Mésange à Tête Brune

Sikora kanadyjska (Poecile hudsonicus) – gatunek ptaka z rodziny sikor (Paridae) występujący w Ameryce Północnej. Czasem umieszczana w rodzaju Parus, ale wyniki szerokich badań morfologiczno-genetycznych wyraźnie pokazują, że razem z innymi spokrewnionymi gatunkami sikor w Ameryce Północnej sikora kanadyjska tworzy osobny rodzaj Poecile. Sikora kanadyjska jest ptakiem osiadłym, który może przetrwać srogie zimy dzięki dużym zapasom żywności gromadzonej w ciągu całego roku. Czasem, jeśli te zapasy są za małe, jesienią odlatuje na południe. W okresie godowo-lęgowym są terytorialne, ale zimą tworzą z innymi ptakami wielogatunkowe stada. Zamieszkuje obszar około 7 milionów km² od Alaski na zachodzie aż po Nową Fundlandię na wschodzie, a liczebność populacji oszacowano w 2003 na około 7,8 miliona osobników.

Systematyka

Wyróżniono kilka podgatunków P. hudsonicus^[4][2]:

• P. hudsonicus stoneyi – północna Alaska i północno-zachodnia Kanada.
• P. hudsonicus columbianus południowa Alaska, zachodnia Kanada do północnego Waszyngtonu.
• P. hudsonicus hudsonicus środkowa Alaska do wschodniej Kanady.
• P. hudsonicus littoralis – południowo-wschodnia Kanada i północno-wschodnie USA.
• P. hudsonicus farleyi – południowo-środkowa Kanada.

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny

brązowa czapeczka i tył szyi, duże białe policzki przechodzące w szare oddalając się do tyłu, czarny śliniaczek, pierś białoszara, podskrzydle brązowe, skrzydła i ogon ciemnoszare, wierzch ciała w zależności od podgatunku szary (zachodnie podgatunki) albo brązowy (centralno-wschodnie podgatunki). Samice i młode ptaki są ubarwione tak samo jak samce.

Rozmiary

długość ciała ok. 14 cm

Masa ciała

ok. 12 g

Środowisko

Lasy iglaste tajgi aż do północnego limitu drzewostanu albo górskie do wysokości 1700 metrów. Ulubionym drzewami są świerk Engelmanna i jodła balsamiczna.

Pożywienie

W większości owady i ich larwy. Dodatkowo nasiona i owoce drzew i innych roślin. Często widziane wiszące z gałęzi do góry nogami, żeby dostać się do pożywienia. Robi zapasy żywności z owadów i ich larw, a z nasion wyłącznie z nasion świerków.

Lęgi

Gniazdo

Nisko położone (do około 4 metrów nad ziemią) opuszczone dziuple dzięciołów lub naturalne wgłębienia w drzewach, które mogą być pogłębione w zależności od potrzeby. Czasem widziano jak para sama wydłubuje sobie wgłębienie na gniazdo, i może nawet używać jam przy korzeniach drzew. Samo gniazdo jest zbudowane z mchu, kory, liści paproci, trawy i piór, a góra jest zrobiona z włosów futer ssaków i ptasiego puchu.

Jaja i wysiadywanie

Samica składa od 4 do 9 przez i wysiaduje je około 15 dni nie opuszczając gniazda. Samiec przez ten czas przynosi pożywienie do gniazda tak jak później przez jakieś 18 dni dopóki młode nie opuszczą gniazda. Samica pomaga mu stopniowo w dożywianiu młodych. Młode pozostają jeszcze na terytorium rodziców przez jakieś dwa tygodnie. W tym czasie rodzice wspomagają je pożywieniem.

Przypisy

Bibliografia

• Alderfer J.; Complete Birds Of North America; National Geographic Society (2005).
• Alderfer J., Dunn J.; National Geographic Field Guide to the Birds of North America, Fifth Edition; ; National Geographic Society (2006).
• Gill, Frank B.; Slikas, Beth & Sheldon, Frederick H. (2005): Phylogeny of titmice (Paridae): II. Species relationships based on sequences of the mitochondrial cytochrome-b gene.
• Kaufman K.; Field Guide to Birds of North America; Houghton Mifflin (2005).