Die Heidehummel (Bombus jonellus) ist eine Art der Hummeln (Bombus).
Die Heidehummelköniginnen haben eine Körperlänge von 15 bis 18 mm, die Arbeiterinnen von 9 bis 14 mm und die Drohnen von 11 bis 14 mm. Ihre Färbung ist ähnlich der der Gartenhummel (Bombus hortorum). Die Grundfärbung ist schwarz, mit drei gelben Streifen über Kragen, Schildchen des Rumpfs und den ersten Tergit des freien Hinterleibs. Das Abdomenende (Tergite vier und fünf des freien Hinterleibs) ist weiß. Sie besitzt einen kurzen Rüssel. Von den ähnlich gefärbten Arten kann sie so unterschieden werden: Die Behaarung ist relativ hell gelb, nicht orange. Das schwarze Band auf dem Rücken des Thorax zwischen den Flügelbasen (Interalarband) ist breit, doppelt so breit wie die vordere gelbe Binde. Der Metatarsus (das verlängerte, erste Fußglied) der mittleren Beine ist an der Spitze innen abgerundet (bei allen ähnlich gefärbten Arten Mitteleuropas spitz zulaufend). Außerdem ist der Kopf bei Betrachtung von vorn kurz, nicht wie bei der Gartenhummel verlängert.[1]
Sie lebt in offenen Landschaften, meist in Mooren, Sand- und Bergheiden, im Gebirge, aber auch in Gehölzbeständen. Ein Volk umfasst etwa 50–120 Tiere. Sie gehört zu den Pollenstorern. Aktive Flugsaison ist von Ende März bis Mitte September. In langen und warmen Sommern kann eine zweite Generation hervorgebracht werden, auch in Skandinavien. Heidehummeln erzeugen im Flug einen hohen Summton.
In großen Teilen ihres Verbreitungsgebiets, aber nicht überall, gilt sie auf Blüten von Heidekrautgewächsen (Ericaceae) wie zum Beispiel die Besenheide (Calluna vulgaris) spezialisiert.[2]
Bombus jonellus ist Wirtsart der Kuckuckshummel Bombus (Psithyrus) flavidus.
Die Art ist paläarktisch verbreitet, vom Westen Europas bis zur russischen Pazifikküste, unter Einschluss Kamtschatkas[3] und der Kurilen.[4] In Europa lebt sie von Skandinavien nördlich des Polarkreises, Island und Großbritannien südwärts, die Südgrenze der Verbreitung reicht vom kantabrischen Gebirge Nordspaniens über die Alpen einschließlich des nördlichen Apennin und des Nordbalkan und die Waldzone der Ukraine[5] bis Sibirien.[6] Daneben gibt es eine recht isolierte Angabe für die Türkei.[7]
In den nördlichen Teilen ihres Verbreitungsgebiets, einschließlich der russischen Tundra,[8] Skandinavien und Großbritannien,[9] gilt sie als häufige Art. Sie wird nach Süden hin seltener und ist in den südlichsten Teilen ihrer Verbreitung auf die hohen Gebirge beschränkt. In Deutschland gilt sie als gefährdet,[10][11] lokal, zum Beispiel in Westfalen[12] sogar als vom Aussterben bedroht.
Die Art wurde von Kirby als Apis jonella erstbeschrieben. Sie wird der Untergattung Pyrobombus zugeordnet. Synonyme sind Bombus scrimshiranus (Kirby, 1802), Bombus alboanalis Franklin, 1913.
Nächstverwandte Arten sind die boreal-arktische Bombus cingulatus und die nordamerikanische Bombus frigidus, mit der sie näher verwandt ist als mit den anderen europäischen Pyrobombus-Arten.[13]
Für die Art werden, neben der Nominatform, folgende Unterarten angegeben:
Diese werden aber von vielen Taxonomen nicht anerkannt.
