Chimère Commun

Chimaera monstrosa^[1] és una espècie de peix de l'ordre de les quimeres. És ovípar i l'època de fresa és a la primavera i l'estiu. Té un cicle de vida molt lent, arribant a la maduresa sexual entre els 11,2 i els 13,4 anys, amb una esperança de vida d'entre 26 i 30 anys.^[1]

Chimaera monstrosa pot créixer fins a 1,5 metres de llarg i pesar 2,5 kg. El color és marró, amb ratlles blanques en diferents les direccions. Els ulls són grans i de color verd. La línia lateral es pot apreciar clarament al cap. En l'aleta dorsal té una punta verinosa que pot causar molt dolor.

Pel que fa a l'hàbitat, aquesta espècie prefereix la plataforma continental superior entre els 300 i 500 metres de profunditat, amb un màxim confirmat de 1663 metres. En aigües menys profundes normalment se'n poden observar de malalts o a punt de morir. És pròpia de l'est de l'Oceà Atlàntic, des de l'oest d'Àfrica fins al nord de Noruega i Islàndia. També se n'han vist a la part occidental de la mar Mediterrània i, possiblement, al sud d'Àfrica.

Referències

Viccionari

Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Chimaeridae ydy'r cwningen fôr sy'n enw benywaidd; lluosog: cwningod môr (Lladin: Chimaera monstrosa; Saesneg: Rabbit fish).

Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, Affrica, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.

Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Yn agos at fod dan fygythiad' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.^[1]

Gweler hefyd

• Rhestr o greaduriaid morol gwledydd Prydain
• Rhestr Goch yr IUCN, rhestr o greaduriaid wedi'u dosbarthu i 9 categori yn ôl niferoedd, prinder, cadwraeth ayb.
• Llwybr yr Arfordir
• Cadwraeth

Cyfeiriadau

• Gwefan Llên Natur; termau safonol.

Chiméra podivná (Chimaera monstrosa Linnaeus, 1758) je druh mořské paryby z čeledi chimérovitých žijící v Atlantském oceánu. Dorůstá velikosti okolo 1,5 metru. V hřbetní ploutvi se nachází jedový trn. Jed chiméry může být pro člověka nebezpečný.

Synonymní názvy

Chiméra podivná bývá též nazývána chiméra hlavatá. V odborné literatuře pak byla popsána také jako:

• Chimaera arctica Gistel, 1848
• Chimaera argentea Ascanius, 1772
• Chimaera borealis Shaw, 1804
• Chimaera cristata Faber, 1829
• Chimaera dubia Osório, 1909
• Chimaera mediterranea Risso, 1826^[2]

Popis

Chiméra podivná obvykle dosahuje délky 1,5 m a hmotnosti okolo 2,5 kg.^[3] Má dlouhé a protáhle zakončené tělo se zužujícím se ocasem. Tvar ocasní ploutve připomíná osten. Na vrcholku těla vyrůstají dvě hřbetní ploutve. První je značně vyšší a obsahuje jedový trn. Za ní se nachází delší nižší ploutev, která se táhne až k ocasu. Na boční straně jsou umístěny párové velké prsní ploutve, za nimi se nachází menší břišní ploutve. Při spodním pohledu má chiméra bělostnou až stříbrnou barvu, na bocích je nazelenalá, nahnědlá, či načervenalá s nepravidelnou strukturou bílých pruhů.

Ulovená chiméra

Chiméry jsou vejcorodé a obvykle žijí v malých hejnech. Živí se bezobratlými živočichy žijícími na mořském dně.^[4]

Rozšíření

Vyskytuje se v Atlantském oceánu od severního Norska a Islandu až po Maroko, a to v hloubkách od 40 do 1663 metrů, přičemž nejčastější záznamy udávají hloubku mezi 300 a 500 m.^[5] V oblasti norských fjordů však bylo pozorováno, že se v noci vynořuje do hloubky 10 až 15 metrů. K odpočinku využívá oblasti, kde je písčité či bahnité dno.^[3] Objevuje se též ve Středomoří, ačkoli v jeho východní části jen zřídka a v severní a střední části Jaderského moře není známa vůbec.^[5]

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ BioLib.cz – Chimaera monstrosa (chiméra podivná) [online]. BioLib.cz [cit. 2008-07-31]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b} seawater.no - Rabbit fish [online]. [cit. 2008-07-31]. Dostupné online. (anglicky) ^{[nedostupný zdroj]}
4. ↑ Chimaera monstrosa : fisheries, aquaculture, gamefish [online]. Příprava vydání Rainer Froese, Daniel Pauly. FishBase, 2014. Dostupné online. (anglicky)
5. ↑ ^{a b} Dagit, D.D. & Caldas, J.P. 2007. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. (anglicky)

Související stránky

• Chiméra běloskvrnná

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu chiméra podivná ve Wikimedia Commons
• Taxon Chimaera monstrosa ve Wikidruzích
• Galerie chiméra podivná ve Wikimedia Commons

Havmus (latin: Chimaera monstrosa) er en op til 1,5 meter lang (inkl. hale) og 2,5 kg tung fisk af klassen bruskfisk. Den har en giftpig foran rygfinnen og en piskeformet hale. Havmusen lever på dybt vand, og findes blandt andet i Skagerrak.

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Havmus

Die Seekatze (Chimaera monstrosa) ist eine Art aus der Familie der Kurznasen-Seekatzen (Chimaeridae) innerhalb der Knorpelfische. Sie wurde erstmals 1758 durch den schwedischen Naturforscher Carl von Linné beschrieben. Ihr wissenschaftlicher Name leitet sich von der Chimaira aus der griechischen Mythologie ab, einem Wesen, das aus verschiedenen Körperteilen von Löwe, Ziege und Schlange zusammengesetzt ist. Die Augen, die an eine Katze erinnern, die nagetierartigen Zähne und der lange drachenähnliche Schwanz regten Linné zu dieser Benennung an.

