noms dans le fil d’Ariane
The phylum Gastrotricha includes around 450 to 700 known species of small marine, brackish, and freshwater animals. Most are less than 1 mm long, although a few reach 3 mm. Gastrotrichs live in the watery spaces between grains of sand in loose sediments, in surface detritus, and on aquatic plants; a few are planktonic. (Zrzavy 2002; Brusca and Brusca 2003; Todaro et al. 2006) In marine interstitial habitats, gastrotrichs typically account for around 1 to 8% of the benthic meiofauna numerically, ranking third in abundance in the meiofauna (behind the Nematoda and the harpacticoid copepods), and in some studies they have ranked first or second. The population density of gastrotrichs in freshwater habitats may reach over 150 individuals per 10 cm2, ranking gastrotrichs among the five most abundant groups. (Todaro et al. 2006 and references therein)
The gastrotrich body includes a head and a trunk (and sometimes a distinct tail) and the body sports various combinations of spines, bristles, and scales or plates. Nearly all gastrotrichs bear two or more "adhesive tubes" with glands that secrete attachment and releaser substances used for temporarily attaching to objects. Adults lack a coelom (body cavity). Gastrotrichs feed on nearly any organic material, alive or dead, that is of appropriate size (e.g., protists, unicellular algae, bacteria, detritus). As is the case for many groups of tiny animals, circulation and gas exchange are accomplished by simple diffusion rather than by specialized structures. Sensory structures are mainly tactile and consist of spines and bristles concentrated especially on the head. Most gastrotrich species are hermaphroditic (or are known only from parthenogenetic females) and mating individuals mutually cross-fertilize. Zygotes (fertilized eggs) are released singly or a few at a time by rupture of the body wall. Parthenogenesis predominates among freshwater forms, with sperm-producing hermaphrodites appearing only infrequently. Development is direct (i.e., there is no distinct larval stage). Time to hatching is variable, but once juveniles hatch out, maturation is rapid and sexual maturity is usually reached within a few days. (Zrzavy 2002; Brusca and Brusca 2003; Todaro et al. 2006)
As of 2010, the phylogenetic placement of gastrotrichs was still not clearly resolved, but a recent analysis of a large data set including multiple nuclear genes and 90 taxa representing more than 2 dozen bilaterian phyla found moderately strong support for Gnathostomulida as the sister taxon to Gastrotricha, a result that is at least consistent with a number of previous analyses based on both morphological and molecular data (Paps et al. 2009 and references therein).
Todaro and Hummon (2008) provide a dichotomous key to gastrotrich genera; Smith (2001) includes a dichotomous key to genera known from freshwater in the United States. Balsamo et al. (2008) review the limited information available on the biogeography of freshwater gastrotrichs. Balsamo et al. (2009) include a world list of known freshwater gastrotrichs.
Qarnıkirpiklilər (lat. Gastrotricha) - bu sinfin nümayəndələri kiçik ölçülü orqanizmlərdir. Bədənin qarın tərəfi kirpiklərlə örtülü olduğu üçün sinfə bu ad verilmişdir.
Kirpiklər subsrat üzərində hərəkət etməyə xidmət edir. Bu sinfin nümayəndələrinin baş hissəsində də kirpiklər vardır. Müasir dövrdə şirin sularda və dənizlərdə yaşayan 150-dən çox növü məlumdur.[1]
Qarnıkirpiklilərin bədəni nazik kutikula ilə örtülmüşdür. Kutikulanın altında uzununa əzələlər yerləşir, ancaq bütöv qat əmələ gətirmir. Qarnıkirpiklilərdə dəri-əzələ kisəsi yoxdur. Şirin sularda yaşayan formaların baş hissəsi gövdədən tam seçilir. Bədənin arxa hissəsi çəngəl şəklində iki yerə haçalanmışdır. Haçalara yapışqanlı maddə ifraz edən vəzilər açılır.[2]
Həzm sistemi - üç şöbədən: ön, orta və arxa bağırsaqdan ibarətdir. Bağırsaq boru şəklində olub, bədənin ön hissəsində yerləşən ağızla başlayıb, anusla nəhayətlənir. Həzm hüceyrədaxilidir.
Sinir sistemi - cüt udlaqüstü sinir düyünündən və bədənin yanları ilə uzanan iki sinir sütunundan ibarətdir. Bədən örtüyündəki hiss tükcükləri toxunma hiss orqanıdır. Başın yanlarında yerləşən kirpiklərlə örtülü çökək hissə kimyəvi hiss orqanı rolunu oynayır.
İfrazat sistemi - cüt protonefridilərdən ibarətdir. Hər protonefridi tək kirpikli hüceyrəyə malikdir. Bəzi formalarda protonefridi olmur.
Cinsi sistem - həm ayrıcinsli, həm hermafrotid olurlar. Cinsi vəziləri əksər hallarda cüt, nadir hallarda tək olur. Erkək və cinsi dəlikləri tək olub, əsasən anal dəliyindən öndə yerləşir. Mayalanma daxilidir.
Kiçik ''Gastrotricha'' qrupu turbellarilərlə bəzi ''Nemathelminthes'' qrupları arasında olan əlaqəni müəyyən etməyə imkan verməsinə görə böyük maraq doğurur. ''Gastrotricha'' və ''Turbellaria''-nın yaxınlığı onların bədəninin bəzi hissələrindəki kirpik örtüyü dəri vəzilərinin quruluşu, protonefridial aparatın və cinsi sistemin quruluşu sübut edir.
1.Bəhlul Ağayev, Zülfiyyə Zeynalova, Onurğasızlar zoologiyası, Bakı-2008
2.Dogel, Onurğasızlar zoologiyası, Bakı-2007
Heyvanlar aləminin yarımaləm, tip və bəzi sinifləriParazoylar Süngərlər (Kirəcli süngərlər, Adi süngərlər, Altışüalı süngərlər) • Lövhəcikkimilər (Trichoplax)Mezozoylar Ortonektidlər • DisiemidlərEumetazoylar
Daraqlılar • Dalayıcılar (Mərcan polipləri, Hidroidlər, Sifoidlər, Yumrumeduzlar, Saçaqlı meduzlar, Myxozoa)
Cycloneuralia: Scalidophora (Kinorinxlər, Lorisiferlər, Priapulidlər) • Nematoida (Yumru qurdlar, Qılqurdlar)Qarnıkirpiklilər (lat. Gastrotricha) - bu sinfin nümayəndələri kiçik ölçülü orqanizmlərdir. Bədənin qarın tərəfi kirpiklərlə örtülü olduğu üçün sinfə bu ad verilmişdir.
Els gastròtrics (Gastrotricha, del grec gaster, "estómac" i thrix "cabell") són un embrancament d'abundants animals microscòpics (0,06-3,0 mm) en aigua dolça i ambients marins.
S'alimenten de sobretot de bacteris, fongs i protozous i són preses d'anèl·lids, nematodes i artròpodes.
Es consideren pseudocelomats, malgrat que el seu pseudoceloma es trobi reduït o absent. La seva morfologia s'assembla a la dels rotífers, però es diferencien d'aquests per l'absència de la corona ciliata i la presència de pues i espines.
Tenen el cos deprimit i recobert d'una cutícula que secreta l'epidermis. En la zona ventral les cèl·lules epidèrmiques presenten nombrosos cilis amb funció locomotora. En la zona posterior presenten una gràndula que secreta una substància per adherir-se al substrat.
Presenten un tub digestiu rectilini de boca a anus, amb una faringe mucosa que empeny l'aliment l'intestí. Tenen un aparell protonefrilial per a l'excreció.
El sistema nerviós té dos ganglis en la part posterior de la faringe de los que en surten dos cordons nerviosos a tot el cos.
Presenten cambres d'aire per millorar la seva respiració a través de la paret del cos.
La major part de les espècies són hermafrodites, a vegades apareixen només femelles de reproducció per partenogènesi. L'aparell reproductor masculí, quan existeix, està format per 1 o 2 testicles units per un espermiducte al gonoporus, en la regió postero-ventral. Algunes espècies presenten un òrgan peniforme. L'aparell reproductor femení té 1 o 2 ovaris units a un úter que continua en un oviducte fins a arribar a la vagina. El porus genital estaria a prop de l'anus. L'ou surt de l'individu que de seguida esdevé en adult, presentant un desenvolupament directe.
Els gastròtrics (Gastrotricha, del grec gaster, "estómac" i thrix "cabell") són un embrancament d'abundants animals microscòpics (0,06-3,0 mm) en aigua dolça i ambients marins.
S'alimenten de sobretot de bacteris, fongs i protozous i són preses d'anèl·lids, nematodes i artròpodes.
Břichobrvky (Gastrotricha) jsou kmen velmi drobných vodních živočichů (mořští i sladkovodní). Pojmenovány jsou podle charakteristických obrvených buněk na spodní straně těla. Dorůstají nejvýše 3 mm, jsou dvoustranně souměrné, dorzoventrálně zploštělé, protažené, vidličnatě zakončené s lepovými žlázami na konci vidličky. Jsou to mikrofágové, převážně detritofágové. Mají trubicovitou trávicí soustavu, s mohutným sacím jícnem. Nemají coelom.
Jsou kosmopolitně rozšířené, v moři jsou většinou v písku, ve sladkých vodách jsou převážně bentické a perifytické, méně se vyskytují v planktonu. Rozmnožují se hermafroditicky, někteří partenogenezí. Mají cca 450 druhů, z toho v Česku cca 20.
Jejich postavení v systému je nejasné. Podle morfologických znaků bývají řazeni k vířníkům, čelisťovkám či hlísticím. Genetické studie je však řadí spíš k ploštěncům.
Aktuální klasifikace (2013):[1]
(české názvy podle BioLib[2])
Kmen: Gastrotricha Metschnikoff, 1865 - břichobrvky
Obrázky, zvuky či videa k tématu Břichobrvky ve Wikimedia Commons
Břichobrvky (Gastrotricha) jsou kmen velmi drobných vodních živočichů (mořští i sladkovodní). Pojmenovány jsou podle charakteristických obrvených buněk na spodní straně těla. Dorůstají nejvýše 3 mm, jsou dvoustranně souměrné, dorzoventrálně zploštělé, protažené, vidličnatě zakončené s lepovými žlázami na konci vidličky. Jsou to mikrofágové, převážně detritofágové. Mají trubicovitou trávicí soustavu, s mohutným sacím jícnem. Nemají coelom.
Jsou kosmopolitně rozšířené, v moři jsou většinou v písku, ve sladkých vodách jsou převážně bentické a perifytické, méně se vyskytují v planktonu. Rozmnožují se hermafroditicky, někteří partenogenezí. Mají cca 450 druhů, z toho v Česku cca 20.
Jejich postavení v systému je nejasné. Podle morfologických znaků bývají řazeni k vířníkům, čelisťovkám či hlísticím. Genetické studie je však řadí spíš k ploštěncům.
Die Bauchhärlinge oder Flaschentierchen (Gastrotricha, von altgr. γαστήρ, gaster – Magen und θρίξ, (Gen.) τριχός, thrix, trichós – Haar) sind 0,06 bis 1,5 mm lange vielzellige Bewohner von Süßgewässern und Meeren.
In ihrem Erscheinungsbild ähneln sie den Ciliaten (Wimpertieren, wie z. B. dem Pantoffeltierchen). Der Körperbau ist im Allgemeinen länglich mit einer je nach Art unterschiedlich ausgeprägten Verdickung, die, ausgehend von Kopf, etwa auf halber Körperhöhe beginnt, und dem Tier so seine flaschenähnliche Form gibt. Charakteristisch ist das Paar von stachelförmigen Zehenfortsätzen am hinteren Körperende, welche mit ihren Klebedrüsen der Anhaftung an eine Unterlage dienen. Die flache Bauchseite ist besetzt mit Zilien, mit denen sich die Tiere gleitend über den Untergrund bewegen können. Auch am Kopf befinden sich in der Regel vier Cilien-Büschel, die es dem Bauchhärling neben ihrer unterstützenden Funktion bei der Nahrungsaufnahme erlauben, für kurze Zeit frei im Wasser zu schwimmen. Die Körperoberfläche wird durch ein Synzytium, also die Verschmelzung vieler Zellen zu einer mehrkernigen „Großzelle“, und die davon abgeschiedene Kutikula, gebildet. Die in Platten angeordnete, teilweise mit Stacheln und anderen Ausbuchtungen versehene Kutikula bietet Stabilität, schränkt die Bewegungsfreiheit aufgrund ihrer Fugen jedoch kaum ein und bedeckt, einzigartig im Tierreich – auch die Zilien.
Ähnlich den Nematoden nehmen die Bauchhärlinge ihre Nahrung, bestehend aus Algen, Bakterien, kleinen Protozoen und Detritus auf, indem sie mit ihrem als Saugpumpe funktionierenden Pharynx (Schlund) einen Unterdruck erzeugen, der die Beute in die Mundöffnung einströmen lässt. Zu diesem Zweck ist der Pharynx, neben einigen Zellen, die Verdauungssekrete abgeben, primär aus radiär verlaufenden Muskelfasern aufgebaut. Dadurch kann die Lumenweite verändert werden, was zur Erzeugung der Druckunterschiede führt. Neben den in der Wand eingelagerten Verdauungsdrüsen münden in den Pharynx zudem noch die Ausführungsgänge der paarig angelegten Speicheldrüsen. Der sich dem Pharynx anschließende Darm verläuft in gerader Richtung bis zum After. Als Ausscheidungsorgane dienen, neben dem Darmausgang, die je nach Art ein- oder mehrpaarig angelegte Protonephridien, deren Ausführungsgänge etwa in der Körpermitte enden.
Der aktive Bewegungsapparat ist ausschließlich aus longitudinalen Muskelzügen aufgebaut. Die Verteilung ist dabei artübergreifend sehr konstant. Eine ventrale Gruppe, bestehend aus einem in eigentlichen Sinne ventralen Muskelzug und einem auf jeder Körperseite angelegten Strang, zieht sich über die gesamte Körperlänge. Dem gegenüber steht eine, in ihrer Längenausdehnung etwas kürzere, dorsale Gruppe, die je nach Art aus zwei bis drei Paaren von Muskelzügen besteht. Da die Bauchhärlinge kein Skelett und Muskelhilfseinrichtungen wie Sehnen besitzen, resultiert die einzige, der aktiven Verkürzung im Längsrichtung durch die Muskeln entgegenwirkende Kraft, aus dem Druck der Flüssigkeit im Körperinneren.
Das Gehirn ist in Höhe des Pharynx angelegt und liegt diesem auf. Mit seiner relativ großen Ausdehnung füllt es einen bedeutenden Anteil des Kopfes aus. Ihm entspringt ein paariger Nervenstrang, der beidseitig zur Peripherie verläuft.
Die Fortpflanzung der Bauchhärlinge erfolgt artabhängig entweder über den Weg der Parthenogenese (Jungfernzeugung) oder aber geschlechtlich. Bei den Macrodasyida liegt stets Zweigeschlechtlichkeit vor, während die Chaetonoidea Hermaphroditen sind, also sowohl männliche als auch weibliche Gonaden besitzen und auch häufig Parthenogenese vorkommt. Die genaue Deutung der Geschlechtsorgane ist dabei oft schwierig. Die Paarung wurde nur bei einigen Arten beobachtet, Spermien werden entweder in den Partner injiziert oder außen angeheftet.
Sie können nur eine geringe Anzahl an reifen Eiern gleichzeitig bereitstellen, da diese sehr groß und dotterreich sind. Über die neben den After mündenden Eileiter werden sie einzeln abgelegt. Die Embryonalentwicklung verläuft sehr schnell, sodass die Jungtiere schon etwa zwei Tage nach der Eiablage schlüpfen. Ein Larvenstadium existiert nicht, und auch die Zellzahl verändert sich vom Schlüpfen an, außer bei der Heilung von Verletzungen, nicht mehr. Jedoch nimmt die Zellgröße in der Entwicklung zum adulten Tier zu. Dieser Prozess ist nach ungefähr zwei Tagen abgeschlossen und die Tiere sind fortpflanzungsfähig. Die Lebensdauer variiert je nach Art zwischen 3 und 21 Tagen. Im Labor konnte auch eine Lebensdauer von bis zu 40 Tagen beobachtet werden. Neben den normalen Eiern (Subitaneier), können die Bauchhärlinge zudem Dauereier ablegen, um so den Weiterbestand der Population über längere Trocken- und Kälteperioden sicherstellen zu können.