The heath humble-bee or small heath bumblebee, Bombus jonellus, is a species of bumblebee, widely distributed in Europe and northern Asia,[2] as well as northern North America.[1]
A fairly small bumblebee, it has body lengths around 16 mm (0.63 in) (queen) and 12 mm (0.47 in) (worker and male).[3] The queen has an average wingspan of 29 mm (1.1 in). The face and proboscis are short. Females (queens and workers) have a predominantly black abdomen with a yellow collar, the first and sometimes second terga yellow, and a white tail. The face is black, occasionally with a patch of yellow fur on the top. Males are similar, but with more yellow; the yellow collar continues on the ventral side, the two first terga are always yellow, and much more yellow fur is found on the face. However, darker forms of the females are seen, as well as forms (sometimes considered subspecies) that differ in the amount of yellow in the fur, and with brownish hairs on the white tail. Among these are B. j. hebridensis (which is endemic to the Hebridean islands of Scotland),[4] B. j. monapiae, and B. j. vogtii. On the Orkney and the Hebrides, a form exists where the males have red tails instead of white.[5]
The heath humble-bee is found in gardens and meadows, as well as on heath and moorland.[3] The bumblebee visits various food sources, such as clover, bird's-foot trefoil, cowberry, thistles, and many others.[5]
The nest, which at most can contain 50 to 120 workers, can be situated both above and under ground. When the climate permits, as in southern England, this species can have two broods a season. A study in northern Sweden shows the males, when patrolling for young queens, do so at tree-top level, marking twigs and leaves with pheromones to attract the queens.[5]
B. jonellus is present in most of Europe and a large part of northern Asia. In the west, it is common from Iceland in the north to the Cantabrian Mountains in northern Spain. It is found beyond the Arctic Circle in Scandinavia and Russia, where it is continuous north of 55ºN, more uneven south of it. In southern Europe, the distribution, too, is patchy, and restricted to the mountains. In Asia, it reaches the Gulf of Anadyr on the Pacific.[2] In United Kingdom, it is common in the south-east, in East Anglia, northern Scotland including the Hebrides, Orkney, and Shetland.[5] It is also found in Canada east to Hudson Bay and Alaska.[6]
The heath humble-bee or small heath bumblebee, Bombus jonellus, is a species of bumblebee, widely distributed in Europe and northern Asia, as well as northern North America.
Nõmmekimalane (Bombus jonellus) on mesilaslaste sugukonda kuuluv putukas.
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta üsna haruldane, keda võib kohata eriti nõmmedel[1].
Nõmmekimalane (Bombus jonellus) on mesilaslaste sugukonda kuuluv putukas.
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta üsna haruldane, keda võib kohata eriti nõmmedel.
Kanervakimalainen (Bombus jonellus) on kimalaisiin kuuluva mesipistiäislaji.
Kanervakimalainen on keltamusta kimalaislaji. Kuningattarilla ja työläisillä on keskiruumiin etu- ja takaosa ovat kirkkaankeltaiset. Joskus myös koko takaruumiin tyviosa. Takaruumiin kärki on aina valkoinen. Koirailla myös naama tuntosarvien välistä aluetta lukunottamatta on keltainen ja takimmaisen raajaparin reidet kokonaan mustakarvaiset. Kuningattaret ja työläiset ovat väritykseltään hyvin samankaltaisia tarhakimalaisten kanssa, mutta kanervakimalaisen pää ei ole muodoltaan yhtä pitkulainen. Koiraat muistuttavat erittäin paljon uralinkimalaisen koiraita. Laji on pienikokoinen. Työläisten ja koiraiden ruumiin pituus on 9–14 mm. Kuningattaret ovat pituudeltaan 15–18 mm.[2]
Euroopassa kanervakimalaisen levinneisyys painottuu pohjoiseen, missä se myös on yleisimpiä kimalaislajeja. Sitä tavataan myös Islannissa. Etelä-Euroopassa kanervakimalainen on harvinainen ja paikoittainen vuoristolaji. Idässä levinneisyysalue ulottuu Venäjän Tyynenmeren rannikolle ja edelleen Pohjois-Amerikan pohjoisosiin.[3][4] Suomessa sitä tavataan koko maassa, mutta laji yleistyy pohjoista kohti.[2]
IUCN on luokitellut kanervakimalaisen uhanalaisuden puutteellisesti tunnetuksi, sillä vaikka Euroopan ja Pohjois-Amerikan populaatiot ovatkin elinvoimaisia, lajin levinneisyyttä ja uhanalaisuutta Aasiassa ei tunneta.[1]
Kanervakimalaista tavataan kaikenlaisissa ympäristöissä, mutta tyypillisimmin sen tapaa kangasmetsästä. Myös merenrannat ovat lajille mieleen. Se kuuluu harvoihin kimalaislajeihin, joka viihtyy korkealla tunturimaastossa. Kimalaiset käyvät erityisesti kanervan ja mustikan kukilla, koiraat myös kultapiiskuilla ja maitohorsmilla. Pesä on maan pintakerroksissa ja siihen kuuluu yleensä 50–120 yksilöä.[2][4]
Kanervakimalainen (Bombus jonellus) on kimalaisiin kuuluva mesipistiäislaji.