Merkmale

Die Seekatze wird maximal, einschließlich des meist unvollständigen Schwanzfadens, 1,5 Meter lang und erreicht ein Maximalgewicht von 2,5 kg. Ein der Rückenflosse vorausgehender Stachel ist scharf und leicht giftig. Er kann schmerzhafte Wunden verursachen. Am Vorderkopf der Männchen befindet sich ein Stirnfortsatz, der vermutlich dazu dient, das Weibchen bei der Paarung festzuhalten.

Verbreitung

Die Seekatze kommt im nordöstlichen Atlantik, von Norwegen und Island bis Marokko, den Azoren und Madeira vor. Auch im Skagerrak, Kattegat und im Mittelmeer ist sie anzutreffen, dort ist sie jedoch im östlichen Teil selten. Meldungen über Vorkommen an der Küste Südafrikas und bei Japan sind fragwürdig.

Lebensweise

Seekatzen leben, meist in kleinen Gruppen, in Tiefen von 40 bis 1000 Meter, meist zwischen 300 und 500 Metern über den oberen Bereichen der Kontinentalhänge. Populationen im Süden halten sich vor allem in tieferem Wasser auf, die im Norden wandern im Sommer in Tiefen von 40 bis 100 Metern hinauf. Sie ernähren sich vor allem von bodenbewohnenden wirbellosen Tieren, wie Krebstieren, Weichtieren sowie Stachelhäutern und kleinen Fischen. Seekatzen legen spindelförmige Eikapseln, die 16 bis 18 Zentimeter lang und 3 Zentimeter breit sind. Am spitzen Ende der Eikapsel befindet sich ein drei bis vier Zentimeter langer Faden, der der Verankerung am Boden dient. Die Jungen sind beim Schlupf zehn bis elf Zentimeter lang und gleichen schon den ausgewachsenen Tieren.

Literatur

• Bent J. Muus, Jørgen G. Nielsen: Die Meeresfische Europas in Nordsee, Ostsee und Atlantik. Kosmos, Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07804-3.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

Wiktionary: Seekatze – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen

• Seekatze auf Fishbase.org (englisch)
• Chimaera monstrosa in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: Dagit, D.D., Hareide, N. & Clò, S., 2007. Abgerufen am 2. Oktober 2013.

Аурупа химерасы, шулай ук диңгез мәчесе (лат. Chimaera monstrosa) — химералылар гаиләлегенә керүче кимерчәкле балык. Баренц диңгезендә һәм Атлантик океанның көнчыгышында очрый.

Аурупа химерасының гәүдәсе артык зур түгел, озынлыгы 60 сантиметрдан 2 метрга кадәр. Тиресе ялангач.

Ул Баренц диңгезендә 1000 метр тирәнлектә очрый. Аның итен ашамыйлар. Бавырыннан алынган май медицинада кулланыла һәм сәнәгатьнең кайбер тармакларында майлау материалы буларак файдаланыла.

Сылтамалар һәм чыганаклар

• Шакирова Т.Р., Хайваннар дөньясы: Балыклар. Җир-су хайваннары. Сөйрәлүчеләр бит16
• Каталог животных » Классификация животных » Рыбы » Хрящевые рыбы » Европейская химера / Chimaera monstrosa

சிம்மேரா மோன்ஸ்ட்ரோசா (Chimaera monstrosa) என்னும் மீன், முயல் மீன் அல்லது எலி மீன் (rabbit fish, rat fish) என்று பல்வேறு பெயர்களில் அழைக்கப்படுகிறது. இம்மீன் வடகிழக்கு அட்லாண்டிக் மற்றும் மத்திய தரைக்கடல் பகுதியில் வாழக்கூடிய மீனினம் ஆகும். சிம்மோிடே எனும் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது.^[1]

தோற்றம் மற்றும் பண்புகள்

முயல் மீன் 1.5 மீட்டர் நீளமும், 2.5 கி. எடையும் கொண்டது.^[2] இது கருஞ்சிவப்பு வண்ணமும், பளிங்கிக் கல் போன்ற வெள்ளை நிறக்கோடுகள் உடலில் எல்லா திசைகளிலும் காணப்படுகிறது. கண்கள் பொிதாகவும் பச்சை வண்ணத்தில் கண் வில்லைகளைக் (lens) கொண்டுள்ளது. தலைப்பகுதியில் பக்கவாட்டுக் கோடு தெளிவாகத் தொிகின்றது. இம்மீனின் முதுகுப்பக்கத் துடுப்பில் குறைந்தளவு விசமுள்ள முள் காணப்படுகிறது, இது பிற உயிர்களுக்கு மிகுந்த வலியை ஏற்படுத்தக் கூடியது.^[2] முயல் மீன், முட்டையிட்டு குஞ்சி பொாிக்கும் இனத்தைச் சார்ந்தது. இம்மீன் சிறிய கூட்டமாகவே காணப்படும். இது, கடலின் அடியில் காணப்படும் முதுகெலும்பில்லாத உயிாிகளையே உணவாகக் கொள்கின்றன.^[2]

பரவல் மற்றும் வாழிடம்

முயல் மீன்கள் 40 முதல் 1,663 மீ (131-5,456 அடி) ஆழத்தில் வாழக்கூடியது. இம்மீன்கள், பெரும்பாலும் 300 முதல் 500 மீ (980-1,640 அடி) ஆழத்தில் பதிவாகியுள்ளன.^[1] வடக்கு பகுதியில் உள்ளதை விட பொதுவாக தெற்கு பகுதியில் இம்மீன்கள் ஆழத்தில் காணப்படுகின்றன.^[2]இவை, மொராக்கோவின் வடக்கிலிருந்து, வடக்கு நார்வே மற்றும் ஐஸ்லாந்து வரை வடகிழக்கு அட்லாண்டிக் கடல் பகுதியில் பரவி காணப்படுகின்றன. இம்மீன்கள், மத்தியதரைக்கடல் பகுதியிலும் காணப்படுகின்றன, எனினும் கிழக்கு பகுதியல் அாிதாக உள்ளது. வடக்கு மற்றும் மத்திய அட்ரியாடிக் கடலில் இது அறியப்படாத மீனினம் ஆகும்.^[1] தென்னாபிரிக்காவில் இருந்து இம்மீன்களுக்கான பதிவுகள் கேள்விக்குரியாகவே உள்ளது.^[1][2] நோயுற்ற அல்லது இறந்த மீன்கள் சில நேரங்களில் ஆழமற்ற தண்ணீரில் அடித்துச் செல்லப்படுகின்றன.

