Chinese mitten crabs are light brown and have hairy claws that are typically white-tipped, giving the appearance of mittens. They have a notch between the eyes and 4 lateral carapace spines. Their legs are generally twice as long as the width of the carapace, which has an average maximum width of 80 mm. Males and females are dimorphic: males have a V-shaped abdomen whereas the females have a U-shaped abdomen.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes shaped differently
After the fertilized eggs hatch, they are called zoea and do not look like adults. Zoea have a long dorsal spine, a rostral spine, and 2 lateral spines. They develop appendages on their side that will eventually be involved in feeding. In this stage, they spend 1 to 2 months in brackish water before migrating upstream for further development. After 5 zoeal stages, the crab undergoes metamorphosis from the zoeal stage to a megalopal stage. At this stage, the larvae begin to look like adults but are still distinguishable from them because of the presence of a protruding abdomen. After about 7 days in this stage, molting occurs and juvenile crabs emerge; they then migrate upstream and go on to develop into adults, where sexual maturity is reached between their fourth and fifth years of life.
Development - Life Cycle: metamorphosis
When the mitten crabs invade, they can damage the riverbanks because of their burrowing behavior as mentioned in the Ecosystem Roles section. This could be a financial problem if development along the riverbank is threatened. Mitten crabs cause damages to commercial fishing nets. They could also eat the trapped fish in commercial ponds. Crabs damage crops in China by consuming rice shoots. Humans can become infected with Paragonimus ringeri by eating poorly cooked or raw mitten crabs.
Negative Impacts: injures humans (causes disease in humans ); crop pest
Mitten crabs are a delicacy in Asia and other places. They can be used as bait for eel fishing, in the production of cosmetic products, and as fertilizer in agriculture.
Positive Impacts: food
Mitten crabs are prey for many animals. They are also a secondary intermediate host of the Oriental lung fluke -- Paragonimus ringeri. Mammals including humans are the final host of this parasite. Mitten crabs can tolerate a wide range of environmental conditions. This is evident as this species has been spread via shipping to North America as well as Europe. When they are introduced to a new environment, their population becomes very large very fast and they change the structure of the local environment. For instance during migration, mitten crabs burrow into sediment and this increases erosion that can lead to collapse of river banks. They may also have a profound effect on biological communities through predation and competition.
Ecosystem Impact: creates habitat; soil aeration
Species Used as Host:
Mitten Crabs are omnivores, which means that they eat both plants and animals as its primary food source. As juveniles they mostly eat vegetation but also prey on small invertebrates
Animal Foods: other marine invertebrates
Plant Foods: algae
Other Foods: detritus
Primary Diet: omnivore
Eriocheir sinensis is not vulnerable, threatened, or endangered on any part of its native or introduced range.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
A study on mating communication shows that mate recognition occurs only after physical contact. The study indicates that once physical contact is established, a contact pheromone is involved.
Communication Channels: tactile ; chemical
Other Communication Modes: pheromones
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
Chinese mitten crabs are found on coasts from Japan to the mainland of China, Korean Peninsula, and along the Yellow Sea; they are also found on the coasts of northern and eastern Europe and the United States.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Introduced , Native )
Chinese mitten crabs spend most of their lives in brackish water and freshwater rivers and estuaries. Eriocheir sinensis migrates downstream to saltwater environments to reproduce. During migration they are known to cross terrestrial boundaries, but they do not spend much time on land.
Habitat Regions: temperate ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: rivers and streams; coastal ; brackish water
There are varied reports as to the lifespan of this species. Factors influencing the lifespan include temperature of the water, salinity, and others. Reports vary from lifespan as little as 1-2 years to as much as 3-5 years, depending on the region in which the crabs are located.
Range lifespan
Status: wild: 1 to 5 years.
Mitten Crabs are subject to predation by many carnivorous organisms in the water and on land, including fish, frogs, and birds.
Known Predators:
During the summer months mature Chinese mitten crabs begin their migration to the sea, with males arriving first and females arriving afterwards. Soon after reproduction, however, both sexes die and the progeny are left to fend for themselves.
Mating System: monogamous
Males and females come in contact and after initially fighting, mating behavior begins. During physical contact, males are able to recognize reproductively active females because the females release contact pheromones; they are only released after physical contact has been made.
Breeding season: Summer
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Females aerate their eggs after they are fertilized so that nutrients can be passed from mother to baby. Females can produce anywhere between 250,000 to 1 million eggs, depending on the size of the female. After eggs have been fertilized, they are released about 1 day after mating and females then produce a substance that allow her eggs to adhere to part of her abdomen. Over the winter season, the females stay under deep water while the eggs develop.
Parental Investment: pre-hatching/birth (Provisioning: Female)
Native To: Pacific coast of China and Korea (NAS Database 2011)
Date of U.S. Introduction: 1991 (West Coast); 2005 (East Coast) (NAS Database 2011) Means of Introduction: Ballast water (also possibly through intentional releases) (Cohen and Carlton 1997) Impact: Interference with fish salvage operations, fish passage facilities, water treatment plants, power plants, and other facilities (Cohen and Weinstein 2001) Current U.S. Distribution: West Coast; Great Lakes; Chesapeake Bay (NAS Database map) Federally Regulated: Listed as injurious wildlife under the Federal Lacey Act, which makes it illegal in the U.S. to import, export, or transport between States without a permit (DOI, Fish and Wildlife Service) Source: USDA, National Invasive Species Information CenterEl cranc xinès (en xinès:|大|閘|蟹 'dà zhá xiè') és una espècie invasora de cranc de mida mitjana que fa galeries a la terra. És natiu dels estuaris de l'est d'Àsia des de Corea a la província xinesa de Fujian. Ha estat introduït a Europa i Amèrica del Nord, probablement, en part, mitjançant l'aigua de llast de l'interior dels bucs.[1] .[2][3]
La seva característica principal distintiva és el fet de tenir taques denses de pèls en les seves pinces. El cos del cranc fa més o menys un pam d'ample. És comestible i considerat una delicades en la gastronomia xinesa de Shangai.
Aquest cranc passa la major part de la seva vida en aigües dolces, però torna al mar per a criar. Als quatre o cinc anys migra aigües avall dels rius i arriba a la seva maduresa sexual als estuaris. Pon els ous en aigües salobroses i els crancs juvenils es desplacen riu amunt per completar el seu cicle vital.[3]
Fa la competència a les espècies de cranc autòctones d'Europa i Amèrica del Nord i els forats que fan danyen les infraestructures, com per exemple, embussant les canonades, destruint les canals de regadiu, etc.[4][5] És a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa.[6]
Els crancs d'aquest gènere actuen com vector del paràsit pulmonar Paragonimus westermani. A Alemanya l'impacte econòmic d'aquest cranc s'ha avaluat en uns 80 miions d'euros. A Espanya ja s'ha trobat a Vigo, prop del Parc Nacional de Doñana i, especialment, al port de Sevilla. Segons l'Institut Cavanilles encara no s'ha detectat als rius del País Valencià.[1]
El cranc xinès (en xinès:|大|閘|蟹 'dà zhá xiè') és una espècie invasora de cranc de mida mitjana que fa galeries a la terra. És natiu dels estuaris de l'est d'Àsia des de Corea a la província xinesa de Fujian. Ha estat introduït a Europa i Amèrica del Nord, probablement, en part, mitjançant l'aigua de llast de l'interior dels bucs. .
