Idiospermum és un gènere monotípic. La seva única espècie és Idiospermum australiense i és planta nativa arbòria de les selves australianes. Els experts la consideren com un dels primers llinatges, que actualment viuen, que es van desenvolupar de les plantes angiospermes. Habita a Daintree i Wet Tropics rainforests de Queensland.
Idiospermum és un gènere monotípic. La seva única espècie és Idiospermum australiense i és planta nativa arbòria de les selves australianes. Els experts la consideren com un dels primers llinatges, que actualment viuen, que es van desenvolupar de les plantes angiospermes. Habita a Daintree i Wet Tropics rainforests de Queensland.
Idiospermum australiense je druh rostliny z čeledi sazaníkovité a jediný známý druh rodu Idiospermum. Vyskytuje se v tropických pralesích východní Austrálie. Je to vysoký stálezelený strom s jednoduchými vstřícnými listy a pravidelnými květy s nerozlišeným okvětím. Z plodů byly izolovány alkaloidy s účinkem na přenos nervového vzruchu.
Idiospermum australiense je stálezelený strom dorůstající výšky až 25 metrů. Listy jsou jednoduché, vstřícné, řapíkaté, obvykle 8 až 20 cm dlouhé a 3 až 10 cm široké, s eliptickou, podlouhlou až úzce vejčitou čepelí. Žilnatina je zpeřená, tvořená 7 až 15 páry postranních žilek. Květy jsou pravidelné, v chudých květenstvích. Okvětí je tvořené asi 30 až 40 spirálně uspořádanými plátky. Není rozlišené na kalich a korunu a postupně graduje od vnějších lístků k vnitřním. Tyčinek je mnoho a jsou přirostlé k češuli. Gyneceum je svrchní, tvořené 1 (výjimečně až 3) plodolistem. Plodem je nepravý plod (pseudokarp) vzniklý ze zdužnatělé češule a později dřevnatějící. Plod je 5 až 6 cm dlouhý.[1][2]
Olistěné větve
Kmen Idiospermum australiense
Květ Idiospermum australiense
Druh se vyskytuje ve východní Austrálii v severním Queenslandu.[2] Je znám pouze z několika míst v okolí města Cairns, kde byl objeven německým botanikem Friedrichem Dielsem v roce 1902. Později byl znovunalezen až v roce 1971 a detailně prozkoumán. Vyskytuje se v nížinném tropickém deštném lese.[3][4]
Z plodů Idiospermum byly izolovány unikátní alkaloidy ovlivňující přenos nervového signálu, mezi jinými idiospermulin. V oblasti výskytu této dřeviny byly zaznamenány otravy dobytka po požití plodů.[4]
Rod Idiospermum je v moderním systému APG řazen do čeledi sazaníkovité (Calycanthaceae) a monotypické podčeledi Idiospermoideae. V minulosti byl často řazen do samostatné čeledi Idiospermaceae. Druh byl popsán Friedrichem Dielsem již v roce 1912 jako druh sazaníku pod názvem Calycanthus australiensis. Australský botanik S. T. Blake jej v roce 1972 po detailním prozkoumání přeřadil do samostatného rodu Idiospermum.[5][6]
Od rodu Calycanthus se Idiospermum odlišuje zejména převážně monomerním gyneceem se širokou přisedlou bliznou a strukturou tyčinek, dále počtem děloh, strukturou dřeva aj.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu Idiospermum australiense ve Wikimedia Commons
Idiospermum australiense je druh rostliny z čeledi sazaníkovité a jediný známý druh rodu Idiospermum. Vyskytuje se v tropických pralesích východní Austrálie. Je to vysoký stálezelený strom s jednoduchými vstřícnými listy a pravidelnými květy s nerozlišeným okvětím. Z plodů byly izolovány alkaloidy s účinkem na přenos nervového vzruchu.
Idiospermum australiense ist die einzige Pflanzenart der Gattung Idiospermum in der Familie der Gewürzstrauchgewächse (Calycanthaceae). Es ist eine sehr ursprüngliche, in Australien endemische Baumart.
Idiospermum australiense ist ein immergrüner Baum, der Wuchshöhen von 20 bis 30 Metern erreicht. Die Knoten sind unilakunär mit einem Blattspurstrang.
