dcsimg
Image de Mytella charruana (d'Orbigny 1842)
Life » » Animaux » » Mollusques » Bivalvia » » Mytilidae »

Mytella charruana (d'Orbigny 1842)

Mytella charruana ( anglais )

fourni par wikipedia EN

Mytella charruana is a bivalve, commonly known as the charru mussel. This species was discovered in Central and South America and by Alcide d'Orbigny, a French naturalist, in 1842.[1][2][3] They are less than an inch long (2.5 cm), and range from brown to black in color.[4][5]

Habitat

The charru mussel is native to Panama, Argentina, Brazil and Venezuela, but is invasive to Southeastern U.S., the Philippines, Singapore, Thailand, and India. Specifically, the indigenous range of the mytilid Mytella charruana extends along the Eastern coast of South America from Venezuela to Argentina and in the Pacific from Sonora, Mexico to El Salvador. It is also said that they are native to the Galapagos Islands, the Pacific coast from Mexico to Ecuador and, again, the Atlantic coast from Argentina to Venezuela.[6][7]

Climate tolerance

Mytella charruana can survive best in temperatures from 20°C - 23°C with a survival rate of 83-88%, but have been found in temperatures between 13°C-36°C. Higher temperatures around 28°C - 36°C have about a 0-24% survival rate. Any temperature at or higher than 36°C has a survival rate of 0%. There is low 38% survival rate in cold temperatures at 13°C.[8]

Salinity tolerance

Mytella charruana can survive at salinities as low as 2 ppt (parts per thousand) and as high as 22.5 ppt. They can also survive large fluctuations in salinity for long and short periods of time.[8]

Morphology

Mytella charruana contain byssal threads, these rope-like structures are made from collagen and act like tethers. Byssal threads can reach approximately 160% of a mussels length. These threads help mussels adhere to solid surfaces.[9] Like other bivalves, M. charruana has a protective shell made from calcium. Two interior adductor muscles are used to open and close the shell.[10]

Life cycle

Mytella charruana has a spawning period between July and October. Embryos develop into free-swimming larvae, then mature into a bivalve veliger that resembles a small clam. The veliger matures, and under certain conditions may experience sexual reversal. Insemination and fertilization has not been observed in M. charruana.[11]

Ecology

Mytella charruana is an epifaunal tropical and subtropical mussel colonizing rocky substrates in estuaries primarily along the Atlantic and Caribbean coasts of South America.[8]

Feeding

Mytella charruana feed on phytoplankton and deleterious materials which are macronutrients.[12]

As an invasive species

History

Since the charru mussel is Native in warmer climates, such as Central and South America, the species has invaded other close by warm waters. M. charruana populations moved to southeastern United States, specifically Florida and Georgia and has since been found at these areas. The population density is much lower than that of their native habitats where M. charruana densities can reach to more than 11,036 mussels m−2.[6] In 2014-2015, M. charruana has been reported to have invaded the Philippines, specifically in Manila South Harbor, Manila Bay, Luzon Island.[13] This species also referred to as Mytella strigata.[14] Subsequently, these mussels have appeared in Singapore in 2016,[15] in Thailand in 2018,[16] and in India in 2019.[17]

Dispersal vectors

Charru mussels have great dispersal ability and appear to readily colonize a variety of habitats. This ability facilitated this mussel in becoming an important invasive species in several regions of the world.[6][8]

