Long-tailed jaegers subsist primarily on rodents during the breeding season. They are known to eat lemmings and certain voles (Arvicolinae subfamily) almost exclusively during this time. After a meal jaegers typically retreat to a source of water in which they clean themselves. During seasons where rodent populations are sparse, they will either not reproduce or one of their young will eventually lose weight and die.
Other foods of long-tailed jaegers include small birds, insects, and some berries. These items represent very little of the total dietary input of most individuals. When at sea it is presumed that long tailed jaegers feed on fish but less is known about their wintering habits in general. Some cases of kleptoparasitism have been seen in migrant populations but not at breeding sites
Animal Foods: birds; mammals; fish
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Long-tailed jaegers use three calls and a few postures to communicate with one another. The short versions of the kreck and kilu sounds are used in response to mammalian and avian intruders while longer versions are used to interact with conspecifics. Hatchlings also use kilu as a method of calling to parents.
The third call, kuep, is often used by parents for contacting young. It is typically used because of the hatchlings’ tendency to hide in shrubs near the nest. In this scenario it is the female using the call presumably to coax the chicks from their hiding places. She also uses it to in conjunction with the hunched posture to request food from her mate. Both males and females will use kuep in territorial disputes.
As previously mentioned, the hunched posture is used when females and sometimes chicks are soliciting the male for food. Occasionally females will also raise their tails in conjunction with the hunched posture, but it seems to have the same meaning as without.
An upright posture is usually seen when long-tailed jaegers are preparing to attack conspecifics. This, combined with long calls, is a good indicator of aggressiveness. A slow wing-beat display is seen used in conjunction with the kuep call to establish territorial boundaries when pairs first arrive at the breeding territory. There is also a rapid wing-beat display which is seen less frequently and is performed silently. It has been noted during territorial disputes and breeding. Long-tailed jaegers do not vocalize often when not on the breeding grounds. Like all birds, they perceive their environment through visual, auditory, tactile, and chemical stimuli.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
According to the IUCN Red List Long-tailed jaegers are of least concern.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse effects of long-tailed jaegers on humans.
There are no known economic benefits of long-tailed jaegers.
Long-tailed jaegers likely have a significant impact on the populations of their prey species including many fish, lemmings, and voles. Feeding by kleptoparasitism also has a negative impact on the individuals that food is stolen from. Even if the jaeger is not successful in stealing the food item, the energy expended in avoiding the jaeger is probably significant and could be detrimental. Predators such as falcons and foxes likely depend to some degree on long-tailed jaeger chicks.
Long-tailed jaegers (Stercorarius longicaudus) have a breeding range which covers the North pole. This includes parts of North America, Greenland, Russia, and Canada. They can live as far south as 61° N latitude during the breeding season but are completely migratory birds. In the winter they migrate south off the coasts of South America and South Africa usually near continental shelf breaks, upwelling regions, and coastal waters in general.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); arctic ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
During the breeding season long-tailed jaegers typically inhabit arctic tundra regions which are far from sea. These areas have some shrub coverage, are generally flat, and are populated by rodents of some type. On occasion they will dwell in marshy areas but they usually prefer wide open, rocky terrain.
Less is known about their wintering habitat. They are pelagic after breeding and spend little time near the land. They are often found over ten miles from shore, following schools of fish. They have been known to dwell at breaks in the continental shelf, regions with heavy upwelling, and fishing vessels.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; polar ; saltwater or marine
Terrestrial Biomes: tundra
Aquatic Biomes: pelagic
There are no known records of captive lifespan. Adults in the wild live from 8 to 9 years as recorded in several studies.
Range lifespan
Status: wild: 8 to 9 years.
Long-tailed jaegers are the smallest of the g.Stercorarius species. They can weigh anywhere from 280 to 310 g at adulthood with females generally on the heavier end of this distribution. In immature and basic plumage there are very few differences between long-tailed jaegers and the 3 other species of jaegers.
Juveniles of the species have central rectrices which are not much longer than the other ones. They have mostly brown plumage on their upper regions. The tips of feathers in juveniles are often white in coloration and have white barring on several body parts including the flanks and under-wing coverts. There are two juvenile plumage types: light and dark. Light type juveniles have grey heads and whitish abdomen with brown bars. Dark types are so called due to entirely dark underparts.
Adults with basic plumage are lacking the characteristically elongated rectrices. They have brown under-wing coverts and feature a mostly brown and barred plumage. This type of plumage is rare to see in the wild because they usually wear this plumage while out at sea. They closely resemble juveniles at this stage.
In alternate plumage adults lose their mostly brown coloration. In this plumage the upperparts are brownish gray. The remiges and rectrices take on a solid black color while the underparts become mostly white. Heads are primarily white but have a distinct black cap with yellow coloration on either side of the neck. In this plumage adults have two central rectrices which extend well beyond the rest (adding 15 to 20 cm to total length) which are characteristic and gave long-tailed jaegers their name.
Range mass: 280 to 310 g.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Long-tailed jaegers have quite a few predators during their breeding season. These include mammalian predators, especially foxes, and many raptors that prey on juvenile birds. In response to mammalian predators, long-tailed jaegers use several quickly repeated diving attacks usually in conjunction with a call. Foxes have been known to receive the worst assaults but they will also attack humans who encroach upon their territory. In some cases a distraction display is used wherein adults fluffed feathers and ran away from the nest.
Most birds do not hunt adult long-tailed jaegers, but juveniles are vulnerable. In cases where the juveniles come under attack by raptors the adults often pursue the assailants in the sky. Their great agility in the air and fierce defense is usually enough to deter would-be avian predators. Many raptors have been known to climb very quickly to great heights in order to avoid being chased and harassed by long-tailed jaegers. At a certain height long-tailed jaegers usually abandon the chase and return to the nest.
Long-tailed jaegers are socially monogamous and form long-term pair bonds. Males will loudly compete for mates. Male long-tailed jaegers will also present food items to females and the females exhibit a hunched posture to accept the food. Pairs also perform aerial displays.
Mating System: monogamous
The breeding season usually begins around June and lasts through August. Breeding is dependent on food availability; if food is scarce they will choose not to breed and return to their pelagic lifestyle. Pairs lay a maximum of two eggs during a season. The eggs are laid directly on the ground, in a scrape nest constructed by both parents. It is speculated that long-tailed jaegers do not use nest materials because they use their highly vascularized feet to incubate eggs.
Eggs are incubated mainly by the female for 23 to 25 days. Eggs are carefully balanced on top of the feet of the incubating parent. Chicks are born downy and with eyes open but unable to feed themselves (semiprecocial). Hatchlings usually stay in the nest for one or two days before leaving. They typically take shelter under shrubs to remain hidden but never travel very far from the nest. Chicks will fledge at 22 to 28 days, but both parents continue to tend the young for up to 3 weeks post-fledging.