Die gegenständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und-spreite gegliedert. Die einfache und ledrige Blattspreite besitzt einen ganzen Blattrand. Die Blätter besitzen im Mesophyll sphärische Zellen mit ätherischen Ölen.
Idiospermum australiense ist protogyn, also vorweiblich. Die Blüten stehen einzeln oder maximal zu dritt in Blattachseln. Der Blütenstiel besitzt mehrere Hochblätter. Die meist zwittrige (es gibt eine Population bei der rein männliche Blüten vorkommen[1], die Pflanzenexemplare sind dann andromonözisch) Blüte mit einfacher Blütenhülle ist azyklisch aufgebaut, die Blütenorgane sind also spiralig angeordnet. Die 30 bis 40 freien Blütenhüllblätter verändern sich von außen nach innen kontinuierlich von kelch- zu kronblattartig; sie sind anfangs weiß später rot. Während die äußeren abfallen, bleiben die inneren 15 bis 18 erhalten. Von den 25 bis 100 (viele) freien, abgeflachten Staubblättern sind nur die äußeren 13 bis 15 fertil; besonders die inneren Staminodien sehen wie Blütenblätter aus. Es sind ein bis zwei (bis fünf), mittelständige Fruchtblätter vorhanden. Manchmal sind sterile vorhanden, sind mehrere Fruchtblätter ausgebildet dann sind die Narben verwachsen.[2] Das äußere Integument der Samenanlage ist 12 bis 15 Zellen dick (crassinucellat). Die Narbe ist fleischig und sitzt fast direkt am Fruchtknoten. Die Bestäubung erfolgt durch Käfer und Thripse, die (besonders ihre Jungtiere) Pollen und Teile der Blütenblätter fressen.[1]
Die kugelige, schwere, giftige, meist ein- bis zweisamige Frucht (Scheinfrucht) im Blütenboden ist etwa 8 cm groß und teilt sich in vier Segmente. Die (drei bis) vier oder mehr Keimblätter sind gut ausgebildet und schildförmig. So viele Keimblätter sind selten, so viele besitzen z. B. auch einige Kolabäume.
Idiospermum australiense besitzt keine Flavonole, allerdings kommt Luteolin vor. Die Gefäße besitzen treppenförmige (skalariforme) Durchbrechungen.
Idiospermum australiense ist in den Regenwäldern des nordöstlichen Queensland (Australien) in zwei kleinen Gebieten endemisch. Die Populationen der beiden Gebiete unterscheiden sich deutlich.[3]
Die Erstbeschreibung erfolgte 1912 unter dem Namen (Basionym) Calycanthus australiensis durch Ludwig Diels in Botanische Jahrbücher für Systematik, Band 48, Beiblatt 107, Seite 10. Der nächste Fund war erst wieder 1971, als die giftigen Samen die Ursache für den Tod von vier Kühen waren.[4] Nach den anschließenden Forschungen wurde diese Art 1972 von Stanley Thatcher Blake in eine eigene Gattung Idiospermum S.T.Blake gestellt (Contributions from the Queensland Herbarium, Band 12, Seite 5).[5] Blake stellte sie auch in eine eigene Familie Idiospermaceae, doch wird diese Art in die Familie Calycanthaceae gestellt, auch wenn sie hier etwas isoliert von den anderen Gattungen steht.
Idiospermum australiense ist die einzige Pflanzenart der Gattung Idiospermum in der Familie der Gewürzstrauchgewächse (Calycanthaceae). Es ist eine sehr ursprüngliche, in Australien endemische Baumart.
Idiospermum is a monotypic genus (that is, a genus that contains only one species) in the family Calycanthaceae. The sole included species is Idiospermum australiense − commonly known as idiotfruit, ribbonwood, or dinosaur tree − which is found only in two small areas of the tropical rainforests of northeastern Queensland, Australia. It is a relic of the ancient forests of Gondwana, surviving in very localised refugia for 120 million years, and displaying features (of the flowers in particular) that are almost identical to fossil records from that time. As such it provides an important insight into the very early evolution of flowering plants.
