Els anhingues o ocells de coll de serp[1] són un grup d'ocells que comprèn quatre espècies, englobades totes en el gènere Anhinga, únic de la família dels anhíngids (Anhingidae), dins l'ordre dels pelecaniformes o dels suliformes, depenent de l'autor. Una de les espècies es considera amenaçada. El nom d'ocell de coll serp prové del seu coll llarg i estret, que els dóna aparença de serp quan neden amb el cos submergit.
Els anhingues són ocells grans, amb plomatge dimòrfic i només parcialment impermeable. En els mascles és negre i marró fosc, amb una cresta erèctil i un pic més gran que les femelles; aquestes presenten un plomatge molt més pàl·lid, especialment al coll i l'abdomen. Els peus, com en tots els pelicaniformes tenen quatre dits totalment membranats; les cames són curtes i situades força enrere.
Aquesta família s'ha classificat en un gènere amb quatre espècies:[2]
Segons la classificació de Clements 6a edició (amb revisions de 2009), melanogaster i novaehollandiae són subespècies d'Anhinga melanogaster.
Els anhingues o ocells de coll de serp són un grup d'ocells que comprèn quatre espècies, englobades totes en el gènere Anhinga, únic de la família dels anhíngids (Anhingidae), dins l'ordre dels pelecaniformes o dels suliformes, depenent de l'autor. Una de les espècies es considera amenaçada. El nom d'ocell de coll serp prové del seu coll llarg i estret, que els dóna aparença de serp quan neden amb el cos submergit.
Els anhingues són ocells grans, amb plomatge dimòrfic i només parcialment impermeable. En els mascles és negre i marró fosc, amb una cresta erèctil i un pic més gran que les femelles; aquestes presenten un plomatge molt més pàl·lid, especialment al coll i l'abdomen. Els peus, com en tots els pelicaniformes tenen quatre dits totalment membranats; les cames són curtes i situades força enrere.
Жыланмоюндар (лат. Anhinga) — кара каздар тукумундагы узун моюн куштардын бир уруусу, буларга төмөнкү түрлөр кирет: Африка жыланмоюну, Индистан жыланмоюну (A. Melanogaster).
Las aningas, biguá-víboras, aves serpiente, marbellas o patos aguja (Anhinga) son un género de aves acuáticas suliformes pertenecientes a la familia Anhingidae. Habitan en ambientes acuáticos templados y cálidos del viejo y nuevo mundo. Se alimentan especialmente de peces.
Morfológicamente, las aningas destacan por su delgado y largo cuello, el cual es la única parte del cuerpo que sobresale del agua (quedando el resto del cuerpo sumergido), dando de este modo un cierto aspecto serpentiforme.[1]
El cuello se une al cuerpo sin diferencias apreciables. Las alas son anchas y largas, lo que facilita el planeo.[2] En líneas generales los machos poseen un plumaje más oscuro, una cresta eréctil en el cráneo y un pico mayor. Su peso va desde los 1050 a los 1810 g.[3] No presentan dimorfismo sexual merístico o de peso, pero sí lo poseen en su plumaje; las hembras exhiben un plumaje más claro, en especial en el cuello y las regiones inferiores.
Los dos sexos muestran en la parte superior de las alas líneas gris claro; además presentan una larga cola que es utilizada como timón cuando están nadando bajo el agua. Las muy cortas patas se sitúan en la parte posterior del cuerpo; presentan una membrana entre sus dedos que le brinda ayuda en la propulsión.[4]
El pico es aguzado, de bordes aserrados, constituye su herramienta clave al momento de buscar su alimento ya que, a diferencia de los cormoranes, suelen insertarlos en los cuerpos de sus presas, atravesándolas, gracias a sus potentes músculos que le permiten proyectar el pico como un lanzazo hacia adelante.
El agua es su principal ámbito, allí nadan y bucean hábilmente. Luego de las sesiones de búsqueda de alimento, debe permanecer largo tiempo con las alas extendidas para secar totalmente su plumaje, dada su baja capacidad de impermeabilidad.
