Təbiətdə Şərqi Sibirdə və Altay dağlarında aşkar olunmuşdur. Hündürlüyü 25 m-ə qədər çatan ağacdır. Çətiri konusvarıdır. Gövdəsinin diametri 1 m-dən çoxdur. Cod iynəyarpaqlarının uzunluğu 1,7-2,2 sm, bitişik və ya şaxələnmiş, göyümtül çalarlıdır. Zoğların yuxarı işıqlı tərəfində iynəyarpaqların yarısı ağımtıl-sarı, günəşdə yanan kimidir. Budaqları üstdən işıqlı görünür. Qozaların uzunluğu 6,5-7,5 sm, diametri təxminən 3 sm, yaşımtıl-açıq qonur, tipik yaşıl iynəyarpaqlı növünə nisbətən daha nazik və yumşaq qabıqlıdır, adi küknara bənzəyir, 6-7 il yaşayır, kölgəyədavamlıdır. Çox dekorativdir, iynəyarpaqları gümüşü-ağdır. Cavan zoğları çılpaqdır. Tez böyüyür. İstidən və quraqlıqdan əziyyət çəkmir. Toxumla çoxaldıqda cücərtilərin 57 %-i bu əlaməti irsən keçirir. Dörd növmüxtəlifliyi məlumdur. “Krılov”, Sibir küknarı (Picea obovata krylovii Lucznik). Hündürlüyü 30 m-ə qədər olan ağacdır. “Lütessens”, Sarımtıl Sibir küknarı (Picea obovata lutescens Lucznik). Hündürlüyü 30 m-ə çatan ağacdır. İynəyarpaqların uzunluğu 1,2-1,8 sm, rəngi sarı-yaşıl və ya mis rəngli sarı-yaşıl, ucları açıq-sarıdır. “Lüsifer”, İşıqlı Sibir küknarı (Picea obovata lucifera Lucznik). Hündürlüyü 30 m-ə çatan ağacdır. İynəyarpaqların uzunluğu 1,2-1,8 sm, radius şəklində yerləşmiş, göyümtül-yaşıl və ya göyümtüldür. “Serulea”, Mavi Sibir küknarı (Picea obovata Coerulea Tigerotedt). Hündürlüyü 30 m-ə çatan ağacdır. Çətiri konusvarıdır. Torpağa tələbkardır. Tüstüyə və qaza az davamlıdır. Qozaları ağ küknarın qozalarından xırda, möhkəm, parlaq, qırmızı-qonurdur. Toxumlarla çoxalır. Tək və ya kiçik qruplarla əkmək olar. Ağ gövdəli tozağacı ilə yaxşı uyğunlaşır. Abşeronda yeni salınan parklarda, bağlarda tək, qruplarla, xiyabanlarda rast gəlinir və mədəni şəraitdə becərilir.
Деревья и кустарники СССР. т.3.1954; Флора Азербайджана. т.5. 1954; Azərbaycanın ağac və kolları. III cild. 1970; Azərbaycanın “Qırmızı” və “Yaşıl Кitabları”na tövsiyə olunan bitki və bitki formasiyaları. 1996; Azərbaycan florasının konspekti. I-III cildlər. 2005; 2006; 2008.
Təbiətdə Şərqi Sibirdə və Altay dağlarında aşkar olunmuşdur. Hündürlüyü 25 m-ə qədər çatan ağacdır. Çətiri konusvarıdır. Gövdəsinin diametri 1 m-dən çoxdur. Cod iynəyarpaqlarının uzunluğu 1,7-2,2 sm, bitişik və ya şaxələnmiş, göyümtül çalarlıdır. Zoğların yuxarı işıqlı tərəfində iynəyarpaqların yarısı ağımtıl-sarı, günəşdə yanan kimidir. Budaqları üstdən işıqlı görünür. Qozaların uzunluğu 6,5-7,5 sm, diametri təxminən 3 sm, yaşımtıl-açıq qonur, tipik yaşıl iynəyarpaqlı növünə nisbətən daha nazik və yumşaq qabıqlıdır, adi küknara bənzəyir, 6-7 il yaşayır, kölgəyədavamlıdır. Çox dekorativdir, iynəyarpaqları gümüşü-ağdır. Cavan zoğları çılpaqdır. Tez böyüyür. İstidən və quraqlıqdan əziyyət çəkmir. Toxumla çoxaldıqda cücərtilərin 57 %-i bu əlaməti irsən keçirir. Dörd növmüxtəlifliyi məlumdur. “Krılov”, Sibir küknarı (Picea obovata krylovii Lucznik). Hündürlüyü 30 m-ə qədər olan ağacdır. “Lütessens”, Sarımtıl Sibir küknarı (Picea obovata lutescens Lucznik). Hündürlüyü 30 m-ə çatan ağacdır. İynəyarpaqların uzunluğu 1,2-1,8 sm, rəngi sarı-yaşıl və ya mis rəngli sarı-yaşıl, ucları açıq-sarıdır. “Lüsifer”, İşıqlı Sibir küknarı (Picea obovata lucifera Lucznik). Hündürlüyü 30 m-ə çatan ağacdır. İynəyarpaqların uzunluğu 1,2-1,8 sm, radius şəklində yerləşmiş, göyümtül-yaşıl və ya göyümtüldür. “Serulea”, Mavi Sibir küknarı (Picea obovata Coerulea Tigerotedt). Hündürlüyü 30 m-ə çatan ağacdır. Çətiri konusvarıdır. Torpağa tələbkardır. Tüstüyə və qaza az davamlıdır. Qozaları ağ küknarın qozalarından xırda, möhkəm, parlaq, qırmızı-qonurdur. Toxumlarla çoxalır. Tək və ya kiçik qruplarla əkmək olar. Ağ gövdəli tozağacı ilə yaxşı uyğunlaşır. Abşeronda yeni salınan parklarda, bağlarda tək, qruplarla, xiyabanlarda rast gəlinir və mədəni şəraitdə becərilir.
Picea obovata, sinònim Picea abies subsp. obovata és una Pícea originària de Sibèria, des dels Urals fins a la Província de Magadan, i des del límit del bosc de l'àrtic a les muntanyes Altai en el nord-est de Mongòlia.
Arriba a fer de 15 a 35 m d'alt. La capçada és cònica i les branques desmaiades.
Les fulles són aciculars d'1-2 cm de llarg, de secció ròmbica amb estomes poc aparents.
Les pinyes són cilindro-còniques, de 5-10 cm de llarg i 1.5-2 cm d'ample, verdes o porpra.
La Picea obovata i una altra espècie de pícea anomenada Avet roig (Picea abies) s'han convertit en molt similars genèticament i poden ser considerades com a subespècies de Picea abies.[1]
Els híbrids entre les dues espècies o subespècies es troben al nord-est d'Europa i són classificats com Picea × fennica (Regel) Komarov (o P. × subsp. fennica, si els dos tàxons són considerats subespècies); es diferencien dels no híbrids en tenir les pinyes menys suament arrodonides sovint amb esquames de tres punxes.
Arbre molt important per a obtenir fusta a Rússia, també se'n fa paper i les fulles serveixen per fer cervesa de pícea.