மேற்கோள்கள்

Chimaera monstrosa, also known as the rabbit fish or rat fish, is a northeast Atlantic and Mediterranean species of cartilaginous fish in the family Chimaeridae.^[1] The rabbit fish is known for its characteristically large head and small, tapering body. With large eyes, nostrils, and tooth plates, the head gives them a rabbit-like appearance, hence the nickname “Rabbit fish”. They can grow to 1.5 metres (5 ft) and live for up to 30 years.

Description

Illustration by P. J. Smit

The appearance of C. monstrosa shares characteristics of its distant relatives, sharks. It characteristically has a large head and a tapering body that ends in its whip-like tail, and has a short snout with an overhanging mouth. The top dorsal fin is positioned high on the spine of the fish, and is triangular and tall in height. Positioned in the mid-section of the fish, the spine runs throughout the length of the fish and continuously joins with the upper part of the caudal fin; this dorsal spine is also mildly poisonous and can cause painful stings. One distinguishing feature of the fish, compared to its close relatives, is the anal fin, which is distinctly separated from lancet-shaped caudal fin. The color is silver-green with spots of brown. Additionally, they have marmor-white stripes in all directions with a distinct lateral line can be seen clearly on the head.

The rabbit fish can grow up to 1.5 m (5 ft) long, and weigh 2.5 kg (5.5 lb).^[2] More specifically, this chimaera species is characterized by a slow-growth rate, and a long life expectancy. In the study of one population, the theoretical asymptotic length of this fish was estimated at 78.87 cm with a yearly growth rate of 6.73% per year. With these estimates of growth, the study also suggests the maximum ages of the fish to be 30 years for males and 26 for females, with the maturity age of the sample being 13.4 years for males and 11.2 years for females.^[3]

Distribution and habitat

The geographic habitat of the fish has been registered around the Mediterranean Sea and the Eastern parts of the Atlantic Ocean. This geographic range starts northwards Morocco and extends to the northern areas of Norway and Iceland in the Northern North Sea.

Within these geological areas, the depth range of C. monstrosa is 50 to 1,000 metres (160 to 3,280 ft), but it is most abundant in upper to middle continental slope habitats at depths of 300 to 500 metres (980 to 1,640 ft). Within these parameters, the water temperatures of the species habitats are most commonly in the range 4.7–8.0 °C (40.5–46.4 °F). There have been reports of summer inshore migration of C. monstrosa to lay eggs in depths as low as 100 m (330 ft).

Diet

Chimaera monstrosa is classified as a benthophagous species. This means that its main diet comprises bottom-feeding invertebrates. This includes animals such as crabs, molluscs, octopuses, sea-worms, and sea urchins. However, studies have also shown that C. monstrosa are opportunistic feeders. Comparing the digestive tracts of individuals with varying body sizes, a study found that the diet of the species was widely diverse in relation to size. Specimens smaller than 22 cm (9 inches) mainly fed on amphipods, while those with lengths between 22 and 46 cm (9 and 18 inches) fed on both amphipods and decapods. Larger individuals (more than 46 cm or 18 inches) had a narrow diet spectrum, consuming mainly decapods. Conditioned by predator size group, significant differences in diet were observed between geographical areas and depths. This suggests that despite some degree of prey specialization according to predator size, this deep-water species can change its diet in accordance with the food-restricted environment that characterizes its habitat.^[4]

Reproduction

Egg

Chimaera monstrosa are fish that have distinct sex from birth. They reproduce by internal fertilization of male and female.^[5] For reproduction, C. monstrosa displays a small club like structure with a bulbous tip armed with numerous sharp denticles located on the top of the head. This structure is suggested to be used by male fish to grasp the pectoral fin of the female during copulation. The species is also oviparous, meaning that the embryo development happens in eggs, and not in the female. Specifically, the reproductive tendencies of the Chimaera monstrosa show sexual segregation in different depths of water, with the females living at lower depths. This segregation of the sexes is attributed to two main factors: the regulation of sperm in males in warmer and shallower waters, and less aggression of sex.^[6] For males, they live in water 500–600 m (1,600–2,000 ft) to regulate sperm. For the females, they prefer deeper waters of 800 m (2,600 ft), but go up to depths of 500–600 m (1,600–2,000 ft) to mate with males. After mating, they migrate inshore to lay eggs in the spring of summer.

Conservation

According to the IUCN Red List, Chimaera monstrosa is categorized as vulnerable. Due to its high levels of lipids, the species has gained interest in fisheries for its liver oils to manufacture dietary supplements. Aside from its values for oil, the C. monstrosa is mainly discarded as bycatch product in fishing.^[4]

References

La quimera común (Chimaera monstrosa)^[1]​ es una especie de holocéfalo del orden Chimaeriformes propia del noreste de océano Atlántico y del mar Mediterráneo. Recibe diversos nombres vulgares según la región (borrico, gato, gata moixa, escopeta, guinea).^[2]​

Parece preferir la plataforma continental superior entre los 300 y 500 m de profundidad, con un máximo confirmado de 1663 m. Es ovípara y la época de freza es en primavera y verano. Tiene un ciclo de vida muy lento, llegando a la madurez sexual entre los 11,2 y los 13,4 años, con una longevidad entre 26 y 30 años.^[1]​

Tiene un aparato toxicóforo en el primer radio espinoso de la primera aleta dorsal. La glándula toxicófora se ubica en el surco caudal de dicho radio. Cuando se inyecta en la piel produce un intenso dolor de la zona.^[3]​

Referencias

Itsas katua^[1] (Chimaera monstrosa) Kimeridoen familiako itsas arraina da, 1,5 m inguru luzea. Buru sendo handia du, ahoa berriz txikia eta buruaren azpiko aldean kokatua. Bular-hegalak luze zabalak izaten ditu eta isatsa ere oso luzea eta zorrotza. Duen haragia oso gogorra da jateko, baina arrautzak ahogozo onekoak dira. Gibelean duen olioa ebakiak ixteko erabiltzen da herri sendagintzan.

