Meiacanthus is a genus of combtooth blennies found in the western Pacific and Indian oceans. Many species in this genus make their way into the aquarium trade and several are venomous. The genus name Meiacanthus is derived from the Greek meion meaning "less" and akantha meaning "thorn" and refers to most species having relatively few dorsal fin spines.[1]
There are currently 28 recognized species in this genus:[1]
Meiacanthus is a genus of combtooth blennies found in the western Pacific and Indian oceans. Many species in this genus make their way into the aquarium trade and several are venomous. The genus name Meiacanthus is derived from the Greek meion meaning "less" and akantha meaning "thorn" and refers to most species having relatively few dorsal fin spines.
Meiacanthus es un género de peces de la familia de los blénidos en el orden de los Perciformes.[1]
Existen las siguientes especies en este género:[2][3]
Meiacanthus es un género de peces de la familia de los blénidos en el orden de los Perciformes.
Meiacanthus è un genere di pesci ossei bentonici appartenenti alla famiglia Blenniidae.
Le specie della famiglia hanno piccole dimensioni e un corpo allungato, piuttosto compresso ai fianchi, con testa arrotondata e bocca rivolta verso il basso. Nella maggior parte delle specie la pinna caudale è sostenuta da spessi raggi morbidi e flessibili (in alcuni casi i due raggi più esterni sono più lunghi di quelli interni. La pinna dorsale è bassa ma molto lunga, sostenuta da piccoli raggi erettili. La pinna anale è anch'essa allungata, le ventrali sono sottili. La livrea varia a seconda della specie[1].
In alcune specie tra cui M. nigrolineatus le zanne sulla mandibola sono connesse a ghiandole velenifere. Il loro morso è comunque quasi innocuo per l'uomo[2].
Meiacanthus atrodorsalis
Meiacanthus grammistes
Il genere comprende 29 specie[3]:
Meiacanthus è un genere di pesci ossei bentonici appartenenti alla famiglia Blenniidae.
Lyrauodegės šunžuvės (lot. Meiacanthus) - jūros šuniukų (Blenniidae) šeimos žuvų gentis.
Lyrauodegės šunžuvės (lot. Meiacanthus) - jūros šuniukų (Blenniidae) šeimos žuvų gentis.
Meiacanthus is een geslacht van straalvinnige vissen uit de familie van naakte slijmvissen (Blenniidae).[1] Het geslacht is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1943 door Norman.
Meiacanthus is een geslacht van straalvinnige vissen uit de familie van naakte slijmvissen (Blenniidae). Het geslacht is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1943 door Norman.
Multimedia w Wikimedia Commons Meiacanthus – rodzaj małych, jadowitych ryb okoniokształtnych z rodziny ślizgowatych (Blenniidae) związanych ze środowiskiem raf koralowych. Występują od północnej części Morza Czerwonego i południowego Madagaskaru po Wyspy Towarzystwa na Oceanie Spokojnym, zwykle w płytkich wodach do głębokości 20 m. Sporadycznie spotykano Meiacanthus nigrolineatus na głębokościach do 37 m[2]. Osiągają od 3,5 do 11 cm długości. Niektóre są intensywnie ubarwione, przez co wzbudzają zainteresowania osób zajmujących się akwarystyką morską.
Gatunki zaliczane do tego rodzaju są jedynymi znanymi rybami, u których wykształciły się wyspecjalizowane zęby jadowe[3] – położone po obydwu stronach żuchwy, duże, zakrzywione, z głęboką bruzdą. Zęby jadowe są połączone z wysoce wyspecjalizowanymi gruczołami jadowymi wytwarzającymi substancję toksyczną. Struktury te są wykorzystywane jako organy obronne. Ryba uderza zębami i wstrzykuje jad, kiedy jest połykana przez napastnika, co zwykle kończy się jej uwolnieniem. Drapieżniki, które próbowały połknąć jadowitą rybę szybko zapamiętują przykre doświadczenie, w efekcie czego Meiacanthus są przez nie ignorowane[2]. Taka strategia obronna wydaje się być wysoce efektywna, ponieważ u wielu ślizgowatych spokrewnionych z rodzajem Meiacanthus rozwinęły się zachowania upodabniające do form jadowitych.
Rodzaj został opisany przez J. R. Normana z British Museum w 1943 (pracę opublikowano w 1944)[4]. Gatunkiem typowym był Petroscirtes ovalanensis z wyspy Ovalau (Fidżi). Toksyczność zębów tych ryb została odkryta dopiero w 1968[5].
Gatunki zaliczane do tego rodzaju [6]:
Meiacanthus – rodzaj małych, jadowitych ryb okoniokształtnych z rodziny ślizgowatych (Blenniidae) związanych ze środowiskiem raf koralowych. Występują od północnej części Morza Czerwonego i południowego Madagaskaru po Wyspy Towarzystwa na Oceanie Spokojnym, zwykle w płytkich wodach do głębokości 20 m. Sporadycznie spotykano Meiacanthus nigrolineatus na głębokościach do 37 m. Osiągają od 3,5 do 11 cm długości. Niektóre są intensywnie ubarwione, przez co wzbudzają zainteresowania osób zajmujących się akwarystyką morską.
Gatunki zaliczane do tego rodzaju są jedynymi znanymi rybami, u których wykształciły się wyspecjalizowane zęby jadowe – położone po obydwu stronach żuchwy, duże, zakrzywione, z głęboką bruzdą. Zęby jadowe są połączone z wysoce wyspecjalizowanymi gruczołami jadowymi wytwarzającymi substancję toksyczną. Struktury te są wykorzystywane jako organy obronne. Ryba uderza zębami i wstrzykuje jad, kiedy jest połykana przez napastnika, co zwykle kończy się jej uwolnieniem. Drapieżniki, które próbowały połknąć jadowitą rybę szybko zapamiętują przykre doświadczenie, w efekcie czego Meiacanthus są przez nie ignorowane. Taka strategia obronna wydaje się być wysoce efektywna, ponieważ u wielu ślizgowatych spokrewnionych z rodzajem Meiacanthus rozwinęły się zachowania upodabniające do form jadowitych.
Rodzaj został opisany przez J. R. Normana z British Museum w 1943 (pracę opublikowano w 1944). Gatunkiem typowym był Petroscirtes ovalanensis z wyspy Ovalau (Fidżi). Toksyczność zębów tych ryb została odkryta dopiero w 1968.
