Gloioxanthomyces vitellinus is a species of agaric (gilled mushroom) in the family Hygrophoraceae. It has been given the recommended English name of Glistening Waxcap.[2] The species has a European distribution, occurring mainly in agriculturally unimproved grassland.[1] Threats to its habitat have resulted in the Glistening Waxcap being assessed as globally "endangered" on the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
The species was first described by Swedish mycologist Elias Magnus Fries in 1863 as Hygrophorus vitellinus. Finnish mycologist Petter Adolf Karsten transferred it to the genus Hygrocybe in 1879. Recent molecular research, based on cladistic analysis of DNA sequences, has shown that the species is not closely related to the type of Hygrocybe, but belongs in the related genus Gloioxanthomyces.[3]
Basidiocarps are agaricoid, up to 50 mm (2 in) tall, the cap hemispherical, up to 20 mm (1 in) across. The cap surface is distinctly viscid, bright chrome-yellow at first becoming paler. The lamellae (gills) are chrome-yellow with a viscid edge. The stipe (stem) is smooth, viscid, chrome-yellow , lacking a ring. The spore print is white, the spores (under a microscope) ellipsoid, inamyloid, measuring about 7 to 8 by 5.5 to 7 μm.[4]
Gloioxanthomyces nitidus is the North American equivalent of G. vitellinus. In Europe, Hygrocybe ceracea is similarly coloured but is never viscid. Chromosera citrinopallida is also similar, but is a species of alpine and montane habitats.[4]
The Glistening Waxcap is rare but widespread in Europe.[1] Like many other European waxcaps, it occurs in old, agriculturally unimproved, short-sward grassland (pastures and lawns).
Gloioxanthomyces vitellinus is typical of waxcap grasslands, a declining habitat due to changing agricultural practices. As a result, the species is of global conservation concern and is listed as "endangered" on the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
Gloioxanthomyces vitellinus is a species of agaric (gilled mushroom) in the family Hygrophoraceae. It has been given the recommended English name of Glistening Waxcap. The species has a European distribution, occurring mainly in agriculturally unimproved grassland. Threats to its habitat have resulted in the Glistening Waxcap being assessed as globally "endangered" on the IUCN Red List of Threatened Species.
Napavahakas (Hygrocybe vitellina) on kupera tai laakealakkinen kirkkaankeltainen vahakaslaji. Sen jalka on lakin värinen. Malto on keltaista eikä laji ole ruokasieni. Heltat ovat kirkkaankeltaiset. Sieni kasvaa harvinaisena niityillä.[2]
Napavahakas (Hygrocybe vitellina) on kupera tai laakealakkinen kirkkaankeltainen vahakaslaji. Sen jalka on lakin värinen. Malto on keltaista eikä laji ole ruokasieni. Heltat ovat kirkkaankeltaiset. Sieni kasvaa harvinaisena niityillä.
Capel fin a 3 cm, da bombà a nombrilà, giàun, tachiss, con ël bòrd strià. Lamele arcà decorente, dël midem color. Gamba àuta fin a 5 cm e larga fin a 0,5 cm, dël midem color, slissa. Carn un pòch dël midem color.
A chërs ant ij pra e ant la mofa.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Capel fin a 3 cm, da bombà a nombrilà, giàun, tachiss, con ël bòrd strià. Lamele arcà decorente, dël midem color. Gamba àuta fin a 5 cm e larga fin a 0,5 cm, dël midem color, slissa. Carn un pòch dël midem color.
AmbientA chërs ant ij pra e ant la mofa.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Wilgotnica żóła (Gloioxanthomyces vitellinus (Fr.) Lodge, Vizzini, Ercole & Boertm. – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Gloioxanthomyces, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1863 r. Elias Fries nadając mu nazwę Hygrophorus vitellinus. W 1879 r. P. Karsten przeniósł go do rodzaju Hygrocybe. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 2013 r. Vizzini, Ercole & Boertm[1].
Nazwę polską podała Barbara Gumińska w 1997 r.[3]. Po przeniesieniu tego gatunku do rodzaju Gliophorus nazwa polska stała się niespójna z nazwą naukową.
Średnica od 1 do 3 cm. Kształt u młodych okazów dzwonkowato-sklepiony, u starszych szerokorozpostarty. Brzeg nieregularnie falisty, czasami pofalowany, zazwyczaj prążkowany. Powierzchnia gładka, lepka. Barwa od cytrynowożóltej do chromowożółtej, podczas wysychania blednie do piaskowej, a nawet białawej[4].
Różnej długości, dość rzadkie, przy trzonie zbiegające. Brzegi równe. Barwa od cytrynowożółtej do żółtopomarańczowej[4].
Wysokość od 3 do 5 cm, średnica od 2 do 4 mm. Jest cienki i wysmukły, kruchy, przeważnie prosty. Powierzchnia gładka i lepka, pod kapeluszem biaława, poza tym cytrynowożółta, podczas wysychania blednie podobnie jak kapelusz[4].
Biały; Zarodniki eliptyczne, jajowate, o rozmiarach 6-8 ×4.5-5 μm [5].
Wilgotnica cytrynowozielona notowana jest w Europie, północnych rejonach Ameryki Północnej (Alaska, prowincja Québec w Kanadzie), w Korei i Nowej Zelandii. W Europie na północy sięga po Islandię i 66,7 stopień szerokości geograficznej na Półwyspie Skandynawskim, na południu po Portugalię[6]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek zagrożony wymarciem, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech, Danii, Czechach, Holandii. Norwegii[3].
Prawdopodobnie grzyb mikoryzowy. W Polsce owocniki pojawiają się od sierpnia do września na ziemi, wśród traw i mchów na polanach, pastwiskach[3].
W Polsce rośnie kilka gatunków żółtych wilgotnic, jednak są większe. Bardzo podobna i równie niewielka jest wilgotnica cytrynowa (H. citrina). Wilgotnica żółta odróżnia się od niej wyraźnie zbiegającymi blaszkami[4].
.jpg)
.jpg)
Wilgotnica żóła (Gloioxanthomyces vitellinus (Fr.) Lodge, Vizzini, Ercole & Boertm. – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales).