Breeding interval: Long-tailed jaegers breed once yearly if adequate food resources are available.
Breeding season: Long-tailed jaegers breed between June and August.
Range eggs per season: 0 to 2.
Range time to hatching: 23 to 25 days.
Range fledging age: 22 to 28 days.
Range time to independence: 1.5 to 2 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both male and female long-tailed jaegers participate in nest building, but the females perform most or all of the incubation. Once eggs have hatched, females remain near the nest at all times to defend and brood the young while the males fly off and hunt. Upon returning the female, and chicks, assume the same hunched posture seen in courtship to request food. The male then regurgitates a food item for them and the female accepts it and shares with the young. Parents continue to tend the young until 3 weeks after they've fledged.
Parental Investment: precocial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Regular passage visitor.
Die Langstertroofmeeu (Stercorarius longicaudus) is 'n voël wat 'n somer besoeker is aan die Suid-Afrikaanse kus. Die voël is skaars naby land en staan in Engels bekend as die Long-tailed jaeger.
Die voël het 'n vlerkspan van 1 - 1.1 m, word tot 38 cm lank en weeg 250 - 400 gram.
Die Langstertroofmeeu (Stercorarius longicaudus) is 'n voël wat 'n somer besoeker is aan die Suid-Afrikaanse kus. Die voël is skaars naby land en staan in Engels bekend as die Long-tailed jaeger.
Stercorarius longicaudus ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Stercorariidae qu'habita les rexones ártiques d'América y Eurasia. Les sos colonies de cría son especialmente numberoses de Siberia, Alaska y l'Árticu canadiense.
Conócense dos subespecies de Stercorarius longicaudus:[2]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Stercorarius longicaudus ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Stercorariidae qu'habita les rexones ártiques d'América y Eurasia. Les sos colonies de cría son especialmente numberoses de Siberia, Alaska y l'Árticu canadiense.
Ar Sparfell-vor lostek[1] (liester: Sparfelled-mor lostek) a zo un evn-mor, Stercorarius longicaudus an anv skiantel anezhañ.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Sparfell-vor lostek (liester: Sparfelled-mor lostek) a zo un evn-mor, Stercorarius longicaudus an anv skiantel anezhañ.
El paràsit cuallarg[1] (Stercorarius longicaudus) és un ocell de la família dels estercoràrids (Stercorariidae) que habita tundra i erms de la zona circumpolar boreal, a Groenlàndia, Spitsbergen, nord d'Escandinàvia, Nova Zembla, nord de Rússia fins a la península dels Txuktxis i Kamtxatka, Alaska, nord de Canadà continental i illes àrtiques canadenques.
El paràsit cuallarg (Stercorarius longicaudus) és un ocell de la família dels estercoràrids (Stercorariidae) que habita tundra i erms de la zona circumpolar boreal, a Groenlàndia, Spitsbergen, nord d'Escandinàvia, Nova Zembla, nord de Rússia fins a la península dels Txuktxis i Kamtxatka, Alaska, nord de Canadà continental i illes àrtiques canadenques.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgiwen lostfain (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgiwennod llostfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Stercorarius longicaudus; yr enw Saesneg arno yw Long-tailed skua. Mae'n perthyn i deulu'r Sgiwennod (Lladin: Stercoraridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. longicaudus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r sgiwen lostfain yn perthyn i deulu'r Sgiwennod (Lladin: Stercoraridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Sgiwen fach Stercorarius pomarinus Sgiwen fawr Stercorarius skua
_26.jpg)
.jpg)
_on_an_ice_floe,_Svalbard.jpg){kind=small}
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgiwen lostfain (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgiwennod llostfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Stercorarius longicaudus; yr enw Saesneg arno yw Long-tailed skua. Mae'n perthyn i deulu'r Sgiwennod (Lladin: Stercoraridae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. longicaudus, sef enw'r rhywogaeth.
Chaluha malá (Stercorarius longicaudus) je nejmenším druhem chaluhy s cirkumpolárním rozšířením.
Dospělí ptáci se vyskytují pouze ve světlé formě. Spodní část těla je vpředu bílá, za břichem postupně přechází do šedého zbarvení. Hřbet a křídelní krovky jsou světle hnědošedé, letky černavé (tímto kontrastním zbarvením křídel se liší od chaluhy pomořanské a chaluhy malé). Dalším charakteristickým znakem je absence bílých polí v křídlech, bílé jsou pouze ostny krajních dvou letek. Hlava je bílá s černou čepičkou a obvykle žlutavým nádechem lící. STřední ocasní pera jsou velmi dlouhá, přesahují zbytek ocasu o 15–25 cm. Mladí ptáci se vyskytují ve třech barevných formách (světlá, přechodná a tmavá), vždy jsou jednobarevně hnědí s výrazným proužkováním.
Hnízdí cirkumpolárně v arktických oblastech severní polokoule, většinou na sever od severního polárního kruhu. Tažný druh. Přesné zimoviště není známo, rozptylují se zřejmě v mírných až subtropických vodách Atlantského a Tichého oceánu.[2] Nepravidelně zaletuje do vnitrozemí včetně České republiky, kde byla po roce 1989 zjištěna nejméně čtyřikrát.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu chaluha malá ve Wikimedia Commons
Chaluha malá (Stercorarius longicaudus) je nejmenším druhem chaluhy s cirkumpolárním rozšířením.
Den lille kjove (Stercorarius longicaudus) er en fugl i kjovefamilien, der ruger i de arktiske egne af Eurasien og Nordamerika. Med en længde på 40–55 cm er arten den mindste kjoveart. Den er en fåtallig trækgæst i Danmark om efteråret.
Med en længde på 40–55 cm og en vægt på 225-350 g er lille kjove den mindste kjoveart. Den er let kendelig på de 15–25 cm lange halefjer og har omtrent samme størrelse som en hættemåge og lidt mindre og mere smalvinget og med mere grå ryg end almindelig kjove. Hun er større end han. Den øverste del af hovedet og nakken er glinsende sort, brystet er hvidt og halsen hvid med et gulligt skær. Ryg og vingeoversider er brungrå, hale og svingfjer er dog sorte.
Den Lille Kjove flyver ofte lange strækninger med brug af passiv, bueformet stormfugleflugt. Kroppen følger ofte vingeslaget på ternevis, og kan i det hele taget tage sig terneagtig ud i flugten.
Den ruger i de arktiske egne af Eurasien og Nordamerika. I Alaska og i det nordlige Rusland er den mere talrig end i resten af Arktis. Dens overvintringsområder ligger i den sydlige del af Atlanterhavet og Stillehavet. Lille Kjove er ikke så røverisk som resten af dens artsfæller blandt kjoverne.
Dens næring består hovedsagelig af mus, insekter, æg og småfugle.