A causa de sus cortas patas caminan torpemente. Se movilizan mejor saltando y escalando entre las ramas de árboles y arbustos.[3]
Son buenas voladoras, buscan las corrientes térmicas de aire ascendentes para elevarse y luego realizar prolongados planeos en círculos.[3][5]
Su dieta está compuesta básicamente de peces. También capturan anfibios, serpientes acuáticas, pequeños caimanes, crustáceos, moluscos y otros invertebrados.[3]
Sus nidos son plataformas de ramitas u otra vegetación. Los prefieren instalar en sectores boscosos o densamente arbustivos de las márgenes de los biotopos donde habitan. Buscan una mayor protección al ubicarlos asociados a otras especies de aves acuáticas que nidifican en colonias.[3]
Estas aves se distribuyen en regiones templadas y cálidas de casi todo el mundo, exceptuando Europa y la Antártida.[3]
Las aningas habitan principalmente en ambientes de agua dulce, como lagunas, pantanos y ríos de corrientes lentas. En menor medida pueden vivir también en ambientes salobres como manglares y marismas costeras y estuariales.[3]
El género Anhinga fue descrito originalmente en el año 1760 por el zoólogo y filósofo francés Mathurin Jacques Brisson. Como no designó especie tipo, posteriormente se estableció que la misma sea Plotus anhinga (hoy Anhinga anhinga), descrita por el científico, naturalista, botánico y zoólogo sueco Carlos Linneo.
En el género Anhinga han sido adscriptas varias especies solo conocidas por sus restos fósiles, a ellas se suman 4 especies vivientes; de estas últimas son discutidas 2 de las especies del viejo mundo, ya que algunos autores incluyen las aningas de esa región como integradas en una única especie (A. melanogaster) subdividida en 3 subespecies.
Son numerosas las especies que fueron descritas sobre la base de sus restos fósiles.[3][6][7][8][9][10][11][12][13][14][15]
Las aningas, biguá-víboras, aves serpiente, marbellas o patos aguja (Anhinga) son un género de aves acuáticas suliformes pertenecientes a la familia Anhingidae. Habitan en ambientes acuáticos templados y cálidos del viejo y nuevo mundo. Se alimentan especialmente de peces.
Madukael (Anhinga) on madukaellaste sugukonda kuuluv lindude perekond.
Madukaelad ujuvad ja sukelduvad väga hästi. Kui linnud ujuvad, võib vee peal näha üksnes nende pead ja küljelt küljele looklevat kaela.[2]
Madukaela perekonda klassifitseeritakse järgmised retsentsed liigid[1]:
Madukael (Anhinga) on madukaellaste sugukonda kuuluv lindude perekond.
Madukaelad ujuvad ja sukelduvad väga hästi. Kui linnud ujuvad, võib vee peal näha üksnes nende pead ja küljelt küljele looklevat kaela.
Anhinga é un xénero de aves acuáticas principalmente tropicais, único xénero da familia Anhingidae, que comprende catro especies vivas, tres delas comúns e amplamente distribuídas e unha escasa e clasificada como "case ameazada" pola IUCN. As súas plumas enchóupanse de auga cando nada, polo que despois ten que poñerse ao sol coas ás estendidas para secarse.
O nome Anhinga deriva da palabra da lingua tupí ajíŋa (ás veces transcrita como áyinga ou ayingá), que na mitoloxía local significa espírito demoníaco dos bosques, que adoita traducirse por "paxaro demo". O nome cambiou a anhingá ou anhangá e anhinga cando se incorporou ao portugués do Brasil (onde ten moitos nomes amerindios), e é palabra masculina (o anhinga).[2] Noutros idiomas chámanlle "ave serpe", como por exemplo, en inglés (snakebird, pero tamén darter ou wild-turkey), debido ao seu longo pescozo, que o fai parecer como unha serpe cando nada co corpo mergullado ou cando as parellas enroscan o pescozo durante o apareamento, o que lembra o que fan as serpes. Teñen o costume de capturar os peixes dos que se alimenta empalándoos co seu peteiro fino e bicudo.