Bombus jonellus est une espèce de bourdons que l'on rencontre en Eurasie et en Amérique du Nord et qui appartient au sous-genre Pyrobombus[1].
La sous-espèce hebridensis est endémique des Hébrides, des îles situées au large de l'Écosse[2].
Bombus jonellus est une espèce de bourdons que l'on rencontre en Eurasie et en Amérique du Nord et qui appartient au sous-genre Pyrobombus.
La sous-espèce hebridensis est endémique des Hébrides, des îles situées au large de l'Écosse.
De veenhommel (Bombus jonellus) is een vliesvleugelig insect uit de familie bijen en hommels (Apidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1802 door Kirby.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Lynghumle er en humleart som vi finner over det meste av landet. Den er liten og har kort tunge. Som navnet sier, så finner vi lynghumla der hvor man finner lyng av diverse slag. Den er en typisk skogshumle.
Lynghumla sort med to gule striper på brystet og en på bakkroppen med hvit bakroppsspiss. Hannene har gul pels på hodet, oppå hodet og foran i ansiktet, noe hunnene ikke har. Både hunner og hanner kan variere mye i utseende.
Målene kan variere, og særlig lengden er unøyaktig da bakkroppen kan trekkes sammen eller strekkes ut.
Bolet legges på og like under jordoverflaten i musebol. Bolene er små og svært kort syklus, så to generasjoner forekommer i løpet av sommeren hvis forholdene ligger til rette for det. Lynghumla er en pollen-storer som lagrer pollen direkte i tomme kokonger. (Se humler.)
Vi finner lynghumla over hele Norge.
_-_Succisa_pratensis_-_Keila.jpg)
Lynghumle er en humleart som vi finner over det meste av landet. Den er liten og har kort tunge. Som navnet sier, så finner vi lynghumla der hvor man finner lyng av diverse slag. Den er en typisk skogshumle.
Mali zemeljski čmrlj (znanstveno ime Bombus jonellus) je vrsta čmrljev, ki je razširjena po Evropi in severni Aziji,[1] pa tudi po Severni Ameriki.
Mali zemeljski čmrlj je relativno majhna vrsta čmrljev, pri katerih matica doseže telesno dolžino okoli 16 mm, delavke in troti pa okoli 12 mm.[2] Matica ima povprečen razpon kril okoli 29 mm. Obraz in jeziček sta kratka. Samice (matica in delavke) imajo pretežno črn zadek z rumenim ovratnikom, rumenima prvima dvema členoma ter belo konico zadka. Obraz je črn, včasih je na vrhu obraza šok rumenih dlačic. Obstajajo tudi temnejše različice, pri katerih še ni povsem jasno ali ne gre morda za podvrsto.
Mali zemeljski čmrlj (znanstveno ime Bombus jonellus) je vrsta čmrljev, ki je razširjena po Evropi in severni Aziji, pa tudi po Severni Ameriki.
Ljunghumla (Bombus jonellus) är en insekt i överfamiljen bin (Apoidea).
Humlan är vanlig i större delen av Europa, samt i mellersta och norra Asien, åt nordost till Kamtjatka.[2] I Sverige förekommer den i barrskog i hela landet upp till skogsgränsen[3].
