Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y De yw Helyglys dail gwlydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Onagraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Epilobium alsinifolium a'r enw Saesneg yw Chickweed willowherb.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Helyglys Gwlyddyn-ddail.
Fe'i ceir yn rhannau deheuol Hamisffer y De: o'r Isartig i rannau deheuol Affrica, De America ac Awstralia. Mae'n perthyn yn agos i'r olewyddan, yr onnen, jasmin, a'r leilac.[2] Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y De yw Helyglys dail gwlydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Onagraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Epilobium alsinifolium a'r enw Saesneg yw Chickweed willowherb. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Helyglys Gwlyddyn-ddail.
Fe'i ceir yn rhannau deheuol Hamisffer y De: o'r Isartig i rannau deheuol Affrica, De America ac Awstralia. Mae'n perthyn yn agos i'r olewyddan, yr onnen, jasmin, a'r leilac. Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Vrbovka ptačincolistá (Epilobium alsinifolium) je druh rostliny z čeledi pupalkovité (Onagraceae).
Jedná se o vytrvalou rostlinu dosahující výšky nejčastěji 7–35 cm.[1] Oddenky jsou dlouhé, v létě se vytváří podzemní výběžky s oddálenými páry žlutavých šupinovitých listů.[2] Lodyha je jednoduchá nebo zřídka chudě větvená, často vystoupavá, lysá jen se 2 málo zřetelnými pýřitými liniemi, často je načervenalá, vrchol bývá často převislý.[2] Listy jsou vstřícné, jen horní střídavé, krátce řapíkaté. Čepele jsou nejčastěji vejčité až vejčitě či kosočtverečně kopinaté, tmavě zelené, na líci lesklé, asi 2–4 cm dlouhé a 1–1,5 cm široké, celokrajné nebo nevýrazně zubaté, s 6–10 zuby na každé straně listu.[1] Květy jsou uspořádány v květenstvích, vrcholových hroznech a vyrůstají z paždí listenu, květenství je chudé, obsahuje nejčastěji 2–5 květů. Květy jsou čtyřčetné, kališní lístky jsou 4, nejčastěji 4–5 mm dlouhé. Korunní lístky jsou taky 4, jsou nejčastěji 7–12 mm dlouhé, na vrcholu hluboce vykrojené, světle nachové barvy. Ve střední Evropě kvete nejčastěji v červenci až v srpnu.[2] Tyčinek je 8 ve 2 kruzích, prašníky jsou 0,7–0,11 mm dlouhé.[1] Semeník se skládá ze 4 plodolistů, je spodní, čnělka je přímá, blizna je celistvá, kyjovitá.[2] Plodem je 4–6 cm dlouhá tobolka, je bez přitisklých nežláznatých chlupů, odstále žláznatá, za zralosti olysává zcela, v obrysu čárkovitého tvaru, čtyřhranná a čtyřpouzdrá, otvírá se 4 chlopněmi, obsahuje mnoho semen.[2] Semena jsou cca 1,4–1,5 mm dlouhá, na vrcholu s chmýrem a relativně dlouhým průsvitným límečkovitým přívěskem, osemení je hladké.[2] Počet chromozómů je 2n=36.[1]
Vrbovka ptačincolistá roste v různých evropských pohoří, jako velehory Pyrenejského poloostrova, Pyreneje, Jura, Vogézy, Černý les, Alpy, některá hercynská pohoří, Apeniny, Balkán. V severní Evropě roste ve Skotsku, Skandinávii a na poloostrově Kola. Dále ji najdeme na Faerských ostrovech a Islandu a možná ojediněle i v Grónsku. V Severní Americe neroste.[3]
V ČR je vzácný druh vysokohorských pramenišť, a břehů horských potůčků. Je známa ze Šumavy, Krušných hor, Krkonoš, Králického Sněžníku a Hrubého Jeseníku.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu vrbovka ptačincolistá ve Wikimedia Commons
Vrbovka ptačincolistá (Epilobium alsinifolium) je druh rostliny z čeledi pupalkovité (Onagraceae).
