Els cladòcers (Cladocera) són, de molt, el més nombrós dels subgrups dels crustacis branquiòpodes. Són de mida petita i viuen fonamentalment en aigües dolces exceptuant alguns gèneres marins. El cladòcer més conegut és el gènere Daphnia, i els seus individus se'ls anomena popularment puces d'aigua a causa de la seva capacitat per donar grans salts. També es fan servir en investigació, com per exemple, per a provar la toxicitat de determinats productes químics o per a conèixer el grau de contaminació de les aigües on viuen.
Són pràcticament transparents. Són de mida petita, entre 0,2 i 4 mm, si exceptuem el gènere Leptodora que pot arribar als 18 mm. Estan protegits per una closca bivalva similar al dels concostracis, que s'obre per permetre mobilitat a l'animal. La closca cobreix la major part del cos exceptuant els apèndixs. En algunes famílies, la closca només cobreix l'efipi o bossa on queda protegida la posta d'ous.
La major part de les espècies també tenen una cua, o projecció espinosa de la closca. Només uns quants grups tenen "cues veritables" que se segmenten i són una projecció del cos.
El cap està separat típicament del cos per una osca profunda, però en alguns casos pot no estar separat. Gairebé totes les espècies tenen un gran ull compost que és el resultat de la fusió dos ulls i un ocel·le. Les mandíbules són fortes i, en canvi, les maxil·les i les maxíl·lules són molt petites.
Tenen dos parells d'antenes: les antènules, més petites, que contenen òrgans sensorials olfactoris, i les segones, les antenes més grans, que s'utilitzen per a menjar i per a la natació.
Tenen un sol ull que correspon a dos ulls fusionats. Tenen dues antenes formades per dues branques, cada una amb abundants pèls plomosos que són usats per l'animal per desplaçar-se. A diferència dels altres branquiòpodes, els cladòcers tenen un reduït nombre de potes que en molts casos no supera els quatre parells i en els que més, arriba a sis apèndixs.
És fàcil trobar-les en basses, estanys i llacs i moltes vegades s'aclimaten al mar. Són animals increïblement prolífics, i gràcies a la partenogènesi, és possible que la progènie d'una sola femella pugui arribar a la respectable xifra de 10.000 milions de cries en un període de 60 dies, si les condicions són favorables. Així mateix són aliment per a multitud de predadors com peixos i altres animals aquàtics. Com tots els altres grups de branquiòpodes els ous, en períodes de sequera o temperatures molt fredes, poden sobreviure bastant temps en estat latent.
Algunes de les espècies de cladòcers són les que conformen el plàncton dels llacs, i tenen adaptacions que els permeten flotar fàcilment. Milions d'exemplars formen el que es coneix com a mantells lacustres de plàncton. Aquests individus tenen closques molt reduïdes i apèndixs llargs per augmentar l'àrea de sustentació.
L'ordre Cladocera (Latreille, 1829) és un grup monofilètic i es divideix actualment en 4 subordres, 11 famílies, 80 gèneres, i unes 400 espècies.
Joan Armengol i cols.: Història Natural dels Països catalans. Vol. 9 "Artròpodes (I)". Fundació Enciclopèdia Catalana. Barcelona 1996.
Els cladòcers (Cladocera) són, de molt, el més nombrós dels subgrups dels crustacis branquiòpodes. Són de mida petita i viuen fonamentalment en aigües dolces exceptuant alguns gèneres marins. El cladòcer més conegut és el gènere Daphnia, i els seus individus se'ls anomena popularment puces d'aigua a causa de la seva capacitat per donar grans salts. També es fan servir en investigació, com per exemple, per a provar la toxicitat de determinats productes químics o per a conèixer el grau de contaminació de les aigües on viuen.
Perloočky (Cladocera) nazývané též vodní blechy jsou malí vodní korýši z třídy lupenonožců. Tvoří monofyletickou skupinu, která je tvořena asi 620 známými druhy[1] v 80 rodech a 11 čeledích. Vývojově pocházejí již z paleozoika. V Česku žije asi 90 druhů, nejznámější jsou hrotnatky, dafnie (Daphnia spp.) a ramenatky.
Perloočky jsou plovoucí korýši s tělem uzavřeným v dvojchlopňovém krunýři. Dosahují velikosti 0,2 až 6 mm (rod Leptodora až 18 mm).[1] Mají dva páry tykadel, první je malý a slouží jako smyslový orgán, druhý je mnohem větší, rozvětvený a používaný k pohybu. Na hlavě také mají jediné velké pigmentované složené oko z 22 ommatidií vnořeno do hlavy a pokryto průhlednou pokožkou. Na jeho povrchu se nachází množství světlomilných částic, které se lesknou jako malé perličky, což dalo perloočkám jejich jméno.[2] 4-6 párů drobných hrudních nožek fungují jako filtr ke získávání částeček potravy, u většiny druhů je zadeček zakončen drápkovitou vidličkou. Dýchají celým tělem. Pohybují se jakoby skákavým pohybem pomocí svých obrvených tykadel - udělají několik temp, poté pomalu klesají dolů a následně opět udělají několik temp.
Cévní soustavu tvoří jednoduché srdce s kruhovitou svalovinou, které tepe 200-250 krát za minutu, v čelistním článku hřbetní části těla. Hemolymfa je bezbarvá, cévní soustava otevřená.
U perlooček dochází ke střídání generace rozmnožující se pohlavně a generace, která se množí partenogenezí, tento jev se nazývá heterogonie. V létě se jen samičky množí partenogenezí a tvoří také jen samičky. Na podzim se z neoplozených vajíček líhnou i samečkové, kteří brzy oplodní mladé samičky. V zimě se líhnou zimní vajíčka, uzavřena v párech v sedélku (schránce z chitinu = epifium). Díky této schránce dokáží přečkat i suché a chladné období.[2] Vývoj je přímý.