Idiospermum australiense has, in contrast to its weighty evolutionary significance and its extraordinarily unique fruit, a rather nondescript overall appearance.[5][6] It is an evergreen tree growing to around 25 m (82 ft) tall,[7][8][9] with a maximum trunk diameter at breast height (DBH) of around 60 cm (24 in).[5][7] The leaves are simple (without lobes or divisions), opposite and glabrous (without hairs).[8][9] They measure up to 24 cm (9.4 in) long by 10 cm (3.9 in) wide, with 7−10 pairs of lateral veins.[8][9][10] They are held on petioles measuring 10 to 25 mm (0.4 to 1.0 in) long,[7][8][9] and the leaf blades exhibit numerous "oil dots" or pellucid glands (tiny, translucent spots) when held up against a strong light source.[9]
The flowers may be solitary or in a panicle, produced either terminally or in the leaf axils.[9] They are sessile (without a stem) and measure about 2 cm (0.79 in) wide when fully open.[7] All floral organs − bracts, tepals, stamens, staminodes and carpels − are spirally arranged and there is no clear distinction between sepals and petals. The tepals are numerous with up to 52 per flower.[5] The stamens number 13 to 15, and arch forward over the opening of the floral cup; the stigma lies well below the stamens and staminodes.[7] The morphology of the gynoecium (the female parts of the flower that receive pollen and produce fruit) seen in the populations north of the Daintree River differ from that seen in populations south of Cairns (see Distribution and habitat). More than half of those in the north have been found to lack carpels (the structure that contains the ovary), and the remainder have one or (very rarely) two carpels.[11] One the other hand, all those from the south have at least one carpel, most have two, and some have up to five.[11]
The fruit is, in botanical terms, a berry (a fruit derived from a single ovary of a single flower),[12] but in which all the layers surrounding the embryo − including the layers that, in other species, would form the fleshy outer layers and even the hard exterior coating of the seed − decay while still on the parent tree.[7]: 9 [13]: 38 What then falls from the tree is just the extremely large naked plant embryo, measuring roughly 5 cm (2.0 in) high and 6 cm (2.4 in) diameter).[8][10] This is the largest embryo of any flowering plant.
Another unique feature of the ribbonwood is the fact that the fruit contain multiple cotyledons (embryonic leaves within the seed). All other flowering plants have either one or two cotyledons.[14]
Flowering of the ribbonwood occurs from early May through to mid June in the southern populations, and from June to mid September in the northern populations.[5]: 111 The species is dichogamous, that is the flowers are initially functionally female and then become functionally male. The flowers have a lifespan of between 10 and 16 days.[5]: 107 Initially, the stamens and staminodes (sterile appendages between the stamens and the carpel) which surround the stigma are held back, allowing access to the stigma and potential pollination. After 2−3 days the stamens start to close in, blocking access to the stigma. At the same time the anthers open, at which point the flower becomes functionally male. The tepals change colour during this process, being a creamy white when the flower first opens and darkening to red by the end of the process.[5]: 110 At any point in time during the flowering period, a tree may have flowers in a various stages of development.
This species was originally described in 1912 as Calycanthus australiensis by the German botanist Ludwig Diels, based on material he collected himself in 1902.[7][15] He arrived in the area in June, a month that is now known as the peak of the flowering season for this species,[5][11] but he was apparently ill-prepared and was only able to collect flowers that had already fallen to the ground as well as a leafy branch.[5][7][15] His paper, titled Über primitive Ranales der australischen Flora, was published in the journal Botanische Jahrbücher für Systematik, Pflanzengeschichte und Pflanzengeographie, some ten years after he collected the specimens.[16] In the prologue to his description he lamented that it was incomplete, as he had not found a specimen of the fruit, nor flowers from the canopy. He also commented that the lack of a complete set of specimens is why he waited ten years before writing the description.[15]
It was not until 1972 that a complete description was published by the Australian botanist Stanley Thatcher Blake in the journal Contributions from the Queensland Herbarium. At the time Blake erected a new family − Idiospermaceae − for this taxon, but it is now widely accepted as belonging to the family Calycanthaceae[2][7][3]