Os Anhinga son aves grandes que miden de 80 a 100 cm de lonxitude, cunha envergadura de ás de 120 cm, e un peso de 1050 a 1350 g. Presentan plumaxe con dimorfismo sexual. Os machos teñen plumas negras e marrón escuras, unha curta crista eréctil na caluga e un peteiro meirande que o das femias. As femias teñen plumaxe moito máis clara, especialmente no pescozo e parte ventral, e son un pouco máis grandes de corpo. Ambos os xéneros teñen un punteado gris sobre as plumas cobertoiras superiores das ás e as longas escapulares. As plumas son bastante permeables á auga, polo que teñen que secalas ao sol despois de mergullarse na auga. O peteiro é moi bicudo e coas beiras aserradas, presenta un padal desmognato e carece de orificios nasais externos. Os pés están completamente palmados, e as patas son curtas e situadas bastante atrás no corpo.[3]
Non hai plumaxe de eclipse (plumaxe menos rechamante despois da época de apareamento), pero as partes espidas varían de cor ao longo do ano. Durante a época de apareamento o seu pequeno saco gular muda de cor de rosa ou amarelo a negro, e a pel facial espida, normalmente amarela ou amarela verdosa, tórnase turquesa. Os iris cambian de cor de amarelo a vermello ou a marrón segundo a estación do ano. As crías eclosionan sen plumas, pero axiña lles crece penuxe branca ou torrada.[4]
Entre as vocalizacións que emiten cando voan ou están pousados están un ruído repenicante. Nas colonias de aniñamento, os adultos comunícanse grallando, gruñindo ou chascando. Durante o apareamento, os adultos ás veces "grallan" ou emiten un salaio ou asubío. Os poliños novos no niño comunícanse con chamadas similares a chíos.[4]
Os Anhinga son aves de distribución principalmente tropical, que abrangue desde zonas subtropicais a, máis raramente, zonas temperadas cálidas. Habitan normalmente en lagos de auga doce, ríos, pantanos, marismas, e menos frecuentemente ao longo da costa en estuarios salobres, baías, lagoas costeiras e mangleirais. A maioría son sedentarias e non migran; pero si o poden facer as poboacións que viven nas partes máis frías da súa área de distribución. O seu modo de voo preferido é remontarse e planear; pero en voo batente son bastante torpes. En terra camiñan a grandes pasos, e axúdanse das ás para mellorar o equilibrio, de xeito parecido a como andan os pelicanos. Adoitan reunirse en bandadas, ás veces de ata 100 individuos, e asócianse frecuentemente con cegoñas, garzas ou ibis, pero son moi territoriais no seu niño, porque malia seren aniñadores coloniais, as parellas que están aniñando, especialmente os machos; peteiran decididamente a calquera ave que se aventure dentro do raio de alcance do seu peteiro e longo pescozo. A A. melanogaster sensu stricto é unha especie "case ameazada". A destrución do hábitat entre outras interferencias humanas (como a colección de ovos ou o exceso de uso de pesticidas) son as principais razóns do declive das súas poboacións.[5]
Aliméntanse principalmente de peixes de tamaño medio;[6] e moito máis raramente comen outros vertebrados acuáticos[7] e de invertebrados grandes[8] de tamaño comparable. Nadan propulsándose cos pés palmados e axexan silenciosamente e emboscan as súas presas; despois usan o seu agudo peteiro para empalar a presa. Non se mergulla profundamente senón que aproveita a súa baixa liña de flotación que se debe a que as súas plumas se mollan, aos seus pequenos sacos aéreos e a que teñen ósos densos.[9] Na parte inferior das vértebras cervicais 5ª a 7ª teñen unha quilla, que serve para que se unan a ela músculos que forman un mecanismo similar a un gonzo ou bisagra que pode proxectar o pescozo, cabeza e peteiro cara adiante como un arpón arreboladizo. Unha vez que empalou a súa presa na auga, volve á superficie onde guinda a presa no aire e recóllea de novo, de maneira que a poida tragar empezando pola cabeza. Igual que lles ocorre aos corvos mariños, teñen unhas glándulas uropixiais vestixiais, polo que non teñen graxa dabondo para impermeabilizar as plumas, e a súa plumaxe móllase cando se mergullan. Para secaren despois as plumas, procuran un lugar seguro en terra e estenden as ás.[4] Fan unha muda síncrona de todas as plumas rémixes primarias e secundarias polo que temporalmente non poden voar, aínda que é posible que algúns individuos realicen mudas incompletas.[10]