Den lille kjove (Stercorarius longicaudus) er en fugl i kjovefamilien, der ruger i de arktiske egne af Eurasien og Nordamerika. Med en længde på 40–55 cm er arten den mindste kjoveart. Den er en fåtallig trækgæst i Danmark om efteråret.
Die Falkenraubmöwe (Stercorarius longicaudus) ist eine Art in der Familie der Raubmöwen. Es werden zwei Unterarten unterschieden. In Mitteleuropa findet sie sich seltener als die Schmarotzerraubmöwe und die Spatelraubmöwe ein. In Belgien wurden jedoch allein zwischen 1991 und 1996 432 Individuen dieser Art beobachtet.[1]
Der obere Teil des Kopfes und der Nacken sind schwarz glänzend. Die Brust und der Hals sind weiß, wobei letzterer einen gelblichen Schimmer hat. Die Rückseite und die Flügeloberfläche sind braungrün gefärbt. Weiterhin fällt ein ausgeprägt langer Schwanz auf. Mit einer Länge von 40 bis 55 Zentimetern und einem Gewicht von 220 bis 350 Gramm ist es die kleinste Art der Raubmöwen.
Die Falkenraubmöwe brütet in den arktischen Gebieten von Eurasien und Nordamerika. In Alaska und im nördlichen Russland ist sie etwas häufiger als in der restlichen Arktis. Sie brütet in der trockenen Tundra und sucht dabei auch Brutplätze auf, die weitab von der Küste liegen. Der europäische Brutbestand wird auf 12.000 bis 78.000 Brutpaare geschätzt. Der europäische Teil Russlands weist mit 10.000 bis 50.000 Brutpaaren den größten Bestand auf. Auf Grönland brüten zwischen 1.000 und 20.000 Brutpaare. In Fennoskandinavien leben etwa 600 bis 8.000 Brutpaare.[2]
Außerhalb der Brutzeit ist die Falkenraubmöwe ein ausgesprochener Meeresvogel. Die Überwinterungsgebiete liegen im südlichen Atlantik und Pazifik. Im Nordatlantik überwintert sie nur ausnahmsweise. Der Zugweg in diese Überwinterungsquartiere ist nicht vollständig erforscht. Vermutlich ziehen die westpaläarktischen Brutvögel zunächst zum Nordatlantik und von dort in größerer Entfernung der Küsten nach Süden. Ziehende Vögel sind über dem Nordatlantik vor allem Ende August und Anfang September zu sehen. Vor der Küste Namibias halten sich Falkenraubmöwen ab Ende September auf. Ab Ende März ziehen sie wieder in ihre Brutgebiete zurück, die sie frühestens Ende Mai erreichen. Für Falkenraubmöwen ist eine Brutorttreue nachgewiesen.[3]
In den Brutgebieten spielt das möwentypische Beuteabjagen bei der Falkenraubmöwe kaum eine Rolle. Ihre Nahrung besteht hier hauptsächlich aus Rötelmäusen, Wühlmäusen und ähnlichen Kleinsäugern. Sie frisst hier auch Insekten, Eier und kleinere Vögel. Sie nimmt in kleineren Mengen auch Beeren als Zusatznahrung auf.[4] An der Küste frisst sie überwiegend selbstgefangene Fische, Crustaceen und Cephalopoden.
Die Falkenraubmöwe gilt als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet der Falkenraubmöwe erheblich schrumpfen wird. Weite Teile des heutigen Brutareals in Norwegen und Schweden werden dieser Art dann keine geeigneten Lebensräume mehr bieten. Mögliche neue Verbreitungsgebiete entstehen auf Franz-Josef-Land und vor allem auf Nowaja Semlja, jedoch können diese potentiellen Arealgewinne die Arealverluste nicht ausgleichen.[5]
Die Falkenraubmöwe (Stercorarius longicaudus) ist eine Art in der Familie der Raubmöwen. Es werden zwei Unterarten unterschieden. In Mitteleuropa findet sie sich seltener als die Schmarotzerraubmöwe und die Spatelraubmöwe ein. In Belgien wurden jedoch allein zwischen 1991 und 1996 432 Individuen dieser Art beobachtet.
Snældukjógvi (frøðiheiti - Stercorarius longicaudus) er minstur av kjógvunum. Navnið hevur hann av tí avbara longu snælduni. Liturin er nakað sum á øðrum kjógvum. Hann sæst úti á havi um somu leiðir sum jóin, men er sjaldsamari. Hann tekur sær føði úr sjónum, og er ikki so grammur eftir rituni sum hinir báðir. Heimstað hansara er Finnmørkin og so eystur eftir. Um veturin heldur hann seg uttan fyri strendur Evropa, suður at Miðjarðarhavinum.
Snældukjógvi (frøðiheiti - Stercorarius longicaudus) er minstur av kjógvunum. Navnið hevur hann av tí avbara longu snælduni. Liturin er nakað sum á øðrum kjógvum. Hann sæst úti á havi um somu leiðir sum jóin, men er sjaldsamari. Hann tekur sær føði úr sjónum, og er ikki so grammur eftir rituni sum hinir báðir. Heimstað hansara er Finnmørkin og so eystur eftir. Um veturin heldur hann seg uttan fyri strendur Evropa, suður at Miðjarðarhavinum.
Тэрбэй эбэтэр Суксуур (нууч. Длиннохвостый поморник) - Курахаллыҥылар кэргэннэригэр киирэр туундара көтөрө. Ыам ыйын бүтүүтэ, бэс ыйын саҥата кэлэр, атырдьах ыйыгар, балаҕан ыйын бастакы аҥаарыгар [1].
The long-tailed skua or long-tailed jaeger (Stercorarius longicaudus) is a seabird in the skua family Stercorariidae.
The word "jaeger" is derived from the German word Jäger, meaning "hunter".[2] The English word "skua" comes from the Faroese name skúgvur [ˈskɪkvʊər] for the great skua, with the island of Skúvoy known for its colony of that bird. The general Faroese term for skuas is kjógvi [ˈtʃɛkvə].[3] The genus name Stercorarius is Latin and means "of dung"; the food disgorged by other birds when pursued by skuas was once thought to be excrement. The specific longicaudus is from Latin longus, "long", and cauda, "tail".[4]
This species is unmistakable as an adult, with grey back, dark primary wing feathers without a white "flash", black cap and very long tail. Adults often hover over their breeding territories. Juveniles are much more problematic, and are difficult to separate from parasitic jaeger over the sea. They are slimmer, longer-winged and more tern-like than that species, but show the same wide range of plumage variation. However, they are usually colder toned than Arctic, with greyer shades, rather than brown.