The original holotype (i.e. the specimen of plant material collected and used to create the description) for this species was collected by Diels and taken to Berlin. In 1943 it was destroyed in a bombing raid, and a replacement (neotype) had to be chosen. This did not come about until the species was rediscovered, and the sample chosen was collected by the Australian botanist Stuart Worboys in 1998, from the same locality as the original.[10][6]
The name Idiospermum derives from the Ancient Greek words idios meaning "individuality" or "peculiarity", and spérma meaning "seed", and is a reference to the unique characteristics of the fruits. The common name "idiot fruit" is a mistranslation of this.[9][17]
The area occupied by the populations of Idiospermum australiense is a total of just 22.5 km2 (8.7 sq mi)[5]: 108 There are two main populations, the first (where Diels collected his samples), is approximately 50 km (31 mi) south of Cairns, in the vicinity of the Russell River and its tributaries. The other is approximately 120 km (75 mi) north of Cairns and around 10 km (6.2 mi) south of Cape Tribulation, in the areas of Cooper and Noah Creeks.[11] Both areas are rainforested lowlands at the foot of high, rain-attracting mountains, with annual rainfalls of more than 3,000 mm (120 in), and alluvial soils.[5][7] As the seeds of ribbonwood are only dispersed by gravity, the distribution of the species can only expand seawards.[14]
Due to the enormous size of the seeds there are no animals that eat them and subsequently disperse them. Even the cassowary, well-known for its ability to swallow large fruit, does not eat these.[17] They are also known to be extremely toxic to cattle (see Discovery, loss and re-discovery) and probably to other animals as well.[14]
A large variety of insects, mostly beetles and thrips, are attracted by the scent and colour of the flower, and they in turn attract predators such as spiders and ants. Only the beetles and thrips appear to take a role in pollination, which is completed only when an insect first visits a flower in the male phase and then carries pollen to a flower in the female phase.[5][17]
The first European-Australians to encounter this tree were timber cutters working the lowland forests between Innisfail and Cairns in the late 1800s. Word of their discovery caught the attention of the German botanist Ludwig Diels, who ventured to the area in 1902 to collect specimens.[7][14][15] He found one tree in flower but was unable to collect fresh flowers as they are produced high in the canopy. Instead he collected fallen flowers, a leafy twig, but crucially no fruit. He took the samples back to Berlin with him, and in his disappointment about the incomplete collection, forgot about the material for years.[7][15] By the time Diels published his paper (in which he noted that the species was rare and that he had the only known collections)[15] the lowland forests where he found it were being cleared for sugar cane farming, and were gone by the 1920s.[7] For the next 60 years the species was thought to have been lost.[14]
In 1971 a grazier by the name of John Nicholas, who had a property in farmland in the Cow Bay area north of the Daintree River, discovered some of his cattle had died unexpectedly after suffering spasms. Believing someone had poisoned them he called in the police.[6][7] A government veterinarian, Doug Clague, examined the beasts and found large, unknown seeds in their stomachs, which appeared to have fallen from a particular tree on the property.[6][7] He sent the "seeds" and some flowers from the tree to the Queensland Herbarium for identification. There, the botanist Stanley Thatcher Blake, on seeing the flowers, suspected that they were from the long lost Calycanthus australiensis (as it was still known at the time).[6]
Blake was eager to undertake a detailed study of the plant and visited the property himself a short time after, where he collected material from both the farm and from remnant forest along a nearby creek.[7] More specimens were collected by others, including Len Webb and Geoff Tracey of the CSIRO Rainforest Ecology Research Unit, and also Bernard Hyland from the Commonwealth Forestry and Timber Bureau in Atherton, who all collected material in the area of Noah Creek, the only other watershed between Cow Bay and Cape Tribulation. Upon closer inspection of the fruit and the flower specimens together, along with details of the size of the tree, it soon became apparent to Blake that this was not a species of Calycanthus, and he raised a new genus, Idiospermum, to accommodate it.[6][7][18]
Although this species has a very restricted range and has lost of much of its former habitat, the remaining areas in which it occurs are now protected. Accordingly it is listed by the Queensland Department of Environment and Science as least concern.[1] As of 9 April 2023, it has not been assessed by the International Union for Conservation of Nature (IUCN).
