Pierścieniak uprawny (Stropharia rugosoannulata) – gatunek grzyba z rodziny pierścieniakowatych (SDtrophariaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r. Później w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był także jako łysiczka uprawna i łysiczka trocinowa[3].
Średnicy 5-15 cm, barwy ciemnoczerwonobrązowej, blaknący do szaroochrowego lub ochrowożółtawego. Lepki w stanie wilgotnym[4]
Gęste, początkowo jasnoszare, potem szaroliliowe do fioletowoczarnych, z jaśniejszym ostrzem[4].
Białawy potem ciemniejący, włóknisty, z pierścieniem bruzdowanym na wierzchu, od spodu pękającym gwiaździście. U podstawy trzonu znajdują się małe chwytniki grzybni[4].
Czarnofioletowy. Zarodniki o rozmiarach 10-14 × 6,5-8 µm[4].
Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii[5]. W Polsce jest gatunkiem synantropijnym i ekspansywnie zwiększającym swój zasięg. Prawdopodobnie na naturalnych siedliskach nie jest rzadki[3].
Na naturalnych siedliskach jest spotykany w parkach, ogródkach działkowych, ogrodach botanicznych, na polach, rzadziej w lesie. Pojawia się w miesiącach maj – wrzesień. Rośnie na ziemi[3], na przegniłej słomie lub odpadach ogrodowych[4].
Saprotrof[3]. Grzyb jadalny, jednak niedostatecznie podgrzany może powodować zaburzenia trawienne. Wprowadzony do uprawy (w Polsce w 1970 r.). Smakiem przypomina surowe ziemniaki[4].
Pierścieniak uprawny (Stropharia rugosoannulata) – gatunek grzyba z rodziny pierścieniakowatych (SDtrophariaceae).
