Multimedia w Wikimedia Commons Langur szary[3] (Presbytis hosei) – endemiczny gatunek roślinożernego, nadrzewnego ssaka naczelnego z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae), występujący w Azji[4].
Langury szare występują w indonezyjskim regionie Kalimantan w północno-wschodniej indonezyjskiej części Borneo, koło Darussalam w Brunei, oraz w rejonie Sarawak i Sabah (Malezja). Południowy zasięg występowania langura szarego nie jest jasno oznaczony. Populacje podgatunków sukcesywnie się zmniejszają. Główną przyczyną tej tendencji są polowania. Na przestrzeni 30 lat liczebność gatunku spadła o 30–50%[2]. Langur kalimantański (P. h. canicrus) był od 2004 roku uznawany za wymarły, ale w 2012 roku „American Journal of Primatology” poinformował o odkryciu żyjących przedstawicieli P. h.canicrus na terenie rezerwatu Wehea w indonezyjskim Kalimantan[5][6][7].
Gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez O. Thomasa w 1889 roku pod nazwą Semnopithecus hosei[8]. Jako miejsce typowe autor wskazał Niah w stanie Sarawak w Malezji[8].
W obrębie Presbytis hosei wyodrębniono cztery podgatunki[4][3]:
Langur szary zamieszkuje zróżnicowane tereny – zarówno niziny na poziomie morza, jak i lasy deszczowe na wysokości 1000 m n.p.m. (Mount Kinabalu). Zoolodzy odnotowali nawet sporadyczne występowanie gatunku na terenach położonych na poziomie ponad 1600 m n.p.m. Presbytis hosei chętnie odwiedzają plantacje i mimo, że są zaliczane do foliofagów to nie gardzą owocami i nasionami. Wyjadają także jaja i pisklęta z napotkanych gniazd[2].
Langur szary (Presbytis hosei) – endemiczny gatunek roślinożernego, nadrzewnego ssaka naczelnego z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae), występujący w Azji.
Langury szare występują w indonezyjskim regionie Kalimantan w północno-wschodniej indonezyjskiej części Borneo, koło Darussalam w Brunei, oraz w rejonie Sarawak i Sabah (Malezja). Południowy zasięg występowania langura szarego nie jest jasno oznaczony. Populacje podgatunków sukcesywnie się zmniejszają. Główną przyczyną tej tendencji są polowania. Na przestrzeni 30 lat liczebność gatunku spadła o 30–50%. Langur kalimantański (P. h. canicrus) był od 2004 roku uznawany za wymarły, ale w 2012 roku „American Journal of Primatology” poinformował o odkryciu żyjących przedstawicieli P. h.canicrus na terenie rezerwatu Wehea w indonezyjskim Kalimantan.