Mae cranc manegog Tsieina (Eriocheir sinensis; Chinese: t 大閘蟹, s 大闸蟹, p dàzháxiè, lit. "cranc llifddor mawr"), hefyd yn cael ei adnabod fel cranc blewog Shanghai (上海毛蟹, p Shànghǎi máoxiè), yn granc turiol maint canolig sydd wedi'i enwi ar ol ei grafangau blewog, sy'n edrych yn debyg i fenyg. Mae'n frodorol i afonydd, aberoedd a chynefinoedd arfordirol eraill yn nwyrain Asia o Corea yn y gogledd i dalaith Fujian yn Tsieina yn y de. Mae hefyd wedi'i gyflwyno i Ewrop a Gogledd America ac yn cael ei ystyried yn rhywogaeth ymledol.[1][2]
Mae cranc manegog Tsieina (Eriocheir sinensis; Chinese: t 大閘蟹, s 大闸蟹, p dàzháxiè, lit. "cranc llifddor mawr"), hefyd yn cael ei adnabod fel cranc blewog Shanghai (上海毛蟹, p Shànghǎi máoxiè), yn granc turiol maint canolig sydd wedi'i enwi ar ol ei grafangau blewog, sy'n edrych yn debyg i fenyg. Mae'n frodorol i afonydd, aberoedd a chynefinoedd arfordirol eraill yn nwyrain Asia o Corea yn y gogledd i dalaith Fujian yn Tsieina yn y de. Mae hefyd wedi'i gyflwyno i Ewrop a Gogledd America ac yn cael ei ystyried yn rhywogaeth ymledol.
Krab říční (Eriocheir sinensis) čili krab čínský, dříve krab vlnoklepetý (podle plsťovitého pokryvu jeho klepet), je krab z čeledi Varunidae, který pochází z východní Asie, ale jako invazní druh se rozšířil i do Evropy a Severní Ameriky.
Pro tohoto kraba je typická katadromní migrace.[1] Krab říční se rozmnožuje v moři v brakické vodě nedaleko ústí řeky. Prochází několika larválními stadii (prezoea, zoea, megalopa). Ve věku dvou let se mladí krabi vydávají proti proudu řeky (typicky v Jang-c’-ťiang) a postupně během tří let dospívají. Posléze se vrátí po proudu do moře a po dalším kole rozmnožování umírají.[2]
Krunýř (karapax) má čtvercový tvar a dosahuje rozměrů 5–10 cm. Typickým znakem je plstnatý pokryv na klepetech, zejména u samečků. Má žlutou, hnědou nebo vzácně i fialovou barvu. Po dosažení velikosti 2 cm se dají samci a samice rozlišit podle tvaru zadečku, který je u samic širší a zaokrouhlený.[1]
V Evropě se krab říční vyskytuje od začátku 20. století (první nález – řeka Aller, 1912). Rychle se rozšířil nejprve po Severním moři, ale v dalších letech i v úmoří Černého a Kaspického moře. Mimo to se od 90. let vyskytují i na pobřeží USA: nejprve v sanfranciské zátoce (Tichý oceán), v posledních letech i v zátoce Chesapeake v Atlantském oceánu a v řece Delaware. Vyskytuje se samozřejmě i v České republice – nejprve již v 30. letech 20. století, pak přišel v 50. letech útlum, načež v 90. letech populace opět začala sílit. Vyskytuje se v povodí Labe, Ohře a Vltavy. Nálezy z jižní Moravy jsou poměrně záhadné a není jasné, jak se na naše území krabi dostali až tam – zřejmě však přes lodní transport.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu krab říční ve Wikimedia Commons
Krab říční (Eriocheir sinensis) čili krab čínský, dříve krab vlnoklepetý (podle plsťovitého pokryvu jeho klepet), je krab z čeledi Varunidae, který pochází z východní Asie, ale jako invazní druh se rozšířil i do Evropy a Severní Ameriky.
Kinesisk uldhåndskrabbe (Eriocheir sinensis) er en krabbeart, der oprindeligt kun levede langs kysten i Østasien fra Fujian i Kina til Korea. Krabben er en invasiv art og menes at være ført til Danmark via fragtskibes ballastvand og blev første gang set i Danmark i 1927.[1]
Krabben blev i 2002 observeret i Donau i Østrig, og menes at være vandret dertil via Main-Donau-Kanalen.
Krabben er en berømt delikatesse i Shanghai.
Kinesisk uldhåndskrabbe (Eriocheir sinensis) er en krabbeart, der oprindeligt kun levede langs kysten i Østasien fra Fujian i Kina til Korea. Krabben er en invasiv art og menes at være ført til Danmark via fragtskibes ballastvand og blev første gang set i Danmark i 1927.
Krabben blev i 2002 observeret i Donau i Østrig, og menes at være vandret dertil via Main-Donau-Kanalen.
La ĉina lankrura krabo aŭ ĉina lanpinĉila krabo (Eriocheir sinensis) estas krabo, kiu disvastiĝis sur la tuta mondo el Ĉinio.
Ĝi havas mallongan kaj tre fortan pinĉilon. Ĝi nutras sin ĉefe per moluskoj, helikoj, konkoj, sed kelkfoje kaptas eĉ fiŝojn, aliajn krustacojn.
La ĉina lanpinĉila krabo povas demeti unufoje eĉ unu milionon da ovoj. Ĝi povas migri eĉ 1.500 km en jaro, disvastiĝis per la balasta akvo de la transoceanaj ŝipoj.
La besto danĝerigas eĉ la homon, ĉar povas malsanigi homon je morta pulmomalsano, ĝi mem infektiĝas post manĝo de iu tropika heliko.
Hiina villkäppkrabi (Eriocheir sinensis) on sugukonda Varunidae kuuluv väike krabiline.
Hiina villkäppkrabi looduslik levila on Aasia, peaasjalikult Hiina piirkond. Umbes aastal 1912 introdutseeriti ta ballastveega Elbe jõgikonda,[1] kust hiljem levis ka põhjapoolsematesse piirkondadesse, näiteks Lõuna-Rootsisse.
Eestis on hiina villkäppkrabi levinud rannikuvetes hajusalt ja vähearvukalt. Meil ta aga ei paljune, kuna vesi on selleks liiga mage.[2]
Nende morfoloogia esindab tüüpilist krabilist, kelle kehasegmente ja tagakeha katab ümar seljakilp. Nende kehapikkus on kuni 6 cm.[3]
Tema jalgu, eriti tähelepandavalt aga sõrgu, katab lopsakas karvastik – sellest tuleneb ka viimase nimetus.
Sageli elab ta meredeäärsetes jõgedes, tulles sigima estuaaridesse, kuna vastsed suudavad areneda üksnes mere- ja riimvees.