Picea obovata, sinònim Picea abies subsp. obovata és una Pícea originària de Sibèria, des dels Urals fins a la Província de Magadan, i des del límit del bosc de l'àrtic a les muntanyes Altai en el nord-est de Mongòlia.
Arriba a fer de 15 a 35 m d'alt. La capçada és cònica i les branques desmaiades.
Les fulles són aciculars d'1-2 cm de llarg, de secció ròmbica amb estomes poc aparents.
Les pinyes són cilindro-còniques, de 5-10 cm de llarg i 1.5-2 cm d'ample, verdes o porpra.
La Picea obovata i una altra espècie de pícea anomenada Avet roig (Picea abies) s'han convertit en molt similars genèticament i poden ser considerades com a subespècies de Picea abies.
Els híbrids entre les dues espècies o subespècies es troben al nord-est d'Europa i són classificats com Picea × fennica (Regel) Komarov (o P. × subsp. fennica, si els dos tàxons són considerats subespècies); es diferencien dels no híbrids en tenir les pinyes menys suament arrodonides sovint amb esquames de tres punxes.
Smrk sibiřský (Picea obovata) je druh smrku rozšířený v severní Asii, především v oblasti Sibiře.
Vzhledově se jedná o poměrně variabilní druh. Je to středně velký stálezelený jehličnan, dorůstající výšky 15-35 metrů, s kuželovitou korunou a převislými či deskovitě rozloženými větvemi. Průměr kmene může dosáhnout až 1,5 metru. Mladé větvičky jsou oranžovohnědé, roztroušeně až hustě chlupaté. Jehlice jsou dlouhé 7-20 mm, na průřezu kosočtvercové, jasně zelené až šedozelené barvy, s nenápadnými průduchovými proužky. Jehlice přiléhající k pupenu jsou nápadně vyhnuté směrem ven pod větším úhlem než zbytek jehlic, což je rys, který se objevuje pouze u dvou nebo tří dalších druhů smrků. Šišky jsou kuželovitě válcovité, 5-10 cm dlouhé a 1,5-2 cm široké, zpočátku zelené nebo fialové, později hnědé; dozrávají 4-6 měsíců po opylení a mají tuhé, jemně okrouhlé šupiny.
Od značně podobného smrku ztepilého (Picea abies) se smrk sibiřský liší menšími šiškami, kratšími jehlicemi, chlupatými prýty a právě zaokrouhlenými semennými šupinami na šiškách.[2]
Mezi smrky má největší areál rozšíření, a to od ruské severovýchodní Evropy a pohoří Ural na západě po Magadanskou oblast a břehy Ochotského moře na východě, a od pohoří Altaj na jihu až po arktickou stromovou hranici na severu. V deltě řeky Leny dosahuje nejsevernější hranice rozšíření v rámci rodu.[2]
Podél vodních toků a na prameništích tvoří dominantu sibiřské "temnochvojné" tajgy, na ostatních stanovištích se vyskytuje jako příměs jedlových, limbových a modřínových porostů. Roste i na permafrostu, který rozmrzá pouze krátce ve své povrchové vrstvě, vydrží i v oblastech s vegetační dobou trvající pouhých 26 dnů. Vyhovuje mu spíše stín až polostín a spokojí se i se středně úživnými půdami.[2]
Smrk sibiřský je v Rusku důležitým hospodářským stromem. Dřevo se využívá ke stavebním účelům a na výrobu celulózy. Z jehličí se vyrábí smrkové pivo. Vysazuje se v ochranných pásech lesů a podél cest, význam má též v sadovnictví.
V ČR se s ním lze setkat jen zcela ojediněle, jako sbírkovou dřevinu jej pěstují některá arboreta (např. Dendrologická zahrada v Průhonicích nebo arboretum Mendelovy univerzity v Brně).[2]
Taxonomické postavení smrku sibiřského není zcela vyjasněno a v průběhu doby procházelo různými kontroverzemi. Podle genetických studií je smrk sibiřský velmi blízce příbuzný s evropským smrkem ztepilým (Picea abies), nějakou dobu byly též považovány i za dva poddruhy téhož taxonu.[3] Se smrkem ztepilým se v místech dotyku jejich areálů v severovýchodní Evropě snadno kříží, resp. vytváří přechodové formy mezi oběma taxony. Tyto hybridní populace rostoucí ve veliké oblasti od severovýchodního Norska a severního Finska až po východní Ural se označují jako Picea × fennica (Regel) Komarov, respektive jako Picea abies subsp. ×fennica, pokud by oba rodičovské taxony byly považovány za pouhé poddruhy smrku ztepilého. Od populací smrku sibiřského dále na východ od Uralu se liší šiškami s méně okrouhlými, spíše trojuhelníkovitě zašpičatělými semennými šupinami.
Větévka s jehlicemi
Šiška
Mladí jedinci
Smrk sibiřský v ruské tajze
Smrk sibiřský ověnčený modlitebními šátky v Mongolsku
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Picea obovata na anglické Wikipedii.
.jpg)
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu smrk sibiřský ve Wikimedia Commons
Galerie smrk sibiřský ve Wikimedia CommonsDie Sibirische Fichte (Picea obovata) ist eine Art aus der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie ist im nördlichen Eurasien heimisch.
Die Sibirische Fichte wächst als immergrüner Baum, der Wuchshöhen von bis zu 40 Metern und Brusthöhendurchmesser von bis zu 1 Meter erreichen kann. Der Stamm endet in einer pyramidenförmigen Krone. Die dunkelgraue Stammborke blättert in unregelmäßig geformten Stücken ab. Die behaarte Rinde der Zweige ist anfangs gelb bis hell gelbbraun gefärbt und verfärbt sich mit der Zeit grau.[1]
Die harzigen, hell gelbbraunen Winterknospen sind kegelförmig. Die gebogenen Nadeln sind bei einer Länge von 1,3 bis 2,3 Zentimeter und einer Breite von etwa 0,2 Zentimeter linear-viereckig geformt und haben einen viereckigen oder breit-rautenförmigen Querschnitt. Ihre Spitze ist spitz zulaufend. Auf der Nadeloberseite findet man fünf bis sieben und auf der Unterseite vier bis fünf Stomatalinien.[1]
Die Sibirische Fichte ist einhäusig-getrenntgeschlechtig (monözisch) und die Blütezeit ist im Mai. Die Zapfen sind bei einer Länge von 5 bis 11 Zentimetern und einer Dicke von 2 bis 3 Zentimetern eiförmig-zylindrisch bis zylindrisch geformt. Sie sind anfangs violett bis dunkelviolett und verfärben sich bis zur Reife im September oder Oktober hin braun. Die Samenschuppen sind keil- bis verkehrt-eiförmig und werden 1,8 bis 2,1 Zentimeter lang sowie 1,5 bis 1,8 Zentimeter breit. Die dreieckigen bis verkehrt-eiförmigen, dunkelbraunen Samen werden etwa 5 Millimeter lang. Sie haben einen länglich-verkehrt-eiförmigen Flügel, welcher 0,9 bis 1,1 Zentimeter lang ist.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[2]
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Sibirischen Fichte liegt im nördlichen Eurasien. Es erstreckt sich dabei vom europäischen Teil Russlands ostwärts bis nach Kamtschatka und dem Ochotskischen Meer. Nach Süden reicht es bis nach Kasachstan, der Mongolei und dem chinesischen Xinjiang.[3][1][4]
Die Sibirische Fichte gedeiht zumindest in China in Höhenlagen von 1200 bis 2000 Metern. Sie ist eine Baumart des borealen Nadelwaldes. Die Art wächst vor allem in Gebirgen an Berghängen, entlang von Flüssen und in Tälern auf flachgründigen Permafrostböden. Die Temperaturen an den Standorten können im Winter unter −60 °C fallen. Von Nordeuropa bis in den Ural kommt es zur Bildung von Mischbeständen mit der Gemeinen Fichte (Picea abies), mit der die Sibirische Fichte auch die Hybride Picea × fennica bildet. An nassen Standorten im östlichen Verbreitungsgebiet kommt es häufig zur Mischbestandsbildung mit der Dahurischen Lärche (Larix gmelinii). Im südlichen Verbreitungsgebiet treten vor allem Reinbestände auf, außer im Altai wo die Sibirische Tanne (Abies sibirica) als vergesellschaftete Art auftritt. An tiefgründigeren Standorten mit gut durchlüfteten Böden findet man zudem verschiedene Arten von Birken (Betula) und Pappeln (Populus) und an trockenen Standorten wächst auch die Wald-Kiefer (Pinus sylvestris) vergesellschaftet mit der Sibirischen Fichte.[3][1][4]
Die Sibirische Fichte wird in der Roten Liste der IUCN als „nicht gefährdet“ eingestuft. Es werden keine Bestandsgefährdungen genannt.[4]
Das Holz der Sibirischen Fichte findet als Bauholz, zur Herstellung von Schnitzereien, Masten und Zellstoff Verwendung. Aus der Borke werden Tannine gewonnen.[1]
Picea obovata wird innerhalb der Gattung der Fichten (Picea) der Untergattung Picea, der Sektion Picea, der Untersektion Picea und der Serie Picea zugeordnet.