This is the smallest of the skua family at 38–58 cm (15–23 in), depending on season and age. However up to 29 cm (11 in) of its length can be made up by the tail which may include the 15 cm (5.9 in) tail streamers of the summer adult. The wingspan of this species ranges from 102 to 117 cm (40 to 46 in) and the body mass is 230–444 g (8.1–15.7 oz).[5][6]
Two subspecies are described:[7]
This species breeds in the high Arctic of Eurasia and North America, with major populations in Russia, Alaska and Canada and smaller populations around the rest of the Arctic. It is a migrant, wintering in the south Atlantic and Pacific. Passage juvenile birds sometimes hunt small prey in ploughed fields or golf-courses, and are typically quite fearless of humans.
They nest on dry tundra or higher fells laying two spotted olive-brown eggs. On the breeding grounds they can be heard making yelping and rattling sounds. Outside of the breeding season they spend most of their time over open ocean and have a harsh kreeah cry. This bird feeds on fish (mainly caught from other seabirds), smaller birds, food scraps, small mammals, fruit and carrion. On migration, long-tailed jaegers are more likely to catch their own food, and less likely to steal from gulls and terns than larger species.
The long-tailed skua or long-tailed jaeger (Stercorarius longicaudus) is a seabird in the skua family Stercorariidae.
La Longvosta rabmevo, Stercorarius longicaudus, estas granda birdo de la familio de rabmevoj, nome Sterkorariedoj kaj ordo de Karadrioformaj.
Tiu estas la plej malgranda de la rabmevoj pro ties ĉirkaŭ 38 cm longeco, sen kalkuli la longegajn centrajn vostoplumojn de somera plenkreskulo, kiu povus aldoni pli malpli aliajn kromajn 20 cm.
Tiu specio reproduktiĝas en norda Arkto de Eŭrazio kaj Norda Ameriko, kun plej multnombraj loĝantaroj en Rusio, Alasko kaj Kanado kaj pli malgrandaj ĉirkaŭ la resto de la Arkto. Ĝi estas migranta birdo, kiu vintras en suda Atlantiko kaj Pacifiko. Pasantaj junuloj foje ĉasas etajn predojn en plugitaj kampoj aŭ golfejoj kaj ili ne timas homojn.
Ili nestas en seka tundro aŭ pli altaj montetoj. La ino demetas du punktitajn brunverdecajn ovojn. En la reproduktejoj aŭdeblas hojladajn kaj krakadajn alvokojn. Ambaŭ gepatroj kovas kaj zorgas la idojn. For de la reprodukta sezono ili pasas sian tempon en malferma oceano kaj havas malagrablan kriijh krion. Tiu birdo manĝas ĉefe lemingojn kaj ties nombrado dependas la manĝabundo; ankaŭ insektojn, birdetojn, ovojn, ktp. Dum migrado, Longvosta rabmevo povas pli facile preni sian propran manĝadon -ekzemple fiŝojn kiel ŝternoj, kion ne faras aliaj rabmevoj- kaj rabas el mevoj kaj ŝternoj malpli ol la pli grandaj rabmevoj.
Longvosta rabmevo estas nekonfuzebla specio kiam plenkreskulo pro ties griza dorso -nigra ĉe fino kaj vosto-, malhelaj flugilpintoj sen blankaj makuloj, nigra krono bone difinita, blankaj flavecaj vizaĝo, kolo kaj nuko, blanka brusto kaj helgriza ventro kaj tre longa vosto kun du longegaj centraj plumoj kiel longegaj rektaj fadenoj. Plenkreskuloj ofte glisflugas super la reproduktejoj.
Junuloj estas multe pli probleme diferencigeblaj el la Arkta rabmevo ĉemare. Ili estas pli malgrandaj, flugillongaj kaj pli similaj al ŝternoj ol la aliaj rabmevoj, sed ili montras la saman gamon de plumarvariado. Tamen ili estas pli grizaj ol la Arkta rabmevo kiu estas pli bruna. La Longvosta rabmevo estas 41 ĝis 58 cm longa kalkulante la longan vostocentron, havas enverguron de 90 ĝis 105 cm kaj pezon de 250 ĝis 450 g. La kruroj estas grizaj kaj la piedoj nigraj, retaj kaj kun krifoj.
La Longvosta rabmevo, Stercorarius longicaudus, estas granda birdo de la familio de rabmevoj, nome Sterkorariedoj kaj ordo de Karadrioformaj.
Tiu estas la plej malgranda de la rabmevoj pro ties ĉirkaŭ 38 cm longeco, sen kalkuli la longegajn centrajn vostoplumojn de somera plenkreskulo, kiu povus aldoni pli malpli aliajn kromajn 20 cm.
El págalo rabero (Stercorarius longicaudus) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Stercorariidae que habita las regiones árticas de América y Eurasia. Sus colonias de cría son especialmente numerosas de Siberia, Alaska y el Ártico canadiense.
Se conocen dos subespecies de Stercorarius longicaudus:[2]
El págalo rabero (Stercorarius longicaudus) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Stercorariidae que habita las regiones árticas de América y Eurasia. Sus colonias de cría son especialmente numerosas de Siberia, Alaska y el Ártico canadiense.
Pikksaba-änn (Stercorarius longicaudus) on änlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Pikksaba-änn (Stercorarius longicaudus) on änlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Marikoi isatsluze (Stercorarius longicaudus) Stercorarius generoko animalia da. Hegaztien barruko Stercorariidae familian sailkatua dago.
Marikoi isatsluzek bi azpiespezie ditu:[3]
Marikoi isatsluze (Stercorarius longicaudus) Stercorarius generoko animalia da. Hegaztien barruko Stercorariidae familian sailkatua dago.
Tunturikihu (Stercorarius longicaudus) on pitkäpyrstöinen kihu. Lajin nimesi Louis Jean Pierre Vieillot 1819.
Tunturikihun muoto muistuttaa lapintiiraa: siivet ovat kapeat ja pitkät ja pyrstö pitkä. Tunturikihulla on musta lakki, kellertävä leuka ja kaula, harmaanvaalea vatsapuoli ja tumma selkä ja siivet. Linnun pituus on noin 38 cm, mutta kesäasussa pitkät pyrstösulat voivat lisätä pituutta jopa 20 cm. Paino on 218–444 g, naaras on kookkaampi.
Tunturikihut pesivät pohjoisessa Kanadassa, Siperiassa ja Alaskassa, paikoin muuallakin Pohjois-Euroopassa. Suomen Lapissa se pesii hyvinä myyrä- ja sopulivuosina. Kannanvaihtelu on suurta ja se seuraa tunturisopulien esiintymistiheyttä. Suomen kannaksi on arvioitu 100–2 000 paria.[2] Maailman populaation koko on 100 000–500 000 yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen.[1] Ne talvehtivat Atlantin ja Tyynenmeren eteläosissa.
Tunturikihun pesimäaluetta ovat tundra ja tunturiylängöt. Pesinnän ulkopuolella se elää enimmäkseen avomerellä.