Royal Botanic Gardens, Sydney, Dec 2010
Foliage, Cairns Botanic Gardens, April 2023
Twig and leaves, Cairns Botanic Gardens, April 2023
Multiple seedlings from a single "fruit"
Cairns Botanic Gardens, April 2023
Idiospermum is a monotypic genus (that is, a genus that contains only one species) in the family Calycanthaceae. The sole included species is Idiospermum australiense − commonly known as idiotfruit, ribbonwood, or dinosaur tree − which is found only in two small areas of the tropical rainforests of northeastern Queensland, Australia. It is a relic of the ancient forests of Gondwana, surviving in very localised refugia for 120 million years, and displaying features (of the flowers in particular) that are almost identical to fossil records from that time. As such it provides an important insight into the very early evolution of flowering plants.
Idiospermum australiense (Diels) S.T.Blake] es una especie de árbol perteneciente a la familia Calycanthaceae, conocida como "fruta idiota" (ribbonwood en inglés).
Es una de las más primitivas plantas que se conocen, debe haber vivido en el Daintree Rainforest de Queensland, Australia desde hace 120 millones de años. Sólo se encuentra en muy pocos lugares de la Daintree Rainforest en las selvas de tierras bajas muy húmedas, donde crece en grupos de 10-100 árboles juntos (en lugar de individuos dispersos).
Es un árbol perenne que alcanza los 20-30 m de altura. Las hojas se producen solas, en parejas o en verticilos de 3-4; la hoja es simple, de 12-25 cm de largo y 5-9 cm de ancho. Las flores tienen 4-5 cm de diámetro, dispuestas en espiral con pétalos de color rojo . El fruto es una frágil nuez globular con las semillas de alrededor de 8 cm de diámetro, que se dividen en tres o cuatro segmentos, una vez caídas, es muy tóxica, con síntomas (en el ganado bovino) similar a la estricnina.
La mayoría de las plantas tienen flores tanto masculinas como femeninas, pero la mitad de las flores de esta planta no tienen órganos sexuales femeninos, las especies se fecundan mediante el proceso de polinización cruzada. Atraídos por el color y el olor de la flor, diminutos escarabajos y tisanópteros ponen sus huevos en el centro de la flor, que contiene el polen. Dentro de la flor el pegajoso polen queda atrapado en el cuerpo del insecto, y si en su próxima visita a las flores, esta es un receptor, se poliniza y produce las semillas.
Mientras que otras modernas plantas con flores producen semillas que tienen un cotiledón (monocotiledóneas) o dos (dicotiledóneas), las plantas de semillero tienen entre tres o cuatro cotiledones. Asimismo, la planta puede producir más de un brote por semilla, mientras que las semillas en todas las demás especies de plantas se desarrollen y envían un solo brote.
Las semillas son repartidas principalmente a través de la dispersión por la gravedad, las semillas ruedan por las empinadas laderas de montaña para encontrar su nuevo hogar. Las semillas son tan tóxicas que la mayoría de los animales no pueden comerlas, sin embargo, se sabe que las nativas rata-canguro almizclada no las dispersan y entierran a algunas de estas semillas. Se ha sugerido que las semillas eran dispersadas por el antiguo y ahora extinto Diprotodon, sobre la base de que muchos marsupiales de Australia se han adaptado para hacer frente a las toxinas en las plantas australianas.
Las plantas han creado un veneno, una sustancia química llamada idiospermulina contenida en las semillas, para evitar que los animales se las coman. Los investigadores descubrieron que el veneno afecta a la transmisión de mensajes entre las células nerviosas individuales, lo que puede causar convulsiones. En pequeñas dosis, este producto químico, puede ser utilizado para salvar vidas.
Se encontró por primera vez por los cortadores de madera al sur de Cairns, a finales de 1800 y, a continuación, se cree que se ha extinguido. Esta especie fue señalada a la atención del botánico alemán Ludwig Diels, quien describió la especie en el género Calycanthus como C. australiense en 1902. Más tarde se cree que se extinguieron, porque cuando Diels finalmente regresó al lugar donde fue encontrado este árbol, la zona había sido autorizada para una granja de caña de azúcar.
La nueva especie fue redescubierta en 1971, después de que las venenosas semillas de la planta fueran encontradas en los estómagos de los bovinos que mueren en la región. En 1972, el botánico australiano S.T.Blake ha reasignado a la nueva familia Idiospermaceae y el género Idiospermum (idio -, "inusual", y spermum, "semilla"). En su revisión de 2003, el Grupo de Filogenia de angiosperma mantiene el nuevo género y la especie, pero restaurado a la familia en Calycanthaceae.
