Cerastoderma glaucum (lat.) — ikitaylılar sinfinə, ürəkkimilər (Cardiidae) fəsiləsinə aid molyusk növü.
Bu növ əsasən Avropa və Şimali Afrikanın sahil ərazilərində, Xəzər, Aralıq dənizi, Qara və nisbətən az duzlu olan Baltik dənizində[1][2] yayılmışdır. Şimal-qərbi Avropa da belə (Britan adaları da daxil) müşahidə edilir. Adətən açıq sahillərdə yayılmışlar[3]. elədə dərin olmayan, qumlu və ya lili sahillərdə yaşayırlar.
Cerastoderma glaucum bəzən 50 mm uzunluğa malik ola bilirlər. Avropanın şimal-qərbində çoxalma may-iyulda başlayır. Kürüdən çıxma mərhələsi 11-30 gün davam edir. Adətən 2—5 il[4] arası yaşayırlar.
|deadurl= (kömək) Retrieved 29 July 2012. |deadurl= (kömək) Cerastoderma glaucum (lat.) — ikitaylılar sinfinə, ürəkkimilər (Cardiidae) fəsiləsinə aid molyusk növü.
Bu növ əsasən Avropa və Şimali Afrikanın sahil ərazilərində, Xəzər, Aralıq dənizi, Qara və nisbətən az duzlu olan Baltik dənizində yayılmışdır. Şimal-qərbi Avropa da belə (Britan adaları da daxil) müşahidə edilir. Adətən açıq sahillərdə yayılmışlar. elədə dərin olmayan, qumlu və ya lili sahillərdə yaşayırlar.
Cerastoderma glaucum bəzən 50 mm uzunluğa malik ola bilirlər. Avropanın şimal-qərbində çoxalma may-iyulda başlayır. Kürüdən çıxma mərhələsi 11-30 gün davam edir. Adətən 2—5 il arası yaşayırlar.
L'escopinya glauca, Cerastoderma glaucum, sinònim Cardium glaucum, és una espècie d'escopinya consumida molt habitualment com aperitiu.
Típica d'aigües poc profundes en fons sorrencs de l'oceà Atlàntic, des de les illes Britàniques al Marroc i mar Mediterrani.
Closca de color blanc grogós, de vegades marró clar, corbada, part interna de color blanc lletós. Fa fins a 4 cm de llargada.
Es distingeix de Cerastoderma edule per la seva forma menys allargada.
L'escopinya glauca, Cerastoderma glaucum, sinònim Cardium glaucum, és una espècie d'escopinya consumida molt habitualment com aperitiu.
Lamarcks hjertemusling (Cerastoderma glaucum) er en nær slægtning til Almindelig hjertemusling (Cerastoderma edule).[1] Arten er blevet kaldt brakvandshjertemusling, hvilket dog også er navnet på den op til 20 millimeter store hjertemusling Parvicardium exiguum, der er meget almindelig i danske fjorde og vige.[2][3][4]
Lamarcks hjertemusling kan blive op til 50 mm [1], hannerne dog ofte mindre end hunnerne. [5] Sammenlignet med Almindelig hjertemusling har den skævere, mere hvælvede skaller [1] og hængselsbåndene er kortere.[2] Mindre individer som færdes i vegetationen har mørkebrune til rødlige skaller [1] ofte med hvide pletter på de ribber, der skiller bagende fra midterparti.[2] Når dyrene senere graver sig ned i bunden, bliver den ydre del af skallen hvid.[2]
Arten er en brakvandsart, som dog kan tåle høje saltholdigheder. [1]
Lamarcks hjertemusling (Cerastoderma glaucum) er en nær slægtning til Almindelig hjertemusling (Cerastoderma edule). Arten er blevet kaldt brakvandshjertemusling, hvilket dog også er navnet på den op til 20 millimeter store hjertemusling Parvicardium exiguum, der er meget almindelig i danske fjorde og vige.
Die Lagunen-Herzmuschel (Cerastoderma glaucum) ist eine Muschel-Art aus der Familie der Herzmuscheln (Cardiidae) (Ordnung Cardiida). Sie kommt auch in Nord- und Ostsee vor.