References

  1. ^ d'Orbigny, Alcide D. (1842). Coquilles et échinodermes fossiles de Colombie (Nouvelle-Grenade), recueillis de 1821 à 1833, par m. Boussingault et décrits par Alcide d'Orbigny.
  2. ^ Keen, A.M. (1966). West American mollusk types at the British Museum (Natural History), III. Alcide d'Orbigny's South American Collection. The Veliger, 9 (1):1-7.
  3. ^ Sealife, Base. "Search SeaLifeBase". www.sealifebase.ca. Retrieved 20 February 2019.
  4. ^ Masterson, J. "Mytella charruana". Smithsonian Marine Station at Fort Pierce. Smithsonian Institution. Retrieved 15 December 2016.
  5. ^ "Preventing Invasive Species: Decontamination of Invasive Bivalve Species" (PDF). National Oceanic and Atmospheric Administration. Retrieved 15 December 2016.
  6. ^ a b c Hoffman, Eric A.; Schneider, Kimberly R.; Brodsky, Sasha A.; Walters, Linda J.; Yuan, Wei S. (2016). "Synergistic Effects of Salinity and Temperature on the Survival of Two Nonnative Bivalve Molluscs, Perna viridis (Linnaeus 1758) and Mytella charruana (d'Orbigny 1846)". Journal of Marine Biology. 2016: 1–14. doi:10.1155/2016/9261309.
  7. ^ M.L. Boudreaux and L.J. Walters (May 2006). "Mytella charruana (Bivalvia: Mytilidae): A new, invasive bivalve in Mosquito Lagoon, Florida". ResearchGate. Nautilus 120(1):34-36. Retrieved 2019-02-20.
  8. ^ a b c d M.A. Rice, P.D.Rawson, A.D. Salinas and W.R. Rosario (November 2016). "Identification and Salinity Tolerance of the Western Hemisphere Mussel Mytella charruana (D'Orbigny, 1842) in the Philippines". ResearchGate. Journal of Shellfish Research 35(4):865-873. Retrieved 2019-02-20.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  9. ^ Waite, J. Herbert; Qin, Xiao-Xia; Coyne, Kathryn J. (1997-09-19). "Extensible Collagen in Mussel Byssus: A Natural Block Copolymer". Science. 277 (5333): 1830–1832. doi:10.1126/science.277.5333.1830. ISSN 0036-8075. PMID 9295275.
  10. ^ D.P. Mendiola, S.M. Santander-deLeon, N.C. Anasco and C.C. Baylon (2017). "Shell morphology and anatomy of the Philippine charru mussel, Mytella charruana (deOrbigny, 1842". Asian Fisheries Science vol. 30, pp. 185-194. Retrieved 20 Sep 2019.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  11. ^ Stenyakina, A.; Walters, L. J.; Hoffman, E. A.; Calestani, C. (2010). "Food availability and sex reversal in Mytella charruana, an introduced bivalve in the southeastern United States". Molecular Reproduction and Development. 77 (3): 222–230. doi:10.1002/mrd.21132. ISSN 1098-2795. PMID 19967719. S2CID 36709075.
  12. ^ Strachan, Maia (October 2012). "A comparative study on the effects of barite, ilmenite and bentonite on four suspension feeding bivalves". Marine Pollution Bulletin. 64 (10): 2029–2038. doi:10.1016/j.marpolbul.2012.06.023. PMID 22831859.
  13. ^ "First record of the Charru mussel Mytella charruana d'Orbignyi, 1846 (Bivalvia: Mytilidae) from Manila Bay, Luzon, Philippines". ResearchGate. Retrieved 2019-02-20.
  14. ^ Jayachandran, P. R.; Balakrishna Pillai, Aneesh; Oliver, Graham; Joseph, Honey; M., Jima; Harikrishnan, Kumarapillai; Bijoy Nandan, Sivasankaran (2019-10-15). "First record of an alien invasive biofouling mussel Mytella strigata (Hanley, 1843) (Mollusca: Mytilidae) from Indian waters". BioInvasions Records. 8 (4): 828–837. doi:10.3391/bir.2019.8.4.11.
  15. ^ Lim, J.Y., T.S. Tay, C.S. Lim, S. Lrr, S.L. M. Teo, and K.S. Tan (February 2018). "Mytella strigata (Bivalvia: Mytilidae): an alien mussel recently introduced to Singapore and spreading rapidly". Molluscan Research 38(7):1-17.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  16. ^ Sanpanich, K. and F.E. Wells (May 2019). "Mytella strigata (Hanley, 1843) emerging as an invasive marine threat in Southeast Asia". Bioinvasion Records Vol 8.
  17. ^ P. R. Jayachandran, A.B Pillai, G. Oliver, H.P. Joseph, M. Jima, K. Harikrishnan S.B. Nandan. (October 2019). "First record of an alien invasive biofouling mussel Mytella strigata (Hanley, 1843) (Mollusca: Mytilidae) from Indian waters". Bioinvasions Records Vol 8.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedia authors and editors
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia EN