Idiospermum australiense (Diels) S.T.Blake] es una especie de árbol perteneciente a la familia Calycanthaceae, conocida como "fruta idiota" (ribbonwood en inglés).
Le genre Idiospermum et l'espèce Idiospermum australiense est un arbre à feuilles persistantes, à huiles essentielles aromatiques, des régions tropicales d'Australie, seul représentant des Idiospermacées en classification classique et incorporé aux Calycanthaceae en classification APG III.
Le nom vient du grec idio- (particulier, différent) et sperma (semence, graine) en référence aux graines particulières car pouvant avoir jusqu’à six cotylédons[2].
Le genre Idiospermum et l'espèce Idiospermum australiense est un arbre à feuilles persistantes, à huiles essentielles aromatiques, des régions tropicales d'Australie, seul représentant des Idiospermacées en classification classique et incorporé aux Calycanthaceae en classification APG III.
Idiospermum is een geslacht uit de familie Calycanthaceae. Het geslacht telt slechts een soort die voorkomt in de regenwouden van Noordoost-Queensland in Australië.
Idiospermum is een geslacht uit de familie Calycanthaceae. Het geslacht telt slechts een soort die voorkomt in de regenwouden van Noordoost-Queensland in Australië.
Multimedia w Wikimedia Commons Idiospermum australiense (Diels) S.T.Blake – gatunek rośliny z monotypowego rodzaju Idiospermum w obrębie rodziny kielichowcowatych (Calycanthaceae Lindl.). Występuje naturalnie w Australii – w północno-wschodniej części stanu Queensland, na bardzo nielicznych stanowiskach[3][4]. Uważany jest za gatunek reliktowy[5].
W przeciwieństwie do innych współczesnych roślin okrytonasiennych, których nasiona mają jeden liścień (rośliny jednoliścienne) lub dwa (rośliny dwuliścienne), w tym wypadku jest ich od 2 do 6. Gdy kiełkują, zazwyczaj rozwija się tylko jeden pęd, ale zdarza się, że jest ich więcej. Spiralne ułożenie elementów kwiatów również wskazywane jest jako cecha prymitywna[5].
Rośnie w bardzo wilgotnych nizinnych lasach deszczowych[4]. Nasiona Idiospermum australiense są zbyt duże i ciężkie, aby mogły być rozsiewane przez wiatr, oraz są zbyt trujące dla większości zwierząt, aby były dla nich jadalne. Z tego powodu gatunek może rozprzestrzeniać się tylko przez grawitację – dlatego też występuje tylko w bardzo niewielu lokalizacjach. Być może wyjaśnienie sposobu rozsiewania wiąże się z długą historią taksonu. Rośliny z tego rodzaju istniały niemal od początków ery okrytonasiennych, tj. od około 120 milionów lat. Ponieważ w trzeciorzędzie (od 65 mln do 2 mln lat temu) istniała australijska megafauna, jedna z hipotez mówi, że ciężkie nasiona mogły być rozprzestrzeniane przez znacznie większe zwierzęta, które wyginęły[5].
Ten monotypowy takson był kiedyś zaliczany do siostrzanego rodzaju Calycanthus. Gatunek został odkryty w 1912 roku przez Ludwika Dielsa, który nadał mu nazwę Calycanthus australiensis. Był ówcześnie przekonany, że odkrył pierwszego przedstawiciela tego rodzaju w Australii. Niemiecki botanik później wrócił do miejsca, w którym odkrył roślinę, lecz ów obszar został przekształcony pod uprawę trzciny cukrowej. Uznano wówczas, że gatunek utracono bezpowrotnie. Rośliny nie odnaleziono przez kolejne sześćdziesiąt lat, aż została ona ponownie odkryta przez Stanleya Blake'a na początku lat 70. XX wieku. Została odnaleziona przypadkiem – po tym jak owoce gatunku znaleziono w żołądkach martwych krów (później udowodniono ich toksyczne działanie). Takson został podniesiony do rangi odrębnego, monotypowego rodzaju, ponieważ od roślin z rodzaju Calycanthus różni się pokrojem (duże drzewo) oraz dużymi, kulistymi owocami z pojedynczym nasionem. Idiospermum australiense należy do jednej z najstarszych linii rozwojowych roślin kwiatowych[4][5].