Erreferentziak

Sillikuningas (Chimaera monstrosa) on koppapäisten alaluokkaan kuuluva noin metrin mittainen rustokala, jolla on suuret silmät ja pitkä kapea pyrstöevä. Sillikuningasta tavataan itäisellä Atlantilla, Välimeressä ja Pohjanmeressä 50–500 metrin syvyydessä. Sen ruokavalioon kuuluu mm. simpukoita, rapuja sekä pieniä kaloja kuten sillejä.

Sillikuningas itse ei sovellu ihmisravinnoksi, sillä sen liha on myrkyllistä, mutta sen munia pidetään paikoin herkkuna. Myös sen maksasta saatavalla öljyllä väitetään olevan parantavia vaikutuksia.

Lisääntyminen

Sillikuninkaat kutevat kesällä. Kutu tapahtuu matalammassa vedessä kuin ne yleensä oleilevat. Munat ovat kierteisten koteloiden sisällä. Koteloiden avulla ne myös kiinnittyvät pohjaan.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Chimaera monstrosa (peilipalvelin) FishBase. Froese, R. & Pauly, D. (toim.). (englanniksi)

Chimaera monstrosa

La chimère commune, rat de mer ou chimère monstrueuse (Chimaera monstrosa) est une espèce de poissons cartilagineux vivant dans les abysses, appartenant à la famille des chimaéridés.

C'est la plus commune et la mieux connue des chimères. Elle présente un museau arrondi et large, de grands yeux, ainsi qu'une livrée argentée avec des taches et des rayures beiges ou brunes. Elle vit notamment au nord de l'océan Atlantique, entre l'Islande et les îles Canaries entre 300 et 700 m de profondeur.

Bien qu'elle ne fasse pas l'objet d'une pêche commerciale, l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) la considère comme espèce vulnérable. Ce sont les prises accidentelles et son faible taux de reproduction qui mettent ses populations en danger.

Description

La chimère commune possède un museau court et arrondi distinctif, semblable à celui d'un lapin, avec de grands yeux sombres et une petite bouche^[1]. Elle est dépourvue de spiracles ; sa petite bouche est reliée aux narines par deux sillons profonds. Sa mâchoire supérieure est composée de deux plaques dentaires, tandis que l'inférieure n'en comporte qu'une seule. Les plaques sont formées de dents fusionnées, leur croissance est continue et elles ne se renouvellent pas. La chimère commune présente une seule ouverture branchiale externe ; un faux opercule cutané recouvre ses quatre fentes branchiales latérales. Elle mesure en moyenne 1 mètre de longueur, mais atteint jusqu'à 1,50 m^[2]. La première nageoire dorsale est haute, elle est armée d'une épine rigide sur sa moitié distale dotée d'une glande venimeuse. La seconde est basse et longue, la nageoire anale est petite, la nageoire caudale est petite et se termine par un long filament. Hormis les quelques denticules sur les ptérygopodes des mâles, sa peau est nue. Sur le dos et les flancs, elle est argenté avec des taches et des rayures beiges ou des marques sinueuses brunes formant un motif plus ou moins régulier, tandis que le ventre est crème. Les nageoires anales et dorsales ont une bordure noire^[3].

Il existe un dimorphisme sexuel : les mâles ont un appendice courbé sur le front qui est censé servir à s'accrocher à la femelle pendant l'accouplement et sont plus petits que les femelles^[3].

Distribution et habitat

La chimère commune vit au nord de l'océan Atlantique, entre l'Islande et les îles Canaries, dont la mer Méditerranée occidentale. Ses habitats se concentrent sur la zone démersale (bathyale)^[4]. Elle est très rare dans la mer Adriatique. Elle vit près de la vase, jusqu'à 1 500 m de profondeur, mais elle est plus courante entre 300 et 700 m^[1].

Écologie

Lithographie d'une chimère commune.

Alimentation

La chimère commune se nourrit d'invertébrés et de petits poissons. Dans l'océan Atlantique elle se nourrit principalement de harengs^[3].

Reproduction

La reproduction a lieu toute l'année, mais plus fréquemment en été. La fécondation est interne et de gros œufs sont pondus (jusqu'à 16 cm), avec une coquille cornée. L'incubation des œufs dure plusieurs mois.

La chimère commune et l'homme

Détail du museau

Pêche et conservation

Ce poisson n'a pas de valeur commerciale. Cependant, sa capture accidentelle par les filets des chaluts de pêche, en particulier pour la capture des crevettes et le thon, est récurrente. En raison de sa maturité tardive et son faible taux de reproduction, les captures accidentelles peuvent gravement endommager les populations^[3]. L'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) la considère comme espèce quasi menacée^[5]. A l'échelle de la France métropolitaine, la catégorie de menace et la tendance actuelle de sa population ne peuvent pas encore être évaluées, compte tenu de l'insuffisance des données disponibles^[4].

Ces espèces sont encore assez mal connues. Ainsi en étudiant la reproduction de Chimaera monstrosa (espèce de chimère la plus communément pêchée) à partir de spécimens débarqués sur le port de Concarneau, les biologistes de la station marine de Concarneau se sont aperçus que sous ce nom était aussi pêchée et vendue une autre espèce proche, non décrite par la science^[6].

Danger pour l'homme

La piqûre de l'épine de la première nageoire dorsale provoque une douleur intense et une plaie profonde. Le traitement est symptomatique. Mais la chimère commune vivant en profondeur, les piqures touchent surtout les pêcheurs lorsqu'ils essayent de les extirper de leur filet^[7].

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Catalogue of Life : Chimaera monstrosa Linnaeus, 1758 (consulté le 18 décembre 2020)
• (fr+en) Référence FishBase :
• (fr+en) Référence ITIS : Chimaera monstrosa (Günther, 1877)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Chimaera monstrosa

Références bibliographiques importantes^[4]

• (en) D. Abdul Malak et al., Overview of the Conservation Status of the Marine Fishes of the Mediterranean Sea, 2011, 72p.