Die Bauchhärlinge sind weltweit verbreitet. Sie leben auf dem Boden der Gewässer und sind dort Teil der Meiofauna. Meist sind sie im Lückensystem zwischen den Sand- und Schlammpartikeln des Benthals zu finden, sowohl im Süßwasser als auch im Mesopsammon der marinen Sedimente. Fallweise bewohnen sie auch die Oberfläche von Wasserpflanzen oder anderen Objekten unter dem Wasserspiegel. Manche Arten leben auch an Land in feuchtem Laub. Austrocknung können sie im Ei überleben, einige Arten können bei ungünstigen Bedingungen auch Dauerstadien in Form von Zysten bilden.[1]
In marinen Sedimenten wurden bis zu 364 Bauchhärlinge auf zehn Quadratzentimetern Bodenfläche gefunden. Damit bilden sie neben den Fadenwürmern (Nematoda) und Ruderfußkrebsen (Copepoda) eine der individuenreichen Tiergruppen in diesem Lebensraum. Im Süßwasser erreichen sie eine Dichte von bis zu 158 Individuen pro zehn Quadratzentimetern.[2] In verschiedenen Flüssen Deutschlands wurden je nach Zustand des Gewässers 7 bis 23 verschiedene Arten von Bauchärlingen gefunden. Eine noch größere Artenvielfalt findet man in stehenden Gewässern, wo bis zu 45 Arten wie beispielsweise im Großenmoor in Hessen beobachtet wurden. In Kanada, wo es große, naturbelassene Feuchtgebiete gibt, kann diese Artenzahl bis zu 64 betragen. Viele Arten sind wegen ihrer Kleinheit und durch die Tatsache, dass sie saisonal oft nur während einer kurzen Zeitspanne auftreten, noch unbeschrieben.[3]
Die phylogenetische Einordnung der Bauchhärlinge ist unklar. Aufgrund ihrer Morphologie scheinen sie mit den Rotiferen (Rädertierchen) oder Nematoden (Fadenwürmer) verwandt zu sein. Neuere genetische Studien liefern jedoch Hinweise auf eine Verwandtschaft mit den Plattwürmern (Plathelminthes). Diese könnten ihre Schwestergruppe sein.[4][5] Die früher verbreitete Annahme, die Bauchhärlinge hätten eine Leibeshöhle (Coelom), ist mittlerweile widerlegt. Es handelte sich bei diesen Beobachtungen um Präparationsartefakte, die im Zusammenhang mit dem sehr lockeren Bindegewebsnetz im Körperinneren entstanden sind. Nach heutigen Erkenntnissen handelt es sich bei den Gastrotricha also um Acoelomaten. Es sind etwa 830 einzelne Arten[2] in zwei Gruppen bekannt:
Die Bauchhärlinge oder Flaschentierchen (Gastrotricha, von altgr. γαστήρ, gaster – Magen und θρίξ, (Gen.) τριχός, thrix, trichós – Haar) sind 0,06 bis 1,5 mm lange vielzellige Bewohner von Süßgewässern und Meeren.
De boekhäörige (Letien: Gastrotricha) vörmen 'ne stam van microscopisch klein óngewerveldje bieëster. De Letiense naam kump van 't Grieks γαστερ gaster "boek" en θριξ thrix "haor".
De meiste vanne róndje achhóngerdj besjreve saorte waere tösse de 50 en 3500 µm lank. Häör gans lief is bedèk mit trilhaor, veurnamelik rónjelómme móndj en ane ventrale kantj (oppe boek). Anen achterkantj van 't lief bevinje zich twieë extremiteite die dene veur zich aan sedimentj vas te haje. Eint van dees oetstaeksele sjèdj 'n saort aan netuurlike liem aaf en 't angert sjèdj 'n antistof aaf veur zich weer los te make. Dees bieëster plantje zich óngeslechtelik veurt.
Boekhäörige kómmen algemeint veur in alderhenj aan waterige ómgaevingen en laeve slechs drie daag. Ze veuje zich veurnamelik mit klein bacterieje en diatomeeje.
De boekhäörige (Letien: Gastrotricha) vörmen 'ne stam van microscopisch klein óngewerveldje bieëster. De Letiense naam kump van 't Grieks γαστερ gaster "boek" en θριξ thrix "haor".
De meiste vanne róndje achhóngerdj besjreve saorte waere tösse de 50 en 3500 µm lank. Häör gans lief is bedèk mit trilhaor, veurnamelik rónjelómme móndj en ane ventrale kantj (oppe boek). Anen achterkantj van 't lief bevinje zich twieë extremiteite die dene veur zich aan sedimentj vas te haje. Eint van dees oetstaeksele sjèdj 'n saort aan netuurlike liem aaf en 't angert sjèdj 'n antistof aaf veur zich weer los te make. Dees bieëster plantje zich óngeslechtelik veurt.
Boekhäörige kómmen algemeint veur in alderhenj aan waterige ómgaevingen en laeve slechs drie daag. Ze veuje zich veurnamelik mit klein bacterieje en diatomeeje.
Tekst üüb Öömrang Buteldiarten (Gastrotricha) san en stam faan diarten, diar uun't weeder lewe. Jo san 0,06 bis 1,5 mm grat.
Buteldiarten (Gastrotricha) san en stam faan diarten, diar uun't weeder lewe. Jo san 0,06 bis 1,5 mm grat.
The gastrotrichs (phylum Gastrotricha), are a group o microscopic (0.06-3.0 mm), wirm-lik, pseudocoelomate ainimals, an are widely distributit an abundant in freshwatter an marine environments.
The gastrotrichs (phylum Gastrotricha), are a group o microscopic (0.06-3.0 mm), wirm-lik, pseudocoelomate ainimals, an are widely distributit an abundant in freshwatter an marine environments.
Gastrotricha, (lat. gaster = trbuh + trix = dlaka), doslovni bosanski naziv trbodlaci su koljeno životinja iz natkoljena Platyzoa. Uglavnom su stanovnici morskih sedimenta i kopnenih voda, gdje imaju guste populacije. Trbodlaci su sitne životinje, veličine do 1 mm, a najviše oko 4 mm.
Tijelo im je podijeljeno na glavu i trup koji je bočno i leđno pokriven bodljama, a trbušni dio dlakastim trepljama. Imaju pseudocelom, a krane se organskim materija, posebno bakterijama, gljivama i protozoama a plijen su annelidama, nematodama i artropodama. Poznato je su između 400[1] i 450 vrsta.[2]
Smatraju se pseudocelomatima, čak i ako je njihov pseudoceloma smanjen ili ga uopće nemaju.
Probavni sisrem je ravan i cjelovit, podijeljen je u tri zone (prednja, srednja i stražnja) u kojoj su prva i posljednja obložene dosta grubim i nazubljenim kutikulskim slojem. Nakon usta dolazi vrlo mišićavo ždrijelo, s trokutastim presjekom i promjenljivim brojem sfinktera. Mogu postojati i ždrijelne pore gdje se eliminira višak vode koja se unese (uglavnom u Macrodasyda) ili može postojati kapsulasto ždrelo s funkcijom žvakanja između njega i usta (uglavnom u Chaetonotide). Nakon ždrijela nastavlja se tubularno crijevo koje, ovisno o vrsti, u prednjem dijelu, može imati želudac, koji vodi do rektuma i anusa, a obje strukture u srednjoj liniji tijela.
Većina vrsta su hermafroditi, a ponekad se pojavljuju samo rasplodne ženke za partenogenezu. Reproduktivni sistem mužjaka, kada postoji, sastoji se od jednog ili dva testisa, koji su pridruženi u sjemenski kanal u gonoporu, u postero-ventralnoj regiji. Neke vrste imaju peniformni organ. Reproduktivni sistem ženke ima jedan ili dva jajnika pričvršćena na maternicu koja se nastavlja u ovidukt dok ne dođe do vagine. Genitalne pore su blizu anusa. Iz jajeta izleže se mlada jedinka dolazi koji odmah postaje adultna, predstavljajući tako direkni razvoj
Prema WoRMS:[3]
Red Chaetonotida Remane, 1925 [Rao & Clausen, 1970]
Los gastrotriches son d'animals pichons que despassan pas 4 mm de long, amb simetria bilaterala, recobèrts d'una cuticula ornamentada mas non quitinosa. En defòra de lor farinx e de lor tube digestiu complet, an pas que de protonefridias, i a ni sistèma respiratòri, ni sistèma circulatòri. Per contra, lor sistèma nerviós es plan desvolopat amb un sistèma de sedas sensorialas.
Se ne còmpta environ 430 espècias en dos òrdres.
Animals marins o dulçaquicòlas dels intersticis dels depaus sedimentaris.
Gastrotricha, (lat. gaster = trbuh + trix = dlaka), doslovni bosanski naziv trbodlaci su koljeno životinja iz natkoljena Platyzoa. Uglavnom su stanovnici morskih sedimenta i kopnenih voda, gdje imaju guste populacije. Trbodlaci su sitne životinje, veličine do 1 mm, a najviše oko 4 mm.
Tijelo im je podijeljeno na glavu i trup koji je bočno i leđno pokriven bodljama, a trbušni dio dlakastim trepljama. Imaju pseudocelom, a krane se organskim materija, posebno bakterijama, gljivama i protozoama a plijen su annelidama, nematodama i artropodama. Poznato je su između 400 i 450 vrsta.
Мешестотрепчестите црви или гастротрихи (Gastrotricha) се микроскопски без‘рбетници (најчесто 0,5 до 4 mm во должина) и се обично безбојни. Тие се слободни форми кои живеат во водна средина (морска или слатководна) и се хранат со најразлична жива или мртва органска материја, односно со честички кои можат да се протнат во нивните усти со помош на четирите прамени од пулсирачки цилии на главата. Овие животни живеат многу кратко, од 3 до 21 ден, и не се многу економски важни, иако се дел од синџирите на исхрана на водните организми. Поседуваат од 2 до 250 адхезивни цевки на постериорниот дел од телата кои им помагаат при прикачувањето за вегетацијата или нешто друго. Постојат околу 400 видови познати на науката, што укажува на тоа дека ова е мал тип.
До неодамна, мешестотрепчестите црви се сметаа за класа во веќе непостоечкиот и неприроден тип Nemathelminthes. Денес тие се посебен тип во наттипот Platyzoa.
The gastrotrichs (phylum Gastrotricha), commonly referred to as hairybellies or hairybacks, are a group of microscopic (0.06-3.0 mm), cylindrical, acoelomate animals, and are widely distributed and abundant in freshwater and marine environments. They are mostly benthic and live within the periphyton, the layer of tiny organisms and detritus that is found on the seabed and the beds of other water bodies. The majority live on and between particles of sediment or on other submerged surfaces, but a few species are terrestrial and live on land in the film of water surrounding grains of soil. Gastrotrichs are divided into two orders, the Macrodasyida which are marine (except for two species), and the Chaetonotida, some of which are marine and some freshwater. Nearly 800 species of gastrotrich have been described.
Gastrotrichs have a simple body plan with a head region, with a brain and sensory organs, and a trunk with a simple gut and the reproductive organs. They have adhesive glands with which they can anchor themselves to the substrate and cilia with which they move around. They feed on detritus, sucking up organic particles with their muscular pharynx. They are hermaphrodites, the marine species producing eggs which develop directly into miniature adults. The freshwater species are parthenogenetic, producing unfertilised eggs, and at least one species is viviparous. Gastrotrichs mature with great rapidity and have lifespans of only a few days.
The name "gastrotrich" comes from the Greek γαστήρ gaster, meaning "stomach", and θρίξ thrix, meaning "hair".[2] The name was coined by the Russian zoologist Élie Metchnikoff in 1865.[1] The common name "hairyback" apparently arises from a mistranslation of "gastrotrich".[3]
The relationship of gastrotrichs to other phyla is unclear. Morphology suggests that they are close to the Gnathostomulida, the Rotifera, or the Nematoda. On the other hand, genetic studies place them as close relatives of the Platyhelminthes, the Ecdysozoa or the Lophotrochozoa.[4] As of 2011, around 790 species have been described.[5] The phylum contains a single class, divided into two orders: the Macrodasyida and the Chaetonotida.[6] Edward Ruppert et al. report that the Macrodasyida are wholly marine,[6] but two rare and poorly known species, Marinellina flagellata and Redudasys fornerise, are known from fresh water.[7] The Chaetonotida comprises both marine and freshwater species.[6]
Gastrotrichs vary in size from about 0.06 to 3 mm (0.002 to 0.118 in) in body length.[4] They are bilaterally symmetrical, with a transparent strap-shaped or bowling pin-shaped body, arched dorsally and flattened ventrally. The anterior end is not clearly defined as a head but contains the sense organs, brain and pharynx. Cilia are found around the mouth and on the ventral surface of the head and body. The trunk contains the gut and the reproductive organs. At the posterior end of the body are two projections with cement glands that serve in adhesion. This is a double-gland system where one gland secretes the glue and another secretes a de-adhesive agent to sever the connection. In the Macrodasyida, there are additional adhesive glands at the anterior end and on the sides of the body.[6]
The body wall consists of a cuticle, an epidermis and longitudinal and circular bands of muscle fibres. In some primitive species, each epidermal cell has a single cilium, a feature shared only by the gnathostomulans. The whole ventral surface of the animal may be ciliated or the cilia may be arranged in rows, patches or transverse bands. The cuticle is locally thickened in some gastrotrichs and forms scales, hooks and spines. There is no coelom (body cavity) and the interior of the animal is filled with poorly differentiated connective tissue. In the macrodasyidans, Y-shaped cells, each containing a vacuole, surround the gut and may function as a hydrostatic skeleton.[6]
The mouth is at the anterior end and opens into an elongated muscular pharynx with a triangular or Y-shaped lumen, lined by myoepithelial cells. The pharynx opens into a cylindrical intestine, which is lined with glandular and digestive cells. The anus is located on the ventral surface close to the posterior of the body. In some species, there are pores in the pharynx opening to the ventral surface; these contain valves and may allow egestion of any excess water swallowed while feeding.[6]
In the chaetonotidans, the excretory system consists of a single pair of protonephridia, which open through separate pores on the lateral underside of the animal, usually in the midsection of the body. In the macrodasyidans, there are several pairs of these opening along the side of the body. Nitrogenous waste is probably excreted through the body wall, as part of respiration, and the protonephridia are believed to function mainly in osmoregulation.[6] Unusually, the protonephridia do not take the form of flame cells, but, instead, the excretory cells consist of a skirt surrounding a series of cytoplasmic rods that in turn enclose a central flagellum. These cells, termed cyrtocytes, connect to a single outlet cell which passes the excreted material into the protonephridial duct.[8]
As is typical for such small animals, there are no respiratory or circulatory organs. The nervous system is relatively simple. The brain consists of two ganglia, one on either side of the pharynx, connected by a commissure. From these lead a pair of nerve cords which run along either side of the body beside the longitudinal muscle bands. The primary sensory organs are the bristles and ciliated tufts of the body surface which function as mechanoreceptors. There are also ciliated pits on the head, simple ciliary photoreceptors and fleshy appendages which act as chemoreceptors.[6]
Gastrotrichs are cosmopolitan in distribution. They inhabit the interstitial spaces between particles in marine and freshwater environments, the surfaces of aquatic plants and other submerged objects and the surface film of water surrounding soil particles on land.[4] They are also found in stagnant pools and anaerobic mud, where they thrive even in the presence of hydrogen sulfide. When pools dry up they can survive periods of desiccation as eggs, and some species are capable of forming cysts in harsh conditions.[9] In marine sediments they have been known to reach 364 individuals per 10 cm2 (1.6 sq in) making them the third most common invertebrate in the sediment after nematodes and harpacticoid copepods. In freshwater they may reach a density of 158 individuals per 10 cm2 (1.6 sq in) and are the fifth most abundant group of invertebrates in the sediment.[4]
In marine and freshwater environments, gastrotrichs form part of the benthic community. They are detritivores and are microphagous, sucking dead or living organic material, diatoms, bacteria and small protozoa into their mouths by the muscular action of the pharynx. They are themselves eaten by turbellarians and other small macrofauna.[4]
Like many microscopic animals, gastrotrich locomotion is primarily powered by hydrostatics, but movement occurs through different methods in different members of the group. Chaetonotids only have adhesive glands at the back and, in them, locomotion typically proceeds in a smooth gliding manner; the whole body is propelled forward by the rhythmic action of the cilia on the ventral surface. In the pelagic chaetonotid genus Stylochaeta, however, movement proceeds in jerks as the long, muscle-activated spines are forced rhythmically towards the side of the body. By contrast, with chaetonotids, macrodasyidans typically have multiple adhesive glands and move forward with a creeping action similar to that of a "looper" caterpillar. In response to a threat, the head and trunk can be rapidly pulled backwards, or the creeping movement can be reversed. Muscular action is important when the animal turns sideways and during copulation, when two individuals twine around each other.[6]
Gastrotrich reproduction and reproductive behaviour has been little studied. That of macrodasiyds probably most represents that of the ancestral lineage and these more primitive gastrotrichs are simultaneous hermaphrodites, possessing both male and female sex organs. There is generally a single pair of gonads, the anterior portion of which contains sperm-producing cells and the posterior portion producing ova. The sperm is sometimes packaged in spermatophores and is released through male gonopores that open, often temporarily, on the underside of the animal, roughly two-thirds of the way along the body. A copulatory organ on the tail collects the sperm and transfers it to the partner's seminal receptacle through the female gonopore. Details of the process and the behaviour involved vary with the species, and there is a range of different accessory reproductive organs. During copulation, the "male" individual uses his copulatory organ to transfer sperm to his partner's gonopore and fertilisation is internal. The fertilised eggs are released by rupture of the body wall which afterwards repairs itself. As is the case in most protostomes, development of the embryo is determinate, with each cell destined to become a specific part of the animal's body.[6] At least one species of gastrotrich, Urodasys viviparus, is viviparous.[10]
Many species of chaetotonid gastrotrichs reproduce entirely by parthenogenesis. In these species, the male portions of the reproductive system are degenerate and non-functional, or, in many cases, entirely absent. Though the eggs have a diameter of less than 50 µm, they are still very large in comparison with the animals' size. Some species are capable of laying eggs that remain dormant during times of desiccation or low temperatures; these species, however, are also able to produce regular eggs, which hatch in one to four days, when environmental conditions are more favourable. The eggs of all gastrotrichs undergo direct development and hatch into miniature versions of the adult. The young typically reach sexual maturity in about three days. In the laboratory, Lepidodermella squamatum has lived for up to forty days, producing four or five eggs during the first ten days of life.[6]
Gastrotrichs demonstrate eutely, each species having an invariant genetically fixed number of cells as adults. Cell division ceases at the end of embryonic development and further growth is solely due to cell enlargement.[6]
Gastrotricha is divided into two orders and a number of families:[1][4]
The gastrotrichs (phylum Gastrotricha), commonly referred to as hairybellies or hairybacks, are a group of microscopic (0.06-3.0 mm), cylindrical, acoelomate animals, and are widely distributed and abundant in freshwater and marine environments. They are mostly benthic and live within the periphyton, the layer of tiny organisms and detritus that is found on the seabed and the beds of other water bodies. The majority live on and between particles of sediment or on other submerged surfaces, but a few species are terrestrial and live on land in the film of water surrounding grains of soil. Gastrotrichs are divided into two orders, the Macrodasyida which are marine (except for two species), and the Chaetonotida, some of which are marine and some freshwater. Nearly 800 species of gastrotrich have been described.
