Eryngium viviparum es una especie fanerógama de Eryngium perteneciente a la familia de las apiáceas.
Es una herbácea perennifolia, que alcanza un tamaño de 2-10 cm de altura, inerme o casi. Cepa corta, provista de raíces fasciculadas numerosas, finas, obscuras. Tallos c. 0,1 cm de diámetro en la base, ± decumbentes, muy poco ramificados en la parte superior, de color pajizo. Hojas basales 1,5-10 × 0,2-1 cm, persistentes en la antesis, que suelen formar roseta, linear-lanceoladas, gradualmente atenuadas en largo pecíolo sin dientes, regularmente denticuladas o provistas de espínulas tiernas, con un nervio principal y 2 o más secundarios, que discurren ± paralelos desde la base y cuyas ramificaciones forman un retículo tenue; hojas caulinares 0,7-1,7 cm, todas opuestas, palmatipartidas, con 3-5 segmentos –los laterales más pequeños, a veces muy reducidos, todos ± lineares–, amplexicaules, espinulosas, a veces con propágulos exilares en otoño. Capítulos hemisféricos, apenas destacados del involucro, sésiles o con pedúnculo hasta de 2 mm, con (6)7-10 flores, agrupados en dicasios. Brácteas 5-6(12), de 5-10 mm, de 2-3 veces la longitud del capítulo, lanceoladosubuladas, con un par de espínulas laterales, poco rígidas, no punzantes, soldadas en c. 1/4 de su longitud, verdes. Bractéolas 2-4, subuladas, con 0-1 espínula en el margen, muy semejantes a las brácteas. Flores parcialmente abrazadas por aurículas escariosas de brácteas o bractéolas. Sépalos c. 1-2 mm, ovados, rígidos, con espina apical, azulados. Mericarpos de 1,5 mm, desnudos en su mayor parte, con escamas minúsculas en la parte superior. Tiene un número de cromosomas de 2n = 16*, 18.[1]
Se encuentra en lugares con encharcamiento temporal, frecuentemente en substrato silíceo; a una altitud de 300-1100 metros en el NW de Francia (Morbihan) y NW de la península ibérica (Galicia, comarca de Sanabria, alrededores de Oporto).
Eryngium viviparum fue descrita por Jacques Etienne Gay y publicado en Annales des Sciences Naturelles, Botanique III, 9: 171. 1848.[2]
Eryngium: nombre genérico que probablemente hace referencia a la palabra que recuerda el erizo: "Erinaceus" (especialmente desde el griego "erungion" = "ción"), sino que también podría derivar de "eruma" (= protección), en referencia a la espinosa hojas de las plantas de este tipo.
viviparum: epíteto latíno que significa "vivíparo"[3]
Eryngium viviparum es una especie fanerógama de Eryngium perteneciente a la familia de las apiáceas.
Eryngium viviparum
Le panicaut vivipare (Eryngium viviparum) est une plante herbacée du genre des panicauts (famille des Apiaceae).
C'est une espèce rare en France, localisée aux mares temporaires atlantiques du Morbihan (secteur de Sainte-Anne-d'Auray et Erdeven, massif dunaire de Gâvres-Quiberon). Autrefois connu d'une quinzaine de stations, la plante n'existe désormais plus que dans une station protégée[1].
La gestion de ce site se fait notamment par pâturage conservatoire, qui maintient à la fois le milieu à un stade pionnier et favorise la dissémination de l'espèce.[2]
Cette espèce est présente en France et en Espagne. En France, elle occupe un site d'un km² seulement, dans le Morbihan en Bretagne. En Espagne, on la trouve en Galice et en Castille-et-León. L'espèce a également été présente au Portugal où elle est aujourd'hui éteinte[3].
Cette plante colonise les sols inondés en hiver et secs en été. On la trouve notamment dans les prairies humides, où poussent des Molinia. Elle est également présente dans les eaux stagnantes oligotrophiques des plaines sablonneuses avec des Littorelletalia uniflorae. En Bretagne, elle pousse sur un sol granitique et acide avec un pH d'environ 6,5[3].
Eryngium viviparum
Le panicaut vivipare (Eryngium viviparum) est une plante herbacée du genre des panicauts (famille des Apiaceae).
C'est une espèce rare en France, localisée aux mares temporaires atlantiques du Morbihan (secteur de Sainte-Anne-d'Auray et Erdeven, massif dunaire de Gâvres-Quiberon). Autrefois connu d'une quinzaine de stations, la plante n'existe désormais plus que dans une station protégée.
