Malwa różowa[3] (Alcea rosea L.), nazywana także malwą ogrodową[4], prawoślazem wysokim, p. różowym, p. ogrodowym[5], malwą czarną, topolówką wyniosłą[6], zygmarkiem – gatunek rośliny z rodziny ślazowatych (Malvaceae). Pochodzi prawdopodobnie z Półwyspu Bałkańskiego[7]. Obecnie nigdzie nie występuje na stanowiskach naturalnych, jest tylko uprawiany[2]. Czasem dziczeje (efemerofit).
Morfologia
- Pokrój
- Wysoka do 2,25 m roślina o pojedynczej, prostej, dość grubej łodydze. Cała roślina jest szorstko owłosiona.
- Liście
- Dolne na łodydze siedmioklapowe, górne pięcioklapowe.
- Kwiaty
- Osadzone na krótkich szypułkach po 1-3 w kątach, pojedyncze, półpełne lub pełne, o barwach od białej poprzez różową, czerwoną do prawie czarnej, zebrane w kłosowate kwiatostany do 1 m. Średnica kwiatów do 10 cm. Kielich otoczony kieliszkiem. Pręciki liczne, zrośnięte w rurkę otaczającą pojedynczy słupek.
-
Owoc: Rozłupnia rozpadająca się na rozłupki. MTN ok. 8,5 g.
- Korzeń
- Bardzo mocny, palowy.
Biologia i ekologia
Bylina, ale w warunkach klimatycznych Polski roślina ta jest uprawiana głównie jako roślina dwuletnia. Hemikryptofit. Kwitnie od lipca do października, jej przedprątne kwiaty zapylane są przez błonkówki[8]. Liczba chromosomów 2n = 42[4].
Zastosowanie
-
Roślina lecznicza[6][5]
- Surowiec zielarski
- Kwiat prawoślazu różowego – Flos Malvae arboreae. W celach farmaceutycznych uprawiana jest jedynie odmiana o ciemnych kwiatach. Surowiec zawiera 8-12% śluzu oraz antocyjany takie jak glikozydy i diglikozydy delfinidyny, malwidyny i petunidyny. Ponadto w kwiatach występują ślady olejku eterycznego, garbniki, sole mineralne, żywice i nieznany bliżej hormon roślinny o działaniu estrogennym.
- Działanie
- Dzięki związkom śluzowym wodny wyciąg z kwiatów malwy czarnej powleka błony śluzowe jamy ustnej i gardła, zmniejsza nadmierną ich wrażliwość i osłabia odruch kaszlowy. Rozrzedza zalegającą w gardle gęstą wydzielinę i ułatwia odkrztuszanie. Na błony śluzowe przewodu pokarmowego wywiera działanie osłaniające, ale nieco słabsze niż w górnych drogach oddechowych. Wyciągi wykazują ponadto słabe własności estrogenne i pobudzają krwawienia miesięczne u kobiet, ale nie działają poronnie.
- Dawkowanie
-
Odwar z kwiatów malwy czarnej przygotowuje się, zalewając 1 łyżkę kwiatów 350 ml gorącej wody i parząc przez 20-30 min. Następnie macerat gotuje się 3 minuty pod przykryciem, odstawia na 10 min. do ostudzenia i cedzi. Pije się go 3 razy dziennie po ⅛ szklanki między posiłkami oraz używa do płukania jamy ustnej i gardła.
- Zbiór i suszenie
- Do celów leczniczych używa się wyłącznie odmian o bardzo ciemnych, niemal czarnych kwiatach. Mogą być wykorzystywane także odmiany o pełnych kwiatach. Nie wolno zbierać kwiatów z roślin porażonych przez rdzę. Surowiec jest zbierany w 2 postaciach: z kielichami (Flos Malvae arboreae cum calycibus, syn. Flos Malvae hortensis) oraz bez kielichów (Flos Malvae arboreae sine calycibus). Świeżo rozwinięte kwiaty zbiera się w lipcu lub sierpniu przy słonecznej pogodzie i suszy w zacienionym i przewiewnym miejscu[7].
- Sztuka kulinarna
Barwniki pozyskiwane z ciemnych odmian wykorzystuje się do barwienia w przemyśle spożywczym i do poprawiania koloru win[5]. Stosowana jest także jako dodatek smakowy do herbatek ziołowych. Malwa ma smak bardzo delikatny i łagodny.
- Roślina ozdobna
Jest pospolicie uprawiana, szczególnie w przydomowych ogródkach.
Wykorzystuje się zarówno formy pojedyncze jak i pełnokwiatowe, które dzieli się na cztery grupy w zależności od siły wzrostu i budowy kwiatów:
- 'Fimbrita flore pleno' – kwiaty półpełne lub pełne, dość rzadko osadzone na łodydze, charakteryzujące się fryzowanymi działkami korony.
- 'Pełne wielkie' – charakteryzuje je bardzo silny wzrost (do 3 m wysokości) oraz kwiaty o zewnętrznych działkach dłuższych niż wewnętrzne, co tworzy rodzaj kryzy otaczającej płatki wewnętrzne.
- 'Szkockie' – o płatkach jednakowej długości i wzroście do 2,2 m.
- 'Chaters' – podobne do poprzednich, ale siła wzrostu słabsza (do 1,8 m), tworzą bardzo gęste i zwarte kwiatostany.
Uprawa
Jest w pełni mrozoodporna (strefy mrozoodporności 4-10)[9]. Wymaga ciepłych, słonecznych, ale osłoniętych stanowisk i dość zasobnych gleb o pH 6-7. Uprawiana jest z nasion, które wysiewa się w czerwcu-lipcu do rozsadnika. Siewki mające 2-3 liście pikuje się i wysadza na zagony. Na stałe miejsce sadzi się rośliny jesienią w rozstawie 30-30 x 50-80 cm. W pierwszym roku tworzy tylko przyziemną rozetę 5-7 klapowych liści. Zakwita w drugim roku. Najlepiej prezentują się przy ścianie domu, przy ogrodzeniach, lub wysadzone grupkami w trawniku[10].
Przypisy
-
↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-07-02].
-
↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-09-15].
-
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular Plants of Poland - A Checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 1995. ISBN 83-85444-38-6.
-
↑ a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
-
↑ a b c A. Ożarowski, W. Jaroniewski: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1987, s. 436. ISBN 83-202-0472-0.
-
↑ a b Stanisław Kohlmünzer: Farmakognozja: podręcznik dla studentów farmacji. Wyd. V unowocześnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 669. ISBN 83-200-2846-9.
-
↑ a b Jan Macků, Jindrich Krejča, Apoloniusz Rymkiewicz: Atlas roślin leczniczych. Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
-
↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
-
↑ Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
-
↑ Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.