Mytella charruana: Brief Summary ( anglais )

fourni par wikipedia EN

Mytella charruana is a bivalve, commonly known as the charru mussel. This species was discovered in Central and South America and by Alcide d'Orbigny, a French naturalist, in 1842. They are less than an inch long (2.5 cm), and range from brown to black in color.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedia authors and editors
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia EN

Mytella charruana ( néerlandais ; flamand )

fourni par wikipedia NL

Mytella charruana is een tweekleppigensoort uit de familie van de Mytilidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1842 door d'Orbigny.

Bronnen, noten en/of referenties
  1. Bouchet, P.; Huber, M. (2012). Mytella charruana (d'Orbigny, 1842). Geraadpleegd via: World Register of Marine Species op http://www.marinespecies.org/aphia.php?p=taxdetails&id=397146
Geplaatst op:
09-03-2013
Dit artikel is een beginnetje over biologie. U wordt uitgenodigd om op bewerken te klikken om uw kennis aan dit artikel toe te voegen. Beginnetje
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia NL

Sururu ( portugais )

fourni par wikipedia PT

O sururu (da língua tupi, significando "escorrido", do verbo sururu: "vasar", "derramar")[4] é uma espécie de mexilhão[5][6]; um molusco bivalve marinho, costeiro e estuarino, da família Mytilidae, cientificamente denominado Mytella strigata (no passado, também denominado Mytella charruana ou Mytella falcata, por Alcide Dessalines d'Orbigny)[1][3][7]; popularmente nomeado, em inglês, falcate swamp mussel[8] ou charru mussel.[9] No litoral brasileiro, a espécie também recebe as denominações populares siriri, uma variante linguística, alastrim ou sururu-de-alagoas, segundo o Dicionário Aurélio[7] (sendo abundante nas lagoas de Manguaba e Mundaú, Alagoas)[5]; com o Dicionário Houaiss da Língua Portuguesa acrescentando os nomes bacucu, bico-de-ouro, maria-preta, marisco-do-mangue, mexilhão-do-mangue, pretinho e sururu-do-mangue; não especificando que tais termos sejam necessariamente aplicados sobre a espécie Mytella strigata; ainda acrescentando que os termos sururu-da-vasa e sururu-de-alestrim especificam os habitats onde se encontram (respectivamente o fundo de lagoas, em meio ao lodo, ou se desenvolvendo em paus da linha da maré, junto às cracas), e que os termos sururu-de-capote e sururu-despinicado especificam, respectivamente, os indivíduos vendidos com ou sem a sua concha.[10] No Paraná, Região Sul do Brasil, também é conhecido como marisco-de-dedo.[2] Sem citar qual a espécie, Rodolpho von Ihering aponta que Wilson da Costa comenta sobre a existência, no Maranhão, de um sururu-de-coroa, que vive em "mantas", ou camadas extensas de "coroas de areia", não atingindo maiores dimensões; além de citar um sururu-de-punho, "que vive no tijuco do mangue, onde deixa pequenos orifícios à flor do mangue, para respirar".[6] Tais hábitos fossoriais, deste sururu-de-punho, não são típicos do sururu verdadeiro; que vive agregado, submerso na água, formando "cachos" e bancos na região entremarés[2], e porque os mexilhões são caracterizados pela presença de tufos de filamentos escuros que prendem esses animais às rochas (bisso).[11] O fato é que outra espécie, Mytella guyanensis (Lamarck, 1819), quando exposta à maré baixa pode enterrar-se no substrato até uma profundidade de 20 centímetros (KLAPPENBACH, 1965), podendo ser a que Wilson da Costa descrevera.[12]