Villasaksirapu eli kiinanvillasaksirapu[1] (Eriocheir sinensis) on taskurapuihin kuuluva, raajoineen jopa 15 senttimetrin mittainen äyriäinen, jonka voi parhaiten tunnistaa saksien nukkamaisesta karvapeitteestä. Koirailla karvoitus on pidempää kuin naaraalla.[2] Kookkaiden yksilöiden kilpi on 7–9 senttimetrin levyinen. Suurimmalla Suomessa tavatulla yksilöllä kuoren leveys oli 8,5 senttimetriä.[1]
Alkuperäalueellaan Kiinassa villasaksirapua arvostetaan ravintona ja kasvatetaan vesiviljelyssä, ja sitä myös viedään Saksasta Kiinaan. Muuten Euroopassa sitä pidetään haitallisena, koska se vaikeuttaa kalastusta takertumalla verkkoihin ja kaivaa jokivarsissa koloja maapatoihin, mikä voi aiheuttaa sortumia ja eroosiota.[2]
Villasaksiravun alkuperäistä esiintymisaluetta on Aasian itärannikko Venäjän kaukoidästä Etelä-Kiinaan. Sieltä se on levinnyt laivaliikenteen mukana Eurooppaan, Välimerelle ja Pohjois-Amerikkaan. Sitä pidetään yhtenä maailman sadasta haitallisimmasta vieraslajista.[3]
Villasaksirapu kulkeutui Kiinasta Eurooppaan, jossa se havaittiin ensi kertaa vuonna 1912.[2] Suomen rannikolla ensimmäinen yksilö tavattiin Viipurinlahdella vuonna 1933,[2] Perämerellä ensimmäiset havainnot tehtiin 1950-luvulla.[2] Villasaksirapuja on vuodesta 1999 lähtien tavattu satunnaisesti myös Saimaasta,[2] minne ne ovat tulleet Saimaan kanavaa pitkin. Suomessa villasaksirapuja tavataan nykyään vuosittain,[1] eniten etelärannikolla.[2] Täältä saatavat villasaksiravut ovat todennäköisimmin tulleet laivaliikenteen mukana useimmiten Pohjanmereltä, sillä laji vaatii lisääntyäkseen korkeampaa suolapitoisuutta (>26 ‰) kuin mitä Itämeressä esiintyy, eikä se siis kykene muodostamaan pysyvää kantaa Suomen vesistöissä. Suomen vesialueilla ei siksi ole tavattu lainkaan lajin poikasia, vaan kaikki yksilöt ovat olleet täysikasvuisia.[2]
Villasaksirapu elää joissa ja järvissä, ja sen elinkiertoon kuuluu vaeltaminen makean veden ja jokisuiden murtoveden välillä. Jokien suilla kuoriutuneet toukat elävät meressä tai murtovedessä ensimmäisen elinvuotensa, ja lähtevät sitten vaeltamaan jokia pitkin jopa satojen kilometrien päähän sisämaahan.[1] Lisääntymiskykyisiksi tultuaan ravut palaavat jokisuiden murtovesiin.[1] Pohjanmereen laskevissa joissa on ollut aika ajoin villasaksiravun massaesiintymisiä, esimerkiksi Haveljoessa vuonna 1932 ja Elbejoessa 1990-luvun lopulla.[2]
Laji pystyy liikkumaan myös maalla.
Villasaksirapu on kaikkiruokainen. Se syö yleensä muita vesiselkärangattomia, kasveja, raatoja ja verkkoihin jääneitä kaloja.
Kaukoidässä villasaksirapua syödään suurena herkkuna. Lajin käyttö vesiviljelyssä alkoi Kiinassa varsinaisesti 1980-luvun lopussa ja lähti räjähdysmäiseen nousuun 1990-luvulla. Vuosituotanto 2012 oli jo yli 0,7 miljoonaa tonnia, ja se oli vesiviljelyssä maailman kolmanneksi eniten tuotettu äyriäislaji.[4][5]
Villasaksirapu eli kiinanvillasaksirapu (Eriocheir sinensis) on taskurapuihin kuuluva, raajoineen jopa 15 senttimetrin mittainen äyriäinen, jonka voi parhaiten tunnistaa saksien nukkamaisesta karvapeitteestä. Koirailla karvoitus on pidempää kuin naaraalla. Kookkaiden yksilöiden kilpi on 7–9 senttimetrin levyinen. Suurimmalla Suomessa tavatulla yksilöllä kuoren leveys oli 8,5 senttimetriä.
Alkuperäalueellaan Kiinassa villasaksirapua arvostetaan ravintona ja kasvatetaan vesiviljelyssä, ja sitä myös viedään Saksasta Kiinaan. Muuten Euroopassa sitä pidetään haitallisena, koska se vaikeuttaa kalastusta takertumalla verkkoihin ja kaivaa jokivarsissa koloja maapatoihin, mikä voi aiheuttaa sortumia ja eroosiota.
Gauruotažnyplis krabas (arba apželtkojis krabas; lot. Eriocheir sinensis, angl. Chinese mitten crab, vok. Chinesische Wollhandkrabbe) – krabų (Brachyura) rūšis. Tai viena iš dviejų krabų rūšių, gyvenančių Baltijos jūroje ir ties Lietuvos krantais. Ši rūšis į Europos vandenis pateko apie 1912 m. Išplito Elbės ir kitose upėse, aptiktas D.Britanijoje. Natūralus jų arealas Rytų Azijos pakrančių estuarijose, nuo Korėjos pusiasalio šiaurėje, iki Kinijos Fudziano provincijos pietuose.
1934 m. šie krabai sugauti ir Lietuvojs pajūryje ties Melnrage. Manoma, kad į Baltijos jūrą galėjo patekti per Fridricho Vilhelmo kanalą. Ši rūšis Lietuvos pajūryje negausi ir sugaunama tik atsitiktinai. Iš esamų duomenų, XX a. Lietuvos pajūryje atskirose vietose kasmet pagaunama tik 1-20 šios rūšies krabų. Žinomi tik du atvejai, kai buvo sugautos patelės su ikreliais. Tačiau tikslesnių duomenų apie šių krabų gausumą, paplitimą, ar jie čia veisiasi ar migruoja kol kas nėra. Tikėtina, kad gauruotažnyplis krabas Lietuvos pakrančių vandenyse yra pasmerktas lėtai žūčiai, nes atsitiktinai užklysta iš pietvakarių Baltijos, kur vandens druskingumas yra 18 promilių.
Gauruotažnyplis krabas (arba apželtkojis krabas; lot. Eriocheir sinensis, angl. Chinese mitten crab, vok. Chinesische Wollhandkrabbe) – krabų (Brachyura) rūšis. Tai viena iš dviejų krabų rūšių, gyvenančių Baltijos jūroje ir ties Lietuvos krantais. Ši rūšis į Europos vandenis pateko apie 1912 m. Išplito Elbės ir kitose upėse, aptiktas D.Britanijoje. Natūralus jų arealas Rytų Azijos pakrančių estuarijose, nuo Korėjos pusiasalio šiaurėje, iki Kinijos Fudziano provincijos pietuose.
1934 m. šie krabai sugauti ir Lietuvojs pajūryje ties Melnrage. Manoma, kad į Baltijos jūrą galėjo patekti per Fridricho Vilhelmo kanalą. Ši rūšis Lietuvos pajūryje negausi ir sugaunama tik atsitiktinai. Iš esamų duomenų, XX a. Lietuvos pajūryje atskirose vietose kasmet pagaunama tik 1-20 šios rūšies krabų. Žinomi tik du atvejai, kai buvo sugautos patelės su ikreliais. Tačiau tikslesnių duomenų apie šių krabų gausumą, paplitimą, ar jie čia veisiasi ar migruoja kol kas nėra. Tikėtina, kad gauruotažnyplis krabas Lietuvos pakrančių vandenyse yra pasmerktas lėtai žūčiai, nes atsitiktinai užklysta iš pietvakarių Baltijos, kur vandens druskingumas yra 18 promilių.
Ķīnas cimdiņkrabis, arī Ķīnas krabis, Japānas cimdiņkrabis (Eriocheir sinensis) ir vidēja izmēra krabis, kas sākotnēji bijis sastopams Dzeltenajā jūrā Āzijas austrumos, taču mūsdienās plaši izplatījies ārpus sākotnējā areāla, apgūstot Eiropas un Ziemeļamerikas piekrastes. Sastopams arī Baltijas jūrā un Latvijas piekrastē.
Ķīnas cimdiņkrabis ir invazīva suga, kam raksturīga strauja izplešanās. Eiropā no Āzijas pirmo reizi ievests 1912. gadā ar kuģu balasta ūdeņiem. Pirmoreiz noķerts Alleras upē, sākotnēji izplatījies Elbas un Vēzeres deltās. Mūsdienās ir apguvis lielu daļu Eiropas piekrastes un upju lejteču, tostarp arī Baltijas jūras piekrasti. Kopš 1998. gada novērots arī Melnajā jūrā. Tāpat sastopams arī Ziemeļamerikā.