Perloočky obývají především sladké i slané kontinentální vody, přičemž preferují vody stojaté. Několik druhů je možno nalézt i v moři.[1] Společně s vířníky a klanonožci tvoří nejvýznamnější skupinu planktonních živočichů. Jako takoví jsou potravou ryb i dalších vodních tvorů. Samy se naopak živí fytoplanktonem (řasami a sinicemi), čímž zlepšují kvalitu vody.[1][2] Některé druhy jsou predátoři a živí se zooplanktonem.[1] Z toxikologického hlediska je důležitá jejich mimořádná citlivost na látky typu organofosfátů, která je srovnatelná s citlivostí plynové chromatografie. Zvláště hrotnatka velká (Daphnia magna) se používá jako testovací organismus k biologickým zkouškám toxicity; známým zástupcem tohoto rodu je i hrotnatka obecná (Daphnia pulex).
Lidé je využívají při různých vědeckých studiích, neboť se snadno množí, chovají a zkoumají.[1]
Rozdělení perlooček na podřády a čeledi:
Řád Cladocera Latreille, 1829
Zimní vajíčko perloočky (epifium)
Hrotnatka obecná (Daphnia pulex)
Hrotnatka průhledná (Daphnia longispina) s vajíčky
Hladinovka (Scapholeberis)
Mikrosnímek břichatky (Ceriodaphnia)
Obrázky, zvuky či videa k tématu perloočky ve Wikimedia Commons
Perloočky (Cladocera) nazývané též vodní blechy jsou malí vodní korýši z třídy lupenonožců. Tvoří monofyletickou skupinu, která je tvořena asi 620 známými druhy v 80 rodech a 11 čeledích. Vývojově pocházejí již z paleozoika. V Česku žije asi 90 druhů, nejznámější jsou hrotnatky, dafnie (Daphnia spp.) a ramenatky.
Vesikirput (Cladocera) on pienehköjen, kidusjalkaisiin (Branchiopoda) kuuluvien äyriäisten alalahko. Vesikirput puolestaan jaetaan edelleen neljään osalahkoon, noin 14 heimoon, 87 sukuun ja yli 400 lajiin. Useimmat vesikirput elävät sisävesissä, merissä eläviä lajeja on vähän. Tunnetuin vesikirppusuku on Daphnia, jota käytetään muun muassa koe-eläimenä ekotoksikologiassa, ympäristömyrkkyjen haitallisuutta arvioitaessa, sillä se reagoi niihin herkästi mutta myös sopeutuu[1].
Useimmat vesikirput ovat vedessä vapaasti uivia äyriäisiä, joilla tyypillisesti on takkimainen selkäkilpi eli carapax, joka muodostuu oikeasta ja vasemmasta kuorenpuoliskosta ja joka usein peittää lähes koko ruumiin raajoja lukuun ottamatta. Monilla lajeilla kaulamainen painauma erottaa pään muusta ruumiista selvästi. Päästä suuntautuu usein eteenpäin otsapiikki (rostrum).
Vesikirpun otsassa on pariton verkkosilmä, joka on syntynyt kahden silmän yhteensulaumasta. Useilla lajeilla on myös yksinkertainen naupliussilmä. Ommatidien eli osasilmien määrä vaihtelee paljon, lajien saalistustavan mukaan. Kasviplanktonia suodattavilla Daphnioilla on vain 22 ommatidia, petovesikirpuilla enemmän, esimerkiksi Evadnella 80 ja Leptodoralla 300. Pedot tarvitsevat tarkkaa näköä saalistaessaan. Etumainen tuntosarvi- eli antennipari on pieni ja siinä on lähinnä tuntoelimiä. Toiset antennit puolestaan ovat suhteettoman suuret ruumiiseen nähden, ja ne toimivat äyriäisen pääasiallisina uinti- ja saalistuseliminä. Nämä soutusarvet ovat kaksihaaraiset, ja niissä on sulkamaisia sukasia. Monilla lajeilla sarviparit ovat toisiinsa kiinnittyneet. Tuntosarvien yhtaikainen alaslyönti saa aikaan vesikirpun nykivän, hyppivänoloisen liikkeen. Suu leukaosineen on pään alapuolella.
Vesikirpun keskiruumis (thorax) on lyhyt ja koostuu 4-6 jaokkeesta. Naarailla selkäkilven (kuoren) ja itse selän väliin jää vapaa tila joka toimii eläimen hautomataskuna (marsupio), jossa munat kehittyvät. Eläinplanktonia saalistavilla petovesikirpuilla kuori on vaatimaton ja itse asiassa peittää ainoastaan hautomataskun.
Jalkojen rakenne vaihtelee ruokailutapojen mukaan. Useimmiten vesikirput käyttävät jalkaraajojaan siilatakseen vedestä pieniä ravintohiukkasia; tätä varten tiuhaan, jopa 500 kertaa minuutissa lyövät jalat ovat hienojen sukasten reunustamat.
Useimmat vesikirput lisääntyvät sekä suvullisesti että partenogeneettisesti, so. ilman hedelmöitystä. Partenogeneettinen lisääntyminen on nopeaa ja tehokasta. Suvullisia munia monet lajit tuottavat vasta epäedullisten ympäristöolojen uhatessa kuten kuivan kauden lähestyessä. Tällöin hautomataskuun kehittyy erityinen munakotelo, efippium, jossa on vain pari suurikokoista hedelmöittynyttä ”lepomunaa”, ja jossa on kova ylimääräinen suojakuori, jonka turvissa lepomunat voivat säilyä talven tai pitkänkin kuivan kauden yli ja myös levitä pitkiä matkoja tuulen tai eläinten mukana.
Vesikirput (Cladocera) on pienehköjen, kidusjalkaisiin (Branchiopoda) kuuluvien äyriäisten alalahko. Vesikirput puolestaan jaetaan edelleen neljään osalahkoon, noin 14 heimoon, 87 sukuun ja yli 400 lajiin. Useimmat vesikirput elävät sisävesissä, merissä eläviä lajeja on vähän. Tunnetuin vesikirppusuku on Daphnia, jota käytetään muun muassa koe-eläimenä ekotoksikologiassa, ympäristömyrkkyjen haitallisuutta arvioitaessa, sillä se reagoi niihin herkästi mutta myös sopeutuu.