Em seu livro Moluscos Brasileiros de Interesse Médico e Econômico, Alexandre Valente Boffi nomeia todos os mexilhões da costa brasileira com o nome sururu[12], enquanto o malacologista Eliezer de Carvalho Rios cita este nome apenas para Mytella strigata.[1]

Classificação científica

A espécie Mytella strigata foi classificada pelo malacologista britânico Sylvanus Charles Thorp Hanley; denominada Modiola strigata, em 1843, na obra An illustrated and descriptive catalogue of Recent shells, by Sylvanus Hanley.[3][13]

Comércio, uso e alimentação, na costa brasileira

De acordo com um texto publicado em 2016 na Revista Semioses (v 10, n.03), o sururu é a "espécie mais explorada na costa brasileira, principalmente por população ribeirinha" (citando PEREIRA, 2014), sendo utilizado "não só como forma de subisistência, mas também para comercialização do produto".[14] De acordo com Eurico Santos, citando um observador de seu comércio, a procura do sururu para alimentação chega a ser impressionante, tal o hábito enraizado e já tradicional que tem o povo, seja rico ou pobre, de apresentá-lo em sua mesa, quase diariamente. Por isso mesmo, o seu valor na economia popular é grande e considerável o seu comércio. Ainda comenta que a Great Western of Brazil Railway possuía trem cuja denominação era trem de sururu, contendo "4 a 5 carros carregados de sacos com sururu envolvidos em lama, para chegar vivo aos mercados interiores, indo até Palmeira dos Índios"; e que "em Maceió funcionou por muito tempo uma fábrica de conserva de sururu, que foi obrigada a fechar desde que a produção começou a tornar-se irregular", isto em virtude de sua sobrepesca.[5] Tal fábrica se chamava A Mercantil Ltda, fundada no final da década de 1920 e início da década de 1930, que inclusive exportava o seu produto como finíssimo, de agradável gosto e excelentes qualidades nutritivas.[15] Trata-se de uma iguaria muito conhecida nos estados da Região Nordeste do Brasil, onde é apreciada em pratos típicos, como o caldo de sururu, preparado com alguns vegetais[16], que é feito com azeite de dendê[17], ou azeite de oliva[18], e leite de coco[17]; ou até mesmo em preparos com molho de tomate ou com farofa, como se fosse uma casquinha de siri[19], ou utilizado em saladas a vinagrete.[16] Em Alagoas é saboreado cru, enriquecido com limão e sal de cozinha; muitos acreditando que este molusco tenha o poder de curar pessoas ou revigorá-las sexualmente.[18] Já no Espírito Santo, na Região Sudeste do Brasil, ele é utilizado em moquecas.[17] Está citado que o valor protéico desta espécie equivale ao da carne de frango ou de boi.[20] Também faz parte da composição de diversos sambaquis ao longo da costa brasileira e seu uso se extende na utilização como matéria-prima para o artesanato.[21] Em 11 de dezembro de 2014, o molusco foi decretado Patrimônio Imaterial de Alagoas por seu Conselho Estadual de Cultura; principalmente após os esforços do antropólogo Edson Bezerra, autor do livro Manifesto Sururu: Por uma Antropofagia das Coisas Alagoanas[22][23]; havendo época em que era comum se referir a Alagoas como a terra do sururu e ao alagoano como papa-sururu; além de se dar o nome de sururuzeiro a seu coletor.[24]