Gastrotrichs have a simple body plan with a head region, with a brain and sensory organs, and a trunk with a simple gut and the reproductive organs. They have adhesive glands with which they can anchor themselves to the substrate and cilia with which they move around. They feed on detritus, sucking up organic particles with their muscular pharynx. They are hermaphrodites, the marine species producing eggs which develop directly into miniature adults. The freshwater species are parthenogenetic, producing unfertilised eggs, and at least one species is viviparous. Gastrotrichs mature with great rapidity and have lifespans of only a few days.
La gastrotriĥuloj (nome filumo Gastrotricha) estas grupo de mikroskopaj (0.06-3.0 mm), vermecaj, kun falsa coelom animaloj, kaj estas tre amplekse distribuita kaj abunda en nesalakvaj kaj maraj medioj. Ili estas ĉefe bentaj kaj vivas en la perifito, nome la tavolo de fajnaj organismoj kaj detrito kiuj troviĝas en la marfundo kaj la fundoj de aliaj akvejoj. La majoritato vivas en kaj inter partikloj de sedimento aŭ en aliaj submerĝitaj surfacoj, sed kelkaj specioj estas surteraj kaj vivas sur tero en la filmo de akvo kiu ĉirkaŭas grunderojn. Gastrotriĥuloj estas dividataj en du ordoj, nome Macrodasyida kiuj estas maraj (escepte ĉe du specioj), kaj Chaetonotida, kelkaj el kiuj estas maraj kaj kelkaj nesalakvaj. Oni priskribis preskaŭ ok cent specioj de gastrotriĥuloj.
Los gastrotricos (Gastrotricha, del griego gaster, "vientre" y thrix, "pelo") son un filo de animales pseudocelomados, de pequeñas dimensiones (los mayores apenas alcanzan los 4 mm) que viven en ambientes acuáticos intersticiales. Se alimentan de materia orgánica, sobre todo de bacterias, hongos y protozoos y son pasto de anélidos, nemátodos y artrópodos. Se conocen entre 400[1] y 450 especies,[2] de un tamaño de como máximo 4 mm.
Se consideran pseudocelomados, aunque su pseudoceloma se encuentre reducido o ausente. Su morfología se asemeja a la de los rotíferos, pero se diferencian de éstos por la ausencia de corona ciliada y la presencia de púas y espinas.
Tienen el cuerpo deprimido y recubierto de una cutícula que secreta la epidermis. En la zona ventral las células epidérmicas presentan numerosos cilios con función locomotora. En la zona posterior presentan una glándula que secreta una sustancia para adherirse al sustrato.
Tienen un aparato protonefridial para la excreción.
El sistema nervioso tiene dos ganglios en la parte posterior de la faringe de los que salen dos cordones nerviosos a todo el cuerpo.
Presentan cámaras de aire para mejorar su respiración a través de la pared del cuerpo.
El sistema digestivo es recto y completo, y está dividido en tres zonas (anterior, media y posterior), en las que la primera y última están revestidas por cutícula y forman, respectivamente, un estomodeo y un proctodeo. Después de la boca encontramos la faringe, muy musculosa, con una sección triangular y con un número variable de esfínteres. Pueden existir poros faríngeos por los que se elimina el exceso de agua ingerida (principalmente en los Macrodasyda) o haber una cápsula bucal con función masticadora entre esta y la boca (principalmente en Chaetonotida). Después de la faringe se accede a un intestino tubular, que según las especies puede tener en su parte anterior un estómago, que conduce al recto y ano, ambas estructuras en la línea media del cuerpo.
La mayor parte de las especies son hermafroditas, a veces aparecen solo hembras de reproducción por partenogénesis.
El aparato reproductor masculino, cuando existe, está formado por 1 o 2 testículos unidos por un espermiducto al gonoporo, en la región postero-ventral. Algunas especies presentan un órgano peniforme. El aparato reproductor femenino tiene 1 o 2 ovarios unidos a un útero que se continúa en un oviducto hasta llegar a la vagina. El poro genital está cerca del ano.
Del huevo sale un individuo que enseguida deviene en adulto, presentando un desarrollo directo.
Según WoRMS:[3]
Orden Chaetonotida Remane, 1925 [Rao & Clausen, 1970]
Los gastrotricos (Gastrotricha, del griego gaster, "vientre" y thrix, "pelo") son un filo de animales pseudocelomados, de pequeñas dimensiones (los mayores apenas alcanzan los 4 mm) que viven en ambientes acuáticos intersticiales. Se alimentan de materia orgánica, sobre todo de bacterias, hongos y protozoos y son pasto de anélidos, nemátodos y artrópodos. Se conocen entre 400 y 450 especies, de un tamaño de como máximo 4 mm.
Taksonoomia Riik Loomad Animalia Alamriik Pärishulkraksed Eumetazoa Põhikond Kahekülgsed Bilateria Ülemhõimkond Platyzoa Hõimkond Ripskõhtsed Gastrotricha Ripskõhtsed (Gastrotricha) on loomade riiki kahekülgsete põhikonda kuuluv hõimkond.
Varem, näiteks "Loomade elus", arvati ripskõhtsed ümarloomade hõimkonda omaette klassina. [1]
Ripskõhtsed on mikroskoopilised organismid, ehkki suuremad on ka palja silmaga näha (0,06–3 mm). Nad elavad nii mage- kui ka merevees. Enamik magevees elavaid ripskõhtseid kuulub perifüütonisse või bentosesse. Merevees elavad ripskõhtseid tavaliselt interstitsiaalselt (liivaterade vahel). Mõni liik elab ka maismaal. Ehitustüübilt on nad bilateraalse sümmeetriaga. Ripskõhtseid on umbes 700 liiki
Ripskõhtsete hõimkond sisaldab ühe klassi, mis jaguneb kaheks seltsiks: Macrodasyda ja Chaetonotida.
Ripskõhtsed põlvnevad torusoolelistest ripsussidest. Selle arenguga on kaasnenud mõõtmete vähenemine ja osaline taandareng.
Ripskõhtsetel puuduvad hingamiselundkond ja ringeelundkond. Hingamine toimub läbi naha ja sooleseina kaudu. Kehaõõnt täidab vedelik, mis "uhub" siseelundeid ja osaleb ainevahetuses. [1]
Ripskõhtsete lihaskond on taandarenenud. Nende lihased ei moodusta pidevat kihti, vaid paiknevad kehal eraldi "lintidena". Ripskõhtsete eellaste nahklihasmõigust on säilinud vaid üksteisest isoleeritud lihaskimbud. Niisuguse taandarengu peamiseks põhjuseks on loomade väikesed mõõtmed: nad liiguvad edasi keha kõhupoolt katvate ripsmete abil ja pisikestel loomadel sellest piisab. Selline lihaste degeneratsioon on osutunud ripskõhtsetel pöördumatuks. [1]
Ripsmed töötavad kooskõlastatult nagu ripsussidelgi ja tagavad looma küllalt kiire kulgemise. Ripskõhtsed oskavad ka ujuda ja teevad sealjuures sageli neile väga iseloomulikke hüppeid. Ühtlasi toimivad ripsmed mehhanismina, mis juhib toidu nende suuavani. Ripskõhtsed toituvad mitmesugustest pisiorganismidest, sealhulgas väikestest ripsloomadest. [1]
Suurematel ripskõhtsetel tekkis liikumisega probleem: ripsmed ei jaksa neid edasi vedada, aga lihased on juba mandunud. Kuidas siis liikuda? Suurematel ripskõhtsetel arenesid erilised haardetorukesed, mille otsas on kinnituskettad. Nende abil imevad ripskõhtsed end mingi pinna külge ja kulgevad niimoodi mööda põhja nagu torusid mööda sammudes. Arusaadavalt on selline liikumine väga aeglane. [1]
Ripskõhtsed avastati 18. sajandil. Mikroskoopide puudulikkuse ja teadmiste vähesuse tõttu peeti neid esialgu ripsloomadeks, kellega nad on ühesuurused.
Ripskõhtsete olemuse selgitasid välja niisugused teadlased nagu O. Bütschli, I. Metšnikov ja C. Zelinka. Zelinka kirjeldas juba 1889 olulisi tunnuseid, millega selgitati ripskõhtsete iseärasused. Suur tähtsus ripskõhtsete uurimisel on olnud P. Schultze töödel. 20. sajandil on kõige suuremad teened ripskõhtsete süstemaatika, bioloogia ja ökoloogia uurimisel A. Remanel. [1]
Ripskõhtsed (Gastrotricha) on loomade riiki kahekülgsete põhikonda kuuluv hõimkond.
Varem, näiteks "Loomade elus", arvati ripskõhtsed ümarloomade hõimkonda omaette klassina.
Ripskõhtsed on mikroskoopilised organismid, ehkki suuremad on ka palja silmaga näha (0,06–3 mm). Nad elavad nii mage- kui ka merevees. Enamik magevees elavaid ripskõhtseid kuulub perifüütonisse või bentosesse. Merevees elavad ripskõhtseid tavaliselt interstitsiaalselt (liivaterade vahel). Mõni liik elab ka maismaal. Ehitustüübilt on nad bilateraalse sümmeetriaga. Ripskõhtseid on umbes 700 liiki
Ripskõhtsete hõimkond sisaldab ühe klassi, mis jaguneb kaheks seltsiks: Macrodasyda ja Chaetonotida.
Ripskõhtsed põlvnevad torusoolelistest ripsussidest. Selle arenguga on kaasnenud mõõtmete vähenemine ja osaline taandareng.
Ripskõhtsetel puuduvad hingamiselundkond ja ringeelundkond. Hingamine toimub läbi naha ja sooleseina kaudu. Kehaõõnt täidab vedelik, mis "uhub" siseelundeid ja osaleb ainevahetuses.
Gastrotricha (antzinako grezieratik, gaster "tripa" eta thrixs "ilea") animalia pseudozelomatu txikien filum bat da. Ingurune urtarretan bizi dira. Handienek 4 milimetro arteko tamaina dute. Materia organikoaz elikatzen dira, batez ere bakterio, onddo eta protozooz, eta anelido, nematodo eta artropodoen bazka dira. 400 eta 450 espezie artean ezagutzen dira.
Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Sukaspintaiset (Gastrotricha) on eläinkunnan pääjakso. Sukaspintaisia tunnetaan noin 300 lajia, joista Suomessa tavataan 20, etupäässä merissä tai järvissä elävää lajia. Sukaspintaiset muistuttavat paljon rataseläimiä. Erona on takapäästä kaksihaaraisen ruumiin selkäpuolta peittävät sukaset tai suomut.
Sukaspintaiset (Gastrotricha) on eläinkunnan pääjakso. Sukaspintaisia tunnetaan noin 300 lajia, joista Suomessa tavataan 20, etupäässä merissä tai järvissä elävää lajia. Sukaspintaiset muistuttavat paljon rataseläimiä. Erona on takapäästä kaksihaaraisen ruumiin selkäpuolta peittävät sukaset tai suomut.
Tämä eläimiin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.Les Gastrotriches /gastrotriʃ/[1] (du grec gaster, gastro-, « ventre », et thriks, trikho-, « cheveu ») sont de petits vers méiobenthiques acœlomés de 0,1 mm à 4 mm de long. Ils font partie de la « faune interstitielle » qui habite le sable et le gravier.
Ces bilatériens sont recouverts d'une cuticule non chitineuse, parfois ornementée. Ils présentent un tube digestif rectiligne de la bouche à l'anus, avec un pharynx chargé de propulser les aliments vers l'intestin. Quelques espèces possèdent des protonéphridies pour leur excrétion. Il n'y a ni système respiratoire ni système circulatoire, mais certains gastrotriches possèdent de l'hémoglobine. Le système nerveux est bien développé avec un système de soies sensorielles. Le cerveau est constitué de deux lobes reliés dorsalement par une commissure. Deux cordons nerveux ventraux parcourent de chaque côté le corps de l'animal. Leurs corps est couvert de cils vibratiles, notamment autour de la bouche et sur leur face ventrale. 2 à 250 appendices à l'arrière assurent leur fixation temporaire sur la végétation ou le fond. Ils disposent d'un système à deux glandes : une glande sécrète une substance adhésive alors que l'autre permet la déconnexion du support.