Voor de familie binnen de orde Diplostraca . zie Watervlooien (familie) Watervlooien (Cladocera) zijn een superorde van kleine kreeftachtigen uit de klasse van de Branchiopoda (blad- of kieuwpootkreeftjes).
Het woord "watervlooien" is geen scherp omlijnd biologisch begrip en wordt soms ook ruimer toegepast op alle kreeftachtige organismen van hetzelfde formaat en daaronder vallen dan ook de eenoogkreeftjes. Een enkeling rekent totaal andere, kleine dierlijke waterorganismen zoals raderdiertjes ook tot de "watervlooien".
De bekendste watervlo, Daphnia pulex (pulex, Latijn voor vlo), behoort wel tot de cladoceren. Hij is een recordhouder wat betreft zijn grote aantal genen: 31.000.[1][2][3]
Watervlooien zwemmen met behulp van roeipoten schokkerig en snel door het water. Ze worden tot het zoöplankton gerekend. Sommige soorten komen zo massaal voor dat het water ter plaatse een rode kleur krijgt. Watervlooien komen in allerlei watertypen voor en voeden zich door het water te filteren en het daarin voorkomende voedsel te consumeren. Er zijn soorten die ander zoöplankton eten.
Watervlooien planten zich het grootste deel van het jaar ongeslachtelijk voort. Het gaat dan steeds om vrouwelijke exemplaren. Wanneer de omstandigheden ongunstig worden, worden er pas mannetjes gemaakt. De bevruchte eitjes bevinden zich in een beschermend stevig omhulsel, het zogenoemde ephippium.
De volgende taxa worden bij de superorde ingedeeld:
Watervlooien (Cladocera) zijn een superorde van kleine kreeftachtigen uit de klasse van de Branchiopoda (blad- of kieuwpootkreeftjes).
Het woord "watervlooien" is geen scherp omlijnd biologisch begrip en wordt soms ook ruimer toegepast op alle kreeftachtige organismen van hetzelfde formaat en daaronder vallen dan ook de eenoogkreeftjes. Een enkeling rekent totaal andere, kleine dierlijke waterorganismen zoals raderdiertjes ook tot de "watervlooien".
De bekendste watervlo, Daphnia pulex (pulex, Latijn voor vlo), behoort wel tot de cladoceren. Hij is een recordhouder wat betreft zijn grote aantal genen: 31.000.
Vannlopper eller dafnier (Cladocera) er en orden av småkrepsklassen bladfotkreps. Vannloppene deles inn i 4 underordener, 11 familier, 80 slekter og omkring 400 arter. Vannloppene har en kompakt kropp som er inneslutta i et todelt skall. En kjent gruppe av vannlopper er Daphnia, som holder til i ferskvann. Det fins også vannlopper som hører hjemme i sjøen, som gruppene Podon og Evadne.
Det er antakelig noen få arter i Skandinavia med tilhold i Østersjøen. Dette omfatter omfatter en Haplopoda-art av slekten Leptodora, nemlig Leptodora kindti som lever i både Norge, Danmark, Sverige og Finland.[1]
Taksonomien er komplisert og har vært revisjon de siste tiårene. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. Bladfotkrepsene ble før ca 2013 inndelt i fire grupper hvorav en var «vannlopper» (Cladocera). Den forrige inndelingen som gjaldt før 2013 fulgte av Martin og Davis[2], og Catalogue of Life.[3].
Etter en omfattende revisjon er bladfotkrepsene (2016) delt inn i to underklasser: «bladfotinger» (Phyllopoda) med undergruppene «skjoldkreps» (Notostraca) og «muslingreker» (Diplostraca) - hvor vannloppene i Cladocera er en parvorden. Biologene bak WoRMS-databasen har systematisert dette i tråd med systematikken nedenfor.[4]
Nedenfor gjengis eldre taksonomi fra før 2013 slik den eksisterte i Catalogue of Life og i Martin & Davis (2001). Det gjengis for enkelte grupper hvordan de ble behandlet etter den nye systematiseringen, inklusive slekter som ble flyttet ut av gruppen i 2013:
Vannlopper eller dafnier (Cladocera) er en orden av småkrepsklassen bladfotkreps. Vannloppene deles inn i 4 underordener, 11 familier, 80 slekter og omkring 400 arter. Vannloppene har en kompakt kropp som er inneslutta i et todelt skall. En kjent gruppe av vannlopper er Daphnia, som holder til i ferskvann. Det fins også vannlopper som hører hjemme i sjøen, som gruppene Podon og Evadne.
Det er antakelig noen få arter i Skandinavia med tilhold i Østersjøen. Dette omfatter omfatter en Haplopoda-art av slekten Leptodora, nemlig Leptodora kindti som lever i både Norge, Danmark, Sverige og Finland.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Wioślarki (Cladocera) – monofiletyczna grupa drobnych, głównie słodkowodnych skorupiaków[1] zasiedlających strefę pelagiczną, przydenną (niektóre gatunki żyją zagrzebane w osadach dennych) lub litoralną zbiorników wodnych.
Systematyka wyższych taksonów jest wciąż zmieniana i udoskonalana, stąd Cladocera często są klasyfikowane jako nadrząd, rząd lub podrząd. Podobnie Haplopoda, Ctenopoda, Anomopoda i Onychooda uzyskują status rzędu, lub podrzędu. Tutaj przedstawiono listę gatunków występujących w Polsce, według najnowszej dostępnej systematyki wioślarek[2][3].
