Die Orangefarbene Mehlscheibe (Aleurodiscus amorphus) ist eine Pilzart aus der Familie der Schichtpilzverwandten. Sie bildet einjährige scheiben- oder schüsselförmige Fruchtkörper aus, die auf absterbenden und toten Ästen wachsen. Die Fruktifikation erfolgt meist im Spätherbst bis Frühling, kann aber das ganze Jahr über stattfinden. Die Art ist holarktisch verbreitet und kommt in der gemäßigten Zone vor.
Die Orangefarbene Mehlscheibe besitzt 3–10 mm große, rundliche, scheiben- oder schüsselförmige Basidiocarpien. Ihr Rand ist leicht überstehend bis aufgebogen. Im Frischzustand ist das Hymenium kräftig orangerosa, beim Trocknen wird es orangeocker. Der Rand und die Unterseite sind stets weiß und fein filzig.
Wie bei allen Mehlscheiben ist die Hyphenstruktur der Orangefarbenen Mehlscheibe monomitisch, besteht also nur aus generativen Hyphen. Die hyalinen Basidien sind vier-, selten zweisporig. Die auf ihnen sitzenden Sporen sind breit ellipsoid, 20–26 × 16–20 µm groß. In Melzers Reagenz erscheinen sie warzig, in KOH hingegen glatt. Die Hyphen besitzen keine Schnallen oder Dendrohyphidien (wurzelähnliche Hyphenenden im Hymenium).
Das Artareal der Orangefarbenen Mehlscheibe ist holarktisch und beschränkt sich weitgehend auf die gemäßigte Zone. Als häufiger Besiedler von Weiß-Tannen (Abies alba) ist der Pilz eng an deren Verbreitungsgebiet gebunden.
Die Orangefarbene Mehlscheibe ist ein Saprobiont, der absterbende und tote Äste und Zweige von Weiß-Tannen, seltener Gemeinen Fichten (Picea abies) befällt. Häufig ist die Art mit anderen Pilzen, etwa Hymenochaete cruenta und Lachnellula spp. vergesellschaftet. Sie dient oft als Wirt für den Mehlscheiben-Zitterling (Tremella mycophaga). Meist ist die Orangefarbene Mehlscheibe in niederschlagsreichen, luftfeuchten Lagen in Wäldern mit hohem Tannenbestand zu finden.
Die Orangefarbene Mehlscheibe (Aleurodiscus amorphus) ist eine Pilzart aus der Familie der Schichtpilzverwandten. Sie bildet einjährige scheiben- oder schüsselförmige Fruchtkörper aus, die auf absterbenden und toten Ästen wachsen. Die Fruktifikation erfolgt meist im Spätherbst bis Frühling, kann aber das ganze Jahr über stattfinden. Die Art ist holarktisch verbreitet und kommt in der gemäßigten Zone vor.
Fin a 7 mm ëd diàmetr. Part drùa reusa groson ciàir, farinos. Bòrd e estern ciair.
A chërs ëdzora a rame mòrte con scòrsa, dzortut ëd sapin.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Aleurodiscus amorphus (Pers. : Fr.) Schroeter
Fin a 7 mm ëd diàmetr. Part drùa reusa groson ciàir, farinos. Bòrd e estern ciair.
AmbientA chërs ëdzora a rame mòrte con scòrsa, dzortut ëd sapin.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Tarczówka bezkształtna (Aleurodiscus amorphus (Pers.) J. Schröt.) – gatunek grzybów należący do rodziny skórnikowatych (Stereaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Aleurodiscus, Stereaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Peziza amorpha. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1888 r. Joseph Schröter przenosząc go do rodzaju Aleurodiscus[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3].
Rozpostarty lub rozpostarto-odgięty, o okrągławym kształcie i średnicy 1-5 cm. Grubość owocnika 0,5-1 mm.Owocniki występują oddzielnie, ale często sąsiednie zlewają się z sobą, tworząc duży owocnik o nieregularnym kształcie. Obrzeża owocników odgięte. Górna powierzchnia (hymenialna) wypukła, skórzasta, mączysta lub proszkowata, o barwie od pomarańczowej do różowej, w stanie wysuszonym bardziej ochrowa. Powierzchnia ahymenialna biaława, kudłata[4].
System strzępkowy monomityczny. Kontekst zbudowany z nieregularnie rozgałęzionych lub prostych strzępek z przegrodami. Mają średnicę 2,5–5 μm i częściowo pogrubione ściany. Strzępki generatywne o średnicy do 7 μm, inkrustowane. Pseudocystydy powyginane, cylindryczne z półmaczugowatymi zgrubieniami, bez przewężeń. Podstawki zgrubiałe, o rozmiarach 100–200 × 20–24 μm, z czterema szydłowatymi sterygmami o długości do 25 μm i szerokości 5 μm przy podstawie. Zarodniki o kształcie od półokrągłego do jajowatego bezbarwne, cienkościenne, o rozmiarach 20–26 (29) × 16–20 (23) μm, amyloidalne[4].
Tarczówka bezkształtna występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji[5]. W polskim piśmiennictwie naukowym podano liczne jej stanowiska, głównie w południowej części kraju[3]. Stanisław Domański podaje, że w Polsce jest raczej rzadka i występuje głównie w Karpatach[6]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i Holandii[3].
Występuje w lasach, rzadziej w parkach, na niedawno uschniętych i jeszcze znajdujących się na drzewie, lub opadłych na ziemię gałęziach, rzadziej na pniach[3]. Władysław Wojewoda i Stanisław Domański podają, że rozwija się głównie na korze jodły pospolitej[8][6], w Polsce notowana jednak była także na wielu innych gatunkach iglastych drzew uprawianych: Abies amabilis, Abies balsamea, Abies concolor, Abies fraseri, Abies grandis, Abies lasiocarpa, Abies procera, Larix occidentalis, Picea bicolor, Picea engelmannii, Picea mariana, Picea orientalis, Picea pungens, Picea rubens, Picea sitchensis, Picea contorta, Pseudotsuga menziesii[3].
Pod mikroskopem tarczówka bezkształtna jest trudna do odróżnienia od tarczówki krążkowatej (Aleurodiscus disciformis). U obydwu tych gatunków brak akantohyfid, posiadają jednakowe pseudocystydy i amyloidalne, chropowate zarodniki. Różnią się jednak reakcjami chemicznymi z sulfobenzoaldehydem, ponadto tarczówka krążkowata ma mniejsze podstawki i mniejsze zarodniki. Jest też luźniej związana z podłożem[4].
Tarczówka bezkształtna (Aleurodiscus amorphus (Pers.) J. Schröt.) – gatunek grzybów należący do rodziny skórnikowatych (Stereaceae).