Os predadores destas aves son principalmente outras aves carnívoras, entre elas paseriformes como o os corvos Corvus coronoides e Corvus splendens, e as tartarañas das xunqueiras Circus aeruginosus, e aguias como Haliaeetus leucoryphus. Tamén se produce predación por crocodilos (Crocodylus). Pero moitos predadores potenciais procuran non intentar capturar os Anhinga porque co seu longo pescozo e afiado peteiro e o seu mecanismo para "emplar" son aves perigosas mesmo para mamíferos carnívors máis grandes, e estas aves mesmo atacan avanzando ofensivamente cara ao intruso en vez de defenderse pasivamente ou fuxir.[11]
Normalmente crían en colonias, ocasionalmente mesturados con corvos mariños ou garzas. Forman parellas monógamas polo menos durante unha tempada de apareamento. Realizan diferentes tipos de exhibicións de apareamento. Os machos exhíbense para atraer as femias elevando (pero non estirando) as súas ás e móvenas de modo alternante, dobrando o corpo e chascando o peteiro, ou dando ramiñas a parellas potenciais. Para estreitaren os lazos entre a parella, fretan os seus peteiros ou móvenos apuntando arriba e abaixo ou dobran os seus pescozos ao unísono. Cando un membro da parella vén relevar ao outro no niño, os machos e as femias utilizan a mesma exhibición que durante o cortexo; durante os cambios de garda no niño, estas aves poden tamén "bocexar".[11]
O apareamento é estacional no extremo norte da súa área de distribución (o máximo é en marzo/abril); noutras zonas poden criar durante todo o ano. Os niños están feitos de ramiñas e forrados de follas; constrúenos nas árbores ou xuncos, xeralmente preto da auga. Normalmente, o macho reúne o material para facer o niño e lévallo á femia, a cal fai a maior parte dos traballos de construción do niño. A construción do niño tardan só uns poucos días (tres como máximo), e a parella copula no lugar onde está o niño. O tamaño da posta é de 2 a 6 ovos (xeralmente catro), que son de cor verde clara. Depositan os ovos nun período de 24 a 48 horas e incúbanos durante de 25 a 30 días unha vez que puxeron o primeiro; eclosionan asincronicamente. Para dárenlle calor aos ovos, a parella cóbreos cos seus grandes pés palmados, porque, igual que os seus parentes, carecen de placa de incubación. A última cría que eclosiona xeralmente morre de fame naqueles anos en que escasea a comida. As crías reciben coidados biparentais e son considerados altriciais. Son alimentadas por regurxitación de comida parcialmente dixerida cando son noviñas, pero despois son alimentados con pezas enteiras a medida que medran. Unha vez que empluman, as crías son alimentadas unhas dúas semanas máis mentres aprenden a cazar por si mesmas.[12]
Os Anhinga chegan á madureza sexual en aproximadamente dous anos, e xeralmente viven uns nove anos; a súa vida máxima crese que é duns dezaseis anos.[13]
Os ovos destas aves son comestibles e algúns considéranos deliciosos, polo que nalgúns lugares son recollidos para a alimentación humana. Ás veces tamén se comen os adultos, xa que son aves con bastante carne (comparable á dun parrulo doméstico); porén, como outras aves que se alimentan de peixes, como os corvos mariños ou os patos mariños, non teñen un sabor particularmente bo. Os ovos de Anhinga e as crías son tamén recollidos nalgúns lugares para crialos en casa, ás veces para comelos despois, pero algúns nómades de Assam e Bengala adestran a estas aves para que pesquen para eles (como na pesca con corvos mariños), pero esta práctica estase a abandonar a medida que os nómades se están facendo sedentarios nas últimas décadas. Por outra parte, como indica a etimoloxía de "anhinga" indicada ao principio, os pobos tupí parece que consideraban estas aves como de mal agoiro.[4]