Idiospermum australiense (Diels) S.T.Blake – gatunek rośliny z monotypowego rodzaju Idiospermum w obrębie rodziny kielichowcowatych (Calycanthaceae Lindl.). Występuje naturalnie w Australii – w północno-wschodniej części stanu Queensland, na bardzo nielicznych stanowiskach. Uważany jest za gatunek reliktowy.
W przeciwieństwie do innych współczesnych roślin okrytonasiennych, których nasiona mają jeden liścień (rośliny jednoliścienne) lub dwa (rośliny dwuliścienne), w tym wypadku jest ich od 2 do 6. Gdy kiełkują, zazwyczaj rozwija się tylko jeden pęd, ale zdarza się, że jest ich więcej. Spiralne ułożenie elementów kwiatów również wskazywane jest jako cecha prymitywna.
Idiospermum australiense là một loài thực vật có hoa trong họ Calycanthaceae. Loài này được (Diels) S.T.Blake miêu tả khoa học đầu tiên năm 1972.[1]
Idiospermum australiense là một loài thực vật có hoa trong họ Calycanthaceae. Loài này được (Diels) S.T.Blake miêu tả khoa học đầu tiên năm 1972.
Idiospermum S.T.Blake
Единственный вид
Идиоспе́рмум (лат. Idiospérmum, от др.-греч. ἴδιον σπέρμα «необычное семя») — род вечнозелёных деревьев, встречающихся только в Австралии. Включает один вид — Идиоспермум австралийский (Idiospermum australiense (Diels) S.T.Blake).
Идиоспермум — реликт, произраставший ещё около 120 млн лет назад.
Согласно системе классификации Кронквиста род выделяли в отдельное семейство Idiospermaceae, но сейчас относят к семейству Каликантовые.
Идиоспермум — примитивное цветковое растение. В отличие от остальных листопадных каликантовых, идиоспермум — вечнозелёное дерево высотой 15—30 м[2].
Листья расположены очерёдно, парно или в гнездах по 3—4. Листья тёмно-зелёные, простые, 12—25 см длиной и 5—9 см шириной.
Цветки — 4—5 см в диаметре, со спирально расположенными лепестками, опыляются перекрёстно.
Фрукты с семенем до 8 см в диаметре, ядовиты. У семени может быть три или четыре семядоли.
Идиоспермум является не только эндемиком Австралии, но сегодня встречается лишь в лесах около Дейнтри в северо-восточном Квинсленде, где растёт группами в 10—100 деревьев.
В 1902 году немецкий учёный Людвиг Дильс открыл идиоспермум, описал его, назвав каликант австралийский. После вид считался вымершим, пока в 1971 году его плодами не отравилось четыре коровы местного фермера. В 1972 году С.Т. Блейк выделил идиоспермум в отдельное семейство с одним видом. Многие ботаники не признавали семейство, позже род был снова отнесён к каликантовым.[3] Тем не менее, споры о его принадлежности к каликантовым продолжаются: это единственное вечнозелёное растение среди семейства, только идиоспермум из всего семейства произрастает в Южном полушарии.[4] Кроме того, остальные каликантовые достигают высоты всего 3—4 м, в 4—7 раз ниже идиоспермума.
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Идиоспе́рмум (лат. Idiospérmum, от др.-греч. ἴδιον σπέρμα «необычное семя») — род вечнозелёных деревьев, встречающихся только в Австралии. Включает один вид — Идиоспермум австралийский (Idiospermum australiense (Diels) S.T.Blake).
Идиоспермум — реликт, произраставший ещё около 120 млн лет назад.
Согласно системе классификации Кронквиста род выделяли в отдельное семейство Idiospermaceae, но сейчас относят к семейству Каликантовые.