• (fr) R. D. Cavanagh et C. Gibson, Aperçu du statut de conservation des poissons cartilagineux (Chondrichtyens) en mer Méditerranée, 2007, 39p.

Notes et références

• (it) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en italien intitulé .

1. ↑ ^{a et b} Andrea Ferrari et Antonella Ferrari (trad. de l'italien), Requins et raies du monde entier, Paris, Delachaux et Niestlé, coll. « Règne animal », 21 octobre 2009, 336 p. (ISBN 978-2-603-01675-6)
2. ↑ (fr+en) Référence FishBase :
3. ↑ ^{a b c et d} [PDF] M.-L. Bauchot, « Chimères », Laboratoire d’Ichtyologie générale et appliquée Muséum national d'Histoire naturelle, 2008 (consulté le 27 février 2013)
4. ↑ ^{a b et c} UICN France & MNHN, La Liste rouge des espèces menacées en France ‐ Chapitre Requins, raies et chimères de France métropolitaine : Rapport d’évaluation - Fiches techniques sur les espèces évaluées, Paris, 2013, 110 p. (lire en ligne), p. 102
5. ↑ (en) Référence UICN : espèce Chimaera monstrosa
6. ↑ Exploitation, biologie et classification des Holocéphales (« chimères ») de la façade NE Atlantique LUCHETTI E., IGLESIAS S., BEAUPOIL C. et SELLOS D. MNHN - Station de Biologie Marine de Concarneau, in Colloque Biodiversité et environnement marin : connaissance, gestion et protectionConcarneau, 2009
7. ↑ [PDF] Pierre Aubry, « Envenimation par les animaux marins », Laboratoire d’Ichtyologie générale et appliquée Muséum national d'Histoire naturelle, 3 janvier 2012 (consulté le 27 février 2013)

A quimera monstruosa (Chimaera monstrosa) ^[1] é unha especie de holocéfalo da orde dos quimeriformes (Chimaeriformes) propia do nordeste do océano Atlántico e o mar Mediterráneo.

Parece prefirir a plataforma continental superior, entre os 300 e os 500 m de profundidade, cun máximo confirmado de 1 663 m. É ovípara e a época de desova é en primavera e verán. Ten un ciclo de vida moi lento, chegando á madurez sexual entre os 11,2 e os 13,4 anos, cunha lonxevidade de entre 26 e 30 anos.^[2]

Status de conservación

Segundo a UICN é unha especie medianamente ameazada.^[3]

Notas

Čudnovati morski štakori (Chimaera monstrosa) je vrsta iz porodice morskih štakora (Chimaeridae), roda Chimaera. Prvi put ju je 1758. opisao švedski prirodoslovac Carl von Linné, izvodeći njeno znanstveno ime od Himere, lika iz grčke mitologije. U njoj se pod tim imenom opisuje biće, sastavljeno od različitih dijelova tijela lava, koze i zmije. Oči koje potsjećaju na mačje, zubi kao kod glodavaca i dugi zmajev rep, potakli su Linnea da ih tako nazove.

Dužina vretenastog tijela, uključujući najčešće nepotpuni repni završetak u obliku biča, može biti najviše 120 do 150 centimetara kod ženki. Mužjaci su značajno manji. Pred prvom leđnom perajom ima velik otrovni šiljak, a duga se nadovezuje poput obruba na repnu. Koža im je glatka, bez ljusaka. Odozgo je crvenkasto smeđe boje, s mrežastim šarama, dok je bočno srebrnkasta, s izraženom bočnom linijom. Oči su im zelene s fosforescentnim odsjajem.

Rasprostranjenost

Čudnovati morski štakori su česti u europskim vodama Atlantika, od Norveške do Maroka i u vodama Sredozemlja. U Jadranu je česta u južnojadranskoj kotlini, no nema gospodarsko značenje, jer se ulovi samo poneki primjerak. Ljeti se zadržava na dubini do 1000 metara, a zimi dolazi bliže površini, na dubinu od 90 do 180 metara.

Razmnožavanje

Plodnost u jednoj sezoni je do 100 jaja. Razvoj jaja u hladnoj vodi traje više mjeseci. Kod ženki se svaki put spuštaju u maternicu dva jajašca. Ženka svaki put položi ta dva jajašca u jednoj kožastoj jajnoj čahuri na dno. Čahura je vretenasta, a na šiljastom vrhu čahure nalazi se vrpčasta do tri centimetara duga izraslina pomoću koje se čahura zasidri uz dno. Mladi izlaze iz čahure veliki oko 11 centimetara.

Literatura

• Životinje - Velika ilustrirana enciklopedija, nakladnik Mozaik knjiga, Zagreb, 2. izdanje, ISBN 953-196-088-7
• Neven Milišić - Sva riba jadranskog mora, nakladnik Marjan tisak d.o.o., Split, ISBN 978-953-214-407-9

Geirnyt (hámús, rottufiskur eða særotta) (fræðiheiti: Chimaera monstrosa) er fiskur af hámúsaætt. Geirnytin er hausstór og trjónustuttur brjóskfiskur með smáan kjaft og stór augu. Geirnytin getur náð allt að 150 cm lengd, en lengsta geirnyt hér við land var 110 cm löng. Algeng stærð er 70-95 cm. Pétursskip geirnytjarinnar eru gildari í annan endann en oddmjó í hinn.

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

Chimaera monstrosa (Linnaeus, 1758), conosciuta comunemente come Chimera, è un pesce cartilagineo abissale della famiglia Chimaeridae.

Distribuzione e habitat

Questa specie è diffusa nell'Oceano Atlantico tra l'Islanda e la Norvegia fino all'Africa del nord e alle isole Azzorre, compreso il mar Mediterraneo. È rarissima nel mar Adriatico^[2].
Vive su fondali fangosi molto profondi, fino a 1682 m, anche se è più comune a 300–500 m.