Esta familia está moi emparentada con outras familias da suborde Sulae, é dicir, os Phalacrocoracidae (corvos mariños) e os Sulidae (mascatos). Os corvos mariños e os Anhinga son extremadamente similares en canto ao esqueleto do seu corpo e patas e poden ser uns taxons irmáns. De feito, varios Anhinga fósiles consideráronse inicialmente como corvos mariños (ver máis abaixo). Algúns autores incluíron inicialmente os Anhinga dentro da familia Phalacrocoracidae como a subfamilia Anhinginae, pero hoxe isto é considerado xeralmente un sobreagrupamento. Porén, como isto concorda bastante ben coas evidencias fósiles[14] algúns unen Anhingidae e Phalacrocoracidae nunha superfamilia denominada Phalacrocoracoidea.[15]
Os Sulae tamén se agrupan polas características do seu comportamento de exibicións de cortexo, o cal concorda coa filoxenia como se desprende dos datos anatómicos e secuencia de ADN. Aínda que a carencia nos Anhinga de moitos comportamentos de exhibición compártena cos mascatos (e uns poucos deles con algúns corvos mariños), estes son só simplesiomorfias que están ausentes nas fragatas, faetóntidos e pelicanos. Igual que os corvos mariños pero a diferenza doutras aves, os Anhinga usan o seu óso hioide para estender o saco gular durante a exhibición. Non está claro se a exhibición de apareamento de punta é outra sinapomorfia dos Anhinga e corvos mariños que desapareceu de novo nalgúns dos últimos, ou se evolucionou independentemente nos Anhinga e naqueles corvos mariños que a fan. A exhibición coa á levantada do macho parece ser unha sinapomorfia dos Sulae. Como case todos os corvos mariños pero a diferenza de case todos os mascatos, os Anhinga manteñen dobrada a articulación dos seus pulsos cando elevan as ás na súa exhibición, pero o seu movemento de ás alternante, o cal só realizan antes de engalar, é único. O feito de que a miúdo se equilibren estendendo as súas ás cando camiñan é probablemente unha autapomorfia dos Anhinga, que é necesaria ao seren máis repoludos que os outros Sulae.[16]
Os Sulae foron incluídos tradicionalmente nos Pelecaniformes, que era un grupo parafilético de "aves acuáticas superiores". Os supostos trazos que os agrupaban, como que teñan todos os dedos unidos por membrana interdixital e un saco gular espido, sábese agora que son unha converxencia, e os pelicanos son aparentemente parentes máis próximos das cegoñas que dos Sulae. Por tanto, os Sulae e as fragatas (e algúns parentes prehistóricos fósiles) son cada vez máis frecuentemente separados como o grupo dos Suliformes, que ás veces se denomina "Phalacrocoraciformes".[17]
Hai catro especies vivas recoñecidas de Anhinga, todas no único xénero Anhinga, aínda que as do Vello Mundo foron a miúdo agrupados como subspecies de A. melanogaster. Poden formar as tres unha superespecie da que sería excepción a máis diferente especie americana:[18]
As especies extinguidas de supostos Anhinga da illa Mauricio e Australia coñecidas só polos seus ósos foron descritas como Anhinga nana (o de Mauricio) e Anhinga parva (o australiano extinguido). Pero estes ósos foron en realidade mal identificados e son dos corvos mariños Microcarbo/Phalacrocorax africanus e M./P. melanoleucos, respectivamente. Porén, no primeiro caso os restos son de tamaño maior que os da poboación existente máis próxima xeograficamente de M./P. africanus de Madagascar, e poderían pertencer a unha subespecie extinguida (o corvo mariño de Mauricio), que se tería que chamar polas regras de nomenclatura Microcarbo africanus nanus (ou Phalacrocorax a. nanus), pero ironicamente, o termo latino nanus significa "anano". A especie "Anhinga laticeps" do plistoceno tardío non é especificamente distinta da especie de Australasia (A. novaehollandiae); puido ser unha gran paleosubspecie da última Idade do Xeo.[19]
O rexisto fósil das Anhingidae é bastante denso, pero moi apomórfico e parece estar perdendo a súa base. As outras familias situadas nos Phalacrocoraciformes aparecen secuencialmente ao longo do eoceno, as máis claras (as fragatas) atópanse en estratos de hai case 50 Ma (millóns de anos) e probablemente se orixinaron no paleoceno. Os mascatos fósiles coñécense desde o eoceno medio (c. 40 Ma) e os corvos mariños fósiles aparecen pouco despois, a orixe dos Anhinga como unha liñaxe distinta data de aproximadamente de aredor de 50-40 Ma, e pode ser un pouco anterior.[20]