Nadrząd Cladocera Milne-Edwards, 1840
Rząd Haplopoda Sars, 1865
Rodzina Leptodoridae Lilljeborg, 1861
Rząd Ctenopoda Sars, 1865
Rodzina Sididae Baird, 1850 (emend.* Sars, 1865)
Rodzina Holopedidae Sars, 1865
Rząd Anomopoda Sars, 1865
Rodzina Daphniidae Straus, 1820 (emend.* Schödler, 1858)
Rodzina Bosminidae Baird, 1845 (emend.* Sars, 1865)
Rodzina Ilyocryptidae Smirnov, 1992
Rodzina Dumontidae Santos-Flores & Dodson, 2003
Rodzina Nototrichidae Van Damme, Shiel & Dumont, 2007
Podrząd Radopoda Dumont & Silva-Briano, 1998
Nadrodzina Eurycercoidea Dumont & Silva-Briano, 1998
Rodzina Eurycercidae Kurz, 1875
Rodzina Chydoridae Dybowski & Grochowski, 1894 (emend.* Stebbing, 1902, emend. Dumont and Silva-Briano, 1998)
Rodzina Sayaciidae Frey, 1967
Nadrodzina Macrothricoidea Dumont & Silva-Briano, 1998
Rodzina Macrothricidae Norman & Brady, 1867
Rodzina Acantholeberidae Smirnov, 1976
Rodzina Ophryoxidae Smirnov, 1976
Rodzina Neothricidae Dumont & Silva-Briano, 1998
Rząd Onychopoda Sars, 1865
Rodzina Polyphemidae Baird, 1845
Rodzina Podonidae Mordukhai-Boltovskoi, 1968
Rodzina Cercopagidae Mordukhai-Boltovskoi, 1968
(* Emendatio (łac.) zmiana, poprawka)
Ciało wioślarek jest spłaszczone bocznie, złożone z głowy, tułowia i odwłoka, okryte jest, u większości gatunków, chitynowym dwuklapowym pancerzem, zwanym karapaksem, który zrzucają cyklicznie podczas wzrostu i rozwoju. Z tyłu ciała karapaks przechodzi w wyciągnięty kolec[4].
W części grzbietowej wioślarki mają komorę lęgową, która jest przestrzenią między grzbietową częścią ciała a karapaksem. Do komory tej uchodzą jajniki, dzięki czemu są tam składane jaja. Samce są mniejsze od samic.
Na głowie wioślarek znajduje się ruchliwe oko umieszczone na słupku, powstałe z pary oczu złożonych oraz szczątkowe oko naupliusowe. Czułki pierwszej pary są krótkie, tylko u form drapieżnych długie. Poruszają się ruchem skokowym, za pomocą pływnych czułków II pary, które są bardzo silnie rozwinięte, dwugałęźniowe. Po każdym uderzeniu czułków wioślarki poruszają się w górę i w przód, po czym opadają, powtarzając następnie tę czynność. Kolejne odnóża IV-VI pary znajdują się na tułowiu, są silnie spłaszczone, krótkie i szczeciniaste. U form drapieżnych służą do oddychania a u form odżywiających się drobnym pokarmem, dodatkowo filtrują wodę, zdobywając pokarm[4].
Rozwój wioślarek zależy od ich gatunku. Wioślarki wolno żyjące rozwijają się wprost z jaj złożonych do komory lęgowej. U gatunków drapieżnych, z jaj w komorze lęgowej wylęgają się stadia larwalne, metanaupliusy. U wioślarek powszechnie występuje partenogeneza. W zależności od gatunku występują różne rodzaje tego typu rozmnażania:
Samice wioślarek produkują diploidalne jaja (mejoza nie zachodzi), które mogą się rozwinąć zarówno w samice i samce oraz produkują jaja haploidalne, które wymagają zapłodnienia i rozwijają się w samice. Jaja diploidalne to jaja letnie, mające cienkie otoczki i rozwijające się szybko. Rozwijają się z nich samice rozmnażające się partenogenetycznie. W okresie zbliżających się niekorzystnych warunków środowiska (tj. zima, susza itp.) z jaj diploidalnych rozwijają się zarówno samce jak i samice jaja haploidalne to jaja zimowe. Zaczynają również być produkowane jaja zimowe, wymagające zapłodnienia samców. Mają one grube otoczki i są bogato zaopatrzone w substancje zapasowe. Z zapłodnionych jaj zimowych po okresie niesprzyjających warunków wykluwają się dzieworodne samice[4].
Występują w planktonie głównie wód słodkich, tylko kilka gatunków zamieszkuje wody słonawe i morza. Większość gatunków to organizmy glonożerne i detrytusożerne, odfiltrowujące pokarm z wody. Nieliczne gatunki drapieżne odżywiają się mniejszymi od siebie organizmami planktonowymi. Kilka gatunków jest pasożytami zewnętrznymi stułbi. Część gatunków jest przydennych, część to gatunki bentosowe. Gatunki wolno żyjące występują bardzo licznie[4].
Najbardziej znanym przedstawicielem tej grupy zwierząt jest rozwielitka (Daphnia).
Wioślarki (Cladocera) – monofiletyczna grupa drobnych, głównie słodkowodnych skorupiaków zasiedlających strefę pelagiczną, przydenną (niektóre gatunki żyją zagrzebane w osadach dennych) lub litoralną zbiorników wodnych.
Cladocerele (Cladocera) (din greaca klados = ramură + keras = corn, coarne ramificate) sunt un ordin de crustacee inferioare, planctonice, pelagice, foarte mici (0,2–6 mm), frecvente și numeroase în apele stătătoare dulcicole, salmastre sau marine, cu corpul cuprins într-o carapace și antene ramificate, adaptate la înot (de exemplu dafnia).
Corpul este scurt, alcătuit din-un număr mic de segmente, cel mult 10 segmente. Adesea, segmentația corpului este neclară. Au corpul acoperit pe laturi cu o carapace transparentă, formată din două valve bilaterale, care nu acoperă și capul, acesta rămânând complet liber. Corpul este prevăzut cu 4-6 perechi de picioare (apendicele toracice) articulate, scurte și lățite. Formele răpitoare au picioarele anterioare adaptate la prins prada și mandibulele puternice (de ex. Leptodora). La formele microfage picioarele, îndeosebi, picioarele 3 și 4 formează un aparat filtrant, în care rămân particulele din apa filtrată, care sunt împinse în sus spre corp, apoi prin șanțul ventral mai departe până la gură, unde sunt înghițite. Pe cap se află un singur ochi compus, situat median, și un ochi de nauplius. Capul neacoperit de carapace poartă două perechi de antene, prima pereche de antene (antenule) este mică, nesegmentată, iar a doua pereche de antene este foarte dezvoltată, segmentată și ramificată, și servește la înot, de unde le vine și numele de Cladocera. Înoată cu ajutorul antenelor prin sacade, ca și cum ar sări, de unde și numele popular de purici de baltă. Multe dintre formele bentonice se deplasează și ele sărind. Partea posterioară a abdomenului (postabdomen) are la capăt gheare. Abdomenul, la formele cu carapace dezvoltată, este îndoit în jos, ventral, pe când la formele răpitoare se continuă în direcția axei trunchiului.