Das Mierenblättrige Weidenröschen (Epilobium alsinifolium), auch Mieren-Weidenröschen[1] genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Weidenröschen (Epilobium) innerhalb der Familie der Nachtkerzengewächse (Onagraceae). Sie ist in Europa ein arktisch-alpines Florenelement.
Das Mierenblättrige Weidenröschen ist eine überwinternd grüne, ausdauernde, krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 10 bis 25 Zentimetern.[1] Es hat ein kurzbogiges Rhizom, das jeweils einen Stängel ausbildet. Zur Blütezeit bildet es bis 20 Zentimeter lang unterirdische, weiße Ausläufer. Durch die zahlreichen unterirdischen Ausläufer wächst das Mierenblättrige Weidenröschen rasig.[1] Die aufrechten, zur Knospenzeit nickenden, unverzweigten Stängel sind kahl,[1] kantig und haben zwei bis vier erhabene Längsleisten.
Die bis zum Blütenstand hinauf gegenständigen Laubblätter haben einen kurzen Blattstiel oder sind sitzend. Die einfache Blattspreite ist eiförmig-lanzettlich, dunkelgrün glänzend und entfernt gezähnt, wobei die Zähne bis 0,5 Millimeter lang sind. Blattrand und Blattnerven sind zerstreut behaart bis kahl.
Die Blütezeit reicht von Juni bis September. Der Blütenstand enthält zwei bis fünf Blüten.
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch, vierzählig und 8 bis 12, selten bis zu 15 Millimeter lang[1] mit einer langen Röhre. Der Achsenbecher ist spärlich mit Drüsenhaaren besetzt oder fast kahl. Die Krone ist trichterförmig. Die vier Kronblätter sind 8 bis 10 Millimeter lang, tief ausgerandet und zeigen fünf bis sechs tiefrote Adern. Der Griffel steht aufrecht. Die Narbe ist schwach keulig bis ausgerandet und nicht vierteilig (Unterscheidung zu anderen Arten).[1]
Die Kapselfrucht ist zur Reife kahl. Die glatten Samen sind 1,3 bis 1,7 Millimeter lang, spindelförmig und tragen am oberen Ende ein durchscheinendes Anhängsel.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 36.[2]
Beim Mierenblättrigen Weidenröschen handelt es sich um einen helomorphen Hemikryptophyten.[1]
Die Bestäubung erfolgt durch Schmetterlinge und Fliegen oder durch Selbstbestäubung.[1] Die Blüten bilden Nektar, sind schwach proterogyn bis homogam.
Die Ausbreitung der Diasporen erfolgt durch Wind.[1]
Das Mierenblättrige Weidenröschen kommt in Mitteleuropa in den Alpen verbreitet vor. Darüber hinaus ist es in Mitteleuropa nur im südlichen Schwarzwald, Erzgebirge, Bayerischen Wald, Iser- und Riesengebirge vertreten.
Es wächst an quelligen Standorten, auf sickernassen, nährstoffreichen und humosen Tonböden. Es kommt vorwiegend in der subalpinen bis alpinen Höhenstufe vor, selten steigt es bis in die colline Höhenstufe hinab. In den Allgäuer Alpen steigt es bis zu einer Höhenlage von 2100 Metern auf.[3]
Pflanzensoziologisch ist es eine Charakterart der Klasse Montio-Cardaminetea.[2]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 4+w (nass aber wechselnd), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 2 (subalpin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[4]
Das Mierenblättrige Weidenröschen (Epilobium alsinifolium), auch Mieren-Weidenröschen genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Weidenröschen (Epilobium) innerhalb der Familie der Nachtkerzengewächse (Onagraceae). Sie ist in Europa ein arktisch-alpines Florenelement.
Epilobium alsinifolium is a species of willowherb known by the common name chickweed willowherb.[1] This small flowering plant can be found in European arctic regions and further south in mountainous regions with an Arctic climate, as well as in Greenland.[2] It is a perennial found in low clumps approximately 10 to 25 centimeters in height. It has wide, rounded basal leaves and narrower leaves further up the stem. It bears purple or pinkish trumpet-shaped flowers, 7 to 12 millimeters in diameter,[3] and the fruit is a capsule two or three centimeters long.