Das gleichklappige, mäßig aufgeblähte Gehäuse ist gerundet-subquadratisch und wird bis 4,5 cm (Willmann: 5 cm) lang. Es ist etwas länger als hoch und nur leicht ungleichseitig, die sehr kräftig ausgeprägten Wirbel liegen etwas vor der Mitte der Gehäuselänge. Der hintere Rand ist etwas verlängert. Im Querschnitt läuft die Ventralseite scharf aus. Der Gehäuserand ist schwach gekerbt. Die äußeren Rippen sind auch innen sichtbar. Das Ligament liegt außen, die Area ist eingesenkt. Das Schloss der rechten Klappe besitzt zwei Hauptzähne und paarige vordere und hintere Seitenzähne. Die linke Klappe weist zwei Hauptzähne und je einen einzelnen vorderen und hinteren Seitenzahn auf. Die Mantellinie ist vollständig und nicht eingebuchtet. Die zwei Schließmuskel sind rundlich und etwa gleich groß.
Die Schale dünn und spröde. Sie ist außen gelblich bis grünlich-braun, gelegentlich mit intensiv braunen Stellen am Hinterende. Die Ornamentierung besteht aus 22 bis 28 radialen Rippen. In den meisten Populationen liegt die Rippenzahl durchschnittlich zwischen 22 und 24 Rippen. Die Rippen sind im vorderen und mittleren Teil des Gehäuses im Profil gerundet, im hinteren Teil eher gewinkelt, und am Hinterende verlieren sie sich immer mehr. Die Rippenzwischenräume sind etwa so breit wie die Rippen. Die Rippen auf dem vorderen und mittleren Gehäuseteil zeigen leistenartige Querwülste, die sich mit dem Alter abschwächen, oder am Hinterende auch verschwinden können. Das Periostracum ist grünbraun.
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich im Ostatlantik von Norwegen bis zur Iberischen Halbinsel und ins Mittelmeer. Sie kommt auch in der Nordsee und in weiten Teilen der Ostsee vor. Sie lebt in mehr brackischen Lebensräumen auf sandigen und schlammigen Böden.
Die Lagunen-Herzmuschel ist getrenntgeschlechtlich. Die Geschlechtsprodukte werden ist freie Wasser abgegeben, wo auch die Befruchtung erfolgt. Die Larven schlüpfen nach etwa 72 Stunden bereits mit einem D-förmigen Larvalgehäuse mit einer Länge von 110 µm. In Laboruntersuchungen wurde die höchste Schlüpf- und Überlebensrate bei Salzgehalten zwischen 25 und 30 ‰ beobachtet. Sie erträgt noch einen Salzgehalt von nur 4 ‰. Die Art ist auch frostresistenter als die Gemeine Herzmuschel (Cerastoderma edule).
Das Taxon wurde 1789 von Jean Louis Marie Poiret in der ursprünglichen Kombination Cardium glaucum aufgestellt.[1] Es existieren über 30 Synonyme, hauptsächlich Namen von Varietäten.[2] Das Taxon erscheint in der Literatur auch häufig mit dem (falschen) Autor Jean-Guillaume Bruguière.
Die Lagunen-Herzmuschel (Cerastoderma glaucum) ist eine Muschel-Art aus der Familie der Herzmuscheln (Cardiidae) (Ordnung Cardiida). Sie kommt auch in Nord- und Ostsee vor.
Cerastoderma glaucum, the lagoon cockle, is a species of saltwater clam, a marine bivalve mollusc in the family Cardiidae, the cockles.
This species is found along the coasts of Europe and North Africa, including the Mediterranean and Black Seas and the Caspian Sea, and the low-salinity Baltic Sea. It is a euryhaline species living in salinities 4-100 ‰.[2][3] In north-west Europe (including the British Isles), it typically does not live on open shores but rather in shallow burrows in saline lagoons, or sometimes on lower shores in estuaries. It cannot tolerate significant exposure to the air. The form found in lagoons is thinner-shelled than the estuarine populations.[4]
The lagoon cockle can grow to the length of 50 mm. In north-west Europe, it spawns in May–July, and the planktonic larval phase takes 11–30 days. The life span of the settled cockle is typically 2–5 years.[4]
The species was described as Cardium glaucum in 1789 almost simultaneously both by Bruguière and by Poiret.[1]
Cerastoderma glaucum
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
Cerastoderma glaucum lamarcki
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
Cerastoderma glaucum, the lagoon cockle, is a species of saltwater clam, a marine bivalve mollusc in the family Cardiidae, the cockles.