Sexele sunt separate. Ouăle (partenogenetice sau cele durabile) sunt depuse într-o cameră incubatoare, situată pe partea dorsală a animalului, sub carapace unde ele se dezvoltă până la formarea totală a micilor cladocere, fără metamorfoză. Populațiile de cladocere sunt în mare parte formate numai din femele care se reproduc prin partenogeneză. Ouăle nefecundate dau naștere la femele tinere morfologic similare cu adulții. Producția de masculi și reproducerea sexuată, corespunde, în general, deteriorării condițiilor de mediu. Proporția de masculi de multe ori rămâne foarte scăzută; la unele specii, masculii sunt încă necunoscuți. Masculii au o morfologie diferită de cea a femelelor: ei sunt mai mici, antenulele lor sunt mai mari și adesea înzestrate cu cârlige, primele picioarele toracice poartă un cârlig utilizat în timpul copulației, postabdomenul este modificat. Femelele care se împerechează și depun ouă fecundate nu diferă deloc de femele partenogenetice. Spre deosebire de ouăle partenogenetice care se dezvolta imediat în camera incubatoare, ouăle fecundate, numită și ouă durabile, au o dezvoltarea întârziată și eclozează numai după revenirea condițiilor favorabile. În camera incubatoare ouăle durabile sunt înconjurate într-o îngroșare cuticulară numită efipiu, care cuprinde și celule cu aer, care le servește ca un bun înveliș protector în timp de iarnă sau de secetă. Efipiul, eliberat prin năpârlire sau moartea femelei, asigură acestor ouă o protecție remarcabilă, care le permite să reziste la desicare, înghețul și chiar la tranzitul prin tuburile digestive ale unor animale, ca cele de rață. Prin urmare, aceste ouă fecundate permit nu numai perpetuarea speciei, dar, asigură de asemenea, diseminare lor pe scară largă. Atunci când condițiile redevin favorabile, ouăle durabile eclozează și dau naștere la femele tinere care, după câteva năpârliri, se reproduc prin partenogeneză. Generațiile partenogenetice se succed destul de rapid, deoarece timpul de reproducere (= timpul între depunerea unui ou și momentul când individul născut din acest ou depune ouă la rândul său) variază între câteva zile până la câteva săptămâni. În cazul în care condițiile rămân favorabile, populațiile cresc foarte repede și pot atinge până la câteva sute de indivizi la un litru de apă. La cladocere, ca și la rotifere, există fenomenul de ciclomorfoză: în legătură cu variația temperaturi, diferite generații se deosebesc prin dimensiunile spinului carapacei sau a excrescenței cefalice.
Cladocerele trăiesc în apele dulci stătătoare, mai rar în apele marine sau salmastre și preferă apele reci și oxigenate. Ele efectuează ample migrații pe verticală, noaptea ieșind la suprafață, iar ziua coboară în păturile profunde. Se hrănesc cu particule în suspensie (detritus organic fin, bacterii, alge unicelulare). Dată fiind abundența hranei, sub formă de particule mici în bălți, ritmul de dezvoltare și de reproducere al cladocerelor, care dau mai multe generații partenogenetice pe an, este foarte rapid, din care cauză, aceste animale se găsesc în bălți în mari cantități. În apele piscicole cladocerele prezintă mare importanță, întrucât constituie hrana de bază a multor pești.
Cladocerele (Cladocera) (din greaca klados = ramură + keras = corn, coarne ramificate) sunt un ordin de crustacee inferioare, planctonice, pelagice, foarte mici (0,2–6 mm), frecvente și numeroase în apele stătătoare dulcicole, salmastre sau marine, cu corpul cuprins într-o carapace și antene ramificate, adaptate la înot (de exemplu dafnia).
Corpul este scurt, alcătuit din-un număr mic de segmente, cel mult 10 segmente. Adesea, segmentația corpului este neclară. Au corpul acoperit pe laturi cu o carapace transparentă, formată din două valve bilaterale, care nu acoperă și capul, acesta rămânând complet liber. Corpul este prevăzut cu 4-6 perechi de picioare (apendicele toracice) articulate, scurte și lățite. Formele răpitoare au picioarele anterioare adaptate la prins prada și mandibulele puternice (de ex. Leptodora). La formele microfage picioarele, îndeosebi, picioarele 3 și 4 formează un aparat filtrant, în care rămân particulele din apa filtrată, care sunt împinse în sus spre corp, apoi prin șanțul ventral mai departe până la gură, unde sunt înghițite. Pe cap se află un singur ochi compus, situat median, și un ochi de nauplius. Capul neacoperit de carapace poartă două perechi de antene, prima pereche de antene (antenule) este mică, nesegmentată, iar a doua pereche de antene este foarte dezvoltată, segmentată și ramificată, și servește la înot, de unde le vine și numele de Cladocera. Înoată cu ajutorul antenelor prin sacade, ca și cum ar sări, de unde și numele popular de purici de baltă. Multe dintre formele bentonice se deplasează și ele sărind. Partea posterioară a abdomenului (postabdomen) are la capăt gheare. Abdomenul, la formele cu carapace dezvoltată, este îndoit în jos, ventral, pe când la formele răpitoare se continuă în direcția axei trunchiului.