Descrizione

La Chimera ha un aspetto così strano da essere inconfondibile. Possiede un muso arrotondato caratteristico, simile a quello di un coniglio, con occhi molto grandi di colore scuro e bocca abbastanza piccola. La prima pinna dorsale è alta ed è armata di una spina rigida molto evidente e connessa ad una ghiandola velenosa. La seconda dorsale è molto bassa e lunga; la pinna anale è piccola; la pinna caudale è piccola e termina con un lungo filamento. Le pinne pettorali sono molto grandi e sono a punta. Esiste il dimorfismo sessuale: i maschi hanno un'appendice curva sulla fronte, chiamata clasper che si crede serva a trattenere la femmina durante la copula.

Il colore è argenteo con macchie e strisce beige o bruno chiaro. Le pinne hanno un orlo scuro.

Misura in genere circa 1 m di lunghezza, ma può arrivare fino a 1,5 m. Può raggiungere i 2,5 kg di peso. Nonostante sia un condroitto è sprovvista di scaglie placoidi: presenta quindi una pelle nuda. I grandi occhi sono uno strumento utile per vedere a profondità elevate. Presenta una sola fessura branchiale per lato.

Riproduzione

Avviene tutto l'anno ma con maggior frequenza in estate. La fecondazione è interna e le femmine depongono capsule ovigere lunghe fino a 17 cm, che daranno alla luce dei giovani già simili agli adulti.

Alimentazione

Si ciba di invertebrati e piccoli pesci, nell'Oceano Atlantico si nutre in prevalenza di aringhe.

Pesca e conservazione

Esemplare maschile

Questo pesce non ha nessun valore alimentare o commerciale dato che le carni non sono commestibili ma ciò nonostante si cattura con le reti a strascico, soprattutto per la cattura dei gamberi e con i palamiti. Si tratta di una specie a lentissima riproduzione e queste catture accidentali possono mettere in serio pericolo le popolazioni^[3].

Pericolo per l'uomo

La puntura del raggio spinoso della prima pinna dorsale provoca forti dolori.

Galleria d'immagini

Note

Bibliografia

• COSTA Francesco, "Chimera", in IDEM Atlante dei pesci dei mari italiani, Mursia, Milano 1991, pp. 90–91.
• GONZALES Castor Guisande e altri, "Chimaera monstrosa", in IDEM Tiburones, rayas, quimeras, lampreas y mixinidos de la costa atlantica de la peninsula iberica y canarias, Ediciones Diaz de Santos, Madrid 2011, pag.56.
• HENNEMANN Ralf M., "Chimaera monstrosa" e "Cara a cara con las quimeras" , in IDEM Guia de tiburones y rayas del mundo, Grupo Editorial M&G Difusion, Elche (Alicante) 2001, pag.294 , pp. 290–292.
• LOUISY Patrick, "Chimera", in IDEM Guida all'identificazione dei pesci marini d'Europa e del Mediterraneo, Il Castello, Trezzano sul Naviglio (MI) 2006, pp. 418–419.ISBN 88-8039-472-X
• LUTHER Wolfgang - FIEDLER Kurt, "Chimaera monstrosa", in IDEM Guida della fauna marina costiera del Mediterraneo, Franco Muzio & C. editore, Padova(1990)2002, pag. 112.
• Tortonese E. Leptocardia, Ciclostomata, Selachii, Calderini, 1956
• TOSCO Umberto, "Chimera monstruosa", in IDEM I pesci delle acque territoriali italiane, Edizioni Paoline, Cinisello Balsamo (MI) 1992, pp. 158–159, tavola 32.

De gewone draakvis of zeerat (Chimaera monstrosa) is een vis uit de familie van kortneusdraakvissen (Chimaeridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.^[2] De vis kan maximaal 150 cm lang en 2,5 kg zwaar worden.

Leefomgeving

De gewone draakvis is een zoutwatervis. De vis komt wijd verspreid voor in de noordoostelijk Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee tussen de Poolcirkel en Marokko. Deze draakvis komt voor op een diepte tussen de 300 en 500 meter. Er zijn vangsten gedaan op 1600 m, maar er zijn ook waarnemingen van trekbewegingen naar geringe dieptes tussen de 40 en de 100 m.

Relatie tot de mens

De gewone draakvis is voor de visserij van beperkt commercieel belang. De olie die wordt gewonnen uit zijn lever wordt gebruikt in voedingssupplementen. Verder wordt de vis als niet eetbaar beschouwd en daarom wordt er ook niet gericht op gevist. Wel neemt de visserij (gericht op andere soorten) met bodemsleepnetten op grote diepte toe in het gebied waar deze draakvis voorkomt. Net als andere kraakbeenvissen, is de draakvis een draagkrachtstrateeg en is daarom kwetsbaar voor deze toenemende visserij. Hij staat als gevoelig op de IUCN-lijst.^[1]

Externe link

• Fishbase Chimaera monstrosa

Havmus (Chimaera monstrosa) er ein bruskfisk som lever på djupt vatn.

Havmus fiska i Sogn. Det lokale namnet er «haogjydling».

Fisken finst ved Vest-Afrika, i Middelhavet og nord til Island og norskekysten. Havmus har eit framtredane hovud. Kroppen smalnar bakover. Auget er stort.

Havmusa lever av muslingar, slangestjerner, krepsdyr og småfisk. På ryggfinna er det ein pigg forbunde med ein giftkjertel.

Bakgrunnsstoff

• Om havmus
  Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Havmus (Chimaera monstrosa) er en fisk i havmusfamilien. Den kalles også havkatt, gullhå, hågylling, spelstrenghyse, levremus og levrekulp.

Beskrivelse

Havmusen kan bli opptil 1,5 m lang og veie 2,5 kg. Hunnfisken blir størst. Havmusen har et stort hode og en kropp som gradvis smalner bakover til den lange og tynne halen. Fargen er brun med hvite marmoreringer og hvit buk. Øynene er store med grønn linse. Sidelinjen har forgreninger på hodet. Havmusen har en tydelig pigg i første ryggfinne som er forbundet med en giftkjertel. Brystfinnene er store og kan ligne på vinger.

Ventralt neseparti hos havmus.
1: Elektrosensorisk organ.
2: Brystfinne.
3: Havmusens karakteristiske tenner.
4: Nesebor.