Latvijā pirmo reizi sastapts jau 20. gadsimta 30. gados, tomēr līdz pat 90. gadiem bija rets. Mūsdienās skaits pieaudzis un Ķīnas cimdiņkrabis ir sastopams biežāk.
Ķīnas cimdiņkrabja galvkrūšu vairoga jeb karapaksa izmērs ir 6 līdz 10 cm, izmērs kopā ar kājām līdz 20 cm. Priekšējās spīles klātas ar apmatojumu, īsas. Krāsa variē no tumši zaļganbrūnas līdz sarkanīgi brūnai.
Suga ir ļoti izturīga, tā spēj pielāgoties dažādām ūdens temperatūras svārstībām, samazinātam skābekļa daudzumam, un ir iecietīga arī pret stipri piesārņotiem ūdeņiem,[1] kas tai ļāvis veiksmīgi izplatīties samērā piesārņotajos Eiropas piekrastes ūdeņos. Krabis ir visēdājs, uzturā pārsvarā dažāda veida augi, aļģes, bezmugurkaulnieki, nelielas zivis, divvāku gliemenes.
Piekrastē rok līdz 0,5 m dziļas alas. Lielāko dzīves daļu krabis pavada upēs, taču vairoties migrē uz sāļākiem ūdeņiem upju lejtecēs, ostās un jūras piekrastē. Dzimumgatavību Eiropā sasniedz 3-5 gados, Ķīnā 1-2 gados. Vienā reizē krabju mātītes izdēj 100 000 – 1 000 000 olas.
Āzijā dzīvojošie Ķīnas cimdiņkrabji pamatā pārtiek no moluskiem, kas bieži ir inficēti ar cilvēku veselībai kaitīgu parazītu – plaušu trematodi. Eiropā šis parazīts līdz šim nav konstatēts.
Austrumāzijā tiek lietots uzturā, uzskatīts par delikatesi ķīniešu virtuvē.
Ķīnas cimdiņkrabis, arī Ķīnas krabis, Japānas cimdiņkrabis (Eriocheir sinensis) ir vidēja izmēra krabis, kas sākotnēji bijis sastopams Dzeltenajā jūrā Āzijas austrumos, taču mūsdienās plaši izplatījies ārpus sākotnējā areāla, apgūstot Eiropas un Ziemeļamerikas piekrastes. Sastopams arī Baltijas jūrā un Latvijas piekrastē.
De Chinese wolhandkrab (Eriocheir sinensis) is een middelgrote krab uit de familie Varunidae die zijn naam dankt aan de behaarde klauwen die op wollen handschoenen lijken. De soort komt voor in rivieren, estuaria en kustwateren van Oost-Azië van Korea tot in het Noorden in de provincie Fujian in China. In Europa en Noord Amerika is het een exoot. In België en Nederland gedraagt het dier zich als een invasieve soort die zowel langs de kust als in brakke en zoete wateren te vinden is.[1][2]
Met een pantser van ruim zeven cm en vrij lange poten is de wolhandkrab een opvallende verschijning. Kenmerkend zijn de met een soort vacht beklede scharen waar de naam aan te danken is. Overdag verblijven de dieren in holen die ze in oevers uitgraven en 's nachts trekken ze eropuit om voedsel te zoeken. Met hun graafwerk kunnen zij schade toebrengen aan oeververdedigingen.
De soort brengt een groot deel van haar leven in zoet water door. Voor de voortplanting is ze echter afhankelijk van zout water. In september en oktober trekken de dieren naar de kust. Om daar te komen zullen ze zich, net als paling, indien nodig over land bewegen. Bij de trek kan tot 12 km per dag afgelegd worden. De paring vindt plaats in de herfst in de getijdenzone waarna de vrouwtjes verder de zee in trekken. In het voorjaar keren ze terug en leggen er hun eitjes.
Chinese wolhandkrabben zijn omnivoor en bepaald niet kieskeurig, ze eten alles wat ze tegenkomen. Ze kunnen zo inheemse soorten, zoals de Europese rivierkreeft, verdringen. De soort kan ook veel schade toebrengen aan visfuiken en -netten. Soms worden ze echter gezien als welkome bijvangst. Europese vissers kunnen de wolhandkrabben slijten aan Chinese restaurants of exporteren naar China.
De Chinese wolhandkrab is voor het eerst in Europa in 1912 in de rivieren Elbe en Wezer in Duitsland gesignaleerd. Waarschijnlijk zijn deze dieren meegelift als larve in de ballasttanks in schepen uit Azië. De larven zijn dan samen met het ballastwater in de Duitse rivieren geloosd. Ook elders zal de soort op deze wijze zijn geïntroduceerd. In België werd de soort eerst aangetroffen in 1933.[3][4] In Engeland werd hij voor het eerst aangetroffen in 1935, in Schotland in 2014.[5] In de jaren 80 kende de populatie in België een daling door de vervuiling van veel waterlopen. Sinds 2010 steeg de populatie echter weer door de verbeterde waterkwaliteit, maar mogelijks ook door andere factoren zoals het wegvallen van migratie-obstakels of de klimaatverandering die voor warmer water zorgt.
Wolhandkrabben komen in de eenentwintigste eeuw voor langs alle kusten van Europa en ook in Amerika. In Nederland wordt de soort aangetroffen in alle grote wateren. Ze brengen schade toe aan lokale fauna en flora door bijvoorbeeld het vernietigen van waterplanten op hun weg. Waterplanten zijn van groot belang voor de waterkwaliteit en dieren die ervan leven.[6]
In mei 2018 bleek de Vlaamse Milieumaatschappij (VMM) groot succes te hebben met een nieuw type krabbensleuf in de Kleine Nete in Grobbendonk ter bestrijding van de invasieve exoot. De nieuwe val werd in februari geplaatst ter vervanging van de oude en vangt niet langer onbedoeld ook vissen. Op drie maanden tijd werden er meer dan 320.000 wolhandkrabben mee gevangen. De val was het succesvolste van drie proefprojecten ter bestrijding van de wolhandkrab, naast een project langs de Molenbeek in Zandhoven en een langs de Demer in Aarschot. In het najaar van 2018 zou de VMM beslissen of de val ook op andere plaatsen wordt geïnstalleerd.[7]
De krabben speuren op bodems naar voedsel en kunnen zo via de sedimenten giftige stoffen als pcb's of zware metalen binnenkrijgen. In 2017 verbood de Chinese regering de handel in de soort omwille van het aantreffen van giftige stoffen in het krabbenvlees. Als gevolg daarvan werd de krabbenvangst voor de kust van Taiwan lamgelegd, alsmede de krabbenconsumptie in Hong Kong.[8]
voorzijde
achterzijde
onderzijde
hantering
Zoek Chinese wolhandkrab in het WikiWoordenboek op. De Chinese wolhandkrab (Eriocheir sinensis) is een middelgrote krab uit de familie Varunidae die zijn naam dankt aan de behaarde klauwen die op wollen handschoenen lijken. De soort komt voor in rivieren, estuaria en kustwateren van Oost-Azië van Korea tot in het Noorden in de provincie Fujian in China. In Europa en Noord Amerika is het een exoot. In België en Nederland gedraagt het dier zich als een invasieve soort die zowel langs de kust als in brakke en zoete wateren te vinden is.