Sexele sunt separate. Ouăle (partenogenetice sau cele durabile) sunt depuse într-o cameră incubatoare, situată pe partea dorsală a animalului, sub carapace unde ele se dezvoltă până la formarea totală a micilor cladocere, fără metamorfoză. Populațiile de cladocere sunt în mare parte formate numai din femele care se reproduc prin partenogeneză. Ouăle nefecundate dau naștere la femele tinere morfologic similare cu adulții. Producția de masculi și reproducerea sexuată, corespunde, în general, deteriorării condițiilor de mediu. Proporția de masculi de multe ori rămâne foarte scăzută; la unele specii, masculii sunt încă necunoscuți. Masculii au o morfologie diferită de cea a femelelor: ei sunt mai mici, antenulele lor sunt mai mari și adesea înzestrate cu cârlige, primele picioarele toracice poartă un cârlig utilizat în timpul copulației, postabdomenul este modificat. Femelele care se împerechează și depun ouă fecundate nu diferă deloc de femele partenogenetice. Spre deosebire de ouăle partenogenetice care se dezvolta imediat în camera incubatoare, ouăle fecundate, numită și ouă durabile, au o dezvoltarea întârziată și eclozează numai după revenirea condițiilor favorabile. În camera incubatoare ouăle durabile sunt înconjurate într-o îngroșare cuticulară numită efipiu, care cuprinde și celule cu aer, care le servește ca un bun înveliș protector în timp de iarnă sau de secetă. Efipiul, eliberat prin năpârlire sau moartea femelei, asigură acestor ouă o protecție remarcabilă, care le permite să reziste la desicare, înghețul și chiar la tranzitul prin tuburile digestive ale unor animale, ca cele de rață. Prin urmare, aceste ouă fecundate permit nu numai perpetuarea speciei, dar, asigură de asemenea, diseminare lor pe scară largă. Atunci când condițiile redevin favorabile, ouăle durabile eclozează și dau naștere la femele tinere care, după câteva năpârliri, se reproduc prin partenogeneză. Generațiile partenogenetice se succed destul de rapid, deoarece timpul de reproducere (= timpul între depunerea unui ou și momentul când individul născut din acest ou depune ouă la rândul său) variază între câteva zile până la câteva săptămâni. În cazul în care condițiile rămân favorabile, populațiile cresc foarte repede și pot atinge până la câteva sute de indivizi la un litru de apă. La cladocere, ca și la rotifere, există fenomenul de ciclomorfoză: în legătură cu variația temperaturi, diferite generații se deosebesc prin dimensiunile spinului carapacei sau a excrescenței cefalice.
Cladocerele trăiesc în apele dulci stătătoare, mai rar în apele marine sau salmastre și preferă apele reci și oxigenate. Ele efectuează ample migrații pe verticală, noaptea ieșind la suprafață, iar ziua coboară în păturile profunde. Se hrănesc cu particule în suspensie (detritus organic fin, bacterii, alge unicelulare). Dată fiind abundența hranei, sub formă de particule mici în bălți, ritmul de dezvoltare și de reproducere al cladocerelor, care dau mai multe generații partenogenetice pe an, este foarte rapid, din care cauză, aceste animale se găsesc în bălți în mari cantități. În apele piscicole cladocerele prezintă mare importanță, întrucât constituie hrana de bază a multor pești.
Hinnkräftor (Cladocera) är en ordning av små kräftdjur som vanligen kallas vattenloppor. Det finns omkring 620 kända arter hittills. De lever nästan överallt i inlandet där det finns vatten, men är sällsynta i haven. De flesta är mellan 0,2-6,0 mm långa, med ett ned-vänt huvud och en ryggsköld som täcker bröstkorgen och buken. Den har bara ett öga. De flesta arter förökar sig genom partenogenes, där asexuell förökning ibland kompletteras med sexuell förökning för att producera vilande ägg som gör att arten kan överleva svåra förhållanden och spridas till avlägsna livsmiljöer.
De mest välkända hinnkräftorna är dafnierna, släktet Daphnia.
Hinnkräftor (Cladocera) är en ordning av små kräftdjur som vanligen kallas vattenloppor. Det finns omkring 620 kända arter hittills. De lever nästan överallt i inlandet där det finns vatten, men är sällsynta i haven. De flesta är mellan 0,2-6,0 mm långa, med ett ned-vänt huvud och en ryggsköld som täcker bröstkorgen och buken. Den har bara ett öga. De flesta arter förökar sig genom partenogenes, där asexuell förökning ibland kompletteras med sexuell förökning för att producera vilande ägg som gör att arten kan överleva svåra förhållanden och spridas till avlägsna livsmiljöer.
De mest välkända hinnkräftorna är dafnierna, släktet Daphnia.
Це незавершена стаття з карцинології.Cladocera là một bộ giáp xác nhỏ thường được gọi là Bộ Rận nước. Khoảng 620 loài đã được công nhận cho đến nay, với nhiều loài chưa được miêu tả. Chúng ở khắp mọi nơi trong môi trường sống nội địa, nhưng hiếm thấy trong các đại dương. Hầu hết dài 0,2-6,0 mm (0,0079-,24 in).
Cladocera được bao gồm trong lớp Branchiopoda, và tạo thành một nhóm đơn ngành, hiện đang được chia thành bốn bộ phụ. Khoảng 620 loài đã được mô tả, nhưng nhiều loài vẫn chưa được mô tả.[1] Chi Daphnia thôi thì đã có khoảng 150 loài.[2]
Các họ sau đây được công nhận:[3]
Bộ Cladocera Latreille, 1829
|chương= bị bỏ qua (trợ giúp) doi:10.1007/978-1-4020-8259-7_19 Cladocera là một bộ giáp xác nhỏ thường được gọi là Bộ Rận nước. Khoảng 620 loài đã được công nhận cho đến nay, với nhiều loài chưa được miêu tả. Chúng ở khắp mọi nơi trong môi trường sống nội địa, nhưng hiếm thấy trong các đại dương. Hầu hết dài 0,2-6,0 mm (0,0079-,24 in).