Adferd

Havmusen lever på bløtbunn fra 50 m til 1000 m. Den kan enkelte steder observeres grunnere. Den lever av forskjellige bunndyr og småfisk. Havmusen har indre befruktning og gyter i april-juni. Eggkapslene er 17 cm lange og 3 cm brede. Når ungene fødes er de omtrent 11 cm lange og ser ut akkurat som de voksne individene.

Utbredelse

Havmusen finnes i Øst-Atlanteren fra Vest-Afrika og nordover til Island og Nord-Norge, samt i de vestlige delene av Middelhavet og Skagerrak. I Norge finnes havmusen langs hele kysten. En art som finnes utenfor Sør-Afrika er muligens også havmus.

Økonomisk betydning

Det foregår ikke noe kommersielt fiske etter havmus. Tidligere er olje fra leveren blitt brukt som smøremiddel og som medisin mot betennelser og stikkskader.

Eksterne lenker

• (sv) havmus hos Dyntaxa
• (en) havmus – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) havmus i Encyclopedia of Life
• (en) havmus i Global Biodiversity Information Facility
• (en) havmus hos NCBI
• (en) havmus hos ITIS
• (en) havmus hos FishBase
• (en) Kategori:Chimaera monstrosa – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Chimaera monstrosa – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Chimaera monstrosa – detaljert informasjon på Wikispecies
• (en) Chimaera monstrosa Linnaeus, 1758 Rabbit fish - FishBase

Chimera pospolita^[3], chimera^[3], przeraza^[3] (Chimaera monstrosa) – gatunek ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny chimerowatych (Chimaeridae). Bez większego znaczenia gospodarczego.

Zasięg występowania

Ocean Atlantycki i Morze Śródziemne na głębokościach od 40–1000 m.

Opis

Wrzecionowate ciało z długim ogonem zakończonym cienkim biczem. Osiąga do 150 cm długości. Otwór gębowy z trzema parami płytek zębowych. Dwie płetwy grzbietowe, pierwsza wysoka z twardym kolcem, druga niska i długa. Samce mniejsze od samic.

Żywi się głównie bezkręgowcami. Gatunek jajorodny, jaja duże – mają ok. 17 cm – zamknięte w rogowej otoczce. Młode osobniki po wykluciu są podobne do dorosłych.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Opis w Fishbase (ang.)
• Zdjęcia w Fishbase

Chimaera monstrosa é uma espécie de peixe pertencente à família Chimaeridae.

A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.

Portugal

Encontra-se presente em Portugal, onde é uma espécie nativa.

Dá pelos nomes comuns de peixe-rato^[1] ou papagaio-do-mar^[2].

Descrição

Trata-se de uma espécie marinha. Atinge os 57,1 cm nos indivíduos do sexo feminino.

Referências

• Chimaera monstrosa - Froese, R. and D. Pauly. Editors. 2014. FishBase. World Wide Web electronic publication. www.fishbase.org, (11/2014)

Morska podgana (znanstveno ime Chimaera monstrosa) je vrsta rib iz družine Chimaeridae, ki je razširjena po delih Atlantskega oceana in Sredozemskega morja.

Opis

Odrasle ribe lahko zrastejo do 1,5 m in lahko tehtajo do 2,5 kg. Osnovna barva telesa je rjava z marmorirano belim vzorcem. Oči so velike in imajo zeleno zenico. Pobočnica je jasno razvidna na glavi. Na hrbtni plavuti je en žarek blago strupen in lahko povzroči boleč pik.

Razširjenost in habitat

Morska podgana je oviparna, običajno se zadržuje v majhnih jatah na morskem dnu, kjer se hrani z raznimi talnimi nevretenčarji. Živi na globinah med 40 in 1663 metri, najpogosteje med 300 in 500 m.^[1] Na južnem delu območja razširjenosti se ta vrsta zadržuje v globljih vodah kot na severu. Bolne in umirajoče ribe včasih zaidejo v plitkejše vode. Morska podgana je razširjena po severovzhodnem Atlantiku, od Maroka do severne Norveške in Islandije, pa tudi po delih Sredozemlja. Redkejša je na vzhodu, zelo redka pa v severnem Jadranskem morju.^[1]

Reference

Havsmus (Chimaera monstrosa) är en broskfisk som tillhör ordningen havsmusartade fiskar (Chimæriformes).

Utseende

Havsmusen kan bli upp till 150 cm lång totalt, varav ⅔ utgörs av stjärten, som på slutet blir trådsmal. Den väger omkring 2,5 kg. Honan blir större än hanen. Ögonen är stora och grönskimrande.^[2]

Ekologi

Havsmusen växer långsamt och kan bli minst 40 år gammal.^[3] På ryggen finns en rörlig, hullingförsedd gifttagg. Uppgifter finns att giftet är så starkt att det i några fall ska ha dödat fiskare, som råkat sticka sig på gifttaggen.^[2] Havsmusen är ett nattaktivt djur som sover på dagen. Om man dagtid närmar sig den försiktigt kan man lyfta en havsmus med händerna, innan den simmar iväg.^{[källa behövs]} Den är en stimfisk och stimmen är ofta köns- och storleksuppdelade.^[2]

Habitat

Havsmusen är en bottenlevande djupphavsfisk över mjuka bottnar på djup mellan 200 m till 1 000 m. På vintern kan den gå något grundare.