Descrição da concha

Mytella strigata possui uma concha alongada e de valvas similares, com até 5 centímetros de comprimento; dotada de um fino perióstraco enegrecido e com linhas de crescimento aparentes; com uma das laterais levemente retraída, de coloração castanho-amarelada em sua região umbonal-ventral e esverdeada na região dorsal. Seu interior é arroxeado.[1][2][20][21][25]

Distribuição geográfica e bioinvasões

A distribuição geográfica da espécie se estende da Venezuela à Argentina, no oceano Atlântico, e do México ao Equador, no oceano Pacífico[14]; sendo uma espécie invasora na Região Sudeste dos Estados Unidos, inicialmente encontrada em Jacksonville[26], condado de Duval[27], Flórida, em 1986, cobrindo um tubo de entrada de água do mar de uma usina; não sendo encontrada nos anos subsequentes até 2004, quando fora encontrada na praia de New Smyrna Beach, em um recife de ostras do condado de Volusia.[26] Desde então a espécie fora avistada também nos condados de Flagler e St. Johns, ao norte; além dos condados Camden, Liberty e Bryan, na Geórgia.[27] No Extremo Oriente asiático e Indo-Pacífico esta espécie fora encontrada em Singapura, Índia (em Querala), Filipinas (em Lução) e Taiwan, a partir do início do século XXI.[28][29]

Conservação

Considerada uma espécie comum no século XX[8], Mytella strigata está listada como espécie pouco preocupante (LC) no Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção, publicado em 2018 pelo Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade, com a conclusão desta avaliação feita em 2012.[30]