Ветвистоусые ракообразные, или кладоцеры (лат. Cladocera) — мелкие планктонные ракообразные, один из наиболее массовых и крайне разнообразных по внешнему строению животных планктона, бентоса и нейстона внутренних водоемов всех типов и всех континентов, включая Антарктиду. Известно около 700 видов этих мелких ракообразных[1]. Наиболее хорошо известные представители отряда — пресноводные планктонные рачки рода дафнии (Daphnia), которых иногда называют «водяными блохами». Населяют они преимущественно пресные воды, хотя целый ряд вдов живет в солоноватых, соленых (в том числе морях) и даже в гипергалинных водоемах. Большинство видов являются либо первичными фильтраторами, добывающими пищу непосредственно из толщи воды, либо вторичными фильтраторами, которые сначала счищают ее с субстрата, а затем отфильтровывают. Целый ряд представителей Chydoridae и Macrothricidae добывают пищу без фильтрации, среди них встречаются трупоеды и даже эктопаразиты[2].
У большинства ветвистоусых тело заключено в карапакс в виде двустворчатой раковины. Створка карапакса приоткрыта с брюшной стороны. Карапакс полностью прикрывает всё тело, голова выдаётся вперёд, нередко образуя, например, у дафнии, направленный на брюшную сторону клювообразный вырост. На голове находится один большой фасеточный глаз, образовавшийся слиянием пары сложных глаз, и один слаборазвитый глазок, который есть у большинства видов. Антеннуаты небольшие, но антенны сильно развиты, двуветвистые и служат для плавания. Взмахи антенн определяют скачкообразные движения ветвистоусых, поэтому их нередко называют водяными блохами[3]. Отталкиваясь антеннами, рачок движется толчками вверх, а затем медленно опускается. Грудной отдел сильно укорочен, состоит из 4—6 сегментов и несёт соответственное число пар ног. Верхние челюсти, или мандибулы нередко асимметричные, с развитой молярной (жевательной) поверхностью, две пары нижних челюстей, или максилл, слабо развиты. Грудные ножки листовидны. У большинства ветвистоусых ножки служат для отфильтровывания мелких пищевых частиц из воды и снабжены многочисленными перистыми щетинками. На ножках расположены жаберные лопасти, выполняющие дыхательную функцию, но в основном у них дыхание кожное. Брюшной отдел укороченный, нерасчленённый, подогнут вперёд. Хорошо развитая анальная лопасть — постабдомен — на конце несёт парные коготки, возможно, гомологичные фурке других групп ракообразных (по другой версии — её щетинкам).
Ветвистоусые представляют кормовую базу для многих видов рыб. На рыбоводных заводах налажено массовое разведение дафний для откорма мальковых рыб.
Надотряд [4]ветвистоусые подразделяют на следующие группы, отряды, семейства и роды:
Отряды Anomopoda и Ctenopoda иногда объединяют в полифилетическую группу Calyptomera.
Отряды Onychopoda и Haplopoda иногда объединяют в монофилетическую группу Hymnomera.
Ветвистоусые ракообразные, или кладоцеры (лат. Cladocera) — мелкие планктонные ракообразные, один из наиболее массовых и крайне разнообразных по внешнему строению животных планктона, бентоса и нейстона внутренних водоемов всех типов и всех континентов, включая Антарктиду. Известно около 700 видов этих мелких ракообразных. Наиболее хорошо известные представители отряда — пресноводные планктонные рачки рода дафнии (Daphnia), которых иногда называют «водяными блохами». Населяют они преимущественно пресные воды, хотя целый ряд вдов живет в солоноватых, соленых (в том числе морях) и даже в гипергалинных водоемах. Большинство видов являются либо первичными фильтраторами, добывающими пищу непосредственно из толщи воды, либо вторичными фильтраторами, которые сначала счищают ее с субстрата, а затем отфильтровывают. Целый ряд представителей Chydoridae и Macrothricidae добывают пищу без фильтрации, среди них встречаются трупоеды и даже эктопаразиты.