Epilobium alsinifolium is a species of willowherb known by the common name chickweed willowherb. This small flowering plant can be found in European arctic regions and further south in mountainous regions with an Arctic climate, as well as in Greenland. It is a perennial found in low clumps approximately 10 to 25 centimeters in height. It has wide, rounded basal leaves and narrower leaves further up the stem. It bears purple or pinkish trumpet-shaped flowers, 7 to 12 millimeters in diameter, and the fruit is a capsule two or three centimeters long.
Hetehorsma (Epilobium alsinifolium) on horsmien sukuun kuuluva, lähinnä Euroopassa, vuoristoissa ja pohjoisissa havumetsissä tavattava ruohokasvi. Se on 10–30 cm korkea ja monivuotinen.
Monivuotinen hetehorsma kasvaa 10–30 cm korkeaksi. Kasvin tyvellä on pitkiä, vahvoja ja valkoisia maarönsyjä. Varsi on haaraton tai pensasmaisesti haarova, paksu ja lyhytynivelvälinen. Alaosastaan varsi on kalju, ylempää viiruttaisesti kaarikarvainen tai joskus myös nystykarvainen. Vastakkain olevat lehdet ovat lähes ruodittomia, puikeita, leveätyvisiä, kapeakärkisiä, terävähampaisia, paksuhkoja, usein hieman kouruisia ja väriltään tummanvihreitä. Kukinto on lehdekäs ja sen ranka on viiruttaisesti kaarikarvainen tai toisinaan myös nystykarvainen. Kukinnon tukilehdet ovat muiden lehtien kaltaisia. Kukkaperä on vaihtelevassa määrin kaari- ja nystykarvainen. Kukassa on neljä verho- ja terälehteä. Kukan teriö on tumman purppuranpunainen. Sikiäin on tumma ja lähes kalju, emin luotti on nuijamainen. Suomessa hetehorsma kukkii heinä-elokuussa. Kasvin hedelmänä on 4–7 cm pitkä roteva, yläviisto kota, joka on kalju ja väriltään punertavanruskea. Haivenelliset siemenet ovat 1,3–1,8 mm pitkiä, kapean vastapuikeita, kaulallisia, sileitä ja väriltään tummanruskeita.[1]
Hetehorsma voi risteytyä pohjanhorsman (E. hornemannii) ja suohorsman (E. palustre) kanssa. Risteymä pohjanhorsman kanssa on marto, suohorsman kanssa lähes marto.[2]
Hetehorsmaa tavataan lähes pelkästään Euroopassa, jossa se on lähinnä vuoristoseutujen ja pohjoisten havumetsien laji. Sitä kasvaa muun muassa Islannissa, Norjan ja Ruotsin keski- ja pohjoisosissa, Suomen pohjoisosissa, Kuolan niemimaalla, Skotlannissa, Alppien alueella, Keski-Italiassa, Karpaateilla, Balkanin vuoristoseuduilla sekä paikoin Espanjassa ja Kreikassa. Euroopan ulkopuolella hetehorsma on tavattu ainoastaan Grönlannin länsirannikolla.[3] Suomessa hetehorsma on alkuperäinen laji.[2] Sitä tavataan Oulun–Kajaanin korkeudelta Lapin pohjoisosiin. Runsaimmillaan hetehorsma on Keski-Lapissa. Lajia on tavattu myös Etelä-Karjalasta kaukana muista Suomen esiintymistä.[4]
Hetehorsma vaatii kostean kasvuympäristön. Tyypillisesti sitä tavataan havumetsissä pehmessä sammalikossa lähteiden ja hetepurojen liepeillä. Laji on kalkinsuosija.[2][3]
Hetehorsma (Epilobium alsinifolium) on horsmien sukuun kuuluva, lähinnä Euroopassa, vuoristoissa ja pohjoisissa havumetsissä tavattava ruohokasvi. Se on 10–30 cm korkea ja monivuotinen.
L'épilobe à feuilles d'Alsine (Epilobium alsinifolium) est une espèce de plantes herbacées de montagnes appartenant à la famille des Onagraceae.