As Anhingidae fósiles coñécense desde o mioceno temperán; describíronse varios Anhinga prehistóricos similares ás que hoxe están vivas, xunto con algúns xéneros máis diferentes agora extinguidos. A diversidade era maior en Sudamérica, polo que é probable que a familia se orixinase alí. Algúns dos xéneros que finalmente se extinguiron foron moi grandes en tamaño, e nótase que houbo unha tendencia nas Anhingidae prehistóricas a converterse en aves non voadoras. A súa distinción púxose en dúbida, pero isto debeuse á existencia da suposta especie "Anhinga" fraileyi que é bastante similar a Macranhinga, e non tanto a que se parezan ás especies vivas:[21]
Os membros prehistóricos de Anhinga estaban presumiblemente distribuídos en zonas con climas similares aos actuais, estendéndose por Europa no mioceno máis cálido e húmido. Co seu considerable vigor e capacidade de distribución continental (como se evidencia polos Anhinga da superespecie do Vello Mundo), a liñaxe menor sobreviviu durante 20 Ma. Como evidencia a bioxeografía das especies fósiles centradas arredor do ecuador, coa distribución das especies posteriores cara ao leste fóra das Américas, a célula de Hadley atmosférica parece que foi o principal impulsor do éxito do xénero e da súa supervivencia:[23]
Protoplotus, un pequeno falacrocoraciforme do paleoxeno de Sumatra, era hai tempo considerado unha Anhingidae primitiva. Porén, foi tamén situada na súa propia familia (Protoplotidae) e podería ser un membro basal de Sulae ou próximo ao antepasado común de corvos mariños e Anhinga.[34]
Anhinga é un xénero de aves acuáticas principalmente tropicais, único xénero da familia Anhingidae, que comprende catro especies vivas, tres delas comúns e amplamente distribuídas e unha escasa e clasificada como "case ameazada" pola IUCN. As súas plumas enchóupanse de auga cando nada, polo que despois ten que poñerse ao sol coas ás estendidas para secarse.
Anhinga Brisson, 1760 è un genere di uccelli suliformi che comprende 4 specie. È l'unico genere della famiglia Anhingidae.[1]
Il genere Anhinga comprende le seguenti specie:[1]
Anhinga Brisson, 1760 è un genere di uccelli suliformi che comprende 4 specie. È l'unico genere della famiglia Anhingidae.
Anhinga is een geslacht van vogels uit de familie van de slangenhalsvogels (Anhingidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1760 door Mathurin Jacques Brisson.
Slangehalsvogels lijken op aalscholvers maar ze verschillen daarvan door hun smalle scherpe snavel, een lange, reigerachtige nek, een ander verenkleed en een langere staart. Ze behoren niet tot de aalscholverfamilie, maar ze zijn wel in dezelfde orde ondergebracht als de aalscholvers.
De Amerikaanse slangenhalsvogel verschilt het meest van de overige drie soorten door onder andere het ontbreken van een kastanjebruine hals. In de vorige eeuw werden de Afrikaanse slangenhalsvogel (A. rufa) en de Australische slangenhalsvogel (A. novaehollandiae) nog als ondersoorten beschouwd van de Indische slangenhalsvogel.
Slangehalsvogels hebben een groot verspreidingsgebied dat reikt van de Nieuwe Wereld via Afrika, het Indische Subcontinent, de Indische Archipel tot Nieuw-Guinea en Nieuw-Zeeland.
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[2]
Anhinga is een geslacht van vogels uit de familie van de slangenhalsvogels (Anhingidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1760 door Mathurin Jacques Brisson.
Anhinga Brisson, 1760
Змеешейки или змеиные птицы (лат. Anhinga) — единственный род птиц в семействе змеешейковых (Anhingidae). На сегодняшний день в нём известно четыре вида, один из которых находится под угрозой исчезновения. Своё название получили благодаря своей длинной тонкой шее, которая при плавании выглядит подобно змее, когда остальная часть туловища скрыта под водой.