Die Erstbeschreibung als Picea obovata erfolgte 1833 durch Carl Friedrich von Ledebour in Flora Altaica, Band 4, Seite 201.[2][5] Picea obovata Ledeb. hat die Synonyme Abies obovata (Ledeb.) Loudon, Pinus obovata (Ledeb.) Turcz., Picea abies subsp. obovata (Ledeb.) Hultén.[6]
Wo sich ihr Verbreitungsgebiet überschneidet bildet die Sibirische Fichte mit der Gemeinen Fichte (Picea abies) die introgressive Hybride Picea × fennica (Regel) Kom. aus. Bei einer von Konstantin Krutovskii und Fritz Bergmann im Jahr 1995 durchgeführten Untersuchungen der Isoenzyme zeigte sich, dass sich die Sibirische und die Gemeine Fichte nur sehr gering voneinander unterscheiden. Äußerlich handelt es sich lediglich um abgerundete Samenschuppen bei obovata, während sie bei abies spatelförmig sind.[7] Sie vermuten daher, dass es sich dabei um zwei verschiedene geographische Rassen derselben Art handelt.[3]
Die Sibirische Fichte (Picea obovata) ist eine Art aus der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie ist im nördlichen Eurasien heimisch.
Picea obovata, bredhi Siberian, është një specie e bredhit në Siberi, nga Malet Urale në lindje deri në Oblastin e Magadanit dhe nga pylli i Arktikut në jug deri në malet Altai në Mongolinë veriperëndimore.
Është një pemë e mesme, që rritet në lartësi 15–35 metra (49–115 ft) dhe me diametër trungu deri në 1.5 metra (4.9 ft), dhe një kurorë konike me degëzime të ulëta. Fidanët janë ngjyrë kafe, me variacion të shpërndarë në pubescentë të dendur. Gjethet janë si gjilpëra, 1–2 centimetra (0.39–0.79 in) të gjata. Boçet janë cilindrike, 5–10 centimetra (2.0–3.9 in) të gjatë dhe 1.5–2 centimetra (0.59–0.79 in) të gjerë, të gjelbër ose të purpurt, të pjekur me shkëlqim kafe 4-6 muaj pas pllenim, dhe kanë shkallë të ngurtë.
Është një pemë e rëndësishme drunore në Rusi, druri që përdoret për ndërtim të përgjithshëm dhe për prodhimin e letrës. Gjethet përdoren për të bërë birrë bredhesh.
Peshku i kuzhinës së bardhë Siberiane përdoret si ushqim nga vemjet e tombolës Cydia illutana.
Bredhi Siberian dhe bredhi Norvegjez (Picea abies) kanë rezultuar të jenë jashtëzakonisht të ngjashme gjenetikisht dhe mund të konsiderohen dy nënspecie të lidhur ngushtë me P. abies.[3]
Bredhi Siberian hybridizohet gjerësisht me bredhin Norvegjez ku dy llojet takohen në Europën Verilindore; pemët mbi një zonë të gjerë nga Norvegjia verilindore dhe veriu i Finlandës lindore në Malet Urale janë klasifikuar si hibridi i Picea × fennica (ose P. abies × fennica, nëse dy taksat konsiderohen nënlloje); ata ndryshojnë nga P. obovata, duke pasur boçe më shpesh në formë trekëndëshi.
Picea obovata, bredhi Siberian, është një specie e bredhit në Siberi, nga Malet Urale në lindje deri në Oblastin e Magadanit dhe nga pylli i Arktikut në jug deri në malet Altai në Mongolinë veriperëndimore.
Sibirine kuz' (latin.: Picea obovata) om Kuz'-heimon puiden erik. Mülüb Pedaižed-sugukundha.
Pu kazvab 30 metrhasai kortte, tüvi oleleb 70 sm sankte. Kuz' om Sibirin mecan znamasine, se om pakaiženvastaine, voib kazda mahusil igähiženke rougunke. Kuzen kaikiš pohjoižemb erik, löutihe 71° pohjoižlevedust Taimiran jogiden alangištoiš. Pil'vesenvastaine, no vauktusennavedii erik. Pölüstoittud nored käbud seištas pihtan kartte, no kätas rippujikš küpsmižen aigan. Pu kävutase materialaks kuti järgeline kuz'-ki.
Sädab gibridoid järgeliženke kuzenke kebnas, oz., suomalaine kuz' (Picea × fennica) Evropan pohjoižpäivnouzmas. Kavag' om lühüdamb i nügumb, käbud oma penemb, semned küpsnedas sen-žo voden sügüz'kus, järgeližes kuzespäi erineden. Korejine kuz' om lähine erik morfologižikš, sibirine kuz' erineb penembil käbuil, vihandal kavagel hahkuseta i noril vezoil savukahudenke.
Sibirine kuz' (latin.: Picea obovata) om Kuz'-heimon puiden erik. Mülüb Pedaižed-sugukundha.
Pu kazvab 30 metrhasai kortte, tüvi oleleb 70 sm sankte. Kuz' om Sibirin mecan znamasine, se om pakaiženvastaine, voib kazda mahusil igähiženke rougunke. Kuzen kaikiš pohjoižemb erik, löutihe 71° pohjoižlevedust Taimiran jogiden alangištoiš. Pil'vesenvastaine, no vauktusennavedii erik. Pölüstoittud nored käbud seištas pihtan kartte, no kätas rippujikš küpsmižen aigan. Pu kävutase materialaks kuti järgeline kuz'-ki.