Les gastrotriches sont des animaux marins ou dulçaquicoles des interstices des dépôts sédimentaires.
Ils sont généralement hermaphrodites ; certains sont des femelles se reproduisant par parthénogénèse. [réf. souhaitée]
L'appareil reproducteur masculin, quand il existe, est formé de 1 à 2 testicules reliés par un spermiducte au gonopore, dans la region ventrale postérieure. Quelques espèces présentent un organe péniforme. L'appareil reproducteur féminin dispose de 1 à 2 ovaires reliés à un utérus que prolonge un oviducte. Un organe caudal permet la formation du spermatophore (avec l'auto-sperme [Quoi ?]) et sa transmission au partenaire[2].
L'œuf émis par le gonopore, conduit à un individu qui devient rapidement adulte par développement direct sans état larvaire. Ils font preuve d'eutélie, avec un développement donnant à maturité un nombre fixe de cellules. Toute croissance ultérieure est obtenue par augmentation de la taille des cellules. Ils ne vivent généralement qu'entre 3 et 21 jours.
Les gastrotriches forment un groupe monophylétique décomposable en deux clades : les chétonotides et les macrodasyides. Cependant, la position de Neodasys (Chaetonotida, Multitubulatina) est encore incertaine et rend discutable la monophylie des chétonotides.
Les Gastrotricha ont un temps été classé parmi les ecdysozoaires. Une étude plus récente sur des séquence d'ADNr 18S contredit cette hypothèse, les plaçant parmi les spiraliens[3].
Cladogramme selon une étude réalisée par Ferdinand Marlétaz en 2019[4]:
Spiralia GnathiferaGastrotricha
Selon World Register of Marine Species (4 mars 2016)[5], on en compte environ 430 espèces en deux ordres :
Quelques exemples de genres :
Les Gastrotriches /gastrotriʃ/ (du grec gaster, gastro-, « ventre », et thriks, trikho-, « cheveu ») sont de petits vers méiobenthiques acœlomés de 0,1 mm à 4 mm de long. Ils font partie de la « faune interstitielle » qui habite le sable et le gravier.
Os gastrótricos[1] (Gastrotricha, do grego γαστήρ gastér, "estómago", e θρίξ, τριχός thríx, trichós, pelo), así chamados por teren unha ringleira, ao longo da cara ventral do corpo, de cilios vibrátiles, simple ou dobre, de función locomotora, é un filo de animais pseudocelomados de pequenas dimensións (os maiores apenas alcanzan os 4 mm).
Viven en ambientes acuáticos, mariños ou dulciacuícolas, en intersticios dos sedimentos, onde se se alimentan de materia orgánica, sobre todo de bacterias, fungos e protozoos, sendo, por outra parte, pasto de anélidos, nematodos e artrópodos.
Coñécense entre 400 [2] e 450 especies,[3] aínda que algún autores elevan o número de especies descritas a 790.[4]
Considéranse pseudocelomados, aínda que o seu pseudoceloma se encontre reducido ou ausente. A súa morfoloxía aseméllase á dos rotíferos, pero diferéncianse destes pola ausencia de coroa ciliada e farinxe trituradora e a presenza de pugas e espiñas.
Moitos gastrótricos teñen un tamaño microscópico oscilando entre os 50 a 1.000 µm, pero os membros dalgunhas especies poden acadar os 4 mm. O corpo ten aparencia alongada, nalgúns casos parecido a un bolígrafo, e adoita ser achatado pola parte ventral e arqueado pola dorsal.
Teñen o corpo deprimido e recuberto dunha cutícula que secreta a epiderme. Na zona ventral as células epidérmicas presentan numerosos cilios con función locomotora. Na zona posterior presentan unha glándula que secreta unha substancia para adherirse ao substrato.
Toda a superficie ventral pode ser ciliada, ou os cilios poden dispoñerse en franxas lonxitudinais, fileiras ou remendos transversais ou agruparse en cirros, como os dos ciliados hipotríquios.
Teñen unha cabeza anterior que porta os órganos sensoriais, o cerebro e a farinxe, ben como un tronco alongado que alberga o intestino medio e os órganos reprodutivos.
Na parte posterior do tronco xeralmente encontramos dous ou máis órganos adhesivos, que teñen unha función de adhesión temporal ao substrato e conteñen sistemas glandulares duplicados, ou sexa, unha glándula viscosa unida a unha glándula de liberación.
A parede corporal está composta dunha cutícula externa, unha epiderme e faixas subxacentes de fibras musculares lonxitudinais e circulares. Os vermes son acelomados. A epiderme pola rexión ventral ciliada pode ser celular, como nos macrodasioideos, ou parcialmente sincitial, como na maioría dos quetonotoideos.
Nalgúns quetonotoideos, as células ciliadas sitúanse en dúas fileiras lonxitudinais. A musculatura pode ser transversal ou oblicuamente estriada, dependendo da especie. A musculatura circular permite a extensión do corpo na maioría das especies de Macrodasyda, que ten unha cutícula branda e flexíbel, mais en moitos Chaetonotida encóntrase ausente a musculatura de parede corporal circular, e a cutícula espesa antagónica os músculos lonxitudinais.
O movemento cara a fronte nos gastrótricos resulta do esvaramento ciliar uniforme. A acción muscular é importante nos movementos especializados, tales como as respostas de fuga, a actividade de procura e a cópula. Unha resposta de fuga pode ser unha rápida retirada para atrás da cabeza e do tronco ata unha conexión feita polo órgano adhesivo posterior ou por unha serie de movementos semellante aos dunha lagarta. Durante a cópula, os dous animais usan os músculos para retorcer as súas extremidades posteriores xuntas como se entrelazasen as puntas dos seus dedos indicadores.
A boca terminal ábrese directamente na farinxe, en algúns quetonotoideos, nunha pequena cavidade bucal revestida con cutícula. A parede farínxea componse principalmente de células mioepiteliais que sería un tubo muscular glandular e alongado.
Nos macrodasioideos, a farinxe ábrese primeiro ao exterior a través dun par de poros antes de xuntarse ao intestino medio. Este é un tubo cilíndrico celular que se afía para xuntarse ao ano posterior e ventral. Os gastrótricos aliméntanse de pequenas partículas orgánicas mortas ou vivas (tales como bacterias, diatomáceas e pequenos protozoarios), todas sendo aspiradas cara o interior da boca polo bombear da farinxe muscular.
A dixestión ocorre no intestino medio e é probabelmente unha combinación de procesos extra e intracelulares.
O sistema nervioso ten dous ganglios na parte posterior da farinxe dos que saen dous cordóns nerviosos a todo o corpo. Os gastrótricos teñen un cerebro pequeno e un par de nervios lonxitudinais; aquel está composto por dúas masas ganglionares conectadas dorsal e de xeito ventral, unha en cada lado da parte anterior da farinxe. Cada ganglio lateral orixina un cordón nervioso intraepidérmico que se estende lateralmente ao longo do corpo.
Posúen órganos sensoriais que inclúen as estruturas cerebrais das cerdas ciliares (mecanorreceptores), buracos ciliados, apéndices carnosos (quimiorreceptores) e ocelos ciliares simples (fotorreceptores). Presentan cámaras de aire para mellorar a súa respiración a través da parede do corpo O aparato excretor é protonefridial cun par de protonefridios.
Pode ser sexual (hermafroditas secuenciais) ou asexual (partenoxénese, con ovos resistentes a ambientes desfavorables). Ao contrario dos outros asquelmintos, os gastrótricos son hermafroditas. No Macrodasyda mariño, que se aproxima probabelmente do plano primitivo, existe un par de gónadas hermafroditas, cada cal cun testículo anterior e un ovario posterior. O aparato reprodutor feminino ten 1 ou 2 ovarios unidos a un útero que se continúa nun oviduto ata chegar á vaxina. O poro xenital estaría cerca do ano. O aparato reprodutor masculino, cando existe, está formado por 1 ou 2 testículos unidos por un espermiducto ao gonóporo, na rexión postero-ventral. Algunhas especies presentan un órgano peniforme. O órgano copulador entón funciona como un pene para transferir o esperma ao compañeiro de cópula. O esperma é entón almacenado dentro dun receptáculo seminal. Os ovos internamente fertilizados son liberados do corpo por ruptura.
Todas as especies teñen órganos reprodutivos accesorios complexos. O sistema masculino dos quetonotoideos de auga doce dexenerou tanto que todos os individuos son funcionalmente femias e reprodúcense partenoxeneticamente. Nos quetonotoideos partenoxenéticos de auga doce prodúcense dous tipos de ovos, que se unen ao substrato.
Os gastrótricos novos teñen a maior parte das estruturas adultas ao eclosionar e acadan a madurez sexual en tres días. O crecemento resulta primariamente no alongamento do tronco e na morfoxénese do sistema reprodutivo. O seu ciclo de vida pode variar de 3 a 40 días.
Os gastrótricos observáronse en varios países como: Italia, Noruega, Corea do Sur, Brasil, Israel, Exipto, Australia, USA, Francia, España, Croacia, Reino Unido e outros máis.
O filo dos gastrótricos comprende unha soa clase dividida en dúas ordes:[5][6]
Filo Gatrotricha
Descoñécese a relación entr os gastrótricos e outros filos. A morfoloxía suxire que están cerca dos gnatostomúlidos, os rotíferos ou os nematosos. Por outro lado, os estudos xenéticos sitúanos como parentes achegados dos platihelmintos, os ecdisozoos ou os lofotrocozoos. Constitúen un grupo monofilético. Guillaume Lecointre e Hervé Le Guyader clasificáronos ao lado dos ecdisozoos nun clado denominado Cuticulata, pero estudos recentes refutan esta hipótese, situándoos entre os espiralados (lofootroczoos).[7]
Son animais de difícil identificación a simple vista, pois son microscópicos e o maior pode chegar a 4 mm. Observados ao microscopio electrónico pode identificarse unha parte do seu corpo sendo os patróns ciliares ventrais e os seus órganos adhesivos ou glándulas adhesivas as que dan unha forma diferente a unha das extremidades do corpo.
Os gastrótricos (Gastrotricha, do grego γαστήρ gastér, "estómago", e θρίξ, τριχός thríx, trichós, pelo), así chamados por teren unha ringleira, ao longo da cara ventral do corpo, de cilios vibrátiles, simple ou dobre, de función locomotora, é un filo de animais pseudocelomados de pequenas dimensións (os maiores apenas alcanzan os 4 mm).
Viven en ambientes acuáticos, mariños ou dulciacuícolas, en intersticios dos sedimentos, onde se se alimentan de materia orgánica, sobre todo de bacterias, fungos e protozoos, sendo, por outra parte, pasto de anélidos, nematodos e artrópodos.
Coñécense entre 400 e 450 especies, aínda que algún autores elevan o número de especies descritas a 790.
Trbodlaci (Gastrotricha) su koljeno životinja iz natkoljena Platyzoa. Uglavnom su stanovnici sedimenta mora i kopnenih voda gdje razvijaju guste populacije. Sitne su životinje, veličine tijela do 1 mm. Tijelo je podijeljeno na glavu i trup koji je bočno i leđno pokriven bodljama, a trbušni dio trepetljikama.
Danas se dijeli na dva reda: 1) Chaetonotida sa podredima Multitubulatina i Paucitubulatina i 2) Macrodasyida sa 11 porodica. [1]
Trbodlaci (Gastrotricha) su koljeno životinja iz natkoljena Platyzoa. Uglavnom su stanovnici sedimenta mora i kopnenih voda gdje razvijaju guste populacije. Sitne su životinje, veličine tijela do 1 mm. Tijelo je podijeljeno na glavu i trup koji je bočno i leđno pokriven bodljama, a trbušni dio trepetljikama.
Filum Gastrotricha (bahasa Inggris: gastrotrich, hairybacks), adalah kelompok hewan mikroskopis (0,06-3,0 mm), seperti cacing, pseudoselomata, dan terdistribusi secara luas dan melimpah di air tawar dan lingkungan laut. Mereka sebagian besar bentik dan hidup dalam perifiton, lapisan organisme kecil dan detritus yang ditemukan di dasar laut dan tempat dasar badan air lainnya. Mayoritas hidup di dan di antara partikel sedimen atau pada permukaan terendam lain, tetapi beberapa spesies terestrial dan hidup di darat dalam lapisan air di sekitar butir tanah. Gastrotricha dibagi menjadi dua ordo, Macrodasyida yang laut (kecuali untuk dua spesies), dan Chaetonotida, beberapa di antaranya adalah laut dan beberapa air tawar. Hampir delapan ratus spesies gastrotricha telah dijelaskan.
Gastrotricha terbagi menjadi dua ordo dan beberapa familia:[1][2]
.jpg)
Todaro
Filum Gastrotricha (bahasa Inggris: gastrotrich, hairybacks), adalah kelompok hewan mikroskopis (0,06-3,0 mm), seperti cacing, pseudoselomata, dan terdistribusi secara luas dan melimpah di air tawar dan lingkungan laut. Mereka sebagian besar bentik dan hidup dalam perifiton, lapisan organisme kecil dan detritus yang ditemukan di dasar laut dan tempat dasar badan air lainnya. Mayoritas hidup di dan di antara partikel sedimen atau pada permukaan terendam lain, tetapi beberapa spesies terestrial dan hidup di darat dalam lapisan air di sekitar butir tanah. Gastrotricha dibagi menjadi dua ordo, Macrodasyida yang laut (kecuali untuk dua spesies), dan Chaetonotida, beberapa di antaranya adalah laut dan beberapa air tawar. Hampir delapan ratus spesies gastrotricha telah dijelaskan.
Il phylum Gastrotricha (dal greco: gaster = stomaco; thrix = pelo) è costituito da circa 460 specie di animali, lunghi al massimo 4 mm, che vivono su piante o tra i granelli di sabbia negli ambienti acquatici, sia marini che d'acqua dolce. Alcune specie sono state ritrovate anche in terreni particolarmente umidi. I gastrotrichi si cibano di materia organica morta ma anche di batteri, funghi e protisti e, a loro volta, sono alimento per un vasto numero di invertebrati, come anellidi, nematodi ed artropodi.
I gastrotrichi sono considerati pseudocelomati anche se, molto spesso, il loro pseudoceloma è notevolmente ridotto o assente. La loro morfologia somiglia vagamente a quella dei rotiferi ma si distinguono da essi per l'assenza della corona ciliata e per la presenza di scaglie e spine diffuse sul corpo.
Il corpo è ricoperto da una cuticola secreta dallo strato epidermico sottostante. Nella zona ventrale le cellule epidermiche sono munite di ciglia che mostrano una funzione locomotoria simile a quella dei platelminti. Nella zona posteriore è presente una coda biforcuta al cui interno apposite ghiandole secernono sostanze adesive per permettere l'ancoraggio a qualsiasi tipo di substrato. Tubi adesivi sono comunque sparsi su tutto il corpo.
Come la maggior parte dei bilateri, i gastrotrichi sono proctodeati. Il canale alimentare è rettilineo e la bocca è circondata da ciglia utilizzate per la ricerca delle particelle alimentari. Una faringe muscolosa agisce come pompa per aspirare il cibo e immetterlo nell'intestino.
Il sistema nervoso è costituito da due gangli, posizionati in prossimità della faringe, dai quali si dipartono due cordoni nervosi laterali che innervano l'intero organismo.
Gli scambi gassosi, necessari per la respirazione, avvengono per diffusione attraverso la parete del corpo. La circolazione delle sostanze nutritive e dei gas respiratori è affidata allo pseudoceloma. L'escrezione dei cataboliti, le sostanze di rifiuto prodotte dal metabolismo cellulare, è possibile grazie ad un apparato protonefridiale.