Ver também

Referências

  1. a b c d RIOS, Eliézer (1994). Seashells of Brazil (em inglês) 2ª ed. Rio Grande, RS. Brazil: FURG. p. 236. 492 páginas. ISBN 85-85042-36-2
  2. a b c d ABSHER, Theresinha Monteiro; FERREIRA JUNIOR, Augusto Luiz; CHRISTO, Susete Wambier (2015). Conchas de Moluscos Marinhos do Paraná (PDF). Curitiba - PR: Museu de Ciências Naturais - MCN - SCB - UFPR. p. 10. 20 páginas. ISBN 978-85-66631-18-0. Consultado em 2 de outubro de 2021 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
  3. a b c d e f «Mytella strigata (Hanley, 1843)» (em inglês). World Register of Marine Species. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  4. «Sururu». Dicionário Ilustrado Tupi Guarani. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  5. a b c SANTOS, Eurico (1982). Zoologia Brasílica, vol. 7. Moluscos do Brasil. Belo Horizonte: Itatiaia. p. 45-47. 144 páginas
  6. a b IHERING, Rodolpho von (1968). Dicionario dos Animais do Brasil. São Paulo: Editora Universidade de Brasília. p. 651. 790 páginas
  7. a b FERREIRA, Aurélio Buarque de Holanda (1986). Novo Dicionário da Língua Portuguesa 2ª ed. Rio de Janeiro: Nova Fronteira. p. 1634. 1838 páginas
  8. a b ABBOTT, R. Tucker; DANCE, S. Peter (1982). Compendium of Seashells. A color Guide to More than 4.200 of the World's Marine Shells (em inglês). New York: E. P. Dutton. p. 298. 412 páginas. ISBN 0-525-93269-0 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
  9. «Charru Mussel» (em inglês). National Museum of Natural History. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  10. HOUAISS, Antônio; VILLAR, Mauro de Salles; FRANCO, Francisco Manoel de Mello (2001). Dicionário Houaiss da Língua Portuguesa 1ª ed. Rio de Janeiro: Objetiva. p. 2647. 2922 páginas. ISBN 85-7302-383-X A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
  11. ROSA, Carlos Nobre (1973). Os Animais de Nossas Praias 2 ed. São Paulo: Edart. p. 126-128. 192 páginas
  12. a b BOFFI, Alexandre Valente (1979). Moluscos Brasileiros de Interesse Médico e Econômico. São Paulo: FAPESP - Hucitec. p. 46-51. 182 páginas
  13. «List of malacologists» (em inglês). Documents.pub. p. 4. 13 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  14. a b Palmeira, Karoline Ribeiro; Calixto, Flávia Aline; Keller, Luiz Antonio; Mesquita, Eliana de Fátima Marques (2016). «O sururu como produto de subsistência e renda da população ribeirinha, Brasil - Revisão de Literatura». Revista Semioses, v 10, n.03 (ResearchGate). 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  15. Goethe, Paulo (25 de março de 2016). «Quem não tem peixe, caça com sururu (em conserva)». Diario de Pernambuco. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  16. a b «Sururu». Slow Food Brasil. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  17. a b c «Sururu». Britannica Escola. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  18. a b CARDOSO, Luiz Carlos; BORGES, Renata Farhat (1993). Almanaque Cardápio de Alimentação 1 ed. São Paulo: Columbus Cultural. p. 220-221. 344 páginas. ISBN 85-85189-12-6 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
  19. Menezes, Renata (31 de janeiro de 2020). «8 receitas de sururu que vão fazer você se sentir nas praias do Nordeste». Receiteria. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  20. a b BOFFI, Alexandre Valente (Op. cit., pp.50-51.).
  21. a b SOUZA, Rosa Cristina Corrêa Luz de; LIMA, Tania Andrade; SILVA, Edson Pereira da (2011). Conchas Marinhas de Sambaquis do Brasil 1ª ed. Rio de Janeiro, Brasil: Technical Books. p. 77. 252 páginas. ISBN 978-85-61368-20-3 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautor= (ajuda)
  22. Guimarães, Valéria (21 de dezembro de 2014). «Sururu tornou-se Patrimônio Imaterial de Alagoas». Alagoas na Net. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  23. «Sururu é finalmente reconhecido como 'patrimônio imaterial do Estado'». Agenda A. 11 de dezembro de 2014. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  24. Ticianeli (6 de dezembro de 2018). «A história do sururu alagoano». História de Alagoas – Informações sobre a história de Alagoas. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  25. «Mytella charruana (d´Orbigny, 1842)». Conquiliologistas do Brasil: CdB. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  26. a b Gillis, Nancy K.; Walters, Linda J.; Fernandes, Flavio C.; Hoffman, Eric A. (2009). «Higher genetic diversity in introduced than in native populations of the mussel Mytella charruana: evidence of population admixture at introduction sites» (em inglês). Diversity and Distributions 15 (Wiley Online Library). p. 785. Consultado em 2 de outubro de 2021. Mytella charruana was initially found in Jacksonville, Florida in 1986 covering a seawater intake pipe at the Northside Generator Power Plant (Lee, 1987). However, despite repeated searching, the species was not found the following year or any subsequent years until 2004, when M. charruana was found at New Smyrna Beach, Florida, on an intertidal oyster reef in the Indian River Lagoon, c. 170 km south of Jacksonville (Boudreaux & Walters, 2006). A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  27. a b «Mytella charruana (d'Orbigny, 1846) Charrua Mussels In Duval Co., Florida» (em inglês). Jacksonville Shells. 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  28. Huang, Yi-Cheng; Li, Ze-Kai; Chen, Wen-Ling; Chan, Chang-Chuan; Hsu, Hsiang-Yi; Lin, Yen-Ting; Huang, Ying-Sheng; Han, Yu-San (2021). «First record of the invasive biofouling mussel Mytella strigata (Hanley, 1843) (Bivalvia: Mytilidae) from clam ponds in Taiwan» (PDF) (em inglês). BioInvasions Records Volume 10, Issue 2 (REABIC). 1 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021. In 2019, a survey of hard clam-cultured ponds along the southwestern coast of Taiwan revealed an unknown, almost ubiquitous, brackish water mussel. The mussels were attached to the concrete walls and drainage systems of the clam ponds, hulls of boats, bottom sediment, and riverbanks of the estuary. The largest individual had a shell length of over 6 cm. The general external color of the shells was uniformly dark brown or black, but shells with a dark greenish color were also found. The mitochondrial DNA cytochrome c oxidase gene sequences obtained from specimens were consistent with Mytella strigata from Singapore, India, and the Philippines. A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  29. Gopalakrishnan, A. «Identifying and managing Mytella strigata. The invasive mussel species reported from Kerala» (PDF) (em inglês). Indian Council of Agricultural Research - Central Marine Fisheries Research Institute. 10 páginas. Consultado em 2 de outubro de 2021
  30. ICMBio (2018). Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção: Volume I (PDF). Brasília, DF: ICMBio/MMA. p. 462. 492 páginas. ISBN 978-85-61842-79-6. Consultado em 2 outubro de 2021
 title=
licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Autores e editores de Wikipedia
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia PT