Ullhåndskrabbe (Eriocheir sinensis, kinesisk: 大閘蟹; pinyin: Dà zhá xiè, eller shanghainesisk hårete krabbe: 上海毛蟹; Shànghǎi máo xiè) har fått sitt spesielle navn på grunn av dens store klør som er dekket med pels, og det kan se ut som den har votter. Krabbearten levde opprinnelig kun langs kysten i Øst-Asia fra Fujian i Kina til Korea i sør.
Krabben er en invaderende art og antagelig har den blitt ført til farvannene i nordlige Europa via ballastvannet i fraktskip. Siden har den spredd seg til i Nord-Amerika, Europa og er funnet på Sørlandet og i Drammensvassdraget i Norge[4]. I Danmark ble den første gang observert i 1927[5].
Krabben tåler både ferskvann og saltvann, spiser alt og er ikke kresen på vannkvalitet.
Ifølge Samarbeidsrådet for biologisk mangfold har krabben store økonomiske konsekvenser for fiskeindustrien ved at den fester seg i fiskegarn og spiser av fisk og åte. Den er meget konkurransedyktig og kan utkonkurrere flere arter. Ullhåndskrabbe er tatt med i Verdens naturvernunions liste over de 100 mest skadelige invaderende artene i verden.[6]
Krabben er en delikatesse innen det shanghainesiske kjøkken, og særlig priset er hunnens rogn. Krabbekjøttet anses å ha en «kjølende» (yin) effekt på kroppen. Særlig ettertraktet og kostbar er krabbene av denne arten fra Yangchengsjøen vest for Shanghai. De fleste yangchengkrabber fraktes til dyre restauranter i Shanghai eller Hongkong.
Ullhåndskrabbe (Eriocheir sinensis, kinesisk: 大閘蟹; pinyin: Dà zhá xiè, eller shanghainesisk hårete krabbe: 上海毛蟹; Shànghǎi máo xiè) har fått sitt spesielle navn på grunn av dens store klør som er dekket med pels, og det kan se ut som den har votter. Krabbearten levde opprinnelig kun langs kysten i Øst-Asia fra Fujian i Kina til Korea i sør.
Krabben er en invaderende art og antagelig har den blitt ført til farvannene i nordlige Europa via ballastvannet i fraktskip. Siden har den spredd seg til i Nord-Amerika, Europa og er funnet på Sørlandet og i Drammensvassdraget i Norge. I Danmark ble den første gang observert i 1927.
Krabben tåler både ferskvann og saltvann, spiser alt og er ikke kresen på vannkvalitet.
Ifølge Samarbeidsrådet for biologisk mangfold har krabben store økonomiske konsekvenser for fiskeindustrien ved at den fester seg i fiskegarn og spiser av fisk og åte. Den er meget konkurransedyktig og kan utkonkurrere flere arter. Ullhåndskrabbe er tatt med i Verdens naturvernunions liste over de 100 mest skadelige invaderende artene i verden.
Multimedia w Wikimedia Commons Krab wełnistoszczypcy, krab wełnistoręki (Eriocheir sinensis) – gatunek kraba, który został na początku XX w. zawleczony do Morza Północnego i Bałtyku z Chin w wodach balastowych statków płynących do Niemiec. Jego nazwa pochodzi od „futerka” na szczypcach samców, umiejscowionego tak że widać tylko końcówki szczypiec.
Krab wełnistoszczypcy, krab wełnistoręki (Eriocheir sinensis) – gatunek kraba, który został na początku XX w. zawleczony do Morza Północnego i Bałtyku z Chin w wodach balastowych statków płynących do Niemiec. Jego nazwa pochodzi od „futerka” na szczypcach samców, umiejscowionego tak że widać tylko końcówki szczypiec.
Wymiary Szerokość karapaksu dorosłych osobników wynosi 50‒80 mm, czasem może dochodzić do 100 mm. Pożywienie Jest wszystkożerny, żywi się głównie roślinami, a także bezkręgowcami (mięczakami, rurecznikami, larwami owadów), i padliną. Nie zostało potwierdzone, aby chwytał szczypcami ryby. Jest to mało prawdopodobne ze względu na jego powolne poruszanie się. Środowisko Brzegi i wody o głębokości 10 metrów. Dymorfizm płciowy Samice mają mniej „włosów” na szczypcach. Oprócz tego płcie różnią się kształtem odwłoka: u samicy jest bardziej zaokrąglony, a u samców ma kształt dzwonu. Samice tego gatunku są ponadto mniejsze od samców.Kinesisk ullhandskrabba (Eriocheir sinensis), även kallad bara ullhandskrabba, är en krabba som ursprungligen härstammar från Kina, men som med fartygens ballastvatten sedan början av 1900-talet spridits även till Europa och Nordamerika. Till Tyskland kom den 1912 och på 1930-talet hade den spridit sig till Sverige. Den är ansedd som en invasiv art, då krabborna underminerar fördämningar och strandbrinkar genom att gräva gångar i dem och förstör fiskeredskap som garn och ryssjor i sina försök att komma åt den fisk som fastnat i dem.
Till utseendet kännetecknas ullhandskrabban främst av dess håriga klosaxben och vita klospetsar. Dess ryggsköld kan nå en diameter på omkring 7,5 centimeter. Till formen är ryggskölden närmast rundad och färgen är grågrön till brunaktig. Inräknat benen är krabbans storlek upp mot 15 centimeter.
Som fullvuxen lever den kinesiska ullhandskrabban i floder, men äggläggningen sker i bräckt eller salt vatten. Larverna lever en tid i flodmynningarna, ungefär ett och ett halvt år, innan de söker sig upp i floderna. Individerna blir könsmogna vid cirka 5 års ålder och vandrar då åter ner mot flodmynningarna där fortplantningen sker. Äggläggningen sker sent på hösten och efter äggläggningen dör de fullvuxna krabborna.
Arten listas som invasiv inom EU (Naturvårdsverket 2016). Detta innebär att det är förbjudet att byta, odla, föda upp, transportera, använda samt hålla ullhandskrabba efter den 3 augusti 2016, när förteckningen träder i kraft. Efter den 3 augusti 2017 blir det förbjudet att även sälja arter på listan.
Wikimedia Commons har media som rör Kinesisk ullhandskrabba.
_cleaned.png){kind=small}
Denna kräftdjursrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Kinesisk ullhandskrabba (Eriocheir sinensis), även kallad bara ullhandskrabba, är en krabba som ursprungligen härstammar från Kina, men som med fartygens ballastvatten sedan början av 1900-talet spridits även till Europa och Nordamerika. Till Tyskland kom den 1912 och på 1930-talet hade den spridit sig till Sverige. Den är ansedd som en invasiv art, då krabborna underminerar fördämningar och strandbrinkar genom att gräva gångar i dem och förstör fiskeredskap som garn och ryssjor i sina försök att komma åt den fisk som fastnat i dem.
Till utseendet kännetecknas ullhandskrabban främst av dess håriga klosaxben och vita klospetsar. Dess ryggsköld kan nå en diameter på omkring 7,5 centimeter. Till formen är ryggskölden närmast rundad och färgen är grågrön till brunaktig. Inräknat benen är krabbans storlek upp mot 15 centimeter.
Som fullvuxen lever den kinesiska ullhandskrabban i floder, men äggläggningen sker i bräckt eller salt vatten. Larverna lever en tid i flodmynningarna, ungefär ett och ett halvt år, innan de söker sig upp i floderna. Individerna blir könsmogna vid cirka 5 års ålder och vandrar då åter ner mot flodmynningarna där fortplantningen sker. Äggläggningen sker sent på hösten och efter äggläggningen dör de fullvuxna krabborna.
Arten listas som invasiv inom EU (Naturvårdsverket 2016). Detta innebär att det är förbjudet att byta, odla, föda upp, transportera, använda samt hålla ullhandskrabba efter den 3 augusti 2016, när förteckningen träder i kraft. Efter den 3 augusti 2017 blir det förbjudet att även sälja arter på listan.