La maggior parte delle specie è ermafrodita insufficiente. L'apparato riproduttore maschile è formato da 1 o 2 testicoli collegati, mediante uno spermidotto al poro genitale situato nella regione posteriore-ventrale. Alcune specie sono dotate di un organo peniforme. L'apparato riproduttore femminile è formato da 1 o 2 ovari collegati ad un utero, che poi continua con un ovidotto a formare la vagina. Il poro genitale femminile sbocca nella stessa cavità anale.
In alcune specie esistono sia ermafroditi che maschi e femmine distinte, mentre altre sono composte esclusivamente da femmine che si riproducono per partenogenesi.
Dall'uovo si sviluppa un sub-individuo che in poco tempo raggiunge la maturità sessuale.
Il phylum Gastrotricha (dal greco: gaster = stomaco; thrix = pelo) è costituito da circa 460 specie di animali, lunghi al massimo 4 mm, che vivono su piante o tra i granelli di sabbia negli ambienti acquatici, sia marini che d'acqua dolce. Alcune specie sono state ritrovate anche in terreni particolarmente umidi. I gastrotrichi si cibano di materia organica morta ma anche di batteri, funghi e protisti e, a loro volta, sono alimento per un vasto numero di invertebrati, come anellidi, nematodi ed artropodi.
Vēderskropstaiņi (Gastrotricha) ir pirmmutnieku dzīvnieku tips, kas senākās klasifikācijās tiek uzskatīts par veltņtārpu tipa klasi. Tie ir sīki 0,06-3,0 milimetrus gari jūras un saldūdens dzīvnieki, pārsvarā bentosa formas, kas var dzīvot arī smilšainās piekrastēs gruntsūdens slānī starp smilšu graudiem līdz pat 15 metru dziļumam. Ir zināmas ap 350 jūras un 250 saldūdens sugas. Vēderskropstaiņi ir konstatēti arī Latvijā, taču sugu sastāvs nav noskaidrots.
Vēderskropstaiņiem ir tārpveidīgas, lentveidīgas vai pudeļveidīgas formas ķemenis. Parasti starp galvu un rumpi ir kakla sašaurinājums. Sašaurināts ir arī ķermeņa pakaļgals, kas nobeidzas ar dakšveida asti (pirkstiem) vai piestiprināšanās caurulītēm. Lielākajai vēderskropstaiņu daļai ķermeņa ventrālā daļa ir saplacināta. Galvas priekšējā mala ir noapaļota, kā arī var būt ar iedobumiem vai plātnītēm. Ķermeni klāj elastīga kutikula; to var segt zvīņas, dzelkšņi un citi veidojumi (valnīši, plātnītes u.t.t.). Uz ķermeņa virsmas ir galvas (kustīgās un nekustīgās) un vēdera skropstiņas. Vēdera skropstiņas sedz visu ķermeņa apakšpusi vai arī ir izvietotas divās gareniskās joslās vai kūlīšu rindās, kas reizēm var pārveidoties cirros. Vēderskropstaiņiem ir līmes dziedzeri, kas atveras īpašu caurulīšu galos. Chaetonotida kārtai šīs caurulītes ir izvietotas pirkstu galos, bet Macrodasyida kārtai bieži vien pa visu ķermeni; tiem ir arī muguras dziedzeri. Elpošanas un asinsrites sistēmu vēderskropstaiņiem nav.
Nervu sistēma atrodas tieši zem sedzošā epitēlija. Tā sastāv no nervu šūnu grupām, kas izvietojas ap pierīkles nervu gredzenu un divām gareniskām nervu stiegrām gar ķermeņa sāniem vēdera pusē. No muskuļiem uz nerviem, līdzīgi kā nematodēm, stiepjas inervācijas izaugumi. Maņu orgānus sastāda taustes skropstiņas, skropstiņu kūlīši, nūjiņas un cirri. Jutīgās taustes skropstiņas, kas reizēm var saaugt kūlīšos, var būt nosētas pa visu ķermeni, bet parasti atrodas uz galvas, kakla daļas mugurpusē un virs dakšveida astes. Vēl ir sānu maņu orgāns iedobes (skropstainas bedrītes) veidā ar jūtīgiem matiņiem. Atsevišķām sugām tas var tikt pagarināts par taustekli (reizēm galvas taustekļi var saturēt līdz 20 jūtīgas šūnas). Dažām sugām uz galvas ir gaismu uztverošu veidojumu pāris (actiņas), kas sastav no 1—2 gaismas jūtīgām šūnām.
Vēderskropstaiņiem ir ādas-muskuļu maiss, kas sastāv no atsevišķām gareno un gredzenveida muskuļu joslām. Garenie muskuļi koncentrējas ķermeņa sānu malās blakus nervu stiegrām. Gredzenveida muskuļu izaugumus veido tievi muguras-vēdera muskuļi. Sugām ar īsu ķermeni un biezu kutikulu gredzenveida muskuļi ir vāji attīstīti, vai arī to vispār nav. Vēderskropstaiņu muskuļi stiprinās pie kutikulas, bet dažiem Macrodasyida pārstāvjiem vēl ir arī Y-orgāns, kuru veido divas lielu balsta šūnu virknes, kas atrodas zarnu trakta abās malās. Divām ģintīm (Xenodasys un Chordodasys) ķermeņa aizmugurējā daļā (aiz anālās atveres) ir no specializētām šūnām veidots hordveidīgs orgāns.
Mute ir izvietota ķemeņa priekšējā galā, vai arī nedaudz nobīdīta uz vēdera pusi. Macrodasyida pārstāvjiem ap muti atrodas kāsīšu vainags. Tālāk iet mutes dobums un rīkle. Rīkles sieniņas sastāv no viena mioepitēlija šūnu slāņa. Macrodasyida pārstāvjiem rīklē ir pāris rīkles poru, kas no rīkles ved ķermeņa ārpusē (īpašība, kas līdzīga hordaiņiem un pushordaiņiem). Caur rīkles porām no rīkles tiek aizvadīts ar barību satvertais ūdens. Rīkles garumam ir taksonomiska nozīme. Viduszarna sastāv no vienslāņaina epitēlija. Īsa aizmugurējā zarna, klāta ar kutikulu, ir tikai Chaetonotida kārtas pārstāvjiem. Zarnu trakts nobeidzas ar anālo atveri, kas ir izvietota dorsāli, ventrāli vai termināli.
Izvadorgānu sistēmu veido pāra protonefrīdiji. Chaetonotida pārstāvjiem ir tikai viens pāris, bet Macrodasyida pārstāvjiem no viena līdz sešiem protonefrīdiju pāriem. Katrs protonefrīdijs nobeidzas ar vienu vai dažiem cirtocitiem, un atveras uz āru ar atsevišķu atveri.
Vēderskropstaiņu lielākais vairums ir hermafrodīti. Izņēmumi ir dažas sugas, kas, domājams, ir pārstāvētas ar partenoģenētiskajām mātītēm. Pāra sēklinieki atrodas ķermeņa priekšējā daļā, bet pāra olnīcas aizmugurejā daļā. Dažām sugām ir sēklas uztveršanas un kopulācijas orgāni. Apaugļotās olas izvietojas ķermeņa vidusdaļā blakus zarnai. Parasti tās tiek izvadītas ārā caur pārrāvumu ķermeņa sieniņā.
Dažādām sugām ir sastopami vienvicas, divvicu vai bezvicu pavedienveidīgi spermiji. Nematodēm raksturīgie amēbveida spermiji nav sastopami. Apaugļošanās ir iekšēja vai spermatofora (Chaetonotida kārtai nav izpētīta). Mātīte nērš vienu vai dažas samērā lielas olas. Attīstība ir tieša. Drostalošanās ir bilaterāla, pilnīga un determinēta. Chaetonotida kārtai ir raksturīga eitēlija - konstants šūnu skaits, bet Macrodasyida pārstāvjiem šūnas turpina dalīties arī pēc embrionālās attīstības beigām, dažām to sugām ir iespējama ķermeņa aizmugurējā gala reģenerācija. Chaetonotida pārstāvjiem vasaras partenoģenētiskās olas veidojas bez mejozes, bet par ziemas olām nav zināms, vai tām ir vajadzīga apaugļošana.
Saldūdeņos vēderskropstaiņi uzturas galvenokārt dūņu virspusē un starp zālēm, bieži ir sastopami purvos, bet ūdens virsējos slāņos trāpās reti. Jūrās tie dzīvo pārsvarā smilšainā gruntī. Daudzskaitlīgāki ir rupjgraudainā vai vidēji graudainā smiltī līdz 6 metru dziļumam, retāk līdz 15 metriem. Bieži tie ir sastopami arī starp aļģēm un atmirušu jūras zāli. Dažas sugas dzīvo jūras piekrastes gruntsūdeņos. Jūrā vēderskropstaiņi ir sastopami praktiski visu gadu. Saldūdeņos tie ir periodiski: vienas sugas ir vasarā, citas, savukārt, aukstajos gadalaikos.
Vēderskropstaiņi barojas ar baktērijām, sīkām detrīta daļiņām, jūras sugas arī ar kramaļģēm. Vismaz dažām sugām skropstiņas rada ūdens plūsmu, dzenot barības daļiņas mutes dobumā. Acīmredzams, ka Macrodasyida pārstāvjiem rīklē iekļuvušais ūdens tiek izvadīts caur rīkles porām. Rīkle darbojas kā sūknis, dzenot barību uz viduszarnu.
Vēderskropstaiņu tipam klases nav izdalītas. Tips dalās divās kārtās. Kārtas viena no otras galvenokārt atšķiras ar rīkles šķērsgriezuma formu un piestiprināšanās caurulīšu skaitu un izvietojumu.
Vēderskropstaiņi (Gastrotricha) ir pirmmutnieku dzīvnieku tips, kas senākās klasifikācijās tiek uzskatīts par veltņtārpu tipa klasi. Tie ir sīki 0,06-3,0 milimetrus gari jūras un saldūdens dzīvnieki, pārsvarā bentosa formas, kas var dzīvot arī smilšainās piekrastēs gruntsūdens slānī starp smilšu graudiem līdz pat 15 metru dziļumam. Ir zināmas ap 350 jūras un 250 saldūdens sugas. Vēderskropstaiņi ir konstatēti arī Latvijā, taču sugu sastāvs nav noskaidrots.
Gastrotricha (phylum Gastrotricha), yang biasanya dirujuk sebagai hairybacks, adalah kumpulan mikroskopik (0.06-3.0 mm), seperti cacing, haiwan pseudocoelomate, dan diedarkan secara meluas dan banyak dalam persekitaran air tawar dan laut. Mereka kebanyakannya benthic dan hidup dalam periphyton, lapisan organisme kecil dan detritus yang terdapat di dasar laut dan katil badan-badan air lain. Majoriti hidup di antara zarah-zarah sedimen atau di permukaan lain yang tenggelam, tetapi beberapa spesis adalah daratan dan hidup di darat dalam filem air di sekitar biji-biji tanah. Gastrotrichs dibahagikan kepada dua pesanan, iaitu Macrodasyida yang merupakan marin (kecuali dua spesies), dan Chaetonotida, yang sebahagian daripadanya adalah laut dan beberapa air tawar. Hampir lapan ratus spesies gastrotricha telah diterangkan.
Gastrotricha (phylum Gastrotricha), yang biasanya dirujuk sebagai hairybacks, adalah kumpulan mikroskopik (0.06-3.0 mm), seperti cacing, haiwan pseudocoelomate, dan diedarkan secara meluas dan banyak dalam persekitaran air tawar dan laut. Mereka kebanyakannya benthic dan hidup dalam periphyton, lapisan organisme kecil dan detritus yang terdapat di dasar laut dan katil badan-badan air lain. Majoriti hidup di antara zarah-zarah sedimen atau di permukaan lain yang tenggelam, tetapi beberapa spesis adalah daratan dan hidup di darat dalam filem air di sekitar biji-biji tanah. Gastrotrichs dibahagikan kepada dua pesanan, iaitu Macrodasyida yang merupakan marin (kecuali dua spesies), dan Chaetonotida, yang sebahagian daripadanya adalah laut dan beberapa air tawar. Hampir lapan ratus spesies gastrotricha telah diterangkan.
De buikharigen (Gastrotricha) vormen een stam van microscopisch kleine ongewervelde dieren. De wetenschappelijke naam, Gastrotricha, is afgeleid van Oudgrieks: γαστήρ (gastēr) betekent buik en θρίξ (thrix) betekent haar.
De meeste van de 799[2][3] beschreven soorten worden tussen de 50 en 3500 µm lang. Hun hele lichaam is bedekt met trilharen, voornamelijk rond de mond en aan de ventrale zijde. Aan de achterzijde van het lichaam bevinden zich twee extremiteiten, die dienen om zich aan sediment vast te hechten. Het ene uitsteeksel scheidt een soort natuurlijke lijm af en de andere scheidt een antistof af om zich weer los te maken. Deze diertjes planten zich ongeslachtelijk voort.
Ze komen algemeen voor in allerlei waterige omgevingen en leven slechts 3 dagen. Ze voeden zich voornamelijk met kleine bacteriën en diatomeeën.
De volgende taxa zijn bij de stam ingedeeld:[4]
De buikharigen (Gastrotricha) vormen een stam van microscopisch kleine ongewervelde dieren. De wetenschappelijke naam, Gastrotricha, is afgeleid van Oudgrieks: γαστήρ (gastēr) betekent buik en θρίξ (thrix) betekent haar.
Gastrotricher er en gruppe av små, virvelløse dyr som holder til i vann. Man kjenner til omkring 400 arter.
Navnet Gastrotricha kommer av de greske ordene γαστήρ, «mage» and τρίξ, «hår».[2]
Gastrotrichene er som regel under en millimeter lange og forekommer i stort antall. De holder gjerne til ved stranden. Noen arter er knyttet til ferskvann og noen kan påtreffes i bekker. De har flimmerhår på undersiden som de kan bevege seg med. Den bakerste delen av kroppen er ofte gaffellignende.
De marine artene er hermafroditter. De som holder til i ferskvann formerer seg ofte ved partenogenese, og hos dem er hannlige kjønnsdeler ikke funksjonelle, eller helt fraværende. Gastrotricher legger egg som klekkes til individer som ligner de voksne. Noen arter kan produsere en form for hvileegg under vanskelige forhold. Disse eggene har hardt skall og kan tåle kulde.
Gastrotricher er en gruppe av små, virvelløse dyr som holder til i vann. Man kjenner til omkring 400 arter.
Navnet Gastrotricha kommer av de greske ordene γαστήρ, «mage» and τρίξ, «hår».
Gastrotrichene er som regel under en millimeter lange og forekommer i stort antall. De holder gjerne til ved stranden. Noen arter er knyttet til ferskvann og noen kan påtreffes i bekker. De har flimmerhår på undersiden som de kan bevege seg med. Den bakerste delen av kroppen er ofte gaffellignende.
De marine artene er hermafroditter. De som holder til i ferskvann formerer seg ofte ved partenogenese, og hos dem er hannlige kjønnsdeler ikke funksjonelle, eller helt fraværende. Gastrotricher legger egg som klekkes til individer som ligner de voksne. Noen arter kan produsere en form for hvileegg under vanskelige forhold. Disse eggene har hardt skall og kan tåle kulde.
Multimedia w Wikimedia Commons Brzuchorzęski (Gastrotricha) – typ mikroskopijnych wodnych zwierząt bezkręgowych, dawniej klasyfikowanych jako gromada obleńców. Obejmuje około 800[2] gatunków trójwarstwowych, acelomatycznych zwierząt o długości od 80 μm do 3 mm[3].