Bords de ruisseaux et sources en montagne.
Selon Catalogue of Life (9 juillet 2014)[2] et Tropicos (9 juillet 2014)[3] :
L'épilobe à feuilles d'Alsine (Epilobium alsinifolium) est une espèce de plantes herbacées de montagnes appartenant à la famille des Onagraceae.
Mužencowa wjerbinka (Epilobium alsinifolium) je rostlina ze swójby rěpnicowych rostlinow (Onagraceae).
Mužencowa wjerbinka. W: FloraWeb.de. (němsce)
Mužencowa wjerbinka (Epilobium alsinifolium) je rostlina ze swójby rěpnicowych rostlinow (Onagraceae).
Kjeldemjølke er ei urt i mjølkefamilien. Arten si utbreiing ligg innanfor Europa. Planta vert kring 20 cm høg og har grove bleike jordstenglar med skjelblad. Ho har grov raudleg stengel og tjukke mørkgrøne blad. Blomstrane er store og raudfiolette. Frøa er utan vorter.
Kjeldemjølke blomstrar kring juli månad ved kjelder og småbekker. Planta veks i alle fjelltrakter i Noreg, og også ned i låglandet. Ho er funnen opp til 1370 m ved Finse.
Kjeldemjølke er ei urt i mjølkefamilien. Arten si utbreiing ligg innanfor Europa. Planta vert kring 20 cm høg og har grove bleike jordstenglar med skjelblad. Ho har grov raudleg stengel og tjukke mørkgrøne blad. Blomstrane er store og raudfiolette. Frøa er utan vorter.
Kjeldemjølke blomstrar kring juli månad ved kjelder og småbekker. Planta veks i alle fjelltrakter i Noreg, og også ned i låglandet. Ho er funnen opp til 1370 m ved Finse.
Källdunört (Epilobium alsinifolium) är en växtart i familjen dunörtsväxter.
Wikimedia Commons har media som rör Källdunört.
Källdunört (Epilobium alsinifolium) är en växtart i familjen dunörtsväxter.
Це багаторічні трав'янисті рослини, 10–25(45) см заввишки. Рослини відносно міцні, з підземними пагонами, які розвиваються восени і покриті м'ясистими жовтуватими лускатими листочками. Стебла голі, часто червонуваті, 1–1.5(3) мм у діаметрі, прості або рідко розгалужені, з 2(4) опушеними листовими лініями. Листки протилежні, тільки горішні чергуються. Стеблові листки товстуваті, яйцевидо-еліптичні, 10–35 мм довжини, слабовиїмчасто-зубчасті, на коротких (2–4 мм довжини) черешках. Суцвіття містить від двох до п'яти квіток. Бутони яйцевиді, коротко загострені. Квіти воронкоподібні, від 7 до 12 мм у діаметрі. Чашолистків чотири, в основному, 4–5 мм завдовжки. Пелюсток чотири, бузкові або рожеві, 8–15 мм завдовжки, з 5–6 поздовжніми червоними жилками. Плоди — капсули довжиною в два або три сантиметри, містять багато насіння. Гладке темно-коричневе насіння має довжину від 1.3 до 1.8 мм.
Період цвітіння з червня по вересень. Запилення відбувається метеликами й мухами, або шляхом самозапилення.
Європа, від Карпат до Сьєрра-Невада, Норвегії й Ісландії. За межами Європи, наявне тільки на західному узбережжі Ґренландії[5]. Зростає на місцях, багатих поживними речовинами і перегноєм, на глинястому ґрунті в арктичних, субальпійських і альпійських областях.
В Україні зростає на вологих луках, болотах, берегах високогірних річок у субальпійському поясі — в Карпатах, зрідка[2]. Входить до списку рослин, які потребують охорони на території Закарпатської області[3].
Epilobium alsinifolium là một loài thực vật có hoa trong họ Anh thảo chiều. Loài này được Vill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1779.[1]
Bài viết về họ Anh thảo chiều này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Epilobium alsinifolium là một loài thực vật có hoa trong họ Anh thảo chiều. Loài này được Vill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1779.