This species is found along the coasts of Europe and North Africa, including the Mediterranean and Black Seas and the Caspian Sea, and the low-salinity Baltic Sea. It is a euryhaline species living in salinities 4-100 ‰. In north-west Europe (including the British Isles), it typically does not live on open shores but rather in shallow burrows in saline lagoons, or sometimes on lower shores in estuaries. It cannot tolerate significant exposure to the air. The form found in lagoons is thinner-shelled than the estuarine populations.
The lagoon cockle can grow to the length of 50 mm. In north-west Europe, it spawns in May–July, and the planktonic larval phase takes 11–30 days. The life span of the settled cockle is typically 2–5 years.
The species was described as Cardium glaucum in 1789 almost simultaneously both by Bruguière and by Poiret.
Cerastoderma glaucum
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
Cerastoderma glaucum lamarcki
Right and left valve of the same specimen:
Right valve
Left valve
El berberecho verde o birollo (Cerastoderma glaucum) es una especie de molusco bivalvo de la familia Cardiidae.[1] No se reconocen subespecies.[1]
Su concha es de forma ovalada y presenta unas veinte costillas radiales cruzadas por estrías de crecimiento.[2] Su coloración varía, puede ser parda o amarillenta, pero es más frecuentemente blanca o blanca y marrón.[2]
Es propio del mar Mediterráneo, el mar Negro, el Caspio y el Báltico, así como en el mar del Norte, donde se encuentra junto al berberecho común (Cerastoderma edule).[3] Se encuentra en aguas marinas o salobres a poca profundidad, habitualmente enterrada en fondos fangosos o arenosos.[2]
El berberecho verde o birollo (Cerastoderma glaucum) es una especie de molusco bivalvo de la familia Cardiidae. No se reconocen subespecies.
Idänsydänsimpukka (Cerastoderma glaucum) on Itämeren murtovedessä elävä simpukkalaji. Idänsydänsimpukka kasvaa halkaisijaltaan 1,5–3 cm leveäksi. Sen kuori on valkoinen, uurteinen ja sivusta katsoen sydämen muotoinen. Idänsydänsimpukka elää hiekka- tai liejupohjalla.
La coque glauque, Cerastoderma glaucum, est une espèce de mollusques bivalves marins de la famille des Cardiidae.
L'espèce Cerastoderma glaucum a été décrite par le naturaliste français Jean-Guillaume Bruguière en 1789[1].
Nom vernaculaire :
La coque glauque, Cerastoderma glaucum, est une espèce de mollusques bivalves marins de la famille des Cardiidae.
O birollo ou berberecho azul (Cerastoderma glaucum, Bruguière 1789 [1]; antes Cardium glaucum e Cerastoderma lamarcki) é un molusco bivalvo da familia dos Cárdidos (Cardiidae), da orde Veneroida.
É semellante ó berberecho común (Cerastoderma edule) e pode confundirse con el. Ten unha cuncha sólida, forte, equivalva e inequilateral. Presenta un perfil ovalado coa marxe anterior dereita inclinada cara atrás. Non supera os 6 cm de eixo maior.
Presenta 22-28 costelas radiais con pequenas espiñas seriadas; liñas de crecemento claramente visibles. Nas proximidades da marxe libre estas espiñas están reviradas cara dentro. Na cara interior e ata preto do umbo, márcanse as canaladuras correspondentes ás costelas, especialmente na zona anterior e central mentres que desaparecen na posterior.
A cor é marrón clara amarelenta ou marrón escura. O periostraco é sucio. O interior é marrón clara aínda que tamén pode ser branca sucia ou ata azul morada.
É unha especie propia do Mar do Norte e do Mediterráneo. Vive na franxa intermareal, enterrado en fondos de area ou lama, soportando maiores descensos de salinidade que o berberecho común.
É unha especie comestible, pero non apreciada. Ten menos carne e de sabor algo fangoso.
O birollo ou berberecho azul (Cerastoderma glaucum, Bruguière 1789 ; antes Cardium glaucum e Cerastoderma lamarcki) é un molusco bivalvo da familia dos Cárdidos (Cardiidae), da orde Veneroida.
Cerastoderma glaucum (Bruguière, 1789), conosciuto comunemente come cuore di laguna, è un mollusco bivalve della famiglia Cardiidae.[1]
Tipica di acque poco profonde su fondali sabbiosi nell'Oceano Atlantico orientale e nel Mar Mediterraneo.