Pesä on avoimesti maassa. Munia on tavallisesti kaksi, joskus yksi ja ani harvoin kolme. Muna painaa noin 41 g. Molemmat emot hautovat siten, että munat ovat varpaiden/räpylöiden päällä, koska pesä sijaitsee usein jäisellä palsalla. Haudonta kestää 23–25 päivää. Poikaset jättävät pesän parin päivän ikäisinä, mutta eivät poistu muutamaa kymmentä metriä kauemmaksi, kunnes oppivat lentämään 24–26 päivää vanhoina.
Tunturikihu syö pesimäalueellaan enimmäkseen sopuleita ja myyriä, myös lintuja, kaloja, hyönteisiä ja marjojakin. Muuttoparvissakin se pyydystää oman ruokansa, eikä varastele lokeilta toisin kuin muut kihut.
Tunturikihu (Stercorarius longicaudus) on pitkäpyrstöinen kihu. Lajin nimesi Louis Jean Pierre Vieillot 1819.
Stercorarius longicaudus
Le Labbe à longue queue (Stercorarius longicaudus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des stercorariidés.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes :
Stercorarius longicaudus
Le Labbe à longue queue (Stercorarius longicaudus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des stercorariidés.
O papamerda rabudo[2] ou palleira rabilonga[3] (Stercorarius longicaudus) é unha ave mariña da familia Stercorariidae.
O nome do xénero Stercorarius procede do latín e significa "do excremento"; referido á comida regurxitada por outras aves cando as perseguen os papamerdas, que antes se pensabsa que era un excremento. O nome específico longicaudus procede do latín longus, 'longo', e cauda, 'cola'.[4]
Esta especie é inconfundible de adulto, co seu dorso gris, plumas primarias das ás escuras sen zona branca, píleo negro e cola caracteristicamente moi longa. Os adultos a miúdo pairan sobre os seus territorios de reprodución. Os xuvenís son máis difíciles de distinguir, porque se parecen moito ao papamerda palanquín (Stercorarius parasiticus) sobre o mar. Son máis delgados, de ás máis grandes e máis semellantes a carráns que a outra especie, pero mostran a mesma gran variedade de plumaxes. Porén, xeralmente teñen tons máis fríos que a outra especie, ártica, con tons máis grises en vez de marróns.
É a ave menor da súa familia, de 38 a 58 cm de longo, dependendo da estación e a idade. Porén, da súa lonxitude total, 29 cm poden corresponder á cola, que pode incluír unhas longas plumas timoneiras de 15 cm no adulto en verán. A envergadura alar desta especie vai de 102 a 117 cm e a masa do corpo é de 230 a 444 g.[5][6]
Describíronse dúas subespecies:[7]
Esta especie reprodúcese no alto ártico de Eurasia e Norteamérica, coas maiores poboacións en Rusia, Alasca e Canadá e poboaciós menores no resto do Ártico. É unha ave migratoria, que inverna no sur do Atlántico e Pacífico. Os exemplares xoves de paso ás veces cazan pequenas presas en campos arados ou campos de golf e normalmente teñen menos medo dos humanos.
Nidifican na tundra seca ou páramos máis altos poñendo dous ovos de cor marrón olivácea con pintas. Nos campos de reprodución poden oírse ganindo ou facendo sons repenicantes. Fóra da estación reprodutora pasan a maior parte do tempo voando sobre o océano aberto e emiten un áspero grito que soa como kriiah. Aliméntase de peixes (principalmente capturados a outras aves por cleptoparasitismo), pequenos paxaros, restos de comida, pequenos mamíferos, froita e prea. Na migración, é máis probable que capturen a súa propia comida e menos probable que a rouben.
O papamerda rabudo ou palleira rabilonga (Stercorarius longicaudus) é unha ave mariña da familia Stercorariidae.
Camar-kejar kecil (Stercorarius longicaudus) adalah spesies burung dalam famili Stercorariidae.
Di Indonesia, camar-kejar kecil adalah pengunjung yang langka di lautan Sunda Besar. Burung ini juga tercatat di lepas pantai Jawa Barat dan Bali. Camar-kejar kecil terdiri dari dua subspesies, dengan daerah persebaran:[2]
Di luar musim berbiak, camar-kejar kecil menghabiskan sebagian besar waktunya di lautan lepas, sangat jarang berada di dekat daratan. Pada musim berbiak, mendatangi tundra di Arktik dan sub-Arktik sampai ketinggian 1.300 m dpl untuk membuat sarang di permukaan tanah. Jumlah telur maksimal dua butir, tetapi biasanya sangat tergantung pada ketersediaan tikus sebagai makanan. Burung muda akan menghabiskan tahun pertama dan keduannya di lautan selatan sebelum kembali ke utara untuk berbiak. Di laut, burung ini biasanya berburu ikan, inverteberata laut, udang, dan bangkai sebagai makanan. Populasi tidak-berbiak kadang berkumpul dalam kelompok kecil saat mencari makan atau bertengger.[2]
Camar-kejar kecil (Stercorarius longicaudus) adalah spesies burung dalam famili Stercorariidae.
Il labbo codalunga (Stercorarius longicaudus, Vieillot 1819), è un uccello della famiglia degli Stercorariidae.
Stercorarius longicaudus ha due sottospecie:
Questo uccello vive quasi in tutto il mondo, ad eccezione dell'Antartide, delle zone più interne di Africa e Asia (è assente anche in Medio Oriente, India e Cina) e Sud America. Sulle coste africane è presente in inverno. È presente in Italia, soprattutto al nord, mentre nelle altre regioni è accidentale. È raro nel sud della Cina, in Nuova Zelanda, Oman e Iran, negli stati e regioni centrali di Stati Uniti e Canada e sulle isole dell'Oceano Pacifico.
Il labbo codalunga (Stercorarius longicaudus, Vieillot 1819), è un uccello della famiglia degli Stercorariidae.
Uodeguotasis plėšikas (lot. Stercorarius longicaudus, angl. Long-tailed Skua, vok. Falkenraubmöwe) – plėšikinių (Stercorariidae) šeimos paukštis. Kūnas kontrastiškų spalvų. Labai panašus į smailiauodegį plėšiką, bet už jį yra mažesnis ir lieknesnis. Uodegos vidurinės poros plunksnos smailios, ilgesnės už kitas. Snapas juodas.
Gyvena šiauriniuose kraštuose. Į Lietuvą retkarčiais užklysta migracijų metu Baltijos pajūryje. Vikiteka
Uodeguotasis plėšikas (lot. Stercorarius longicaudus, angl. Long-tailed Skua, vok. Falkenraubmöwe) – plėšikinių (Stercorariidae) šeimos paukštis. Kūnas kontrastiškų spalvų. Labai panašus į smailiauodegį plėšiką, bet už jį yra mažesnis ir lieknesnis. Uodegos vidurinės poros plunksnos smailios, ilgesnės už kitas. Snapas juodas.