Sädab gibridoid järgeliženke kuzenke kebnas, oz., suomalaine kuz' (Picea × fennica) Evropan pohjoižpäivnouzmas. Kavag' om lühüdamb i nügumb, käbud oma penemb, semned küpsnedas sen-žo voden sügüz'kus, järgeližes kuzespäi erineden. Korejine kuz' om lähine erik morfologižikš, sibirine kuz' erineb penembil käbuil, vihandal kavagel hahkuseta i noril vezoil savukahudenke.
Сибирь жодоо (Abies sibirica) нь мөнх ногоон, шилмүүст мод бөгөөд Ижил мөрөн, Туркистан, Шинжаан, Монголд ургадаг. Энэхүү мод нь ой тайгын хүйтэн сэрүүн бүсийн уул нурууд, чийглэг хөрстэй гол нуурын сав, 1900-2400 м өндөрлөг газарт ургана.
Сибирь жодоо нь жавар, сүүдэрт маш тэсвэртэй бөх мод бөгөөд ховор тохиолдолд 200 гаруй насалдаг. Танай орны нөхцөлд дунджаар 20-25 м өндөр, уграх орчин нь бүрдсэн таатай нөхцөлд 40 м хүртэл андар, 36 см бүдүүн ургадаг. Сибирь жодооны модны холтос гялгар бараан саарал, сууриасаа эхэлсэн хурц шовгор цацархуу титэмтэй. Титэм нилээд өтгөн, шовх оройтой. Шилмүүс 2,5-3 см хүртэл урт, мохоо эсвэл үзүүртэй оньтой. Шилмүүс хавтгай, мохоо шүүсэнцэр, дээд тал нь хар ногоон, доод гадаргуудаа хоёр тууш найвар ногоон өнгөтэй судалтай, анхилуун үнэртэй шилмүүстэй, хавтгайвтар зөөлөн, иш, мөчиртөө маш шигүү байрласан байдаг. Боргоцой эгц босоо, боловсрохдоо хайрс нь бутарч зөвхөн гол тэнхлэг мөчир дээр үлддэг. Шилмүүс нь 7-10 жилд нэг удаа унадаг. Боргоцой 5-9 см урт, 2-4 см өргөн, зуувиндуу бортгон хэлбэртэй. Үр нь 5-7 мм, далавч нь 8-12 мм урт, урвуу өндгөн хэлбэртэй. Цайвар хүрэн, шаргал өнгөтэй. 1000 үрийн жин нь 10-12 гр жинтэй байдаг.
Монгол орны улаан номд оруулж, тархсан нутгийг улсын тусгай хамгаалалтанд авсан. 1995 оноос нэн ховор ургамалын жагсаалтанд бүртгэсэн байна. Гэвч одоо орон нутагт энэ модыг бүрэн хамгаалж чадаагүй байна. Зарим газарт жодооны тархалтын орчимд алтны уурхай үйл ажиллагаа явуулж байна. Тухайлбал Ялбагийн голын дагуу хөндий даган ургасан Сибирийн жодоон ой нь Ялбагийн голын алтны шороон ордын нөөц тогтоосон хэсэгт ургасан байдааг. Үүнийг 200-2006 онуудад Мандал-Алт ХХК Ялбагийн алтны шороон ордын ашиглалтын тусгай зөвшөөрөл болох лицензийг эзэмшиж байхдаа ерөнхийд нь устгасан байна.
Үрээр үржинэ. Үр нь 9-10 р сард боловсорч гүйцдэг. Үр бэлтгэхдээ боловсорч гүйцхээс 7 хоногийн өмнө бэлтгэнэ. Цаашид жодоог хамгаалалтанд бүрэн авч зориудаар өсгөн үржүүлэх арга хэмжээ авах, түймрээс урьдчилан сэргийлэх бодлого хэрэгжүүлэх шаардлагатай. Манай оронд одоогоор үрээр тарьж турших туршилт хийгдээгүй байгаа.
Сибирь жодоо (Abies sibirica) нь мөнх ногоон, шилмүүст мод бөгөөд Ижил мөрөн, Туркистан, Шинжаан, Монголд ургадаг. Энэхүү мод нь ой тайгын хүйтэн сэрүүн бүсийн уул нурууд, чийглэг хөрстэй гол нуурын сав, 1900-2400 м өндөрлөг газарт ургана.
Сэнхир хасуури (Picea obovata) Байгалай урда эрьеээр, тиихэдэ Зүүн Саяанай хормойгоор, Аршаан курорт шадараар Сибириин эгээл hайхан мододой нэгэн – сэнхир хасуури ургадаг. Юрын хасууриhаа шэлбүүhэнэйнгээ үнгөөр илгардаг. Сэнхир хасуури 400-600 жэлнүүдэй туршада ургадаг. Байкальск хотын барилгын үедэ энэ хасууриин зариман хюдагдаhан байгаа, үлөөшэ зариманиинь целлюлозо-саарhанай комбинадай хаядаhанhаа хатажа захаланхай.
Picea obovata, the Siberian spruce, is a spruce native to Siberia, from the Ural Mountains east to Magadan Oblast, and from the Arctic tree line south to the Altay Mountains in northwestern Mongolia.
It is a medium-sized evergreen tree growing to 15–35 m tall, and with a trunk diameter of up to 1.5 m, and a conical crown with drooping branchlets. The shoots are orange-brown, with variably scattered to dense pubescence. The leaves are needle-like, 1–2 cm long, rhombic in cross-section, shiny green to grayish-green with inconspicuous stomatal lines; the leaves subtending a bud are distinctively angled out at a greater angle than the rest of the leaves (a character shared by only two or three other spruces). The cones are cylindric-conic, 5–10 cm long and 1.5–2 cm broad, green or purple, maturing glossy brown 4–6 months after pollination, and have stiff, smoothly rounded scales.
It is an important timber tree in Russia, the wood being used for general construction and paper making. The leaves are used to make spruce beer.
Siberian spruce cone-scales are used as food by the caterpillars of the tortrix moth Cydia illutana.
Siberian spruce and Norway spruce (Picea abies) have turned out to be extremely similar genetically and might be considered two closely related subspecies of P. abies.[3]
Siberian spruce hybridises extensively with Norway spruce where the two species (or subspecies) meet in northeastern Europe; trees over a broad area from extreme northeast Norway and Sweden, northern Finland east to the Ural Mountains are classified as the hybrid Picea × fennica (Regel) Komarov (or P. abies subsp. ×fennica, if the two taxa are considered subspecies); they differ from typical P. obovata from east of the Urals in having cones with less smoothly rounded, often triangular-pointed, scales.
Picea obovata, the Siberian spruce, is a spruce native to Siberia, from the Ural Mountains east to Magadan Oblast, and from the Arctic tree line south to the Altay Mountains in northwestern Mongolia.
Siberia piceo (Picea obovata) estas piceo, hejma en Siberio, ekde Uralo oriente de Magadana provinco, kaj ekde la arkta arbolinio suden ĝis Altajo en nordokcidenta Mongolujo.