Kıllı yengeç (Eriocheir sinensis), varunidae familyasına ait eldivene benzeyen tüylü pençelere sahip orta büyüklükte bir yuva yengeci türüdür. Kuzeyde Kore'den güneyde Fujian eyaletine kadar Doğu Asya'nın nehir ve deniz kıyılarının yerlisidir. Ayrıca istilacı bir tür olarak kabul edildiği Avrupa ve Kuzey Amerika'ya da getirilmiştir.[1][2]
Balık ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kıllı yengeç (Eriocheir sinensis), varunidae familyasına ait eldivene benzeyen tüylü pençelere sahip orta büyüklükte bir yuva yengeci türüdür. Kuzeyde Kore'den güneyde Fujian eyaletine kadar Doğu Asya'nın nehir ve deniz kıyılarının yerlisidir. Ayrıca istilacı bir tür olarak kabul edildiği Avrupa ve Kuzey Amerika'ya da getirilmiştir.
Тіло краба розміром з людську долоню. Панцир шириною 3-10 см., ноги приблизно в два рази довше ширини панцира. Живе на глибині 10-15 метрів. Живиться молюсками, залишками риб, водоростями. Більшість життя проводять в річках де живуть в норах, але для спарювання скочуються за течією в море.
Природний ареал китайського краба — узбережжя Жовтого моря від Кореї на півночі до китайської провнції Фуцзянь на півдні. В 1912 році був завезений в Німеччину, і вже звідти з неймовірною швидкістю поширилися по річках Європи. У Північній Америці краби вперше були виявлені в затоці Сан-Франциско в 1992 році. В Україні за останні роки поширились в північно-західній частині Чорного моря та в Дніпро-Бузькому лимані.
В Європейському Союзі включено до списку чужорідних інвазійних видів[1].
Наносить великий збиток, руйнуючи своїми норами греблі. Також є перенощиком небезпечної хвороби — рачої чуми. В східній частині Китаю вважається делікатесом
Це незавершена стаття з карцинології.Cua Trung Quốc[1][2] hay còn gọi là Cà ra,[3] cua đồng Trung Quốc (chữ Hán: 大閘蟹; bính âm: dà zhá xiè: Đại áp giải/cua cửa cống lớn, danh pháp khoa học: Eriocheir sinensis) là một loài cua nước ngọt thuộc hệ cua đồng có nguồn gốc từ Trung Quốc từ tỉnh Phúc Kiến và được du nhập vào châu Âu, Bắc Mỹ, nơi chúng được xem là một loài xâm lấn. Cua này cũng du nhập vào Việt Nam do con người, nước này xem loài này là loài có nguy cơ xâm hại.[1][4][5]
Cua đồng Trung Quốc được mô tả có hình dáng kỳ lạ, chúng có càng màu xanh, đỏ, mai có màu xanh nhạt, hoặc xám xanh, hai càng bằng nhau rất đều và chạy rất nhanh, đặc biệt chúng rất to và phần bụng cua có màu vàng cáu, hai gọng màu xanh, mai cua có màu xám.[6] Về ngoại hình, cua đồng Trung Quốc không khác nhiều so với cua đồng nhưng đặc điểm sinh học của chúng khác hoàn toàn với cua đồng. Cua đồng sống trong các hang, lỗ tại các bờ ruộng, bờ kênh, rạch, thường bò ra khỏi hang kiếm ăn, xong lại trốn vào hang, trong khi đó cua Trung Quốc không có thói quen trốn trong hang mà chúng bò đầy khu vực sinh sống.[7][8]
Ở Trung Quốc, khu vực đông trung bộ Trung Quốc là nơi nuôi trồng giống cua lông màu vàng, cua được nuôi ở hồ Dương Trừng, gần Thượng Hải. Cua Dương Trừng chủ yếu được dùng để đi biếu. Hàng năm, mùa thu đến cũng là lúc vụ thu hoạch cua ở Trung Quốc bắt đầu. Tuy nhiên gần đây hàng trăm hộ nông nuôi cua và các lái buôn bị ảnh hưởng nặng nề. Giá cua tại nhiều thành phố lớn ở Trung Quốc giảm tới hơn 20%, có khi chỉ còn khoảng 850.000/kg.[9] Cua Trung Quốc được du nhập vào châu Âu, ở Anh, chúng có mặt tại sông Thame, ở Mỹ chúng có mặt tại nhiều vùng trong đó có Ngũ Hồ.
Ở Việt Nam, những con cua này có mai màu xanh đen và 2 càng bằng nhau khiến người dân nghi ngại. Tuy nhiên cũng có ý kiến cho rằng giống cua mai to, yếm to thực chất là cua đồng nuôi theo mô hình trang trại từ miền Nam chuyển ra.[10]
Bài viết Giáp xác mười chân này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cua Trung Quốc hay còn gọi là Cà ra, cua đồng Trung Quốc (chữ Hán: 大閘蟹; bính âm: dà zhá xiè: Đại áp giải/cua cửa cống lớn, danh pháp khoa học: Eriocheir sinensis) là một loài cua nước ngọt thuộc hệ cua đồng có nguồn gốc từ Trung Quốc từ tỉnh Phúc Kiến và được du nhập vào châu Âu, Bắc Mỹ, nơi chúng được xem là một loài xâm lấn. Cua này cũng du nhập vào Việt Nam do con người, nước này xem loài này là loài có nguy cơ xâm hại.
Eriocheir sinensis
Milne Edwards, 1853
Китайский мохнаторукий краб[1][2][3][4][5], или китайский мохнорукий краб[6] (лат. Eriocheir sinensis) — вид крабов из семейства Varunidae. Исходное место обитания — Жёлтое море. Своё название получил за многочисленные волоски на ходных ногах.
Обитает в воде на глубине до 10—15 м. Размер панциря — в среднем 7 см, размах ног — до 20 см. Питается остатками рыб, моллюсков и водной растительности. Одинаково комфортно чувствует себя как в морской, так и в пресной воде.
В 1912 году был случайно завезён с балластными водами в Европу из Китая (где самым известным местом обитания является озеро Янчэнху). Расселился, особенно по долинам Эльбы и Везера. В настоящее время его ареал простирается от Германии и Франции до Голландии, Бельгии, Швеции, Финляндии, Португалии и Польши. Завезён в Северную Америку. Опасный инвазивный вид. В Чёрном море первое появление китайского краба отмечено в 1998 году. Китайский мохнаторукий краб был пойман И. С. Митяем 8 мая 1998 году в 300 м восточнее протоки, соединяющей Молочный лиман с Азовским морем. Появился в Кондопожской губе Онежского озера и на Волге. Для размножения мигрирует в море.
Наносит ущерб, разрушая своими норами плотины, повреждая сети и пойманную в них рыбу. Делает норы (до 0,5 м глубиной). Является переносчиком опасной болезни — рачьей чумы, а в Восточной Азии этот краб является промежуточным хозяином паразита человека — лёгочной двуустки. Опасный инвазивный вид.
В Китае мясо этого краба считается деликатесом.
Китайский мохнаторукий краб, или китайский мохнорукий краб (лат. Eriocheir sinensis) — вид крабов из семейства Varunidae. Исходное место обитания — Жёлтое море. Своё название получил за многочисленные волоски на ходных ногах.