Fortplantning

Havsmusen är en äggläggande art med inre befruktning, hanen har ett stort, parigt parningsorgan vid anus. Äggen läggs parvis och består av en omkring 3 × 17 cm stor kapsel, något tillspetsad i ena änden, där den avslutas med en 3 till 4 cm lång tråd. Vid äggläggningen hänger kapseln i tråden under honan, tills hon hittat en lämplig plats att skrapa av kapseln på. Nykläckta yngel är 11 cm långa.^[2]

Föda och födosök

Runt nosen sitter tusentals elektrosensorer varmed havsmusen kan avkänna det elektromagnetiska fält som bytesdjuren utsänder, vilket är en hjälp för detta nattaktiva djur att finna sitt byte i mörkret. Födan är bottenlevande kräftdjur, musslor och sjöborrar. Sällsynt ger sig havsmusen på annan fisk. Troligen används gifttaggen ej vid jakt utan endast som självförsvar.^[2]

Utbredning

Havsmusen finns längs Atlanten i hela Europa, från Island utefter Norge söderut, Irland, i västra Medelhavet, Azorerna, Madeira, norra delen av Marocko.^[2] Enstaka fynd förekommer från Oshima, Japan och vid Sydafrika; den senare lokalen är dock omtvistad.^[1]

Förekomst i Sverige

I svenska farvatten förekommer havsmus allmänt i de djupare delarna av Skagerack och sparsamt i djupa delar av Kattegatt, sällsynt i Öresund.^[2]

Havsmusen och människan

Hot och status

Havsmusen är globalt rödlistad som nära hotad (NT)^[1]; samma klassificering har den i Sverige.^[4]

Användning

Köttet äts ej, men levern, som kan uppta en tredjedel av kroppsvikten, tas till vara. Ur levern utvinns olja av hög kvalitet, som används för tillverkning av kosttillskott. Förr användes den även som smörjmedel.^[3] Svansen bryts lätt av i fångsredskap. Havsmus som varit bifångst har ofta kasserats direkt genom att kastas tillbaka i havet. Främst danska fiskare har emellertid kring sekelskiftet 1999/2000 börjat landa havsmus. Den används även som huskur mot sticksår.

Namn

Dess vetenskapliga släktnamn Chimæra kan härledas från Chimaira som i grekisk mytologi var namnet på ett sagodjur, som kunde vara lejon, get eller drake. Artepitetet Monstrosa är latin för vidunderlig. Sitt svenska trivialnamn har den fått för att den med sin långa tunna stjärt kan liknas vid en mus. Liknelsen vid en mus går, med olika variationer, igen i flera språk. På sina håll kallas den håmus.^[5]

Referenser

1. ^ [a b c] ”Chimaera monstrosa: Rabbit fish” (på engelska). Fishbase. http://www.fishbase.org/Summary/SpeciesSummary.php?genusname=Chimaera&speciesname=monstrosa. Läst 27 december 2015.
2. ^ [a b c d e f g] Curry-Lindahl, Kai (1985). Våra fiskar : havs- och sötvattensfiskar i Norden och övriga Europa. Stockholm: Norstedts. sid. 311-312. ISBN 91-1-844202-1
3. ^ [a b] Charlott Stenberg (2005, 2015). ”Chimaera monstrosa Havsmus”. Sveriges lantbruksuniversitet. http://artfakta.artdatabanken.se/taxon/206086. Läst 27 december 2015.
4. ^ ”Rödlistade arter i Sverige 2015” (PDF, 9,67 MB). ArtDatabanken SLU. 2015. sid. 87. Arkiverad från originalet den 5 januari 2016. https://web.archive.org/web/20160105075419/http://www.artdatabanken.se/media/2012/hela-boken.pdf?st=r%C3%B6dlista. Läst 27 december 2015.
5. ^ Johan Ernst Rietz: Svenskt dialektlexikon sida 449 [1], Gleerups, Lund 1862–1867, faksimilutgåva Malmö 1962

• 1 Розповсюдження
• 2 Будова
• 3 Спосіб життя та розмноження
• 4 Значення
• 5 Цікаво
• 6 Посилання
• 7 Джерела

1. ↑ Froese R., Pauly D. (eds.) (2013). "Chimaera monstrosa" на FishBase. Версія за січень 2013 року.
2. ↑ Didier, D.A., 1998. The leopard Chimaera, a new species of chimaeroid fish from New Zealand (Holocephali, Chimaeriformes, Chimaerida). Ichthyol. Res. 45(3):281-289.
3. ↑ Неймарк Е. Геном химеры помог понять происхождение костей [1]

У европейской химеры крупные глаза, длинный бичевидный хвост и большие грудные плавники

Биология

Откладывает яйца, заключенные в роговую капсулу^[4]. Размножение круглый год. В яичниках самок развивается до 200 яиц. Самка откладывает по два яйца несколько раз без повторного оплодотворения. Перед тем, как отложить, самка носит яйца прикрепленными к выводным отверстиям яйцеводов. Затем она откладывает их на дно на довольно больших глубинах, иногда до 400 м. Диаметр желтка 26 мм. Капсула имеет плавникообразную оторочку высотой до 4 мм. Нижний конец капсулы цилиндрической формы, верхний имеет вид узкого нитевидного придатка, который служит для прикрепления яйца. Длина капсулы 163—77 мм, ширина — около 25 мм. Длина придатка 30—40 мм. Капсула от блестяще-коричневого до оливково-зеленого цвета. Яйца развиваются около года. Новорождённые вылупляются вполне сформированными. Молодь попадается редко. Известны случаи поимки у Фарерских островов на глубине 1000 м и у Ирландии на глубине 600 м. Молодые особи имеют длину 11 см. Самцы в целом меньше самок^[3].

Европейская химера — бентофаг. Её рацион состоит в основном из беспозвоночных: ракообразных, моллюсков, червей и иглокожих. Иногда в желудке попадается рыба^[3].

Взаимодействие с человеком

В начале XX века промыслового значения рыба не имела: мясо считалось несъедобным, но иногда жир, извлечённый из их печени, использовался в медицине или в качестве смазочного материала. Яйца считались лакомством. В Норвегии печени химеры приписывали целебные средства^[4]. Мясо жёсткое, но в некоторых странах его употребляют в пищу^[3].

По данным Международного совета по исследованию моря (англ. International Council for the Exploration of the Sea), хотя этот вид не относится к промысловым^[5], имеют место случаи его целенаправленного вылова^[6]. Обычно при тралении попадают единичные особи, но весной у Северо-Западной Норвегии химер вылавливают десятками. Мировой вылов незначителен (в тоннах): 1992 г. — 106, 1994 г. — 60, 1995 г. — 106, 1996 г. — 21, 1997 г. — 15, 1998 г. — 32, 1999 г. — 12, 2000 г. — 15. Попадается в качестве прилова в донные тралы при промысле других рыб. Международный союз охраны природы присвоил виду охранный статус «Близкий к уязвимому положению»^[7].

Примечания