Gyvena šiauriniuose kraštuose. Į Lietuvą retkarčiais užklysta migracijų metu Baltijos pajūryje. Vikiteka
De kleinste jager (Stercorarius longicaudus) is een overwegend bruinzwarte en grijze jager.
Hij verschilt van de kleine en middelste jager door de sterk verlengde middelste staartpennen, die bijna half zo lang zijn als het lichaam van deze vogel. De kleinste jager wordt 48 tot 53 centimeter[2] groot en weegt 225 tot 350 gram. Beide geslachten hebben hetzelfde verenkleed: een gele nek, een zwarte "pet", lange staartpennen, een lichte buikzijde en een donkere rug.
In het broedgebied bestaat het voedsel voornamelijk uit kleine zoogdieren zoals lemmingen. Verder eet de kleinste jager ook eieren, andere vogels, insecten, wormen en bessen. Op zee voedt de kleinste jager zich met vis en aas, vaak geroofd van andere zeevogels.
Het vrouwtje heeft 1 legsel, dat bestaat uit 2 eieren. De eieren zijn lichtbruin met zwarte spikkels.
Hij leeft op beide poolgebieden, zowel in open zee als in het poolgebied zelf. Het zijn trekvogels, die grote afstanden afleggen. De kleinste jager broedt in het hoge noorden, waar ze vooral lemmingen vangen. 's Winters vindt men ze op de wateren rond Antarctica. In Antarctica vangen ze zelf vis en stelen ook prooien van andere zeevogels.
De soort telt 2 ondersoorten:
Zijn habitat zijn steenachtige vlakten en hoge toendra's.
Zie de categorie Stercorarius longicaudus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De kleinste jager (Stercorarius longicaudus) is een overwegend bruinzwarte en grijze jager.
Fjelljo (Stercorarius longicaudus) er ein fugl i jofamilien.
Fjelljo (Stercorarius longicaudus) er ein fugl i jofamilien.
Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.
Fjelljo (vitenskapelig navn Stercorarius longicaudus) er en fugl i jofamilien. Den er den minste i jofamilien, som ellers består av polarjo, tyvjo og storjo.
Fjelljoen er forholdsvis lys, men mørkere fjærdrakt kan forekomme. De midtre halefjærene er svært lange. Ungfuglens fjærdrakt er grå. Voksen fugl har mørk hette på hodet, og er noe i overkant av 50 cm lang. Kjønnene er like.
Fjelljoen hekker i fjellet, men er ellers å finne langt til havs. Er det dårlig med smågnagere lar den gjerne være å hekke. Det er vanlig med to egg, som ruges ut av begge foreldrene. Ungene tas også vare på av begge foreldrene fram til de klarer seg på egen hånd – cirka 6 uker etter klekking. Fjelljoen er en fryktløs forsvarer av rede og unger.
I hekketiden spiser fuglen lemen og andre smågnagere, men ellers lever den på fisk og annen mat fra havet. Den kan også gjerne stjele mat fra andre fugler og spise andre fuglers unger.
Fjelljoen hekker i fjellet i hele Norge, og helt ned til kysten i Finnmark. Den hekker også på Svalbard. Tidlig på høsten forlater den landet, og overvintrer langt ute i Atlanterhavet.
Fjelljo (vitenskapelig navn Stercorarius longicaudus) er en fugl i jofamilien. Den er den minste i jofamilien, som ellers består av polarjo, tyvjo og storjo.
_26.jpg)
Scientìfich: Stercorarius longicaudus
Piemontèis : ...
Italian : Labbo codalunga
Multimedia w Wikimedia Commons Wydrzyk długosterny (Stercorarius longicaudus) – gatunek ptaka z rodziny wydrzyków (Stercorariidae).
Wokół biegunów od skandynawskich gór do północno-wschodniej Syberii, jak również w Ameryce Północnej. W Polsce można go zaobserwować podczas przelotów, głównie jesienią. Na zimowiska wędruje już w sierpniu i wrześniu kierując się na wybrzeża Ameryki Południowej i na zachodnie wybrzeża południowej Afryki.
Wyróżnia się 2 podgatunki:
To najmniejszy z wydrzyków, wielkości mewy śmieszki. Ma smukłe ciało z długimi smukłymi skrzydłami. Samiec jak i samica wydrzyka długosternego ubarwione są jednakowo. Dorosłe mają szarobrązowy płaszcz i boki kontrastujące z ciemniejszymi końcami skrzydeł i ogonem. Na głowie mają ciemną czapeczkę wyraźnie odciętą od reszty, boki głowy i kark są natomiast białawożółte. Brzuch koloru szarego. Środkowe sterówki są wąskie i ostro zakończone, dłuższe od ogona o 16 - 25 cm, a u młodych ptaków tylko o 1-3 cm. Nie sa tak sztywne jak u wydrzyka ostroszyjnego, ale miękko się wyginają. Młode są bardzo ciemne, mają jaśniejsze brzegi piór, przez co wydają się prążkowane. Lot podobny do rybitwy. Ciemna forma wydrzyka długosternego jest niezmiernie rzadka. W przeciwieństwie do wydrzyka ostrosternego i tęposternego w upierzeniu godowym nigdy nie jest całkowicie czarny. Jego brązowe szare upierzenie jest też w porównaniu z nimi jaśniejsze, ale lotki pozostają ciemne. Nie ma też wyraźnego jasnego pola na lotkach I rzędu. Na piersi nie ma również obroży. Młode tego gatunku wydrzyka są jaśniejsze od pozostałych, a rozróżnia się je głównie po sylwetce.
Gniazduje w arktycznej tundrze i na skandynawskich płaskowyżach powyżej granicy drzew. Spotkać go można na wyższych obszarach do 1200 m n.p.m. jak i w głębi lądu. Po sezonie lęgowym przebywa prawie wyłącznie na otwartym morzu i rzadziej niż inne gatunki wydrzyków na wybrzeżach. W Europie Środkowej w głąb lądu zapuszcza się wyjątkowo.
Znajduje się na ziemi i jest bez wyściółki.
2 jaja składane przez samicę w czerwcu.
Wydrzyki wysiadują jaja 24 dni. Po wykluciu pisklęta mają szarobrązowy puch. Opuszczają gniazdo 2 dni później. Dojrzałe płciowo są dopiero po 4 latach.
Główny pokarm to ryby. Nurkuje na nie z powietrza lub odbiera je innym ptakom. Może atakować z lotu patrolowego lub z zasadzki małe ptaki. Zdarza mu się zjadać też ptasie jaja i odpadki ryb. Nie gardzi jagodami i owadami. W okresie lęgowym podstawowym pokarmem są lemingi. Jeśli jest ich mało wydrzyki długosterne nie przystępują do pierwszego lęgu.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[3].
Wydrzyk długosterny (Stercorarius longicaudus) – gatunek ptaka z rodziny wydrzyków (Stercorariidae).