「大闸蟹」重定向至此。關於形容在股市虧本無法卖出股票的人，詳見「套牢股票」。中華絨螯蟹（學名：Eriocheir sinensis），也称上海蟹，俗名大闸蟹或河蟹，是一种主要生长在中国沿海河口地区的小型蟹种。
虽然絨螯蟹在淡水中度过大部分生命，但它们必须回到海中繁殖。在生命第四或第五年，牠们迁徙至下游，在有潮汐的江河口达到性成熟期。交配后，雌性继续游向海的方向，在更深的水中过冬。在春天牠们回到咸水中产卵。孵化出的幼蟹，迁向上游进入淡水，至此完成一个生命循环。
这一物种的特征是蟹螯上的密集的绒毛。蟹体大小大致和儿童的手掌相当。
该物种对其他生态具有很强的侵犯性，牠已蔓延到北美和欧洲。國際自然保護聯盟物種存續委員會的入侵物種專家小組（ISSG）列為世界百大外來入侵種。
大閘蟹对当地生态系统造成破坏。除了和当地物种竞争及減少魚獲外，牠们穴居性导致堤岸的损坏和排水系统的阻塞。德國人一開始努力的捕殺大閘蟹、並做成動物飼料，但沒有效果。後來嘗試將大閘蟹賣給亞洲人并試圖出口亞洲，但由於口感較差導致市場反應消極。一般认为这种蟹顺着船底排出的压舱水迁移，但同時也保留了比原產地更純正的蟹種。[1]
台灣先前由官員執意引入養殖，當時學界就指出大閘蟹是恐怖的入侵物種，不應引入養殖；而2015年蘇迪勒颱風破壞了養殖場的防逃設施，因此發生了大閘蟹脫逃的恐怖事件[2]。
中华絨螯蟹是著名江南美食。这种蟹被中医认为是具有凉性的食物。由於过度的捕捞导致长江下游蟹种数量下降，相应地蟹的价格飙升。现在在适合蟹生长的地区，养殖业非常兴盛。江苏阳澄湖是最有名的中华絨螯蟹产地，此处出产的蟹以青背、白肚、黄毛、金螯闻名，人们慕名愿以高价品尝该处出产的螃蟹。大部份蟹以高利润率出口上海、香港、澳門、臺灣市场。
大闸蟹的品尝时间为中国农历八、九、十月份，素有“九月圓臍十月尖，持螯飲酒菊花天”一说，即农历九月吃圆脐雌蟹，十月吃尖脐雄蟹，此时甘香肥美，为人间珍味。在农历六月有俗称“六月黄”，也是别有风味的。
2013年中國線上购物平台淘宝网曾推出过德国大闸蟹套装，但很快被中國国家质检总局叫停，原因是这批大闸蟹并没有获得批准进口[3]。
二噁英（英语：Dioxin）是脂溶性的，人类接触二恶英，90%以上是通过食品，其中主要是肉制品和乳制品、鱼类和贝类。 蟹类产品脂肪含量高，容易富集水体中的毒素[4]。
2016年，发生输入香港的大闸蟹，检测中二恶英超标。香港食物環境衞生署 食物安全中心于2016年11月1日公告，[5] 。
此一事件引起舆情震动，中国大陆新华社为代表的媒体以联合国粮农组织与世界卫生组织之标准，认为该次检测超过港府标准，却不会危及健康 [6][7]。澎湃新闻之调查指出，具有检测食物二噁英含量能力的机构稀少，而中国大陆对食品中二噁英含量一直没有法定标准 ；且国家质检总局官网采纳的是欧盟标准[8]。香港本地媒体《明报》指内地监管权钱交易，形同虚设，产地造假[9]。
2017年10月16日，食物環境衞生署发现来自台湾桃园的大闸蟹出现二噁英含量超标[10][11]。2017年12月22日，食物安全中心再次发现发现大陆输入批次超标，涉事批次未进入市面[12] 。
2018年10月，台湾地区发现中国大陆输入的40吨批次大闸蟹二恶英含量超标[13]，其中逾9吨怀疑已跳过程序流入市面。11月初，再发现5批共25吨超标，其中逾5.7吨“偷步”分销[14]。
个别案例中出现食用后出现肌肉溶解综合征[15]。
「大闸蟹」重定向至此。關於形容在股市虧本無法卖出股票的人，詳見「套牢股票」。 中華絨螯蟹（學名：Eriocheir sinensis），也称上海蟹，俗名大闸蟹或河蟹，是一种主要生长在中国沿海河口地区的小型蟹种。
チュウゴクモクズガニ（学名Eriocheir sinensis H. Milne-Edwards, 1853、中国名：中華絨螯蟹（拼音: Zhōnghuá róng'áoxiè）、英名：Chinese mitten crab）は、中国および朝鮮半島東岸部原産のイワガニ科のカニの一種。従来は「シナモクズガニ」（支那藻屑蟹）と呼んでいたが、近年ではあまりこの名称は用いられない[1]。日本では一般に「上海蟹（シャンハイガニ）の名で知られる[1]。上海、香港などで、秋が旬とされる、重要な食用種である[2]。
中国で最も知られている呼び名は「大閘蟹」（ダージャーシエ dàzháxiè、上海語 ドゥザッハ）であり、上海でも香港でも台湾でも、この名で呼ばれている。語源は、産卵のために下ってくるところを閘（水門）で堰止めて取るためとも、「閘」は煮るという意味の「煠」の訛とも言われるが定かでない。
アメリカ、ヨーロッパでは外来種として問題となっている[3]。侵略的外来種として古くから有名な種であり、世界の侵略的外来種ワースト100のうち1種にも選定されている。
チュウゴクモクズガニは、中国語では「中華絨螯蟹」（拼音: Zhōnghuá róng'áoxiè）と呼ばれる。「中国の絨毛のあるはさみを持つ蟹」という意味で、その名の通り、大きく発達した一対のはさみ状の爪を持ち、その回りにはびっしりと絨毛が生えている。和名はこの絨毛を藻屑に例えている。「毛蟹 máoxiè」、「老毛蟹 lǎomáoxiè」と呼ぶ地域もある。同属異種の日本のモクズガニも、絨毛によって「ケガニ」と呼ぶ地域があるが、同じ発想である。はさみの先端には掻きとる動作に適した黒い蹄状の爪がついている。
主産地の長江沿いでは、はさみは金色、毛は黄色い色をしているが、四角い形の甲羅の色は青緑色をしている。調理のために、蒸したり煮たりすると、鮮やかな柿色に変わる。甲羅の前から横にかけて、ノコギリの歯のようなとげが4対ある。大型のカニであり、大きい個体では甲幅（甲羅の幅）が8cm程度になる。
淡水性のため、中国では「河蟹 héxiè」、「清水蟹 qīngshuǐxiè」とも呼ばれ。幼生は海水から汽水域で育つため、親蟹は雄、雌とも産卵のために河口や海岸に移動する必要がある。主に秋に、河口で生殖したのち、雌が海水域に移動して産卵する。腹部は薄い灰色で、7節に分かれており、雄は三角形、雌は俵型をしている。
海の蟹と比べると小さいため、脚の肉などは食べにくく、量も少ないが、甲羅の中の内子や蟹味噌は珍重される。栄養価としては、タンパク質、ビタミンB12を豊富に含む。
食性は植物食に偏った雑食性であり、甲殻類、貝類、小魚、水生昆虫、水草、稲の苗などを好んで食べる。
産卵は海水中で行われるため、産卵時期の秋になると、海辺に移動する。交尾の後にメスは海水中で産卵し、0.4mm足らずの小さな卵を腹脚にたくさん抱え、孵化するまで保護する。孵化した幼生を海に放出した成体は一冬に2-3回交尾と産卵を繰り返したあと、疲弊して死亡するため二度と川には戻らない。
孵化したゾエア幼生は0.4mmたらずで、遊泳能力の乏しいゾエア幼生はプランクトン生活を送るが、この間に魚などに捕食されるので、生き残るのはごくわずかである。人工孵化する場合でも、4分の1程度しか生き残らないと言われる。