Brzuchorzęski to wolno żyjące organizmy, zamieszkujące bentos oceaniczny lub będące składnikiem planktonu i bentosu zbiorników słodkowodnych na całym świecie. W mule dennym odnajduje się znaczne ilości tych bezkręgowców – w ekosystemach zbiorników słodkowodnych stwierdzano do 158 osobników na 10 cm²[3]. W polskich wodach śródlądowych stwierdzono 94 gatunki z trzech rodzin (Chaetonotidae, Dasydytidae i Neogosseidae)[4]
Nazwa "brzuchorzęski" nawiązuje do faktu, że tylko część brzuszna tułowia tych bezkręgowców pokryta jest rzęskami. Odcinek głowowy pokryty jest rzęskami w całości; część z nich pełni funkcje zmysłowe, wykrywając ruchy wody i obecność specyficznych związków chemicznych. Wiele brzuchorzęsków posiada ponadto dołki zmysłowe stanowiące bardziej wyspecjalizowane narządy chemorecepcji, niektóre gatunki odbierają również bodźce świetlne przy pomocy plamek pigmentowych wbudowanych w zwoje mózgowe. Powierzchnia całego ciała pokryta jest ornamentem licznych łusek, płytek i kolców, będących wytworami cienkiego oskórka. Na ilustracji po prawej widoczny jest charakterystyczny geometryczny wzór, który tworzą te wyrostki.
Jama ciała brzuchorzęsków wypełniona jest płynem, którego turgor kontrolowany jest przez prosty układ wydalniczy typu protonefrydialnego. Oddychanie zachodzi poprzez ścianę ciała. Układ pokarmowy ma postać prostej rury, nie występują wyspecjalizowane gruczoły trawienne: przyswajanie pokarmu następuje za pośrednictwem indywidualnej aktywności enzymatycznej komórek pokrywających pomarszczoną w fałdy powierzchnię jelita.
Zwierzęta te odżywiają się mikroskopijnymi organizmami (np. glonami, bakteriami i pierwotniakami), naganiając je w kierunku otworu gębowego skoordynowanymi ruchami rzęsek i wsysając nagłym skurczem umięśnionego gardła.
Większość gatunków jest obojnacza, co oznacza, że każdy osobnik posiada zarówno organy rozrodcze męskie, jak i żeńskie. Niektóre gatunki słodkowodne mogą być partenogenetyczne, czyli rozmnażające się bez udziału samców. Proces zanikania płci męskiej widoczny jest w częściowej redukcji męskiego narządu kopulacyjnego, jaką obserwuje się u niektórych gatunków. O ile więc część gatunków posiada dobrze wykształcony ogonowy narząd kopulacyjny osadzony przy ujściu nasieniowodu, za pomocą którego samce zapładniają samice, u innych gatunków pojawiła się możliwość rozwinięcia się dorosłego osobnika z niezapłodnionej komórki jajowej – męski narząd kopulacyjny stał się po prostu zbędny. Różny stopień redukcji tego narządu widoczny u różnych gatunków obrazuje proces przechodzenia od obojnactwa do partenogenezy.
Na podstawie wielu cech morfologicznych, ekologicznych i rozrodczych brzuchorzęski dzielone są na dwa rzędy: w większości słonowodny Macrodasyida (około 360 gatunków) oraz głównie słodkowodny Chaetonotida (około 470 gatunków). W oparciu o analizy morfologiczne wyróżniono kilkanaście rodzin:
Dotychczasowe badania molekularne potwierdziły monofiletyzm Gastrotricha, jako całej grupy, ale nie dały jednoznacznych wyników dla ustalenia pokrewieństwa wewnątrz typu – pomiędzy poszczególnymi rodzinami[3].
Na podstawie:
Halanych et al. Evidence from 18S ribosomal DNA that the lophophorates are protostome animals. „Science”. 267 (5204), s. 1641–1643, 1995. DOI: 10.1126/science.7886451 (ang.).
Edgecombe et al. Higher-level metazoan relationships: recent progress and remaining questions. „Organisms Diversity and Evolution”. 11, s. 151–172, 2011. DOI: 10.1007/s13127-011-0044-4 (ang.).
Brzuchorzęski (Gastrotricha) – typ mikroskopijnych wodnych zwierząt bezkręgowych, dawniej klasyfikowanych jako gromada obleńców. Obejmuje około 800 gatunków trójwarstwowych, acelomatycznych zwierząt o długości od 80 μm do 3 mm.
O filo Gastrotricha (gastrotríquios ou gastrótricos, do grego gaster, estômago + thrix, pêlo) é representado por cerca de 700 espécies em 59 gêneros de animais marinhos e de água doce que habitam os espaços intersticiais dos sedimentos do fundo e dos detritos superficiais. O filo se divide em dois grupos designados como ordens (com suporte morfológico e filogenético): os Macrodasyida marinhos e os Chaetonotida marinhos e de águas doce.[1]
.
Abaixo algumas características morfológicas dos Gastrotricha que suportam sua monofilia[2]:
-Presença de músculo helicoidal.[3]
-Glândulas adesivas duplas cobertas por cutícula únicas.[4]
-Cutícula com várias camadas.[5]
-Cílios sensoriais e motores cobertos por cutícula.[5]
Muitos gastrótricos são microscópicos em tamanho. Variam em comprimento de 50 a 1000 µm, embora os membros de algumas espécies possam atingir 4 mm. O Bauplan geral dos gastrótricos pode ser resumido como um corpo em formato de pino de boliche ou de fita achatado ventralmente, arqueado dorsalmente e alongado possuindo vários cílios sensoriais e locomotores dispostos preferencialmente na superfície ventral e na cabeça, a região posterior se encerra em uma cauda geralmente bifurcada. Possuem uma cutícula complexa com várias camadas que cobre todas as estruturas do corpo.
Sua parede corporal é composta por cutícula, fibras musculares longitudinais,circulares e uma epiderme. Seu corpo tambem é recoberto e circundado por uma epicutícula externa que é composta por duas camadas flexíveis, que contém cílios que provavelmente funcionam como uma barreira fisiológica. Em alguns gastrótricos esta camada basal se apresenta de forma mais espessa em alguns locais com a inteção de especializar-se em espinhos e ganchos.[6]
Existe uma cabeça anterior que porta os órgãos sensoriais, o cérebro e a faringe, bem como um tronco alongado que abriga o intestino médio e os órgãos reprodutivos. Toda a superfície ventral pode ser ciliada, ou os cílios podem arranjar-se em faixas longitudinais, fileiras ou remendos transversais ou agruparem-se em cirros, como os dos ciliados hipotríquios. Na parte posterior o tronco geralmente encontramos dois ou mais órgãos adesivos, e estes tem uma função de adesão temporária ao substrato e contem sistemas glandulares duplos, ou seja, uma glândula viscosa reunida a uma glândula de liberação. Os tubos adesivos podem ser numerosos e localizar-se por baixo da cabeça, ao longo das laterais do corpo. A parede corporal é composta de uma cutícula externa, uma epiderme e faixas subjacentes de fibras musculares longitudinais e circulares. A epiderme ventralmente ciliada pode ser celular, como nos macrodasiídeos, ou parcialmente sincicial, como na maioria dos quetonotídeos. Alguns quetonotídeos, as células ciliadas arranjam-se em duas fileiras longitudinais. A musculatura, pode ser transversal ou obliquamente estriada, dependendo da espécie. Uma musculatura circular permite a reextensão do corpo na maioria das espécies de Macrodasyida, que tem uma cutícula flexível macia, mas em Chaetonotida, é ausente uma musculatura de parede corporal circular, e uma cutícula espessa antagoniza os músculos longitudinais.
Sua cavidade interna é funcionalmente acelomada, possui um trato digestivo completo com boca e ânus. Possuem uma faringe sugadora trilobada e de um a vários pares de protonefrídios, compostos por três ou mais células.[7] As duas ordens de gastrótricos se diferem na orientação do lúmem faringial. Os Macrodasys possuem o lúmem com um par de sulcos médio dorsais, latero ventrais e longitudinais, entretanto os Chaetonotida possuem um lúmem com um par de sulcos médio ventral, latero ventrais e longitudinais. Foi observada em uma espécime jovem de Macrodasyida (Lepdodasys), a presença de uma faringe com lúmem circular para-oval, e segundo Ruppert,[8] isso foi interpretado como uma condição ancestral dos gastrótricos.
Em 2001 foi analisada a presença e a localização de um músculo helicoidal em diversas espécies de gastrotrichas, dentre a ordem Macrodasyda estão as espécies Acanthodasys aculeatus, Tetranchyroderma papii e Thaumastoderma heideri que possuiam estes músculos helicoidais ao longo de todo o trato digestivo ( faringe e intestino), as espécies Macrodasys caudatus e Turbanella cornuta possuem principalmente este músculo ao longo da faringe. Os representantes da ordem Chaetonotida, Chaetonotus aculifer, Draculiciteria tessalata, Lepidodermella squamata e Xenotrichula intermedia, todos possuem este músculo helicoidal ao longo do intestino, porém este músculo não foi encontrado na região faringial das espécies Chaetonotus aculifer e Lepidodermella squamata..[3] A função destes músculos ainda é desconhecida, mas há hipóteses de que seu principal papel está relacionado à mecânica da alimentação e a conservação da forma intestinal durante a locomoção do animal. A presença deste arranjo único no trato digestivo em todas as espécies sugere um papel funcional similar em todos os indivíduos observados. Sua função pode ser de uma pressurização da faringe e do intestino durante a alimentação e digestão, e se opor à dilatações radiais no intestino e contribuir para os movimentos peristálticos necessários para a digestão de partículas de alimento. Em indivíduos da ordem Chaetonotida, onde os músculos esplâncnicos circulares são algumas vezes ausentes, estes músculos helicoidais podem contribuir para o fechamento da válvula entre a faringe e o intestino.[9]
A boca terminal abre-se diretamente na faringe, em alguns quetonotídeos, em uma pequena cavidade bucal revestida com cutícula. A parede faringiana compõe-se predominantemente de células mioepitelias que se resume a um tubo muscular glandular e alongado.
Nos macrodasiídeos, a faringe abre-se primeiro ao exterior através de um par de poros antes de juntar-se ao intestino médio. O intestino médio é um tubo cilíndrico celular que se afila para juntar-se ao ânus posterior e ventral. Os gastrótricos alimentam-se de pequenas partículas orgânicas mortas ou vivas (tais como bactérias, diatomáceas e pequenos protozoários), todas sendo sugadas para o interior da boca pelo bombeamento da faringe muscular.
A digestão ocorre no intestino médio e é provavelmente uma combinação de processos extra e intracelular. Os gastrótricos têm um cérebro pequeno e um par de nervos longitudinais sendo composto por duas massas ganglionares conectadas dorsal e ventralmente, uma em cada lado da parte anterior da faringe. Cada gânglio lateral origina um cordão nervoso intraepidérmico que se estende lateralmente ao longo do comprimento do corpo.
Possuem órgãos sensoriais que incluem as estruturas cerebrais cerdas e tufos ciliares (mecanorreceptores), buracos ciliados, apêndices carnosos (quimiorreceptores) e ocelos ciliares simples (fotorreceptores).
A sustentação é fornecida pela cutícula e pela construção corporal compacta. A maioria se move por deslizamento ciliar, embora algumas das formas mais flexíveis avancem lentamente fixando alternadamente os tubos adesivos anteriores e posteriores.[10]
Devido ao seu formato levemente inclinado, os gastrótricos nadam em uma trajetória helicoidal levogira periodicamente interrompida para mudanças de direção. Quando deslizam sobre o sedimento o movimento é preferencialmente retilíneo, mas a cabeça ocila lateralmente, provavelmente para melhorar as capacidades sensoriais do organismo.[11]
As espécies Neodasys cirritus e N. cf. uchidae possuem cerca 450 – 600μm de comprimento e são facilmente distinguidas por sua morfologia da cabeça e cauda e pela presença de Y-células de pigmentação vermelha no Neodasys cirritus.[12] [13] Ambas as espécies possuem estruturas adesivas laterais que quando aderidas ao substrato podem prevenir uma possível movimentação involuntária devido ao fluxo da água.
O movimento para frente nos gastrótricos resulta do deslizamento ciliar uniforme. No entanto, a ação muscular é importante nos movimentos especializados,tais como as respostas de fuga, a atividade de procura e a cópula. Uma resposta de fuga pode ser uma rápida retirada para trás da cabeça e do tronco ate uma ligação feita pelo órgão adesivo posterior ou por uma série de movimentos semelhante aos de uma lagarta. Durante a cópula, os dois animais usam os músculos para retorcer as suas extremidades posteriores juntas como se entrelaçassem as pontas de seus dedos indicadores.
Alimentam-se basicamente de pequenas partículas orgânicas como diatomáceas, pequenos protozoários e bactérias, as presas geralmente são sugadas a partir de uma ação do bombeamento de uma faringe bastante musculosa e auxílio do batimentos de cílios bucais. Nos Macrodasya marinhos, os denominados poros faringianos pareados permitem com que toda a água ingerida em excesso no alimento seja expelida e liberada. A digestão é em geral, gastrointestinal e o intestino completo com ânus subterminal.[6]
O gânglio cerebral é uma massa relativamente grande, bilobada, conectada dorsalmente acima da porção anterior da faringe. Um cordão nervoso longitudinal lateral, ganglionar, surge de cada lobo deste órgão e se estende até a extremidade posterior do corpo. Receptores sensoriais são predominantemente tácteis. Eles ocorrem como espinhos e cerdas sobre a maioria do corpo, mas estão concentrados na cabeça. Algumas espécies contém ocelos pigmentados no gânglio cerebral.[10]
Possuem um cérebro formado por duas massas ganglionares, uma em cada parte anterior da faringe, as duas massas possuem uma conexão dorsal e ventral através de uma comissura. Cada um dos gânglios laterais cerebrais dão origem a um cordão nervoso intraepidérmico que se estende lateralmente ao longo de todo o comprimento do corpo. Estes cordões nervosos são adjacentes aos cordões epidérmicos quando estão presentes, e também ao principal par de músculos longitudinais. Possuem órgãos sensoriais cerebrais que podem ser entendidos como cerdas e tufos ciliares (mecanorreceptores), buracos ciliados, apêndices carnosos (quimiorreceptores) e ocelos ciliares simples ( fotorreceptores).[6]
Os gastrótricos possuem diferentes características em relação aos seus sensores neurais para movimentação e orientação em geral. A funcionalidade dos sensores fotorreceptores de exemplares da espécie L.squamatum foram testados através de uma análise comportamental diante da exposição deles a diversos tipos de luzes e em ambiente escuro a fim de excluir a influência da luz ambiente. E foi constatado que indivíduos da espécie L.squamatum tem sensibilidade seletiva para luzes coloridas, em especial à luz azul, em oposição à luz branca, ou seja, apontam uma tendência à escolha de espectros no sentido de comprimento de ondas, mais curtos ao invés de um espectro contínuo. Alguns Rotíferas também foram submetidos a este teste, sendo que seu ocello sendo algumas vezes mais desenvolvidos, permite a eles reagir aos estímulos de forma mais direcional e complexa do que os Gastrotrichas. Nos Rotíferas a sensibilidade foi notável na exposição de luz verde e faixas azuis, e ao UV. Esta sensibilidade espectral pelo azul também apresentada pelo grastrótrico L.squamatum pode não ser atribuida aos fotorreceptores definidos, mas sim, a um tipo generalizado de fotossensibilidade análoga ao encontrado em alguns Rotíferas.[14]
Não há sistema circulatório ou de trocas gasosas nos gastrótricos. A distribuição de clalor, oxigênio e nutrientes é realizada por difusão simples, como em muitos outros pequenos metazoários. Hemoglobina foi encontrada em uma espécie de Neodasys, e alguns indivíduos que habitam sedimentos de maior profundidade são anaeróbios.[10]
Gastrotrichas são sempre hermafroditas simultâneos, como todos os Neodasys e Xenotrichulidae,[15][16][17] ou hermafroditas protândricos, como Dactylopodola baltica,[18] ou apresentam-se como fêmeas paternogênicas, como a maioria dos indivíduos de água doce, como Lepdodermella squammata, porém a noção de que todas as formas de água doce são obrigatóriamente paternogênicas parece estar errada.[19][20][21] Nas formas hermafroditas da ordem Chaetonotida está presente o órgão X a qual é atribuída função copulatória,[16][17] algo similar e talvez homólogo ao órgão caudal dos Macrodasyida.