O moleiro-de-cauda-comprida ou mandrião-de-cauda-comprida (Stercorarius longicaudus) é uma ave marinha pertencente à família Stercorariidae.[1] É um pouco mais pequeno que os restantes moleiros, distinguindo-se, em plumagem nupcial, pela longa cauda.
Este moleiro nidifica no norte da Europa, na Gronelândia e no Árctico canadiano. Inverna nos oceanos do hemisfério sul. Nos seus movimentos migratórios passa habitualmente ao largo da costa portuguesa, mas raramente se aproxima de terra, apresentando hábitos mais pelágicos que os seus congéneres.
São reconhecidas duas subespécies:[2]
O moleiro-de-cauda-comprida ou mandrião-de-cauda-comprida (Stercorarius longicaudus) é uma ave marinha pertencente à família Stercorariidae. É um pouco mais pequeno que os restantes moleiros, distinguindo-se, em plumagem nupcial, pela longa cauda.
Este moleiro nidifica no norte da Europa, na Gronelândia e no Árctico canadiano. Inverna nos oceanos do hemisfério sul. Nos seus movimentos migratórios passa habitualmente ao largo da costa portuguesa, mas raramente se aproxima de terra, apresentando hábitos mais pelágicos que os seus congéneres.
Pomorník malý (iné názvy: pomorník popolavý, pomorník dlhochvostý[2]; lat. Stercorarius longicaudus) je druh vtáka z čeľade pomorníkovité (Stercorariidae). Obýva holarktídu kde hniezdi v tundre. Zimuje na Južnej pologuli pri Antarktíde.[3] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov pomorník malý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, európska populácia má kolísavý trend.[1]
Pomorník dlhochvostý je na Slovensku pozorovaný veľmi vzácne, záznamy pochádzajú roztrúsene z celého Slovenska. Pozorovania naznačujú, že môže unikať pozornosti, pretože bol dokladovaný aj ďaleko od vody. V období mapovania v rokoch 1980 - 1999 bolo známych 5 pozorovaní. Najčastejšie býva zistený v mesiacoch august a september.[3] Šieste pozorovanie pochádza zo septembra 2010.[4] Siedme pozorovanie je z augusta 2013.[5]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pomorník malý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pomorník malý
Pomorník malý (iné názvy: pomorník popolavý, pomorník dlhochvostý; lat. Stercorarius longicaudus) je druh vtáka z čeľade pomorníkovité (Stercorariidae). Obýva holarktídu kde hniezdi v tundre. Zimuje na Južnej pologuli pri Antarktíde. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov pomorník malý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, európska populácia má kolísavý trend.
Fjällabb (Stercorarius longicaudus) är en långflyttande fågel som häckar cirkumpolärt i fjäll- och tundraområdet och som tillhör familjen labbar.
Fjällabben är en liten och slank labb med en storlek som en skrattmås som dock kan te sig större i flykten på grund av sina långa smala vingar. Den har en grov näbb som dock är kortare än kustlabbens. Den har en genomsnittlig kroppslängd på 35–41 centimeter, därtill tillkommer på adulta individer sommartid förlängda mellersta stjärtpennor som mäter 12–24 centimeter, och den har ett vingspann på mellan 88–105 centimeter.[3]
På sommaren har den adulta fågeln mörk näbb och svart, ofta något glänsande, ansikte och hjässa. Huvudets sidor, nacke och hals är vit eller mycket ljust gulaaktiga. Bröstets vita färgton övergår utan någon skarp gräns i bukens och undergumpens brungrå färgton. Ovansidan är brungrå och i flykten syns tydligt kontrasten mellan de närmast svarta vingpennorna och de brungrå armtäckarna. På vingundersidan saknas tydlig vit handbasfläck som hos kustlabb och bredstjärtad labb.
Juvenila fåglar förekommer i tre morfer: ljus, mellan och mörk. De två ljusare morferna har en gråare ton i fjäderdräkten än kustlabbens bruna. Den mörka morfen är mycket lik kustlabb men skiljs på flykt samt silhuett som är slankare, mer smalvingad och med ett mer utdraget stjärtparti där de centrala stjärtfjädrarna sticker ut en till tre cm och är trubbigt avrundade i spetsen. På närmre håll syns även att den har en ljust blågrå näbbas i kontrast till den mörka näbbspetsen. 3k-fåglar, det vill säga fåglar i sitt tredje kalenderår, kan urskiljas ifrån de adulta genom att bara ha hälften så lång stjärtspröt.[4]
Fjällabbens flykt är lätt och nästan tärnlik. På häckningsplatsen ryttlar den ofta.
Fjällabben har en cirkumpolär häckningsutbredning kring tundra- och fjällområdena i de norra delarna av holarktis, i Skandinavien, Ryssland, Nordamerika och Grönland.
Fjällabben är en långflyttare som om vintern lever pelagiskt och har en cirkumpolär utbredning i haven på södra halvklotet, främst utanför Sydamerikas södra öst- och västkust och Afrikas sydvästra kust i Sydatlanten men även i Antarktiska oceanen.
Fjällabben delas vanligtvis upp i två underarter:[5]
Den häckar tämligen allmänt i Sverige[3] vid sjöar och myrar högt över trädgränsen på Norrlands och Lapplands kalfjäll. I övriga Sverige ses den sällsynt under flyttningen i maj och augusti-september och då främst utefter kusterna.
Fjällabbspar är kända för att återvända till samma revir för att häcka.[6] Dock kan de hoppa över häckningen på grund av födobrist vilket medför att antalet häckande par varierar kraftigt från år till år. De icke-häckande paren uppsöker ofta sina gamla revir men dessa individer drar omkring mer och samlas ofta i flockar som kan uppgå till 70-80 individer.[7] Tidigare har det beskrivits att fjällabben häckar i kolonier[8] men detta har visat sig vara felaktigt och man vet idag att den häckar solitärt i väl avgränsade revir.[6][7]
Det är inte helt klarlagt vid vilken ålder som fjällabben börjar häcka men studier tyder på att det sker under fjärde levnadsåret (4k).[4] Kustlabben genomför sin första häckning under tredje till femte kalenderåret (3-5k).[9] Ett antal yngre fåglar, under sitt andra eller tredje levnadsår (2-3k), flyttar till häckningsområdena och prospekterar men häckar inte.[4]
Fjällabben lägger sina ägg på marken vid tuviga fjällmyrar eller på torr, glest bevuxen mark utan något som helst bobygge. Kullen utgörs vanligtvis av två ägg som är mörkt olivgröna med bruna och grå fläckar. Äggen blir 50–60 millimeter långa och 37–40 millimeter breda. Födotillgången, av främst gnagare, förefaller även påverka hur många ägg de häckande labbarna lägger då det genomsnittliga antalet lagda ägg ökar under goda lämmelår.[7] Båda föräldrar ruvar äggen i snitt 23-25 dygn innan de kläcks.[10]
Under de allra första dagarna värms ungen eller ungarna i boet[11] dock förekommer det att den först kläckta ungen lämnar boet redan innan den andra ungen kläckts eller är precis nykläckt.[7] Ungarna förflyttar sig sedan avsevärda sträckor från boet vilka kan uppgå till 300-500 meter på bara några dygn, upp till 800 meter om de bli störda,[6] och två ungar återfinns aldrig på samma plats. Detta är förmodligen för att minska risken för predation. Båda föräldrar tar hand om ungarna som är flygga efter i snitt 24-26 dygn.[10]
Födan på häckningsplats består främst av lämmel och sork men även andra smådjur, fisk, insekter och bär. Under flyttningen så är de mer benägna att fånga sin egen föda istället för att stjäla från trutar och tärnor vilket de större arterna inom släktet gör.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka knapp mellan knappt 20.000 och 53.000 par.[1]
Fågeln har på svenska också kallats långstjärtad labb, stjärtlabb och berglabb.[12]
Wikimedia Commons har media som rör fjällabb.