脱皮を繰り返して、メガロパ幼生へと変態し、エビのように腹肢を用いて積極的に遊泳して河口から河川の汽水域を遡上する。変態した稚ガニは泥地で生活をし、泥の中に穴を掘って棲むようになる。養殖の場合、中国で鈕釦蟹とも呼ばれるサワガニより少し小さい大きさになると、泥から掘り出して、養殖池に移される。
養殖の場合、成長促進ホルモンや、病気を予防するために、クロラムフェニコールやオキシテトラサイクリンなどの抗生物質が与えられることが多い。
中国の長江流域を中心に、遼寧省から広東省まで、広い地域の川に分布している。また、朝鮮半島にも分布する。
最も有名な産地は、中国江蘇省蘇州市にある陽澄湖（ようちょうこ）である。江蘇省内では、洪沢湖（泗洪県など）、高宝湖（高郵市）、白馬湖（宝応県）、射陽河（興化市）などでも養殖が盛んである。上海市内では長江の中にある崇明島(崇明県)が大規模な産地として知られる。実際には、地元江蘇省の沿岸地域、崇明島で一貫して養殖する他にも、浙江省、福建省、遼寧省などの沿岸地域で産卵からメガロパ幼生になるまでの飼育を行い、それから、江蘇省の他、安徽省石臼湖、巣湖、江西省、湖南省など、長江の上流地域に移して出荷できるまでの大きさに育てられる事が多い。長江流域の方が味がいいからだという。最近では、遠く新疆ウイグル自治区にまで運んで育てた「天山雪蟹 Tiānshān xuěxiè」という商品名の物が出てきた。
陽澄湖産のものは海外でも有名であり、高値で取り引きされるため、別の産地で育ったものを、陽澄湖の養殖池の水に浸けただけなどという偽物も出回ることがある。本当に陽澄湖で育てたものには、はさみにタグを付けたり、甲羅にレーザー光線でマークを焼いたりして、区別をすることが行われている。本物の陽澄湖産は、香港や台湾などの業者から予約が入っていて、主に輸出に回されており、上海などに出回る比率はかなり低いという。上海では市内の銅川市場という所で多くが取り引きされている。崇明島から船が着く、上海市宝山区の呉淞港周辺には、崇明島産のものを扱う業者が多い。
輸送中に動き回ると、はさみで傷つけあったり足が取れたりして傷が付くため、藁や紐で十文字に縛って生きたまま売られる。
日本国内でも食用として中国から輸入された生きた個体が流通しており、また山形県、秋田県等で養殖も行われている。これは通常の2−3年で成熟するものよりも、早熟の1年で成熟に達する種苗を持ち込んでおり、日本のモクズガニに比べても成長が早い。くわしく確認されていないが、日本のモクズガニは中国大陸に産するモクズガニとされる種よりもチュウゴクモクズガニとはある程度の遺伝的なへだたりがあるため、正常に交雑することは難しいと考えられる。
ヨーロッパでは、幼生の段階で船のバラスト水に紛れ拡散され、1912年ドイツのアラー川で見つかって以来、これまでにフィンランド・ノルウェー・ロシアからイギリス、フランス、オランダ、スペイン、ポルトガル、セルビアなど広範囲に分布を拡げ、在来の淡水性カニを駆逐している[3]。本種が瞬く間に分布を拡散するのは、欧米の淡水性カニと異なり陸上を移動して他の水系へ侵入するからとされる。
アメリカ合衆国では、カリフォルニア湾で定着実績があり、1990年代に分布域を拡げてしまったという例がある。アメリカ合衆国では拡散を防ぐために一切の商取引が禁止されている。
2000年代になってからは、イラクなどの中東、カナダのセントローレンス川、アメリカのチェサピーク湾でも確認されるなど、分布を拡げる勢いは止まらない。そのためIUCN（国際自然保護連合）の「世界の侵略的外来種ワースト100」や、IMO（国際海事機関）の「侵略的外来種の世界ワースト10」にあげられている[5]。
数千年前に、漢族の祖先が江南地方に定住し、稲を植え、漁労をして、徐々に豊かな土地を切り開いた。しかし、江南地方は土地が低いため、いったん雨が降れば水害が起きやすく、しかもこのあたりには、2本のはさみと8本の足を持つ虫がいて、水田に入り込んで、稲を喰ったり、はさみで人を傷つけたりしたので、人々は「夾人虫」（きょうじんちゅう）と呼んで、まるで虎や狼のように恐れていた。
夏王朝を建てたと言われる、治水に秀でた大禹（だいう）は、巴解（はかい）という勇猛な男を陽澄湖に派遣して、河口に通ずる水路の工事を命じた。工事が始まり、夜に火を焚くと、これを見た「夾人虫」の大集団が泡を吹きながら集まってきて、工事にやってきた作業員達を襲い、血生臭い戦いが一晩続いた。朝になって、「夾人虫」はやっと水中に撤退したが、多くの作業員が殺されてしまった。
「夾人虫」がいると工事ができない事に困った巴解は、思惑を巡らした結果、一計を案じ、堀を巡らせた城を築き、堀には湯を入れた上で、夜に火を焚いた。「夾人虫」はまた集団でやってきたが、思惑通り湯の入った堀に落ちて死んだ。次から次にやってくる「夾人虫」を相手に、どんどん堀に湯を足して殺してゆくと、赤い色に変わった「夾人虫」は、甲羅を開いて、いい香りになった。これを見た巴解が手にとって食べてみると、おいしかったので、他の仲間にも食べるように薦めた。こうして、「夾人虫」を退治する方法を考えた巴解は、勇猛な男とあがめられ、「夾人虫」は「巴解」の足元にいる虫という意味で「蟹」と呼ばれるようになった。また、この街は、巴城と呼ばれるようになった。巴城は、現在では昆山と呼ばれている。
なお、煮殺したという話の外に、湖の周りの草を焼き払って、焼き殺したという話もある。
チュウゴクモクズガニに関する慣用句として、前出以外に次のようなものがある。
日本の河川に広く生息しているモクズガニ（藻屑蟹、英名 Japanese mitten crab、学名Eriocheir japonica）は、同属異種である。複眼の間の突起がチュウゴクモクズガニほど鋭っておらず、甲羅の横のとげも3対で、チュウゴクモクズガニより1対少ない。また甲羅のでこぼこも低く、大きさもチュウゴクモクズガニよりも少し小さい。色は褐色で異なる。
チュウゴクモクズガニ（学名Eriocheir sinensis H. Milne-Edwards, 1853、中国名：中華絨螯蟹（拼音: Zhōnghuá róng'áoxiè）、英名：Chinese mitten crab）は、中国および朝鮮半島東岸部原産のイワガニ科のカニの一種。従来は「シナモクズガニ」（支那藻屑蟹）と呼んでいたが、近年ではあまりこの名称は用いられない。日本では一般に「上海蟹（シャンハイガニ）の名で知られる。上海、香港などで、秋が旬とされる、重要な食用種である。
中国で最も知られている呼び名は「大閘蟹」（ダージャーシエ dàzháxiè、上海語 ドゥザッハ）であり、上海でも香港でも台湾でも、この名で呼ばれている。語源は、産卵のために下ってくるところを閘（水門）で堰止めて取るためとも、「閘」は煮るという意味の「煠」の訛とも言われるが定かでない。
アメリカ、ヨーロッパでは外来種として問題となっている。侵略的外来種として古くから有名な種であり、世界の侵略的外来種ワースト100のうち1種にも選定されている。
.jpg)