Sururu: Brief Summary ( portugais )

fourni par wikipedia PT

O sururu (da língua tupi, significando "escorrido", do verbo sururu: "vasar", "derramar") é uma espécie de mexilhão; um molusco bivalve marinho, costeiro e estuarino, da família Mytilidae, cientificamente denominado Mytella strigata (no passado, também denominado Mytella charruana ou Mytella falcata, por Alcide Dessalines d'Orbigny); popularmente nomeado, em inglês, falcate swamp mussel ou charru mussel. No litoral brasileiro, a espécie também recebe as denominações populares siriri, uma variante linguística, alastrim ou sururu-de-alagoas, segundo o Dicionário Aurélio (sendo abundante nas lagoas de Manguaba e Mundaú, Alagoas); com o Dicionário Houaiss da Língua Portuguesa acrescentando os nomes bacucu, bico-de-ouro, maria-preta, marisco-do-mangue, mexilhão-do-mangue, pretinho e sururu-do-mangue; não especificando que tais termos sejam necessariamente aplicados sobre a espécie Mytella strigata; ainda acrescentando que os termos sururu-da-vasa e sururu-de-alestrim especificam os habitats onde se encontram (respectivamente o fundo de lagoas, em meio ao lodo, ou se desenvolvendo em paus da linha da maré, junto às cracas), e que os termos sururu-de-capote e sururu-despinicado especificam, respectivamente, os indivíduos vendidos com ou sem a sua concha. No Paraná, Região Sul do Brasil, também é conhecido como marisco-de-dedo. Sem citar qual a espécie, Rodolpho von Ihering aponta que Wilson da Costa comenta sobre a existência, no Maranhão, de um sururu-de-coroa, que vive em "mantas", ou camadas extensas de "coroas de areia", não atingindo maiores dimensões; além de citar um sururu-de-punho, "que vive no tijuco do mangue, onde deixa pequenos orifícios à flor do mangue, para respirar". Tais hábitos fossoriais, deste sururu-de-punho, não são típicos do sururu verdadeiro; que vive agregado, submerso na água, formando "cachos" e bancos na região entremarés, e porque os mexilhões são caracterizados pela presença de tufos de filamentos escuros que prendem esses animais às rochas (bisso). O fato é que outra espécie, Mytella guyanensis (Lamarck, 1819), quando exposta à maré baixa pode enterrar-se no substrato até uma profundidade de 20 centímetros (KLAPPENBACH, 1965), podendo ser a que Wilson da Costa descrevera.

Em seu livro Moluscos Brasileiros de Interesse Médico e Econômico, Alexandre Valente Boffi nomeia todos os mexilhões da costa brasileira com o nome sururu, enquanto o malacologista Eliezer de Carvalho Rios cita este nome apenas para Mytella strigata.

licence
cc-by-sa-3.0
droit d’auteur
Autores e editores de Wikipedia
original
visiter la source
site partenaire
wikipedia PT