaya çıkmışlardır, böceklerin en az evrim geçiren grubudur. Archaeognatha Yunanca eski anlamına gelen archaeos ile çeneliler anlamına gelen gnatha sözcüklerinden türetilmiştir. Bu adlandırma tek bir kondil içeren mandibüllerin eklemlenmesi ile ilgili olup, diğer böcek gruplarında kondil sayısı ikidir. Arka ( bazen de orta) bacak ile 2.inciden 9.uncuya kadar olan sternitlerinde, bazı uzmanlarca körelmiş uzuvlar olarak değerlendirilen, eklemlenmiş stilusların bulunması da sadece bunlara özgü bir özelliktir. Her bir karıncık (abdomen) sternitinin üç skleritten oluşması ve kabukdeğişimi öncesinde kendilerini zemine buradan yapıştırmaları diğer bir sıradışı özellikleridir. Tıpkı Thysanura üyelerinde olduğu gibi, gövde pullarla ve kolayca su kaybetmeye olanak veren ince bir dışiskelet ile örtülüdür.
Machilidae ve Meinertellidae olmak üzere iki familya altında toplanan 350 kadar türü tanımlanmıştır. Başta Algler olmak üzere, likenler, yosunlar veya çürümekte olan organik maddelerle beslenirler. Dünyanın her tarafına yayılmıştırlar, hatta diğer böceklerden farklı olarak Arktik bölgede bile yaşayabilmektedirler.
Archaeognatha là một bộ côn trùng không cánh, còn được gọi là bọ đuôi ngắn nhảy. Chúng là một trong những loài côn trùng tiến hóa ít thay đổi nhất, xuất hiện vào kỷ Devon, cùng thời gian với nhện.Tên Archaeognatha có nguồn gốc từ tiếng Hy Lạp, archaeos có nghĩa là "cổ" và gnatha có nghĩa là " hàm ". Archaeognatha trước đây thuộc về bộ Thysanura, cả hai bộ đều có ba sợi râu đuôi.
Các khoảng 350 loài trong hai họ được phân phối trên toàn thế giới. Không có loài hiện đang có nguy cơ bảo tồn, mặc dù bô này là một trong những bộ được nghiên cứu kém nhất trong số các bộ côn trùng, vì vậy nó có thể chỉ đơn giản là không có ai nhận ra rằng bất kỳ loài có nguy cơ tuyệt chủng.
Archaeognatha là một bộ côn trùng không cánh, còn được gọi là bọ đuôi ngắn nhảy. Chúng là một trong những loài côn trùng tiến hóa ít thay đổi nhất, xuất hiện vào kỷ Devon, cùng thời gian với nhện.Tên Archaeognatha có nguồn gốc từ tiếng Hy Lạp, archaeos có nghĩa là "cổ" và gnatha có nghĩa là " hàm ". Archaeognatha trước đây thuộc về bộ Thysanura, cả hai bộ đều có ba sợi râu đuôi.
Các khoảng 350 loài trong hai họ được phân phối trên toàn thế giới. Không có loài hiện đang có nguy cơ bảo tồn, mặc dù bô này là một trong những bộ được nghiên cứu kém nhất trong số các bộ côn trùng, vì vậy nó có thể chỉ đơn giản là không có ai nhận ra rằng bất kỳ loài có nguy cơ tuyệt chủng.
Древнечелюстные, или микрокорифии (лат. Archaeognatha или Microcoryphia) — отряд первичнобескрылых насекомых. В настоящее время учёными описано 514 видов, включая 8 ископаемых видов (Zhang, 2013)[1]. Ранее считались подотрядом махилоидных (Machiloidea) в отряде щетинохвостковых. В ископаемом состоянии известны, начиная с девона[2].
Древнечелюстные, или микрокорифии (лат. Archaeognatha или Microcoryphia) — отряд первичнобескрылых насекомых. В настоящее время учёными описано 514 видов, включая 8 ископаемых видов (Zhang, 2013). Ранее считались подотрядом махилоидных (Machiloidea) в отряде щетинохвостковых. В ископаемом состоянии известны, начиная с девона.
イシノミ目（古顎目、Archaeognatha、Microcoryphia）は、翅を持たない昆虫、いわゆる無翅昆虫のうちの一群で、大部分の昆虫を含む有翅昆虫に対して祖先的な特徴を大きく保持している。全世界の湿った土壌に生息する15mm以下の小さな昆虫で、外見的にはシミ類にやや似る。腹部を地面に叩きつけてジャンプを行うことからこの名がある。
体は細長く、シミとは異なり偏平ではない。触角や尾糸、尾毛のいずれも鞭状で長く、小腮髭も大きい。口器は外腮口。シミとは逆に複眼単眼が大きく発達している。体表はシミ同様に鱗粉に覆われ、多くの種では褐色のまだら模様がある。胸節には明確な3対の歩脚をもつほか、腹節の腹面にも対をなした付属肢を刺状に有する。
野外の枯れ木や石垣、土の上などに住んでおり、陸生の微細な藻類や地衣を食べる。水は口から飲まず、腹部の腹面の節間から膨出する嚢状体の膜面を結露した水滴などに押し付け、吸収する。何かに驚くと、腹部を地面に打ち付けて跳躍し、その動きは素早い。
雌の体内に精子を導入する交尾器を持たず、雄は糸を分泌してその上に精液の滴を置き、複雑な配偶行動で雌を誘導して生殖口から吸収させる。
寿命は長く、約3年生きる。[1]
昆虫綱のうち、最も早く分岐したグループで、現生のうち最も"原始的"な昆虫の目とも言える。ただし、より古い時代に分岐した内顎類（コムシ目、カマアシムシ目、トビムシ目）またはその一部を広義の昆虫に含めることもある。
古典的な分類では、イシノミ目とシミ目を無翅亜綱とし、それ以外の有翅亜綱と対比させてきた。かつては体の概形がシミ目と似ていることもあり、シミ目（総尾目, Thysanura）のイシノミ亜目に分類されていた[1]が、1960年代ごろより、体の基本構造に非常に原始的な形質を有する別系統であることがわかり、側系統群として分けられるようになった。それによると、普通の昆虫は大顎が頭蓋と2ヶ所で関節するため可動性が制限されるのに対し、この類では1ヶ所だけで関節している。そのため、イシノミ目のみからなる単関節丘亜綱をたて、それ以外の全ての昆虫を双関節丘亜綱として分けられることになった。
イシノミ目（古顎目、Archaeognatha、Microcoryphia）は、翅を持たない昆虫、いわゆる無翅昆虫のうちの一群で、大部分の昆虫を含む有翅昆虫に対して祖先的な特徴を大きく保持している。全世界の湿った土壌に生息する15mm以下の小さな昆虫で、外見的にはシミ類にやや似る。腹部を地面に叩きつけてジャンプを行うことからこの名がある。
돌좀목(Archaeognatha)은 날개가 없는 곤충 목이다. 다른 곤충과 달리 관절구가 하나다. 2개 과에 약 350여 종을 포함하고 있다. 미크로코리피아(Microcoryphia)로 불리기도 한다.