奇子树是奇子树属（又名澳樟属）中的唯一种，生长在澳大利亚昆士兰州热带雨林中，一般为10-100株一起聚居在雨林中低洼潮湿区域，是1亿2千万年前出现的原始被子植物。
奇子树是常绿乔木，一般为20-30米高；单叶对生或3-4个螺旋排列，12-25厘米长，5-9厘米宽；花的直径为4-5厘米，花萼红色，虫媒，两性，但有半数的花没有雌蕊；果实为核果，直径8厘米，分为3-4瓣，有毒。
奇子树的种子可以生长3-4个子叶，一个种子可以出多个芽，种子对绝大多数动物都有巨毒，但澳大利亚的特有麝香小袋鼠可以食用它。
最早奇子树是19世纪被伐木工人发现的，1902年德国植物学家路德维格·丹尼尔（Ludwig Diels）将其分类到腊梅科，但原发现地已经被砍伐清理成甘蔗田了，所以被认为已经绝种了，直到1972年，由于当地牲畜被奇子树种子毒死，才重新被发现，澳大利亚植物学家S·T·布拉克将其单独分为一个科—奇子树科，属于樟目，1981年的克朗奎斯特分类法维持这种分类，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法不承认这个科，将本属划入腊梅科。
奇子树是奇子树属（又名澳樟属）中的唯一种，生长在澳大利亚昆士兰州热带雨林中，一般为10-100株一起聚居在雨林中低洼潮湿区域，是1亿2千万年前出现的原始被子植物。
奇子树是常绿乔木，一般为20-30米高；单叶对生或3-4个螺旋排列，12-25厘米长，5-9厘米宽；花的直径为4-5厘米，花萼红色，虫媒，两性，但有半数的花没有雌蕊；果实为核果，直径8厘米，分为3-4瓣，有毒。
奇子树的种子可以生长3-4个子叶，一个种子可以出多个芽，种子对绝大多数动物都有巨毒，但澳大利亚的特有麝香小袋鼠可以食用它。
最早奇子树是19世纪被伐木工人发现的，1902年德国植物学家路德维格·丹尼尔（Ludwig Diels）将其分类到腊梅科，但原发现地已经被砍伐清理成甘蔗田了，所以被认为已经绝种了，直到1972年，由于当地牲畜被奇子树种子毒死，才重新被发现，澳大利亚植物学家S·T·布拉克将其单独分为一个科—奇子树科，属于樟目，1981年的克朗奎斯特分类法维持这种分类，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法不承认这个科，将本属划入腊梅科。
우과나무(愚果--, 학명: Idiospermum australiense 이디오스페르뭄 아우스트랄리엔세[*])는 받침꽃과의 단형 아과인 우과나무아과(愚果--亞科, 학명: Idiospermoideae 이디오스페르모이데아이[*])의 단형 속인 우과나무속(愚果--屬, 학명: Idiospermum 이디오스페르뭄[*])에 속하는 유일한 종이다.[1][2] 열매는 우과(愚果, 영어: idiot fruit 이디엇 프루트[*])"이다.
한자어 "우과(愚果)"와 영어 "이디엇 프루트(idiot fruit)" 모두 "바보 열매"라는 뜻이다.
속명 "이디오스페르뭄"은 고대 그리스어로 "독특한"을 뜻하는 "이디오스(ἴδιος)"와 "씨"를 뜻하는 "스페르마(σπέρμα)"를 어원으로 두며, "씨앗이 독특한" 식물이라는 뜻이다. 종소명 "아우스트랄리엔세"는 "오스트레일리아의"를 뜻하는 라틴어이다.
1902년 루트비히 딜스가 받침꽃과(Calycanthaceae) 자주받침꽃속(Calycanthus) 아래에 기재하였으며, 1972년 스탠리 새처 블레이크가 우과나무과(Idiospermaceae) 우과나무속(Idiospermum) 아래에 재분류하였다. 2003년 APG II 분류 체계 및 그 이후의 APG III (2009년), APG IV (2016년) 분류 체계에서는 우과나무과를 인정하지 않고 우과나무속을 받침꽃과 아래에 분류하였다.[3][4][5]
우과나무(愚果--, 학명: Idiospermum australiense 이디오스페르뭄 아우스트랄리엔세[*])는 받침꽃과의 단형 아과인 우과나무아과(愚果--亞科, 학명: Idiospermoideae 이디오스페르모이데아이[*])의 단형 속인 우과나무속(愚果--屬, 학명: Idiospermum 이디오스페르뭄[*])에 속하는 유일한 종이다. 열매는 우과(愚果, 영어: idiot fruit 이디엇 프루트[*])"이다.