枝角目（學名：Cladocera）是甲殼亞門之下的一個目，由細小的水蚤生物，合共約620個已辨識的物種。本目原為鳃足纲葉足亞綱双甲目（Diplostraca）之下的一個亞目[1]，隨着雙甲目獲提升成為双甲下纲，枝角亞目亦提升成為枝角目。
儘管現時本目之下有近千個已辨識的物種，由於其體積細小，至今仍有不少物種未為辨識。這些生物在內陸的水體很常見，但罕見於海洋。其體積長約0.2～6.0 mm，有一個往下的頭，及一幅幾乎把沒有節的喉部及腹部覆蓋的頭胸甲。有一顆置中的複眼。
除了少數完全依靠無性繁殖的物種以外，本目其他物種主要時期都是採取無性繁殖，但在特定時期會採取有性繁殖的生命週期，被稱為週期性孤雌生殖。這一套週期性的生殖系統於二疊紀演化出來，就是枝角目物種開始湧現的時期[2]。
枝角目是鰓足綱之下的一個目，是一個單系群。本目有四個亞目，都是由原來的四個下目升級而成；11個科[3][4]合共有620個屬，但仍有不少未描述的物種[5]。單單是溞科之下的水蚤屬，就已經有約150個物種[2]。
枝角目（學名：Cladocera）是甲殼亞門之下的一個目，由細小的水蚤生物，合共約620個已辨識的物種。本目原為鳃足纲葉足亞綱双甲目（Diplostraca）之下的一個亞目，隨着雙甲目獲提升成為双甲下纲，枝角亞目亦提升成為枝角目。
儘管現時本目之下有近千個已辨識的物種，由於其體積細小，至今仍有不少物種未為辨識。這些生物在內陸的水體很常見，但罕見於海洋。其體積長約0.2～6.0 mm，有一個往下的頭，及一幅幾乎把沒有節的喉部及腹部覆蓋的頭胸甲。有一顆置中的複眼。
ミジンコ目（ミジンコもく）は節足動物門 甲殻亜門 鰓脚綱に属する分類群の名称。枝角亜目（しかくあもく）とも言う。
ミジンコ目はミジンコ類を含む動物群である。水中の主としてプランクトンとして生活する、ごく小型の甲殻類である。体は丸っこく、第二触角が大きく発達し、これを掻いて游泳する。プランクトンの典型として、教科書や図鑑では必ず紹介され、知名度は高い。
ミジンコの体長は普通0.5-3mmのものが多く、中型以上のものは簡単に見ることができる。オオミジンコ Daphnia magna Straus, 1820 は5mm、捕食性ミジンコのノロ Leptodora kindtii (Focke, 1844) は10mmにも達する。
大部分のものはごく小型で、体長は数mmまでの動物で、左右に扁平で、丸みを帯びた二枚貝様の背甲に覆われる。単脚下目（ノロミジンコなど）では、体は細長く、18 mmに達するものがある。
単脚目以外では、二枚貝様の背甲の中に胴部（胸部と腹部）が覆われる。頭部のみは殻の上に突き出す。胴部は分節が不明瞭で、胸肢がある部分を胸部、それより下を腹部と呼ぶ[1]。頭部が小さく胴が丸い形は、だるまの様である。
頭部にはノープリウス眼由来の単眼と大きな複眼を有する。複眼は左右のものが融合して頭頂部で単一のドーム状のものとなり、正中線上に頭部前方の単眼と頭頂部の複眼が並ぶ。頭部はしばしば背甲から前方に伸びたヘルメット状の甲で覆われ、この甲の先端部は尖って吻となる。口は頭部と胸部との境目の腹側に開く。その近傍に単純な形の第一触角がある。第一触角はごく短くて目立たないのが普通だが、雄では雌を把持する器官となり、長く曲がっているものがある。頭部にある第二触角は強大でよく発達している。左右に張って伸び、途中で二またに分かれ、それぞれに長い毛が並んでおり、これを使って泳ぐことができる。
胸部以降の体は胸部に発する背甲の中に収まり、その形は簡単になっている。体節は不明瞭で、五対ほどの胸脚は鰓状で、呼吸に使われるとともに、水流を起こして水中の微粒子を口に運ぶ役割を担っている。腹部の末端は前方に曲がり、その先端に尾爪という爪のようなものがある。少し上の背面には、一対の長い毛が生えている。
胸部と腹部を覆う背甲は二枚貝の貝殻のように腹面で分かれ、腹部の背面とのすき間が育房となり、ここで卵は孵化するまで保護される。育房のすぐ頭部側の胸部背面で背甲は虫体と接続し、ここに心臓が見える。心臓はあるが血管がなく（解放血管系）、血液が全身を直接めぐっている。
ミジンコ類は、単為生殖を行うものが多く知られている。それらのものでは、卵は減数分裂を経ずに形成され、すべてが雌となる。卵から孵化したものは、すでに成虫とほぼ同じ形で、いわゆる直接発生をする。このようにして好適な条件下では非常に素早く増殖し、大発生をするものもある。
環境条件が悪化したり、密度が上がりすぎたりすると、減数分裂によって卵が作られ、同時に単為発生のものから雄が生まれる。雄は雌と交接し、受精が行われると、この卵は殻の内側の部分の肥厚したものに包まれて耐久卵となる。この、鞘に収まった卵は乾燥にも耐え、条件が良くなってはじめて孵化するに至る。
ほとんどが淡水産である。大きな湖水から小さな水たまりまで、あるいは高層湿原から富栄養な水たまりまで、様々な環境で発見される。環境によって生息する種も異なる。游泳力は強くないので、流水に生息するものはあまりない。海産種はきわめて少なく、ウスカワミジンコ属、ウミオオメミジンコ科の計8種だけである。
ミジンコ類は大部分がプランクトンであるが、一部は底や水草の表面に付着する時間が長いものがある。また、水底や泥の間を這うように泳ぐ種もある。そのような種はプランクトンネットでは採集されない。いずれにせよ、はい回る足は持っていないので、移動は第二触角による遊泳が中心である。泳ぎはバタフライである。
餌は水中の微粒子（デトリタス）を鰓で作った水流によって集めて食べるものがほとんどである。飼育下ではドライイーストなどを用いる。なお、オオメミジンコとノロはより小さい動物を捕獲して喰う。胸脚は鰓状ではなくしっかりとした脚の形になっている。
金魚や熱帯魚の餌としてよく使われ、金魚の稚魚の餌には欠かせない。金魚養殖業者は、そのためにミジンコの養殖を行う場合がある。金魚繁殖の手引き書には往々にしてミジンコの養殖法が解説されるほどである。乾燥させたものも餌として用いられる。
また、手頃な大きさで観察が容易なため、理科の教材、顕微鏡観察の材料としても手頃である。体が小さくて透明であるので、心臓や血球、筋肉などが生きたままで観察できる。メチニコフは、食細胞の発見に際して、ミジンコの血球も観察している。彼は、ミジンコの体内に寄生する酵母であるメチニコービアの胞子が、ミジンコの体内で時にある種の細胞に取り込まれて殺されるのを観察した。
現生種は11科600種が知られる。大きくは4つの群（下目）に分ける。もっとも種類が多いのは異脚下目である。
櫛脚下目のものは、背甲は胴体全部を覆い、異脚下目のものに似るが、胸脚は6対ですべて同型。第2触角は先端に3本、側面には游泳剛毛が多いものが多い。
異脚下目はもっとも普通なミジンコを含む。櫛脚下目に似るが、胸脚は5-6対で形態に分化がある。第2触角の枝は3節、游泳剛毛は先端に3本、他の節に1本ずつが普通。
鉤脚下目 Onychopoda 背甲は胴体背中側のみを覆い、保育室としてのみ働く。胸脚は4対、すべて歩脚型で捕食的に餌をとる。第2触角の游泳剛毛は数が多い。海産種が多い。
単脚下目は構造的には鉤脚下目に似た点も多いが、全体の姿は他の群と全く異なる。全体に細長く、背甲は保育室のみ。胸脚は6対、すべて歩脚型。第2触角の游泳剛毛は多数。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