La gestion de ce site se fait notamment par pâturage conservatoire, qui maintient à la fois le milieu à un stade pionnier et favorise la dissémination de l'espèce.
O cardiño da lagoa[1], Eryngium viviparum, é unha especie fanerógama de Eryngium pertencente á familia das apiáceas catalogada como especie en perigo de extinción no Catálogo Galego de Especies Ameazadas da Xunta de Galicia.[2]
É unha herbácea perennifolia, que alcanza un tamaño de 2–10 cm de altura, inerme ou case. Cepa curta, provista de raíces fasciculadas numerosas, finas, obscuras. Talos c. 0,1 cm de diámetro na base, ± decumbentes, moi pouco ramificados na parte superior, de cor palla. Follas basais 1,5-10 × 0,2–1 cm, persistentes na antese, que adoitan formar roseta, linear-lanceoladas, gradualmente atenuadas en longo pecíolo sen dentes, regularmente denticuladas ou provistas de espínulas tenras, cun nervio principal e 2 ou máis secundarios, que discorren ± paralelos desde a base e cuxas ramificacións forman un retículo tenue; follas caulinares 0,7-1,7 cm, todas opostas, palmatipartidas, con 3-5 segmentos -os laterais máis pequenos, ás veces moi reducidos, todos ± lineares-, amplexicaules, espinulosas, ás veces con propágulos exilares no outono. Capítulos hemisféricos, apenas destacados do invólucro, sésiles ou con pedúnculo até de 2 mm, con (6)7-10 flores, agrupados en dicasios. Brácteas 5-6(12), de 5–10 mm, de 2-3 veces a lonxitude do capítulo, lanceoladosubuladas, cun par de espínulas laterais, pouco ríxidas, non punzantes, soldadas en c. 1/4 da súa lonxitude, verdes. Bractéolas 2-4, subuladas, con 0-1 espínula na marxe, moi semellantes ás brácteas. Flores parcialmente abrazadas por aurículas escariosas de brácteas ou bractéolas. Sáibaos c. 1–2 mm, ovados, ríxidos, con espiña apical, azulados. Mericarpos de 1,5 mm, espidos na súa maior parte, con escamas minúsculas na parte superior. Ten un número de cromosomas de 2n = 16*, 18.[3]
Atópase en lugares con enchoupamento temporal, frecuentemente en substrato silíceo; a unha altitude de 300-1100 metros no NW de Francia (Morbihan) e NW da Península Ibérica (Galicia, comarca de Sanabria, arredores de Porto).
En Galicia pode atoparse principalmente no interior da provincia de Lugo (Terra Chá) e Ourense.[4]
O Eryngium viviparum foi descrito por Jacques Etienne Gay e publicado en Annales des Sciences Naturelles, Botanique III, 9: 171. 1848.[5]
Eryngium: nome xenérico que probablemente fai referencia á palabra que lembra o ourizo: "Erinaceus" (especialmente desde o grego "erungion" = "ción"), pero que tamén podería derivar de "eruma" (= protección), en referencia ás espiñentas follas das plantas deste tipo.
Viviparum: epíteto.
O cardiño da lagoa, Eryngium viviparum, é unha especie fanerógama de Eryngium pertencente á familia das apiáceas catalogada como especie en perigo de extinción no Catálogo Galego de Especies Ameazadas da Xunta de Galicia.
Eryngium viviparum é uma espécie de planta com flor pertencente à família Apiaceae.
A autoridade científica da espécie é J.Gay, tendo sido publicada em Annales des Sciences Naturelles; Botanique, sér. 3 9: 171. 1848.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é nativa da região atrás indicada.
Encontra-se protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia, nomeadamente pelo Anexo II (espécie prioritária) e IV da Directiva Habitats e pelo Anexo I da Convenção sobre a Vida Selvagem e os Habitats Naturais na Europa.
Eryngium viviparum é uma espécie de planta com flor pertencente à família Apiaceae.
A autoridade científica da espécie é J.Gay, tendo sido publicada em Annales des Sciences Naturelles; Botanique, sér. 3 9: 171. 1848.
Eryngium viviparum là một loài thực vật có hoa trong họ Hoa tán. Loài này được J.Gay mô tả khoa học đầu tiên năm 1848.[1]
Bài viết chủ đề họ Hoa tán này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Eryngium viviparum là một loài thực vật có hoa trong họ Hoa tán. Loài này được J.Gay mô tả khoa học đầu tiên năm 1848.