Ĝi estas mez-granda ĉiamverda arbo kreskante ĝis alteco de 15–35 m, kaj kun trunka diametro ĝis 1,5 m, kaj konusa arbokrono kun malsuprenpendantaj branĉetoj. La ŝosoj estas oranĝkolore brunaj, kun variable disa ĝis densa lanugeco. La folioj estas pinglecaj, 1–2 cm longaj, rombaj tranvers-sekce, brilante verdaj ĝis grize verdaj kun malokulfrapaj stomoj linioj; la folioj subtenante burĝonon estas diference anguligitaj je pli granda angulo ol la resto de la folioj (rekonilo kiun samhavas nur du aŭ tri aliaj piceoj). La strobiloj estas cilindraj-konusaj, 5–10 cm longaj kaj 1,5–2 cm larĝaj, verdaj aŭ purpuraj, maturiĝante brilante brunaj 4–6 monatoj post polenado, kaj havas rigidajn, regule rondformajn skvamojn.
Tiu palearktisa specio estas grava arbo por konstruligno en Rusujo, la ligno estas uzata por ĝenerala konstruado kaj papero-farado. La folioj estas uzataj por fari picean bieron.
Siberi-piceaj strobilo-skvamoj estas nutraĵo por la raŭpoj de Cydia illutana ( Tortricidae ).
Siberia piceo kaj ordinara piceo estas pruvintaj esti ekstreme genetikaj similaj kaj povas esti konsiderataj kiel du intense parencajn subspeciojn de Picea abies [1].
Siberia piceo grandskale hibridiĝas kun ordinara piceo kie la du specioj ( aŭ subspecioj ) renkontas sin en nordorienta Eŭropo; arboj tra vasta areo ekde ekstreme nordorienta Norvegujo kaj norda Suomujo okcidente de Uralo estas klasifikitaj kiel la hibridon Picea × fennica (Regel) Komarov ( aŭ P. abies subsp. ×fennica, se la du taksonoj estas konsiderataj subspeciojn ); ili diferencas de tipa P. obovata el la oriento de Uralo pri la ĉeesto de strobiloj kun malpli rondformaj, ofte triangule pintigitaj skvamoj.
Siberia piceo (Picea obovata) estas piceo, hejma en Siberio, ekde Uralo oriente de Magadana provinco, kaj ekde la arkta arbolinio suden ĝis Altajo en nordokcidenta Mongolujo.
Picea obovata, la pícea siberiana, es una especie arbórea perteneciente a la familia de las Pináceas. Se trata de una pícea originaria de Siberia, desde los montes Urales hacia el este hasta llegar al óblast de Magadan, y desde la línea de árboles ártica hacia el sur hasta los montes Altái en el noroeste de Mongolia.
Es un árbol siempreverde de tamaño mediano que crece hasta 15-35 m de alto, y con un diámetro de tronco de hasta 1,5 m, y una corona cónica con ramillas colgantes. Los brotes son de color pardo anaranjado, con una pubescencia densa variablemente dispersa. Las hojas son aciculares, de 1-2 cm de largo, con corte romboideo en la sección, verde brillante a verde grisáceo con líneas estomatales no conspicuas; las hojas que tienen una yema están cuelgan distintivamente a un ángulo mayor que el resto de las hojas (un carácter compartido por solo dos o tres otras píceas). Los conos son cilindro-cónicos, de 5-10 cm de largo y 1,5-2 cm de ancho, verdes o púrpuras, madurando marrón lustroso 4–6 meses después de la polinización, y tienen escamas suavemente redondeadas y rígidas.
Es un importante árbol maderero en Rusia, se usa la madera para la construcción general y manufactura de papel. Las hojas se usan para hacer cerveza de pícea.
Las escamas de los conos de las píceas siberianas se usan como comida por las larvas de la polilla tortrícida Cydia illutana.
La pícea siberiana y la pícea común (Picea abies) han resultado ser extremadamente similares genéticamente y pueden considerarse dos subespecies estrechamente relacionadas de P. abies.[2]
La pícea siberiana hibrida ampliamente con la pícea común donde las dos especie (o subespecies) se encuentran en el nordeste de Europa; los árboles de una amplia zona desde el extremo nordeste de Noruega y el norte de Finlandia hacia el este hasta los montes Urales son clasificados como el híbrido Picea × fennica (Regel) Komarov (o P. abies subsp. ×fennica, si los dos taxones son consideradas subespecies); difieren de la típica P. obovata desde el este de los Urales al tener conos con escamas menos suavemente redondeadas, a menudo puntas triangulares.
Picea obovata fue descrita por Carl Friedrich von Ledebour y publicado en Flora Altaica 4: 201. 1833.[3]
Picea; nombre genérico que es tomado directamente del Latín pix = "brea", nombre clásico dado a un pino que producía esta sustancia[4]
obovata: epíteto latino que significa "con forma de huevo".[5]
Picea obovata, la pícea siberiana, es una especie arbórea perteneciente a la familia de las Pináceas. Se trata de una pícea originaria de Siberia, desde los montes Urales hacia el este hasta llegar al óblast de Magadan, y desde la línea de árboles ártica hacia el sur hasta los montes Altái en el noroeste de Mongolia.
Siperiankuusi (Picea obovata) on mäntykasvien heimoon ja kuusten sukuun kuuluva havupuu. Se on usein luokiteltu metsäkuusen (Picea abies) alalajiksi. Siperiankuusi risteytyy metsäkuusen nimialalajin euroopankuusen kanssa.[2]
Siperiankuusi kasvaa matalammaksi kuin euroopankuusi, enintään 20 metriä. Selvä ero puun habituksessa euroopankuuseen verrattuna on latvuksen kapeus. Myös siperiankuusen kävyt ovat pienemmät kuin euroopankuusella ja sen nuoret haarat ovat nystykarvaiset.[2]
Siperiankuusi (Picea obovata) on mäntykasvien heimoon ja kuusten sukuun kuuluva havupuu. Se on usein luokiteltu metsäkuusen (Picea abies) alalajiksi. Siperiankuusi risteytyy metsäkuusen nimialalajin euroopankuusen kanssa.
Picea obovata
L'épicéa de Sibérie est une espèce d'épicéa originaire de la Sibérie.
C'est un arbre de taille moyenne, à feuilles persistantes, atteignant une hauteur de 15 à 35 mètres, et dont le tronc mesure jusqu'au 1,5 mètre.
Síberíugreni, Picea obovata, er grenitegund ættuð úr Síberíu, frá Úralfjöll austur til Magadan Oblast, og frá trjálínu norðurslóða suður til Altaifjalla í norðvestur Mongolíu.
Þetta er meðalstórt sígrænt tré, 15 til 35 metra hátt, og með stofnþvermál að 1.5 meter, og keilulaga krónu með hangandi smágreinum. Sprotarnir eru gulir til gulbrúnir, síðar gráleitir, með breytilegri hæringu (gisin til þétt). Barrið er nálarlaga, 1 til 2 sm langt, tígullaga í þversniði, gljáandi grænt til grágrænt með óáberandi loftaugarákum. Könglarnir eru sívalt-keilulaga, 5 til 10 sm langir og 1.5 til 2 sm breiðir, grænir eða purpuralitir, verða gljándi brúnir við þroska 4 til 6 mánuðum eftir frjóvgun, köngulhreistrið er stíft og mjúklega ávalt.