Uma hipótese reprodutiva foi proposta por Kieneke et al. [7] para a espécie Dactylopodola typhle que pode ser tida como uma espécie basal dentro do filo.[2][22] Segundo essa hipótese, os espermatozóides autólogos seriam produzidos nos testículos, liberados pelo gonóporo masculino e transportados até o poro do órgão caudal por batimentos dos cílios ventrais. Dentro do órgão caudal os espermatozóides autólogos seriam encapsulados pela secreção de um muco formando o espermatóforo autólogo. Durante a cópula o espermatóforo autólogo seria expelido do órgão caudal para dentro do cérvix do parceiro inseminando-o. No animal inseminado o espermatóforo heterólogo permaneceria dentro do útero próximo ao ovócito maduro onde o fertilizaria, o ovo fertilizado seria então liberado através do cérvix ou pela ruptura da parede do corpo. Algumas evidências corroboram essa hipótese: o método proposto para a transferência de esperma já foi observada em Macrodasys sp.,[23][24] a fertilização intrauterina já foi observada em Dactylopodola baltica,[25] pelo menos em Dactylopodola typhle o ovo é liberado através do cérvix. Apesar dessa hipótese representar bem um panorama geral para a reprodução dos Macrodasyida, muitas adaptações a esse tema são observadas dentre as várias espécies conhecidas de gastrótricos, por exemplo é muito comum que a liberação dos ovos ocorra com a ruptura da parede corporal.[18]
Nos quetonotídeos partenogenéticos de água doce, pode-se produzir dois tipos de ovos, que se prendem ao substrato, um de rápido desenvolvimento e um de resistência.
Os gastrótricos jovens têm a maior parte das estruturas adultas ao eclodirem e alcançam à maturidade sexual em três dias. O crescimento resulta primariamente no alongamento do tronco e na morfogênese do sistema reprodutivo. Seu ciclo de vida pode variar de 3 a 40 dias.
Nos gastrótricos estão presentes de um par, nos Chaetonotida, a vários pares de protonefrídios, nos Macrodasyida. Cada protonefrídio funciona como uma estrutura que pode ser dividida em três partes, cada uma composta por uma ou mais células, uma região terminal que procede uma ultrafiltração dos fluídos do animal, um canal, que transporta e altera o ultrafiltrado, reabsorvendo e excretando substâncias, e um nefridióporo que libera o filtrado modificano no ambiente. Em gastrótricos as células terminais possuem sempre um único cílio.[7]
O filo Gastrotricha se prova monofilético na grande maioria dos estudos realizados até hoje, apesar de suas relações interfiléticas não serem bem compreendidas. Classicamente o filo era posicionado no filo, atualmente obsoleto, Aschelmintes,[26] estudos morfológicos apontam o grupo como irmão de Nematoda,[15] ou de Gnathostomulida.[27][28][29] Estudos atuais utilizando dados morfológicos e moleculares apontam o filo como pertencente ao superfilo Lophotrochozoa.[30][31][32][33][34][35]
O filo é classicamente dividido em duas grandes ordens Macrodasyida e Chaetonotida, o que, excluindo-se o gênero Neodasys, que possui classificação incerta, é amplamente suportado por estudos morfológicos e moleculares recentes.[2][32][1]
A ordem Macrodasyida é composta por organismos marinhos do corpo alongado com faringe tendo secção da luz em formato de Y (de cabeça para baixo) e conectada ao ambiente externo por poros que são utilizados para liberar o excesso de água ingerido junto dos alimentos. Grande parte dos Macrodasyida possuem uma grande quantidade de tubos adesivos pelo corpo que são utilizados para auxiliar a locomoção, além de vários pares de protonefrídios. São principalmente hermafroditas e possuem uma epiderme celular coberta por uma cutícula fina e possuem uma camada circular de musculatura interna.
Já a ordem Chaetonotida possui uma faringe sem poros a ligando ao ambiente externo e com secção da luz da faringe em forma de Y (de cabeça para cima), possuem apenas um par de protonefrídios e possuem uma cutícula espessa envolvendo o corpo. Classicamente essa ordem é dividida em dua subordens, Paucitubulatina e Multitubulatina,[10] sendo a última detentora de um único gênero Neodasys que possui classificação incerta, muitas vezes sendo posicionada dento da outra subordem, Macrodasyida. A subordem Paucitubulatina possui como principais características a presença de tubos adesivos na parte posterior do corpo e uma constrição entre a região mais anterior e a região mais posterior do corpo formando uma espécie de "pescoço", possuem uma epiderme sincicial. Paucitubulatina são em geral paternogenos e encontrados em ambientes de água doce. A subordem Multitubulatina é composta de um único gênero Neodasys que em geral é mais parecido com os Macrodasyida apresentando a ausência do "pescoço" dos Chaetonotida, além de ser encontado em ambientes marinhos e possuir vários tubos adesivos pelo corpo, epiderme celular e uma musculatura circular, apesar disso ele é classicamente posicionado dentro da subordem Chaetonotida por não possuir poros em sua faringe.[15]
A subordem Macrodasyida possui seis famílias e a subordem Chaetonotida possui 7 famílias.
O gastrótrico denominado Desmodasys abyssalys da ordem Macrodasyda, foi a primeira evidência de um gastrotricha vivendo em uma região de mar abissal , mais precisamente em hidrotermais no leste do Pacífico. Estes gastrótricos costumam ser encontados vivendo dentro e nas paredes de vermes marinhos (anelídeos) da espécie Riftia pachyptila, e que basicamente vivem no interior deste verme pois em sua superficie é rica em bactérias do qual estes gastrótricos se alimentam e que acabam por ser sua única fonte de alimento em questão.
Os Desmodasys abyssalys de acordo com,[36] possui duas possíveis principais pré-adaptações a este tipo de habitat : A primeira seriam os numerosos e longos tubos adesivos como um mecanismo especial para viver e se sustentar em depósitos orgânicos, assim como as espécies Desmodasys phocoides e Desmodasys borealis, e como segunda possível evidência de adaptação é o histórico de Desmodasys em mares da Noruega, o que caracteriza uma espécie de água fria, por isso estas são consideradas algumas das pré-adaptações para a possibilidade de se sobreviver em condições das hidrotermais.
Foram encontradas no litoral norte do estado de São Paulo um total de 55 espécies de Gastrotricha dentre 23 localidades, com uma média de 4,88 + 4,77 espécies por localidade. As duas ordens de gastrótricos estavam presentes, a ordem Macrodasyida estava representada em 29 espécies , 16 gêneros e 5 famílias, já os Chaetonotida , 26 espécies, 8 gêneros e 2 famílias. Dentre essas 55 espécies, 33 são taxos não descritos, e considerados até o momento na condição de êndemicos do litoral brasileiro.[37]
Lista de espécies descritas no litoral norte de São Paulo :
Ordem Macrodasyida
Família DACTYLOPODOLIDAE
Dactylopodola baltica
Dendrodasys sp.1
Família LEPIDODASYIDAE
Dolichodasys sp.
Mesodasys sp.
Paradasys sp.1
Família TURBANELLIDAE
Paratubanella sp.1
Paratubanella sp.2
Paratubanella sp.3
Turbanella sp.1
Família MACRODASYIDAE
Macrodasys dolichocylatis
Macrodasys forneris
Macrodasys sp.1
Macrodasys sp.2
Macrodasys sp.3
Macrodasys sp.4
Macrodasys sp.5
Macrodasys sp.6
Macrodasys sp.7
Urodasys viviparous
Macrodasydae ge. sp. nov.
Família THAUMASTODERMATIDAE
Diplodasys sp.
Platydasys sp.1
Pseudostomella sp.1
Ptychostomella sp.1
Tetranchyroderma megastoma
Tetranchyroderma sp.1
Tetranchyroderma sp.2
Tetranchyroderma sp.3
Thaumastoderma sp.1
Thaumastoderma sp.2
Ordem Chaetonotida
Família CHAETONOTIDAE
Aspidiophorus mediterraneus
Aspidiophorus paramediterraneus
Aspidiophorus tentaculatus
Chaetonotus cf. Atrox
Chaetonotus apechochaetus
Chaetonotus dispar
Chaetonotus neptuni
Chaetonotus sp.1
Chaetonotus sp.2
Chaetonotus sp.3
Chaetonotus sp.4
Chaetonotus sp.5
Chaetonotus sp.6
Chaetonotus sp.7
Halichaetonotus cf.decipiens
Halichaetonotus marivagus
Halichaetonotus spinosus
Heterolepidoderma sp.1
Heterolepidoderma sp.2
Ichthydium sp.1
Família XENOTRICHULIDAE
Draculiciteria tesselata
Heteroxenotrichula sp.1
Heteroxenotrichula pygmaea
Heteroxenotrichula squamosa
Xenotrichula intermedia
Xenotrichula sp.1
A observação da espécie de gastrótricos pode ocorrer em vários lugares do mundo, como na maioria dos países europeus e americanos. No Brasil podemos destacar alguns lugares como São Paulo, Pará, Mato Grosso do Sul, Paraná.
Gastrótricos estão cotados entre os metazoa conhecidos com o menor potencial para a fossilização devido ao seu corpo mole e a seu pequeno tamanho e por isso não existe nenhum fóssil conhecido até hoje atribuído a esse filo.[38]
Gastrótricos são membros típicos da meiofauna de ambientes itersticiais marinhos e de água doce, sendo em média o terceiro grupo em abundância em ambientes marinhos e estando entre os cinco filos mais comuns em ambientes de água doce.[32] Os gastrótricos intersticiais são em geral encontrados nas camadas mais superficiais dos sedimentos onde o ambiente ainda é oxigenado e oxidativo,[39] mas sabe-se que algumas espécies de gastrótricos podem ser encontrados na meiofauna de ambientes redutores, os sistemas de sulfeto,[40] por terem vias de detoxificação de sulfeto.[41] Em Dolichodasys carolinensis essas vias de detoxificação produzem enxofre elemental, diferente de outros organismos que detoxificam sulfeto produzindo forma oxigenadas como o tiosulfato, sulfito e sulfato, isso ocorre provavelmente pelas restições causadas pelas baixas concentrações de oxigênio encontradas nos camadas mais profundas dos sedimentos.[42]
Animal de difícil identificação a olho nu, pois são microscópicos e o maior pode chegar a 4 mm, mas observando ao microscópio óptico poderia identificar uma parte do seu corpo sendo os padrões ciliares ventrais e seus órgãos adesivos ou glândulas adesivas que da um formato diferente a uma das extremidades do seu corpo.
O filo Gastrotricha (gastrotríquios ou gastrótricos, do grego gaster, estômago + thrix, pêlo) é representado por cerca de 700 espécies em 59 gêneros de animais marinhos e de água doce que habitam os espaços intersticiais dos sedimentos do fundo e dos detritos superficiais. O filo se divide em dois grupos designados como ordens (com suporte morfológico e filogenético): os Macrodasyida marinhos e os Chaetonotida marinhos e de águas doce.
.
Gastrotrihele (Gastrotricha) sunt un grup de animale (identice viermilor) pseudocoelomate microscopice (0.06→3.0 mm), distribuite pe scară largă în apa dulce și mediile marine. Acestea sunt în mare parte bentonice și trăiesc în cadrul perifitonului (strat de organisme mici) și detritusului care se găsește pe fundul mării. Majoritatea gastrotrihelor trăiesc între particulele de sediment sau pe alte suprafețe scufundate, dar câteva specii sunt terestre și se găsesc pe uscat. Aceasta încrengătură este împărțită în două ordine, Macrodasyida, organisme marine (cu excepția a două specii), și Chaetonotida, dintre care unele sunt marine și unele de apă dulce. Aproape opt sute de specii de gastrotrihe au fost descrise.
Gastrotrihele (Gastrotricha) sunt un grup de animale (identice viermilor) pseudocoelomate microscopice (0.06→3.0 mm), distribuite pe scară largă în apa dulce și mediile marine. Acestea sunt în mare parte bentonice și trăiesc în cadrul perifitonului (strat de organisme mici) și detritusului care se găsește pe fundul mării. Majoritatea gastrotrihelor trăiesc între particulele de sediment sau pe alte suprafețe scufundate, dar câteva specii sunt terestre și se găsesc pe uscat. Aceasta încrengătură este împărțită în două ordine, Macrodasyida, organisme marine (cu excepția a două specii), și Chaetonotida, dintre care unele sunt marine și unele de apă dulce. Aproape opt sute de specii de gastrotrihe au fost descrise.
Brušnobrvky (iné názvy: bruchobrvky, brušnobrvce, bruchobrvce[1]; lat. Gastrotricha) sú kmeň prvoústovcov. Sú to drobné, najviac 1 mm veľké vodné živočíchy, zaraďované donedávna ako trieda do kmeňa Nemathelminthes.
Tielko fľaškovitého tvaru je ukončené vidlicovitou „nohou“ s cementóznami žľazami, ktoré produkujú vo vode tuhnúci sekrét. Ním sa prichytávajú na predmety vo vode. Na brušnej strane je niekoľko radov bŕv (–» brušnobrvky), ktoré slúžia na pohyb. Chrbtová strana tela je vyklenutá. Na povrchu tela je kutikula, čo je jedinečný jav u obrveného živočíšneho druhu. Kutikula sa člení na doštičky, ktoré môžu byť ostnité.
Majú mohutný svalnatý hltan, ktorý má trojboký prierez. Trubicovitý žalúdok je tvorený štyrmi radmi epitelových buniek. Anus je u sladkovodných druhov vzadu na chrbte, u morských na brušnej strane. Druhy z rodu Urodaphys majú slepo ukončené črevo, podobne ako ploskule. Trávenie je výlučne intracelulárne. Vylučovanie u sladkovodných druhov zabezpečujú protonefrídie, morské majú kožné exkrečné žľazy.
Nervová sústava je jednoduchá pásová, receptory sú vzácne (ploché oči). Sú hermafrodity. Brázdenie pomerne veľkých vajíčok je extrémne determinované – jednotlivé druhy majú stály počet buniek (eutélia). Ich postavenie v systéme nie je stále jasné. Poznáme asi len 200 druhov, delia sa do dvoch tried (bývalé rady).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Brušnobrvky
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Brušnobrvky
Brušnobrvky (iné názvy: bruchobrvky, brušnobrvce, bruchobrvce; lat. Gastrotricha) sú kmeň prvoústovcov. Sú to drobné, najviac 1 mm veľké vodné živočíchy, zaraďované donedávna ako trieda do kmeňa Nemathelminthes.
Tielko fľaškovitého tvaru je ukončené vidlicovitou „nohou“ s cementóznami žľazami, ktoré produkujú vo vode tuhnúci sekrét. Ním sa prichytávajú na predmety vo vode. Na brušnej strane je niekoľko radov bŕv (–» brušnobrvky), ktoré slúžia na pohyb. Chrbtová strana tela je vyklenutá. Na povrchu tela je kutikula, čo je jedinečný jav u obrveného živočíšneho druhu. Kutikula sa člení na doštičky, ktoré môžu byť ostnité.
Trebuhodlačniki (znanstveno ime Gastrotricha, grško: gaster »trebuh«, thrix »dlaka«) so deblo mikroskopskih živali, ki jih najdemo v sladki vodi in tudi morskem okolju. So ravninsko simetrični in imajo razvita prebavila. Telo je prekrito z dlakami, predvsem okrog ust in ima dva izrastka, ki služita kot cevki za prisesanje. Kot večina mikroskopskih živali, se gibljejo predvsem s pomočjo hidrostatike, razmnožujejo pa se partenogenetsko (z delitvijo - nespolno). Genetske raziskave jih uvrščajo med bližnje sorodnike ploskih črvov. Poznamo okrog 450 vrst. Njihova življenjska doba je zelo kratka, znaša okrog tri dni.