Conchiglia di colore giallo bianco, talvolta marrone chiaro, curva, dalla tipica forma a cuore se osservata di profilo. Costolature molto pronunciate. Interno della conchiglia bianco latteo. Fino a circa 4 centimetri.
Si distingue da C. edule per via della forma meno allungata e dalla conchiglia lucida.
Cerastoderma glaucum (Bruguière, 1789), conosciuto comunemente come cuore di laguna, è un mollusco bivalve della famiglia Cardiidae.
De brakwaterkokkel (Cerastoderma glaucum) is een in zee levend tweekleppig weekdier.
De schelp is meestal betrekkelijk dunschalig, is meestal langer dan hoog en is afgerond driehoekig van vorm. De schelp heeft een heterodont slot met stevige geprononceerde cardinale tanden en laterale tanden. De umbo (top) ligt ongeveer in het midden. Vanuit de umbo lopen 18-32, echter meestal ongeveer 23 iets verheven, soms zwak gekielde ribben waarop soms smalle schubjes staan. De tussenribsruimten zijn veel smaller dan de ribben zelf. Aan de binnenkant van de schelp lopen de groeven die corresponderen met de ribben aan de buitenzijde door tot aan de top. De schelprand is door deze tussenribsruimten en ribben iets gekarteld. Beide kleppen zijn tegengesteld gekarteld waardoor de uitsteeksels van de ene klep in de uitsparingen van de andere klep grijpen. Op de schelp zijn fijne groeilijnen parallel aan de onderrand zichtbaar. Een aantal groeilijnen vallen meer op dan de overige. Deze komen overeen met een periode van weinig of geen groei gedurende het koude seizoen en kunnen dus wellicht als 'jaarring' gezien worden.
De schelpen van de kokkel en Cerastoderma glaucum lijken vrij veel op elkaar.[1][2] Er zijn verschillen in vorm, beribbing, het slot, de dikte, enz. Geen van deze kenmerken op zich is voldoende om de schelpen van beide soorten te onderscheiden. Men moet naar een combinatie van kenmerken kijken om meer zekerheid te hebben. Een betrekkelijk goed kenmerk is de relatieve lengte van de ligamentdrager. Deze is bij Cerastoderma glaucum naar verhouding veel korter dan bij de Kokkel.
De relatie tussen het aanal ribben en het zoutgehalte, zoals die bij de kokkel gevonden is, is niet bij Cerastoderma glaucum aangetoond.
De buitenkant is wit met soms een paarsbruine achterzijde. Jonge exemplaren zijn vaak bruin gekleurd. De binnenkant is wit, soms met paarsbruine vlekken. Strandmateriaal is vaak blauwgrijs of bruin verkleurd.
Cerastoderma glaucum kan ongeveer 7 jaar oud worden.
Cerastoderma glaucum leeft in rustig, permanent aanwezig water. De dieren kunnen, in tegenstelling tot de kokkel slecht tegen droogvallen tijdens ebtij. De soort is zeer tolerant voor lage en zeer hoge zoutgehalten. Van zeer ondiep water, net beneden de laagwaterlijn tot enkele tientallen meters waterdiepte voorkomend. Deze combinatie van factoren maakt dat deze soort vaak te vinden is buiten de directe invloed van het getij, zoals in 'brakke' binnenwateren. De soort komt dus niet in de eigenlijke Noordzee voor. Jonge Cerastoderma glaucum kunnen met byssusdraden vastgehecht zijn aan draadalgen of andere vegetatie. Volwassen dieren leven meestal ingegraven in het sediment. De soort geeft daarbij de voorkeur aan fijnkorrelige sedimenten, kleien, silten en fijne zanden.
Cerastoderma glaucum is een filteraar en leeft van plankton en ander in het water zwevend voedsel.
Het verspreidingsgebied ligt in de Noord- en de Oostzee en in het westelijk deel van de Middellandse Zee. Omdat deze soort aanvankelijk verward werd met de kokkel (Cerastoderma edule) (zie bij 'opmerkingen over de naamgeving') zijn veel opgaven in de literatuur over het voorkomen van deze twee soorten onjuist.
Levend is de soort bekend uit brakke binnenwateren van Nederland (vooral provincie Zeeland) en België.