Fjällabb (Stercorarius longicaudus) är en långflyttande fågel som häckar cirkumpolärt i fjäll- och tundraområdet och som tillhör familjen labbar.
Uzun kuyruklu korsan martı (Stercorarius longicaudus), Stercorariidae familyasından bir kuş türü.
Yaklaşık 38 cm büyüklüğünde küçük bir martıdır. Göçmendirler, kışı güney Atlantik ve Pasifik'te geçirler. Kurak tundra veya daha yüksek tepelerde yuva yapar, zeytin rengi-kahverengi iki yumurta koyarlar. Bu türün erişkinleri gri arka, beyazları olmadığı halde parıldayan koyu ilk kanat tüyleri, siyah başlık ve çok uzun kuyrukları ile karıştırılmazlar. Yavrular, ayırt edilme açısından çok daha fazla problemlidir ve denizin üzerinde Kutup korsan martısından ayırmak zordur.
Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Верх голови і задня сторона шиї має чорно-блискуче забарвлення. Горло і груди мають біле забарвлення, на горлі можна побачити жовтуватий відтінок. Спина і вся верхня частина крил пофарбовані в чорно-зелений колір. Примітний довгий хвіст, що дав цьому виду його назву. Молодий птах сірувато-бурий, з жовтуватими вузькими поперечними смугами, голова світліша, основа крайніх першорядних махових пер зверху і зі споду білувата, хвіст без видовжених пер, загострений.
Гніздиться в арктичних регіонах Євразії та Північної Америки. На Алясці і на півночі Росії він зустрічається трохи частіше, ніж в інших частинах Арктики. Території, де довгохвостий поморник проводить зиму, розташовані в південній частині Атлантичного океану і в Тихому океані. В Україні дуже рідкісний залітний птах спостерігали його на Сиваші і біля Києва[джерело?].
Виділяють два підвиди[3]:
Гніздову популяцію в Європі оцінюють у 19 800-53 000 пар, або 39 700—106 000 дорослих особин. В Європі гніздиться близько 15 % світової популяції, тому дуже приблизно її оцінюють у 265 000—710 000 дорослих особин.[4]
Вони живляться гризунами, зокрема лемінгами та полівками, полює на птахів, землерийок, комах та споживає ягоди. Зимовий раціон складається, очевидно, з риби, морських безхребетних, ракоподібних та падло.
Тривалість насиджування близько 23-25 діб. Максимальний розмір кладки два яйця оливкового або зеленувато-бурого кольору з рідкими темно-бурими плямами. Пташенята покидають гніздо за один-два дні після появи на світ, ховаючись потім в низькорослій рослинності від хижаків, зокрема таких як песець. Набувають пір'яного вбрання пташенята на 22-27 день.
Загрозливими чинниками для поморника довгохвостого є забруднення морів, знищення чисельності лемінгів через зміни клімату та відстріл на корм собакам в Гренландії.
_26.jpg)
_26.jpg)
_26.jpg)
_26.jpg)
|url= (довідка); |accessdate= вимагає |url= (довідка) 
Це незавершена стаття з орнітології.Stercorarius longicaudus là một loài chim trong họ Stercorariidae.[1]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Stercorarius longicaudus là một loài chim trong họ Stercorariidae.
Stercorarius longicaudus Vieillot, 1819
Охранный статус
Длиннохвостый поморник[1] (лат. Stercorarius longicaudus) — вид птиц из семейства поморниковых.
Верхняя часть их головы и задняя сторона шеи блестяще-чёрного цвета. Грудь и горло белые, горло имеет при этом лёгкий желтоватый оттенок. Спина и верхняя часть крыльев окрашены в чёрный цвет. Примечателен длинный хвост, давший этому виду его название. Длина взрослых птиц около 50 до 58 см (с хвостом) и имея вес от 220 до 350 г, длиннохвостый поморник является самым малым видом в семействе поморниковых.
Длиннохвостый поморник гнездится в арктических регионах Евразии и Северной Америки. На Аляске и на севере России он встречается немного чаще, чем в остальных частях Арктики. Территории, где длиннохвостый поморник проводит зиму, расположены в южной части Атлантического океана и в Тихом океане. Этот вид является менее хищным и агрессивным, чем другие представители семейства.
Его пища состоит главным образом из полёвковых грызунов, насекомых, птичьих яиц и небольших птиц.
Угрозы популяциям длиннохвостого поморника на сегодняшний день не существует.
Длиннохвостый поморник (лат. Stercorarius longicaudus) — вид птиц из семейства поморниковых.
長尾賊鷗（学名：Stercorarius longicaudus）为賊鷗科賊鷗屬下的一个种。
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : トウゾクカモメ科 Stercorariidae 属 : トウゾクカモメ属 Stercorarius 種 : シロハラトウゾクカモメシロハラトウゾクカモメ（白腹盗賊鴎、学名：Stercorarius longicaudus）は、チドリ目トウゾクカモメ科に分類される鳥類の一種である。
名前の由来は、白い腹部より。
ユーラシア大陸から北アメリカ大陸の北極圏で繁殖する。非繁殖期は南下し、南緯50度付近まで至る。
日本では旅鳥として、主に3月から6月頃に太平洋側の海上で観察される。それ以外の季節でも、稀に海上で観察されることがある。
全長約51cm、翼開長約111cm。トウゾクカモメやクロトウゾクカモメと似ているが、胴体はさらに小さい。 中央尾羽の2枚が長く突出しており、先は尖っている。
非繁殖期は洋上で生活する。
他の水鳥や海鳥の獲物を空中で奪い取る習性があるが、他のトウゾクカモメ類に比べると自分で魚類を捕食することが多い。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