Þetta er mikilvæg timburtegund í Rússlandi, og er viðurinn notaður í almenna smíði og í pappírsframleiðslu. Barrið er notað til að gera grenibjór.
Köngulskeljar síberíugrenis eru étnar af lirfum Cydia illutana
Síberíugreni hefur lítið verið reynt á Íslandi, en eitt tré stendur í Lystigarðinum á Akureyri og þrífst ágætlega þrátt fyrir ýmis áföll.[2]
Komið hefur í ljós að Síberíugreni og rauðgreni (Picea abies) eru mjög áþekk erfðafræðilega og gætu verið talin tvær náskyldar undirtegundir af P. abies.[3]
Síberíugreni blandast mikið við rauðgreni þar sem þessar tvær tegundir mætast í norðaustur Evrópu; tré á breiðu svæði, frá lengst norðaustur Noregi og norður Finnlandi austur til Úralfjalla eru flokkuð sem blendingurinn Picea × fennica (Regel) Komarov (eða P. abies subsp. ×fennica, ef þessar tvær tegundir eru álitnar undirtegundir); þau eru frábrugðin dæmigerðum P. obovata austan frá Úral með að hafa köngla síður rúnnaðar, oft þríhyrnings-endaðar köngulskeljar.
Ung síberíugreni, Khanty–Mansi Okrug (Rússlandi)
Síberíugreni, Picea obovata, er grenitegund ættuð úr Síberíu, frá Úralfjöll austur til Magadan Oblast, og frá trjálínu norðurslóða suður til Altaifjalla í norðvestur Mongolíu.
Il peccio siberiano (Picea obovata Ledeb., 1833) è una specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, originaria della Mongolia e della Russia (Altaj, Amur, Krasnojarsk, Jacuzia, Cita, Buriazia, Tuva, Magadan, Irkutsk, Chabarovsk e Siberia).[1]
Il nome generico Picea, utilizzato già dai latini, potrebbe, secondo un'interpretazione etimologica, derivare da Pix picis = pece, in riferimento all'abbondante produzione di resina.[2] Il nome specifico obovata fa riferimento alla forma di uovo rovesciato dei macrosporofilli dei coni.[3]
Albero alto 40 m con tronco monopodiale diritto che può raggiungere 1 m di diametro; i rami del primo ordine sono slanciati, sviluppati orizzontalmente o pendenti; quelli del secondo ordine sono molto variabili, orizzontali. La chioma è conica. I virgulti sono glabri o lievemente pubescenti, inizialmente di colore arancione o rosso-marrone, poi grigio, scanalati; i pulvini sono lunghi 1 mm, obliqui.[3]
Le foglie sono aghiformi, di colore verde scuro, lunghe 0,8-2,5 cm, lineari, dritte o ricurve, con punte acute e di sezione quadrangolare; hanno stomi su entrambe le pagine, disposti in 2-4 linee. Le gemme vegetative sono ovoidali-coniche, lunghe 4-5 mm, a volte lievemente resinose; hanno perule triangolari, ottuse, di colore marrone chiaro o marrone rossastro, persistenti per anni.[3]
Sono strobili maschili gialli, ascellari, lunghi 1-1,5 cm.[3]
I coni femminili sono terminali, cilindrici, inizialmente eretti, poi pendenti a maturazione, lunghi 4-8 cm e larghi 2,5-4 cm, inizialmente verdi o rossi, poi marroni o marroni scuri. I macrosporofilli sono obovati-oblunghi, lunghi 1,5-2,5 cm, con superficie liscia e glabra, base cuneata e margine superiore ottuso o arrotondato, intero. Le brattee sono rudimentali, ligulate, lunghe 2-3 mm, interamente incluse. I semi, di color marrone scuro o marrone-nerastro, sono ovoidali-oblunghi e lunghi 2-4 mm, con parte alata ovata-oblunga lunga 10-15 mm, di colore marrone chiaro.[3]
La corteccia è rugosa, a placche, di colore grigio.[3]
Aghi
Cono femminile maturo
Virgulto
Il peccio siberiano è un'importante presenza nella taiga boreale del nord della Russia e della Siberia, che diventa dominante nelle zone caratterizzate dal permafrost, anche oltre il circolo polare artico. Nella parte meridionale del suo areale può ritrovarsi in foreste pure o in associazione con Abies sibirica fino a quote di 2000 m sui monti Altaj. Nelle zone paludose assume forme più strette e quasi stentate, crescendo in associazione con Larix gmelinii, mentre in quelle più secche in associazione con Pinus sylvestris; nelle zone con suoli più drenati e profondi compaiono anche caducifoglie dei generi Betula e Populus. Questo peccio è estremamente tollerante nei confronti delle condizioni rigide siberiane, con temperature che possono raggiungere anche i -60 °C; in queste condizioni, con brevissime estati secche, la crescita di P. obovata è molto lenta con esemplari di 10 cm di diametro che possono anche avere un secolo di età.[1]
Viene considerata una specie distinta da P. abies anche se poco differenziata soprattutto nelle popolazioni della Russia nord-occidentale dove gli areali dei due pecci si incontrano, sovrapponendosi. Queste popolazioni sono state considerate come una varietà di P. abies e, più recentemente, come ibridi naturali (Picea × fennica) tra i due taxa; l'ibridizzazione si sarebbe verificata a causa delle numerose ritirate dell'abete rosso durante i periodi glaciali. Le successive ricolonizzazioni, da parte delle due specie, al termine delle glaciazioni, avrebbero determinato una sovrapposizione genetica responsabile dell'ibridizzazione.[3]
Sono stati riportati i seguenti sinonimi:[4]
Il peccio siberiano ha una grande importanza economica in Russia per lo sfruttamento del suo legno, in gran parte utilizzato nell'industria cartaria; altri utilizzi sono quelli classici di altri pecci, compresa la produzione di strumenti musicali (violini). Poco utilizzato in orticoltura, in pratica solamente in alcune zone di Russia e est Europa.[1]
Essendo una delle conifere più comuni, e con areale vastissimo, viene classificata come specie a rischio minimo (least concern in inglese) nella Lista rossa IUCN.[1]
Il peccio siberiano (Picea obovata Ledeb., 1833) è una specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, originaria della Mongolia e della Russia (Altaj, Amur, Krasnojarsk, Jacuzia, Cita, Buriazia, Tuva, Magadan, Irkutsk, Chabarovsk e Siberia).
Sibirinė eglė (lot. Picea obovata, angl. Siberian Spruce) – pušinių (Pinaceae) šeimos, eglių (Picea) genties visažalis spygliuotis medis. Paplitęs Sibire, tarp Uralo kalnų ir Magadano srities, arealas pietuose siekia Mongoliją ir Altajų.
Aukštis apie 15-35 m. Kamieno skersmuo 1,5 m ir daugiau. Spygliai 10-20 mm ilgio, pilkšvai žali. Kankorėžiai cilindriškai kūginiai, 5-10 cm ilgio, 1,5-2 cm pločio.