In het Noordzeegebied is Cerastoderma glaucum sinds het Vroeg Pleistoceen aanwezig. De soort is echter veel minder algemeen dan de kokkel. Het is niet onmogelijk dat een deel van de exemplaren uit het Eemien tot de soort behoren die tegenwoordig in het oostelijke deel van de Middellandse Zee en de Zwarte Zee leeft (zie bij 'opmerkingen over de naamgeving').
Het Holoceen lijkt de enige periode waarin de soort echt algemeen is (geweest). In de voormalige Zuiderzee was Cerastoderma glaucum zeer algemeen.[3] Nog steeds spoelen exemplaren aan op strandjes van het IJsselmeer. In het Zuiderzeegebied komt daarnaast op een diepte van ongeveer 15 meter onder NAP een andere afzetting voor waarin deze soort veel aanwezig is. Deze laag wordt de 'Cardium Klei' genoemd en heeft een Midden Holocene ouderdom[4][2]. Uit de klei die ontsloten is in de plasjes achter de Hondsbossche Zeewering is de Brakwaterkokkel eveneens bekend. Een laatste voorbeeld is een lokaal aanwezig niveau met Brakwaterkokkels in, en in de omgeving van Dordrecht. Deze Brakwaterkokkels hebben hier korte tijd (enkele jaren) geleefd na de St. Elisabethsvloeden van 1421 tot 1424.[5]
Op het Noordzeestrand spoelen fossiele kleppen van de Brakwaterkokkel regelmatig aan. Waarschijnlijk is het merendeel van dit aangespoelde materiaal van Holocene ouderdom.
Lange tijd is Cerastoderma glaucum niet als zelfstandige soort herkend maar beschouwd als een ecologische vorm van Cardium edule, thans Cerastoderma edule (de gewone kokkel). Toen duidelijk werd dat het verschil op soortsniveau lag, werd lange tijd de naam Cardium lamarcki Reeve, 1845 (later Cerastoderma lamarcki (Reeve, 1845)) gebruikt. Om prioriteitsredenen werd later de oudere geldige naam Cerastoderma glaucum (Bruguière, 1789) gebruikt.
Onderzoek aan DNA van Cerastoderma glaucum bracht aan het licht dat de populaties in het westelijk en het oostelijk deel van de Middellandse Zee tot verschillende soorten behoren.[6] De kokkels uit de Zwarte- en de Kaspische Zee behoren tot dezelfde soort als die in het oostelijk mediterrane gebied. Omdat Cerastoderma glaucum oorspronkelijk uit het westelijk deel van de Middellandse Zee beschreven is, behoren die uit de oostelijker zeeën tot een andere soort waarvoor nog geen naam beschikbaar is.[7] De brakwaterkokkels uit de Atlantische Oceaan en de Noord- en Oostzee behoren tot dezelfde soort als die uit de westelijke Middellandse Zee, dus tot Cerastoderma glaucum. Een verkeerde interpretatie van de implicaties van het DNA onderzoek heeft ertoe geleid dat verschillende Nederlandse auteurs rond de laatste eeuwwisseling weer de naam Cerastoderma lamarcki zijn gaan gebruiken.[8][2] Dit gebruik berust dus op een misverstand. De juiste en geldige naam voor deze soort is Cerastoderma glaucum.
In tegenstelling tot de kokkel wordt Cerastoderma glaucum niet of nauwelijks gegeten.
NB. Door de verwarring in de naamgeving van deze soort wordt veelal naar het jongere synoniem Cerastoderma lamarcki verwezen.
De brakwaterkokkel (Cerastoderma glaucum) is een in zee levend tweekleppig weekdier.
Sercówka pospolita, sercówka biała, sercówka bałtycka (Cerastoderma glaucum) – gatunek małża z rodziny sercówkowatych (Cardiidae). Zasięg występowania tego gatunku pokrywa się z zasięgiem sercówki jadalnej (Cerastoderma edule) – północno-wschodni Ocean Atlantycki i morza europejskie, m. in. Morze Śródziemne i Morze Bałtyckie[2].
Został opisany naukowo w tym samym roku i pod tą samą nazwą (1789, Cardium glaucum) niezależnie przez Poireta i Bruguière'a[2].