Trebuhodlačniki (znanstveno ime Gastrotricha, grško: gaster »trebuh«, thrix »dlaka«) so deblo mikroskopskih živali, ki jih najdemo v sladki vodi in tudi morskem okolju. So ravninsko simetrični in imajo razvita prebavila. Telo je prekrito z dlakami, predvsem okrog ust in ima dva izrastka, ki služita kot cevki za prisesanje. Kot večina mikroskopskih živali, se gibljejo predvsem s pomočjo hidrostatike, razmnožujejo pa se partenogenetsko (z delitvijo - nespolno). Genetske raziskave jih uvrščajo med bližnje sorodnike ploskih črvov. Poznamo okrog 450 vrst. Njihova življenjska doba je zelo kratka, znaša okrog tri dni.
Bukhårsdjur (Gastrotricha) är en egen stam bland djuren som består av mycket små maskar, oftast mer eller mindre avlånga, som lever i vatten (salt eller sött).[1]
Bukhårsdjuren är mikroskopiska eller mycket små makroskopiska djur (kroppslängd mellan 0,06 till 1,5 mm). Undersidan är oftast platt och försedd med flimmerhår som gör att djuren kan röra sig över bottnen. De har också körtlar i bakänden, med vars hjälp de kan avsöndra ett ämne som hjälper dem att klistra sig fast på underlaget.[1]
De ingående arterna är vanligen bottenlevande och lever av bakterier, mikroskopiska alger och små protozoer. Stammen indelas i två ordningar, Macrodasyida med omkring 340 arter, som med få undantag är havslevande, samt Chaetonotida med omkring 490 arter, av vilka cirka 75% lever i sötvatten. Stammen är kosmopolitisk, den finns i alla hav.[2]
Bukhårsdjur (Gastrotricha) är en egen stam bland djuren som består av mycket små maskar, oftast mer eller mindre avlånga, som lever i vatten (salt eller sött).
Bukhårsdjuren är mikroskopiska eller mycket små makroskopiska djur (kroppslängd mellan 0,06 till 1,5 mm). Undersidan är oftast platt och försedd med flimmerhår som gör att djuren kan röra sig över bottnen. De har också körtlar i bakänden, med vars hjälp de kan avsöndra ett ämne som hjälper dem att klistra sig fast på underlaget.
De ingående arterna är vanligen bottenlevande och lever av bakterier, mikroskopiska alger och små protozoer. Stammen indelas i två ordningar, Macrodasyida med omkring 340 arter, som med få undantag är havslevande, samt Chaetonotida med omkring 490 arter, av vilka cirka 75% lever i sötvatten. Stammen är kosmopolitisk, den finns i alla hav.
Gastrotricha (Yunanca'da gaster "karın" ve thrix "kıl") ya da Karnı kıllı solucanlar; boyuna dizilen siller ile hareket eden , yalancısölomları bulunan omurgasız hayvanlar şubesidir.
Mikroskobik, solucan benzeri canlılardır. Yaklaşık 400 türü bulunmaktadır.
İlkin ağızlılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Gastrotricha (thường được biết đến như Giun bụng lông) là một ngành động vật có kích thước hiển vi (0.06-3.0 mm, giống giun, động vật khoang giả, và phân bố rộng rãi và phong phú ở môi trườngnước ngọt và biển. Gastrotricha được chia làm hai bộ, gần tất cả các loài Macrodasyida đều sống ở biển, và Chaetonotida, một vài sống ở biển và một số khác ở nước ngọt. Gần tám trăm loài gastrotricha đã được mô tả.
Tên "gastrotricha" đến từ tiếng Hy Lạp γαστήρ gaster, nghĩa là "dạ dày", và θρίξ thrix, nghĩa là "lông".[2] Tên này được đặt bởi nhà động vật học người Nga Élie Metchnikoff năm 1865.[1]
Mối quan hệ giữa gastrotricha với các ngành khác không rõ ràng. Về hình thái học đưa ra giả thuyết nó gần với Gnathostomulida, Rotifera, hay Nematoda. Mặt khác, nghiên cứu gen đặt chúng gần với Platyhelminthes, Ecdysozoa hay Lophotrochozoa.[3] Tới năm 2011, khoảng 790 loài đã được mô tả.[4] Ngành này gồm một lớp duy nhất, chia làm hai bộ: Macrodasyida và Chaetonotida.[5] Edward Ruppert et al. ghi nhận rằng Macrodasyida gần như hoàn toàn sống ở biển,[5] trừ hai loài hiếm và ít được nghiên cứu, Marinellina flagellata và Redudasys fornerise là sống ở nước ngọt.[6] Chaetonotida sống ở cả nước mặn và nước ngọt.[5]
Gastrotricha được chia thành hai bộ và một số họ:[1][3]
Bộ Macrodasyida Remane, 1925 [Rao and Clausen, 1970]
Bộ Chaetonotida Remane, 1925 [Rao and Clausen, 1970]
Phân bộ Multitubulatina d'Hondt, 1971
Phân bộ Paucitubulatina d'Hondt, 1971
Gastrotricha (thường được biết đến như Giun bụng lông) là một ngành động vật có kích thước hiển vi (0.06-3.0 mm, giống giun, động vật khoang giả, và phân bố rộng rãi và phong phú ở môi trườngnước ngọt và biển. Gastrotricha được chia làm hai bộ, gần tất cả các loài Macrodasyida đều sống ở biển, và Chaetonotida, một vài sống ở biển và một số khác ở nước ngọt. Gần tám trăm loài gastrotricha đã được mô tả.
Gastrotricha Metschnikoff, 1865[1]
Отряды
Брюхоресничные черви, или гастротрихи[2] (лат. Gastrotricha), — тип первичноротых животных (Protostomia). Мелкие (0,1—1,5 мм) морские и пресноводные, преимущественно донные животные, большинство видов обитает в интерстициали. Около 350 морских[3] и около 250 пресноводных видов[4].
У хетонотид тело короткое, с обособленным головным отделом и раздвоенной вилочкой на заднем конце. У макродазиид тело более вытянутое, у некоторых видов с тонким хвостовым придатком.
Тело одето нехитинизированной растяжимой кутикулой, тонкий слой кутикулы одевает и подвижные реснички. Под кутикулой находится однослойный покровный эпителий, который у макродазиид имеет клеточное строение, а у хетонотид частично синцитиальное. У макродазиид в составе эпидермиса есть железистые клетки, выделяющие слизь. Имеются также прикрепительные трубочки — у хетонотид они расположены на хвостовой вилке. а у макродазиид — на заднем конце и боковых сторонах тела. В состав трубочки входят две клетки — одна выделяет клей, а другая растворитель. Секрет этих клеток выделяется через отверстие кутикулярной трубочки. В состав органа может входит моноцилиарная чувствительная клетка. У хетонотид и некоторых макродазиид кутикула на спинной стороне образует чешуйки, щетинки и другие выросты причудливой формы, их строение играет важную роль в систематике. Подвижные реснички расположены на брюшной стороне тела одним полем или несколькими участками. Клетки, несущие реснички, у многих гастротрих моноцилиарные.
Нервная система лежит прямо под покровным эпителием, ЦНС состоит из групп нервных клеток, лежащих вокруг окологлоточного нервного кольца, и двух продольных нервных стволов, расположенных по бокам тела у брюшной стороны. Мышцы, как и нематод, посылают иннервационные отростки к нервам.
Из органов чувств развиты одноклеточные механо- и хемосенсорные сенсиллы, у немногих видов — парные глазки из 1—2 клеток, лежащие на поверхности «мозга». Нередко имеются ресничные ямки, напоминающие по строению обонятельные ямки турбеллярий и амфиды нематод. У некоторых видов имеются также головные щупальца, содержащие до 20 чувствительных клеток.
Имеется кожно-мускульный мешок, состоящий из отдельных лент продольных и кольцевых мышц. Продольные мышцы сосредоточены на боковых сторонах тела рядом с нервными стволами. Выросты кольцевых мышц образуют тонкие спинно-брюшные мышцы. У видов с коротким телом телом и толстой кутикулой кольцевые мышцы слабо развиты или отсутствуют. Мышцы косоисчерченные или поперечнополосатые. Опорой для мышц служит кутикула, а у некоторых макродазиид — также парный Y-орган — два тяжа крупных опорных клеток, расположенных по бокам от кишечника. У двух родов (Xenodasys и Chordodasys) в задней части тела (сзади от анального отверстия) имеется состоящий из специализированных клеток хордоподобный орган.
Рот расположен на переднем конце тела или слегка сдвинут на брюшную сторону. имеется ротовая полость и глотка с трёхгранным просветом (её непарный луч в макродазиид обращен к спинной стороне, а у хетонотид, как и у нематод — к брюшной). Стенка глотки состоит из одного слоя миоэпителиальных клеток. У макродазиид есть пара боковых глоточных пор, ведущих из глотки во внешнюю среду (признак сходства с хордовыми и полухордовыми). Средняя кишка состоит из однослойного эпителия. Короткая задняя кишка, выстланная кутикулой, есть только у хетонотид.
Хотя гастротрих и относят к первичнополостным червям, как таковая полость тела у них отсутствует. Ранее за неё принимали пространства, заполненные клетками Y-органа. У гастротрих нет также дыхательной и кровеносной систем.
Органы выделения — парные протонефридии. У хетонотид их всегда одна пара, у макродазиид — от одной до шести пар. Каждый протонефридий оканчивается одной или несколькими клетками мерцательного пламени (циртоцитами) и открывается наружу отдельным отверстием.
Некоторые виды представлены, видимо, исключительно партеногенетическими самками, остальные — гермафродиты. Встречающиеся в литературе указания на раздельнополость гастротрих, видимо, связаны с тем, что у многих из них гермафродитизм протерандрический. Парные семенники расположены в передней части тела, парные яичники — в задней. У некоторых видов есть семяприёмники и копулятивные органы. Зрелые яйца располагаются в средней части тела, рядом с кишечником, и обычно выводятся через разрыв в стенке тела.
Движутся за счет биения ресничек, расположенных на брюшной стороне тела. У некоторых видов в головной области реснички сливаются в пластинки (мембранеллы), а в брюшной — в пучки (цирры), которые обеспечивают быстрое передвижение, сходное с передвижением брюхоресничных инфузорий. Некоторые виды способны плавать с помощью пучков длинных щетинок, снабженных собственной мускулатурой. В передвижении интерстициальных видов с длинным змеевидным телом принимают участие попеременные сокращения кольцевых и продольных мышц. У некоторых видов важную роль в движении играет Y-орган (взаимодействуя с мышцами, обеспечивает резкие сокращения тела). В передвижении участвуют также прикрепительные трубочки, которые обеспечивают прикрепление к песчинкам (и открепление от них); некоторые виды с помощью прикрепительных трубочек осуществляют «шагающее», «пяденицеобразное» движение.
Гастротрихи питаются бактериями, мелкими частичками детрита, морские виды — также диатомовыми водорослями. По крайней мере у некоторых видов реснички создают токи воды, загоняющие пищевые часитцы в ротовую полость. Видимо, у макродазиид попавшая в глотку вода выводится через боковые поры. Глотка работает как насос, нагнетающий пищу в среднюю кишку. Пищеварение полостное и внутриклеточное.
У разных видов описаны одножгутиковые, двужгутиковые и безжгутиковые нитевидные спермии. Амебоидные спермии, характерные для нематод, не встречаются. Оплодотворение внутреннее или сперматофорное, у хетонотид не изучено. Самка откладывает одно яйцо или несколько относительно очень крупных яиц. Развитие прямое. Дробление билатеральное, полное, детерминированное. Для хетонотид характерно постоянство клеточного состава (эутелия), у макродазиид клетки продолжают делиться и после завершения эмбрионального развития, некоторые их виды способны к регенерации заднего конца тела.
У хетонотид летние партеногенетические яйца образуются без мейоза, а про зимние яйца не известно, требуют ли они оплодотворения.
Ранее гастротрих считали близкими родственниками нематод и иногда объединяли с ними в один тип круглые черви (исключая из его состава остальных «первичнополостных» червей). Современные молекулярные данные опровергли близкое родство гастротрих и нематод и показали, что гастротрихи — более близкие родственники плоских червей, гнатостомулид и немертин, чем нематод и других экдизозоев[5].
Выделяют два отряда[1] (по другим источникам — класса[6]):
Просвет глотки в виде буквы Y, глоточные поры отсутствуют. Прикрепительных трубочек одна пара на вилочке. Гермафродиты или партеногенетические самки, размножение партеногенетическое. В основном пресноводные, некоторые морские.
Просвет глотки в виде перевернутой буквы Y, есть пара глоточных пор. Прикрепительные трубочки многочисленные, есть по бокам тела. Гермафродиты, яйца требуют оплодотворения. Только морские.
Брюхоресничные черви, или гастротрихи (лат. Gastrotricha), — тип первичноротых животных (Protostomia). Мелкие (0,1—1,5 мм) морские и пресноводные, преимущественно донные животные, большинство видов обитает в интерстициали. Около 350 морских и около 250 пресноводных видов.
大鼬目 Macrodasyda
鼬虫目 Chaetonotida
腹毛动物门（學名：Gastrotricha）是动物界的一个门。是生活在海洋或淡水中的、身体腹面披有纤毛的一类小型动物。大约有400种，一般认为是假体腔动物中最原始的一类。
腹毛动物超门分为2个亚门：
分類 界 : 動物界 Animalia 上門 : 扁形動物上門 Platyzoa 門 : 腹毛動物門 Gastrotricha 学名 Gastrotricha 和名 腹毛動物門 目 腹毛動物（ふくもうどうぶつ、学名：Gastrotricha）とは、淡水および海産の微小な多細胞動物である。現在では独立の動物門と考えることが多い。
腹毛動物門は、極めて小さい水中動物で、イタチムシなどを含む動物の総称である。ごく小さな動物であり、顕微鏡でなければ発見できない。後生動物中で最も小さいと言われ、小さいものは70μmそこそこ、大きいものでも1mmに達するものはほとんど無く、たいていは500μm以下である。
体は前後に細長く、左右対称で、腹背の区別がある。付属肢などはなく、腹面にある繊毛帯で運動する。また、腹面に粘着腺があって、ものに付着することができる。体表はクチクラで覆われ、鱗や細かい刺をその表面に並べるものが多い。
消化管は体の先端に口が開き、直線的に後端近い背面に出る。イタチムシ類では原腎管が一対あり、腹面に開く。縦走筋はあるが環状筋はない。
雌雄同体であるが、同時に成熟することはない。イタチムシ類では雄性器官が発見されておらず、単為生殖を行うのではないかと考えられている。卵は体控の後方に作られる。発生は直接的で、幼生はやや小さいだけで成体とほぼ同じ構造。
水中の藻類や沈殿物の表面やその間をはい回って生活し、微小藻類やデトリタスを食べていると考えられる。寄生性のものはない。オビムシ類には間隙生物であるものも多い。
原体控を持ち、繊毛で運動することなど、ワムシ類に共通する部分があり、かつては輪形動物の中に含められた。まとめて袋形動物としたこともあった。現在では独立群と見なすことが多い。
腹毛動物門には12科、150種ばかりが知られる。すべてが腹毛綱に含まれ、2目に分けられる。イタチムシ目（毛遊目 Chaetonotida）はほとんどが淡水性。頭部と腹部の間がくびれる。オビムシ目（マクロダシス目 Macrodasyoidea）は、すべてが海産。体は幅が一定の帯状。腹側面には多数の粘着管が配置する。種数はこちらの方が多い。
복모동물(腹毛動物)은 복모동물문에 속하는 동물들을 두루 일컫는 말이다. 복모동물은 체제가 간단한 작은 동물로서, 연못이나 늪에서 원생동물이나 윤충류와 섞여 있다. 전 세계에 약 350종 정도가 알려져 있다. 발생을 보면, 단위 생식으로 암컷만이 생긴다. 어떤 종은 산란 후 1-3일 후에 부화하고, 3일째에는 이미 번식 능력을 갖는다. 마크로마시스·카이토노투스 등이 이에 속한다.
학명(gastrotrich)은 "배"(영어: stomach, 한자: 복(腹))를 의미하는 그리스어 "가스테르"(gaster)와 "털"(영어: hair, 한자: 모(毛))을 의미하는 "트릭스"(thrix)의 합성어에서 유래했다.
.jpg)