Ljunghumlan är en tämligen liten, rundlagd, korttungad humla. Den är svart med gul krage som är mycket bred hos hanarna, och ett gult band som sträcker sig från slutet av mellankroppen till början av bakkroppen, samt med vit bakkroppsspets. Nosen är gul hos hanen. Melanistiska (helsvarta) exemplar förekommer. Humlan liknar en knubbig trädgårdshumla, men till skillnad från denna har den runt huvud.[4]
Ljunghumlan förekommer i skog, på äng och ljunghedar, myrar samt vid trädgårdar och fäbodar[3] [5]. Näringsväxter är mjölkört, fjällfibbla, rallarros, fjällskära, slån, gullris, kråkvicker, sälg, lingon, hallon, blåbär, getväppling, midsommarblomster och brudborste.[4] [5] Boet kan inrättas både ovan- och underjordiskt, som gamla fågelbon, ekorrbon, under uthustak och i övergivna bon av smådäggdjur, som exempelvis sorkbon. Boet innehåller normalt mellan 50 och 120 arbetare.[6]
I varmare klimat (som exempelvis södra England) hinner den ofta med två generationer per säsong.[6]
Короткохоботковий. Довжина тіла фертильної самки сягає приблизно 16 мм, а самців та робочих особин 12 мм[3]. Середній розмах крил фертильної самки становить 29 мм. Передньоспинка, задньоспинка (розділені перев'язкою з чорних волосків) та 1-й іноді і 2-й тергіт черевця самок (фертильних і стерильних) вкриті жовтими волосками (в самців жовтими волосками вкриті 1-й та 2-й тергіти). 2-й та 3-й тергіти черевця вкриті чорними волосками, а решта тергітів черевця - білими. Голова має чорне забарвлення, окрім верхівки, що вкрита жовтими волосками (в самців волосків більше). Трапляються також меланізовані форми самок, а також форми (іноді класифікуються як підвид), які розрізняються за часткою жовтого опушення і за коричневими волосками поміж білими на черевці. Серед них B. j. hebridensis (ендемік Гебридських островів)[4], B. j. monapiae та B. j. vogtii[5].
Гніздиться вересовищний джміль у таких біотопах: сади, луги, вересовища[3]. Живиться пилком і нектаром і відповідно є запилювачем конюшини, лядвенця рогатого, брусниці звичайної, деяких представників триби Cardueae та багатьох інших рослин[5].
Гнізда будує над землею та під землею, в останніх налічується від 50 до 120 робочих особин. Дає одне або два покоління в рік[5].
B. jonellus трапляється в більшості країн Європи і більшій частині північної Азії. У Скандинавії та Росії межі Євразійської частини ареалу перетинають Північне полярне коло. У південній Європі, ареал теж неоднорідний, і обмежується горами. Східною межею Євразійської частини ареалу B. jonellus є Анадирська затока Берингового моря[1].
Північноамериканська частина ареалу охоплює територію Канади, на схід до Гудзонової затоки і Аляску[6].
На території України цей вид трапляється у зоні мішаних лісів[7].
Bombus jonellus là một loài ong trong họ Apidae. Loài này được Kirby miêu tả khoa học đầu tiên năm 1802.[1]
Bài viết phân họ Ong mật này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Bombus jonellus là một loài ong trong họ Apidae. Loài này được Kirby miêu tả khoa học đầu tiên năm 1802.
Bombus jonellus (Kirby, 1802)
Bombus jonellus (лат.) — вид шмелей.
Длина тела фертильной самки достигает 16 мм, а самцов и рабочих особей 12 мм. Средний размах крыльев фертильной самки 29 мм. Переднеспинка, заднеспинка (разделенные перевязью из чёрных волосков) и 1-й иногда и 2-й тергит брюшка самок (фертильных и стерильных) покрыты жёлтыми волосками (у самцов жёлтыми волосками покрыты 1-й и 2-й тергиты). 2-й и 3-й тергиты брюшка покрыты чёрными волосками, а остальные тергиты брюшка — белыми. Голова имеет чёрную окраску, кроме верхушки, покрытой жёлтыми волосками (у самцов волосков больше). Встречаются также чёрные формы самок, а также формы (иногда классифицируются как подвид), которые различаются по количеству жёлтого опушения и коричневыми волосками между белыми на брюшке. Среди них B. j. hebridensis (эндемик Гебридских островов)[1], B. j. monapiae и B. j. vogtii[2].
Распространен в Европе и Северной Азии, а также Северной Америке. В Скандинавии и России границы Евразийской части ареала пересекают Северный полярный круг. В южной Европе, ареал тоже неоднороден, и ограничивается горами. Восточной границей Евразийской части ареала является Анадырский залив Берингова моря. Североамериканская часть ареала охватывает территорию Канады, на восток до Гудзонова залива и Аляску.
Локально распространён в зоне смешанных лесов. Лесной вид, встречающийся в светлых лиственных и смешанных лесах, на лесных полянах, верховых болотах.
Является опылителем клевера, лядвенца рогатого, брусники обыкновенной, некоторых представителей трибы Cardueae и многих других растений. Гнезда надземные либо подземные, в последних насчитывается от 50 до 120 рабочих особей. Дает одно или два поколения в год.
Bombus jonellus (лат.) — вид шмелей.
_-_Succisa_pratensis_-_Keila.jpg)