Powierzchnia skorupki biała lub żółtawobiała, z licznymi żeberkami (22–28[3]), falistymi w przekroju i promieniście rozchodzącymi się od szczytu. W najmłodszej części muszli żeberkowanie jest także obecne wewnątrz. Muszla cienka lecz dzięki wzmacniającym żeberkom mocna, wapienna i dlatego nieprześwitująca. W Bałtyku gatunek powszechny. Muszle często spotyka się na brzegu morza. W populacjach bałtyckich osiąga 30 mm długości, 25 mm szerokości i 20 mm grubości. Dorosłe osobniki żyją na dnie, natomiast młode są spotykane na roślinach, czasami przyczepione bisiorem[3].
Sercówka pospolita, sercówka biała, sercówka bałtycka (Cerastoderma glaucum) – gatunek małża z rodziny sercówkowatych (Cardiidae). Zasięg występowania tego gatunku pokrywa się z zasięgiem sercówki jadalnej (Cerastoderma edule) – północno-wschodni Ocean Atlantycki i morza europejskie, m. in. Morze Śródziemne i Morze Bałtyckie.
Został opisany naukowo w tym samym roku i pod tą samą nazwą (1789, Cardium glaucum) niezależnie przez Poireta i Bruguière'a.
Powierzchnia skorupki biała lub żółtawobiała, z licznymi żeberkami (22–28), falistymi w przekroju i promieniście rozchodzącymi się od szczytu. W najmłodszej części muszli żeberkowanie jest także obecne wewnątrz. Muszla cienka lecz dzięki wzmacniającym żeberkom mocna, wapienna i dlatego nieprześwitująca. W Bałtyku gatunek powszechny. Muszle często spotyka się na brzegu morza. W populacjach bałtyckich osiąga 30 mm długości, 25 mm szerokości i 20 mm grubości. Dorosłe osobniki żyją na dnie, natomiast młode są spotykane na roślinach, czasami przyczepione bisiorem.
Це незавершена стаття з малакології.Латинское название Cerastoderma glaucum (Bruguière, 1789) Синонимы
Сердцевидка зелёная [1] (лат. Cerastoderma glaucu) — вид морских двустворчатых моллюсков из семейства сердцевидок(Cardiidae).
Этот вид обитает вдоль побережья Европы и Северной Африки, в том числе в Средиземном, Чёрном и Каспийском морях, в низкосолёном Балтийском море[2][3]. На северо-западе Европы (включая Британские острова), он обычно живет на открытом берегу[4]. Обитает на небольшой глубине, зарываясь в песок и ил.
Раковина небольшая, округлая или овально-четырехугольная, тонкостенная, почти не вытянутая в длину, с сильно выступающими макушками, расположенными почти посредине спинного края.Окраска белая или серая, заднее поле часто с бурым пятном.
Сердцевидки обладают сильной клиновидной ногой и с ее помощью не только передвигаются и быстро закапываются в грунт, но и подпрыгивают на несколько сантиметров над дном, когда им грозит опасность со стороны их врагов.[1]
Сердцевидка зелёная может вырастать в длину до 50 мм. На северо-западе Европы, она нерестится в мае-июле, планктонная личиночная фаза длится 11—30 дней. Живёт, как правило, 2—5 лет[5].
Сердцевидка зелёная (лат. Cerastoderma glaucu) — вид морских двустворчатых моллюсков из семейства сердцевидок(Cardiidae).
Этот вид обитает вдоль побережья Европы и Северной Африки, в том числе в Средиземном, Чёрном и Каспийском морях, в низкосолёном Балтийском море. На северо-западе Европы (включая Британские острова), он обычно живет на открытом берегу. Обитает на небольшой глубине, зарываясь в песок и ил.
Раковина небольшая, округлая или овально-четырехугольная, тонкостенная, почти не вытянутая в длину, с сильно выступающими макушками, расположенными почти посредине спинного края.Окраска белая или серая, заднее поле часто с бурым пятном.
Сердцевидки обладают сильной клиновидной ногой и с ее помощью не только передвигаются и быстро закапываются в грунт, но и подпрыгивают на несколько сантиметров над дном, когда им грозит опасность со стороны их врагов.
Сердцевидка зелёная может вырастать в длину до 50 мм. На северо-западе Европы, она нерестится в мае-июле, планктонная личиночная фаза длится 11—30 дней. Живёт, как правило, 2—5 лет.