Sibirinė eglė artima paprastajai eglei, ir šių rūšių sandūros vietose (Šiaurės rytų Europoje) tarpusavyje kryžminasi.
Sibirinė eglė naudojama medienos, popieriaus pramonėje.
De Siberische spar (Picea obovata) is een naaldboom uit de familie der dennen (Pinaceae). De soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Carl Friedrich von Ledebour in 1833.[2][3]
Siberische sparren kunnen een hoogte bereiken van 30 à 35 meter. De takken zijn licht afhangend, dicht en kort. De kroon is torenvormig en de schors is grijs of bruingrijs. Siberische sparren hebben korte naalden, met een lengte van 1,5 à 2,3 centimeter en zijn vaalgroen gekleurd. De kegels zijn ovaal en worden 5 à 11 centimeter lang en 2 à 3 centimeter breed. De kegels zijn paarsachtig tot donkerpaars gekleurd, maar met groene accenten wanneer ze nog jong zijn.[4]
De Siberische spar is een bosvormende soort die voorkomt van het Kolaschiereiland en de Trans-Wolgaregio, oostwaarts door Siberië tot aan de Zee van Ochotsk en de Amoervallei. De Siberische spar komt vooral voor in de middelste en zuidelijke taigazone. Bestanden met Siberische sparren worden vooral aangetroffen in riviervalleien en op rivierterrassen. In het westen van het verspreidingsgebied komt hybridisatie met de verwante fijnspar (Picea abies) voor.[5]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Siberische spar (Picea obovata) is een naaldboom uit de familie der dennen (Pinaceae). De soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Carl Friedrich von Ledebour in 1833.
Sibirgran (vitenskapelig navn Picea obovata, eller Picea abies subsp. obovata) er en art eller underart i slekten gran i furufamilien. mange forskere anser den som en underart av vanlig gran (Picea abies).[1]
Arten blir inntil 40-50 meter høy, men er smalere og slankere enn vanlig gran. årskuddene er fint behåret, konglene kan bli inntil 3 cm tykke og 8 cm lange, hengende med avrundede skjell, i motsetning til de spisse skjellene hos den vanlige grana. Det finnes mellomformer av sibirgran, også i Norden.
Sibirgrana vokser vilt i Sibir og Mongolia. Noen vokser også lenger vest i Europa, og hos oss finner vi den i nord fra russergrensa gjennom det nordlige Finland ned til Bottenviken, videre i Sverige i innlandet end til Jämtland. I Norge vokser den vilt bare på indre Finnmarksvidda langs Anarjokka. I Norge og Finland finnes det også hybrider mellom denne og andre graner.
Sibirgran (vitenskapelig navn Picea obovata, eller Picea abies subsp. obovata) er en art eller underart i slekten gran i furufamilien. mange forskere anser den som en underart av vanlig gran (Picea abies).
Arten blir inntil 40-50 meter høy, men er smalere og slankere enn vanlig gran. årskuddene er fint behåret, konglene kan bli inntil 3 cm tykke og 8 cm lange, hengende med avrundede skjell, i motsetning til de spisse skjellene hos den vanlige grana. Det finnes mellomformer av sibirgran, også i Norden.
Sibirgrana vokser vilt i Sibir og Mongolia. Noen vokser også lenger vest i Europa, og hos oss finner vi den i nord fra russergrensa gjennom det nordlige Finland ned til Bottenviken, videre i Sverige i innlandet end til Jämtland. I Norge vokser den vilt bare på indre Finnmarksvidda langs Anarjokka. I Norge og Finland finnes det også hybrider mellom denne og andre graner.
Świerk syberyjski (Picea obovata) – gatunek drzewa należący do rodziny sosnowatych. Występuje na dużych obszarach Azji o klimacie zimnym i umiarkowanym (Syberia, Mongolia, północne Chiny, Kazachstan). Jest uprawiany w wielu krajach świata[3]. Jako gatunek uprawiany występuje również w Polsce, czasami samorzutnie się rozsiewa, nie stwierdzono jednak jego negatywnego wpływu na gatunki krajowej flory[potrzebny przypis].
Duże drzewo, o wysokości dochodzącej do 60 m. Szyszki brązowe. o długości do 20 cm, zwisające. Szyszki męskie są różowobrązowe i są to wśród świerków jedne z najbardziej ozdobnych szyszek męskich[4]. Od świerku pospolitego różni się krótszymi igłami i mniejszymi szyszkami o zaokrąglonych łuskach.
Obok jodły i limby syberyjskiej jest najważniejszym gatunkiem tajgi. Wśród wszystkich świerków wyróżnia się najszybszym przyrostem; rocznie nawet do 40 cm[potrzebny przypis].
Świerk syberyjski (Picea obovata) – gatunek drzewa należący do rodziny sosnowatych. Występuje na dużych obszarach Azji o klimacie zimnym i umiarkowanym (Syberia, Mongolia, północne Chiny, Kazachstan). Jest uprawiany w wielu krajach świata. Jako gatunek uprawiany występuje również w Polsce, czasami samorzutnie się rozsiewa, nie stwierdzono jednak jego negatywnego wpływu na gatunki krajowej flory[potrzebny przypis].
Вид поширений у Північній Європі та Північній Азії від Норвегії до Магаданської області.
Дерево першої величини, що досягає 35 м, вічнозелена, однодомна, анемофільна (вітрозапилювана) рослина. Ялина сибірська за морфологічними і біологічними особливостями близька до ялини звичайної. Відрізняється від неї коротшою хвоєю (0,7-2 см) і короткими шишками (5-8 см).
Хвоя чотиригранна, колюча. Тривалість життя хвої 7-9 років, до пагонів прикріплюється на особливих виростах кори — листових подушечках, добре помітних після її відпадання. Цією морфологічною ознакою пагони ялини добре відрізняються від пагонів ялиці. Кора темно-сіра або майже чорна, зморшкувата.
Коренева система поверхнева, через що ялина часто страждає від вітроповалу. Тільки на пухких, легких і добре дренованих ґрунтах утворює глибоко розташовану кореневу систему з масою якірних коренів. На таких ґрунтах ялина ставати цілком вітростійкою.
Розмножується насінням. Цвісти починає в різних районах Сибіру з середини травня до початку червня. Плодоносити починає з 30-50 річного віку, насіннєві роки повторюються через 4-6 років. Жіночі суцвіття червонуваті, більші, ніж у сосни, чоловічі дрібніші, цвіте в травні-червні. Шишки довгасті, розташовані на кінцях торішніх пагонів переважно верхніх гілок, звішуються вниз, не розпадаються після дозрівання. Насіння дозріває до жовтня, але випадання насіння зазвичай починається в другій половині зими. Насіння крилате, довжина крильця 10 — 13 мм, поширюються за допомогою вітру. Ще більшого розповсюдження насінню сприяє сніг, який до часу їхнього випадіння з шишок зазвичай підтаює, утворюючи тверду зледенілу поверхню (наст). По насту, легке ялинове насіння, розносяться вітром на дуже великі відстані, до 8-10 км. Схожість насіння ялини зберігає протягом декількох років. Проростає насіння швидко. Сходи мають 7-10 серповидно зігнутих, тригранних сім'ядолей, які зберігаються протягом 2-3 років. У перші два роки хвоя плоска. Пазушні бруньки, що з'являються у перший та другий рік, не розпускаються і залишаються сплячими. Тільки на 3-4 рік у молодих ялинок з'являються бічні пагони, які починають галузитися. Крім насіннєвого розмноження, в літературних джерелах, іноді згадується здатність ялинки до вкорінення нижніх гілок.