Змеешейки — крупные птицы с различным диморфным (то есть различным у самцов и самок) оперением. У самцов чёрное и тёмно-коричневое оперение, прямой гребешок на затылке, и больший, чем у самок, клюв. У самок оперение гораздо менее яркое, особенно на шее и подгрудке. Как у самцов, так и самок имеются серые прерывистые линии на оперении верхней части крыльев. Клюв длинный, прямой, на конце заострённый, имеет слегка зубчатые края. Лапы у змеешеек полностью перепончатые, короткие и расположены далеко в задней части туловища. Оперение намокает, как у бакланов, и поэтому после погружения змеешейки широко расправляют крылья, чтобы дать им просохнуть. При полёте либо посадке издают щёлкающие или стрекочущие звуки. При выведении потомства взрослые птицы иногда издают каркающие либо шипящие звуки. Змеешейки морфологически и экологически близки к бакланам, но отличаются от них рядом анатомических особенностей.
Змеешейки распространены в экваториальном, тропическом и субтропическом поясах Земли. Обитают в пресных либо солоноватых водоёмах: озёрах, реках, болотах, лиманах, лагунах и бухтах. Собираются в стаи до 100 птиц, но во время выведения потомства чётко придерживаются своего индивидуального участка. Большинство ведут оседлый образ жизни, и только популяции на концах ареала являются перелётными. Вид индийская змеешейка (Anhinga melanogaster) находится под угрозой исчезновения [1]. Основными причинами снижения популяции называют уничтожение природных мест обитания и другую хозяйственную деятельность человека.
Змеешейки в основном питаются рыбой. Свой длинный острый клюв используют для прокалывания рыбы подобно гарпуну. Специальный сустав между восьмым и девятым позвонками позволяет им резко выкидывать шею, что помогает при охоте за рыбой. Кроме того, змеешейки питаются земноводными (лягушки, тритоны), рептилиями (змеи, черепахи) и беспозвоночными (насекомые, креветки и моллюски). С помощью своих лап способны бесшумно передвигаться под водой и подкарауливать жертву из засады. После того как жертва схвачена, быстро выныривают, подбрасывают добычу вверх и глотают на лету.
Змеешейки моногамны, то есть живут парами во время брачного сезона. В это время их небольшой горловой мешок меняет свою окраску с розового или жёлтого на чёрную, а кожа на голове становится бирюзовой (до этого жёлтая или жёлто-серая).
Скрещивание может быть как сезонным, так и круглогодичным в зависимости от района обитания. Гнёзда, состоящие из веточек, строятся на деревьях или в камышах, часто возле воды. Кладка состоит из 2-6 яиц (обычно четырёх) бледно-зелёного цвета. Инкубационный период составляет 25-30 дней. Птенцы появляются асинхронно, без оперения и беспомощные. Как самец, так и самка ухаживают за потомством. Половая зрелость наступает через два года. Живут эти птицы около 9 лет.
Семейство змеешейковых морфологически и экологически очень близко к другим семействам отряда пеликанообразных. В настоящее время известно четыре вида змеешеек:
Вымершие виды с Маврикия (Anhinga nana) и Австралии (Anhinga parva) известны только по найденным останкам костей. Змеешейки известны с периода раннего миоцена. Ранее большое биологическое разнообразие доисторических видов этих птиц наблюдалось в Америке.
Змеешейки или змеиные птицы (лат. Anhinga) — единственный род птиц в семействе змеешейковых (Anhingidae). На сегодняшний день в нём известно четыре вида, один из которых находится под угрозой исчезновения. Своё название получили благодаря своей длинной тонкой шее, которая при плавании выглядит подобно змее, когда остальная часть туловища скрыта под водой.
Змеешейки — крупные птицы с различным диморфным (то есть различным у самцов и самок) оперением. У самцов чёрное и тёмно-коричневое оперение, прямой гребешок на затылке, и больший, чем у самок, клюв. У самок оперение гораздо менее яркое, особенно на шее и подгрудке. Как у самцов, так и самок имеются серые прерывистые линии на оперении верхней части крыльев. Клюв длинный, прямой, на конце заострённый, имеет слегка зубчатые края. Лапы у змеешеек полностью перепончатые, короткие и расположены далеко в задней части туловища. Оперение намокает, как у бакланов, и поэтому после погружения змеешейки широко расправляют крылья, чтобы дать им просохнуть. При полёте либо посадке издают щёлкающие или стрекочущие звуки. При выведении потомства взрослые птицы иногда издают каркающие либо шипящие звуки. Змеешейки морфологически и экологически близки к бакланам, но отличаются от них рядом анатомических особенностей.
.jpg)
.png)