Зростання ялинки у перші роки (до п'яти років) дуже повільне. У перший рік ялина виростає всього до 4 −5 см, до десяти років сягає не більше 1 −2 м. Після 10-річного віку, за сприятливих умов, дає значні прирости, що іноді досягають одного метра на рік. На відновленні негативно позначається задерніння ґрунту злаками та періодичні лісові пожежі, які особливо згубні саме для цієї хвойної породи через її поверхневу кореневу систему, тонку кору і низько опущеною кроною. Ялина помірно вимоглива до родючості і вологості ґрунтів (мезофіт, мезотроф), за цими показниками перевершує сосну звичайну. Дуже тіневитривала.
Найчастіше утворює чисті насадження поблизу струмків і річок. На більшій частині ареалу зростає одиничними екземплярами в ялицевих і кедрових лісах, іноді в лісах річкових заплав, утворених листяними породами або модриною. У західній частині ареалу зростає з сосною звичайною, березою і осикою. У гори найбільш високо піднімається на півдні Туви (до 2100 м).
З деревини ялини сибірської можна зробити все, що взагалі можна зробити з деревини: від механічних конструкцій до спирту, гуми і штучного волокна. Ялина дає найкращу сировину для паперової промисловості. Завдяки особливій анатомічній будові, деревина незамінна при виготовленні резонуючих частин музичних інструментів. Кора ялини містить до 12% таннідів, які використовуються при виправці шкіри. Смола (живиця) використовується при виробництві каніфолі, скипидару і ароматичних речовин типу ладану. З хвої виготовляють борошно, вітамінизований корм для худоби і птиці, хлорофіллокаротинову пасту для парфумерної та фармацевтичної промисловості, вітамінні настойки, що застосовують у народній медицині. Іноді в народній медицині застосовуються навіть ялинові шишки, настій з яких разом з настоєм з хвої використовують для ванн. Крім того, деякі препарати, що одержують з хвої ялинки, використовуються у науковій медицині.
Picea obovata là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Ledeb. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1833.[1]
Picea obovata là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Ledeb. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1833.
Ель сиби́рская (лат. Pícea obováta) — хвойное дерево; вид рода Ель семейства Сосновые (Pinaceae).
Дико произрастает от районов северной Европы до Магаданской области[2], один из главных видов-лесообразователей Сибири. В пределах России растёт на севере её Европейской части, на Урале, в Западной и Восточной Сибири, а также в ряде районов Дальнего Востока. Имеется на северо-востоке Фенноскандии (в северо-восточных районах Швеции и Норвегии, в северной части Финляндии, а в российской Фенноскандии — в Мурманской области, а также на севере, востоке и в центральной части республики Карелия). Кроме Швеции, Норвегии и Финляндии, за пределами России произрастает в Казахстане, на севере Монголии, в Китае (Северная Маньчжурия)[3]. Наиболее северный из всех известных видов рода Ель. По некоторым данным, в районе реки Хатанги на Таймыре граница ареала ели сибирской достигает 72°15’ с.ш.[4][5]. По другим данным, самая северная достоверная находка ели — 71°22’ с.ш., близ устья р. Томпоко, также на Таймыре[6].
На севере-востоке Европы и на Урале гибридизирует с близкородственной елью обыкновенной (Picea abies), образуя ряд переходных форм, известных под общим названием ель финская (Picea × fennica)[7]. Поэтому западную границу ареала точно установить невозможно.
Как правило, произрастает как сопутствующая порода в лесах смешанного состава. Реже выступает в качестве основного лесообразователя.
Как и лиственница Гмелина, ель сибирская приспособлена к самым суровым условиям существования. Она крайне нетребовательна к теплу, очень вынослива к экстремально низким температурам зимой, широко распространена на почвах, подстилаемых вечной мерзлотой, но, по сравнению с лиственницей, немного требовательнее к плодородию почв, а ещё более — к влажностному режиму местообитаний. Северные границы ареалов этих двух представителей семейства Сосновые (Pinaceae) проходят достаточно близко друг от друга между реками Енисеем и Леной.
Довольно теневынослива, особенно в молодом возрасте.
Ель сибирская — крупное дерево с узкопирамидальной или пирамидальной кроной, в свободном стоянии начинающейся от основания ствола. Некоторые деревья достигают 30 м в высоту, диаметр ствола крупных деревьев достигает 70 см. Рост деревьев в высоту меняется с возрастом и напрямую зависит от освещённости.
Хвоя у сибирской ели короче, чем у европейской, и колючая, шишки намного меньше, семена созревают к концу сентября в год опыления и не всегда уходят от ранних сентябрьских заморозков. Опылённые молодые шишки прямостоячие, как у пихт, но в отличие от последних, по мере созревания, обвисают[8]. Семеношение у деревьев начинается в зависимости от местоположения с 15—50 лет, урожайные годы повторяются с интервалом три — пять лет, в промежутках между ними ель семян практически не даёт[9].
От морфологически близкого вида — ели корейской (Picea koraiensis) — ель сибирская отличается более мелкими шишками, не сизоватым оттенком хвои и опушёнными молодыми побегами[10].
Легкость гибридизации с елью обыкновенной, а также чрезвычайная генетическая близость двух видов иногда служат причиной к объединению их в один и выделению ели сибирской лишь как подвида Picea abies subsp. obovata (Ledeb.) Hultén[11] или даже разновидности Picea abies var. obovata (Ledeb.) Lindq.[7]
Ель сибирская в отличие от обыкновенной характеризуется заметно меньшим полиморфизмом. Известны две разновидности: Ель сибирская голубая (Picea obovata var. coerulea Malyshev) и Ель печорская Picea obovata subsp. petchorica Govor), которые не имеют заметного значения при проведении мероприятий по озеленению.[12]
В Свердловской области обнаружена новая форма ели сибирской, габитус которой резко отличается от типичного совокупностью признаков – ярко выраженной узкоколонновидной формой кроны и поникающей спиралевидной формой ветвей. Найденную форму предложено назвать по очертанию кроны и по месту ее обнаружения как Ель сибирская 'фастигиата Уральская' (Picea obovata var. fastigiata Uralica Opletaev)[13][12]
Вид играет важную роль в лесоперерабатывающей промышленности. Древесина и кора используются так же, как у ели обыкновенной. Запас древесины в лесах из ели сибирской 300—470 м³/га[14].
新疆云杉（学名：Picea obovata），又名西伯利亞雲杉，为松科云杉属的植物。分布于蒙古、俄罗斯以及中国大陆的新疆等地，生长于海拔1,200米至1,800米的地区，多生于阴坡、沟谷、溪旁及河流两岸。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 新疆云杉（学名：Picea obovata），又名西伯利亞雲杉，为松科云杉属的植物。分布于蒙古、俄罗斯以及中国大陆的新疆等地，生长于海拔1,200米至1,800米的地区，多生于阴坡、沟谷、溪旁及河流两岸。
